Changes

==ԺԲ․ ԾԲ. գլուխ==

― Երևի թե շա՞տ եք զբաղված, մր․ Հիպ, ― ասաց Տրեդլսը, նրա խորամանք խորամանկ հայացքը նկատելով, որ միանգամայն և՛ քննում էր մեզ, և՛ խույս տալիս մեզնից։

Նկատեցի, որ մինչ Ագնեսը մեզ ողջունում էր, Ուրաիսն Ուրիասն ուշի֊ուշով դիտում էր նրան։ Այդ միջոցին նա հրեշտակ լրտեսող չարանենգ դև երևաց ինձ։ Միևնույն ժամանակ մր․ Միկաբրն ու Տրեդլսը իրար հետ մի թեթև ակնարկ փոխանակեցին, և ես միայն տեսա, որ Տրեդլսը դուրս գնաց։

Նկատելով որ իր խոսքերը մեզ վրա ամենևին չազդեցին, նա սեղաի սեղանի ծայրին նստեց, ձեռքերը գրպանների մեջ խոթեց, ոտքերն իրար վրա դրեց ու համառությամբ սկսեց սպասել, թե ի՞նչ կլինի։

«Աշխատելով ձեր առջև՝ ամբաստանելու մի անզգամ սրիկա, որի նմանը դեռ աշխարհում չի տեսնված (մր . Միկաբրը շարունակ թղթին նայելով քանոնը դեպի Ուրիաս Հիպը մեկնեց, ինչպես մի կախարդական փայտ), ― աղաչում եմ, որ իմ անձը նկատի չառնեք։ Մանկությանս օրերից դրամական տագնապների զոհ եղած մի մարդ եմ ես։ Նախատինք, կարիք, հուսահատույթուն, խելագարություն ― սրանք են ահա ամբողջ կյանիքս ընկերները, թե՛ ամբողջությամբ, թե՛ ջոկ֊ջոկ։

(Ոչ մի բան չէր կարող հավասարվել այն զվարճության, որ մր․ Միկաբրն զգում էր, իր անձն այդ աղետների զոհ լինելը նկարագրլեիսնկարագրելիս, ― բայց եթե նամակը կարդալուց վայելած հաճույքը և այն մեծարանքը, որ նա ինքը գլուխը շարժելով նվիրում էր իր գրության, երբ նկատում էր, որ իր միտքը կրտուկ է արտահայտված)։

Այդ տեսարանի պես ծիծաղելի բան չէի տեսել։ Մր․Միկաբրը Մր․ Միկաբրը իր քանոնը զինվորական սրի նման ճոճելով, շարունակում էր «Մոտեցի՛ր, մոտեցի՛ր» գոռալ, մինչ ես ու Տրեդլսը ճգնում էինք դեպի անկյունը հետ քաշել նրան, որտեղից անդադար դուրս էր նետվում։

«Շաբաթական քսաներկու շիլինգ ու վեց պենսի չնչին գումարից ավելի չէր այն թոշակը, որի հույսով ստիպված էի մտնել․․․ Հիպի բյուրոն (այս անվան առջև նա կանգ էր առնում և ապա սաստիկ թափով արտասանում): ։ Մնցածը պիտի պաշտոնական վարպետությանս չափով որոշվեր, և կամ ավելի ճիշտ ասած՝ անբարոյական նմանության իմ և․․․ Հիպի միջև։ Պե՞տք է արդյոք հիշատակել, որ շատ չանցած՝ ինձ հարկ եղավ դրամական նպաստ խնդրել․․․ Հիպից՝ մրս․ Միկաբրի և մեր անբախտ, բայց միշտ աճող ընտանիքի պես֊պես կարիքները հոգալու համար։ Պե՞տք է արդյոք հիշատակել, որ այդ հարկը նախատեսված էր․․․ Հիպի կողմից, որ այդ ավանսներն օրենքով, մուրհակներով, պետության սահմանած ամեն տեսակ կարգերով ապահովված էին, և որ ես վերջ ի վեջո այդ խորամանկ սարդի ոստայնի մեջ կապված մնացի, ոստայնի, որ ի կորուստ իմ․․․ Հիպն էր հյուսել»։

Մր․ Միկաբրը այնքան էր ախորժում իր թշվառությունը նկարագրող նամակի ոճից, որ իր կրած իրական վիշտն ու տառապանքը կարծեմ իսպառ մոռացել էր։ Նա շարունկեց․շարունակեց․

Այնուհետև էր որ․․․ Հիպն սկսեց այնքան ինձ հավատալ, որքան պետք էր իր դիվային գործերը հոգալու համար։ Այնուհետև էր, որ ես սկսեցի, ― եթե ինձ ներվի Շեքսպիրի պես հայտնել միտքս, ― հյուծվել, մաշվել, դալկանալ։ Ես նկատեցի, որ իմ օգնությունը միշտ այնտեղ է պահանջվում, ուր պետք էր մի թուղթ նենգել և կամ թե մի մարդ խաբել, որին ես մր․ Ո․ Ու. կանվանեմ։ Նկատեցի, որ մր․ Ո֊ին Ու֊ին չարաչար գռփում, կողոպտում են, թեպետև անզգամ․․․ Հիպը չէր դադարում նրա անձնվեր ու շնորհապարտ բարեկամը ձևանալուց։ Այս բոլորը հարկավ վատ է, բայց ինչպես որ ասում է Դանիայի փիլիսոփա արքայորդին մի մեծահռչակ երկրի մեջ, որի հեղինակը եղիասբեթյան եղիսաբեթյան դարի պարծանքն էր, ― «վատագույնը դեռ պիտի գա՜»։

«Մտադիր չեմ, ― շարունակեց նա, ― սույն նամակի սահմանների մեջ մի առ մի թվել (այդ արել եմ մի այլ տեղում) հիշյալ մր․ Ո֊ին Ու֊ին վնասելու համար մեքենայացած այն բազմաթիվ մանր֊մունր խարդավանքները․․․ որոնց ես էլ մասնակից էի լռելայն։ Երբ մի անգամ ես վերջ դրի թոշակ առնելու կամ մերժելու, հաց ուտելու կամ չուտելու, ապրելու կամ մեռնելու ներքին պայքարիս, նպատակս եղավ մերկացնել ու հրապարակ հանել այն գլխավոր չարիքները, որ․․․ Հիպն արել էր ջենտլմենին վնասելու համար։ Քաջալերվելով մի ներքին լուռ ազդարարից և մի արտաքին համակրելի ու սրտաշարժ հուշարարից, որին միս Ո․ Ու․ կանվանեմ, ես ձեռնամուխ եղա մի ծածուկ ու դժվար հետազոտության, որ խղճիս ու մտքիս վկայությամբ ոչ պակաս, քան տասներկու ամիս տևեց՝ ըստ տոմարի»։

Մր․ Միկաբրը վաելչաբար վայելչաբար շապկի օձիքը շտկեց ու շարունակեց կարդալ։

«Երկրորդ։ Հիպը շատ անգամ, ինչպես որ հավաստի գիտեմ, քաջ տեղյակ եմ ու համոզված, կեղծել է մր․ Ո֊ի ստորագրությունը զանազան թղթերում, գրքերում ու հաշիվներում․ և այդ արել է մանավանդ մի գործի մեջ, որ ես կարող եմ հայտ առենլառնել, ապացուցել ու հաստատել, օրինակի համար, հետևյալ կերպ, այսինքն․․․»

« Եվ «Եվ այժմ այդ փաստաթուղթը, ― կրկին կարդաց մր․Միկաբրըմր․ Միկաբրը, քարոզի բնաբանը կարդացողի պես շուրջը նայելով, ― իմ մոտ է, այսինքն՝ իմ մոտ էր այս առավոտ, երբ արդեն սույն տողերը գրված էին, բայց հետո մր․ Տրեդլիսն հանձնեցի»։

«Երրորդ։ Վերջապես կարող եմ ապացուցել․․․ Հիպի խարդախած գրքերով և․․․ Հիպի իսկական հիշատակարանով (որ մրս․ Միկաբրը պատահմամբ գտել էր մեր այժմյան բնակարանի վառարանից հանված մոխրակույտում), ― կարող եմ հաստատել, որ չարաբաստիկ մր․ Ո֊ի Ու֊ի տկարությունը, սխալները, թերությունները, նույնիսկ առաքինի հատկությունները, մինչև անգամ հայրական սերն ու պատվի զգացումը տարիներից ի վեր հարստանալու գործիք են եղել այդ ընչաքաղց, այդ նենգամիտ, այդ գարշելի․․․ Հիպի ձեռքում, որ տարիներից ի վեր այդ․․․ Հիպը խաբում, գռփում, կողոպտում էր մր․ Ո֊ին․ Ու֊ին․ որ ագահությունից զատ այդ․․․ Հիպի գլխավոր նպատակն էր իսպառ նվաճել, ստրկացնել մր․ Ո֊ին Ու֊ին և միս Ո֊ին Ու֊ին (լռության եմ տալիս նրա վերջին չար մտքերն օրիորդի նկատմամբ)։ Ես պատրաստ եմ ապացուցել և․․․ Հիպի նորագույն, դեռ երեք ամիս առաջ գլուխ բերած ստորությունը։ Նա հարկադրեց մր․ Ո֊ին Ու֊ին մի թուղթ գրել, թե մր․ Ո֊ն Ու֊ն իր ամբողջ մասն ընկերության գործերի մեջ և նույնիսկ իր տան ամբողջ կարասիքը․․․ Հիպին է թողնում՝ այն պայմանով, որ․․․ Հիպը նրան տարին չորս անգամ․․․ եռամյա թոշակ վճարի։ Եվ հենց այդ միջոցին, երբ մր․ Ո֊ն Ու֊ն մի քանի անզգույշ առևտուր արած լինելով, իրոք դրամի կարոտ էր իր օրինական ու բարոյական պարտավորությունները կատարելու համար․․․ Հիպը սկսեց նրա գործերի վիճակը վատ գույներով ներկայացնող տագնապիչ և շինծու լուրեր տարածել և ապա նրան զարհուրելի տոկոսներով փող առաջարկել, որ իբր թե․․․ Հիպը իր կողմից էր նրան տալիս․ այն, ինչ իրոք նույն ինքը մր․ Ո֊ից Ու֊ից թռցրել էր և խարդախությամբ ուրիշ գործերում շահեցրել։ Ահա այսպիսի խաբեպատիր ու չարամիտ հնարներով պարավանդեցին, կաշկանդեցին, կապեցին, թակարդեցին թշվառ մր․ Ո֊ին։ Ու֊ին։ Մր․ Ո֊ն Ու֊ն էլ վերջ ի վերջո կարծելով, թե անունն ու պատիվը վտանգված են, թե սնանկությունը մոտալուտ է, իր միակ հույսն այդ մարդակերպ հրեշի վրա դրեց (մր․ Միկաբրը մի առանձին հաճույքով մարդակերպ հրեշ խոսքերը շեշտեց, իբրև մի նոր ասացված)․․․ որ իրեն անհրաժեշտ էր դարձրել՝ նրա կործանումը լրացնելու համար։ Ես հանձն եմ առնում այդ ամենն ապացուցել․ հավանորեն և դեռ ուրիշ շատ բաներ»։

«Արդ վերջացրի։ Կմնա միայն, որ իմ ամբաստանության ճշմարտությունը հաստատեմ և ապա թե թշվառության դատապարտված գերդաստանի հետ միասին այս միջավայրից անհետանամ, ուր մենք կարծես մի բեռ ենք։ Եվ այդ շուտով կկատարվի։ Իրավամբ կարելի է ենթադրել, թե մեր ստնտու մանուկը, որ գերդաստանիս ամենաքնքուշ անդամն է, ամենից առաջ շունչը կփչի անոթի մնալուց, և թե երկվորյակ եղբայրներն էլ նրա օրինակին կհետևեն։ Եղիցե կամք տյառն օրհնյալ։ Ինձ գալոգալով, Կենտըրբրին արդեն բավական տրորեց ինձ․ մնացածը բանտն ու սովը կլրացնեն։ Հույս ունեմ, սակայն, որ այս տաժանելի ու մեծաջան հետազոտությունը, որ անդուլ տոկունությամբ սովամահ լինելու վտանգով, հսկելով ու տքնելով կատարել եմ արշալույսի, վերջալույսի և մութ գիշերվա լռիկ ժամերինմ ժամերին, ― այն էլ մի արթուն լրտեսի աչքերի տակ, որին Դև անվանելը քիչ կլիներ․․․ ավելացրեք՝ ծնողական կարիքների դեմ մաքառելով, ― հույս ունեմ, որ այս հետազոտությունը իմ մահվան խարույկի վրա գեթ մի շիթ քաղցրության ցող կկաթեցնի։ Եվ ինձ համար դա հերիք է։ Ես գոհ կլինեմ, եթե իրավամբ իմ մասին ասեն, ինչ որ երբեմն ասվել է մի ծովային քաջ հերոսի մասին, որի հետ, սակայն, համեմատվելու լրբություն չունեմ, ― թե այս բոլորը ես արել եմ ոչ թե շահամոլ ու եսական հաշիվներից դրդվելով, այլ միայն հանուն

― Այպիսի Այսպիսի դեպքերում՝ անշուշտ, ― պատասխանեց Տրեդլսը։

Մենք բոլորս նրանից շնորհակալ էինք, բոլորս կցանկանայինք, ինչքան որ մեր այն հուզված ու շփոթ դրության մեջ կարելի էր, ցույց տալ նրան, որ իրոք շնորհակալ ենք․ ուստի բոլորս էլ միասին կգնայինք, եթե Ագնեսն ստիպված չլիներ հոր մոտ վերադառնալ, ― որին մինչև այժմ չեն համարձակվել մի ուրիշ բան ներշնչել, բացի միայն մի տկար հույսից, և եթե մեզնից մեկն էլ պարտավոր չլիներ Ուրաիսի Ուրիասի մոտ պահապան մնալ։ Այդ պաշտոնը Տրեդլսին վիճակվեց, որից հետո մր․ Դիկը պիտի փոխարիներ, և այսպես մր․ Միկաբրի հետ մր․ Դիկը, տատս ու ես գնացինք։ Իմ երախտավոր սիրելի Ագնեսից շտապով հրաժեշտ առնելիս՝ հիշեցի այն սոսկալի վտանգը, որից նրան․․․ չնայելով իր վեհանձն արիության․․․ գուցե այդ առավոտ փրկեցինք, և սրտանց շնորհակալ եղա իմ մանկության աղետներից, որոնց շնորհիվ ծանոթացել էի մր․ Ուիլկինս Միկաբրի հետ։

― Ներեցեք, սիրելի մր․ Կոպպերֆիլդ, ― ասաց խեղճ կինը, ձեռքն ինձ մեկնելով։ ― Ես տկար եմ, և չէի կարող դիմանալ այն ցնծության, որ մր․ Միկաբրի ու իմ մեջ ծագած վերջին թյուրիամցության թյուրիմացության չիք դառնալու առթիվ զգացի։

― Հնար լինե՞ր, ― գոչեց տատս։ ― Խոսք չկա, որ կլինի, և ձեր ուզածին պես կլինի։ Այս բանը լավ կշռեցեք։ Ահա Դավթի բարեկամներից մի քանիսը շուտով Ավստրալիա պիտի գնան։ Եթե դուք էլ որոշեք գնալ, ինչո՞ւ միևնույն նավով չգնաք։ Դուք կարող եք օգնել միմյանց։ Լավ մտածեցեք այս մասին, մր․ և մրս․ Միկաբր։ Ժամանկ Ժամանակ գտեք և այս բանը լավ կշռեցեք։

==ԺԳ․ ԾԳ. գլուխ==

― Օ՜հ, Դոդի, երբեմն ինձ թվում է․․․ չէ՞որ չէ՞ որ ես միշտ խենթուլիկ եմ․․․ թե այդ երբեք չի լինի։

― Ասացի՝ լավ է, որ այդպես է, ― շշնջում է նա, սեղմելով ինձ իր գրկում։ ― Հավատա, Դոդի, մի քանի տարի անցնելուց հետո չէիր կարողանա երեխա֊կնոջդ այնքան սիրել, որքան այժմ․ դարձյալ մի քանի տարուց հետո՝ նա քեզ այնքան կձանձրացներ, այն ասիտճան կհիասթափերաստիճան կհիասթափեիր, որ այժմյան սիրուդ կեսն անգամ չէիր տա նրան։ Գիտեմ, շատ ջահել ու տխմար էի։ Այսպես լավ է։

==ԺԴ․ ԾԴ. գլուխ==

Տեղը չէ նկարագրել, թե հոգիս ինչ զգաց այդ դառնաղետ պատահարից։ Ինձ թվում էր, թե իմ առջև ապագան մի քարե անջրպետով փակված է, կյանքիս ուժն ու եռանդը սպառված, և գերեզմանից բացի, ուրիշ ապաստան չի մնում ինձ։ Սակայն այս թախիծը միայն հետզհետե հոգուս վրա բռնացավ, այլ ոչ թե վշտիս սկզբին։ Եթե իմ պատմելիք դեպքերը իսկույն ևեթ իմ շուրջը չդիզվեին՝ նախ վիշտս շփոթելով ու հետո աճեցնելով, գուցե հենց սկզբից վհատության մեջ ընկնեի։ Ինչևիցե՝ իմ սեփական թշվառության ամբողջ բեռն զգալուցս առաջ մի որոշ ժամանակ անցավ, երբ մինչև անգամ սկսել էի կարծել թր թե ցավերիս ամենասուր ճգնաժամը լրացել է, և թե քիչ֊քիչ սիրտս կսփոփվի այն ջինջ ու սիրուն պատկերները հիշելով, որոնց գողտրիկ պատմությունն արդեն ընդմիշտ փակված էր։

Տրեդլսի առաջարկությամբ, Տրեդլսի, որ տրտմությանս միջոցին մի անձնվեր ու սրտակից ընկեր էր, մենք բոլորս, այսինքն՝ տատս, Ագնեսն ու ես Կենտըրբրի վերադարձանք։ Ժամադրության համաձայն՝ իսկույն գնացինք մր․ Միկաբրի մոտ, որ մեզ արդեն սպասում էր։ Մեր փոթորկալի ժողովից հետո Տրեդլսը երկար աշխատել էր հաշիվները կարգի բերել թե՛ մր . Միկաբրի և թե՛ մր․ Ուիկֆիլդի տանը։ Խեղճ մրս․ Միկաբրը սաստիկ հուզվեց ինձ սևազգեստ տեսնելով․ չնայած երկարամյա աղմուկներին ու հոգսերին, նրա սրտում դեռ շատ բարություն կար։

― Այդ բոլորը շատ լավ է, ― խրախուսելով ասաց տատս։ Մրս․ ― Միկաբրն էլ զբաղված էր անշուշտ։

― Ո՛՛չՈ՛չ, Միկաբր, ― ասաց մրս․ Միկաբրը, գլուխը շարժելով։ ― Դու նրանց երբեք չես հասկացել, նրանք էլ քեզ չեն հասկացել։

― Եվ ի վերջո, բոլոր նախատինքն իր վրա առնում, ― հարեց տատս։ ― Նա գրել էր ինձ մի անմիտ նամակ, ուր գողության ու անլուր ստորության մեջ էր մեղադրում իրեն։ Այնուհետև մի առավոտ ես նրա մոտ գնացի, ճրագ պահանջեցի և նամակն այրելով ասացի նրան, որ եթե մի օր իր պարտքն ինձ վճարելու հնարավորություն գտնի, թող վճարի, իսկ եթե ոչ՝ այդ մասին լռություն պահի՝ գոնե իր աղջկա սիրուն․․․ Չհամարձակվեք ինձ բան ասել, թե չէ իսկույն կանհետանամ այստեցից։այստեղից։

― Մր․ Միկաբրը այդ բոլոր գործողությունները․․․ նա գործողություն է անվանում այդ․․․ մեկ֊մեկ հիշատակել է իր ելևմտի մատյանում, ― ասաց Տրեդլսը ժպտալով, ― և նրա հաշվով՝ ընդհանուր գումաարը գումարը մի հարյուր երեք ստեռլինգ ու հինգ շիլինգ է։

― Դե, մր․ Միկաբր, ― ասաց տատս մի որոշ ժամանակ նրան լուռումունջ նայելուց հետո, ― եթե ինձ ներեք համեստ կարծիքս հայտնելու, այսուհետև ամենից լավն այն կլինի, որ այդպիսի բաներ շարադրելուց մի անգամ ընդմիշտ հրաժարվեք։

Կառքից իջանք և անշու ք անշուք դագաղին հետևեցինք մինչև մի որոշ անկյուն, որ լավ հիշում եմ։ Այնտեղ էլ թաղման կարգը կատարվեց․․․

==ԺԵ․ ԾԵ. գլուխ==

Ես հին պանդոկն իջա և հետո ծովը դիտելու գնացի։ Ավազով, ծովասիզով ու փրփուրով ծածկված փողոցում ամեն մի քայլում գայթում էի․ կտուրներից ընկնող կղմինդրներն սպառնում էին գլուխս ջախջախել․ անկյուններում ստիպված էի մարդկանց փարվել, որ քամու հոսանքից չտարվեմ։ Ծովափին մոտենալիս ոչ միայն նավաստիներ տեսա, այլև բնակիչների մեծ մասը՝ տների մոտ ու պատերի տակ հավաքված, ոմանք փոթորկի դեմ խիզախելով, մերթընմերթ մերթընդմերթ ծովափին նայելու էին դուրս գալիս, բայց և իսկույն հողմահալած ետ փախչում։

Հողմը գուցե մեղմացել էր, բայց շատ սակավ, և չէր կարելի այդ նկատել, ինչպես որ չէր նկատվի հինգ֊վեց թնդանոթի լռելն այն հարյուր ու հարյուր թնդանոթներից, որոնք որոտում էին երազիս մեջ։ Բայց ծովն ամբող ամբողջ գիշեր մոլեգնած լինելով, այժմ շատ ավելի ահեղ էր, քան առաջ․ սոսկալի էր տեսնել, թե նրա ալիքները որքան են դիզանում և մեկը մյուսին տապալելով, դեպի ափը գահավիժում։

Կայմերից մեկը վեց կամ ութ ոտնաչափ կամրջից վեր ջախջախված էր և մի կողմ ընկած՝ բզիկ֊բզիկ առագաստներով ու թոկերով խճճված․ և մինչ նավն ամեհի ցնցումներով անդադար երերում ու տատանվում էր, այդ բոլոր բեկորները շարունակ նրա կողքն էին ծեծում, ասես թե նրան ճեղքեոլու ճեղքելու համար։ Դեռ փորձում էին բեկորները կտրել և ծովը նետել, և երբ դեսուդեն ձգվող նավը իր ցռուկը դեպի մեզ ուղղեց, ես նրա վրա տապարով աշխատող նավաստիներ տեսա հայտնապես և մանավանդ մի գանգրահեր տղամարդ, որ ամենից շատ էր ճիգ թափում։ Սակայն հենց այդ րոպեին ափի կողմից մի զարհուրելի աղաղակ թնդաց, որ նույնիսկ մրրիկի որոտման մեջ լսելի եղավ․ կատաղի ալիքները նավի վրա գրոհ տալով, նրա կողը թռցրին, և մարդիկ, կամուրջ, տախտակ, տակառ, գերան ու պարան ― ամեն բան եռացող անդերի խորքը մղեցին, ինչպես մի չնչին խաղալիք։

Նավի վրա մի զանգակ կար, և մինչ նավը հուսահատությունից խելակորույս էակի նման դանդաղում էր ու դեդուդեն դեսուդեն ընկնում, մերթ իր ամբողջ ամայի հարկը դեպի մեզ հակելով, մերթ ողը վհատաբար դուրս տնկելով, ― զանգակը հնչում էր, և քամին անբախտ մարդկանց մահվան բոթը մեզ գուժում։ Նավը դարձյալ անհետացավ, հետո նորից երևաց։ Չորս հոգուց երկուսն արդեն չկային։ Տագնապը ծովափի վրա սաստկանում էր։ Տղամարդիկ ձեռքերը կցելով հառաչում էին, կանայք երեսները շուռ տալով ճչում։ Մի քանիսը գժվածի պես վազվզում էին ծովեզերքին և օգնություն կանչում, ու ոչ մի օգնություն չէր կարելի հասցնել։ Վազողներից մեկն էլ ես էի․ ես իմ բարեկամ նավաստիներին ջերմաջերմ աղաչում էի թույլ չտալ, որ այն երկու թշվառները մեր աչքի առջև զոհ գնան։

==ԺԶ․ ԾԶ. գլուխ==

Առաջին վայրկայնին վայրկյանին սիրտ չարի դռան հնչակը քաշելու, իսկ երբ քաշեցի, նա կարծես թե բերած գույժս հնչեցրեց։

― Ես զիջեցի․․․ ինչ որ չպիտի անեի, եթե նրա տղայայան տղայական սիրով հափշտակված չլինեի․․․ մի խաղալիք դառնալու, մի զվարճալիք, որի հետ կարելի է մի պարապ ժամ անցկացնել, հետո դեն գցել և ապա նորից վերցնել, նայելով րոպեի բերմունքին։ Երբ նա հափրացավ, ես էլ հափրացա։ Երբ նրա թռուցիկ սերը հանգավ, ես չուզեցի, թեև կարող էի, նորից նրան դեպի ինձ քաշել, ինչպես և չէի ուզի նրա կինը դառնալ, եթե նա ստիպվեր պսակվել ինձ հետ։ Մենք իրարից զատվեցինք առանց մի բառ ասելու։ Դուք թերևս այդ տեսաք, և գոհ էիք։ Այնուհետև ես երկուսիդ միջև ոչինչ էի, մի հին կարասի, մի առարկա, որ ոչ աչք ունի, ոչ ականջ, ոչ զգացում, ոչ էլ բնավ հիշողություն։ Հառաչո՞ւմ եք։ Հառաչեցեք և ձեր դաստիարակության հետևանքը ողբացեք, այլ ոչ թե ձեր սերը։ Ասում եմ ձեզ՝ մի ժամանակ այնպես ջերմ եմ սիրել նրան, ինչպես որ դուք ձեր օրումը չեք սիրել։

― Եվ եթե որդու սխալները․․․ ― շարունակեցի ես։

==ԺԷ․ ԾԷ. գլուխ==

― Ես կցանկանամ, ― շարունկեց շարունակեց մրս․ Միկաբրը, ― որ եթե կարելի է այսպես ասել, մր․ Միկաբրն իր բախտի Կեսարը լինի։ Այս է ըստ իս, սիրելի մր․ Կոպպերֆիլդ, նրա բուն դիրքը։ Փափագս այս է, որ նա ներկա ուղևորության հենց առաջին րոպեից նավի առաջամասին կանգնի և բարձրաձայն հայտարարի․ «Բա՛վ է, որքան զուր հուսացի, բա՛վ է, որքան չարչարվեցի։ Այդ բոլորը հին աշխարհում պատահեց։ Այժմ ես նորումն եմ։ Դուք ինչո՞վ ինձ վարձահատույց կլինեք։ Բերեք տեսնեմ»։

Մենք մեր մակույկն իջանք և փոքր֊ինչ հեռնալովհեռանալով, կանգ առանք նավի շարժվելը տեսնելու համար։ Պայծառ արևը մայր մտնելու վրա էր։ Նավը մեր մակույկի ու հրափայլ հորիզոնի միջև էր կանգնած։ Նրա ամեն մի կայմը, առագաստն ու պարանը ջինջ օդի մեջ փայլում էր։ Այնուհետև ես չեմ տեսել այնքան սիրուն, այնքան տխուր, բայց և այնպես հուսալի բան, որքան այդ փառահեղ նավը, որ դեռ անշարժ կանգնած էր շառագույն ջրի երեսին, մինչ բոլոր նավորդները կամրջի վրա էին հավաքվել գլխաբաց, լուռումունջ։

==ԺԸ․ ԾԸ. գլուխ==

Գիտակցությունը հետո եկավ, բայց ոչ հանկարծ, այլ քիչ֊քիչ, կամաց֊կամաց։ Հեռանալուս րոպեին ինձ պաշարող անհաճո զգացումը ժամ առ ժամ սաստկացավ։ Սկզբում դա զրկանքներիս առթիվ զգացած մի անորոշ տրտմություն էր, մի ծանր թախիծ։ Հետո նա աստիճանաբար մի վհատեցուցիչ գիտակցություն դարձավ, գիտակցություն այն բոլոր կորուստների, որ կրել եմ․․․ կորած սիրո, կորած բարեկամության, անհետացած եռանդի, գիտակցություն՝ իմ առաջին մտերմության, սրտիս առաջին հույզերի, կայնքիս կյանքիս օդային ամրոցների, որոնք խորտակվել էին և մի առ մի չքացել։ Այնուհետև ի՞նչ էր մնում ինձ իմ շուրջը՝ մի մռայլ, ավեր, ամայի անապատ։

Զվիցերիա էլ հանդիպեցի։ Մտա այնտեղ Իտալիայից՝ ալպիական մեծ կիրճով, և սկսեցի լեռնեում լեռներում շրջել մի առաջնորդի ուղեկցությամբ։ Արդյոք սրտիս դո՞ւր էին գալիս այց վեհավայր մենությունները, ― չգիտեմ։ Հրաշալի էին սոսկալի վիհերն ու բարձրունքերը, որոտագոչ հեղեղները, ձյունի ու սառցի անապատները․ սակայն միտքս նրանցից սնունդ չէր ստանում։

Երբ հովիտը մտա, երեկոյան արեգակը շողշողում էր ձյունապատ գագաթների վրա, որոնք հավիտենական ամպերի նման պարփակում էին նրան հեռվից։ Լեռների կանաչ ստորոտում մի փոքրիկ գյուղ էր նստած խորշի մեջ, իսկ քնուշ դալարից փոքր֊ինչ վեր՝ եղևնու մութ անտառներ էին բարձրանում, ձմռան ձյունի հյուսերից պաշտպանելով հովիտը։ Ավելի վեր՝ շարեշար դիզվում էին գորշագույն ժայռեր, ապառաժներ, սառցի փայլուն զանգվածներ և տեղ֊տեղ աչքի ընկնում կանաչագույն բծերի նման արոտներ՝ բոլորն պաղպաջուն ձյունով պսակված։ Սարերի լանջերին դեսուդեն նշմարում էի հատ֊հատ տնակներ, որոնք հսկայական գագաթների առջև թզուկների խաղալիքի նման էին։ Այդպես էր թվում և հովտում փակված սիրուն գյուղը իր փայտաշեն կամրջով, որի ներքև գետակը քարերի վրայից թռչկոտում էր ու որոտալով ծառերի տակ անհետանում։ Անդորավետ օդի մեջ հեռվից մի հովվական երգ հնչեց, և մինչ մի ոսկեփայլ ամպիկ էր գալիս սարի լանջին նստելու, այն երգն ինձ ոչ երկրային, այլ երկնային երաժշտություն թվաց։ Եվ այդ խաղաղ ժամին մեծազոր բնույթյունը բնությունը հանկարծ հետս խոսել սկսեց, և ես իմ հոգնած գլուխը, որ նրա սրտաշարժ հորդորին հլու էր, խոտերին դրեցի ու լաց եղա։ Դորայի մահից ի վեր, ես դեռ այդպես չէի լացել։

Այս մորմոքիչ մաքառումն ինձ շատ էր տանջում․ բայց և այնպես ազնվության պարտք էի համարում ինձնից հեռու քշել՝ իմ զառամած հույսերով այդ պատվական օրիորդին դիմումն անելու գաղափարը, քանի որ ես ինքս էի մերժել նրան, երբ հույսերս դեռ թարմ էին, դեռ զվարթ։ Ես այլևս չէի աշխատում ինձանից թաքցնել, որ սիրելով սիրում ու լիովին նվիրված եմ նրան․ սակայան սակայն մտքիս մեջ էլ կրկնում էի, թե արդեն ուշ է և պետք չէ մեր երկարամյա մտերմության բնույթը փոխել։