«Հեքլբերի Ֆիննի արկածները»–ի խմբագրումների տարբերություն

13:38, 4 Հունվարի 2016-ի տարբերակ

Գլուխ առաջին

Դուք ինձ չեք ճանաչի, եթե չեք կարդացել «Թոմ Սոյերի արկածները»։ Բայց դա կարևոր չէ։ Գիրքը գրել է միստր Մարկ Տվենը և ընդհանրապես ասել է ճշմարտությունը։ Փչոց էլ կա, բայց թե իրողությունն ավելի շատ է։ Ոչինչ։ Ես երբևէ չեմ տեսել մի մարդ, որն այս կամ այն դեպքում սուտ խոսած չլինի, բացի մորաքույր Պոլիից և այրուց, մեկ էլ գուցե Մերիից։ Մորաքույր Պոլիի՝ Թոմի մորաքրոջ, Մերիի, այրի Դուգլասի մասին ամեն ինչ ասված է այս գրքում, և մեծ մասամբ ճիշտ, միայն թե որոշ չափով փչոց կա, ինչպես ասացի վերևում։

Գիրքը վերջանում է այսպես։ Թոմն ու ես գտանք այն դրամը, որ ավազակները պահել էին քարանձավում, և հարստացանք։ Ամեն մեկիս բաժին ընկավ վեց հազար դոլար, զուտ ոսկի։ Երբ դրամը կիտեցինք, ահագին բան ստացվեց։ Դատավոր Թեչըրը վերցրեց ամբողջը, բանկում պահ տվեց, և դա կլոր տարին ամեն մեկիս բերում էր օրը մեկ դոլար եկամուտ, ավելին, քան մեզ պետք էր։ Այրի Դուգլասը որդեգրեց ինձ և խոստացավ դաստիարակել։ Բայց տաժանելի էր ամբողջ ժամանակ տանը մնալ, մանավանդ, երբ տեսնում էի, թե այրին որքան խստաբարո և ճշտապահ էր ամեն բանում։ Այդ պատճառով էլ հենց որ զգացի՝ այլևս չեմ դիմանա, ծլկեցի։ Նորից նախկին ցնցոտիների մեջ էի, նորից սողոսկում էի շաքարի տակառի մեջ, ազատ էի ու գոհ։ Բայց Թոմ Սոյերն ինձ գտավ, ասաց, որ ավազակախումբ է կազմում, և որ կարող եմ միանալ այդ խմբին, եթե վերադառնամ այրու մոտ ու ինձ լավ պահեմ։ Եվ ես ետ եկա։

Այրին հուզմունքից լաց եղավ։ Ինձ անվանեց խեղճ, կորած գառնուկ և ուրիշ շատ անուններ տվեց, բայց առանց հիշաչարության։ Նա ինձ դարձյալ նոր շորեր հագցրեց, և ես, քրտնելուց բացի, ուրիշ ոչինչ չէի կարող անել։ Կարծես կաղապարի մեջ լինեի։ Նորից սկսվեց հին կյանքը։ Այրին տալիս էր ընթրիքի զանգը։ Ուշանալ չէր կարելի։ Սեղանին մոտենալիս չէր թույլատրվում անմիջապես ուտել․ պետք էր սպասել այրուն, որը կախում էր գլուխն ու մի փոքր մրթմրթում ուտելիքի վրա, թեև, իհարկե, ոչ մի պատճառ չկար։ Այսինքն՝ կերակուրը վատ չէր, միայն թե ամեն ինչ առանձին֊առանձին էր եփած։ Կերակրի մնացորդների ու տարօրինակ կտորտանքների տակառիկում դրությունը այլ է․ այնտեղ ամեն ինչ խառնվում է իրար, հյութանման բաները միանում են, և լավ է ստացվում։

Ընթրիքից հետո նա վերցրեց գիրքը, սկսեց ինձ համար կարդալ Մովսեսի ու եղեգնուտի մասին, և ես, այդ բոլորը լսելով, հետաքրքրությունից քրտնեցի։ Բայց շուտով նա անուշադրությամբ ասաց, որ Մովսեսը վաղուց, շատ վաղուց մեռել է։ Ես այլևս չմտահոգվեցի նրանով, քանի որ մեռած մարդիկ ինձ չեն հետաքրքրում։

Շուտով ծխելու ցանկություն զգացի և այրուց թույլտվություն խնդրեցի։ Բայց նա արգելեց։ Ասաց, թե դա վատ է, կեղտոտ սովորություն է, և ես պետք է աշխատեմ նման բաներ այլևս չանել։ Ա՛յ թե ինչպիսի մարդիկ են լինում։ Խառնվում են մի գործի, որից ոչինչ չեն հասկանում։ Ահա այս այրին․ մարդկանց ձանձրացնում է Մովսեսից խոսելով, երբ Մովսեսը^[1] ազգակցական ոչ մի կապ չունի իր հետ և ոչ ոքի էլ պետք չէ, քանի որ այլևս չկա, ինչպես տեսնում եք։ Ծխելն իմ կողմից հանցանք է համարում, չնայած դա ինձ դուր է գալիս։ Այնինչ ինքը քթախոտ է քաշում, և դա, իհարկե, միանգամայն ճիշտ է, որովհետև ինքն է քաշողը։

Նրա քույրը՝ միսս Ուոթսոնը, չոր ու ցամաք, ակնոցավոր մի լեդի, հենց այդ ժամանակ տեղափոոխվեց այրու մոտ՝ միասին ապրելու։ Ինչ֊որ այբբենարան ձեռքին՝ նա անմիջապես մոտեցավ ինձ ու մի ամբողջ ժամ բաց չթողեց, մինչև, ի վերջո, այրին ասաց, թե պետք է հանգստանալ։ Ես չէի էլ կարող ավելի երկար դիմանալ։ Ապա մի ամբողջ ժամ տիրեց սպանիչ տաղտկություն, և ես սկսեցի անհանգիստ շարժումներ անել։ Միսս Ուոթսոնը շարունակ ասում էր․ «Ոտքդ այդտեղ մի՛ դիր, Հեքլբերի» կամ «Այդպես մի՛ ճռճռացնի աթոռը, Հեքլբերի, ուղիղ նստիր»։ Կամ «Մի՛ հորանջիր և այդպես մի՛ ձգվիր», «Հեքլբերի, ինչո՞ւ չես կարողանում քեզ կարգին պահել։

Նա ինձ պատմեց դժոխքի մասին, ես էլ ասացի, թե երանի՜ այնտեղ լինեի։ Այս խոսքի վրա նա կատաղեց, թեև ոչ մի վատ բան մտքովս չէր անցնում․ միայն ուզում էի պրծնել այդտեղից, միայն թե փոփոխություն կատարվեր իմ կյանքում։ Իսկ թե ուր կգնայի, միևնույն էր։ Միսս Ուոթսոնն ասաց, որ անզգամություն է այդպես խոսելը, որ ինքն այդպիսի բան երբեք չէր ասի, եթե նույնիսկ ամբողջ աշխարհն իրեն տային։ Իր ասելով՝ ինքն այնպիսի կյանք է վարելու, որ դրախտ գնա։ Բայց ես մտածում էի, թե ի՞նչ նպատակ ունի գնալ այնտեղ, ուր նա է գնալու։ Ուստի ինձուինձ որոշեցի իզուր չչարչարվել։ Բայց ոչինչ չասացի․ ոչ մի լավ բան չէր կարելի սպասել, բացի անախորժությունից։

Հետո նա սկսեց իր խրատները, խոսեց, խոսեց, երկար֊բարակ պատմեց դրախտի մասին, ասաց, որ այնտեղ ոչ մի անելիք չկա, մնում է, որ ամբողջ օրը անցկացնես զբոսնելով, տավիղ նվագելով ու երգելով, և այդպես հավիտյան։ Ինձ այդ բաները շատ չէին մտահոգում, բայց ոչինչ չասացի։ Միայն հարցրի, թե իր հաշվով Թոմ Սոյերն էլ այնտեղ կգնա՞, և նա որոշակիորեն ասաց․ «Ոչ, երբե՛ք»։ Այդ պատասխանն ինձ շատ ուրախացրեց․ ուզում էի, որ ես ու Թոմը միասին լինենք։

Միսս Ուոտթսոնը շարունակեց ինձ կտցահարել, և դա ավելի ու ավելի էր ձանձրացնում։ Ինձ զգում էի մենակ ու տխուր։ Շուտով ներս կանչեցին նեգրերին և աղոթեցին։ Այնուհետև բոլորը գնացին քնելու։ Ես, մի կտոր մոմ բռնած, գնացի իմ սենյակը, մոմը դրի սեղանին։ Ապա նստեցի աթոռին, պատուհանի դիմաց և փորձեցի մտածել ուրախ բաների մասին, բայց իզուր։ Ինձ այնպես մենակ ու տխուր էի զգում, որ ուզում էի մեռնել։ Աստղերը շողում էին, անտառում ողբաձայն սոսափում էին տերևները։ Ես լսում էի հեռվից եկող բվի կռինչը․ վայում էր ինչ֊որ մեկի՝ գուցե արդեն մեռածի համար։ Խոլոմուկ թռչունը ճչում էր, իսկ մի շուն ոռնում էր կյանքի վերջին ժամերն ապրող ինչ֊որ մեկի համար։ Քամին ականջիս ինչ֊որ բան էր շշնջում․ թե ինչ, ես չէի կարող հասկանալ, բայց սառը դող էր անցնում մարմնովս։ Ապա հեռվից, անտառի խորքից, լսեցի այնպիսի մի ձայն, որը ուրվականն է հանում, երբ ուզում է հայտնել իր մտադրությունը, բայց չի կարողանում խոսել։ Այդ է պատճառը, որ չի կարողանում հանգիստ ննջել գերեզմանում և ամեն գիշեր այդպես դուրս է գալիս, թափառում ու ողբում։ Այնպե՜ս հուսալքված էի ու ահաբեկված, այնպե՜ս էի ուզում, որ մեկը մոտս լիներ, մի ընկեր ունենայի։ Հանկարծ մի սարդ վազեց ուսիս վրայով։ Ես մատներով բռնեցի ու այրեցի մոմի բոցի վրա։ Մինչև կարողացա ուշքի գալ, սարդն ամբողջությամբ կուչ եկավ, կնճռոտվեց։ Առանց մեկ ուրիշի ասելու էլ գիտեի, որ դա սարսափելի վատ նշան է և գլխիս փորձանք կբերի։ Այնպես զարհուրեցի, որ շորերս հանեցի ու դեն շպրտեցի։ Վեր կացա և երեք անգամ կրունկներիս վրա պտտվեցի, ամեն անգամ երեսս խաչակնքելով։ Մազերիցս մի փունջ կապեցի թելով՝ կախարդներին ինձնից հեռու պահելու համար, թեև դրան չէի հավատում։ Այդ կարելի է անել, երբ մեկը գտած պայտը դռան վրա ամրացնելու փոխարեն կորցնում է։ Բայց երբեք չէի լսել, թե սարդը սպանելը դժբախտությունից հեռու մնալու միջոց է։

Նորից նստեցի։ Ամբողջ մարմնով ցնցվում էի։ Վերցրի ծխամորճս․ տանը մեռելային լռություն էր տիրում, և այրին ոչինչ չէր իմանա։ Անցավ երկար ժամանակ, ապա լսեցի հեռվում քաղաքային ժամացույցի զարկերը՝ բո՛ւմ, բո՛ւմ, բո՛ւմ։ Տասներկու անգամ։ Նորից ամեն ինչ խաղաղվեց, ավելի քան երբևէ։ Շուտով մթության միջից լսեցի ներքևի ծառերից մեկի կոտրվող ճյուղի ձայնը։ Լուռ նստած՝ ունկնդրում էի։ Շուտով ականջիս հասավ հազիվ լսելի մի ձայն «մյաո՜ւ մյաո՜ւ»։ Կարծես կատու էր մլավում։ Լավ է, ասացի ու ինքս էլ կրկնեցի նույն «մյաու, մյաուն», որքան կարող էի մեղմ։ Այնուհետև հանգցրի մոմը, պատուհանից սողոսկեցի մարագը, սահեցի դուրս և սողալով հաստ ծառերին։ Անկասկած, դա Թոմ Սոյերն էր, որ ինձ էր սպասում։

Գլուխ երկրորդ

Ծառերի միջով անցնող շավղով, ոտքներիս ծայրերին հենված՝ գնացինք այրու պարտեզի ծայրը։ Շարժվում էինք կռացած, որպեսզի ճյուղերը մեր գլուխները չճանկռեն։ Խոհանոցի մոտով անցնելիս ոտքս դեմ առավ մի արմատի, և վայր ընկա։ Թխկոց լսվեց։ Կուչ եկանք ու լուռ նստեցինք։ Միսս Ուոթսոնի հաղթանդամ նեգրը, որի անունը Ջիմ էր, նստած էր խոհանոցի դռանը․ մենք նրան բավական պարզ տեսնում էինք, որովհետև դռան հետևում լույս կար։ Նա վեր կացավ ու վիզը երկարացնելով՝ լարեց լսողությունը․

― Ո՞վ է։

Նա մի քիչ էլ ականջ դրեց, ապա ոտքերի մատներին հենված՝ մոտեցավ, կանգնեց ուղիղ մեր արանքում։ Մենք գրեթե կարող էինք նրան շոշափել։ Այսպես երևի րոպեներ անցան, և ոչ մի ձայն չլսվեց, թեև իրար այնքան մոտ էինք կանգնած։ Ոտքիս կոճի մոտ սկսեց քոր գալ, բայց ես չհամարձակվեցի քորել։ Շուտով ականջս էլ քոր եկավ, թիկունքս էլ՝ ուսերիս մեջտեղը։ Այնպիսի վիճակում էի, որ եթե չքորեի, կմեռնեի։ Հետագայում էլ այդ բանը մի քանի անգամ նկատել եմ։ Եթե դուք հարգարժան մարդկանց շրջապատում եք կամ հուղարկավորության եք գնացել, կամ փորձում եք քնել, երբ ձեր քունը չի գալիս, մի խոսքով, եթե այնպիսի մի տեղում եք, որ քորել հնարավոր չէ, միանգամից հազար տեղ քոր կգա։

Շուտով Ջիմն ասաց․

― Ասացեք, ովքե՞ր եք։ Որտե՞ղ եք։ Անիծվեմ, եթե ձայն չեմ լսել։ Լավ, ես գիտեմ, թե ինչ կանեմ, կնստեմ այստեղ, մինչև նորից լսեմ։

Եվ նա նստեց գետնին, իմ ու Թոմի արանքում, մեջքը հենեց մի ծառի և ոտքերը պարզեց այնքան, որ մի ոտքը հասավ իմ ոտքին։ Քիթս էլ սկսեց քոր գալ՝ այնպես, որ աչքերս լցվեցին արտասուքով։ Բայց չքորեցի։ Հետո քթիս մեջ սկսեց քոր գալ, հետո էլ՝ քթիս տակը։ Չգիտեի, թե ինչ անեմ, որ հանգիստ նստեմ։ Այս դժբախտությունը շարունակվեց վեց֊յոթ րոպե, բայց ինձ ավելի երկար թվաց։ Այժմ քոր էր գալիս տասնմեկ տեղ։ Թվում էր, թե այլևս ոչ մի րոպե չեմ կարող դիմանալ։ Ատամներս սեղմել էի իրար և փորձում էի զսպել ինձ։ Հենց այդ ժամանակ Ջիմի շնչառությունը ծանրացավ, նա խռմփաց, քորն էլ շուտով անցավ։ Թոմը հազիվ լսելի ձայնով ինձ նշան արեց, և մենք թաթերի ու ծնկների վրա սողալով՝ հեռացանք։ Երբ արդեն տասը ոտնաչափ հեռացել էինք, Թոմը շշնջաց ականջիս, թե կատակի համար Ջիմին ուզում է կապել ծառից։ Բայց ես առարկեցի․ նա կարող էր արթնանալ, աղմուկ բարձրացնել և կիմանային, որ ես ներսում չեմ։ Հետո Թոմն ասաց, որ իր մոտ շատ մոմ չկա, ուզում է մտնել խոհանոց և մի քանի հատ վերցնել։ Ես չէի ուզում, որ նա այդպիսի փորձ կատարեր․ ասացի, թե Ջիմը կարող է արթնանալ և ներս գալ։ Թոմը չուզեց այդ վտանգավոր քայլից հրաժարվել։ Մտանք խոհանոց և վերցրինք երեք մոմ։ Թոմը, որպես վճար, սեղանին դրեց հինգ ցենք։ Դուրս եկանք։ Ես անհամբեր ուզում էի հեռանալ, բայց ոչ մի կերպ հնարավոր չեղավ Թոմին ետ պահել իր կատակից։ Նա ուզում էր թաթերի ու ծնկների վրա սողալով մոտենալ Ջիմին և գլխին մի խաղ խաղալ։ Սպասեցի, և դա ինձ շատ երկար թվաց։ Ամեն ինչ խաղաղ էր, լուռ ու տխուր։

Հենց որ Թոմը վերադարձավ, մենք շարժվեցինք այգու ցանկապատի երկարությամբ անցնող շավղով և շուտով հասանք տան հետևի զառիթափ բլրի գագաթը։ Թոմն ասաց, որ ինքը Ջիմի գլխարկը հանել է և կախել նրա գլխավերևի ոստից։ Այդ ժամանակ Ջիմը մի փոքր շարժվել է, բայց չի արթնացել։

Հաջորդ օրը Ջիմը պատմում էր, թե վհուկներն իրեն կախարդել են, հեծած շրջել նահանգով մեկ և ապա նորից բերել ծառի տակ, գլխարկն էլ ոստից կախել, որպեսզի ցույց տան, թե ով է այդ արել։ Մի այլ անգամ նա պատմեց, թե իրեն հեծած՝ քշել են Նոր Օռլեան։ Այնուհետև, ամեն անգամ նորից պատմելիս, հեռավորությունն ավելի ու ավելի մեծացնում էր, մինչև ասաց, թե իրեն հեծած՝ շրջել են ամբողջ աշխարհը և մեռցնելու չափ հոգնեցրել, իսկ մեջքը թամբից ամբողջովին ծածկվել է բշտիկներով։ Ջիմն անչափ հպարտանում էր դրանով և այնպիսի տրամադրության մեջ էր, որ հազիվ թե մյուս նեգրերին նկատեր։ Նեգրերը մղոններ անցնելով, գալիս էին մոտը, լսում այդ պատմությունը, և այժմ նրան ավելի էին հարգում, քան այդ կողմերում բնակվող որևէ այլ նեգրի։ Անծանոթ նեգրերը բերանները բաց կանգնում ու վերից֊վար նայում էին Ջիմին, կարծես նա հրաշք լիներ։ Նեգրերը միշտ խոհանոցի կրակի առջև նստած՝ մթության մեջ կախարդների մասին էին խոսում։ Հենց որ մեկը խոսեր և անդրադառնար այս հարցերին, Ջիմը պատահաբար ներս կմտներ ու կասեր․ «Հը՛մ, դուք ի՞նչ գիտեք կախարդների մասին», և խոսող նեգրը սսկվում էր ու մի կողմ քաշվում։ Ջիմի վզից միշտ թելով կախած էր լինում այն հինգ սենտանոց դրամը, որ Թոմն էր թողել խոհանոցում։ Նա ասում էր, թե դա թալիսման է․ սատանան իրեն տվել է սեփական ձեռքով և ասել, որ ինքը՝ Ջիմը, դրանով կարող է բուժել ամեն մեկին, ինչպես նաև այդ դրամին դիմելով՝ կարող է կախարդներին հավաքել իր շուրջը։ Բայց երբեք չէր հայտնում, թե ինչ էր ասում թալիսմանին։ Նեգրերն ամեն կողմից գալիս էին ու իրենց վերջին ունեցվածքը տալիս Ջիմին, միայն թե տեսնեին այդ հինգ ցենտանոց դրամը, բայց նրանք դա շոշափելու իրավունք չունեին, որովհետև սատանայի ձեռք էր դիպել դրան։ Ջիմն այժմ որպես ծառա անպետքացել էր․ շատ էր գոռոզացել, որ սատանա էր տեսել, և կախարդները հեծել էին իրեն ու քշել աշխարհով մեկ։

Այսպես, երբ Թոմն ու ես հասանք բլրի գագաթը և նայեցինք ներքև՝ գյուղին, պատուհաններից կարողացանք միայն տեսնել երեք֊չորս լույս։ Հավանորեն այդ տներում հիվանդ կար։ Մեր վերևում պայծառ շողում էին աստղերը։ Գյուղի տակով անցնում էր գետը՝ մեկ մղոն լայնությամբ, հոյակապ և միաժամանակ երկյուղալի։ Բլրից ցած իջանք և գտանք Ջո Հարպըրին, Բեն Ռոջերսին ու երկու֊երեք այլ տղաների, որ թաքնվել էին հին կաշեգործարանում։ Մենք արձակեցինք մի նավակ, գետով երկու և կես մղոն իջանք ներքև, մինչև բլրի ստորոտի գետեզրյա մեծ փլվածքն ու դուրս եկանք ափ։

Շարժվեցինք դեպի թփուտները։ Թոմը բոլորիս ստիպեց երդվել, որ գաղտնապահ կլինենք, ապա ցույց տվեց բլրի մեջ, թփուտների ամենախիտ մասում բացված մի անցք։ Վառեցինք մոմերը և թաթերի ու ծնկների վրա սողացինք ներս։ Այսպես գնացինք երկու հարյուր յարդ։^[2] Հետո քարանձավի անցքը լայնացավ։ Թոմն այդ անցքերում ինչ֊որ բան էր որոնում և շուտով մտավ մի պատի տակ, որտեղ եղած անցքը ոչ ոք չէր նկատի։ Մենք սողեսող շարժվեցինք նեղ անցքով և հասանք մի խուց՝ ամբողջովին խոնավ, թաց ու ցուրտ։ Այդտեղ էլ կանգ առանք։ Թոմն ասաց․

― Այժմ կհիմնենք մի ավազակախումբ, որը կանվանենք «Թոմ Սոյերի հրոսախումբ»։ Ամեն ոք, եթե ուզում է միանալ մեզ, պետք է երդվի և իր անունը գրի արյունով։

Բոլորն էլ ուզում էին։ Թոմը բերեց մի թերթիկ, որի վրա գրել էր երդումը, և կարդաց։ Պահանջվում էր, որ յուրաքանչյուր տղա սերտորեն կապված լինի խմբի հետ և ոչ մի գաղտնիք ուրիշի չհայտնի։ Եթե մեկը վնաս տա խմբի տղաներից մեկին, ապա այն տղան, որին կհանձնարավի սպանել այդ վնաս տվողին ու նրա ընտանիքի անդամներին, պետք է ո՛չ ուտի, ո՛չ քնի, քանի դեռ չի սպանել բոլրորին և նրանց կրծքին խաչ չի քաշել իբրև խմբի նշան։ Ոչ ոք իրավունք չուներ օգտագործելու այդ նշանը, եթե Թոմի խմբին չէր պատկանում։ Եթե մեկնումեկը համարձակվեր այդ բանն անել, նրան պետք է հետապնդեին, իսկ եթե կրկներ՝ սպանեին։ Եթե խմբի անդամներից մեկնումեկը որևէ գաղտնիք հայտներ, նրա վիզը պետք է կտրեին, մարմինն այրեին ու մոխիրը շաղ տային, անունը արյունով ջնջեին ցուցակից և երբեք չհիշեին նրան, անիծեին ու ընդմիշտ մոռանային։

Բոլորն ասացին, որ դա իսկական, գեղեցիկ երդում է, և Թոմին հարցրին, թե դա ի՞նքն է հորինել։ Թոմը պատասխանեց, թե մի մասը իրենն է, մնացածը վերցրել է ծովահենների ու ավազակների մասին գրված գրքերից․ չէ՞ որ կանոնավոր գործող ամեն խումբ ունի նման երդմնագիր։

Մի քանիսին թվում էր, թե լավ կլինի սպանել այն տղաների ընտանիքի անդամներին, որոնք գաղտնիքը կհայտնեն։ Թոմն ասաց, որ դա վատ միտք չէ, մատիտը վերցրեց և դա էլ ավելացրեց։

Ապա Բեն Ռոջերսն ասաց․

― Բա որ Հեք Ֆիննը ընտանիք չունի՞, այս դեպքում ի՞նչ ենք անելու։

― Չէ՞ որ նա հայր ունի, ― ասաց Թոմ Սոյերը։

― Այո, հայր ունի, բայց այս օրերին նրան երբեք չեք կարող գտնել։ Նա սովորաբար հարբած թավալվում էր կաշեգործարանի բակում, խոզերի հետ, բայց մեկ տարուց ավելի է, ինչ այս կողմերում չի երևացել։

Նրանք քննարկեցին այս հարցը և պատրաստվում էին ջնջել իմ անունը, որովհետև ասում էին, թե ամեն մի տղա պետք է ծնող կամ որևէ մերձավոր ունենա, որին հարկ եղած դեպքում սպանեն, այլապես դա մյուսների նկատմամբ արդարացի չի լինի։ Բայց նրանցից ոչ մեկը չէր կարողանում ասել, թե ինչ որոշեն։ Բոլորն էլ կոճղերի պես լուռ ու մունջ կանգնած էին։ Քիչ էր մնում լաց լինեի, բայց հանկարծ մի բան հիշեցի։ Տվեցի միսս Ուոթսոնի անունը․ հարկ եղած դեպքում կարող էին նրան սպանել։ Բոլորն ասացին․

― Օ՜, հարմար է։ Շա՜տ հարմար է։ Կարելի է Հեքին ընդունել։

Այնուհետև բոլորն ասեղով ծակեցին իրենց մատները, որպեսզի արյունով ստորագրեն երդմնագիրը։ Ես էլ իմ նշանը դրի թղթի վրա։

― Այժմ, ― ասաց Բեն Ռոջերսը, ― ի՞նչ է լինելու այս խմբի անելիքը։

― Ոչինչ, միայն կողոպուտ և սպանություն, ― պատասխանեց Թոմը։

― Բայց ո՞ւմ ենք կողոպտելու, տնե՞ր, թե՞ անասուններ ենք գողանալու, թե՞․․․

― Ի՞նչ դատարկ բան ես ասում․ անասուն գողանալը ու նման բաները կողոպուտ չեն։ Դրանք գողություններ են, ― ասաց Թոմը, ― իսկ մենք գողեր չենք։ Մեր գործունեության ոճը այդ չէ։ Մենք ավազակներ ենք։ Մենք դիմակներ հագած կանգնեցնում ենք մեծ ճանապարհի փոխադրակառքերն ու ուղեկառքերը, սպանում մարդկանց և վերցնում նրանց ժամացույցներն ու դրամը։

― Միշտ պետք է մարդկանց սպանե՞լ։

― Այո, իհարկե, ամենալավն այդ է։ Մի քանի հեղինակավոր մարդիկ այլ կերպ են մտածում, բայց մեծ մասամբ ամենից հարմարը սպանելն է, բացի այն սակավաթիվ դեպքերից, երբ նրանց կարելի է քարանձավ բերել և պահել այնքան, մինչև փրկագին կստանանք։

― Փրկագի՞ն, ի՞նչ բան է փրկագինը։

― Չգիտեմ, բայց այդպես են անում։ Կարդացել եմ գրքերում, և մենք էլ, իհարկե, պետք է այդպես վարվենք։

― Բայց դա ինչպե՞ս կարող ենք անել, երբ չգիտենք, թե ինչ է։

― Է՛հ, գրողը տանի։ Գիտենանք էլ, չգիտենանք էլ, անելու ենք։ Չասացի՞, թե այդ մասին գրված է գրքերում։ Մի՞թե ուզում ես այնպիսի բան անել, որը տարբերվի գրքում գրածից և ամեն ինչ խառնվի։

― Է՛հ, լավ է այդպես խոսելը, Թոմ Սոյեր, բայց ինչպե՞ս են փրկագնով ազատվելու, եթե մենք չգիտենք, թե դա ինչպես է արվում։ Ես հենց այդ եմ ուզում իմանալ։ Դու ի՞նչ ես կարծում, ի՞նչ բան է դա։

― Ճիշտն ասած, ես էլ չգիտեմ։ Բայց, գուցե, պահել նրանց մինչև փրկագին ստանալը նշանակում է պահել մինչև նրանք մեռնեն։

― Այժմ ասածդ մի բանի նման է․ մեր օգտին է։ Բայց ինչո՞ւ սկզբից այդպես չէիր բացատրում։ Դա նշանակում է, մենք նրանց պահելու ենք այնքան, մինչև փրկվեն մեռնելով։ Թե չէ նրանք մեզ նեղություն կտան, ամեն ինչ կուտեն և միշտ կաշխտեն փախչել։

― Ինչե՜ր ես ասում, Բեն Ռոջերս։ Ինչպե՞ս կփախչեն, եթե հսկի պահակը։ Կգնդակահարի, եթե նրանք համարձակվեն տեղից շարժվել։

― Պահա՞կ։ Լա՜վ է։ Ուրեմն՝ մեկը պետք է ամբողջ գիշերը նստի ու չքնի, որպեսզի նրանց հսկի։ Իմ կարծիքով դա հիմարություն է։ Ինչո՞ւ մեկնումեկը չի կարող մի լախտ վերցնել և փրկել նրանց, երբ նրանք կարողանան այստեղ հասնել։

― Որովհետև գրքերում այդպիսի կարգ չկա։ Ահա թե ինչու։ Այժմ, Բեն Ռոջերս, ուզո՞ւմ ես գործը կանոնավոր անել, թե՞ ոչ, հարցն այս է։ Չե՞ս ընդունում, որ այդ գրքերը գրող մարդիկ գիտեն, թե ինչն է ճիշտ։ Կարծում ես, թե դու կարո՞ղ ես նրանց որևէ բան սովորեցնել։ Շատ բան չես կարող։ Ոչ, սըր, մենք պետք է ճիշտ վարվենք և մարդկանց փրկենք ցույց տված օրինավոր ճանապարհով։

― Լավ, դա ինձ չի վերաբերում, միայն ասում եմ, թե դա հիմար ճանապարհ է։ Ասա, եթե ես քո չափ անգիտակ լինեի, էլի ինձ թույլ չէի տա նման բան ասել։ Կանանց սպանե՞լ։ Ոչ։ Դեռ ոչ ոք գրքերում նման բան չի ասել։ Կանանց կբերես քարանձավ և միշտ հնարավորության չափ քաղաքավարի կվարվես նրանց հետ։ Նրանք էլ կարճ ժամանակում կսիրահարվեն քեզ և այլևս չեն ցանկանա տուն գնալ։

― Եթե այդպես է, համաձայն եմ, բայց ես դրանում լավ բան չեմ տեսնում։ Շուտով քարանձավը այնպես կլցվի կանանցով ու փրկության սպասող տղամարդկանցով, որ ավազակներին տեղ չի մնա։ Բայց շարունակիր, ոչինչ չունեմ ասելու։

Փոքրիկ Թոմի Բարնսն այդ ժամանակ քնած էր, և երբ նրան արթնացրին, վախեցած ճչաց ու ասաց, որ ուզում է գնալ տուն, մայրիկի մոտ, այլևս չի ուզում ավազակ դառնալ։

Բոլորն սկսեցին նրան ծաղրել և անվանեցին լալկան երեխա։ Դրանից նա ավելի կատաղեց ու ասաց, որ իսկույն կգնա և բոլոր գաղտնիքները կհայտնի։ Թոմը նրան հինգ ցենտ տվեց, որպեսզի լռի և ասաց, որ շուտով բոլորս ենք տուն գնալու։ Կհանդիպենք հաջորդ շաբաթ, կկողոպտենք մեկնումեկին ու մի քանիսին էլ կսպանենք։

Բեն Ռոջերսն ասաց, որ ինքը չի կարող հաճախակի դուրս գալ, բացի կիրակի օրերից, և ուզում է հաջորդ կիրակի օրն սկսել։ Բայց բոլոր տղաներն ասացին, թե կիրակի օրը ոճիր գործելը չար բան է։ Դրանով էլ հարցը լուծվեց։ Նրանք համաձայնեցին հնարավորության չափ շուտ հավաքվել և նշանակել օրը։ Թոմ Սոյերին ընտրեցին ավազակապետ, Ջո Հարպըրին՝ տեղակալ, ապա բոլորս գնացինք տուն։

Ես մագլցելով բարձրացա փայտանոցի տանիքը և իմ պատուհանից սողացի ներս։ Արդեն լուսադեմ էր։ Նոր շորերս ճարպոտվել ու փոշոտվել էին, իսկ ինքս շան պես հոգնել էի։

Գլուխ երրորդ

Առավոտյան պառավ միսս Ուոթսոնը մի լավ դաս տվեց ինձ՝ շորերս կեղտոտելու համար։ Այրին հանդիմանական ոչ մի խոսք չասաց, միայն մաքրեց մոմի ճարպն ու կավը, բայց նա այնպես տխուր էր, որ մտածեցի, այսուհետև ավելի լավ կվարվեն հետը, եթե կարողանամ։ Միսս Ուոթսոնն ինձ տարավ մառան ու աղոթեց, բայց բանը դրանով չվերջացավ։ Նա ինձ ասաց, որ ես եթե ամեն օր աղոթեմ, ապա ինչ ուզենամ կստանամ։ Իհարկե, դա այդպես չէր։ Փորձեցի։ Մի անգամ ստացա ձուկ որսալու կարթի թել, բայց ծայրին կարթ չկար։ Ինչի՞ս էր դա պետք։ Երեք֊չորս անգամ փորձեցի դրա համար էլ աղոթել, բայց բան դուրս չեկավ։ Շուտով խնդրեցի միսս Ուոթսոնին, որ ինձ համար աղոթի, բայց նա ասաց, որ ես հիմար եմ, նույնիսկ չասաց, թե ինչու, և այդպես էլ ես ոչինչ չհասկացա։

Մի անգամ անտառում նստած՝ երկար մտածեցի այդ մասին։ Ինքս ինձ ասում էի․ եթե մարդ աղոթելով կարող է ստանալ ուզածդ բանը, ապա ինչո՞ւ սարկավագ Վինը չի կարողանում վերադարձնել այն դրամը, որ կորցրեց խոզի միսը վաճառելուց հետո։ Ինչո՞ւ այրին չի կարողանում ետ ստանալ քթախոտի արծաթե տուփը, որ գողացել էին։ Ինչո՞ւ միսս Ուոթսոնը չի գիրանում։ Ոչ, ասացի ինքնս ինձ, դրա մեջ ոչինչ չկա։ Գնացի և այրուն պատմեցի այդ մասին, բայց նա ասաց, որ աղոթելով մարմինը ստանում է «հոգևոր բարիքներ»։ Դա հասկանալն իմ կարողությունից վեր էր, բայց նա բացատրեց, թե ինչ է ուզում ասել։ Ասաց, որ ես պետք է օգնեմ ուրիշներին, նրանց համար անեմ այն, ինչ կարող եմ, շարունակ հոգատար լինեմ նրանց նկատմամբ և երբեք իմ մասին չմտածեմ։ Ինչպես հասկացա, այդ ուրիշների մեջ մտնում էր և միսս Ուոթսոնը։ Գնացի անտառ և երկար ժամանակ մտքումս շուռումուռ տվի նրա ասածները, բայց չկարողացա հասկանալ, թե ուրիշներին օգտակար լինելուց ինձ ի՞նչ օգուտ։ Ի վերջո, որոշեցի այլևս այդ առթիվ չանհանգստանալ, հրաժարվել դրանից։ Երբեմն այրին ինձ մի կողմ էր տանում ու աստծո նախախնամության մասին այնպես էր խոսում, որ բերանիս ջուրը վազում էր, բայց պատահում էր, որ հենց մյուս օրը միսս Ուոթսոնն ամբողջովին շուռ էր տալիս իր ասածը։ Նրա ասածներից եկա այն համոզման, որ երկու աստված կա։ Մի խեղճ մեղավոր այրու աստծո առջև թերևս մի կերպ կարողանար արդարանալ, բայց եթե միսս Ուոթսոնի աստծո ճանկն ընկներ, այլևս չէր ազատվի։ Երկար մտածեցի և վճռեցի, որ ավելի լավ է այրու աստծուն ապավինել, երբ նա իմ կարիքն զգա, թեև չէի հասկանում, թե ես նրա ինչի՞ն եմ պետք, և ինձնից ի՞նչ օգուտ, երբ ոչինչ չգիտեմ, այնքան լավ վարք չունեմ, ծագումս էլ հասարակ է։

Ավելի քան մեկ տարի հայրս քաղաքում չէր երևում, և դա ինձ համար լավ էր, քանի որ այլևս չէի ուզում նրան տեսնել։ Նա սովորություն ուներ ինձ միշտ ծեծել, երբ զգաստ էր լինում, և երբ ես էլ ձեռքն էի ընկնում։ Այդ պատճառով էլ փախչում էի անտառ, երբ նա մոտակայքում էր լինում։ Վերջերս մարդիկ խոսում էին, թե նրան գտել են գետում խեղդված, քաղաքից տասներկու մղոն վերև։ Ենթադրում էին, թե դա հայրս է։ Ասում էին, որ խեղդվածը հասակով ճիշտ հորս չափ է, հագին՝ ցնցոտիներ, անսովոր երկար մազեր ունի, հորս շատ է նման։ Բայց դեմքից ոչինչ չէին կարողացել եզրակացնել․ հորս այնքան ուշ էին ջրի տակից հանել, որ դեմքից գրեթե ոչինչ չէր մնացել։ Մարդիկ նրան ջրից դուրս էին բերել և թաղել գետափին։ Բայց իմ հանգիստ վիճակը երկար չտևեց․ հարկ եղավ ինչ֊որ բանի մասին մտածել։ Ես շատ լավ գիտեի, որ խեղդված տղամարդը մեջքի վրա չի լողում, այլ բերանսքսիվայր։ Ուստի եզրակացրի, որ դա հայրս լինել չի կարող․ տղամարդու շոր հագած կին է եղել։ Նորից անհանգիստ էի, թվում էր, թե ծերունին շուտով ուր որ է կհայտնվի, թեև չէի ուզում, որ աչքիս երևա։

Մոտ մեկ ամիս ավազակ֊ավազակ էինք խաղում։ Հետո ես հրաժարական տվի։ Հրաժարվեցին և մյուս բոլոր տղաները։ Մենք ոչ ոքի չկողոպտեցինք, ոչ մեկին չսպանեցինք, միայն ձևացնում էինք։ Սովորաբար դուրս էինք վազում անտառից և գրոհում խոզարածների, ինչպես և կանանց վրա, որոնք սայլերով բանջարեղեն էին տանում շուկա։ Բայց մենք նրանցից ոչ մեկին ձեռք չէինք տալիս։ Թոմ Սոյերը խոզերն անվանում էր «ոսկու գնդեր», իսկ բողկերն ու մյուս բանջարեղենը՝ «գոհարներ»։ Մենք քարանձավ էինք գնում և աղմկում մեր արածների առթիվ, թե քանի մարդ ենք սպանել և քանիսին վիրավորել։ Բայց ես այդ գործի մեջ օգուտ չէի տեսնում։

Մի անգամ Թոմը տղաներից մեկին ուղարկեց քաղաք՝ վառվող փայտը ձեռքին, որը նա անվանում էր պայմանանշան (դրանով խմբի անդմներին իմաց էին տալիս, որ հավաքվեն), ապա ասաց, թե իր լրտեսները գաղտնի տեղեկություններ են բերել, որ հաջորդ օրը իսպանացի վաճառականների և հարուստ արաբների մի ամբողջ քարավան ադամանդներով բեռնված երկու հարյուր փղերով, վեց հարյուր ուղտերով և ավելի քան հազար «բեռնատար» ջորիներով իջևանելու է քարանձավի մոտ։ Նրանց պաշտպաններն ընդամենը չորս հարյուր զինվոր են, ուստի մենք պետք է դարան պատրաստենք, սպանենք բոլորին ու հափշտակենք հարստությունը։ Թոմն ասաց, որ մենք պետք է սրենք թրերը, մաքրենք հրացանները և պատրաստ լինենք։ Նա երբեք չէր հարձակվում նույնիսկ բողկի սայլի վրա, մինչև թրերն ու հրացանները սրած ու մաքրած չլինեին, թեև մեր ունեցածը միայն տախտակի բարակ ձողեր էին և հատակ մաքրելու խոզանակի փայտեր։ Դրանք ինչքան էլ մաքրես ու տանջվես, մազաչափ անգամ չեն փոխվի։

Ես չէի հավատում, թե մենք կկարողանանք ջարդել այդքան մեծաթիվ իսպանացիների ու արաբների, բայց ուզում էի ուղտեր ու փղեր տեսնել։ Հաջորդ օրը, որը շաբաթ էր, ես դարանում էի։ Հենց որ ազդանշան տրվեց, խառնիխուռն դուրս սուրացինք անտառից ու վազեցինք բլուրն ի վար։ Բայց այնտեղ ո՛չ իսպանացիներ կային, ո՛չ արաբներ, ո՛չ էլ ուղտ կամ փիղ։ Ոչինչ չկար, բացի դպրոցականների կիրակնօրյա դաշտային ճաշկերույթից, որին մասնակցում էին միայն առաջին դասարանի աշակերտները։ Մենք գրոհեցինք դրանց վրա և հալածեցինք ամբողջ հովտի երկայնքով։ Բայց ոչ մի ավար ձեռք չբերեցինք, եթե նկատի չունենանք մի քանի մեղրաբլիթ ու քիչ մուրաբա, թեև Բեն Ռոջերսի ձեռքն ընկավ նաև ցնցոտիներով մի տիկնիկ, իսկ Ջո Հարպըը գտավ եկեղեցական մի երգարան և մի կրոնաճառ։ Ապա մեզ վրա հարձակվեց ուսուցչուհին և ստիպեց գցել ամեն ինչ ու փախչել։ Ես ոչ մի ադամանդ չտեսա և այդ մասին ասացի Թոմ Սոյերին: Բայց նա պնդեց, թե այնուամենայնիվ, բեռներով ադամանդ կար, կային արաբներ, փղեր և շատ այլ բաներ։

― Իսկ ինչո՞ւ մենք դրանք չտեսանք, ― հարցրի ես։

Նա պատասխանեց․

― Եթե դու այդքան անգիտակ չլինեիր և կարդացած լինեիր մի գիրք, որը կոչվում է «Դոն֊Քիշոտ», այդ բանը կիմանայիր առանց հարցնելու։ Այդ ամենը մարդ կարող է տեսնել կախարդանքի ուժով։

Այնուհետև ասաց, որ այնտեղ կային հարյուրավոր զինվորներ, փղեր, գանձեր և այլն, բայց մենք ունեիք թշնամիներ, որոնց անվանեց մոգեր, և նրանք չարամտորեն ամեն ինչ կերպարանափոխեցին, դարձրին երեխաների կիրակնօրյա դպրոց։

Ես ասացի․

― Շատ լավ, այդ դեպքում մեզ մնում է հարձակվել այդ մոգերի վրա։

Բայց Թոմ Սոյերը պատասխանեց, որ ես ապուշ եմ։

― Ինչե՜ր ես խոսում, ― ասաց նա, ― չէ՞ որ մոգը կարող է հազարավոր ոգիներ կանչել, և նրանք քեզ մեկ ակնթարթում կհոշոտեն, ժամանակ չտալով, որ «մայրիկ» կանչես։ Նրանք ծառի չափ բարձր հասակ ունեն և եկեղեցու չափ լայնք։

― Լավ, ― ասացի ես, ― ենթադրենք, թե մենք մի քանի ոգի կանչեցինք մեզ օգնելու, այդ դեպքում չե՞նք կարող դրանց ծեծել։

― Իսկ ինչպե՞ս կկանչես։

― Չգիտեմ։ Իսկ նրան ինչպե՞ս են կանչում։

― Ինչպե՞ս։ Թիթեղյա մի հին լապտեր կամ երկաթե մանյակ են շփում, և ոգիները կատաղի շարժումներով, որոտ, կայծակ, քուլա֊քուլա ծուխ արձակելով, ամեն կողմից թափվում են, անմիջապես կատարում, ինչ նրանց ասվի։ Նրանց համար չնչին բան է միաձույլ աշտարակը հիմքից դուրս քաշել ու դրանով հարվածել կիրակնօրյա դպրոցի վարիչի կամ ուրիշի ճակատին։

― Իսկ ո՞վ է դրանց այդքան կատաղի շարժման մեջ դնում։

― Նա, որ շփում է լապտերը կամ մանյակը։ Ոգիները պատկանում են այդ անձնավորությանը և պարտավոր են անել այն, ինչ նա հրամայի։ Եթե ասի, որ պետք է ադամանդից քառասուն մղոն երկարությամբ պալատ կառուցել ու լիքը լցնել ծամոնով կամ ցանկացած որևէ այլ բանով, եթե ասի, որ Չինաստանի կայսեր դստերը բերեն կնության, ապա նրանք պարտավոր են անել և դա պետք է կատարեն մինչև հաջորդ արևածագը։ Բացի այդ, նրանք պարտավոր են պալարը տեղափոխել աշխարհի բոլոր կողմերը, ուր ուզում ես։ Հասկանո՞ւմ ես։

― Լավ, ― ասացի ես, ― կարծում եմ, որ դրանց կարելի է անվանել տափակ, ապուշ արարածների ոհմակ, եթե պալատը իրենց պահելու փոխարեն, այդքան հիմար դեր են կատարում։ Դեռ ավելին։ Եթե ես այդ ոգիներից մեկը լինեի, ավելի շուտ կգնայի Երիքո,^[3] քան թե բան ու գործ թողած՝ կգնայի ինչ֊որ մեկի մոտ, որը թիթեղե մի հին լապտեր է շփել։

― Ինչե՞ր ես ասում, Հեք Ֆինն։ Երբ նա լապտեր շփեր, դու ուզեիր, չուզեիր, պիտի ներկայանայիր։

― Ի՞նչ։ Իսկ եթե ես լինեմ ծառի չափ բարձր և եկեղեցու չափ մե՞ծ։ Լավ, այդ դեպքում կգայի, բայց, հավատացնում եմ, որ դրան կստիպեի բարձրանալ այդ երկրի ամենաբարձր ծառի կատարը։

― Դատարկ բան ես ասում, Հեկ Ֆինն։ Չարժե քեզ հետ խոսել։ Դու ոչինչ չգիտես, կատարյալ տխմար ես։

Երկու֊երեք օր ես մտածում էի այս մասին։ Այնուհետև որոշեցի տեսնել, թե իսկապես դրա մեջ որևէ բան կա՞։ Վերցրի թիթեղե մի հին լապտեր, երկաթե մի մանյակ, գնացի անտառ և սկսեցի շփել ու շփել մինչև քրտնքի մեջ կորա, ինչպես հնդիկ։ Մտադիր էի մի պալատ կառուցել տալ ու վաճառել։ Բայց ապարդյուն․ ոչ մի ոգի չհայտնվեց։ Սկսեցի մտածել, որ դա Թոմ Սոյերի ստերից մեկն է։ Ինձ թվում էր, թե նա հավատում է արաբների ու փղերի պատմությանը, բայց ինչ վերաբերում է ինձ, ես այլ կերպ էի մտածում։ Իմ տեսածը բոլոր նշաններով դպրոց էր։

Գլուխ չորրորդ

Այսպես անցավ երեք֊չորս ամիս։ Արդեն խոր ձմեռ էր։ Ես ժամանակի մեծ մասն անցկացնում էի դպրոցում։ Մի փոքր սովորել էի բառեր հեգել, կարդալ ու գրել, անգիր էի արել բազմապատկման աղյուսակը՝ մինչև վեց անգամ յոթը, որը հավասար է երեսունհինգի։ Իմ կարծիքով դրանից ավելին չէի կարող իմանալ, եթե նույնիսկ հավիտյան ապրեի․ մաթեմատիկան ոչ մի կերպ գլուխս չէր մտնում։

Սկզբում ատում էի դպրոցը, բայց շուտով այնքան վարժվեցի, որ կարող էի դիմանալ։ Երբ շատ էի ձանձրանում, փախչում էի, իսկ հաջորդ օրվա ծեծն ու հանդիմանություններն ինձ համար օգտակար էին․ զգաստացնում էին։ Այսպիսով, որքան շատ գնացի դպրոց, այնքան դա հեշտացավ ինձ համար։ Վարժվում էի նաև այրու կարգ ու կանոնին, և նրա վարվելակերպն ինձ համար անքան տանջալից չէր։ Ընդհանրապես շատ էի նեղվում տանն ապրելուց ու մահճակալին քնելուց։ Քանի դեռ ձմեռ չէր, երբեմն դուրս էի ծլկում ու քնում տակառում։ Դա բավականություն էր ինձ համար։ Ինձ ավելի շատ դուր էր գալիս իմ նախկին ապրելաձևը, բայց նորին էլ սկսում էի վարժվել․ որչափով դա նույնպես սրտովս էր։ Այրին ասում էր, որ ես դանդաղ, բայց հաստատապես ուղղվում եմ, և գոհ էր իմ վարքից։ Ասում էր, որ այլևս իմ պատճառով չի ամաչի։

Մի առավոտ նախաճաշին պատահմամբ շուռ տվեցի աղամանը։ Ես հնարավորին չափ արագ վերցրի մի քիչ աղ, որպեսզի ձախ ուսիս վրայով դեն գցեմ և դրանով ինձնից հեռացնեմ դժբախտությունը, բայց միսս Ուոթսոնն առաջ եկավ ու կանգնեցրեց ինձ։ Նա ասաց․ «Ձեռքերդ հեռո՛ւ, Հե՛քլբերի, ի՜նչ անշնորհք բաներ ես միշտ անում»։ Այրին իմ օգտին խոսեց, բայց դրանով դժբախտությունը չէր հեռանա․ ես այդ լավ գիտեի։

Նախաճաշից հետո տնից դուրս եկա հոգնած ու անտրամադիր, ինքս ինձ հարցնելով, թե տեսնես ի՛նչ է գլխիս գալու, ի՛նչ է պատահելու։ Կան միջոցներ, որոնց շնորհիվ որոշ աղետներ կանխվում են, բայց այս մեկը դրանցից չէր, և ես երբեք չփորձեցի որևէ բան անել․ հոգեպես ընկճված քարշ էի գալիս, սպասելով դաժան ճակատագրի վճռին։

Ես շարժվեցի դեպի դիմացի պարտեզը և վեր մագլցեցի բարձր ցանկապատի այն մասով, որտեղ մուտքն էր․ ճանապարհս դա էր։ Գետինը ծածկված էր մեկ մատնաչափ ձյան շերտով, որի վրա տեսա ինչ֊որ ոտնահետքեր։ Մեկը եկել էր քարհանքից, մի պահ կանգ առել ցանկապատի այդ մասի մոտ և ապա պտտվել շուրջը։ Զարմանալին այն էր, որ ցանկապատի մոտ այդքան մնալուց հետո ներս չէր մտել։ Ես չէի կարողանում հասկանալ, թե ինչ էր նշանակում այդ։ Այնուամենայնիվ շատ հետաքրքիր էր։ Ուզում էի հետևել, բայց կանգ առա, որ դիտեմ հետքերը։ Սկզբում ոչինչ չնշմարեցի, բայց հետո ուրիշ բան ընկավ աչքովս։ Ձախ ոտքի կոշիկի կրնկի տակ մեխից պատրաստած խաչ կար, որի նպատակը չար ոգուն հեռու պահելն էր։

Մի վայրկյանում վեր կացա ու վազելով իջա բլրից։ Անընդհատ ուսիս վրայով ետ էի նայում, բայց ոչ ոքի չտեսա։ Արագ վազեցի դատավոր Թեչըրի մոտ։

― Ի՞նչ է պատահել, տղաս, շունչդ կտրվում է։ Տոկոսներիդ համա՞ր ես եկել։

― Ոչ, սըր, ― ասացի ես, ― իսկ ինձ համար որևէ բան կա՞։

― Այո, երեկ երեկոյան կես տարվա համար ստացա ավելի քան հարյուր հիսուն դոլար։ Դա քեզ համար կատարյալ հարստություն է։ Լավ կլինի՝ թույլ տաս դա էլ վեց հազար դոլարի հետ բանկը դնեմ․ եթե վերցնես, կծախսես։

― Ոչ, սըր, ― ասացի ես, ― չեմ ուզում ծախսել, բոլորովին չեմ ուզում վերցնել, ոչ էլ վեց հազար դոլարն եմ ուզում։ Ես ուզում եմ, որ դուք դրանք վերցնեք ձեզ, ուզում եմ ձեզ տալ․․․ վեց հազար դոլարը, բոլորը։

Թեչըրը զարմացած նայեց ինձ։ Թվում էր, թե չի հասկանում իմ ասածները։

― Ինչպե՞ս թե, տղաս, ի՞նչ ես ուզում դրանով ասել։

― Ինձ ոչինչ մի՛ հարցրեք, խնդրում եմ։ Դուք կվերցնեք այդ դրամը, չէ՞։

Թեչըրն ասաց․

― Ինձ համար դա հանելուկ է։ Բա՞ն է պատահել։

― Խնդրում եմ, վերցրեք, ― ասացի ես, ― և ինձ ոչինչ մի՛ հարցրեք․ այդ դեպքում ես ստիպված չեմ լինի սուտ խոսել։

Մի պահ Թեչըրը խորասուզվեց մտքերի մեջ և ասաց․

― Օ՜, կարծում եմ, որ հասկացա։ Ուզում ես ամբողջ ունեցվածքդ ինձ ծախել և ոչ թե տալ։ Այդ միանգամայն ճիշտ միտք է։

Ապա նա ինչ֊որ բան գրեց թղթի վրա, կարդաց և ասաց․

― Ահա, տեսնո՞ւմ ես, այստեղ ասված է․ «Ի նշան հարգանքի»։ Այդ նշանակում է, որ ես դա գնել եմ և փոխարենը վճարել։ Ահա քեզ մեկ դոլար։ Այժմ ստորագրիր։

Ես ստորագրեցի և դուրս եկա։

Միսս Ուոթսոնի նեգր Ջիմը բռունցքի մեծությամբ մազե գնդակ ուներ, որը դուրս էր բերել եզան ստամոքսից և դրանով կախարդություն էր անում։ Նա ասում էր, թե նրա մեջ ոգի կա, որն ամեն ինչ գիտե։ Ուստի այդ երեկո գնացի նրա մոտ և ասացի, որ հայրս նորից այստեղ է․ հետքը տեսել եմ ձյան վրա։ Ուզում էի իմանալ, թե ի՛նչ է անելու․ մնալո՞ւ է այստեղ, թե՞ ոչ։ Ջիմը դուրս բերեց մազե գնդակը, ինչ֊որ բան շշնջաց վրան, ապա բարձրացրեց վերև ու բաց թողեց։ Գնդակը բավական հաստատուն ընկավ ցած և հազիվ մեկ մատնաչափ գլորվեց։ Ջիմը փորձեց երկրորդ անգամ, բայց արդյունքը նույնն էր։ Ջիմը ծունկ չոքեց, ականջը դրեց գնդակի վրա, լսողությունը լարեց, բայց անօգուտ։ Նա ասաց, որ գնդակը չի ուզում խոսել․ երբեմն առանց դրամի չի խոսում։ Ես ասացի, որ հին, մաշված, կեղծ քառորդ դոլարանոց ունեմ, որը ոչ մի բանի պետք չէ․ արծաթի տակից արույրը երևում է և ոչ մի տեղ չեն վերցնի, նույնիսկ եթե արույրը չերևա, որովհետև շատ մաշված է, կարծես ճարպոտած լինի և անմիջապես կերևա կեղծ լինելը։ (Որոշեցի ոչինչ չասել դատավորից ստացածս դոլարի մասին)։ Ես ասացի, որ վատ դրամ է, բայց գուցե մազե գնդակը վերցնի, գուցե չհասկանա լավն ու վատը։ Ջիմը նախ հոտոտեց դրամը, ապա կծեց և այնուհետև շոշափեց ու հայտնեց, թե ինքն այնպես կանի, որ մազե գնդակը դա իսկական դրամ կարծի․ ասաց, որ մի կարտոֆիլ կճեղքի, դրամը կդնի երկու շերտերի միջև ու այդպես կպահի ամբողջ գիշերը։ Հաջորդ առավոտյան արույրը այլևս չի երևա և ճարպոտությունը չի զգացվի, քաղաքում ամեն մարդ կվերցնի այն, ո՜ւր մնաց թե մազե գնդակը։ Ես գիտեի, որ կարտոֆիլով կարելի է այդ անել, բայց մոռացել էի։

Ջիմը քառորդ դոլարը մազե գնդակի մեջ դրեց, կռացավ ու նորից ականջ դրեց։ Այս անգամ ասաց, որ ամեն ինչ կարգին է․ մազե գնդակն իմ ամբողջ բախտը կգուշակի ու կասի, եթե ցանկանամ։ Ես ասացի, որ ուզում եմ։ Եվ մազե գնդակը խոսեց Ջիմի հետ, Ջիմն էլ ինձ պատմեց։ Նա ասաց․

― Քո ծեր հայրը ինքն էլ դեռ չգիտե իր անելիքը։ Երբեմն կարծում է, թե գնալու է, երբեմն էլ մնալու։ Ամենալավն այն կլինի, որ դու հանգիստ լինես, իսկ ծերուկը թող ինքը որոշի իր ճանապարհը։ Երկու հրեշտակ սավառնում են նրա շուրջը։ Մեկը ամբողջովին սպիտակ է ու շողշողուն, իսկ մյուսը՝ ամբողջովին սև։ Սպիտակը նրան որոշ ժամանակ ճիշտ ճանապարհ է ցույց տալիս, բայց շուտով վրա է հասնում սևը և ամեն ինչ փչացնում։ Դեռ ոչ ոք չի կարող ասել, թե ո՛ր մեկն ի վերջո կկարողանա հաղթանակ տանել։ Բայց քո գործը լավ է։ Դու կյանքում շատ նեղություններ կկրես, թեև ուրախությունն էլ չի պակասի։ Երբեմն կվնասվես, երբեմն էլ կհիվանդանաս, բայց միշտ վերջը լավ կլինի։ Կյանքումդ երկու աղջկա կհանդիպես։ Մեկը շիկահեր է, մյուսը՝ սևահեր։ Մեկը հարուստ է, մյուսը՝ աղքատ։ Նախ կամուսնանաս աղքատի հետ և ապա՝ հարուստի հետ։ Դու պետք է հնարավորին չափ հեռու մնաս ջրից և ոչ մի վտանգավոր քայլի չդիմես․ ճակատիդ գրված է, որ քեզ կախելու են»։

Երեկոյան, երբ մոմը վառեցի ու մտա իմ սենյակը, այնտեղ նստած էր ինքը՝ հայրս։

Գլուխ հինգերորդ

Դուռն արդեն փակել էի։ Շուռ եկա, և ահա հայրս։ Ես նրանից միշտ վախենում էի․ ինձ շատ էր ծեծում։ Թվում էր, թե այժմ էլ վախենում եմ, բայց հետո հասկացա, որ սխալվում եմ։ Առաջին ցնցումից հետո, ինչպես կասեիք դուք, երբ նրա անսպասելի հայտնվելուց շունչս կտրվեց, անմիջապես ուշքի եկա և զգացի, որ այնքան էլ չեմ վախենում ու դրա համար չարժե այդչափ նեղվել։

Նա կլիներ մոտ հիսուն տարեկան։ Դեմքից այդպես էլ երևում էր։ Մազերը երկար էին, խճճված, ճարպոտած ու կախված։ Դրանց արանքից փայլում էին աչքերը․ կարծես նա թփերի հետևում լիներ։ Նրա մազերը սև էին, ոչ մի սպիտակ մազ չուներ։ Սև էր նաև երկար, խառնիճաղանջ կիսամորուքը։ Դեմքը, որքան հնարավոր էր դա նշմարել, դժգույն էր, ամբողջովին սպիտակ։ Դա, իհարկե, մարդկային դեմքի սովորական սպիտակություն չէր, այլ այնպիսին, որ նայելիս մարդ սարսափում է ու փշաքաղվում։ Դա ծառադոդոշի և ձկան փորի սպիտակություն էր։ Ինչ վերաբերում է հագուստներին, դրանք միայն ցնցոտիներ էին, ուրիշ ոչինչ։ Նա մի ոտքը դրել էր մյուսի ծնկի վրա։ Այդ ոտքի կոշիկը պատռվել էր, մատներից երկուսը դուրս էին ցցվել, և նա դրանք երբեմն֊երբեմն շարժում էր։ Գլխարկն ընկած էր հատակին՝ հին, սև, տձև, գագաթը ներս ընկած․ կարծես ամանի կափարիչ լիներ։

Ես կանգնած նայում էի։ Նա էլ նստած ինձ էր նայում, աթոռը մի փոքր ետ թեքած։ Մոմն ամրացրի հատակին։ Նկատեցի, որ պատուհանը բաց է։ Այդ նշանակում էր, որ նա արդեն բարձրացել է փայտանոցը և ապա ներս մտել։ Նայեց ինձ ոտքից֊գլուխ և ասաց․

― Սքանչելի՜ շորեր, հիանալի՜ է։ Երևի կարծում ես, թե նախշուն բզեզ ես դարձել, չէ՞։

― Գուցե դարձել եմ, գուցե՝ ոչ, ― ասացի ես։

― Լեզու չդարձնե՛ս ինձ, ― գոռաց հայրս, ― իմ հեռանալուց հետո դու շատ հիմարություններով ես լցրել գլուխդ։ Ես քեզ ցույց կտամ, քո այդ գոռոզությունը կկոտրեմ։ Կրթվա՜ծ ես, ասում են․ կարող ես կարդալ, գրել։ Կարծում ես, թե այժմ հորիցդ լավն ես, որովհետև նա գրագետ չէ, հա՞։ Ես այդ միտքը կհանեմ գլխիցդ։ Ո՞վ ասաց, թե դու քեզ պիտի տաս նման հիմարությունների, հը՞, ո՞վ ասաց։

― Այրին։

― Այրի՞ն։ Ա՛յ թե ինչ։ Իսկ ո՞վ ասաց նրան, թե կարող է քիթը խոթել այնպիսի գործի մեջ, որն իրեն չի վերաբերում։

― Ոչ ոք։

― Լավ, ես դրանց ցույց կտամ, թե ինչ է նշանակում տղային սովորեցնել սեփական հոր դեմ ընդվզել և մեծամտանալ։ Դեհ, թող մեկ էլ քեզ տեսնեմ այդ դպրոցի շուրջը խեղկատակություն անելիս։ Քո մայրը մինչև կյանքի վերջը ոչ կարդալ գիտեր, ոչ էլ գրել։ Քո բոլոր հարազատները գրել֊կարդալ չեն իմացել և այդպես էլ մեռել են։ Ես էլ չգիտեմ, իսկ դու ահա պճնամո՜լ ես դարձել։ Ես այդ բանը տանել չեմ կարող, լսո՞ւմ ես։ Դե՛, կարդա՛ լսեմ։

Ես վերցրի ինչ֊որ գեներալ Վաշինգտոնի և պատերազմների մասին գրված մի գիրք ու սկսեցի կարդալ։ Կես րոպե էլ չէի կարդացել, երբ նա վրա պրծավ, խլեց գիրքն ու շպրտեց սենյակի մյուս ծայրը, ասելով․

― Ճիշտ է, կարող ես կարդալ։ Ես կասկածում էի, երբ դու այդ մասին ասացիր։ Այժմ ինձ նայիր, վե՛րջ տուր այդ ցուցամոլությանդ․ տանել չեմ կարող։ Ես կհետևեմ քեզ, իմ պճնամոլ տղա, և եթե քեզ բռնեմ այդ դպրոցի դռանը, կաշիդ կքերթեմ։ Ջարդ կտամ, խելքդ գլուխդ կգա։ Լա՜վ որդի ես, խոսք չունեմ։

Հայրս վերցրեց կապույտ֊դեղնավուն մի նկար, որտեղ կային մի քանի կով և մի տղա․

― Սա ի՞նչ է։

― Դա ինձ տվել են դասերս լավ սովորելու համար։

Նա պատռեց նկարը և ասաց․

― Ես քեզ ավելի լավ բան կտամ․ մի լավ մտրակ։

Նա այդպես մի րոպե նստեց, քրթմնջալով ու մռմռալով, ապա ասաց․

― Ա՛յ թե ինչ․ փափկասուն դենդի ես դառել, չէ՞․ մահճակալ, սավան, հայելի, հատակին կապերտը փռած․․․ Իսկ քո հայրը ստիպված է քնել խոզերի հետ՝ կաշեգործարանի բակում։ Ես քեզ նման որդի չեմ տեսել։ Ես այդ պճնամոլությանդ վերջ կտամ նախքան քեզ հետ հաշիվս փակելը։ Քո այդ խրոխտանալուն վերջ չկա․ ասում են, որ հարուստ ես, հա՞։ Ինչպե՞ս պատահեց։

― Բոլորը ստում են, ա՛յ թե ինչպես։

― Այս կողմը նայիր։ Այդ ինչպե՞ս ես խոսում ինձ հետ։ Ես ինչքան համբերել եմ, բավական է, էլ չեմ դիմանում, այնպես որ ինձ լեզու մի՛ դարձնի։ Երկու օր է քաղաքում եմ և ոչինչ չեմ լսել, բացի քո հարստանալուց։ Այդ մասին լսեցի նաև գետով իջնելիս։ Ահա թե ինչու եմ եկել։ Վաղն այդ փողերը կբերես․ ինձ պետք են։

― Ես փող չունեմ։

― Սուտ ես ասում։ Դատավոր Թեչըրի մոտ է։ Բե՛ր։ Պետք է։

― Փող չունեմ, ասում եմ։ Հարցրեք դատավոր Թեչըրին։ Նույնը կասի և նա։

― Լավ, կհարցնեմ։ Ես նրան կստիպեմ ճիշտն ասել։ Այժմ ասա, գրպանումդ ինչքա՞ն կա։ Տուր ինձ։

― Ընդամենը մեկ դոլար, և ինձ պետք է։

― Ի՞նչ նշանակություն ունի ինձ համար, թե քեզ պետք է։ Հանիր, ուրիշ ոչինչ։

Նա վերցրեց դոլարը և կծեց, որպեսզի ստուգի, իսկակա՞ն է, թե ոչ։ Ապա ասաց, թե գնում է քաղաք մի քիչ վիսկի գնելու․ ամբողջ օրը չի խմել։ Երբ բարձրացավ փայտանոցի տանիքը, նորից գլուխը ներս մտցրեց ու սկսեց նախատել ինձ պճնամոլության համար, նախատեց, որ ես փորձում եմ իրենից լավ լինել։ Երբ կարծում էի, թե նա արդեն գնացել է, հանկարծ վերադարձավ ու ասաց, որ դպրոցի մասին իր ասածները չմոռանամ, և եթե չթողնեմ դպրոցը, ինձ կհետապնդի, կբռնի ու կջարդի։

Հաջորդ օրը նա գնացել էր դատավոր Թեչըրի մոտ ու հոխորտալով փորձել էր ստիպել, որ սա իրեն զիջի դրամը, բայց Թեչըրը այդ անել չէր կարող։ Հայրս սպառնացել էր, թե օրենքով կստիպի նրան դրամը հանձնել իրեն։

Դատավոր Թեչըրը և այրին գնացին դատարան խնդրելու, որ ինձ հորիցս բաժանեն և իրենցից մեկնումեկին թույլ տան դառնալ իմ խնամակալը։ Բայց դատավորը նոր մարդ էր և չէր ճանաչում ծերուկին։ Ասել էր, թե դատարանը առանց հատուկ անհրաժեշտության չի կարող ընտանեկան գործերի միջամտել և ծնողներին բաժանել երեխաներից․ և հետո չի ուզենա երեխային հորից բաժանել։ Թեչըրն ու այրին ստիպված՝ ձեռ քաշեցին այդ մտադրությունից։

Ծերուկին այնքան էր դուր եկել այդ պատասխանը, որ չէր կարողանում հանգստանալ։ Նա ասաց, թե այնքան կմտրակի ինձ, որ ամբողջ մարմինս սևանա ու կապտի, եթե ես իր համար փող չճարեմ։ Ես դատավոր Թեչըրից երեք դոլար փոխ առա, և ծերուկը վերցրեց այն, հարբեց և երերալով սկսեց չափչփել քաղաքի փողոցները, թիթեղյա մի փոքրիկ տապակ ծեծելով գոռալ, հայհոյել մինչև կեսգիշեր, այնքան, մինչև նրան բանտարկեցին։ Հաջորդ օրը հորս կանգնեցրին դատարանի առաջ ու նորից բանտարկեցին մեկ շաբաթով։ Բայց նա ասաց, թե ինքը շատ գոհ է, որ իր որդու խնամակալն է և ցույց կտա, թե ինչն ինչոց է։

Դրանից հետո, երբ նա դուրս եկավ բանտից, նոր դատավորն ասաց, թե ինքն ուզում է նրան մարդ դարձնել։ Ծերուկին տարավ իր տունը և մաքուր, գեղեցիկ շորեր հագցրեց։ Հայրս նախաճաշը, ճաշը և ընթրիքը ուտում էր ընտանիքի հետ նույն սեղանից, կարծես ընտանիքի հարազատներից մեկը լիներ։ Ընթրիքից հետո նա ծերուկի հետ խոսում էր չափավոր խմելու և նման բաների մասին, մինչև հայրս լաց եղավ և խոստովանեց, որ ինքը հիմար է եղել ու իր կյանքը հիմարաբար է անցկացրել, բայց այժմ ուզում է բացել կյանքի մի նոր էջ, այնպիսի մարդ դառնալ, որ ոչ ոք չամաչի իրեն ծանոթ լինելուց, և հույս ունի, թե դատավորը կօգնի իրեն ու վերևից չի նայի։ Դատավորն ասաց, որ ինքը պատրաստ է նրան իր կրծքին սեղմել այդ խոսքերի համար։ Դատավորը նույնպես արտասվեց, ինչպես և նրա կինը։ Հայրս ասաց, որ մինչև հիմա ոչ ոք չի հասկացել, թե ինքն ինչ մարդ է։ Դատավորը պատասխանեց, թե ինքը հավատում է նրա ասածներին։ Ծերուկը ասաց, որ ընկած մարդը կարիք ունի կարեկցության, և դատավորը կրկնեց, որ այդ միանգամայն ճիշտ է։ Նրանք նորից լաց եղան։ Երբ քնելու ժամանակը եկավ, ծերուկը վեր կացավ, պարզեց ձեռքն ու ասաց․

― Նայեցեք սրան, ջենտլմեններ և լեդիներ։ Բռնեցեք այս ձեռքը և սեղմեցեք։ Ահա մի ձեռք, որ խոզի թաթ էր, բայց այլևս այն չի լինի, ինչ եղել է․ դա ձեռքն է մի մարդու, որը նոր կյանք է սկսել, և այդ մարդն ավելի շուտ կմեռնի, քան թե կվերադառնա հնին։ Լավ լսեք ասածներս, չմոռանաք, որ այդ բառերը ես եմ ասել։ Այժմ սա մաքուր ձեռք է․ սեղմեցե՛ք, մի՛ վախեցեք։

Բոլորը հերթով սեղմեցին նրա ձեռքը և լաց եղան։ Դատավորի կինը նույնիսկ համբուրեց հորս ձեռքը։ Ապա ծերունին ուխտ արեց չխմել և ստորագրեց, թղթին սեղմելով բութ մատը։ Դատավորն ասաց, թե դա իր կյանքի ամենասրբազան պահն է կամ նման մի բան։ Այնուհետև նրանք ծերունուն տարան մի գեղեցիկ սենյակ, որ առանձնաացված էր հյուրերի համար։

Գիշերը հայրս խմելու սարսափելի ցանկություն զգաց։ Նա դուրս սողաց, բարձրացավ գավթի տանիքը, արտաքին սանդուղքով ցած սահեց և իր նոր բաճկոնը փոխանակեց մի շիշ քառասուն տոկոսանոց խմիչքի հետ, նորից ետ մագլցեց ու կրկնեց իր նախորդ քեֆը։ Լուսադեմին նորից հարբած՝ գավթի տանիքից խեցգետնի պես սողալով իջավ և վայր ընկնելով, ձախ թևը երկու տեղից ջարդեց։ Նա մեռնելու աստիճան սառել էր, երբ ինչ֊որ մեկը, արևածագին, գտավ նրան փողոցում։ Երբ առավոտյան եկան հյուրասենյակ, բանը բանից անցել էր․ հատակին ծով էր գոյացել։

Դատավորը անչափ վշտացած էր։ Նա ասաց, որ այդ ծերունուն կարելի է ուղղել գուցե միայն հրացանով․ այլ ճանապարհ չէր տեսնում։

Գլուխ վեցերորդ

Շատ չանցած, ծերուկը ոտքի կանգնեց և սկսեց նորից դեսուդեն ընկնել։ Դիմեց դատարան, պահանջելով, որ դատավոր Թըչերը զիջի դրամը։ Այնուհետև սկսեց հետապնդել և ինձ՝ դպրոցից չհրաժարվելու համար։ Մեկ֊երկու անգամ բռնեց ինձ ու մի կավ ծեծեց, բայց, միևնույն է, ես շարունակեցի դպրոց հաճախել։ Մեծ մասամբ խույս էի տալիս կամ այնպես փախչում, որ չէր կարողանում բռնել։ Առաջ այնքան էլ չէի ուզում դպրոց գնալ, բայց այժմ մտածում էի, որ, ի հեճուկս նրա, պետք է գնամ։ Դատը շարունակ հետաձգվում էր․ կարծես չէին էլ ուզում սկսել, և ես երբեմն ստիպված էի լինում երկու֊երեք դոլար վերցնել Թեչըրից, տալ հորս, որ ազատվեի մտրակի հարվածներից։ Ամեն անգամ, ստանալով դրամը, նա հարբում էր, ամեն հարբելիս քաղաքի փողոցներում ահավոր աղմուկ բարձրացնում և ամեն անգամ աղմուկ բարձրացնելու համար բանտ ընկնում։ Այդ կյանքը միանգամայն համապատասխանում էր հորս էությանը․ նա դրանից դժգոհ չէր։

Նա շատ էր պտտվում այրու տան շուրջը, մինչև այրին ի վերջո սպառնաց, որ եթե վերջ չտա տունը հոտոտելուն, ինքը ստիպված կլինի խելքի բերել նրան։ Մի՞թե հայրս չէր խելագարվել։ Նա ասաց, որ ինքը ցույց կտա, թե ով է Հեք Ֆիննի խնամակալը։ Գարնան մի օր ճանապարհս պահելով՝ բռնեց ինձ, մակույկով մոտ երեք մղոն տարավ գետի հոսանքն ի վեր և դուրս եկավ Իլինոյսի առափնյա անտառոտ մի վայր։ Այստեղ ոչ մի տուն չկար, եթե նկատի չունենանք փայտաշեն մի խրճիթ, որի շուրջն անտառը չափազանց խիտ էր և տեղին անծանոթ մարդը հազիվ թե կարողանար գտնել այն։

Հայրս ինձ ոչ մի րոպե մենակ չէր թողնում, և ես հնարավորություն չունեի փախչելու։ Մենք ապրում էինք այդ հին խրճիթում։ Գիշերը քնելուց առաջ հայրս փակում էր դուռը և բանալին դնում գլխի տակ։ Նա մի հրացան ուներ, որը, իմ կարծիքով, գողացել էր։ Զբաղվում էինք ձուկ բռնելով ու որսորդությամբ․ դրանով էլ ապրում էինք։ Հաճախ նա փակում էր ինձ սենյակում ու գնում խանութ կամ գետանավ, ձուկն ու որսը փոխանակում վիսկիով, բերում տուն, հարբում, լավ ժամանակ անցկացնում ու ինձ ծեծում։ Շուտով այրին իմացավ իմ տեղը և մարդ ուղարկեց ինձ տանելու, բայց հայրս նրան հրացանով ետ դարձրեց։ Կարճ ժամանակից հետո ես ընտելացա այդ նոր վայրին, որն ինձ դուր էր գալիս․ ամեն ինչ լավ էր, բացի մտրակից։

Ապրում էի մի տեսակ ծույլ, անհոգ կյանքով, ամբողջ օրը հանգիստ փռված․ ուզում ես ծխիր, ուզում ես ձուկ բռնիր, ո՛չ գիրք, ո՛չ դաս։ Այդպես անցավ ավելի քան երկու ամիս։ Շորերս ամբողջովին պատառոտվեցին ու կեղտոտվեցին, և ես չէի հասկանում, թե ինչպես կարող եմ երբևէ սիրել այրու մոտ անցկացրած իմ կյանքը, որտեղ ստիպված էի լվացվել, ճաշ ուտել ամանով, սանրվել և պառկել քնելու, առավոտյան, իբրև կանոն, վեր կենալ նույն ժամին, շարունակ ձեռքը առնել ձանձրալի մի գիրք, տեսնել, թե ինչպես է պառավ միսս Ուոթսոնն անընդհատ կտցահարում քեզ։ Այլևս չէի ուզում վերադառնալ նախկին տեղս։ Եվ վերջ էի տվել հայհոյելուն, որովհետև այրին չէր հանդուրժում։ Իսկ այժմ նորից սկսեցի հայհոյել․ հայրս դրան դեմ չէր։ Այստեղ, անտառում, առհասարակ լավ կյանք էինք քաշում։

Հայրս շուտով սկսեց չափից ավելի դիմել գավազանին, և ես չէի կարողանում դրան դիմանալ։ Ամբողջ մարմնիս վրա երևում էին հարվածների հետքեր։ Նա հաճախ էր դուրս գնում և ինձ փակում ներսում։ Մի անգամ դուռը կողպեց ինձ վրա և երեք օր չվերադարձավ։ Սարսափելի մենակություն էի զգում։ Կարծում էի, թե խեղդվել է, և ես այլևս դուրս չեմ գա այդ տնակից։ Ահաբեկված սպասում էի։ Մտքումս որոշեցի հեռանալու միջոց գտնել։ Շատ անգամ էի փորձել հեռանալ, բայց ելք չէի գտնում։ Պատուհանն այնպիսին էր, որ շունն էլ չէր կարողանա դուրս գալ։ Ծխնելույզով բարձրանալն էլ հնարավոր չէր․ շատ նեղ էր։ Դուռը հաստ էր, կաղնու ամուր փայտից պատրաստած։ Հայրս շատ զգույշ էր․ դուրս գնալիս ոչ մի դանակ կամ նման բան չէր թողնում խրճիթում։ Երևի մի հարյուր անգամ խուզարկած կլինեի խրճիթը։ Գրեթե ամբողջ գործս այդ էր, ժամանակն անցկացնելու միակ միջոցը։ Բայց այս անգամ, վերջապես, մի բան գտա։ Գտա ժանգոտած, առանց բռնակի մի սղոց, որը խրված էր տանիքի գերանի ու տախտակների արանքը։ Յուղեցի սղոցը և գործի անցա։ Խրճիթի հեռավոր ծայրին, սեղանից փոքր֊ինչ այն կողմ, պատին մեխել էին ձիու մի հին ծածկոց, որպեսզի քամին ճեղքերից չփչեր և չհանգցներ մոմերը։ Մտա սեղանի տակ, բարձրացրի ծածկոցն ու սկսեցի սղոցել ներքևի մեծ կոճղի մի մասը, այնպես, որ հնարավոր լիներ դուս սողոսկել։ Դա բավական երկար աշխատանք էր պահանջում, բայց ես արդեն վերջացնելու վրա էի, երբ անտառից լսեցի հորս հրացանի կրակոցը։ Քողարկեցի աշխատանքիս հետքերը, ցած իջեցրի ծածկոցը և թաքցրի սղոցը։ Շուտով ներս մտավ հայրս։

Հորս տրամադրությունը սովորականի նման լավ չէր։ Ասաց, որ եղել է քաղաքում, և հայտնի չէ, թե գործն ինչով կվերջանա։ Փաստաբանը ասել էր, թե իր կարծիքով հայրս պետք է շահեր դատը և տիրանար փողին, եթե երբևէ դատավարություն սկսեր, բայց պատճառներ կային, որոնք երկար ժամանակ կարող էին հետաձգել դատը, իսկ դատավոր Թեչըրը գիտեր, թե ինչպես պետք է դասավորել այդ գործը։ Ասաց նաև, որ լուրեր են պտտվում, թե մի նոր դատ է լսվելու, որպեսզի հորիցս ինձ բաժանեն և հանձնեն այրուն որպես խնամակալի, և կարծում են, թե այս անգամ իրենք կշահեն դատը։ Այդ լուրն ինձ բավականին ցնցեց, որովհետև ես չէի ուզում վերադառնալ այրու մոտ և կաղապարի մեջ մտնել ու քաղաքակրթվել, ինչպես նրանք իրենց դաստիարակությունն էին անվանում։ Ծերուկն այնուհետև սկսեց հայհոյել։ Հայհոյում էր ամեն ինչ և ամենքին, ով միտքն էր գալիս։ Քիչ հետո նորից սկսեց բոլորին հայհոյել, որպեսզի վստահ լիներ, թե ոչ ոքի չի մոռացել։ Դրանից հետո ամեն ինչ հարդարեց ընդհանուր մի հայհոյանքով, որը վերաբերում էր և այնպիսի մարդկանց, որոնց անունները չգիտեր․ ստիպված՝ այսինչ, այնինչ ասելով էր բավարարվում։ Ապա հայհոյելով շարունակեց ետ ու առաջ քայլել։

Նա ասաց, որ դեռ կտեսնի, թե այրին ինձ ինչպես կխլի։ Ասաց, որ ինքը կհետևի, իսկ եթե նրանք փորձեն իր գլխին այդպիսի խաղ խաղալ, ապա ինքը մի տեղ գիտե վեց֊յոթ մղոն հեռու, ու և ինձ կթաքցնի։ Ինչքան էլ որոնեն, չեն գտնի։ Այդ բանը նորից անհանգստացրեց ինձ։ Մտածեցի, որ չպետք է այնքան սպասել, մինչև նա այդ միջոցին դիմի։

Ծերուկն ինձ ստիպեց մակույկով փոխադրել իր բերած մթերքներն ու իրերը։ Այնտեղ կար հիսուն ֆունտանոց պարկով եգիպտացորենի այլուր, մի մեծ կտոր ապխտած միս, վառոդ, մանրագնդակ, չորս գալլոնանոց մի շիշ վիսկի, մի հին գիրք և երկու լրագիր՝ հրացանը խցելու համար, ինչպես և մակույկը քաշելու պարան։ Ես այդ բեռը փոխադրեցի ափ, վերադարձա մակույկ ու նստեցի ետնամասին՝ հանգստանալու։ Ծանրութեթև արի բոլոր հարցերը և որոշեցի, որ հեռանալիս հետս կվերցնեմ հրացանը, ձկնորսական կարթեր ու կփախչեմ անտառներով։ Ենթադրում էի, թե նույն տեղում չեմ մնա, այլ կթափառեմ ամբողջ երկրով մեկ, մեծ մասամբ գիշերները։ Գոյությունս պահպանելու համար կզբաղվեմ որսորդությամբ և այնքան կհեռանամ, որ ինձ այլևս չեն կարողանա գտնել ո՛չ ծերուկը, ո՛չ էլ այրին։ Որոշեցի սղոցել կոճղը և հեռանալ հենց այդ գիշեր, եթե հայրս լավ հարբած լինի, իսկ նա անպայման կհարբի։ Եվ այնպես էի տարվել այդ մտքերով, որ չէի զգացել, թե որքան ժամանակ եմ նստած եղել այնտեղ, մինչև ծերուկը կանչեց ինձ, հարցնելով՝ քնե՞լ եմ, թե խեղդվել։

Ես ամեն ինչ փոխադրեցի խրճիթ։ Երբ վերջացրի, գրեթե մութ էր։ Մինչ ընթրիքն էի պատրաստում, ծերուկը մեկ֊երկու անգամ շշից խմեց, տաքացավ և նորից սկսեց կատաղել։ Քաղաքում հարբել էր, ամբողջ գիշերն ընկած էր եղել առվի մեջ, և հետաքրքիր էր նրան նայել։ Տեսնողը կկարծեր, թե Ադամն է, ցեխի մեջ կորած։ Հենց որ խմիչքը ներգործում էր, նա սկսում էր հայհոյել կառավարությանը։ Այս անգամ էլ․

― Եվ սա կառավարությո՞ւն է։ Նայեցեք և տեսեք, թե ինչի՜ է նման։ Ահա քեզ օրենք․ պատրաստ սպասում է, որ մարդուց խլի սեփական որդուն, սեփական որդուն, որին մեծացնելու համար ինչպիսի՜ նեղություններ ու հոգսեր են քաշում, ինչպիսի՜ ծախսեր են անում։ Այո, և հենց որ մարդ վերջապես որդուն մեծացնում է, ուզում է գործի տալ, որ հոր նման մի բան անի, մխիթարի նրան, օրենքը դեմ է կանգնում։ Եվ մարդիկ դա անվանում են կառավարություն։ Դա բոլորովին էլ կառավարություն չէ։ Օրենքը կանգնած է այդ ծերուկ դատավոր Թեչըրի մեջքին և օգնում է նրան, որպեսզի ինձ զրկի իմ սեփականությունից։ Ահա թե ինչ է ասում օրենքը։ Օրենքը վերցնում է վեց հազար դոլարից ավելի կարողության տեր մարդու ու խցկում մի հին ծուղակի մեջ, ինչպիսին այս խրճիթն է, և ստիպում դուրս գալ մարդամեջ այնպիսի շորով, որը չի սազի նույնիսկ խոզին։ Եվ դա անվանում են կառավարություն։ Նման կառավարության օրոք ոչ ոք չի կարող իր իրավունքների տերը լինել։ Երբեմն սքանչելի մի միտք թելադրում է ինձ ընդմիշտ հեռանալ այս երկրից։ Այո, այդպես էլ ասացի նրանց․ ծերուկ Թեչըրի երեսին ասացի։ Ասում եմ, հանուն երկու ցենտի կթողնեի այս անիծված երկիրը և այլևս ետ չէի գա։ Ահա իմ խոսքերը։ Ասում եմ․ «Նայեցեք իմ գլխարկին, եթե դուք սա գլխարկ կհամարեք։ Գագաթը վեր է բարձրացել, մնացած մասը իջել է ներքև մինչև ծնոտս և վերջին հաշվով դա իսկի էլ գլխարկ չէ․ ոնց որ գլուխս վառարանի խողովակի մեջ մտցրած լինեմ։ Նայեցեք, ասում եմ, թե ինչ գլխարկ եմ դնում այն ժամանակ, երբ այս քաղաքի ամենահարուստ մարդկանցից եմ, եթե իրավունքներիս տերը լինեմ»։ Այո, զարմանալի կառավարություն է, զարմանալի։ Հապա այս կողմը նայիր։ Այնտեղ կար Օհայոյից եկած մի ազատ նեգր, մի խառնածին, գրեթե նույնքան սպիտակ, որքան սպիտակամորթը։ Նա հագել էր այնպիսի մի սպիտակ վերնաշապիկ, որի նմանը հազիվ թե տեսած լինես, գլխարկը՝ չափազանց շողշողուն։ Քաղաքում չկա մեկը, որ այդքան գեղեցիկ հագնված լինի։ Ժամացույցը՝ ոսկի, շղթան՝ ոսկի, գավազանի գլուխը արծաթապատ, մի խոսքով՝ նահանգի ալեխառն մազերով ամենասարսափելի ծեր նաբոբը։^[4] Եվ ի՞նչ ես կարծում։ Ասում էին, թե նա ինչ֊որ քոլեջում պրոֆեսոր է, կարող է խոսել ամեն լեզվով, գիտե ամեն ինչ։ Եվ դա դեռ բոլորը չէ։ Ասում էին, որ նա կարող է քվեարկել, եթե հայրենիքում է։ Էհ, դա արդեն ինձ համբերությունից հանեց։ Ես մտածում եմ, թե ո՞ւր է գնում մեր երկիրը։ Ընտրության օր էր, և ես կգնայի քվեարկության, եթե շատ հարբած չլինեի ու կարողանայի տեղ հասնել, բայց երբ ինձ ասացին, թե այս երկրում կա մի նահանգ, որտեղ նեգրին թույլ են տալիս քվեարկել, ես ետ քաշվեցի։

Ես ասացի, որ այլևս չեմ քվեարկի։ Ահա իմ խոսքերը։ Բոլորն ինձ լսեցին։ Եթե ամբողջ երկիրն էլ քանդվի, ես մինչև կյանքիս վերջը այլևս չեմ քվեարկի։ Մի տեսնեի՜ր, այդ նեգրի սառը վերաբերմունքը։ Նա ինձ ճանապարհ էլ չէր տա, եթե ես նրան մի կողմ չհրեի։ Մարդկանց ասում եմ․ ուզում եմ իմանալ, թե ինչո՞ւ այս նեգրին աճուրդի չեն հանում ու վաճառում։ Ի՞նչ ես կարծում, ի՞նչ պատասխանեցին։ Ասացին, թե նրան չի կարելի վաճառել, քանի դեռ նա այս նահանգում վեց ամիս չի ապրել, իսկ վեցը ամիսը չի լրացել։ Ահա քեզ օրինակ։ Եվ սա կոչվում է կառավարություն, որը չի կարող մի ազատ նեգրի վաճառել, եթե նա վեց ամիս չի ապրել նահանգում։ Ահա քեզ մի կառավարություն, որն իրեն կառավարություն է անվանում և իրեն ներկայացնում է որպես կառավարություն և կարծում է, թե կառավարություն է, միաժամանակ ստիպված է կոճղի նման ամբողջ վեց ամիս հանգիստ սպասել մինչև կկարողանա ձեռք տալ թափառաշրջիկ մի ավազակի, դիվային, սպիտակ վերնաշապիկով ազատ մի նեգրի և․․․

Հայրս այնքան շատախոսեց, որ բոլորովին չզգաց, թե իրեն ուր են տանում փայտացած ոտքերը։ Դեմ առնելով խոզի աղած մսի տակառիկին, գլխիվայր ընկավ վրան, և երկու սրունքներն էլ քերծվեցին։ Նրա վերջին խոսքերը ամենաբորբոքված մարդու բառերի մի տեղատարափ էր, ուղղված աշխարհում գոյություն ունեցող ամեն ինչի, հատկապես նեգրին ու կառավարությանը, թեև տակառիկին էլ որոշ բաժին հասավ։ Նա բավական ոստոստեց խրճիթում, նախ մեկ սրունքի վրա, ապա մյուս և հանկարծ ձախ ոտքը բարձրացրեց, ուժեղ հարվածեց տակառիկին։ Բայց անտեղի, քանի որ այդ ոտքի կոշիկի ծայրից դուրս էին ցցվել նրա երկու մատները։ Նա ցավից այնպես գոռաց, որ լսողի մազերը բիզ֊բիզ կկանգնեին։ Այնուհետև ոտքի մատները բռնած՝ ընկավ հատակին ու սկսեց թավալվել փոշու մեջ, իսկ հայհոյանքները գերազանցեցին նախորդ բոլոր հայհոյանքներին։ Վերջում դա ինքն էլ էր դա ասում։ Նա Սոուբերի Հեգանի հայհոյանքերը լսել էր իր լավ օրերին և պնդում էր, թե ինքը նրան էլ է գերազանցել, բայց, իմ կարծիքով, դա գուցե, չափազանցություն էր։

Ընթրիքից հետո հայրս վերցրեց շիշը և ասաց, թե ինքը այնքան վիսկի ունի, որ կարող է երկու անգամ խմել ու զառանցելու չափ հարբել։ Նրա ասածը միշտ այդ էր։ Ինձ թվում էր, թե նա մոտավորապես մեկ ժամ հետո այնպես կհարբի, որ աչքերը կփակվեն, և ես այն ժամանակ կգողանամ բանալին կամ սղոցելով անցք կբացեմ ու դուրս կգամ։ Կամ մեկը կանեմ, կամ մյուսը։

Նա խմեց, խմեց և շուտով գլորվեց իր բարակ վերմակի վրա։ Սակայն բախտս չէր բերում․ նա խորը չքնեց, անհանգիստ էր։ Երկար ժամանակ նա հեծում ու տնքում էր։ Վերջապես այնպես քունս տարավ, որ չէի կարող աչքերս բաց պահել։ Դեռ չէի վճռել անելիքս, երբ խորը քնեցի, մոմն էլ թողեցի վառած։

Չգիտեմ որքան էի քնել, երբ հանկարծ սարսափելի մի ճչոց լսեցի ու վեր թռա։ Հայրս վայրագ կերպարանքով դես ու դեն էր թռչկոտում, գոռգոռում օձերի մասին։ Ասում էր, թե օձերը սողում են սրունքներն ի վեր, ապա ցատկոտում էր ու ճչում, թե մեկը կծել է իր այտը։ Բայց ես ոչ մի օձ չէի տեսնում։ Նա վեր թռավ և այս ու այն կողմ վազվզեց, բղավելով․ «Հեռացրե՛ք դրան, հեռացրե՛ք դրան, կծո՜ւմ է վիզս»։ Ես դեռ չէի տեսել այդքան վայրագ աչքեր։ Շուտով նա ուժասպառ հևալով ընկավ հատակին։ Այստեղ էլ սկսեց արագ թավալվել, ոտքի հարվածներով իրերը գցել դեսուդեն և բռունցքներով հարվածել օդը, ճչալով, թե իրեն սատանա է հեծնել։ Շուտով նա սպառեց իր վերջին ուժերը և մի պահ հանդարտվեց՝ տնքալով։ Հետո բոլորովին խաղաղվեց, ոչ մի ձայն չէր հանում։ Ես լսում էի բվերի կռինչն ու գայլերի ոռնոցը, որ գալիս էր հեռավոր անտառից և ավելի սոսկալի դարձնում գիշերը։

Հայրս ընկած էր անկյունում։ Շուտով փոքր֊ինչ բարձրացավ արմունկի վրա, գլուխը մի կողմ թեքած՝ լարեց լսողությունը և հազիվ լսելի ձայնով ասաց․

― Թը՛փ, թը՛փ, թը՛փ․․․ Մեռածի ոտնաձայն է․․․ Թը՛փ, թը՛փ, թը՛փ․․․ Իմ հետևից են գալիս, բայց չեմ գնա։ Ա՛հ, արդեն այստեղ են։ Ինձ չմոտենա՛ք, չմոտենա՛ք․ ձեռքներդ հեռո՛ւ, սառն են, գնացե՛ք։ Ինձ՝ ողորմելի թշվառիս, հանգիստ թողեք։

Նա չորեքթաթ առաջ սողաց, աղերսելով, որ իրեն հանգիստ թողնեն, փաթաթվեց վերմակի մեջ ու սկսեց թավալվել սոճեփայտից պատրաստած սեղանի տակ, շարունակելով աղերսել ու լաց լինել։ Վերմակի տակից լսվում էր նրա հեկեկանքը։

Կարճ ժամանակից հետո հայրս դուրս սողաց ու վեր ցատկեց, կանգնեց, վայրագ հայացքով նայեց շուրջը։ Ինձ նկատելով, վրա պրծավ։ Նա, դանակը ձեռքին, իմ հետևից վազում էր անկյունից անկյուն, ինձ անվանելով հոգեառ հրեշտակ և ասելով, որ կսպանի ինձ, և ես այլևս չեմ կարողանա իրեն հետապնդել։ Ես խնդրեցի նրան, ասացի, որ այդ ես եմ՝ Հեքը։ Բայց նա ճիչ հիշեցնող քրքիջ արձակեց, գոռգոռաց, հայհոյանքներ չխնայելով և շարունակեց հալածել։ Մի անգամ շուռ եկա, որ խույս տամ։ Նա բռնեց բաճկոնակիս ուսերից․ մի պահ թվաց, թե վերջս եկավ։ Բայց կայծակի արագությամբ դուրս սահեցի, բաճկոնակը թողնելով նրա ձեռքին։ Դրանով փրկեցի կյանքս։ Շուտով ծերուկը բոլորովին հոգնեց և վայր ընկավ, մեջքով հենվեց դռանը, սպառնալով, որ մի փոքր հանգստանալուց հետո կսպանի ինձ։ Դանակը դրեց տակը։ Ասաց, որ քիչ կքնի, ուժ կառնի և ապա ինձ ցույց կտա։

Շուտով նա մրափեց։ Անմիջապես վերցրի հին աթոռը, որի նստատեղը ջարդված էր, կարողացածիս չափ հանգիստ բարձրացա վրան, անաղմուկ իջեցրի հրացանը։ Մխաձողը ցած քաշեցի, որպեսզի ստուգեի, լիցքավորվա՞ծ է, թե՞ ոչ, և ապա այն դրեցի բողկի տակառի հետևը, ծայրն ուղղեցի հորս կողմը, ինքս էլ տեղավորվեցի այդտեղ, սպասելով նրա շարժվելուն։ Որքա՜ն դանդաղ ու լուռ էր անցնում ժամանակը։

Գլուխ յոթերորդ

― Վե՛ր կաց։ Ի՞նչ բանի ես։

Ես բաց արեցի աչքերս և նայեցի շուրջս, ջանալով հասկանալ թե որտեղ եմ։ Արևն արդեն ծագել էր, իսկ ես դեռ խոր քնած էի։ Հայրս կանգնել էր գլխավերևս դեմքի թթված, հիվանդագին արտահայտությամբ։

― Ի՞նչ էիր մտադիր անել այս հրացանով։

Ենթադրելով, որ նա չի հիշում գիշերվա իր արածից, ասացի․

― Ինչ֊որ մեկը փորձում էր ներս մտնել․ դարան մտա, որ դիմադրեմ։

― Իսկ ինչո՞ւ ինձ չարթնացրիր։

― Փորձեցի, բայց բան դուրս չեկավ, չկարողացա ձեզ տեղից շարժել։

― Դե լավ։ Այդտեղ մի՛ կանգնիր ու ամբողջ օրը վիճիր։ Գնա, աչք տուր կարթին, տես՝ նախաճաշի համար ձուկ ընկե՞լ է։ Մի րոպեից կգամ։

Նա բաց արեց դուռը, և ես վազեցի գետափ։ Նկատեցի ճյուղեր ու նման բաներ, որ հոսանքն ի վայր լողում էին ջրի երեսին, ինչպես և ծառի կեղևի կտորներ։ Ասել կուզի՝ գետը սկսել է վարարել։ Մտքովս անցավ, որ եթե այժմ քաղաքում լինեի, կապրեի ուզածիս պես։ Հունիսյան վարարումները սովորաբար բարեբախտություն էին ինձ համար, որովհետև հենց որ ջուրը բարձրանում է, իր հետ բերում է համաչափ, կապկպած գերաններ ու լաստափայտեր, երբեմն մեկ դյուժին գերան՝ իրար կապած։ Այնպես որ մնում է բռնել դրանք և վաճառել փայտի պահեստներին կամ սղոցարաններին։

Գետափով քայլում էի՝ մի աչքս ուղղած հորս, իսկ մյուսը՝ գետի կողմը, որ տեսնեի, թե այս վարարումն ի՛նչ կբերի իր հետ։ Ահա, հանկարծ գալիս է մի մակույկ, սքանչելի մի բան, տասներեք֊տասնչորս ոտնաչափ երկարությամբ, որը ջրի երեսին լողում է, ինչպես բադ։ Ես շորերով գլխիվայր նետվեցի ջուրը, ինչպես գորտ, և լողացի դեպի նավակը։ Կարծում էի, թե մեկնումեկը պառկած է այնտեղ, քանի որ մարդիկ կատակի համար հաճախ այդպիսի բաներ են անում, և երբ մեկը լողալով մոտենում է, վեր են կենում, վրան ծիծաղում։ Այդ անգամ այդպես չէր։ Դա, անկասկած, ջրի քշած֊բերած մակույկ էր։ Բարձրացա, նստեցի ու թիավարեցի դեպի գետափ։ Կարծում էի, թե ծերուկը կուրախանա, երբ տեսնի նավակը, որը տասը դոլար կարժենար։ Բայց երբ հասա ափ, հայրս դեռ չէր երևում։ Մինչ ես մակույկն ուղղում էի դեպի հեղեղատ հիշեցնող և չորս կողմից վազերով ու ուռենիներով ծածկված մի փոքրիկ խորշ, գլխումս մի այլ միտք ծագեց։ Մտածեցի, թե պետք է մակույկը լավ թաքցնեմ մի տեղ և անտառ փախչելու փոխարեն գետով իջնեմ ներքև, մոտ հիսուն մղոն, այնուհետև դուրս գամ ու ազատվեմ ոտքով ճամփորդելու դժվարությունից։

Այդտեղից շատ մոտ էր մեր հյուղակը, և ամբողջ ժամանակ ինձ թվում էր, թե լսում եմ իմ կողմը եկող ծերուկի ոտնաձայնը։ Բայց ես կարողացա թաքցնել նավակը, դուրս եկա և ուռենու թփուտների հետևից նայեցի շուրջս։ Ծերուկը շավղով իջել էր գետափ և հրացանով նշան էր բռնել մի թռչունի։ Այդ նշանակում էր, որ նա ոչինչ չի տեսել։

Երբ մոտեցավ, ես եռանդով դուրս քաշեցի կարթաթելը։ Նա ինձ մի փոքր նախատեց այդքան դանդաղելու համար, բայց ես ասացի, որ գետն եմ ընկել և ուշանալուս պատճառն այդ է։ Գիտեի, որ նա կտեսնի իմ թաց շորերը և կհարցնի, թե ինչ է պատահել։ Մենք կարթերի վրայից հավաքեցինք հինգ լոքո և գնացինք տուն։

Նախաճաշից հետո, երբ երկուսս էլ հոգնած՝ պառկեցինք քնելու, ես սկսեցի մտածել, թե ինչ հնար գտնեմ, որ հայրս ու այրին ինձ հետևելու փորձ այլևս չանեն։ Դա ավելի ճիշտ կլիներ, քան հավատալ բախտին, թե մինչև նրանք իմ բացակայությունը նկատեն, ես շատ հեռացած կլինեմ։ Ո՞վ գիտե․ ամեն ինչ էլ հնարավոր է։ Էհ, առայժմ ոչ մի ելք չէի գտնում։ Շուտով հայրս վեր կացավ ջուր խմելու և ասաց․

― Եթե որևէ մեկը գա թափառի տան շուրջը, կարթնացես ինձ, լսո՞ւմ ես։

Ապա փռվեց ու նորից քնեց։ Իմ ուզածն էլ հենց դա էր։ Գլխի ընկա, թե ինչ անեմ։ Գործն այնպես գլուխ կբերեմ, որ ոչ ոք չմտածի ինձ հետևելու մասին։

Ժամը մոտավորապես տասներկուսին մենք վեր կացանք ու գնացինք գետափ։ Գետը բավական արագ էր հոսում և վարարելիս շատ փայտ էր բերում իր հետ։ Շուտով երևաց լաստի մի մասը՝ իրար կապած հինգ լաստափայտ։ Մենք մակույկով մոտեցանք և փայտը քաշեցինք դեպի գետափ։ Այնուհետև եկանք տուն ճաշելու։ Հորիցս բացի, ով էլ լիներ, ամբողջ օրը կսպասեր այնտեղ՝ ավելի շատ փայտ հավաքելու համար, բայց դա նրա աշխատանքի ոճը չէր։ Մեկ անգամվա համար ինը գերան բավական էր։ Նա պետք է գնար քաղաք և վաճառեր դրանք։ Ինձ փակեց հյուղակում, վերցրեց մակույկը, ժամը երեքն անց կեսին լաստը քշեց դեպի քաղաք։ Ինձ թվում էր, թե նա այդ գիշեր չի վերադառնա։ Սպասեցի մինչև իմ հաշվով բավականաչափ հեռանար, ապա վերցրի սղոցն ու նորից սկսեցի աշխատել նույն կոճղի վրա։

Հայրս դեռ գետի մյուս կողմը չէր հասել, երբ ես իմ բացած ճեղքից դուրս եկա։ Նա և իր լաստը հեռվում ջրի երեսին երևում էին որպես մի փոքրիկ կետ։

Շալակեցի եգիպտացորենի ալյուրով լցված պարկը, տարա այնտեղ, ուր թաքցրել էի մակույկը և, մի կողմ քաշելով վազերն ու ճյուղերը, բեռս ցած դրեցի։ Նույն ձևով այնտեղ տարա ապուխտն ու վիսկիի սրվակը։ Ինձ հետ վերցրի ամբողջ սուրճը, շաքարը, վառոդն ու գնդակները։ Վերցրի հրացանի խծուծը, դույլն ու ջրդդումը, վերցրի մի շերեփ, թիթեղյա մի բաժակ, հին սղոցս, երկու վերմակ, փոքրիկ կաթսան ու սրճամանը։ Վերցրի նաև ձկան կարթաթելեր, լուցկի և այլ բաներ, մի խոսքով՝ ամեն ինչ, որը թեկուզ մեկ ցենտ կարժենար։ Կատարելապես սրբեցի հյուղակը։ Ինձ պետք էր կացին, բայց չունեինք։ Միակ կացինը փայտի դեզի վրա էր, և ես գիտեի, թե ինչու պետք է դա այնտեղ թողնել։ Վերցրի նաև հրացանը։ Այժմ ամեն ինչ պատրաստ էր։

Այդքան ներս սողոսկելուց և իրերը տեղափոխելուց հյուղակի պատը բավական քանդվեց։ Կարողացածիս չափ դրսի կողմից քանդվածը կարգի բերեցի․ վրան հող լցրի, ծածկեցի սղոցածս տեղն ու փայտի թեփը։ Ապա կտրած կոճղը նորից իր տեղը գցեցի, տակը դրեցի երկու քար և մի քար էր՝ կողքին, որպեսզի վայր չընկնի․ գերանի այդ մասը ծռվել էր և հենարանին չէր հասնում։ Եթե չորս կամ հինգ ոտնաչափ հեռու կանգնեիք և նախապես իմացած չլինեիք, թե գերանը սղոցված է, ոչինչ չէիք նկատի։ Բացի այդ, դա հյուղակի հետևում էր, և հազիվ թե որևէ մեկը գար այն կողմն ու տեսներ։

Դեպի նավակը գնալիս քայլում էի կանաչ խոտի վրայով և գետնին ոչ մի հետք չէր մնում։ Դիտեցի շուրջս, կանգնեցի ու նայեցի գետին։ Ամեն ինչ խաղաղ էր։ Հրացանը վերցրի և մի փոքր գնացի անտառի խորքը։ Ուզում էի թռչուն որսալ, երբ աչքովս ընկավ վայրենացած մի խոզուկ։ Այդ հարթավայրերի ագարակներից փախած խոզերը շատ շուտ վայրենանում են։ Սպանեցի և տարա հյուղակի մոտ։

Կացինը վերցրի և խորտակեցի դուռը, որը և բավականին ջարդոտվեց։ Ապա ներս բերեցի խոզուկը, մոտեցրի սեղանին, կացնով վիզը կտրեցի և գցեցի գետին, որ արյունը հոսի։ Գետին եմ ասում, որովհետև հյուղակի հատակը հող էր, առանց տախտակի։ Այնուհետև վերցրի մի հին տոպրակ, մեջը լցրի մեծ քարեր, որքան կարող էի տանել և սպանված խոզուկի մոտով քաշեցի դուրս, անտառի միջով տարա գետափ ու գցեցի ջուրը։ Ծանրությունից տոպրակն իսկույն սուզվեց, անհայտացավ։ Դժվար չէր նկատել, որ գետնի վրայով բան է քարշ տված։ Երանի՜ Թոմ Սոյերն այստեղ լիներ․ գիտեմ, որ կհետաքրքրվեր նման բաներով և երևակայությամբ մի զարմանալի բան կհնարեր։ Ոչ ոք այնպես հնարագետ չէ, ինչպես Թոմ Սոյերը։

Վերջում գլխիցս մի քանի մազ քաշեցի, կացինը լավ արնոտեցի, մազերը կպցրի վրան և շպրտեցի անկյունը։ Ապա վերցրի խոզուկը, փաթաթեցի բաճկոնակիս մեջ, որպեսզի արյուն չկաթեր, գրկած տարա գետափ ու գցեցի ջուրը։ Մի ուրիշ բան էլ մտածեցի։ Գնացի, մակույկից վերցրի եգիպտացորենի ալրով լցված պարկն ու իմ հին սղոցը, բերեցի տուն։ Պարկը դրեցի այնտեղ, ուր սովորաբար դրված էր լինում, և տակը մի փոքր պատռեցի սղոցով, որովհետև դանակ կամ պատառաքաղ չունեինք։ Հայրս որևէ բան պատրաստելիս կամ եփելիս ամեն ինչ անում էր գրպանի դանակով։ Տան արևելյան կողմի խոտերի և ուռենու թփուտների միջով պարկը տարա մոտ հարյուր յարդ, մինչև ծանծաղ մի լիճ։ Դա ուներ մոտ հինգ մղոն լայնություն։ Ջրում ամենուրեք առատորեն աճում էր եղեգը։ Այդ սեզոնին շրջակայքում շատ առատ էին նաև բադերը։ Լճից դուրս էր գալիս ճահճոտ չգիտեմ գետակ ասեմ, թե առու, որը մղոններով հոսում էր դեպի հեռուները, հայտնի չէ, թե ուր։ Միայն գիտեի, որ գետի մեջ չէր թափվում։ Ալյուրը շաղ էր գալիս, ամբողջ ճանապարհին հետք թողնելով մինչև լիճը։ Հորս հեսանն էլ գցեցի այնտեղ․ թող թվար, թե պատահաբար է ընկել։ Ապա թելով կապեցի պարկի տակի անցքը, որ այլևս ալյուր չթափվի, և սղոցի հետ նորից տարա նավակը։

Այժմ գրեթե մթնել էր։ Նավակը տարա, կանգնեցրի գետի վրա թեքված ուռենիների տակ և սպասեցի մինչև լուսինը ծագի։ Ապա մի բան դրեցի բերանս, պառկեցի մակույկի մեջ ծխամորճ ծխելու և ծրագիր կազմելու։ Ինձ ու ինձ միտք էի անում․ քարով լցրած տոպրակի հետքով կգան, կհասնեն գետափ, հետո էլ դիակս կսկսեն որոնել գետում։ Պարկից թափված ալրի հետքով կգան մինչև լիճը և կշարունակեն որոնումները լճից սկիզբ առնող առվում, նպատակ ունենալով գտնել ավազակներին, որոնք ինձ սպանել էին ու կողոպտել տունը։ Նրանք գետում, իմ անշնչացած մարմնից բացի, ոչինչ չեն որոնի։ Շուտով կհոգնեն և այլևս չեն անհանգստանա։ Իմ ուզածն էլ հենց այդ է։ Ջեքսոնի կղզին ինձ համար բավական հարմար է․ այդ կղզուն լավ ծանոթ եմ։ Ոչ ոք երբևէ այնտեղ չի գալիս։ Գիշերները մակույկով այնտեղից կարող եմ իջնել քաղաք, աննկատ շրջել և վերցնել անհրաժեշտ բաներ։ Ջեքսոնի կղզին լավ տեղ է։

Բավական հոգնել էի և դեռ ոչինչ չարած՝ ընկա և քնեցի։ Երբ արթնացա, մի պահ չգիտեի, թե որտեղ եմ։ Նստեցի ու մի փոքր վախեցած սկսեցի դիտել շուրջս։ Ապա հիշեցի։ Թվում էր, թե գետի լայնությունը մղոնների է հասնում։ Լուսինն այնքան պայծառ էր, որ կարող էի հաշվել սև և գրեթե անշարժ լաստագերանները, որ մեղմորեն սահելով անցնում էին ափից հարյուրավոր յարդ հեռու։ Ամենուրեք տիրում էր մեռելային լռություն։ Դուք պետք է հասկանաք, թե ինչ եմ ուզում ասել․․․ Չգիտեմ՝ ինչպե՞ս արտահայտեմ բառերով։

Մի լավ հորանջեցի, ձգվեցի և պատրաստ էի արձակել մակույկն ու առաջ շարժվել, երբ հեռվում գետի վրայից մի ձայն լսեցի։ Ականջ դրի։ Քիչ հետո իմացա, թե ինչն ինչոց է։ Դա խուլ, կանոնավոր ձայն էր, որ առաջանում է մակույկի թիակալներում թիակների պոչերը պտտելիս և լավ լսվում է խաղաղ գիշերին։ Ուռենիների ճյուղերի արանքից գաղտագոցի նայեցի։ Նկատեցի մի մակույկ, որ շարժվում էր հեռվում, գետի մյուս ափի երկայնքով։ Չէր երևում, թե քանի հոգի կա մեջը։ Մակույկը շարունակում էր մոտենալ և երբ հավասարվեց ինձ, տեսա, որ միայն մի մարդ կա մեջը։ Մտածեցի, թե գուցե հայրս է, թեև չէի սպսում։ Ինձնից մի քիչ ներքև նա դադարեց շարժվել հոսանքի ուղղությամբ և խաղաղ ջրում թիավարելով՝ մոտեցավ ափին։ Նա այնքան մոտ էր ինձ, որ եթե հրացանը պարզեի, ծայրը նրան կհասներ։ Այո, դա հայրս էր, այլևս կասկած չէր մնում, այն էլ զգաստ․ դա երևում էր նրա թիավարելու ձևից։

Այլևս ժամանակ չկորցրի։ Հաջորդ րոպեին արդեն գետափի ստվերով սահում էի հոսանքն ի վար՝ առանց ճողփյունի, բայց արագ։ Անցա երկու և կես մղոն, քառորդ մղոնի չափ կամ փոքր֊ինչ ավելի հեռացա ափից, որովհետև շուտով կհասնեի գետանավերի կայանի, և մարդիկ կնկատեին ու ձայն կտային։ Նավակը կանգնեցրի լողացող գերանների արանքում, պառկեցի հատակին ու թողեցի, որ ինքն իրեն լողա հոսանքի հետ։ Լավ հանգստացա, ծխամորճ ծխեցի, դիտեցի հեռուները։ Երկնքում ոչ մի ամպ չկար։ Երբ լուսնյակ գիշերով մեջքիդ պառկած՝ նայում ես վեր, երկինքն անսահմանորեն խորն է թվում։ Մինչ այդ ես դա երբեք չէի նկատել։ Եվ այսպիսի գիշերներին հեռվից որքա՜ն պարզ են լսվում ձայները։ Ես լսում էի մարդկանց խոսակցությունը գետանավերի կայաններից, լսում էի նրանց յուրաքանչյուր բառը։ Մեկն ասաց, թե օրերն արդեն սկսում են երկարել, իսկ գիշերները՝ կարճանալ։ Մյուսն ասաց, թե այս գիշերը կարճերից չէ, և բոլորը ծիծաղեցին։ Նա կրկնեց նույն բառերը, և նորից ծիծաղեցին։ Այնուհետև արթնացրին մի այլ ընկերոջ, նույն բանն ասացին նրան ու ծիծաղեցին։ Բայց վերջինս չծիծաղեց․ զայրացած բղավեց և ասաց, որ իրեն հանգիստ թողնեն։ Առաջին մարդն ասաց, որ ինքը դա անպայման կհաղորդի իր պառավ կնոջը։ Ըստ երևույթին, դա նրան դուր կգա։ Ապա ավելացրեց, որ դա ոչինչ է անցյալում արած իր մի կատակի համեմատությամբ։ Ես լսեցի, թե ինչպես մեկն ասաց, որ ժամը մոտավորապես երեքն է, բայց հույս ունի, որ լուսաբացը մեկ շաբաթից ավելի չի ուշանա։ Այնուհետև խոսակցությունն ավելի ու ավելի հեռացավ, և ես այլևս չէի կարողանում բառերը ջոկել, թեև լսվում էր մռմռոց, ծիծաղ, բայց թվում էր, թե նրանք արդեն բավական հեռու են ինձնից։

Այժմ հեռու էի գետանավերի կայանից։ Վեր կացա։ Եվ ահա երևաց Ջեքսոնի կղզին, մոտ երկու և կես մղոն ամբողջովին ծածկված անտառով։ Կղզին ցցված էր գետի մեջտեղում, մեծ, մռայլ ու հաստատւն, ինչպես շոգենավ առանց լույսերի։ Ավազոտ եզրագիծը չէր երևում։ Տարվա այդ շրջանում դա ջրի տակ էր։

Շատ չանցած հասա կղզու ափերին։ Ճեղքելով հոսանքը, հասա վերին մասը (այնպես ուժեղ էր ջրի հոսանքը), մտա կանգնած ջրի շերտը և ափ դուրս եկա Իլինոյսի կողմի վրա։ Մակույկը մղեցի ինձ ծանոթ խոր խորշի մեջ․ այնտեղ մտնելու համար ստիպված եղա ուռենու ճյուղերը բաժանել իրարից, և երբ նավակը ամրացրել էի իր տեղում, ոչ ոք դրսից չէր կարող նկատել, թե այնտեղ բան կա։

Բարձրացա կղզին, նստեցի մի կոճղի, նայեցի մեծ գետին, սև ու խիտ անտառին, ապա հայացքս ուղղեցի դեպի քաղաք, երեք մղոն հեռու, որտեղ շողում էին երեք֊չորս լույս։ Գետի հոսանքով, մեկ մղոն վերևից, շարժվում էր ահռելի մեծությամբ ինչ֊որ լաստ։ Կենտրոնում վառվում էր մի լապտեր։ Ես դիտում էի, թե ինչպես է լաստը սողալով իջնում ցած։ Երբ այն մոտեցավ կղզուն և արդեն իմ դիմաց էր, լսեցի ինչ֊որ մեկի խոսքերը․ «Հե՜յ, նավախելի վրա, ա՛ջ ընդունեք»։ Ես այդ բառերն այնքան պարզ լսեցի, կարծես ասողը կողքիս լիներ։

Երկնքում երևացին արշալույսի նշանները, և ես մտա անտառ ու նախաճաշից առաջ պառկեցի քնելու։

Գլուխ ութերորդ

Երբ արթնացա, արեգակն այնքան էր բարձրացել, որ կարծեցի, թե ժամը ութն անց է։ Պառկեցի զով ստվերում, կանաչ խոտերին, մտածելով ամեն ինչի մասին, ինձ զգալով հանգիստ ու գոհ։ Ճյուղերի արանքում եղած մեկ֊երկու անցքից կարողանում էի տեսնել արևը, բայց ամենուրեք վեր էին ձգվում հսկա ծառեր, և ներքևում, իմ շրջապատում, ամեն ինչ մռայլ էր։ Տերևների արանքից թափանցած ու գետնին հասած ճառագայթները պեպեններ էին գոյացնում գետնի երեսին, և այդ պեպենոտ տեղերի թրթռումը ցույց էր տաիս, որ վերևում թեթև զեփյուռ կա։ Երկու սկյուռ, նստած ծառի ճյուղին, շատ բարեկամաբար խոսում էին ինձ հետ անհասկանալի լեզվով։

Ես կատարելապես ծուլացել էի․ ինձ շատ լավ էի զգում, բայց չէի ուզում վեր կենալ, նախաճաշ պատրաստել։ Նորից էի մրափել, երբ ինձ թվաց, թե գետի վրայից լսում եմ ինչ֊որ խուլ մի «բո՜ւմ»։ Վեր կացա և, արմունկներիս հենված՝ ականջ դրի։ Շուտով նորից լսեցի նույն ձայնը։ Իսկույն վեր թռա, տերևների միջից նայեցի այն կողմը և գետի վրա, բավական հեռու, մոտավորապես գետանավերի կայանի դիմաց, տեսա ծխի մի սև քուլա։ Գետով իջնում էր մարդկանցով լի մի գետանավ։ Այժմ հասկացա, թե ինչն ինչոց է։ «Բո՜ւմ»։ Ես տեսա սպիտակ ծուխը, որ ժայթքելով տարածվեց գետանավի կողքին։ Այդ նրանք էին կրակում ջրի երեսին, հասկանո՞ւմ եք, որպեսզի իմ դիակը բարձրանար վեր։

Ես շատ էի սոված, բայց չէի կարող կրակ վառել, որովհետև ծուխը կնկատեին։ Նստած դիտում էի թնդանոթի ծուխն ու ականջ դնում կրակոցներին։ Այդ մասում գետի լայնությունը կլիներ մեկ մղոն։ Ամառային առավոտները միշտ էլ հաճելի է նայել գետին։ Ինձ համար հետաքրքիր ժամանց կլիներ նայել, թե ինչպես են որոնում իմ մարմինը, եթե միայն ուտելու բան ունենայի։ Հանկարծ հիշեցի, որ միշտ սնդիկը դնում են հացի կտորի մեջ և գցում ջուրը։ Նման դեպքերում հացն ուղիղ շարժվում է դեպի խեղդվածի մարմինը և կանգ առնում։ Մտածեցի, որ պետք է հետևել, և եթե հացի կտորը լողալով իմ կողմը գա, ես դրանց ցույց կտամ։ Տեղափոխվեցի կղզու այն մասը, որտեղ Իլինոյսն է։ Ուզում էի իմանալ, թե ինչ է կատարվելու։ Եվ չհուսախաբվեցի։ Հացի մի մեծ կտոր եկավ իմ կողմը, և քիչ մնաց, որ բռնեի երկար ձողով, բայց ոտքս սահեց, հացը շարունակեց իր ճանապարհը։ Իհարկե, ես սպասում էի այնտեղ, ուր հոսանքն ավելի էր ափին մոտենում։ Դա լավ էի հասկանում։ Շուտով հացի մի այլ կտոր եկավ, և այս անգամ շահեցի։ Դուրս քաշեցի խցանը, դեն գցեցի սնդիկի փոքրիկ գնդիկը և ատամներս խրեցի հացի մեջ։ Դա ընտիր հաց էր, բարձր որակի, և ոչ թե եգիպտացորենի անհամ բոքոն։

Ընտրեցի մի հարմար տեղ, խիտ տերևների մեջ, հացը լիաբերան ծամելով նստեցի մի կոճղի, և միանգամայն գոհ սկսեցի դիտել գետանավը։ Հանկարծ գլխումս մի միտք ծագեց։ Ինքս ինձ ասացի, թե այժմ հավանորեն այրին կամ քահանան, գուցեև մի այլ անձնավորություն աղոթում են, որ այս հացն ինձ գտնի, և ահա նրանց աղոթքը իր նպատակին հասավ։ Կասկած չէր մնում, որ մի բան կար այդ աղոթքի մեջ, երբ այրու կամ քահանայի նման մեկն է աղոթում, բայց իմ աղոթքը ոչինչ չի անի, ճիշտ նպատակին չի հասնի։ Հավանորեն միայն արդար մարդկանց աղոթքն է տեղ հասնում։

Վառեցի ծխամորճս, երկար ծխեցի և շարունակեցի դիտել։ Գետանավը լողում էր հոսանքի ուղղությամբ։ Մտածեցի, որ երբ շատ մոտենա, ես հնարավորություն կունենամ տեսնելու, թե ով կա այնտեղ, քանի որ այն շարժվելու էր հացի ուղղությմաբ։ Երբ նավը բավական իջավ իմ կողմը, դատարկեցի ծխամորճը, գնացի այնտեղ, որտեղ որսացել էի հացը և պառկեցի փոքրիկ բացատում, գետափին ընկած մի կոճղի ետևում։ Կոճղի վրայից կարողանում էի տեսնել մարդկանց։

Շուտով գետանավն այնքան մոտեցավ ինձ, որ նրանք կարող էին կամրջակ դնել և գալ ափ։ Գրեթե բոլոր ծանոթներս նավի վրա էին՝ հայրս, դատավոր Թեչըրը, Բեքի Թեչըրը, Ջո Հարպըրը, Թոմ Սոյերը, սրա պառավ հորաքույր Պոլին, Սիդն ու Մերին և շատ ուրիշներ։ Բոլորը խոսում էին սպանության մասին։ Նավապետը ընդհատեց նրանց ու ասաց․

― Այժմ լավ նայեք․ այստեղ հոսանքն ամենից շատ է մոտենում ափին։ Գուցե այստեղ նրան ջուրը դուրս է նետել և խճճել առափնյա թփուտների մեջ։ Հույս ունեմ, որ դա այդպես է։

Ես, իհարկե, այդպիսի հույս չունեի։ Նրանք բոլորը հավաքվեցին և հենվեցին վանդակաձողերին, գրեթե իմ դիմաց, և կռացած՝ լուռ նայում էին ափին։ Ես նրանց շատ լավ էի տեսնում, բայց ինձ տեսնել չէին կարող։ Ապա նավապետը հրամայեց․ «Հեռո՜ւ կանգնեցեք», և թնդանոթն այնպես որոտաց հենց իմ դիմաց, որ ձայնից խլացա ու քիչ մնաց՝ ծխից կուրանայի։ Մի պահ թվաց, թե հաշիվս փակվեց։ Եթե լիցքի մեջ գնդակներ լինեին, ապա մարդիկ կգտնեին այն դիակը, որ որոնում էին։ Ինչ որ է, զգացի, որ ինձ ոչինչ չի պատահել, փա՜ռք աստծո։ Նավը շարունակեց իր ճանապարհը և շուտով, մեկ ժամ հետո ես այլևս ոչինչ չլսեցի։

Կղզին ուներ երեք մղոն երկարություն։ Ենթադրեցի, թե նրանք հասել են կղզու ծայրը և ձեռ քաշել որոնումից։ Բայց, ինչպես պարզվեց, դա շարունակեցին որոշ ժամանակ։ Նրանք կղզու ծայրին շուռ եկան և գնացին հոսանքն ի վեր, Միսսուրիի կողմը։ Նավը շարժվում էր շոգիով, ճանապարհին երբեմն֊երբեմն թնդանոթ կրակում։ Ես էլ անցա կղզու այդ կողմը և շարունակեցի դիտել նրանց։ Երբ հասան կղզու ծայրը, դադարեցին կրակը, ուղղվեցին դեպի Միսսուրիի ափը և վերադարձան քաղաք։

Այժմ ինձ համար պարզ էր, որ վախենալու բան չկա։ Այլևս ոչ ոք չէր հետապնդի ինձ։ Մակույկի միջից դուրս բերեցի իրերս և խիտ անտառում ինձ համար մի գեղեցիկ ճամբար կառուցեցի։ Վերմակներից պատրաստեցի մի տեսակ վրան իրերս պահելու համար, որպեսզի անձրևի տակ չմնայի։ Որսացի մի փոքրիկ լոքո, սղոցովս կտրատեցի, մաքրեցի, իրիկնադեմին խարույկ վառեցի և ընթրեցի։ Ապա նորից մի կարթ գցեցի ջուրը, որ նախաճաշի համար ձուկ որսամ։

Երբ մթնեց, նստեցի խարույկի առաջ ու սկսեցի ծխել՝ միանգամայն գոհ իմ վիճակից։ Բայց շուտով մի տեսակ տխրություն համակեց ինձ, և ես գնացի, նստեցի գետափին, ունկնդրելով ափերին փարվող ալիքների ձայնը, հաշվեցի աստղերն ու այն գերանները, որ ջուրը բերում էր հոսքով, ապա պառկեցի քնելու։ Ժամանակն արագ անցկացնելու ավելի լավ միջոց չկա, քան քնելը․ երբ մարդ տխրում է, երկար մնալ մենակ հնարավոր չէ։ Քնելով շատ շուտ ազատվում ես այդ նեղությունից։

Այդպես անցավ երեք օր ու երեք գիշեր։ Ոչ մի փոփոխություն։ Միևնույն վիճակը։ Չորրորդ օրը հետազոտեցի ամբողջ կղզին։ Ես կղզու տերն էի․ կարելի էր ասել, որ դա ամբողջովին ինձ էր պատկանում, և ուզում էի ամեն ինչ իմանալ։ Բայց ամենագլխավորն այն էր, որ ուզում էի ժամանակ սպանել։ Գտա առատ քանակությամբ հասած ելակ, ինչպես և խակ խաղող։ Կանաչ մորին նոր էր սկսել երևալ։ Դրանք բոլորը շուտով պիտանի կլինեին ուտելու, մտածեցի ես։

Ինչևէ։ Աննպատակ գնացի անտառի խորքը, մինչև իմ կարծիքով, հասա կղզու ստորին վերջվորության մոտերքը։ Ինձ հետ հրացան էի վերցրել, բայց ոչինչ չխփեցի, քանի որ դա ինքնապաշտպանության համար էի բերել։ Մտադիր էի որս ճարել տանս մոտակայքում։ Հենց այդ ժամանակ քիչ էր մնում մի մեծ օձ տրորեի։ Օձը սողալով անցնում էր կանաչ խոտի ու ծաղիկների միջով։ Փորձեցի կրակել վրան։ Արագ վազեցի հետևից և հանկարծ ոտքս դրի խարույկի մոխրի վրա, որը դեռ ծխում էր։

Սիրտս թպրտում էր կրծքիս տակ։ Այլևս կանգ չառա, իջեցրի հրացանի հրահանը, շուռ եկա և թաքնվելով ու մատներիս ծայրերի վրա կարողացածիս չափ արագ վազելով, վերադարձա տեղս։ Հաճախ մի ակնթարթ կանգ էի առնում խիտ տերևների մեջ և ականջս ձայնի պահում, բայց այնպես ծանր էի շնչում, որ ուրիշ ոչինչ լսել չէի կարողանում։ Մի քիչ էլ առաջ նետվեցի և նորից լարեցի լսողությունս, հետո նորից ու նորից։ Դիմացս ցցված կոճղերը աչքիս մարդիկ էին երևում։ Երբ ոտքերիս տակ մի չոր ճյուղ էր կոտրվում, ինձ թվում էր, թե մեկը շունչս երկու մասի է բաժանել և ինձ թողել է կեսը, այն էլ փոքր մասը։

Երբ հասա իմ ճամբարը, ինձ այնքան լավ չէի զգում, ուղղակի լեղապատառ էի եղել։ Այժմ ժամանակը չէր հիմարությունների հետևից ընկնելու։ Վերցրի բոլոր իրերս և տարա մակույկ․ թող աչքից հեռու լինեն։ Այնուհետև հանգցրի կրակը, ցրիվ տվեցի մոխիրը, որ ոչ ոք չմտածեր, թե նոր է վառած, և մոխիրը մեկ տարուց ավելի հին թվար։ Այդ բոլորից հետո մագլցեցի ծառն ի վեր։

Իմ հաշվով ծառի վրա մնացի երկու ժամ, բայց ոչինչ չտեսա, ոչինչ չլսեցի։ Ինձ միայն թվում էր, թե հազարավոր բաներ եմ տեսնում ու լսում։ Ինչևիցե, չէի կարող հավիտյան մնալ ծառի վրա․ վերջապես ցած իջա, բայց ամբողջ ժամանակ թաքնված մնացի խիտ անտառում՝ և միշտ պահակություն էի անում։ Ուտելիքի պաշարը ունեցածս հատապտուղներն էին և այն, ինչ մնացել էր նախաճաշից։

Երբ մութն ընկավ, սոսկալի քաղցած էի, իսկ երբ խավարը թանձրացավ, նախքան լուսնի ծագելը դուրս եկա գետափ և մակույկս թիավարեցի դեպի Իլինոյսի ափը, կղզուց քառորդ մղոն հեռու։ Մտա անտառ և ընթրիք պատրաստեցի։ Ուզում էի ամբողջ գիշերը մնալ այնտեղ, երբ լսեցի տը՛ք֊տը՛ք, տը՛ք֊տը՛ք և ինքս ինձ ասացի․ «Ձիեր են գալիս»։ Այնուհետև լսեցի մարդկանց ձայներ։ Ես հնարավորին չափ արագ ամեն ինչ բերեցի մակույկ և սողալով մտա անտառ տեսնելու, թե ի՛նչ կարելի է իմանալ։ Դեռ շատ չէի հեռացել, երբ լսեցի ինչ֊որ մեկի խոսքերը․

― Ավելի լավ է այստեղ իջնենք, եթե մի լավ տեղ գտնենք, ձիերը բոլորովին ուժասպառ են եղել։ Մի նայենք մեր շուրջը։

Ես այլևս չսպասեցի։ Մակույկը մղեցի դեպի ջուրը և հանգիստ թիավարելով հեռացա։ Պարանը կապեցի նախկին տեղում և որոշեցի գիշերել մակույկիս մեջ։

Շատ չքնեցի։ Չէի կարող քնել․ անընդհատ մտածում էի։ Եվ ամեն անգամ արթնանալիս ինձ թվում էր, թե մեկը բռնել է կոկորդս։ Այնպես որ քունն ինձ ոչ մի լավ բան չէր խոստանում։ Վերջապես ասացի ինքս ինձ․ «Այս ձևով ապրել չեմ կարող․ պետք է իմանալ, թե ով է այն մարդը, որ ինձ հետ ապրում է կղզու վրա։ Պետք է իմանալ, թե չէ կպայթեմ»։ Դրանից հետո ինձ ավելի թեթևացած զգացի։

Վերցրի թիակս, մեկ֊երկու քայլ ափից հեռացա ու մակույկը տարա ներքև, միշտ շարժվելով ստվերի միջով։ Լուսինը շողում էր, և ստվերից դուրս այնպես լույս էր, ինչպես ցերեկը։ Հաջող թիավարեցի մոտ մեկ ժամ։ Ամեն ինչ խաղաղ էր և ժայռի պես խորը քնած։ Ես արդեն հասել էի կղզու ծայրը։ Սկսեց փչել մեղմ, ծփծփուն, զով զեփյուռը, և դա լավ էր նրանով, որ ցույց էր տալիս, թե գիշերը վերջանալու վրա է։ Ես թիակով թեքեցի մակույկը, քիթն ուղղեցի դեպի ափ, վերցրի հրացանս և դուրս եկա անտառի եզրը։ Նստեցի մի կոճղի, տերևների արանքից դիտեցի շուրջս։ Նայում էի, թե ինչպես է լուսինը հեռանում, ավարտելով իր պահակությունը, և մութն սկսում է պատել գետը։ Շուտով ծառերի գագաթին նկատեցի լույսի դալուկ մի երիզ։ Հասկացա, որ օրը բացվում է։ Վերցրի հրացանս, շարժվեցի դեպի այն վայրը, ուր խարույկ էի տեսել։ Յուրաքանչյուր երկու֊երեք րոպեն կանգ էի առնում, ականջս ձայնի պահում։ Բայց բախտ չունեի․ չէի կարողանում տեղը գտնել։ Շուտով ծառերի արանքից կրակ նշմարեցի։ Շարժվեցի այն կողմը՝ զգուշորեն ու դանդաղ։ Արդեն այնքան էի մոտեցել, որ հնարավոր էր ամեն ինչ տեսնել։ Գետնին մի մարդ էր պառկած։ Այդ բանն ինձ անչափ մտահոգեց։ Նա իր գլուխը փաթաթել էր բարակ վերմակով, իսկ գլուխը գրեթե հասնում էր կրակին։ Նստեցի թփուտների հետևը, մոտ վեց ոտնաչափ հեռու և աչքերս հառեցի նրան։ Լույսը գրեթե բացվել էր։ Շուտով այդ մարդը հորանջեց, ձգվեց ու դեն գցեց վերմակը։ Դա միսս Ուոթսոնի Ջիմն էր։ Շատ ուրախացա, երբ ճանաչեցի։ Ձայն տվի․

― Բարև՜, Ջիմ, ― իմ թաքստոցից դուրս թռա։

Նա վեր ցատկեց ու վայրագորեն նայեց ինձ։ Ապա ծունկի եկավ, ձեռքերը միացրեց ու ասաց․

― Ինձ մի վնասիր, մի՛ վնասիր։ Ես երբեք ոչ մի ուրվականի վնաս չեմ տվել։ Միշտ սիրել եմ մեռած մարդկանց և նրանց համար արել, ինչ կարողացել եմ։ Նորից գնա գետը, որտեղից եկար, և ծեր Ջիմին ոչինչ մի՛ արա․ նա միշտ քո բարեկամն է եղել։

Երկար ժամանակ պետք չէր, որ համոզեի, թե մեռած չեմ։ Անչափ ուրախ էի, որ տեսնում եմ նրան։ Այժմ այլևս մենակ չէի։ Ասացի, որ չեմ վախենում, թե նա մարդկանց կհայտնի իմ տեղը։ Ես խոսում էի, իսկ նա նստած՝ նայում էր ինձ ու ոչ մի բառ չէր արտասանում։ Այնուհետև ասացի․

― Այժմ բոլորովին լուսացել է, պետք է նախաճաշել։ Մի լավ խարույկ վառիր։

― Ի՞նչ միտք ունի խարույկ վառելը․ ելակ կամ նման բա՞ն պիտի եփենք։ Բայց դու հրացան ունես, չէ՞։ Այդ դեպքում ելակից ավելի լավ բան կարող ենք բերել։

― Ելակ կամ նման բան, հա՞, ― ասացի ես, ― մի՞թե դու միայն դրանցով ես ապրում։

― Ուրիշ ոչինչ չէի կարողանում ճարել, ― պատասխանեց նա։

― Ինչո՞ւ, որքա՞ն ժամանակ է, ինչ կղզում ես, Ջիմ։

― Ես այստեղ եկա քո սպանվելուց հետո, երեկոյան։

― Եվ այդ ամբողջ ժամանակ այստե՞ղ ես։

― Այո։

― Եվ դու ոչինչ չե՞ս ունեցել ուտելու, բացի այդ անպետք բաներից։

― Ոչ, սըր, ուրիշ ոչինչ։

― Դու այդպես սովամահ կարող էիր լինել, չէ՞։

― Ձի կուտեի։ Կարծում եմ, կարող էի ուտել։ Իսկ դու որքա՞ն ժամանակ է, որ կղզում ես։

― Իմ սպանելու երեկոյից։

― Չէ՜, ինչպե՞ս, իսկ ինչո՞վ ես ապրել։ Բայց դու հրացան ունես։ Օ՜, հրացան ունես։ Դա լավ է։ Այժմ դու մի բան խփիր, ես էլ կրակ կվառեմ։

Գնացինք մակույկի մոտ, և մինչև նա ծառերի արանքում ընկած կանաչ, բաց տեղում խարույկ էր պատրաստում, ես բերեցի ալյուր, ապուխտ ու սուրճ, ինչպես և սրճաման, տապակ, շաքար, թիթեղյա բաժակներ։ Նեգրն ապշեց զարմանքից։ Կարծում էր, թե այս ամենը կատարվեց կախարդությամբ։ Ես բավական մի մեծ լոքո էլ բռնեցի։ Ջիմը մաքրեց դանակով ու տապակեց։

Երբ նախաճաշը պատրաստ էր, մենք ծուլորեն պառկեցինք խոտերին և կրակի վրայից վերցնելով՝ տաք֊տաք կերանք։ Ջիմն ուտում էր ամբողջ թափով, որովհետև նա գրեթե սովամահ էր եղել։ Լավ լցնելով ստամոքսներս, փռվեցինք կանաչներին։

Շուտով Ջիմն ասա․

― Լսիր, Հեք, ո՞ւմ էին սպանել այն հյուղակում, եթե դա դու չէիր։

Ես պատմեցի ամեն ինչ, և նա ասաց, որ շատ խելացի է մտածված։ Ասաց, որ Թոմ Սոյերն ավելի լավ չէր ծրագրի։

Այնուհետև ես հարցրի․

― Ինչպե՞ս պատահեց, որ այստեղ ընկար, Ջիմ, և ինչպե՞ս եկար։

Նա, ինչպես երևում էր, անհանգստացավ հարցից և մի պահ ոչինչ չասաց, ապա պատասխանեց․

― Գուցե ավելի լավ է՝ ոչինչ չասեմ։

― Ինչո՞ւ, Ջիմ։

― Դե, պատճառներ կան։ Բայց իմ մասին ոչինչ չե՞ս հայտնի, եթե պատմեմ, Հեք։

― Անիծվեմ, եթե հայտնեմ, Ջիմ։

― Լավ, հավատում եմ քեզ, Հեք։ Ես․․․ ես փախա։

― Ջիմ։

― Բայց լսիր․ խոսք տվիր, որ չասես։ Գիտե՞ս, խոսք տվիր, որ չասես, Հեք։

― Այո, խոստացա, չեմ հայտնի։ Հնդկացու ազնիվ խոսք, չեմ հայտնի։ Թող մարդիկ ինձ ստոր աբոլիցիոնիստ^[5] անվանեն և արհամարհեն լուռ մնալուս համար, դա ոչ մի նշանակություն չունի։ Ես ոչ ոքի չեմ ասի, ոչ էլ կվերադառնամ նրանց մոտ։ Այնպես որ կարող ես ամեն ինչ պատմել։

― Լավ, ասեմ, թե ինչպես եղավ։ Պառավ տիրուհին, այսինքն՝ միսս Ուոթսոնը, միշտ կտցահարում էր ինձ։ Ինձ հետ շատ կոպիտ էր վարվում, թեև միշտ ասում էր, թե ինձ չի վաճառի Օռլեանում։ Բայց ես նկատում էի, որ մի նեգրավաճառ վերջին ժամանակներն անընդհատ պտույտ էր գալիս տան շուրջը։ Սկսեցի անհանգստանալ։ Մի անգամ ուշ երեկոյան թաքուն մոտեցա դռանը։ Դուռը լրիվ փակված չէր, և լսեցի, թե ինչպես պառավ տիրուհին ասում է այրուն, որ ուզում է ինձ Օռլեանում վաճառել։ Ինքը այդ բանը չի ուզում, բայց իմ դիմաց կարող է ստանալ ութ հարյուր դոլար, և դա այնքան մեծ գումար է, որ ինքը չի կարող դիմադրել ինձ վաճառելու ցանկությանը։ Այրին սկսեց նրան համոզել, որ ինձ չվաճառի, բայց ես այնքան չմնացի, որ լսեի նրա բոլոր ասածները, արագ դուրս թռա ու ծլկեցի։

Բլրից ցած իջա, մտածելով, թե գետափին, քաղաքի վերևում, մի նավակ կգողանամ, բայց այնտեղ դեռևս անցորդներ կային։ Թաքնվեցի գետափին, տակառագործի խարխուլ արհեստանոցում և սպասեցի մինչև բոլորը գնան։ Գիշերը մնացի այնտեղ։ Ամբողջ ժամանակ ինչ֊որ մեկը պտտվում էր շրջակայքում։ Առավոտյան մոտ ժամը վեցին սկսվեց մակույկների շարժումը․ գալիս֊անցնում էին իմ կողքով։ Ժամը մոտ ութին֊իննին նավակներում մարդիկ խոսում էին, թե ինչպես հայրդ եկել է քաղաք և պատմել, որ քեզ սպանել են։ Այս վերջին նավակները լցված էին պարոններով ու տիկիններով, որոնք գնում էին տեսնելու այդ վայրը։ Երբեմն նրանք նավակները քշում էին ափ՝ հանգստանալու, նախքան գետի մյուս կողմն անցնելը, և ես նրանց զրույցից իմացա սպանության մանրամասնությունները։ Ինձ շատ էր տխրեցրել քո սպանությունը, Հեք, բայց հիմա էլ չեմ տխրի։

Ամբողջ օրը քաղցած պառկեցի տաշեղների մեջ, արհեստանոցում։ Չէի վախենում․ գիտեի, որ պառավ տիրուհին և այրին նախաճաշից հետո անմիջապես գնում են ժողովարան և ամբողջ օրն անցկացնում այնտեղ։ Բացի այդ, նրանք գիտեն, որ լույսը բացվելուն պես ես կովերը տանում եմ արոտ։ Նրանց մտքով երբեք չի անցնի, թե ցերեկը ինձ տանը կգտնեն։ Մինչև երեկո, քանի դեռ չի մթնել, չեն զգա իմ բացակայությունը։ Մյուս ծառաներն էլ չեն զգա․ հենց որ պառավները տնից դուրս են գալիս, նրանք ծլկում են, գնում զբոսանքի։

Ինչ որ է։ Երբ մթնեց, դուրս եկա թաքստոցից և երկու մղոն կամ ավելի քայլեցի գետափն ի վեր, որտեղ ոչ մի տուն չկար։ Մտքումս որոշեցի, թե ինչ եմ անելու։ Հասկանալի էր․ եթե փորձեի ոտքով ավելի հեռու գնալ, միևնույն է, շները հետքս կգտնեին։ Եթե մի մակույկ գողանայի և անցնեի գետը, կիմանային, թե որտեղ եմ ցամաք դուրս եկել, և կգտնեին իմ հետքերը։ Ուստի մտածեցի, որ ինձ համար ամենահարմարը լաստն է․ հետք չի թողնի։

Տեսա ինչ֊որ լույս, որը շարժվում է գետի ոլորաններից, նետվեցի ջուրը, առջևիցս մղելով մի գերան, և լողացի մինչև գետի մեջտեղը, թաքնվեցի ջրի բերած գերանների միջև, գլուխս ցած պահելով և լողալով հոսանքին հակառակ, մինչև լաստը հասներ ինձ։ Լողացի մինչև լաստի ետնամասը և բռնեցի։ Երկինքն ամպոտ էր, և որոշ ժամանակ կատարյալ մութ էր։ Բարձրացա, պառկեցի հաստ տախտակներին։ Բոլոր մարդիկ ինձնից հեռու էին, լաստի մեջտեղում, որտեղ լապտերն էր կախված։ Գետը բարձրանում էր, և հոսանքն ուժեղ էր։ Իմ հաշվով, մինչև առավոտյան ժամը չորսը, կանցնեի քսանհինգ մղոն, կծլկեի նախքան լուսանալը, լողալով դուրս կգայի ափ ու կթաքնվեի Իլինոյսի կողմի անտառներում։

Բայց բախտս չբերեց։ Երբ մոտեցա կղզուն, մի մարդ, լապտերը ձեռքին, եկավ լաստի ետնամասը։ Ես տեսա, որ սպասելու ժամանակը չէ, և նետվեցի ջուրն ու լողացի դեպի կղզին։ Ուզում էի մի հարմար տեղ դուրս գալ ափ, բայց չէի կարողանում․ գետափը չափից ավելի գահավեժ էր։ Ստիպված լողացի մինչև կղզու ծայրը և մի լավ տեղ գտա։ Մտա անտառ, մտածելով, որ այլևս լաստի հետ խաղ անել չի կարելի, քանի դեռ մարդիկ լապտերներ առած՝ կարող են ետ ու առաջ քայլել։ Գլխարկիս մեջ պահել էի ծխամորճս, մի քիչ ծխախոտ և լուցկի։ Դրանք չէին թրջվել․ այնպես որ ամեն ինչ կարգին էր։

― Եվ այդ ամբողջ ժամանակ ո՛չ միս ունեիր, ո՛չ հաց, այնպես չէ՞։ Իսկ ինչո՞ւ ջրային կրիա չէիր բռնում։

― Ինչպե՞ս կարող ես բռնել։ Դրանց չես կարող ո՛չ բռնել, ո՛չ քարով խփել։ Ո՞վ կարող է գիշերով դրանց ճարել, իսկ ցերեկը կարո՞ղ էի գետափին երևալ։

― Այո, ճիշտ ես ասում։ Դու, իհարկե, պետք է ամբողջ ժամանակ թաքնվեիր անտառում։ Լսեցի՞ր թնդանոթի ձայնը, երբ կրակում էին գետանավից։

― Այո։ Գիտեի, որ քեզ են որոնում։ Տեսա, թե ինչպես անցան այստեղով․ թփուտների միջից նայում էի։

Այդ ժամանակ մեր մոտով մի քանի փոքրիկ թռչուն թռան։ Մեկ֊երկու յարդ թռչում էին ու իջնում։ Ջիմն ասաց, թե դա անձրև գալու նշան է։ Ասաց, որ երբ դրանք այդպես են թռչում, նշանակում է անձրև է գալու, և իր կարծիքով նույնը կարելի է ասել, երբ թռչունների ճտերն են այդպես թռչում։ Ուզում էի մի քանիսը բռնել, բայց Ջիմը թույլ չտվեց։ Ասաց, որ դա մահվան պատճառ կդառնա։ Պատմեց, որ իր հայրը մի անգամ սաստիկ հիվանդացել է․ այդ ժամանակ երեխաներից մեկը թռչուն է բռնել, և մեծ մայրը ասել է, թե հայրը կմեռնի։ Եվ իսկապես մեռել է։

Այնուհետև Ջիմն ասաց, թե եփելիս ուտելիքը չպետք է հաշվել․ դրանից դժբախտություն է գալիս։ Դժբախտություն է բերում նաև մայրամուտից հետո սեղանի սփռոց թափ տալը։ Նա ասաց նաև, որ եթե մեկը մեղվի փեթակ ունի և մեռնում է, պետք է մեղուներին այդ մասին հայտնել հաջորդ առավոտը արևածագից առաջ, այլապես մեղուները կթուլանան, կթողնեն աշխատանքն ու կսատկեն։ Ջիմի կարծիքով, մեղուները հիմարներին չեն խայթում, բայց ես չեմ հավատում, որովհետև շատ անգամ եմ փորձել, և նրանք ինձ չեն խայթել։

Մինչ այդ նման բաներ լսել էի, բայց ամեն ինչի տեղյակ չէի, իսկ Ջիմը բոլոր նշանները գիտեր։ Նա ասում էր, թե ինքը գրեթե ամեն ինչ գիտե։ Այնպես էր դուրս գալիս, որ բոլոր նշանները դժբախտության հետ են կապված։ Ես հարցրի, թե չկա՞ն բարի նշաններ։ Նա պատասխանեց․

― Շատ քիչ, և դրանք էլ մարդուն ոչ մի օգուտ չեն տալիս։ Ի՞նչ կարիք կա, որ մարդ իմանա, թե երբ է հաջողություն գալու։ Պետք է հեռու մնալ նման բաներից։

Նա ասաց նաև․

― Եթե թևերդ ու կուրծքդ մազոտ են, դա հարստանալու նշան է։ Այդ նշանի մեջ դեռ օգուտ կա, որովհետև մի օր դա կկատարվի։ Հասկանո՞ւմ ես։ Միգուցե սկզբում երկար ժամանակ աղքատ լինես, եթե այդ նշանից չիմանաս, որ հետագայում հարստանալու ես։

― Իսկ քո թևերն ու կուրծքն մազո՞տ են։ Ջիմ։

― Ի՞նչ միտք ունի այդպիսի հարց տալ։ Չե՞ս տեսնում, որ մազոտ են։

― Լավ, իսկ դու հարո՞ւստ ես։

― Ոչ, բայց մի ժամանակ հարուստ էի և նորից կհարստանամ։ Մի անգամ տասնչորս դոլար ունեի, բայց սկսեցի առևտուր անել և սնանկացա։

― Ինչի՞ առևտուր էիր անում, Ջիմ։

― Շարժական ապրանքի։

― Ի՞նչ տեսակի շարժական ապրանք էր։

― Դե, անասուն, կով, հասկանո՞ւմ ես։ Տասը դոլարով մի կով առա։ Այլևս փող չեմ ծախսի անասունների վրա։ Կովն առա թե չէ, սատկեց։

― Ուրեմն՝ կորցրիր տասը դոլար։

― Ո՛չ, ո՛չ ամբողջովին։ Կորցրի միայն մոտ ինը դոլար, վաճառեցի մորթին ու ճարպը մեկ դոլար տասը ցենտով։

― Ուրեմն քեզ մոտ մնաց հինգ դոլար և տասը ցենտ։ Այնուհետև շարունակեցի՞ր փողդ շրջանառության մեջ դնել։

― Այո։ Դու ճանաչում ես ծեր միստր Բրեդիշին պատկանող միոտանի նեգրին։ Այդ նեգրը մի բանկ հիմնեց և ասաց, որ եթե որևէ մարդ մեկ դոլար դնի իր բանկը, տարվա վերջին կստանա չորս դոլարի եկամուտ։ Բոլոր նեգրերը դրեցին իրենց ավանդը, բայց նրանք շատ փող չունեին։ Ես միակն էի, որ շատ ունեի։ Չորս դոլար ավելի էի ստանալու և ասացի, որ եթե նա ինձ այդքան չտա, ես ինքս բանկ հիմնեմ։ Դեհ, այդ նեգրը, իհարկե, ուզում էր ինձ գործից հեռու պահել․ ասաց, որ երկու բանկի համար գործ չկա։ Առաջարկեց իմ հինգ դոլարն էլ բանկը դնել, տարվա վերջին ինձ երեսունհինգ դոլար վճարելու պայմանով։

Այսպես էլ արեցի։ Կարծում էի, թե այդ երեսունհինգ դոլարն անմիջապես շրջանառության մեջ կդնեմ և գործս առաջ կգնա։ Բոբ անունով մի նեգր կար։ Գետում բռնել էր հարթ հատակով մի նավակ, և նրա տերն այդ մասին ոչինչ չգիտեր։ Ես գնեցի դա և ասացի, որ տարվա վերջին կտամ երեսունհինգ դոլար։ Բայց նույն գիշերը ինչ֊որ մեկը գողացավ նավակը, իսկ հաջորդ օրը միոտանի նեգրը հայտարարեց, որ բանկը պայթել է։ Այնպես որ մեզնից ոչ մեկը ոչ մի ցենտ չստացավ։

― Իսկ ի՞նչ արեցիր տասը ցենտը, Ջիմ։

― Դե, ուզում էի ծախսել, բայց երազ տեսա, և ինչ֊որ ձայն ինձ ասաց, թե դրամը պետք է տամ Բալում անունով մի նեգրի, որի մականունը Բալումի էշ էր։ Պետք է ասել, որ նա իսկապես հիմար է։ Բայց ասում են, թե բախտավոր է, իսկ ես բախտ չունեմ։ Երազումս ասացին, թե Բալումը պետք է տասը ցենտը շրջանառության մեջ դնի, իսկ եկամուտը տա ինձ։ Բալումը վերցրեց փողը և եկեղեցում քարոզչից լսեց, որ ով աղքատին մի բան է բաշխում, աստծուն է տալիս և դիմացը կստանա հարյուր անգամ ավելի։ Ուստի Բալումը տասը ցենտն էլ տվեց աղքատին, սպասելով, թե ինչ դուրս կգա դրանից։

― Լավ, ի՞նչ դուրս եկավ, Ջիմ։

― Ոչինչ դուրս չեկավ։ Ո՛չ ես կարողացա փողը ետ ստանալ, ո՛չ էլ Բալումը։ Սրանից հետո առանց գրավականի ոչ ոքի փող պարտք չեմ տա։ Քարոզիչն ասում էր, թե Բալումը փողս կվերադարձնի հարյուրապատիկ չափով։ Եթե ես կարողանայի ետ ստանալ իմ տասը ցենտը, շատ ուրախ կլինեի․ այդ էլ բավական էր։

― Համենայն դեպս շատ լավ կլինի, Ջիմ, եթե հետագայում մի օր նորից հարստանաս։

― Այո, այժմ էլ հարուստ եմ, եթե լավ մտածեմ։ Չէ՞ որ ես ինձ եմ պատկանում, և իմ անձը գնահատված է ութ հարյուր դոլար։ Եթե այդ գումարն ունենամ, ավելին չեմ ցանկանա։

Գլուխ իններորդ

Ուզում էի գնալ կղզու կենտրոնը, տեսնել այն վայրը, որ հայտնաբերել էի կղզին հետազոտելիս։ Ճանապարհ ընկանք և շուտով տեղ հասանք։ Կղզին ընդամենը երեք մղոն երկարություն ուներ, քառորդ մղոն լայնություն։

Դա բավական երկար, զառիթափ կողերով բլուր կամ լեռնագագաթ էր՝ մոտ քառասուն ոտնաչափ բարձրությամբ։ Մինչև հասանք գագաթը, բավական տանջվեցինք։ Լանջերը չափազանց թեք էին, մացառները՝ շատ խիտ։ Վեր մագլցելով և այս ու այն կողմ թափառելով, շուտով գտանք մի լավ, մեծ քարանձավ, որը գրեթե գագաթի վրա էր և Իլինոյսի կողմը։ Քարանձավը կլիներ երկու֊երեք սենյակի չափ, և Ջիմը կարող էր ուղիղ դիրքով կանգնել։ Ներսում զով էր։ Ջիմն ուզում էր, որ մեր իրերն անմիջապես փոխադրենք այնտեղ, բայց ես ասացի, որ կարիք չկա միշտ մագլցել վեր ու վար։

Ջիմն ասում էր, որ եթե մենք մեր մակույկը մի լավ տեղ թաքցնեինք և մեր իրերն էլ բերեինք քարանձավ, կարող էինք փախչել, թաքնվել այնտեղ։ Եթե մեկնումեկը գար կղզի, մեզ չէր գտնի առանց շների։ Բացի այդ, նա պնդեց, թե փոքրիկ թռչուններն իրեն ասել են, որ շուտով անձրև է գալու, իսկ կուզենայի՞, որ մեր իրերը թրջվեն։

Վերադարձանք, վերցրինք մակույկն ու թիավարեցինք դեպի քարանձավը։ Իրերը ներս տարանք։ Մոտակայքում որոնեցինք մի տեղ, որ ուռենու խիտ թփերի մեջ թաքցնենք մակույկը։ Կարթերից դուրս քաշեցինք մի քանի ձուկ, նորից կարթերը գցեցինք ջուրը և սկսեցինք ճաշ եփել։

Քարանձավի դուռն այնքան մեծ էր, որ կարելի էր գինու տակառը գլորելով ներս տանել։ Մուտքի մոտ հատակը մի փոքր վեր էր բարձրացած և հարթ էր ու հարմար՝ օջախի համար։ Հենց այդտեղ էլ կրակ արեցինք ու ճաշ եփեցինք։

Ներսում կապերտի փոխարեն փռեցինք մեր վերմակները և ճաշեցինք։ Մյուս բոլոր իրերը տեղավորեցինք քարանձավի խորքում։ Շուտով մթնեց։ Սկսվեց ամպրոպը։ Ուրեմն՝ թռչուններն իրավացի էին։ Վրա տվեց անձրևը, որը թափվում էր, ինչպես հեղեղ։ Ես երբեք չէի տեսել, որ քամին այդպես փչեր։ Դա ամառային իսկական փոթորիկ էր։ Այնպես մթնեց, որ դրսում ամեն ինչ կապտասև գույն ստացավ, և դա գեղեցիկ էր։ Անձրևն այնպես էր տեղում, որ մոտակա ծառերը հազիվ էին երևում․ կարծես ծածկված էին սարդոստայնով։ Քամին սաստկացավ․ կորացնում էր ծառերի կատարները և տերևները շուռ տալիս։ Ծառերի ճյուղերն այնպես էին այս ու այն կողմ նետվում, որ կարծես խելագարվել էին։ Այնուհետև, երբ ամենուրեք սև խավարն ավելի թանձրացավ, հանկարծ ամեն ինչ լուսավորվեց․ շրջակայքն այժմ պայծառ էր, ինչպես ցերեկը․ հարյուրավոր յարդերի վրա կարելի էր տեսնել ծառերի ընկղմվող ու բարձրացող գագաթները, որ քիչ առաջ բոլորովին չէին երևում։ Մի վայրկյան հետո նորից մթնեց, ինչպես վիհը։ Լսվում էր որոտի ձայնը՝ ահավոր շառաչ, ապա մռնչյուն, դղրդյուն։ Երկինքը գահավիժում էր ցած, դեպի երկրի խորքը։ Կարծես երկար սանդղաշարով դատարկ տակառներ էին գլորվում ներքև, թռչելով վեր ու վար։

― Լավ է, չէ՞, Ջիմ, ― ասացի ես, ― այստեղից ուրիշ ոչ մի տեղ չեմ ուզում գնալ։ Ինձ էլի մի կտոր ձուկ տուր և եգիպտացորենի մեկ֊երկու բլիթ։

― Դե, իմացիր, եթե Ջեկը չլիներ, դու այստեղ չէիր լինի։ Կլինեիր ներքևի անտառում, առանց ճաշի, լավ էլ կթրջվեիր մինչև ոսկորներդ, քաղցրիկս։ Վառեկները գիտեն, թե երբ է անձրև գալու, ինչպես մյուս բոլոր թռչունները։

Տասը֊տասներկու օր գետն անընդհատ բարձրանում էր, մինչև վերջապես դուրս եկավ ափերից։ Կղզու ցածրադիր մասերը երեք֊չորս ոտնաչափ խորությամբ ծածկված էին ջրով։ Նույն ձևով ծածկվել էր և Իլինոյսի ափը։ Այդ կողմերում դեպի լայնությունը այժմ մի քանի մղոն էր, բայց Միսսուրիի կողմի վրա նույնն էր մնացել՝ կես մղոն, որովհետև Միսսուրիի մոտ ափը բարձր է և զառիթափ, ինչպես պատ։

Ցերեկները մենք մակույկով պտտվում էինք կղզու շուրջը։ Անտառի խորքը շատ զով և ստվերոտ էր նույնիսկ այն ժամերին, երբ երկնքից կրակ էր թափվում։ Մենք ոլորապտույտ թափառում էինք ծառերի արանքում։ Երբեմն վազերն այնպես խիտ էին կախված լինում, որ ստիպված ետ էինք դառնում և այլ ճանապարհով գնում։ Յուրաքանչյուր տապալված մեծ ծառի վրա կարելի էր տեսնել ճագարներ, օձեր և այլ կենդանիներ։ Կղզին հեղեղվելուց մեկ֊երկու օր հետո այդ կենդանիները սովածությունից այնքան հեզ էին դարձել, որ նավակով ուղղակի կարելի էր մոտենալ և ձեռքով բռնել։ Բայց ո՛չ օձերին ու կրիաներին։ Դրանք սողալով մտնում էին ջուրը։ Այն բլրի վրա, որտեղ մեր քարանձավն էր, վխտում էին այդ կենդանիները։ Կարող էինք մեր ուզածի չափ բռնել ու բերել։

Մի երեկո բռնեցինք տախտակներից պատրաստած լաստի մի մաս՝ սոճու գեղեցիկ, հաստ տախտակներ։ Դա ուներ տասներկու ոտնաչափ լայնություն և ջրից դուրս էր մնում վեց֊յոթ մատնաչափ։ Դա հաստատուն, հարթ տախտակամած էր։ Երբեմն ցերեկը տեսնում էինք սղոցած գերաններ, բայց չէինք բռնում․ ցերեկները դուրս չէինք գալիս։

Մի անգամ գիշերը, լուսադեմին, երբ կղզու վերին ծայրում էինք, տեսանք փայտաշեն մի տուն, որ ջրի հետ գալիս էր արևմտյան կողմից։ Տունը երկհարկանի էր և զգալիորեն թեքված։ Նավակով մոտեցանք և պատուհանից մտանք երկրորդ հարկը։ Բայց շատ մութ էր և ոչինչ չէր երևում։ Մակույկն ամուր կապեցինք տնից ու նստեցինք մեջը, սպասելով լուսանալուն։

Դեռ կղզու ստորին մասը չէինք հասել, երբ լույսը բացվեց։ Պատուհանից ներս նայեցինք։ Տեսանք մի մահճակալ, մի սեղան, երկու հին աթոռ և նման բազմաթիվ այլ իրեր, որ թափված էին հատակին։ Պատից կախված էին հագուստներ։ Ինչ֊որ մի բան հեռավոր անկյունում ընկած էր հատակին և նման էր մարդու։ Ջիմը բացականչեց․

― Էյ, ո՞վ ես։

Բայց մարդը տեղից չշարժվեց։ Ես էլ ձայն տվի։ Ջիմն ասաց․

― Այս մարդը քնած չէ, մեռած է։ Դու հանգիստ սպասիր, ես մտնեմ ներս, տեսնեմ։

Նա պատուհանից ներս մտավ, թեքվեց պառկած մարդու վրա և ասաց․

― Մեռքծ է, այո, և մերկ է։ Խփված է թիկունքից․ իմ կարծիքով, երկու֊երեք օրվա սպանված է։ Ներս արի, Հեք, բայց դեմքին մի՛ նայիր, շա՜տ սարսափելի է։

Ես բոլորովին չնայեցի։ Ջիմը մի քանի հին շորով ծածկեց նրան, բայց դրա կարիքը չկար։ Առանց այն էլ ես չէի ուզում նայել։ Հատակին ցրված էին ճարպոտ խաղաթղթեր, վիսկիի հին շշեր, սև կտորից պատրաստած երկու դիմակ, իսկ պատերին ամենուրեք գրված էին չափազանց գռեհիկ բառեր ու փայտածխով նկարներ էին արված։ Պատից կախված էին երկու կեղտոտ, հին, չթե զգեստ, ծղոտե մի գլխարկ, կանացի ներքնազգեստներ, ինչպես և տղամարդու շորեր։ Մենք շատ բաներ իջեցրինք մակույկի մեջ․ կարող էին պետք գալ։ Հատակին ընկած էր տղայի մի հին, ծղոտե գլխարկ։ Ես դա էլ վերցրի։ Կար և մի շիշ, որի մեջ կաթ էր լցված եղել․ բերանը խցել էին շորով, որպեսզի երեխան կարողանար ծծել։ Մենք այդ շիշը կվերցնեինք, բայց կոտրված էր։ Կար մի հին, փոշոտված արկղ և կաշվե մաշված մի ճամպրուկ՝ ճարմանդները կոտրած։ Երկուսն էլ բաց էին, բայց դրանց մեջ ուշադրության արժանի ոչ մի բան չկար։ Նկատի ունենալով, որ իրերը թափված են ցանուցիր, եզրակացրինք, որ տերերը շտապ հեռացել են տնից և չեն կարողացել տանել իրենց ունեցվածքի մեծ մասը։

Մենք վերցրինք նաև թիթեղյա մի հին լապտեր, մսագործի անկոթ մի դանակ, «Բարլո» ֆիրմայի արտադրած գրպանի մի նոր դանակ, որը խանութում կես դոլարից էժան չէին վաճառի, մեծ քանակությամբ ճարպամոմ, թիթեղյա մի մոմակալ, մի ջրդդում, թիթեղյա մի բաժակ, բամբակե մաշված վերմակներ, կանացի մի ձեռնաքսակ՝ մեջը ասեղներ, գնդասեղներ, մեղրամոմ, թել և նման այլ բաներ։ Վերցրինք մի կացին, մեխեր, ձկնորսական մի կարթաթել, որն իմ ճկույթի հաստությունն ուներ և որի վրա կար ահռելի մեծության մի քանի կարթ, այծամի մորթու մի փաթեթ, շան կաշվե վզկապ, ձիու պայտ և մանր շշերով մի քանի դեղորայք, որոնց վրա պիտակ չկար։ Երբ պատրաստվում էինք դուրս գալ, ես գտա բավական լավ մի քերոց՝ ձիերի համար, իսկ Ջիմը գտավ ջութակի մի հին աղեղ և փայտե մի ոտք։ Փոկերը կտրել էին, բայց ընդհանրապես լավ ոտք էր, թեև ինձ համար շատ երկար էր, իսկ Ջիմի համար՝ կարճ։ Մյուս ոտքը չգտանք, չնայած շատ նայեցինք այս ու այն կողմ։

Եվ այսպես, մեր որսը վատ չէր։ Երբ պատրաստ էինք հեռանալու, կղզուց քառորդ մղոն ներքև էինք, և օրը լավ լուսացել էր։ Ջիմին պառկեցրի մակույկի մեջ և ծածկեցի վերմակով։ Եթե նստեր, տեսնողները կիմանային, որ նա փախստական նեգր է։ Թիավարեցի դեպի Իլինոյսի ափը, և ջրի հոսանքը մեզ կես մղոն տարավ ներքև։ Կանգ առանք ափի մոտ, անշարժ ջրում, առանց պատահարի և որևէ մեկին տեսնելու։ Ապահով տեղ հասանք։

Գլուխ տասներորդ

Նախաճաշից հետո ուզում էի խոսել մեռած մարդու մասին և գուշակություն անել, թե ինչպես է սպանվել, բայց Ջիմը խուսափում էր։ Նա ասաց, որ դա դժբախտություն կբերի։ Բացի այդ ասաց, որ մեռածը կարող է շրջել և այցելել մեզ․ չթաղված մարդը ավելի շատ է շրջում, քան նա, ով հանգիստ մնում է իր գերեզմանում։ Դա ինձ շատ հավանական թվաց, և ես այլևս ոչինչ չասացի, բայց չդադարեցի այդ մասին մտածել․ ուզում էի իմանալ, թե ով է սպանել նրան և ինչու։

Տնտղեցինք մեր բերած շորերը և մի հին վերարկուի աստառի մեջ գտանք արծաթե ութ դոլար։ Ջիմն ասաց, որ իր կարծիքով վերարկուն այդ տան բնակիչները գողացել են, որովհետև եթե իմանային փողի մասին, այնտեղ չէին թողնի։ Ես ավելացրի, որ հավանորեն հենց նրանք են սպանել այդ մարդուն, բայց Ջիմը չէր ուզում այդ մասին խոսել։ Ես ասացի․

― Այժմ քեզ թվում է, թե դա դժբախտություն կբերի, բայց ի՞նչ ասացիր, երբ ես ցույց տվի օձի մաշկը, որ գտել էի երեկ չէ մյուս օրը բլրի գագաթին։ Դու ասացիր, որ օձի մաշկին ձեռք տալը ամենասոսկալի աղետի նշանն է։ Ահա քո աղետը։ Մենք այսքան բան ձեռք բերինք, դրան ավելացրած ութ դոլար։ Ես կցանկանայի, որ ամեն օր այսպիսի դժբախտություն գար մեր գլխին, Ջիմ։

― Դա ոչինչ չի նշանակում, քաղցրիկս, ոչինչ չի նշանակում։ Շատ մի՛ ոգևորվիր։ Փորձանք դեռ կգա, հիշիր ասածս, դեռ կգա։

Եվ, իսկապես եկավ։ Այդ մասին խոսում էինք երեքշաբթի օրը։ Ուրբաթ օրը պառկած էինք կանաչ խոտերին, բլրի վերին ծայրում։ Մեր ծխախոտը վերջացավ։ Գնացի քարանձավ ծխախոտ բերելու և այնտեղ տեսա մի բոժոժավոր օձ։ Սպանեցի և գալարելով դրեցի Ջիմի վերմակի ծայրին, իբրև կենդանի օձ, կարծելով թե լավ կատակ կլինի, երբ Ջիմը տեսնի։ Երեկոյան բոլորովին մոռացել էի օձի մասին և, մինչ վառում էի լույսը, Ջիմը փռվեց վերմակի վրա։ Օձն այնտեղ էր և խայթեց նրան։

Ջիմը գոռալով վեր թռավ։ Առաջին բանը, որ տեսա լույսը վառելիս, այն էր, որ այդ գարշելի սողունը գալարվելով բարձրացավ և պատրաստվում էր նորից ցատկել Ջիմի վրա։ Մի վայրկյանում փայտի հարվածով փակեցի օձի հաշիվը։ Ջիմն իսկույն վերցրեց հորս վիսկիի սրվակը և դատարկեց։

Նա բոբիկ էր, և օձը կծել էր հենց կրունկը։ Այդ բոլորի պատճառն այն էր, որ ես հիմարաբար մոռացել էի մի բան․ որտեղ սատկած օձ թողնես, ընկերը միշտ կգա և կփաթաթվի շուրջը։ Ջիմն ինձ ասաց, որ կտրեմ օձի գլուխը, դեն գցեմ, ապա մաշկեմ ու մարմնից մի կտոր խորովեմ։ Ես կատարեցի այդ պատվերը։ Նա կերավ խորովածը, ասելով, թե դա կօգնի իր բուժմանը։ Նա խնդրեց նաև բոժոժները պոկել ու կապել իր բազուկին․ ասաց, թե դա էլ կօգնի։ Ապա ես լուռ դուրս եկա քարանձավից և օձերը շպրտեցի թփուտների մեջ․ չէի ուզում Ջիմն իմանար, որ դա ամբողջապես իմ հանցանքն է։

Ջիմն անընդհատ ծծում էր սրվակից, երբեմն կորցնում իրեն, վեր նետվում ու գոռում, բայց ամեն անգամ, երբ խելքը գլուխն էր գալիս, նորից սկսում էր սրվակից ծծել։ Նրա ոտքը բավական ուռեց, ուռուցքը բարձրացավ վեր, դեպի սրունքը։ Շուտով խմիչքը ցույց տվեց իր զորությունը, և ես զգում էի, որ նա իրավացի էր, չնայած մտածում էի, թե ավելի լավ էր՝ օձն ինձ խայթեր, քան հորս վիսկին նա այդպես խմեր։

Ջիմը չորս օր պառկեց։ Այնուհետև ուռուցքն իջավ, և նա իրեն նորից լավ զգաց։ Մտքումս որոշեցի այլևս ձեռք չտալ օձի մաշկի, մանավանդ երբ տեսա, թե դրանից ինչեր են դուրս գալիս։ Ջիմն ասաց, թե իր կարծիքով այսուհետև պետք է հավատամ իր խոսքերին։ Օձի մաշկին ձեռք տալը, ասաց նա, այնպիսի ահավոր փորձանք կբերի, որ գուցե չարիքի վերջը միայն խայթելը չէ։ Նրա կարծիքով հազար անգամ ավելի լավ է ձախ ուսի վրայից նայել նորալուսնին, քան ձեռք տալ օձի մաշկին։ Դե, ինքս էլ սկսեցի այդպես մտածել, չնայած միշտ կարծում էի, թե ձախ ուսի վրայից նորալուսնին նայելը ամենահիմար բանն է։ Ծերուկ Հենք Բանքերը մի անգամ այդպես ամբարտավանացել էր և դեռ երկու տարի էլ չանցած հարբել ու վայր էր ընկել մանրագնդակ ձուլող գործարանի աշտարակից։ Այնպես էր ջարդվել, որ մակույկ էր դարձել։ Նրան դրել էին ոչ թե դագաղի մեջ, այլ մարագի երկու դռան արանքը և այդպես թաղել։ Դա, իհարկե, լսել էի, չէի տեսել։ Հայրս էր պատմել։ Այնուամենայնիվ, այդ ամենը եղել էր լուսնին հիմարաբար նայելուց։

Օրերն անցնում էին։ Գետը նորից քաշվեց իր ափերի մեջ։ Մեր առաջին գործն այն եղավ, որ մեծ կարթերից մեկին որպես խայծ կպցրինք մաշկած մի ճագար և գցեցինք ջուրը։ Բռնեցինք մի մեծ լոքո՝ մարդու չափ, վեց ոտնաչափ երկու մատնաչափ երկարությամբ։ Կշռում էր մոտ երկու հարյուր ֆունտ։ Մենք, իհարկե, չէինք կարող ջրից հանել․ նա մեզ կքաշեր Իլինոյսի մեջ։ Նստեցինք և նայեցինք, թե ինչպես է ձուկը թպրտում ու պատառոտում ինքն իրեն մինչև սատկելը։

Լոքոյի ստամոքսում գտանք արույրե մի կոճակ, մի կլոր գնդակ և շատ ուրիշ զիզի֊բիզի բաներ։ Կացնով պատռեցինք գնդակը և մեջը գտանք թելի մի կոճ։ Ջիմն ասաց, թե կոճը երկար ժամանակ պետք է այնտեղ եղած լինի, քանի որ այդպես ծածկվել է այլ նյութերով, գնդակ դարձել։ Այնքան մեծ էր ձուկը, որ դժվար թե դրա նմանը Միսսիսիպիում երբևէ բռնած լինեին։ Ջիմն ասաց, թե դրանից մեծ ձուկ կյանքում դեռ չի տեսել։ Դա գյուղում պետք է որ մեծ արժեք ունենար։ Այդ ձուկը կտրատում և շուկայում վաճառում են ֆունտերով։ Բոլորն էլ մի քիչ գնում են։ Այդ ձկան միսը ձյան պես սպիտակ է և շատ լավ է տապակվում։

Հաջորդ առավոտյան ես ասացի, թե մեր կյանքն այստեղ ծանր ու տաղտկալի է դառնում, և ուզում եմ տեղափոխվել։ Ասացի, թե մտադիր եմ անցնել գետի մյուս ափը և իմանալ, թե ինչ կա, ինչ չկա։ Ջիմին դուր եկավ այդ միտքը, բայց ասաց, թե պետք է գիշերը գնալ և շրջահայաց, զգույշ լինել։ Նա նորից ծանր ու թեթև արեց այս հարցը և ասաց, թե արդյոք հնարավոր չէ՞ կանացի հին շորեր հագնել։ Դա նույնպես լավ առաջարկություն էր։ Կարճացրինք չթե զգեստներից մեկը, շալվարիս ծայրերը ծալեցի մինչև ծնկներս, մտա զգեստի մեջ։ Ջիմը ետևից կարթերով ամրացրեց։ Շատ լավ ստացվեց։ Գլխիս դրեցի ծղոտե գլխարկը, թելով կապեցի ծնոտիս տակ, որից հետո իմ դեմքին նայելը հավասար էր վառարանի խողովակի մեջ նայելուն։ Ջիմն ասաց, որ հազիվ թե ինձ ճանաչեն, նույնիսկ ցերեկով։

Ամբողջ օրը վարժություններ էի կատարում, որ ընտելանամ կանացի զգեստներին։ Շուտով սովորեցի բավական հաջող շարժվել դրանց մեջ։ Միայն Ջիմն ասաց, թե աղջկա նման չեմ քայլում։ Ասաց, որ վերջ տամ զգեստս քաշելու և ձեռքերս շալվարիս գրպանները դնելու սովորությանը։ Ես հաշվի առա նրա դիտողությունը, և գործն ավելի հաջող գնաց։

Մութն ընկնելուն պես մակույկով շարժվեցի դեպի Իլինոյսի ափը։

Գետն անցա քաղաքի ուղղությամբ և դիմացի ափը հասա գետանավերի կայանից մի քիչ ներքև։ Հոսանքն ինձ քշեց քաղաքի ծայրամասը։ Կապեցի մակույկը և բարձրացա գետափն ի վեր։ Մի փոքրիկ հյուղակում, որտեղ երկար ժամանակ ոչ ոք չէր ապրում, լույս էր վառվում։ Հարցրի ինքս ինձ, թե ով կարող է լինել։ Մոտեցա և պատուհանից գաղտագողի նայեցի։ Ներսում կար մի կին, մոտ քառասուն տարեկան։ Եղևնափայտե սեղանին դրված մոմի լույսի տակ ինչ֊որ բան էր հյուսում։ Դեմքն ինձ ծանոթ չէր։ Նա պետք է ուրիշ տեղից եկած լիներ, որովհետև քաղաքում չկար մի մարդ, որն ինձ անծանոթ լիներ։ Բախտս բերեց, թե չէ սկսում էի տատանվել, վախենում էի գալուս համար։ Մարդիկ կարող էին ձայնիցս ճանաչել, հայտնաբերել ինձ։ Բայց եթե այս կինը նման փոքրիկ քաղաքում արդեն երկու օր ապրել է, ապա կարող է պատմել այն ամենը, ինչ ուզում եմ իմանալ։ Բախեցի դուռը, նորից մտքումս կրկնելով, թե չպետք է մոռանամ, որ ներկայանում եմ որպես աղջիկ։

Գլուխ տասնմեկերորդ

― Ներս եկեք, ― ասաց կինը, և ես մտա սենյակ։ ― Նստիր, ― ասաց նա։

Նստեցի։ Նա վերից֊վար նայեց ինձ իր մանրիկ, շողշողուն աչքերով ու հարցրեց․

― Ի՞նչ է անունդ։

― Սառա Ուիլյմաս։

― Որտե՞ղ ես ապրում, այստեղ մոտակայքո՞ւմ։

― Ոչ, տիկին, Հուքըրվիլում, յոթ մղոն ներքև։ Ամբողջ ճանապարհը ոտքով եմ անցել և շատ հոգնած եմ։

― Ինչպես և քաղցած ես, կարծում եմ։ Հիմա ուտելու մի բան կբերեմ քեզ համար։

― Ոչ, տիկին, քաղցած չեմ։ Այնքան քաղցած էի, որ ստիպված եղա կանգ առնել մոտակա ագարակում, երկու մղոն ներքև․ այլևս քաղցած չեմ։ Ուշանալու պատճառը սա է։ Մայրս հիվանդ պառկած է, դրամ չունի, ոչինչ չունի, և եկել եմ այդ մասին հայտնելու հորեղբայր Աբներ Մուրին։ Մայրս ասում է, որ նա ապրում է քաղաքի վերին մասում։ Ես երբեք նրա մոտ չեմ եղել։ Դուք ճանաչո՞ւմ եք հորեղբորս։

― Ոչ, ես ոչ ոքի չեմ ճանաչում։ Երկու շաբաթ էլ չկա, որ այստեղ եմ։ Քաղաքի վերին ծայրը այստեղից բավական հեռու է։ Ավելի լավ է՝ գիշերը մնաս մեր տանը։ Հանիր գլխարկդ։

― Ոչ, ― պատասխանեցի ես, ― մի քիչ կհանգստանամ ու կշարունակեմ ճանապարհս․ խավարից չեմ վախենում։

Նա ասաց, որ չի թողնի մենակ գնամ։ Շուտով ամուսինը տուն կգա, երևի մեկուկես ժամ հետո, և նա ինձ կուղեկցի։ Այնուհետև սկսեց խոսել իր ամուսնու, ազգականների մասին, որոնք ապրում են գետի վերին հոսանքի մոտ, ինչպես և այն ազգականների մասին, որ ապրում են ներքևում։ Պատմեց, թե ինչպես առաջ ինքն ու ամուսինը լավ են ապրել և ինչպես չեն իմացել, որ սխալվում են մեր քաղաքը տեղափոխվելով․ թող երկուսով լինեին։ Եվ այլն և այլն։ Ես արդեն սկսեցի մտածել, թե արդյոք չե՞մ սխալվել, որ այստեղ եմ եկել քաղաքի անցուդարձը իմանալու։ Բայց նա շուտով անցավ հորս և իմ սպանվելու հարցին։ Ես արդեն հաճույքով թողեցի, որ այդ մասին նա երկար խոսի։ Պատմեց իմ ու Թոմ Սոյերի գտած տասներկու հազար դոլարի մասին (միայն թե նրա ասած թիվը քսան հազար դոլար էր), ամեն ինչ պատմեց հորս մասին, հայտնելով, թե նա ինչ դառը ճակատագիր է ունեցել, ինչպես և ես։ Վերջապես հասավ այնտեղ, թե ինչպես են սպանել ինձ։ Ես ասացի․

― Ո՞վ է արել այդ։ Հուքըրվիլում շատ բան եմ լսել այդ դեպքի մասին, միայն չգիտենք, թե ով է այն մարդը, որ սպանել է Հեք Ֆիննին։

― Դե, կարծում եմ այստեղ էլ շատ մարդիկ կան, որոնք կուզենային իմանալ, թե ով է սպանել։ Որոշ մարդիկ կարծում են, թե ծերուկ Ֆիննը ինքն է արել։

― Ո՜չ, մի՞թե։

― Սկզբում մեծամասնությունը այդ կարծիքին էր։ Ծերուկ Ֆիննը երբեք չի իմանա, թե ինքը որքան մոտեցել էր Լինչի դատաստանին։ Բայց դեռ գիշերը չանցած կարծիքը փոխվեց․ սկսեցին մտածել, թե այդ բանը կատարել է փախած մի նեգր, անունը՝ Ջիմ։

― Բայց նա․․․

― Ես կանգ առա։ Մտածեցի, թե ավելի լավ է լռեմ։ Նա շարունակեց և չնկատեց, թե ես ինչ֊որ բան ասացի։

― Նեգրը փախել է հենց այն երեկո, երբ սպանվել է Ֆիննը։ Գտնողին խոստացել են երեք հարյուր դոլարի պարգև։ Երկու հարյուր դոլար էլ խոստացել են ծերուկ Ֆիննին գտնելու համար։ Սա, գիտե՞ք, սպանությունից հետո առավոտյան եկել է քաղաք, հայտնել դեպքի մասին, եղել է գետանավով մարմինը որոնող խմբի հետ և դրանից անմիջապես հետո փախել։ Իրիկնադեմին ուզել են նրան Լինչի դատաստանի ենթարկել, բայց արդեն փախած է եղել։ Հաջորդ առավոտյան փախած է լինում և նեգրը։ Սպանության երեկոյան ժամը տասից հետո ոչ ոք նրան չի տեսել։ Ոճրագործությունը վերագրում են նրան։ Հաջորդ առավոտյան, երբ ամենուրեք այդ մասին էին խոսում, հանկարծ վերադառնում է ծերուկ Ֆիննը, գնում դատավոր Թըչերի մոտ և աղմկում, պահանջում փողը, որպեսզի ինքը Իլինոյսով գնա որոնի նեգրին։ Դատավորը որոշ գումար տալիս է, և նույն երեկո ծերուկը հարբում է, սարսափելի դեմքով երկու անծանոթ մարդկանց հետ թափառում փողոցներում, ապա նրանց հետ անհետանում։ Ահա, մինչև այժմ նա չի վերադարձել, և այստեղ մտածում են, թե նա չի վերադառնա մինչև հարցը որոշ չափով խաղաղվի։ Այժմ մարդիկ կարծում են, թե նա է իր որդուն սպանել և այնպես սարքել, որ ժողովուրդը մտածի, թե ավազակներն են արել։ Այնուհետև նա Հեքի փողը կստանա առանց դատական երկար ու բարակ գլխացավանքի։ Մարդիկ ասում են, թե նա ընդունակ չէ այդպիսի գործի, բայց իմ կարծիքով նա, օ՜, ինչ խորամանկ է։ Եթե մեկ տարի չվերադառնա, այլևս ոչ մի վատ բան չի լինի նրա համար, և ոչ մի բան հնարավոր չի լինի հաստատել․ ամեն ինչ խաղաղված կլինի, և ծերուկը վրա կտա Հեքի փողերին, առանց որևէ դժվարության։

― Այո, տիկին, ես էլ եմ այդպես կարծում։ Ես ոչ մի արգելք չեմ տեսնում նրա ճանապարհին։ Ոչ ոք արդեն չի մտածում, թե նեգրն է այդ արել, չէ՞։

― Ոչ, ո՛չ բոլորը։ Շատ մարդիկ կան, որ կարծում են, թե նեգրն է արել։ Բայց շուտով այդ նեգրին կբռնեն և նրանից ճշմարտությունը կիմանան։

― Ինչպե՞ս, մի՞թե այժմ էլ հետևում են նրան։

― Է՜, շա՜տ միամիտն ես։ Երեք հարյուր դոլարը հո փողոցում ընկած չէ՞, որ մարդիկ վերցնեն։ Ոմանք կարծում են, թե նեգրը այստեղից շատ հեռու չէ։ Ես էլ դրանցից մեկն եմ, թեև այդ մասին ոչինչ չեմ ասում։ Մի քանի օր առաջ խոսում էի մի ծերունու ու նրա կնոջ հետ, որոնք ապրում են մեր կողքի փայտաշեն խրճիթում։ Ի միջի այլոց հայտնեցին, որ հազիվ թե որևէ մեկը գնացած լինի դիմացի կղզին՝ Ջեքսոնի կղզին։ Ես հարցրի, թե այնտեղ ոչ ոք չի՞ ապրում։ Ոչ, ոչ ոք, ― պատասխանեցին նրանք։ Ես այլևս ոչինչ չասացի, բայց սկսեցի այդ մասին մտածել։ Դրանից երկու֊երեք օր առաջ ես որոշակիորեն ծուխ նկատեցի, որ բարձրանում էր կղզու վերին ծայրից, և ինքս ինձ ասացի, թե արդյոք դա այնտեղ թաքնված նեգրը չէ՞։ Այնուամենայնիվ, մտածեցի, արժե նեղություն կրել և հետախուզել այդ վայրը։ Դրանից հետո էլ ծուխ չեմ նկատել․ կարծում եմ, որ այնտեղից գնացած կլինի, եթե իսկապես դա նա էր։ Բայց ամուսինս մեկի հետ գնալու է այնտեղ։ Նա գետով բարձրացել էր վեր, այսօր է վերադարձել։ Երկու ժամ առաջ, երբ եկավ, ես ամեն ինչ պատմեցի։

Ես այնքան էի հուզվել, որ հանգիստ նստել չէի կարողանում։ Որոշեցի ձեռքերս մի բանով զբաղեցնել։ Սեղանից վերցրի ասեղը, սկսեցի թել անցկացնել, բայց ձեռքերս դողում էին, ոչինչ չէր ստացվում։ Երբ կինը դադարեց խոսելուց, ես վեր նայեցի։ Նա բավական ուշադիր նայեց ինձ ու մի փոքր ժպտաց։ Ասեղն ու թելը ցած դրեցի, իբր թե շատ էի հետաքրքրվում նրա խոսքերով (և իսկապես հետաքրքրվում էի), ապա ասացի․

― Երեք հարյուր դոլար․ մեծ փող է։ Ի՜նչ լավ կլիներ, եթե այդ գումարը մորս ձեռքն ընկներ։ Ձեր ամուսինը այս գիշե՞ր է գնալու։

― Այո, իհարկե։ Նա գետով վեր է բարձրացել այն մարդու հետ, որի մասին խոսեցի, որպեսզի մակույկ ձեռք բերի և տեսնի, թե հնարավոր չէ՞ փոխարինաբար հրացան վերցնել։ Նրանք կղզին կգնան, երբ կեսգիշերն անցնի։

― Ավելի լավ չէի՞ն տեսնի, եթե սպասեին մինչև լուսաբաց։

― Այո, բայց չէ՞ որ այդ դեպքում նեգրն էլ լավ կտեսնի։ Կեսգիշերից հետո հավանորեն քնած կլինի, և նրանք կարող են անտառի միջով գաղտագողի մոտենալ, մթության մեջ ավելի լավ նկատել կրակը, եթե նեգրը խարույկ վառած լինի։

― Ես այդ մասին չէի մտածել։

Կինը շարունակեց հետաքրքրությամբ նայել ինձ, և ես շատ անհանգիստ էի զգում։ Շուտով նա ասաց․

― Ասացիր, ինչպես էր անո՞ւնդ, հոգյակ։

― Մ․․․ Մերի Ուիլյամս։

― Ինձ թվաց, թե սկզբում «Մերի» չէի ասել, ուստի գլուխս չբարձրացրի։ Թվում էր, թե «Սառա» էի ասել։ Ինձ պատին դեմ արածի պես էի զգում։ Վախենում էի, թե այդ բանը կերևա իմ աչքերից։ Ուզում էի, որ այդ կինը ուրիշ բաներից խոսեր։ Որքան նա լռում էր, այնքան ավելի էի անհանգստանում։ Վերջապես նա ասաց․

― Հոգյակս, կարծես ասացիր «Սառա», երբ նոր եկար։

― Օ՜, այո, տիկին, այդպես ասացի․ Սառա֊Մերի Ուիլյամս, իմ անունը Սառա է։ Ոմանք Սառա են ասում, ոմանք էլ Մերի։

― Ա՜, ուրեմն այդպես։

― Այո, տիկին։

Այժմ ինձ ավելի լավ էի զգում, բայց ուզում էի այդտեղից դուրս պրծնել։ Վերև նայել դեռևս չէի կարող։

Այնուհետև կինն սկսեց խոսել իրենց մասին, թե որքան ժամանակը ծանր է անցնում և որքան աղքատ են ապրում, թե ինչպես առնետներն իրենց ազատ են զգում․ կարծես տան տերերը նրանք լինեն։ Եվ այլն, և այլն։ Այնպես որ ես ինձ նորից հանգիստ էի զգում։ Առնետների մասին նրա ասածը ճիշտ էր։ Անկյունում հաճախ երևում էին առնետները, քթները բներից դուրս ցցած։ Կինն ասում էր, թե ինքը մենակ ժամանակ իր մոտ պատրաստ քարեր, ձողեր է պահում, որպեսզի շպրտի նրանց վրա, այլապես դրանք իրեն հանգիստ չեն թողնի։ Նա ինձ ցույց տվեց կապարի մի ձող, որ ոլորել, հանգույց էր դարձրել, և ասաց, որ ինքը դրանով լավ նշան է բռնում, բայց մի երկու ժամ առաջ ձեռքը ոլորվել է և չգիտե՝ էլի կարո՞ղ է ճիշտ նշան բռնել։ Սպասում էր առիթի։ Շուտով այդ ձողը շպրտեց առնետի վրա, բայց նպատակին չհասավ և բացականչեց «ա՜խ»։ Թևը ցավեց։ Ապա ասաց, որ հաջորդ անգամ ես փորձեմ։ Ուզում էի հեռանալ, նախքան ամուսնու գալը, բայց, իհարկե, իմ անհանգստությունը արտաքուստ ցույց չէի տալիս։ Ես վերցրի կապարը, շպրտեցի առաջին առնետի վրա, որը ցույց տվեց իր քիթը։ Եթե առնետը իր տեղում մնար, լավ հարված կստանար։ Կինն ասաց, թե հրաշալի նետեցի և երևի հաջորդ անգամ անպայման կխփեմ նպատակին։ Նա գնաց կապար բերեց և մի կծիկ էլ թել։ Ուզում էր, որ իրեն օգնեմ։ Ես պարզեցի ձեռքերս, նա կծիկը տվեց իմ ձեռքը, շարունակեց խոսել իր ամուսնու և գործերի մասին։ Բայց շուտով ընդհատեց խոսակցությունն ու ասաց․

― Աչքդ առնետների վրա պահիր։ Ավելի լավ է կապարը գոգդ դնես, որ պատրաստ լինի։

Եվ նա կապարը անմիջապես գցեց գոգս։ Ես այն բռնեցի ծնկներովս։ Կինը շարունակեց խոսել, բայց րոպե էլ չէր անցել, երբ թելը վերցրեց ձեռքիցս, ուղիղ նայեց իմ դեմքին և սիրալիր ասաց․

― Դե, այժմ քո իսկական անունն ի՞նչ է։

― Ի֊ի՞նչ տիկին։

― Իսկական անունդ ի՞նչ է։ Բի՞լ է, Թո՞մ, թե՞ Բոբ, վերջապես ի՞նչ է։

Խոստովանում եմ, որ տերևի պես դողում էի, մոռացել էի անելիքս, բայց ասացի․

― Խնդրում եմ, ես խեղճ աղջիկ եմ և ինձ հետ կատակ մի՛արեք, տիկին։ Եթե ես խանգարում եմ, կարող եմ․․․

― Ոչ, չես խանգրում։ Նստիր և մնա տեղումդ։ Ես չեմ պատրաստվում ո՛չ քեզ վնասել, ո՛չ էլ քո մասին որևէ տեղ հայտնել։ Դու միայն ասա քո գաղտնիքը և վստահ եղիր ինձ վրա։ Ես քո գաղտնիքը չեմ հայտնի։ Դեռ ավելին․ կօգնեմ քեզ, նույնը և իմ ամուսինը, եթե օգնության կարիք լինի։ Տեսնում եմ, որ վարպետի աշակերտ ես և փախել ես, ուրիշ ոչինչ։ Քեզ հետ վատ են վարվել, դու որոշել ես փախչել։ Աստված քեզ հետ, որդիս, ես քո մասին ոչինչ չեմ ասի։ Այժմ ամեն ինչ պատմիր ինձ, դու լավ տղա ես։

Ասացի, որ կեղծելն այլևս իմաստ չունի, և բաց սրտով ամեն ինչ կպատմեմ, միայն թե նա էլ իր խոստումը չպետք է դրժի։ Պատմեցի, որ իմ հայրն ու մայրը մեռել են, որից հետո ինձ օրինական կերպով հանձնել են մի ագարակատիրոջ, գետից երեսուն մղոն այն կողմ։ Ագարակատերն այնքան վատ է վարվել ինձ հետ, որ այլևս չեմ կարողացել դիմանալ։ Իմ տերը երկու օրով տեղ է գնացել, և ես, օգտվելով առիթից, գողացել եմ նրա աղջկա հին շորերի մի մասն ու փախել։ Երեսուն մղոնն անցել եմ երեք գիշեր։ Ճանապարհորդել եմ գիշերով, թաքնվել ու ամբողջ ցերեկը քնել։ Օգտագործել եմ տնից վերցրած մի տոպրակ հացն ու միսը, և դա լի ու լի ինձ բավարարել է ամբողջ ճանապարհին։ Ասացի, ահա թե ինչու եկա այստեղ՝ Գոշեն։

― Գոշե՞ն, որդիս։ Սա Գոշեն չէ։ Սա Սանկտ֊Պետերբուրգն է։ Գոշենը գետից դեպի վեր տասը մղոն այն կողմն է։ Ո՞վ ասաց, թե սա Գոշենն է։

― Լուսաբացին մի մարդ հանդիպեցի։ Նա այդպես ասաց, երբ ես պատրաստվում էի մտնել անտառ՝ սովորականի նման քնելու։ Նա ասաց, թե որտեղ ճանապարհները հատվում են, ես պետք է աջ թեքվեմ և հինգ մղոն անցնելուց հետո կհասնեմ Գոշեն։

― Հավանաբար հարբած է եղել։ Նա բոլորովին սխալ է ասել։

― Դե, վարվել է հարբածի պես, բայց այդ մասին խոսելն այժմ միտք չունի։ Պետք է շարունակեմ ճանապարհս։ Մինչև լուսաբացը պետք է հասնեմ Գոշեն։

― Մի րոպե սպասիր, քիչ ուտելու բան տամ։ Գուցե դրա կարիքն ունենաս։

Նա մի քիչ ուտելիք տվեց ու ասաց․

― Ասա ինձ, երբ կովերը նստած են լինում, ինչպե՞ս են վեր կենում․ նախ ետևի ոտքերի վրա՞ են բարձրանում, թե՞ առջևի։

― Ետևի, տիկին։

― Իսկ ձիե՞րը։

― Առջևի, տիկին։

Ծառերի ո՞ր կողմի վրա է մամուռն աճում։

― Հյուսիսային։

― Եթե բլրի կողքին տասնհինգ կով են արածում, դրանցից քանի՞սն են արածում գլուխները միևնույն ուղղությամբ պահած։

― Բոլորն էլ նույն ուղղությամբ են պահում, տիկին։

― Հիմա հավատում եմ, որ գյուղական վայրում ես ապրել։ Կարծում էի, թե գուցե նորից ես փորձում ինձ խաբել, ի՞նչ է իսկական անունդ։

― Ջորջ Պիտերս, տիկին։

― Լավ, աշխատիր մտքումդ պահել այդ անունը, Ջորջ։ Քանի այստեղ ես, չասես, թե անունդ Ալեքսանդր է։ Բռնվելիս էլ չասես, թե Ջորջ Ալեքսանդրն ես։ Չթե այդ հին զգեստով կանանց աչքին չերևաս։ Բավական անհաջող ես աղջկա դեր կատարում, բայց գուցե տղամարդկանց կարողանաս խաբել։ Աստված քեզ հետ, որդիս։ Երբ ուզում ես ասեղի մեջ թել անցկացնել, թելը անշարժ մի՛ բռնիր ու ասեղը մի՛ մոտեցրու թելին․ ասեղն անշարժ պահիր ու թելը մտցրու անցքով։ Կանայք մեծ մասամբ այդպես են անում, բայց տղամարդիկ՝ հակառակը։ Երբ առնետի կամ որևէ բանի վրա իր ես գցում, մի քիչ ձգվիր, կանգնիր ոտքերիդ մատներին, ձեռքդ դիր գլխիդ, հնարավորին չափ անճարակ ձևով, և այնպես արա, որ վեց֊յոթ ոտնաչափ հարվածդ վրիպի, առնետից հեռու դիպչի։ Նետիր թևդ ամբողջ երկարությամբ պարզած, այնպես որ կարծես առանցք կա, որի շուրջը դառնում է ամբողջ թևը։ Աղջիկներն այդպես են գցում և ոչ թե դաստակի ու արմունկի շարժումով, ինչպես տղաները։ Հիշիր, որ երբ մի աղջիկ փորձում է բան պահել իր գոգում, ծնկները հեռացնում է իրարից, չի խփում իրար, ինչպես դու արեցիր, երբ կապարի կտորը բռնեցիր։ Ես քո տղա լինելը նկատեցի դեռ ավելի առաջ, երբ ասեղի մեջ թել էիր անցկացնում, իսկ մյուս բաները դիտմամբ անել տվեցի, որպեսզի լրիվ համոզվեմ։ Այժմ վազիր քո հորեղբոր մոտ, Սառա Մերի Ուիլյամս Ջորջ Ալեքսանդր Պիտերս։ Իսկ եթե նեղության մեջ ընկնես, տեղյակ պահիր միսիս Ջութիդ Լոֆթսին, այսինքն՝ ինձ, և ես կանեմ այն ամենը, ինչ կարող եմ, քեզ նեղությունից դուրս բերելու համար։ Մինչև Գոշեն երբեք գետափնյա ճանապարհից դուրս չգաս և եթե երբևէ փախչես, քեզ հետ կոշիկ ու գուլպա վերցրու։ Ճանապարհը քարքարոտ է, և ես կարծում եմ, որ ոտքերիդ բանը բուրդ կլինի, մինչև հասնես Գոշեն։

Մոտ հիսուն յարդ ես քայլեցի գետափն ի վեր, ապա ետ դարձա, կրկնապատկելով իմ ոտնահետքերը և վազեցի այն վայրը, ուր պահել էի մակույկս, այդ տնից բավական հեռու, ներքևում։ Ցատկեցի մակույկիս մեջ և շտապ հեռացա։ Թիավարեցի հոսանքին հակառակ ուղղությամբ այնքան, մինչև հասա կղզու վերին ծայրը և սկսեցի կտրել֊անցնել գետը։ Հանեցի գլխարկս․ այլևս չէի ուզում աչքերս քողարկել։ Երբ հասա գետի մեջտեղը, լսեցի ժամացույցի զարկերի ձայնը։ Կանգ առա ականջ դնելու։ Ձայնը ջրի վրա թույլ էր, բայց պարզ էր լսվում․ ժամը տասնմեկն էր։ Երբ հասա կղզու վերին ծայրը, կանգ չառա հանգստանալու, թեև ուժասպառ էի եղել։ Վազեցի անտառ, որտեղ իմ նախկին ապաստարանն էր, և բարձր, չոր տեղում մի լավ խարույկ վառեցի։ Ապա ցատկեցի մակույկի մեջ և ամբողջ ուժով շտապեցի դեպի մեր նոր ապաստարնաը, որը մեկևկես մղոն ներքև էր։ Դուրս եկա գետափ, անտառով բարձրացա բլուրը, հասա մեր քարանձավը։ Ջիմն այնտեղ, գետնին պառկած՝ խորը քնել էր։ Արթնացրի ու ասացի․

― Վե՛ր կաց գնանք, Ջիմ։ Ոչ մի րոպե չպետք է կորցնել։ Մեզ որոնում են։

Ջիմը ոչ մի հարց չտվեց, ոչ մի բառ չարտասանեց, բայց հաջորդ կես ժամվա աշխատանքի եղանակը ցույց էր տալիս, թե որքան է վախեցել։ Շուտով մեր ամբողջ ունեցվածն արդեն լաստի վրա էր, և մենք պատրաստ էինք դուրս գալ թաքստոցից՝ ուռենիներով ծածկված խորշիկից։ Ամենից առաջ հանգցրինք քարանձավի կրակը, որից հետո նույնիսկ մոմ չվառեցինք։

Ես մակույկով ափից քիչ հեռացա դիտումներ կատարելու։ Եթե գետի վրա այլ նավակ լիներ, միևնույն է, չէի կարող տեսնել, որովհետև այդ խավար ժամին միայն աստղերի լույսով լավ տեսնել հնարավոր չէ։ Դուրս բերինք լաստը, ափի ստվերով սահեցինք և մեռելային լռության մեջ, առանց մի բառ ասելու, անցանք կղզու ներքին ծայրը։

Գլուխ տասներկուերորդ

Պետք է գիշերվա ժամը մեկը լիներ, երբ վերջապես կղզին թողեցինք հյուսիսում՝ մեր ետևում, բայց թվում էր, թե լաստը շատ դանդաղ է գնում։ Եթե նավակ պատահեր, կնստեինք մեր մակույկը և կթիավարեինք դեպի Իլինոյսի ափը։ Բայց լավ էր, որ նավակ չհանդիպեցինք, թե չէ մենք մոռացել էինք մակույկի մեջ դնել հրացան, ձկորսական կարթ կամ ուտելիք։ Մենք առանց այն էլ շատ էինք քրտնել և չէինք կարող ամեն ինչի մասին մտածել։ Իհարկե, խելոք չէինք վարվել, որ ամեն ինչ լաստի վրա էինք դրել։

Եթե մարդիկ գնային կղզի՝ Ջիմին որոնելու, հավանորեն կգտնեին իմ պատրաստած խարույկը և ամբողջ գիշերը կսպասեին, որ Ջիմը գա այնտեղ։ Այդ ձևով նրանք մեզնից հեռու կլինեին, իսկ եթե իմ սարքած խարույկը չխաբեր նրանց, ապա դրա համար ես հանցավոր չէի․ նրանց մոլորեցնելու համար այդ խաղը կարողացածիս չափ լավ էի խաղացել։

Երբ լուսանալու առաջին նշույլները երևացին, մենք Իլինոյսի ափին, գետի մեծ ոլորանում, լաստը կապեցինք մի ցամաքալեզվից, կացնով կտրեցինք կաղամախու ճյուղերը և դրանցով ծածկեցինք լաստը, որն այնպես էր երևում, կարծես ափին ծածկված խոռոչ լիներ։ Ցամաքալեզուն ավազաթումբ էր, որտեղ աճում էր կաղամախի անտառ՝ խիտ, ինչպես ցաքանի ատամները։

Միսսուրիի ափին բարձրանում էին լեռներ, իսկ Իլինոյսի կողմը ծածկված էր խիտ անտառով, և նեղուցն այստեղ Միսսուրիի ափից ցած էր։ Այնպես որ մենք չէինք վախենում, թե որևէ մեկը մեզ կհանդիպի։ Ամբողջ օրը մնացինք այնտեղ և դիտում էինք լաստեր ու շոգենավեր, որ Միսսուրիի ափերի մոտ իջնում էին ջրի հոսանքն ի վար։ Նայում էինք, թե ինչպես են հոսանքի դեմ պայքարում գետն ի վեր շարժվող այդ մեծ շոգենավերը։ Ես Ջիմին հաղորդեցի այն ամբողջ զրույցը, որ ժամերով ունեցա անծանոթ կնոջ հետ։ Ջիմն ասաց, որ դա պետք է խելքը գլխին կին եղած լինի, և եթե անձամբ հետևեր մեզ, ապա չէր նստի ու նայի ճամբարային խարույկին։ «Ոչ, սըր, շուն կբերի իր հետ»։ ― «Լավ, ― ասացի ես, ― ինչո՞ւ չէր կարող ամուսնուն ասել, որ շուն բերի իր հետ»։

Ջիմն ասաց, թե ինքը գրազ կգա, որ կինն այդ մասին մտածած կլիներ, երբ մարդիկ պատրաստ լինեին ճանապարհ ընկնելու, և իր կարծիքով նրանք քաղաք են գնացել շուն ճարելու, ժամանակ են կորցրել, այլապես մենք չէինք լինի այստեղ, այս ցամաքալեզվի վրա, քաղաքից տասնվեց֊տասնյոթ մղոն ներքև։ Ոչ, անկասկած, նորից կընկնեինք այդ հին քաղաքը։ Իսկ ես ասացի․ «Կարևոր չէ, թե ինչ պատճառներով նրանք չկարողացան մեզ բռնել․ կարևորն այն է, որ չեն բռնել»։

Երբ սկսեց մթնել, գլուխներս դուրս հանեցինք թփուտների տակից ու նայեցինք վեր, վար, մեր առջև և ոչինչ չտեսանք։ Ջիմը լաստի վրայից մի քանի տախտակ վերցրեց, մի փոքրիկ հաճելի հյուղակ պատրաստեց, որպեսզի կիզիչ արևի, ինչպես և անձրևի ժամանակ պատսպարվեինք, մեր իրերն էլ չթրջվեն։ Ջիմը տախտակե հատակ էլ շինեց՝ լաստից մեկ ոտնաչափ բարձր, այնպես որ այժմ մեր վերմակներին և մյուս իրերին այլևս չէին հասնի շոգենավերի առաջացրած ալիքները։ Հյուղակի մեջտեղը հինգ֊վեց ոտնաչափ խորությամբ պատրաստեցինք կավաշերտ, շրջանակի մեջ առանք, որպեսզի նավը իր տեղում մնա։ Դա նրա համար էր, որ վատ և ցուրտ եղանակին կրակ անեինք։ Հյուղակից կրակը չէր երևում։ Մենք պատրաստեցինք նաև ավելորդ թիակ, որովհետև եղածներից մեկնումեկը թիավարելիս կարող էր մի բանի դեմ առնել կամ այլ պատճառով ջարդվել։ Պատրաստեցինք և կեռանման մի ձող, որ դրանից կախեինք հին լապտերը։ Այդպես է կարգը․ պետք է լապտերը վառել, երբ գետի հոսանքն ի վար շոգենավ է անցնում։ Թե չէ տակով կանի։ Բայց գետով բարձրացող նավերի համար լապտեր վառել պետք չէր, բացի այն դեպքերից, երբ նկատեինք, որ դրանք կարող են մեզ դիպչել․ գետի մակարդակը դեռ բավական բարձր էր, ափի շատ ցածրադիր մասերը դեռ ջրի տակ էին, այնպես որ դեպի վեր շարժվող նավերը միշտ չէ, որ նավուղիով էին գնում․ ընտրում էին ավելի խոր տեղեր։

Այս երկրորդ գիշերը մենք նավարկեցինք յոթ֊ութ ժամ, երբ հոսանքի արագությունը ժամում չորս մղոնից ավելի էր։ Մենք ձուկ էինք որսում ու խոսում, երբեմն էլ լողանում էինք՝ մեր քունը փախցնելու համար։ Ի՜նչ փառահեղ բան է նավարկել խաղաղ գետում՝ պառկած մեջքի վրա և հայացքը հառած աստղերին։ Չէինք ուզում նույնիսկ բարձր խոսել, ոչ էլ հաճախ էինք ծիծաղում, միայն երբեմն, այն էլ ցածրաձայն։ Ընդհանրապես եղանակը բավական լավն էր, և մեզ ոչինչ չպատահեց այդ գիշեր, ոչ էլ երկրորդ կամ հաջորդ գիշեր։

Ամեն գիշեր մենք անցնում էինք քաղաքների մոտով, որոնցից մի քանիսը փռված էին հեռվում՝ բլուրների լանջերին։ Ոչինչ չէինք կարող տեսնել, բացի լույսերի շողշողուն ածուներից։ Հինգերորդ գիշերն անցանք Սեն֊Լուիի առջևով։ Դա կարծես մի ամբողջ լուսավորված աշխարհ էր։ Սանկտ֊Պետերբուրգում ասում էին, որ Սեն֊Լուիսում քսան֊երեսուն հազար մարդ է ապրում, բայց ես չէի հավատում, մինչև այդ խաղաղ գիշերը չտեսա լույսերի զարմանալի տարածությունը։ Ոչ մի ձայն չէր լսվում, բոլոր մարդիկ քնած էին։

Այժմ ամեն գիշեր մոտավորապես ժամը տասին ես ափ էի դուրս գալիս, մտնում փոքրիկ մի գյուղ, տասը֊տասնհինգ ցենտով գնում ալյուր, ապուխտ կամ որևէ այլ ուտելիք։ Երբեմն թռցնում էի մի հավ, որը հանգիստ չէր թառում, և տանում էի հետս։ Հայրս միշտ ասում էր․ «Երբ առիթ լինի, վերցրու հավը, որովհետև եթե քեզ պետք չէ այն, հեշտությամբ կարող ես գտնել մեկին, որին պետք կլինի, և բարի գործը երբեք չի մոռացվի»։ Ես երբեք չտեսա, որ հայրս ինքը հավ չուզենար, բայց և այնպես սովորաբար այդպես էր ասում։

Առավոտները, լուսադեմին մտնում էի բանջարանոցները և «փոխարինաբար» վերցնում ձմերուկ, սեխ, դդում, կիսահաս եգիպտացորեն կամ նման մի բան։ Հայրս միշտ ասում էր, թե վատ չէ փոխարինաբար բան վերցնելը, եթե մտադիր ես հետագայում վերադարձնել։ Բայց այրին ասում էր, որ դա ոչ այլ ինչ է, քան գողության մեղմ ձևը և ոչ մի օրինավոր մարդ այդպիսի բան չի անի։ Ըստ Ջիմի, այրին էլ մասամբ իրավացի էր, հայրս էլ։ Ուստի մեզ համար ամենալավն այն կլիներ, որ ցուցակից հանեինք փոխարինաբար վերցվող բաներից երկու֊երեքը և դրանք այլևս չբերեինք, իսկ մյուս բաներ բերելը նրա կարծիքով վնասակար չէր։ Եվ մենք մի ամբողջ գիշեր, գետն ի վար նավարկելով, խոսեցինք այդ մասին, աշխատելով որոշել, թե ինչը դուրս թողնեինք՝ ձմերո՞ւկը, սե՞խը, կանտալո՞ւպը,<rer>Սեխի մի տեսակ։</ref> թե որևէ այլ բան։ Բայց արշալույսին հարցը լրիվ լուծեցինք և որոշեցինք դուրս թողնել վայրի խնձորն ու փյունիկյան սալորը։ Մինչև այս եզրակացության գալը այնքան լավ չէինք զգում մեզ, բայց այժմ շատ ավելի թեթևացած էինք։ Ես էլ ուրախ էի խնդրի այդպես լուծման համար, որովհետև վայրի խնձորներն այնքան էլ լավ չեն, իսկ փյունիկյան սալորը հազիվ երկու֊երեք ամսում հասներ։

Երբեմն սպանում էինք ծովային որևէ թռչուն, որն առավոտյան շատ կանուխ էր արթնանում կամ երեկոյան շուտ էր թառում։ Ընդհանրապես մենք բավական լավ էինք ապրում։

Սեն֊Լուիից ներքև հինգերորդ գիշերը ուժեղ փոթորիկ բարձրացավ։ Որոտ էր, կայծակ։ Անձրևը թափվում էր հեղեղի պես։ Մենք մտանք լաստի վրա սարքված հյուղակը, թողնելով, որ լաստն ինքը տնօրինի իր ընթացքը։ Երբ կայծակը փայլատակեց, մեր առջև բացվեց լայնահուն, ուղիղ գետը, որի երկու կողմերից բարձրանում էին գահավեժ ժայռեր։ Հանկարծ ես բացականչեցի․

― Հե՜յ, Ջի՛մ, այն կո՛ղմը նայիր։

Երևաց մի շոգենավ, որ զարնվել էր ժայռերին։ Հոսանքը մեզ տանում էր այն կողմը։ Կայծակի փայլատակումից ավելի պարզ էր երևում։ Նավը կողքի էր թեքվել, և վերին տախտակամածի մի մասը ջրից բարձր էր։ Երբ կայծակը կրկնվում էր, պարզ տեսնում էինք ծխնելույզների ամեն մի փոքրիկ ուղղալար, ինչպես և մեծ զանգի կողքին դրված մի աթոռ և այս աթոռի թիկունքից կախած մի հին, անճոռնի գլխարկ։

Գիշերը փոթորկալից էր, ամեն ինչ՝ այնքան խորհրդավոր, և ես զգում էի այն, ինչ կզգար որևէ այլ տղա, տեսնելով խորտակված, գետի մեջտեղում այդպես ողբալի տեսքով ընկած ու լքված մի նավ։ Ուզում էի բարձրանալ և մի փոքր հետախուզել, տեսնել, թե ինչ կա այնտեղ։

― Բարձրանանք նավը, Ջիմ, ― ասացի ես։

Ջիմն սկզբում դեմ էր։ Նա առարկեց․

― Ես չեմ ուզում խորտակված նավի վրա հիմարություններ անել․ այստեղ էլ մեզ համար վատ չէ։ Ավելի լավ է հեռու մնանք, ինչպես ասում է լավ գիրքը․ թող դա իր տեղը մնա։ Գուցեև վրան պահակ կա։

― Տատիդ է պահակը, ― ասացի ես։ ― Այնտեղ պահպանելու բան չկա, բացի նավաստիների սենյակից ու լոցմանի խցիկից։ Կարծում ես, որևէ մեկը վտանգի կենթարկի իր կյանքը այդ սենյակի ու խցիկի համար, երբ ամեն րոպե դրանք կարող են ջարդվել ու ջրի հետ գնալ։

Ջիմը դրան ոչինչ չէր կարող ասել, նույնիսկ չփորձեց։

― Բացի այդ, ― ասացի ես, ― մենք կարող ենք նավապետի սենյակից փոխարինաբար վերցնել որոշ բան, որ արժե ունենալ։ Սիգար անպայման կլինի՝ հատը հինգ ցենտ արժե, կանխիկ։ Նավապետները միշտ հարուստ են լինում, ամիսը վաթսուն դոլար են ստանում, և իմացիր, որ նրանք բոլորովին կանգ չեն առնում գնի առջև, բավական է որ մի բան նրանց դուր գա։ Գրպանդ մոմ դիր, Ջիմ, մինչև նավը չխուզարկեմ, չեմ հանգստանա։ Ի՞նչ ես կարծում, Թոմ Սոյերը երբևիցե ձեռքից բաց կթողնե՞ր այսպիսի մի առիթ։ Երբեք բաց չէր թողնի։ Նա այդ կանվաներ արկած, ահա թե ինչ, և կբարձրանար խորտակված նավը, թեկուզ դա նրա վերջին գործունեությունը լիներ։ Եվ մի՞թե նա դրա մեջ չէր մտցնի իր նորաձևությունները, ինչպե՜ս նա կզարգացներ այդ արշավանքը։ Ոչ ավել, ոչ պակաս, Քրիստոփոր Կոլումբոսը հայտնաբերում է երկնային թագավորությունը։ Ի՜նչ լավ կլիներ, եթե Թոմ Սոյերն այստեղ լիներ։

Ջիմը մի քիչ քրթմնջաց, բայց վերջիվերջո տեղի տվեց։ Նա ասաց, որ մենք պետք է հնարավորության չափ չխոսենք, խոսելիս էլ՝ շատ ցածր։ Կայծակը ճիշտ ժամանակին նորից ցույց տվեց մեզ խորտակված նավը, մենք մոտեցանք տախտակամածի աջակողմյան բեռնաբարձին ու լաստը կապեցինք դրանից։

Այստեղ նավի տախտակամածը բարձր էր։ Մենք մթության մեջ դրա կողքով մի կերպ սողալով անցանք դեպի ձախ եզրը, նավաստիների սենյակը։ Մեր ճանապարհը զգուշորեն շոշափում էինք ոտքերով և ձեռքներս տարածում դուրս, պաշտպանվելով ճախարակներից, որովհետև այնքան մութ էր, որ ոչինչ չէր երևում։ Շուտով գտանք լուսամուտը և բարձրացանք։ Հաջորդ քայլը մեզ հասցրեց նավապետի դռանը, որը բաց էր և ահա նավաստիների սրահի միջով հեռվում նկատեցինք լույս և միևնույն վայրկյանին թվաց, թե լսում ենք խուլ ձայներ։

Ջիմը շշուկով ասաց, թե իրեն շատ վատ է զգում, և ավելի լավ է հեռանանք այստեղից։ Ես ասացի․ «լավ», և պատրաստվում էինք վերադառնալ լաստը, բայց հենց այդ պահին լսեցի ինչ֊որ ձայն․ մեկը ողբաձայն աղերսում էր․

― Ա՜խ, տղե՜րք, մի՛ արեք այդ բանը, երդվում եմ, ոչ ոքի չեմ ասի։

Մի այլ ձայն բավական բարձրաձայն պատասխանեց․

― Ստում ես, Ջիմ Թըրներ։ Դու շատ անգամ ես այդպես վարվել։ Միշտ ուզում ես, որ քո բաժինն ավելի լինի, և միշտ ստացել ես, որովհետև երդվել ես, որ եթե չստանաս, կհայտնես։ Այլևս բավական է։ Դու ամենաստոր, ամենադավաճան շունն ես այս երկրում։

Այդ ժամանակ Ջիմն արդեն վերադարձել էր լաստ։ Ես հետաքրքրությունից ճաքում էի և ինքս ինձ ասացի, որ եթե այժմ իմ տեղը Թոմ Սոյերը լիներ, չէր նահանջի։ Ես էլ չպիտի նահանջեմ, պետք է տեսնեմ, թե ինչ է կատարվելու այստեղ։ Փոքրիկ, մութ միջանցքով չորեքթաթ սողացի առաջ։ Իմ և նավաստիների սրահի միջև մնաց միայն մի նավասենյակ։ Ես տեսա մի մարդ հատակին փռված, ձեռքերն ու ոտքերը կապած։ Նրա մոտ կանգնած էին երկու մարդ, որոնցից մեկի ձեռքին կար լապտեր, իսկ մյուսի ձեռքին՝ ատրճանակ։ Վերջինս ատրճանակն ուղղել էր հատակին ընկած մարդու ճակատին և ասում էր․

― Ուզում եմ և պետք է վերջացնեմ քո հաշիվը, ստո՛ր արարած։

Հատակին ընկած մարդը կուչ եկած խնդրում էր․

― Ա՜խ, Բիլ, այդպիսի բան մի՛ արա։ Ես երբեք ոչ ոքչ չեմ հայտնի․․․

Ամեն անգամ, երբ նա արտասանում էր այդ բառերը, լապտերը բռնած մարդը ծիծաղում էր ու պատասխանում․

― Ճիշտ է, չես հայտնի․ կյանքումդ ավելի ճիշտ բան երբեք չես արել, կարելի է երաշխավորել, ― և ապա ասաց, ― լսո՞ւմ ես, թե ինչպես է աղերսում, իսկ եթե մենք սրան այս օրը չգցեինք, չկապոտեինք, սա երկուսիս էլ կսպաներ։ Եվ հանուն ինչի՞։ Ոչ մի բանի։ Միայն նրա համար, որ մենք մեր իրավունքներն ենք պաշտպանում։ Բայց հիմա արդեն ենթադրում եմ, որ դու այլևս ոչ ոքի չես սպառնա, Ջիմ Թըրներ։ Մի կողմ դիր ատրճանակդ, Բիլ։

Բիլն ասաց․

― Ոչ, Ջեյք Փաքարդ, ես կողմնակից եմ սրան սպանելուն․ մի՞թե դրան արժանի չէ, մի՞թե սա նույն ձևով չսպանեց ծերուկ Հեթֆիլդին։

― Բայց չեմ ուզում, որ սպանված լինի, դրա համար ես պատճառներ ունեմ։

― Օրհնյա՜լ լինի քո սիրտը այդ բարի բառերի համար, Ջե՛յք Փաքարդ։ Երբեք չեմ մոռանա քեզ, քանի դեռ կենդանի եմ, ― ասաց հատակին ընկած մարդը մի տեսակ լացակումած։

Փաքարդն ուշադրություն չդարձրեց նրա ասածին․ լապտերը կախեց մեխից, մթության մեջ շարժվեց այն կողմը, ուր ես էի գտնվում, և նշան արեց Բիլին, որ գա իր մոտ։ Ես խեցգետնի նման կարողացածիս չափ արագ, կողքանց շարժվեցի մոտ երկու յարդ, բայց նավն այնպես էր թեքվել, որ չկարողացա ժամանակին մի կողմ քաշվել։ Որպեսզի նրանք ինձ չդիպչեն, և ես չբռնվեի, սողոսկեցի վերին նավախուցը։ Մարդը մթության մեջ խարխափելով շարժվեց առաջ, և երբ Փաքարդը հասավ այդ նավախուցը, ասաց․

― Այստե՛ղ, այստե՛ղ արի։

Եվ նա մտավ ներս։ Նրա հետևից եկավ և Բիլը։ Բայց մինչև նրանց գալը ես վերին մահճակալի վրա էի, սեղմված անկյունում, և շատ էի զղջում գալուս համար։ Նրանք կանգնեցին այնտեղ, ձեռքերը մահճակալի եզրին դրած, և սկսեցին խոսել։ Ես նրանց չէի կարողանում տեսնել, բայց կարող էի ասել, թե որտեղ են կանգնած, որովհետև վիսկի էին խմում, և նրանցից սպիրտի հոտ էր փչում։ Ուրախ էի, որ վիսկի չէի խմել, բայց դա շատ նշանակություն չուներ․ այդ պահին ես գրեթե չէի շնչում, և նրանք հոտ չէին առնի։ Ես անչափ վախեցած էի։ Բացի այդ, ոչ ոք չի կարող այդպիսի մի խոսակցություն լսելուց հետո շնչել։ Նրանք խոսում էին ցածրաձայն ու լուրջ։ Բիլն ուզում էր սպանել Թըրներին․

― Սա ասում էր, թե կհայտնի, և կհայտնի։ Եթե այժմ մենք երկուսս էլ մեր բաժինները տանք, նշանակություն չունի աղմուկից ու այն վերաբերմունքից հետո, որ մենք ցույց տվեցինք։ Սա կդառնա պետության գործակալը։ Դու ինձ լսիր։ Ես գտնում եմ, որ մենք պետք է վերջ տանք նրա տանջանքներին։

― Ես էլ, ― ասաց Փաքարդը շատ հանգիստ եղանակով։

― Չգիտեմ ինձ կմեղադրես թե չէ, բայց ես կարծում էի, որ չես ուզում։ Լավ, ուրեմն, շատ լավ։ Գնանք վերջացնենք դրա հաշիվը։

― Սպասիր մի րոպե, ես իմ խոսքը դեռ չեմ ասել։ Ինձ լսիր։ Գնդակահարելը լավ է, բայց ավելի հանգիստ միջոցներ կան, եթե այդ պետք է անել։ Ասածս այն է, որ իմաստ չունի վազել կախաղանի օղակի ետևից, երբ կարելի է որոշումդ ի կատար ածել այլ ձևով, որը նույնքան լավ է և միաժամանակ քեզ վտանգի չի ենթարկի։ Ճիշտ չէ՞։

― Անպայման։ Բայց ինչպե՞ս։

― Դե, իմ մտածածն այս է։ Կխուզարկենք մեր շուրջը, կհավաքենք խցիկներում մնացած իրերը, կգնանք ափ և կթաքցնենք այդ ապրանքը։ Ապա կսպասենք։ Կարծում եմ, որ երկու ժամից ավելի չի անցնի, երբ այս խորտակվող նավը մասերի կբաժանվի և կտորները ջրի ընթացքով կգնան ներքև։ Հասկանո՞ւմ ես։ Ջիմն էլ կխեղդվի․ ոչ ոքի չեն մեղադրի դրա համար, բացի իրենից։ Իմ կարծիքով դա շատ ավելի լավ է, քան սպանելը։ Ես կողմնակից չեմ մարդ սպանելուն, երբ կարելի է գործը այլ ձևով կատարել։ Սպանելը լավ բան չէ, ոչ էլ բարոյական տեսակետից է ճիշտ։ Իրավացի չե՞մ։

― Այո, ընդունում եմ, որ իրավացի ես։ Բայց ենթադրենք, թե նավը մասերի չբաժանվեց, ու ջուրը այն չտարավ։ Այդ դեպքում ի՞նչ ենք անելու։

― Լավ, կարող ենք երկու ժամ սպասել ու տեսնել, չե՞նք կարող։

― Շատ լավ, ուրեմն գնանք։

Նրանք գնացին, ես էլ սառը քրտնքի մեջ կորած դուրս թռա և խարխափելով շարժվեցի առաջ։ Ամենուրեք խավար էր, խավար, ինչպես սև ձյութը։ Ես մի տեսակ խռպոտ շշուկով կանչեցի՝ «Ջի՛մ», և նա, անմիջապես կանգնելով կողքիս, արձագանքեց մի տեսակ հեծեծանքով։ Ես ասացի նրան․

― Շո՛ւտ, Ջի՛մ, հիմարության կամ ախուվախի ժամանակ չէ․ մարդասպանների խումբ կա նավակում։ Եթե մենք չգտնենք նրանց մակույկը և բաց չթողնենք, որ գետը տանի, այնպես, որ այս մարդիկ չկարողանան նավից դուրս գալ, նրանցից մեկը կորած է։ Իսկ եթե գտնենք նավակը, բոլորի բանն էլ բուրդ կլինի, որովհետև շերիֆը նրանց կբռնի։ Շո՛ւտ, շտապի՛ր։ Ես նավակը կորոնեմ ձախ կողմում, իսկ դու՝ աջ։ Սկսիր լաստի կողքից և․․․

― Ա՛խ, աստվա՜ծ իմ, աստվա՜ծ իմ։ Լա՞ստը։ Այլևս լաստ չկա։ Կապը կտրվել է, և գնացել է։ Իսկ մենք մնացինք այստեղ։

Գլուխ տասներեքերորդ

Այդ որ լսեցի, շունչս կտրվեց։ Քիչ մնաց ուշաթափ լինեի։ Փակվել խորտակվող նավում, այդ մարդասպան խմբի կողքին։ Հուզվելու ժամանակ չկար։ Պետք է գտնեինք նրանց մակույկը, ձեռք բերեինք հենց մեզ համար։ Լողալով ու դողդողալով գաղտագողի անցանք նավի աջ կողմը։ Շատ դանդաղ էինք շարժվում։ Մինչև հասանք նավի հետնամասը, մեզ թվաց, թե մի շաբաթ է անցել։ Մակույկի ոչ մի հետք։ Ջիմն ասաց, թե այլևս չի կարող առաջ շարժվել․ այնքան է վախեցել, որ հազիվ թե ուժ մնացած լինի։ Բայց ես ասացի․ «Արի, եթե մնանք այստեղ, մեր վիճակը վատ կլինի»։ Շարունակեցինք թաքուն շարժվել առաջ։ Սկսեցինք որոնել նավաստիների սենյակի հետնամասը և գտանք, ապա պատից կառչելով, կախված շարժվելով փեղկից փեղկ, գնացինք դեպի լուսամուտը։ Ուրիշ ելք չկար․ լուսամուտի ներքին եզրը ջրի տակ էր։ Երբ բավական մոտեցանք դռանը, երևաց մակույկը։ Մթության մեջ հազիվ նկատեցի։ Ինչքա՜ն ուրախացա։ Եվս մի վայրկյան, և ես կլինեի այնտեղ, բայց հենց այդ պահին դուռը բացվեց։ Մարդկանցից մեկը դուրս ցցեց գլուխը, ինձնից ընդամենը երկու ոտնաչափ հեռու։ Թվաց, թե հաշիվս վերջացել է, բայց նորից ներս քաշվեց ու ասաց․

― Այդ անիծված լապտերը հեռու տար, Բիլ, այնպես, որ չերևա։

Սա ինչ֊որ բաներով լցված մի պարկ գցեց մակույկի մեջ և ապա ինքն էլ իջավ ու նստեց։ Դա Փաքարդն էր։ Ապա դուրս եկավ Բիլն ու նույնպես նստեց նավակի մեջ։ Փակարդը ցածրաձայն ասաց․

― Ամեն ինչ պատրաստ է, շարժվենք։

Ես այնքան էի թուլացել, որ հազիվ էի ինձ պահում՝ փեղկից կախված։ Բայց այդ պահին Բիլն ասաց․

― Սպասիր, խուզարկեցի՞ր նրան։

― Ոչ, իսկ դո՞ւ։

― Ոչ։ Ուրեմն՝ նրա բաժինը դեռ իր մոտ է։

― Լավ, գնանք ներս․ ի՞նչ միտք ունի այս հին շորերը վերցնել, իսկ փողը նրա մոտ թողնել։

― Ասա, նա չի՞ կասկածի, թե ինչ մտադրություն ունենք։

― Գուցեև կասկածի։ Բայց ինչ էլ լինի, պետք է վերցնենք փողը։ Արի։

Նրանք դուրս եկան մակույկից ու մտան ներս։

Դուռը ուժգին փակվեց, քանի որ նավը թեքված էր մի կողքի, և կես վայրկյան չանցած արդեն մակույկում էի։ Իմ ետևից նավակի մեջ ընկավ և Ջիմը։ Ես հանեցի դանակս, կտրեցի պարանը, և մենք շարժվեցինք։

Մենք ոչ մի թիակի ձեռք չտվեցինք, ոչ էլ խոսում կամ շշնջում էինք իրար հետ։ Վախենում էինք նույնիսկ ազատ շնչել։ Մեռելային լռության մեջ արագ սահելով ջրի երեսին, հեռանում էինք։ Անցանք նավի քթամասից ու հետնամասից։ Քիչ հետո արդեն հարյուր յարդ իջել էինք խորտալկված նավից ներքև։ Այն ամբողջովին թաղվեց մթության մեջ։ Ոչ մի բան այլևս չէր երևում։ Մենք փրկված էինք, ես գիտեի։

Երբ երեք֊չորս հարյուր յարդ իջել էինք, մի վայրկյան նավաստիների սենյակի դռան առջև նկատեցինք լապտերը, ինչպես փոքրիկ մի կայծ։ Դրանից հասկացանք, որ այդ սրիկաները, կորցրած լինելով իրենց մակույկը, սկսում էին հասկանալ, որ այժմ իրենց տագնապը Ջիմ Թըրների տագնապից պակաս չէ։

Այնուհետև Ջիմը գործի դրեց թիերը, և շտապեցինք հասնել մեր լաստին։ Այժմ առաջին անգամ ինձ սկսեց անհանգստացնել այդ մարդկանց վիճակը։ Մինչև այդ, երևի ժամանակ չկար դրա համար։ Մտածեցի, թե որքան սարսափելի է, նույնիսկ մարդասպանների համար, ընկնել այդ վիճակի մեջ։ Ինքս ինձ ասացի, իսկ եթե մի օր ինքս մարդասպան դառնամ, այդ դեպքում նման վիճակը որքա՞ն դուր կգա ինձ։ Ջիմին ասացի․

Հենց որ առաջին լույսը տեսնենք, ափ դուրս կգանք դրանից հարյուր յարդ վեր կամ վար, այնպիսի տեղում, որ հարմար լինի քեզ և մակույկը թաքցնելու համար։ Իսկ ես կգնամ, մի միջոց կգտնեմ, մի մարդ կճարեմ, որ գնա և ազատի նրանց իրենց անտանելի վիճակից, այնպես որ հետո հարկ եղած դեպքում հնարավոր լինի կախել։

Բայց մտադրությունս անհաջողության մատնվեց․ շուտով փոթորիկը վերսկսվեց և այս անգամ ավելի ուժգին, քան առաջ։ Անձրևը թափվում էր, ոչ մի լույս չէր երևում․ ըստ երևույթին, բոլորը քնած էին։ Մենք լրիվ արագությամբ սլանում էինք գետն ի վար, միշտ հետևելով, թե լույս չի՞ երևում, ինչպես և որոնում էինք մեր լաստը։ Անձրևը երկար ժամանակ տեղալուց հետո դադարեց, բայց ամպերը չէին ցրվում։ Իսկ կայծակը դեռևս փայլատակում էր, ճայթում էր որոտը։ Շուտով, երբ փայլակը նորից շողաց, մեր առջևում երևաց ծփացող սև մի բան։ Շտապեցինք հասնել։

Դա մեր լաստն էր։ Որքա՜ն ուրախացանք, երբ նորից բարձրացանք այնտեղ։ Այժմ մենք հեռվում, ներքևում, ափի աջ կողմի վրա նկատեցինք մի լույս։ Ես ասացի, որ անմիջապես գնալու եմ այնտեղ։ Մակույկը կիսով չափ լցված էր ավարով, որ գողերի այդ խումբը հավաքել էր խորտակված նավից։ Մենք այդ իրերը տեղափոխեցինք լաստի վրա, կիտեցինք, և ես Ջիմին ասացի, որ մի քիչ էլ իջնենք և երբ իր հաշվով արդեն երկու մղոն անցնենք, վառի լապտերը և վառած պահի մինչև իմ գալը։ Ես թիավարելով լողացի լույսի կողմը։ Մինչ թիավարում էի ներքև, դեպի լույսը, բլրի վրա երևացին ևս երեք կամ չորս լույս։ Դա գյուղ էր։ Դադարեցի թիավարելը իմ նշանակետից քիչ վերև։ Ինձ առաջ էր տանում հոսանքը։ Անցնելով լույսի մոտով, նկատեցի, որ դա մի լապտեր է գետանավի վրա։ Արագ թիավարելով պտտվեցի նավի շուրջը, որոնելով պահակին, մտածելով, թե որտեղ քնած կլինի։ Շուտով նրան գտա խարսխագերանին թառած, գլուխը ծնկներին կախած։ Ձեռքս երկու֊երեք անգամ թեթևակի հպեցի նրա ուսին ու սկսեցի լաց լինել։

Նա մի տեսակ ցնցվելով շարժվեց տեղից, բայց երբ տեսավ, որ այնտեղ միայն ես եմ, լավ հորանջեց ու ձգվեց․

― Հը, ի՞նչ կա։ Լաց մի՛ լինիր, տղա։ Ի՞նչ է պատահել։

Ես ասացի․

― Հայրս, մայրս, քույրս և․․․

Նորից սկսեցի հեկեկալ։ Նա թե․

― Է՛հ, հանգստացիր, այդպես ողբալու կարիք չկա․ ո՞ւմ գլխին փորձանք չի գալիս։ Ամեն ինչ լավ կվերջանա։ Ի՞նչ է պատահել։

― Նրանք․․․ նրանք․․․ դուք այս նավի պահա՞կն եք։

― Այո, ― ասաց նա բավական ինքնագոհ եղանակով, ― ես նավապետն եմ, ինչպես և տերը, նավապետի օգնականը, ուղեցույց նավատարը, պահակը, ավագ նավաստին և երբեմն էլ ուղևորն ու նավաբեռը։ Ես այնպես հարուստ չեմ, ինչպես Ջիմ Հորնբեքը, և չեմ կարող սրա֊նրա համար այնպես առատաձեռն լինել, ինչպես նա, և աջ ու ձախ շաղ տալ դրամը, ինչպես նա։ Բայց ես շատ անգամ եմ ասել, որ իմ տեղը չէի փոխի նրա հետ, որովհետև ասում եմ՝ նավաստու կյանքը ինձ համար է ստեղծված, իսկ ապրել քաղաքից երկու մղոն հեռու, որտեղ ոչ մի հետաքրքրություն չկա, և ոչ ոքի հետ չես կարող խոսել, բոլորովին իմաստ չունի նույնիսկ ի սեր նրա ամբողջ ունեցվածքի։ Ասում եմ․․․

Ես ընդհատեցի նրան․

― Նրանք ահավոր վիճակում են և․․․

― Ովքե՞ր։

― Հայրս, մայրս, քույրս, միսս Հուքերը, և եթե դուք վերցնեք ձեր գետանավն ու բարձրանաք այնտեղ․․․

― Բարձրանամ ո՞ւր։ Որտե՞ղ են նրանք։

― Խորտակված նավի վրա։

― Ի՞նչ խորտակված նավ։

― Մի խորտակված նավ կա։

― Ի՞նչ, խոսքը «Վալթեր Սքոթի» մասի՞ն է։

― Այո։

― Աստվա՜ծ իմ, ի՞նչ են անում այնտեղ։

― Նրանք դիտմամբ չեն գնացել այնտեղ։

― Իհարկե, դիտմամբ գնացած չէին լինի։ Աստվա՜ծ իմ, նրանց փրկություն չկա, եթե հնարավորին չափ շուտ այնտեղից դուրս չբերվեն։ Բայց նրանք ինչպե՞ս ընկան այդ կացության մեջ։

― Շատ հասարակ։ Միսս Հուքերը գալիս էր քաղաք այցելության․․․

― Այո, Բութս֊Լենդինգ, շարունակիր։

― Նա այցելության է գալիս Բութս֊Լենդինգ և իրիկնադեմին ձիաքարշ լաստանավով ճանապարհ ընկնում նեգր սպասուհու հետ, նպատակ ունենալով ամբողջ գիշերն անցկացնել միսս․․․ (ինչ էր անունը, չեմ կարողանում հիշել) իր բարեկամուհու տանը։ Նրանք կորցնում են ղեկի թիակը և օրորվելով ու պտտվելով, գետի հոսանքով մոտ երկու մղոն իջնում են դեպի խորտակված նավը։ Լաստանավը, նեգրուհին և ձիերը բոլորը կորչում են, բայց միսս Հուքերը կառչում է մի բանի ու բարձրանում խորտակված նավը։

Մայրամուտից մեկ ժամ հետո մենք մեր լաստանավով իջնում էինք գետով։ Այնպես մութն էր, որ խորտակված նավը չնկատեցինք մինչև դեմ չառանք։ Բոլորս ազատվեցինք բացի Բիլ Վիփլից։ Ի՞նչ սքանչելի տղա էր Բիլ Վիփլը։ Երանի նրա փոխարեն ես խեղդվեի ազնիվ խոսք։

― Աստված իմ, կյանքումս ավելի վատ բան չէի լսել։

― Հետո ի՞նչ արեցիք։

― Դե, գոռացինք, գոռացինք, բայց գետն այնտեղ այնքան լայն է, որ ոչ ոք չլսեց մեր ձայնը։ Հայրս ասաց, որ մեզնից մեկը մի կերպ ափ պետք է դուրս գա և օգնություն խնդրի։ Ես միակն էի, որ կարող էր լողալ։ Նետվեցի ջուրը և լողացի դեպի ափ։ Միսս Հուքերն ասաց, որ եթե չկարողանամ շուտ օգնություն հասցնել, գամ այստեղ և որոնեմ իմ հորեղբորը․ նա ամեն ինչ կանի։ Ես ցամաք դուրս եկա մոտ մեկ մղոն ներքև և մինչև հիմա թափառում եմ, փորձում գտնել մեկին, որ մի բան անի, բայց բոլորն ասում են․ «Ինչպե՞ս գիշերով և այսքան ուժեղ հոսանքի ժամանա՞կ։ Իմաստ չունի, գնա մի շոգենավ գտիր։ Այժմ եթե գնաս և․․․»

― Աստված վկա, ես կգնայի, և, իհարկե, պետք է գնալ, բայց, չմեղադրեք․ չգիտեմ, թե ով կվճարի դրա համար։ Ի՞նչ ես կարծում, կարո՞ղ է հայրդ․․․

― Դրա համար մի՛ անհանգստացեք։ Միսս Հուքերը հատկապես ասաց, որ իր հորեղբայր Հորնբեքը․․․

― Ա՜յ քեզ բան, մի՞թե դա նրա հորեղբայրն է։ Այժմ լսիր, վազիր դեպի այն լույսը, ապա դարձիր դեպի արևմուտք և մեկ քառորդ մղոն չանցած՝ կհասնես մի գինետուն։ Այնտեղ կասես, որ քեզ շտապ հասցնեն Ջիմ Հորնբեքի մոտ, ինչքան որ պետք է, նա կվճարի։ Դե, դես֊դեն չթափառես․ նա կուզենա այդ լուրը մանրամասնորեն իմանալ։ Ասա, որ ինքը դեռ քաղաք չհասած՝ ես նրա եղբոր աղջկան կազատեմ։ Դե, հավաքիր ուժերդ, իսկ ես գնամ այս անկյունը, արթնացնեմ իմ մեխանիկին։

Ես վազեցի դեպի լույսը, բայց հենց որ նա շուռ եկավ անկյունը, վերադարձա ու նստեցի իմ մակույկը, խաղաղ ջրերով մոտ վեց հարյուր յարդ թիավարեցի գետն ի վեր և թաքնվեցի լաստանավերի միջև, որովհետև չէի կարող ինձ հանգիստ զգալ, մինչև չտեսնեի գետանավի ճանապարհվելը։ Բայց թե ինձ սփոփված էի զգում այդ ավազակների փրկության, իմ կրած նեղությունների համար․ չէ՞ որ քիչ մարդիկ այդպես կվարվեին։ Ուզում էի, որ այրին իմանար այդ մասին։ Կարծում էի, թե նա կհպարտանար ինձանով, որ օգնել եմ այս սրիկաներին։ Դե, այրին և բարի մարդիկ ամենից շատ հետաքրքրվում են այդպիսի սրիկա ու խարդախ անձնավորությունների օգնելով։

Ինչ որ է, շուտով նկատեցի խորտակվող նավը, որը մթամած ու թախծոտ գետի հոսանքով ցած էր իջնում։ Մի տեսակ սառը դող անցավ մարմնովս, և ես սկսեցի թիավարել դեպի շոգենավը։ Նավը շատ խոր էր իջել ջրի մեջ, և ես իսկույն հասկացա, որ հազիվ թե այնտեղ կենդանի մարդ լինի։ Պտտվեցի շոգենավի շուրջը, մի քանի անգամ բղավեցի, բայց ոչ մի պատասխան։ Ամենուրեք տիրում էր մեռելային լռություն։ Ինձ տխրեցրեց մարդասպանների նման վախճանը, բայց ոչ շատ, որովհետև նրանք ոչ ոքի չէին կարեկցում, ես էլ կարող էի այդ մարդկանց չկարեկցել։

Ահա և գետանավը։ Ես շեղակի շարժվեցի դեպի վար, գետի մեջտեղը, և երբ, իմ կարծիքով, հեռու էի շոգենավի տեսադաշտից, դադարեցի թիավարելուց և նայեցի ետ։ Տեսա, թե ինչպես գետանավը պտտվում է խորտակված նավի շուրջը, որոնելով միսս Հուքերի մարմինը․ չէ՞ որ նավապետը գիտեր, որ նրա հորեղբայր Հորնբեքը կպահանջեր այն։ Շուտով գետանավը դադարեց որոնելուց ու շարժվեց գետափ, և ես էլ անցա իմ գործին․ գետի ընթացքով արագ ցած սուրացի։

Կարծում եմ, որ երկար ժամանակ անցավ, մինչև երևաց Ջիմի լույսը, իսկ երևալիս էլ թվաց, թե հազարավոր մղոններով հեռու է։ Երբ տեղ հասա, արևելքում երկինքն սկսեց մի փոքր շառագունել։ Շարժվեցինք դեպի մի կղզի, թաքցրինք լաստը, ջրասույզ արինք մակույկը, ապա շուռ եկանք ու մեռելային քուն մտանք։

Գլուխ տասնչորսերորդ

Շուտով, երբ արթնացանք, աչքի անցկացրինք այն իրերը, որ նավից կողոպտել էին ավազակները։ Այնտեղ գտանք կոշիկներ, վերմակներ, հագուստեղեն, զանազան այլ բաներ, շատ գրքեր, մի հեռադիտակ, երեք արկղիկ սիգար։ Մենք մեր կյանքում երբեք այսքան հարուստ չէինք եղել։ Սիգարները բարձրորակ էին։ Կեսօրից հետո ամբողջ ժամանակ անտառում պառկած՝ խոսում էինք։ Ես գրքեր էի կարդում։ Մի խոսքով, լավ ժամանակ անցկացրինք։ Ջիմին պատմեցի այն ամենը, ինչ տեղի էր ունեցել խորտակված նավի ներսում, գետանավի վրա և ասացի, թե հենց դրանք էլ կոչվում են արկածներ։ Բայց նա ասաց, որ այլևս արկածներ չի ուզում։ Ասաց, որ երբ ես բարձրացել եմ նավաստիների հարկաբաժինը, իսկ ինքը սողալով ետ է գնացել, տեսել է, որ լաստն այլևս չկա։ Քիչ է մնացել՝ վախից մեռնի։ Այդ պահին մտածել է, որ իր հաշիվը փակված է, քանի որ ամեն դեպքում էլ կորած է։ Մտածել է այսպես․ եթե իրեն չփրկեն, կխեղդվի, իսկ եթե որևէ մեկը փրկի, կուղարկի տուն, որպեսզի ստանա իր վարձատրությունը։ Այնուհետև միսս Ուոտթսոնը, անկասկած, նրան կվաճառեր հարավում։ Եվ Ջիմն իրավացի էր։ Նա գրեթե միշտ էլ իրավացի էր։ Նրա նեգրական գլուխը շատ լավ էր գործում։

Ջիմի համար երկար֊երկար կարդում էի թագավորների, դուքսերի, կոմսերի մասին, թե որքան շքեղ են հագնված նրանք, ինչպիսի նորաձև ու գեղեցիկ զգեստներ ունեն և մեկը մյուսին կոչում են «ձերդ գերազանցություն», «ձերդ ողորմություն» և այլն, փոխանակ ասելու «միստր»։ Ջիմն աչքերը չռած լսում էր․ նրան հետաքրքրում էր այդ բոլորը։ Ի վերջո ասաց․

― Ես չգիտեի, որ դրանք այնքան շատ են, հազիվ թե ես դրանցից որևէ մեկի մասին լսած լինեմ, բացի Սողոմոն թագավորից։^[6] Այո, թագավորներ տեսել եմ նաև խաղաթղթերի վրա։ Որքա՞ն է ստանում թագավորը։

― Ստանո՞ւմ, ― ասացի ես, ― եթե ուզենա, ամիսը հազար դոլար կստանա։ Թագավորները կարող են իրենց ուզածի չափ վերցնել։ Ամեն ինչի տերն ու տնօրերնը նրանք են։

― Լավ է, չէ՞, իսկ ի՞նչ են անում դրանք, Հեք։

― Ի՜նչ տարօրինակ բան ես հարցնում։ Ոչինչ չեն անում։ Նստում են գահին և ուրիշ ոչինչ։

― Չէ հա, իսկապե՞ս այդպես է։

― Այո, իհարկե։ Նրանք միայն նստում են գահին, բացի այն դեպքերից, երբ պատերազմ է ծագում։ Նման դեպքերում գնում են կռվելու։ Մնացած ժամանակը ծուլորեն բազմում են գահին կամ որսի գնում, կամ․․․ սը՜ս, լսո՞ւմ ես աղմուկը։

Մենք դուրս թռանք և նայեցինք մեր շուրջը, բայց ոչինչ չկար, բացի շոգենավի անվի ձայնից, որ գալիս էր հեռվից, հրվանդանի կողմից։ Վերադարձանք մեր տեղը։

― Այո, ― ասացի ես, ― իսկ այլ դեպքերում, երբ ձանձրանում են, սկսում են պառլամենտում աղմկել, իսկ եթե անդամներն այնպես չեն գործում, ինչպես թագավորներն են ցանկանում, բոլորի վիզը թռցնում են։ Բայց մեծ մասամբ ժամանակն անցկացնում են հարեմում։

― Որտեղ են անցկացնո՞ւմ։

― Հարեմում։

― Ի՞նչ բան է հարեմը։

― Այն տունը, որտեղ թագավորը պահում է իր կանանց։ Չգիտե՞ս հարեմների մասին։ Սողոմոնն էլ հարեմ է ունեցել, մոտ մեկ միլիոն կին։

― Այո, գիտեմ։ Մոռացել էի։ Հարեմը, կարծում եմ, գիշերօթիկի նման մի բան է։ Այնտեղ երևի միշտ աղմուկ աղաղակ կլսես, ինչպես մանկական սենյակներում։ Պետք է ենթադրել, որ այդ կանայք շատ էլ կռվում են, և դա մեծացնում է աղմուկը։ Եվ դեռ ասում են, թե Սողոմոնը երբևէ ապրած ամենաիմաստուն մարդն է եղել։ Ես դրան բոլորովին չեմ հավատում։ Ահա թե ինչու։ Կարո՞ղ է իմաստուն մարդը ցանկանալ միշտ ապրել այդպիսի խառնաշփոթության մեջ։ Ոչ, իսկապես չի կարող։ Իմաստուն մարդը կկառուցի կաթսայի գործարան և երբ ցանկանա հանգստանալ, կարող է փակել այն։

― Բայց ինչ էլ լինի, նա ամենաիմաստուն մարդն է եղել։ Այդ բանն ինձ այրին ինքն է ասել։

― Ինձ համար մեկ է, թե ինչ է ասել այրին։ Սողոմոնն իմաստուն մարդ չի եղել։ Նա երբեմն շատ հիմարաբար է վարվել։ Գիտե՞ս այն երեխայի մասին, որին ուզել է երկու կես անել, ― ասաց Ջիմը։

― Այո, այրին այդ մասին ամեն ինչ պատմել է։

― Լավ, ուրեմն, մի՞թե դա աշխարհի ամենատխմար առաջարկը չէ։ Մի րոպե մտածիր այդ առաջարկության մասին։ Ասենք, թե դու կանանցից մեկն ես, այս կոճղը՝ մյուս կինը, ես էլ՝ Սողոմոն իմաստունը, իսկ այս դոլարն էլ՝ երեխան։ Ձեզնից յուրաքանչյուրն ասում է, թե դա իրենն է։ Ի՞նչ անեմ։ Չպե՞տք է հարցնեմ հարևաններին, թե ումն է, և ամբողջությամբ տամ իսկական տիրոջը։ Խելոք մարդն այդպես կանի։ Բայց այստեղ այնպես չէ․ վերցնում եմ դոլարը և երկու կես անում, կեսը տալիս քեզ, կեսը՝ կոճղին։ Սողոմոնն այդպես էր ուզում վարվել երեխայի հետ։ Այժմ ուզում եմ հարցնել քեզ․ ի՞նչ արժեք ունի այդ դոլարի կտրած կեսը, դրանով ոչինչ առնել չես կարող։ Եվ ի՞նչ օգուտ կես երեխայից։ Ես միլիոն հատ կեսի էլ ոչինչ չէի տա։

― Բայց թող այդ, Ջիմ, դու բոլորովին հեռացար նյութից, աստված վկա, հազար մղոնով հեռացար։

― Ո՞վ, ե՞ս։ Գործիդ գնա։ Ինձ քո պատմածը չի հետաքրքրում։ Երբ ես մի բան եմ տեսնում, գիտեմ․ այնտեղ իմաստ կա՞, թե՞ ոչ, իսկ քո պատմածի մեջ իմաստ չկա։ Նրանց վեճը կես երեխայի մասին չի եղել, այլ ամբողջ երեխայի, իսկ եթե մեկը մտածում է, թե ինքը կարող է մեկ երեխայի համար ծագած վեճը հանդարտեցնել կես երեխայով, ապա նա բոլորովին զուրկ է ուղեղից։ Այլևս ինձ մոտ չխոսես քո Սողոմոնի մասին, Հեք, ես նրան առանց քեզ էլ ճանաչում եմ։

― Բայց ես ասում եմ, որ դու չես հասկանում հարցի էությունը։

― Կորչի հարցը։ Ես գիտեմ այն, ինչ գիտեմ։ Իմ կարծիքով իսկական հարցն այդ չէ․ այն ավելի հեռու է և ավելի խոր։ Հարցն այն է, թե ինչ սովորություններ է ունեցել Սողոմոնը։ Օրինակի համար վերցրու մի մարդու, որն ընդամենն ունի մեկ կամ երկու երեխա։ Մի՞թե այդպիսի մարդն իր երեխային կգցի։ Ոչ, իհարկե։ Նա այդպիսի բան թույլ չի տա։ Նա գիտե իր զավակների արժեքը։ Բայց վերցրու մի մարդու, որն ունի հինգ միլիոն երեխա, որոնք վազում են տան չորսբոլորը․ իհարկե, այդ դեպքում դրությունն այլ է։ Նա նույնպիսի պատրաստակամությամբ երկու կես կանի մի երեխայի, ինչպես կկիսեր մի կատու։ Երեխաները շատ են։ Մեկ֊երկուսով ավելի կամ պակաս լինելը Սողոմոնի համար նշանակություն չուներ։

Ես այսպիսի նեգր տեսած չկայի։ Եթե մի գաղափար մի անգամ նրա գլուխը մտներ, այլևս հնարավոր չէր դուրս բերել։ Իմ երբևէ տեսած նեգրերից ոչ մեկը Սողոմոնին այդպես վատ չէր վերաբերվել։ Ուստի ես խոսակցությունը շուռ տվեցի այլ թագավորների վրա և մի կողմ թողի Սողոմոնին։ Պատմեցի Լյուդովիկոս Տասնվեցերորդի^[7] մասին, որի գլուխը վաղուց կտրել էին Ֆրանսիայում, ինչպես և նրա փոքրիկ որդու՝ Դոլֆինի^[8] մասին, որը թագավոր էր դառնալու, բայց նրան էլ էին բանտարկել։ Ասում էին, թե նա այնտեղ էլ մեռել է։

― Խեղճ փոքրիկ տղա։

― Բայց մի քանիսն ասում են, թե դուրս է եկել այնտեղից ու փախել իբր թե Ամերիկա։

― Այդ լավ է։ Բայց նրա համար շատ տխուր կլինի․ այստեղ թագավորներ չկան, այնպես չէ՞, Հեք։

― Ոչ, չկան։

― Ուրեմն՝ նրա համար պաշտոն էլ չկա։ Ի՞նչ է անելու։

― Չգիտեմ։ Դրանցից մի քանիսը ոստիկանատանն են ծառայում, ոմանք էլ ֆրանսերեն խոսել են սովորեցնում։

― Ինչպե՞ս թե, Հեք, մի՞թե ֆրանսիացիները մեզ պես չեն խոսում։

― Ոչ, Ջիմ։ Նրանց ասածից ոչ մի բառ չես հասկանա, ոչ մի բառ։

― Ա՜յ թե ինչ։ Պատճա՞ռը։

― Չգիտեմ, բայց այդպես է։ Ես նրանց լփռտոցի մասին կարդացել եմ մի գրքում։ Ասենք թե մեկը մոտենում է քեզ ու ասում․ «Պառլե՞ վու ֆրանսե»։ Ի՞նչ կհասկանաս դրանից։

― Ոչինչ չեմ հասկանա։ Կվերցնեմ այդ բառերը և կտամ նրա գլխին։ Այդպես կանեմ, եթե նա սպիտակամորթ չլինի։ Ոչ մի նեգրի թույլ չէի տա, որ ինձ այդպիսի բան ասեր։

― Դու էլ բան ասացիր․ հո քեզ չե՞ն հայհոյի։ Դա միայն նշանակում է․ «Ֆրանսերեն խոսո՞ւմ ես»։

― Այդ դեպքում ինչո՞ւ մարդավարի չի հարցնում։

― Ինչո՞ւ, շատ մարդավարի է հարցնում․ ֆրանսիացիք այդպես են ասում։

― Դա խոսելու ծիծաղելի ձև է, և ես այլևս չեմ ուզում այդ մասին լսել։ Դրա մեջ իմաստ չկա։

― Լսիր, Ջիմ, կատուն մեզ նման խոսո՞ւմ է։

― Ոչ, չի էլ կարող։

― Կովը խոսո՞ւմ է։

― Ոչ էլ կովը։

― Կատուն կարո՞ղ է կովի նման խոսել, կամ կովը կատվի նման։

― Ոչ։

― Բնական է և ճիշտ, որ նրանք տարբեր ձևով խոսեն, այնպես չէ՞։

― Իհարկե։

― Իսկ բնական չէ՞ և ճիշտ, որ կատուն ու կովը մեզ նման չխոսեն։

― Շատ բնական։

― Լավ։ Ուրեմն՝ ինչո՞ւ բնական և ճիշտ չէ, որ ֆրանսիացին իր խոսակցությամբ մեզնից տարբերվի։ Պատասխանիր։

― Կատուն մա՞րդ է, Հեք։

― Ոչ։

― Ուրեմն՝ կատուն կովի կամ մարդու նման խոսելու հետ գործ չունի։ Իսկ ֆրանսիացին մա՞րդ է։

― Այո։

― Լավ, ուրեմն, էլ ինչո՞ւ մարդու նման չի խոսում։

Ես տեսա, որ անօգուտ է բառերը շռայլելը․ հնարավոր չէ նեգրին համոզել։ Ուստի վերջ տվի այդ խոսակցությանը։

Գլուխ տասնհինգերորդ

Մեր հաշվով երեք գիշեր էլ պիտի գնայինք Կեյրո հասնելու համար, որը Իլինոյսի նահանգի սահմանագլխին էր, ուր Օհայո գետը թափվում է Միսսուրիի մեջ։ Մեր նպատակն էլ հենց դա էր։ Այնտեղ կվաճառեինք լաստը, կնստեինք մի նավ, Օհայո գետով կբարձրանայինք ազատ նահանգները և այլևս վախենալու բան չէինք ունենա։

Հաջորդ գիշերը մեզ վրա մառախուղ իջավ, և մենք որոշեցինք շարժվել դեպի թփուտներով ծածկված մի կղզի։ Մառախուղի մեջ լողալ հարմար չէր։ Բայց երբ ես, պարանը բռնած, մակույկը թիավարեցի առաջ՝ լաստը մի բանի ամրացնելու, տեսա, որ փոքրիկ ծառերից բացի, ոչինչ չկա։ Պարանը փաթաթեցի գետափնյա մի ծառի, բայց ջրի հոսանքն այդտեղ այնքան ուժեղ էր, որ լաստը թափով եկավ, ծառն արմատահան արեց ու շարունակեց իր ընթացքը։ Ես նկատեցի, որ մառախուղն ավելի ու ավելի է թանձրանում, և դա այնպես ընկճեց ու վախեցրեց ինձ, որ կես րոպե չկարողացա տեղիցս շարժվել, իսկ լաստն այդ միջոցին արդեն անհետացել էր իմ տեսողությունից։ Հնարավոր չէր տեսնել քսան յարդ հեռու։ Ես ցատկեցի մակույկի մեջ, վազեցի հետնակողմը, վերցրի թիակը և սկսեցի առաջ մղել մակույկը, բայց սա տեղից չշարժվեց։ Այնքան էի շտապել, որ պարանը չէի արձակել։ Վեր կացա, փորձեցի արձակել, բայց շատ էի հուզված, և ձեռքերս էլ այնպես էին դողում, որ հազիվ թե կարողանայի մի բան անել։

Հենց որ մակույկը շարժվեց, տաքացած ու բուռն եռանդով շտապեցի հասնել լաստին, թիավարելով կղզյակի երկարությամբ։ Սկզբում ամեն ինչ լավ էր ընթանում։ Կղզյակը հազիվ վաթսուն յարդ երկարություն ունենար, և երբ հասա նրա ծայրին, ընկա սպիտակ, թանձր մառախուղի մեջ։ Ես իմ որտեղ լինելը նույնքան էի պատկերացնում, որքան մեռած մարդը։

Մտածեցի, որ թիավարելը իմաստ չունի․ գիտեի, որ կամ ափի ծանծաղուտը կընկնեմ, կամ կղզի, կամ նման մի տեղ։ Ուստի որոշեցի հանգիստ նստել․ թող հոսանքը տանի ինձ ուր ուզում է։ Բայց շատ դժվար է նման պահերին ձեռքերը ծալել ու նստել։ Ես ձայն էի տալիս և ապա ականջ դնում։ Հեռվից, ներքևից, գալիս էր հազիվ լսելի մի ձայն, և դա ինձ սիրտ էր տալիս։ Նետի նման սլացա այդ կողմը, ականջներս սրած սպասեցի, որ նորից լսեմ այն ձայնը։ Նորից լսեցի մի կանչ, և պարզվեց, որ բոլորովին էլ այն կողմը չեմ գնում, այլ դեպի աջ եմ շարժվում։ Ուղղություն վերցրի դեպի ձախ։ Նորից ոչ մի արդյունքի չհասա, որովհետև մեկ այս, մեկ այն կողմ էի անընդհատ պտույտ գործում, իսկ ձայնն ամբողջ ժամանակ ուղիղ շարժվում էր առաջ։

Ուզում էի, որ այդ հիմարը գլխի ընկներ, թիթեղի կտորի շարունակ հարվածեր, բայց նա, իհարկե, այդպես չարեց, և ինձ շփոթեցնում էին այդ կանչերի միջև ընկած լուռ պահերը։ Այնուամենայնիվ, անընդհատ շարժվում էի առաջ և հանկարծ հեռվից լսեցի մի կանչ։ Արդեն բոլորովին շփոթվեցի։ Դա կամ մի ուրիշ ձայն էր, կամ էլ ես էի շուռ եկել։

Թիակը թողեցի։ Նորից լսեցի այդ կանչը, որը դեռ իմ թիկունքում էր, միայն թե տարբեր տեղերից էր հնչում։ Ես շարունակում էի պատասխանել։ Շուտով այդ ձայնը նորից իմ առջևում էր։ Մտածեցի, որ հոսանքից մակույկի քիթը շուռ է եկել դեպի ցած։ Ուրեմն, ամեն ինչ կարգին է, եթե միայն այդ գոռացողը Ջիմն է և ոչ մի ուրիշ լաստավար։ Մառախուղում ոչինչ չէի կարող ասել ձայնի մասին, որովհետև ոչ մի բան իր բնական տեսքով չի երևում, ոչ էլ ձայնն է բնական հնչում։ Կանչերը շարունակվում էին, և մեկ րոպե հետո ես հասա գահավեժ մի ափ, որտեղ վեր էին ձգվում մեծ֊մեծ ծառերի մառախլապատ ուրվականներ։ Հոսանքն ինձ քշեց դեպի ձախ, տարավ նավարկությունը դժվարացնող, ջրի միջից ցցված բազմաթիվ ծառերի արանքը, որոնք, բախվելով սրընթաց հոսանքին, շառաչում էին։

Մեկ֊երկու վայրկյան հետո նորից ընկա սպիտակ մառախուղի մեջ։ Նորից նույն խոր լռությունը։ Ես կատարելապես անշարժ նստել էի, ունկնդրելով իմ սրտի բաբախյունին և, թվում էր, թե մի անգամ շունչ առնելիս սիրտս հարյուր անգամ բաբախում էր։

Ես անմիջապես հասկացա, թե բանը ինչ է և ձեռ քաշեցի այդ ափից։ Այդ զառիթափը կղզու մի կողմն էր, իսկ Ջիմը գնացած կլիներ մյուս ափը։ Դա սովորական փոքրիկ կղզյակ չէր, որ հնարավոր լիներ տասը րոպեում թիավարելով հասնել ծայրը։ Այնտեղ աճում էին իսկական կղզու մեծ֊մեծ ծառեր։ Հավանորեն դա կունենար հինգ կամ վեց մղոն երկարություն և ավելի քան կես մղոն լայնություն։

Մոտ տասնհինգ րոպե հանգիստ սպասեցի՝ ականջներս սրած։ Հոսանքը, իհարկե, ժամում չորս֊հինգ մղոն ինձ տանում էր առաջ, բայց դա սովորաբար չես նկատում, ընդհակառակը, այնպես է թվում, թե մակույկն անշարժ կանգնած է ջրում։ Եվ երբ ծառի մի փոքրիկ բուն սահում անցնում է աչքիդ առջևից, չես պատկերացնում, թե ինչպիսի արագությամբ ես գնում, բայց պահում ես շունչդ և մտածում, թե ինչպես է սլանում ջուրը։ Եթե ձեր կարծիքով դա այնքան էլ տխուր ու սարսափելի չէ, գոնե մեկ անգամ փորձեք և կտեսնեք։

Այնուհետև մոտ կես ժամ մերթընդմերթ գոռում էի։ Վերջապես լսեցի հեռվից եկող մի պատասխան ձայն և փորձեցի հետևել դրան, բայց չկարողացա և անմիջապես մտածեցի, որ ընկել եմ կղզյակների մի բնի մեջ, որովհետև իմ երկու կողմում էլ աղոտ կերպով նշմարում էի ինչ֊որ կղզյակներ։ Երբեմն ինձ դրանցից բաժանողը մի բարակ նեղուց էր լինում։ Մի քանիսն էլ, որ չէի նկատել, իրենց գոյությունն զգացնել էին տալիս․ լսում էի, թե հոսանքն ինչպես է բախվում ափերին կիտված չոր մացառներին ու աղբին։ Ինչ որ է, շուտով այդ կղզյակների արանքում շփոթվելով, այլևս կանչեր չէի լսում։ Սկզբում փորձեցի որևէ կերպ հետևել ձայներին, բայց դա ավելի անօգուտ էր, քան շարժվող լույսին հետևելը։ Ես դեռ չեմ տեսել, որ ձայնն այդպես հանկարծ խորտակվի և այդքան արագ ու հաճախ փոխի իր տեղը։

Չորս֊հինգ անգամ ստիպված եղա շուռումուռ գալ՝ ափից հեռու մնալու համար, որպեսզի չբախվեի կղզիներին։ Մտածում էի, թե լաստը պետք է որ հաճախ բախված լինի ափին, այլապես շատ հեռացած կլիներ և լսողության սահմանից դուրս․ այն ավելի արագ էր լողում, քան մակույկը։

Ինչ որ է, շուտով ինձ թվաց, թե նորից բաց գետի վրա եմ, բայց ոչ մի տեղից ձայն չէի լսում։ Ենթադրում էի, թե Ջիմը գուցե բախվել է ջրասույզ ծառերի և իր հաշիվը փակել։ Շատ էի հոգնած։ Պառկեցի մակույկի մեջ, մտածելով, թե այլևս միտք չունի չարչարվել։ Իհարկե, քնել չէի ուզում, բայց աչքերս այնպես էին փակվում, որ դիմադրել չէի կարող։ Վճռեցի, որ պետք է կատվի պես մի քիչ քնել։

Բայց իմ հաշվով դա կատվի քուն չէր․ երբ արթնացա, մառախուղը ցրվել էր, աստղերը պայծառ շողում էին, և գետի մի մեծ ոլորան պտտեցնում էր մակույկը, առաջ գցելով հետնամասը։ Ամենից առաջ չգիտեի, թե որտեղ եմ։ Ինձ թվաց, թե դա երազ է, իսկ երբ սկսեցի որոշ բաներ վերհիշել, ամեն ինչ այնպես աղոտ էի պատկերացնում, որ դրանք կարծես անցյալ շաբաթ էին կատարվել։

Այստեղ գետը սարսափելի լայն էր։ Ափերը երկու կողմից ծածկված էին բարձր ու խիտ անտառով, որն ինչքան կարելի էր նշմարել աստղերի լույսի տակ, գոյացրել էր հաստատուն մի պատ։ Նայեցի հեռուն, գետի հոսանքն ի վար և ջրի մակերեսին նկատեցի մի սև կետ։ Հետևեցի այդ կետին և, երբ հասա, տեսա, որ դա երկու գերան էր՝ իրար միացրած։ Ապա նկատեցի մի այլ կետ, հետևեցի, ապա մի երրորդը, և այս անգամ չսխալվեցի․ դա մեր լաստն էր։

Երբ հասա լաստին, Ջիմը նստած էր այնտեղ, գլուխը կախած երկու ծնկների արանքը։ Նա քնած էր, աջ թևը հենած ղեկաթիակին։ Մյուս թիակը ճզմվել, ջարդվել էր, և լաստը ծածկված էր տերևներով, ճյուղերով և ցեխով։ Հասկանալի էր, որ դա նույնպես խորդուբորդ ճանապարհ էր անցել։

Կապեցի մակույկը, պառկեցի լաստի վրա, Ջիմի քթի տակ, սկսեցի հորանջել, ապա բռունցքներս դեմ արեցի Ջիմին, ասելով․

― Հե՜յ, Ջի՛մ, մի՞թե ես մինչև հիմա քնած եմ եղել։ Ինչո՞ւ չես արթնացրել։

― Աստվա՛ծ իմ, այդ դո՞ւ ես, Հեք։ Եվ դու չե՞ս մեռել․․․ չե՞ս խեղդվել․․․ վերադարձե՞լ ես։ Չեմ հավատում աչքերիս, քաղցրիկս, չեմ հավատում։ Թող մի լավ նայեմ քեզ, որդիս, նայեմ քեզ։ Ոչ, չես մեռել, վերադարձել ես, ողջ և առողջ, ճիշտ նույն Հեքը, նախկին Հեքը, փա՛ռք աստծո։

― Ի՞նչ է պատահել քեզ, Ջիմ։ Հարբա՞ծ ես։

― Հարբա՞ծ։ Մի՞թե հարբած եմ։ Մի՞թե ժամանակ էի գտել հարբելու։

― Հապա ի՞նչն է ստիպում քեզ այդպես խելացնոր բաներ ասել։

― Ի՞նչ խելացնոր բան։

― Ի՞նչ։ Չասացի՞ր իմ վերադարձի մասին և նման դատարկ բաներ, կարծես թե ես ուրիշ տեղ եմ եղել։

― Հե՛ ք, Հե՛ք Ֆինն, նայիր աչքերիս, նայիր աչքերիս։ Մի՞թե ուրիշ տեղ չես գնացել։

― Ուրիշ տե՞ղ։ Ի՞նչ ես ուզում ասել։ Ես ոչ մի տեղ չեմ գնացել։ Որտե՞ղ պիտի գնացած լինեի։

― Լսիր, Հեք, այստեղ ինչ֊որ սխալ բան կա։ Մի՞թե սա ես եմ, կամ ո՞վ եմ ես, ես այստե՞ղ եմ, կամ որտե՞ղ եմ։ Այդ եմ ուզում իմանալ։

― Լավ, կարծում եմ, որ այստեղ ես․ դա պարզ է ու հասկանալի, բայց մտածում եմ, որ դու ցնդած, հիմար ծերուկ ես, Ջիմ։

― Հիմա՞ր եմ, հիմա՞ր եմ։ Լավ, դու իմ այս հարցին պատասխանիր․ դու մակույկով չմոտեցա՞ր կղզյակին՝ պարանը բռնած, որպեսզի լաստը ծառին կապեիր։

― Ոչ, չեմ կապել։ Ի՞նչ կղզյակ։ Ես ոչ մի կղզյակ չեմ տեսել։

― Կղզյակ չե՞ս տեսել։ Ինչպե՞ս թե չես տեսել․ մի՞թե պարանը չարձակվեց և լաստը չգնաց ջրի հետ, քեզ թողնելով մակույկի մեջ, մառախուղում։

― Ի՞նչ մառախուղ։

― Մառախուղ, այն մառախուղը, որ ամբողջ գիշերը պատել էր չորս կողմը։ Եվ դու չէի՞ր գոռում, և մենք շփոթվեցինք կղզյակների միջև, մեզնից մեկը կորավ, մյուսին էլ նույնչափ կարելի էր կորած համարել, որովհետև չգիտեր, թե ինքը որտեղ է։ Եվ ես խճճվեցի այդ բազմաթիվ կղզյակների մեջ, սարսափելի ժամեր անցկացրի։ Քիչ էր մնում խեղդվեի։ Ասա, այդպես չէ՞, Հեք, այդպես չէ՞։ Պատասխանիր։

― Չափազանց անհասկանալի բաներ ես ասում, Ջիմ։ Ես ոչ մի մառախուղ չեմ տեսել, ո՛չ կղզիներ, ո՛չ էլ նեղություն կամ նման բաներ։ Ես նստած եմ եղել այստեղ, խոսել եմ քեզ հետ ամբողջ գիշերը, մինչև դու մի տասը րոպե առաջ քնեցիր, ես էլ, երևի քնել եմ։ Դու այդքան շատ չէիր կարող հարբել, ասել կուզի՝ երազ ես տեսել։

― Բայց ինչպե՞ս կարող էի այդ բոլորը տասը րոպեում տեսնել։

― Լավ, թողնենք դա․ երազումդ ես տեսել, որովհետև այդ ասածներիցդ ոչ մեկը չի պատահել։

― Բայց, Հեք, այդ բոլորն ինձ համար նույնքան պարզ է, որքան․․․

― Նշանակություն չունի, թե որքան պարզ է, դրանում ոչինչ չկա։ Ես լավ գիտեմ, որովհետև ամբողջ ժամանակ քեզ հետ եմ եղել։

Մոտ հինգ րոպե Ջիմը ոչինչ չասաց․ նա նստած խորհրդածում էր այդ մասին։ Ապա ասաց․

― Լավ, այդ դեպքում ընդունում եմ, որ քնել եմ, Հեք, բայց մեռնեմ, եթե դա երբևիցե տեսածս երազներիցս ամենածանրը չի եղել։ Եվ ես մինչ այդ երբեք այնպիսի երազ չեմ տեսել, որն ինձ այդքան հոգնեցներ։

― Դե, ի՞նչ կա որ․ երբեմն ոչ մի բան մարդուն այնպես չի հոգնեցնում, ինչպես երազը։ Բայց այս մեկը իմաստուն երազ է։ Մեկնաբանինր այդ երազը, Ջիմ։

Ջիմը գործի անցավ և ինձ պատմեց ամբողջը՝ սկզբից մինչև վերջ, ճիշտ այնպես, ինչպես պատահել էր, միայն թե շատ գունազարդեց։ Ապա ասաց, որ այժմ պետք է մեկնաբանել, քանի որ այդ երազը ուղարկվել է մեզ որպես նախազգուշացում։ Նրա ասելով, առաջին կղզյակն այն մարդն է, որը կաշխատի մեզ համար լավ բան անել, բայց հոսանքը մի այլ մարդ է, որը մեզ հեռացնում է առաջինից։ Գոռոցները նախազգուշացումներ են, որ միշտ կգան, իսկ եթե մենք չուզենք նեղություն կրել և հասկանալ դրանք, ապա ձայները մեր գլխին փորձանք կբերեն, փոխանակ մեզ հեռու պահելու։ Կղզյակների բազմությունը նշանակում է նեղություն։ Դա կգա, եթե գործ բռնենք վատ ու ամեն տեսակի ստոր մարդկանց հետ։ Բայց եթե մենք մեր գործին հետևենք և ուրիշներին խոսք չդարձնենք ու չբարկացնենք, կշարժվենք առաջ, դուրս կգանք մառախուղից դեպի մեծ, վճիտ գետը, ասել կուզի՝ ազատ նահանգները և այլևս ձախորդության չենք պատահի։

Լաստը բարձրանալուցս հետո ամպերը մթնեցրին շրջակայքը, բայց շուտով երկինքը նորից պարզվեց։

― Դե, Ջիմ, այդ բոլորը բավական լավ մեկնաբանեցիր, ― ասացի ես, ― բայց սրա՞նք ինչ են։

Խոսքը վերաբերում էր լաստի վրա թափված տերևներին ու ցեխին, ինչպես և կոտրված թիակին։ Այժմ դրանք լավ երևում էին։

Ջիմը նայեց այդ թափթփուկներին, նայեց ինձ և ապա՝ նորից թափթփուկներին։ Երազի մասին մեր խոսակցությունը այնպես ուժեղ էր տպավորվել նրա գլխում, թվում էր, թե նա անզոր է այն վանել և անմիջապես դրանք փոխարինել փաստերով։ Բայց երբ ամեն ինչ հասկացավ, անթարթ, անժպիտ նայեց ինձ ու ասաց․

― Դրանք ի՞նչ բաներ են։ Հիմա կասեմ։ Երբ ես հոգնեցի թիավարելուց ու կանչելուց և վայր ընկա քնելու, սիրտս այնպե՜ս էր կոտրված քեզ կորցնելու համար։ Ես չէի մտածում, թե ինչ կպատահի ինձ կամ լաստին։ Եվ երբ արթնացա ու նորից գտա քեզ ողջ֊առողջ, այնքան ուրախացա, որ աչքերս լցվեցին արցունքներով, ուզեցի ծնկաչոք համբուրել ոտքերդ։ Իսկ դու ուզում ես միայն ստել ու գժվեցնել ծեր Ջիմին։ Այդ ամբողջն աղբ է, անպետք բան․ անպետք են այն մարդիկ, որոնք իրենց ընկերների գլխին աղբ են շպրտում և ամաչեցնում նրանց։

Նա կամաց վեր կացավ, քայլեց դեպի վիգվամը, ներս մտավ և այլևս ոչինչ չասաց։ Բայց դա բավական էր։ Այդ խոսքերից ես ինձ այնպես նվաստացած էի զգում, որ պատրաստ էի գրեթե համբուրելու նրա ոտքերը, միայն թե նա իր ասածը ետ վերցներ։

Մոտ տասնհինգ րոպե անցավ, մինչև ես կարողացա կոտրել ինձ, գնալ խոնարհվելու մի նեգրի առջև։ Բայց ես դա արեցի և հետագայում երբեք չափսոսացի դրա համար։ Այլևս ոչ մի ստոր խաղ չխաղացի նրա գլխին, և այդ կատակն էլ չէի անի, թե իմանայի, որ նա կվշտանա։

Գլուխ տասնվեցերորդ

Մենք գրեթե ամբողջ օրը քնեցինք և ճանապարհ ընկանք գիշերը։ Մեր առջևից լողում էր երկար մի լաստ, որը աննկատ շարժվում էր, ինչպես թափոր։ Լաստի յուրաքանչյուր ծայրին կար չորս երկար, մեծ թի։ Պետք է որ այնտեղ լինեին երեսուն մարդուց ոչ պակաս։ Լաստի վրա, իրարից բավական հեռու, պատրաստել էին հինգ մեծ վիգվամ, դրանց արանքում վառել բացօթյա խարույկ, իսկ լաստի ամեն ծայրին տնկել դրոշակի մի երկար ձող։ Դա հզորության ու նորաձևության նշան էր։ Արժեր լաստավար լինել այդպիսի մի լաստի վրա։

Հոսանքի հետ գնալով, հասանք մի մեծ ոլորանի։ Գիշերն ամպամած էր, տոթ։ Գետը շատ լայն էր, և երկու ափերին պատի նման բարձրանում էր խիտ անտառը։ Հազիվ թե բացատ լիներ կամ ծառերի միջից լույսի նշույլ երևար։ Մենք խոսում էինք Կեյրոյի մասին և հարցնում իրար, թե հասնելիս կիմանա՞նք, որ Կեյրոն դա է։ Ես ասում էի, որ այնտեղ ընդամենը տասը տուն կա։ Եթե այնպես պատահեր, որ լույսերը վառած չլինեին, ինչպե՞ս իմանայինք, թե անցնում ենք ավանի առջևով։ Ջիմն ասում էր, որ եթե այնտեղ երկու մեծ գետ միանում են իրար, ապա դրանից կիմացվի տեղը։ Բայց ես ասացի, գուցե մեզ թվա, թե անցնում ենք կղզու մոտով և նորից գանք հին գետը։ Դա անհանգստացրեց Ջիմին, ինչպես և ինձ։ Ի՞նչ անենք։ Ես ասացի, որ լույս երևալուն պես մակույկով կթիավարեմ ափ, կհայտնեմ, որ հետևից առևտրական լաստանավով գալիս է հայրս և այս գործի մեջ փորձ չունի․ ուզում է իմանալ, թե դեռ որքան ճանապարհ է մնում մինչև Կեյրո։ Ջիմը գտնում էր, որ դա լավ միտք է։ Ծխեցինք ու սպասեցինք։

Այժմ ոչինչ չէր մնում անելու, բացի ուշի֊ուշով շրջապատը դիտելուց։ Պետք է հետևեինք, թե երբ կերևա ավանը, այլապես կանցնեինք մոտով առանց նկատելու։ Ջիմն ասում էր, թե ինքը միանգամայն վստահ է, որ բաց չենք թողնի ավանը և ինքը կդառնա ազատ մարդ։ Իսկ եթե վրիպենք, նորից կընկնի ստրկատիրական նահանգ, և արդեն հավերժ հրաժեշտ ազատությանը։ Ամեն րոպե նա վեր էր ցատկում ու ասում․

― Ահա Կեյրոն։

Բայց սխալվում էր։ Նրա տեսած լույսերը շարժվող կրակներ էին լինում կամ լուսատիտիկներ։ Նորից նստում էր տեղը և հսկում, ինչպես առաջ։ Ջիմն ասաց, որ ինքը հուզվում, տենդային վիճակի մեջ է ընկնում, երբ զգում է, թե որքան մոտ է ազատությունը։ Բայց ես էլ պակաս չէի հուզվում ու դողում, երբ լսում էի, որովհետև միայն այժմ սկսեցի մտքովս անցկացնել, որ նա իսկապես շուտով ազատ կլինի։ Բայց այդ բանում ո՞վ էր մեղավորը։ Իհարկե, ես։ Չգիտեի, թե ինչպես կամ ինչ ճանապարհով խիղճս ազատեմ դրանից։ Այդ բանն այնպես է ինձ նեղում, որ դադար չունեի, չէի կարողանում հանգիստ մնալ մի տեղում։ Մինչ այդ երբեք ինձ հարց չէի տվել, թե ինչ է իմ արածը։ Բայց այդ միտքն ինձնից չէր հեռանում ու ավելի էր այրում հոգիս։ Փորձեցի ինքս ինձ համոզել, թե ես մեղավոր չեմ, քանի որ Ջիմին ես չեմ փախցրել իր օրինական տիրոջից։ Բայց ապարդյուն․ խիղճս ամեն անգամ ըմբոստանում էր իմ դեմ ու ասում․ «Դու գիտեիր, որ նա փախչում է հանուն ազատության, կարող էիր թիավարել դեպի ափ և այդ մասին մեկին հայտնել։ Եվ դա ճիշտ կլիներ։ Դրա համար էլ ոչ մի կերպ չէի կարողանում ազատվել այդ մտքերից։ Ահա թե որն էր դժվարությունը։ Խիղճս ասում էր․ «Քեզ ի՞նչ էր արել խեղճ միսս Ուոթսոնը, որ դու կարողացար հանգիստ նայել, երբ նրա նեգրը աչքիդ առաջ փախչում էր ու ոչ մի բառ չասացիր։ Ի՞նչ էր արել քեզ այդ խեղճ պառավը, որ դու կարողացար այդպես ստորաբար վարվել նրա հետ։ Չէ՞ որ նա ամեն կերպ աշխատում էր քո դասը սովորեցնել, բացատրում էր, թե ինչպես պետք է վարվել մարդկանց հետ, աշխատում էր ամեն կերպ բարի լինել քո նկատմամբ։ Ոչ մի վատ բան չէր արել քեզ»։

Ինձ այնպես նվաստացած ու ողորմելի էի զգում, որ ուզում էի մեռնել։ Լաստի վրա անհանգիստ ետ ու առաջ էի քայլում, նախատում ինքս ինձ։ Ջիմը նույնպես անհանգիստ էր։ Մեզնից ոչ մեկը չէր կարողանում հանգիստ նստել։ Ամեն անգամ նա պարելով շուռ էր գալիս ու ասում․ «Ահա Կեյրոն», և այդ բառերը սրտիս միջով անցնում էին ինչպես գնդակ, և ես մտածում էի, եթե դա Կեյրոնն է, ես կմեռնեմ ամոթից։

Մինչ ես ինքս ինձ խորհրդածում էի, Ջիմը ինքնիրեն ամբողջ ժամանակ բարձրաձայն խոսում էր։ Նա ասում էր, թե ինչպես որևէ ազատ նահանգ հասնելիս, իր առաջին գործը կլինի փող խնայել, ոչ մի ցենտ չծախսել և երբ բավական փող հավաքի, փրկագնով կազատի կնոջը, որը ստրկուհի էր մի ագարակում, ոչ հեռու միսս Ուոթսոնի բնակավայրից։ Այնուհետև երկուսով կաշխատեն և ետ կգնեն իրենց երկու երեխաներին։ Իսկ եթե տերը չվաճառի նրանց, ապա իրենք կդիմեն մի աբոլիցիոնիստի, որը և նրանց կգողանա։

Այս խոսակցությունը լսելիս սառչում էի։ Նա իր կյանքում երբեք չէր համարձակվել նման բան խոսել։ Ահա տեսեք, թե ինչպիսի փոփոխություն էր առաջանում նրա մեջ, երբ մտածում էր, թե մոտ է իր ազատությանը։ Դա նման էր մի հին ասացվածքի․ «Նեգրին մեկ մատ տուր, և նա ամբողջ թևը կվերցնի»։ Ես մտածում էի, թե ահա ինչ է դուրս գալիս իմ թեթևամտությունից։ Աչքիս առաջ էր այս նեգրը, որին ես շատ թե քիչ օգնել էի փախչելու։ Սա արիանալով ասում էր, թե գողանալու է իր երեխաներին, երեխաներ, որ պատկանում էին մի ուրիշ մարդու, իսկ այդ մարդուն ես նույնիսկ չէի ճանաչում և նա երբեք ինձ ոչ մի վնաս չէր տվել։

Ինձ համար ցավալի էր Ջիմից նման բան լսել․ նրա կողմից դա ստորություն էր։ Խիղճս զայրույթից ինձ ավելի ուժեղ էր ցնցում, քան երբևէ, մինչև ի վերջո ասացի խղճիս․ «Ինձ հանգիստ թող, դեռ ուշ չէ․ հենց որ առաջին լույսը նկատեմ, կթիավարեմ ափ ու կհայտնեմ»։ Անմիջապես հանգստացա, ինձ զգացի ուրախ ու փետուրի պես թեթև։ Իմ ամբողջ տագնապն անհետացավ։ Սկսեցի ուշադիր հետևել, թե լույս չի՞ երևում, և ինչ֊որ բան էի երգում։ Շուտով երևաց մի լույս, և Ջիմը գոչեց․

― Մենք փրկվա՜ծ ենք, Հեք, մենք փրկվա՜ծ ենք։ Վե՛ր կաց և կրնկի պարիր։ Ահա, վերջապես, հին, բարի Կեյրոն։ Ես լավ գիտեմ։

Ես ասացի․

― Ջիմ, վերցնեմ մակույկը, գնամ տեսնեմ։ Գուցե դա չէ։

Նա վեր թռավ տեղից ու պատրաստեց մակույկը, իր հին բաճկոնը փռեց հատակին, որ նստեմ ու թիակը տվեց ինձ։ Եվ երբ ես արդեն թիավարելով հեռանում էի, ասաց․

― Շուտով ես ուրախությունից կգոռամ և կասեմ, որ այդ բոլորը կատարվեց Հեքի շնորհիվ։ Ես ազատ մարդ եմ, և երբեք չէի ազատվի, եթե Հեքը չլիներ։ Դա Հեքն է արել։ Ջիմը քեզ չի մոռանա, Հեք։ Ջիմի բարեկամներից ամենալավը դու ես, իսկ այժմ միակ բարեկամը։

Ես քրտնաթոր հեռանում էի դեպի ափ, որպեսզի հայտնեի նրա մասին, բայց երբ նա ասաց այդ բառերը, թվաց, թե ամբողջովին զինաթափ եղա։ Այժմ դանդաղեցրի ընթացքս և որոշակի չգիտեի․ լա՞վ էր, որ այդ քայլին էի դիմում, թե՞ ոչ։ Երբ հիսուն յարդ հեռացել էի, Ջիմն ասաց․

― Ահա, գնում ես, իմ վաղեմի՛ բարեկամ, հավատարի՛մ Հեք, միակ սպիտակամորթ ջենտլմենը, որը հարգում է ծերուկ Ջիմին տված խոստումը։

Նրա այդ խոսքերը թուլացրին ինձ։ Կարծես հիվանդ լինեի։ Բայց ինքս ինձ ասացի․ «Պետք է անեմ, չեմ կարող չանել»։ Հենց այդ ժամանակ իմ կողմը եկավ մի մակույկ, մեջը՝ հրացանավոր երկու մարդ։ Նրանք կանգ առան․ ես էլ կանգ առա։ Նրանցից մեկն ասաց․

― Այդ ի՞նչ է այնտեղ։

― Լաստ, ― ասացի ես։

― Դո՞ւ էլ այդ լաստից ես։

― Այո, սըր։

― Այնտեղ մարդիկ կա՞ն։

― Միայն մեկը, սըր։

― Լավ, այս գիշեր այնտեղ վերևում, ոլորանի գլխին հինգ նեգր են փախել։ Քո ասած մարդը սև՞ է, թե՞ սպիտակ։

Ես անմիջապես չպատասխանեցի։ Փորձեցի որևէ բան ասել, բայց բառերը բերանիցս դուրս չէին գալիս։ Մեկ֊երկու վայրկյան ջանացի հավաքել ինքս ինձ և ամեն ինչ ասել, բայց հարկ եղած արիությունը չունեցա։ Մի ճագարի լեղի էլ չունեի։ Զգում էի, որ ուժասպառ եմ լինում, ուստի հրաժարվեցի զուր ջանքերի գործադրումից և ասացի․

― Սպիտակ է։

― Կարծում եմ, պետք է անձամբ գնանք ստուգենք։

― Ես էլ եմ ուզում, որ գնանք, ― ասացի ես, ― այնտեղ հայրս է, և գուցե դուք օգնեք ինձ լաստը քաշելու ափ, որտեղ լույսն է։ Նա հիվանդ է, ինչպես և մայրս ու Մերի Աննան։

― Ա՜խ, սատանան տանի, մենք շտապում ենք, տղա։ Բայց կածում եմ, պետք է օգնել։ Արի, թիակովդ կառչիր մեր նավակից, և գնանք։

― Ես կառչեցի թիակով, և նրանք էլ կռացան իրենց թիակների վրա։ Մեկ֊երկու հարվածից հետո ես ասացի․

― Հայրս շատ շնորհակալ կլինի։ Ում խնդրեցի, որ մեզ օգնեն, լաստը ափ քաշեն, ուշադրություն չդարձրին և թողին֊հեռացան, իսկ ինքս մենակ անել չեմ կարող։

― Դժոխային ստորություն է և տարօրինակ։ Ասա՛, տղա՛, ի՞նչ է պատահել հորդ։

― Նա․․․ նա․․․ մի առանձին բան չկա։

Նրանք վերջ տվին թիավարելուն։ Մինչև լաստը քիչ էր մնացել, երբ նրանցից մեկն ասաց․

― Տղա՛, դու սուտ ես խոսում։ Ի՞նչ է պատահել հորդ։ Ճիշտ ասա, քեզ համար ավելի լավ է՝ ճիշտն ասես։

― Կասեմ, սըր, կասեմ, ազնիվ խոսք, միայն թե մեզ մի՛ լքեք, խնդրում եմ։ Նա․․․ նա․․․ չէ՞ որ դուք կարիք չունեք լաստին մոտենալու, դուք միայն ծայրից քաշեցեք, իսկ պարանը ես կգցեմ ձեզ։ Խնդրում եմ, օգնեցեք մեզ։

― Ջոն, ե՛տ դարձրու, ե՛տ դարձրու, ― ասաց մեկը։

Նրանք ետ դարձան։

― Հեռո՛ւ կաց, տղա՛, քամու ուղղությամբ կանգնիր։ Սատանան տանի, վախենում եմ, թե քամին վարակը քշի մեզ վրա։ Քո հայըը ծաղկով հիվանդացած կլինի, և դու այդ լավ գիտես։ Ինչո՞ւ հենց սկզբից չասացիր։ Չլինի՞ թե ուզում ես, որ հիվանդությունը տարածվի։

― Ի՞նչ անեմ, ― ասացի ես հեկեկալով, ― ձեզնից առաջ ում ասացի, մեզ թողեցին, հեռացան։

― Խե՛ղճ տղա։ Բայց մեր ասածը ճիշտ է, չէ՞։ Մենք ուղղակի ցավում ենք, բայց մենք․․․ լավ, թողնենք այդ, մենք չենք ուզում ծաղկով հիվանդանալ, հասկանո՞ւմ ես։ Լսիր, ասեմ, թե ինչ անես։ Չփորձես ինքնագլուխ ափ դուրս գալ․ ափին զարնվելով ջարդ ու փշուր կլինես։ Ջրի հոսանքով իջիր մոտ քսան մղոն և գետի ձախ կողմում կտեսնես մի ավան։ Մինչև տեղ հասնես, լույսը վաղուց բացված կլինի, և երբ օգնություն խնդրես, ասա, որ ձերոնք բոլորը մրսել են ու տենդով հիվանդացել։ Նորից չհիմարանաս, որպեսզի մարդիկ կասկածեն, թե բանն ինչ է։ Այժմ մենք ուզում ենք քեզ լավություն անել։ Դրա համար դու մեզնից հեռացիր մի քսան մղոն, լա՞վ, տղա։ Այնտեղ, լույսի մոտ ափ դուրս գալը ոչ մի օգուտ չի բերի քեզ․ դա անտառանյութերի բակ է, ուրիշ ոչինչ։ Քո հայրը հավանորեն թշվառ, դժբախտ մարդ է։ Ահա, այս տախտակի վրա կդնեմ քսան դոլար ոսկեդրամ, և երբ տախտակը լողալով հասնի քեզ, կվերցնես։ Ես ինձ նվաստացած եմ զգում, որ ձեզ թողնում եմ, բայց աստված իմ, ծաղկի հետ կատակ անել չի կարելի, դու այդ հասկանո՞ւմ ես։

― Սպասիր, Փարքեր, ― ասաց մյուս մարդը, ― ահա քսան դոլար էլ իմ կողմից։ Ցտեսություն, տղա․ արա, ինչպես միստր Փարկերն է ասում, և այդ դեպքում ամեն ինչ լավ կլինի։

― Այդպես է, տղաս, ցտեսություն, ցտեսություն։ Եթե որևէ փախած նեգր տեսնես, օգնություն կանչիր և բռնել տուր։ Քեզ դրա համար փող կտան։

― Ցտեսություն, սըր, ― ասացի ես, ― ես ոչ մի փախած նեգրի բաց չեմ թողնի, եթե կարողանամ։

Նրանք հեռացան, և ես բարձրացա մեր լաստը, ինքս ինձ վատ ու նվաստացած զգալով, շատ լավ գիտեի, որ իմ արածը ճիշտ չէ։ Միաժամանակ հասկանում էի, որ իմ կողմից զուր էր ճիշտ գործելու փորձեր անելը։ Մեկը, որ մանկուց է շեղվում ճշմարիտ ճանապարհից, հետագայում երբեք չես կարող ստիպել․ նա չի կարող ուղղվել։ Նեղն ընկնելիս հենարան չունի, որ ապավինի իր աշխատանքին։ Նա պարտվում է։ Այնուհետև մի րոպե մտածելուց հետո ինքս ինձ ասացի․ սպասիր, ենթադրենք, թե ճիշտ ես վարվել և Ջիմին հանձնել ես նրանց։ Արդյո՞ք դրանից քեզ ավելի լավ կզգայիր, քան հիմա։ Ոչ, պատասխանեցի ինքս ինձ, վատ կզգայի, նույնքան վատ, որքան այժմ։ Լավ, ուրեմն, ասացի ես, էլ ի՞նչ օգուտ ճիշտ գործելուց, երբ ճիշտ գործելը ձանձրալի է այն ժամանակ, երբ սխալը նեղություն չի պատճառում, իսկ հատուցումը նույնն է։ Ես կանգնել էի փակուղու առջև, և պատասխան չկար։ Մտածեցի, որ դրա համար այլևս չեմ անհանգստանա և այսուհետև միշտ կանեմ այն, ինչ այդ պահին ամենից օգտակարն է։

Մտա մեր վիգվամը։ Ջիմն այնտեղ չէր։ Նայեցի շուրջս և ոչ մի տեղ նրան չգտա։ Կանչեցի․

― Ջի՜մ։

― Այստեղ եմ, Հեք։ Նրանք արդեն այնքան հեռո՞ւ են, որ մեզ չտեսնեն․ կամա՛ց խոսիր։

― Ջիմը մտել էր ջուրը, լաստի հետնամասի թիակի տակ։ Ջրից դուրս միայն քիթն էր երևում։ Ասացի, որ նրանք այլևս չեն երևում։ Ջիմը բարձրացավ լաստի վրա։ Նա ասաց․

― Ես լսեցի ձեր ամբողջ խոսակցությունը, սուզվեցի գետի մեջ և պատրաստվում էի լողալով ափ դուրս գալ, եթե նրանք գային մեր լաստը։ Երբ գնային, նորից կվերադառնայի։ Բայց ինչպե՜ս խաբեցիր նրանց, Հեք։ Ամենասրամիտ ձևով գլուխներս ազատեցիր։ Պետք է ասեմ, տղաս, որ դրանով փրկեցիր ծեր Ջիմին։ Ծեր Ջիմը դա չի մոռանա, քաղցրի՜կս։

Ապա խոսեցինք փողից։ Բավական լավ եկամուտ էր՝ ամեն մեկիս քսան դոլար։ Ջիմն ասաց, թե այժմ կարող ենք տախտակամածի տոմսեր գնել ու ճանապարհորդել շոգենավով։ Փողն այնքան է, որ մեզ կբավականացնի մինչև ազատ նահանգները։ Նա ասաց, որ քսան մղոնն այնքան հեռու տարածություն չէ լաստի համար, բայց ինքն ուզում էր, որ մենք այժմ արդեն հասած լինեինք այնտեղ։

Լուսադեմին մոտեցանք ափին և կապեցինք լաստը։ Ջիմն ամեն կերպ աշխատեց այն լավ քողարկել։ Ամբողջ օրն զբաղվեց իրերը կարգի բերելով ու կապկպելով, որ լաստին հրաժեշտ տանք։

Այդ գիշեր ժամը տասին մենք հեռվում, ոլորանի ձախ կողմում, նկատեցինք ինչ֊որ քաղաքի լույսեր։

Ես մակույկով գնացի իմանալու, թե ինչ տեղ է այդ։ Շուտով գետի վրա, նավակում գտա մի մարդու, որը փորձում էր կարթով ձուկ բռնել։ Մոտեցա ու հարցրի․

― Միստր, դա Կեյրո քաղա՞քն է։

― Կեյրո՞ն։ Ոչ։ Խելքդ հո չե՞ս թռցրել։

― Հապա ի՞նչ քաղաք է դա, միստր։

― Թե ուզում ես իմանալ, գնա և իմացիր։ Եթե մնաս այստեղ և ինձ ձանձրացնես թեկուզ կես րոպե, ապա կստանաս այն, ինչ ցանկալի չէ քեզ համար։

Վերադարձա լաստը։ Ջիմը սարսափելի հիասթափվեց, բայց ես ասացի, որ շատ չմտահոգվի։ Իմ կարծիքով դրանից հետո Կեյրոն է։

Դեռ լույսը չբացված հասանք մի այլ քաղաք։ Ես նորից դուրս եկա, բայց ափն այստեղ բարձր էր և չշարունակեցի ճանապարհս։ Ջիմն ասում էր, որ Կեյրոյի շրջապատում բարձրադիր տեղեր չկան։ Ես մոռացել էի։ Ցերեկն անցկացնելու համար կանգ առանք մի կղզյակի մոտ, որը բավական մոտ էր ափին։ Ինչ֊որ կասկած անցավ մտքովս։ Կասկածում էր և Ջիմը։ Ես ասացի․

― Գուցե մենք Կեյրոյի առջևով անցել ենք այն գիշերը, երբ մառախուղ էր։

Նա ասաց․

― Այդ մասին չխոսենք, Հեք։ Խեղճ նեգրը չի կարող բախտ ունենալ։ Ես միշտ մտածել եմ, որ այն բոժոժավոր օձի մաշկը դեռ իր գործը չի տեսել։

― Լավ կլիներ, որ ես օձի մաշկ երբեք տեսած չլինեի, Ջիմ, լավ կլիներ, որ դա աչքովս չընկներ։

― Դա քո մեղքը չէ, Հեք․ դու չգիտեիր։ Դրա համար դու քեզ մի՛ մեղադրիր։

Երբ լուսացավ, ափի մոտ միանգամայն որոշակի երևաց Օհայո գետի վճիտ ջուրը, իսկ դրանից այն կողմ, մեջտեղով հոսում էր Միսսիսիպիի նույն սովորական պղտոր ջուրը։ Կեյրոյի հարցը սպառված էր։

Նորից ծանրութեթև արեցինք այդ հարցը։ Ափ դուրս գալը ցանկալի չէր, իսկ հոսանքին հակառակ լաստը վարել չէինք կարող։ Մնում էր միայն սպասել մինչև մթներ և վերադառնալ մակույկն ու սպասել հարմար առիթների։ Ամբողջ ցերեկը քնեցինք կաղամախու թփուտների մեջ, որպեսզի ուժ հավաքենք, իսկ երբ մութն ընկնելուց հետո վերադարձանք և լաստ բարձրացանք, մայույկը չկար։

Բավական ժամանակ մենք չխոսեցինք․ ոչինչ չկար ասելու։ Երկուսս էլ լավ գիտեինք, որ դա բոժոժավոր օձի մաշկի հերթական գործն է։ Էլ ի՞նչ միտք ուներ այդ մասին խոսելը։ Դա միայն կնշանակեր նոր հանցանք ավելացնել, որը նոր դժբախտություն կբերեր մեզ և կշարունակվեր, մինչև հասկանայինք, թե հարկավոր է լռել։

Շուտով սկսեցինք խոսել, թե ինչ անենք, որ լավ լինի, և գտանք, որ մեզ մնում է միայն լաստով շարունակել ճանապարհը, մինչև կարողանանք մի մակույկ գնել և վերադառնալ։ Մենք մտադիր չէինք մակույկը փոխարինաբար վերցնել, երբ մեր շրջապատում ոչ ոք չլիներ (հայրս այդպես էր անում նման դեպքերում)։ Դա առիթ կլիներ, որ մարդիկ ընկնեն մեր հետևից։

Երբ մթնեց, լաստով շարժվեցինք գետն ի վար։

Եթե մի մարդ կա, որ դեռևս չի հավատում, թե օձի մաշկին ձեռք տալը ինչ հիմարություն է, իմանալով այն բոլորը, ինչ այդ մաշկը բերեց մեր գլխին, անպայման կհավատա, մանավանդ, երբ կարդա հետագայում պատահածը։

Նավակները սովորաբար գնում են ափին մոտ կանգնած լաստերի մոտերքից։ Բայց մենք կանգնած լաստերի չհանդիպեցինք։ Շարունակեցինք մեր ճանապարհը երեք ժամ, եթե ոչ ավելի։ Գետը պարուրված էր գիշերային գորշ, թանձր խավարով, որը մառախուղից հետո ամենավատ բանն է։ Հնարավոր չէր տեսնել ո՛չ գետի ափերը, ո՛չ էլ հեռուն։ Պետք է որ ուշ գիշեր լիներ։ Օդը խաղաղ էր։ Այդ ժամին անսպասելիորեն գետն ի վեր բարձրացավ մի շոգենավ։

Մենք վառեցինք լապտերը, մտածելով, թե մարդիկ կնկատեն։ Ընդհանրապես հոսանքին հակառակ շարժվող նավերը մեզ շատ չէին մոտենում։ Դրանք խույս են տալիս ծանծաղուտներից և հոսանքի դեմ պայքարելու համար գերադասում են խոր տեղերը՝ բարձր ափերի տակ։ Բայց նման գիշերներին ուղիղ շարժվում են հոսանքին հակառակ, գետի մեջտեղով։

Մենք կարողանում էինք լսել նավի փնչոցը, բայց մինչև մեզ մոտենալը չէինք տեսնում։ Նավը ուղղակի գալիս էր մեզ վրա։ Հաճախ են այդպիսի բաներ անում․ ուզում են տեսնել, թե որքան կարող են մոտենալ լաստին՝ առանց դիպչելու։ Երբեմն անիվը դիպչում է մակույկի թիակին, և նավատարը ցցում է գլուխն ու ծիծաղում, կարծելով, թե ինքը շատ ճարպիկ է։ Այդպես էլ մենք ենթադրում էինք․ կգա, կշոշափի մեզ ու կհեռանա։ Բայց թվում էր, թե սա այդ կատակներից չէ։ Դա մի մեծ նավ էր և շտապում էր, ինչպես սև ամպ, շրջապատված լուսատտիկներով։ Նավն իր մեծ, ահարկու զանգվածով հանկարծ խուժեց մեզ վրա։ Հնոցի լայն բաց արած դռները շողում էին, ինչպես շիկացած ատամներ, իսկ հրեշային նավաքիթն ու պատյանները կախված էին ուղիղ մեզ վրա։ Նավից գոռգոռացին, զանգ տվին, որ կանգնեցնեն մոտորները, լսվեց հայհոյանք, շոգու ֆշշոց։ Եվ մինչ Ջիմը լաստի եզրից ջուրը կթռչեր, ես էլ՝ մյուս եզրից, լաստը ճզմելով անցավ նավը։

Ես սուզվեցի ջրի տակ, ջանալով հասնել գետի հատակին, քանի որ երեսուն֊քառասուն ոտնաչափ անիվը վրայովս էր անցնելու։ Այդ խորությունը անհրաժեշտ էր, որպեսզի ինձ չդիպչեր։ Ընդհանրապես ջրի տակ ես մեկ րոպեից ավելի չէի կարողանում մնալ։ Այս անգամ, կարծում եմ, մնացի մեկուկես րոպե։ Բայց շտապ դուրս նետվեցի, որովհետև գրեթե շնչահեղձ էի լինում։ Ջրից դուրս եկա մինչև կուրծքս, փնչացի և ջուրը դուրս փչեցի քթիցս։ Իհարկե, հոսանքն այստեղ անչափ ուժեղ էր, շարժվում էր մռնչյունով։ Նավի մոտորները, տասը վայրկյան կանգնեցնելուց հետո, նորից գործի դրին, որովհետև նրանք շատ չէին մտահոգված լաստի մարդկանց համար։ Այնպես որ այժմ նավը նորից շարունակեց իր ընթացքը գետն ի վեր և արդեն կորավ գիշերային թանձր խավարում, թեև ես դեռ լսում էի նրա ձայնը։

Մի տասն անգամ ես Ջիմին կանչեցի, բայց ոչ մի պատասխան չստացա։ Ստիպված կառչեցի մի հաստ տախտակից, որ դիպչում էր ինձ, երբ ես թպրտում էի ջրում։ Տախտակը պահելով առջևում, լողացի դեպի ափը։ Բայց շուտով նկատեցի, որ հոսանքն ուղղված է դեպի ձախ ափը, և դա նշանակում էր, որ ես ընկել էի ծանծաղուտ։ Փոխեցի ուղղությունս և շարժվեցի այդ կողմը։

Այս ծանծաղուտը թեք էր և երկար, երկու մղոնից ոչ պակաս։ Բավական ժամանակ անցավ, մինչև ազատվեցի։ Ապահով հասա ափ և մագլցեցի դարատափն ի վեր։ Շատ հեռուն տեսնել չէի կարող, բայց կարճ ճանապարհով քառորդ մղոն, կամ գուցե ավելին, քայլեցի խորդուբորդ տեղերով և դեմ առա մի մեծ, հնաոճ, փայտաշեն տան, որը չէի նկատել։ Ուզեցի հեռանալ այդտեղից, բայց շները ոհմակով դուրս թռան, սկսեցին կաղկանձել ու հաչել ինձ վրա։ Գիտեի, որ այդպիսի դեպքերում ավելի լավ է տեղից չշարժվել։

Գլուխ տասնյոթերորդ

Հազիվ մեկ րոպե էր անցել, երբ մեկը առանց գլուխը պատուհանից դուրս հանելու, բղավեց․

― Մի պահ լռե՛ք, տղե՛րք․․․ Ո՞վ է։

Ես պատասխանեցի․

― Ես եմ։

― Ո՞վ է այդ «ես»֊ը։

― Ջորջ Ջեքսոնը, սըր։

― Ի՞նչ ես ուզում։

― Ոչինչ չեմ ուզում, սըր։ Ուզում եմ ճանապարհս շարունակել, բայց շները չեն թողնում։

― Ինչո՞ւ ես թափառում գիշերվա այս ժամին, հը՞։

― Չեմ թափառում, սըր․ շոգենավի տախտակամածից վայր ընկա։

― Ընկե՞լ ես, հա՞։ Մեկնումեկդ լույսը վառեք, տղերք։ Ի՞նչ է քո անունը։

― Ջորջ Ջեքսոն, սըր․ ես փոքր տղա եմ։

― Լսիր, եթե ճիշտ ես ասում, վախենալու կարիք չունես․ ոչ ոք քեզ ձեռք չի տա։ Բայց չփորձես տեղիցդ շարժվել․ կանգնիր և մնա։ Թող մեկն արթնացնի Բոբին ու Թոմին և բերեք հրացանները։ Ջորջ Ջեքսոն, քեզ հետ ուրիշ մարդ կա՞։

― Ոչ, սըր, ոչ ոք։

Ես լսեցի, թե ինչպես տանը մարդիկ էին շարժվում այս ու այն կողմը, և մի լույս նկատեցի։ Ինձ հետ խոսող մարդը կանչեց․

― Այդ լույսը հեռու տար, Բեցի, ծեր հիմար, խելք չունե՞ս։ Դիր հատակին, առջևի դռան հետևը։ Բոբ, եթե դու և Թոմը պատրաստ եք, գրավեցեք ձեր տեղերը։

― Բոլորս էլ պատրաստ ենք։

― Այժմ, Ջորջ Ջեքսոն, ասա․ Շեփերդսոններին ճանաչո՞ւմ ես։

― Ոչ, սըր, նրանց մասին չեմ լսել։

― Լավ, գուցե այդպես է, գուցե ոչ։ Այժմ ամեն ինչ պատրաստ է։ Առաջ եկ, Ջորջ Ջեքսոն։ Չշտապես, դանդաղ արի։ Եթե քեզ հետ ուրիշ մարդ էլ կա, թող ետ մնա․ եթե երևա, կգնդակահարվի։ Դե, մոտեցիր, դանդաղ արի, դուռն այնքան բաց արա, որ կարողանաս սեղմվելով ներս մտնել, լսո՞ւմ ես։

Ես չէի շտապում, չէի էլ կարող շտապել, եթե նույնիսկ ուզենայի։ Դանդաղ, քայլ առ քայլ մոտեցա դռանը։ Ոչ մի ձայն չկար։ Ինձ թվում էր, թե լսում եմ սրտիս բաբախյունը։ Շները լուռ էին, ինչպես իրենց տերերը, բայց մի փոքր հեռվից հետևում էին ինձ։ Երբ հասա փայտե երեք աստիճաններով սանդուղքին, լսեցի, թե ինչպես են բացում փականքը, քաշում նիգը և սողնակը։ Ձեռքս դրեցի դռան վրա, քաշեցի, ապա քիչ էլ, մինչև մեկն ասաց․

― Է՛հ, բավակա՛ն է, գլուխդ նե՛րս մտցրու։

Այդպես էլ արեցի, բայց մտածում էի, թե հիմա վիզս կկտրեն։ Մոմն ամրացված էր հատակին, և բոլորը, կանգնած իմ առաջ, ինձ էին նայում, ես էլ՝ նրանց։ Այդպես անցավ մոտ քառորդ րոպե։ Երեք աժդահա տղամարդ հրացաններն ուղղել էին ինձ վրա։ Վախից կուչ էի եկել։ Դրանցից ամենաավագը մոտ վաթսուն տարեկան ալեհեր մարդ էր, մյուս երկուսը՝ երեսուն տարեկան, գուցե ավելի։ Նրանք բոլորն էլ սքանչելի, գեղեցիկ տղամարդիկ էին։ Այնտեղ էր և ալեխառն մազերով չափազանց համակրելի մի լեդի։ Նրա հետևում կանգնած էին երկու երիտասարդ կանայք, որոնց լավ չէի տեսնում։ Ծերունին ասաց․

― Է՛հ, կարծում եմ, այժմ ամեն ինչ կարգին է։ Նե՛րս արի։

Հենց որ ներս մտա, ծեր ջենտլմենը փակեց դուռը, վրա բերեց սողնակը և երիտասարդ ջենտլմեններին կարգադրեց հրացաններով մտնել սենյակը։ Բոլորն անցան մի մեծ հյուրասենյակ, որի հատակին փռված էր մի նոր կարպետ։ Հավաքվեցին անկյունում, որպեսզի դիմացի պատուհաններից իրենց չտեսնեն, իսկ կողքի պատը պատուհան չուներ։ Նրանք բարձրացրին մոմը, մի լավ նայեցին վերից֊վար և բոլորն ասացին․ «Ոչ, նա Շեփերդսոններից չէ, շեփերդսոնական ոչինչ չունի»։

Ապա ծերունին ասաց, որ հույս ունի, թե ես չեմ նեղանա ինձ խուզարկելու համար․ ուզում են համոզվել, որ զենք չունեմ։ Ասաց, որ դրանով ինքը ոչ մի վնաս տալ չի ուզում։ Նա իմ գրպանները չտնտղեց, միայն դրսից ձեռքով շոշափեց և ասաց, որ ոչինչ չկա։ Նա ասաց, որ ես ինձ հանգիստ զգամ, ինչպես իմ սեփական տանը, և իմ մասին լրիվ տեղեկացնեմ իրենց, բայց ծեր լեդին ասաց․

― Ա՜խ, Սա՛ուլ, այս խեղճ արարածը մինչև ոսկորները թրջվել է և ի՞նչ ես կարծում, քաղցած չի՞ լինի։

― Ճիշտ ես ասում, Ռեչել, մոռացել էի։

Ապա ծեր կինն ասաց․

― Բե՛ցի (Բեցին նեգրուհի էր), շո՛ւտ, թռիր և ուտելու բան բեր այս խեղճ տղայի համար, իսկ ձեզնից մեկը, աղջիկներ, թող արթնացնի Բաքին և ասի, որ․․․ Օ՜, Բաքն արդեն այստեղ է։ Բաք, այս փոքրիկ օտարականին տար, հանիր թաց շորերը և քո չոր շորերից մեկ֊երկուսը հագցրու։

Բաքը մոտավորապես իմ տարիքի տղա էր՝ տասներեք֊տասնչորս տարեկան, թեև հասակով ինձնից փոքր֊ինչ բարձր էր։ Հագին կար միայն շապիկ։ Երևում էր, որ շատ թափթփված տղա է։ Նա քայլեց հորանջելով։ Մի ձեռքով աչքն էր տրորում, մյուս ձեռքով իր հետևից քարշ էր տալիս հրացանը։

― Ուրեմն՝ Շեփերդսոնները չե՞ն։

Պատասխանեցին, որ նրանք չեն, և տագնապը կեղծ էր։

― Լավ, ― ասաց Բաքը, ― եթե նրանցից լինեին, մեկի հաշիվը կփակեի։

Բոլորը ծիծաղեցին։ Բոբն ասաց․

― Ինչպե՞ս կարող էին մեզ բոլորիս մաշկել մինչև քո գալը, Բաք․ այնքա՜ն ուշ եկար։

― Է՛հ, ի՞նչ անեմ․ ոչ ոք ինձ իմաց չի տվել։ Դա սխալ էր։ Միշտ ինձ ճնշում եք․ չեմ կարողանում ինձ ցույց տալ։

― Ոչինչ, Բաք, տղաս, ― ասաց ծերունին, ― քեզ ցույց տալու առիթ կունենաս․ ամեն ինչ՝ իր ժամանակին։ Դրա համար մի՛ վշտանա։ Այժմ գնա և կատարիր մորդ ասածը։

Երբ բարձրացանք վերնահարկը՝ Բաքի սենյակը, նա ինձ իր շորերից տվեց մի կոշտ շապիկ, մի բաճկոն և մի շալվար։ Ես հագա դրանք։ Մինչ հագնում էի, նա անունս հարցրեց, բայց նախքան իմ պատասխանելը, սկսեց պատմել մի կապույտ ճայի ու փոքրիկ ճագարի մասին, որ երկու օր առաջ բռնել էր անտառում։ Հետաքրքրվեց նաև, թե որտեղ էր Մովսեսը, երբ մոմը մարեց։ Ես ասացի, որ չգիտեմ այդ մասին, ոչինչ չեմ լսել։

― Դեհ, գուշակիր, ― ասաց նա։

― Ինչպե՞ս գուշակեմ, երբ այդ մասին ոչինչ չեմ լսել, ― ասացի ես։

― Բայց կարող ես, մի՞թե չես կարող։ Շա՜տ հեշտ բան է։

― Ո՞ր մոմը, ― ասացի ես։

― Որևէ մոմ, ― ասաց նա։

― Չգիտեմ որտեղ էր Մովսեսը․ դո՛ւք ասացեք՝ որտե՞ղ էր, ― պատասխանեցի ես։

― Մթության մեջ։ Ահա թե որտեղ էր։

― Լավ, եթե գիտեիք որտեղ էր, էլ ինչո՞ւ էիք ինձ հարցնում։

― Դե, դա հանելուկ է, չե՞ս հասկանում։ Ասա, որքան ժամանակ ես մնալու այստեղ։ Միշտ էլ մեզ մոտ մնա։ Մենք միասին ուրախ ժամանակ կանցկացնենք․ հիմա դասեր չկան։ Շուն ունե՞ս․ ես մի հատ ունեմ։ Իմ շունը կվազի, կմտնի գետը և դուրս կբերի գցածդ տաշեղը։ Դու սիրո՞ւմ ես կիրակի օրերը սանրվել և նման այլ հիմարություններ։ Ես չեմ սիրում, բայց մայրս ստիպում է։ Կորչի այդ հին շալվարը։ Ես էլ գիտեմ, որ ավելի լավ է հագնեմ, բայց չեմ ուզում, շոգ է։ Այժմ լրիվ պատրաստ ես։ Շատ լավ։ Գնանք, պառա՛վ ձի։

Եգիպտացորենի սառը բլիթ, աղած սառը միս՝ եգիպտացորենով, կարագ, անսեր կաթ ― ահա թե նրանք ինձ ինչ տվեցին ուտելու։ Ավելի համեղ բան կերած չկայի։ Բաքը, իր մայրը և բոլորը ծխում էին կարճ ծխամորճեր, բացի երկու երիտասարդ կանանցից ու նեգրուհուց, որն արդեն գնացել էր։ Բոլորը թե՛ ծխելիս էին խոսում, թե՛ ուտելիս։ Երիտասարդ կանայք փաթաթվել էին վերմակների մեջ, իսկ նրանց մազերը կախվել էին մեջքներից։ Նրանք բոլորն ինձ հարցեր էին տալիս։ Պատմեցի, թե ինչպես հայրս, ես և մեր ամբողջ ընտանիքը ապրում էինք մի փոքրիկ ագարակում, Արքանսոյի մոտ, թե ինչպես իմ փոքր քույրը՝ Մերի Էննը, փախավ տնից ու ամուսնացավ, և այլևս ոչինչ չիմացանք նրա մասին, ինչպես Բիլը գնաց նրանց որոնելու, և նրա մասին էլ ոչինչ չիմացանք, ինչպես Թոմն ու Մորթը մեռան և ոչ ոք չիմացավ, բացի մորիցս ու ինձնից, իսկ հայրս էլ նեղությունից ու վշտից գլուխը կորցրեց։ Երբ մայրս էլ մեռավ, ես վերցրի մեր ունեցած֊չունեցածը և, քանի որ ագարակը մերը չէր, միացա նավի տախտակամածի ուղևորներին։ Գետով բարձրանալիս ընկա գետը։ Ահա թե ինչպես հասա այստեղ։ Իմ այս պատմությունից հետո նրանք ասացին, որ ես կարող եմ մնալ իրենց մոտ, որքան ցանկանամ։ Արդեն սկսել էր լուսանալ, և բոլորը անկողին մտան։ Ես էլ պառկեցի Բաքի հետ։ Առավոտյան երբ արթնացա (ի՜նչ անհարմար բան) մոռացել էի անունս։ Մոտ մի ժամ փորձում էի մտաբերել։ Երբ Բաքն արթնացավ, ասացի․

― Կարող ես հեգել, Բաք։

― Այո, ― պատասխանեց նա։

― Գրազ կգամ, որ չես կարող իմ անունը հեգել, ― առարկեցի ես։

― Ես էլ գրազ կգամ, որ ինչ ասեն կհեգեմ, ― ասաց նա։

― Լավ, ― ուրախացա, ― հեգիր։

― Ջ֊ո֊ր֊ջ Ջ֊ե֊ք֊ս֊ո֊ն, ահա, ― ասաց նա։

― Ճիշտ է, կարող ես, ― ասացի ես, ― բայց չէի կարծում, թե կարող ես։ Դա այնպիսի անուն չէ, որ մարդիկ կարողանան առանց նախապես սովորելու ճիշտ հեգել։

Իմ այդ անվան ուղղագրությունը ծածուկ գրեցի․ գուցե մեկն այնուհետև ցանկանար, որ հեգեմ։ Ուզում էի պատրաստ լինել, որպեսզի արագ հեգեմ, իբր թե վաղուց վարժված եմ դրան։

Սքանչելի ընտանիք էր, ինչպես և սքանչելի տուն։ Ես դեռ գյուղական վայրում չէի տեսել այդպիսի տուն այդքան գեղեցիկ, նորաձև։ Դրսի դռան վրա ո՛չ երկաթե սողնակ կար, ո՛չ էլ փայտե՝ մորթե փոկով։ Կար միայն արույրե բռնակ՝ դուռը բացելու համար․ ճիշտ այնպես, ինչպես քաղաքային տներում։ Հյուրասենյակում մահճակալ չկար, ոչ էլ մահճակալի նման բան էր երևում, թեև քաղաքներում բազմաթիվ հյուրասենյակներում դրված են լինում մահճակալներ։ Կար աղյուսե հատակով մի մեծ օջախ։ Աղյուսները մաքուր պահելու համար դրանց վրա ջուր էին լցնում և աղյուսով քերում, երբեմն էլ քսում կարմիր ջրաներկ, որն անվանում էին «իսպաական դարչնագույն»։ Նույն ձևով մարքում էին և քաղաքում։ Նրանք ունեին արույրե մեծ եռոտանիներ, որոնք գերանների ծանրությանն էլ կդիմանային։ Բուխարու վերևում, ապակու տակ, կար մի մեծ ժամացույց։ Այդ ապակու ներքևի կեսի վրա նկարված էր մի քաղաք, իսկ դրա մեջտեղում կար մի կլոր բացվածք՝ արևի համար։ Կարելի էր տեսնել ետ ու առաջ ճոճվող ճոճանակը։ Հաճելի էր լսել այդ ժամացույցի զարկերը։ Երբեմն, եթե այնտեղ էր գալիս շրջիկ ժամագործը, մաքրում էր ժամացույցը, կարգի բերում, այդ ժամանակ ժամացույցն սկսում էր աշխատել հարյուր հիսուն զարկով։ Տերերը ոչ մի գնով չէին ցանկանում բաժանվել ժամացույցից։

Ժամացույցի աջ և ձախ կողքերին դրված էին մեկական արտառոց թութակ, որ պատրաստել էին կավճանման ինչ֊որ բանից և ներկել խայտաբղետ գույներով։ Թութակներից մեկի կողքին կավե մի կատու կար, մյուսի կողքին դրված էր կավե մի շուն։ Ձեռքով սեղմելիս դրանք ծվում էին՝ առանց բերանները բացելու, անտարբեր։ Ծվոցը գալիս էր տակից։ Այս բոլորի հետևում կար վայրի հնդկահավի թևերից պատրաստած երկու մեծ հովհար։ Սեղանի վրա, սենյակի մեջտեղում, կար կավե գեղեցիկ մի զամբյուղ՝ լցված խնձորով, նարնջով, դեղձով ու խողողով, որոնք ավելի կարմիր, դեղին ու սիրուն էին, քան իսկական մրգերը։ Դրանք բնական չէին, որովհետև քերծված տեղերից երևում էր կավիճը կամ այն նյութը, ինչից պատրաստած էին։

Այս սեղանն ուներ մոմլաթե գեղեցիկ մի սփռոց, որի վրա կարմիր ու կապույտ գույներով նկարված էր թևատարած մի արծիվ և եզրագիծ։ Ինձ ասացին, թե սփռոցը բերել են Ֆիլադելֆիայից։ Սեղանի չորս անկյունում համաչափ քանակով գրքեր էին շարված։ Դրանցից մեկը ընտանեկան նկարազարդ Աստվածաշունչ էր, մյուսը՝ «Ուխտագնացի թափառումներ» գիրքը։ Սա մի մարդու մասին էր, որը լքել էր իր ընտանիքը, բայց թե ինչու, այնտեղ ասված չէր։ Ես շատ անգամ դա ձեռքս առա։ Հետաքրքիր էր գրված, բայց ոչ այնքան հասկանալի։ Մի գիրք էլ կար՝ «Բարեկամության շնորհները»։ Մեջը հետաքրքրաշարժ պատմություններ ու ոտանավորներ կային, բայց թե ես ոտանավորներ չէի կարդում։ Կային նաև Հենրի Քլեյի «Ճառերը» և դոկտոր Գաննի «Տնային բժիշկները»։ Այստեղից կարելի էր իմանալ, թե ինչ պետք է անել, եթե մեկնումեկը հիվանդանում է կամ մեռնում։ Զանազան գրքերի հետ կար մի աղոթագիրք։ Սենյակում դրված էին հյուսկեն աթոռներ։ Շատ ամուր էին և ոչ թե մեջտեղը տոպրակի նման կախ ընկած ու ծակծկված, ինչպես հնացած զամբյուղներ։

Պատերից կախված էին նկարներ, գլխավորապես Վաշինգտոնի և Լաֆայետի^[9] տարբեր նկարներ, ճակատամարտերի տեսարաններ և շոտլանդական թագուհի Մարի Ստյուարտի պատկերը։ Նկարներից մեկը կոչվում էր «Անկախության դեկլարացիայի ստորագրումը»։ Մի քանիսը մատիտով նկարել էր նրանց հանգուցյալ դուստրերից մեկը տասնհինգ տարեկան հասակում։ Դրանք տարբերվում էին երբևէ տեսածս նկարներից։ Մեծ մասամբ ավելի սև էին, քան սովորաբար լինում են։ Մեկը ներկայացնում էր նեղ, սև զգեստ հագած մի կին։ Պիրկ գոտին անցնում էր թևերի տակով, թևքերի մեջտեղն ուռած էր ինչպես կաղամբ, գլխին դրված էր սև քողով մի մեծ, գոգավոր թիականման գլխարկ։ Նրա սպիտակ, նուրբ ոտքերին կային սև, նեղ ժապավենով չափազանց փոքր, սև կոշիկներ, որ նման էին դուրի։ Կինն աջ արմունկով խոհուն հենվել էր լացող ուռենու տակ ընկած շիրմաքարի, իսկ ձախ ձեռքը կախված էր մյուս կողմի վրա՝ բռնած մի թաշկինակ և ցանցապարկ։ Նկարի տակ գրված էր․ «Ավա՜ղ, մի՞թե ես այլևս չեմ տեսնի քեզ»։ Մի այլ նկար ներկայացնում էր ինչ֊որ երիտասարդ աղջիկ, մազերն ոմբողջովին սանրած վեր՝ գլխի վրա և հանգուցած ու սանրին դեմ արած, ինչպես աթոռի հենակը։ Աղջիկը լաց էր լինում, թաշկինակը դեմքին բռնած, մյուս ձեռքին մի մեռած թռչուն՝ մեջքին պառկած, ճանկերը վեր ցցած։ Նկարի տակ գրված էր․ «Ես էլ երբեք չեմ լսի քո քաղցրիկ դայլայլը, ավա՜ղ»։ Մի այլ նկարում ինչ֊որ ջահել աղջիկ, կանգնած պատուհանի առաջ, նայում էր լուսնին, և արցունքները գլորվում էին նրա այտերից։ Ձեռքին բաց նամակ կար, որի ծայրին երևում էր սև կնքամոմը։ Նա բերանին սեղմել էր շղթայով մի մեդալիոն։ Նկարի տակ գրված էր․ «Մի՞թե դու այլևս չկաս։ Այո, ավա՜ղ, չկաս»։ Դրանք բոլորը գեղեցիկ նկարներ էին, ընդունում եմ, բայց ես այնքան էլ հրապուրված չէի դրանցով, որովհետև եթե երբևէ մի փոքր տխրում էի, այդ նկարները սաստկացնում էին իմ թախիծը։ Բոլորն էլ շատ ցավում էին այդ աղջկա մահվան համար․ նա մտադիր էր նման շատ նկարներ ստեղծել։ Ամենուրեք կարող էի տեսնել, թե ինչ էր արել հանգուցյալը, և ինչ էին կորցրել նրա հարազատները։ Բայց ինձ թվում էր, թե նա իր խառնվածքով իրեն շատ ավելի ուրախ կզգար գերեզմանում։ Նա, ինչպես ասում էին, աշխատելիս է եղել իր ամենամեծ նկարի վրա, երբ հիվանդացել է, և ամեն օր, ամեն գիշեր աղոթել է, որ իրեն թույլ տրվի ապրել այնքան, մինչև ավարտի այն։ Բայց այդ բախտը նրան չի վիճակվել։ Նկարից նայում էր դեռատի մի կին՝ սպիտակ զգեստ հագած, կամրջի եզրին կանգնած։ Նա պատրաստ էր թռչելու, մազերը թափված էին մեջքին, և նայում էր լուսնին։ Արցունքները գլորվում էին այտերից․ երկու ձեռք կրծքին ծալած, երկու ձեռք առաջ պարզած, երկուսն էլ վեր բարձրացրած՝ հասնում էին լուսնին։ Դրա նպատակն էր տեսնել, թե ո՛ր զույգն ավելի տպավորիչ է, որպեսզի մյուս ձեռքերը ջնջի, բայց, ինչպես ասացի, աղջիկը մեռել էր նախքան որևէ որոշման հանգելը։ Այժմ այդ նկարը կախված էր նրա սենյակում, մահճակալի գլխի կողմի պատին։ Հանգուցյալի ծննդյան յուրաքանչյուր տարեդարձի նկարը զարդարում էին ծաղիկներով։ Մնացած ժամանակ ծածկում էին մի փոքրիկ վարագույրով։ Նկարում այդ ջահել կինն ուներ մի տեսակ անուշիկ, սիրուն դեմք, թևերն այնքան շատ էին, որ նման էր սարդի։

Այս երիտասարդ աղջիկը կենդանության ժամանակ ունեցել է հուշատետր, ուր հավաքել էր «Փրեսբիթերյան օբսերվեր» թերթերից պոկված մահազդեր, պատահարներ, համբերատար տառապանքների մասին գրված հոդվածներ և ապա դրանց շուրջը գրել սեփական ոտանավորներ։ Ահա մի ոտանավոր, գրված Սթիվեն Դաուլինգ Բոթս անունով մի տղայի մասին, որը ընկել էր ջրհորն ու խեղդվել։

Եթե Էմմելին Գրենջերֆորդը կարող էր նման ոտանավոր գրել, երբ դեռ տասնչորս տարեկան էլ չկար, ապա ինչպիսի՜ բանաստեղծուհի կդառնար ապագայում։ Բաքն ասում էր, թե բանաստեղծություններ հորինելը նրա համար խաղ ու պար էր։ Երկար֊բարակ չէր մտածում։ Եղբայրն ասում էր, որ երբեմն հորինում էր մի տող և եթե չլիներ դրա հետ հանգավորվող մի այլ տող, ջնջում էր, նոր տող հորինում ու շարունակում։ Նա բծախնդիր չէր նյութի ընտրության հարցում, կարող էր գրել ուզածդ հարցի շուրջը, միայն թե թախծալի լիներ։ Ամեն անգամ, երբ մեկը մեռնում էր, տղամարդ, կին թե երեխա, նա արդեն այնտեղ էր լինում, դեռևս դիակը չսառած։ Նա այդ ոտանավորներն անվանում էր «Պարտք հանգուցյալին»։ Հարևաններն ասում էին, թե առաջինը ներկայանում էր բժիշկը, ապա գալիս էր Էմմելինը և հետո՝ դագաղագործը։

Դագաղագործը միայն մեկ անգամ էր նրան կանխել։ Նա ուշացել էր, որովհետև դժվարացել էր հանգուցյալի անվանը համապատասխան հանգ գտնել․ վերջինիս անունը Ուիսթլեր էր։ Դրանից հետո նա մեկից փոխվել էր։ Երբեք չէր գանգատվել, բայց ավելի ու ավելի հյուծվել էր և շուտով վախճանվել։ Խե՜ղճ արարած, քանի՜ անգամ եմ մտել նրա փոքրիկ սենյակը, վերցրել հնացած ալբոմն ու կարդացել գրածները, երբ նրա նկարները պղտորել են սիրտս, և սկսել եմ բարկանալ հանգուցյալի վրա։

Ես սիրում էի նրանց ընտանիքի բոլոր անդամներին, մեռած թե կենդանի, և չէի ուզում, որ մի անախորժություն պատահեր մեր միջև։ Խեղճ Էմմելինը բանաստեղծություններ էր գրել բոլոր մեռած մարդկանց մասին, և արդարացի չէր այն, որ այժմ, երբ նա այլևս չկար, ոչ ոք նրա մասին չէր գրում։ Փորձեցի մեկ֊երկու ոտանավոր հորինել, բայց երևի դա իմ խելքի բանը չէր։ Նրանք Էմմելինի սենյակը պահում էին կոկիկ ու լավ, և ամեն ինչ դասավորել էին ճիշտ այնպես, ինչպես նրա կենդանության օրերին։ Ոչ ոք այնտեղ չէր քնում։ Պառավ լեդին ինքն էր հոգ տանում սենյակի մասին, թեև նեգրեր շատ կային․ նա այնտեղ հաճախ կար էր անում և Աստվածաշունչը մեծ մասամբ այդ սենյակում էր կարդում։

Ես արդեն պատմել եմ հյուրասենյակի մասին։ Այնտեղ պատուհաններից կախված էին գեղեցիկ վարագույրներ՝ սպիտակ, նկարազարդ։ Նկարներում դղյակների պատերն ի վեր էր բարձրանում բաղեղը։ Ոչ հեռու առջառներն իջնում էին ջուր խմելու։ Այնտեղ դրված էր մի հին, փոքրիկ դաշնամուր՝ վրան թիթեղյա սկավառակներ։ Ինձ համար ոչ մի բան այնքան դուրեկան չէր, որքան դեռատի լեդիների երգը։ Երգում էին «Վերջին կապը խզված է» երգը կամ նվագում «Պրագայի ճակատամարտը»։ Բոլոր սենյակների պատերը ծեփված էին և հատակին մեծ մասամբ փռված էին կապերտներ։ Դրսի կողմից ամբողջ տունը սպիտակեցրած էր։ Տունը երկու մասից էր կազմված։ Դրանց միջև ընկած բաց տարածությունը վերևից ծածկված էր և հատակը լավ պատրաստած։ Ցերեկվա կեսին հաճախ այնտեղ էին ճաշում։ Դա զով, հանգստավետ տեղ էր։ Դրանից ավելի լավ տեղ չէր կարող լինել։ Համեղ ճաշեր էին պատրաստում ու անչափ առատ մատուցում։

Գլուխ տասնութերորդ

Գնդապետ Գրենջերֆորդը ջենտլմեն էր։ Նա ոտքից֊գլուխ ջենտլմեն էր, ինչպես և նրա ընտանիքը։ Նա, ինչպես ասում են, ազնվազարմ անձնավորություն էր, և այդ հատկանիշը նույնքան արժեք ունի մարդու համար, որքան ձիու։ Այրի Դուգլասն էր այդ ասում, և ոչ ոք չէր հերքում, որ նա մեր քաղաքի առաջին ազնվականներից էր։ Հայրս էլ նույն բանն ասում էր իր մասին, թեև իր էությամբ քոսոտ կատու էլ չէր լինի։ Գնդապետ Գրենջերֆորդը շատ բարձրահասակ էր, նիհար, ուներ թուխ, բայց գունատ դեմք, որի ոչ մի մասում կարմրության հետք չկար։ Ամեն առավոտ մաքուր սափրում էր իր ամբողջ բարալիկ դեմքը։ Չափազանց նուրբ շրթունքներ ուներ, մեծ քիթ՝ նեղ անցքերով, խիտ հոնքեր, չափազանց սև աչքեր, այնքան խորը թաղված, որ կարծես մարդկանց նայում էին քարանձավի խորքից։ Ճակատը լայն էր, մազերը՝ ալեխառն, ուղիղ և կախված ուսերին։ Ուներ երկար, բարակ ձեռքեր, հագնում էր մաքուր վերնաշապիկ և ոտքից֊գլուխ՝ քաթանե կոստյում, այնքան սպիտակ, որ նայելիս մարդու աչքերը ցավում էին։ Կիրակի օրերը հագնում էր կապույտ ֆրակ՝ արույրե կոճակներով։ Կրում էր բալատրենու փայտից պատրաստված, արծաթյա գլխիկով գավազան։ Թեթևսոլիկության ոչ մի նշան, նույնիսկ ամենաչնչին չափով։ Երբեք բարձրաձայն չէր խոսում։ Բարի էր այնքան, որ հնարավոր չէ ասել։ Դա կարելի էր անմիջապես զգալ, և մարդիկ վստահություն էին տածում նրա նկատմամբ։ Երբեմն ժպտում էր, և հաճելի էր տեսնել նրա ժպիտը, բայց երբ ուղղում էր մարմինը, ինչպես ազատության դրոշաձող և կայծակն սկսում էր փայլատակել նրա հոնքերի տակից, մարդիկ կցանկանային նախ մագլցել ծառը, հետո պարզել, թե բանն ինչ է։ Երբեք ստիպված չէր լինում որևէ մեկին ասելու, թե պետք է պատշաճ վարք ունենալ, որովհետև նրա ներկայությամբ բոլորն էլ իրենց լավ էին պահում։ Բայց և նրա ներկայությունը ցանկալի էր բոլորի համար։ Նա միշտ էլ կարծես արևի շող էր․ լավ եղանակի տպավորություն էր թողնում։ Երբ խոժոռվում էր, կես րոպե սարսափելի մթնում էր, և դա բավական էր, որպեսզի մեկ շաբաթ ամեն ինչ խաղաղ ընթանար։

Երբ առավոտյան նա ու ծեր լեդին ներքև էին իջնում, ամբողջ ընտանիքը աթոռներից վեր էր կենում, բարի լույս մաղթում և չէր նստում, մինչև նրանք նստեին։ Ապա Թոմն ու Բոբը մոտնենում էին կողքի դարակին, որտեղ ջրամանն էր դրված լինում, մի բաժակ դառն օղի էին պատրաստում, մատուցում նրան։ Նա բաժակը բռնած այնքան էր սպասում, մինչև Թոմն ու Բոբը լցնեին իրենց և խոնարհվելով ասեին․ «Ձեր կենացը, տեր և տիկին»։ Նրանք մի փոքր խոնարհվում էին, շնորհակալություն հայտնում և ապա խմում։ Բոբն ու Թոմը մեկակական գդալ ջուր էին լցնում իրենց բաժակների մեջ, մի քիչ վիսկի կամ խնձորօղի շաքարի վրա, տալիս ինձ ու Բաքին, մենք էլ մեր կողմից խմում էինք ծերերի կենացը։

Անդրանիկ որդին Բոբն էր, Թոմը նրանից փոքր էր։ Երկուսն էլ բարձրահասակ, գեղեցիկ տղամարդիկ էին, լայնաթիկունք, թխադեմ, երկար, սև մազերով և սև աչքերով։ Նրանք ոտից֊գլուխ հագնում էին սպիտակ քաթան, ինչպես ծեր ջենտլմենը, գլխներին դնում լայնեզր գլխարկներ։

Կար և միսս Շառլոտը՝ քսանհիգամյա բարձրահասակ, հպարտ, վեհատեսիլ մի աղջիկ, բայց անչափ բարի, երբ չէին վրդովում նրան։ Երբ հուզվում էր, այնպիսի տեսք էր ստանում, որ մարդկանց թառամեցնում էր, ինչպես հայրը։ Գեղեցի՜կ էր։

Նույնը կարելի էր ասել և նրա քույր միսս Սոֆիայի մասին, միայն որոշ տարբերությամբ։ Սա մեղմ էր և քաղցրաբարո, ինչպես աղավնի։ Ընդամենը քսան տարեկան էր։

Ահա բոլորը, ինչ մնացել էր այդ ընտանիքից։ Բայց նրանք ավելի շատ են եղել․ երեք որդի սպանվել էին, իսկ Էմմելինը մեռել։

Ծերունի ջենտլմենն ուներ բազմաթիվ ագարակներ և ավելի քան հարյուր նեգր։ Շրջակայքից, տասը, տասնհինգ մղոն հեռավորությունից, մարդիկ, ձիեր հեծած՝ խմբերով այցելում էին այս տունը և մնում հինգ֊վեց օր, ցերեկը ուտում, խմում, զբոսնում գետի վրա, անտառում խնջույքներ սարքում, խաղում, իսկ երեկոյան տանը պարահանդեսներ կազմակերպում։ Այդ մարդիկ մեծ մասամբ ընտանիքի ազգականներն էին լինում։ Տղամարդիկ հետները բերում էին իրենց հրացանները։ Կարելի է ասել, բոլորն էլ վայելուչ, գեղեցիկ մարդիկ էին։

Նրանց շրջակայքում կար ազնվական մի այլ տոհմ ― հինգ֊վեց ընտանիք ― մեծ մասամբ Շեփերդսոն ազգանունով։ Նրանք նույնքան բարձրաստիճան, ազնվազարմ, հարուստ ու պատվարժան էին, որքան Գրենջերֆորդների տոհմը։ Շեփերդստոնները և Գրենջերֆորդները ցամաք էին դուրս գալիս նույն նավակայանում, որը մեր տնից երկու մղոն վերև էր։ Եվ երբ ես երբեմն այնտեղ էի գնում յուրայինների հետ, տեսնում էի Շեփերդսոններին՝ իրենց սքանչելի ձիերը հեծած։

Մի օր Բաքն ու ես գնացինք անտառ որսի։ Հանկարծ լսեցինք ձիու դոփյուն։ Ուզում էինք կտրել֊անցնել ճանապարհը, երբ Բաքն ասաց․

― Շո՛ւտ, փախի՛ր անտառ։

Թաքնվեցինք անտառում։ Ես գաղտագողի նայում էի սաղարթների արանքից։ Շուտով ճանապարհին երևաց փառահեղ մի երիտասարդ, զինվորականի տեսքով։ Ձիով սլանում էր, սանձը թույլ թողած։ Նա հրացանը կապել էր թամբագնդից։ Ես նրան մինչ այդ տեսել էի։ Դա Հարնի Շեփերդսոնն էր։ Շուտով լսեցի Բաքի հրացանի ձայնը, որ նա կրակեց ականջիս տակ, և Հարնիի գլխարկը գլխից վայր ընկավ։ Հարնին ձեռքը գցեց հրացանին, և ձին ուղիղ քշեց այն կողմը, ուր մենք թաքնվել էինք։ Բայց մենք այնտեղ չսպասեցինք։ Վազելով հեռացանք անտառով։ Անտառը խիտ չէր, և ես ուսերիս վրայով ետ էի նայում՝ գնդակից խույս տալու համար։ Երկու անգամ տեսա Հարնիին՝ հրացանը Բաքին ուղղած։ Ապա նա շուռ եկավ դեպի իր եկած ճանապարհը, իմ կարծիքով, գլխարկը վերցնելու, բայց ես նրան տեսնել չէի կարող։ Մենք այլևս կանգ չառանք, մինչև հասանք տուն։ Ծերունի ջենտլմենի աչքերը մի պահ ցոլացին, երևի ուրախությունից, ապա նա վերականգնեց դեմքի խաղաղ արտահայտությունն ու մի տեսակ մեղմ եղանակով ասաց․

― Ես չեմ սիրում, երբ մարդիկ թաքնվում են մացառի հետևում ու կրակում, ինչո՞ւ դու դուրս չեկար ճանապարհի վրա, տղաս։

― Շեփերդսոնները այդպես չեն անում, հայր։ Նրանք միշտ օգտվում են հարմար դիրքից։

Միսս Շառլոտը, ինչպես թագուհի, գլուխը բարձրացրեց, երբ Բաքը ռունգերը լայնացրած, զայրույթը աչքերում՝ պատմում էր այդ դեպքը։ Երկու երիտասարդներն էլ մռայլվել էին, բայց ոչինչ չասացին։ Միսս Սոֆիան գունատվել էր, բայց նրա դեմքը պայծառացավ, երբ իմացավ, որ Հարնին չի վնասվել։

Այնուհետև, երբ կարողացա Բաքին դուրս բերել ծառի տակ, մսուրի մոտ, և մենք մենակ էինք, հարցրի․

― Իսկապե՞ս ուզում էիր նրան սպանել, Բաք։

― Երդվում եմ, որ այո։

― Իսկ ի՞նչ է արել նա քեզ։

― Նա՞։ Ինձ երբեք ոչինչ չի արել։

― Լավ, ուրեմն, ինչո՞ւ էիր ուզում սպանել։

― Հենց այնպես, միայն տոհմական վրեժից դրդված։

― Տոհմական վրեժն ի՞նչ բան է։

― Վա՛հ, ո՞րտեղ ես մեծացել։ Չգիտե՞ս, թե ինչ է տոհմական վրեժ։

― Ես ոչինչ չեմ լսել այդ մասին, պատմիր․ ի՞նչ բան է դա։

― Լավ, ― ասաց Բաքը, ― տոհմական վրեժն սկսվում է այսպես։ Մեկը կռվում է մի ուրիշի հետ և սպանում նրան, սպանվողի եղբայրը սպանում է սպանողին, ապա մյուս եղբայրները կամ երկու կողմն էլ գալիս են իրար դեմ։ Այնուհետև մեջտեղ են գալիս հորեղբոր որդիները, քեռորդիները, ժամանակի ընթացքում բոլորն սպանվում են, և տոհմական վրեժն ավարտվում է։ Բայց դա դանդաղ է կատարվում և երկար տևում։

― Իսկ ձեր այդ թշնամանքը վաղո՞ւց է սկսվել, Բաք։

― Է՛հ, կարծում եմ։ Պետք է որ սկսված լինի երեսուն տարի առաջ կամ մոտավորապես այդքան։ Ինչ֊որ վեճ է առաջանում մի բանի շուրջ, ապա դատ՝ հարցը լուծելու համար։ Տանուլ տվողը սպանում է շահողներից մեկին, և բնական է, որ այդպես էլ պիտի լիներ, ով ասեք այդպես կվարվեր, իհարկե։

― Վեճը ինչի՞ համար է եղել, Բաք, հողի՞։

― Կարծում եմ․ հաստատ չգիտեմ։

― Լավ, ո՞ր կողմն է առաջինը կատարել սպանությունը, Գրենջերֆորդների՞ց, թե՞ Շեփերդսոններից մեկը։

― Էհ, ի՞նչ իմանամ։ Դա շատ վաղուց է եղել։

― Ոչ ոք չգիտե՞։

― Կարծում եմ, հարյս գիտե, ինչպես և մեծերից մի քանիսը, բայց նրանք չգիտեն, թե ամենից առաջ ինչպես է սկսվել վեճը։

― Շա՞տ մարդիկ են սպանվել, Բաք։

― Այո, միշտ մեկին թաղում են։ Բայց միշտ չէ, որ սպանվում են։ Հորս մարմնի մեջ մի քանի գնդակ կա․ նա դրան ուշադրություն չի դարձնում, չի մտահոգվում։ Բոբը գնդակի մի քանի հարված է ստացել, Թոմը նույնպես մեկ֊երկու անգամ վիրավորվել է։

― Այս տարի որևէ մեկը սպանվե՞լ է, Բաք։

― Այո, մեկը մեզնից, մեկն էլ նրանցից։ Մոտ երեք ամիս առաջ իմ հորեղբորորդի Բադը՝ տասնչորս տարեկան մի տղա, ձիով անցնում էր անտառով, գետի մյուս ափը։ Անզեն է լինում, մի բան, որ մեղադրելի հիմարություն է։ Ամայի տեղում իր հետևից լսում է ձիու դոփյուն, ապա տեսնում է ծերուկ, ճաղատ Շեփերդսոնին իր հետևից արշավելիս՝ հրացանը ձեռքին, սպիտակ մազերը քամուն տված։ Փոխանակ փախչելու, թաքնվելու թփերի հետևը, մտածում է, որ ծերուկը երբեք չի հասնի իրեն, և նրանք այդպես սլանում են հինգ թե վեց մղոն։ Ծերունին անընդհատ մոտենում է, մինչև վերջապես Բադը տեսնելով, որ ճար չկա, կանգ է առնում ու դեմքը դարձնում ծերունուն, որպեսզի գնդակը դիմացից գա։ Եվ ծերուկը ձին քշում է մոտ ու գնդակահարում նրան։ Բայց նա հաջողությունը վայելելու շատ ժամանակ չունեցավ․ մի շաբաթ չանցած մերոնք նրա հաշիվը մաքրեցին։

― Իմ կարծիքով այդ ծերուկը վախկոտն է եղել, Բաք։

― Իսկ իմ կարծիքով՝ ոչ։ Այդ չի երևում։ Շեփերդսոնների մեջ վախկոտ չկա, ոչ մեկը։ Գրենջերֆորդների մեջ էլ չկա։ Հենց այդ ծերունին մի անգամ կես ժամ պատվով կռվել է երեք Գրենջերդֆորդների դեմ և հաղթող դուրս եկել։ Նրանք բոլորը ձիերով են եղել։ Նա իջել է ձիուց ու նստել փայտի կույտի հետևում, ձին պահելով առջևում, գնդակներից պաշտպանվելու համար։ Բայց Գրենջերֆորդները մնացել են իրենց ձիերի վրա, ինքն էլ՝ նրանց վրա։ Նա և իր ձին տուն են հասել արնաշաղախ վիճակում, կաղալով, բայց Գրենջերֆորդներին ուրիշներն են տուն բերել, մեկը մեռած, իսկ երկրորդն էլ մեռել է հաջորդ օրը։ Ոչ, սըր։ Եթե մեկը վախկոտներ է որոնում, ապա զուր տեղը թող ժամանակ չկորցնի Շեփերդսոնների մոտ, որովհետև նրանք վախկոտներ չեն ծնում։

Հաջորդ կիրակի բոլորս գնացինք եկեղեցի, երեք մղոն հեռավորության վրա։ Բոլորը ձի էին հեծնել։ Տղամարդիկ իրենց հետ վերցրել էին հրացաններ, Բաքը նույնպես։ Նրանք հրացանները պահում էին ծնկների միջև կամ հենում կողքի պատին, որպեսզի պատրաստ լինեն։

Նույնը արել էին և Շեփերդսոնները։ Քարոզը շատ սովորական էր, ամբողջովին եղբայրական սիրո և նման ձանձրալի բաների մասին։ Բայց բոլորն ասում էին, թե լավ քարոզ է և նրանք տուն գնալիս շատ բան ունեին ասելու հավատքի, բարի գործերի, ամենքին հավասարապես տրվող աստծո շնորհի, նախախնամության մասին և չգիտես էլ ինչ։ Այնպես որ ինձ թվում էր, թե դա իմ կյաքի ամենաայլանդակ կիրակին է։

Ճաշից մեկ ժամ հետո բոլորը մրափում էին, ոմանք իրենց աթոռների վրա, ոմանք սենյակներում։ Շատ էր ձանձրալի։ Բաքն ու շունը տարածվել էին կանաչ խոտի վրա, արևի տակ ու խորը քնել։ Ես գնացի մեր սենյակը, որ մի քիչ քնեմ։ Տեսա անուշիկ միսս Սոֆիային մեր սենյակի կողքին, իր դռան շեմքին կանգնած։ Նա ինձ տարավ իր սենյակը, կամացուկ փակեց դուռն ու հարցրեց, թե ես սիրո՞ւմ եմ իրեն։ Ես ասացի՝ այո, և ապա հարցրեց, թե կարո՞ղ եմ իր համար մի բան անել և այդ մասին ոչ ոքի չասել։ Ասացի, որ կարող եմ։ Այնուհետև ասաց, որ ինքը կտակարանը մոռացել է եկեղեցում իր նստարանի վրա, երկու գրքերի կողքին։ Խնդրեց, որ սուսուփուս գնամ բերեմ և ոչ ոքի չասեմ։ Խոստացա գնալ։ Լուռ դուրս թռա տնից ու վազեցի եկեղեցի։ Եկեղեցում ոչ ոք չկար, բացի մեկ֊երկու խոզից, որովհետև դուռը կողպեք չուներ, իսկ խոզերը ամռանը սիրում են նուրբ տախտակե հատակ, որովհետև այնտեղ զով է լինում։ Եթե նկատել եք, շատ մարդիկ եկեղեցի են գնում միայն ըստ անհրաժեշտության, բայց խոզերի գնալն ուրիշ է։

Ես ինքս ինձ ասացի, որ այստեղ մի բան կա։ Բնական չէ, որ մի աղջիկ այսքան անհանգստանա Կտակարանի համար։ Ուստի Կտակարանը թափ տվեցի և միջից մի թուղթ ընկավ։ Վրան մատիտով գրված էր․ «Ժամը երկուսն անց կեսին»։ Ես երկար փնտրեցի, բայց ուրիշ ոչինչ չգտա, բայց քանի որ դրանից ոչինչ չկարողացա հասկանալ, թուղթը նորից դրեցի գրքի մեջ։ Երբ հասա տուն և բարձրացա վերևի հարկը, միսս Սոֆիան, դեռևս կանգնած էր դռան շեմքին և ինձ էր սպասում։ Նա ինձ ներս քաշեց ու դուռը փակեց։ Ապա թերթեց կտակարանը, թուղթը գտավ, կարդաց։ Դեմքն անմիջապես պայծառացավ։ Ժամանակ չտալով մտածեու, գրկեց ինձ ու սեղմեց իր կրծքին, ասելով, որ ես աշխարհի ամենալավ տղան եմ, շառագունեց, աչքերը փայլեցին և նա զարմանալիորեն գեղեցկացավ։ Ես մի տեսակ ապշել էի։ Երբ շունչս տեղը եկավ, հարցրի, թե ինչ թուղթ էր այդ։ Նա հարցրեց․ մի՞թե չես կարդացել։ Ասացի որ ոչ, կարդում եմ միայն տպագիր տառեր։ Այնուհետև ասաց, որ այդ թուղթը իրենից ոչ մի բան չի ներկայացնում, միայն կարդացած էջը չկորցնելու համար է։ Այժմ ես կարող եմ գնալ խաղալու։

Գնացի գետափ, շարունակ մտածելով կատարվածի մասին։ Շուտով նկատեցի, որ իմ նեգրը հետևում է ինձ։ Երբ այնքան էինք հեռացել, որ այլևս տունը չէր երևում, նա մի վայրկյան նայեց ետ, իր շուրջը և ապա, վազելով ինձ մոտ, ասաց․

― Միստր Ջորջ, եթե գաք ինձ հետ մորուտը, ես ձեզ ցույց կտամ ջրային Մոքքասինների^[10] մի ամբողջ վտառ։

Իմ կարծիքով, դա տարօրինակ առաջարկություն էր։ Նույն բանը նա ասել էր նաև երեկ։ Պետք է իմանար, որ ոչ բոլոր մարդիկ կարող են հետաքրքրվել մոքքասիններով, վազվզել դրանց հետևից։ Բայց հետաքրքիր էր իմանալ, թե ինչ նրա նպատակը։ Ուստի ասացի․

― Շատ լավ, առաջ անցիր։

Ես հետևեցի նրան մոտ կես մղոն։ Նա մտավ ճահիճը, անցավ ևս կես մղոն՝ մինչև կոճերը ջրի մեջ։ Մենք հասանք մի կղզյակ, որը հարթ, չոր տեղ էր, ծածկված խիտ աճած ծառերով, թփերով ու բաղեղով։ Նա այստեղ ասաց․

― Դուք անցեք առաջ, ընդամենը մի քանի քայլ է, միստր Ջորջ, հենց այստեղ են մոքքասինները լինում, ես այդտեղ եմ հանդիպել և հիմա այնքան էլ չեմ ուզում տեսնել։

Շուռ եկավ, հեռացավ և անմիջապես անհետացավ ծառերի հետևում։ Ես առաջ մղվեցի և դուրս եկա ննջասենյակի մեծության մի բաց տեղ, բոլոր կողմերից շրջապատված բաղեղով։ Այդտեղ գտա մի քնած մարդու, և ի՜նչ․ դա իմ Ջիմն էր։

Արթնացրի։ Կարծում էի, թե նա երբ ինձ նորից տեսնի, շատ կզարմանա, բայց այդպես չեղավ։ Նա ուրախությունից գրեթե արտասվեց, բայց զարմացած չէր։ Նա պատմեց, թե այն գիշերը լողալով հետևել է ինձ և ամեն անգամ լսել իմ կանչը, բայց չի պատասխանել․ չի ուզել, որ բռնեն ու նորից վաճառեն ստրկության։

― Ես մի փոքր վնասվել էի, ― ասաց նա, ― և արագ լող տալ չէի կարող, դրա համար էլ բավական ետ ընկա։ Երբ դու ափ դուրս եկար, հույս ունեի, թե կհասնեմ քեզ առանց բղավելու, բայց երբ տեսա այդ տունը, լողալը դանդաղեցրի։ Արդեն շատ հեռու էի և չէի կարող լսել, թե ինչ են ասում քեզ․ վախենում էի շներից։ Բայց երբ ամեն ինչ խաղաղվեց, հասկացա, որ այդ տանն ես։ Եվ մտա անտառ, սպասեցի լուսանալուն։ Վաղ առավոտյան մի քանի նեգր տեսա, որոնք դաշտ էին գնում աշխատելու։ Նրանք ինձ բերեցին այստեղ, ուր շները չեն կարող իմ հետքը գտնել, որովհետև շրջապատված եմ ջրով։ Նրանք ամեն գիշեր ինձ ուտելու բան էին բերում և պատմում, թե ինչպես ես դու ապրում։

― Ինչո՞ւ իմ Ջեքին ավելի շուտ չասացիր, որ ինձ այստեղ բերի, Ջիմ։

― Դե, միտք չուներ քեզ անհանգստացնել, Հեք և հույս էլ չունեի, թե մենք կարող ենք մի բան անել, բայց այժմ ամեն ինչ կարգին է։ Երբ հնարավոր է եղել, ես գնել եմ ամաններ, տապակ և այլ բաներ, իսկ գիշերը լաստն եմ նորոգել, երբ․․․

― Ի՞նչ լաստ, Ջիմ։

― Մեր հին լաստը։

― Մի՞թե մեր լաստը ջարդուփշուր չեղավ։

― Ոչ։ Ճիշտ է, բավական քանդվել էր, հատկապես օղակը։ Բայց վնասը շատ մեծ չէր։ Միայն մեր իրերն էին ջուրն ընկել, համարյա բոլորը։ Եթե շատ խորը չսուզվեինք, հեռու չլողայինք, գիշերն այդքան մութ չլիներ, մենք էլ վախեցած չլինեինք, այդ աստիճան դդումգլուխ չլինեինք, ինչպես ասում են, կտեսնեինք լաստը։ Բայց ոչինչ, արդեն լրիվ կարգի է բերված և նույնքան լավ է, որքան նոր լաստը, բավական էլ նոր իրեր եմ հավաքել կորցրածի փոխարեն։

― Բայց ինչպե՞ս նորից ձեռք գցեցիր լաստը, Ջիմ, լողալի՞ս բռնեցիր։

― Ինչպե՞ս կարող էի բռնել, երբ ես անտառում էի։ Ոչ, այստեղից մի փոքր հեռու դեմ էր առել ջրասույզ մի ծառի, ինչ֊որ նեգրեր գտել էին ու թաքցրել ուռենիների մի խորշիկում, ուր թափվում է գետակը։ Հետո այդ նեգրերը լաստի համար այնպիսի աղմուկ բարձրացրին, որ ձայնն ինձ հասավ։ Ես վերջ տվի նրանց վեճին, ասելով, որ դա նրանցից ոչ մեկին չի պատկանում․ դա քոնն ու իմն է և հարցրի, թե իրենք ուզո՞ւմ են մի սպիտակ ջենտլմենի սեփականությունը զավթել, ընկնել փորձանքի մեջ։ Ես նրանցից ամեն մեկին տասը ցենտ տվեցի, և նրանք անչափ գոհ մնացին։ Ուզում էին, որ ուրիշ լաստեր էլ այդպես գան իրենց կողմերը, իրենց հարստացնեն։ Այդ նեգրերը շատ բարի էին իմ հադեպ, և ինչ֊որ ուզում էի, կարիք չէի ունենում երկրորդ անգամ ասելու, որդիս։ Այդ Ջեքը լավ նեգր է և բավական խելացի։

― Այո, ճիշտ է։ Նա երբեք ինձ չի ասել, որ դու այստեղ ես։ Նա ինձ ասաց, որ գամ այստեղ, և ինքը ինձ ցույց կտա ջրային մոքքասիններ։ Եթե մի բան պատահի, նա մեղք չունի, հասկանո՞ւմ ես։

― Չեմ ուզում հաջորդ օրվա մասին խոսել, ուզում եմ կարճ կապել։ Արթնացա, երբ լույսը բացվել էր, և ուզում էի շուռ գալ մյուս կողքիս վրա ու նորից քնել, երբ զգացի, թե որքան խաղաղ է տունը։ Թվում էր, թե ոչ ոք չի շարժվում։ Դա արտասովոր բան էր։ Այնուհետև նկատեցի, որ Բաքը վեր կացավ ու դուրս գնաց։ Ես էլ զարմացած՝ վեր կացա ու գնացի ներքև։ Ոչ ոք չկար։ Ամեն ինչ նույնքան խաղաղ էր, որքան մուկը իր բնում։ Դուրսը նույնպես խաղաղ էր։ Սկսեցի մտածել, թե դա ինչ է նշանակում։ Ներքևում փայտի կույտի մոտ հանդիպեցի իմ Ջեքին ու հարցրի․

― Ի՞նչ է պատահել։

Նա թե՝

― Չգիտե՞ք, միստր Ջորջ։

― Ոչ, չգիտեմ, ― պատասխանեցի ես։

― Միսս Սոֆիան փախել է, իսկապես փախել է։ Գիշերն է գնացել, թե ո՛ր ժամին, ոչ ոք չգիտե։ Փախել է, որ ամուսնանա երիտասարդ Հարնի Շեփերդսոնի հետ։ Գոնե այդպես են մտածում բոլորը։ Ընտանիքի անդամներն այդ բանը հայտնաբերեցին մոտ կես ժամ առաջ, գուցե մի քիչ ավելի շուտ։ Ժամանակ չկար կորցնելու։ Այնպես շտապ վազեցին դեպի հրացանները և ձիերը, որ նման բան ոչ ոք չէր տեսել։ Կանայք գնացին ազգականներին արթնացնելու, իսկ ծերունի միստր Սաուլն ու որդիները վերցրին հրացանները և սլացան դեպի գետը տանող ճանապարհը, որպեսզի բռնեն այդ երիտասարդ Շեփերդսոնին ու սպանեն։ Այլապես նա կարող է միսս Սոֆիայի հետ գետն անցնել։ Աղմուկը շատ մեծ կլինի։

― Բաքը գնաց առանց ինձ արթնացնելո՞ւ։

― Այո, չարթնացրեց։ Նրանք չէին ուզում ձեզ այդ գործին խառնել։ Միստր Բաքը լցրեց հրացանը և ասաց, որ ինքը տրաքի էլ, Շեփերդսոններից մեկի հաշիվը կփակի։ Կարծում եմ, որ նրանց թիվը այնտեղ մեծ է։ Եթե առիթ լինի, Բաքը մեկին կսպանի։

Ես կարողացածիս չափ արագ քայլեցի դեպի գետը։ Շուտով լսեցի հրացանային հեռավոր կրակոց։ Երբ երևաց անտառանյութի պահեստը և փայտի դեզը, որտեղ կանգ են առնում շոգենավերը, սկսեցի շարժվել ծառերի ու թփերի տակով, մինչև հասա մի լավ տեղ։ Տեսա մի կաղամախի։ Մագլցելով բարձրացա, թաքնվեցի ճյուղերի մեջ ու սկսեցի դիտել։ Այնքան հեռու էի, որ գնդակն ինձ չէր հասնի։ Կար փայտի չորս ոտնաչափ բարձրությամբ մի կույտ, ծառից քիչ առաջ, և սկզբում ուզում էի դրա հետևում թաքնվել, բայց գուցե իմ բախտից էր, որ այդպես չարեցի։

Փայտի պահեստի առաջ, բաց տարածության վրա, ձիերը հեծած շրջում էին չորս֊հինգ մարդ, հայհոյում, գոռգոռում և աշխատում բռնել երկու ջահել տղաներին, որոնք նավակայանի դիմաց շարված փայտերի հետևում էին։ Չէին կարողանում։ Հենց որ այդ ձիավորներից մեկնումեկը երևում էր գետափին, կրակում էին նրա վրա։ Երկու տղաները մեջք֊մեջքի տված՝ կուչ էին եկել փայտի հետևը և երկու կողմերի վրա էլ կարող էին հսկել։

Շուտով մարդիկ այս ու այն կողմ նետվելուց ու բղավելուց դադարեցին։ Նրանք ձիերը քշեցին փայտի պահեստի կողմը։ Տղաներից մեկը վեր կացավ, փայտի շարվածքի վրայից նշան բռնեց և վայր գցեց ձիավորներից մեկին։ Մյուսները ցած թռան ձիերից, վերցրին վիրավորին ու տարան դեպի պահեստը։ Այդ ժամանակ երկու տղաները փախան։ Մինչև իմ ծառը, ճանապարհի կեսը, եկել էին, երբ նրանց նկատեցին։ Տեսնելով տղաներին, բոլորը թռան իրենց ձիերի վրա և սկսեցին հետապնդել։ Գրեթե հասնում էին տղաներին, բայց ի՞նչ օգուտ․ տղաները լավ էին վազում։ Նրանք հասան փայտի դեզին, որը իմ ծառի դիմացն էր։ Թաքնվեցին դրա հետևում, չնայած առավելություն ունեին նրանց նկատմամբ։ Այդ տղաներից մեկը Բաքն էր, մյուսը՝ Ալիմը, մոտ տասնինը տարեկան մի տղա։

Ձիավորները որոշ ժամանակ շրջեցին այս ու այն կողմ և ապա քշեցին ձիերը, գնացին։ Երբ նրանք այլևս չէին երևում, ես ձայն տվեցի Բաքին և պատմեցի այդ մասին։ Նա սկզբում, երբ լսեց իմ ձայնը, որ գալիս էր ծառի վրայից, չգիտեր ինչ անել, և չափազանց զարմացել էր։ Նա ասաց ինձ, որ ուշադիր նայեմ և հայտնեմ իրեն, երբ այդ մարդիկ նորից երևան։ Իհարկե, նրանք որոշ սատանություն մտածում էին և երկար ժամանակով չէին գնացել։ Լավ կլիներ, որ հեռացած լինեի ծառից, բայց չիջա։ Բաքն սկսեց լաց լինել ու գոռալ և ասելով, որ ինքն ու իր հորեղբոր որդի Ջոնը (վերջինս մյուս երիտասարդն էր) այդ օրվա համար դեռ կհատուցեն, ասաց, որ իր հայրը և երկու եղբայրներն սպանվել են, իսկ թշնամիների կողմից սպանվել են ընդամենը երկու֊երեք հոգի, որ Շեփերդսոնները նրանց համար դարան են պատրաստել։ Նա ասաց, որ հայրը և եղբայրները պետք է սպասեին ազգականների գալուն։ Շեփերդսոնները շատ ուժեղ էին և մենակ չէր կարելի դուրս գալ նրանց դեմ։ Ես հարցրի, թե ի՛նչ եղան երիտասարդ Հարնին և միսս Սոֆիան։ Ասաց, որ նրանք գետն անցել են և ապահով են։ Ես ուրախ էի դրա համար։ Բայց որքա՜ն զայրացած էր Բաքը, որ այն օրը անտառում չէր հաջողվել Հարնիին սպանել․ ես նման բան երբեք չէի լսել։

Հանկարծ բո՜ւմ, բո՜ւմ, բո՜ւմ, լսվեց երեք թե չորս կրակոց։ Շեփերդսոններն առանց ձիերի դուրս էին սողոսկել անտառից և թիկունքից մոտեցել տղաներին։ Տղաները նետվեցին գետը՝ երկուսն էլ վիրավորված։ Մինչ սրանք օրորվելով իջնում էին հոսանքն ի վար, այդ մարդիկ վազեցին գետափ։ Կրակում ու բղավում էին․ «Սպանեցե՛ք դրանց, սպանեցե՛ք դրանց»։ Դա այնպես վատ ազդեց ինձ վրա, որ քիչ էր մնում ծառից ցած գլորվեի։

Մտադիր չեմ պատմելու այն ամենը, ինչ տեղի ունեցավ։ Եթե այդպիսի բան անեմ, նորից հիվանդանալու չափ կզարհուրեմ։ Լավ կլիներ, որ այդ գիշեր ես բոլորովին գետափ չգայի և չտեսնեի այդ բաները։ Մինչև այժմ աչքերիս առջևից չեն հեռանում այդ տեսարանները։ Քանի՜ անգամ եմ դրանք տեսել երազում։

Ես ծառի վրա այնքան մնացի, մինչև մթնեց․ վախենում էի իջնել։ Երբեմն լսում էի հեռավոր անտառից եկող կրակոցներ և երկու անգամ տեսա մարդկանց փոքր խմբեր, որոնք հրացաններն ուսներին, ձիերը քարատրոփ քշելով անցան փայտի պահեստի մոտով։ Եզրակացրի, որ արյունահեղությունը դեռ շարունակվում է։ Հոգեպես անչափ ընկճված էի և որոշեցի այլևս չանցնել այդ տան մոտով։ Զգում էի, որ որոշ չափով մեղավոր էի այդ գործում։ Հավատացած էի, որ այն թղթի կտորի նպատակն էր, որ միսս Սոֆիան ժամը երկուսն անց կեսին մի տեղ հանդիպի Հարնիին և փախչի նրա հետ։ Մտածում էի, որ ես պարտավոր էի հորը հայտնել այդ թղթի, ինչպես նաև աղջկա տարօրինակ վարմունքի մասին։ Այդ դեպքում գուցե միսս Սոֆիային փակեին մի սենյակում, և այս ահավոր իրարանցումը երբեք տեղի չէր ունենա։

Ես ցած իջա ծառից և զգույշ քայլեցի գետափով։ Շուտով գտա երկու դիակ։ Մեծ դժվարությամբ նրանց քաշեցի գետափ։ Ծածկեցի նրանց դեմքերը և ինչքան կարող էի, արագ հեռացա։ Բաքի դեմքը ծածկելիս, նույնիսկ մի փոքր լաց եղա․ նա իմ նկատմամբ շատ բարի էր։

Խավարը թանձրացավ։ Ես չգնացի տան մոտերքը․ անտառով շրջանցեցի այն և շարժվեցի դեպի ճահիճը։ Ջիմը իր կղզում չէր։ Արագ քայլեցի դեպի խորշը, խճճվելով ուռենիների մեջ, շտապում էի բարձրանալ լաստը և հեռանալ այդ ահավոր տեղից։ Լաստը չկար։ Ա՜խ, ինչպե՜ս վախեցա։ Մի րոպե շունչս կտրվեց։ Ձայն տվի։ Ինձնից քսանհինգ ոտնաչափ հեռու լսվեց պատասխանը․

― Աստվա՛ծ իմ, այդ դո՞ւ ես, անուշիկս։ Մի՛ աղմկիր։

Դա Ջիմի ձայնն էր, մինչ այդ ոչ մի բան այդքան դուրեկան չէր հնչել ականջիս։ Ափով քիչ վազեցի և բարձրացա լաստը։ Ջիմը գրկեց ինձ ու սեղմեց կրծքին։ Այնքա՜ն ուրախացավ, երբ ինձ տեսավ։ Նա ասաց․

― Տերն օրհնի քեզ, որդի։ Ես արդեն նորից մտածում էի, թե դու մեռած ես։ Ջեքն այստեղ էր։ Նա ասաց, որ իր կարծիքով դու սպանված պիտի լինես, որովհետև այլևս չես վերադարձել տուն։ Ես հենց հիմա պատրաստվում էի լաստը տանել խորշիկով ներքև և հեռանալ այստեղից, եթե Ջեքը վերադառնար և որոշակիորեն ասեր, որ դու մեռած ես։ Աստվա՛ծ իմ, որքա՜ն ուրախ եմ, որ նորից հանդիպեցինք, անուշիկս։

Ես ասացի․

― Շատ լավ։ Այդ բոլորը լավ է։ Նրանք էլ ինձ չեն գտնի և կկարծեն, թե սպանված եմ կամ գետը քշել֊տարել է։ Որոշ հիմք կա, որ այդպես մտածեն։ Ժամանակ մի՛ կորցնի, Ջիմ, և որքան կարող ես, գետի հոսանքով լաստն արագ առաջ տար։

Ես ինձ հանգիստ զգացի միայն այն ժամանակ, երբ լաստը երկու մղոն հեռացավ և արդեն Միսսիսիպիի մեջտեղում էր։ Կախեցինք մեր ազդանշանային լապտերը և կարող էինք ասել, թե նորից ազատ ու ապահով ենք։ Երեկվանից բերանս բան չէի դրել։ Ջիմը տվեց եգիպտացորենի բլիթներ, անսեր կաթ, խոզի միս, կաղամբ և կանաչեղեն։ Աշխարհում դրանից լավ բան չկա, մանավանդ երբ լավ է եփած։ Մինչ ես ընթրում էի, մենք զրուցում էինք, հաճելի ժամանակ անցկացնում։ Անչափ ուրախ էի, որ ազատվեցի այդ տոհմակռվից, ինչպես և Ջիմը, որ վերջապես հեռացավ ճահճից։ Գտնում էինք, որ վերջին հաշվով լաստից ավելի լավ տուն չկա։ Ուրիշ տեղերն այնպես ճնշող ու խեղդող էին մեզ համար։ Բայց այդպես չէ լաստը։ Լաստի վրա դուք կարող եք ձեզ բոլորովին ազատ, հանգիստ ու անհոգ զգալ։

Գլուխ տասնիներորդ

Անցավ երկու֊երեք օր ու գիշեր։ Կարող եմ ասել, որ այդ օրերն ու գիշերներն անցան լողալով՝ խաղաղ, հանդարտ ու հաճելի։ Ահա թե ինչպես էինք անցկացնում ժամանակը։ Այստեղ գետը սարսափելի մեծ էր։ Որոշ տեղերում լայնությունը հասնում էր մեկևկես մղոնի։ Գիշերներն առաջ էինք շարժվում, իսկ ցերեկները կանգ առնում ու թաքնվում։ Հենց որ գիշերը մոտենում էր իր վախճանին, մենք դադարեցնում էինք նավարկելը, կապում լաստը (գրեթե միշտ կանգնած ջրերում, առափնյա ցցուն մի կետից), ապա կտրում էինք կաղամախու, ուռենու ճյուղեր ու լաստը թաքցնում դրանց տակ։ Այնուհետև ջուրն էինք գցում ձկնորսական կարթերը, մտնում գետը, լողանում թարմանալու ու զովանալու համար։ Ապա նստում էինք ավազոտ հատակին, որտեղ ջրի խորությունը ծնկից վերև էր լինում, և դիտում, թե ինչպես է բացվում օրը։ Ոչ մի տեղից ոչ մի ձայն չէր լսվում․ կատարյալ լռություն, կարծես ամբողջ աշխարհը քնած էր։ Երբեմն միայն գորտերն էին կռկռում։ Հեռու, ջրի երեսին նայելիս, ամենից առաջ երևում էր մի տեսակ աղոտ գիծ։ Դա գետի մյուս ափի անտառն էր։ Ուրիշ ոչինչ։ Ապա երկնքում երևում էր դժգույն մի տարածություն, որը հետզհետե մեծանում էր, ծավալվում չորս կողմը։ Հեռվում մեղմանում էր գետը և այլևս այնպես սև չէր երևում, ինչպես գիշերը․ ավելի գորշ գույն էր ստանում։ Կարելի էր տեսել մութ, սև բծեր, որ գետի ընթացքով անընդհատ շարժվում էին առաջ, դեպի հեռուները․ առևտրական մեծ տափանավեր կամ նման բաներ ու երկար սև երիզներ՝ լաստեր։ Երբեմն կարելի էր լսել թիակների ճռինչ կամ խառնափնթոր ձայներ։ Այնքան խաղաղ էր և ձայնը այնքան հեռվից էր գալիս։ Ջրի երեսին երևում էր մի երիզ, և դրանից մարդիկ եզրակացնում են, որ այդտեղ արագ հոսանքի մեջ կա ինչ֊որ ցցվածք․ վրան բեկվում է հոսանքը և երիզին այդպիսի տեսք տալիս։ Ապա կտեսնեք ջրից գալարաձև բարձրացող մշուշ։ Արևելքը շառագունում է, կարմրում է գետը, և դուք հեռվում անտառի եզրին, գետի մյուս ափին նշմարում եք փայտաշեն մի խրճիթ, որը հավանորեն փայտի պահեստի պահակների կացարանն է։ Ապա սկսում է մի մեղմաշունչ զեփյուռ, որ անտառի ու ծաղիկների բուրմունքով օծված՝ հովհարում է մարդկանց, այնքա՜ն անուշ։ Երբեմն այդպես չի լինում, որովհետև տեղ֊տեղ թափված նեխող ձկներ և նման բաները տարածում են գարշահոտություն։ Ահա, օրը լրիվ լուսանում է, և ամեն ինչ ժպտում է արևի տակ, երգող թռչունները սուրում են ամենուրեք։

Այժմ արդեն փոքրիկ ծուխը չի նկատվում։ Կարթերից հանում ենք մի քանի ձուկ և պատրաստում տաք նախաճաշ։ Դիտում ենք գետի ամայի տարածությունը, ծուլանում ու ծուլությունից նիրհում։ Շուտով բացում ենք մեր աչքերը և նայում, թե այդ ինչ է, որ արթնացրեց մեզ․ գուցե մի շոգենավ է, որ հևալով բարձրանում է գետն ի վեր, բայց այնքան հեռու է մեր ափից, որ չես կարող ասել․ անիվը կողքի՞ն է, թե՞ հետնամասում։

Այնուհետև ժամերով ոչինչ չես տեսնում կամ լսում, բացի ջրային միապաղաղ ամայությունից։ Հանկարծ հեռվում երևում է մի լաստ, որ սահում֊անցնում է ջրի վրայով։ Գուցե այնտեղ մի մարդ փայտ է կտրում, որովհետև լաստի վրա մեծ մասամբ այդ են անում։ Կարելի է տեսնել կացնի փայլփլոցը, որ իջնում է ներքև, թեև ոչինչ չես լսում։ Կարելի է տեսնել կացինը վեր բարձրանալիս, մարդու գլխից վեր, և ապա լսել «թըխկ»։ Որքա՜ն ժամանակ է անցնում, մինչև ձայնը գալիս է ջրի վրայով։

Այսպես էինք մենք անցկացնում օրերը, ծուլորեն շուռ գալով կողքից կողք, ունկնդրելով անդորրությանը։

Մի անգամ թանձր մառախուղը պատել էր մեզ, և լաստերն ու նավակները թիթեղներ էին ծեծում, որպեսզի շոգենավերը նրանց վրա չգան։ Մի տափանավ թե լաստ այնքան մոտիկից անցավ, որ լսում էինք մարդկանց խոսակցությունը, հայհոյանքն ու ծիծաղը, այն էլ բավական պարզ։ Բայց նրանց չէինք տեսնում։ Դա սարսուռի զգացմունք էր առաջացնում մեր մեջ․ կարծես ոգիներն էին խոսում օդում։

Ջիմն ասում էր, թե իր կարծիքով դրանք ոգիներ են։ Բայց ես առարկեցի․

― Ոչ, ոգիները չէին ասի․ «Գրողը տանի այս անիծված մառախուղը»։

Շուտով, երբ մթնում էր, մենք հեռանում էինք ափից։ Լաստը բերում էինք գետի մեջտեղը, ազատ թողնում, որ գնա, ուր տանում է գետի հոսանքը։ Ապա լցնում էինք ծխամորճերը, ոտքներս կախում ջրի մեջ և խոսում դեսից֊դենից։ Միշտ մերկ էինք, գիշեր թե ցերեկ, հենց որ մժեղները մեզ հանգիստ էին թողնում։ Բաքի ծնողների տված շորերը շատ լավն էին և ազատ հագնել հնարավոր չէր։ Բացի այդ ես այնքան էլ շորի սիրահար չէի։

Երբեմն այդ ամբողջ գետի վրա երկար ժամանակ միայն մենք էինք լինում։ Դիմացը՝ ջրի այն կողմում, երևում էին թմբեր և կղզիներ, գուցեև մի կայծ, որը պետք է մի խրճիթի պատուհանի մոմը լիներ, երբեմն էլ ջրի վրա կարելի էր տեսնել մի քանի կայծ՝ լաստի կամ տափանավի վրա, գուցե և լսվեր ջութակի նվագ կամ երգի ձայն՝ նույն լաստերից։ Հաճելի է ապրել լաստի վրա։ Մեր վերևում երկինքն ամբողջովին պսակավորված էր աստղերով, և մենք սովորաբար պառկում էինք մեջքներիս, ու նայում վեր, մտածելով․ դրանք ստեղծվա՞ծ են, թե՞ իրենք իրենց են հայտնվել։ Ջիմը պնդում էր, թե ստեղծված են, իսկ ես ասում էի, թե իրենք իրենց են հայտնվել։ Մտածում էի, թե որքան ժամանակ է պետք այդքանն ստեղծելու համար։ Ջիմն ասում էր, թե գուցե լուսինն է ածել։ Դա շատ բանական էր թվում ինձ։ Չէի առարկում, որովհետև տեսել էի, թե ինչ մեծ թվով ձվեր է ածում գորտը։ Այնպես որ այդ բացատրությունը համոզիչ էր։ Մենք սովորաբար հետևում էինք վայր ընկնող աստղերին և նայում, թե ինչպես դրանք երկինքը երիզելով ցած են իջնում։ Ջիմի կարծիքով, դրանք փչացած ձվեր էին և բնից դուրս էին նետվում։

Ամեն գիշեր մեկ֊երկու անգամ տեսնում էինք շոգենավեր, որ սահելով անցնում էին մթության մեջ։ Երբեմն ծխնելույզից դուրս էին թափվում անհամար կայծեր, որոնք անձրևի նման տեղում էին ջրի մեջ։ Այդ տեսարանն անչափ գեղեցիկ էր։ Այնուհետև նավը շուռ էր գալիս մի անկյուն․ լույսերը մեզ համար դադարում էին պսպսղալուց․ փնչոցն այլևս չէր լսվում, և գետը նորից խաղաղվում էր։ Նավի գնալուց բավական ժամանակ հետո առաջացած ալիքը հասնում էր մեզ և մի փոքր օրորում լաստը։ Այնուհետև անորոշ ժամանակով այլևս ոչինչ չէինք լսում, բացի գորտերի կռկռոցից։ Չէինք կարող ասել, թե մեկ էլ ե՞րբ նավ կգա։

Կեսգիշերից հետո առափնյա բնակիչները քնում էին, և երկու֊երեք ժամ գետեզերքը բոլորովին մթնում էր, խրճիթների պատուհաններից այլևս լույսեր չէին երևում։ Այդ լույսերը մեր ժամացույցներն էին։ Առաջին իսկ լույսի երևալը նշանակում էր, որ արշալույսը մոտ է, և մենք որոնում էինք թաքնվելու հարմար տեղ ու անմիջապես կապում լաստը։

Մի օր լուսադեմին մի մակույկ գտա և ծանծաղուտով անցա ափ։ Կղզուց այդ լայնությունը ընդամենը երկու հարյուր յարդ էր։ Թիավարելով բարձրացա գետակն ի վեր, որի ափերին նոճիներ էին աճում։ Ուզում էի տեսնել, թե հատապտուղներ չկա՞ն։ Երբ անցնում էի մի տեղով, ուր արահետը հասնում էր գետակի ծանծաղուտը և շարունակվում մյուս կողմի վրա, տեսա երկու մարդ, որ աճապարանքով, որքան ճանապարհի նեղությունը թույլ կտար, վազում էին արահետով։ Մտածեցի, թե հաշիվս վերջացավ, որովհետև միշտ, երբ մեկը հետապնդում է մի ուրիշի, կարծում էի, թե հետապնդվողը ես կամ, գուցե, Ջիմը։ Ուզեցի շտապ հեռանալ, բայց նրանք արդեն շատ էին մոտեցել ինձ և կանչում, աղերսում էին փրկել իրենց կյանքը։ Ասացին, որ իրենք ոչինչ չեն արել, և դրա համար են իրենց հալածում, նույնիսկ շներով։ Նրանք ուզում էին ցատկել նավակի մեջ, բայց ես ասացի․

― Սպասեցե՛ք։ Ես դեռ շան և ձիերի ձայն չեմ լսում․ դուք ժամանակ ունեք ունեք գաղտագողի անցնել մացառների միջով և ափով մի քիչ բարձրանալ․ հետո կարող եք մտնել ջուրը, հունով իջնել ինձ մոտ և բարձրանալ մակույկը․ շները հոտոտելով կգան, կկորցնեն մեր հետքը։

Նրանք այդպես էլ արին։ Շուտով, երբ արդեն մակույկում էին, ես շուռ եկա դեպի կղզյակը, և մոտ հինգ կամ տասը րոպեից հետո մենք հեռվից լսեցինք շների հաչոց ու մարդկանց գոռոց։ Լսում էինք, թե ինչպես էին գալիս դեպի գետակը, բայց չէինք տեսնում։ Թվում էր, թե նրանք մի պահ կանգ էին առել և մոլորված՝ փախչողներին որոնում էին շրջակայքում։ Մենք անընդհատ հեռանում էինք, և շուտով գրեթե չէինք լսում նրանց ձայները։ Երբ անտառը մեկ մղոն մնաց մեր ետևում, և մենք արդեն հասնում էինք մեծ գետը, ամեն ինչ խաղաղ էր։ Թիավարեցինք դեպի կղզին և ապահով թաքնվեցինք կաղամախիների մեջ։

Փախչողներից մեկը կլիներ յոթանասուն տարեկան կամ գուցե ավելի։ Նա ուներ ճաղատ գլուխ և սպիտակած մորուք։ Գլխին դրել էր հին, մաշված, անճոռնի մի գլխարկ, իսկ հագին կար բրդյա ճարպոտած, հին, կապույտ շալվար, որի փողքերը դրված էին երկարաճիտ կոշիկների մեջ։ Տնական տաբատակալներ․․․ ոչ սխալվում եմ, միայն մեկ տաբատակալ ուներ։ Ուներ բամբակե հին, երկարափեշ, կապույտ վերարկու՝ արույրե ողորկ կոճակներով։ Վերարկուն գցել էր թևին։ Երկուսն էլ ունեին մկնագույն կապերտից պատրաստած մեծ խուրջիններ։ Դրանք լիքն էին։ Մյուսը կլիներ մոտ երեսուն տարեկան։ Հագուստը նույնքան սովորական էր։

Նախաճաշից հետո մենք բոլորս պառկեցինք հանգստանալու և սկսեցինք զրուցել։ Մեր հայտնաբերած առաջին բանն այն էր, որ այս մարդիկ իրար չէին ճանաչում։

― Ինչի՞ց ծագեց ձեր այս անախորժությունը, ― հարցրեց ճաղատը մյուս մարդուն։

― Դե, ես մի բան էի վաճառում, որ ատամներ էր մաքրում։ Մաքրում էր, բայց էմալն էլ հետը։ Մի գիշեր ավել մնացի, քան պետք էր, և նոր էի ծլկել, երբ ձեզ հանդիպեցի քաղաքի այս մասում։ Դուք հայտնեցիք, թե գալիս են, և ինձ խնդրեցիք օգնել ձեզ, որ հեռանանք։ Ես ասացի, թե նման անախորժության ինքս էլ եմ սպասում և կուզենայի ձեզ հետ փախչել։ Ահա իմ ամբողջ պատմությունը։ Իսկ ի՞նչ է պատահել ձեզ։

― Ես այստեղ մեկ շաբաթ քարոզում էի ժուժկալություն և կանանց սիրելին էի, որովհետև հարբածներին բոլորովին չէի խնայում․ ամեն երեկո ստանում էի հինգ֊վեց դոլար, շնչից տասը ցենտ։ Երեխաներից ու նեգրերից փող չէի վերցնում։ Գործը հետզհետե լավանում էր, երբ երեկ երեկոյան ինչ֊որ մեկը չարամտորեն լուր տարածեց, թե ես ինքս ժամանակն անց եմ կացնում խմելով։ Մի նեգր առավոտյան արթնացրեց ինձ, հայտնեց, որ մարդիկ ձիերով ու շներով հետզհետե հավաքվում են և շուտով այստեղ կլինեն։ Ինձ տալու են կես ժամ ժամանակ, որպեսզի հեռանամ, ապա հետապնդելու են մինչև ուժասպառ անեն։ Եվ եթե ինձ բռնեն, վրաս սև ձյութ կքսեն, փետուրներ կկպցնեն և ման կածեն ձողի վրա նստեցրած։ Ես այլևս նախաճաշի չսպասեցի․ քաղցած չէի։

― Ծերուկ, ― ասաց երիտասարդը, ― ինձ թվում է՝ մենք կարող ենք միացնել մեր ուժերը։ Ի՞նչ կարծիքի եք։

― Դեմ չեմ։ Ո՞րն է ձեր հիմնական զբաղմունքը։

― Արհեստով տպագրիչ եմ, պատահում է, որ զբաղվում եմ պատենտավոր դեղերի գործով, խաղում եմ բեմերում, ողբերգակ եմ, երբեմն զբաղվում եմ մեսմերականությամբ, գանգաբանությամբ, երբ առիթ է լինում, տալիս եմ երգի ու աշխարհագրության դասեր, երբեմն դասախոսություններ եմ կարդում, մի խոսքով, ինչ պատահի։ Այնպես որ արածս մի բան չէ։ Իսկ դո՞ւք ինչ բնագավառի մարդ եք։

― Ժամանակին շատ եմ զբաղվել բժշկությամբ։ Բուժում էի՝ ձեռքս քաղցկեղով, կաթվածով և նման հիվանդություններով տառապողների վրա դնելով։ Կարող եմ բավական լավ բախտ գուշակել, եթե որևէ մեկից հարցուփորձով իմանամ անհրաժեշտ փաստերը։ Քարոզելը նույնպես իմ գործն է եղել․ քարոզել եմ բացօթյա աղոթաժողովներում և զբաղվել միսիոներությամբ։

Մի պահ բոլորը լռեցին, ապա երիտասարդ մարդը հառաչեց․

― Ավա՜ղ։

― Ինչո՞ւ եք հառաչում, ― հարցրեց ճաղատը։

― Ո՞ւմ մտքով կանցներ, թե այս օրը կընկնեմ, այնքան կնվաստանամ, որ կիջնեմ մինչև այս միջավայրը։

Եվ նա հին շորով սրբեց աչքի անկյունը։

― Ասացեք, խնդրեմ, մի՞թե այս միջավայրը ձեզ համար լավ չէ, ― ասաց ճաղատը բավական հանդուգն և մեծամիտ եղանակով։

― Այո, լավ է․ դրան էլ հազիվ եմ արժանի, որովհետև ո՞վ ինձ այսքան նվաստացրեց, երբ ես այնքա՜ն բարձր էի։ Իհարկե, ինքս։ Ես ձեզ չեմ մեղադրում, ջենտլմեններ, ամենևին էլ ոչ․ ոչ ոքի չեմ մեղադրում։ Տեղն է ինձ։ Թող սառնասիրտ աշխարհն ինձ համար անի ամենավատ բանը։ Ես միայն մի բան գիտեմ․ ինչ֊որ տեղ ինձ սպասում է իմ բաժին գերեզմանը։ Աշխարհը սովորականի նման կարող է շարունակել իր ընթացքը և ինձնից խլել ամեն ինչ՝ իմ սիրելի մերձավորներին, ունեցվածքս, ամեն ինչ։ Բայց այդ աշխարհը չի կարող ինձանից խլել իմ գերեզմանը։ Մի օր ես կպառկեմ այնտեղ և կմոռանամ այս ամենը, և իմ խորտակված խեղճ սիրտը հանգիստ կառնի։

Նա շարունակեց արտասվել։

― Թողեք ձեր խորտակված խեղճ սիրտը, ― ասաց ճաղատը, ― ինչո՞ւ եք ձեր խորտակված խեղճ սրտի հառաչանքը մեր գլխին թափում։ Մենք ոչինչ չենք արել։

― Ոչ, գիտեմ, որ ոչինչ չեք արել։ Ես ձեզ չեմ մեղադրում, ջենտլմեններ։ Ինքս եմ ինձ ցած բերել, այո, ինքս եմ արել։ Ուստի տեղն է, որ տառապեմ, միանգամայն տեղին։ Ես չեմ գանգատվում։

― Ասում եք ցած եք իջել, բայց ինչի՞ց։ Ինչի՞ց եք ցած իջել։

― Օ՜, դուք ինձ չեք հավատում․․․ Աշխարհն ինձ երբեք չի հավատա․․․ լավ․ թողնենք այդ։ Իմ ծննդյան խորհրդավորությունը․․․

― Ձեր ծննդյան խորհրդավորությունը։ Ուզում եք ասել․․․

― Ջենտլմեններ, ― խոսեց երիտասարդը չափազանց հանդիսավոր եղանակով, ― ես ձեր առջև բաց կանեմ այդ խորհրդավորությունը․ զգում եմ, որ կարող եմ վստահել ձեզ։ Ես ծագումով դուքս եմ։

Ջիմն աչքերը չռեց, երբ լսեց այդ խոսքերը։ Խոստովանում եմ, նույն վիճակում էի և ես։ Ճաղատն ասաց․

― Ոչ։ Այդպիսի բան չի կարող լինել։

― Այո։ Իմ պապի հայրը՝ Բրիջուոթըրի դքսի անդրանիկ որդին, անցյալ դարի վերջերին փախել է մեր երկիրը՝ ազատության անարատ օդ շնչելու։ Ամուսնացել է այստեղ և մեռել, թողնելով մեկ որդի։ Մոտավորապես նույն ժամանակները մեռել է նրա հայրը։ Հանգուցյալ դքսի երկրորդ որդին տիրացել է այդ տիտղոսին և կալվածներին, մոռացության տալով մանկանը՝ իսկական ժառանգին։ Ես այդ մանկան ուղղակի թոռն եմ՝ Բրիջուոթըրի օրինական դուքսը։ Եվ ահա ես, լքված, բարձր աստիճանից զրկված, մարդկանց կողմից հալածված, սառնասիրտ աշխարհի կողմից արհամարհված, բզկտված, տանջված, սրտաբեկ և իջած մինչև լաստի վրա ապաստանող ոճրագործ մարդկանց շարքը։

Ջիմն անչափ խղճաց նրան։ Խղճում էի և ես։ Փորձեցինք մխիթարել, բայց նա ասաց, որ դա անօգուտ է, որ ինքը շատ մխիթարվել չի կարող։ Ասաց, որ եթե մենք իրեն դուքս համարենք, դա ավելի լավ կլինի իր համար, քան որևէ այլ բան։ Մենք հավաստիացրինք, որ կհամարենք, միայն թող ասի, թե ինչո՞վ է դա արտահայտվելու։ Նա ասաց, որ մենք իր հետ խոսելիս պետք է խոնարհվենք, և ասենք «Ձերդ պայծառափայլություն» կամ «Տեր իմ» կամ «Ձերդ լորդություն», իսկ եթե նույնիսկ նրան պարզապես անվանենք «Բրիջուոթըր», որը նրա ասելով տիտղոս է և ոչ անուն, չի վիրավորվի։ Բացի այդ, ճաշելիս մեզանից մեկը պետք է սպասրկի և կատարի նրա ցանկությունը։

Դե, դժվար բան չէր, և մենք համաձայնեցինք։ Ճաշի ժամանակ սկզբից մինչև վերջը Ջիմը, կանգնած նրա կողքին, սպասարկում էր, ասելով․ «Ձերդ պայծառափայլությունը չի՞ ցանկանա մի քիչ սրանից, նրանից» և այլն։ Ո՞վ չէր նկատի, որ դա մեծ բավականություն է պատճառում նրան։

Բայց ծերունին շուտով լռեց։ Ըստ երևույթին, նրա սրտով չէր այն հոգատարությունը, որով շրջապատել էինք դուքսին։ Թվում էր, թե նրա մտքում ինչ֊որ բան կար։ Իրոք, կեսօրից հետո նա ասաց․

― Այս կողմ նայեցեք, Բրիջուոթըր։ Ես շատ ցավում եմ ձեզ համար, բայց դուք միակ անձնավորությունը չեք, որ նման նեղությունների մեջ եք։

― Մի՞թե։

― Այո՛, մենակ դուք չեք, որ հանիրավի գահավիժել եք բարձր դիրքից։

― Ավա՜ղ։

― Ոչ, դուք միակ անձնավորությունը չեք, որի ծագումը գաղտնիք ունի։

― Ծերունին նույնպես սկսեց հեկեկալ։

― Սպասեցեք։ Ի՞նչ եք ասում։

― Բրիջուոթըր, կարո՞ղ եմ վստահել ձեզ, ― ասաց ծերունին, դեռ շարունակելով յուրահատուկ հեկեկանքը։

― Մինչև գերեզման։ ― Նա բռնեց ծերունու ձեռքը, սեղմեց և ասաց․ ― Ասացեք ձեր կյանքի գաղտնիքը։

― Բրիջուոթըր, ես հանգուցյալ դոֆինն եմ։ Հավատացեք, այս անգամ արդեն Ջիմն ու ես չռեցինք մեր աչքերը։ Ապա դուքսն ասաց․

― Ո՞վ եք դուք։

― Այո, բարեկամներ, դա միանգամայն ճիշտ է։ Ձեր աչքերը հենց այս պահին նայում են անհետացած խեղճ դոֆինին, Լյուդովիկոս Տասնյոթերորդին, Լյուդովիկոս Տասնվեցերորդի և Մարիա Անտուանետի^[11] որդուն։

― Դո՞ւք։ Այդ տարիքի՞ն։ Ո՛չ։ Գուցե ուզում էիք ասել հանգուցյալ Կառլոս Մեծն եք․^[12] պետք է, որ դուք առնվազն վեց֊յոթ հարյուր տարեկան լինեք։

― Ձախորդությունից է, Բրիջուոթըր, ձախորդությունից։ Ձախորդության հետևանք են այս սպիտակ մազերը և անժամանակ ճաղատությունը։ Այո, ջենտլմեններ, դուք ձեր առջև տեսնում եք Ֆրանսիայի թշվառ, թափառական, արտաքսված, ոտնակոխ արված, կապույտ քաթան հագած, տառապյալ թագավորին։

Նա այնպես էր աղաղակում, որ ես ու Ջիմը չգիտեինք, թե ինչ անենք։ Անչափ ցավում էինք և միաժամանակ ուրախ ու հպարտ էինք, որ նա մեզ հետ է։ Սկսեցինք սփոփել նրան, ինչպես մինչ այդ սփոփել էինք դքսին։ Բայց նա ասաց, որ դա անօգուտ է․ նրան ոչինչ չի հանգստացնի, բացի մահից, որը վերջ կտա այդ բոլորին, թեև ասում էր, որ հաճախ ավելի հանգիստ ու ավելի լավ է զգում իրեն, երբ մարդիկ վարվում են իր հետ համաձայն իր իրավունքների և իջնում են մի ծնկի վրա, որպեսզի խոսեն իր հետ, միշտ իրեն կանչում են «Ձերդ մեծություն» և ճաշի ժամանակ սկզբում սպասարկում են իրեն և իր ներկայությամբ չեն նստում, մինչև ինքը թույլ չտա։ Ջիմն ու ես սկսեցինք նրան անվանել «Ձերդ մեծություն», նրա համար անել այս կամ այն ծառայությունը և այնքան կանգնած մնալ, մինչև ասեր, թե կարող ենք նստել։ Այդ բանը նրան շատ օգնեց, և նա իրեն զվարթ ու սփոփված էր զգում։ Բայց դուքսը նկատելիորեն թթվեց։ Ըստ երևույթին, այնքան էլ գոհ չէր իրերի այս ընթացքից։ Այնուամենայնիվ, թագավորը բարեկամաբար էր վարվում նրա հետ, ասելով, թե դքսի պապի հոր և Բրիջուոթըրի մյուս բոլոր դուքսերի մասին լավ կարծիք է ունեցել իր հայրը, նրան հաճախ թույլ տվել գալու իր պալատը, բայց դուքսը երկար ժամանակ փքված մնաց մինչև թագավորն ասաց․

― Ըստ երևույթին, մենք երկար ժամանակ կմնանք այս լաստի վրա, Բրիջուոթըր, ուստի ի՞նչ միտք ունի այդպես թթվել։ Դրանից միայն անախորժություն կծագի։ Ես հանցավոր չեմ, որ դուքս չեմ ծնվել, ոչ էլ դուք՝ որ թագավոր չեք ծնվել։ Ուրեմն՝ էլ ինչո՞ւ մտատանջվել։ Լավագույն ձևով օգտվիր այն հնարավորություններից, որ ձեռք ես գցում․ ահա՛ իմ նշանաբանը։ Վատ չէ, որ մենք ընկել ենք այստեղ․ առատ սնունդ և հանգիստ կյանք։ Դե, տվեք ձեր ձեռքը, դուքս, և մենք բոլորս բարեկամներ կլինենք։

Դուքսը մեկնեց իր ձեռքը։ Այդ տեսնելով Ջիմն ու ես շատ ուրախացանք։ Չքացավ ամբողջ անախորժությունը, և մենք մեզ լավ զգացինք, որովհետև չկա ավելի վատ բան, քան լաստի վրա գժտվելը։ Լաստի վրա ամենացանկալի բանն այն է, որ բոլորն էլ գոհ մնան, շիտակ ու բարի լինեն իրար նկատմամբ։

Երկար ժամանակ պետք չէր հասկանալու համար, որ այս ստախոսները ո՛չ թագավոր են, ո՛չ էլ դուքս, այլ սոսկ ստոր խաբեբաներ ու խարդախներ։ Բայց ես ոչինչ չասացի, ոչինչ ցույց չտվի, ամեն ինչ պահեցի իմ ներսում։ Ամենալավն այդ է, որովհետև նման դեպքում մարդ խույս տված կլինի կռիվնեից ու գլխացավանքից։ Եթե ուզում էին, որ մենք իրենց թագավոր ու դուքս անվանեինք, ապա ես դեմ չէի այնքան, որքան այդ կապահովեր մեր ընտանիքի խաղաղությունը։ Այդ մասին միտք չուներ Ջիմին հայտնել, և ես նրան ոչինչ չասացի։ Եթե հորիցս բան չէի սովորել, ապա գոնե այդքանը գիտեի․ մարդկանց հետ յոլա գնալու ամենալավ միջոցը այն է, որ թույլ տաս նրանց անել այն, ինչ իրենք են ուզում։

Գլուխ քսաներորդ

Նրանք մեզ բավական շատ հարցեր տվեցին․ ուզում էին իմանալ, թե ինչու ենք այդպես թաքցնում լաստը և ցերեկները կանգ առնում, փոխանակ առաջ շարժվելու․ հարցնում էին, թե Ջիմը փախած ներգ չէ՞։ Ես ասացի․

― Աստված իմ, կարո՞ղ է փախած նեգրը դեպի հարավ գնալ։

Նրանք համաձայնեցին, որ չի կարող։ Ես ստիպված էի որոշ հաշիվ տալ նրանց, ուստի ասացի․

― Իմ ազգականները ապրում էին Փայքի գավառում, Միսսուրիի նահանգում, որտեղ ես եմ ծնվել։ Նրանք բոլորը մեռել են։ Ողջ էին միայն հայրս, եղբայրս՝ Այքը և ես։ Հայրս որոշեց թողնել ամեն ինչ և գնալ ապրել հորեղբայր Բենի հետ, որը մի փոքրիկ ագարակ ունի գետափին, Օռլեանից քառասունչորս մղոն ներքև։ Հայրս շատ աղքատ էր, պարտքեր ուներ, և երբ նա բոլորի հետ հաշիվը փակեց, նրան մնաց տասնվեց դոլար, մեկ էլ մեր այս նեգր Ջիմը։ Դա բավական չէր, որ ճանապարհորդեինք հազար չորս հարյուր մղոն, թեկուզև նավի տախտակամածի տոմս առնեինք։ Ինչ որ է, մի անգամ, երբ գետը վարարել էր, հորս բախտը մի քիչ բանեց․ գետում բռնեց այս լաստամասը, և մենք որոշեցինք դրանով իջնել հարավ՝ Նոր Օռլեան։ Հորս երջանկությունը երկար չտևեց։ Մի գիշեր ինչ֊որ շոգենավ անցավ լաստի առաջամասի անկյան վրայով։ Մենք բոլորս ընկանք ջուրը և սուզվեցինք նավի անիվներից էլ ներքև։ Ջիմն ու ես ողջ֊առողջ դուրս եկանք ջրի երեսը, բայց հայրս հարբած էր, եղբայրս էլ հազիվ չորս տարեկան լիներ։ Նրանք այլևս ջրի երեսին չերևացին։ Ինչ որ է, հաջորդ մեկ֊երկու օրը մենք բավականին նեղվեցինք․ մարդիկ մակույկներով մոտենում էին մեզ և փորձում Ջիմին խլել ինձնից, ասելով, թե իրենք հավատացած են, որ նա փախած նեգր է։ Այդ պատճառով էլ այժմ ցերեկով այլևս չենք շարունակում ճանապարհը։ Գիշերը մարդիկ մեզ նեղություն չեն տալիս։

Դուքսն ասաց․

― Ինձ թույլ տվեք, և ես մի միջոց կգտնեմ ցերեկը ճանապարհորդելու, եթե ցանկանաք։ Ես այս հարցի մասին լավ կմտածեմ և մի հարմար ծրագիր կկազմեմ։ Այսօր թող սովորականի պես լինի, որովհետև մենք, իհարկե, չենք ուզենա ցերեկով ներքևի քաղաքի մոտով անցնել․ դա կարող է վատ վերջանալ։

Իրիկնադեմին երկինքը մռայլվեց, զգացվում էր, որ անձրև է գալու։ Երկնակամարում հուրհրաց կայծակը, տերևներն սկսեցին դողդողալ։ Լավ բան չէր սպասվում, և դա դժվար չէր նկատել։ Դուքսը և թագավորը շարժվեցին դեպի լաստի վրայի հյուղակը, տեսնելու, թե ինչի են նման մեր անկողինները։ Իմ անկողինը բաղկացած էր ծղոտով լցրած մի ներքնակից և ավելի լավ էր, քան Ջիմինը, որը եգիպտացորենի կեղևով էր լցրած։ Կեղևով լցրած ներքնակի մեջ միշտ լինում են գլխիկներ․ դրանք ցավեցնում են մարդու կողերը, և երբ շուռումուռ ես գալիս, չորացած կեղևները այնպիսի ճռճռոց են հանում, կարծես չոր տերևների կույտի վրա լինես։ Այնպես են խշխշում, որ արթնացնում են քնած մարդուն։ Ինչ որ է, դուքսը որոշեց վերցնել իմ անկողինը։ Բայց թագավորը թույլ չտվեց։ Նա ասաց․

― Ինձ թվում է, թե աստիճանի տարբերությունը պետք է հասկանալի լիներ ձեզ, որ եգիպտացորենի կեղևով լցրած ներքնակը հարմար չէր լինի ինձ։ Թող ձերդ պայծառափայլությունը վերցնի կեղևով ներքնակը։

Նորից Ջիմն ու ես մի րոպե քրտնեցինք․ վախենում էինք, թե նրանց միջև էլի խռովություն կծագի։ Շատ ուրախացանք, երբ դուքսն ասաց․

― Իմ ճակատագիրն է միշտ լինել ճնշողի երկաթե կրնկի տակ, թաղվել ճահճի մեջ։ Դժբախտությունն արդեն կոտրել է իմ երբեմնի հպարտ հոգին․ ես զիջում եմ։ Ենթարկվում եմ․ դա է իմ ճակատագիրը։ Եվ դա էլ կարող եմ տանել։

Հենց որ մթնեց, ճանապարհ ընկանք։ Թագավորն ասաց, որ պետք է հնարավորին չափ գետի մեջտեղով գնալ և ոչ մի լույս չվառել, մինչև քաղաքից բավականաչափ հեռանանք։ Շուտով երևաց լույսերի մի փոքրիկ փունջ․ դա քաղաք էր։ Մենք հաջողությամբ կես մղոն անցանք դրա առջևով։ Երբ արդեն քառորդ մղոն հեռացել էինք, բարձրացրինք մեր ազդանշանային լապտերը։ Մոտ ժամը տասին սկսեց անձրևել։ Քամին փչում էր, երկինքը որոտում, կայծակը լուսավորում էր ամեն ինչ։ Թագավորը մեզ երկուսիս պատվիրեց կանգնել և դիտել շրջապատը մինչև եղանակը լավանա։ Ապա նա և դուքսը սողոսկեցին հյուղակը, պառկեցին քնելու։ Ժամը տասներկուսից հետո ես էի հերթապահելու, բայց չէի ուզում քնել մինչև իմ ժամանակը գար, նույնիսկ եթե անկողին էլ ունենայի, որովհետև շաբաթվա ոչ բոլոր օրերին է առիթ լինում տեսնելու այսպիսի փոթորիկ։ Աստված իմ, ինչպե՜ս էր մռնչում քամին։ Եվ ամեն վայրկյան այնպիսի շլացուցիչ լույս էր բռնկվում, որ կես մղոնի վրա լուսավորում էր ալիքների սպիտակ կատարները։ Կարելի էր տեսնել կղզիներ, որոնք անձրևի միջից թվում էին փոշոտված։ Ծառերը քամուց բախվում էին իրար։ Լսվում էր դղրդյուն․ բո՛ւմ, բո՛ւմ, բո՛ւմ, բա՛մ, բո՛մ։ Եվ որոտը գոռալով, մռնչալով հեռանում էր։ Այնուհետև, ճեղքելով երկինքը, շողում էր փայլակը, և լսվում էր ուժեղ հարված։ Երբեմն քիչ էր մնում ալիքներն ինձ քշեին, տանեին լաստի վրայից։ Հագիս շոր չունեի և ոչ մի բանի ուշադրություն չէի դարձնում։ Նավարկության համար վնասակար որևէ ջրասույզ ծառից կամ ցցվածքից չէինք վախենում։ Կայծակը շարունակ մեր շրջապատն այնպես էր լուսավորում, որ մենք շուտ էինք նկատում դրանք և խույս տալու համար լաստի գլուխը շուռումուռ էինք տալիս։

Իմ հերթափոխությունը ժամը տասներկուսից հետո էր, ինչպես ասացի, բայց արդեն քունս գալիս էր։ Ջիմն ասաց, որ գիշերվա առաջին կեսն ինքը կհերթապահի, և ես կարող եմ քնել։ Այդ տեսակետից նա շատ դիմացկուն էր։ Ես մտա հյուղակը, բայց թագավորն ու դուքսն իրենց ոտքերն այնպես անճոռնի էին տարածել, որ ինձ համար տեղ չէր մնացել։ Պառկեցի հյուղակի առջև։ Անձրևին ուշադրություն չէի դարձնում, որովհետև տաք էր, և ալիքներն այժմ արդեն այնքան շատ չէին բարձրանում։ Ժամը երկուսին նորից սկսվեց ալեկոծությունը։ Ջիմն ուզում էր ինձ արթնացնել, բայց փոխել էր միտքը։ Նրա կարծիքով ալիքները դեռ այնքան էլ բարձր չէին, որ վնաս տային։ Սակայն սխալվեց, որովհետև հանկարծ բարձրացավ մի ահագին ալիք և ինձ ցած գլորեց։ Ջիմը ծիծաղից մեռնում էր։ Նա իմ տեսած նեգրերից ամենածիծաղկոտն էր։

Ես անցա պահակության, և Ջիմը պառկեց ու սկսեց խռմփացնել։ Շուտով դադարեց փոթորիկը, և ամեն ինչ խաղաղվեց։ Հենց որ երևաց առափնյա խրճիթներից մեկի լույսը, ես արթնացրի Ջիմին, և մենք լաստը թաքցրինք՝ ցերեկն անցկացնելու համար։

Նախաճաշից հետո թագավորը դուրս բերեց հին, կեղտոտված խաղաթղթեր և դքսի հետ սկսեց պոկեր խաղալ, խաղը՝ հինգ ցենտ։ Շուտով ձանձրացան դրանից և ասացին, թե «պայքարի ծրագիր են կազմելու», ինչպես արտահայտվում էին իրենք։ Դուքսը բացեց իր կապերտե տոպրակը, դուրս բերեց տպագրված ծանուցագիր և բարձրաձայն կարդաց։ Մի ծանուցագրում ասված էր․ «Փարիզի հռչակավոր դոկտոր Արման դը Մոնտաբլանը դասախոսելու է գիտության և գանգաբանության մասին, այսինչ, այսինչ տեղում, այսինչ օրը, տոմսը տասը ցենտ, իսկ քսանհինգ ցենտով կորոշի մարդկանց նկարագիրն ու ունակությունները»։ Դուքսն ասում էր, որ այդ դոկտորն ինքն է։ Մի այլ ծանուցագրում նա «Շեքսպիրյան համաշխարհային ուղբերգակ էր, Լոնդոնի Դրուրի Լեյն թատրոնի Գարրիկ կրտսերը»։ Մյուս ծանուցագրերում նա ուներ այլ անուններ և կատարել էր զարմանալի բաներ, ինչպես օրինակ, «գուշակող գավազանով» գտել էր ջուր ու ոսկի, ի չիք դարձրել կախարդական անեծքները և այլն։ Շուտով նա ասաց․

― Բայց բեմական մուսան ինձ ավելի է մոտ։ Դուք երբևէ քայլե՞լ եք բեմում, ձերդ մեծություն։

― Ոչ, ― ասաց թագավորը։

― Այդ դեպքում, ձերդ գահընկեց մեծություն, երեք օր չանցած, հենց որ հասնենք մի լավ քաղաք, դահլիճ կվարձենք և կկատարենք «Ռիչարդ III»֊ի սուսերամարտը, ինչպես և «Ռոմեո և Ջուլիետ»֊ի պատշգամբի տեսարանը։ Սա ձեզ դո՞ւր է գալիս։

― Ես միանգամայն համաձայն եմ որևէ բանի, որ եկամտաբեր է, դուքս, բայց պետք է իմանաք, որ ես դերասանական խաղերից ոչ մի բան չեմ հասկանում, ոչ էլ շատ եմ տեսել նման բաներ։ Ես շատ փոքր էի, երբ հայրս սովորություն ուներ դրանց հրավիրելու պալատ։ Ի՞նչ եք կարծում, կարո՞ղ եք ինձ սովորեցնել։

― Շատ հեշտ։

― Լավ, ես արդեն դառնում եմ անհամբեր․ ուզում եմ մի բանով զբաղվել։ Հենց հիմա սկսենք։

Դուքսը նրան պատմեց, թե ով է եղել Ռոմեոն և ով՝ Ջուլիետը, ապա ասաց, որ սովորաբար ինքը խաղացել է Ռոմեոյի դերը, ուրեմն՝ թագավորը կարող էր լինել Ջուլիետ։

― Բայց եթե Ջուլիետն այդքան երիտասարդ աղջիկ է, դուքս, ապա իմ մերկացած գլուխը և սպիտակ մորուքը արդյոք չափազանց տարօրինակ չե՞ն երևա։

― Ո՛չ, դրա համար մի անհանգստացեք, գյուղական տխմարներն այդ մասին չեն էլ մտածի․ դուք համապատասխան կոստյում կհագնեք, և ամեն ինչ այլ կլինի։ Ջուլիետը պատշգամբում է և անկողին մտնելուց առաջ վայելում է լուսնի շողերը։ Նա հագել է գիշերանոց և գլխին դրել փոթփոթած գիշերագդակ։ Ահա այդ դերի զգեստները։

Դուքսը դուրս բերեց վարագույրի համար օգտագործվող չթից կարած երկու֊երեք կոստյում, իր ասելով, Ռիչարդ III֊ի և նրա հակառակորդի միջնադարյան բամբակե մի երկար, սպիտակ գիշերաշապիկ և դրան համապատասխան փոթոթված գիշերագդակ։ Թագավորը գոհ էր։ Դուքսը դուրս բերեց իր գիրքը և ամենափառավոր, հանդիսավոր եղանակով կարդաց նրանց դերերը, միաժամանակ լաստի վրա ոստոստելով և խաղալով դերերը, որպեսզի ցույց տար, թե ինչպես է պետք կատարել։ Ապա գիրքը տվեց թագավորին և ասաց, որ իր բաժինն անգիր անի։

Գետի ոլորանից մոտ երեք մղոն ներքև կար շատ փոքրիկ մի քաղաք, և դուքսը ճաշից հետո ասաց, թե ինքը մտածել, ծրագրել է, թե ինչպես են ցերեկները շարունակելու ճանապարհը, առանց Ջիմին վտանգի ենթարկելու։ Նա որոշել էր անձամբ գնալ քաղաք և կարգավորել այդ գործը։ Թագավորն ասաց, որ ինքն է գնալու և տեսնելու, թե հարմար բան չկա՞ անելու։ Մեր սուրճը վերջացել էր, և Ջիմն ասաց, որ լավ է ես էլ գնամ նրանց հետ և քիչ սուրճ բերեմ։

Երբ հասանք քաղաք, դրսում ոչ ոք չէր շարժվում։ Փողոցները դատարկ էին, ամենուրեք լիակատար խաղաղություն և մեռելային լռություն էր տիրում, ինչպես կիրակի օրերը։ Մենք գտանք մի հիվանդ նեգրի, որը տան ետևի բակում պառկել էր արևի տակ։ Նա ասաց, որ բոլոր բնակիչները, բացի շատ փոքրերից, հիվանդերից ու շատ ծերերից, գնացել են երկու մղոնի վրա գտնվող անտառը՝ կրոնական բացօթյա քարոզի։ Թագավորը, իմանալով տեղի մասին, ասաց, որ ուզում է գնալ և մասնակցել այդ քարոզին։ Ասեց, որ կաշխատի մի բան դուրս բերել այնտեղից։ Ինձ նույնպես թույլ տվեց գնալ իր հետ։

Դուքսն ասաց, որ իր նպատակը տպագրական մի հիմնարկություն գտնելն է։ Մենք այդ հիմնարկությունը գտանք։ Դա մի փոքրիկ տեղ էր, հյուսնի արհեստանոցի վերնահարկում։ Հյուսները և տպագրիչները բոլորը գնացել էին ժողովի։ Դռները փակ չէին։ Կեղտոտ խցում ամեն ինչ թափթփված էր, պատերին ամենուրեք երևում էին թանաքի հետքեր, հայտագրեր, որոնց վրա նկարված էին ձիեր և փախած նեգրեր։ Դուքսը հանեց իր բաճկոնը և ասաց, որ իրեն ուրիշ բան պետք չէ։ Ես և թագավորը դուրս եկանք ժողովի գնալու։

Մենք այնտեղ հասանք մոտ կես ժամ հետո, քրտնքի մեջ կորած, որովհետև սարսափելի շոգ օր էր։ Այնտեղ հավաքվել էին ամբողջ շրջանից, հազար հոգուց ոչ պակաս։ Շատերը եկել էին քսան մղոն հեռավորությունից։ Անտառը լցվել էր սայլերով ու լծկաններով, որ կապված էին ամեն տեղ և սայլի տաշտից ուտում էին իրենց կերն ու պոչները շարժելով՝ ճանճեր քշում։ Այնտեղ կային վրանաձև ծածկեր։ Գետնին ամրացրել էին սյուներ և վերևը ծածկել ճյուղերով, ուր մարդիկ վաճառում էին լիմոնադ, թխվածքներ, ձմերուկ, խակ եգիպտացորեն ու այլ կանաչեղեն։

Քարոզը տեղի էր ունենում նման ծածկերի տակ, միայն թե դրանք ավելի մեծ էին և լցված մարդկային բազմությամբ։ Նստարանները պատրաստել էին կոճղերի կողքերից հանած տախտակներից, որոնց կլոր կողմերի վրա փորել ու որպես ոտքեր փայտեր էին ամրացրել։ Նստարանները հենարաններ չունեին։ Քարոզիչների համար ծածկի մի ծայրում պատրաստել էին բարձր ամբիոններ։ Կանայք գլխներին դրել էին ծղոտե գլխարկներ, մի քանիսը հագել էին բրդյա զգեստներ, մի քանիսը՝ չթե, երիտասարդներից ոմանք էլ՝ բամբակե սպիտակ շորեր։ Երիտասարդ տղամարդկանցից մի քանիսը ոտաբոբիկ էին, իսկ երեխաների մի մասի հագին միայն քաթանե շապիկներ կային, ուրիշ ոչինչ։ Տարեց կանանցից մի քանիսն էլ իրար թաքուն աչքով֊ունքով էին անում։

Առաջին հյուղակում, ուր մենք մտանք, քարոզիչը շարական էր կարդում։ Նա կարդաց երկու տող, և բոլորը երգեցին այն։ Սքանչելի էր երգը․ այնքա՜ն հուզիչ էր, և այնքա՜ն շատ էին երգողները։ Քարոզիչը երկու տող էլ կարդաց, որպեսզի երգեն, և այդպես շարունակ։ Մարդիկ ավելի ոգևորվեցին և երգեցին ավելի բարձր։ Վերջում մի քանիսն սկսեցին ողբալ, մի քանիսն էլ՝ գոռգոռալ։ Ապա քարոզիչն անցավ իր քարոզին և այն էլ շատ լրջորեն։ Նա մերթ ճոճվում էր դեպի ամբիոնի մի կողմը, մերթ մյուս կողմը, հենվում էր ամբիոնի մեջտեղին, թևերն ու մարմինը անընդհատ շարժելով և բառերն իր ամբողջ կարողությամբ բարձրաձայն արտասանելով։ Երբեմն բարձր բռնում էր բացված Աստվածաշունչը և պտտեցնում մեկ մի կողմի, մեկ մյուս կողմի վրա ու գոռում․ «Ահավասիկ պղնձյա օձն անապատում։ Նայեցե՛ք նրան և ապաքինվեցե՛ք»։ Մարդիկ բարձրաձայն գոռում էին «Փա՜ռք քեզ, տե՛ր։ Ա֊ա֊մե՜ն»։ Եվ այդպես նա շարունակեց, իսկ մարդիկ հեծում էին, լաց լինում ու ասում «ամեն»։

― Եկե՛ք ապաշխարողների աթոռը, եկե՛ք, մեղքի՛ց սևացածներ (ամեն), եկեք, հիվանդնե՛ր ու տառապյալներ (ամեն), եկե՛ք կաղե՛ր, կույրե՛ր ու խեղանդամներ (ամեն), եկե՛ք, ծանրաբեռնվածե՛ր ու կարիքավորնե՛ր՝ ամոթի մեջ թաղված (ա֊ա֊ամեն)։ Թող գան բոլոր նրանք, որ հոգնել, արատավորվել ու տառապում են։ Եկե՛ք, հոգեպե՛ս ընկճվածներ, եկեք զղջացող սրտով, եկեք ցնցոտիներով, կեղտոտված, հանցավոր։ Մաքրող ջուրը ազատ հոսում է, արքայության դուռը բաց է։ Ո՜հ, նե՛րս մտեք և հանգստացե՛ք (ա֊ա֊մեն, փա՛ռք քեզ, տե՛ր, փա՛ռք, ալելո՜ւիա)։

Եվ այսպես շարունակ։ Լացի ու աղաղակի պատճառով այլևս հնարավոր չէր հասկանալ քարոզչի ասածները։ Մարդիկ խմբերով տեղներից վեր էին կենում ու արցունքներ հեղեղելով, ամբողջ ուժով շարժվում դեպի սգավորների նստարանները։ Եվ երբ սգավորները խառնվեցին առաջին նստարանների շուրջը, բոլորն սկսեցին երգել, աղաղակել, իրենց գցել ծղոտի վրա։ Կարծես խելագարված ու ցնորված լինեին։

Դեռ գլխի չէի ընկել, թե ինչ է դա, երբ թագավորը նույնպես միացավ ապաշխարողներին և բոլորից բարձր աղաղակեց։ Այնուհետև նա բարձրացավ բեմ։ Քարոզիչը խնդրեց նրան խոսել ժողովրդի հետ, և նա խոսեց։ Նա ասաց ժողովրդին, որ ինքը երեսուն տարի ծովահեն է եղել Հնդկական օվկիանոսում։ Իր ընկերների շարքերը զգալիորեն նոսրացել էին անցյալ գարնանը, ճակատամարտում։ Ինքը վերադարձել է տուն նոր մարդիկ հավաքելու, բայց, փառք աստծո, անցյալ գիշեր իրեն կողոպտեցին մի շոգենավի վրա և ափ նետեցին առանց մի ցենտ անգամ գրպանում թողնելու։ Ինքը դրա համար ուրախ է։ Դա իր հետ պատահած ամենաօրհնյալ բանն է, որովհետև այժմ փոխված մարդ է և իր կյանքում առաջին անգամ իրեն երջանիկ է զգում։ Եվ որքան էլ ինքը աղքատ լինի, անմիջապես գնալու է Հնդկական օվկիանոս և իր կյանքի մնացած մասը նվիրելու է ծովահեններին ճշմարիտ ուղու վրա բերելու նպատակին, որովհետև ինքն այդ բանն ավելի լավ կանի, քան որևէ մեկ ուրիշը, այնքան, որքան ծանոթ է այդ օվկիանոսի բոլոր ծովահենային խմբերին։ Թեև առանց դրամի երկար ժամանակ է պետք այնտեղ հասնելու, բայց մի կերպ կհասնի և ամեն անգամ, երբ համոզի մի ծովահենի, կասի նրան․ «Ինձանից շնորհակալ մի՛ լինիր, ինձ պատիվ մի՛ արա․ այդ ամենը պատկանում է Փոքվիլի բացօթյա ժողովարանի մարդկանց՝ մարդկային ցեղի իսկական եղբայրներին ու բարերարներին, այնտեղի սիրելի քարոզչին՝ ամեն մի ծովահենի հավատարիմ բարեկամին»։

Արցունքները ողողեցին նրա այտերը, արտասվեցին նաև լսողները։ Այնուհետև մեկը բարձրաձայն գոչեց․

― Նրա համար հանգանակությո՜ւն կազմակերպենք, հանգանակությո՜ւն։

Հինգ֊վեց մարդ առաջ նետվեցին այդ նպատակի համար, բայց մեկը կանչեց․

― Թող նա ինքը մոտենա մարդկանց՝ գլխարկը բռնած։

Բոլորը համաձայնեցին այդ առաջարկությանը, որոնց թվում և քարոզիչը։

Թագավորը գլխարկը բռնած՝ անցավ ամբոխի միջով, աչքերը սրբելով, օրհնելով ու գովաբանելով ժողովրդին և շնորհակալություն հայտնելով, որ այդքան բարի էին հեռավոր ծովերում թափառող ծովահենների նկատմամբ։ Գեղեցիկ աղջիկները, արցունքներն աչքերից գլորելով, շուտ֊շուտ վեր էին կենում տեղներից և խնդրում թագավորին, որ թույլ տա համբուրեն իրեն, որպեսզի հիշի իրենց։ Իսկ թագավորը թույլ էր տալիս։ Աղջիկներից մի քանիսը ողջագուրվեցին ու համբուրեցին նրան հինգ֊վեց անգամ։ Նրան խնդրեցին մեկ շաբաթ մնալ իրենց մոտ, և ամեն ոք ուզում էր, որ իր տանը մնա, ասելով, որ դա իրենց համար պատիվ է։ Բայց նա ասաց․ քանի որ դա բացօթյա ժողովարանի վերջին օրն է, ուստի իր մնալը օգուտ չունի, բացի այդ, ինքը չի համբերում․ ուզում է անմիջապես Հնդկական օվկիանոսը գնալ, որ գործի անցնի հօգուտ ծովահենների։

Երբ վերադարձանք լաստը, և նա հաշվեց դրամը, պարզվեց, որ հավաքել է ութսունյոթ դոլար և յոթանասունհինգ ցենտ։ Բացի այդ, անտառով անցնելիս, սայլի տակից թռցրել էր վիսկիով լիքը երեք գալոնանոց^[13] մի աման։ Թագավորն ասաց, որ եթե այդ բոլորը միասին վերցնենք, ապա դա ավելի շատ կլինի, քան նա երբևէ ձեռք է բերել միսիոներական աշխատանքով։ Ասաց, որ խոսելն իմաստ չունի․ հեթանոսները ծովահենների հետ չեն կարող համեմատվել բացօթյա ժողովարաններում գործ տեսնելու մեջ։

Նախքան թագավորի գալը դուքսը կարծում էր, թե ինքը բավական գործ է տեսել, բայց նրա գալուց հետո իր կարծիքը փոխեց։ Դուքսը տպարանում շարել ու տպել էր երկու փոքրիկ գործ՝ ագարակատերերի համար՝ ձիու վաճառքի ծանուցագրեր, և դրա համար ստացել էր չորս դոլար։ Վերցրել էր տասը դոլարի ռեկլամային գործ՝ լրագրի համար, և ասել, որ դա կանի չորս դոլարով, եթե վճարը կանխիկ լինի, և պատվիրատուները համաձայնել էին։ Թերթի բաժանորդագրությունը տարեկան երկու դոլար էր, իսկ նա երեք բաժանորդագրություն ընդունել էր կեսական դոլարով, պայմանով, որ կանխիկ վճարեն։ Բաժանորդներն առաջարկել էին սովորականի նման վճարել փայտով ու սոխով, բայց դուքսը ասել էր, որ տպարանը նոր է գնել, գինը կարելվույն չափ իջեցրել է և այժմ ուզում է միայն կանխիկ դրամ։ Նա շարել էր և մի բանաստեղծություն, որ ինքն էր հորինել՝ անուշ ու թախծալի։ Բանաստեղծությունը կոչվում էր․ «Այո, սա՛ռն աշխարհ, ճզմի՛ր այս հիվանդ, խորտակված սիրտը»։ Եվ նա շարել, պատրաստ պահել էր թերթում տպելու համար, և դրա համար վճար չէր ուզում։ Ինչ֊որ է, նա ձեռք էր բերել ինն ու կես դոլար և ասում էր, որ ամբողջ օրը քրտինք է թափել։

Նա մեզ ցույց տվեց նաև մի այլ փոքրիկ գործ, որ տպել էր առանց վճարի, որովհետև մեզ համար էր։ Նկարված էր փախած մի նեգր, փայտի ծայրին անցկացրած մի կապոց գցած ուսին։ Տակը գրված էր «200 դոլար վարձատրություն»։ Այդ կատարել էր Ջիմի համար և մանրամասնորեն նկարագրել նրան։ Գրված էր, որ անցյալ ձմեռ նա փախել է Սենտ֊Ժաքի տնկարաններից, Նոր Օռլեանից քառասուն մղոն ներքև, և հավանորեն ուղղություն է վերցրել դեպի հյուսիս։ Ով բռնի և վերադարձնի, կստանա խոստացված վարձատրությունն ու ճանապարհածախսը։

― Այժմ, ― ասաց դուքսը, ― այս գիշերից հետո մենք կարող ենք ցերեկները նավարկել, եթե ուզենանք։ Հենց որ տեսնենք մեկը գալիս է, կարող ենք կապել Ջիմի ձեռքերն ու ոտքերը, գցել հյոուղակը, ցույց տալ այս հայտարարությունն ու ասել, թե բռնել ենք գետով բարձրանալիս և միջոցներ չունեալու պատճառով շոգենավով գնալ չենք կարող, ուստի մեր ծանոթներից ապառիկ վերցրել ենք այս լաստը և գնում ենք վարձատրություն ստանալու։ Ավելի հարմար կլիներ ձեռնաշղթաներ ու ոտնակապանք տեսնեին Ջիմի վրա, բայց դա մեր պատմությանը հարմար չէր․ չէ՞ որ մենք ասում ենք, թե աղքատ ենք, իսկ դա գոհարեղենի տպավորություն կթողներ։ Ամենահարմարը պարանն էր։ Պետք է պահպանել միօրինակությունը, ինչպես ասում են բեմի մարդիկ։

Մենք բոլորս ասացինք, որ դուքսը շատ խելոք է մտածել, և այլևս վտանգ չի կարող սպառնալ ցերեկային ճանապարհորդությանը։ Այդ գիշերը որոշեցինք հեռանալ, ազատվել այն աղմուկից, որ, մեր կարծիքով, դքսի տպարանային գործունեությունը կարող էր առաջ բերել այդ փոքրիկ քաղաքում։ Այնուհետև կարող էինք ազատ, գոռալով շարժվել առաջ, երբ ուզենայինք։

Մենք լուռ կուչ եկանք մի տեղ և չերևացինք մինչև ժամը տասը։ Ապա լողացինք առաջ, քաղաքից բավական հեռու։ Լաստի վրա լապտեր չկախեցինք, մինչև լիովին դուրս եկանք քաղաքի տեսողության դաշտից։

Երբ ժամը չորսին Ջիմն արթնացրեց ինձ, որ իրեն փոխարինեմ, ասաց․

― Հեք, քո կարծիքով, այս ճանապարհորդության ընթացքում էլի՞ թագավորների կհանդիպենք։

― Ոչ, հազիվ թե, ― պատասխանեցի ես։

― Լավ, ուրեմն շատ լավ է։ Մեկ֊երկուսը բավական են։ Մեր այս թագավորը սարսափելի հարբել է, դուքսն էլ պակասը չէ։

Պարզվեց, որ Ջիմը փորձել է թագավորին ֆրանսերեն խոսեցնել, որպեսզի լսի, թե ինչի նման է այդ լեզուն, բայց թագավորն ասել է, թե այնքան երկար է մնացել այս երկրում և այնպիսի նեղությունների մեջ է ընկել, որ մոռացել է։

Գլուխ քսանմեկերորդ

Արեգակն արդեն բարձրացել էր հորիզոնն ի վեր, բայց մենք շարունակում էինք մեր ընթացքը և լաստը չէինք կապում։ Թագավորն ու դուքսը շուտով վեր կացան, թթված ու բորբոսնած, բայց երբ ջուրը թռան ու լողացան, բավական զգաստացան։ Նախաճաշից հետո թագավորը նստեց լաստի եզրին, հանեց կոշիկները, վեր քաշեց շալվարը և ոտքերը կախեց ջրի մեջ հանգստանալու։ Ապա վառեց ծխամորճն ու սկսեց անգիր անել իր դերը «Ռոմեո և Ջուլիետ»֊ից։ Երբ բավական սերտեց, դքսի հետ սկսեց փորձել։ Դուքսը ստիպված էր նորից ու նորից բացատրել, թե ինչպես է արտասանվելու ամեն մի բառը, սովորեցնում էր հառաչել, ձեռքը սրտի վրա դնել։ Շատ չանցած ասաց, որ թագավորն արդեն բավական լավ է կատարում։

― Միայն թե, ― ասաց նա, ― չպետք է այդպես բառաչեք «Ռոմեո՜», ինչպես ցուլը։ Պետք է մեղմ ասեք, աղջկա տկար, նվաղուն ձայնով, այ, այսպես․ «Ռո֊ո֊մե՜ո․ չէ՞ որ Ջուլիետը սիրելի, անուշիկ աղջիկ է, դեռ երեխա, և էշի պես չի զռա։

Այնուհետև նրանք դուրս քաշեցինք երկար սրերը, որ դուքսն էր պատրաստել կաղնու տախտակից, և սկսեցին սուսերամարտի վարժություններ անել Դուքսն իրեն անվանեց Ռիչարդ III։ Սքանչելի էր նայել, թե ինչպես են նրանք ցատկոտում լաստի վրա։ Բայց շուտով թագավորը սայթաքեց և ընկավ ջուրը։ Նրանք դադար առան ու խոսեցին ամեն տեսակ արկածներից, որ անցյալում ունեցել էին այդ նույն գետի վրա։

Ճաշից հետո դուքսն ասաց․

― Լավ, Կապետ,^[14] մենք սա կդարձնենք առաջին կարգի ներկայացում․ ուստի կարծում եմ, որ պետք է եղածի վրա մի բան էլ ավելացնենք։ Այնպես անենք, որ ամեն կողմից «բիս» կանչեն։

― Իսկ ինչ է նշանակում «բիս», Բրիջուոթըր։

Դուքսը բացատրեց, ապա ասաց․

― Ես խոստանում եմ այնպես անել, որ «բիս» կանչեն շոտլանդական պարը կամ նավաստու՝ եղջերափողով պարը կատարելիս, իսկ դուք․․․ Լավ, պետք է մտածել․․․ ահա, գտա․․․ Դուք կարող եք կատարել Համլետի մենախոսությունը։

― Համլետի ի՞նչը։

― Համլետի մենախոսությունը, ամենահռչակավո տեղը Շեքսպիրի գործերում։ Օ՜, գերազանց բան է, գերազանց։ Միշտ հմայում է մարդկանց։ Այս գրքում չկա, ունեցածս միայն մեկ հատ է, բայց կարող եմ հիշողությամբ վերականգնել։ Մի րոպե լաստի վրա քայլեմ ետ ու առաջ, տեսնեմ՝ կարո՞ղ եմ վերականգնել հիշողությանս նկուղում։

Նա սկսեց քայլել ետ ու առաջ, երբեմն մտածելով ու սարսափելի խոժոռելով դեմքը։ Բարձրացնում էր հոնքերը, ձեռքը սեղմում ճակատին ու երերալով ետ դառնում, հեծեծում, հառաչում, ապա մի կաթիլ արցունք գլորում աչքերից։ Սքանչելի էր նրան նայելը։ Շուտով վերհիշեց և ասաց մեզ, որ ուշադիր լսենք։ Չափազանց վեհ կեցվածք ընդունեց, մի ոտքն առաջ պարզած, ձեռքերը վեր տարածած, գլուխը ետ պահած, նայելով երկնքին։ Այնուհետև սկսեց գոռալ, զառանցել, ատամները կրճտացնել, ապա, իր ամբողջ արտասանության ընթացքում, կաղկանձել, շուռումուռ գալ, կուրծքը ուռեցնել։ Մի խոսքով՝ գերազանցեց իմ երբևէ տեսած դերասաններին։ Ահա նրա ելույթը, որ ես հեշտությամբ անգիր արեցի, երբ նա դա սովորեցնում էր թագավորին.

Ծերունուն դուր եկավ մենախոսությունը, և շուտով նա այնպես սերտեց, որ կարող էր անգիր ասել։ Կարծես հենց դա արտասանելու համար էր ծնված։ Երբ նա վարժվեց ու իրեն ազատ զգաց, սքանչելի էր նայել, թե արտասանությամբ տարվելով՝ ինչպես էր գոռում, ինքն իրեն բզկտում, մռնչում։

Առաջին հարմար առիթով դուքսը պատրաստեց տպագիր աֆիշներ։ Այնուհետև երկու֊երեք օր շարունակեցինք մեր նավարկությունը․ լաստն անսովոր կերպով աշխույժ տեղ էր դարձել, որովհետև այնտեղ ուրիշ ոչինչ չկար, բացի անվերջանալի սուսերամարտից ու դերասանական փորձերից (ինչպես այն անվանում էր դուքսը)։ Մի առավոտ, երբ բավական իջել էինք Արքանզասի նահանգի ափերով, նկատեցինք մի շատ փոքրիկ քաղաք մեծ ոլորանի վրա։ Քաղաքից երեք քառորդ մղոն վեր լաստը կապեցինք գետաբերանում, որը երկու կողմից նոճիներով փակված էր, ինչպես թունել, և բոլորս, բացի Ջիմից, մակույկով իջանք ներքև տեսնելու, թե այդտեղ հնարավորություն կա՞ ներկայացում տալու։

Մենք շատ բախտավոր էինք․ այդ օրը ճաշից հետո մի կրկես էր ելույթ ունենալու, և գյուղական ժողովուրդն ամեն տեսակի հին, ճռճռան սայլերով ու ձիերով արդեն հոսում էր քաղաք։ Կրկեսը մինչև երեկո գնալու էր այդտեղից, և մեր ներկայացումը շատ լավ հեռանկար ուներ։ Դուքսը վարձեց դատարանի դահլիճը, իսկ մենք սկսեցինք պատերին փակցնել աֆիշները։ Աֆիշը գրված էր այսպես․

Շեքսպիրի վերածնունդը

Զարմանալի տեսարաններ

Միայն մեկ ներկայացում

մասնակցությամբ համաշխարհային ողբերգակներ

Դևիդ Գարրիկ Կրտսերի (Լոնդոնի Դրուրի

Լեյն թատրոնից)

և Էդմունդ Քին Ավագի (Արքայական թատրոն) Ուայթչեփըլ, Փուդդինգ Լեյն, Փիքադիլլի, Լոնդոն և Եվրոպայի

արքայական թատրոնների շեքսպիրյան անզուգական ներկայացումից ցուցադրվում է

Պատշգամբի տեսարանը

«Ռոմեո և Ջուլիետ֊ից

Ռոմեո . . . . . . միստր Գարրիկ

Ջուլիետ ․ ․ ․ ․ միստր Քին

Մասնակցությամբ ողջ խմբի։

Նոր կոստյումներ, նոր դեկորացիաներ, նոր ձևավորումներ։

նաև

Սարսռեցուցիչ, հմուտ, արյունռուշտ

Սուսերամարտը

Ռիչարդ III֊ից

Ռիչարդ ․ ․ ․ ․ ․ միստր Գարրիկ

Ռիչմոնդ ․ ․ ․ ․ ․ միստր Քին

ինչպես և

(Հատուկ պահանջի դեպքում)

Համլետի անմահ մենախոսությունը

հռչակավոր Քինի կատարամամբ

(Փարիզում հաջորդաբար կատարվել է 300 անգամ),

միայն մեկ ներկայացում

(Եվրոպայում հրամայաբար ներկայացումների գնալու պատճառով)

Տոմսի գինը 25 ցենտ, երեխաների և ծառաների համար 10 ցենտ։

Դուրս եկանք քաղաք թափառելու։ Խանութները և տները հին ու խարխուլ էին․ փայտե չորացած շենքեր, որ երբեք չէին ներկվել։ Դրանք կառուցված էին ցցերի վրա, գետնից երեք֊չորս ոտնաչափ բարձր, որպեսզի ջուրը ներս չլցվեր, երբ գետը վարարեր։ Տները շրջապատված էին փոքրիկ պարտեզներով, բայց հազիվ թե գժախոտից ու արևածաղկից բացի, որևէ բան այնտեղ աճեր։ Այս ու այն կողմ երևում էին աղբի, մոխրի կույտեր, հին կոշիկներ, ջարդված շշեր, ցնցոտիներ, թիթեղյա մաշված, ժանգոտած ամաններ։ Ցանկապատերը պատրաստված էին տարբեր տախտակներից, որ անկանոն իրար էին մեխել տարբեր ժամանակներում։ Կային և դարպասներ, որոնք ընդհանրապես մեկական ծխնի ունեին, այն էլ կաշվե փոկից։ Ցանկապատերից մի քանիսը սպիտակեցրած էին անցյալում, տարբեր ժամանակներում։ Դուքսն ասում էր, որ հավանորեն դրանք Կոլումբոսի օրերում են շինել։ Պարտեզներում երևում էին խոզեր, որոնց այնտեղից դուրս էին քշում։

Բոլոր խանութները շարված էին մեկ փողոցի երկարությամբ։ Նրանց դիմաց կային սպիտակ փոքրիկ վրաններ։ Եկվոր գյուղացիներն այդ վրանիկների սյուներից կապում էին իրենց ձիերը։ Վրանիկների տակ շարված էին մանածեղենի դատարկ արկղեր։ Պարապ մարդիկ ամբողջ օրը թառում էին դրանց վրա և «Բարլո» ֆիրմայի արտադրած գրպանի դանակներով տաշում դրանք, ծխախոտ ծամում, բերանները լայն բացած հորանջում, ձգվում։ Կատարյալ անպետք մարդիկ։ Նրանք ընդհանրապես դնում էին ծղոտե դեղին գլխարկներ, գրեթե հովանոցի մեծության, բայց բաճկոն կամ բաճկոնակ չէին հագնում։ Նրանք իրար կանչում էին Բիլ, Բաք, Հենք, Ջո, Էնդի, խոսում էին ծուլորեն ու բառերը ծամծմելով, առատ օգտագործելով հայհոյանքներ։ Յուրաքանչյուր սյան հենված էր մի ժամավաճառ, ձեռքերը գրեթե միշտ շալվարի գրպանները դրած, եթե հաշվի չառնենք այն դեպքերը, երբ դուրս էին հանում գլուխները քորելու կամ մեկին ծամելու ծխախոտ տալու։ Շարունակ կարելի էր լսել միևնույն բանը․

― Ինձ փոխարինաբար ծամելու ծխախոտ տուր, Հենք։

― Չեմ կարող, ընդամենը մի ծամելիք է մնացել։ Բիլից ուզիր։

Գուցե Բիլը տա, գուցեև ստի և ասի, թե չկա։ Այդ ժամավաճառների մի մասը ոչ մի ցենտ դրամ չունի, ոչ էլ սեփական ծխախոտ․ ծամելու ամբողջ ծխախոտը սրանից նրանից են ուզում։ Այսպես են սկսում․

― Ուզում եմ փոխարինաբար քիչ ծխախոտ տաս, Ջեկ։ Հենց նոր իմ վերջին ծխախոտը Բեն Թոմփոսոնին տվեցի։

Դա գրեթե միշտ սուտ է։ Նրանք կարող են խաբել միայն անծանոթ մարդկանց, բայց Ջեկն անծանոթ չէ և պատասխանում է․

― Վերջին ծխախոտդ նրան տվեցիր, ասում ես։ Բայց դու չես տվել, քրոջդ կատվի տատիկն է տվել։ Դու վերադարձրու այն ծխախոտը, որ հաճախ վերցրել ես ինձնից, Լեյֆ Բաքներ, որից հետո ես փոխ կտամ քեզ մեկ֊երկու տոննա ծխախոտ, ստացական էլ չեմ վերցնի։

― Մի մասը վերադարձրել եմ, չէ՞։

― Այո, վերադարձրել ես․ վեց ծամելիք։ Բայց դու վերցրել ես խանութից գնված ծխախոտ և վերադարձրել ես նեգրի գլխի պես սև ծխախոտ։ Խանութի ծխախոտը տափակ, խցանման սև բան է, բայց այս մարդկանց մեծ մասը ծամում են փաթաթած բնական տերևներ։ Եթե փոխարինաբար տալիս են մի ծամելիք, սովորաբար դանակով չեն կտրում, այլ խցանը դնում են ատամների տակ, կտրում, ձեռքով քաշում, մինչև երկու կես են անում։ Երբեմն փոխ տվողը ողբալի տեսք է ստանում, երբ վերադարձնում են տվածի կեսը և հեգնական եղանակով ասում․

― Խցանը քեզ, ինչ որ վերցրիր ծամելու համար, ա՛յն տուր։

Բոլոր փողոցները և նրբանցքները ցեխի մեջ կորած էին։ Ցեխից բացի ոչինչ չկար․ ձյութի պես սև ցեխ, տեղ֊տեղ մեկ ոտնաչափ խորությամբ, իսկ ընդհանրապես երկու կամ երեք ոտնաչափ։ Ամենուրեք թափառում ու խռնչում էին խոզերը։ Երևում էր ցեխաթաթախ մի մայր խոզ իր խոչկորների հետ։ Մայր խոզը ծուլորեն շարժվում էր փողոցով և թավալվում հենց ճանապարհին։ Մարդիկ ստիպված շրջանցում էին։ Խոզը փռվում էր գետին ու փակում աչքերը, շարժում ականջները, երբ խոզուկները կաթ էին ծծում և այնպես երջանիկ տեսք էր ընդունում, կարծես դրա համար վճարում էին։

Շուտով կլսեիք մի ժամավաճառի գոռոցը․ նա շանը քսի էր տալիս խոզի վրա։ Սա վեր էր կենում ու հեռանում, սարսափելի ճղճղալով, ամեն ականջի մոտ մեկ֊երկու շուն, երեք֊չորս դյուժին էլ հետևից։ Այդ ժամանակ կարելի էր տեսնել, թե ինչպես ժամավաճառները վեր էին կենում, դիտում տեսարանն ու ծիծաղում։ Երևում էր, որ այդ աղմուկը մեծ բավականություն էր պատճառում նրանց։ Հետո նորից նստում էին տեղները, մինչև սկսվում էր շների գզվռտոցը։ Ոչինչ չէր կարող նրանց այնպես հետաքրքրել և ուրախացնել, ինչպես շների կռիվը։ Դրան գերազանցում էր միայն այն, որ նրանք թափառող շան վրա բևեկնախեժ էին քսում ու կրակ տալիս կամ թիթեղյա մի դույլ կապում պոչից ու բաց թողնում։ Շունը վազում էր մինչև ուժասպառ վայր ընկներ։

Գետափին մի քանի տներ ցցվել էին թմբի վրա և թեքվել առաջ, պատրաստ փուլ գալու գետի մեջ։ Մարդիկ այլևս չէին բնակվում դրանց մեջ։ Տներից մի քանիսի անկյունների տակը դատարկվել, նկուղ էր դարձել և տան անկյունը կախվել էր օդում։ Դրանց մեջ դեռ մարդիկ կային, բայց վտանգավոր է այնտեղ մնալ, որովհետև մի օր գետը կարող էր տան չափ մի հողաշերտ քշել տանել և խոռոչ առաջացնել։ Երբեմն քառորդ մղոն լայնությամբ հողաշերտի տակը սկսում է դատարկվել, մինչև մի ամառ ամբողջ շերտը նստում է։ Այսպիսի քաղաքը պետք է միշտ նահանջի, որովհետև գետը միշտ կրծում է նրա եզրը։

Որքան ժամը տասներկուսը մոտենում էր, այնքան փողոցներում մեծանում էր սայլերի ու ձիերի թիվը, որոնք ավելի ու ավելի մեծ հոսանքով գալիս էին քաղաք։ Շատ ընտանիքներ գյուղերից ճաշը բերում էին իրենց հետ և ուտում սայլերի վրա։ Վիսկի էլ բավական առատ էին խմում, և ես տեսա երեք կռիվ։ Շուտով մեկը կանչեց․

― Տեսեք ծերուկ Բոգսին։ Ամիսը մեկ միշտ գալիս է գյուղից՝ հարբելու։ Ահա, տղերք, գալիս է։

Բոլոր ժամավաճառների դեմքերն ուրախությունից փայլեցին։ Մտքովս անցավ, որ երևի այս մարդկանց սովորությունն է Բոգսի հետ կատակել։ Նրանցից մեկն ասաց․

― Հետաքրքիր է, թե այս անգամ ո՞ւմ է ջարդելու։ Եթե ջարդեր բոլոր նրանց, որոնց ուզել է ջարդել վերջին քսան տարում, այժմ մեծ համբավ ձեռք բերած կլիներ։

Մի ուրիշն ասաց․

― Ես կուզենայի, որ ծերուկ Բոգսն սպառնար ինձ։ Այդ դեպքում ես կիմանայի, որ հազար տարի չեմ մեռնի։

Բոգսը գալիս էր ձին սրընթաց քշելով, հնդկացու նման կռնչալով ու գոռալով և բարձրաձայն կանչելով․

― Բա՛ց արեք ճանապարհը, հե՜յ։ Ես պատերազմի ճամփին եմ, դագաղի գինը շուտով կբարձրանա։

Նա հարբած էր և օրորվում էր թամբի վրա։ Տարիքը հիսունից անց էր։ Ուներ չափազանց կարմիր այտեր։ Բոլորը բղավում, ծիծաղում էին նրա վրա ու անվայել խոսքեր ասում։ Նա պատասխանելով հայհոյանքներին, ասում էր, որ ինքը նրանց էլ կհանդիպի և ցույց կտա իրենց ճանապարհը, բայց այժմ սպասել չի կարող․ քաղաք է եկել ծերունի գնդապետ Շերբուրնին սպանելու, և իր նշանաբանն է․ «Նախ մեծ գործ, ապա մանրուք»։

Նա, տեսնելով ինձ, ձին մոտ քաշեց ու ասաց․

― Որտեղի՞ց ես եկել, տղաս։ Պատրա՞ստ ես մահվան, թե՞ ոչ։

Ապա շարունակեց իր ճանապարհը։ Ես վախեցա, բայց մի մարդ ասաց․

― Նրա մտքում վատ բան չկա․ միշտ այդպես է, երբ հարբած է։ Արքանզասի ամենաուրախ ծեր հիմարն է․ ոչ ոքի չի վնասի՝ հարբած, թե զգաստ։

Բոգսը ձին քշեց քաղաքի ամենամեծ խանութի առաջ և գլուխը խոնարհեց, որպեսզի կարողանա տեսնել վրան վարագույրի տակը և կանչեց․

― Շերբո՛ւրն, դո՛ւրս արի։ Դուրս արի չափվելու այն մարդու հետ, որին շորթել ես։ Դու շուն ես, և ես եկել եմ քո հետևից, եկել եմ քեզ հետ հաշիվս փակելու։

Եվ նա այդպես շարունակեց Շերբուրնի գլխին թափել ամեն լուտանք, ինչ այդ րոպեին բերանն էր գալիս։ Ամբողջ փողոցը լցվել էր մարդկանցով, որոնք լսում, ծիծաղում ու գրգռում էին նրան։ Շուտով խանութից դուրս եկավ հպարտ կեցվածքով մի մարդ, մոտ հիսունհինգ տարեկան, այդ քաղաքում ամենալավ հագնված անձնավորությունը։ Ամբոխը երկու կողմից հետ քաշվեց, ճանապարհ բացեց։ Նա հուժկու, հանգիստ ձայնով և դանդաղ ասաց․

― Ձանձրացել եմ այս ամենից, բայց կհամբերեմ մինչև ժամը մեկը։ Մինչև ժամը մեկը, լավ լսիր։ Դրանից հետո եթե դու թեկուզ մի անգամ բերանդ բացես իմ դեմ, ապա հեռու չես գնա․ որտեղ էլ լինես, կգտնեմ քեզ։

Նա շուռ եկավ ու մտավ խանութ։ Ժողովուրդը մեկից զգաստացավ։ Ոչ ոք չէր շարժվում, ոչ ոք այլևս չէր ծիծաղում։ Բոգսն ձին քշեց հեռացավ, փողոցի երկարությամբ ամբողջ ուժով բարձրաձայն անարգելով Շերբուրնին։ Շուտով ետ դարձավ ու կանգնեց խանութի առաջ, շարունակելով հայհոյել։ Մարդիկ հավաքվեցին նրա շուրջը և փորձեցին լռեցնել, բայց նա ոչ ոքի չլսեց։ Ասացին, որ տասնհինգ րոպե հետո ժամը մեկը կլինի, և նա պետք է տուն գնա, անմիջապես։ Բայց ոչինչ դուրս չեկավ։ Նա ամբողջ ուժով շարունակեց հայհոյել, գլխարկը շպրտեց ցեխի մեջ ու ձին քշեց վրայով։ Շուտով հեռացավ, կատաղած իջնելով փողոցով, ալեխառն մազերը ցրված։ Ամեն ոք, որ հնարավորություն էր ունենում մոտենալ նրան, ամեն կերպ աշխատում էր համոզել, վայր բերել ձիուց ու փակել մի տեղ, մինչև զգաստանար, բայց անօգուտ։ Նա նորից բարձրացավ փողոցով ու մեկ էլ հայհոյեց Շերբուրնին։ Շուտով մեկն ասաց․

― Գնացեք սրա դստերը բերեք, շո՛ւտ, դստերը երբեմն լսում է։ Եթե կա մեկը, որ կարող է համոզել սրան, դա դուստրն է։

Մեկը վազելով գնաց աղջկան բերելու։ Ես մի փոքր քայլեցի փողոցն ի վար ու կանգ առա։ Մոտավորապես հինգ կամ տասը րոպե հետո նորից երևաց Բոգսը, բայց արդեն ձիու վրա չէր։ Երերալով կտրեց անցավ փողոցը և եկավ իմ կողմը, գլուխը բաց, երկու կողքերին մեկական ծանոթ մարդ, որոնք բռնած նրա թևերից շտապեցնում էին։ Նա լուռ էր, բայց երևում էր, որ անհանգիստ էր։ Ոչ ոքի չէր հենվել, ինքն էր իրեն առաջ մղում։ Մեկը բղավեց․

― Բո՛գս։

Ես նայեցի այդ կողմը տեսնելու, թե ով է կանչում։ Դա նույն գնդապետ Շերբուրնն էր։ Նա կանգնել էր փողոցում, կատարելապես խաղաղ, աջ ձեռքին մի ատրճանակ, բայց նշան չէր բռնել․ փողն ուղղել էր վեր, դեպի երկինք։ Նույն վայրկյանին տեսա մի աղջիկ, որը վազելով գալիս էր։ Նրա հետ գալիս էին երկու տղամարդ։ Բոգսն ու կողքից քայլող մարդիկ շուռ եկան տեսնելու, թե ով է կանչում։ Երբ տեսան ատրճանակը, մի կողմ քաշվեցին։ Ատրճանակի փողը դանդաղ և առանց դողդողալու իջավ, հորիզոնական դիրք ընդունեց, այնպես որ երկու փողերն էլ պատրաստ էին կրակելու։ Բոգսը ձեռքերը վեր բարձրացրած կանչեց․

― Օ՜, աստված իմ, մի՛ կրակեք։

― Բո՛ւմ, ― թնդաց առաջին կրակոցը, և Բոգսը երերալով ետ քաշվեց, ճանկերով կառչեց օդից։ ― Բո՛ւմ, ― լսվեց երկրորդ կրակոցը, և Բոգսը մեջքի վրա ընկավ գետին, ծանր ու անշարժ, թևերը տարածած։ Աղջիկը ճչալով ու վազելով նետվեց հոր վրա, աղաղակելով ու աղերսելով․

― Սպանե՜ց, սպանե՜ց հորս։

Ամբոխը հավաքվեց դիակի շուրջը։ Մեկը մյուսի ուսին հենվելով ու իրար հրհրելով, վզերն առաջ էին ձգում, փորձելով տեսնել ընկած մարդուն։ Օղակի ներսում եղած մարդիկ կանչում էին․

― Ե՛տ քաշվեք, ե՛տ քաշվեք։ Թողեք օդ շնչի, թողեք օդ շնչի։

Գնդապետ Շերբուրնը ատրճանակը շպրտեց գետին և շուռ գալով կրնկի վրա, հեռացավ։

Բոգսին տարան մի փոքրիկ դեղատուն։ Մարդիկ առաջվա նման խռնվում էին նրա շուրջը։ Ամբողջ քաղաքը հետևում էր նրանց։ Ես վազեցի և մի լավ տեղ գրավեցի պատուհանի մոտ, որտեղից տեսնում էի Բոգսին։ Շատ մոտ էի։ Սպանվածին պառկեցրին հատակին, գլխի տակ դրեցին մի մեծ Աստվածաշունչ, մի հատ էլ բաց արին ու դրեցին կրծքին, բայց ամենից առաջ պատռեցին շապիկը, և ես տեսա, թե ո՛ր տեղին է դիպել գնդակներից մեկը։ Նա մոտ տասն անգամ երկար հառաչեց։ Շունչ քաշելիս Աստվածաշունչը բարձրանում էր, արտաշնչելիս նորից իջնում։ Այնուհետև խաղաղ պառկեց․ անշնչացավ։ Դուստրը հոր վրա ընկած՝ լաց էր լինում ու ճչում։ Նրան ետ քաշեցին ու մի կողմ տարան։ Աղջիկը կլիներ մոտ տասնվեց տարեկան, անչափ դուրեկան ու հեզ դեմքով, բայց սարսափելի գունատ ու ահաբեկված։

Շուտով այստեղ հավաքվեց ամբողջ քաղաքը։ Իրար հրելով, սեղմելով, փորձում էին հասնել պատուհանին և նայել ներս, բայց այնտեղի մարդիկ չէին ուզում իրենց տեղը զիջել։ Ետևում կանգնածներն ամբողջ ժամանակ կրկնում էին միևնույն բառերը․ «Դուք, բարեկամներ, բավական նայեցիք։ Ո՛չ ճիշտ է, ո՛չ էլ լավ բան ամբողջ ժամանակ այդտեղ մնալ և ոչ ոքի հնարավորություն չտալ նայելու։ Մյուսներն էլ նույնքան իրավունք ունեն տեսնելու, որքան դուք»։

Մարդիկ իրար սկսեցին վիրավորական խոսքեր ասել, և ես դուրս թռա, մտածելով, թե կարող է անախորժ բան տեղի ունենալ։ Փողոցները լցվել էին, և բոլորը հուզված էին։ Ամեն ոք, ով ականատես էր եղել կրակոցին, պատմում էր, թե դա ինչպես կատարվեց, և ամենուրեք, որտեղ ականատեսներից մեկը պատմում էր, նրան շրջապատում էր ամբոխը, և մարդիկ, վզները երկարացրած, լսում էին։ Երկար մազերով մի բարձրահասակ ու վտիտ մարդ, խողովականման, սպիտակ մորթե մեծ գդակը ետ տված, կեռագլուխ գավազանով ցույց էր տալիս, թե որտեղ էր կանգնած Բոգսը և որտեղ՝ Շերբուրնը։ Մարդիկ, հետևելով նրա շարժումներին, փոխում էին իրենց տեղը, դիտում նրա արած ամեն մի նշանը և շարժում գլուխները։ Դրանով ուզում էին ասել, թե հասկանում են նրա բացատրությունը, ապա մի փոքր խոնարհվում էին, ձեռքերը հենում կողքերին և դիտում նրա գավազանի ցույց տված տեղերը։ Այնուհետև նա կանգնեց ուղիղ ու պիրկ, որտեղ կանգնած էր Շերբուրնը, խոժոռված ու գլխարկի եզրը աչքերին քաշած՝ բղավեց «Բո՛գս», գավազանը դանդաղ իջեցրեց, բռնեց այն, գոռաց «բո՛ւմ», երերալով ետ շարժվեց, նորից գոռաց «բո՛ւմ» և ընկավ մեջքի վրա։ Նրանք, որոնք տեսել էին այդ դեպքը, ասում էին, թե նա պատմեց ճիշտ այնպես, ինչպես պատահել էր։ Տասը մարդ դուրս քաշեցին խմիչքի շշերը և հյուրասիրեցին նրան։

Շուտով մեկը բղավեց, թե պետք է Շերբուրնին լինչի դատաստանի ենթարկել։ Չանցավ մեկ րոպե, երբ բոլորն սկսեցին նույն բանն ասել, կատաղած ու գոռալով հեռացան, իրենց զգեստներից պոկելով բոլոր կապերը, որոնցով կախելու էին Շերբուրնին։

1. ↑ Մովսես ― ըստ ավանդության, հրեա ժողովրդի հնադարյան առաջնորդը, որին իբրև թե մանուկ հասակում գտել են եղեգնուտում։
2. ↑ o, 91 մ (անգլիական երկարության չափ)։
3. ↑ Երիքո ― քաղաք Պաղեստինում։ Գնալ Երիքո ― ժողովրդական ասացվածք, որը նշանակում է հեռանալ, կորչել։
4. ↑ Հնդկացի իշխան։
5. ↑ Աբոլիցիոնիստ ― նեգրերի ստրկությունը վերացնելու կողմնակիցներ։
6. ↑ Աստվածաշնչի Սողոմոն իմաստունը։
7. ↑ Լյուդովիկոս XVI-ը Ֆրանսիայի թագավորն էր, որին գլխատեցին XVIII դարի բուրժուական հեղափոխությունից հետո։
8. ↑ Դոլֆին ― Հեքն ուզեցել է ասել «Դոֆին» այսինքն՝ թագաժառանգ։
9. ↑ Ֆրանսիացի սպա, որը մարտնչել է անկախության համար (ամերիկյան բանակի կամավոր)։
10. ↑ Մոքքասինը թունավոր օձերի մի տեսակ է։
11. ↑ Ֆրանսիայի թագուհի։ Սերում է Ավստրիայի արքունիքից։ 18֊րդ դարի բուրժուական հեղափոխության ժամանակ ապստամբած ժողովուրդը նրան մահապատժի ենթարկեց։
12. ↑ Ֆրանկների պետության թագավորը (768-814 թթ․)։
13. ↑ Մեկ գալոնը հավասար է մոտ չորս լիտրի։
14. ↑ Ֆրանսիական թագավորների հին դինաստիայի ազգանունը։
15. ↑ Այստեղ դուքսը չի տալիս Համլետի իսկական, լրիվ մենախոսությունը, այլ արտասանում է անիմաստ, իրար հետ չկապվող տողեր Շեքսպիրի դրամաների տարբեր տեղերից։