Changes
/* XXXV */
Ու նա շտապ հեռացավ, և կույրերը՝ նմանապես։
===XXXVI===
Հաջորդ օրը ճանապարհին Ուլենշպիգելը տեսավ մարդկանց մեծ բազմություն ու հետևելով նրանց՝ իմացավ, որ Ալզեմբերգի ուխտագնացության օրն է։
Նա տեսավ պառավ աղքատ կանանց, որոնք քայլում էին ոտաբոբիկ և հետ֊հետ գնալով մի ֆլորինի և մի քանի անվանի տիկինների մեղաց քավության համար։ Ճանապարհի եզրին, սրինգի, ջութակի և պարկապզուկի նվագի տակ շատ ուխտավորներ խնջույք էին սարքել խորտիկներով ու թունդ գարեջրով։ Համեղ խորովածի գոլորշին բարձրանում էր երկինք, ինչպես խունկի քաղցր բուրմունք։
Բայց կային ուրիշ ուխտավորներ, չքավոր, քաղցած, ցնցոտիապատ, որոնք վարձ ստանալով եկեղեցուց՝ քայլում էին հետսակողմով վեց սոլի համար։
Մի ճաղատ մարդուկ, աչքերը չռած, դեմքի կատաղի արտահայտությամբ, հետ֊հետ գնալով թռչկոտում էր նրանց հետևում և շարունակ «Հայր մեր» ասում։
Ուլենշպիգելը ցանկացավ իմանալ, թե ինչու նա այդպես կապկում է խեցգետնին, նրա նման հետ֊հետ գնալով, կանգնեց նրա առաջ և ժպտալով սկսեց նույն ձևով թռչկոտել։ Սրինգները, փողերը, ջութակներն ու պարկապզուկները, ուխտավորների տրտունջներն ու մրմունջները կազմում էին պարի երաժշտությունը։
― Մա՛րդ աստուծո, ― ասաց Ուլենշպիգելը, ― ինչո՞ւ ես այդպես վազում, որ ավելի հասատա՞տ ընկնես։
Մարդը չպատասխանեց և շարունակեց քթի տակ մրթմրթալ իր աղոթքները։
― Միգուցե ուզում ես իմանալ, թե քանի ծառ կա ճանապարհի վրա։ Բայց տերևներն էլ չե՞ս հաշվում արդյոք։
Մարդը, որ «Հավատամք» էր ասում, նշան արավ Ուլենշպիգելին, որ լռի։
Ուլենշպիգելը շարունակելով թռչկոտել նրա առաջ և նրան նմանվելով՝ ասաց․
― Միգուցե հանկարծակի խելագարության պատճառով է, որ քայլում ես այդքան ծուռ, բոլորին հակառակ։ Բայց ով խենթից խելոք պատասխան է սպասում, ինքն էլ բնավ խելոք չէ։ Այդպես չէ՞, կունտի՛կ պարոն։
Մարդն էլի չպատասխանեց և Ուլենշպիգելը շարունակեց թռչկոտել, կոշկատակերից այնպիսի աղմուկ հանելով, որ պողոտան թնդում էր դատարկ արկղի նման։
― Միգուցե դուք համր եք, պարոն։
― Ave Maria, gratia plena et benedictus ventris tui Jesu:<ref>Ողջույն քեզ, Մարիամ, լի շնորհոք և օրհնյալ եղիցի պտուղ որովայնի քո Հիսուա։</ref>
― Կամ գուցե խուլ եք, ― ասաց Ուլենշպիգելը։ Հիմա կտեսնենք, ասում են, որ խուլերը չեն լսում ո՛չ գովասանք, ո՛չ հայհոյանք։ Տեսնենք, թե քո ականջի թմբուկները կաշվից են, թե պղնձից։ Կարծո՞ւմ ես, անմո՛մ մոմակալ, ճամփորդի՛ կեղծիք, որ դու մարդու նմա՞ն ես։ Այդ կարող է լինել միայն այն ժամանակ, երբ մարդիկ լաթից շինված լինեն։ Ո՞ւր է տեսնված երբևէ այդ դեղնավուն կերպարանքը, այդ կնտած գլուխը, եթե ոչ կախաղանի հրապարակում։ Արդյոք դու կախված չե՞ս եղել մի ժամանակ։
Եվ Ուլենշպիգելը պարում էր, իսկ մարդը, որն սկսում էր զայրանալ, հետ֊հետ էր վազում գազազած և իր աղոթքները մռթմռթում էր թաքուն կատաղությամբ։
― Գուցե դու վերին ֆլամանդերեն չես հասկանում, ես քեզ հետ կխոսեմ ստորին ֆլամանդերենով։ Եթե դու որկրամոլ չես, ուրեմն հարբեցող ես, եթե հարբեցող չես, ջուր խմող, ուրեմն փորկապ ես, եթե պնդություն չունես, ուրեմն փորլուծ ես․ եթե դու վավաշոտ չես, ուրեմն որձատ ես։ Եթե ժուժկալություն կա, փորիդ տակառը նա չէ լցնողը, և եթե աշխարհում ապրող հազար միլիոն մարդկանցից միայն մեկը լիներ կոտոշավոր, այդ դու կլինեիր։
Այդ ասելիս Ուլենշպիգելն ընկավ իր հետույքի վրա և ոտները տնկեց օդի մեջ, որովհետև մարդը բռուցքի մի այնպիսի հարված էր հասցրել նրա քթին, որ աչքերից կայծեր էին ցայտել։ Հետո անսպասելիորեն ընկավ նրա վրա, հակառակ իր փորի ծանրությանը, սկսեց խփել ուր հասնում էր և հարվածները կարկուտի նման տեղում էին Ուլենշպիգելի նիհար մարմնին։ Խեղճ տղայի ձեռնափայնտն ընկավ գետին։
― Այս դասից սովորիր, ― նրան ասաց մարդը, ― երբեք տնազ չանել ուխտի գնացող ազնիվ մարդկանց, որովհետև, լավ գիտցի՛ր, ես այս ձևով գնում եմ Ալզեմբերգ, ըստ սովորության աղոթելու սուրբ մայր աստվածածնին, որ վիժեցնի այն երեխան, որով հղիացել է կինս իմ ճամփորդության ժամանակ։ Նման մի մեծ բարերարություն ձեռք բերելու համար պետք է քայլել ու պարել հետսակողմով՝ իր բնակարանից սկսած քսաներորդ քայլից մինչև եկեղեցու աստիճանները, առանց խոսելու։ Այսպես, ուրեմն, այժմ պետք է վերսկսել։
Ուլենշպիգելը գետնից վերցնելով իր գավազանը, ասաց․
― Ես քեզ ցույց կտամ, սրիկա, թե ինչպես են օգտագործում մայր աստվածածնին երեխաները իրենց մոր փորում սպանելու համար։
Ու նա սկսեց ծեծել չար կոտոշավորին այնպիսի սաստկությամբ, որ համարյա կիսամեռ փռեց նրան ճանապարհի վրա։
Այնինչ շարունակում էին երկինք բարձրանալ ուխտավորների հեծկլտանքները, սրինգների ջութակների, փողերի և պարկապզուկների հնչյունները և որպես անարատ խունկ՝ խորտիկների անուշ բուրմունքը։
===XXXVII===
Կլաասը, Սոոտկինը և Նելեն կրակի մոտ նստած զրուցում էին՝ հիշելով թափառական ուխտավորին։
― Աղջի՛կս, ― ասում էր Սոոտկինը, ― ինչպես չկարողացար քո երիտասարդության հմայքի ուժով ընդմիշտ պահել նրան մեր կողքին։
― Ավա՜ղ, ―ասում էր Նելեն, ― չկարողացա։
― Պատճառն այն է, ― պատասխանում էր Կլաասը, ― որ մի հակառակ հմայք կա, որ նրան ստիպում է թափառել առանց հանգստանալու՝ կանգ առնելով միայն փորը կշտացնելու համար։
― Չա՛ր, տգե՛ղ տղա, ― հառաչում էր Նելեն։
― Չա՛ր, գուցե, ― ասում էր Սոոտիկինը, ― բայց տգեղ՝ ոչ։ Եթե իմ որդի Ուլենշպիգելը հունական կամ թե հռոմեական դիմագծեր չունի, բայց պակաս չէ, որովհետև ֆլանդրիական են նրա աշխույժ ոտները, Բրյուգգեի ֆրանկինն են նրա սուր ու թուխ աչքերը, ու նրա բերանն ու քիթը շինված են խորամանկության և քանդակագործության մեջ հմուտ երկու աղվեսների կողմից։
― Իսկ ո՞վ է տվել նրան դատարկապորտի բազուկները և հաճույքի հետևից վազելու միշտ պատրաստ սրունքները, ― հարցրեց Կլաասը։
― Իր շատ ջահել սիրտը, ― պատասխանեց Սոոտկինը։
===XXXVIII===
Այդ ժամանակ Կատլինը բուժիչ խոտերով առողջացրեց մի եզ, երեք ոչխար և մի խոզ, որ պատկանում էին Սպիլմանին, բայց չկարողացավ բուժել Յան Բելոնի կովը։ Սա մեղադրեց նրան կախարդության մեջ։ Նա հայտարարեց, որ Կատլինը կախարդել էր անասունին, որովհետև խոտ տալու ժամանակ փաղաքշել էր կովին և խոսել նրա հետ, անշուշտ սատանայական լեզվով, քանի որ բարեպաշտ քրիստոնյան չի կարող խոսել անասունի հետ։
Հիշյալ Յան Բելոնն ավելացրեց, թե ինքը հարևան է Սպիլմանին, որի եզը, ոչխարները և խոզը Կատլինն առողջացրել էր, և եթե նա սպանել էր իր կովին, ապա այդ եղել էր Սպիլմանի դրդումով, մի մարդու, որը նախանձում էր՝ տեսնելով, որ Բելոնի արտերն ավելի լավ են մշակված և ավելի շատ բերք են տալիս, քան իր՝ Սպիլմանի արտերը։ Պետեր Մելմիստերի, մի պատվավոր ու պարկեշտ մարդու, ինչպես և Յան Բելոնի վկայությամբ, որ հաստատում էր, թե Կատլինը կախարդուհու համբավ ունի Դամմեում և անկասկած սպանել է կովին, Կատլինը բանտարկվեց և դատապարտվեց տանջանքների, մինչև որ խոստովաներ իր ոճիրները և չարագործությունները։
Նրան հարցաքննեց մի ատենակալ, որը միշտ կատաղած էր, որովհետև ամբողջ օրը օղի էր խմում։ Նա հրամայեց ատյան բերել Կատլինին և նստեցնել տանջանքների առաջին նստարանի վրա։
Դահիճը բոլորովին մերկացրեց նրան, հետո խուզեց գլխի և ամբողջ մարմնի մազերը՝ նայելով ամեն տեղ, թե արդյոք որևէ կախարդական հմայք չի՞ թաքցնում։
Ոչինչ չգտնելով, նա պարաններով կապեց նրան տանջանքների նստարանին։ Կատլինն այն ժամանակ ասաց․
― Ես ամաչում եմ այսպես մերկ այս տղամարդկանց առաջ, մա՛յր աստվածածին, աղաչում եմ քեզ, մա՛հ տուր ինձ։
Այն ժամանակ դահիճը թաց շորերով ծածկեց նրա կուրծքը, փորը և սրունքները, հետո բարձրացնելով նստարանը, տաք ջուր լցրեց նրա ստամոքսը այնպիսի մեծ քանակությամբ, որ փորը սաստիկ ուռեց։ Հետո նա ցած թողեց նստարանը։
Ատենակալը հարց տվեց Կատլինին, թե նա ուզո՞ւմ է արդյոք խոստովանել իր հանցանքը։ Կինը գլխով նշան արավ, որ ոչ։ Դահիճը էլի տաք ջուր լցրեց, բայց Կատլինը հետ տվեց բոլորը։
Այն ժամանակ վիրաբույժի խորհրդով նրա կապերն արձակեցին, նա չէր խոսում, այլ ձեռքը խփում էր կրծքին, հասկացնելով, թե տաք ջուրն այրել է իրեն։ Երբ ատենակալը տեսավ, որ առաջին չարչարանքից հետո Կատլինն ուշքի է եկել, ասաց նրան․
― Խոստովանի՛ր, որ դու կախարդ ես և դյութանք ես գցել կովի վրա։
― Չեմ կարող խոստովանել, ― ասաց նա, ― ես սիրում եմ բոլոր կենդանիներին, որքան զորում է իմ թույլ սիրտը, և ավելի շուտ ես կվնասեմ ինքս ինձ, քան նրանց, այդ անպաշտպան անասուններին։ Ես կովին բուժելու համար գործ եմ ածել միայն օգտակար դեղաբույսեր։
Սակայն ատենակալը պնդում էր․
― Դու նրան թունավորել ես, որովհետև կովը սատկել է։
― Պարո՛ն ատենակալ, ― պատասխանեց Կատլինը, ― ես այստեղ կանգնած եմ ձեր առաջ, ձեր իշխանության տակ, սակայն համարձակվում եմ ասել ձեզ, թե անասունն էլ մարդու նման կարող է հիվանդանալ և մեռնել՝ չնայած բժիշկների օգնության։ Եվ ես երդվում եմ Քրիստոսի անունով, որը խաչի վրա մեռավ մեր մեղքերի համար, ես երբեք վատ բան չեմ կամեցել այդ կովին, ընդհակառակը, ցանկացել եմ բժշկել նրան պարզ դեղերով։
Այն ժամանակ ատենակալն ասաց կատաղած․
― Այս անիծյալ պառավը պիտի խոստովանի, դրե՛ք նրան ուրիշ տանջարանի վրա։
Եվ նա խմեց մի գավաթ օղի։
Դահիճը Կատլինին նստեցրեց կաղնեփայտի դագաղի կափարչի վրա, որի վերևի մասը սուր էր դանակի բերանի պես։ Բուխարիկում թեժ կրակ էր վառվում, որովհետև նոյեմբեր ամիսն էր։
Դագաղի և փայտե սուր շամփուրի վրա նստած Կատլինին հագցրին նոր կաշվից կարած խիստ նեղ կոշիկները և մոտեցրին կրակին։ Երբ դագաղի սուր փայտը և շամփուրը խրվեցին նրա մարմնի մեջ և կրակը տաքացնելով սեղմեց նրա ոտնամանների կաշին, Կատլինն աղաղակեց․
― Անասելի տանջվում եմ, թույն տվե՛ք ինձ։
― Ավելի մոտեցրեք կրակին, ― ասաց ատենակալը։
Հետո հարցաքննեց Կատլինին։
― Քանի՞ անգամ ես ցախավել հեծած գնացել կախարդների սատանայական ժողովին։ Քանի՞ անգամ փչացրել ես ցորենը հասկի մեջ, պտուղը՝ ծառի վրա, երեխան՝ իր մոր արգանդում։ Քանի՞ անգամ անհաշտ թշնամիներ ես դարձրել երկու եղբայրների և ատելությամբ լցված ախոյաններ՝ երկու քույրերի։
Կատլինն ուզեց խոսել, բայց չկարողացավ և ձեռքը շարժեց՝ կարծես ասելու համար, թե՛ ոչ։ Այն ժամանակ ատենակալն ասաց․
― Նա չի խոսի, մինչև որ չզգա, թե ինչպես է հալչում կրակի վրա իր կախարդական ճարպը։ Ավելի մոտեցրեք։
Կատլինը գոռաց։ Ատենակալն ասաց նրան․
― Աղոթի՛ր սատանային, որ քեզ զովացնի։
Կատլինը մի շարժում արեց, ուզենալով հանել ոտնամանները, որոնք ծխում էին բարկ կրակից։
― Աղոթի՛ր սատանային, որ կոշիկներդ հանի, ― ասաց ատենակալը։
Ժամացույցը խփեց տասը հարված, կատաղած ատենակալի նախաճաշի ժամն էր այդ․ նա հեռացավ դահճի և գրագրի հետ միասին՝ մենակ թողնելով Կատլինին տանջարանում կրակի մոտ։
Ժամը տասնմեկին նրանք վերադարձան և գտան Կատլինին անշարժ և քարացած։ Գրագիրն ասաց․
― Կարծեմ նա մեռած է։
Ատենակալը հրամայեց դահճին վերցնել Կատլինին դագաղի վրայից և հանել նրա ոտնամանները։ Չկարողանալով հանել՝ դահիճը կտրեց դրանք և երևացին Կատլինի ոտները՝ կարմրած և արնակալած։
Եվ ատենակալը մտածելով ճաշի մասին՝ նայում էր նրան անխոս, բայց շուտով Կատլինն սթափվեց և ընկավ գետնին, չկարողանալով ոտքի կանգնել՝ հակառակ իր ջանքերին։
― Կար ժամանակ, ― ասաց նա ատենակալին, ― երբ դու ուզում էիր ինձ կին առնել, այժմ էլ չես կարող։ Չորս անգամ երեքը նվիրական թիվ է, և տասներեքերորդը՝ ամուսինը։
Հետո երբ ատենակալը կամեցավ խոսել, Կատլինն ասաց նրան․
― Լուռ կա՛ց, նրա լսողությունն ավելի նուրբ է, քան այն հրեշտակապետինը, որ երկնքում արդարների սրտի զարկերն է հաշվում։ Ինչո՞ւ ես այդքան ուշ գալիս։ Չորս անգամ երեքը նվիրական թիվ է, նա սպանում է նրանց, ովքեր ցանկանում են ինձ։
Ատենակալն ասաց․
― Այս կինը շնանում է սատանայի հետ։
― Նա խելագար է տանջանքների ցավից, ― ասաց գրագիրը։
Կատլինին նորից տարան բանտը։ Երեք օր հետո ատենակալների ժողովը խորհրդակցությունից հետո նրան դատապարտեց խարույկի վրա այրվելու։
Դահիճը և իր օգնականները նրան առաջնորդեցին Դամմեի Մեծ շուկայի հրապարակը, ուր նրան բարձրացրին կառափնատի վրա։ Այնտեղ էին քաղաքապետը, մունետիկը և դատավորները։
Քաղաքային մունետիկը շեփորը հնչեց երեք անգամ, հետո նա դիմեց ժողովրդին և ասաց․
― Դամմե քաղաքի դատավորը գթալով Կատլին կոչված կնոջը՝ չցանկացավ պատժել նրան ըստ օրենքի ծայրահեղ խստության, սակայն վկայելու համար, որ նա կախարդ է, նրա մազեըր պետք է այրվեն և նա պետք է վճարի քսան ոսկի կառոլուս որպես տույժ և աքսորվի երեք տարով Դամմեի տերիտորիայից՝ անդամահատվելու սպառնալիքով։
Եվ ժողովուրդը ծափահարեց այդ դաժան մեղմությանը։
Այն ժամանակ դահիճը Կատլինին կապեց սյունին, նրա սափրված գլխի վրա դրեց կանեփի խծուծ և կրակ տվեց։ Երկար ժամանակ այրվում է կանեփը, իսկ Կատլինն աղաղակում ու լալիս։
Հետո նրան արձակեցին և Դամմեի հողից դուրս տարան սայլակով, որովհետև նրա ոտքերն այրված էին։
===XXXIX===
Ուլենշպիգելն այդ ժամանակ Բրաբանտի Բուա լը Դյուկ քաղաքում էր, որի մեծամեծները ուզեցին նրան նշանակել իրենց ծաղրածուն, բայց նա մերժեց այդ պատվավոր պաշտոնը՝ ասելով․ «Թափառական ուխտավորը կարող է կանգ առնել և զվարճացնել միայն պանդոկներում և ճամփաների վրա»։
Այդ ժամանակ Ֆիլիպը, որ նաև Անգլիայի թագավորն էր, եկավ այցելելու իրեն ժառանգություն ընկած ապագա երկրները՝ Ֆլանդրիան, Բրաբանտը, Հենոն, Հոլանդիան և Զելանդիան։ Նա արդեն քսանինը տարեկան էր, նրա գորշավուն աչքերում ապրում էին դառն մելամաղձությունը, դժնի ծածկամտությունը և դաժան կամակորությունը։ Պաղ էր նրա դեմքը, անթեքելի՝ նրա շիկահեր գլուխը, անթեքելի էին նաև նրա վտիտ իրանը և բարակ սրունքները։ Դանդաղ և ճապաղ էր նրա խոսքը՝ ասես բերանը լցված լիներ բրդով։
Նիզակամարտերի, մրցախաղերի և տոնակատարությունների ընթացքում նա այցելեց Բրաբանտի ուրախ դքսությունը և իր մյուս կոմսությունները։ Ամենուրեք նա երդվեց պահպանել առանձնաշնորհումները, բայց երբ Բրյուսելում ավետարանի վրա երդում տվեց պահպանելու Բրաբանտի ոսկեղեն հրովարտակը, նրա ձեռքն այնպես սաստիկ կծկվեց, որ ստիպվեց հետ քաշել սուրբ գրքից։
Նա ճանապարհվեց Անտվերպեն, ուր նրան ընդունելու համար շինեցին քսանչորս հաղթական կամար։ Քաղաքը ծախսեց երկու հարյուր ութսուն յոթ հազար ֆլորին այդ կամարների վրա, ինչպես նաև հազար ութ հարյուր յոթանասուն ինը վաճառականների զգեստների համար, բոլորը ծիրանագույն թավշից, և չորս հարյուր տասնվեց սպասավորների ճոխ նշանազգեստի ու չորս հազար քաղաքացիների մետաքսյա փայլուն միատեսակ տարազների համար։ Նիդեռլանդական գրեթե բոլոր քաղաքների ուսանողները բազում տոնահանդեսներ կազմակերպեցին։
Հանդես եկան իրենց խեղկատակների և խեղկատակուհիների հետ միասին Տուրնեի Սիրո իշխանը, հեծած Աստարտե անունով մի էգ խոզի, Լիլի Ապուշների թագավորը, որն իր ձիու պոչից բռնած քայլում էր նրա հետևից, Վալանսիենի Զվարճանքի իշխանը, որ զվարճանում էր, համրելով իր էշի բաց թողած փուքերը, Արրասի Ցնծության աբբան, որ բրյուսելյան գինի էր խմում ժամագրքի ձև ունեցող շշից, և դա ուրախ ժամերգություն էր, Սթի Չունեգորիների աբբան, որ հագին ուներ միայն ծակ ճերմակեղեն և ծռմռված կոշիկներ, բայց ուներ մի երշիկ, որով լցնում էր իր հաստ փորը, Խենթերի ավագը, մի ջահել տղա, որ հեծած մի վախկոտ այծի՝ արշավում էր բազմության մեջ և նրա պատճառով բազում հարվածներ էր ստանում, Կենուայի Արծաթե պնակի աբբան, որ ձի հեծած այնպես էր ցույց տալիս, թե նստած է ափսեի մեջ՝ ասելով, «Չկա սյնպիսի խոշոր մի անասուն, որ կրակի վրա չխորովվի»։
Ու նրանք ամեն տեսակ անմեղ զվարճություններ կատարեցին, բայց արքան մնաց տխուր ու մռայլ։
Նույն երեկոյան Անտվերպենի մարկգրաֆը, բուրգոմիստրները, մեծամեծներն ու ավագերեցները հավաքվեցին գտնելու համար մի այնպիսի խաղ, որ կարողանար ծիծաղեցնել Ֆիլիպ թագավորին։
Մարկգրաֆն ասաց․
― Դուք լսե՞լ եք ոմն Պիերկին Յասոբսենի մասին, Բուա֊լը֊Դյուկ քաղաքի ծաղրածուի, որ հռչակված է իր կատակներով։
― Այո, ― պատասխանեցին նրանք։
― Բերենք նրան այստեղ, ― ասաց մարկգրաֆը, ― թո՛ղ նա ցույց տա իր հնարքները, քանի որ մեր ծաղրածուի ոտնամաններում ասես արճիճ կա։
― Բերենք նրան այստեղ, ― պատասխանեցին մեծամեծները։
Երբ Անտվերպենի սուրհանդակը եկավ Բուա֊լը֊Դյուկ, նրան ասացին, թե ծաղրածու Պիերկինը ծիծաղից պայթել է, բայց քաղաքում մի ուրիշ անցորդ ծաղրածու կա, Ուլենշպիգել անունով։ Սուրհանդակը նրան գտավ մի գինետան մեջ, ուր նա խեցգետնի խորոված էր ուտում և խեցիերով զարդարում էր մի ջահել աղջկա շրջաղգեստը։
Ուլենշպիգելը հրճվեց, երբ իմացավ, որ իր համար է եկել Անտվերպենի սուրհանդակը, հեծած Վյորն֊Ամբոխտյան մի գեղեցիկ նժույգ և մի ուրիշ նժույգի էլ սանձից բռնած։
Առանց ցած իջնելու, սուրհանդակը նրան հարցրեց, թե կարո՞ղ է գտնել մի նոր խաղ Ֆիլիպ թագավորին ծիծաղեցնելու համար։
― Մի ամբողջ հանք ունեմ մազերիս տակ, ― պատասխանեց Ուլենշպիգելը։
Նրանք ճամփա ընկան։ Զույգ նժույգները սանձակոծ՝ Անտվերպեն տարան Ուլենշպիգելին և սուրհանդակին։
Ուլենշպիգելը ներկայացավ մարկգրաֆին, երկու բուրգոմիստրներին և համայնքի ավագներին։
― Ի՞նչ ես մտածում անել, ― նրան հարցրեց մարկգրաֆը։
― Թռչել օդում, ― պատասխանեց Ուլենշպիգելը։
― Այդ ինչպե՞ս պետք է անես, ― հարցրեց մարկգրաֆը։
― Դուք գիտե՞ք ի՛նչն է ավելի անարժեք, քան պայթող փուչիկը, ― ասաց Ուլենշպիգելը։
― Չգիտեմ, ― պատասխանեց մարկգրաֆը։
― Այն գաղտնիքը, որը բացվում է, ― ասաց Ուլենշպիգելը։
Տոնական խաղերի մունետիկները՝ հեծած իրենց գեղեցիկ նժույգները, որոնք զարդարված էին ծիրանագույն թավշով, շրջում էին քաղաքի մեծ փողոցներում, հրապարակներում ու քառուղիներում՝ փող հնչեցնելով և թմբուկ զարկելով։ Նրանք ծանուցում էին տիկիններին ու պարոններին, թե Ուլենշպիգելը, Դամմե քաղաքի ծաղրածուն, պետք է թռչի օդի մեջ նավամատույցում, ուր ներկա կլինի տախտակամածի վրա բազմած Ֆիլիպ թագավորն իր պայծառափայլ և ազնվազարմ շքախմբի հետ։
Տախտակամածի դեմ֊դիմաց իտալական ոճով կառուցված մի տուն կար, որի տանիքի երկայնքին ձգվում էր մի ջրհորդան։ Ձեղնահարկի պատուհաններից մեկը նայում էր ջրհորդանին։
Ուլենշպիգելը էշի վրա նստած այդ օրը շրջեց ամբողջ քաղաքը։ Մի հետիոտն սպասավոր վազում էր նրա կողքից։ Ուլենշպիգելը հագել էր մուգ կարմիր մետաքսե գեղեցիկ զգեստ, որ ընծայել էին նրան համայնքի ավագները։ Նրա գլխարկը մի կնգուղ էր, նույնպես մուգ կարմիր, որի վրա կար մի զույգ էշի ականջ՝ ծայրերին մեկական զանգուլակ։ Նրա վզից կախված էր պղնձե վահանակներից կազմված մանյակ, որոնց վրա դրոշմաված էր Անտվերպենի զինանշանը։ Զգեստի թևերի ծայրին զնգզնգում էին մեկական ոսկեզօծ բոժոժներ։ Նրա ոտքերին կային ոսկեզօծ սրածայր մաշիկներ, ծայրերին նույնպես բոժոժներ։
Նրա էշը զարդարված էր նույնպես մուգ կարմիր մետաքսով և յուրաքանչյուր ազդրի վրա կրում էր Անտվերպենի զինանշանը՝ ասեղնագործված նուրբ ոսկեթելով։
Սպասավորը մի ձեռքով թափահարում էր մի էշի գլուխ, իսկ մյուսով՝ մի ճյուղ, որի ծայրին զնգզնգւմ էր կովի վզի զանգակ։
Ուլենշպիգելը փողոցում թողնելով իր սպասավորին և էշին՝ բարձրացավ ջրհորդանի վրա։
Այնտեղ շարժելով իր բոժոժները՝ նա լայն բաց արավ իր թևերը՝ կարծես թռչելու նպատակով։ Հետո կռանալով դեպի Ֆիլիպ թագավորը ասաց․
― Ես կարծում էի, որ Անտվերպենում ինձնից բացի ուրիշ խենթ չկա, բայց տեսնում եմ, որ քաղաքը դրանցով լիքն է։ Եթե դուք ինձ ասեիք, որ պիտի թռչեք, ես չպիտի հավատայի, բայց երբ մի խենթ ծաղրածու գա և ասի ձեզ, թե ինքը թռչելու է, դուք նրան հավատում եք։ Ես ինչպե՞ս կարող եմ թռչել, երբ թևեր չունեմ։
― Մի քանիսը ծիծաղում էին, ոմանք հայհոյում, բայց բոլորն էլ ասում էին․
― Բայց և այնպես ծաղրածուն ճիշտ է ասում։
Սակայն Ֆիլիպ թագավորը մնաց ձիգ ու անշարժ, ինչպես մի քարե արքա։
Ու համայնքի ավագները ցած ձայնով ասացին միմյանց․
― Հարկ չկար այսքան մեծ հանդեսներ սարքել մի այդպիսի թթու կերպարանքի համար։
Նրանք երեք ֆլորին տվեցին Ուլնեշպիգելին, խլեցին մուգ կարմիր մետաքսյա զգեստը, և նա մեկնեց։
― Ի՞նչ բան է երեք ֆլորին մի երիտասարդի գրպանում, եթե ոչ մի ձյունագունդ կրակի առաջ, մի լիքը շիշ ձեր դիմաց, մեծակոկո՛րդ խմողներ։ Երեք ֆլորի՜ն։ Տերևները թափվում են ծառից, բայց նորերն են աճում, իսկ ֆլորինները դուրս են գալիս գրպանից և այլևս չեն վերադառնում այնտեղ։ Թիթեռնիկները թռչում են ամռան հովի հետ, ֆլորիններն էլ նմանապես, թեև նրանք կշռում են երկու էստեռլին<ref>Ծանրության չափ դրամի համար, ներկա հաշվով մոտ մեկ և կես գրամ։</ref> և ինը աս։
Այս ասելով Ուլենշպիգելը նայում էր իր երեք ֆլորիններին։
― Ի՜նչ հպարտ կեցվածք ունի այս դրամի վրա Կառլոս կայսրը՝ զրահով, սաղավարտով, մի ձեռքում բռնած սուրը, մյուսում՝ այս դժբախտ աշխարհի երկրագունդը։ Նա, շնորհոքն աստուծո, հռոմեական կայսր է, իսպանիայի թագավոր և այլն, և նա խիստ ողորմած է մեր երկրների համար, զրահազգեստ կայսրը։ Եվ ահա մյուս երեսին մի տոհմանշան՝ վրան փորագրված են դուքսի, կոմսի, իր զանազան կալվածների զինանշանները՝ հետևյալ գեղեցիկ նշանաբանով․ «Da mihi virtutem contra hostes tuos»։ («Տուր ինձ ուժ ընդդեմ թշնամյաց քո»)։ Նա քաջ էր, արդարև, ռեֆորմատների դեմ, որոնց գույքը բռնագրավում էր։ Ա՛հ, եթե ես լինեի Կառլոս կայսրը, կհրամայեի ֆլորիններ կտրել բոլորի համար, ամենքը հարուստ կլինեին, այլևս ոչ ոք չէր աշխատի։
Բայց Ուլենշպիգելը զուր էր նայում գեղեցիկ ոսկեդրամին, նա ճանապարհ էր ընկել դեպի կործանման աշխարհը՝ շշերի ու բաժակների ուրախ աղմուկի մեջ։
===XL===
Ջրհորդանի վրա կարմիր մետաքսե զգեստով կանգնած միջոցին, Ուլենշպիգելը չէր տեսել Նելեին, որը ժպտալով նայում էր նրան բազմության միջից։ Այդ ժամանակ Նելեն ապրում էր Անտվերպենի մոտիկ գտնվող Բորգերհաուտում և իմացել էր, որ այդ կարող է լինել միայն իր բարեկամ Ուլենշպիգելը։
Եվ որովհետև Ուլենշպիգելը երազկոտ անցնում էր ճանապարհով, ուստի չլսեց իր հետևից եկող արագ ոտնաձայնը, բայց զգաց երկու ձեռքերի հպումը իր աչքերի վրա։ Կռահելով, որ դա Նելեն է, նա հարցրեց․
― Դու այստե՞ղ ես։
― Այո, ― պատասխանեց Նելեն, ― ես վազում եմ քո հետևից այն օրից, որ դու քաղաքից դուրս ես եկել։ Արի՛ ինձ հետ։
― Իսկ ո՞ւր է Կատլինը։
― Դու չգիտես, որ նրան տանջեցին որպես կախարդուհու, անարդար կերպով, հետո աքսորեցին Դամմեից երեք տարով, այրեցին նրա ոտքերը և կանեփ վառեցին նրա գլխի վրա։ Ես ասում եմ քեզ այս բոլորը, որպեսզի դու չվախենաս նրան տեսնելիս, որովհետև նա խելագարված է սոսկալի տանջանքներից։ Հաճախ նա ժամերով նայում է իր ոտներին և ասում․ «Հանսկե, իմ քաղցր սատանա, տե՛ս, ինչ են արել քո սիրուհուն»։ Նրա ոտները զույգ վերքերի նման են։ Հետո նա լալիս է և ասում․ «Ուրիշ կանայք ունեն ամուսին կամ սիրահար, իսկ ես այս աշխարհում ապրում եմ որբևայրու պես»։ Ես նրան ասում եմ, որ իր Հանսկեն կսկսի ատել նրան, եթե նա խոսի նրա մասին ուրիշների առաջ, բացի ինձնից։ Ու նա հնազանդվում է ինձ երեխայի նման, միայն թե երբ կով կամ եզ է տեսնում՝ իր տանջանքների պատճառը, լեղապատառ փախչում է, ու ոչինչ չի կարող կանգնեցնել նրան, ո՛չ պատնեշը, ո՛չ առու, ո՛չ փոս, մինչև որ ընկնում է ուժասպառ մի ճանապարհի անկյունում կամ մի ագարակի պատի տակ, որտեղ ես գտնում եմ նրան ու փաթաթում նրա արնաշաղախ ոտքերը։ Ու ես կարծում եմ, որ երբ կանեփի խծուծ այրեցին նրա գլխի վրա, այրեցին նաև նրա ուղեղը գլխի մեջ։
Ու երկուսն էլ խիստ տխրեցին՝ խորհելով Կատլինի մասին։
Նրանք գնացին նրա մոտ և տեսան նրան նստած մի նստարանի վրա արևի տակ, իր տան պատի մոտ։ Ուլենշպիգելն ասաց նրան․
― Ինձ ճանաչո՞ւմ ես։
― Չորս անգամ երեք, ― խոսեց Կատլինը, ― նվիրական թիվ է, և տասներեքերորդը Թերեբն է, սատանայական թիվը։ Ո՞վ ես դու, չար աշխարհի զավակ։
― Ես Ուլենշպիգելն եմ՝ որդին Սոոտկինի և Կլաասի, ― պատասխանեց նա։
Կատլինը շարժեց գլուխը և ճանաչեց նրան․ հետո մատով իր մոտ կանչեց և շշնջաց նրա ականջին․
― Եթե տեսնես նրան, որի համբյուրները ձյունի նման են, ասա, որ վերադառնա, Ուլենշպիգել։
Հետո ցույց տալով իր խանձված մազերը՝ ասաց․
― Ցավում է, նրանք խլեցին իմ խելքը, բայց երբ նա վերադառնա, նորից կլցնի իմ գլուխը, որը բոլորովին դատարկ է հիմա։ Լսո՞ւմ ես, զանգի ձայն է հանում, դա իմ հոգին է, որ ծեծում է դուռը դուրս գալու համար, որովհետև այրվում է։ Եթե Հանսկեն գա և չուզենա լցնել իմ գլուխը, ես նրան կասեմ, որ դանակով մի ծակ բաց անի։ Այնտեղ փակված հոգիս ուզում է դուրս գալ ու խփում է շարունակ, անտանելի ցավ է և ես կմեռնեմ, այո։ Եվ ես է՛լ չեմ քնում ու միշտ սպասում եմ նրան, թո՛ղ գա և լցնի իմ գլուխը, այո՛։
Եվ նա կուչ եկավ ու հեծեծաց։
Գյուղացիները երեկոյան զանգերի հետ դաշտից տուն վերադառնալով անցնում էին Կատլինի առջևից և ասում․
― Խելագա՛րն է։
Ու խաչակնքում էին իրենց երեսը։ Իսկ Նելեն և Ուլենշպիգելը լալիս էին, և Ուլենշպիգելը շարունակեց ուխտավորի իր ճանապարհը։
