==ԳԼՈՒԽ ԱՌԱՋԻՆ==
1
— Չեմ հիշում, Զավենիս ընկերն է երևի...
2
Գնացքը սլանում է, վագոնն օրորում է մեզ։ Տիգրանը խոսում է, խոսում։ Ու մարդիկ քնում են ծանր մտքերով լի գիշերից հետո։
3
Շփոթված տագանրոգցին դեռ կանգնած է գետնին շարված մեր պարկերի առաջ։
4
— Ցրվե՜լ։ Ավագ, ցույց տվեք ննջարանը։
5
Մենք հասնում ենք զորանոց։
6
— Կոմսն է դրել,— հաստատ ասում է Տիգրանը,— նրանից բացի դեռ ոչ ոք ծանրոց չի ստացել։
7
Ու հանկարծ պարզվում է, որ Զալիբեկը կարող է երգել։ Զինվորական քայլերգի բառերը նա ասում է կոտրտված ռուսերենով, բայց հաղթահարում է նույնիսկ ամենաբարձր անցումները։ Դասակը համերաշխ ձգում է կրկներգը, իսկ շարքի կողքով քայլող Տիգրանը ժպտում է։
8
Մթնում չեմ տեսնում աչքերը, բայց մտածում եմ, որ դրանցում հիմա երախտագիտություն կլինի։ Վերցնում եմ հրացանը։
9
— Երբեք չեմ մոռանա, կոմս, դուք փրկեցիք իմ կյանքը, թող աստված պահպանի ձեզ տիֆից...
11
Ինն անց հինգ Դայնեկան ստուգում է։ Լապտերները կան։ Ինն անց տասը Զուբը երեքիս էլ ուղարկում է հաուպտվախտ։ Նա մեղք չունի. Զալիբեկը բուրում է օղու տակառի նման, իսկ չորրորդ մարտկոցի տղաները չեն մոռացել աչքերի տակ վառվող կապույտ «լապտերները»։
12