Ընթրիքից հետո բարձրացանք մեր սենյակ և ծխում ու կարդում էինք անկողնում պառկած, որպեսզի տաքանանք։ Գիշերը արթնացա ու լսեցի քամու ոռնոցը։ Հաճելի էր տաք անկողնում պառկել։
==Գլուխ տասներկուերորդ==
Առավոտյան, հենց արթնացա, մոտեցա պատուհանին և դուրս նայեցի։ Երկինքը պարզել էր, լեռներին ամպեր չկային։ Պատուհանի տակ կանգնած էին մի քանի սայլ ու հին, վատ եղանակներից հալից ընկած փայտե տանիքով հանրակառք։ Սա երևի այստեղ կանգնած էր դեռ այն ժամանակներից, երբ ավտոբուսներ չկային։ Արու այծը թռավ սայլերից մեկի վրա, հետո հանրակառքի տանիքին և այնտեղից գլուխն էր թափահարում ներքևում կանգնած էգ այծերի վրա, իսկ երբ ես ձեռքս թափ տալով վախեցրի նրան, անմիջապես ցած թռավ։
Բիլլը դեռ քնած էր, զգույշ հագնվեցի, կոշիկներս հագա միջանցքում և ցած իջա։ Ներքևում խաղաղություն էր, բացեցի դռան փականքը և դուրս եկա։ Զով առավոտ էր, արևը դեռ չէր հասցրել չորացնել քամու խաղաղվելուց հետո նստած ցողը։ Հյուրանոցի ետևի ցախատանը մի բրիչ գտա և գնացի գետափ, որպեսզի փորեմ և որդեր գտնեմ խայծի համար։ Գետակը վճիտ էր, սակայն ոչ խոր, հազիվ թե այնտեղ իշխան լիներ։ Բրիչը խրեցի խոնավ հողի մեջ և գունդ հող շուռ տվեցի։ Դրա տակ որդեր կային, սակայն հենց հողը շուռ տվեցի, անմիջապես փախան։ Սկսեցի զգույշ փորել և բավական որդ հավաքեցի։ Հենց ջրի մոտ թաց հողը փորելով այնքան որդ հավաքեցի, որ լցրեցի ծխախոտի երկու տուփ և վրան էլ հող ցանեցի։ Այծերը նայում էին, թե ինչպես եմ փորում։
Երբ վերադարձա հյուրանոց, հյուրանոցատիրուհին խոհանոցում էր, ասացի նրան, որ մեզ սուրճ տա և նախաճաշ պատրաստի հետներս տանելու համար։ Բիլլն արթնացել էր և նստած էր անկողնու վրա։
― Տեսա քեզ պատուհանից, ― ասաց նա։ ― Բայց չէի ուզում խանգարել։ Ի՞նչ էիր անում։ Փողե՞րդ էիր հողի մեջ թաղում։
― Շատ ծույլն ես։
― Աշխատում էիր հանուն մեր ընդհանուր բարօրությա՞ն։ Հիանալի է։ Կուզեի, որ ամեն առավոտ շարունակես նույն ոգով։
― Դե, շուտ, ― ասացի։ ― Վեր կաց։
― Ի՞նչ։ Վեր կենա՞մ։ Ես երբեք վեր չեմ կենում։
Մտավ անկողին ու վերմակը քաշեց մինչև կզակը։
― Դե, փորձիր համոզել, որ վեր կենամ։
Լուռ շարունակում էի հավաքել մեր հանդերձանքը ու դնել ճանապարհորդական պայուսակի մեջ։
― Հը, չե՞ս ուզում փորձել, ― հարցրեց Բիլլը։
― Գնում եմ ցած նախաճաշելու։
― Նախաճաշելո՞ւ։ Բա ինչո՞ւ չէիր ասում, որ գնում ես նախաճաշելու։ Կարծում էի հենց այնպես, կատակ ես անում, որ վեր կենամ։ Նախաճաշելո՞ւ։ Հիանալի է։ Այ դա հասկացա։ Գնա մի քիչ էլ փորփորի, որդ հավաքիր, իսկ ես հիմա կիջնեմ։
― Գրողի ծոցը գնա։
― Աշխատիր հանուն ընդհանուր բարօրության, ― Բիլլը հագավ ներքնազգեստը։ ― Հանդես բեր ծաղր ու գութ։
Պայուսակը, կոթավոր ուռկանն ու կարթերն առած դուրս եկա։
― Լսիր, ետ դարձիր։
Գլուխս դռնից ներս մտցրի։
― Մի՞թե չես ցուցաբերի գոնե փոքր֊ինչ խաղր ու գութ։
Ես նրան քիթ ցույց տվեցի։
― Դա ծաղր չէ։
Աստիճաններով իջնելիս լսում էի, ինչպես Բիլլը երգում էր․ «Ծաղր և Գութ։ Երբ դու այն զգում ես․․․ Օհ, պարգևիր նրանց Ծաղր, պարգևիր և Գութ։ Երբ դու զգում ես․․․ Մի քիչ ծաղրանք։ Մի քիչ գութ․․․»։ Նա երգում էր այնքան, մինչև որ իջավ ցած։ Երգում էր․ «Եկեղեցու զանգերը ղողանջում են ինձ համար, իմ սիրելիի համար․․․» երգի մեղեդիով։ Ես նստած կարդում էի մի շաբաթվա հնության իսպանական թերթ։
― Ինչ ես դուրս տալիս այդ ծաղրի ու գութի մասին։
― Ի՞նչ։ Մի՞թե դու չգիտես Ծաղրի և Գութի մասին։
― Ոչ։ Ո՞վ է դա հորինել։
― Բոլորը։ Նյու֊Յորքում գժվում են դրա համար, ինչպես ժամանակին Ֆրանտելինիի կրկեսի դերասանների համար։
Ներս մտավ սպասուհին սուրճ և կարագ քսած չորացրած հացը ձեռքին։ Ավելի շուտ կարելի է ասել տապակած հացի վրա կարագ քսած։
― Հարցրու նրան՝ ջեմ ունե՞ն, ― ասաց Բիլլը։ ― Մի քիչ ծաղրական խոսիր հետը։
― Ջե՞մ ունեք։
― Ծաղրական ոչինչ չկար։ Ափսոս, ես իսպաներեն խոսել չգիտեմ։
Սուրճը համեղ էր, խմում էինք մեծ գավաթներով։ Սպասուհին բերեց ապակյա փոքրիկ սկահակի մեջ ազնվամորու ջեմ։
― Շնորհակալություն։
― Էհ, եղա՞վ, ― ասաց Բիլլը։ ― Նրան որևէ հեգնական բան ասա։ Մի որևէ պատմություն Պրիմո֊դե֊Ռիվերայի մասին։
― Պետք է ասեի նրան, որ Ռիֆերի հանրապետությունում նրանց կյանքը նման է հեքիաթի։
― Թույլ է, ― ասաց Բիլլը։ ― Շատ թույլ է։ Դու չես կարողանում։ Պարզապես չես կարողանում։ Դու ծաղրելը չես հասկանում ինչ է։ Դու չգիտես, թե խղճալին ինչ է։ Մի խղճալի բան ասա։
― Ռոբերտ Կոն։
― Ստացվեց։ Սա արդեն ավելի հաջող էր։ Իսկ հիմա ասա, թե ինչո՞ւ Ռոբերտ Կոնը արժանի չէ խղճահարության։ Փորձիր հեգնել։
Նա մի մեծ կում արեց սուրճից։
― Վերջ տուր, ― ասացի։ ― Առավոտ վաղ սրամտությունների ժամանակ չէ։
― Ահա, տեսնո՞ւմ ես։ Ու դեռ ուզում ես գրող դառնալ։ Դու եղած֊չեղած մի լրագրող ես։ Հայրենալքյալ լրագրող։ Առավոտյան անկողնուց վեր կենաս թե չէ, հեգնանքով լի պիտի լինես։ Դու հենց վաղ առավոտից պետք է տառապես խղճահարությունից։
― Շարունակիր, ― ասացի։ ― Ո՞վ է քեզ այդ հիմարություններն ասել։
― Բոլորը։ Դու ինչ է, ոչինչ չե՞ս կարդում։ Ոչ մեկին չե՞ս հանդիպում։ Գիտե՞ս դու ով ես։ Դու հայրենալքյալ ես։ Ինչո՞ւ Նյու֊Յորքում չես ապրում։ Այն ժամանակ դու այդ ամենը կիմանայիր։ Ի՞նչ անեմ ես, որ քեզ օգնեմ։ Գուցե ուզում ես, որ ամեն տարի գամ և բացատրե՞մ քեզ այս բոլորը։
― Մի գավաթ սուրճ խմիր, ― ասացի։
― Սուրճը լավ բան է։ Սուրճը օգտակար է քեզ համար։ Նրա մեջ կոֆեին կա։ Բանը հենց կոֆեինն է։ Կոֆեինից տղամարդը նստում է կնոջ ձիուն, իսկ կինը պառկում է նրա գերեզմանում։ Գիտե՞ս քեզ հետ ինչ է կատարվում։ Դու հայրենալքյալ ես, այն էլ ամենավատ տեսակի։ Իր հայրենիքը լքած ոչ մի մարդ դեռ չի գրել այնպիսի մի բան, որ արժանի լինի տպագրելու, նույնիսկ թերթում տպելու։
Նա խմեց վերջացրեց սուրճը։
― Դու հայրենալքյալ ես։ Կտրվել ես քո հայրենիքի հողից։ Փոխվել է քո գրելաձևը։ Եվրոպական կեղծ արտահայտչաձևերը փչացրել են քեզ։ Հարբեցողությունը քեզ կսպանի։ Խելքդ թռցրել ես կանանց համար։ Քո ամբողջ ժամանակը վատնում ես դատարկախոսությամբ։ Դու հայրենալքյալ ես, հասկացա՞ր։ Թրև ես գալիս սրճարաններում։
― Հիանալի կյանք, ― ասացի ես։ ― Իսկ ե՞րբ եմ աշխատում։
― Դու չես աշխատում։ Ոմանք ասում են, թե կանանց հաշվին ես ապրում, ոմանք էլ թե՝ իմպոտենտ ես։
― Ոչ, ― ասացի ես։ ― Դա պարզապես դժբախտ պատահար է։
― Երբեք այդ մասին չխոսես, ― ասաց Բիլլը։ ― Այդպիսի բաների մասին ավելի լավ է չխոսել։ Դա պետք է թաքցնել որպես գաղտնիք, ինչպես Հենրի Ֆորդի առաջին հեծանիվը։
Մինչ այդ նա խոսում էր վրա տալով, սակայն հիմա հանկարծ լռեց։ Կարծում եմ, որ նա հանկարծ մտածեց, որ ցավ է պատճառել ինձ ինպոտենտությունս հիշեցնելով։ Ուզում էի, որ նա շարունակի խոսել։
― Ոչ մի հեծանիվ չի եղել, ― ասացի։ ― Նա ձի էր քշում։
― Ես լսել եմ, որ եռանիվ հեծանիվ է եղել։
― Ինչ կա որ, ― ասացի։ ― Ինքնաթիռն էլ եռանիվ հածանիվի պես մի բան է։ Ղեկը նույն ձևով են վարում։
― Միայն թե ոտնակ սեղմելու հարկ չկա։
― Այո, ― ասացի։ ― Ոտնակ թերևս պետք չէ սեղմել։
― Լավ, վերջ տանք, ― ասաց Բիլլը։
― Ինչպես կուզես։ Ես լոկ եռանիվ հեծանիվն էի պաշտպանում։
― Եվ լավ էլ գրում էր Հենրին, ― ասաց Բիլլը։ ― Ու դու ինքդ էլ շատ լավն ես։ Քեզ, իհարկե, ասել են, որ դու լավն ես։
― Ես բնավ լավը չեմ։
― Լսիր։ Դու շատ լավն ես, և ես աշխարհում ոչ մեկին չեմ սիրում քեզանից ավելի։ Նյու֊Յորքում ես դա չէի կարող ասել քեզ։ Այնտեղ կմտածեն, թե ես հոմոսեքսուալիստ եմ։ Այդ պատճառով քաղաքացիական պատերազմ է սկսվել։ Աբրահամ Լինքոլնը հոմոսեքսուալիստ էր։ Նա սիրահարված էր գեներալ Գրանտին։ Գրանտին էր սիրահարված նաև Ջեֆերսոն Դևիսը։ Լինքոլնը ստրուկներին ազատ արձակեց պարզապես գրազի համար։ Դրեդ Ստոքի դեմ դատական գործը սարքված էր ոգելից խմիչքներն արգելող լիգայի կողմից։ Եվ այդ բոլորը կապված են սեռական հարցերի հետ։ Գնդապետի լեդին և Ջուդի Օ' Գրենդին երկուսն էլ լեսբիանուհիներ են հոգեպես։
Նա լռեց։
― Ուզո՞ւմ ես էլի ասեմ։
― Ասա, ― ասացի։
― Էլ ոչինչ չգիտեմ։ Մնացածն էլ ճաշի ժամանակ կասեմ։
― Ծերուկ Բիլլ, ― ասացի ես։
― Դատարկապորտի մեկը։
Նախաճաշն ու երկու շիշ գինին դրեցինք ուսապայուսակի մեջ, և Բիլլն այն գցեց ուսին։ Ես էլ ուսիս գցեցի պարկի մեջ դրված կարթերն ու կոթավոր որսացանցը։ Քայլեցինք ճամփով, հետո կտրեցինք անցանք դաշտն ու մարգագետինների միջով մի արահետ գտանք, որ տանում էր դեպի մոտակա լեռան անտառածածկ լանջը։ Քայլեցինք այդ ավազոտ արահետով։ Մարգագետինները ծածկված էին խիտ աճած խոտով, սակայն խոտը բարձր չէր, որովհետև այդտեղ ոչխարներ էին արածում։ Կովերն արածում էին ավելի վերև, լեռներում։ Անտառից լսվում էր նրանց վզերին կապած զանգակների ձայնը։
Արահետը տարավ մեզ դեպի գետի վրա գցված գերանը։ Գերանը տաշած էր և ցած ճկած մի մատղաշ ծառ բազիրքի դեր էր կատարում։ Գետակի մոտ, ծանծաղ փոքրիկ լճակի ավազոտ հատակին սևին էին տալիս շերեփուկները։ Բարձրացանք զառիվեր ափն ու նորից քայլեցինք ալիք֊ալիք տվող մարգագետիններով։ Ետ նայելով, տեսանք Բուրգետեի սպիտակ տներն ու կարմիր տանիքները, տեսանք սպիտակ ճանապարհը, որի վրայով բեռնատար մեքենա էր գնում՝ օդի ամպ բարձրացնելով։
Մարգագետինները վերջացան, և մենք հայտնվեցինք մյուս, ավելի արագահոս գետակի ափին։ Ավազոտ ճանապարհը իջնում էր դեպի անցահունը և հետո նորից բարձրանում դեպի անտառ։ Արահետը մեզ հասցրեց մինչև նոր գերան, որ գցված էր գետի վրա անցահունից ցած, իսկ հետո արդեն այն միացավ ճանապարհին, և մենք մտանք անտառ։
Դա հաճարենու անտառ էր, շատ հին անտառ։ Ծառերի արմատները գետնի երես էին դուրս եկել, ճյուղերը ծուռումուռ էին ու կոշտոտ։ Քայլում էինք հին հաճարենիների հաստ բների մեջ ընկած ճամփով ու տերևների արանքից թափանցող լույսը բիծ֊բիծ ընկնում էր խոտի վրա։ Չնայած բարձր ծառերին և խիտ տերևներին, անտառը մութ չէր։ Անտառամերձ թփուտներ չկային միայն փափուկ, կանաչ ու թարմ խոտ էր ու մեկ էլ բարձր, մոխրագույն ծառեր, որ աճել էին համաչափ, բոլորից հեռու, ասես զբոսայգում։
― Ա՜յ սա բնություն է, ― ասաց Բիլլը։
Ճանապարհը բլրալանջով դեպի վեր էր տանում, մենք մտանք թավ անտառ, իսկ ճանապարհը շարունակվում էր նորից ու նորից դեպի վեր։ Երբեմն այն կտրուկ ցած էր իջնում, ապա նորից սկսում էր բարձրանալ։ Շարունակ լսում էինք նախիրի զանգերի ձայները։ Վերջապես հասանք սարի գագաթը։ Կանգնած էինք անտառածածկ սարերից ամենաբարձրի կատարին, այն սարերի, որ տեսնում էինք Բուրգետեից։ Ծառերի արանքում ընկած բացատների արևոտ կողմում վայրի ելակ էր աճում։
Հետո ճանապարհը դուրս եկավ անտառից և շարունակվում էր գագաթի շուրջ։ Առջևում այլևս անտառապատ սարեր չկային, սկսվում էին որոճի դեղին դաշտեր։ Հեռվում երևացող մթին ծառերով ծածկված զառիթափ ափն ու գորշ գլաքարերը ցույց էին տալիս Իրատի գետի հունը։
― Մենք պետք է այս ճանապարհով անցնենք սարի կատարի երկայնքով, կտրենք այս սարերը, անտառի միջով անցնենք հեռվում գտնվող այն սարերն ու հետո իջնենք Իրատիի հովիտը, ― ցույց տվեցի ես Բիլլին։
― Ա՜յ թե զբոսանք է։
― Դա շատ հեռու է, որպեսզի մարդ կարողանա հանգիստ տեղ հասնել, ձուկ որսալ և նույն օրն էլ վերադառնալ։
― Ո՛նց չէ, հանգիստ։ Շատ մեղմ է ասված։ Մենք ստիպված պետք է լինենք վազելով այնտեղ հասնել և վազելով էլ վերադառնալ, որպեսզի կարողանանք մի քիչ ձուկ բռնել։
Երկար ճանապարհ էր, բնությունը գեղեցիկ, բայց մենք շատ էինք հոգնել, երբ վերջապես իջանք զառիվար ճանապարհով, որը անտառածածկ սարերից տանում էր մեզ դեպի Ռիո֊դե֊լա Ֆաբրիկա հովիտը։
Ճանապարհը անտառի ստվերից դուրս եկավ շոգ արևի տակ։ Առջևում գետահովիտն էր։ Գետից այն կողմ զառիվեր մի սարալանջ էր բարձրանում, որի վրա աճում էր հնդկացորեն, մի քանի ծառեր կային, իսկ ծառերի տակ տեսանք սպիտակ մի տնակ։ Շատ շոգ էր, կանգնեցինք սարերի ստվերում, գետը կիսող ամբարտակի մոտ։
Բիլլը պարկը հենեց մի ծառի, մենք հանեցինք կարթաձողերը, ամրացրինք կարթաթելերը, կապեցինք կարթը և պատրաստվեցինք ձուկ բռնելու։
― Դու համոզվա՞ծ ես, որ այս լճափոսում իշխան կա։
― Լեփ֊լեցուն է։
― Ես ճանճով եմ բռնելու։ Դու Մաքգինթիի ճանճերից ունե՞ս։
― Ահա այստեղ կան։
― Իսկ դու որդո՞վ ես բռնելու։
― Այո։ Ես կլինեմ այստեղ, ամբարտակի մոտ։
― Այն դեպքում ես ճանճերը կվերցնեմ հետս։ ― Նա մի ճանճ ամրացրեց կարթին։ ― Ո՞ւր գնամ, որ ավելի լավ լինի, վերև՞, թե ներքև։
― Ավելի լավ է ներքև։ Թեև վերևում էլ շատ կան։
Բիլլը ափի երկայնությամբ ցած քայլեց։
― Որդերի տուփն էլ վերցրու։
― Ոչ։ Չեմ ուզում։ Եթե ճանճով չբռնվեն, հենց այնպես մի քիչ կարթս կքաշքշեմ ու կգամ։
Բիլլը ափին կանգնած նայում էր գետին։
― Լսիր, ― ձայն տվեց նա ամբարտակի աղմուկի միջից։ ― Մեր գինին չդնե՞նք ճամփի վրայի առվի մեջ։
― Ճիշտ է, ― բղավեցի ես։
Բիլլն ինձ ձեռքով արեց և իջավ գետի հոսանքն ի վար։ Հանեցի պայուսակից երկու շիշն էլ ու տարա ճանապարհի մոտ, որտեղ երկաթյա խողովակից աղբյուր էր հոսում։ Խողովակից քիչ ցած տախտակ էր դրված, ես այն բարձրացրի և, շշերի խցաններն ավելի ամրացնելով, շշերը դրեցի այդ տախտակի տակ։ Ջուրն այնքան սառն էր, որ մատներս ու դաստակս անմիջապես անզգայացան։ Տախտակը նորից դրեցի տեղն ու գնացի, հուսալով, որ ոչ ոք չի գտնի գինին։
Վերցրի ծառին հենած իմ կարթը, որդերով տուփը, կոթավոր ուռկանն ու քայլեցի դեպի ամբարտակը։ Այն սարքել էին, որպեսզի գետը պիտանի դարձնեն փայտ լուղարկելու համար։ Ջրարգելակը բարձրացված էր, և ես տաշած գերաններից մեկի վրա նստած նայում էի, թե ինչպես պատվարի առջև խաղաղ գետը կատաղի գահավիժում էր դեպի ջրահոսանքը։ Ամբարտակի տակ, այնտեղ, ուր ջուրը փրփրում էր, շատ խոր տեղ էր։ Մինչ ես ամրացնում էի խայծը, սպիտակ փրփուրից դեպի ջրահոսանքը դուրս թռավ մի իշխան ու ջուրն այն ցած քշեց։ Դեռ չէի հասցրել խայծն ամրացնել, երբ նորից մի իշխան, նույնպիսի գեղեցիկ աղեղ գծելով, անհայտացավ գահավիժող ջրի որոտալից հեղեղի մեջ։ Ես մի մեծ սուզագնդիկ ամրացրի և կարթաթելը նետեցի հենց ամբարտակի մոտ, փրփրալից ջրի մեջ։
Չէի զգացել, թե ինչպես էր առաջին իշխանն ընկել։ Երբ սկսեցի դուրս քաշել կարթաթելը, նոր միայն զգացի, որ ձուկը խփում է ու ջրէջքի մոտ հանեցի այն փրփրացող ջրից։ Ձուկը թպրտում էր այնքան ուժով, որ կարթը ծռում էր, գրեթե երկտակ անելով, և ես այն հեռացրի ջրից, անցկացրեցի ամբարտակի վրայով ու հանեցի։ Բավական խոշոր իշխան էր, ձկան գլուխը խփեցի գետնին, և երբ այն թպրտաց ու անշարժացավ, գցեցի պարկիս մեջ։
Մինչ հանում էի որսս, մի քանի իշխան էլ ընկան ջրասահանքը։ Հենց խայծն ամրացրի ու կարթս գցեցի, մի իշխան էլ անմիջապես բռնվեց, ու դա էլ հանեցի, ինչպես առաջինը։ Շատ կարճ ժամանակում բռնեցի վեց ձուկ։ Բոլորն էլ գրեթե միևնույն մեծության։ Շարեցի կողք֊կողքի, գլուխներն իրար կողք ու նայում էի որսիս։ Ձկները գեղեցիկ գույների էին, պիրկ և ամուր սառը ջրից։ Շոգ էր, դրա համար էլ փորները պատռեցի և հանեցի փորոտիքն ու խռիկները, այդ բոլորը նետեցի մյուս ափ։ Ապա ձկները տարա ջրի մոտ, լավ լվացի ամբարտակի մոտի սառը ջրով, ձարխոտ պոկեցի ու իշխանները դրեցի պարկս․ մի շերտ ձարխոտ, հետո վրան երեք ձուկ, նորից մի շերտ ձարխոտ և վրան երեք ձուկ, ապա վրայից նորից ծածկեցի ձարխոտով։ Այդպես խոտով ծածկված իշխանները շատ գեղեցիկ էին։ Վերցրի տռզած պարկս ու դրեցի ծառերի ստվերում։
Ամբարտակի մոտ շատ շոգ էր, ուստի որդերով տուփը դրեցի ստվերում, պարկի մոտ, հանեցի գիրքս ու նստեցի ծառի տակ, սպասելով, մինչև Բիլլը գա, որ նախաճաշենք։
Արդեն կեսօրից քիչ անց էր, և ստվերը քիչ էր, բայց ես նստել էի իրար միացած երկու ծառերի բնի մոտ ու կարդում էի։ Կարդում էի Ա․ Է․ Մեզոնի գործերից մեկը, մի հրաշալի պատմվածք այն մասին, թե ինչպես մի մարդ սառել էր Ալպերում, ընկել էր սառցադաշտ ու անհետացել, և ինչպես նրա հարսնացուն վճռել էր սպասել ուղիղ քսանչորս տարի, մինչև որ նրա մարմինը երևա քարակարկառների մեջ, և ինչպես սպասում էր նաև աղջկա սիրածը, ու նրանք բոլորը այդպես դեռ սպասում էին, երբ եկավ Բիլլը։
― Հը՞, քանի՞ ձուկ ես բռնել, ― հարցրեց։
Նա կարթաձողը, կոթավոր ուռկանն ու իշխանով պարկը բռնել էր մի ձեռքին և քրտինքի մեջ կորած էր։ Ամբարտակի աղմուկից չէի լսել նրա մոտենալը։
― Վեց հատ։ Իսկ դո՞ւ։
Բիլլը նստեց, բացեց պարկը ու մի մեծ իշխան դրեց խոտին։ Նա հենեց ևս երեք հատ՝ մեկը մեկից մեծ, ու շարեց իրար կողքի, ծառի ստվերում։ Նրա դեմքը քրտնած էր, բայց շատ երջանիկ արտահայտություն ուներ։
― Իսկ քո՞ ձկներն ինչպիսին են։
― Ավելի մանր։
― Դե ցույց տուր։
― Արդեն դրել եմ պարկի մեջ։
― Բայց, համենայն դեպս, ասա ինչպիսի՞ն են։
― Բոլորն էլ քո ամենափոքր ձկան չափ են։
― Չե՞ս փչում։
― Ոչ, շատ կուզեի, որ այդպես լիներ։
― Ու բոլորը որդո՞վ էիր բռնում։
― Այո։
― Ծույլի մեկը։
Բիլլը ձկները դրեց պարկը ու քայլեց դեպի գետը, բաց պարկը թափահարելով։ Նրա շալվարը մինչև գոտկատեղ թաց էր, որ կնշանակի, թե ջրի մեջ կանգնած է ձուկ բռնել։ Ես բարձրացա դեպի ճանապարհն ու հանեցի մեր գինին։ Շշերը շատ սառն էին։ Մինչ վերադառնում էի մեր տեղը՝ ծառերի տակ, շշերը ծածկվեցին խոնավության կաթիլներով։ Նախաճաշը դարսեցի թերթերի վրա, բացեցի շիշը, իսկ մյուսը հենեցի ծառին։ Բիլլը մոտեցավ՝ ձեռները սրբելով, պարկը ձարխոտով լցրած։
― Եկ մի փորձենք, տեսնենք սա ինչ գինի է, ― ասաց նա։ Հանեց խցանը, շիշը բարձրացրեց ու մի կում արեց։ ― Օհո։ Մարդու աչք է մռմռացնում։
― Տուր փորձեմ։
Գինին սառցի նման սառն էր, քիչ դառնավուն։
― Այնքան էլ վատը չէ, ― ասաց Բիլլը։
― Սառն է, դրա համար է խմվում, ― ասացի։
Բացեցինք ուտելիքի փաթեթները։
― Ճուտ է։
― Ահա և պինդ եփած ձվեր։
― Աղ կա՞։
― Նախ ձուն ուտենք, ― ասաց Բիլլը, ― հետո հավը։ Դա նույնիսկ Բրայանն էր հասկանում։
― Նա մահացել է։ Երեկ կարդացի թերթում։
― Վա՛հ, իսկապե՞ս։
― Այո։ Բրայանը մահացել է։
Բիլլը մի կողմ դրեց կիսով չափ կճպած ձուն․
― Պարոնայք, ― ասաց նա՝ բացելով թերթի մի ծայրը ու կտրելով հավի բուդը։ ― Ես խախտում եմ կարգը։ Հանուն Բրայանի։ Ի պատիվ Մեծ Քաղաքացու։ Նախ հավը կուտեմ, հետո ձուն։
― Հետաքրքիր է, աստված ո՞ր օրն է ստեղծել հավը։
― Օհ, ― ասաց Բիլլը՝ հավի բուդը վայելելով, ― ի՞նչ իմանանք։ Հարցեր պետք չեն։ Մեր կյանքն այնքան էլ երկար չէ այս աշխարհում։ Արդ վայելենք այն, հավատանք և երախտապարտ լինենք։
― Ձու կեր։
Բիլլը հավի բուդը մի ձեռքին, գինու շիշը մյուս ձեռքում բռնած ոգևորված շարժումներ էր անում։
― Վայելենք այս օրհնյալ պարգևները։ Վայելենք երկնային հավքերին։ Վայելենք խաղողի վազերի պտուղները։ Եղբայր իմ, կուզե՞ս մի քիչ վայելել։
― Քեզնից հետո միայն, եղբայր իմ։
Բիլլը մի մեծ կում արեց։
― Վայելիր, եղբայր իմ։ ― Նա շիշը մեկնեց ինձ։ ― Եվ դեն նետենք կասկածները։ Եվ պետք չէ մեր կապկանման ձեռներով փորփրել հավաբնի սուրբ գաղտնիքները։ Արի այդ հրաշքն ընդունենք ու հավատանք ու բացականչենք ի սրտե, ― խնդրում եմ, եղբայր իմ, ձայնդ միացրու իմ ձայնին, ― ի՞նչ ենք մենք բացականչելու, եղբայր իմ, ― նա հավի բուդով բոթեց ինձ և շարունակեց․ ― Ես քեզ կասեմ։ Մենք կբացականչենք․ անձամբ ես հպարտանում եմ դրանով և ուզում եմ, որ դու էլ, եղբայր իմ, ծնկի գալով ինձ հետ միասին բացականչես։ Եվ ոչ ոք թող չամաչի ծնկի գալ այս մեծ բնության մեջ։ Հիշիր, որ անտառներն են եղել աստծո առաջին տաճարները։ Արդ, ծնկի գանք և բացականչենք․ չուտեք այս հավը տիկին, քանզի այն է Մենկեն։
― Վերցրու, ― ասացի ես, ― մի քիչ սրանից վայելիր։
Բացեցինք գինու մյուս շիշը։
― Ի՞նչ է, ― հարցրի ես։ ― Դու Բրայանին չեի՞ր սիրում։
― Սիրում էի նրան, ― ասաց Բիլլը։ ― Մենք հարազատ եղբայրների նման էինք։
― Որտե՞ղ էիր նրա հետ ծանոթացել։
― Նա, Մենկենը և ես սովորել ենք Սուրբ Խաչի դպրոցում։
― Ինչպես և բռնցքամարտիկ Ֆրենկի Ֆրիչը, ― ասացի ես։
― Ճիշտ չէ։ Ֆրենկի Ֆրիչը սովորել է Ֆուրդհեմի համալսարանում։
― Լավ, ― ասացի։ ― Ես էլ սովորել եմ Լոյոլայի դպրոցում եպիսկոպոս Մեննինգի հետ։
― Ճիշտ չէ, ― ասաց Բիլլը։ ― Ես եմ սովորել Լոյոլայի դպրոցում եպիսկոպոս Մեննինգի հետ։
― Դու հարբած ես, ― ասացի ես։
― Գինո՞ւց։
― Իսկ ինչու՝ ոչ։
― Դա խոնավությունից է, ― ասաց Բիլլը։ ― Պետք է ազատվել այս անիծյալ խոնավությունից։
― Մի հատ էլ խմե՞նք։
― Մեր ունեցածը հենց ս՞ա է։
― Այո, երկու շիշ։
― Գիտես դու ո՞վ ես, ― Բիլլը քնքշանքով նայում էր շշին։
― Ոչ, ― ասացի։
― Դու չխմողների լիգայի գործակալն ես։
― Ես Աստվածամոր դպրոցում սովորել եմ Ուեն Բ․ Ուիլերի, Լիգայի պարագլխի հետ։
― Ճիշտ չէ, ― ասաց Բիլլը։ ― Ես եմ Օստինի Առևտրական ուսումնարանում սովորել Ուեն Բ․ Ուիլերի հետ։ Նա մեր ավագն էր։
― Լավ, ― ասացի, ― կորչեն պանդոկները։
― Իրավացի ես, թանկագին իմ համադասարանցի, ― ասաց Բիլլը։ ― Կորչեն պանդոկները, ու թող ես էլ կործանվեմ նրանց հետ։
― Դու հարբած ես։
― Գինո՞ւց։
― Այո, գինուց։
― Կարող է պատահել։
― Կուզե՞ս մի քիչ քնենք։
― Ուզում եմ։
Պառկեցինք գլուխներս ստվերի տակ ու ծառերի ճյուղերի միջով վեր էինք նայում։
― Քնա՞ծ ես։
― Ոչ, ― ասաց Բիլլը։ ― Մտածում էի։
Ես աչքերս փակեցի։ Հաճելի էր գետնին պառկել։
― Լսիր, ― ասաց Բիլլը։ ― Քո և Բրեթի մեջ ի՞նչ կա։
― Իսկ ի՞նչ պիտի լինի։
― Դու երբևէ նրան սիրահարված եղե՞լ ես։
― Եղել եմ։
― Եվ դա երկա՞ր է տևել։
― Ընդհատումներ եղել են, բայց ընդհանրապես շատ երկար։
― Գրողը տանի, ― ասա Բիլլը, ― ներիր, սիրելիս։
― Ոչինչ, ― ասացի։ ― Հիմա արդեն ինձ համար միևնույն է։
― Իսկապե՞ս։
― Այո։ Միայն թե կգերադասեի չխոսել այդ մասին։
― Չե՞ս զայրանում, որ հարցրի այդ մասին։
― Ինչո՞ւ պետք է զայրանամ։
― Ես քնում եմ, ― ասաց Բիլլը։ Նա դեմքը ծածկեց թերթով։ ― Լսիր, Ջեյք, ― ասաց նա, ― դու իսկապե՞ս կաթոլիկ ես։
― Ըստ ձևի։
― Իսկ դա ի՞նչ է նշանակում։
― Չգիտեմ։
― Լավ, ես քնում եմ, ― ասաց նա։ ― Շատ չխոսես, թե չէ ինձ կարթնացնես։
Ես նույնպես քնեցի։ Երբ արթնացա, Բիլլը դասավորում էր պայուսակը։ Կեսօրից արդեն բավական անցել էր, և ծառերի ստվերները երկարել էին ու ընկել ամբարտակի վրա։ Գետնին քնելուց հետո չէի կարողանում տեղիցս բարձրանալ։
― Ի՞նչ պատահեց։ Արթնացե՞լ ես, ― ասաց Բիլլը։ ― Ինչո՞ւ չքնեցիր, միանգամից գիշերվա քունն էլ առնեիր։
Ես ճմլկոտացի ու աչքերս տրորեցի։
― Մի հիանալի երազ տեսա, ― ասաց Բիլլը։ ― Ոչինչ չեմ հիշում, բայց հիանալի երազ էր։
― Ես կարծես ոչ մի երազ չտեսա։
― Իսկ պետք է տեսնեիր, ― ասաց Բիլլը։ ― Մեր բոլոր խոշոր բիզնեսմենները երազատեսներ և երազողներ են եղել։ Վերցնենք հենց Ֆորդին, պրեզիդենտ Քուլիջին։ Հիշիր Ռոքֆելլերին, Ջո Դևիդսոնին։
Ես քանդեցի իմ և Բիլլի կարթերը ու դրեցի պարկի մեջ։ Կարթաթելերը դրեցի մեր հանդերձանքի պարկի մեջ։ Բիլլն արդեն դասավորել էր ուսապայուսակը, և մեջը դրեցինք նաև ձկան պարկերից մեկը, իսկ մյուսը ես վերցրի։
― Դեհ, ― ասաց Բիլլը, ― կարծես ամեն ինչ վերցրինք։
― Հապա որդե՞րը։
― Դու էլ քո որդերով։ Դիր այստեղ։
Նա արդեն ուսին էր գցել պայուսակը, ուստի որդերի տուփերը դրեցի պայուսակի դրսի գրպաններից մեկի մեջ։
― Հիմա էլ բան չմնա՞ց։
Նայեցի շուրջս, տեսնելու հո որևէ բան չի՞ մնացել։
― Ոչ։
Քայլեցինք անտառ տանող ճանապարհով։ Բուրգետեն դեռ հեռու էր, և երբ մարգագետիննրով իջանք ու ճանապարհի երկու կողմերում լուսավորված տների միջով քայլեցինք մինչև հյուրանոց, արդեն մութն ընկել էր։
Բուրգետեում մնացինք հինգ օր և մի լավ զբաղվեցինք ձուկ բռնելով։ Գիշերները ցուրտ էին, ցերեկները՝ շոգ, բայց միշտ մի թեթև զով էր փչում նույնիսկ օրվա ամենաշոգ ժամերին։ Այդ շոգին շատ հաճելի էր մտնել գետակի սառը ջրի մեջ, իսկ հետո նստել ափին ու չորանալ արևի տակ։ Մենք մի գետակ գտանք, որի գետախորշն այնքան խորն էր, որ այնտեղ կարելի էր լող տալ։ Երեկոները բրիջ էինք խաղում երեքով՝ Հարրիս ազգանունով մի անգլիացու հետ, որը նույնպես ձկնորսության սիրահար էր և Սեն֊Ժան֊Պյո֊դե֊Պորից ոտքով եկել էր այստեղ ու ապրում էր մեր հյուրանոցում։ Նա շատ հաճելի մարդ էր և երկու անգամ եկել էր մեզ հետ Իրատի գետ։ Ո՛չ Ռոբերտ Կոնից, ո՛չ Բրեթից, ո՛չ էլ Մայքլից լուր չկար։