«Եվ ծագում է արևը (Ֆիեստա)»–ի խմբագրումների տարբերություն

09:46, 29 Օգոստոսի 2017-ի տարբերակ

Գիրք առաջին

Գլուխ առաջին

Ռոբերտ Կոնը մի ժամանակ Պրինսթոնի համալսարանի բռնցքամարտի չեմպիոնն էր միջին քաշում։ Չմտածեք, թե բռնցքամարտի նրա այդ տիտղոսը մի առանձին կարևորություն ուներ ինձ համար, բայց Կոնի համար դա շատ կարևոր էր։ Նա բռնցքամարտի համար ոչինչ չէր խնայում, թեև իրականում ամենևին չէր սիրում այդ մարզաձևը։ Սակայն համառորեն, ամեն ինչի դիմանալով մարզվում էր, որպեսզի հաղթահարի իր քաշվածությունը, այն ոչ լիարժեքության զգացումը, որ ուներ Պրինսթոնում սովորելու տարիներին, որպես հրեա։ Նա ներքուստ հանգիստ էր, իմանալով, որ կարող է գետին տապալել յուրաքանչյուրին, ով կփորձի վիրավորել իրեն, թեև ինքը, լինելով ի բնե խաղաղ բնավորության տեր օրինավոր մարդ, կռվում էր միայն մարզասրահում։ Նա աշխարհահռչակ Սփայդեր Քելլիի ամենալավ աշակերտն էր։ Սփայդեր Քելլին իր աշակերտներին սովորեցնում էր բռնցքամարտել ամենաթեթև քաշի ձևերով, անկախ այն բանից՝ նրանց քաշը հարյուր հինգ ֆունտ էր, թե երկու հարյուր հինգ ֆունտ։ Եվ Կոնի դեպքում դա կարծես շատ հարմար եղավ։ Նա չափազանց արագաշարժ էր և ճարպիկ։ Արդյունքը եղավ այն, որ Կոնն արժանացավ Սփայդերի հետ բռնցքամարտելու պատվին, և վերջինս մի հոյակապ հարվածով մեկընդմիշտ տափակեցրեց նրա քիթը։ Դա է՛լ ավելի սաստկացրեց բռնցքամարտի նկատմամբ Կոնի ատելությունը, սակայն և յուրատեսակ մի գոհունակություն պատճառեց նրան, ու անկասկած լավացրեց նրա քթի ձևը։ Պրինսթոնում գտնվելու վերջին տարում նա չափազանց շատ էր կարդում և սկսեց ակնոց կրել։ Չկար մեկը նրա հետ սովորողներից, որ նրան հիշեր։ Չէին հիշում նույնիսկ, որ Կոնը բռնցքամարտի միջին քաշի չեմպիոն էր եղել։

Ես միշտ թերահավատությամբ եմ վերաբերվում բոլոր պարզ և անկեղծ մարդկանց, մանավանդ, եթե նրանց իրենց մասին պատմածները շատ հավանական են թվում, ուստի միշտ կասկածում էի՝ արդյոք Ռոբերտ Կոնը եղե՞լ է բռնցքամարտի միջին քաշի չեմպիոն, թե՞ պարզապես ձիու սմբակի տակ է մնացել նրա դեմքը կամ մայրն է հղի ժամանակ ինչ֊որ բանից խիստ վախեցել և կամ էլ ինքը մանուկ հասակում ուժեղ դիպել է մի բանի։ Բայց կար մեկը, որի միջոցով կարելի էր ստուգել այդ՝ Սփայդեր Քելլին։ Սփայդեր Քելլին հիշում էր Կոնին, հիշում էր ու հաճախ մտածում, թե ինչպես դասավորվեց հետագայում նրա կյանքը։

Ռոբերտ Կոնի հայրը սերում էր Նյու֊Յորքի հրեական ամենահարուստ ընտանիքներից, իսկ մայրը՝ ամենահին ու տոհմիկ ընտանիքներից։ Զինվորական ուսումնարանում, որտեղ նա պատրաստվում էր Պրինսթոնի համալսարան ընդունվելու, և ֆուտբոլի թիմի ամենալավ եզրային խաղացողն էր, նա չուներ ռասայական որևէ նախապաշարմունք։ Մինչ Պրինսթոն գալը երբեք և ոչ ոք նրան զգացնել չէր տվել, որ նա հրեա է, որ նա ուրիշ է։ Կոնը բարի, ընկերասեր և ամաչկոտ տղա էր, և ահա այդ վերաբերմունքը ցավ էր պատճառում նրան։ Նա աշխատում էր փոխհատուցել դա բռնցքամարտում, ուստի Պրինսթոնի համալսարանն ավարտեց խոցելի ինքնասիրությամբ ու տափակած քթով, ու նաև՝ առաջին պատահած աղջիկը կարողացավ նրան իր հետ ամուսնացնել։ Ամուսնացած եղավ նա հինգ տարի, ուներ երեք երեխա, վատնեց հորից ստացած ժառանգություն ստացած հիսուն հազար դոլարի մեծ մասը, ― հոր մնացած կարողությունը մորն էր հասել, ― և հարուստ կնոջ հետ ունեցած մշտական ընտանեկան գժտությունների հետևանքով դարձավ բավական մռայլ մի անձնավորություն։ Վերջապես, երբ նա որոշեց բաժանվել կնոջից, կինն ինքն առաջինը թողեց նրան, հեռացավ մի մանրանկարչի հետ։ Նա ամիսներ շարունակ մտածում էր բաժանվել կնոջից, ու չէր անում այդ՝ կարծելով, թե կնոջն իրենից զրկելը շատ դաժան բան կլիներ, ուստի կնոջ հեռանալը միանգամայն բարենպաստ ազդեցություն ունեցավ նրա վրա։

Ամուսնալուծությունը տեղի ունեցավ, և Ռոբերտ Կոնը մեկնեց ծովափ։ Կալիֆորնիայում նա ընկավ գրական շրջանակ, և քանի որ հիսուն հազար դոլարից դեռ որոշ բան մնացել էր, սկսեց ֆինանսավորել գեղարվեստական մի ամսագիր։ Ամսագիրն սկսեց հրատարակվել Քարմելում՝ Կալիֆորնիայի նահանգում, և իր գոյությունն ավարտեց Փրովինսթաունում՝ Մասաչուսետս նահանգում։ Այդ ընթացքում Կոնը, որին համարում էին պարզապես բարի հրեշտակ և որի անունը ամսագրում երևում էր միայն վերջին էջում, խմբագրական կոլեգիայի անդամների կողքին, դարձավ ամսագրի միակ խմբագիրը։ Ամսագիրը լույս էր տեսնում նրա փողով, և այդ հրատարակության ղեկավար լինելը նրան դուր էր գալիս։ Նա շատ վշտացավ, երբ ամսագրի հրատարակելը չափազանց թանկացավ և ստիպված էր հրաժարվել այդ գործից։

Ասենք, այդ ժամանակ արդեն ուրիշ հոգսեր ուներ։ Նրան արդեն իր խնամքի տակ էր առել մի տիկին, որը հույս էր փայփայում ամսագրի միջոցով ինքն էլ նշանավոր դառնալ։ Դա ուժեղ բնավորության տեր եռանդուն տիկին էր, և Կոնն այլևս անկարող էր նրա ձեռքից դուրս պրծնել։ Ասենք նաև, որ նա համոզված էր, թե սիրում է այդ կնոջը։ Սույն տիկինը, սակայն, տեսնելով, որ ամսագրի հաջողության հետ շատ հույսեր չի լինի կապել, փոքր֊ինչ սառեց Կոնի նկատմամբ։ Միաժամանակ, տիկինը քաջ գիտակցում էր, որ պետք է գոնե եղածից օգտվել, քանի դեռ հնարավորություն կա, ուստի ստիպեց Կոնին իր հետ մեկնել Եվրոպա, ուր Կոնը պետք է զարգացներ իր գրական ձիրքը։ Նրանք մենկնեցին Եվրոպա, տիկինը մի ժամանակ այնտեղ էր կրթություն ստացել, ու մնացին այնտեղ երեք տարի։ Այդ երեք տարիների ընթացքում, որից առաջինը նրանք անցկացրին ճանապարհորդությունների մեջ, իսկ վերջին երկուսը՝ Փարիզում, Ռոբերտ Կոնը երկու ընկեր ձեռք բերեց՝ մեկը Բրեդոքսն էր, մյուսը՝ ես։ Բրեդոքսը նրա գրական ընկերն էր, իսկ ես թենիսի ընկերն էի։

Տիկինը, որի անունը Ֆրենսիս էր, Ռոբերտին նվաճելուց հետո, երկրորդ տարվա վերջում հանկարծ գլխի ընկավ, որ իր գեղեցկությունը գնալով խամրում է, և հաստատ վճիռ կայացրեց նրան այդպես անհոգ օգտագործելու փոխարեն ամուսնանալ հետը։ Այդ ժամանակ Ռոբերտի մայրն սկսել էր նրան ամսական երեք հարյուր դոլար տալ։ Վստահ եմ, որ այդ երկուսուկես տարվա ընթացքում Ռոբերտ Կոնը ուրիշ որևէ կնոջ չէր նայել։ Նա երջանիկ էր, եթե չհաշվենք, որ Եվրոպայում ապրող շատ ամերիկացիների նման կգերադասեր լինել Ամերիկայում, էլ չասած, որ իր մեջ գրողի ձիրք էր հայտնաբերել։ Գրեց մի վեպ, որը թեև այնքան էլ վատը չէր, ինչպես պնդում էին քննադատները, այնուամենայնիվ, խղճուկ ու թույլ վեպ էր։ Նա շատ էր կարդում, բրիջ ու թենիս էր խաղում ու նաև մարզվում բռնցքամարտում՝ տեղի մի մարզասրահում։

Թե Ֆրենսիսն ինչ դիրք էր բռնել Կոնի նկատմամբ, ես առաջին անգամ հասկացա, երբ մի երեկո ճաշում էինք միասին։ Ճաշեցինք «Լավընյու» ռեստորանում, հետո գնացինք սուրճ խմելու «Վերսալ» սրճարան։ Սուրճից հետո մի քանի ըմպանակ կոնյակ խմեցինք, և ես ասացի, որ պետք է գնամ։ Կոնը համոզում էր ինձ, որ կիրակի օրը մի տեղ գնանք միասին։ Նա ուզում էր դուրս գալ քաղաքից ու ոտքով շրջել։ Ես նրան առաջարկեցի թռնել Ստրասբուրգ ու այնտեղից ոտքով գնալ Սենտ֊Օդիլ կամ էլ ավելի հեռու մի տեղ՝ կտրելով Էլզասը։

― Ստրասբուրգում մի ծանոթ աղջիկ ունեմ, ― ասացի, ― նա կարող է քաղաքը մեզ ցույց տալ։

Մեկը սեղանի տակից ոտքս բոթեց։ Ինձ թվաց, թե դա պատահական էր, ուստի շարունակեցի․

― Նա արդեն երկու տարի է այնտեղ է ապրում և քաղաքը հիանալի գիտի։ Շատ հաճելի աղջիկ է։

Նորից զգացի, ինչպես ոտքս բոթեցին, և, աչքերս բարձրացնելով, տեսա Ֆրենսիսի՝ Ռոբերտի ընկերուհու պրկված ծնոտն ու քարացած դեմքը։

― Էհ, ― ասացի, ― իսկ ինչո՞ւ անպայման Ստրասբուրգ գնանք, նույն հաջողությամբ կարող ենք գնալ Բրյուգե կամ Արդեն։

Կոնի շունչը տեղը եկավ, և ինձ այլևս չբոթեցին։ Նրանց բարի գիշեր մաղթեցի ու դուրս եկա։ Կոնն ասաց, որ ուզում է լրագիր առնել և ինձ հետ կգա մինչև փողոցի անկյունը։

― Ի սեր աստծո, ― ասաց նա, ― ինչո՞ւ խոսք բացեցիք Ստրասբուրգի այդ աղջկա մասին։ Դուք չնկատեցի՞ք, թե ինչ կատարվեց Ֆրենսիսի հետ։

― Ոչ, և ինչո՞ւ պետք է նկատեի։ Ֆրենսիսի ի՞նչ գործն է, թե ես ծանոթ ամերիկուհի ունեմ Ստրասբուրգում։

― Դա նրա համար ոչ մի նշանակություն չունի։ Միևնույն է, թե ում ծանոթն է։ Եթե կա աղջիկ, ես այլևս չէի կարող գնալ։

― Կատարյալ հիմարություն։

― Դուք Ֆրենսիսին չգիտեք։ Ինչ աղջիկ ուզում է լինի, ով ուզում է լինի։ Չտեսա՞ք նրա դեմքն ինչ արտահայտություն էր ստացել։

― Լավ, ― ասացի։ ― Կգնանք Սենլիս։

― Մի բարկացեք։

― Չեմ բարկանում։ Սենլիսը հիանալի տեղ է, կարող ենք ապրել «Մեծ եղջերու» հյուրանոցում, մի լավ ման կգանք անտառներում ու կվերադառնանք տուն։

― Շատ լավ, դա հիանալի է։

― Դե, կհանդիպենք վաղը, թենիսի ժամանակ, ― ասացի ես։

― Բարի գիշեր, Ջեյք, ― ասաց նա ու դարձավ, որ վերադառնա սրճարան։

― Թերթ գնելը մոռացաք, ― ասացի ես։

― Ահ, իսկապես։ ― Նա ինձ հետ քայլեց մինչև անկյունի կրպակը։

― Դուք չեք բարկանում, չէ՞, Ջեյք, ― ասաց նա՝ թերթը ձեռքին շրջվելով։

― Ոչ, ինչո՞ւ պետք է բարկանամ։

― Կհանդիպենք թենիսահարթակում, ― ասաց նա ու թերթը ձեռքին վերադարձավ սրճարան։ Նայում էի նրա ետևից, նա ինձ դուր էր գալիս, և, երևում է, նրա կյանքն էլ հեշտ չէր Ֆրենսիսի հետ։

Գլուխ երկրորդ

Ձմռանը Ռոբերտ Կոնը իր վեպը տարավ Ամերիկա և մի խոշոր հրատարակիչ հանձն առավ այն հրատարակել։ Սույն ճանապարհորդության պատճառով, կարծեմ, Ռոբերտի և Ֆրենսիսի միջև գժտություն տեղի ունեցավ և, հավանաբար, հենց այդ ժամանակ էլ Ֆրենսիսը կորցրեց նրան, որովհետև Նյու֊Յորքում կանայք շատ ուշադիր էին եղել Կոնի նկատմամբ, և նա վերադարձել էր բոլորովին փոխված։ Նա առաջվանից ավելի էր հիանում Ամերիկայով, սակայն կորցրել էր իր պարզությունն ու անկեղծությունը և այլևս առաջվա նման հաճելի չէր։ Հրատարակիչներն այնքան էին գովել նրա վեպը, որ ինքն էլ էր հավատացել։ Բացի այդ, մի քանի կանայք այնպիսի ուշադրության էին արժանացրել նրան, որ դա նոր հորիզոններ էր բացել նրա առջև։ Չորս տարի շարունակ նրա տեսադաշտը սահմանափակված էր եղել միայն իր կնոջով։ Մոտ երեք տարի Ֆրենսիսից բացի ոչ մեկին չէր տեսել։ Համոզված եմ, որ նա կյանքում դեռ ոչ մի անգամ սիրահարված չէր եղել։

Նա ամուսնացավ համալսարանում անցկացրած ծանր տարիներից անմիջապես հետո, իր ընկճված շրջանում, իսկ Ֆրենսիսը նրան ձեռքը գցեց այն ժամանակ, երբ նրան հետապնդում էր այն միտքը, որ ինքը ոչինչ է եղել իր առաջին կնոջ համար։ Հիմա նա դեռևս սիրահարված չէր, սակայն հասկացել էր, որ ինքը կանանց համար հետաքրքիր տղամարդ էր, և որ եթե կինը հոգ է տանում նրան և ուզում է նրա հետ ապրել, դա բնավ էլ հրաշք չէ։ Այս մտքից նա այնպես փոխվեց, որ նրա ընկերակցությունն այլևս առաջվա նման հաճելի չէր ինձ համար։ Բացի այդ, Նյու֊Յորքի իր ծանոթների հետ խոշոր գումարներով բրիջ խաղալով և իր հնարավորություններից բարձր խաղագումարներ դնելով, նա կարողացել էր մի քանի հարյուր դոլար շահել։ Դա առիթ էր տվել նրան երևակայելու, թե ինքը առաջնակարգ խաղացող է և հաճախ ասում էր, որ անհրաժեշտության դեպքում կարող է շատ լավ գլուխը պահել և բրիջ խաղալով։

Բայց սա դեռ բոլորը չէ։ Նա շատ էր կարդացել Ու․ Հադսոն։ Թվում է, դրա մեջ ոչ մի վտանգավոր բան չկա, սակայն Կոնը կարդացել էր ու նորից կարդացել «Ծիրանեգույն երկիրը»։ «Ծիրանեգույն երկիրը» շատ վտանգավոր է, եթե կարդում ես մեծ հասակում։ Այն պատմում է անթերի մի անգլիացի ջենթլմենի շքեղ սիրային արկածների մասին խիստ ռոմանտիկական մի երկրում, որի բնությունը շատ լավ է նկարագրված։ Երեսունչորս տարեկան տղամարդու համար այս գիրքը որպես կյանքի ուղեցույց ունենալը նույնքան վտանգավոր է, որքան եթե այդ նույն տարիքում ֆրանսիական վանքի դպրոցից միանգամից հայտնվես Ուոլ֊Սթրիթում՝ զինված Ալջերի գործնական խորհուրդներ տվող զանազան գրքիկներով։ Համոզված եմ, որ Կոնը «Ծիրանեգույն երկրի» յուրաքանչյուր բառ հասկանում էր տառացիորեն, ճիշտ ինչպես, եթե դա լիներ ֆինանսական տեղեկատու։ Ճիշտ է, նա որոշ վերապահումներ թույլ տալիս էր, սակայն ընդհանուր առմամբ գիրքը լուրջ էր ընդունել։ Այդքանը բավական էր նրան գործի գցելու համար։ Ես չէի էլ պատկերացնում, թե նա ինչ աստիճան էր լարվել, մինչև որ մի օր եկավ իմ աշխատանքի վայրը։

― Հելլո, Ռոբերտ, ― ասացի ես, ― եկել եք ինձ զվարճացնե՞ք։

― Հարավային Ամերիկա կուզե՞ք գնալ, Ջեյք, ― հարցրեց նա։

― Ոչ։

― Ինչո՞ւ ոչ։

― Չգիտեմ։ Երբեք ցանկություն չեմ ունեցել։ Շատ թանկ է։ Հարավամերիկացիներ ինչքան ասես կարելի է տեսնել և Փարիզում։

― Դրանք իսկական հարավամերիկացիներ չեն։

― Ինձ համար նրանք նույնիսկ չափից ավելի իսկական են։

Ես պետք է հասցնեի համաձայնեցված գնացքին տալ ամբողջ շաբաթվա թղթակցությունը, մինչդեռ գրել էի միայն կեսը։

― Ոչ մի նոր բամբասանք չե՞ք լսել, ― հարցրի ես։

― Ոչ։

― Ձեր բարձրաստիճան բարեկամներից ոչ մեկը ապահարզան չի՞ տալիս։

― Ոչ։ Լսեք, Ջեյք, եթե ես ինձ վրա վերցնեմ մեր երկուսի ծախսը, ինձ հետ Հարավային Ամերիկա կգա՞ք։

― Ինձ ինչո՞ւ եք տանում։

― Դուք խոսում եք իսպաներեն։ Եվ երկուսով ավելի ուրախ կլինի։

― Ոչ, ― ասացի, ― ինձ դուր է գալիս այս քաղաքը, իսկ ամռանը Իսպանիա եմ գնում։

― Ամբողջ կյանքում երազել եմ այդպիսի ճանապարհորդություն կատարել, ― ասաց Կոնը ու նստեց։ ― Մինչև նորից տրամադրվեմ, պատրաստվեմ, արդեն ծեր կլինեմ։

― Հիմար բաներ եք ասում, ― ասացի ես։ ― Դուք ուր ուզեք կարող եք գնալ, չէ որ շատ փող ունեք։

― Գիտեմ, բայց չեմ կարողանում տրամադրվել ու գնալ։

― Վշտանալու բան չկա, ― ասացի ես, ― բոլոր երկրները նման են կենդանի նկարների։

Բայց ես խղճում էի նրան։ Իսկապես շատ վշտացած էր։

― Չեմ կարողանում համակերպվել այն մտքի հետ, որ կյանքը գնում է, ու ես չեմ կարողանում ապրել լիքը կյանքով։

― Ոչ ոք երբեք լիքը կյանքով չի ապրում, ցլամարտիկներից բացի։

― Ցլամարտիկներն ինձ չեն հետաքրքրում։ Դա նորմալ կյանք չէ։ Ես ուզում եմ գնալ Հարավային Ամերիկայի խորքերը։ Մենք կարող էինք հիանալի ճանապարհորդություն կատարել։

― Իսկ Բրիտանական Արևելյան Աֆրիկայում որս անելու ցանկություն չունե՞ք։

― Ոչ, այնտեղ գնալու ցանկություն չունեմ։

― Այնտեղ ես ձեզ հետ կգնայի։

― Ոչ, դա ինձ չի հետաքրքրում։

― Որովհետև այդ մասին ոչինչ չեք կարդացել։ Գնացեք սիրային պատմություններ կարդացեք սև, գեղեցիկ արքայադուստրերի մասին։

― Ես ուզում եմ գնալ Հարավային Ամերիկա։

Նրան հատուկ էր այդ հրեական համառությունը։

― Եկեք ցած իջնենք ու մի բան խմենք։

― Իսկ դուք չե՞ք աշխատելու։

― Ոչ, ― ասացի։

Իջանք ցած, առաջին հարկի սրճարանը։ Վաղուց արդեն հասկացել էի, որ դա «անպատեհ» այցելություններից ազատվելու լավագույն միջոցն էր։ Մի բաժակ խմեցինք թե չէ, կարող ես ասել․ «Ինչ արած, ստիպված եմ վերև բարձրանալ՝ հեռագրեր կան ուղարկելու», և վերջ։ Թերթում աշխատելու դեպքում, իսկ այդ աշխատանքի էթիկան պահանջում է, որ աշխատելիս ոչ ոք քեզ չտեսնի, չափազանց կարևոր է ազատվելու այդպիսի անբռնազբոսիկ միջոցներ գտնել։ Այդպես, ուրեմն, իջանք բար և սոդայաջրով վիսկի խմեցինք։ Կոնը նայեց պատի մոտ դրված շշերով արկղերին։

― Շատ լավ տեղ է, ― ասաց նա։

― Այո, խմելու շատ բան կա, ― համաձայնեցի ես։

― Լսեք, Ջեյք։ ― Նա գլուխը կախ գցեց վաճառասեղանի վրա։ ― Մի՞թե երբեք այնպիսի զգացում չեք ունենում, որ ձեր կյանքն անցնում է ու դուք այդ կյանքից չեք օգտվում։ Մտածո՞ւմ եք հասկանո՞ւմ եք, որ ձեր կյանքի կեսն արդեն ապրել եք։

― Այո, երբեմն մտածում եմ։

― Գիտե՞ք, որ ընդամենը մի երեսունհինգ տարի հետո մենք արդեն չենք լինի։

― Վերջ տվեք, Ռոբերտ, ― ասացի ես։ ― Չարժե խոսել։

― Ես լուրջ եմ ասում։

― Բանն այն է, որ դա ինձ բնավ չի մտահոգում, ― ասացի ես։

― Բայց պետք է մտահոգի։

― Ժամանակին մտահոգվելու շատ բան եմ ունեցել։ Բավական է։

― Եվ, այնուամենայնիվ, ես ուզում եմ Հարավային Ամերիկա մեկնել։

― Լսեք, Ռոբերտ, ուրիշ երկիր գնալը ոչինչ չի փոխում։ Ես այդ բոլորը փորձել եմ։ Տեղից տեղ գնալով չեք կարող ինքներդ ձեզնից փախչել։ Դրանից փրկություն չկա։

― Բայց դուք երբեք չեք եղել Հարավային Ամերիկայում։

― Ինչ եք գլուխներդ գցել այդ Հարավային Ամերիկան։ Եթե ձեր այս տրամադրությամբ գնաք, ոչինչ չի փոխվի։ Փարիզը շատ լավ քաղաք է։ Ինչո՞ւ չեք ուզում լիքը կյանքով ապրել Փարիզում։

― Ձանձրացել եմ Փարիզից, ձանձրացել եմ Լատինական թաղամասից։

― Մի գնացեք այնտեղ։ Ապրեք, ինչպես ուզում եք, ման եկեք որտեղ ուզում եք, ինչպես պատահի ու տեսեք, թե ինչ է լինում։

― Ինձ հետ երբեք ոչինչ չի լինում։ Մի անգամ ամբողջ գիշեր թափառեցի փողոցներում ու ոչինչ չեղավ, միայն հեծանիվով մի ոստիկան կանգնեցրեց ինձ ու պահանջեց փաստաթղթերս ցույց տալ։

― Բայց մի՞թե գեղեցիկ չէր քաղաքը գիշերով։

― Փարիզն ինձ առանձնապես չի հուզում։

― Ահա, խնդրեմ։ Ես խղճում էի Կոնին, բայց ոչնչով չէի կարող օգնել, որովհետև անմիջապես բախվում էի նրա երկու սևեռուն գաղափարներին՝ միակ փրկությունը Հարավային Ամերիկան է, և նա չի սիրում Փարիզը։ Առաջին միտքը նա կարդացել էր ինչ֊որ գրքում, թերևս՝ երկրորդը նույնպես։

― Լավ, ― ասացի, ― ստիպված եմ վերև բարձրանալ՝ հեռագրեր պետք է ուղարկեմ։

― Դուք անպայմա՞ն պետք է գնաք։

― Այո, պետք է հեռագրեր ուղարկեմ։

― Ոչի՞նչ, եթե ձեզ հետ գամ ու մի քիչ նստեմ խմբագրությունում։

― Խնդրեմ, եկեք։

Նա նստեց առաջին սենյակում, թերթեր էր կարդում և «Խմբագիր ու հրատարակիչ» ամսագրերը, իսկ ես երկու ժամ անընդհատ աշխատում էի։ Հետո դասավորեցի տպագրածս օրինակները, ստորագրեցի, այդ ամենը դրեցի մեծ դեղին ծրարների մեջ և կանչեցի թղթատարին, որ տանի Սեն֊Լազար կայարան։ Մտա մյուս սենյակ, այնտեղ մի մեծ բազկաթոռի մեջ նստած քնել էր Ռոբերտ Կոնը։ Նա քնել էր գլուխը ձեռքերին դրած։ Չէի ուզում արթնացնել, սակայն ստիպված էի փակել խմբագրությունը, որ գնամ։ Ձեռքս դրեցի ուսին։ Նա գլուխը թափահարեց։

― Ես դա չեմ կարող անել, ― ասաց նա ու գլուխն ավելի խոր թաղեց իրար խաչած ձեռքերի մեջ։ ― Չեմ կարող։ Ոչ մի դեպքում չեմ անի։

― Ռոբերտ, ― ասացի ես ու թափ տվեցի նրա ուսը։

Նա գլուխը բարձրացրեց, ժպտաց ու աչքերը ճպճպացրեց։

― Ես հիմա ինչ֊որ բա՞ն ասացի։

― Այո։ Բայց չէր հասկացվում։

― Տեր իմ, ինչ վատ երազ էր։

― Հավանաբար, իմ գրամեքենան ձեզ քնեցրեց։

― Թերևս։ Անցյալ գիշեր բոլորովին չէի քնել։

― Ի՞նչ էր պատահել։

― Խոսում էինք։

Ես դա հեշտությամբ կարող էի պատկերացնել։ Ընդհանրապես մի վատ սովորություն ունեմ՝ պատկերացնել ընկերներիս ննջարանում։ Գնացինք Նապոլիտեն» սրճարան ապերիտիվ խմելու և նայելու երեկոյան զբոսանքը Բուլվարում։

Գլուխ երրորդ

Տաք գարնանային երեկո էր, և Ռոբերտի գնալուց հետո ես դեռ նստել էի «Նապոլիտեն» սրճարանի տեռասում իմ սեղանի մոտ ու նայում էի՝ ինչպես աստիճանաբար թանձրացող մթության մեջ սկսեցին վառվել էլեկտրական լույսերը, լուսառեկլամները, կարմիր ու կանաչ առկայծել լուսաֆորները, նայում էի զբոսնող մարդկանց, իրար ետևից շարված տաքսիների կողքով չխկչխկոցով անցնող կառքերին և «հավիկներին», որ շրջում էին մեկ֊մեկ կամ զույգ֊զույգ՝ ընթրիք հայթաթելու հույսով։ Նկատեցի հաճելի արտաքինով մի կնոջ, որ անցավ սեղանիս մոտով ու դուրս եկավ փողոց, բայց նրան կորցրի իմ տեսադաշտից։ Սկսեցի նայել մեկ ուրիշին, և այդ ժամանակ նորից տեսա, որ այն առաջինը վերադառնում է։ Կինը նորից անցավ սեղանի մոտով, հայացքս հանդիպեց նրան, ու նա եկավ նստեց իմ սեղանի մոտ։ Մատուցողը շտապով մոտեցավ։

― Դու ի՞նչ ես խմելու, ― հարցրի ես։

― Պեռնո։

― Քեզ նման փոքրիկ աղջիկներին դա վնասակար է։

― Փոքրը դու ես։ Գարսոն, մի գավաթ պեռնու։

― Ինձ համար ևս։

― Դե, ― հարցրեց նա, ― ուզո՞ւմ ես ժամանակ անցկացնել։

― Անշուշտ։ Իսկ դո՞ւ։

― Տեսնենք։ Այս քաղաքում նախօրորք ոչինչ չես իմանա։

― Դու Փարիզը չե՞ս սիրում։

― Ոչ։

― Ինչո՞ւ, ուրեմն, ուրիշ տեղ չես գնում։

― Ուրիշ տեղ չկա։

― Բայց չէ՞ որ քեզ համար այստեղ լավ է։

― Լա՞վ, չգիտեմ։

Պեռնոն օշինդրօղու նմանությամբ մի կանաչավուն խմիչք է։ Եթե մեջը մի քիչ ջուր ես ավելացնում, դառնում է կաթնագույն։ Այն մատուտակի համ ունի, սկզբում տրամադրությունդ բարձրանում է, կայտառացնում, բայց հետո շատ շուտով թուլանում ես։ Մենք նստած խմում էինք, և աղջիկը շատ մռայլ էր։

Նրա դեմքին քմծիծաղի նման մի բան երևաց, ու ես հասկացա, թե նա ինչու է խուսափում ծիծաղելուց։ Բերանը փակ վիճակում բավական սիրունիկ աղջիկ էր։ Վճարեցի և փողոց դուրս եկանք։ Կառք կանչեցի, կառքը մոտեցավ մայթին։ Դանդաղ հանգիստ շարժվող կառքի մեջ հարմար տեղավորված, մենք շարժվեցինք օպերայի լայն փողոցով, որ փայլփլում էր լույսերից ու գրեթե ամայի էր, անցանք խանութների փակ դռների և լուսավորված ցուցափեղկերի մոտով։ Կառքն անցավ «Նյու Յորք հերալդ» թերթի խմբագրության կողքով, որի պատուհանը ամբողջապես ծածկված էր ժամացույցներով։

― Այսքան ժամացույց ինչի՞ համար է, ― հարցրեց նա։

― Ցույց են տալիս ժամը Ամերիկայով մեկ։

― Մի փչի։

Թեքվեցինք դեպի Ռյու դը Պիրամիդ, անցանք Ռյու դը Ռիվոլիի նեղվածքի միջով և մութ դարպասով մտանք Տյուիլրի։ Նա սեղմվեց ինձ, և ես գրկեցի նրան։ Նայեց ինձ, սպասելով համբույրի։ Ձեռքը մոտեցրեց ինձ, բայց ես ետ հրեցի նրա ձեռքը։

― Պետք չէ։

― Ինչ է, հիվա՞նդ ես։

― Այո։

― Հիմա բոլորն են հիվանդ։ Ես էլ եմ հիվանդ։

Տյուիլրիի խավարից դուրս եկանք դեպի լույս, անցանք Սենան և թեքվեցինք դեպի Rue de Saints Peres:

― Եթե հիվանդ ես, քեզ չի կարելի պեռնո խմել։

― Քեզ էլ չի կարելի։

― Ինձ համար դա նշանակություն չունի։ Կնոջ համար դա ոչ մի նշանակություն չունի։

― Անունդ ի՞նչ է։

― Ժորժետ։ Իսկ քո՞նը։

― Ջեյկոբ։

― Դա ֆլամանդական անուն է։

― Ինչպես նաև ամերիկյան։

― Դու ֆլամանդացի չես, չէ՞։

― Ոչ, ամերիկացի եմ։

― Փառք աստծո, ատում եմ ֆլամանդացիներին։

Արդեն մոտենում էինք ռեստորանին։ Ձայն տվի կառապանին, որ կանգ առնի։ Իջանք կառքից, և Ժորժետին դուր չեկավ ռեստորանի տեսքը։

― Սա մի առանձնապես լավ ռեստորան չէ։

― Ոչ, ― ասացի ես։ ― Թերևս դու կգերադասեիր ընթրել Ֆուայոյի մոտ։ Ուրեմն ինչո՞ւ կառքը բաց թողեցիր, գնայիր այնտեղ։

Ես նրան հետս վերցրի սոսկ այն պատճառով, որ հանկարծ սենտիմենտալ միտք անցավ գլխովս, թե ավելի հաճելի կլիներ ընթրել որևէ մեկի հետ։ Վաղուց արդեն ոչ մի «հավիկի» հետ չէի ընթրել և մոռացել էի, թե որքան ձանձրալի է նրանց հետ։ Մտանք ռեստորան, անցանք մադամ Լավինի սեղանի մոտով և տեղավորվեցինք մի փոքրիկ սենյակում։ Ուտելիքից Ժորժետի տրամադրությունը բարձրացավ։

― Այստեղ այնքան էլ վատ չէ, ― ասաց նա, ― իհարկե շքեղ չէ, բայց լավ են կերակրում։

― Ավելի լավ, քան Լյեժում։

― Ուզում ես ասել Բրյուսելում։

Վերցրեցինք ևս մի շիշ գինի, և Ժորժետն սկսեց կատակել։ Նա ժպտաց, ցույց տալով իր տգեղ և փչացած ատամները, ու մենք բարձրացրինք մեր ըմպանակները։

― Ասեմ, դու վատ տղա չես։ Ափսոս, որ հիվանդ ես։ Մենք իրար կհասկանայինք։ Բայց քեզ ի՞նչ է պատահել։

― Վիրավորվել եմ պատերազմի ժամանակ, ― ասացի։

― Ա՜խ, այդ զզվելի պատերազմը։

Հավանաբար արդեն պիտի անցնեինք պատերազմի մասին դատողությունների, գայինք այն եզրակացության, որ դա կործանում է քաղաքակրթությունը և որ թերևս ավելի լավ կլիներ առանց պատերազմի յոլա գնալ։ Բայց ես այլևս չէի դիմանա։ Ու հենց այդ պահին մեկը ձայն տվեց մյուս սենյակից․

― Բա՛րնս, հե՛յ Բարնս։ Ջեյքոբ Բա՛րնս։

― Իմ ընկերներից է, ― բացատրեցի և դուրս եկա։

Մի մեծ սեղանի շուրջ նստած էր Բրեդոքսը մի խումբ մարդկանց հետ։ Այնտեղ էին Կոնը, Ֆրենսիս Քլայնը, միսիս Բրեդոքսը և էլի ինչ֊որ մարդիկ, որոնց չէի ճանաչում։

― Գնա՞նք պարելու, հը, ― հարցրեց Բրեդոքսը։

― Որտե՞ղ պիտի պարենք։

― Պարասհրահում, իհարկե։ Ինչ է, չգիտե՞ք, որ մենք նորից սկսել ենք պարել, ― միջամտեց միսիս Բրեդոքսը։

― Դուք պետք է գաք, Ջեյք։ Մենք բոլորս գնում ենք, ― սեղանի մյուս ծայրից ասաց Ֆրենսիսը։ Նա նստել էր ձգված և լարված ժպտում էր։

― Իհարկե, նա գալիս է, ― ասաց Բրեդոքսը։ ― Եկեք մեզ հետ սուրճ խմենք, Բարնս։

― Լավ։

― Ու ձեր ընկերուհուն էլ բերեք, ― ծիծաղելով ասաց միսիս Բրեդոքսը։ Նա ծննդյամբ Կանադայից էր և օժտված էր կանադացիներին հատուկ անմիջականությամբ։

― Շնորհակալություն, հիմա կգանք, ― ասացի ես ու վերադարձա փոքրիկ սենյակ։

― Ովքե՞ր են քո ընկերները, ― հարցրեց Ժորժետը։

― Գրողներ և նկարիչներ։

― Այս շրջանում դրանք շա՜տ շատ են։

― Չափազանց շատ։

― Ես էլ եմ այդպես կարծում, թեև նրանց մեջ էլ կան լավ վաստակողներ։

― Այո, իհարկե։

Ընթրիքն ավարտեցինք, խմեցինք վերջացրինք գինին։

― Գնանք, ― ասացի։ ― Սուրճ նրանց հետ կխմենք։

Ժորժետը բացեց պայուսակը, հայելու մեջ նայելով թարմացրեց երեսը դիմափոշիով, շրթներկ քսեց և ուղղեց գլխարկը։

― Լավ, գնանք, ― ասաց։

Մենք մտանք մարդկանցով լի սենյակը․ Բրեդոքսը և սեղանի մոտ նստած մյուս տղամարդիկ ոտքի կանգնեցին։

― Ուզում եմ ներկայացնել ձեզ իմ հարսնացուին՝ մադմուազել Ժորժետ Լեբլանին, ― ասացի ես։

Ժորժետը ժպտաց իր հմայիչ ժպիտով, և մենք հերթով բոլորի ձեռքերը սեղմեցինք։

― Դուք պատահմամբ երգչուհի Ժորժետ Լեբլանի ազգականը չե՞ք, ― հարցրեց միսիս Բրեդոքսը։

― Connais pas,^[1] ― պատասխանեց Ժորժետը։

― Բայց չէ՞ որ դուք էլ նույն անունն եք կրում, ― սիրալիր շարունակեց միսիս Բրեդոքսը։

― Ոչ, ― ասաց Ժորժետը։ ― Բնավ ոչ։ Իմ ազգանունը Հոբին է։

― Բայց միստր Բարնսը ձեզ ներկայացրեց որպես մադմաուզել Ժորժետա Լեբլան։ Նա հենց այդպես ասաց, ― շարունակում էր պնդել միսիս Բրեդոքսը, որ իր ֆրանսերեն խոսելուց հուզված, վատ էր հասկանում բառերի իմաստը։

― Նա հիմար է, ― ասաց Ժորժետը։

― Օ, ուրեմն դա կատակ էր, ― ասաց միսիս Բրեդոքսը։

― Այո, ― ասաց Ժորժետը, ― զվարճանալու համար։

― Լսո՞ւմ ես, Հենրի, ― սեղանի մի ծայրից մյուսը ձայն տվեց ամուսնուն միսիս Բրեդոքսը, ― միստր Բարնսը իր հարսնացուին ներկայացրեց որպես մադմաուզել Լեբլան, մինչդեռ իրականում նրա ազգանունը Հոբին է։

― Իհարկե, սիրելիս։ Մադմաուզել Հոբին, ես նրան վաղուց եմ ճանաչում։

― Օ, մադմաուզել Հոբին, ― ասաց Ֆրենսիս Քլայնը, ― ֆրանսերեն շատ արագ և վարժ խոսելով, որն ի տարբերություն միսիս Բրեդոքսի, ոչ զարմանում էր, ոչ էլ հպարտանում իր ֆրանսերենով, ― ասացեք, դուք վաղո՞ւց եք Փարիզում։ Ձեզ այստեղ դո՞ւր է գալիս։ Դուք սիրում եք Փարիզն, այնպես չէ՞։

― Սա ո՞վ է, ― դարձավ ինձ Ժորժետը։ ― Պե՞տք է, որ սրա հետ խոսեմ։

Նա երեսը դարձրեց դեպի Ֆրենսիսը, որը նստած էր ժպիտը դեմքին, ձեռքերը ծալած, գլուխը երկար պարանոցին ուղիղ պահած և շրթունքները խոսելու պատրաստ։

― Ոչ, ես Փարիզը չեմ սիրում։ Այստեղ թանկ է, կեղտոտ։

― Ի՞նչ եք ասում։ Իսկ ես կարծում եմ, որ Փարիզը չափազանց մաքուր քաղաք է։ Եվրոպայի ամենամաքուր քաղաքներից մեկն է։

― Իսկ իմ կարծիքով կեղտոտ է։

― Տարօրինակ է։ Հավանաբար դուք վաղուց չէ, որ այստեղ եք ապրում։

― Բավական երկար ժամանակ է։

― Բայց այստեղ մարդիկ շատ լավն են։ Կարծում եմ, դա արդեն չեք կարող չընդունել։

Ժորժետը դարձավ ինձ։

― Ա՜յ թե ընկերներ ունես։

Ֆրենսիսը մի փոքր հարբած էր և անշուշտ դեռ կուզենար շարունակել այդ նույն ոգով, բայց սուրճ մատուցեցին և մոտեցավ Լավինը լիքյորներով, իսկ հետո բոլորս դուրս եկանք և շարժվեցինք դեպի Բրեդոքսների ասած պարասրահը։

Պարզվեց դա մի «Bal Musette»^[2] էր։ Montagne Sainte Genevieve փողոցում։ Շաբաթական հինգ օր երեկոներն այստեղ պարում էին Պանթեոնի շրջանի բանվորները, իսկ շաբաթը մի երեկո այն դառնում էր ազատ պարասրահ։ Երկուշաբթի երեկո պարասրահը փակ էր։ Երբ մենք եկանք, դռան մոտ նստած ոստիկանից, պարասրահի տիրոջից ցինկապատ վաճառասեղանի ետև կանգնած նրա կնոջից բացի, այնտեղ մարդ չկար։ Մեր ներս մտնելուն պես, վերևի հարկից իջավ տանտիրոջ աղջիկը։ Սենյակում սեղաններ և երկար նստարաններ էին դրված, իսկ հեռու, այդ մեծ սրահի ծայրին պարի հարթակն էր։

― Ափսոս, որ այսպես ուշ են հավաքվում, ― ասաց Բրիդոքսը։

Տանտիրոջ աղջիկը մոտեցավ մեզ և հարցրեց, թե ինչ կկամենայինք խմել։ Ինքը, պարասրահի տերը նստեց պարահարթակի մոտ դրված բարձր աթոռին և սկսեց ակորդեոն նվագել։ Նրա ոտքի կոճին մի շարան զանգակներ էին կախված, և նվագելիս նա ոտքով խփում էր տակտը։ Բոլորս գնացինք պարելու։ Շոգ էր, և մեր տեղերը վերադարձանք քրտնած։

― Աստված իմ, ― ասաց Ժորժետը, ― քրտինքի մեջ կորած եմ։

― Շոգ է։

― Շատ շոգ է, տեր աստված։

― Գլխարկդ հանիր։

― Այո, լավ ասացիք։

Ինչ֊որ մեկը Ժորժետին հրավիրեց պարելու, և ես մոտեցա վաճառասեղանին։ Իսկապես շատ շոգ էր, ու ակորդեոնի ձայնը հաճելի էր հնչում իրիկնային այդ տաքության մեջ։ Դռան մոտ կանգնած, մի գավաթ գարեջուր խմեցի, վայելելով փողոցից փչող զովի շունչը։ Դիք փողոցով իջնում էին երկու տաքսի։ Երկուսն էլ կանգ առան պարասրահի մոտ։ Մի խումբ երիտասարդներ իջան տաքսիներից՝ ոմանք ջեմպրներով, ոմանք պարզապես առանց բաճկոնների։ Դռնից սփռվող լույսի տակ տեսա նրանց ձեռքերն ու նոր լվացած, գանգրացրած մազերը։ Դռան մոտ կանգնած ոստիկանը նայեց ինձ և ժպտաց։ Նրանք ներս մտան։ Ներս մտան աշխույժ խոսելով, ձեռքերը թափահարելով, ծամածռվելով, և արդեն պայծառ լույսի տակ ես տեսա սպիտակ ձեռներ, գանգրացրած մազեր, սպիտակ դեմքեր։ Նրանց հետ էր Բրեթը։ Նա շատ գեղեցիկ էր, և երևում էր, որ իրեն լավ է զգում այդ խմբում։

Երիտասարդներից մեկը նկատեց Ժորժետին և ասաց․

― Կարող եմ վստահ ասել՝ սա իսկական պոռնիկ է։ Հիմա ես նրա հետ կպարեմ։ Լեթ, կարող ես հիանալ ինձնով։

Բարձրահասակ, սևահեր տղան, որին Լեթ էին կոչում, ասաց․

― Հիմարություն մի անիր, խնդրում եմ։

Շեկ, գանգուր մազերով տղան պատասխանեց․

― Մի անհանգստացիր, սիրելիս։ ― Եվ նրանց հետ էր Բրեթը։

Սոսկալի զայրացած էի։ Նրանք միշտ ինձ զայրույթ էին պատճառում։ Գիտեմ, հասկանում եմ, որ նրանք ծիծաղելի, զվարճալի են համարում, որ նրանց նկատմամբ պետք է զիջողամիտ, հանդուրժող լինել, սակայն ուզում էի հարվածել նրանցից որևէ մեկին, միևնույն է թե ում, միայն թե ջարդեի դրանց այդ կոտրատվող անպատկառությունը։ Մինչդեռ դրա փոխարեն, դուրս եկա փողոց ու մի գավաթ գարեջուր խմեցի կողքի պարասրահի բարում։ Գարեջուրը լավը չէր, վրայից կոնյակ խմեցի, որը պարզվեց գարեջրից էլ վատն էր։ Երբ վերադարձա, պարահարթակում արդեն շատ զույգեր էին և Ժորժետն էլ պարում էր բարձրահասակ, շիկահեր տղայի հետ, որը պարում էր ազդրերը շեշտված օրորելով, գլուխը կողքի թեքած, աչքերը ճակատին թռցրած։ Հենց երաժշտությունը լռեց, մի ուրիշը հրավիրեց Ժորժետին։ Նրանք նրան իրենց խմբի մեջ առան։ Ինձ համար պարզ էր, որ հիմա բոլորը պարելու էին նրա հետ։ Նրանք միշտ այդպես են անում։

Նստեցի սեղանի մոտ։ Այդ սեղանի մոտ էր նստած նաև Կոնը։ Ֆրենսիսը պարում էր։ Միսիս Բրեդոքսը բերեց ինչ֊որ մեկին և ներկայացրեց մեզ որպես Ռոբերտ Փրենթիսի։ Պարզվեց, որ նա Չիկագոյից էր, ապրում էր Նյու֊Յորքում և կարծես հեռանկար ունեցող վիպասան էր։ Խոսում էր թեթևակի անգլիական առոգանությամբ։ Խմելու բան առաջարկեցի նրան։

― Շնորհակալ եմ, ― ասաց նա, ― հենց նոր եմ խմել։

― Էհ, մի գավաթ ևս կարելի է։

― Շնորհակալություն կխմեմ։

Կանչեցինք տանտիրոջ աղջկան, և նա ամեն մեկիս համար fine a l'eay^[3] բերեց։

― Ինձ ասացին, որ դուք Քանզաս֊Սիթիից եք, ― ասաց նա։

― Այո։

― Ձեր կարծիքով Փարիզը ուրա՞խ քաղաք է։

― Այո։

― Իսկապե՞ս։

Ես մի քիչ հարբած էի։ Ոչ թե կատարյալ հարբած, բայց և միաժամանակ հարբած այնքան, որ կարող էի չքաշվել։

― Ի սերն աստծու, իհարկե, իսկապես, ― ասացի ես։ ― Դուք մի՞թե այդ կարծիքին չեք։

― Օհ, ինչ հրաշալի եք զայրանում, ― ասաց նա։ ― Երանի թե ես էլ այդ շնորհքն ունենայի։

Վեր կացա և քայլեցի դեպի պարողները։ Միսիս Բրեդոքսը հետևեց ինձ։

― Ռոբերտի վրա մի զայրացեք, ― ասաց նա, ― նա դեռ երեխա է։

― Զայրանալը չեմ զայրանում, ― ասացի ես։ ― Բայց ինձ թվաց, թե կարող եմ հետ տալ։

― Ձեր հարսնացուն մեծ հաջողություն ունի։ ― Միսիս Բրեդոքսը նայում էր Ժորժետին, որն արդեն պտտվում էր Լեթ անունով բարձրահասակ սևահեր տղայի գրկում։

― Իսկապե՞ս, ― ասացի։

― Իհարկե, ― ասաց միսիս Բրեդոքսը։

Մոտեցավ Կոնը։

― Ջեյք, ― ասաց նա, ― գնանք մի բան խմենք։ ― Քայլեցինք դեպի վաճառասեղանը։ ― Ձեզ ի՞նչ է պատահել։ Այնպիսի տեսք ունեք, ասես մի բանից վշտացած եք։

― Ամենևին։ Պարզապես սիրտս խառնում է այս ամենից։

Վաճառասեղանին մոտեցավ Բրեթը։

― Հելլո, տղաներ։

― Հելլո, Բրեթ, ― ասացի ես։ ― Ինչո՞ւ հարբած չես։

― Այլևս երբեք չեմ հարբելու։ Սոդայով կոնյակ տվեք մարդուն։

Նա կանգնած էր բաժակը ձեռքին, և ես տեսնում էի, թե ինչպես էր նրան նայում Ռոբերտ Կոնը։ Այդպես, հավանաբար նայում էր նրա հայրենակիցը, երբ տեսավ ավետյաց երկիրը։ Կոնն, անշուշտ, շատ ավելի երիտասարդ էր։ Բայց նրա հայացքն էլ արտահայտում էր նույն անհամբեր, թախանձական սպասումը։

Բրեթը՝ մազերը տղայի կարճ սանրվածքով կտրած, փակ ջեմպրով, մահուդե շրջազգեստով, արտակարգ հետաքրքիր էր։ Այդ պահից էլ հենց սկսվեց ամեն ինչ։ Մարմնաձևի ձիգ կլորությունը հիշեցնում էր մրցալողի զբոսանավի մարմին, և բրդյա ջեմպրը չէր թաքցնում այդ կորագծերից ոչ մեկը։

― Հրաշալի շրջապատում եք, Բրեթ, ― ասացի։

― Իսկապես հոյակապ են, չէ՞։ Իսկ դուք, սիրելիս։ Դո՞ւք որտեղից եք գտել դրան։

― «Նապոլիտեն» սրճարանից։

― Եվ լա՞վ եք անցկացրել երեկոն։

― Սքանչելի, ― ասացի։

Բրեթը ծիծաղեց։

― Ձեր արածը լավ բան չէ, Ջեյք։ Պարզապես վիրավորում եք մեզ։ Տեսնում եք, այստեղ են Ֆրենսիսն ու Ջոն։

Դա հատկապես Կոնի համար էր։

― Ճարահատյալ սրան եք գտել, ― ասաց Բրեթը։ Նա նորից ծիծաղեց։

― Դուք զարմանալի սթափ եք, ― ասացի ես։

― Այո։ Զարմանալի է, չէ՞։ Իսկ այսօրվա իմ շրջապատում կարող էի շատ հանգիստ խմել։

Հնչեց երաժշտությունը, և Ռոբերտ Կոնն ասաց․

― Այս պարն ինձ հետ կպարե՞ք, լեդի Բրեթ։

Բրեթը ժպտաց նրան։

― Ես այս պարը խոստացել եմ Ջեյքոբին։ ― Նա ծիծաղեց։ ― Ջեյք, դուք սոսկալի հնամոլ անուն ունեք։

― Իսկ հաջո՞րդ պարը, ― շարունակեց Կոնը։

― Մենք հիմա գնալու ենք, ― ասաց Բրեթը։ ― Պայմանավորվել ենք լինել Մոնմարթրում։

Պարելիս ես Բրեթի ուսի վրայով նայեցի ու տեսա ինչպես Կոնը բարի մոտ կանգնած շարունակում է նույն հայացքով նայել Բրեթին։

― Եվս մի զոհ, ― ասացի։

― Օհ, էլ մի ասեք։ Խեղճ տղա։ Ես ինքս էլ նոր նկատեցի։

― Լավ, լավ, ― ասացի։ ― Չէ որ ձեզ դուր է գալիս ավելացնել դրանց թիվը։

― Հիմար բաներ մի խոսեք։

― Բայց քեզ դուր է գալիս։

― Թեկուզ և այդպես, հետո ի՞նչ։

― Ոչինչ, ― ասացի ես։

Մենք պարում էինք ակորդեոնի նվագակցությամբ, իսկ հետո ինչ֊որ մեկն սկսեց բանջո նվագել։ Շոգ էր, բայց ես ինձ լավ էի զգում։ Պարելով քիչ էր մնում դիպչեինք Ժորժետին, որն արդեն պարում էր այդ խմբից մի ուրիշ տղայի հետ։

― Ինչը ստիպեց ձեզ նրան այստեղ բերել։

― Չգիտեմ, բերեցի հենց այնպես։

― Ռոմանտիկա՞ն է քեզ խեղդում։

― Ոչ, ձանձրույթը։

― Հիմա՞ էլ։

― Հիմա՝ ոչ։

― Դուրս գնանք այստեղից։ Այդ աղջկա մասին այստեղ հոգ կտանեն, մի անհանգստացիր։

― Դու իսկապե՞ս ուզում ես։

― Եթե ասում եմ, ուրեմն ուզում եմ։

Դուրս եկանք պարահարթակից, վերցրի վերարկուս կախիչի վրայից, հագա։ Բրեթը կանգնած էր բարի մոտ։ Կոնն ինչ֊որ բան էր ասում նրան։ Մոտեցա բարին և ծրար խնդրեցի։ Գրպանիցս հանեցի հիսուն ֆրանկանոց մի թղթադրամ, դրեցի ծրարի մեջ և փակեցի, ապա ծրարը մեկնեցի տիրուհուն։

― Եթե ինձ հետ եկած աղջիկը հարցնի ինձ, խնդրում եմ այս ծրարը տաք նրան, ― ասացի։ ― Իսկ եթե նա այս ջենթլմեններից մեկնումեկի հետ գնա, բարի եղեք պահել այն ինձ համար։

― C' est entendu monsieur,^[4] ― ասաց տիրուհին։ ― Դուք արդեն գնո՞ւմ եք, այսքան վա՞ղ։

― Այո, ― ասացի։

Քայլեցինք դեպի դուռը։ Կոնը դեռ էլի ինչ֊որ բան էր ասում Բրեթին։ Բրեթը նրան հրաժեշտ տվեց և թևանցուկ արեց ինձ։

― Բարի գիշեր, Կոն, ― ասացի ես։

Փողոց դուրս գալով, սկսեցինք տաքսի որոնել։

― Ձեր հիսուն ֆրանկը հաշվեք կորած, ― ասաց Բրեթը։

― Օհ, այո։

― Եվ տաքսի էլ չկա։

― Կարող ենք քայլել մինչև Պանթեոն և այնտեղ տաքսի նստել։

― Մտնենք կողքի բարը, մի֊մի բաժակ կխմենք ու հենց այնտեղից էլ տաքսի կպատվիրենք։

― Ծուլանում ես նույնիսկ փողոցը կտրել։

― Այո, եթե դրա անհրաժեշտությունը չկա։

Մտանք մոտակա բար և մատուցողին ուղարկեցի տաքսի բերելու։

― Դե, ― ասացի ես, ― վերջապես ազատվեցինք նրանցից։

Կանգնած էինք բարձր, ցինկապատ վաճառասեղանի մոտ և լուռ նայում էինք իրար։ Մատուցողը վերադարձավ և ասաց, որ տաքսին սպասում է։ Բրեթն ամուր սեղմեց ձեռքս։ Մատուցողին մի ֆրանկ տվեցի ու դուրս եկանք բարից։

― Ո՞ւր գնա, ― հարցրի ես։

― Թող ուր ուզում է գնա։

Վարորդին ասացի, որ գնա Մոնսուրի զբոսայգի, նստեցի մեքենա և դուռը փակեցի։ Բրեթը սեղմվել էր մի անկյունում, աչքերը փակ։ Նստեցի նրա կողքին։ Մեքենան տեղից պոկվեց և շարժվեց։

― Ախ, սիրելիս, ես այնքան դժբախտ եմ, ― ասաց Բրեթը։

1. ↑ Չեմ ճանաչում (ֆր․)։
2. ↑ Bal Musette ― էժանագին պարասհրահ (ֆր․)։
3. ↑ ֆրանսիական խմիչք (կոնյակ և ջուր)։
4. ↑ Հասկանալի է, պարոն (ֆր․)։