Changes
/* Գլուխ տասնվեցերորդ */
Նա նստեց ու սեղանի վրայով նայեց Բրեթին։ Ես դուրս եկա։ Ցլամարտիկների սեղանի մոտ նստած մարդիկ ինձ ուղեկցեցին չարացած հայացքներով։ Դա այնքան էլ հաճելի չէր։ Երբ քսան րոպե հետո վերադարձա և ներս նայեցի սրճարան, Բրեթն ու Պեդրո Ռոմերոն արդեն չկային։ Դեռ սեղանին էին մեր սուրճի գավաթներն ու մեր երեքի կոնյակի դատարկ ըմպանակները։ Մի մատուցող մոտեցավ անձեռոցիկը ձեռքին, հավաքեց բաժակներն ու ըմպանակները և մաքրեց սեղանը։
==Գլուխ տանսյոթերորդ==
«Միլան» բարի մոտ հանդիպեցի Բիլլին և Էդնային։ Այդպես էր Բիլլի ընկերուհու անունը։
― Մեզ դուրս արեցին, ― ասաց Էդնան։
― Ոստիկանության օգնությամբ, ― ասաց Մայքլը։ ― Այնտեղ մարդիկ կան, որոնց ես դուր չեկա։
― Ես նրանց չորս անգամ ետ եմ պահել տուրուդմբոցից, ― ասաց Էդնան։ ― Դուք ինձ պետք է օգնեք։
Բիլլի դեմքը վառվում էր։
― Գնանք նորից այնտեղ, Էդնա, ― ասաց նա։ ― Գնանք և պարենք Մայքլի հետ։
― Դա հիմարություն է, ― ասաց Էդնան։ ― Նորից կռիվ կբացվի։
― Անիծյալ բիարրիցյան խոզեր, ― ասաց Բիլլը։
― Գնանք, ― ասաց Մայքլը։ ― Վերջ ի վերջո սա պանդոկ է։ Նրանք իրավունք չունեն այն ամբողջապես զբաղեցնելու։
― Ախ, իմ լավ Մայք, ― ասաց Բիլլը։ ― Այստեղ են գալիս այդ զզվելի անգլիական խոզերը, վիրավորում են Մայքլին և փչացնում մեր ֆիեստան։
― Նրանք այնքան վատն են, ― ասաց Մայքը։ ― Ատում եմ անգլիացիներին։
― Նրանք չեն կարող վիրավորել Մայքլին, ― ասաց Բիլլը։ ― Մայքլը հիանալի տղա է։ Նրանք չեն համարձակվի Մայքլին վիրավորել։ Ես դա չեմ հանդուրժի։ Ի՞նչ նշանակություն ունի նա սնանկացած է, թե ոչ։ ― Նրա ձայնը կտրվեց։
― Իսկապես, ի՞նչ նշանակություն ունի, ― ասաց Մայքը։ ― Ինձ համար դա միևնույն է։ Ջեյքի համար նույնպես միևնույն է։ Իսկ ձեզ համար միևնույն չէ՞։
― Միևնույն է, ― ասաց Էդնան։ ― Իսկ դուք իսկապե՞ս սնանկացած եք։
― Իհարկե։ Ձեզ համար միևնույն է, չէ՞, Բիլլ։
Բիլլը ձեռքը դրեց Մայքլի ուսին։
― Ես ինքս էլ կուզեի սնանկացած լինել։ Ես ցույց կտայի սրիկաներին։
― Պարզապես նրանք անգլիացիներ են, ― ասաց Մայքը։ ― Թքած, թե ինչ կասեն այդ անգլիացիները։
― Ստոր խոզեր են, ― ասաց Բիլլը։ ― Հիմա կգնամ և նրանց դուրս կանեմ այնտեղից։
― Բիլլ, ― Էդնան նայեց ինձ։ ― Բիլլ, խնդրում եմ նորից այնտեղ չգնաք։ Նրանք հիմար մարդիկ են։
― Ճիշտ է, ― ասաց Մայքը։ ― Նրանք հիմար մարդիկ են։ Ես այդպես էլ մտածում էի, որ այդ ամենը նրանց հիմարության պատճառով է։
― Ես չեմ հանդուրժի, որ նրանք Մայքլի մասին այդպիսի բաներ ասեն, ― ասաց Բիլլը։
― Դուք նրանց ճանաչո՞ւմ եք, ― հարցրի Մայքլին։
― Ոչ։ Ես նրանց երբեք չեմ տեսել։ Բայց նրանք ասում են, որ ճանաչում են ինձ։
― Ես դա չեմ հանդուրժի, ― ասաց Բիլլը։
― Գնանք։ Եկեք գնանք Սուիսո սրճարան, ― ասացի։
― Դրանք Էդնայի Բիարրիցից եկած ընկերներն են, ― ասաց Բիլլը։
― Նրանք պարզապես հիմար են, ― ասաց Էդնան։
― Նրանցից մեկը Չիկագոյից է՝ Չարլի Բլեքմենն է, ― ասաց Բիլլը։
― Ես երբեք Չիկագոյում չեմ եղել, ― ասաց Մայքլը։
Էդնան սկսեց ծիծաղել և երկար չէր կարողանում հանգստանալ։
― Հե՜յ, սնանկներ, տարեք ինձ այստեղից։
― Բայց ինչի՞ համար ծագեց կռիվը, ― հարցրեց Էդնային։ Մենք հրապարակով գնում էինք Սուիսո սրճարան։ Բիլլը չքվել էր։
― Չհասկացա, թե ինչպես պատահեց, բայց ինչ֊որ մեկը ոստիկանություն կանչեց և պահանջեց Մայքլին դուրս անել ետևի սենյակից։ Այնտեղ ինչ֊որ մարդիկ կային, որ Մայքլին գիտեին Կաննից։ Բայց Մայքլն ի՞նչ կարող էր անել։
― Հավանաբար պարտք է նրանց, ― ասացի։ ― Մարդիկ սովորաբար դրա համար են զայրանում։
Դրսում, հրապարակի տոմսարկղերի մոտ երկու շարք հերթ էր։ Մարդիկ սպասում էին կամ աթոռներին նստած, կամ էլ ծածկոցներով ու թերթերով փաթաթված հենց գետնին էին նստել։ Նրանք սպասում էին, որ առավոտյան, հենց որ տոմսարկղերը բացվեն, կարողանան տոմսեր գնել ցլամարտի համար։ Գիշերը եղանակն սկսեց պարզվել, ամպերը ցրվեցին, լուսինը դուրս եկավ։ Շատերը, այդպես հերթ բռնած, քնել էին։
Դեռ նոր էինք մտել «Սուիսո» սրճարան ու ֆունդադոր պատվիրել, երբ ներս մտավ Կոնը։
― Որտե՞ղ է Բրեթը, ― հարցրեց նա։
― Չգիտեմ։
― Նա ձեզ հետ էր։
― Հավանաբար գնաց քնելու։
― Ոչ։
― Ես չգիտեմ նա որտեղ է։
Էլեկտրական լույսի տակ նրա դեմքը գունատ֊դեղին էր։ Նա չէր նստում։
― Ասացեք ինձ, որտեղ է Բրեթը։
― Նստեք, ― ասացի։ ― Չգիտեմ նա որտեղ է։
― Ստում եք։
― Վերջ տվեք։
― Ասացեք, որտե՞ղ է Բրեթը։
― Ես ձեզ ոչինչ չեմ ասի։
― Դուք գիտեք թե նա որտեղ է։
― Եթե գիտենայի էլ, ձեզ չէի ասի։
― Վահ, գրողի ծոցը գնացեք, Կոն, ― սեղանի մյուս ծայրից ձայն տվեց Մայքլը։ ― Բրեթը փախել է այն ցլամարտիկի հետ։ Հիմա նրանք մեղրամիս են անում։
― Լռե՛ք։
― Էհ, գրողի ծոցը գնացեք, ― հոգնատանջ ծոր տվեց Մայքլը։
― Դա ճի՞շտ է, ― դարձավ ինձ Կոնը։
― Իսկապես գրողի ծոցը գնացեք։
― Նա ձեզ հետ էր։ Դա ճի՞շտ է։
― Գնացեք գրողի ծոցը։
― Ես կստիպեմ, որ ասեք, ― նա առաջ եկավ, ― անիծյալ կավատ։
Ես բռունցքս բարձրացրի, որ խփեմ, սակայն նա ճարպկորեն խույս տվեց հարվածից։ Տեսա լույսի տակ, թե ինչպես դեմքը ետ քաշեց։ Հետո նա ինձ խփեց, և ես նստեցի մայթին։ Երբ փորձում էի վեր կենալ, նա ևս երկու անգամ հարվածեց։ Երեսնիվայր ընկա սեղաններից մեկի տակ։ Հասկանում էի, որ պետք է ոտքի կանգնեմ ու հարվածեմ նրան, սակայն կարծես ոտքեր չունենայի։ Մայքն օգնեց ինձ ոտքի կանգնել։ Ինչ֊որ մեկը սափորով ջուր լցրեց գլխիս։ Մայքլն ինձ պահում էր, և ես հետո միայն զգացի, որ նստած եմ աթոռին։ Մայքլը շփում էր ականջներս։
― Ջեյք, ինձ թվաց դուք մեռել եք, ― ասաց Մայքը։
― Իսկ դուք որտե՞ղ էիք, գրողը տանի։
― Օհ, ես այստեղ էի։
― Չկամեցա՞ք կռվի մեջ մտնել։
― Նա Մայքլին էլ գետնին տապալեց, ― ասաց Էդնան։
― Նա ինձ բոլորովին էլ չտապալեց, ― ասաց Մայքը։ ― Ես հենց այնպես պառկել էի։
― Ասացեք, ձեր ֆիեստայի երեկոները մի՞շտ են այսպես լինում, ― հարցրեց Էդնան։ ― Դա պարոն Կոնն էր, այդպես չէ՞։
― Ես արդեն լավ եմ, ― ասացի, ― մի քիչ գլուխսս է պտտվում։
Մեր շուրջը հավաքվել էին մատուցողներն ու ահագին մարդիկ։
― Vaya, ― ասաց Մայքլը։ ― Գնացեք, հեռացեք այաստեղից։
Մատուցողները մարդկանց ստիպեցին ցրվել։
― Արժեր տեսնել ձեր կռիվը, ― ասաց Էդնան։ ― Հավանաբար նա բռնցքամարտիկ է։
― Այդպես է որ կա։
― Լավ կլիներ Բիլլն էլ այստեղ լիներ, ― ասաց Էդնան։ ― Շատ կուզեի տեսնել, թե Բիլլն ինչպես է գետին փռվում։ Միշտ ուզեցել եմ այդ տեսնել։ Նա այնքան մեծ է։
― Ես այն հույսին էի, թե նա մատուցողներից մեկին կխփի, ― ասաց Մայքը, ― և նրան կբանտարկեն։ Շատ կուզեի, որ պարոն Ռոբերտ Կոնին բանտ դնեին։
― Ոչ, ― ասացի։
― Օհ, ոչ, ― ասաց Էդնան, ― դուք այդպես չեք մտածում։
― Հենց այդպես եմ մտածում, ― ասաց Մայքը։ ― Ես այն մարդկանցից չեմ, որ սիրում են ծեծվել։ Ես երբեք նույնիսկ խաղի մեջ չեմ մտնում։
Մայքը մի կում արեց խմիչքից։
― Ես երբեք որս անել չեմ սիրել։ Միշտ վտանգ կա, որ ձին կարող է վրադ ընկնել։ Ինչպե՞ս եք զգում ձեզ, Ջեյք։
― Լավ։
― Ես ձեզ հավատում եմ, ― ասաց Էդնան Մայքին։ ― Դուք իսկապե՞ս սնանկացել եք։
― Այո, բացարձակապես սնանկացած եմ, ― ասաց Մայքը։ ― Ես բոլորին պարտք եմ։ Մի՞թե դուք ոչ մեկին պարտք չեք։
― Շատ շատերին։
― Իսկ ես բոլորին եմ պարտք, ― ասաց Մայքը։ ― Այսօր ես հարյուր պեսետ եմ պարտք վերցրել Մոնտոյայից։
― Չեմ հավատում, ― ասացի։
― Ես կվերադարձնեմ, ― ասաց Մայքը։ ― Ես միշտ ամեն ինչ վերադարձնում եմ։
― Դրա համար էլ սնանկ եք, չէ՞, ― ասաց Էդնան։
Ես վեր կացա։ Թվում էր նրանց ձայները գալիս էին հեռու֊հեռու ինչ֊որ տեղից։ Այդ ամենը կարծես անհաջող մի ներկայացում լիներ։
― Գնում եմ հյուրանոց, ― ասացի։ Հետո լսեցի, որ նրանք իմ մասին են խոսում։
― Կարծում եք նա արդեն լա՞վ է, ― հարցրեց Էդնան։
― Ավելի լավ է գնանք նրա հետ։
― Ես շատ լավ եմ, ― ասացի։ ― Ձեր գալու կարիքը չկա։ Ավելի ուշ կհանդիպենք։
Դուրս եկա սրճարանից։ Նրանք նստած մնացին սեղանի մոտ։ Ետ նայեցի նրանց ու դատարկ սեղաններին։ Մի սեղանի մոտ նստած էր մատուցողը՝ գլուխը ձեռներին հենած։
Հրապարակով դեպի հյուրանոց քայլելիս ինձ թվաց, որ ամեն ինչ փոխվել է ու նոր տեսք ստացել։ Երբեք չէի տեսել այս ծառերը։ Չէի տեսել ձողերին ամրացրած այս դրոշակները, թատրոնի ճակատամասը։ Ամեն ինչ փոխվել էր։ Այդպիսի զգացում արդեն ունեցել էի մի անգամ, երբ քաղաքից դուրս գտնվող ֆուտբոլի դաշտից վերադառնում էի տուն։ Սպորտային հանդերձանքով լցված ճամպրուկը ձեռքիս քայլում էի կայարանից դեպի քաղաք տանող ճանապարհով, այն քաղաքը, որտեղ ապրել էի ամբողջ կյանքս, սակայն ահա ամեն ինչ ինձ թվում էր նոր։ Փողոցում հարթեցնում էին սիզամարգերը և ճանապարհի եզրին այրում չոր տերևները։ Կանգ առա և երկար նայում էի։ Ամեն ինչ շատ անսովոր էր։ Հետո շարունակեցի ճամփաս, և ինձ թվում էր, որ ոտքերս ինձնից շատ հեռու են, որ բոլոր առարկաները մոտենում են ինձ հեռվից, զգում էի, որ ոտքերս քայլում են ինձնից մեծ հեռավորության վրա։ Խաղի հենց սկզբում ոտքով խփել էին գլխիս։ Եվ հիմա, հրապարակն անցնելիս, ես նույն զգացողությունն ունեի։ Նույն զգացողությամբ էլ բարձրացա հյուրանոցի աստիճաններով։ Աստիճաններով բարձրանալը շատ երկար տևեց, և ինձ թվում էր, թե նորից ճամպրուկը ձեռքիս է։ Իմ սենյակում լույս կար։ Բիլլը դուրս եկավ սենյակից միջանցք, ինձ ընդառաջ։
― Լսիր, ― ասաց նա, ― բարձրացիր Կոնի մոտ։ Նրա հետ ինչ֊որ բան է պատահել, նա քեզ էր հարցնում։
― Թող գրողի ծոցը գնա։
― Բարձրացիր, բարձրացիր նրա մոտ։
Չէի ուզում նորից ավելի վերև բարձրանալ։
― Ինչո՞ւ ես այդպես նայում ինձ։
― Բոլորովին էլ չեմ նայում։ Բարձրացիր վերև, մտիր Կոնի մոտ։ Նրա հետ ինչ֊որ բան է կատարվում։
― Դու կարծես մի քիչ հարբած ես, ― ասացի։
― Այո, հարբած եմ, ― ասաց Բիլլը։ ― Բայց դու բարձրացիր Կոնի մոտ։ Նա ուզում է քեզ տեսնել։
― Լավ, ― ասացի։
Բայց նորից աստիճաններով բարձրանալն ինձ համար անտանելի էր։ Բարձրանում էի աստիճաններով ու հետս քարշ տալիս երևակայական ճամպրուկս։ Միջանցքով քայլեցի դեպի Կոնի սենյակը։ Դուռը փակ էր, բախեցի։
― Ո՞վ է։
― Բարնսը։
― Մտեք, Ջեյք։
Դուռը բացեցի, ներս մտա և ցած դրի ճամպրուկս։ Սենյակում մութ էր։ Կոնը մթության մեջ երեսնիվայր պառկած էր մահճակալին։
― Հելլո, Ջեյք։
― Ինձ Ջեյք մի ասեք։
Կանգնած էի դռան մոտ։ Ճիշտ այդպես էլ այն ժամանակ տուն եկա։ Հիմա ինձ պետք էր տաք լոգանք։ Մի լավ տաք, լիքը լոգանք, որպեսզի ուզածիս պես ձգվեմ։
― Որտեղ է լոգարանը, ― հարցրի։
Կոնը լալիս էր։ Պառկել էր գլուխը բարձի մեջ խրած և լաց էր լինում։ Հագին սպիտակ «պոլո» վերնաշապիկ էր, ինչպիսին նա հագնում էր Պրինթոնում։
― Ցավում եմ, Ջեյք։ Խնդրում եմ ինձ ներեք։
― Ներե՞լ ձեզ, գրողի ծոցը կորեք։
― Խնդրում եմ ներեք ինձ, Ջեյք։
Ոչինչ չպատասխանեցի։ Պարզապես կանգնած էի դռան մոտ։
― Ես ինձ կորցրել էի։ Դուք պետք է հասկանաք, թե դա ինչպես պատահեց։
― Լավ, վերջացրեք։
― Ես չդիմացա, լսելով այդ Բրեթի մասին։
― Դուք ինձ կավատ անվանեցիք։
Ինձ համար ամեն ինչ միևնույն էր։ Ուզում էի տաք լոգանք ընդունել։ Տաք, շատ ջրով լոգանք։
― Գիտեմ։ Խնդրում եմ մոռացեք այդ։ Ես խելքս թռցրել էի։
― Լավ, լավ։
Նա լաց էր լինում։ Նրա ձայնը շատ ծիծաղելի էր։ Սպիտակ «պոլո» վերնաշապիկով պառկել էր մահճակալին, մթության մեջ։
― Վաղն առավոտյան ես կմեկնեմ։
Հիմա նա լալիս էր անձայն։
― Ուղղակի չկարողացա դիմանալ։ Ես քաշել եմ դժոխքի բոլոր տառապանքները, Ջեյք։ Դա իսկական դժոխք էր։ Այն ժամանակից ինչ այստեղ ենք, Բրեթն ինձ հետ այնպես է վարվում, կարծես մի բոլորովին օտար մարդ լինեմ։ Ես դրան չկարողացա դիմանալ։ Մենք միասին ապրում էինք Սան֊Սեբաստիանում։ Դուք, կարծում եմ, դա գիտեք։ Ես այլևս չեմ կարող։
Նա շարունակում էր պառկած մնալ մահճակալին։
― Լավ, ― ասացի։ ― Գնում եմ լոգանք ընդունեմ։
― Դուք իմ միակ բարեկամն եք, Ջեյք, ես այնքան էի սիրում Բրեթին։
― Դե, ― ասացի, ― ցտեսություն։
― Եվ ամենը զուր, ― ասաց նա։ ― Ամենը զուր։
― Ի՞նչը։
― Ամեն ինչ։ Խնդրում եմ, Ջեյք, ասացեք, որ ներում եք ինձ։
― Դե լավ, ― ասացի։ ― Լավ։
― Ես տանջահար եմ։ Ես անցել եմ դժոխքի բոլոր տառապանքների միջով, Ջեյք։ Հիմա ամեն ինչ վերջացած է։ Ամեն ինչ։
― Լավ, ― ասացի, ― ցտեսություն։ ― Ես պետք է գնամ։
Նա շրջվեց, նստեց մահճակալի եզրին, հետո վեր կացավ։
― Մնաք բարով, Ջեյք, ― ասաց նա։ ― Ինձ ձեռք կտա՞ք։
― Իհարկե, ինչո՞ւ չտամ։
Մենք իրար ձեռք սեղմեցինք։ Մթության մեջ նրա դեմքը չէի տեսնում։
― Դե, ― ասացի, ― մինչև առավոտ։
― Առավոտյան ես մեկնում եմ։
― Ահ, իսկապես, ― ասացի։
Ես դուրս եկա։ Կոնը կանգնած էր դռան մոտ։
― Դուք լա՞վ եք, Ջեյք, ― հարցրեց նա։
― Այո, ― ասացի, ― լավ եմ։
Լոգասենյակը չէի կարողանում գտնել։ Վերջապես գտա։ Այնտեղ մի խոր քարե լոգարան էր։ Ծորակը բացեցի, սակայն ջուր չկար։ Նստեցի լոգարանի եզրին։ Երբ վեր կացա և ուզում էի գնալ, պարզվեց, որ կոշիկներս հանել եմ։ Ման եկա գտա և ցած տարա։ Գտա իմ սենյակը, հանվեցի և անկողին մտա։
Արթնացա գլխացավով՝ փողոցով անցնող նվագախմբի աղմուկից։ Հիշեցի, որ խոստացել էի Էդնային, Բիլլի ընկերուհուն, տանել և ցույց տալ, թե ինչպես են ցլերը փողոցներով վազում դեպի մրցարան։ Հրապարակով մեկ դեպի տոմսարկղներն էր ձվում նույն երկու շարք հերթը․ մարդիկ սպասում էին ժամը յոթին՝ տոմսեր գնելու։ Շտապով կտրեցի հրապարակն ու մտա սրճարան։ Մատուցողն ասաց, որ իմ ընկերները եղել են այստեղ և արդեն գնացել։
― Քանի՞ հոգի էին։
― Երկու պարոն և մի օրիորդ։
Ամեն ինչ լավ է։ Էդնան Բիլլի և Մաքլի հետ է։ Նախորդ օրը Էդնան վախենում էր, թե նրանք հարբած կլինեն։ Դրա համար էլ խնդրել էր ինձ, որ անպայման գնամ իր հետ։ Սուրճս խմեցի և մարդկանց բազմության հետ շտապեցի դեպի ցլամարտի հրապարակ։ Արդեն կարողանում էի պինդ կանգնել ոտքերիս վրա։ Միայն թե գլուխս էր ուժեղ ցավում։ Ամեն ինչ շուրջը հստակ էր և պայծառ, և քաղաքում վաղ առավոտի բույր էր տարածված։
Քաղաքի ծայրամասից ցլամարտի հրապարակ բերող ճանապարհը ցեխոտ էր։ Մինչև ցլամարտի հրապարակ տանող ցանկապատի ողջ երկայնությամբ մարդիկ էին հավաքված, դրսի պատշգամբներն ու կրկեսի տանիքը լեփ֊լեցուն էին մարդկանցով։ Լսեցի արձակված հրթիռի ձայնը, հասկացա, որ չեմ կարողանա ժամանակին տեղ հասնել ու տեսնել ցլերի մուտքը, ուստի մարդկանց միջով խցկվեցի դեպի ցանկապատը։ Ինձ պինդ սեղմել էին ցանկապատի տախտակներին։ Ցանկապատների միջև ընկած ճանապարհից ոստիկանությունը քշում էր մարդկանց։ Մարդիկ քայլքով կամ վազեվազ շարժվում էին դեպի ցլամարտի հրապարակը։ Հետո երևացին վազող մարդիկ։ Հարբած մի մարդ սայթաքեց ու վայր ընկավ։ Երկու ոստիկան բռնեցին նրան ու քարշ տվեցին դեպի ցանկապատ։ Հիմա արդեն մարդիկ շատ արագ էին վազում։ Մեկ էլ լսվեց ամբոխի միահամուռ գոռոցն, ու գլուխս ցանկապատի տախտակներից ներս մտցնելով, տեսա՝ ինչպես ցլերը փողոցից մտնում են դեպի կրկես տանող երկար անասնանոցը։ Այդ պահին մի հարբած մարդ ևս ցանկապատից պոկվեց, ցլամարտիկի թիկնոցի նման երկու ձեռքով բռնած վերնաշապիկը։ Նա ուզում էր, իբր թիկնոցով, աշխատել ցլերի հետ։ Երկու ոստիկանն էլ շտապեցին նրա կողմը, մեկը բռնեց հարբածի օձիքից, մյուսը դագանակով խփեց գլխին, հետո սեղմեցին նրան ցանկապատին և այդպես կանգնած մնացին, մինչև որ վազեցին անցան մարդկանց վերջին խումբն ու ցլերը։ Ցլերի առջևից այնքան շատ մարդ էր վազում, որ ցլամարտի հրապարակի առջև խցկվեցին մնացին, չկարողանալով շարժվել, և երբ, ծանր, կեղտոտված ցլերը կողք֊կողքի, պոզերը թափահարելով սլացան մարդկանց մոտով, մի ցուլ առաջ անցավ, պոզը մտցրեց առջևից վազող մարդու թիկունքին և վեր բարձրացրեց նրան։ Երբ ցլի պոզը մտավ մարդու մարմնի մեջ, նրա ձեռքերը կախ ընկան, գլուխը ետ ընկավ, ցուլը նրան վեր բարձրացրեց, ապա գետին տապալեց։ Ցուլը մի ուրիշ վազող մարդու ետևից ընկավ, սակայն սրան հաջողվեց անհետանալ ամբոխի մեջ, և այդ պահին ամբոխը դռնից ներս խուժեց իր ետևից տանելով ցլերին։ Կրկեսի կարմիր դարպասը փակվեց, դրսի պատշգամբից մարդիկ խցկվեցին ամֆիթատրոնի ներսը, լսվեց մի բղավոց, հետո նորից բղավոց։
Ցլի պոզահարված մարդը երեսնիվայր ընկած էր կոխկրտված ցեխի մեջ։ Մարդիկ վեր էին մագլցում ցանկապատի վրայով, և ես չկարողացա տեսնել այդ մարդուն, որովհետև մնացել էր հսկայական բազմության մեջ։ Ներսից բղավոցներ էին լսվում։ Ամեն ճիչը նշանակում էր, որ ցլերից մեկը հարձակվել է մարդկանց վրա։ Ձայների ուժգնությունից կարելի էր որոշել, թե որքանով վտանգավոր է այդ հարձակումը։ Հետո հրթիռը վեր խոյացավ, և դա նշանակեց, որ եզները ցլերին մրցահրապարակից քշել էին կորրալ։ Ես ետ քաշվեցի ցանկապատից և վերադարձա քաղաք։
Վերադարձի ճանապարհին մտա սրճարան և մի գավաթ սուրճ խմեցի կարագ քսած չորացրած հացով։ Մատուցողներն ավլում էին հատակն ու սրբում սեղանները։ Նրանցից մեկը մոտեցավ ինձ և ընդունեց պատվերս։
― Enci erro֊ի ժամանակ բա՞ն է պատահել։
― Ես լավ չտեսա։ Բայց մի մարդ շատ լուրջ վիրավորվել էր։
― Ո՞ր մասում։
― Այստեղ, ― ձեռքս դրեցի մեջքիս, իսկ մյուս ձեռքս կրծքի վրա ուղիղ դրա դիմաց, որտեղից պետք է որ դուրս եկած լիներ կոտոշը։ Մատուցողը հասկանալով գլխով արեց և սեղանի վրայից սրբեց հացի փշրանքները։
― Ծանր վերք է, ― ասաց նա։ ― Եվ միայն սպորտի պատճառով, հանուն զվարճության։
Նա գնաց և վերադարձավ սուրճի և կաթի երկար կանթերով ամանները ձեռքին։ Լցրեց սուրճ և կաթ։ Ամանների երկար քթիկներից կաթի և սուրճի շիթեր հոսեցին մեծ գավաթի մեջ։ Մատուցողը գլուխը թափահարեց։
― Եթե մեջքն է, ուրեմն ծանր է վիրավոր, ― ասաց նա։ Ապա ամանները դրեց սեղանին, աթոռ քաշեց և նստեց։ ― Այդպիսի վերք ստանալ կոտոշից, և միայն զվարճության համար։ Պարզապես զվարճության համար։ Դուք դրան ի՞նչ կասեք։
― Չգիտեմ։
― Այո, այո։ Միայն զվարճության համար։ Տեսնո՞ւմ եք որքան զվարճալի է։
― Դուք aficionado չե՞ք։
― Ե՞ս։ Ցլերն ի՞նչ են որ։ Սովորական անասուններ։ Հիմար անասուններ։ ― Նա վեր կացավ և ձեռքը դրեց գոտկատեղին։ ― Խփել է մեջքին և ծակել դուրս եկել։ Եվ հանուն զվարճության, հասկանո՞ւմ եք։
Նա գլուխը թափահարելով հեռացավ սրճամանը ձեռքին։ Փողոցով երկու տղամարդ էին անցնում։ Մատուցողը ձայն տվեց նրանց։ Տղամարդիկ շատ լուրջ տեսք ունեին։ Նրանցից մեկը գլուխն օրորեց։
― Muerto ― բղավեց նա։
Մատուցողը գլխով արեց։ Տղամարդիկ շարունակեցին իրենց ճանապարհը։ Նրանք կարծես ինչ֊որ տեղ էին շտապում։ Մատուցողը մոտեցավ իմ սեղանին։
― Լսեցի՞ք։ Muerto: Մահացել է։ Այդ մարդը մահացել է։ Պոզը ծակել դուրս է եկել մյուս կողմից։ Մարդն ուզում էր ուրախ առավոտ անցկացնել։ Es muy flamenco:<ref>Դա արդեմ չափազանց է(իսպ․)։</ref>
― Այո, ցավալի է։
― Ինձ համար, ― ասաց մատուցողը, ― դրանում ոչ մի զվարճալի բան չկա։
Ցերեկը իմացանք, որ սպանվածին կոչում էին Վինսենտե Գիրոնես, և որ եկել էր Տաֆալլայի կողմերից։ Հաջորդ օրը լրագրերում կարդացինք, որ նա քսանութ տարեկան է, որ ուներ ֆերմա, ամուսնացած էր, երկու երեխա ուներ։ Ամուսնանալուց հետո էլ նա ամեն տարի գալիս էր ֆիեստայի։ Մի օր անց Տաֆալլոյից եկավ նրա կինը, որ հրաժեշտ տա հանգուցյալին, իսկ դրա հաջորդ օրը սուրբ Ֆերմինի եկեղեցում եղավ ժամերգություն և Տաֆալլայի պարողների ընկերության անդամները դագաղը տարան կայարան։ Առջևից գնում էին թմբկահարները՝ թմբուկները հնչեցնելով, հետո սուլում էին սրինգները, դագաղի ետևից քայլում էին կինը և երկու երեխաները։ Նրանց ետևից գալիս էին Փամփլոնայի, Էստելլայի, Տաֆալլայի և Սանգուեսայի պարողների ընկերությունների բոլոր անդամները, որոնք կարողացել էին մնալ թաղմանը։ Դագաղը դրեցին գնացքի բեռնատար վագոն, իսկ այրին և երկու երեխաները տեղավորվեցին կողքի երրորդ կարգի բաց վագոնում։ Գնացքը միանգամից տեղից պոկվեց, հետո հանգիստ սկսեց իջնել թեք ճանապարհով, շրջանցեց սարահարթն ու հարթավայրով, ուր քամին ծփում էր ցորենի արտերը, սլացավ Տրաֆալլա։
Վինսենտե Գիրոնեսին սպանող ցուլը կոչվում էր Bocanegra,<ref>Սևաշուրթ (իսպ․)։</ref> Սանխես Տաբերնոյի ցլաբուծարանի 118 համարի ցուլն էր, որին Պեդրո Ռոմերոն սպանեց այդ նույն օրը մրցահրապարակում։ Ամբոխի հրճվալից բացականչությունների տակ կտրեցին ցլի ականջը և տվեցին Պեդրո Ռոմերոյին, որն իր հերթին այն տվեց Բրեթին։ Բրեթն ականջը փաթաթեց իմ թաշկինակի մեջ և թե մեկը, թե մյուսը «Մուրատտի» սիգարետի մնացուկների հետ թողեց իր մահճակալի մոտ դրված գիշերասեղանիկի դարակում, Փամփլոնայում, Մոնտոայայի հյուրանոցում։
Երբ վերադարձա հյուրանոց, գիշերային պահակը դեռ նստած էր դռան մոտի նստարանին։ Նա ամբողջ գիշեր նստած էր եղել այդտեղ, և քունը սարսափելի տանում էր։ Իմ ներս մտնելիս, ոտքի կանգնեց։ Ինձ հետ ներս մտան երեք սպասուհիներ, որ նույնպես առավոտից գնացել էին ցլամարտ նայելու։ Նրանք ծիծաղելով վերև բարձրացան։ Ես նույնպես բարձրացա և մտա իմ սենյակ։ Հանեցի կոշիկներս ու պառկեցի մահճակալին։ Պատշգամբի դուռը բաց էր, և պայծառ արևը ողողել էր սենյակը։ Քունս բոլորովին չէր տանում։ Երևի ժամը երեքն անց կես կլիներ, որ պառկեցի, իսկ ժամը վեցին արդեն արթնացա նվագախմբի աղմուկից։ Ծնոտս երկու կողմից էլ ցավում էր։ Շոշափեցի այն բութ և միջին մատներով։ Անիծյալ Կոն։ Նա պետք է որևէ մեկին խփեր այն ժամանակ, երբ իրեն առաջին անգամ վիրավորեցին, այն ժամանակ պետք է թողներ գնար։ Նա այնքան վստահ էր, որ Բրեթն իրեն սիրում է։ Երևակայում էր, որ եթե մնա, իսկական սերն ի վերջո կհաղթանակի։ Դուռը բախեցին։
― Մտեք։
Բիլլն ու Մաքյլն էին։ Նստեցին մահճակալիս։
― Այ քեզ encierro, ― ասաց Բիլլը։ ― Ահա քեզ։
― Իսկ դուք այնտեղ չէի՞ք, ― հարցրեց Մայքլը։ ― Բիլլ, ասեք, որ գարեջուր բերեն։
― Այ թե առավոտ էր, ― ասաց Բիլլը։ Նա դեմքը սրբեց։ ― Տեր աստված, սա ինչ առավոտ էր։ Հիմա էլ Ջեյքը։ Մեր ծերուկ Ջեյքն իսկական բռնցքամարտի թիրախ է։
― Ի՞նչ կատարվեց մրցահրապարակում։
― Աստված իմ, ― ասաց Բիլլը։ ― Ի՞նչ պատահեց այնտեղ։ Մայքլ։
― Վազում էին ցլերը, ― ասաց Մայքը։ ― Ու նրանց առջևից էլ ամբոխն էր վազում, հետո մեկը սայթաքեց ընկավ ու մարդիկ թափվեցին նրա վրա։
― Եվ ցլերն էլ վրա հասան նրանց, ― ասաց Բիլլը։
― Ես լսում էի, ինչպես էին նրանք ճչում։
― Էդնան էր այդ ճչացողը, ― ասաց Բիլլը։
― Ամբոխի միջից դուրս էին գալիս ինչ֊որ մարդիկ ու թափահարում էին իրենց վերնաշապիկները։
― Ցլերից մեկը վազում էր պատնեշի շուրջ ու բոլորին ցած գցում պատնեշից։
― Մոտ քսան մարդ հիվանդանոց տարան, ― ասաց Մայքլը։
― Ա՜յ թե առավոտ էր, ― ասաց Բիլլը։ ― Ոստիկանությունը շարունակ բռնում էր սրան֊նրան, որ ինքնասպանի նման ուղղակի դեպի պոզերն էին նետվում։
― Վերջ ի վերջո, եզները ցլերին ներս քաշեցին, ― ասաց Մայքը։
― Բայց դա մի ժամ տևեց։
― Ոչ, տևեց փաստորեն մի քառորդ ժամ, ― առարկեց Մայքը։
― Օհ, գրողի ծոցը գնացեք, ― ասաց Բիլլը։ ― Դուք եղել եք պատերազմում։ Ինձ համար որ դա տևեց երկուսևկես ժամ։
― Ի՞նչ եղավ գարեջուրը, ― հարցրեց Մայքը։
― Իսկ ո՞ւր են թողել մեր հիասքանչ Էդնային։
― Հենց նոր նրան տուն ուղարկեցինք։ Գնաց քնելու։
― Իսկ նա հավանե՞ց ցլամարտը։
― Հիացած էր։ Ասացինք նրան, որ այստեղ ամեն առավոտ այսպես է։
― Նա ցնցված էր, ― ասաց Մայքը։
― Նա ուզում էր, որ մենք էլ մրցահրապարակ դուրս գանք, ― ասաց Բիլլը։ ― Նա եռանդուն գործողություններ է սիրում։
― Ես նրան ասացի, որ դա անազնիվ կլիներ իմ պարտատերերի հանդեպ, ― ասաց Մայքը։
― Օհ, ինչ առավոտ էր սա, ― ասաց Բիլլը։ ― Հապա գիշե՜րը։
― Ձեր ծնոտը ինչպե՞ս է, Ջեյք, ― հարցրեց Մայքը։
― Ցավում է, ― ասացի։
― Բիլլը ծիծաղեց։
― Ինչո՞ւ աթոռը գլխին չտվեցիք։
― Շատ հեշտ եք խոսում, ― ասաց Մայքը։ ― Նա քեզ էլ գետին կտապալեր։ Ես նույնիսկ չհասկացա, թե նա ինչպես ինձ խփեց։ Կանգնած էր դեռ, կարծես հանգիստ, ու մեկ էլ այն տեսա, որ ես գետնին եմ, ու Ջեյքն էլ ընկած է սեղանի տակ։
― Իսկ հետո նա ո՞ւր գնաց, ― հարցրի։
― Ահա այն, ― ասաց Մայքը։ ― Ահա գարեջուր բերող գեղեցկուհին։
Սպասուհին սեղանին դրեց գարեջրի շշերով և բաժակներով սկուտեղը։
― Այժմ բերեք ևս երեք շիշ, ― ասաց Մայքը։
― Ինձ խփելուց հետո Կոնը ո՞ւր է գնացել, ― հարցրեցի Բիլլին։
― Դուք ինչ է, ոչինչ չգիտե՞ք։ ― Մայքը բացում էր գարեջրի շիշը։ Նա գարեջուր լցրեց բաժակներից մեկի մեջ, պահելով այն շշի բերանին մոտ։
― Դու իսկապե՞ս ոչինչ չգիտես, ― հարցրեց Բիլլը։
― Նա գնացել ու գտել էր Բրեթին ցլամարտիկի համարում, իսկ հետո մի լավ ջարդել էր այդ խեղճ ցլամարտիկին։
― Չի կարող պատահել։
― Պատահել է։
― Ի՜նչ գիշեր էր, ― ասաց Բիլլը։
― Քիչ էր մնում սպաներ խեղճ տղային։ Հետո Կոնն ուզեցել է տանել Բրեթին։ Հավանաբար ուզեցել է նրան ազնիվ կին դարձնել։ Խիստ հոգեցունց տեսարան է։
Նա միանգամից խմեց իր գարեջուրը։
― Կոնն ավանակ է։
― Իսկ հետո՞։
― Բրեթը նրան մի լավ տեղն է դրել։ Մշակել է ինչպես պետքն է։ Օ՜, պատկերացնում եմ, թե նա ինչպես հոյակապ է եղել։
― Համոզված եմ, ― ասաց Բիլլը։
― Հետո Կոնը խեղճացել է, ուզեցել է ցլամարտիկի ձեռքը սեղմել։ Նա ուզեցել է և Բրեթի ձեռքը սեղմել։
― Գիտեմ, նա իմ ձեռքն էլ է սեղմել։
― Իսկապե՞ս։ Բայց նրան թույլ չեն տվել։ Ցլամարտիկն իրեն շատ լավ է պահել։ Նա ոչինչ չի ասել, բայց ամեն հարվածից հետո ոտքի է կանգնել ու նորից ընկել։ Կոնը չի կարողացել նրան գետին փռել։ Պետք է որ շատ զվարճալի լիներ։
― Ումի՞ց եք իմացել այդ ամենը։
― Բրեթից։ Ես նրան տեսել եմ առավոտյան։
― Եվ դա ինչո՞վ է վերջացել։
― Այսպես ուրեմն, ցլամարտիկը նստած է եղել մահճակալին։ Նա մի տասնհինգ անգամ ընկել վեր է կացել, բայց նորից մղվել է կռվելու։ Բրեթը փորձել է պահել նրան ու թույլ չի տվել վեր կենալ։ Չնայած տղան թուլացել էր, սակայն Բրեթը չի կարողացել նրան պահել, և նա վեր է կացել։ Այն ժամանակ Կոնն ասել է, որ ինքը այլևս չի խփի։ Նա ասել է, որ չի կարող այդ անել, որ դա ստորություն է։ Սակայն ցլամարտիկը գայթելով մոտեցել է նրան։ Կոնը ետ֊ետ է քաշվել և կպել պատին։
― Ախ, դուք ինձ չե՞ք խփի, ― հարցրել է ցլամարտիկը։
― Ոչ, ― ասել է Կոնը։ ― Ես կամաչեմ այդ անել։
Այն ժամանակ ցլամարտիկը ինչքան ուժ ունի հասցրել է Կոնի դեմքին ու նստել հատակին։ Կոնը փորձել է նրան բարձրացնել և նստեցնել մահճակալին, սակայն ցլամարտիկն ասել է, որ եթե Կոնը դիպչի իրեն, ինքը նրան կսպանի, ինքը միևնույն է սպանելու է նրան առավոտյան, եթե Կոնը մնա քաղաքում։ Կոնն սկսել է լաց լինել, Բրեթը ասել է նրան ինչ որ պետք է, նա ուզեցել է սեղմել նրանց ձեռները։ Ասենք դա արդեն ասել եմ։
― Պատմիր մնացածը, ― ասաց Բիլլը։
― Այսպես ուրեմն, ցլամարտիկը նստած է եղել հատակին։ Նա ուժ էր հավաքում, որ վեր կենա ու նորից խփի Կոնին։ Բրեթը մերժել է Բրեթի ձեռքը սեղմել, և Կոնն սկսել է լաց լինել ու ասել, թե ինչքան է նրան սիրում։ Իսկ Բրեթը նրան ասել է, որ չի կարելի այդքան ավանակ լինել։ Հետո Կոնը կռացել է, որ ցլամարտիկի ձեռքը սեղմի։ Իբր, եկեք հաշտվենք։ Ներողություն է խնդրել։ Իսկ ցլամարտիկը նորից թափով հասցրել է նրա դեմքին։
― Քաջ տղա է, ― ասաց Բիլլը։
― Կոնի հարցն արդեն փակվեց, ― ասաց Մայքը։ ― Կարծում Կոնն այլևս երբեք մարդ ծեծելու ցանկություն չի ունենա։
― Ե՞րբ եք տեսել Բրեթին։
― Այսօր առավոտյան։ Նա եկել էր մի քանի բան վերցնելու։ Հիմա խնամում է իր Ռոմերոյին։
Մայքլը մի նոր շիշ գարեջուր բացեց և լցրեց բաժակը։
― Բրեթը շատ է հոգնել։ Բայց նա շատ է սիրում մարդ խնամել։ Ես էլ նրա հետ այդպես մտերմացա։ Նա ինձ խնամում էր։
― Գիտեմ, ― ասացի։
― Սարսափելի հարբած եմ, ― ասաց Մայքը։ ― Բայց երևի կշարունակեմ խմել։ Այս ամենը շատ ծիծաղելի է, բայց այնքան էլ հաճելի չէ։ Ինձ համար, համենայն դեպս, հաճելի չէ։
Նա խմեց գարեջուրը։
― Գիտեք ինչ, ես Բրեթին այսօր ամեն ինչ ասացի։ Ասացի, որ եթե նա շարունակի քարշ գալ հրեաների, ցլամարտիկների և այս կարգի մարդկանց հետ, թող, ուրեմն, զգուշանա, դրա վերջը վատ է լինելու։ ― Նա առաջ թեքվեց։ ― Ջեյք, կարելի՞ է ես ձեր շիշ գարեջուրն էլ խմեմ։ Ձեզ համար նորից կբերեն։
― Խնդրեմ, ― ասացի։ ― Ես միևնույն է չէի խմելու։
Մայքլն սկսեց բացել շիշը։
― Դուք չէի՞ք բացի։
Հանեցի մետաղալարը, դուրս քաշեցի խցանը և նրա համար գարեջուր լցրեցի։
― Գիտեք, ― շարունակեց Մայքը։ ― Բրեթն ուղղակի սքանչելի էր։ Նա միշտ սքանչելի է։ Ես նրա գլխին կռիվ սարքեցի հրեաների, ցլամարտիկների և նման մարդկանց պատճառով, իսկ նա գիտե՞ք ինչ ասաց․ «Այո, իհարկե, ես այնքա՜ն երջանիկ կյանք եմ վայելել անգլիական արիստոկրատիայի հետ»։
Նա մի կում արեց։
― Դա սքանչելի էր։ Գիտեք, այն Էշլին, որը Բրեթին տիտղոս տվեց, ծովային էր։ Տոհմի իններորդ բարոնետն էր։ Երբ տանն էր լինում, մահճակալի վրա չէր քնում։ Բրեթին էլ ստիպում էր հատակին քնել։ Վերջը, երբ խելքը լրիվ թռցրել էր, նա Բրեթին սպառնում էր, որ կսպանի։ Քնում էր միշտ ատրճանակը լցված ու դրված կողքին։ Նրա քնելուց հետո Բրեթը հանում էր փամփուշտները։ Նա իսկապես էլ մի երջանիկ կյանք չի ունեցել։ Վերջին հաշվով սրիկայություն է։ Նա այնպես ուրախանում է ամեն ինչի համար։
Նա վեր կացավ։ Ձեռքերը դողում էին։
― Գնամ իմ սենյակ։ Փորձեմ մի քիչ քնել։
Նա ժպտաց։
― Այս ֆիեստաների ժամանակ մենք շատ քիչ ենք քնում։ Ես հիմա պատրաստվում եմ մի լավ քունս առնել։ Չնելը վատ բան է։ Սարսափելի նյարդայնացնում է։
― Կհանդիպենք կեսօրին, Իրունյայում, ― ասաց Բիլլը։
Մայքը դուրս եկավ։ Լսեցինք, ինչպես նա բացեց կողքի սենյակի դուռը։ Հետո զանգը տվեց, սպասուհին եկավ և բախեց դուռը։
― Մի վեց շիշ գարեջուր բերեք և մի շիշ ֆունդադոր, ― ասաց Մայքը։
― Si, senorito:<ref>Այո, պարոն(իսպ․)։</ref>
― Գնացի քնելու, ― ասաց Բիլլը։ ― Խեղճ Մայքլ։ Երեկ նրա պատճառով մեծ կռիվ ընկավ։
― Որտե՞ղ։ Միլան բարո՞ւմ։
― Այո։ Այնտեղ մեկը կար, որ ինչ֊որ ժամանակ Կաննում վճարել էր Բրեթի և Մայքլի պարտքերը։ Նա իրեն շատ վատ պահեց։
― Գիտեմ այդ պատմությունը։
― Իսկ ես չգիտեի։ Անտանելի է, որ ինչ֊որ մեկն իրավունք ունի Մայքլի մասին այդպիսի բաներ ասել։ Լավ, գնացի քնելու։
― Հրապարակում մարդ սպանվե՞ց։
― Կարծես՝ ոչ։ Միայն ծանր վիրավորներ էին։
― Իսկ անցման ճանապարհին մեկին պոզահարել են։
― Իսկապե՞ս, ― ասաց Բիլլը։
