― Ահա ձեր հակառակորդները, ահա Պիտեր Վիլքսի ժառանգների մի նոր զույգ։ Վճարեցեք դրամը, վճռեցեք, այս զույգերից ո՞ր մեկն է ավելի դուր գալիս ձեզ։
==Գլուխ քսանիններորդ==
Ամբոխն իր հետ բերում էր չափազանց դուրեկան արտաքինով մի ծեր ջենտլմենի, ինչպես և նույնքան համակրելի մի երիտասարդի։ Երիտասարդի աջ թևը կապված էր վզից։ Աստվա՜ծ իմ, ինչպե՜ս էին մարդիկ անընդհատ գոչում ու ծիծաղում։ Բայց ես ոչ մի ծիծաղելի բան չէի տեսնում և կարծում էի, թե թագավորն ու դուքսը, տեսնելով այդ, որոշ չափով կձգվեն, կգունատվեն։ Բայց ոչ, նրանք բոլորովին էլ չգունատվեցին։ Դուքսը ցույց էլ չտվեց, թե ինչ֊որ բան է տեղի ունենում։ Նա շարունակում էր շրջել «գո՛ւ֊գո՛ւ» անելով՝ երջանիկ ու գոհ, նման այն խնոցուն, որի մեջ գլգլում են կաթն ու կարագը։ Ինչ վերաբերում է թագավորին, նա ապշած ու թախծալից նայում, նայում էր, այս նորեկներին, կարծես նրա սիրտը մղկտում էր, որ աշխարհում կարող են լինել այդ աստիճանի խարդախ ու սրիկա մարդիկ։ Նա այդ դերը սքանչելի էր կատարում։ Ավանի անվանի մարդկանցից շատերը հավաքվել էին նրա շուրջը՝ հասկացնել տալու, որ իրենք իր կողմն են։ Նորեկ ծերունի ջենտլմենը կատարելապես ապշել, առեղծվածային վիճակի մեջ էր ընկել։ Շուտով նա սկսեց խոսել, և ես անմիջապես նկատեցի, որ նա բառերն արտասանում է ինչպես անգլիացի և ոչ թե թագավորի նման, թեև նմանեցնելու տեսակետից թագավորի արտասանությունն էլ վատ չէր։ Ես չեմ կարող այստեղ տալ ծերունի ջենտլմենի բառերը, ոչ էլ կարող եմ նմանեցնել։ Նա դարձավ դեպի ամբոխը և խոսեց մոտավորապես այսպես․
― Սա ինձ համար միանգամայն անսպասելի էր, և ես ուղղակի ու անկեղծորեն խոստովանում եմ, որ շատ էլ պատրաստ չեմ դիմադրելու և պատասխանելու։ Ճանապարհին մեր գլխին փորձանք եկավ։ Եղբորս թևը կոտրվեց և մեր ճանապարհորդական ծանրոցները երեկ գիշեր սխալմամբ ափ դուրս բերին այստեղից վերև, մի փոքրիկ քաղաքում։ Ես Պիտեր Վելքսի եղբայր Հարվին եմ, սա էլ նրա եղբայր Վիլյամն է, որը չի կարող լսել կամ խոսել, նույնիսկ չի կարող նշաններով բավականաչափ բան հասկացնել, որովհետև այժմ միայն մեկ ձեռքն է շարժվում։ Մեկ֊երկու օրից, երբ ծանրոցները կստանամ, կարող եմ ամեն ինչ ապացուցել։ Բայց մինչև այդ ուրիշ ոչինչ չեմ ասի, կգնամ հյուրանոց և կսպասեմ։
Նա ու նոր խուլ ու համրը հեռացան։ Թագավորը նրանց հետևից քրքջաց ու ծաղրեց․
― Թևն է կոտրվել։ Հավանական է չէ՞։ Շատ էլ հարմար է մի խարդախ մարդու համար, որը ստիպված է նշաններով խոսել, բայց չգիտե, թե ինչպես։ Իրերը ճանապարհին կորել են։ Հիանալի է, նույնիսկ բավական խորամանկ ձև է տվյալ պարագայում։
Եվ նա նորից ծիծաղեց, ծիծաղեցին և հավաքվածները, բացի երեք֊չորս կամ վեց հոգուց։ Վերջիններից մեկը բժիշկն էր, մյուսը՝ սրահայաց մի ջենտլմեն՝ ուսին կապերտից հին ձևի խուրջին գցած։ Նա նոր էր դուրս եկել շոգենավից և ցածրաձայն խոսում էր բժշկի հետ, երբեմն էլ հայացքը ուղղում թագավորին։ Գլուխները շարժվում էին ի հաստատումն միմյանց ասածի։ Դա օրենսգետ Լեվի Բելն էր, որ գետով բարձրացել էր Լուիսվիլ։ Երրորդը բարձրահասակ, չեչոտ դեմքով մի աժդահա մարդ էր, որը, գալով այնտեղ, լսեց ծերունի ջենտլմենի ասածները սկզբից մինչև վերջ և այժմ լսում էր թագավորին։ Երբ թագավորը վերջացրեց, այս մարդը վեր կացավ ու ասաց․
― Լսեցեք, եթե դուք Հարվի Վիլքսն եք, ապա ասացեք, թե ե՞րբ եկաք այս ավանը։
― Հուղարկավորությունից մեկ օր առաջ, բարեկամ, ― ասաց թագավորը։
― Օրվա ո՞ր ժամին։
― Երեկոյան, մայրամուտից մեկ֊երկու ժամ առաջ։
― Ինչո՞վ եկաք։
― Եկա «Սյուզեն Պոուել» շոգենավով, Ցինցինատիից։
― Լավ, ուրեմն՝ ինչպե՞ս կարողացաք առավոտյան մակույկով լինել հրվանդանի մոտ։
― Ես առավոտյան հրվանդանի մոտ չեմ եղել։
― Ստում եք։
Մի քանիսը միջամտեցին ի պաշտպանություն թագավորի, և չեչոտին խնդրեցին այդ ձևով չխոսել ծերունու և քարոզչի հետ։
― Կորչի՛ սրա նման քարոզիչը։ Սա խաբեբա է, ստախոս։ Այդ առավոտ նա նավակով ափ էր դուրս եկել հրվանդանի մոտ։ Ես այնտեղ եմ ապրում, գիտեք, չէ՞։ Այն ժամանակ այնտեղ էի, երբ սա էլ այնտեղ էր։ Ես տեսա նրան։ Նա մակույկով այնտեղ եկավ Թիմ Քոլլինսի ու մի տղայի հետ։
Բժիշկը վեր կացավ ու ասաց․
― Եթե այն տղային բերենք այստեղ, կճանաչե՞ք, Հայնս։
― Կարծում եմ, որ կճանաչեմ, բայց հաստատ չեմ կարող ասել։ Ա՛յ, այն տղան է, այնտեղ կանգնած։ Շատ հեշտ ճանաչեցի։
Նա մատով ցույց տվեց ինձ։ Բժիշկն ասաց․
― Հարևաննե՛ր, ես չգիտեմ նոր եկող զույգն էլ խարդախ է, թե ոչ, բայց եթե այս երկուսը խարդախ մարդիկ չեն, այդ դեպքում ես հիմար մարդ եմ, ուրիշ ասելիք չունեմ։ Իմ կարծիքով մեր պարտականությունն է հետևել, որ սրանք չհեռանան այստեղից, մինչև լրիվ պարզենք այս հարցը։ Դե՛, արի, Հայնս, բոլորդ եկեք։ Մենք այս մարդկանց տանելու ենք պանդոկը, որ երես առ երես հանդիպեն մյուս զույգի հետ, և ես կարծում եմ՝ մենք իսկույն որոշ բան կպարզենք։
Ամբոխին շատ դուր եկավ այդ առաջարկը, թեև թագավորի կողմնակիցները, գուցե այնքան էլ գոհ չէին։ Բոլորս ճանապարհ ընկանք դեպի պանդոկ։ Իրիկնադեմ էր։ Արեգակը մայր էր մտնում։ Ինձ առաջնորդում էր բժիշկը՝ ձեռքս բռնած։ Նա բավական բարեհաճ էր իմ նկատմամբ, բայց երբեք ձեռքս բաց չթողեց։
Մեզ բոլորիս բերեցին պանդոկի մի մեծ սենյակ և վառեցին մի քանի մոմ։ Այստեղ բերին և նոր զույգին։ Ամենից առաջ բժիշկն ասաց․
― Ես չեմ ուզում այս երկու մարդկանց նկատմամբ շատ խիստ լինել, բայց, իմ կարծիքով, սրանք խաբեբաներ են և կարող են մեղսակիցներ էլ ունենալ, որոնց մասին ոչինչ չգիտեմ։ Եթե կան մեղսակիցներ, ապա դրանք չեն փախչի, իրենց հետ տանելով Պիտեր Վիլքսի թողած դրամը։ Միանգամայն հնարավոր է։ Եթե այս մարդիկ խաբեբաներ չեն, ապա դեմ չեն լինի, որ դրամն էլ բերել տանք այստեղ և պահենք, մինչև նրանք ապացուցեն, որ խաբեբաներ չեն։ Ճիշտ չէ՞։
Բոլորը համաձայնեցին այս առաջարկությանը։ Ինձ թվում էր, թե նրանք մեր խմբին բավական նեղ վիճակի մեջ գցեցին հենց սկզբից։ Բայց թագավորը տխուր նայեց նրանց ու ասաց․
― Ջենտլմեններ, շատ կուզենայի, որ դրամն այնտեղ լիներ, որովհետև ես ցանկություն չունեմ որևէ բանով խոչնդոտ հանդիսանալ այս թշվառ գործի ուղղամիտ, հրապարակային, բացեիբաց քննարկմանը, բայց, ավա՜ղ, դրամն այլևս չկա, կարող եք մեկին ուղարկել և ստուգել, եթե ուզում եք։
― Ուրեմն՝ որտե՞ղ է։
―Է՛հ, երբ եղբորս դուստրը դրամը հանձնեց ինձ պահելու իր համար, ես վերցրի ու թաքցրի այն իմ մահճակալի ծղոտե ներքնակի մեջ։ Չէի ցանկանում մի քանի օրվա համար այստեղ բանկ դնել։ Մահճակալը համարում էի ապահով տեղ, մենք էլ, նեգր ծառաներ չունենալով, ենթադրում էինք, թե նրանք նույնքան ազնիվ են, որքան Անգլիայում ունեցած մեր ծառաները։ Բայց հենց հաջորդ առավոտյան նեգրերը գողացել էին դրամը, երբ ես ներքև իջա և վաճառեցի նրանց։ Դեռ չգիտեի, թե դրամը գողացված է։ Այնպես որ նրանք հանգիստ հեռացան՝ իրենց հետ տանելով դրամը։ Այստեղ է իմ ծառան, որը կարող է այդ մասին ձեզ պատմել, ջենտլմեններ։
Բժիշկը և մի քանի այլ մարդիկ ասացին․ «Անհեթեթ բացատրություն»։ Ես նկատեցի, որ հազիվ թեկուզ մի հոգի լիովին հավատաց նրան։ Մեկը հարցրեց ինձ, թե տեսե՞լ եմ նեգրերին դրամը գողանալիս։ Ես ասացի՝ ոչ, բայց տեսել եմ նրանց սենյակից դուրս սողոսկելիս ու շտապ հեռանալիս։ Ասացի, որ այդ պահին մտքովս ոչ մի վատ բան չանցավ, միայն նկատեցի, որ նրանք վախենում են, կարծելով, թե արթնացրել են իմ պարոնին և շտապում են հեռանալ, քանի դեռ պարոնս նրանց չի բռնել։ Նրանք ինձ այլևս հարցեր չտվեցին։ Այնուհետև բժիշկը շրջվեց իմ կողմը, հարցնելով․
― Դո՞ւ էլ անգլիացի ես։
Ասացի՝ այո։ Նա և մի քանիսը ծիծաղեցին, ասելով․
― Սուտ է։
Այնուհետև նրանք շարունակեցին հետաքննությունը և մեզ նեղը լծեցին։ Ժամերը հաջորդում էին իրար, բայց ոչ ոք ոչ մի բառ չասաց ընթրիքի մասին, ոչ էլ, ըստ երևույթին, այդ մասին մտածող կար։ Այդպես շարունակվեց ու շարունակվեց։ Դա ամենախառնաշփոթ բանն էր, որ երբևէ մարդ տեսել է։ Նրանք թագավորին ստիպեցին երկար֊բարակ պատմել իր պատմությունը։ Մյուս ծեր ջենտլմենին ստիպեցին նույնն անել, և այստեղ բոլորը, բացի մի քանի նախապաշարված հիմարներից, կարող էին տեսնել, թե ինչպես նոր եկած ծեր ջենտլմենը ճշմարտությունն է ասում, իսկ մյուսը՝ թագավորը ստում։ Շուտով պահանջեցին, որ ես վեր կենամ ու ասեմ, թե ինչ գիտեմ։ Թագավորը աչքի պոչով խեթ֊խեթ նայեց ինձ, և ես անելիքս հասկացա։ Պատմելով Շեֆֆիլդից, թե ինչպես էինք ապրում այնտեղ, պատմեցի անգլիացի Վիլքսերի մասին և այլն։ Ես դեռ չէի խորացել իմ պատմության մեջ, երբ բժիշկը ծիծաղեց, իսկ իրավաբան Լեվի Բելը ասաց․
― Նստիր, տղաս, եթե ես քո տեղը լինեի, այդքան ջանք չէի թափի։ Տեսնում եմ, որ դու ստելու սովոր չես։ Ասածներդ բանի նման չեն․ վարժվել է պետք։ Քո դերը բավական անճարակ ես կատարում։
Ինձ փաղաքշանք պետք չէր, բայց ուրախ էի, որ գոնե այդ ձևով հանգիստ թողեցին։ Բժիշկն ինչ֊որ բան էր ուզում ասել։ Նա շուռ եկավ ու հարցրեց․
― Եթե դուք հենց սկզբից քաղաքում լինեիք, Լեվի Բել․․․
Բայց թագավորը նրան ընդհատեց, պարզեց ձեռքն ու ասաց․
― Մի՞թե սա իմ մեռած խեղճ եղբոր հին բարեկամն է, որի մասին նա այնքան հաճախ գրում էր։
Օրենսգետն ու նա միմյանց ձեռք սեղմեցին։ Օրենսգետը սիրալիր ժպտաց։ Նրանք մի քանի խոսք փոխանակեցին, ապա առանձնացան ու քչփչացին։ Վերջապես իրավաբանը բարձրաձայն ասաց․
― Դա հարցը կփակի։ Ես ձեր չեկը կվերցնեմ ու ձեր եղբոր չեկի հետ կուղարկեմ ուր հարկն է։ Այն ժամանակ կիմանան, որ ամեն ինչ կարգին է։
Թուղթ, գրիչ բերեցին, և թագավորը նստեց, գլուխը թեքեց մի կողքի, լեզուն ծամելով սկսեց մրոտել ինչ֊որ բան։ Ապա գրիչը տվեցին դքսին։ Դուքսը սկզբից կարծես իրեն լավ չէր զգում, բայց վերցրեց գրիչն ու գրեց։ Օրենսգետը շուռ եկավ դեպի նոր եկած ջենտլմենը և ասաց․
― Այս հին նամակները Հարվի Վիլքսի գրածներն են, և ահա այս երկու մարդկանց ձեռագրերը։ Ամեն մարդ կարող է ասել, որ Վիլքսից ստացված նամակները դրանք չեն գրել (թագավորը և դուքսը մերկացվածների հիմար տեսք ստացան, երբ հասկացան, որ օրենսգետը խաբել է իրենց)։ Այս էլ ծեր ջենտլմենի ձեռագիրն է, և շատ հեշտությամբ կարելի է ասել, որ հին նամակները դրանք չեն գրել։ Փաստն այն է, որ այս ճանկռտոցը չի էլ կարելի ձեռագիր համարել։ Ահա մի քանի նամակ․․․
Նորեկ ջենտլմենն ասաց․
― Խնդրում եմ, թույլ տվեք բացատրել։ Ոչ ոք չի կարող կարդալ իմ ձեռագիրը, բացի եղբորիցս, և նա արտագրում է իմ գրածը։ Ձեր մոտի եղածը նրա ձեռագիրն է, ոչ թե իմը։
Բայց նա ձախ ձեռքով չի կարող գրել, ― ասաց ծերունի ջենտլմենը, ― եթե կարողանար աջ ձեռքն օգտագործել, ապա կտեսնեիք, որ նա է գրել և՛ իր, և՛ իմ նամակները։ Մեր երկուսի նամակներին էլ նայեցեք, խնդրում եմ, և կտեսնեք, որ նույն ձեռագրով են գրված։
Օրենսգետը նայեց և ասաց․
― Կարծում եմ՝ այդպես է։ Եթե նույնիսկ այդպես չէ, ապա նմանությունը շատ մեծ է, առաջ դա չէի նկատել։ Լավ, լավ, լավ։ Ես մտածում էի, թե մենք խնդիրը լուծելու ճիշտ ճանապարհի վրա ենք գտնվում, բայց դա մասամբ թերի է։ Համենայն դեպս մի բան ապացուցված է․ այս երկու ձեռագրերից ոչ մեկը այս Վիլքսերի ձեռագրի նման չէ, ― ասաց նա, գլխով ցույց տալով թագավորին ու դքսին։
Այժմ ի՞նչ եք կարծում։ Այդ ջորու գլուխ ծեր հիմարը տեղի կտա՞ր։ Իհարկե, նա չէր հանձնվի։ Նա ասաց, որ դա լավ փորձ չէ, որ իր եղբայր Վիլյամն աշխարհում առաջին կատակասերն է և հենց որ գրիչը թղթի վրա է դնում, կատակն սկսում է։ Եվ նա տաքացավ ու այնքան փչեց, մինչև ինքն էլ հավատաց իր ասածներին։ Բայց շուտով նորեկ ջենտլմենն ընդհատեց նրան՝ ասելով․
― Ես մի բան հիշեցի։ Այստեղ կա մեկը, որ օգնել է իմ խեղճ եղբ․․․ օգնել է հանգուցյալ Պիտեր Վիլքսի մարմինը կարգի բերելու՝ թաղման համար․
― Այո, ― ասաց մեկը, ― ես և Էբ Թըրները։ Եկուսս էլ այստեղ էինք։
Ծերունին դարձավ դեպի թագավորն ու ասաց․
― Գուցե այս ջենտլմենն ասի, թե ինչ վիտվածք կար նրա կրծքին։
Թագավորն այստեղ ստիպված էր շատ արագ թափ տալ իրեն, մի բան հնարել, այլապես փուլ կգար, ինչպես գետափը, որի տակը գետակը փորել է։ Այնպե՜ս անսպասելի էր այս հարցը։ Դա այնպիսի բան էր, որ ամեն մեկին կճզմեր իր ծանրության տակ։ Այն էլ առանց նախազգուշացման․ ի՞նչ իմանար, թե ինչ վիտվածք կար։ Նա մի փոքր գունատվեց․ ելք չէր գտնում։ Բոլորը լուռ էին։ Ամեն ոք, մի փոքր առաջ թեքված, նայում էր նրան։ Ինձ թվաց, թե այժմ նա դեն կգցի խաբեբայության դիմակը․ այն այլևս պետք չէր։ Բայց դեն գցե՞ց։ Հազիվ թե նրա մտքով այդպիսի բան անցներ։ Նա այդպես չարեց։ Երևի ուզում էր այնքան շարունակել, մինչև հոգնեցներ մարդկանց, շատերը թողնեին գնային, և ինքն ու դուքսը հնարավորություն ունենային փախչել։ Նա նստած՝ լուռ լսեց, ապա ժպտալով ասաց․
― Հը՛մ, բավականին դժվար հարց է, չէ՞։ Այո, սըր, կարող եմ ասել, թե ինչ էր վիտված կրծքի վրա։ Մի փոքրիկ, բարակ սլաք։ Ահա թե ինչ, և եթե լավ չնայեք, չեք կարող տեսնել։ Հիմա ի՞նչ կասեք, հը՞։
Ես երբեք չէի տեսել, որ ծերունին այդքան անպատկառ լինի։
Նորեկ ծեր ջենտլմենը ոգևորված դարձավ Էբ Թըրների և նրա ընկերոջ կողմը։ Ծերունու աչքերը փայլեցին․ կարծես այս անգամ թագավորին բռնեց։ Նա ասաց․
― Ահա, դուք լսեցի՞ք, թե ինչ ասաց նա, չէ՞։ Պիտեր Վիլքսի կրծքին այդպիսի նշան եղե՞լ է։
Երկուսն էլ ասացին, որ այդպիսի նշան չեն տեսել։
― Լավ, ― ասաց ծեր ջենտլմենը, ― ձեր տեսածը նրա կրծքի վրա աղոտ, փոքրիկ Պ, Բ․ և Վ է եղել՝ անվան սկզբնատառեր, որ նա վիտել էր երիտասարդ ժամանակ։ Տառերն իրարից բաժանվում են գծիկներով։ Այսպես՝ Պ֊Բ֊Վ։ ― Եվ նա գրեց թղթի վրա։ ― Այժմ ասացեք, այդպիսի նշաններ տեսե՞լ եք։
Երկուսն էլ նորից ասացին․
― Ոչ, չենք տեսել։ Մենք ոչ մի նշան չենք տեսել։
Ներկա գտնվողները հուզմունքից միաբերան բղավեցին․
― Դրանք բոլորն էլ խաբեբաներ են։ Դրանց պետք է խեղդել գետում, փակել վանդակում, ― և բոլորը միանգամից սկսեցին կռնչալ, սկսվեց հարայ֊հրոց, խառնաշփոթ աղաղակ։ Բայց օրենսգետը բարձրացավ սեղանին ու բղավեց․
― Ջենտլմեննե՛ր, ջենտլմեննե՜ր, լսեցե՛ք, միայն մի խոսք, մի խոսք, եթե կբարեհաճեք։ Դեռ մնում է մի միջոց․ գնանք բացենք դիակը և ստուգենք։
Առաջարկությունը դուր եկավ նրանց։
― Ուռա՜, ― բղավեցին բոլորը և անմիջապես ճանապարհ ընկան, բայց բժիշկն ու օրենսգետը ձայն տվին․
― Սպասեցե՛ք, սպասեցե՛ք։ Այս չորսին ու տղային էլ տարեք և բռնեցեք օձիքներից, որ չփախչեն։
― Կբռնենք, կբռնենք, ― բոլորը բղավեցին, ― և եթե նշաններ չգտնենք, ամբողջ խմբին լինչի դատաստանի կենթարկենք։
Խոստովանում եմ, ես սարսափելի վախեցա, բայց ի՞նչ արած․ փախչելու հնար չկար։ Նրանք բոլորիս բռնեցին և իրենց հետ քարշ տվին ուղիղ դեպի գերեզմանատուն, որը մեկևկես մղոն հեռու էր, գետափին։ Աղմուկն անչափ մեծ էր, և ամբողջ քաղաքը հետևում էր մեզ։ Երեկոյան ժամը ինն էր։
Մինչ անցնում էինք տան մոտով, մտքումս ասացի, թե երանի՜ Մերի Ջեյնին ուրիշ տեղ ուղարկած չլինեի։ Բավական էր, որ նա տեսներ, կվազեր, կգար, կփրկեր ինձ ու կմերկացներ այս խարդախներին։
Մենք գետի ճանապարհով խառնիխուրն իջանք ցած, ինչպես վայրի կատուներ։ Երկինքն սկսեց մթնել, կայծակը փայլատակում էր, քամին սուրում էր տերևների միջով, և այդ բոլորը տեսարանն ավելի ահավոր էր դարձնում։ Դա իմ գլխին եկած ամենասոսկալի փորձանքն էր։ Եվ ես մի տեսակ անզգայացել էի․ ամեն ինչ կատարվում էր ոչ այնպես, ինչպես ես էի ծրագրել։ Փոխանակ այնպես անելու, որ մի կողմ քաշված հաճույքով դիտեի այս ամբողջ կատակերգությունը, փոխանակ Մերի Ջեյնին ապավինելու, որը վճռական պահին պետք է ինձ փրկեր ու ազատեր, այժմ հույսս դրել էի ինչ֊որ վիտվածքի վրա։ Իսկ եթե այդ նշանները չգտնեի՞ն․․․
Անտանելի էր այդ մասին մտածելը, բայց և ուրիշ ոչ մի բան չէի կարողանում հիշել։ Ավելի ու ավելի մթնեց և հարմար ժամանակ էր դուրս պրծնելու, բայց Հայնսը՝ այդ հսկա, ամեհի մարդը, բռնել էր իմ բազկից, իսկ այդպիսի աժդահա մարդու ձեռքից ո՞վ կարող էր ազատվել։ Նա ինձ քարշ տալով տանում էր իր հետևից։ Նա չափազանց հուզված էր, և ես ետ չմնալու համար ստիպված էի վազել։
Բազմությունը ներխուժեց գերեզմանատուն, ինչպես հեղեղ։ Երբ հասանք գերեզմանին, պարզվեց, որ բահերը հարյուր անգամ ավելի շատ են, քան պետք էր հողը փորելու համար, բայց ոչ ոքի մտքով չի անցել, որ լապտեր բերի։ Սակայն նրանք մի կերպ սկսեցին փորել կայծակի առաջացրած լույսի տակ և մեկին ուղարկեցին ամենամոտակա տունը, կես մղոն հեռու, լապտեր բերելու։
Նրանք մոլեգնաբար փորեցին ու փորեցին։ Սարսափելի մութ էր։ Անձրև տեղաց։ Քամին սուրալով անցնում էր մեր վրայով, կայծակն ավելի ու ավելի էր ուժեղանում, ճայթում էր որոտը։ Բայց մարդիկ այնպես տարված էին գործով, որ բոլորովին ուշադրություն չդարձրին։ Երբ կայծակը փայլատակում էր, մի ակնթարթում այդ բազմամարդ ամբոխի մեջ կարելի էր տեսնել ամեն ինչ, ամեն դեմք, գերեզմանից բարձրացող հողով լիքը բահեր։ Հաջորդ վայրկյանին խավարն ամեն ինչ թաքցնում էր մարդկանց տեսողությունից, և ոչինչ չէր երևում։
Վերջապես դուրս բերին դագաղն ու սկսեցին քանդել կափարիչի պտուտակները։ Մարդիկ խռնվել էին, ամեն կերպ աշխատելով առաջ ընկնել և տեսնել այն, ինչ տեղի էր ունենում։ Սարսափելի տեսարան էր, մի կողմից մթությունը, մյուս կողմից մարդկանց իրարանցումը։ Հայնսն, ինձ սարսափելի ցավ պատճառելով, քաշում էր իր ետևից։ Նա այնպես հուզված էր և այնպես էր հևում, որ կարծեք թե մոռացել էր իր գոյությունը։ Հանկարծ շրջապատը ողողվեց կայծակի սպիտակ, շլացուցիչ լույսով, և մեկը գոռաց․
― Աստվա՜ծ վկա, ահա ոսկով պարկը՝ նրա կրծքին դրած։
Հայնսը մի կռինչ արձակեց, ինչպես բոլորը, բաց թողեց բազուկս և առաջ նետվեց պարկը տեսնելու, իսկ ես դուրս թռա ամբոխի միջից ու մթության մեջ վազեցի դեպի ճանապարհը։ Թե ինչպես, ինքս էլ չեմ հիշում։
Ճանապարհին ինձանից բացի ոչ ոք չկար։ Ես վազում էի ամբողջ ուժովս։ Մեն֊մենակ էի, եթե նկատի չունենանք թանձր խավարը, կայծակի փայլատակումը, անձրևի խշշոցը, քամու սուլոցը, որոտի ճայթյունը։ Կարող եք վստահ լինել, որ ես լեղապատառ թռչում էի առաջ։
Երբ հասա քաղաք, այդ փոթորկալից ժամին դրսում ոչ ոք չկար։ Խուլ փողոց որոնելու կարիք չեղավ։ Ամբողջ ուժերս հավաքելով վազեցի գլխավոր փողոցով։ Երբ մոտեցա մեր տանը, աչքերս ուղղեցի այդ կողմը։ Ոչ մի լույս չկար․ տունը թաղված էր մթության մեջ։ Ես ինձ զգացի հուսախաբ, մի տեսակ թախիծով համակվեցի։ Թե ինչու՝ չգիտեմ։ Վերջապես, երբ արդեն անցնում էի տան մոտով, նկատեցի Մերի Ջեյնի պատուհանից երևացող լույսը։ Սիրտս այնպես բաբախեց, կարծես դուրս էր թռչում։ Նույն վայրկյանին տունը և ամեն ինչ մնաց իմ ետևում, մթության մեջ։ Գիտեի, որ այլևս դրանք չեմ տեսնելու։ Նա իմ տեսած ամենալավ, ամենաբարի հոգու տեր աղջիկն էր։
Երբ քաղաքից այնքան էի բարձրացել վեր, որ կարող էի տեսնել կղզյակը, սկսեցի նավակ որոնել։ Հենց որ կայծակի լույսով նկատեցի մի նավակ, որը շղթայով կապված չէր ափին, ներս ցատկեցի և թիավարեցի։ Պարզվեց, որ դա միայն պարանով էր կապած։ Կղզյակը բավական հեռու էր, գետի մեջտեղում, բայց ես ժամանակ չկորցրի, և երբ վերջապես հասա լաստին, այնպես էի ուժասպառ եղել, որ եթե հնարավոր լիներ, վայր կընկնեի շունչ առնելու։ Բայց դրա ժամանակը չէր։ Լաստը բարձրանալուն պես ձայն տվի․
― Շո՛ւտ, Ջի՛մ, դո՛ւրս արի և արձակի՛ր լաստը։ Փա՜ռք աստծո, ազատվեցինք դրանցից։
Ջիմը դուրս թռավ հյուղակից ու թևերը պարզած, ընդառաջ վազեց։ Ինչե՜ս ուրախացավ։ Բայց երբ կայծակի լույսի տակ մի պահ նայեցի նրան, սրտաճաք եղա և ընկա գետը, որովհետև մոռացել էի, որ նա Լիր արքայի և ջրահեղձ արաբի կերպարանք էր առել։ Վախից լեղիս ճաքեց։ Ջիմն ինձ դուրս բերեց ջրից, ուզեց գրկել ու օրհնել։ Նա այնքա՜ն էր ուրախացել, որ ես վերադարձել էի, և մենք ազատվել էինք թագավորից ու դուքսից։ Բայց ես ասացի․
― Հիմա չէ, Ջիմ, նախաճաշի ժամանակ, նախաճաշի ժամանակ։ Այժմ արձակիր լաստը, որ լողա ներքև։
Մի երկու վայրկյան անց մենք իջնում էինք գետն ի վար։ Որքա՜ն լավ էր, որ նորից ազատ էինք այս մեծ գետի վրա, մեր գլխի տերը, և մեզ նեղություն տվող չկար։ Ես ուրախությունից սկսեցի ոստոստել, մի քանի անգամ վեր֊վեր ցատկեցի, կրունկներս իրար զարկելիս մի ձայն լսեցի, ծանոթ ձայն։ Շունչս պահեցի, ականջ դրեցի ու սպասեցի։ Եվ երբ հաջորդ փայլատակումը լուսավորեց մեր դիմացի ջուրը, տեսանք, որ երկու հոգի են։ Հենված թիակներին, մակույկը մղել էին առաջ։ Դա թագավորն ու դուքսն էին։
Ես նվաղած՝ անշարժ ընկա լաստի վրա և ինձ հազիվ զսպեցի, որ լաց չլինեմ։