Changes

Խեղճուկրակ արաբը

7 bytes removed, 10:45, 20 Դեկտեմբերի 2014
Խոսրով քեռիս իր բարեկամներին ու թշնամիներին ջոկում էր նրանց թավլի խաղալու եղանակից։ Ամեն տեսակ խաղ մարդկային վարմունքի քննությունն է լարված վիճակում, ու թեև Խոսրով քեռիս աշխարհի ամենավատ տարվողն էր, բայց արհամարհում էր որևէ այլ մարդու, որ տարվելիս շենք֊շնորհք չէր պահում իրեն։
— Ի՞նչ ես ախուվախ անում,— գոռում էր նա այդպիսի տարվողի երեսին։— Եղած֊չեդածը Եղած֊չեղածը խաղ չէ՞։ Կյա՞նքդ ես կորցնում դրանով։
Ինքը, երբ տարվում էր, կորցնում էր իր կյանքը, բայց չէր կարող պատկերացնել, որ ուրիշ որևէ մեկը իր նման խոր ընկալեր խաղի խորհուրդը։ Իրեն հարցնեիր՝ ուրիշների համար խաղը միայն խաղ էր։ Իր համար, սակայն, խաղը ճակատագիր էր՝ սեղանին դրված խաղատախտակի վրա, որի մյուս կողմը մի որևէ աննշան մարդ շրխկացնում էր զառերը, թուրքերեն խոսքեր ասում դրանց, շողոքորթում, փսփսում, գոռում և ուրիշ շատ ձևերով ստորանում դրանց առաջ։
— Իսկ դո՞ւ։ Հայրենակի՜ցս։ Չես էլ ամաչում։ Ստորանում ես դրանց առաջ։ Պաղատո՜ւմ ես։ Ե՛ս եմ ամաչում քո տեղը։ Թքե՛լ եմ շների վրա։
Բնական է, ոչ ոք երկրորդ անգամ թավլի չէր խաղաւմ խաղում Խոսրով քեռուս հետ։
Այս սրճարանը իր ժամանակին մեծ համբավ ու կշիռ ունեցող վայր էր։ Այսօր էյ նույնն է, թեպետ քսան տարի առաջ հաճախորդներից շատերը մահացել են։
— Ուզում է արաբի անունն իմանալ։
— Լավ, ի՞նչ կա որ,— ասաց Մայրս։ երեխա Երեխա է։ հետաքրքրվում է։ Ասա։
— Հասկացա՜նք,— տնքաց Խոսրով քեռիս։— Դո՜ւ էլ։ Իմ հարազա՜տ քույրս։ Իմ խե՜ղճուկրակ քույրիկս։
— Ինչպե՞ս կարող ես խոսել, եթե բերանդ չես էլ բացում,— ասացի։
— Կխոսես առանք առանց բառերի։ Մենք միշտ խոսում ենք առանց բառերի։
— Ուրեմն բառերն ինչի՞ են պետք։
— Խեղճուկրակ արաբը, որ քեզ հետ գալիս էր այստեղ,— ասացի։— Ո՞ւր է։
Մ արիա՜մՄարիա՜մ,— գոռաց Խոսրով քեռիս։
Սարսափած կանգնել էր։
— Ի՞նչ կա,— ասաց։
— Խնդրում եմ,— ասաց Խոսրով քեռիս։— Քո տղան է։ Դու իմ քույրիկն ես։ Խնդրում եմ, դուրս արա նրան։ Ամբողջ հոգով նրան սիրում եմ։ Ամերիկացի է։ Այստէղ Այստեղ է ծվել։ Մի օր մեծ մարդ է դառնալու։ Տարակույս չունեմ։ Խնդրում եմ, դուրս արա արա նրան։
— Ինչո՞ւ, ի՞նչ կա,— ասաց մայրս։
— Ո՞ւր է արաբը,— ասացի։
Խոսրով քեռիս, հուսահատ, մատով ցույց տվեց ինձ մորս։ «Ահա՛ քեզ,— ասում էր նրա այդ շարժումը։— Քո տղան։ Իմ քեռորդին։ Իմ միսն ու արյունը։ Տեսա՞ր։ Մենք բոլորս խեղճուկրակորբեր խեղճուկրակ որբեր ենք։ Բոլորս, բացի նրանից»։
— Արա՛մ,— ասաց մայրս։
Նորից Խոսրով քեռիս օրերով չայցելեց մեր տունը։ Մի որոշ ժամանակ մտածեցի, թե նա էլ երբեք չի գալու։ Երբ վերջապես եկավ, հյուրասենյակում կանգնեց գլխարկը գլխին և ասաց.
— Արաբը մեռավ։ Որբ մեռավ օտար աշխարհում, հայրենի տնից վեց հազար մղոն հեռու։ Ուզում էր տուն գնալ ու մեռնել։ Ուզում էր նորից տեսնել իր տղաներին։ Ուզում էր նորից խոսել նրանց հետ։ Ուզում էր նրանց հոտն առնել։ Ուզում Էր էր նրանց շունչը լսել։ Դրամ չուներ։ Անընդհատ մտածում էր նրանց մասին։ Հիմա մեռած է այլևս։ Դե, էլ դուրս գնա։ Սիրում եմ քեզ։
Ես ուզում էի դեռ մի քանի հարց էլ տալ, հատկապես արաբի տղաների մասին՝ քանի՞ տղա ուներ, որքա՞ն ժամանակ նրանցից հեռու էր ապրել և այլն, բայց որոշեցի, որ ավելի լավ է գնամ, այցելեմ իմ զարմիկ Մուրադին և տեսնեմ՝ կկարողանա՞մ հիմա նրան գետնով տալ։ Առանց մի բառ ասելու թողեցի, գնացի, և դա հավանաբար շատ դուր եկավ իմ Խոսրով քեռուն, երևի նա զգաց, որ ես այնքան էլ անհուսալի մարդ չեմ վերջապես։
Վստահելի
1396
edits