Սպասավորը նույն րոպեին անհետացավ՝ լսած հրամանը կատարելու։ Ստիրֆորթը շատ ծիծաղեց, որ կամեցել էին ինձ քառասունչորսերորդ համարում փակել, որ ես սիրով ու պարծանքով ընդունեցի։ Արդեն ուշ էր։ Մենք վերցրինք մի֊մի մոմ ու բարձրացանք դեպի վեր, ուր նրա դռան առջև մենք սրտանց բարի գիշեր մաղթեցինք իրար։ Իմ նոր սենյակն առաջվանից շատ լավ էր․ նրա նման մգլոտ ու խոնավ չէր։ Մեջտեղում կանգանծ էր մի ահագին, քառասյուն, բերդանման մահճակալը։ Դրա փափուկ բարձերի մեջ, որոնք վեց հոգու էլ կբավեին, երջանիկ քնով քնեցի։ Ամբողջ գիշեր նախկին Հռոմը, հռոմեական դյուցազները և Ստիտֆորթն էին երազներիս առարկան, իսկ լուսադեմին, երբ կառքերը սկսեցին դղրդյուն հանել, օլիմպիական աստվածները և նույնիսկ ամպրոպային Արամազդը երազումս երևացին։
==Ի․ գլուխ==
Ստիրֆորթի տունը
Առավոտյան ժամը ութին սպասուհին սենյակիս դուռը բախեց և հայտնեց, թե ածիլվելու տաք ջուր է բերել ինձ համար։ Այս խոսքերն ինքնասիրությանս փափուկ լարը շոշափեցին, և ես ամոթից, որ դեռ անմորուս եմ և ածիլվելու կարիք չունեմ, կարմրեցի անկողնուս մեջ։ Կասկածելով, թե սպասուհին ծաղրելու համար առաջարկեց տաք ջուրը, ես վերկենալիս ու լվացվելիս շատ դժգոհ էի։ Հավանական է, որ նա իմ շփոթվելն ու ամաչելը նկատեց, երբ ներքև էի իջնում դահլիճ գնալու։ Ես այնքան գրգռված էի դեռ անչափահաս լինելուս վրա, որ մինչև անգամ չհամարձակվեցի նրա մոտովն անցնել, երբ նա ավելը ձեռքին նրբանցքը մաքրելու վրա էր, և պատուհանի առջև կանգ առա իբրև թե Կառլոս թագավորի ձիավոր արձանը դիտելու, որ, սակայն, ամենևին չէր երևում անձրևային ու միգապատ օդի մեջ։ Այս նեղ դրությանս վերջ տվեց սպասավորը, որ եկել էր ասելու, թե մր․ Ստիրֆորթն ինձ սպասում է։
Սակայն Ստիրֆորթը սեղանատան սրահում չէր, այլ կարմիր վարագույրներով ու պարսկական գորգերով զարդարուն մի շատ շքեղ սենյակի մեջ, ուր վառարանի պայծառ բոցը ջերմ լույս էր տարածում և ձյունափայլ սեղանի վրա մի ընտիր նախաճաշ էր պատրաստված։ Ե՛վ կրակը, և՛ նախաճաշը, և՛ Ստիրֆորթը, և սիրուն սենյակի բոլոր կարասիքը զվարթ֊զվարթ ցոլանում էին պատի կլոր հայելու մեջ։ Սկզբում ես քաշվում էի։ Ստիրֆորթն այնպես գեղեցիկ էր, այն աստիճան ինքնավստահ և ամեն բանով (նույնիսկ հասակով) այնքան ինձնից գերազանց, որ եթե նրա շնորհալի ձևերի քաջալերիչ ազդեցությունը չլիներ, վարանումս շուտով չէր անցնի։ Չէի կարող չզարմանալ, այն հանկարծական փոփոխության վրա, որ նա մտցրել էր Ոսկե Խաչում․ ի՜նչ համեմատություն իմ երեկվա անշուք վիճակիս և այս առավոտյան փարթամ սեղանի և ինձ շրջապատող պերճության միջև։ Երեկվա համարձակ սպասավորը այժմ ոտքի ծայրովն էր ման գալիս և «ի քուրձ և ի մոխիր ապաշխարող» ճգնավորի խոնարհությամբ ծառայում։
― Դե՛, սիրելի Կոպպերֆիլդ, ― ասաց Ստիրֆորթը, երբ որ մենակ մնացինք, ― շատ կցանկանայի իմանալ, թե ի՞նչ ես անում, ի՞նչ գործի ես, ո՞ւր ես գնում․ իմանալ քեզ վերաբերող ամեն բան, իբր թե դու իմ սեփականությունը լինեիր։
Ուրախացա, որ հին ընկերս այս անգամ էլ հետաքրքրվում է իմ վիճակով և պատմեցի, թե տատս ինչո՞ւ է այս ուղևորությունն ինձ անել տալիս։
― Հետևաբար, դու շտապելու կարիք չունես, ― ասաց Ստիրֆորթը։ Մենք միասին Հայգեթ կգնանք․ այնտեղ մի երկու օր մեզ մոտ կմնաս։ Մայրս քեզ դուր կգա։ Նա շատ է սիրում իմ մասին խոսել և ինձանով պարծենալ, բայց վստահ եմ, որ եթե փոքր֊ինչ ներողամիտ լինես դեպի նա, դու էլ նրան դուր կգաս։
― Երանի թե արժանանամ այդ բախտին, ― ասացի ես ժպտալով։
―Ով որ փոքր֊ինչ ինձ սիրում է, ― ասաց Ստիրֆորթը, ― արդեն դրանով իրավունք է ստանում մորս հաճելի լինելու։
― Ուրեմն ես անպատճառ շնորհ կգտնեմ նրա առջև։
― Շատ լավ, ― ասաց Ստիրֆորթը։ ― Եկ և ասածս արդարացրու։ Առայժմ Լոնդոնին մի երկու ժամ նվիրենք, արժի, Կոպպերֆիլդ, որ այս քաղաքի գեթ մի քանի հրաշալիքը քեզ նման թարմ պատանուն ցույց տրվի։ Այնուհետև Հայգեթ կգնանք դիլիժանսով։
Նախաճաշից հետո տատիս գրեցի, թե ինչպես հանդիպեցի իմ պաշտած ընկերոջը և ինչպես ընդունեցի նրա հրավերը․ այնուհետև Ստիրֆորթն ու ես կառք նստեցինք և գնացինք մի պտույտ անելու Լոնդոնում։ Տեսանք մի պանորամա և մի քանի ուրիշ տեղեր․ աչքի անցրինք հռչակավոր թանգարանը (Museum), և ես զարմացած մնացի Ստիրֆորթի վրա, որ այնքան բազմակողմանի ծանոթություն ունի ամենատարբեր իրերի մասին, թեև ինքը ոչ մի արժեք չէր տալիս դրան։
― Ստիրֆորթ, դու Օքսվորդում ամենաբարձր գիտական աստիճաններ ձեռք կբերես, եթե արդեն ձեռք չես բերել, ― ասացի ես։ ― Բնական է, որ մայրդ այնքան պարծենում է իր որդով։
― Ես գիտակա՜ն աստիճաններ ձեռք բերեմ, ― գոչեց Ստիրֆորթը։ ― Ո՛չ, այդ բաներն ինձ համար չեն, սիրելի Դեյվի․․․ հո չե՞ս բարկանում, որ Դեյվի եմ անվանում քեզ։
― Ամենևին։
― Դու լավ տղա ես, Դեյվի, ― ասաց Ստիտֆորթը ծիծաղելով։ ― Ոչ, Դեյվի, գիտական աստիճաններ ձեռք բերելու փափագ չունեմ։ Գիտեցածս էլ պետքերիս համար հերիք է և գուցե մի ավելորդ բեռ է։
― Իսկ փա՞ռքը․․․
― Ա՜յ դու ռոմանտիկ Դեյվի, ― ասաց Ստիրֆորթը, ավելի ծիծաղելով։ ― Ինձ ի՜նչ, եթե հաստագլուխ իմաստակների ամբոխը բերանաբաց վրաս սքանչանա և բազկատարած հիանա։ Թող ուրիշներն այդ փառքին ձգտեն․ ես նրանց նախանձողը չեմ։
Ես ամաչեցի իմ կոպիտ սխալից և կցանկանայի, որ խոսակցության նյութը փոխվեր։ Եվ փոխելը դժվար չէր, քանի որ Ստիրֆորթը միշտ պատրաստ էր հազվագյուտ անհոգությամբ ու հեշտությամբ մի առարկայից մյուսին անցնել։
Մեր պտույտը վերջանալուց հետո երկրորդ նախաճաշը վայելեցինք, և ձմեռվա կարճ օրն արդեն անցել էր և երեկոյան մութն իջել, երբ մեր կառքը Հայգեթի բլրի վրա գտնվող մի քարաշեն հին տան առաջ կանգ առավ։ Մեզ դիմավորեց մի գեղեցկադեմ ու վայելչաձև տարեց կին, որ, սակայան, դեռ պառավ չէր, և Ստիրֆորթին «Սիրելի Ջեյմս» անվանելով իր գրկում սեղմեց։ Ստիրֆորթը ներկայացրեց ինձ այդ տիկնոջը, որ նրա մայրն էր, և տիկինը մեծ շուքով ողջունեց ինձ։
Տունը մի հին, բայց հոյակապ ու բարեկարգ շինություն էր։ Իմ սենյակի պատուհաններից տեսնում էի մշուշապատ Լոնդոնը, որ հեռվից մի ահագին գոլորշի էր թվում՝ տեղ֊տեղ պսպղացող լույսերով։ Միայն հագնվելիս, ժամանակ գտա վայրիվերու աչքի անցնելու սենյակիս կահ֊կարասին՝ զանազան հյուսվածքներով զարդարված (որը մրս․ Ստիրֆորթը, անշուշտ, երիտասարդ ժամանակ գործած կլիներ), և մինչ դիտում էի մի քանի նկարներ, ― որոնք փոշեգույն մազեր ունեցող և կարծես թե վառարանի կրակի շողքից շարժվող ազնվական տիկիններ էին պատկերացնում, ― ինձ ճաշի հրավիրեցին։
Ճաշասենյակում, մրս․ Ստիրֆորթից զատ՝ մի ուրիշ նուրբ ու թխադեմ լեդի կար, որ թեև վայելուչ տեսք ուներ, բայց դուրեկան չէր։ Անծանոթ օրիորդն ուշադրությունս իսկույն գրավեց, գուցե նրա համար, որ չէի սպասում տեսնել նրան կամ թերևս նրա համար, որ շիտակ նրա դեմ էի նստած, և կամ գուցե այն պատճառով, որ նրա պատկերն իրոք ազդող էր։ Սև սաթի պես մազեր ուներ և վառվռուն սև աչքեր, մարմինը փոքր էր, նիհար ու վտիտ։ Նրա վերևի շուրթի վրա մի թեթև սպի նշմարեցի․ վերքը մի ժամանակ մինչև կզակը հասած կլիներ, բայց վաղուց բուժված լինելով մի կարմրորակ հետք էր թողել շուրթի վրա, որի ձևն այլայլված էր։ Օրիորդին լավ դիտելով մոտ երեսնամյա երևաց ինձ, ուրեմն և մարդու գնալու տենչացող։ Նա մի շենքի նման էր, որ երկար ժամանակ անբնակ մնալուց թեև փոքր֊ինչ վնասված է, բայց դեռ վայելուչ տեսք ունի։ Նրա նիհարությունը կարծես հետևանք էր մի ներքին ավերիչ կրակի, որ միայն աչքերից էր դուրս ցայտում։
Նա ներկայացվեց ինձ միս Դարտլ անունով, սակայն Ստիրֆորթը և իր մայրը միս Ռոզա կամ լոկ Ռոզա էին կոչում նրան։ Իմացա, որ նա վաղուց այդ տանն է ապրում, իբրև միս Ստիրֆորթի ընկերակից։ Նկատեցի, որ իր միտքը երբեք պարզ չի հայտնում, այլ միայն ակնարկներով ու հարցումներով։ Օրինակի համար, երբ մրս․ Ստիրֆորթը կարծիք հայտնեց, ավելի հանաքով, քան լրջությամբ, թե իր որդին գուցե զբոսասեր կյանք է վարում Օքսֆորդում, միս Դարտլը իսկույն ևեթ մեջ բերեց․
― Մի՞թե։ Գիտեք, ես այդ բաներին անտեղյակ եմ։ Սակայն միթե բոլորն էլ այդպիսի կյանք չե՞ն վարում։ Երիտասարդ ուսանողներն ի՞նչ ունեն Օքսֆորդում անելու, եթե ոչ․․․
― Պատրաստվել ու կրթվել ամենակարևոր պատշտոնների համար, եթե ուզում եք իմանալ, Ռոզա, ― ասաց մրս․ Ստիրֆորթը մի տեսակ սառնությամբ։
― Օ՜, հարկավ։ Այդ լիովին ճշմարիտ է, ― հաստատեց միս Դարտլը։ Սակայն ինչի՞ց է, որ չնայելով այդ բոլորին․․․ Ես գոհ կլինեմ, եթե սխալս ուղղեք․․․ բայց չէ՞ որ միշտ այդպես է եղել։
― Այսինքն՝ ինչպե՞ս, ― ասաց մրս․ Ստիրֆորթը։
― Օ՜, ուզում եք ասել, թե այդպես չէ՞, ― հարցրեց միս Դարտլը։ ― Շատ ուրախ եմ այդ լսել։ Այնուհետև, երբ իմ առջև ուսանողների դատարկ ու շռայլ կյանքի մասին խոսք բանան, ես կիմանամ, որ այդ սուտ է, և թույլ չեմ տա զրպարտել նրանց։
― Եվ լավ կանեք, ― ասաց մրս․ Ստիրֆորթը։ ― Որդուս դաստիարակը մի բարեխիղճ ջենտլմեն է, եթե ես որդուս վրա լիովին վստահ չլինեի, գոնե դաստիարակին կհավատայի։
― Իրա՞վ, ― ասաց միս Դարտլը։ ― Մտքովս էլ չէր անցել այդ։ Ուրեմն նա մի բարեխի՞ղճ ջենտլմեն է, և դուք հավատացա՞ծ եք, որ այդպես է։
― Այո՛, ես այդ մասին համոզված եմ, ― ասաց մրս․ Ստիրֆորթը։
― Օ՜հ, այդ ինչ լավ բան է, ― գոչեց միս Դարտլը։ Որքա՞ն մխիթարություն ձեզ համար։ Իրո՞ք բարեխիղճ։ Ուրեմն նա այնպես չէ՞, ինչպես որ․․․ հարկավ չէ, եթե իրոք մի բարեխիղճ ջենտլմեն է։ Երջանիկ եմ, որ այսուհետև նրա մասին լավ կարծիք պիտի ունենամ։ Չեք կարող երևակայել, թե որքան իմ աչքում նրա վարքը բարձրացավ։ Այժմ գիտեմ, որ նա ազնիվ ու բարեխիղճ ջենտլմեն է։
Միս Դարտլն ահա այս կերպով էր արտահայտում իր մտքերն այն ամեն խնդիրներում, որոնց մասին ինքը հակառակ կարծիք ուներ։ Պիտի ասեմ, որ երբեմն մինչև անգամ Ստիրֆորթին հաջողությամբ էր հակառակում։ Մի այսպիսի դեպք տեղի ունեցավ դեռ ճաշը չվերջացած։ Մրս․ Ստիրֆորթը հարցրեց ինձ, թե ինչո՞ւ եմ Սուֆոլկ գնում։ Պատասխանեցի, թե գնում եմ պառավ դայակիս և մր․ Պեգգոտիի ընտանիքը տեսնելու։
― Որքա՜ն ուրախ կլինեի, եթե Ստիրֆորթն էլ հետս գար, ― ավելացրի ես։ ― Հիշում ես, Ստիրֆորդ, այն նավավարին, որ եկել էր մեր պանսիոնը։
― Այն կտրիչ տղամարդո՞ւն, ― ասաց Ստիրֆորթը։ ― Կարծես որդուն էլ հետն էր բերել։
― Այն տղան նրա որդին չէր, այլ որդեգրած եղբորորդին։ Նա ունի և մի շատ սիրուն աներոջ թոռնիկ, որին նույնպես որդեգրել է։ Մի խոսքով նրա տունը (կամ լավ է ասել՝ նրա նավը, որովհետև նավի մեջ է ապրում) լի է իր բարությանն ու վեհանձնությանը ապավինած էակներով։ Հավաստի եմ, որ կհիանաս այդ գերդաստանի նիստուկացից։
― Իրավ որ, կցանկանայի տեսնել, ― ասաց Ստիրֆորթը։ ― Բացի քեզ ուղեկցելու զվարճությունից, սիրելի Դեյվի, արժի տեսնել, թե ինչպե՞ս են ապրում այդպիսի մարդիկ։
Սիրտս թնդաց ուրախությունից, բայց միս Դարտլը, որ սուր աչքով մեզ էր դիտում, առիթ բռնեց Ստիրֆորթի այդպիսի մարդիկ խոսքերը և մեջ մտավ։
― Այդպիսի՞ մարդիկ, ― գոչեց նա։ ― Ասացեք խնդրեմ, մի՞թե նրանք․․․
― Ի՞նչ են նրանք, և ի՞նչ եք ուզում իմանալ, ― հարցրեց Ստիրֆորթը։
― Թե ի՞նչ են այդպիսի մարդիկ։ Արդյոք անբան անասուննե՞ր, թե վայրենիներ, թե՞ մի ուրիշ տեսակ արարածներ։ Իրավ որ շատ կուզենայի իմանալ։
― Նրանք բավական տարբեր են մեզնից, ― ասաց Ստիրֆորթը սառնությամբ։ ― Նրանք մեզ չափ զգայուն չեն, նրանց սիրտը մերի չափ դյուրագրգիռ ու կասկածկոտ չէ։ Վերին աստիճանի առաքինի են, գոնե ոմանց ասելով, և ես դրա դեմ առարկելու բան չունեմ։ Սակայն շատ նուրբ և քնքուշ բնավորություն չունեն և կարող են երջանիկ համարվել, որ իրենց հոգին դժվար է խոցվում, ինչպես և կոշտ մարմինն ու կաշին։
― Իրա՞վ, ― ասաց միս Դարտլը։ ― Ինչպես գոհ եմ, որ այդ բոլորը մեկնեցիք։ Որքա՜ն քաղցր է իմանալ, որ նրանք ցավ չեն զգում չարչարվելիս։ Երբեմն խղճացել եմ այդպիսի մարդկանց, բայց այսուհետև չեմ էլ մտածի նրանց մասին։ Մարդ ամեն օր մի նոր բան է իմանում։ Մինչև այժմ, ուղիղն ասեմ, ես զանազան տարակույսներ ունեի, բայց ձեր շնորհիվ, մր․ Ստիրֆորթ, կասկածներս փարատված են։ Դուք իմ մտքին լույս տվիք, ինչ որ առաջ չգիտեի, այժմ գիտեմ։ Ուրեմն պարզ է, որ հարցումներ անելն օգտակար բան է․․․ այնպես չէ՞։
Կարծում էի, թե Ստիրֆորթը միս Դարտլին խոսեցնելու համար կատակ է անում նրա հետ և սպասում էի, թե մոր ու օրիորդի հեռանալուց հետո, երբ վառարանի մոտ մենակ մնացինք, նա ինձ կասի, թե իր ասածն իրավ կատակ էր։ Բայց չասաց, այլ միայն հարցրեց, թե ի՞նչ կարծիք ունեմ օրիորդի մասին։
― Շատ նրբամիտ օրիորդ է, չէ՞, ― ասացի ես։
― Նրբամի՞տ։ Նա սովոր է ամեն բան խծըծել և հեսանի վրա սրել, ― ասաց Ստիրֆորթը։ ― Եվ տարիներից ի վեր ամեն բան սրելով, իր մարմինն ու դեմքն էլ բոլորովին սրել մաշել է․ այժմ նա մի սրի բերան է դարձել։
― Ինչ տարօրինակ սպի ունի շուրթի վրա, ― ասացի ես։
Ստիրֆորթը հոնքերը պռստեց և մի վայրկյան լուռ մնաց։
― Այդ սպին ես եմ պատճառել, ― ասաց նա։
― Պատահմա՞մբ։
― Ո՛չ։ Մի օր, տղայությանս ժամանակ, նա ինձ զայրացրել էր և ես մի մուրճ շպրտեցի նրա գլխին։ Քո ընկերը մի բարի պտուղ հրեշտակ է եղել, չէ՞, Կոպպերֆիլդ։
Ես շատ փոշմանեցի, որ այդքան ցավալի նյութ շոշափեցի, բայց արդեն ուշ էր։
― Այն օրից ի վեր նա կրում է այդ նշանը, ― ասաց Ստիրֆորթը, ― և մինչև գերեզման մտնելը կրելու է, եթե միայն վիճակված է նրան գերեզմանոցում հանգիստ գտնել։ Իմ կարծիքով այդ արարածը ոչ մի տեղ չի հանգստանա։ Նա իմ հոր մի հեռավոր ազգականի աղջիկն է։ Ծնողների մեռնելուց հետո որբ է մնացել։ Այրի մայրս նրան մեր տունն ընդունեց և ընկեր արեց։ Նա ունի հորից ժառանգած երկու հազար ֆունտ ստեռլինգ․ այս գումարը բանկ է դրել և տոկոսներով աճեցնում է։ Ահա քեզ Ռոզա Դարտլի պատմությունը։
― Եվ անշուշտ, նա քեզ եղբայր է համարում։
― Հը՜մ, ― ասաց Ստիրֆորթը, աչքերը կրակին դարձնելով։ ― Կան եղբայրներ, որոնք շատ չեն սիրվում քույրերից, և կան, որոնք․․․ Սակայն, Կոպպերֆիլդ, խմենք քո կենացը՝ դաշտային ծաղիկների կենացը, ապրի անհոգ, անգործ երիտասարդների, ուրեմն և իմ հիշատակը․․․ քանի որ ամոթ է ասել պատիվը։
Նրա երեսի հեգնական ժպիտը անհետացավ, սակայն նա իսկույն ինքն իրեն տիրեց և առաջվա պես զվարթացավ։
Թեյի ժամանակ ցավագին հետաքրքրությամբ մտիկ էի անում միս Դարտլի սպիին։ Ես նկատեցի, որ այդ սպին նրա դեմքի ամենազգայուն մասնիկն է։ Հենց որ նա գունատվում էր, սպիի գույնն էլ անմիջապես փոխվում էր, մի կապարանման շերտի ձև ստանալով, որ իր ամբողջ երկարությամբ իսկույն ևեթ աչքի էր ընկնում, իբրև կրակին մոտեցված ծածուկ թանաք։ Թեյից հետո մինչ Ստիրֆորթն ու միս Դարտլը նարդի էին խաղում, նրանք մի վայրկյան վիճեցին, օրիորդը շատ բարկացավ և նույն րոպեին երեսի շերտը երևան եկավ այն խորհրդավոր բառերի նման, որոնք երևացել էին որմի վրա Բաղդասար թագավորի խնջյուքին։<ref>Այդ բառերն էին՝ մանե, թեկել, փարես ― լափեցի, կշռեցի, բաժանեցի։</ref>
Ես չէի զարմանում, որ մրս․ Ստիրֆորթը լիովին նվիրված էր իր որդուն։ Նրա ամբողջ խոսակցության ու մտածմունքի առարկան կարծես միայն որդին էր։ Նա ցույց տվեց ինձ մի ապարանջան որդու մանկական պատկերով ու գանգուրների փնջիկով։ Հետո որդու մի ուրիշ պատկերը ցույց տվեց, որ մեր բարեկամության սկզբին էր հանված․ վերջապես ասաց, թե իր կրծքի վրայի երրորդ պատկերն էլ որդու այժմյան մանրանկար պատկերն է։ Որդուց ստացած բոլոր նամակները մի առանձին պահարանի մեջ էր պահում, որ իր թիկնաթոռի մոտ էր դրված․ նա սիրով կկարդար ինձ մի քանի նամակ, ես էլ սիրով կլսեի, եթե որդին փաղաքշանքով չընդդիմանար մեր փափագին։
― Որդուս ասելով՝ դուք մր․ Կրիկլի պանսիոնում եք ծանոթացել իրար հետ, ― ասաց ինձ մրս․ Ստիրֆորդը, մինչ որդին ու Ռոզան խաղով էին ղբաղված մի ուրիշ սեղանի առաջ։ ― Ես հիշում եմ, որ այն ժամանակ նա շատ էր խոսում մի իրենից փոքր աշակերտի մասին, որին սաստիկ սիրել էր։ Այդ հարկավ դուք էիք, բայց ես ձեր անունը մոռացել էի։
― Այն ժամանակ նա շատ վեհանձն ու բարի էր դեպի ինձ, և հավատացնում եմ ձեզ, տիկին, որ ես նրա ընկերության կարոտ էի․ առանց նրան ես կկորչեի պանսիոնում։
― Նա միշտ վեհանձն ու բարի էր, ― ասաց մրս․ Ստիրֆորդը հպարտությամբ։
Ես լիովին համոզված էի այդ մասին, և մրս․ Ստիրոֆորթը հավատաց, որ զգացումս անկեղծ է։ Այս պատճառով նա հետս խոսելիս մեղմացրեց իր վեհական ձևերը, որոնք, սակայն, կրկնվում էին՝ հենց որ սկսում էր գովասանք շռայլել իր որդուն․ այդ միջոցին նա դարձյալ խրոխտ ու սեգ էր երևում։
― Այն պանսիոնը հարկավ որդուս արժանի չէր, ― ասաց մրս․ Ստիրֆորթը, ― սակայն կային հանգամանքներ, որ ստիպեցին ինձ հատկապես այդ դպրոցն ընտրել։ Որդուս հպարտ բնավորությունն անհրաժեշտ էր դարձնում մի այնպիսի մարդու հանձնել նրան, որ նրա գերազանցությունը լիովին զգար և նրա առջև խոնարհվեր։ Եվ մենք գտանք մր․ Կրիկլին։
Ես լավ էի ճանաչում մր․ Կրիկլին, ես ատում էի նրան, բայց և այնպես ներելի գտնում, որ նա Ստիրֆորթի ամենահաղթ հմայքի առջև անզոր էր։
― Որդուս շքեղ ձիրքերն այդ վարժարանում զարգացան մի հոժարակամ մրցության, մի բնական հպարտության շնորհիվ, ― շարունակեց տիկինը։ ― Նա կընդդիմանար որևէ ստիպման, բայց այնտեղ նա մի ինքնիշխան վեհապետ էր, և իմացավ արժանի հանդիսանալ իր ձիրքին։ Նա հավատարիմ մնաց իրնքն իրեն։
Ես ամենայն հոժարությամբ վավերացրի տիկնոջ կարծիքը։
― Այնուհետև որդիս ազատ կամքով, այլ ոչ թե ուրիշի թելադրությամբ, իր այժմյան ասպարեզն ընտրեց և մտավ համալսարան, ուր անշուշտ բոլոր ընկերներից առաջ կանցնի, եթե միայն կամենա, ― շարունակեց տիկինը։ ― Ջյեմսն ասում է, Կոպպերֆիլդ, որ դուք նրա մտերիմ բարեկամն եք, և որ երեկ նրան հանդիպելով խնդությունից լաց եք եղել։ Ես սուտ դյուրազգայնություն ցույց տված կլինեմ, եթե զարմանամ, որ որդիս այդքան գրավել է ձեզ, սակայն չեմ էլ կարող անտարբեր մնալ դեպի մեկը, որ այդքան գնահատում է նրա արժանիքը։ Շատ ուրախ եմ, Կոպպերֆիլդ, որ մեր տանն եմ տեսնում ձեզ և կարող եմ հավատացնել, թե նա էլ ձեզ անկեղծ սրտով սիրում է․ դուք կարող եք նրա հովանավորությանն ապավինել։
Միս Դարտլը շարունակում էր նարդի խաղալ նույն եռանդով, ինչ եռանդով սովոր էր անել ամեն բան։ Եթե ես նրան առաջին անգամ այդ խաղի վրա տեսնեի, կկարծեի, անշուշտ, թե նա այն պատճառով է նիհարել, որ իր ամբողջ ուշքն ու միտքը, ամբողջ կյանքը այդ զբաղմունքին է նվիրել, այլ ոչ թե մի ուրիշ բանի։ Այնուամենայնիվ հավաստի եմ, որ նա մեր խոսակցությունից մի բառ անգամ չփախցրեց և իմ բոլոր շարժումները լավ դիտեց, մինչ ես Ջեյմսի մորն էի ականջ դնում՝ այդ արգո տիկնոջ պատվաբեր մտերմությամբ հպարտացած։ Ես շատ ավելի չափահաս էի զգում ինձ այժմ, քան Կենտրբըրիից մեկնելիս։
Երեկույթի վերջում, երբ սեղանի վրա փոքրիկ շշեր ու բաժակներ դրվեցին, Ստիրֆորթը խոստացավ մի լավ կշռել հետս գնալու կամ չգնալու խնդիրը։ ― Բայց շտապելու հարկ չկա, ― ասաց նա, կարող ենք դեռ մի շաբաթ մնալ Հայգեթում։ ― Հյուրասեր մայրն էլ նույնը կրկնեց։ Մեր խոսակցության միջոցին Ստիրֆորթը սովորականից ավելի էր Դեյվի անունս գործածում, այս առիթ տվեց միս Դարտլին նորից հարցումներ տեղալու։
― Ա՜հ, մր․ Կոպպերֆիլդ, ― ասաց նա, ― մի՞թե այդ է իրոք ձեր մականունը։ Եվ ինչո՞ւ են այդ մականունը ձեզ տվել։ Արդյո՞ք այն մտքով ․․․ որ դեռ շատ պատանի և անմեղ են համարում ձեզ։ Չեմ կարող խելք հասցնել այդ բանին։
Կարմրելով պատասխան տվի, թե նրա կարծիքը հավանական եմ գտնում։
― Եթե այդպես է, շատ ուրախ եմ, ― ասաց միս Դարտլը։ ― Հարցնում եմ միայն բան սովորելու համար, և շատ գոհ եմ, որ գեթ այս անգամ չեմ սխալվել։ Նա ձեզ պատանի և անմեղ է համարում, և դուք նրա ընկերն եք։ Օ՜հ, ինչ հիանալի բան։
Այս ասելով միս Դարտլը իր ննջարանը քաշվեց․ նույնպես և մրս․ Ստիրֆորթը։ Իսկ Ստիրֆորթն ու ես դարձյալ մի կես ժամ վառարանի մոտ նստած մնացինք, հիշելով Տրեդլսին և Սալեմ Հաուսի մյուս ընկերներին։ Այնուհետև մենք էլ վերև բարձրացանք։ Ստիրֆորթի սենյակն իմին կից էր, և ես ուզեցի նրան աչքի անցնել։ Դա մի շքեղ սենյակ էր՝ փափուկ թիկնաթոռներով, բարձերով, աթոռակներով կահավորված, և բոլորի վրա հոգատար մոր ձեռագործն էր երևում․ նա ոչ մի բան անտես չէր թողել որդու սենյակը հանգիստ ու հաճելի դարձնելու համար։ Ի լրումն այդ ամենի՝ մրս․ Ստիրֆորթի գեղեցիկ կենդանագիրը որմի վրայից սիրով նայում էր պաշտելի որդուն՝ ասես թե ուրախություն զգալով, որ կարող է գեթ իր պատկերի շրջանակից նրա քնի վրա հսկել։
Իմ սենյակում կրակը դեռ պայծառ բորբոքվում էր։ Մահճակալի ու պատուհանների շիկագույն վարագույրները ցած էին թողնված։ Ես մի ահագին թիկնաթոռի վրա նստեցի և սկսեցի երջանկությանս մասին մտածել։ Մինչ այսպես, մտքերիս մեջ խորասուզված նստած էի, հանկարծ վառարանի վրա միս Դարտլի պատկերը նշմարեցի, որ հրացայտ աչքերով դիտում էր ինձ։
Նմանությունը սաստիկ էր և աչքերի արտահայտությունը՝ ազդող։ Պատկերահանը չէր նկարել միայն սպին, բայց ես այդ էլ մտքովս լրացրի։ Ես սպին մերթ վերին շուրթի վրա վրա էի տեսնում, ինչպես որ առաջին անգամ ճաշարանում էի նկատել, մերթ նա աչքիս առջև մուրճի հետքի երկար շերտովն էր տարածվում, ինչպես որ նշմարել էի օրիորդի գրգռված վայրկյանին։
Հարցնում էի ինձ, թե այս պատկերն ինչո՞ւ է իմ սենյակի մեջ կախված․ մի՞թե չէր կարելի մի ուրիշ տեղ կախել։ Դրանից ազատվելու համար իսկույն շորերս հանեցի, մոմը հանգցրի ու պառկեցի քնելու։ Սակայն վերմակի տակ ննջելիս էլ՝ չէի կարողանում մոռանալ, որ նա սուր֊սուր դիտում է ինձ, կարծես թե հարցնելով․ «Մի՞թե․․․ միթե իրա՞վ այդպես է»։ Կես֊գիշերին, երազիս մեջ, անդադար հարցնում էի անցվորներին․ «Արդյոք իրա՞վ այդպես է, թե՞ոչ», թեպետ ինքս էլ չգիտեի, թե ի՞նչ եմ ուզում իմանալ։
==Ա․ գլուխ==
Փոքրիկ Էմլին
Ստիրֆորթի տանը մի սպասավոր կար, որ ինչպես իմացա, միշտ ընկերոջս ուղեկցել էր և համալսարանում նրան ծառայել։ Այդ մարդը մի ակնածալի անձ էր։ Չեմ կարծում, որ երբևէ մի սպասավոր ավելի պատկառելի տեսք ունենար։ Նա լռիկ էր, հանդարտաքայլ, ուշադիր, հնազանդ, միշտ ներկա, երբ որ պետք էր, և հեռու, երբ որ պետք չէր․ սակայն նրա գլխավոր արժանիքը պատկառելի տեսքն էր։ Նա քծնելով կուչ չէր գալիս մարդու առջև․ ընդհակառակը՝ բարձր էր պահում իր կարճ խուզած կլոր գլուխը։ Միշտ մեղմիկ ձայնով էր խոսում և սովոր էր այնպես սուր արտասանել Ս տառը, ինչպես ոչ մի ուրիշ մարդ․ սակայն ինչ էլ ասեր կամ աներ, միշտ մնում էր պատկառելի։ Կարծում եմ, որ եթե բնությունից քթի փոխարեն նա մի կնճիթ ստացած լիներ, դարձյալ կարող էր պատկառելի և հարգարժան երևալ։ Ամեն բան պատկառելի էր նրա վրա ու շուրջը, և նա վստահ էր ման գալիս։ Անկարելի էր մի վատ բան սպասել նրանից։ Ոչ ոքի մտքով չէր անցնի սպասավորի լիվռե հագցնել նրան, այն աստիճան պատկառանք էր ներշնչում։ Նրան մի անպատվաբեր գործ հանձնելը կնշանակեր նրա մեծարգության զգացումը չարաչար վիրավորել։ Տան բոլոր սպասուհիներն այդ գիտեին, ուստի ամեն չնչին, մանր֊մունր բաները նրանք էին հոգում, մինչ նա իր սենյակի կրակի առջև լրագիրներ կարդալով էր զբաղվում։
Մի այդպիսի զգուշամիտ մարդ, ոչ մի ժամանակ չէի տեսել։ Սակայն այս հատկությունը ավելի պատկառելի էր դարձնում նրան։ Մինչև անգամ նրա մկրտության անվան անհայտ լինելը նրա մեծարգությանը չէր վնասում, այլ նպաստում էր։ Նրա Լիտտիմեր մականվան դեմ, որով հայտնի էր ամենքին, ոչ մի բան չէր կարելի առարկել։ Մարկոս անունը կարող էր մի կախվածի պատկանել, Կիրակոս անունը մի գողի, իսկ Լիտտիմեր կարող էր կոչվել միայն արգո Լիտտիմերը։
Երևի նրա պատկառելի տեսքն էր պատճառը, որ ես ինձ առանձնապես ջահել էի զգում նրա առջև։ Արդյոք ինքն ի՞նչ հասակի էր, չէի կարող գուշակել ― մի հանգամանք որ դարձյալ նրա վարկը բարձրացնում էր իմ աչքում, որովհետև իր դեմքի ակնածալի անդորրության նայելով, կարելի էր նրան և՛ հիսուն, և երեսուն տարեկան համարել։
Առավոտյան, դեռ աչքերս չէի բացել, Լիտտիմերն արդեն սենյակումս էր, ածիլելու ջուր էր բերել (անտանելի հիշատակ) և շորերս մաքրելու էր տանում։ Երբ վարագույրը ետ քաշեցի, վերստին տեսա նրան իր անվրդով հանգստությամբ, որը ո՛չ հունվարի հողմից, ո՛չ էլ ցրտից կայլալվեր։ Նա կոշիկներս աջ ու ձախ դրեց՝ իսկ և իսկ պարի առաջին դիրք տալով երկուսին․ հետո վերարկուիս վրայից փոշին խնամքով թափ տվեց, ծալեց և այնպիսի զգուշությամբ թիկնաթոռի վրա դրեց, որ կարծես վերարկուն մի նիրհած մանուկ լիներ։
Ես բարի լույս ասացի նրան ու հարցրի, թե ժամը քանիսն է։ Նա գրպանից մի շատ հարգի որսորդական ժամացույց հանեց, կափարիչը ձախ ձեռքի բթով բռնեց, որ շատ բարձր չթռչի, տուփի երեսին այնպես նայեց, կարծես թե մի պատգամախոս ոստրերի հետ է բանակցում, նորից փակեց ու վերջապես ասաց, թե ճիշտ ութ անց կես է։
― Մր․ Ստիրֆորթին հաճելի կլիներ իմանալ, սըր, թե արդյոք հանգի՞ստ քուն վայելեցիք այս գիշեր։
― Շնորհակալ եմ, շատ հանգիստ, ― ասացի ես։ ― Ինչպե՞ս է մր․ Ստիրֆորթի առողջությունը։
― Շնորհակալ եմ, սըր։ Մր․ Ստիրֆորթը բավական առողջ է։
Լիտտիմերի մի ուրիշ հատկությունն էլ այն էր, որ ճշգրիտ ու չափավոր մնալու համար՝ երբեք գերադրական ածականներ չէր օգտագործում։
― Էլ ի՞նչ կա, սըր, որ պատիվ ունենայի ձեզ համար անել։ Ազդարար զանգակը ճիշտ ժամը իննին կհնչի, նախաճաշը ինն անց կես կլինի։
― Ոչինչ, շնորհակալ եմ։
― Շնորհակալ եմ սըր։ Ձեր խոնարհ ծառան եմ։
Այս ասելով Լիտտիմերը թեթևակի գլուխ տվեց և անշշուկ դուրս գնաց՝ դուռը այնպես կամաց փակելով, ասես թե հենց նոր մի քաղցր քուն մտած լինեի, որից ամբողջ կյանքս էր կախված։
Ամեն առավոտ ճիշտ նույն խոսակցությունն էինք կրկնում ― ո՛չ ավելի, ո՛չ պակաս, բայց որքան էլ ես ինձ օրստօրե մեծացած զգայի, որքան էլ հասունացած՝ Ստիրֆորթի ընկերության կամ թե միս Դարտլի իմաստալի հարցումների շնորհիվ, դարձյալ տեսնում էի, որ գերամեծար Լիտտիմերի առջև ուրիշ բան չեմ, եթե ոչ մանուկ։
Նա մեզ համար ձիեր էր բերում, և ամեն բանի վարժ Ստիրֆորթը ինձ ձիավարության արվեստն էր սովորեցնում։ Սրեր էր ճարում, և Ստիրֆորթն ինձ սուսերամարտի դասեր էր տալիս։ Ձեռնոցներ էր գտնում, և ես սկսում էի բռնցքամարտի դասեր առնել Ստիրֆորթից։ Փույթ չէր ինձ, որ Ստիրֆորթի համեմատությամբ ես այս բոլոր մարզանքներում անվարժ էի, բայց պատկառելի Լիտտիմերի առջև խամ երևալն ինձ համար անտանելի էր։ Ես ամենևին հիմք չունեի ենթադրելու, թե ինքը Լիտտիմերը այս բաներին հմուտ է․ նա մի թեթև շարժումով անգամ առիթ չէր տվել իր մասին այդպիսի կարծիք կազմելու, բայց և այնպես հենց որ գալիս էր մեր փորձերին ներկա լինելու, զգում էի, որ աշխարհիս երեսին ինձնից անճար, ինձնից անշնորհք էակ չկա։
Դիտմամբ եմ այդ մարդու մասին մանրամասն խոսում, նախ այն պատճառով, որ հենց սկզբից նա մի առանձին տպավորություն թողեց իմ վրա, և երկրորդ՝ որ հետո էլ աննշան դեր չպիտի խաղա կյանքիս մեջ։
Շատ զվարճալի կերպով և երազի պես արագ անցավ ինձ համար այդ շաբաթը։ Ես առիթ ունեցա ավելի լավ ճանաչելու Ստիրֆորթին, ասել է թե՝ ավելի շատ զարմանալու նրա բազմակողմանի ձիրքերի վրա։ Շաբաթվա վերջում ինձ թվում էր, թե մի ամբողջ տարի եմ ապրել նրա հետ։ Ամենից ավելի ախորժելի էր նրա կայտառ վարմունքն ինձ հետ, իբրև մի խաղալիքի հետ։ Այս հիշեցնում էր ինձ մեր բարեկամության վաղեմիությունը և ապացույց էր, որ Ստիրֆորթը չէր փոխվել։ Նրա այժմյան վարմունքը նախկինի բնական հետևանքն էր։ Այս պատճառով չէի ամաչում իմ ու նրա արժանիքների ահագին տարբերություններից և մտքովս չէր անցնում պահանջել, որ նա ինձ իրեն հավասար ճանաչի։ Համենայն դեպս, Ստիրֆորթը միայն ինձ հետ էր այդպես անկեղծ, պարզ ու սրտագին կերպով վարվում։ Ես համոզված էի, որ ինչպես պանսիոնում նա ինձ բոլոր մյուս ընկերներից առանձնացնում էր, այնպես էլ այժմ՝ ուրիշ կերպ է վարվում ինձ հետ, քան թե իր մյուս բարեկամնեերի․ ինձ թվում էր, թե սրտով նա ինձ ավելի մոտ է, քան ուրիշներին, և իմ սիրտն էլ ամենաջերմ սեր էր զգում դեպի նա։
Նա վճռել էր ինձ հետ միասին Սուֆոլկ գնալ, և մեր մեկնելու օրը հասավ։ Սկզբում մտադիր էր Լիտտիմերին իր հետ առնել, բայց հետո լավ համարեց տանը թողնել։ Պատկառելի սպասավորը, որ միշտ գոհ էր, ինչ էլ իրեն վիճակվեր, մեր իրերն այնպես ամուր տեղավորեց Լոնդոն տանող Կառքի մեջ, որ նայողը կկարծեր, թե մենք մի հավիտենական ուղևորություն ենք ձեռնարկում․ իմ համեստ դրամական նվերը նա կատարյալ հանգստությամբ ընդունեց։
Հրաժեշտ տվինք միս Դարտլին ու մրս․ Ստիրֆորթին, և ես տանտիկնոջը ջերմ շնորհակալություն հայտնեցի իր վեհանձն հյուրասիրության համար։ Վերջին բանը, որ նկատեցի՝ Լիտտիմերի անխռով դեմքն էր, որ կարծես իր թաքուն համոզումն էր արտահայտում, թե ես դեռ շատ տհաս եմ։
Լոնդոն հասնելուց հետո դիլիժանս նստեցինք և Յարմաութ գնացինք։ Չեմ վստահում նկարագրել, թե ինչեր զգացի իմ սիրելի հին տեղերը նորից տեսնելով։ Յարմաութի հիշատակները այնքան էին ինձ հուզել, որ չնկատեցի մինչև անգամ, թե ինչպես անցանք այդ քաղաքի ծուռ ու նեղ, մութ ու խոնավ փողոցներով։ Մենք գիշերեցինք հենց այն պանդոկում, որի դռան վրա նկարված դելֆինը մի ժամանակ գրավել էր ուշադրությունս։ Առավոտյան բավական ուշ նախաճաշ արինք։ Ստիրֆորթը, որ շատ զվարթ էր տրամադրված, դեռ իմ վերկենալուց առաջ պտույտ էր արել ծովեզերքում։ Նա ինձ ասաց, թե արդեն ծանոթացել է Յարմաութի գրեթե բոլոր ձկնորսների հետ։
― Եթե չեմ սխալվում, ― ասաց Ստիրֆորթը, ― ես տեսա և մր․ Պեգգոտիի նավատունը․ համենայն դեպս, ծովափի մոտ, տնակի նման մի նավակ նշմարեցի, որի ահագին ծխնելույզը մխում էր։ Մտադիր էի մինչև անգամ ներս մտնել և ասել, թե ես եմ Կոպպերֆիլդը։ Թող կարծեն, թե փոքրիկ Դեվին այնքան է մեծացել, որ ճանաչել անգամ չի կարելի։
― Ինչ լավ կանեիր, ― ասացի ես ժպտալով։
― Սակայն, Դեյզի, ե՞րբ ես մտադիր բարեկամներիդ ներկայացնել ինձ, ― հարցրեց Ստիրֆորթը։ ― Մնում եմ հրամանիդ։ Քանի շուտ, այնքան լավ։
― Կարծեմ հարմար կլինի, Ստիրֆորթ, այս երեկո նրանց մոտ գնալ։ Այդ ժամանակ ամբողջ ընտանիքը վառարանի առջև նստած կլինի։ Կցանկանայի, որ առաջին անգամ այդպես միասին հավաքված տեսնեիր նրանց։
― Թող այդպես լինի, ― ասաց Ստիրֆորթը։
― Ես իմաց չեմ տա, որ այստեղ ենք, ― ասացի ես հրճվանքով։ ― Պետք է հանկարծակի բերել նրանց։
― Անշուշտ պետք է այդպես անել, ― պատասխանեց Ստիրֆորթը, ― թե չէ մեր այցելության ամբողջ հրապույրը կկորչի։ Բնիկներին լավ է տեսնել իրենց բնական վիճակում։
― Դու, կարծեմ, մի ուրիշ տեսակ արարած ես համարում նրանց, ― նկատեցի ես։
― Հը, Ռոզայի հետ ունեցած վեճս ես մտաբերում, հա՞, ― գոչեց Ստիրֆորթն եռանդով։ ― Գետինն անցնի այդ աղջիկը։ Ես գրեթե վախենում եմ նրանից։ Նա ինձ համար մի ճիվաղ է։ Թողնենք նրան։ Ո՞ւր ես գնում այժմ։ Չէ՞որ ուզում էիր դայակիդ տեսնել։
― Անպատճառ, ― ասացի ես։ ― Ամենից առաջ Պեգգոտիի մոտ պիտի գնամ։
― Լավ կանես, ― ասաց Ստիրֆորթն՝ իր ժամացույցին նայելով։ ― Երկու ժամ եմ տալիս քեզ․ այդքան կարծեմ բավական է, որ իրար համբուրելով ու միասին արտասվելով կշտանաք։
Ծիծաղելով պատասխանեցի, թե այդ բոլորն երկու ժամում կվերջացնենք, բայց լավ կլինի, որ նա էլ գա դայակիս մոտ։
― Այնտեղ քեզ փառքով֊պատվով կընդունեն, Ստիրֆորթ։ Պեգգոտին արդեն գիտի, որ դու մի նշանավոր մեծ մարդ ես։
― Ուր ուզենաս, կգնամ, ինչ ասես, կանեմ, ― ասաց Ստիրֆորթը։ ― Դու ինձ միայն ճիշտ հասցեն տուր, և ես երկու ժամից պատրաստ կլինեմ ներկայանալ նրան, ինչ դերի մեջ էլ կամենաս՝ սիրալիր կամ ծաղրական։
Մանրամասն տեղեկացրի նրան, թե ինչպես պետք է կառապան մր․ Բարկիսի բնակարանը գտնել, և մենակ դուրս ելա պանդոկից։
Օդը ցրտաշունչ էր, գետինը սառնամանիքից պնդացած․ վճիտ ծովը թեթև ծփում էր․ պայծառ արևը լիառատ լույս էր սփռում, բայց ո՛չ ջերմություն, և ամեն ինչ զվարթ էր ու կենդանի։ Ես ինքս էլ նորից Յարմաութում գտնվելով, այնպես աշխույժ, առույգ էի, որ պատրաստ էի յուրաքանչյուր հանդիպողին կանգնեցնել ու մտերմաբար աջը սեղմել։
Փողոցները շատ անձուկ ու փոքր թվացին ինձ․ միշտ այդպես են երևում նրանք, երբ մանկության ժամանակ ճանաչելուց հետո՝ երկար ժամանակ չես տեսնում և նորից գալիս ու տեսնում ես։ Սակայն ոչ մի բան չէի մոռացել․ ոչ մի բան էլ չէր փոխվել այստեղ։ Փոխվել էր միայն, այն էլ շատ քիչ, մր․ Օմրի կրպակը։ Նրա ցուցանակի մակագրությունը, որ առաջ միայն «Օմր» էր, այժմ «Օմր ու Ջորեմ» էր դարձել, իսկ մյուս խոսքերը՝ «պաստառագործ, դերձակ, մանրավաճառ, հուղարկավորություն ու սգո դեպքերի հայթայթիչ» և այլն, միևնույն էին մնացել։
Փողոցի հակառակ կողմից այդ մակագրությունը կարդալուն պես, ոտքերս մեքենաբար այդ դռանը մոտեցան։ Պատուհանից ներս նայեցի․ կրպակում մի սիրուն, ջահել կին էր նստած, որը մի փոքրիկ երեխա էր գուրգուրում, մինչ մյուսը նրա գոգնոցին էր փարվել։ Իսկույն իմացա, որ Միննին է իր մանուկներով։ Հյուրասենյակի ապակե դուռը փակված էր․ բակում գտնվող արհեստանոցից դարձայլ մուրճի շառաչյուն էր լսվում, որ կարծես հավիտյան չպիտի լռեր։
― Մր․ Օմրն արդյոք տա՞նն է, ― հարցրի ես՝ ներս մտնելով։ ― Կցանկանայի տեսնել նրան մի րոպե։
― Այո, սըր, տանն է, ― ասաց Միննին։ ― Հազը նրան արգելում է դուրս գալ այսպիսի եղանակին։ Ջո՛յ, գնա կանչիր պապիդ։
Գոգնոցը բռնող մանուկը այնպես ամուր ճիչով կանչեց իր պապին, որ ինքն իր ձայնից վախեցավ ու երեսը մոր փեշերում թաքցրեց։ Նույն րոպեին մի ծանր հևք լսեցի, և մր․ Օմրը երևաց։ Նրա շնչառությունը ավելի ընդհատ էր դարձել, իսկ ալևոր պատկերը գրեթե նույնն էր, ինչ որ առաջ։
― Ձեր խոնարհ ծառան եմ, սըր, ― ասաց նա։ ― Արդյոք ի՞նչ կհրամայեք։
― Կհրամայեմ, որ ձեռքս սեղմեք, մր․ Օմր, ― ասացի ես, աջս մեկնելով։ ― Մի ժամանակ շատ բարի էիք դեպի ինձ, թեև որքան հիշում եմ, չկարողացա ձեր բարությունը գնահատել։
― Իրա՞վ, ― ասաց ծերունին։ ― Շատ ուրախ եմ, բայց ամենևին չեմ կարող մտաբերել, թե ե՞րբ էր այդ։ Արդյոք չե՞ք սխալվում, սըր։
― Բնավ։
― Երևի թե հիշողությունս էլ շնչառությանս պես կարճացել է, ― ասաց մր․ Օմրը, գլուխը շարժելով ու երեսիս նայելով։ ― Չեմ հիշում ձեզ։
― Չե՞ք հիշում, թե ինչպես մի առավոտ դիլիժանսների կայանում դիմավորեցիք ինձ, նախաճաշ տվիք ու հետո կառքով Բլենդրոտըն հասցրիք։ Կառքում նստած էին մրս․ Ջորեմն ու մր․ Ջորեմը, որ դեռ նրա ամուսինը չէր։
― Աստված իմ, ― գոչեց մր․ Օմրը, սկսելով հազալ անասելի զարմանքից։ ― Մի՞թե դուք եք այն տղան, սըր։ Միննի, հիշո՞ւմ ես, սիրելիս։ Այն ժամանակ մենք գնում էինք մի լեդիի հուղարկավորության, եթե չեմ սխալվում։
― Մորս հուղարկավորելու, ― ասացի ես։
― Այո՛, այո՛․․․ այժմ հիշում եմ, ― ասաց մր․ Օմրը, մատի ծայրը բաճկոնիս դնելով, ― մի երեխայի համար էլ պատվեր կար։ Այո՛․․․ այո՛։ Մայրն ու երեխան մի դագաղի մեջ դրեցին։ Այդ եղավ Բլենդրոտընում, ճիշտ այդպես։ Իսկ դուք ինչպե՞ս եք այն օրից ի վեր։
― Շնորհակալ եմ, շատ լավ եմ։ Իսկ դուք ինչպե՞ս եք, մր․ Օմր։
― Փառք աստծո, ապրում եմ, գանգատվելու տեղ չունեմ։ Միայն շնչառոււթյունս է տանջում ինձ, բայց ի՞նչ արած․ քանի մարդը ծերանում է, այնքան էլ շնչառությունը դժվարանում է․ սա մի սովորական ցավ է, ուզես չուզես, պիտի համբերես։ Ես էլ ահա համբերում եմ, կարծեմ վատ չեմ անում, չէ՞, պարոն։
Մր․ Օմրը ծիծաղեց ու նորից հազաց, և այս անգամ այնպես սաստիկ, որ երեխային թախտի վրա խաղացնող մրս․ Ջորեմը հարկ համարեց օգնության հասնել ծերունուն։
― Այո՛, այո՛, երկու մարմին մի դագաղում, ― ասաց մր․ Օմրը։ ― Բայց կհավատա՞ք, սըր, Միննիի ու Ջորեմի հարսանիքի օրը միասին կառքով գնալիս որոշեցինք։ «Որոշի՛ր», կպավ ինձ Ջորեմը։ «Այո՛, հայրիկ, որոշիր», կրկնեց Միննին։ Ես էլ որոշեցի։ Այժմ Ջորեմն իմ ընկերակիցն է, իսկ սա, տեսեք, ամենափոքր թոռնիկս է։
Միննին ծիծաղեց և մինչ իր մազերն էր ուղղում, ալևորն իր հաստ մատներից մեկը երեխային մեկնեց, որին մայրը մի րոպե առաջ խաղացնում էր թախտի վրա։
― Միանգամից երկու մարմին, ― ասաց մր․ Օմրը, հին֊հին բաներ հիշելով։ ― Ճիշտ այդպես։ Այս րոպեիս Ջորեմը զբաղված է։ Պատվեր է ստացել մի փոքրիկ դագաղ շինելու՝ արծաթե մեխերով ու թավշապատ։ Սրա չափ անգամ չի լինի, ― ավելացրեց ալևորը, ակնարկելով նորից թռչկոտող թոռնիկին։ ― Մի որևէ բան անուշ կանե՞ք, սըր։
Շնորհակալություն հայտնեցի և հյուրասիրությունից հրաժարվեցի։
― Ահա միտքս բան ընկավ, ― ասաց մր․ Օմրը։ ― Այն ժամանակ կառապան Բարկիսի կինը ձեր տանը չէ՞ր ապրում․․․ Պեգգոտի ձկնորսի քույրը։ Նա, կարծեմ, ձեր տան աղախինն էր, չէ՞։
Դրական պատասխանս մր․ Օմրին մեծ հաճույք պատճառեց։
― Այո՛, այո՛, հիշողությունս նորոգվում է, ուրեմն հույս կա, որ շնչառությունս էլ շուտով թեթևանա, ― ասաց նա։ ― Շատ լավ, սըր։ Այժմ մեր արհեստանոցում աշխատում է այդ կնոջ ազգական մի ջահել աղջիկ, որ հիանալի բաներ կարել գիտի։ Անգլիայի ամենաշքեղ դքսուհիները անգամ կարող էին նրա ճաշակին նախանձել։
― Ձեր խոսքը փոքրի Էմլիի՞ մասին է, ― հարցրի ես ակամա։
― Այո, սըր, նրա անունն Էմլի է, ― ասաց մր․ Օմրը, ― և նա իրավ փոքրիկ է։ Բայց պստիկ ու ճստիկ, և այնպիսի դեմք ունի, որ գրեթե մեր բոլոր կանայք կատաղած են նրա դեմ։
― Հերիք է, հայրիկ, ― գոչեց Միննին։
― Բոլոր կանայք որ ասում եմ, հո դու էլ նրանց թվումը չես, սիրելիս, ― նկատեց մր․ Օմրը, ինձ աչքով անելով։ ― Բայց ճշմարիտ մեր Յարմաութի կանանց կեսը, և ինչքան որ կանայք կան երեսուն վերստի շրջանում, ատելով ատում են այդ աղջկան։
― Եթե այդպես է, ― ասաց Միննին, ― թող իր չափն ու դիրքը գիտենա և ինքն իրեն այնպես պահի, որ իր մասին շատ խոսելու առիթ չտա։
― Առիթ չտա, ― գոչեց մր․ Օմրը։ ― Ուրեմն կյանք ասածդ այդքան ես ճանաչում, սիրելիս։ Ո՞վ կարող է կանանց լեզուն կապել և հարկադրել, որ ուրիշին չբամբասեն, երբ մանավանդ այդ ուրիշը մի գեղեցիկ աղջիկ է։
Այս խորամանկ կատակից հետո, մր․ Օմրը այնպես հազաց, որ քիչ էր մնում խեղդվի։ Նրա կուրծքը արագ բարձրանում ու իջնում էր և չնայելով ճիգերին՝ նա չէր կարողանում շունչ քաշել։ Կարծում էի, թե ծերունին այդ կտտանքի մեջ վայր կընկնի և հոգին կավանդի։ Սակայն վերջ ի վերջո հանգստացավ, թեև դարձյալ ծանր էր շնչում, և սաստիկ թուլությունից գնաց նստեց աթոռի վրա։
― Տեսնո՞ւմ եք, ― ասաց նա, ճակատի պաղ քրտինքը սրբելով։ ― Էմլին մեր շրջանում շատ բարեկամներ չունի և տղաներից ոչ մեկը նրա սիրտը դեռ չի գրավել։ Այս պատճառով չար լեզուները լուր են տարածում, թե նա ուզում է մի ազնվական տիկին դառնալ։ Իմ կարծիքով այդ լուրը գլխավորապես նրա համար է ծագել, որ Էմլին մի երկու անգամ դպրոցում ասել է, որ եթե մի օր տիկին դառնա, իր հորեղբոր համար այս և այն կանի․․․ տեսնո՞ւմ եք․․․ այս և այն բանը կընծայի նրան։
― Հավատացնում եմ ձեզ, մր․ Օմր, ― ասացի ես, ― ինձ էլ Էմլին միևնույնն է ասել, երբ որ մենք դեռ մանուկ էինք։
Մր․ Օմրը գլուխը կախեց ու կզակը շփեց։
― Հարկավ ասած կլինի, ― շարունակեց նա։ ― Էմլին իրոք ազնվական տիկնոջ նման է, գոնե այն իմաստով, որ ոչ ոք չգիտե նրա պես ճաշակով հագնվել։ Մի չնչին կտոր էլ նրան որ տաք, այդ կտորից մի այնպիսի սիրուն բան կձևի, որ մյուսները մոդայի խանութն էլ որ դատարկեն, այդպես ձևել ու հարմարեցնել չեն կարող։ Եվ հենց այս է, որ մյուսներին դուր չի գալիս։ Է՛հ, ինչ թաքցնեմ։ Նա, ճշմարիտ, փոքր֊ինչ կամակոր է․․․ այսինքն՝ փոքրությունից նրան երես են տվել, և նա անձնահաճ դառնալով, երբեմն ինքն էլ չգիտի՝ ինչ է ուզում։ Հո սրանից ավելի բան չի՞ կարելի ասել այդ աղջկա դեմ, Միննի։
― Ոչ, հայրիկ, ― հաստատեց մրս․ Ջորեմը։ ― Ուրիշ բան ասել չի կարելի նրա դեմ։
― Եվ ահա, սըր, ― շարունակեց մր․ Օմրը, ― երբ մի նեղսիրտ ու պառավ լեդիի մոտ ընկերուհու տեղ էին գտել նրա համար, նա չկարողացավ պառավին տանել և նրա մոտ մնալ։ Այնուհետև երեք տարով մեզ մոտ մտավ կար ու ձև սովորելու։ Արդեն երկու տարին անցել է, և պիտի ասեմ, որ նրանից ավելի աշխատասեր աղջիկ չի ճարվի։ Էմլին վեց աղջիկ արժի։ Չէ՞, Միննի, որ նա մենակ վեց հոգուց ավելի բան կանի։
― Այո, հայրիկ, ― հաստատեց Միննին։ ― Ես երբեք նրա արժանիքը չեմ ուրացել։
― Եվ լավ ես արել, ― ասաց մր․ Օմրը։ ― Էլ չխոսենք այս մասին։ Ինձ նման դժվարաշունչ մարդու համար այսքանն էլ շատ է, երիտասարդ ջենտլմեն, ― վերջացրեց մր․ Օմրը, նորից կզակը շփելով։
Էմլիի վերաբերյալ խոսակցության կիսաձայն ու զգուշավոր եղանակից եզրակացրի, որ նա հեռու չպիտի լինի։ Այս մասին արած հարցումիս մր․ Օմրը գլխի շարժումով «այո» ասաց ու դեպի կից սենյակն ակնարկեց։ Իսկ երբ ես շտապով հարցրի, թե կարո՞ղ եմ արդյոք ներս նայել, նա հաստատական նշան արավ։ Ես դռան ապակուն մոտեցա և տեսա Էմլիին, որ նստած աշխատում էր։ Նա իրոք գեղեցիկ էր։ Այն կապուտակ ջինջ աչքերով, որոնք երբեմն թափանցել էին իմ մանկական սրտի խորքը, նա ժպտուն նայում էր Միննիի մյուս երեխային, որն այնտեղ խաղում էր։ Նրա պայծառ դեմքի վրա նշմարելի հասունությունը կարծես թե հաստատում էր՝ ինչ որ ասվել էր նրա մասին, և թեպետ հայացքի մեջ դեռ փայլում էր հին քմահաճության նշույլը, բայց ժպտուն երեսն անմեղության ապացույց էր և ապագա երջանկության ու առաքինության գրավական։
Մինչդեռ դրսից դարձյալ հնչում էր կռանի շաչյունը, որ, ավա՜ղ, հավիտյան չպիտի դադարի։
― Գուցե կամենաք ներս մտնել ու հետը խոսել, ― ասաց մր․ Օմրը։ ― Մտեք, սըր։ Համարեցեք, թե ձեր տանն եք։
Սակայն ես քաշվեցի այդ հրավերին հետևել․․․ ինքս էլ չգիտեմ թե ինչո՞ւ․․․ գուցե երկյուղից, թե աղջկան կամաչեցնեմ, ինքս էլ նրա առաջ կամաչեմ։ Հարցրի միայն, թե Էմլին երեկոյան ո՞ր ժամին է տուն վերադառնում, որ մենք էլ հենց այն ժամին այցելություն անենք նավատուն, այնուհետև հրաժեշտ տվի մր․ Օմրին, նրա սիրուն աղջկան ու թոռնիկներին, և գնացի Պեգգոտիին տեսնելու։
Ահա իմ սիրելի, իմ պատվական դայակը ճաշ էր եփում խոհանոցում։ Դուռը բախելուս պես՝ նա բաց արեց ու հարցրեց, թե ի՞նչ եմ ուզում։ Ես ժպտացի, նա լուրջ էր։ Ես չէի դադարել նրան նամակներ գրելուց, բայց արդեն յոթը տարի է, որ իրար երես չէինք տեսել։
― Մր․ Բարկիսը տա՞նն է, տիկին, ― հարցրի ես, աշխատելով կոշտ ձայն հանել։
― Տանն է, սըր, միայն թե այժմ հոդացավ ունի, պառկած է, ― պատասխանեց Պեգգոտին։
― Էլ Բլենդրոտըն գնալ֊գալ չունի՞։
― Առողջ ժամանակ գնում է, սըր։
― Իսկ դուք, տիկին, չե՞ք լինում այնտեղ։
Պեգգոտին ավելի մեծ ուշադրությամբ երեսիս նայեց, և ես նկատեցի, որ նրա ձեռքերը թեթև դողդողացին։
― Կցանկանայի այնտեղի մի տան մասին հարցնել, որ մի ժամանակ, կարծեմ․․․ Րուկրի էր կոչվում։
Պեգգոտին մի քայլ ետ քաշվեց ու ձեռքերը դողալով մեկնեց։
― Պեգգոտի, ― գոչեցի ես։
― Իմ հոգյակ, Դեվիս, ― կանչեց նա, և, երկուսս էլ միասին լաց լինելով, իրար փարվեցինք։
Թե Պեգգոտին որքան ծայրահեղ բաներ արեց այդ միջոցին, որքան արտասվեց, որքան խնդաց, որքան հպարտություն ցույց տվեց և որքան վիշտ, որ մայրս անգամ, որ ինձանով ամենից շատ պիտի հրճվեր ու պարծենար, չէր կարող այդքան ողջագուրել իր միակ որդուն ― այս բոլորն արտահայտել անզոր եմ։ Ես ի սրտե մասնակից եղա նրա հոգեկան հուզումներին՝ առանց բնավ վախենալու, թե երեխա կերևամ նրա աչքին։ Կարող եմ ասել, թե ամբողջ կյանքումս, մինչև անգամ Պեգգոտիի առջև, այնքան ազատ չէի խնդացել ու լացել, ինչքան այդ առավոտ։
― Բարկիսը այնպե՜ս կուրախանա, ― ասաց Պեգգոտին, գոգնոցով աչքերը սրբելով, ― այս բանը նրան մի դույլ դեղից ավելի կօգնե։ Ասե՞մ նրան, որ ասյտեղ ես, թե ինքդ, սիրելիս կուզենաս վերև գնալ նրան տեսնելու։
Մի՞թե կարելի էր, որ չուզենայի։ Սակայն Պեգգոտին այպես հեշտությամբ դուրս չգնաց սենյակից, ինչպես որ մտադիր էր, որովհետև շեմքին մոտենալուն պես՝ շուռ էր գալիս ու նորից սկսում, գլուխը ուսիս դրած, ծիծաղել ու լալ։ Գործը հեշտացնելու համար վերջ ի վերջո ես ինքս նրա հետ բարձրացա և մի րոպե դռան մոտ սպասելուց հետո, մինչև որ նա նախապատրաստեր իր ամուսնուն, ներկայացա հիվանդին։
Մր․ Բարկիսը կատարյալ ցնծությամբ բարևեց ինձ, բայց չկարողանալով աջը մեկնել, խնդրեց քաշել իր թասակի ծոպից, որ և սիրով կատարեցի։ Նա ասաց, թե իր համար անասելի թեթևություն է երևակայել, իբր թե նորից Բլենդրոտըն է տանում ինձ։ Նա պառկած էր երեսն ի վեր և այնպես փաթաթված, որ կարծես թե, քերովբեների սովորական պատկերի նման, երեսից զատ ուրիշ բան չունի, և այս դիրքով մի տարօրինակ պատկեր էր ներկայացնում։
― Այն ի՞նչ անուն էր, մր․ Դավիթ, որ առաջին անգամ կառքիս վրա գրեցի, ― ասաց մր․ Բարկիսը ցավագին ժպիտով։
― Էհ, մր․ Բարկիս, այդ մասին մենք իրար հետ շատ լուրջ խորհրդակցել էինք։
― Չէ՞որ ես նրան վաղուց էի ուզել։
― Շատ վաղուց, մր․ Բարկիս։
― Չեմ էլ ափսոսում, որ ուզել էի, ― ասաց մր․ Բարկիսը։ ― Հիշում եք, սըր, ինչե՜ր էիք պատմում նրա մասին։ Ասում էիք, թե ձեր բոլոր կարկանդակներն ու ճաշը նա է պատրաստում։
― Ինչպե՜ս չհիշեմ։ Լավ եմ հիշում։
― Եվ այդ բոլորը ժամացույցիս պես ուղիղ էր, ― ասաց մր․ Բարկիսը, թասակի ծոպը թոթվելով, որը իր խոսքերին զորություն տալու միակ միջոցն էր, ― և այնպես ճիշտ, ինչպես որ մաքսերի չափը։ Իսկ դրանից ճիշտ էլ ի՞նչ կա։
Մր․ Բարկիսը հարցական հայացքով երեսիս նայեց, սպասելով, որ հավանություն տամ իր մտքին, որ հղացել էր անկողնում, և ես կատարյալ հավանություն տվի։
― Դրանից ավելի հաստատ ու ճիշտ բան չկա, ― կրկնեց մր․ Բարկիսը։ ― Ինձ նման չքավորը հեշտ է համոզվում հիվանդության անկողնում, որ այս բոլորը ճշմարիտ է։ Ես շատ չքավոր մարդ եմ, սըր։
― Շատ ցավում եմ, եթե այդպես է, մր․ Բարկիս։
― Այո, իրոք շատ աղքատ եմ, մր․ Դավիթ։
Այս ասելուն պես նա իր ձեռքը կամաց֊կամաց վերմակի տակից դուրս հանեց ու դողալով բռնեց մի գավազան, որը թոկով կապված էր մահճակալից։ Գավազանի ծայրը դժվարությամբ դեսուդեն շարժելիս նա իր դեմքը մի քանի անգամ այլալեց։ Վերջապես գավազանը մի սնդուկի դիպավ, որի մի ամկյունը վաղուց արդեն տեսել էի։ Այնուհետև հիվանդի դեմքը նորից փոքր֊ինչ զվարթացավ։
― Այստեղ իմ հնոտիներն են պահված, մր․ Դավիթ։
― Է՜, է՜։
― Երանի թե մեջը փող լիներ, սըր։
― Ճշմարիտ որ լավ կլիներ, ― ասացի ես։
― Բայց ցավն էլ այդ է, որ չկա, ― ասաց մր․ Բարկիսը, աչքերը լայն֊լայն բանալով։
Ես հայտնեցի, թե նրա ասածին հավատում եմ։ Այն ժամանակ մր․ Բարկիսն ավելի հանգիստ նայեց իր կնկան ու ասաց․
― Կլարա Պեգգոտի Բարկիսից ավելի օգտակար ու աշխատասեր կին արար֊աշխարհում չի ճարվի։ Որքան էլ գովես, արժանի է Կլարա Պեգգոտի Բարկիսը։ Հոգյակ իմ, այսօր դու մեր հյուրերի համար մի լավ ճաշ կպատրաստես, լավ ճաշ եմ ասում, իմացա՞ր։ Գինին էլ չմոռանաս։
Ուզում էի բողոքել այդ ավելորդ մեծարանքի դեմ, բայց անկողնու մյուս կողմում կանգնած Պեգգոտին այնպես արգելական շարժումներ արեց իմ հասցեին, որ ակամա լռեցի։
― Մոտս մի քիչ փող ունեմ, այ կնիկ, ― ասաց մր․ Բարկիսը, ― բայց չեմ հիշում որտե՞ղ է։ Այժմ սաստիկ հոգնած եմ։ Դու Դավթի հետ ներքև գնա։ Ես մի քիչ կմրափեմ, գուցե հետո փողը գտնեմ ու քեզ տամ։
Մենք հեռացանք սենյակից։ Դռնից որ ելանք, Պեգգոտին հայտնեց, թե մր․ Բարկիսը վերջերս ավելի ժլատացել է և սովորություն արել՝ սնդուկից որևէ շիլինգ հանելուց առաջ այդպիսի խորամանկություն բանեցնել, թեև սաստիկ չարչարվում է անկողնուց մենակ վերկենալիս և անհրաժեշտ գումարը թշվառ սնդուկից հանելիս։ Եվ իրոք շատ չանցած նա սկսեց խուլ հեծեծանքի ու տնքոցի ձայներ հանել, ասես թե իր մարմնի բոլոր հոդերը կտրտելիս լինեին։ Պեգգոտիի աչքերը կարեկցության արտասուքով լցվեցին, բայց նա ասաց, թե այդ վեհանձն ճիգերը հիվանդի համար օգտակար են, և ցանկալի է, որ շուտ֊շուտ կրկնվեն։ Եվ այսպես մր․ Բարկիսը շարունակեց հառաչել ու տնքալ, անշուշտ տաժանելի ցավեր կրելով, մինչև որ նորից անկողին մտավ․ այն ժամանակ նա մեզ կանչեց ու ասաց․
― Տեսա՞ք, ինչպես քունս կարճ տևեց։ Ուժերս ետ եկան և ես իսկույն հիշեցի, որ բարձիս տակ մի գինե կար։ Ահա՛։
Մենք հարկավ այնպես ձևացանք, որ իբր թե իր ասածին հավատում ենք։ Նա զվարթացավ, կարծելով թե իր սնդուկի գաղտնիքը ծածուկ է մնացել մեզ համար, և այս ենթադրությունը բավական վարձատրեց նրան իր բոլոր տանջանքների փոխարեն։
Իմաց տվի Պեգգոտիին Ստիտֆորթի գալու մասին, և մենք նրան երկար չսպասեցինք։ Վստահ էի, որ դայակս իմ ընկերոջը նույն սիրով կընդունի, ինչպես որ կընդուներ իր անձնական բարերարին, և համենայն դեպս, սրտագին մտերմությունը, զվարթ սիրտը, թեթև ձևերը, սիրուն դեմքը, ամեն մեկին հարմարվելու շնորհքը, յուրաքանչյուրի զգայուն լարն իր ուզածին պես շարժելու ձիրքը հինգ րոպեում հրապուրեցին Պեգգոտիին։ Ստիրֆորթի սրտագին վարմունքն ինձ հետ՝ բավական էր, որ դայակս գրավվեր նրանով։ Ես լիովին համոզված եմ, որ մեր հեռանալու ժամանակ Պեգգոտին արդեն պաշտում էր նրան։
Ստիրֆորթը սիրով խոսք տվեց ինձ՝ հետս միասին ճաշելու։ Նա լույս ու օդ էր մր․ Բարկիսի սենյակում․ նրա ներկայությունը մի կազդուրիչ ու զորավոր բալասան եղավ հիվանդի համար։ Նրա շարժմունքի ու խոսվածքի մեջ ո՛չ շռինդ կար, ո՛չ ջանք ու ճիգ, ո՛չ սեթևեթանք․ ի՛նչ էլ աներ, ի՛նչ էլ ասեր, այնպես պարզ էր, այնպես բնական, շնորհալի ու սփոփիչ, որ այսօր անգամ այդ բոլորը հիշելիս ես չեմ կարող չհիանալ։
Շատ զվարթ էինք Պեգգոտիի փոքրիկ ճաշարանում։ Մարտիրոսների հին գիրքը, որի թերթերին իմ հեռանալուցս ի վեր ոչ մի ձեռք չէր դիպել, դարձյալ մնում էր գրակալի վրա։ Ես նորից սկսեցի աչքի անցկացնել նրա սոսկալի պատկերները, որոնք երբեմն այնքան սարսափ էին պատճառել ինձ, բայց այս անգամ այդպիսի բան չզգացի։ Երբ Պեգգոտին իմ սենյակի մասին խոսք բաց արեց ու ասաց, թե նա միշտ ինձ համար պատրաստ է, և հույս հայտնեց, թե կուզենամ այդ սենյակում գիշերել, ես վարանելով Ստիրֆորթի դեմքին նայեցի։ Ստիրֆորթն իսկույն միտքս հասկացավ ու գոչեց․
― Հարկավ։ Քանի որ մենք Յարմաութում ենք, դու այստեղ կքնես, ես՝ պանդոկում։
― Սակայն, Ստիրֆորթ, ― ասացի ես, ― քեզ այսքան հեռու տեղ բերել և հետո քեզնից բաժանվել, այս, կարծեմ, ընկերական վարմունք չէ։
― Չէ՞ որ դու ի բնե այդ տանն ես պատկանում, ― ասաց նա։ ― Այս հանգամանքի առջև ի՞նչ նշանակություն ունի քո «կարծեմը»։
Խնդիրն արդեն վճռված էր։
Ստիրֆորթն իր հաղթական դերը մինչև վերջին վայրկյանը պահպանեց, և ժամը ութին մենք ճանապարհ ընկանք դեպի մր․ Պեգգոտիի նավատունը։ Քանի ժամերն անցնում էին, այնքան էլ նրա շքեղ ձիրքերի փայլն աճում էր։ Այն ժամանակ, ինչպես և այսօր, ինձ թվում էր, թե հաճոյանալու կարիքը, հաղթանակից սնունդ առնելով, է՛լ ավելի նորություն էր տալիս նրա մտքին և ուժեղացնում էր նրա ի բնե ազդու հրապույրը։ Եթե այն երեկո մեկն ինձ ասեր, թե իմ շնորհալի ընկերը միայն խաղում է իր հոյակապ ձիրքերով՝ լոկ իր գերազանցությունը ցույց տալու և իր պարզամիտ ունկնդիրներին մի վայրկյան դյութելու համար, որպեսզի հետևյալ վայրկյանին նույն հեշտությամբ նրանց մոռանա, ― ես չգիտեմ, թե այդ լիրբ զրպարտությունը ինչ զայրույթ կշարժեր իմ մեջ։
Դա անշուշտ ավելի կսաստկացներ, եթե միայն կարելի էր սաստկացնել, իմ սիրավառ անձնվիրության ու ջերմ բարեկամության զգացումը, որով լցված՝ նրա հետ միասին առաջ էի գնում՝ մթապատ ծովեզերքի երկարությամբ դեպի հին նավատունը․ մինչդեռ սառը քամին տխուր հեծում էր և ավելի ողբալի ձայներ հանում, քան այն գիշեր, երբ ես առաջին անգամ ոտք էի դրել մր․ Պեգգոտիի շեմքի վրա։
― Բավական ամայի և վայրի տեղ է, չէ՞, Ստիրֆորթ, ― ասացի ես։
― Այո, շատ զվարթ չի թվում ինձ, մանավանդ մթնով, ― պատասխանեց նա։ ― Ծովն էլ սոված գազանի նման ոռնում է, կարծես սպառնալով լափել մեզ։ Բայց ահա այնտեղ՝ նավի վրա լույս եմ տեսնում։
― Նավատունն էլ հենց այդ է, ― ասացի ես։
― Ճիշտ դրա մոտովն էր, որ այս առավոտ զբոսնելիս անցա, ― հարեց Ստիրֆորթը։ ― Կարծես թե բնազդով լիներ։
Լուռ շարունակեցինք լույսի ուղղությամբ առաջ գնալ և կամաց մոտեցանք նավի դռանը։ Ես շշնջացի Ստիրֆորթին, որ իմ հետևից գա, ու դուռը բանալով ներս մտա։
Դեռ դրսից լսել էինք խառը ձայներ․ ներս որ մտանք, ծափի հարվածներ թնդացին, և ես զարմանալով տեսա, որ ծափ տվողը միշտ տխուր մրս․ Գըմիջն է։ Սակայն այս անսովոր զվարթությամբ ոգևորվողը միայն նա չէր։ Մր․ Պեգգոտին էլ ուրախ ծիծաղում էր և իր կոշտ թևերը մեկնած՝ ուզում էր գրկել Էմլիին։ Հեմը, որի երեսին թե՛ խնդություն, թե՛ հիացմունք և թե՛ երկյուղ էր երևում, Էմլիի ձեռքից բռնել էր և կարծես վճռել մոտեցնել նրան մր․ Պեգգոտիին։ Իսկ ինքը՝ փոքրիկ Էմլին, շառագունած և շփոթված, բայց և հրճված մր․ Պեգգոտիի ցնծության վրա, Հեմի ձեռքից դուրս պրծնելով, արդեն պատրաստ էր մր․ Պեգգոտիի գիրկն ընկնել, երբ ամենից առաջ մեզ նկատեց ու կանգ առավ։ Այս էր ընդհանուր տեսարանը, որ բացվեց մեր առջև, երբ գիշերվա ցրտից ու խավարից, հանկարծ նավավարի տաք սենյակը ոտք դրեցինք։ Մրս․ Գըմիջը գժի նման ծափ էր տալիս սենյակի խորքում։
Այդ տեսարանը մեր մտնելուն պես փոխվեց։ Մինչդեռ ես արդեն կանգնած էի ապշած խմբի մեջտեղում՝ մր․ Պեգգոտիի հանդեպ ու սիրով նրա աջն էի սեղմում, Հեմը գոռաց․
― Մաստր Դեվի՜ն, մաստր Դեվի՜ն։
Իսկույն ևեթ բոլորս սկսեցինք միասին իրար ողջունել, միասին խոսել ու փոխադարձ ուրախություն հայտնել։ Մր․ Պեգգոտին մեզ տեսնելուց այնպես գոհ էր, այնպես ուրախ, որ չգիտեր, թե ինչ ասի կամ անի։ Մերթ իմ աջն էր սեղմում, մերթ Ստիրֆորթի, մերթ նորից իմը, մերթ նորից շփելով դեսուդեն ընկնում, և լիաթոք զվարճությունից քրքջում։ Ախորժելի էր այդ միջոցին տեսնել նրան։
― Աստվա՜ծ իմ, ― գոչեց մր․ Պեգգոտին։ ― Այսպիսի բան ո՞վ էր սպասում։ Երկու ջենտլմեն․․․ երկու երիտասարդ ջենտլմեն․․․ իմ խոնարհ հարկի տակ, այն էլ այս գիշեր։ Գիտե՞ք՝ այս ի՞նչ գիշեր է։ Ես կյանքումս այսպիսի գիշեր չեմ վայելել․․․ Էմլի, հոգյակս, մոտեցիր, մոտս եկ, չարաճճի դիցուհիս։ Սա, սիրելիս, մեր Դեվիի ընկերն է, գիտե՞ս։ Սա այն պարոնն է, որի մասին արդեն լսել ես, Էմլիկ իմ։ Եկել է քեզ այցելելու Դեվիի հետ միասին, այն էլ մի այնպիսի ուրախ գիշեր, որի նմանը հորեղբայրդ չէր տեսել, չի էլ տեսնի այսուհետև։ Ապրեն մեր ջենտլմեննեը։ Հուռռա՜։
Մր․ Պեգգոտին այս ճառն անսահման ոգևորությամբ և շնչով արտասանելուց հետո՝ թոռնիկի գլուխը բռնեց, մի տասն անգամ ջերմ համբուրեց, հուժկու գրկում սեղմեց և նրա գլուխը սկսեց շոյել, բայց այնպես կամաց շփելով, ինչպես որ մի տիկնոջ ձեռք կշփեր։ Հետո թողեց, որ գնա, և երբ Էմլին վազեց֊փախավ այն սենյակը, որ մի ժամանակ իմ ննջարանն էր, մր․ Պեգգոտին, անսովոր հրճվանքից համարյա թե շնչասպառ, մեզ նայեց և ասաց․
― Եթե ձեզ նման երկու ջենտլմեն․․․ երկու հասակավոր ու քաջազարմ տոհմիկներ․․․
― Ի՜նչ լավ ասաց, ― գոչեց Հեմը։ ― Լավ ասաց, չէ՞, մաստր Դեվի։ Իրոք որ երկու հասակավոր ու քաջազարմ տոհմիկներ։ Այո՜, այո՜։
― Եթե դուք, երկու հասակավոր ու քաջազարմ ջենտլմեններ, ― շարունակեց մր․ Պեգգոտին, ― կներեք ինձ, երբ որ իմանաք, թե ինչո՞ւ եմ այսպես գժված, այն ժամանակ ներողություն կխնդրեմ ձեզնից։ Էմլի, հոգյակ իմ, ա՛յ Էմլի․․․ Նա գիտե, թե ինչ եմ ուզում իրեն ասել և դրա համար փախավ։ Հա՜, հա՜, հա՜։ Էյ, պառավ, գնա տես՝ ուր փախավ։
Մրս․ Գըմիջը գլուխը շարժեց ու գնաց։
― Եթե այս գիշերն իմ կյանքի ամենաերջանիկ գիշերը չլիներ, ― ասաց մր․ Պեգգոտին, մեզ հետ միասին կրակի առջև նստելով, ― թող ես մի խեցգետին դառնամ, այն էլ խաշած խեցգետին, էլ ինչ ասեմ․․․ Այդ փոքրիկ Էմլին, սըր, ― կիսաձայն շարունակեց մր․ Պեգգոտին, Ստիրֆորթի կողմը հակվելով, ― այդ աղջիկը, որ իսկույն կարմրեց ու փախավ․․․
Ստիրֆորթը միայն գլխով մի հաստատական նշան արեց, բայց այդ միակ շարժման մեջ այնքան ջերմ ուշադրություն ու համակրություն ցույց տվեց մր․ Պեգգոտիի հրճվանքին, որ սա մի որոշ բան լսածի պես պատասխանեց․
― Այո, ճիշտ այդպես է։ Շնորհակալ եմ, սըր, որ նրան լավ եք ճանաչել։
Հեմը մի քանի անգամ ակնարկեց ինձ, հասկացնելու համար, թե ինքն է պատրաստ նույնը կրկնել։
― Այդ փոքրիկ Էմլին, ― շարունակեց մր․ Պեգգոտին, ― մեր տան․․․ ինչպե՞ս ասեմ․․․ ես մի տգետ, աշնորհք մարդ եմ․․․ մեր տան զվարթուն հրեշտակն է։ Նա իմ զավակը չէ, ես երբեք զավակ չեմ ունեցել, բայց եթե ունեցած էլ լինեի, Էմլիից ավելի չէի սիրի։ Արևս վկա, հարազատ զավակիս անգամ ավելի շատ չէի սիրի, քան Էմլիին։ Հասկանո՞ւմ եք։
― Լիովին, ― ասաց Ստիրֆորթը։
― Գիտեի, որ կհասկանաք, ― վրա բերեց մր․ Պեգգոտին, ― և նորից շնորհակալ եմ։ Մաստր Դեվին լավ է հիշում, թե մի ժամանակ Էմլին ի՜նչ աղջիկ էր, իսկ թե այժմ ինչպե՞ս է, այդ ինքներդ կարող եք դատել։ Բայց ո՛չ դուք, սըր, ո՛չ էլ մաստր Դեվին չեք կարող իմանալ, թե այդ աղջիկն ի՞նչ էր, ի՞նչ է և ի՞նչ պիտի լինի սրտիս համար, որ նրան այնքան սիրում է։ Ես մի ծովային ոզնու նման բիրտ մարդ եմ, սըր, բայց կասեմ, որ մի կնոջից բացի, ոչ ոք չգիտի և չի կարող իմանալ, թե ինչ է ինձ համար փոքրիկ Էմլին։ Մեր մեջ մնա, ― ասաց նա, դարձյալ ձայնն իջեցնելով, ― չկարծեք թե միստրիս Գըմիջն է այդ կինը, թեև դա էլ հազար գովասանքի արժանի կին է։
Մր․ Պեգգոտին գլխի մազերը սաստիկ խառնեց, որ նշան էր, թե մտադիր է ճառը շարունակել, և ձեռքերը ծնկներին դեմ տալով, ասաց․
― Մի մարդ էլ կա, որ Էմլիին այդ օրից է ճանաչում, երբ նրա հայրը ջրասույզ եղավ։ Այդ մեկն այնուհետև միշտ նրա հետ էր։ Նրա հետ էր, երբ Էմլին դեռ երեխա էր, նրա հետ էր, երբ ջահել աղջիկ էր, նրա հետ էր, երբ վերջապես, մի չափահաս օրիորդ դարձավ։ Թեև այդ մեկը շատ գրավիչ դեմք չունի ― նա էլ ինձ նման կոշտ ու կոպիտ մի բան է, ― բայց ազնիվ ու քաջասիրտ տղա է։
Ոչ մի ժամանակ չէի տեսել Հեմին այն աստիճան ուրախ ժպտալիս, ինչպես որ ժպտաց այդ րոպեին։
― Ի՞նչ եք կարծում, ― ասաց մր․ Պեգգոտին ամենամեծ հիացմունքով, ― այդ անտաշ ձկնորսը Էմլիին է տալիս իր սիրտը։ Սկսում է նրա հետևից ման գալ, գերու պես ծառայում է նրան, գիշեր֊ցերեկ մաշվում է ու, վերջապես, իր ցավի պատճառն ինձ հայտնում․․․ Դե, պարոններ, ես էլ էի ուզում, որ մեր Էմլին ամուսնանա, մի այնպիսի ազնիվ մարդու հետ, որ նրան պաշտպաներ։ Ես չգիտեմ, դեռ որքա՞ն պիտի ապրեմ ― գուցե մահս մոտեցել է, բայց այս միայն գիտեմ, որ եթե մի գիշեր հանկարծ կատաղի քամին նավակս շուռ տա և ես լեռնանման կոհակների վրայից վերջին անգամ մեր Յարմաութի լույսերը տեսնեմ, հանգիստ սրտով անդնդասույզ կլինեմ, ասելով ինձ․ «Ահա այնտեղ՝ ափի վրա մի տղամարդ կա, որ երկաթի ամրությամբ հավատարիմ է Էմլիին։ Եվ քանի որ այդ մարդը ողջ է, ո՛չ մի չարիք, ո՛չ մի վտանգ չի հասնի իմ Էմլիին։ Թող երկուսին էլ աստված օրհնե»։
Մր․ Պեգգոտին այս ճառից բորբոքված, իր աջը մեկնեց, կարծես թե ալիքների խորքից Յարմաութի լապտերներին վերջին ողջույն առաքելով, և հետո Հեմին ակնարկելով, որ անքթիթ նրան էր նայում, շարունակեց․
― Ես էլ այն մեկին ասացի, որ գնա խոսի Էմլիի հետ։ Թեև նա մի ահագին տղա է, բայց երեխայի պես ամաչկոտ է և չի ուզում խոսել։ Այն ժամանակ ես խոսեցի։ «Ի՞նչ, նրա՞ն, ― ասաց Էմլին։ ― Նրան, որի հետ գրեթե մեծացել եմ և որին եղբորս պես սիրել եմ։ Ո՛չ, ապեր, ես նրան չեմ գնա։ Նա այնքան բարի է»։ Ես համբուրեցի Էմլիին ու ասացի․ «Սիրելիս, լավ ես անում, որ միտքդ պարզ ես հայտնում․ ուրեմն ինքդ ընտրիր ում որ կուզես, չէ՞ որ թռչնիկի նման ազատ ես»։ Այնուհետև տղայի մոտ գնացի ու ասացի․ «Այ տղա, շատ էի ուզում, որ բանը գլուխ գա, բայց չեղավ։ Է՜հ, ինչ արած։ Երկուսդ էլ այնպես մնացեք, ինչպես որ էիք մինչև այժմ, և իմ խորհուրդն այս կլինի, որ դու նրա հետ ազնիվ լինես, ու համբերես»։ «Լավ ― ասաց տղան, ― շնորհակալ եմ», և ձեռքս սեղմեց։ Եվ ահա նա տված խոսքը երկու տարի ազնվաբար պահում էր, և մենք հանգիստ ապրում էինք միասին։
Մր․ Պեգգոտիի դեմքը, որ իր պատմության այլևայլ իմաստների համեմատ փոփոխվում էր, նորից մի հաղթական զվարթության փայլ ստացավ։ Նա իր ձեռքերն ամուր շփեց (ասելիքն ավելի ազդու անելու համար), մեկը դրեց իր ծնկի վրա, մյուսը՝ Ստիրֆորթի, և հետևյլա ճառը երկուսիս միջև բաժանեց։
― Հանկարծ, մի երեկո, և հատկապես այս երեկո, փոքրիկ Էմլին ինձ մոտ է գալիս, հետն էլ ահա այս տղան․․․ Այդտեղ զարմանալու ի՞նչ բան կա, կասեք դուք։ Զարմանալու բան, իհարկե չկա, որովհետև տղան սովոր է եղբոր պես ուղեկցել նրան թե՛ ցերեկը, թե՛ գիշերը և թե՛ ամեն ժամանակ։ Եվ այս կպրոտ ձկնորսը Էմլիի ձեռքից բռնում է և ուրախ֊ուրախ գոչում ինձ․ «Տես, քեռի, ահա իմ կինը»։ Էմլին էլ կես֊համարձակ, կես֊երկչոտ, ժպտալով ու լալով, ասում է․ «Այո, ապեր, եթե թույլ տաք»։ Եթե թույլ տամ, ― աղաղակեց մր․ Պեգգոտին՝ աչքերը վառված։ ― Տեր ողորմյա․ մի՞թե կարող էի թույլ չտալ, մի՞թե սրտիս փափագն էլ հենց այդ չէր։ «Եթե թույլ տաք, ― ասում է, ― այժմ ես ավելի խելոք եմ դարձել, ամեն բան մտածել եմ ու կաշխատեմ լավ կին լինել, որովհետև նա էլ բարի, լավ տղա է»։ Այդ րոպեին մրս․Գըմիջը սկսեց ծափ տալ, ինչպես անում են թատրոնում, և հանկարծ դուք ներս մտաք։ Ո՜ւֆ, պրծա, ― գոչեց մր․ Պեգգոտին։ ― Դուք ներս մտաք․ այս բոլորը կատարվեց ճիշտ այստեղ և այս ժամին։ Եվ ահա այդ տղան է, որ առնելու է Էմլիին։
Քիչ մնաց, որ Հեմը գլորվեր այն հարվածից, որ տվեց նրան հրճված մր․ Պեգգոտին ի նշան իր մտերմության ու սիրո, և հետո զգալով, որ ինքն էլ պարտավոր է մի բան ասել, հետևյալն ասաց ամենամեծ դժվարությամբ․
― Էմլին ձեզ նման պստիկ էր, մաստր Դեվի․․․ Երբ դուք առաջին անգամ մեզ մոտ եկաք․․․ Բայց դեռ այն ժամանակ ես գիտեի, որ կմեծանա։ Եվ տեսա, պարոններ, որ մեծացավ և․․․ ծաղկի նման բացվեց։ Օ՜հ, մաստր Դեվի, կյանքս կտամ նրա համար․ ամենամեծ ուրախությամբ, սիրով կտամ։ Նա ինձ համար ավելի թանկ է, պարոններ, քան․․․ քան ամեն բան, ինչ որ միայն կարող եմ ցանկանալ, և ավելի, քան․․․ ինչ որ կարող եմ լեզվով ասել։ Ես․․․ ես նրան սրտանց սիրում եմ։ Ջենտլմեն չկա երկրի վրա․․․ ոչ էլ որևէ ծովի վրա, որ իր օրիորդին այնպես սիրեր, ինչպես ես եմ նրան սիրում․․․ թեև ինձ նման շատերը կան, որ իրենց միտքն ավելի լավ կարտահայտեն։
Ես հուզված էի տեսնելով, թե ինչպես Հեմի նման մի վիթխարի, հուժկու տղա դողդողում է մի սիրունիկ էակի համար զգացած սիրուց, որ վառել էր իր սիրտը։ Ավելի գովելի էր այն անկեղծ վստահությունը տեսնել, որ մեզ Հեմն ու մր․ Պեգգոտին ընծայեցին։ Միով բանիվ՝ այս բոլոր պատմությունը վերին աստիճանի սիրտս շարժեց ու հուզեց։ Արդյոք մանկությանս հիշատակներ որքա՞ն ազդեցին վրաս ― չեմ կարող ասել․ ո՛չ էլ կարող եմ պնդել, թե արդյոք սրտիս մեջ Էմլին նորից սիրելու մի անորոշ հույս չէ՞ր շարժվում, երբ որ նրանց տնակը մտա։ Գիտեմ միայն, որ տեսածս ու լսածս հոգուս բերկրանք պատճառեց, բայց այնպիսի մի բերկրանք, որ հեշտ կարող էր դառն վշտին տեղի տալ։
Հետևաբար, եթե ընդհանուր լռությունը լուծելու պարտքն ինձ մնար, ես անշուշտ կշփոթվեի, բայց բարեբախտաբար Ստիտֆորթն այդ պարտքը կատարեց, և այնպես հաջող, որ մի քանի վայրկյանից հետո բոլորս էլ նորից զվարթացանք։
― Մր․ Պեգգոտի, ― ասաց նա, ― դուք մի բարեսիրտ, ազնիվ մարդ եք և մինչև ձեր վերջին շունչը այդպես երջանիկ մնալու արժանի, ինչպես որ եք այս գիշեր։ Ձեր ա՜ջը, Հեմ, ձե՜րն էլ։ Մաղթում եմ ձեզ լիակատար երջանկություն։ Դեվի, այդ կրակը մի լավ խառնիր, որ ինչքան կարելի է պայծառ վառվի։ Իսկ դուք, մր․ Պեգգոտի, եթե չհրամայեք ձեր նազելլի թոռնիկին այս անկյունը գալ նստել, որ ես ահա նրան եմ տալիս ― իսկույն ևեթ կհեռանամ։ Ինչ գանձ էլ որ տան ինձ, չեմ ուզենա ձեր կրակի առջև պարապ տեղ տեսնել, այն էլ մի այսպիսի գիշեր։
Մր․ Պեգգոտին իմ նախկին սենյակը գնաց Էմլիին բերելու, և որովհետև աղջիկը չէր գալիս, Հեմն էլ հորդորելու գնաց։ Վերջապես բերին նրան ու կրակի մոտ նստեցրին։ Էմլին սկզբում շատ խրտնած ու վարանած էր, բայց Ստիրֆորթի անբռնազբոս, պարզ վարմունքից նրա երկյուղը փարատվեց։ Ամեն բանից, ինչ որ կարող էր շփոթել աղջկան, Ստիրֆորթը զգուշությամբ խորշում էր։ Նա մր․ Պեգգոտիին դիմելով, սկսեց նավերի, նավակների, ծովերի, ձկների մասին խոսել, հետո, ինձ դիմելով, այն ժամանակը հիշեց, երբ մր․ Պեգգոտին մր․ Կրիկլի պանսիոնն էր եկել․ հետո ասաց, թե ուրախ է այն բոլոր իրերից, որ տեսնում է նավատան մեջ, և իր զվարթ աշխուժով այն աստիճան մեզ դյութեց, որ մենք էլ սկսեցինք ազատ խոսել։
Սակայն Էմլին այդ գիշեր շատ չխոսեց․ նա միայն լռիկ ականջ էր դնում ու դիտում․ նրա երեսը վառվում էր, ինքն էլ շատ գրավիչ էր։ Ստիրֆորթը մր․ Պեգգոտիի հետ խոսելիս, մի զարհուրելի նավաբեկության դեպք պատմեց և այնպես ազդու կերպով նկարագրեց, որ հենց իմանաս այդ դեպքը իր առջևն էր կատարվում, իսկ Էմլին անքթիթ նրան էր նայում, կարծես թե արկածի ամբողջ արհավիրքը իր դեմհանդիման տեսնելով։ Այնուհետև Ստիրֆորթը պատմեց, որպես հակապատկեր, իր հետ պատահած մի ծաղրալի անցք։ Այս կայտառ ու զվարճալի պատմությունից Էմլին անգամ ծիծաղեց և իր արծաթյա հնչուն ձայնով ամբողջ նավատունը թնդացրեց։ Նրա սրտառուչ ծիծաղով հմայած՝ մենք էլ, նույնիսկ Ստիրֆորթը, անզուսպ քրքիջ բարձրացրինք։ Ստիրֆորթը ստիպեց մր․ Պեգգոտիին նավաստիների երգը երգել կամ մռնչալ՝ «Երբ որ քամին փչի, գոչի ու գոռա»․ ինքն էլ հետո մի ուրիշ ծովային երգ երգեց այնպես շնորհքով ու եռանդով, որ ինձ թվում էր, թե կատաղի հողմը իսկապես ոռնում է ծովի վրա ու հեծելով ներս խուժում՝ մեզ հետ միասին լսելու նրան։
Գալով մրս․ Գըմիջին, Ստիրֆորթը նրան էլ անվերջ թախծի ճիրաններից հափշտակեց ― մի բան, որ նրա ծերուկի մեռնելուց ի վեր դեռ ոչ մի մարդու չէր հաջողվել գլուխ բերել (այս ինձ մր․ Պեգգոտին հայտնեց)։ Պառավ կինն ընկերոջս զվարթությամբ վարակված, իր թշվառության վրա փնթփնթալու ժամանակ անգամ չգտավ և հետևայլ առավոտյան խոստովանեց, թե Ստիրֆորթն անշուշտ նրան կախարդած կլիներ։
Պետք չէ, սակայն, ենթադրել, թե Ստիրֆորթը միայն իրեն էր վերապահում խոսելու մենաշնորհը։ Երբ Էմլին քիչ֊քիչ սիրտ առավ և սկսեց իր և իմ հին զբոսանքները մտաբերել, երբ մենք ծովափի վրա խեցիներ ու կոպիճներ էինք հավաքում, և ես հարցրի՝ արդյոք հիշո՞ւմ է թե որքա՜ն էի իրեն նվիրված, և երկուսս էլ կարմրեցինք ու ժպտացինք, այդ անդառնալի անցյալի մասին մտածելով ― Ստիրֆորթը լռիկ֊մնջիկ մտիակ էր անում թե՛ նրան, թե՛ ինձ։ Այդ միջոցին ու մինչև վերջը Էմլին նստած էր հին սնդուկի վրա, վառարանի անկյունում։ Հեմը նստած էր նրա կողքին՝ ճիշտ այնպես, ինչպես որ ես էի նստում մի ժամանակ։ Չիմացա ի՞նչ էր պատճառը ― արդյոք մի կուսական չարաճճի քմահաճո՞ւյք, թե մեզնից քաշվելը ― որ Էմլին ամբողջ երեկո պատին կպած դիրք բռնեց և ոչ մի անգամ իր նշանածին չդիպավ։
Կարծեմ արդեն կես֊գիշեր էր, որ մնաս բարով ասացինք։ Ընթրիքի ժամանակ նավաստիական պաքսիմատով ու տապակած ձկով պատվեցին մեզ։ Ստիրֆորթն իր գրպանից մի շիշ հոլանդական գինի հանեց, որ մենք տղամարդիկս (այժմ առանց ամաչելու կարող եմ ինձ էլ տղամարդ կոչել), մինչև վերջին կաթիլը քամեցինք։ Մեր հրաժեշտը սրտագին էր։ Ամբողջ գերդաստանը հավաքվել էր՝ մեզ լույս տալու դռան մոտ։ Էմլին Հեմի հետևից կապույտ աչքերով նայում էր մեզ և քնքուշ ձայնով զգուշացնում, որ ճանապարհը չկորցնենք։
― Շատ սիրուն աղջիկ է, ― ասաց Ստիրֆորթը ձեռքս բռնելով։ ― Իրավ որ մի զվարճալի անկյուն է այս անկյունը, միջի մարդիկ էլ՝ տարօրինակ։ Դժգոհ չեմ, որ նրանց տեսա։ Այդպիսիներին հանդիպելիս՝ նոր տպավորություններ եմ ստանում։
― Եվ ինչպես լավ էր, ― ասացի ես, ― որ նրանց ուրախ ժամին վրա հասանք։ Այդպիսի երջանիկ մարդիկ ես օրումս չեմ տեսել։ Անչափ գոհ եմ, որ նրանց մաքուր խնդությանը մենք էլ մասնակից եղանք։
― Ինձ թվում է, սակայն, ― ասաց Ստիրֆորթը, ― թե այդ դդմագլուխ ապուշը շատ հարմար չէ աղջկան։ Չէ՞, Դեվի։
Ստիֆորթը այնքան համակրություն էր ցույց տվել թե՛ Հեմին և թե՛ բոլորին, որ այս անակնկալ սառը հարցումից ես շվարած մնացի։ Սակայն երբ արագ շուռ գալով, նրա երեսին ժպիտ տեսա,հանգստացա ու ասացի․
― Ա՛հ, Ստիրֆորդ, որքան էլ այդ համեստ մարդկանց վրա ծիծաղես, որքան էլ միս Դարտլին գրգռես, որքան էլ իսկական զգացումներդ կատակներով քողարկես, ինձ փույթ չէ․ ես քեզ լավ եմ ճանաչում։ Մի՞թե չտեսա, թե ինչպես լավ ես հասկանում այդ հասարակ մարդկանց սիրտը, որքան լավ ես համակերպվում այդ բարի ձկնորսի երջանկությանը, որքան գիտես նույնիսկ դայակիս սերը գրավել։ Հավատացած եմ, որ այդ պարզ մարդկանց յուրաքանչյուր խնդությունը կամ վիշտը, զվարթ կամ տրտում զգացումը համակրության արձագանք կտա քո սրտում։ Եվ հատկապես դրա համար ես քսան անգամ ավելի եմ սիրում ու հարգում քեզ, Ստիրֆորթ։
Նա կանգ առավ, երեսիս նայեց և ասաց․
― Դեյզի, տեսնում եմ, անկեղծ ես խոսում․ դու բարի տղա ես։ Երանի թե բոլորս քեզ նման լինեինք։
Եվ հետևյալ վայրկյանին նա զվարթ սրտով մր․ Պեգգոտիի ծովային երգը հնչեցրեց, և մենք շտապեցինք Յարմաութ հասնել։