Այդպիսի ընթրիքներ ես հիշում էի մեկ էլ պատերազմի ժամանակ։ Շատ գինի, շինծու անհոգություն և այնպիսի մի նախազգացում, որ ինչ լինելու է կլինի և հնարավոր չէ կանխել։ Գինու ազդեցության տակ իմ մռայլ զգացողություններն էլ վերացան և տրամադրությունս բարձրացավ։ Բոլորը թվում էին ինձ լավ, բարի մարդիկ։
==Գլուխ տասնչորսերորդ==
Չգիտեմ, թե ժամը քանիսին պառկեցի։ Հիշում եմ, որ հանվեցի, հագա խալաթս և պատշգամբ դուրս եկա։ Գիտեի, որ շատ եմ խմած, ու երբ սենյակ մտա, վառեցի գլխավերեվիս լամպն ու սկսեցի կարդալ։ Կարդում էի Տուրգենեև։ Երևի մի քանի անգամ կարդացի վերջին երկու էջը։ Դա մի պատմվածք էր «Որսորդի հիշատակարանից»։ Այդ պատմվածքը ես կարդացել էի, բայց ինձ թվում էր, թե առաջին անգամ եմ կարդում։ Գնալով բնության պատկերներն ուրվագծվում էին ավելի ու ավելի պարզ, գլխումս եղած ծանրությունն անցնում էր։ Դեռ շատ հարբած էի և չէի ուզում աչքերս փակել, որովհետև սենյակը կսկսեր պտտվել։ Եթե շարունակեմ կարդալ, այդ զգացումը կանցնի։
Լսեցի, ինչպես Բրեթն ու Ռոբերտ Կոնը բարձրացան սանդուղքով։ Կոնը Բրեթի սենյակի մոտ նրան բարի գիշեր մաղթեց և միջանցքով քայլեց դեպի իր սենյակը։ Լսեցի, ինչպես Բրեթը մտավ իր սենյակը, որն իմ սենյակի կողքին էր։ Մայքլն արդեն անկողնում էր։ Նա մի ժամ առաջ էր եկել, ինձ հետ։ Երբ Բրեթը ներս մտավ, նա արթնացավ և նրանք սկսեցին խոսել։ Լսեցի, ինչպես էին նրանք ծիծաղում։ Հանգցրի լույսն ու փորձեցի քնել։ Կարդալու կարիք այլևս չկար։ Կարող էի աչքերս փակել և գլխապտույտ չզգալ։ Սակայն քնել չկարողացա։ Զարմանալի է, թե ինչու մթության մեջ ամեն բան երևում է այլ կերպ, ոչ ինչպես լույս ժամանակ։ Էհ, գրողի ծոցը այդ ամենը։
Մի ժամանակ ես այդ մասին շատ էի մտածում, և մոտ մի տարի լույսը չէի հանգցնում քնելիս։ Հիանալի միտք։ Ի դեպ, գրողի ծոցը բոլոր կանայք։ Գրողի ծոցը և դու, Բրեթ Էշլի։
Կանանց հետ ընկերություն անելն այնքա՜ն լավ է։ Նախ և առաջ պետք է սիրահարված լինես կնոջը, որպեսզի ընկերության համար հուսալի հիմք լինի։ Ես Բրեթի հետ ընկերություն էի անում։ Սակայն չէի մտածում այն մասին, թե նա իրեն ինչպես է զգում ինձ հետ։ Փոխարենը ոչինչ չտալով, ինքս ինչ֊որ բան ստանում էի։ Դա միայն մի քիչ հետաձգեց հաշիվը ներկայացնելու ժամկետը։ Սակայն հաշիվը միշտ գալիս է։ Դա մեկն է այն քիչ բաներից, որին միշտ կարելի է վստահ լինել։
Ինձ թվում էր, որ ես վճարել եմ ամեն ինչի համար։ Սակայն ոչ ինչպես կինը, որը շարունակ վճարում է ու վճարում։ Դա ինչ֊որ հատուցում չէ կամ պարտք։ Պարզապես արժեքների փոխանակություն է։ Դու տալիս ես ինչ֊որ բան և փոխարենը ստանում ես մի ուրիշ բան։ Կամ էլ աշխատում ես ինչ֊որ բանի համար։ Այս կամ այն կերպ որևէ լավ բանի համար վճարում ես։ Բոլոր այն բաները, որի համար վճարում էի, մեծ մասամբ ինձ դուր էին գալիս, և ես լավ ժամանակ էի անցկացնում։ Վճարում ես կամ գիտելիքներովդ, կամ փորձով, կամ քեզ վտանգի ենթարկելով, կամ փողով։ Կյանքը վայելել՝ նշանակում է կարողանալ ծախսած փողի դիմաց ստանալ համարժեք բան և գիտակցել այդ։ Իսկ ծախսածդ փողի դիմաց լիովին ստանալ կարելի է։ Աշխարհը իսկական շուկա է։ Թվում է խոր փիլիսոփայական միտք է։ Սակայն հինգ տարի հետո, կարծում եմ, այս թեզս նույնպես ինձ կթվա հիմար, ինչպես մյուս հիանալի մտքերս։
Հնարավոր է, որ դա այդպես չէ։ Միգուցե տարիք առնելով սկսում ես որոշ բաներ հասկանալ։ Ինձ համար միևնույն է, թե աշխարհն ինչ է։ Միակ բանը, որ ուզում եմ իմանալ՝ ինչպես ապրեմ այդ աշխարհում։ Թերևս, եթե իմանաս ինչպես ապրես աշխարհում, կհասկանաս նաև, թե ինչ է աշխարհը։
Ամեն դեպքում, ես չէի ցանկանա, որ Մայքլն այդպես վատ վարվեր Կոնի հետ։ Մայքլը խմել չգիտի։ Բրեթը՝ գիտի։ Բիլլը նույնպես խմել գիտի։ Կոնը երբեք չի հարբում։ Մայքլը հենց որ չափն անցնում է, դառնում է շատ տհաճ։
Ինձ համար հաճելի է, երբ նա վիրավորում է Կոնին։ Բայց և այնպես ավելի լավ է, որ նա այդ չաներ, որովհետև դրանից հետո ես ինքս զզվելի եմ դառնում ինձ համար։ Ուրեմն բարոյականությունը հենց այդ է, որ հետո նման բաները զզվելի են քեզ համար։ Ոչ, ավելի շուտ դա անբարոյականություն է։ Համարձակ պնդում է։ Ինչ հիմարություն ասես գլուխս չի լցվում գիշերները։ Լսում եմ, ինչպես Բրեթը կասեր․ «Դա անհեթեթություն է»։ Անհեթեթություն։ Երբ անգլիացիների հետ ես շփվում, սովորում ես մտածել նրանց արտահայտություններով։ Անգլերեն խոսակցական լեզուն, համենայն դեպս բարձր խավի մարդկանց մոտ, հավանաբար ավելի քիչ բառեր ունի, քան էսկիմոսների լեզուն։ Իհարկե, ես գաղափար չունեմ էսկիմոսների լեզվի մասին։ Հնարավոր է, որ այն շատ լավ լեզու լինի։ Կամ էլ, ասենք, իրոկեզների լեզուն։ Այդ լեզվի մասին նույնպես ոչինչ չգիտեմ։ Անգլիացիների լեզուն ինտոնացիոն արտահայտություններով է ճկուն։ Մի այդպիսի արտահայտությունն ինչ ասես կարող է արտահայտել։ Ես հասկանում եմ անգլիացիներին։ Ինձ դուր է գալիս ինչպես են նրանք խոսում։ Օրինակ, Հարրիսը։ Սակայն Հարրիսը բարձր խավին չի պատկանում։
Նորից լույսը վառեցի և սկսեցի կարդալ։ Կարդում էի Տուրգենև։ Գիտեի, որ չափից ավելի կոնյակ խմելուց առաջացած այս խիստ սրված դյուրընկալության վիճակում այդ ամենը ուժեղ կտպավորվի իմ մեջ, երկար կհիշեմ, և հետագայում ինձ կթվա, թե այդ ամենը ինձ հետ է պատահել։ Դա արդեն ինձնից ոչ ոք չի կարող խլել։ Ահա ևս մի բան, որի համար վճարում ես և որը քեզնից չի կարելի խլել։ Բավական ժամանակ անց, արդեն լուսադեմին, վերջապես քնեցի։
Հաջորդ երկու օրերը Փամփլոնայում շատ խաղաղ էին, ոչ մի վեճ չեղավ։ Քաղաքը պատրաստվում էր ֆիեստայի։ Բանվորները խաչմերուկներում դարպասներ էին դնում, որոնցով առավոտները փակում էին հակառակ կողմի փողոցները, երբ կորրալից բաց թողած ցլերը քաղաքով մեկ վազում էին դեպի կրկես։ Բանվորները փոսեր էին փորում և սյուներ էին տնկում, ամեն սյուն համարակալված էր և իր որոշակի տեղն ուներ։ Քաղաքից դուրս, բարձրահարթին կրկեսի աշխատողները մարզում էին նիհար ձիերին, քաշելով նրանց կրկեսի ետևում արևից կոշտացած գետնի վրա։ Կրկեսի գլխավոր դարպասը բաց էր։ Ներսում մաքրում էին ամֆիթատրոնները։ Կրկեսի հրապարակն արդեն հարթեցված էր և ջուր էր ցանված, և ատաղծագործները սարքում ամրացնում էին արգելապատնեշի այն տեղերը, որ ճաք էին տվել ու թուլացել։ Մրցարանի ծայրից, հարթեցված, ամրացրած ավազի վրա կանգնելով, կարելի էր նայել դեպի վեր՝ դատարկ ամֆիթատրոնը և տեսնել, թե ծեր կանայք ինչպես են մաքրում օթյակների հատակը։
Դրսում արդեն ցանկապատներ էին դրված, որ քաղաքի վերջին փողոցից ձգվում էին մինչև կրկեսի մուտքը, կազմելով երկար անասնանոցի նման մի բան․ ցլամարտի առաջին օրը, առավոտյան ժողովուրդն այդ անցումով պետք է վազի ցլերի առջևից։ Քաղաքից դուրս, հարթավայրին, ուր պետք է լիներ ձիերի և խոշոր եղջերավոր անասունների տոնավաճառը, գնչուները վրաններ էին խփել ծառերի տակ։ Գինի և օղի վաճառողներն իրենց կրպակներն էին դնում։ Մի կրպակի վրա գրված էր «anis de! toro»: Տախտակների վրա ամրացված կտորին գրված այդ անիսյան օղու հայտարարությունը կախված էր հենց շոգ արևի տակ։ Քաղաքի կենտրոնի հրապարակում դեռևս ոչ մի փոփոխություն չկար։ Մենք սրճարանի տեռասում սպիտակ հյուսկեն աթոռներին նստած նայում էինք մոտեցող ավտոբուսներին, որտեղից իջնում էին շուկա եկած գյուղացիները, հետո տեսնում էինք, թե ինչպես են հեռանում ավտոբուսները, որ լցված էին գյուղացիներով՝ քաղաքում կատարած գնումներով լիքը պայուսակն առած։ Հրապարակում կյանքի միակ նշաններն էին բարձր մոխրագույն ավտոբուսները, աղավնիները և փողոցն ու մանրախճով ծածկված հրապարակը կաշեփողրակով ջրող մարդը։
Երեկոյան սկսվում էր paseo֊ն։<ref>Զբոսանքը (իսպ․)։</ref> Ճաշից հետո, մոտավորապես մի ժամ, բոլոր գեղեցիկ աղջիկներն ու տեղական կայազորի սպաները, բոլոր մոդայասեր տղամարդիկ և կանայք զբոսնում էին հրապարակին կից փողոցում, իսկ այդ նույն ժամանակ սրճարանների սեղանները լցվում էին ամեն օր ճաշից հետո այդտեղ հավաքվող մարդկանցով։
Առավոտները սովորաբար նստում էի սրճարանում և կարդում մադրիդյան թերթերը, իսկ հետո քայլում էի քաղաքի փողոցներով, կամ դուրս գալիս քաղաքից։ Երբեմն Բիլլը գալիս էր ինձ հետ, իսկ երբեմն էլ մնում էր իր սենյակում և գրում։ Ռոբերտ Կոնն առավոտները ուսումնասիրում էր իսպաներեն կամ էլ աշխատում էր վարսավիրանոց ընկնել, որ սափրվի։ Բրեթը և Մայքլը կեսօրից առաջ երբեք դուրս չէին գալիս։ Հետո բոլորս սրճարանում վերմուտ էինք խմում։ Ապրում էինք խաղաղ, ոչ ոք չէր հարբում։ Ես մի քանի անգամ եկեղեցի գնացի, մի անգամ Բրեթն էլ ինձ հետ եկավ։ Նա ասաց, որ ուզում է լսել, թե ես ինչպես եմ խոստովանում, սակայն նրան բացատրեցի, որ դա անհնար է, և հետո՝ բնավ հետաքրքիր չէ, ինչպես որ թվում է, ու նաև՝ ես իմ խոստովանությունը կանեմ այն լեզվով, որ նա չգիտի։ Երբ դուրս եկանք եկեղեցուց, հանդիպեցինք Կոնին, ու թեև միանգամայն պարզ էր, որ նա հետևել էր մեզ, նա իրեն պահեց այնքան պարզ ու սիրալիր, որ երեքով գնացինք դեպի գնչուների վրանները, որտեղ գուշակություն արեցին Բրեթին։
Հիանալի առավոտ էր, լեռների գլխին լողում էին բարձր սպիտակ ամպերը։ Գիշերը մի քիչ անձրև էր եկել, բարձրահարթում օդը զով էր, թարմ և այնտեղից հիանալի տեսարան էր բացվում։ Երեքս էլ մեզ լավ էինք զգում, առողջ, և ես բարեկամաբար տրամադրվեցի Կոնի հանդեպ։ Օրն այնքան հրաշալի էր, որ հնարավոր չէր զայրանալ։
Դա վերջին օրն էր ֆիեստայից առաջ։
==Գլուխ տասնհինգերորդ==
Հուլիսի վեցին, կիրակի, ուղիղ կեսօրին ֆիեստան պայթեց։ Այլ կերպ հնարավոր չէ ասել։ Ամբողջ օրը գյուղերից մարդիկ էին գալիս, սակայն ասես սուզվում էին քաղաքում և չէին երևում։ Տաք արևի տակ հրապարակը լուռ էր ու խաղաղ, ինչպես սովորական մյուս օրերին։ Գյուղացիները հավաքվում էին կենտրոնից հեռու ընկած գինու կրպակներում, խմում էին, պատրաստվելով ֆիեստային։ Նրանք հենց նոր էին եկել իրենց հարթավայրերից և լեռնեից, ուստի դեռ ժամանակ էր պետք, որ սովորեն արժեքների այս փոխվելուն։ Նրանք դեռ չէին կարողանում համակերպվել սրճարանների թանկ գներին։ Գինու կրպակներում նրանք ստանում էին լիովին իրենց փողի դիմաց։ Փողը դեռ որոշակի արժեք ուներ, որ որոշվում էր աշխատաժամերով և բուշելներով վաճառված ցորենով։ Ավելի ուշ, ֆիեստայի թեժ ժամանակ, նրանց համար միևնույն կլինի, թե որքան են վճարում և որտեղից են գնում։
Իսկ սուրբ Ֆերմինի առաջին օրը նրանք վաղ առավոտից նստել էին քաղաքի նեղ փողոցների գինու կրպակներում։ Ես գնում էի առավոտյան ժամերգության և ճանապարհին լսում էի նրանց երգը գինու կրպակների բաց դռներից։ Նրանք գնալով տաքանում էին։ Ժամերգությունն սկսվում էր ժամը տասնմեկից, տաճարում շատ մարդ կար։ Սուրբ Ֆերմինի տոնը տեղական սրբատոնի օր է։
Տաճարից դուրս գալով, բլրից իջա ներքև և քայլեցի հրապարակի սրճարանը տանող փողոցով։ Կեսօրին մոտ էր։ Սրճարանում սեղանիկներից մեկի մոտ նստած էին Ռոբերտ Կոնը և Բիլլը։ Մարմարյա սեղաններն ու սպիտակ հյուսկեն աթոռները չկային։ Դրանց փոխարեն դրված էին չուգունե սեղաններ և պինդ, ծալովի աթոռներ։ Սրճարանը նման էր մարտի պատրաստ ռազմանավի։ Այսօր, եթե պատվեր չէիր տալիս, մատուցողները չէին թողնում, որ հանգիստ նստես ու թերթեր կարդաս։ Նստեցի թե չէ, անմիջապես ինձ մոտեցավ մատուցողը․
― Ի՞նչ եք խմելու, ― հարցրեցի Բիլլին ու Ռոբերտին։
― Խերես, ― ասաց Կոնը։
― Jerez, ― ասացի մատուցողին։
Մատուցողը դեռ չէր հասցրել պատվերը բերել, երբ հրապարակի վրա մի հրթիռ բարձրացավ, ավետելով ֆիեստայի սկիզբը։ Հրթիռը բռնկվեց և մոխրագույն ծխի գունդը կախվեց հրապարակի մյուս ծայրում գտնվող «Գայար» թատրոնի վրա։ Ծխի գնդակը կախված էր երկնքում պայթած շրապնելի նման, և մինչ նայում էի այդ գնդին, ևս մի հրթիռ վեր խոյացավ՝ ծխի շիթեր բաց թողնելով պայծառ արևի տակ։ Տեսա դրա վառ բռնկումը երկնքում և նորից ծխի մի ամպիկ։ Երբ երկրորդ հրթիռը վեր խոյացավ, սյունաշարի տակ, որ մի րոպե առաջ դատարկ էր, միանգամից այնքան մարդ հավաքվեց, որ մատուցողը հազիվ մոտեցավ մեր սեղանիկին, շիշը գլխից վերև պահած։ Մարդիկ ամեն կողմից շտապում էին դեպի հրապարակ, և փողոցից լսեցինք մոտեցող դուդուկների, ֆլեյտաների և թմբուկների ձայները։ Նրանք նվագում էին riau-riau, դուդուկները՝ ականջ ծակելով սուր ձայնով, թմբուկները՝ հավասար հարվածներով, իսկ նվագողների ետևից պարելով գալիս էին տղամարդիկ և տղաներ։ Երբ երաժշտությունը լռեց, նրանք բոլորը պպզեցին փողոցի մեջտեղում, իսկ երբ ֆլեյտաները և դուդուկները ճղճղացին և թմբուկները սկսեցին չոր թխկթխկացնել, նորից վեր թռան ու սկսեցին պարել։ Բազմությունն այնքան հոծ էր, որ երևում էին միայն պարողների վեր ու վար անող ուսերն ու գլուխները։
Հրապարակում մի մարդ քայլում էր կռացած ու սրինգ էր փչում, երեխաները աղմուկով վազում էին նրա ետևից ու քաշքշում նրա շորերը, իսկ նա շարունակում էր սրինգը փչել ու փչել։ Նա կտրեց անցավ հրապարակը, իսկ երեխաները շարունակում էին վազել ետևից, հետո անցավ սրճարանի մոտից ու մտավ մի նրբանցք։ Երբ նա սրինգ նվագելով անցնում էր մեր մոտից, տեսանք նրա անմիտ, ծաղկատար դեմքը, ու տեսանք ինչպես երեխաները նրա ետևից վազելով բղավում ու քաշքշում էին նրան։
― Սա երևի տեղի ապուշն է, ― ասաց Բիլլը, ― մի նրան նայեցեք, աստված իմ։
Փողոցով անցնում էին պարողները։ Ամբողջ փողոցը լցված էր պարող տղամարդկանցով։ Նրանք պարում էին դուդուկի ու թմբուկի իրենց սեփական նվագի տակ։ Հավանաբար նրանք ինչ֊որ ակումբից էին, որովհետև բոլորի հագին էլ բանվորական կապույտ վերնաշապիկներ էին և պարանոցի շուրջ փաթաթած կարմիր թաշկինակներ, և երկու ձողի ամրացրած տանում էին մի մեծ դրոշակ։ Շրջապատված բազմությամբ, նրանք մտան հրապարակ, և դրոշակն էլ նրանց պարի հետ վեր ու վար էր լինում։
«Կեցցե գինին։ Կեցցեն օտարերկրացիները», ― գրված էր նրանց դրոշակին։
― Որտե՞ղ են օտարերկրացիները, ― հարցրեց Ռոբերտ Կոնը։
― Օտարերկրացիները մենք ենք, ― ասաց Բիլլը։
Անընդհատ հրթիռներ էին վեր խոյանում։ Սրճարանի բոլոր սեղանները զբաղված էին։ Հրապարակը դատարկվում էր, և մարդիկ լցնում էին սրճարանները։
― Որտե՞ղ են Բրեթն ու Մայքլը, ― հարցրեց Բիլլը։
― Գնամ նրանց բերեմ, ― ասաց Կոնը։
― Բերեք այստեղ։
Ֆիեստան արդեն իսկապես սկսվեց։ Այն շարունակվում էր յոթ օր, գիշեր, ցերեկ։ Շարունակվում էր պարը, շարունակվում էր հարբեցողությունը, աղմուկը չէր դադարում։ Ինչ որ տեղի է ունենում, կարող էր տեղի ունենալ միայն ֆիեստայի ժամանակ։ Ի վերջո ամեն ինչ դարձավ կարծես ոչ իրական, և թվում էր ոչինչ ոչ մի հետևանք չի կարող ունենալ։ Անհեթեթություն էր ֆիեստայի ժամանակ մտածել հետևանքների մասին։ Ամբողջ ժամանակ, նույնիսկ երբ շուրջդ խաղաղ էր, այնպիսի մի զգացում ունեիր, կարծես պետք է բղավեիր, որ քեզ լսեն։ Այդ նույն զգացումն ունեիր ամեն դեպքում, ինչ էլ ուզեիր անել։ Ֆիեստան սկսվել էր և շարունակվում էր յոթ օր։
Ցերեկը կրոնական մեծ թափոր անցավ։ Սուրբ Ֆերմինին եկեղեցուց եկեղեցի էին տանում։ Թափորին մասնակցում էին քաղաքի բոլոր աստիճանավորները՝ քաղաքացիական և հոգևորական։ Մենք նրանց չէինք տեսնում, բազմությունը շատ֊շատ էր։ Թափորի առջևում և վերջում պարում էին riau-riau: Բազմության մեջ առանձնանում էր պարողների խումբը՝ դեղին վերնաշապիկներով։ Միակ բանը, որ մեզ հաջողվեց տեսնել այդ թափորից՝ մայթերն ու հրապարակամերձ փողոցները հեղեղած հոծ բազմության միջից, մի երեսուն ֆուտ բարձրությամբ փայտե հնդկացիներն էին և նույնպիսի մավրերը, թագավորն ու թագուհին, որ հանդիսավոր վալս էին պարում roau-riau հնչյունների տակ։
Բոլորը կանգնած էին մատուռի առջև, ուր սուրբ Ֆերմինի ետևից մտել էին աստիճանավորները, մուտքի մոտ պահակ թողնելով զինվորներին։ Հսկա տիկնիկներն այժմ դատարկ էին, դրանց մեջ պարող մարդիկ կանգնած էին կողքին, իսկ թզուկները իրենց ահռելի փուչիկներով այս ու այնտեղ երևում էին բազմության մեջ։ Մենք ուզում էինք մտնել մատուռ, որտեղից խունկի հոտ էր բուրում և խմբերով դուրս էին գալիս մարդիկ, որ նորից եկեղեցի գնան, սակայն մուտքի մոտ Բրեթին կանգնեցրին, որովհետև նրա գլխին գլխարկ չկար, և մենք ետ դարձանք ու քայլեցինք մատուռից դեպի քաղաք տանող ճանապարհով։ Փողոցի երկու կողմից մայթերին մարդիկ էին հավաքված ու սպասում էին թափորի վերադարձին։ Մի խումբ պարողներ շրջան կազմեցին ու սկսեցին պարել Բրեթի շուրջ։ Նրանց պարանոցներին սպիտակ սխտորից պսակներ էին կախված։ Նրանք բռնեցին իմ և Բիլլի ձեռներից ու մեզ էլ կանգնեցրին շրջանի մեջ։ Բիլլն էլ սկսեց պարել։ Նրանք բոլորը երգում էին։ Բրեթը նույնպես ուզում էր պարել, սակայն չթողեցին։ Ուզում էին պարել Բրեթի շուրջը, ինչպես պատկերի շուրջ։ Երբ երգն ավարտվեց բարձրաձայն riau-riau բացականչյություններով, նրանք մեզ մտցրին գինու կրպակ։
Մոտեցանք վաճառասեղանին։ Նրանք Բրեթին նստեցրին գինու տակառի վրա։ Կիսամութ կրպակում լիքը տղամարդիկ էին, և բոլորը երգում էին ցածր, կոշտ ձայներով։ Վաճառասեղանի ետևում գինին լցնում էին հենց տակառներից։ Ես փող հանեցի գինու համար, սակայն տղամարդկանցից մեկը փողը վերցրեց և դրեց իմ գրպանը։
― Ես գինու տիկ եմ ուզում, ― ասաց Բիլլը։
― Այս փողոցի վրա, քիչ ներքև մի խանութ կա, ― ասացի ես։ Հիմա կգնամ կբերեմ։
Պարողները չէին ուզում ինձ դուրս թողնել։ Նրանցից երեքը նստել էին Բրեթի կողքին՝ տակառին և սովորեցնում էին նրան գինի խմել տիկից։ Բրեթի վզից կախել էին սխտորի պսակ։ Մեկը շարունակ Բրեթի ձեռքն էր խոթում բաժակը։ Մյուսը Բիլլին երգն էր սովորեցնում, երգում էր նրա ականջին։ Երգի տակտով թփթփացնում Բիլլի մեջքին։
Բացատրեցի նրանց, որ հիմա կվերադառնամ։ Կրպակից դուրս գալով իջա փողոցով, փնտրելով այն խանութը, որտեղ գինու տիկեր էին պատրաստում։ Մայթերին լիքը ժողովուրդ էր հավաքված, շատ խանութների փեղկեր ծածկված էին, և ես չէի կարողանում այն խանութը գտնել։ Հասա մինչև եկեղեցի, շարունակ փողոցի երկու կողմերը նայելով։ Հետո բազմության միջից մեկին հարցրեցի, և նա բռնեց թևս ու ինձ բերեց այդ խանութ։ Փակոցափեղկերը ծածկված էին, սակայն դուռը բաց էր։
Ներսում աղաղած կաշու և տաք ձյութի հոտ էր գալիս։ Մի մարդ անկյունում նստած տրաֆարետով մակագրություններ էր անում պատրաստի տիկերի վրա։ Տիկերը խրձերով կախված էին առաստաղից։ Ինձ այդտեղ բերող մարդը վերցրեց մի տիկ, փչեց, ամուր ամրացրեց կափարիչը և կանգնեց վրան։
― Տեսնո՞ւմ եք։ Հոսք չունի։
― Ինձ մի հատ էլ է պետք, ավելի մեծը։
Նա առաստաղից իջեցրեց մի մեծ տիկ, որի մեջ մի գալլոնից էլ ավել հեղուկ կտաներ, և մոտեցրեց բերանին։ Նրա այտերը տիկի հետ միասին ուռչում էին։ Հետո նա, աթոռից թռնելով, կանգնեց տիկի վրա։
― Սրանք ձեր ինչի՞ն են պետք։ Ուզում եք վաճառե՞լ Բայոննայում։
― Ոչ։ Ուզում ենք տիկից խմել։
Նա թփթփացրեց մեջքիս։
― Լավ մարդ եք երևում։ Երկուսի համար ութ պեսետ։ Ամենաէժան գինը։
Մակագրություններ խփող մարդը նոր տիկեր շպրտեց կույտի մեջ, գլուխը բարձրացրեց։
― Ճիշտ է, ― ասաց նա։ ― Ութ պեսետը շատ էժան է։
Վճարեցի, դուրս եկա խանութից և գնացի այն գինու կրպակը։ Ներսում ավելի մութ էր, և մարդիկ ավելի էին շատացել։ Չտեսա ոչ Բիլլին, ոչ էլ Բրեթին, մեկն ինձ ասաց, որ նրանք ետևի սենյակում են։ Վաճառասեղանի ետև կանգնած աղջիկը գինի լցրեց իմ երկու տիկը։ Մեկը երկու լիտր տարավ։ Մյուսը՝ հինգ լիտր։ Երկու տիկերի գինին արժեր երեք պեսետ և վաթսուն սենտիմո։ Վաճառասեղանի մոտ կանգնած ինչ֊որ մեկը, որին առաջին անգամ էի տեսնում, փորձեց վճարել իմ փոխարեն, սակայն ի վերջո վճարեցի ես։ Այն ժամանակ նա ինձ մի բաժակ գինի հյուրասիրեց։ Նա ինձ թույլ չտվեց, որ ես իրեն հյուրասիրեմ, բայց փոխարենը ուզեց նոր տիկից բերանը թրջել։ Նա բարձրացրեց մեծ, հինգ լիտրանոց տիկը, սեղմեց կողքերից և գինու շիթը փշշալով լցվեց ուղիղ նրա կոկորդը։
― Այսպես, ― ասաց նա և ինձ տվեց տիկը։
Ետևի սենյակում Բրեթը և Բիլլը պարողներով շրջապատված նստած էին տակառներին։ Բոլորը ձեռքները իրար ուսերի էին գցել և երգում էին։ Մայքլը անբաճկոն ինչ֊որ մարդկանց հետ նստած էր մի սեղանի շուրջ և միևնույն ամանից քացախով ու սոխով համեմված ձուկ էր ուտում։ Նրանք գինի էին խմում ու ձեռների հացը թաթախում յուղի ու քացախի մեջ։
― Հելլո, Ջեյք, հելլո, ― ձայն տվեց Մայքը։ ― Եկեք այստեղ։ Ես ուզում եմ ձեզ ծանոթացնել իմ ընկերների հետ։ Մենք այստեղ մի թեթև ուտում ենք։
Ինձ ծանոթացրին սեղանի մոտ նստած մարդկանց հետ։ Նրանք Մայքլին հուշում էին իրենց անունները և մեկին ուղարկեցին ինձ համար պատառաքաղ բերելու։
― Մայքլ, հերիք է նրանց ճաշն ուտես, ― տակառի վրայից ձայն տվեց Բրեթը։
― Ոչ, ես չեմ ուզում ձեզ ճաշից զրկել, ― ասացի, երբ նրանցից մեկը ինձ մեկնեց պատառաքաղը։
― Կերեք, ― ասաց նա։ ― Ինչ եք կարծում, ճաշը ինչի՞ համար է։
Ես բացեցի մեծ տիկի բերանը և մեկնեցի նրանց։ Տիկը ձեռքից ձեռք անցավ։ Բոլորը հերթով խմեցին՝ տիկը վեր պարզած ձեռներին։
Դրսից, ներսի երգերը խլացնելով, լսվում էր անցնող թափորի երաժշտությունը։
― Կարծես թափորն է, չէ՞, ― հարցրեց Մայքը։
― Nada, ― ասաց ինչ֊որ մեկը։ ― Ոչինչ էլ չկա՞։ Խմեք։ Բարձրացրեց շիշը։
― Նրանք ձեզ որտեղի՞ց գտան, ― հարցրի ես Մայքլին։
― Ինչ֊որ մեկն ինձ այստեղ բերեց, ― պատասխանեց Մայքը։ ― Ասացին, որ դուք այստեղ եք։
― Իսկ որտե՞ղ է Կոնը։
― Շատ էր հարբել, ― ձայն տվեց Բրեթը։ ― Նրան ինչ֊որ տեղ տարան։
― Բայց որտե՞ղ է։
― Չգիտեմ։
― Ի՞նչ իմանանք, ― ասաց Բիլլը։ ― Իմ կարծիքով նա մեռել է։
― Նա չի մեռել, ― ասաց Մայքը։ ― Ես գիտեմ, որ նա չի մեռել։ Պարզապես հարբել է Anis del Mono֊ից։
Հենց որ Մայքլն ասաց Anis del Mono, սեղանի շուրջ նստածներից մեկը ծոցից հանեց մի շիշ ու մեկնեց ինձ։
― Ոչ, ― ասացի ես։ ― Ոչ, շնորհակալություն։
― Դե, դե։ Arriba: Խմեք։ Բարձրացեք շիշը։
Ես մի կում արեցի։ Օղուց մատուտակի համ էր գալիս, և այդ մի կումը տաքացրեց ամբողջ մարմինս։ Զգում էի, ինչպես է տաքանում ստամոքսս։
― Գրողը տանի, ո՞ւր է վերջապես Կոնը։
― Չգիտեմ, ― ասաց Մայքը։ ― Հիմա կհարցնեմ։ ― Որտե՞ղ է, մեր այն հարբած ընկերը, ― հարցրեց նա իսպաներեն։
― Ուզո՞ւմ եք նրան տեսնել։
― Այո, ― ասացի։
― Ես չեմ ուզում, ― ասաց Մայքը։ ― Ահա նա է ուզում։
Anis del Mono-ի տերը սրբեց բերանն ու վեր կացավ։
― Գնանք։
Ետևի մի սենյակում Ռոբերտ Կոնը հանգիստ քնած էր իրար միացրած տակառների վրա։ Շատ մութ էր, և նրա դեմքը հազիվ էր երևում։ Նրան ծածկել էին ինչ֊որ մեկի բաճկոնով, իսկ մի ուրիշ բաճկոն էլ դրել էին գլխի տակ։ Պարանոցից կրծքի վրա էր կախվել սխտորի մի մեծ պսակ։
― Թողեք քնի, ― շշնջաց ինձ բերող մարդը, ― շատ է հարբած։
Երկու ժամ անց հայտնվեց Կոնը։ Երբ սենյակ մտավ, վզից դեռ կախված էր սխտորի գլուխներից պսակը։ Իսպանացիները նրան տեսնելով գոռում֊գոչյուն բարձրացրին։ Կոնը տրորեց աչքերն ու ժպտաց։
― Ես կարծես մի քիչ քնել էի, ― ասաց նա։
― Օհ, բոլորովին, ― ասաց Բրեթը։
― Դուք պարզապես մեռած էիք, ― ասաց Բիլլը։
― Մենք չե՞նք ընթրելու, ― հարցրեց Կոնը։
― Դուք ուտե՞լ եք ուզում։
― Այո։ Ինչո՞ւ ոչ։ Ես քաղցած եմ, ― ասաց Կոնը։
― Կերեք այդ սխտորները, Ռոբերտ, ― ասաց Մայքլը, ― լսո՞ւմ եք, կերեք այդ սխտորները։
Կոնը կանգնած էր նույն տեղում։ Նա քունն առել էր և հիմա լրիվ սթափ էր։
― Գնանք մի բան ուտենք, ― ասաց Բրեթը։ ― Ես դեռ լոգանք պիտի ընդունեմ։
― Գնանք, ― ասաց Բիլլը։ ― Բրեթին տանենք հյուրանոց։
Մենք հրաժեշտ տվեցինք շատ ու շատ մարդկանց, սեղմեցինք շատ ու շատ ձեռքեր և դուրս եկանք։ Դրսում մութ էր։
― Ի՞նչ եք կարծում, հիմա ժամը քանի՞սը կլինի, ― հարցրեց Կոնը։
― Արդեն վաղն է, ― ասաց Մայքը։ ― Դուք քնել եք երկու օր։
― Ճիշտ ասեք, ― ասաց Կոնը, ― ժամը քանի՞սն է։
― Ժամը տասն է։
― Ինչքա՞ն խմեցիք։
― Ուզում եք ասել՝ մենք ինչքան խմեցինք։ Դուք որ գնացիք քնելու։
Մութ փողոցներով դեպի հյուրանոց քայլելով, տեսանք, ինչպես դեպի երկինք էին թռչում հրթիռները։ Իսկ երբ մոտենում էինք հյուրանոցին, նրբանցքի վերջում տեսանք հրապարակը, որ հեղեղված էր պարողներին շրջապատած բազմությամբ։
Հյուրանոցում ընթրիքը շատ ճոխ էր։ Դա ֆիեստայի ժամանակ կրկնակի գներով տրվող առաջին ընթրիքն էր, ուստի սովորական կերակրատեսակներին ավելացված էին ևս մի քանի նոր կերակրատեսակներ։ Ընթրիքից հետո քաղաք դուրս եկանք։ Հիշում եմ, որ վճռեցի ամբողջ գիշեր չպառկել, որպեսզի առավոտյան ժամը վեցին տեսնեմ ինչպես են ցլերը վազում փողոցով։ Սակայն քունս սոսկալի տանում էր, և ժամը չորսին մոտ պառկեցի ու քնեցի։ Մնացածները չէին պառկել։
Իմ սենյակը փակ էր, բանալին չկարողացա գտնել, ուստի բարձրացա մի հարկ վերև և պառկեցի Կոնի սենյակում՝ ազատ մահճակալին։ Ամբողջ գիշեր ֆիեստան շարունակվում էր, սակայն քունս այնքան էր տանում, որ չկարողացա արթուն մնալ։ Արթնացա բաց թողնված հրթիռի ձայնից՝ ազդանշան, որ քաղաքի ծայրամասում ցլերին բաց են թողել կորրալից։ Հիմա նրանք քաղաքով մեկ կսուրան փողոցներով դեպի ցլամարտի հրապարակ։ Ես շատ ծանր քնի մեջ էի և երբ արթնացա, զգացի, որ ուշացել եմ։ Կոնի վերարկուն գցեցի վրաս ու դուրս եկա պատշգամբ։ Պատշգամբի տակի նեղլիկ փողոցը ամայի էր։ Բոլոր պատշգամբներում մարդիկ էին լցված։ Հանկարծ փողոցը հեղեղվեց բազմությամբ։ Մարդիկ վազում էին իրար կպած, խմբերով։ Նրանք վազեցին հյուրանոցի առջևով և թեքվեցին ցլամարտի հրապարակ տանող փողոցը, հետո երևացին էլի մարդիկ, որոնք ավելի արագ էին վազում, իսկ դրանից հետո էլ վազում էին մի քանի մարդ, որոնք ետ էին մնացել և հիմա վազում էին ամբողջ ուժով։ Այդ վազող բազմությունից հետո առաջացավ մի փոքրիկ դատարկ տարածություն, և ապա՝ պոզերը թափահարելով սլացան ցլերը։ Նրանք անմիջապես թեքվեցին և միանգամից չքացան տեսադաշտից։ Բազմությունից մի մարդ ընկավ, գլորվեց առվի մեջ ու այդպես էլ մնաց պառկած անշարժ։ Սակայն ցլերը սլացան նրա կողքից և չնկատեցին։ Նրանք վազում էին իրար կպած։
Հենց որ ցլերը կորան տեսադաշտից, ցլամարտի հրապարակից լսվեց ամբոխի մռնչոցը, որ շարունակվում էր երկար ժամանակ։
Հետո վերջապես լսվեց հրթիռի պայթյունը․ այն ազդարարում էր, որ ցլերը ամբոխի միջով անցել են ցլամարտի հրապարակ և այնտեղից մտել կորրալ։ Վերադարձա սենյակ և անկողին մտա։ Ամբողջ ժամանակ ոտաբոբիկ կանգնած էի եղել պատշգամբի քարե հատակին։ Մտածեցի, որ մերոնք բոլորը հավանաբար ցլամարտի հրապարակում կլինեն։ Անկողնի մեջ տաքացա և քնեցի։
Ինձ արթնացրեց Կոնը։ Նա սկսեց հանվել, ապա մոտեցավ ու ծածկեց պատուհանը, որովհետև դիմացի շենքի պատուհանից մարդիկ ուղիղ մեզ էին նայում։
― Տեսա՞ր ներկայացումը, ― հարցրի ես։
― Այո։ Բոլորս այնտեղ էինք։
― Մարդ նվասվե՞ց։
― Մի ցուլ մրցահրապարակում խրվեց մարդկանց մեջ և վեց, թե ութ հոգու տրորեց։
― Բրեթը չվախեցա՞վ։
― Դա այնքան արագ կատարվեց, որ ոչ ոք վախենալու ժամանակ չունեցավ։
― Երանի այնտեղ լինեի։
― Չգիտեինք, դուք որտեղ եք։ Եկանք ձեր սենյակը, բայց փակ էր։
― Իսկ գիշերը որտե՞ղ էիք։
― Պարում էինք ինչ֊որ ակումբում։
― Քունս սոսկալի տանում էր, ― ասացի։
― Գրողը տանի, իսկ ե՜ս ինչպես եմ հիմա ուզում քնել, ― ասաց Կոնը։ ― Այս տոնը երբեք չի՞ վերջանալու։
― Դեռ մի շաբաթ՝ ոչ։
Բիլլը կիսաբացեց դուռն ու գլուխը ներս մտցրեց։
― Որտե՞ղ էիր, Ջեյք։
― Տեսա պատշգամբից, թե ինչպես էին վազում։ Հը, ո՞նց էր։
― Հիանալի։
― Ո՞ւր ես գնում։
― Քնելու։
Մինչև կեսօր ոչ ոք չարթնացավ։ Նախաճաշեցինք սյունաշարի տակ դասավորված սեղաններից մեկի շուրջ։ Քաղաքը մարդկանցով լիքն էր։ Ստիպված էինք սպասել, մինչև սեղան ազատվի։ Նախաճաշից հետո գնացինք Իրունյա սրճարան։ Այստեղ սարսափելի մարդաշատ էր, և որքան մոտենում էր ցլամարտի ժամը, այնքան ավելի ու ավելի մարդիկ էին հավաքվում, սեղանների շուրջ նեղվածք էր։ Սրճարանում լսվում էր բազմաձայն մի գվվոց, ինչպես սովորաբար լինում էր ցլամարտից առաջ։ Ուրիշ ժամանակ որքան էլ սրճարանը լիքը լիներ, այդպիսի գվվոց չէր լսվում։ Գվվոցը գնալով սաստկանում էր, և մենք էլ արդեն նրա մի մասն էինք կազմում։
Ես վեցական տոմսեր էի վերցրել բոլոր մարտերի համար։ Երեքը barrera էին, այսինքն առաջին կարգում, հենց մրցարանի մոտ, իսկ երեքն էլ sobrepuerta-փայտե թիկնակներով աթոռներ ամֆիթատրոնի մեջտեղում։ Մայլքն այն կարծիքին էր, որ առաջին անգամ լավ է Բրեթը նստի մեջտեղի մասում, ավելի բարձր, և Կոնը կամեցավ նրանց հետ նստել։ Ես և Բիլլը պետք է նստեինք barrera֊ում, իսկ ավելորդ տոմսը տվեցի մատուցողին, որ վաճառի։ Բիլլն սկսեց Կոնին բացատրել, թե ինչ պիտի անի և որ կողմը նայի, որ չնկատի ձիերին։ Բիլլը արդեն մի անգամ տեսել էր ցլամարտ։
― Դա ինձ բոլորովին չի հուզում, վախենում եմ միայն, որ ինձ համար ձանձրալի կլինի, ― ասաց Կոնը։
― Այդպե՞ս եք կարծում։
― Ցլի պոզահարելուց հետո ձիուն չնայեք, ― ասացի ես Բրեթին։ ― Նայեք ցլին և տեսեք, թե պիկադորն ինչպես է աշխատում նրան մոտ չթողնել, իսկ հետո, եթե ձին վիրավորված է, չնայեք մինչև չսատկի։
― Ես մի քիչ հուզվում եմ, ― ասաց Բրեթը։ ― Վստահ չեմ, թե կդիմանամ այդ ամենին։
― Շատ լավ կդիմանաք։ Ձիերից բացի, ուրիշ ոչինչ քեզ չի հուզի այնտեղ, դրան նայելն է միայն դժվար, բայց ձիերն էլ ամեն ցլի հետ մի երկու֊երեք րոպե են լինում։ Երբ տեսնեք դժվար է ձեզ համար, պարզապես մի նայեք։
― Ամեն ինչ լավ կլինի, ― ասաց Մայքը։ ― Ես Բրեթին կհետևեմ։
― Կարծում եմ, որ չեք ձանձրանա, ― ասաց Բիլլը։
― Ես գնում եմ հյուրանոց հեռադիատկն ու տիկը բերեմ, ― ասացի։ ― Այստեղ կհանդիպենք։ Միայն թե շատ չխմեք։
― Ես քեզ հետ կգամ, ― ասաց Բիլլը
Բրեթը ժպտաց մեզ։
Մենք շրջան կատարեցինք և անցանք սյունաշարի տակով, որպեսզի հրապարակը չկտրեինք այրվող արևի տակ։
― Այդ Կոնն ինձ զայրացնում է, ― ասաց Բիլլը։ ― Նրա մեջ այնքան զուտ հրեական մեծամտություն կա, որ նրան թվում է, թե միակ զգացումը, որ ունենալու ցլամարտի ժամանակ՝ ձանձրույթն է։
― Ոչինչ, մենք հեռադիտակով կնայենք նրան, ― ասացի ես։
― Օհ, գրողի ծոցը կորչի նա։
― Արդեն մեծ մասամբ այնտեղ է։
― Թող այնտեղ էլ մնա։
Հյուրանոցի սանդուղքին հանդիպեցինք Մոնտոյային։
― Եկեք, ― ասաց Մոնտոյան։ ― Ուզո՞ւմ եք ծանոթանալ Պեդրո Ռոմերոյին։
― Շատ ենք ուզում, ― ասաց Բիլլը։ ― Գնանք նրա մոտ։
Մոնտոյայի հետ մի հարկ վերև բարձրացանք և քայլեցինք միջանցքով։
― Նա ութերորդ սենյակում է, ― ասաց Մոնտոյան։ ― Նրան հագցնում են ցլամարտի համար։
Մոնտոյան նրա դուռը բախեց և ապա բացեց։ Դա մի կիսամութ սենյակ էր, պատուհանից, որ բացվում էր նեղլիկ փողոցի վրա, լույս քիչ էր թափանցում։ Սենյակում դրված էին երկու մահճակալ, որ իրարից բաժանված էին բարակ միջնորմով։ Էլեկտրական լույսը վառն էր։ Ցլամարտիկի հագուստով երիտասարդը լուրջ դեմքով ձիգ կանգնած էր սենյակում։ Նրա բաճկոնը կախված էր աթոռի թիկնակից։ Արդեն վերջացնում էին գոտին մեջքին փաթաթելը։ Նրա սև մազերը փայլում էին էլեկտրական լույսի տակ, հագին քաթանե սպիտակ վերնաշապիկ էր, ծառան երբ գոտին փաթաթեց ու ամրացրեց, ոտքի կանգնեց և ետ քաշվեց։ Պեդրո Ռոմերոն մի տեսակ ցրված, սակայն մեծ արժանապատվությամբ գլխով ողջունեց մեզ և սեղմեց մեր ձեռքերը։ Մոնտոյան նրան ասաց, որ մենք իսկական aficionado ենք և որ ուզում ենք հաջողություն մաղթել նրան։ Ռոմերոն լուռ լսում էր լրջորեն, հետո դարձավ ինձ։ Այդպիսի գեղեցիկ տղամարդ ես դեռ չէի տեսել։
― Գնում եք ցլամարտի՞, ― հարցրեց նա անգլերեն։
― Դուք խոսո՞ւմ եք անգլերեն, ― հարցրի ես, ինձ հիմար վիճակում զգալով։
― Ոչ, ― պատասխանեց նա և ժպտաց։
Մահճակալներին նստած երեք տղամարդկանցից մեկը մոտեցավ մեզ և հարցրեց, թե խոսո՞ւմ ենք մենք արդյոք ֆրանսերեն։
― Եթե կամենում եք, ես կարող եմ թարգմանել։ Միգուցե դուք որևէ բա՞ն եք ուզում հարցնել Պեդրո Ռոմերոյից։
Մենք շնորհակալություն հայտնեցինք նրան։ Ի՞նչ կարող էինք մենք հարցնել։ Տղան տասնինը տարեկան էր, մենակ, եթե չհաշվենք ծառային և երեք ձրիակերներին, և մի քանի րոպե հետո սկսվելու էր ցլամարտը։ Ասացինք նրան․ «Mucha suerte»,<ref>Հաջողություն ենք մաղթում(իսպ․)։</ref> ձեռքը սեղմեցինք և դուրս եկանք։ Երբ ծածկում էինք դուռը, նա կանգնած էր շատ ուղիղ, գեղեցիկ և օտարացած, մեն֊մենակ սենյակում, որտեղ նստած էին նրա ձրիակերները։
― Հիանալի տղա է, չէ՞, ― հարցրեց Մոնտոյան։
― Նա շատ գեղեցիկ է, ― ասացի ես։
― Արտաքինով նա իսկապես ցլամարտիկ է, ― ասաց Մոնտոյան, ― և իր տեսակով է ցլամարտիկ։
― Հիանալի տղա է։
― Տեսնենք թե մարզահրապարակում ինչպիսին կլինի, ― ասաց Մոնտոյան։
Գինու կաշվե տիկը իմ սենյակում հենած էր պատին։ Վերցրինք այն, վերցրինք դաշտային հեռադիտակը, դուռը փակեցինք և ցած իջանք։
Ցլամարտը շատ հաջող էր։ Ես և Բիլլը հիացած էինք Պեդրո Ռոմերոյով։ Մոնտոյան նստած էր մեզնից մի տասը տեղ այն կողմ։ Երբ Ռոմերոն սպանեց առաջին ցուլին, Մոնտոյան որսաց հայացքս և ինձ գլխով արեց։ Ա՜յ սա իսկական ցլամարտիկ է։ Երկար ժամանակ է, ինչ կարգին ցլամարտիկներ չէին եղել։ Մյուս երկու ցլամարտիկներից մեկը լավն էր, երկրորդը՝ միջակ։ Սակայն նրանցից ոչ մեկին չէր կարելի համեմատել Ռոմերոյի հետ, թեև նրան այնքան էլ լավ ցլեր չէին բաժին ընկել։
Ցլամարտի ժամանակ ես մեկ֊մեկ դառնում էի ու հեռադիտակով նայում Մայքլին, Բրեթին և Կոնին։ Կարծես նրանք իրենց վատ չէին զգում։ Բրեթը հանգիստ տեսք ուներ։ Երեքն էլ հենվել էին իրենց առջև բետոնե բազիրքին։
― Տուր ինձ հեռադիտակը, ― ասաց Բիլլը։
― Հը, կոնը ձանձրանո՞ւմ է, ― հարցրի ես։
― Ա՜յ քեզ հրեա։
Ցլամարտից հետո այդ բազմության միջից հնարավոր չէր դուրս գալ։ Քանի որ հնարավոր չէր դուրս գալ ամբոխի միջից, ստիպված էինք հանձնվել նրա ընթացքին, որը դանդաղ, ասես սառցադաշտի վրա սահեցնելով տանում էր մեզ դեպի քաղաք։ Մենք մի փոքր բորբոքված էինք, որ սովորաբար լինում է ցլամարտից հետո, սակայն և բարձր տրամադրության մեջ, ինչպես միշտ իսկական լավ ցլամարտ տեսնելուց։ Ֆիեստան շարունակվում էր և գնալով թեժանում։ Թնդում էին թմբուկները, դուդուկները ականջ էին խլացնում, և մարդկային հոսանքը շարունակ կանգնեցնում էին պարողների խմբերը։ Պարողները թռչկոտում էին հոծ բազմության մեջ, և հնարավոր չէր տեսնել, թե ինչեր էին անում ոտներով։ Երևում էին միայն վեր ու վար, վեր ու վար անող գլուխներն ու ուսերը։ Ի վերջո դուրս եկանք ամբոխի միջից և քայլեցինք դեպի սրճարան։ Մատուցողը աթոռներ պահեց մյուսների համար, մենք մեկական աբսենթ վերցրինք ու նայում էինք հրապարակում կուտակված բազմությանն ու պարողներին։
― Ինչ ես կարծում, սա ի՞նչ պար է, ― ասաց Բիլլը։
― Կարծես խոտա պարը լինի։
― Նրանք միշտ նույն ձևով չեն պարում, ― ասաց Բիլլը։ ― Տարբեր երաժշտության տակ տարբեր ձևով են պարում։
― Հիանալի են պարում։
Մեր դիմաց, փողոցի ազատ մասում մի խումբ պատանիներ էին պարում։ Նրանք շատ բարդ շարժումներ էին անում, լուրջ և կենտրոնացած դեմքով։ Պարելիս բոլորը նայում էին ցած, իրենց ոտքերին։ Պարանե ներբաններով նրանց կոշիկները դոփում ու թփթփացնում էին սալահատակին։ Ոտնաթաթերը միանում էին, կրունկները միանում էին, կոճերը միանում։ Հետո երաժշտությունը միանգամից ընդհատվեց և պարաքայլը տեղնուտեղը ավարտվեց, և ապա պարողները պարելով շարժվեցին փողոցով։
― Ահա և մեր անվականները, ― ասաց Բիլլը։
Նրանք անցնում էին փողոցը։
― Հելլո, բարեկամներ, ― ասացի ես։
― Հելլո, ջենտլմեններ, ― ասաց Բրեթը։ ― Մեզ համար տեղ պահե՞լ եք։ Ինչ սիրալիր եք։
― Լսեք, ― ասաց Մայքը, ― այդ, ինչպես է անունը, այդ Ռոմերոն իսկապես որ ցլամարտիկ է։
― Նա սքանչելի է, ― ասաց Բրեթը։ ― Հապա այդ կանաչ տաբատը։
― Բրեթն աչքը դրանից չէր կտրում։
― Իմացեք, ես վաղը անպայման կվերցնեմ հեռադիտակը։
― Իսկ ինչպե՞ս էր։ Լա՞վ էր։
― Հրաշալի։ Ուղղակի հրաշք։ Այ դա տեսնելու բան է։
― Հապա ձիե՞րը։
― Չէի կարողանում չնայել նրանց։
― Նա աչքը չէր կտրում ձիերից, ― ասաց Մայքը։ ― Բրեթն իսկապես զարմանալի աղջիկ է։
― Իհարկե, ձիերի հետ արածը սարսափելի է, ― ասաց Բրեթը։ ― Բայց ես չէի կարողանում չնայել։
― Եվ ձեզ վատ չէի՞ք զգում։
― Բոլորովին, բոլորովին վատ չէի զգում։
― Իսկ Ռոբերտ Կոնն իրեն վատ էր զգում, ― մեջ ընկավ Մայքը։ ― Ռոբերտ, դուք պարզապես կանաչել էիք։
― Այո, առաջին ձին ինձ վրա ազդեց, ― ասաց Կոնը։
― Դուք չձանձրացաք, չէ՞, ― հարցրեց Բիլլը։
Կոնը ծիծաղեց։
― Ոչ։ Չձանձրացա։ Կուզեի, որ ներեք ինձ խոսքերիս համար։
― Ոչինչ, ― ասաց Բիլլը, ― եթե միայն ձեզ համար ձանձրալի չի եղել։
― Նա բոլորովին ձանձրացողի նման չէր, ― ասաց Մայքլը։ ― Ինձ թվում էր, թե սիրտը պիտի խառնի։
― Ոչ, ես այդքան վատ չէի։ Մի րոպե միայն ինձ վատ զգացի։
― Ինձ թվում էր, նա ահա ուր որ է ետ կտա։ Բայց դուք չէիք ձանձրանում, չէ՞, Ռոբերտ։
― Բավական է, Մայքլ։ Ինքս ընդունեցի, որ ասածս բանի նման չէր։
― Բայց նա իսկապես վատ էր։ Ուղղակի կանաչել էր։
― Վերջ տվեք, Մայքլ։
― Առաջին ցլամարտին չեն ձանձրանում, Ռոբերտ, ― ասաց Մայքլը։ ― Հիշեք այդ, թե չէ կարող եք վատ վիճակի մեջ ընկնել։
― Դե, վերջ տվեք, Մայքլ, ― ասաց Բրեթը։
― Նա ասում է, որ Բրեթը սադիստ կին է, ― ասաց Մայքլը, ― Բրեթը սադիստ չէ։ Նա պարզապես գեղեցիկ և առողջ կին է։
― Բրեթ, դուք սադի՞ստ եք, ― հարցրեցի ես։
― Կարծում եմ՝ ոչ։
― Նա ասում է Բրեթը սադիստ է այն պատճառով, որ առողջ ստամոքս ունի։
― Երկար առողջ չի մնա։
Բիլլը ուրիշ մի բանի մասին խոսք բացեց և ազատեց Կոնին Մայքլից։ Մատուցողը ըմպանակներով աբսենթ բերեց։
― Ձեզ իսկապե՞ս դուր եկավ ցլամարտը, ― հարցրեց Բիլլը Կոնին։
― Ոչ, չէի ասի, թե շատ դուր եկավ։ Բայց խոստովանում եմ, որ իսկապես արտասովոր հանդես է։
― Գրողը տանի, ի՜նչ հանդես, ― ասաց Բրեթը։
― Լավ կլիներ, որ ձիերը չլինեին, ― ասաց Կոնը։
― Դա կարևոր չէ, ― ասաց Բիլլը։ ― Տհաճը շատ շուտով դադրում ես նկատել։
― Այնուամենայնիվ, սկզբում սարսափելի է, ― ասաց Բրեթը։ ― Ինձ համար ամենասարսափելին այն էր, երբ ցուլը հարձակվում էր ձիու վրա։
― Հիանալի ցլեր էին, ― ասաց Կոնը։
― Լավ ցլեր էին, ― ասաց Մայքը։
― Մյուս անգամ ուզում եմ նստել ներքևում, ― ասաց Բրեթը և ըմպանակից մի կում արեց։
― Նա ուզում է մոտիկից տեսնել ցլամարտիկներին, ― ասաց Մայքը։
― Ա՜յ, իսկական տղամարդիկ, ― ասաց Բրեթը։ ― Այդ Ռոմերոն դեռ երեխա է։
― Նա չափազանց գեղեցիկ երիտասարդ է, ― ասացի ես։ ― Մենք նրա սենյակում էինք։ Այդպիսի գեղեցիկ տղա դեռ չեմ տեսել։
― Ի՞նչ եք կարծում, նա քանի՞ տարեկան է։
― Տասնինը կամ քսան տարեկան կլինի։
― Զարմանք բան։
Հաջորդ օրը ցլամարտը շատ ավելի հետաքրքիր էր, քան առաջին օրը։ Բրեթը նստել էր իմ և Մայքլի միջև barrera֊ում, իսկ Բիլլն ու Կոնը բարձրացան վերև։ Բոլորի հայացքներն ուղղված էին Ռոմերոյին։ Չեմ կարծում, թե Բրեթը մյուս ցլամարտիկներին տեսած լիներ։ Ասենք, ոչ մեկն էլ նրանց չէր տեսնում, բացի ամենամոլի մասնագետներից։ Բոլորի ուշադրությունը կենտրոնացած էր Ռոմերոյի վրա։ Կային նաև երկու ուրիշ ցլամարտիկներ, բայց նրանք եղած֊չեղած՝ միևնույն էր։ Բրեթի կողքին նստած, նրան բացատրում էի, թե ինչ է տեղի ունենում։ Սովորեցնում էի, որ պետք է նայել ցլերին և ոչ թե ձիերին, երբ ցուլը հարձակվում է պիկադորի վրա, սովորեցնում էի տեսնել, թե ինչպես է պիկադորը նիզակի սուր ծայրը մխրճում ցլի մարմնի մեջ, որպեսզի նա հասկանար, թե ինչ է կատարվում, ինչ է ցլամարտը և ըմբռներ, որ այն աստիճանաբար, զարգացող և մի որոշակի ավարտի գնացող գործողություն է, ոչ թե սոսկ անհեթեթ սարսափներով լի ներկայացում։ Ես նրան ցույց տվեցի, թե ինչպես էր Ռոմերոն իր թիկնոցով ցլին հեռացնում ընկած ձիու կողքից, ու ինչպես նա թիկնոցով կանգնեցնում էր ցլին և ապա շրջում՝ մեղմ ու հանգիստ, առանց ցլին ուժասպառելու։ Բրեթը տեսավ, թե ինչպես Ռոմերոն խուսափում էր կտրուկ շարժումներից և պահպանում էր ցլերին վերջին հարվածի համար, ոչ ուժասպառ էր անում, ոչ էլ գցում, պարզապես կամաց֊կամաց հոգնեցնում էր դրանց։ Նա տեսավ, թե Ռոմերոն ցլին ինչքան մոտ է աշխատում, և ես նրան ցույց տվեցի, թե ինչ միջոցների էին դիմում մյուս ցլամարտիկները, որպեսզի տպավորություն ստեղծեն, թե մոտ են աշխատում ցլին։ Նա հասկացավ, թե ինչու է իրեն դուր գալիս, երբ Ռոմերոն է աշխատում թիկնոցով, և ինչու դուր չի գալիս, երբ նույն բանն անում են մյուսները։
Ռոմերոն երբեք չէր ծռմռվում, ավելորդ շարժումներ չէր անում, աշխատում էր ձիգ, բնական և անկաշկանդ։ Մյուս ցլամարտիկները բարձրացնում էին արմունկները, ճարպիկ շարժումներով ծռմռվում էին՝ խուսափելով պոզերից և պոզերից խուսափելուց հետո միայն հենվում էին ցլին՝ կեղծ վտանգի տեսարան ստեղծելով։ Սակայն շինծու և ցուցադրական այդ շարժումները տհաճ տպավորություն էին թողնում։ Ռոմերոյի մարտից մարդիկ իսկական հաճույք էին ստանում, որովհետև նրա շարժումները բացարձակ մաքուր էին, գեղեցիկ, և միշտ ցլին մոտ աշխատելով հանդեձ, նա հանգիստ ու անվրդով էր խուսափում կոտոշներից։ Նա պետք չուներ արհեստականորեն ընդգծելու, որ աշխատում էր կոտոշներին շատ մոտ։ Բրեթը հասկացավ, թե ինչու են ցլամարտիկի շարժումները գեղեցիկ, երբ ցլին մոտիկ է կանգնած և ինչու այդ նույն շարժումնեըր ծիծաղելի են, երբ ցլամարտիկը ցլից մի փոքր անգամ հեռու է կանգնած։ Ես նրան պատմեցի, թե ինչպես Խոսելիտոյի մահից հետո բոլոր ցլամարտիկները մարտի մի այնպիսի ձև էին մշակել, որ ստեղծում էր վտանգի երևույթ ու սարսափ էր առաջացնում, մինչդեռ ցլամարտիկն այդ ժամանակ շատ ապահով վիճակում էր։ Ռոմերոն հին դպրոցի վարպետությունն էր ցույց տալիս, պահպանելով շարժման գծերի անթերի մաքրություն՝ իրեն առավելագույն վտանգի ենթարկելով, հմտորեն նախապատրաստելով ցլին վերջին հարվածին, նրան ենթարկելով իր կամքին և հարվածից առաջ արդեն նրան բերելով այն գիտակցության, որ ինքը նրա համար անհասանելի է։
― Ես չտեսա, որ նա մի սխակ շարժում անի, ― ասաց Բրեթը։
― Եվ չես էլ տեսնի, քանի դեռ նա վախ չունի։
― Նա երբեք վախ չի ունենա, ― ասաց Մայքը։ ― Նա չափազանց շատ գիտի։
― Նա հենց սկզբից էլ ամեն ինչ գիտեր։ Ուրիշները ամբողջ կյանքում չեն իմանա այնքան, ինչքան նա գիտեր ծնվելու օրից։
― Աստված իմ և որքան գեղեցիկ է, ― ասաց Բրեթը։
― Կարծում եմ, նա արդեն սիրահարվել է այդ ցլամարտիկին, ― ասաց Մայքը։
― Բնավ չեմ զարմանա։
― Մարդ եղեք, Ջեյք։ Այլևս նրա մասին ոչինչ մի պատմեք։ Պատմեք միայն, թե նրանք ինչպես են ծեծում իրենց ծերացած մայրերին։
― Պատմիր ինձ, թե նրանք ինչպես են խմում։
― Օհ, շատ են խմում, ― ասաց Մայքը։ ― Ամբողջ օրը խմում են ու ծեծում իրենց խեղճ, ծեր մայրերին։
― Նա կարծես հենց այդպիսին է, ― ասաց Բրեթը։
― Իսկապես որ, ― ասացի ես։
Մեռած ցլին մոտ բերեցին ջորիներ և կապեցին այդ ջորիներից, հետո մտրակներ շաչեցին, մարդիկ վազեցին և ջորիները տեղներից պոկվելով առաջ սլացան, իրենց ետևից քարշ տալով ցլին, որ ետ էր գցել գլուխը ցցված մի կոտոշով։ Ցուլը սահելով անցավ մրցահրապարակով, ավազի վրա թողնելով լայն մի հետք ու կարմիր դարպասից ներս սահեց։
― Հիմա ներս կթողնեն ևս մի ցուլ, և վերջ։
― Իսկապես՞, ― ասաց Բրեթը։ Նա առաջ եկավ ու արմունկները հենեց արգելապատին։ Ռոմերոն ձեռքի շարժումով իր պիկադորներին նշան արեց անցնել իրենց տեղերը ու կանգնել էր մենակ, թիկնոցը պարզած, մարզահրապարակի վրայով հայացքը սևեռած այն կետին, որտեղից պետք է դուրս գար ցուլը։
Երբ մարտն ավարտվեց, դուրս եկանք ու նորից սկսեցինք շարժվել բազմությանը տրված։
― Այս ցլամարտեերը բավականին հոգնեցնում են, ― ասաց Բրեթը։ ― Ես թուլացել եմ, ոնց որ մի լաթի կտոր։
― Օհ, դու հիմա մի բան կխմես, ― ասաց Մայքը։
Հաջորդ օրը Պեդրո Ռոմերոն մարտ չուներ։ Մյուրյան ցլեր էին և մարտը շատ վատ անցավ։ Մյուս օրը ցլամարտ չկար։ Ֆիեստան սակայն շարունակվում էր գիշեր֊ցերեկ։