Changes
/* Գլուխ տասնութերորդ */
Ճաշեցինք երեքով, սեղանի շուրջը նստած, սակայն այնպիսի մի զգացում ունեինք, որ մեր սեղանից պակասում են ամենաքիչը վեց հոգի։
==Գիրք երրորդ==
==Գլուխ տասնիններորդ==
Առավոտյան արդեն այդ բոլորն անցյալ էր։ Ֆիեստան վերջացել էր։ Ժամը իննի մոտ արթնացա, լոգանք ընդունեցի, հագնվեցի և ցած իջա։ Հրապարակը դատարկ էր, փողոցներն՝ ամայի։ Հրապարակում երեխաները հրթիռների փայտիկներն էին հավաքում։ Սրճարանները նոր էին բացվում, մատուցողները դուրս էին բերում հարմար, սպիտակ հյուսկեն աթոռները և տեղավորում սյունաշար ստվերի տակ, մարմարյա սեղանների շուրջ։ Ամեն տեղ ավլում էին փողոցներն ու ջրով լվանում։
Նստեցի հարմար հյուսկեն մի աթոռի և հենվեցի թիկնակին։ Մատուցողը չէր շտապում մոտենալ ինձ։ Ցլերի բեռնաթափման մասին հայտարարությունները և լրացուցիչ գնացքների չվացուցակները դեռ փակցված էին պատերին։ Դուրս եկավ կապույտ գոգնոց հագած մի մատուցող դույլով ջուրը և լաթի կտորը ձեռքին և սկսեց պոկել հայտարարությունները, շերտ֊շերտ պոկելով թուղթը և ձեռքի լաթով լվանալով այն մասերը, որտեղ թուղթը կպել էր քարին։ Ֆիեստան ավարտվել էր։
Մի սուրճ խմեցի, քիչ հետո եկավ Բիլլը։ Նայում էի, թ նա ինչպես է անցնում հրապարակը։ Նա նստեց իմ սեղանի շուրջ և սուրճ պատվիրեց։
― Դե, ― ասաց նա, ― ֆիեստան վերջացավ։
― Այո, ― ասացի։ ― Դու ե՞րբ ես մեկնում։
― Դեռ չգիտեմ։ Միգուցե մեքենա՞ վերցնենք։ Դու Փարիզ չե՞ս գալիս։
― Ոչ։ Ես դեռ մի շաբաթ էլ կարող եմ մնալ։ Կգնամ, հավանաբար, Սան֊Սեբաստիան։
― Իսկ ես ուզում եմ վերադառնալ։
― Մայքը ի՞նչ է մտադիր անել։
― Նա գնում է Սեն֊Ժան֊դե֊Լյուս։
― Եկեք մեքենա վերցնենք և բոլորս միասին գնանք մինչև Բայոննա։ Դու կարող ես այնտեղից երեկոյան գնացքը նստել։
― Լավ։ Նախաճաշից հետո գնանք։
― Պայմանավորվեցինք։ Ես կվարձեմ մեքենան։
Նախաճաշեցինք և վճարեցինք հաշիվը։ Մոնտոյան մեզ չէր մոտենում։ Հաշիվը բերեց սպասուհիներից մեկը։ Մեքենան մուտքի մոտ սպասում էր մեզ։ Վարորդը իրերի մի մասը տեղավորեց մեքենայի տանիքին և կապեց, մնացածը դրեց իր կողքին, ու մենք նստեցինք։ Մեքենան դուրս եկավ հրապարակից, անցավ կողքի փողոցներով, ծառերի տակով, հետո սկսեց իջնել, հեռանալով Փամփլոնայից։ Ճանապարհն ինձ այնքան էլ երկար չթվաց։ Մայքը մի շիշ ֆունդադոր ուներ։ Ես միայն երկու անգամ կում արեցի։ Մենք անցանք սարերն ու մեր ետևում թողեցինք Իսպանիան սպիտակ ճանապարհներով, անցանք սաղարթախիտ խոնավ, կանաչ Բիսկայան և վերջապես հասանք Բայոննա։ Բիլլի իրերը պահ տվեցինք կայարանում, նա տոմս գնեց մինչև Փարիզ։ Նրա գնացքն մեկնում էր ժամը յոթն անց տասը րոպեին։ Դուրս եկանք կայարանից։ Մեքենան դրսում, մուտքի դիմաց սպասում էր։
― Մեքենան ի՞նչ ենք անելու, ― հարցրեց Բիլլը։
― Էհ, անհանգստանալու բան գտար, ― ասաց Մայքը։ ― Եկեք դեռ մի քիչ պահենք։
― Լավ, ― ասաց Բիլլը։ ― Ո՞ւր գնանք։
― Գնանք Բիարրից և խմենք։
― Մեր ծերուկ Մայքը շռայլ վատնող է, ― ասաց Բիլլը։
Գնացինք Բիարրից և մեքենան թողեցինք շատ շքեղ մի ռեստորանի առաջ։ Մտանք բար, նստեցինք բարձր աթոռներին և սոդայով վիսկի խմեցինք։
― Խմիչքի համար վճարում եմ ես, ― ասաց Մայքը։
― Եկեք զաև գցենք։
Պոկերի զառեր գցեցինք խոր կաշվե գավաթի միջից։ Առաջին անգամ շահեց Բիլլը։ Մայքն ինձ տանուլ տվեց և բարմենին տվեց հարյուրֆրանկանոց թղթադրամ։ Մի ըմպանակ վիսկին արժեր տասներկու ֆրանք։ Մենք նորից խմեցինք, և դարձյալ տանուլ տվեց Մայքը։ Ամեն անգամ նա բարմենին նաև թեյադրամ էր թողնում։ Կողքի սենյակում շատ լավ ջազ էր նվագում։ Դա հաճելի բար էր։ Մենք էլի խմեցինք։ Հենց առաջին անգամից ես շահեցի, դուրս եկավ չորս թագավոր։ Բիլլն ու Մայքլը շարունակում էին խաղալ։ Մայքլը չորս զինվոր հանեց և շահեց։ Երկրորդ անգամ շահեց Բիլլը։ Վերջին, վճռական խաղում Մայքը հանեց երեք թագավոր և լրացուցիչ խաղաթուղթ չվերցրեց։ Նա զառերով բաժակը տվեց Բիլլին։ Բիլլը վերցրեց այն, թափ տվեց զառերը․ դուրս եկան երեք թագավոր, մեկնոց և աղջիկ։
― Դուք եք վճարում, Մայք, ― ասաց Բիլլը։ ― Ծերուկ Մայքը խաղանենգ է։
― Ցավում եմ, ― ասաց Մայքը, ― սակայն վճարել չեմ կարող։
― Ի՞նչ է պատահել։
― Փող չունեմ, ― ասաց Մայքը։ ― Ոչինչ չի մնացել։ Գրպանումս ընդամենը քսան ֆրանկ է։ Ահա, վերցրեք։
Բիլլը մի քիչ այլալվեց։
― Ես հազիվ կարողացա վճարել Մոնտոյային։ Փառք աստծու, որ գոնե այդքան ունեք։
― Չեկ գրեք, ձեզ փող կտամ, ― ասաց Բիլլը։
― Դուք, իհարկե, շատ սիրալիր եք, սակայն, հասկանո՞ւմ եք, ես չեկ գրելու իրավունք չունեմ։
― Իսկ որտեղի՞ց եք փող գտնելու։
― Օհ, մի քիչ փող դեռ կստանամ։ Ինձ պետք է ուղարկեն կես ամսվա համար։ Սեն֊Ժան֊դե֊Լյուիսում կա մի հյուրանոց, որտեղ ես կարող եմ ապրել պարտքով։
― Մեքենան ի՞նչ ենք անելու, ― հարցրեց ինձ Բիլլը։ ― Ուզո՞ւմ եք պահել։
― Դրանից ոչինչ չի փոխվում։ Թեև պահելն էլ ավելորդ է։
― Հիանալի է։ Այս անգամ ես եմ վճարում, ― ասաց Բիլլը։ Իսկ Բրեթը փող ունի՞, ― նա դարձավ Մայքին։
― Չեմ կարծում։ Մոնտոյայի գրեթե ամբողջ հաշիվը նրա փողով եմ փակել։
― Նա փող չունի՞ իր հետ, ― հարցրի ես։
― Չեմ կարծում։ Նա երբեք փող չի ունենում։ Ստանում է տարեկան հինգ հարյուր ֆունտ, դրանից երեք հարյուր հիսունը տոկոսներ է տալիս հրեաներին։
― Լավ աղբյուր են գտել, ― ասաց Բիլլը։
― Այո։ Նրանք իրականում հրեաներ չեն։ Մենք ենք նրանց այդպես հրեա ասում։ Կարծեմ շոտլանդացիներ են։
― Մի՞թե նա բոլորովին փող չունի իր հետ, ― հարցրի ես։
― Դժվար թե ունենա։ Ինչ որ ուներ, բոլորը տվեց ինձ մեկնելուց առաջ։
― Էհ, ― ասաց Բիլլը, ― երևի մի հատ էլ խմենք։
― Հիանալի միտք, ― ասաց Մայքը։ ― Փողի մասին խոսելուց ոչինչ չի փոխվում։
― Ճիշտ է, ― ասաց Բիլլը։
Ես և Բիլլը զառ գցեցինք, թե ով պիտի վճարի։ Բիլլը տանուլ տվեց և վճարեց։ Դուրս եկանք դեպի մեզ սպասող մեքենան։
― Մայքլ, դուք ո՞ւր կուզեք գնալ, ― հարցրեց Բիլլը։
― Եկեք հենց այնպես մի քիչ մեքենայով շրջենք։ Գուցե դա բարձրացնի ապառիկի հնարավորությունները։ Մի քիչ շրջենք։
― Շատ լավ։ Ես ուզում եմ տեսնել առափնյակը։ Գնանք Անդայ։
― Այնտեղ ես ապառիկ տվող չունեմ։
― Դժվար է հաստատ ասել, ― ասաց Բիլլը։
Շարժվեցինք ծովափի երկայնքով ձգվող ճանապարհով։ Երևում էին կանաչ մարգագետինները, տեղ֊տեղ մեկ էլ տեսնում էիր սպիտակ, կարմիր տանիքով առանձնատներ, այս ու այնտեղ փոքրիկ անտառակներ և տեղատվության պատճառով ափից դեպի կապույտ ծովի խորքը նահանջող գանգրացող ալիքներ։ Անցանք Սեն֊Ժան֊դե֊Լյուիսի և ծովափնյա մի քիչ հեռու ընկած մյուս փոքրիկ քաղաքների մոտով։ Բլրաշատ հարթավայրի ետևում, որով առաջ էինք շարժվում, երևում էին մեզ Փամփլոնայից բաժանող լեռները։ Ճանապարհը շարունակում էր առաջանալ։ Բիլլը նայեց ժամացույցին։ Վերադառնալու ժամանակն էր։ Նա բախեց ապակին և վարորդին կարգադրեց ետ դառնալ։ Մեքենան շրջվելիս ետևի մասով մտավ ճանապարհաեզրի խոտերի մեջ։ Մեր ետևում անտառն էր, առջևում, մեզնից ցած՝ մարգագետինը, իսկ նրանից հետո ծովը։
Կանգ առանք Սեն֊Ժան֊դե֊Լյուիսում, այն հյուրանոցի մուտքի մոտ, որտեղ պատրաստվում էր ապրել Մայքը։ Նա դուրս եկավ մեքենայից, վարորդը տարավ նրա ճամպրուկները։ Մայքը կանգնած էր մեքենայի մոտ։
― Գնաք բարով, տղաներ, ― ասաց Մայքը։ ― Հիանալի ֆիեստա էր։
― Մնաք բարով Մայքլ, ― ասաց Բիլլը։
― Շուտով կհանդիպենք, ― ասացի ես։
― Փողի մասին չանհանգստանաք, ― ասաց Մայքը։ ― Ջեյք, դուք կվճարեք մեքենայի համար, իսկ ես իմ մասը կուղարկեմ։
― Մնաք բարով, Մայքլ։
― Գնաք բարով, տղաներ։ Ձեզ հետ շատ լավ էր։
Սեղմեցինք նրա ձեռքը։ Մեքենան շարժվեց, և մենք նրան ձեռքով արեցինք։ Նա ճանապարհին կանգնած նայում էր մեր ետևից։ Բայոննա հասանք անմիջապես գնացքի շարժվելուց առաջ։ Բեռնակիրը բերեց Բիլլի ճամպրուկները պահասենյակից։ Ես ճանապարհեցի նրան մինչև կառամատույցի վանդակապատը։
― Դե, մնաս բարով, Ջեյք, ― ասաց Բիլլը։
― Գնաս, բարով, բարեկամս։
― Լավ էր։ Ես հիանալի ժամանակ անցկացրի։
― Փարիզում կմնա՞ս։
― Ոչ։ Տասնյոթին նավ եմ նստում։ Մնաս բարով, բարեկամս։
― Գնաս բարով, Բիլլ։
Նա բացեց վանդակապատի դռնակն ու մոտեցավ գնացքին։ Բեռնակիրը գնում էր առջևից, ճամպրուկները ձեռքին։ Տեսա ինչպես շարժվեց գնացքը։ Բիլլը կանգնած էր պատուհաններից մեկի մոտ։ Պատուհանը հեռացավ, ամբողջ գնացքը հեռացավ, ռելսերը դատարկվեցին։ Քայլեցի դեպի ավտոմեքենան։
― Որքա՞ն պետք է վճարեմ, ― հարցրի վարորդին։ Մինչև Բայոննա հասցնելու համար պայմանավորվել էինք հարյուր հիսուն պեսետ վճարել։
― Երկու հարյուր պեսետ։
― Իսկ ինչքա՞ն կվերցնեք, եթե վերադարձի ճանապարհին ինձ Սան֊Սեբաստիան տանեք։
― Հիսուն պեսետ։
― Դուք կատակո՞ւմ եք։
― Երեսունհինգ պեսետ։
― Այդ ճանապարհն այդքան չարժե, ― ասացի ես։ ― Տարեք ինձ «Պանյե Ֆլորի» հյուրանոց։
Հյուրանոցի մուտքի մոտ վճարեցի վարորդին և թեյանվեր թողեցի։ Մեքենան ամբողջապես փոշեծածկ էր։ Կարթի պարանը քսեցի մեքենայի ապակուն։ Այդ փոշին վերջին բանն էր, որ ինձ կապում էր Իսպանիայի և ֆիեստայի հետ։ Վարորդը միացրեց շարժիչը և մեքենան շրջվեց ու գնաց փողոցով։ Տեսա, թե այն ինչպես թեքվեց ու առաջացավ Իսպանիա տանող ճանապարհով։ Մտա հյուրանոց և սենյակ վերցրի։ Ինձ տվեցին այն նույն սենյակը, որտեղ ապրում էի այն ժամանակ, երբ Բիլլը, Կոնը և ես Բայոննայում էինք։ Թվում էր, թե դա վաղուց, շատ վաղուց էր։ Լվացվեցի, փոխեցի վերնաշապիկս և գնացի քաղաք։
Լրագրերի կրպակում գնեցի «Նյու Յորք Հերալդ» և մտա սրճարան թերթս կարդալու։ Մի տեսակ տարօրինակ էր, որ նորից Ֆրանսիայում էի։ Այստեղ խաղաղ, իսկական գավառական անդորր էր։ Արդեն սկսել էի ափսոսալ, որ Բիլլի հետ Փարիզ չմեկնեցի, սակայն Փարիզը ինչ֊որ իմաստով կդառնար ֆիեստայի շարունակությունը։ Իսկ ես ավելի քան հագեցած էի ֆիեստաներից։ Սան֊Սեբաստիանում շատ խաղաղ կլինի։ Օգոստոսից շուտ այնտեղ շատ մարդ չի հավաքվում։ Լավ սենյակ կվարձեմ հյուրանոցում, կկարդամ ու կլողանամ։ Այնտեղ հիանալի լողափ է։ Ծովափին մեծ, լավ ծառեր են աճում, և շատ երեխաներ են իրենց դայակների հետ այնտեղ հանգստանում ամառը, մինչև սեզոնի բացվելը։ Երեկոները «Մարինաս» սրճարանի դիմաց, ծառերի տակ նվագում է նվագախումբը։ Կնստեմ «Մարինաս» սրճարանում և երաժշտություն կլսեմ։
― Ձեզ մոտ ներսում ինչպե՞ս են կերակրում, ― հարցրեցի մատուցողին։ Սրճարանին կից ռեստորան էր։
― Լավ։ Շատ լավ։ Այստեղ շատ լավ են կերակրում։
― Հիանալի է։
Ներս մտա ռեստորան և ճաշեցի։ Ֆրանսիայի համար դա շատ ճոխ և առատ կերակուր էր, սակայն իսպանական ուտելիքներից հետո այն ինձ աղքատիկ թվաց։ Որևէ ընկերակցություն չունենալու պատճառով պատվիրեցի մի շիշ «Շատո մարգո»։ Հաճելի էր խմել գինին, խմել դանդաղ, մենակ, վայելելով այն։ Գինու շիշը լավ ընկերակցություն է։ Հետո սուրճ խմեցի։ Մատուցողն ինձ առաջարկեց «Իսսարա» կոչվող բիսկայան լիքյոր։ Նա բերեց լիքյորի շիշն ու լցրեց իմ ըմպանակը։ Ասաց, որ իսսարան պատրաստում են Պիրինեյներում աճող ծաղիկներից։ Իսկական պիրենեյան ծաղիկներից։ Լիքյորը տեսքով նման էր վեժետալի<ref>Վեժետալ ― բույս (ֆր․)։</ref> հյութի, իսկ հոտը իտալական ստրեգա լիքյորին էր նման։ Մատուցողին ասացի, որ ինձնից հեռացնի այդ պիրենեյան ծաղիկները և ինձ համար ֆրանսիական vieux marc բերի։ Marc֊ը շատ լավն էր։ Սուրճից հետո մի ըմպանակ էլ խմեցի։
Մատուցողն, ըստ երևույթին, մի քիչ վիրավորվել էր պիրենեյան ծաղիկների համար, ուստի ես նրան ավել թեյանվեր տվեցի։ Դա նրան ուրախացրեց։ Հաճելի է ապրել մի երկրում, որտեղ այդքան հեշտ է մարդկանց ուրախություն պատճառել։ Իսպանիայում երբեք չես կարողանա նախօրոք իմանալ, թե շնորհակալ կլինի՞ քեզնից մատուցողը։ Ֆրանսիայում ամեն ինչ որոշակիորեն դրված է ֆինանսական հիմքի վրա։ Երևի ոչ մի տեղ այդպես հեշտ չէ ապրելը։ Ոչ ոք չի բարդացնում հարաբերությունները ինչ ու ինչ անհայտ պատճառներով դառնալով քո ընկերը։ Եթե ուզում ես, որ մարդիկ քեզ սիրեն, պետք է միայն մի քիչ փող ծախսես։ Ես մի քիչ փող ծախսեցի, և մատուցողն ինձ սիրեց, գնահատեց իմ արժանիքները։ Նա երջանիկ կլինի ինձ նորից տեսնելու։ Կպատահի, որ նորից կգամ այստեղ ճաշելու, և նա ուրախ կլինի ինձ տեսնելու, և կկամենա, որ իր սեղանին նստեմ։ Դա կլինի անկեղծ սեր, որովհետև ունի տրամաբանական հիմք։ Այո, ես նորից Ֆրանսիայում էի։
Հաջորդ օրը հյուրանոցում ես բոլորին ավել թեյադրամ տվեցի, որպեսզի էլ ավելի բարեկամներ ունենամ, և առավոտյան գնացքով մեկնեցի Սան֊Սեբաստիան։ Կայարանում բեռնակրին ավել թեյադրամ չտվեցի, որովհետև վստահ չէի, թե նրան նորից կհանդիպեմ։ Ուզում էի միայն մի քանի լավ բարեկամ ֆրանսիացիներ ունենալ Բայոննայում, որպեսզի ինձ լավ ընդունեն, եթե պատահի, որ նորից այնտեղ վերադառնամ։ Գիտեի, որ եթե ինձ հիշեն, անպայման հավատարիմ բարեկամներ են լինելու։
Իրունում պետք է գնացքը փոխեինք, ուստի հարկ եղավ անձնագիր ցույց տալ։ Չէի ուզում հեռանալ Ֆրանսիայից։ Կյանքն այնքան հեշտ էր այստեղ։ Գիտեի, որ Իսպանիա վերադառնալս հիմարություն է։ Իսպանիայում երբեք նախօրոք չգիտես, թե ինչ կլինի։ Գիտեի, որ Իսպանիա վերադառնալը հիմարություն է, բայց հերթ կանգնեցի անձնագիրս ցույց տալու, բացեցի ճամպրուկս և ցույց տվեցի պարունակությունը մաքսատան ծառայողին, տոմս գնեցի, անցա դռնով, նստեցի գնացք և քառասուն րոպեից և ութ թունել անցնելուց հետո հասա Սան֊Սեբաստիան։
Նույնիսկ շոգ օրին Սան֊Սեբաստիանում ասես առավոտյան զով է զգացվում։ Թվում է, թե ծառերի տերևները երբեք չոր չեն։ Փողոցները կարծես նոր ջրած լինեն։ Ամենաշոգ օրերին էլ որոշ փողոցներում միշտ զով է և ստվերոտ։ Գնացի այն հյուրանոցը, որտեղ առաջ ապրել էի, ինձ տվեցին պատշգամբով սենյակ, որտեղից տեսարան էր բացվում քաղաքի տանիքների վրա։ Տանիքներից այն կողմ երևում էր կանաչ լեռնալանջը։
Բացեցի ճամպրուկներս, գրքերը շարեցի մահճակալի գլխավերևում դրված սեղանիկին, հանեցի սափրվելու պարագաները, հագուստներիցս մի քանիսը կախեցի պահարանում և հավաքեցի սպիտակեղենս, որ տամ լվանալու։ Հետո լողարանում ցնցուղ ընդունեցի և գնացի նախաճաշելու։ Իսպանիայում ժամերը դեռ չէին փոխել ամառայինի, ուստի ես շուտ էի գնացել։ Ժամացույցս հարմարեցրի տեղի ժամին։ Սան֊ Սեբաստիան գալով, շահել էի մի ժամ։
Երբ մտնում էի ճաշարան, դռնապանը ինձ տվեց ոստիկանության գրանցման ձևը, որ լրացնեմ։ Լրացրի թերթիկը, ստորագրեցի, խնդրեցի, որ ինձ երկու բլանկ տա, հետո հեռագիր ուղարկեցի Մոնտոյայի հյուրանոց՝ խնդրելով ինձ հասցեագրված բոլոր նամակներն ու հեռագրերը ուղարկել նշված հասցեով։ Հաշվեցի, թե մոտավորապես քանի օր կլինեմ Սան֊Սեբաստիանում, և հեռագիր ուղարկեցի խմբագրություն՝ խնդրելով՝ որ իմ հասցեով եկած փոստը պահեն, իսկ հեռագիրը վեց օրվա ընթացքում ուղարկեն Սան֊Սեբաստիան։ Դրանից հետո արդեն գնացի նախաճաշելու։
Նախաճաշից հետո գնացի իմ սենյակ, մի քիչ կարդացի և քնեցի։ Երբ արթնացա, ժամը չորսն անց կես էր։ Հանեցի լողազգեստս, սանրի հետ այն փաթաթեցի սրբիչի մեջ, դուրս եկա փողոց և գնացի Կոնչա ծովախորշ։ Սկսվում էր տեղատվությունը։ Լողափի դեղին ավազը հարթ էր ու պինդ։ Մտա խցիկ, լողազգեստս հագա և հարթ ավազի վրայով քայլեցի դեպի ծով։ Տաք ավազի վրա բոկոտն քայլելը հաճելի էր։ Ծովափում և ջրի մեջ բավական շատ մարդ կար։ Հեռվում, այնտեղ, ուր Կոնչա ծովախորշի եզրերը գրեթե միանում էին՝ շրջափակելով նավահանգիստը, ափակոծության սպիտակ գծից այն կողմ երևում էր բաց ծովը։ Չնայած տեղատվություն էր, մեկ֊մեկ դեպի ափ էին գլորվում դանդաղ ալիքներ։ Առաջանում էր թեթև ծփանք, հետո ալիքները ծանրանում էին և սահուն փռվում տաք ավազին։ Մտա ջուրը։ Ջուրը սառն էր։ Երբ ալիքը մոտեցավ, սուզվեցի, լողացի ջրի տակ և ջրի երես դուրս եկա, այլևս ջրի սառնությունը չզգալով։ Մոտ լողացի տախտակամածին, բարձրացա և պառկեցի տաք տախտակների վրա։ Տախտակամածի մյուս ծայրին մի տղա և մի աղջիկ կային։ Աղջիկն արձակել էր լողազգեստի ձգակապը և մեջքն արևին տվել։ Տղան երեսնիվայր պառկած էր տախտակամածին և խոսում էր աղջկա հետ։ Աղջիկը ծիծաղում էր նրա ասածների վրա և թխացած մեջքը ավելի հարմար պահում արևին։ Տախտակամածին արևի տակ պառկեցի այնքան, մինչև որ չորացա։ Հետո մի քանի անգամ սուզվեցի։ Մի անգամ սուզվեցի գրեթե մինչև հատակը։ Լողում էի աչքերս բաց, շուրջս մութ էր և կանաչ։ Տախտակամածը մութ ստվեր էր գցում։ Դուրս լողացի տախտակամածի մոտ, մի քիչ նստեցի, հետո նորից սուզվեցի, աշխատելով որքան կարելի է երկար մնալ ջրի տակ, և լողացի դեպի ափ։ Ափին այնքան պառկեցի, մինչև չորացա, հետո մտա խցիկ, լողազգեստս հանեցի, վրաս սառը ջուր լցրեցի և մարմինս լավ չորացրի սրբիչով։
Ծովափով, ծառերի տակով քայլեցի մինչև խաղատուն, իսկ հետո զով փողոցներից մեկով գնացի մինչև «Մարինաս» սրճարան։ Սրճարանի ներսում նվագախումբ էր նվագում, իսկ ես նստել էի դրսում և վայելում էի զովը օրվա այդ ժամին, խմում էի լիմոնադ սառույցով, իսկ հետո խմեցի մի մեծ բաժակ սոդայով վիսկի։ Շատ երկար նստեցի «Մարինաս» սրճարանի դրսում, կարդացի լրագրերը, նայում էի մարդկանց, լսում երաժշտություն։
Ավելի ուշ, երբ սկսեց մթնել, զբոսնեցի ծովախորշի երկայնքով և վերջապես վերադարձա հյուրանոց ընթրելու։ «Բիսկայայի շուրջը» վազքարշավի հեծանվորդներն այդ գիշեր հանգստանում էին Սան֊Սեբաստիանում։ Նրանք իրենց մարզիչների և իմպրեսարիոների հետ նստած էին ճաշարանում, մի կողմի վրա առանձնացրած երկար սեղանի շուրջ։ Բոլորը ֆրանսիացիներ էին և բելգիացիներ և մեծ տեղ էին տալիս ուտելիքին, որը սակայն նրանց չէր խանգարում զվարճանալ։ Սեղանի գլխին նստած էին երկու սիրունիկ ֆրանսուհիներ, որոնք մի առանձին, զուտ Rue du Faubourg Montmartre շուք ունեին։ Դժվարանում էի հասկանալ, թե երիտասարդներից հատկապես ում հետ էին նրանք եկել։ Երկար սեղանի շուրջ նստածները բոլորը խոսում էին ժարգոնով, կատակներ էին անում, որ միայն իրենց էր հասկանալի, և որոշ կատակներ, որ կիսաձայն ասվում էին սեղանի մյուս ծայրում, չէին կրկնում աղջիկների խնդրանքով։ Հաջորդ օրը, առավոտյան ժամը հինգին վազքարշավը պետք է կատարեր իր վերջին շրջանը՝ Սան֊Սեբաստիան֊Բիլբաո։ Հեծանվորդները գինի շատ էին խմում, նրանց մաշկն արևից խանձված էր, մգացած։ Վազքարշավին նրանք լուրջ էին վերաբերվում միայն այն ժամանակ, երբ մրցում էին իրար հետ։ Նրանք այնքան հաճախ էին իրար հետ մրցում, որ հիմա նրանց համար գրեթե միևնույն էր, թե ով կհաղթի այս արշավում։ Մանավանդ օտար երկրում։ Փողի հարցը միշտ կարելի էր կարգավորել։
Հեծանվորդներից մեկը, որ երկու րոպեի առավելություն ուներ, տառապում էր չիբանից, այն անտանելի ցավ էր պատճառում։ Նա հազիվ էր նստում։ Նրա վիզը արևից կարմրել էր, իսկ բաց գույնի մազերը խանձվել էին։ Մյուս հեծանվորդները ծաղրում էին նրան չիբանի համար։ Նա պատառաքաղը խփեց սեղանին։
― Լսեք, ― ասաց նա, ― վաղը քիթս այնպես եմ մտցնելու ղեկի մեջ, որ միայն մի թեթև զով դիպչի չիբաններիս։
― Աղջիկներից մեկը նայեց նրան սեղանի վրայով, և տղան կարմրելով ծիծաղեց։ Նրանք ասում էին, որ իսպանացիները հեծանիվ քշել չգիտեն։
Դրսում նստած սուրճ էի խմում հեծանիվի խոշոր գործարանի ներկայացուցիչների հետ։ Նա ասաց, որ մրցավազքը շատ հետաքրքիր էր և արժեր տեսնել, եթե միայն Բոտեկիան Փամփլոնայում դուրս չգար մրցույթից։ Փոշին շատ էր խանգարում, սակայն Իսպանիայի ճանապարհներն ավելի լավն էին, քան Ֆրանսիայինը։ Նա ասում էր, որ աշխարհում սպորտի ամենալավ ձևը հեծանվավազքն է։ Հետևե՞լ եմ ես երբևէ «Ֆրանսիայի շուրջ» հեծանվավազքին։ Թերևս միայն թերթերով։ «Ֆրանսիայի շուրջ» հեծանվավազքը սպորտային մեծագույն իրադարձություն էր։ Այդ արշավը կազմակերպելով և ուղեկցելով հեծանվորդներին, նա տեսավ Ֆրանսիան։ Շատ քչերն են տեսել և գիտեն Ֆրանսիան։ Ամբողջ գարունը, ամբողջ ամառը և ամբողջ աշուն նա անցկացրեց հածանվորդների հետ։ Տեսեք, թե որքան ավտոմեքենաներ են հիմա քաղաքից քաղաք գնում հածանվորդների հետ։ Ֆրանսիան հարուստ երկիր է, և ամեն տարի սպորտն այնտեղ ավելի է զարգանում։ Կգա ժամանակ, որ այն կլինի աշխարհի ամենասպորտային երկիրը։ Եվ դա հեծանվավազքի շնորհիվ։ Հեծանվավազքի և ֆուտբոլի։ Նա Ֆրանսիան լավ գիտի։ La France sportive: Նա գիտի հեծանվային սպորտը։ Մենք կոնյակ խմեցինք։ Այնուամենայնիվ վատ չէ Փարիզ վերադառնալ։ Փարիզն աշխարհի ամենասպորտային քաղաքն է։ Գիտե՞մ ես արդյոք Chope de-Negre պանդոկը։ Ինչպես կարող եմ չիմանալ։ Եթե երբևէ այնտեղ գնամ, կտեսնեմ իրեն։ Այո, կգնամ։ Այնտեղ նորից կոնյակ կխմենք։ Իհարկե, կխմենք։ Նրանք մեկնում են վաղը, առավոտյան վեցից քառորդ պակաս։ Վեր կկենա՞մ ես արդյոք նրանց մեկնելու ժամին։ Կաշխատեմ վեր կենալ։ Գուցե ինձ արթնացնե՞ն։ Շատ հետաքրքիր կլինի։ Դռնապանին կասեմ, որ ինձ արթնացնի։ Ոչ, նա կարող է ինքն ինձ արթնացնել։ Ես չեմ ուզում նրան նեղություն պատճառել, կասեմ դռնապանին, որ ինձ արթնացնեն։ Մենք ցտեսություն ասացինք և բաժանվեցինք մինչև առավոտ։
Առավոտյան, երբ արթնացա, հեծանվորդներն ու նրանց ուղեկցող մեքենաները արդեն մի երեք ժամվա ճանապարհ էին անցել։ Սուրճ խմեցի անկողնում, կարդացի թերթերը, հետո հագնվեցի և վերցնելով լողազգեստս՝ գնացի լողափ։ Դեռ վաղ առավոտ էր, շուրջը թարմություն էր, զով ու խոնավ։ Ծառերի տակ զբոսնում էին երեխաները դայակների հետ, որ հատուկ զգեստով էին կամ էլ պարզապես գեղջկական շորերով։ Իսպանացի երեխաները գեղեցիկ էին։ Ծառի տակ նստած էին կոշիկ մաքրողները և խոսում էին մի զինվորի հետ։ Զինվորը մի ձեռք ուներ։ Սկսվեց մակընթացությունը, ուժեղ քամի էր փչում և մեծ֊մեծ ալիքներ էին զարկվում ափին։
Մտա խցիկներից մեկը, հանվեցի, կտրեցի նեղլիկ լողափն ու մտա ջուրը։ Լողում էի, ջանալով ալիքի մեջ չընկնել, սակայն երբեմն ալիքը ծածկում էր ինձ։ Լողալով հասա մինչև հանգիստ ջուրը և շուռ գալով պառկեցի մեջքիս։ Մեջքիս պառկած տեսնում էի միայն երկինքը ու զգում էի ալիքների թեթև ճոճքը։ Նորից շրջվեցի և լողացի ետ, մեծ ալիքը ինձ ափ հանեց, հետո էլի լողացի, ջանալով պահել ինձ ալիքների մեջ այնպես, որ ալիքն ինձ տակը չառնի։ Երբ ալիքների մեջ լողալուց հոգնեցի, շուռ եկա և լողացի դեպի տախտակամածը։ Ջուրը սառն էր և ալեկոծ։ Ինձ թվում էր, որ խեղդվել հնարավոր չէ։ Լողում էի դանդաղ, թվում էր ջրի հոսանքն ինձ դանդաղ տանում է, հետո բարձրացա տախտակամածին ու նստեցի արևից տաքացած տախտակների վրա չորանալու։ Նայում էի ծովախորշին, հին քաղաքին, խաղատանը, առափնյակի երկարությամբ ձգված ծառերին, մեծ հյուրանոցների սպիտակ սանդղամուտքերին և ոսկեգույն տառերով ցուցանակներին։ Հեռվում, աջից, ծովախորշը գրեթե փակելով երևում էր մի ամրոց կանաչ բլրի վրա։ Տախտակամածը ճոճվում էր ջրի տատանումներից։ Նեղ անցումի ձախ կողմից բաց ծովի վրա վեր էր խոյանում մի ուրիշ բլուր։ Մտածեցի, որ լավ կլիներ լողալով անցնել ծովախորշը, սակայն վախեցա, թե կարող եմ ջղակծկումներ ունենալ։
Արևի տակ նստած նայում էի լողափում լիքը լցված լողացողներին։ Հեռվից նրանք շատ փոքրիկ էին թվում։ Քիչ անց կանգնեցի, ոտներիս մատներով հենվեցի տախտակամածի եզրին, և երբ այն իմ ծանրության տակ թեքվեց, սուզվեցի ստույգ հաշված և խոր, հետո ջրի երես դուրս եկա, գլուխս թափահարեցի աղի ջրից ազատվելու համար և անշտապ, հանգիստ լողացի դեպի ափ։
Հագնվեցի, վճարեցի խցիկի համար և գնացի հյուրանոց։ Հեծանվորդները «L' auto» ամսագրի մի քանի համար էին թողել ընթերցասրահում։ Հավաքեցի այդ ամսագրերը, դուրս եկա հյուրանոցից, նստեցի արևի տակ նստարանին և սկսեցի կարդալ՝ Ֆրանսիայի սպորտային կյանքին ծանոթանալու մտադրությամբ։ Մինչ կարդում էի, հյուրանոցից դուրս եկավ դռնապանը, մի կապույտ ծրար ձեռքին։
― Պարոն, դուք հեռագիր ունեք։
Մատս մտցրի սոսնձված եզրին, բացեցի հեռագիրը և կարդացի։ Այն ուղարկել էին Փարիզից։
::Եթե կարող ես եկ Մադրիդ Մոնտանա
::հյուրանոց ես շատ վատ եմ Բրեթ
Ես թեյադրամ տվեցի դռնապանին և նորից կարդացի հեռագիրը։ Մայթով անցավ փոստատարը, մտավ հյուրանոց։ Նա փարթամ բեղեր ուներ, քաջ ծառայողի տեսք։ Հետո նա դուրս եկավ հյուրանոցից։ Նրա ետևից գալիս էր դռնապանը։
― Ահա, պարոն, մի նոր հեռագիր։
― Շնորհակալություն, ― ասացի։
Բացեցի հեռագիրը։ Այն ուղարկել էին Փամփլոնայից։
::Եթե կարող ես եկ Մարդիֆ Մոնտանա
::հյուրանոց ես շատ վատ եմ Բրեթ
Դռնապանը չէր հեռանում, հավանաբար, նորից սպասելով թեյադրամի։
― Ե՞րբ է մեկնում Մադրիդի գնացքը։
― Մեկնել է այսօր առավոտյան իննին։ Կա փոստային մի գնացք ժամը տասնմեկին, իսկ հետո երեկոյան տասին մեկնում է Հարավային ճեպընթացը։
― Ճեպընթացի տոմս վերցրեք ինձ համար։ Փողը հիմա՞ պետք է տամ։
― Ինչպես կամենաք, ― ասաց նա։ ― Կարող եմ հաշվի մեջ գրել։
― Եթե կարելի է։
Եվ այսպես, Սան֊Սեբաստիանում իմ հանգիստը գրողի ծոցը գնաց։ Ներքին ինչ֊որ մի տագնապով կարծես զգում էի, որ նման մի բան պետք է պատահեր։ Տեսա, որ դռնապանը դեռ կանգնած է։
― Խնդրեմ, ինձ համար հեռագրի բլանկ բերեք։
Նա բերեց, ես հանեցի գրիչս և գրեցի․
::Լեդի Էշլի Մոնտանա հյուրանոց Մադրիդ
::Գալիս եմ վաղը հարավային ճեպընթացով
::Սիրում եմ Ջեյք
Այդպես, կարծես հարցը լուծվեց։ Այդպես, այդպես։ Նախ կնոջը բաց թող մի տղամարդու հետ։ Հետո նրան ծանոթացրու մի ուրիշի հետ և թող, որ նրա հետ գնա։ Իսկ հիմա գնա և ետ բեր նրան։ Ու հեռագրի տակ էլ գրի․ «սիրում եմ»։ Այդպես, այո, այդպես։ Գնացի հյուրանոց նախաճաշելու։
Այդ գիշեր շատ վատ քնեցի Հարավային ճեպընթացում։ Առավոտյան նախաճաշեցի վագոն֊ռեստորանում և հիանում էի Ավիլայի և Էսկուրիալի միջև ընկած կեչիածածկ սարերով։ Պատուհանից տեսա պալատը, որ գորշ, երկար և սառն էր արևի տակ, և ինձ բնավ հիացմունք չպատճառեց։ Հեռվում, արևից խանձված հարթավայրի մյուս կողմում, ոչ բարձր սարի կատարին երևաց Մադրիդի սպիտակ, հոծ զանգվածը։
Մադրիդի Հյուսիսային կայարանը վերջին կանգառն է։ Բոլոր ճանապարհներն այստեղ վերջանում էին։ Գնացքներն այլևս ճանապարհը չէին շարունակում։ Դրսում սպասում էին կառապաններն ու տաքսիները, շարք կանգնած սպասում էին հյուրանոցների գործակալները։ Այդ ամենը գավառական քաղաքի տպավորություն էր թողնում։ Տաքսի նստեցի, և մեքենան սկսեց բարձրանալ դեպի վերև, սկզբում զբոսայգու միջով, հետո անմարդաբնակ պալատի և զառիթափի գլխին դեռ կիսակառույց եկեղեցու մոտով, բարձրանում էինք շարունակ դեպի վեր և վեր, մինչև որ հասանք քաղաքի նոր, շոգ մասին։ Տաքսին ուղիղ փողոցով մտավ Puerta del Sol փողոցը, կտրեց անցավ աղմկոտ հրապարակը և դուրս եկավ Carrera San Jeronimo: Բոլոր խանութների ծածկերն իջեցված էին, արևին նայող պատուհանների փակոցափեղկերը ծածկված էին շոգից պաշտպանվելու համար։ Տաքսին մոտեցավ մայթին և կանգ առավ։ Տեսա ցուցանակը, որ կախված էր երկրորդ հարկում՝ «Մոնտանա հյուրանոց»։ Տաքսու վարորդը ներս բերեց ճամպրուկներն ու դրեց վերելակի մոտ։ Ես չկարողացա աշխատեցնել վերելակն ու բարձրացա ոտքով։ Երկրորդ հարկում մետաղից ցուցանակ էր կախված․ «Մոնտանա հյուրանոց»։ Զանգը տվեցի, սակայն ոչ ոք դուրս չեկավ։ Նորից զանգ տվեցի, դուռը բացեց անբարեհամբույր տեսքով մի սպասուհի։
― Լեդի Էշլին այստե՞ղ է, ― հարցրի ես։
Նա ոչինչ չհասկացող հայացքով նայեց ինձ։
― Անգլուհին այստե՞ղ է։
Նա շրջվեց և ձայն տվեց ներսում ինչ֊որ մեկին։ Մոտեցավ մի շատ գեր կին։ Նրա ճերմակած, բույրայուղով չափից ավելի օծված մազերը ժանեզարդերի նման կպած էին դեմքի շուրջ։ Նա կարճահասակ էր, սակայն տպավորիչ տեսքով։
― Muy buenos,<ref>Բարև ձեզ (իսպ․)։</ref> ― ասացի։ ― Այստեղ անգլուհի ապրո՞ւմ է։ Ես ուզում եմ տեսնել այդ անգլուհուն։
― Muy buenos: Այո, այստեղ անգլուհի ապրում է։ Դուք, իհարկե, կարող եք տեսնել նրան, եթե նա կամենա։
― Նա ուզում է ինձ տեսնել։
― Հիմա նրան կհարցնեմ։
― Շատ շոգ է։
― Ամռանը Մադրիդում միշտ էլ շոգ է։
― Իսկ ձմռանը ցուրտ է։
― Այո, ձմռանը շատ ցուրտ է։
Նա հարցրեց ինձ, արդյոք ես մնալո՞ւ եմ Մոնտանա հյուրանոցում։ Դեռ չեմ որոշել, սակայն կուզեի, որ իմ ճամպրուկները ներքևից բերեին, որպեսզի չկորչեն։ Մոնտանա հյուրանոցում երբեք ոչինչ չի կորչում։ Ուրիշ հյուրանոցներում կարող է կորչեն։ Սակայն ոչ այստեղ։ Ոչ։ Իրենց հյուրանոցում հատուկ ընտրությամբ են ծառայող վերցնում։ Ուրախ եմ այդ լսելու։ Սակայն, ամեն դեպքում, դեմ չէի լինի, եթե իրերս վերև բերեին։
Սպասուհին եկավ և ասաց, որ անգլուհին անմիջապես ուզում է տեսնել անգլիացի պարոնին։
― Ահա, ― ասացի։ ― Տեսնում եք, ես այդպես էլ ասացի։
― Պարզ է։
Քայլում էի սպասուհու ետևից մի երկար, մութ միջանցքով։ Միջանցքի ծայրը հասնելով, նա բախեց մի դուռ։
― Հելլո, ― ասաց Բրեթը։ ― Դո՞ւ ես, Ջեյք։
― Ես եմ։
― Ներս արի, ներս արի։
Բացեցի դուռը։ Սպասուհին այն ծածկեց իմ ետևից։ Բրեթը պառկած էր անկողնում։ Նա հենց նոր հարդարել էր մազերը և խոզանակը դեռ ձեռքին էր։ Սենյակը անկարգ, թափթփված վիճակում էր․ այդպես է լինում սովորաբար այն մարդկանց մոտ, ովքեր սովոր են ծառայող պահել։
― Սիրելիս, ― ասաց Բրեթը։
Մոտեցա մահճակալին և գրկեցի նրան։ Նա ինձ համբուրեց, և ես զգացի, որ ինձ համբուրելով, բոլորովին այլ բանի մասին էր մտածում։ Նա սեղմվել էր ինձ ու դողում էր։ Նա շատ էր նիհարել։
― Սիրելիս, այդ ամենը սարսափելի էր։
― Պատմիր ինձ։
― Ինչ պատմեմ։ Նա երեկ միայն մեկնեց։ Ես ստիպեցի նրան գնալ։
― Իսկ ինչո՞ւ չպահեցիր նրան։
― Չգիտեմ։ Դա անելու բան չէր։ Թեև կարծում եմ, որ ես նրան վնաս չեմ պատճառել։
― Դու նրան ոչ մի վատ բան չէիր կարող անել։
― Նա ընդհանրապես ոչ մեկի հետ չպետք է կապվի։ Ես դա միանգամից հասկացա։
― Իսկապե՞ս։
― Օհ, թողնենք այդ, ― ասաց նա։ ― Այդ մասին չխոսենք։ Այլևս երբեք այդ մասին չխոսենք։
― Լավ։
― Ինձ համար տհաճ էր, որ նա ինձնից ամաչում էր։ Գիտես, որոշ ժամանակ իսկապես ամաչում էր ինձնից։
― Չի կարող պատահել։
― Այո, այո։ Հավանաբար նրան նախատել էին ինձ համար սրճարանում։ Նա ուզում էր, որ ես մազերս երկարացնեմ։ Պատկերացնո՞ւմ ես ինձ երկար մազերով։ Ես սարսափելի տեսք կունենայի։
― Զվարճալի է։
― Նա ասում էր, որ այդպես ես ավելի կանացի տեսք կունենամ։ Իսկ ես պարզապես կայլանդակվեի։
― Հետո ի՞նչ եղավ։
― Օհ, դա անցավ։ Կարճ տևեց նրա այդ ամաչելը։
― Իսկ ինչո՞ւ էիր գրել, որ իմ օգնության կարիքն ունես։
― Չգիտեի, կկարողանա՞մ ստիպել նրան, որ գնա, իսկ ես ոչ մի կոպեկ չունեի, որ ինքս մեկնեմ։ Նա ուզում էր ինձ փող տալ, բայց ես ասացի, որ շատ փող ունեմ։ Նա գիտեր, որ ճիշտ չեմ ասում։ Բայց հո չէ՞ի կարող նրանից փող վերցնել։
― Դե, իհարկե։
― Ոչ, չխոսենք այս մասին։ Չնայած որոշ զվարճալի բաներ էլ են եղել։ Ինձ մի սիգարետ տուր։
Ես վառեցի նրա սիգարետը։
― Նա անգլերեն սովորել է Ջիբրալթարում, երբ այնտեղ աշխատել է, որպես մատուցող։
― Այո։
― Վերջում նա ինձ ամուսնության առաջարկ արեց։
― Իսկապե՞ս։
― Իհարկե։ Իսկ ես նույնիսկ Մայքլի հետ չեմ կարող ամուսնանալ։
― Գուցե նա մտածում էր, որ քեզ հետ ամուսնանալով, կդառնա լորդ Էշլի՞։
― Ոչ։ Դրա համար չէ։ Նա իսկապես ուզում էր ինձ հետ ամուսնանալ։ Որպեսզի ես չկարողանամ նրան թողնել, ասում էր նա։ Նա ուզում էր այնպես անել որ ես երբեք չկարողանայի նրանից հեռանալ։ Բայց դա, իհարկե, այն բանից հետո, որ ես կանացի դառնայի։
― Հիմա դու ավելի հանգիստ կլինես։
― Այո։ Ես ինձ նորից լավ եմ զգում։ Նա իմ հիշողությունից վերացրեց այդ Կոնին։
― Շատ լավ է։
― Գիտե՞ս ինչ, ես կապրեի նրա հետ, բայց տեսնում էի, որ դա վատ է նրա համար։ Մենք իրար շատ լավ էինք հասկանում։
― Բացի քո արտաքինի խնդրից։
― Օհ, նա դրան կվարժվեր։
Նա հանգցրեց սիգարետը։
― Հասկանում ես, ես երեսունչորս տարեկան եմ։ Եվ ես չեմ կարող լինել տականք, փոքր տղաներ կործանող տականք։
― Իհարկե, ոչ։
― Ես այդպես չեմ ուզում։ Հիմա ես ինձ լավ եմ զգում։ Հիմա հանգիստ եմ։
― Շատ լավ է։
Նա մի կողմ թեքվեց։ Ինձ թվաց, թե ուզում է սիգարետ վերցնել։ Հետո տեսա, որ լաց է լինում։ Լաց է լինում ու ցնցվում։ Նա ինձ չէր նայում։ Ես նորից գրկեցի նրան։
― Երբեք այլևս այդ մասին չխոսենք։ Երբեք չխոսենք։
― Բրեթ, սիրելիս։
― Ես կվերադառնամ Մայքլի մոտ, ― նրան ավելի պինդ գրկեցի, զգալով ինչպես է լաց լինում, ― Մայքլը սարսափելի լավն է և բոլորովին անտանելի։ Նա ինձ նման մի բան է, հենց ինձ համար է նա։
Բրեթն ինձ չէր նայում։ Ես շոյում էի նրա մազերը։ Զգում էի, ինչպես է նա դողում։
― Չեմ ուզում այդպիսի տականք լինել, ― ասաց նա։ ― Բայց Ջեյք, ի սեր աստծո այլևս չխոսենք այդ մասին։
Մենք գնացինք Մոնտանա հյուրանոցից։ Այն կինը, հյուրանոցի տերը, փող չվերցրեց, երբ ուզեցի ըստ հաշվի վճարել։ Հաշիվն արդեն փակված էր։
― Օհ, ոչինչ, ― ասաց Բրեթը։ ― Հիմա արդեն դա կարևոր չէ։
Տաքսի նստեցինք և գնացինք «Պալասհոտել», իրերը թողեցինք այնտեղ, տոմսեր պատվիրեցինք այդ նույն երեկո մեկնող Հարավային ճեպընթացի համար, և մտանք բար կոքթեյլ խմելու, վաճառասեղանի մոտ բարձր աթոռակներին նստած նայում էինք, թե ինչպես էր բարմենը փրփրացնում մարտինին կոքթեյլ պատրաստելու հատուկ նիկելապատ մեծ գավաթի մեջ։
― Զարմանալի է, թե որքան հանդիսավոր մթնոլորտ է լինում մեծ հյուրանոցի բարում, ― ասացի ես։
― Հիմա արդեն միայն բարմեններն ու ժոկեյներն են դեռ կարողանում սիրալիր լինել։
― Որքան էլ հասարակ լինի հյուրանոցը, բարում միշտ հաճելի է։
― Զարմանալի է։
― Բարմենները միշտ էլ լավն են եղել։
― Գիտես, ― ասաց Բրեթը, ― ամեն ինչ ճիշտ է։ Նա ընդամենը տասնինը տարեկան է։ Զարմանալի է, չէ՞։
Մենք իրար խփեցինք վաճառասեղանին կողք֊կողքի դրած բաժակները։ Սառնությունից դրանք ծածկվել էին ջրի մանրիկ կաթիլներով։ Վարագուրված պատուհանի ետև զգացվում էր Մադրիդի ամառային շոգը։
― Ես սիրում եմ, որ մարտինիի մեջ ձիթապտուղ լինի, ― ասացի բարմենին։
― Դուք ճիշտ եք, պարոն։ Խնդրեմ։
― Շնորհակալություն։
― Ինքս պետք է ձեզ առաջարկած լինեի։
Բարմենն անցավ վաճառասեղանի մյուս ծայրը, որպեսզի մեր խոսակցությունը չլսի։ Բրեթը կում արեց իր բաժակից, առանց այն փայտե սեղանից բարձրացնելու։ Հետո նա ձեռքն առավ բաժակը այնպես, որ կոքթեյլը չթափվի։
― Լավն է։ Հիանալի բար է։ Այնպես չէ՞։
― Բոլոր բարերն էլ լավն են։
― Հասկանում ես, ես սկզբում չէի հավատում։ Նա ծնվել է հազար ինը հարյուր հինգ թվին։ Այդ ժամանակ ես սովորում էի Փարիզում, դպրոց էի հաճախում։ Պատկերացնո՞ւմ ես։
― Ի՞նչ ես ուզում, որ պատկերացնեմ։
― Հիմար մի ձևացիր։ Միգուցե լեդիիդ խմի՞չք հյուրասիրես։
― Խնդրեմ ևս երկու մարտինի։
― Ինչպես առաջիննե՞րը, պարոն։
― Այո, շատ լավն էին, ― Բրեթը ժպտաց բարմենին։
― Շնորհակալություն, տիկին։
― Քո կենացը, ― ասաց Բրեթը։
― Քո կենացը։
― Գիտես ինչ, ― ասաց Բրեթը, ― մինչ ինձ նա միայն երկու կնոջ հետ էր եղել։ Նա երբեք ոչնչով չի հետաքրքրվել, ցլամարտից բացի։
― Ժամանակ դեռ շատ ունի։
― Չգիտեմ։ Նա մտածում էր, որ գլխավորը ես էի, և ոչ թե ֆիեստան ու մյուս բաները։
― Դե, ուրեմն դու էիր։
― Այո։ Հենց ես էի։
― Դու, կարծեմ, չէիր ուզում այլևս այդ մասին խոսել։
― Ինչպե՞ս դիմանամ։
― Անընդհատ մի խոսիր, որ այն քեզ մնա։
― Ես չեմ խոսում, միայն այնպես, կողքից։ Գիտես, Ջեյք, ես ինձ շատ լավ եմ զգում։
― Այդպես էլ պետք է լինի։
― Գիտես, ես ինձ շատ լավ եմ զգում, լավ է, որ վճռում ես և կարողանում ես տականք չլինել։
― Այո։
― Դա ինչ֊որ չափով մեզ փոխարինում է աստծուն։
― Որոշ մարդիկ աստված ունեն, ― ասացի ես։ ― Եվ այդպիսինները բավական շատ են։
― Աստծուց ինձ երբեք օգուտ չի եղել։
― Մի֊մի մարտինի էլ խմե՞նք։
Բարմենը նորից երկու մարտինի սարքեց և կոքթեյլը լցրեց մաքուր բաժակների մեջ։
― Որտե՞ղ ենք ճաշելու, ― հարցրի Բրեթին։ Բարում զով էր։ Զգացվում էր, որ փողոցում, դրսում շոգ էր։
― Այստե՞ղ, ― հարցրեց Բրեթը։
― Այստեղ, հյուրանոցում վատ է։ Դուք «Բոտեն» ռեստորանը գիտե՞ք, ― հարցրի բարմենին։
― Այո, պարոն։ Ուզո՞ւմ եք հասցեն գրեմ։
― Շնորհակալություն։
Ճաշեցինք «Բոտեն» ռեստորանի երկրորդ հարկում։ Դա աշխարհի ամենալավ ռեստորաններից մեկն էր։ Ուտում էինք տապակած խոճկոր և խմում rioja alta: Բրեթը քիչ էր ուտում։ Նա միշտ էր քիչ ուտում։ Ես շատ առատ ճաշեցի, խմեցի երեք շիշ։
― Ջեյք, ինչպե՞ս ես քեզ զգում, ― հարցրեց Բրեթը։ ― Աստված իմ, ինչքան կերաք։
― Հիանալի եմ զգում ինձ։ Որևէ քաղցրավենիք չե՞ս ուզում։
― Ոչ։
Բրեթը ծխում էր։
― Դու սիրում ես ուտել, չէ՞, ― հարցրեց նա։
― Այո, ― ասացի։ ― Ուրիշ բան էլ եմ սիրում։
― Ի՞նչ ես սիրում։
― Օհ, ― ասացի։ ― Շատ բան եմ սիրում։ Անուշեղեն չե՞ս ուզում։
― Արդեն հարցրել ես, ― ասաց Բրեթը։
― Այո, ― ասացի։ ― Ճիշտ ես։ Արի մի շիշ էլ rioja alta խմենք։
― Լավ գինի է։
― Դու այնքան էլ շատ չխմեցիր, ― ասացի ես։
― Խմեցի։ Պարզապես դու չտեսար։
― Երկու շիշ էլ վերցնենք, ― ասացի ես։ Շշերը բերեցին։ Մի քիչ լցրեցի իմ բաժակի մեջ, հետո լցրեցի Բրեթի բաժակը, ապա լցրեցի և իմ բաժակը։ Մենք բաժակ֊բաժակի խփեցինք։
― Ողջ լինես, ― ասաց Բրեթը։ Ես իմ բաժակը դատարկեցի և նորից լցրեցի։ Բրեթը թեթևակի բռնեց արմունկս։
― Պետք չէ հարբել, Ջեյք, ― ասաց նա։ ― Դու հարբելու պետք չունես։
― Դու ի՞նչ գիտես։
― Մի խմիր, ― ասաց Բրեթը։ ― Ամեն ինչ լավ կլինի։
― Ես չեմ հարբում, ― ասացի։ ― Ինձ համար գինի եմ խմում։ Սիրում եմ գինի խմել։
― Պետք չէ հարբել, Ջեյք, ― ասաց նա։ ― Պետք չէ հարբել։
― Ուզո՞ւմ ես մեքենայով զբոսնել։ Ուզո՞ւմ ես զբոսնել քաղաքում։
― Իսկապես, ― ասաց Բրեթը։ ― Ես դեռ չեմ տեսել Մադրիդը։
― Այս րոպեիս կվերջացնեմ, ― ասացի ես։
Իջնելով ցած, փողոց դուրս եկանք առաջին հարկի ճաշարանի միջով։ Մատուցողներից մեկը գնաց տաքսի բերելու։ Շոգ, արևոտ օր էր։ Փողոցի ծայրում, ծառերով շրջապատված խոտածածկ փոքրիկ հրապարակում տաքսիների կայանն էր։ Տաքսին մոտեցավ։ Մատուցողը կանգնած էր մեքենայի ոտնակին։ Թեյադրամ տվեցի նրան, ասացի վարորդին ուր քշի, և նստեցի Բրեթի կողքին։ Մեքենան շարժվեց փողոցով։ Ես ետ ընկա նստոցին։ Բրեթը ինձ ավելի մոտ նստեց։ Նստած էինք իրար շատ մոտ։ Մի ձեռքով գրկեցի նրան, և նա հարմար հենվեց ինձ։ Շատ շոգ էր, շենքերը կուրացուցիչ սպիտակ։ Թեքվեցինք դեպի Գրան֊Վիա։
― Ախ, Ջեյք, ― ասաց Բրեթը։ ― Ինչքան լավ կլիներ կյանքը մեզ համար իրար հետ։
Առջևում խակի գույնի համազգեստով մի ձիավոր ոստիկան կարգավորում էր փողոցի երթևեկությունը։ Նա բարձրացրեց փայտիկը։ Մեքենան կտրուկ արգելակեց, և Բրեթը սեղմվեց ինձ։
― Այո, ― ասացի ես։ ― Այդ միտքն էլ արդեն համարենք, որ քիչ չէ, այո՞։
