Changes
/* Գլուխ տասնիններորդ */
― Խարսխակայանի հետ կապվելու ժամանակն է։ Նախ եկեք ստուգենք, թե ինչպես են ուղևորները։
==Գլուխ քսաներորդ==
Փչովի իգլուն ու մյուս հնարամտությունները, որոնք հնարավորություն են ընձեռում հարմարավետ ապրելու Ծարավի ծովի վրա, կսպասեն, ինքն իրեն ասաց Լոուրենսը։ Հիմա հարկավոր է օդամուղը իջեցնել փոշեգնաց։ Այնպես որ, ինժեներներն ու տեխնիկները ստիպված կլինեն չարչարվել սկաֆանդրերով։ Ասենք նրանց տանջանքը երկար չի տևի։ Եթե հինգ֊վեց ժամում չհասցնեն, կարելի է ետ դառնալ, «Սելենը» թողնելով նույն անունը կրող աշխարհի թագավորությունում․․․
Պորտ֊Ռորիսի արհեստանոցներում հանկարծաստեղծման չտեսնված ու անկրկնելի հրաշքներ էին կատարվում։ Քանդում ու սահնակներն էին բեռնում օդամաքրիչ հարմարանքը, ներառյալ հեղուկ թթվածնով բալոնները, խոնավության ու ածխաթթու գազի կլանիչները, ջերմաստիճանի ու ճնշման կարգավորիչները։ Նույնպես էին վարվում հորատման հաստոցի հետ, որը տեղական հրթիռով այստեղ էին բերել Կլավիից, ուր ապրում էին երկրաբան֊ֆիզիկոսները։ Բեռնեցին նաև հատկուկ ընտրված խողովակներ։ Վատ կլինի, եթե նրանք չհարմարվեն, կատարելագործելու ժամանակ չի լինի․․․
Լոուրենսը չէր շտապեցնում մարդկանց։ Նա գիտեր, որ դրա կարիքը չկար։ Գլխավոր ինժեները ստվերում կանգնած՝ հետևում էր հանդերձանքի բեռնմանը, փորձելով կանխատեսել բոլոր հնարավոր անակնկալները։ Ի՞նչ գործիք պետք կգա։ Կբավականացնե՞ն արդյոք պահեստամասերը։ Ավելի լավ չէ՞ր լինի վերջում բեռնել տախտակամածը, որպեսզի առաջինը իջեցնել այն։ Վտանգավոր չի՞ լինի արդյոք թթվածին մղել «Սելեն» մինչև արտածծող խողովակի հարմարեցնելը։ Այս և հարյուրավոր նման հարցեր՝ երկրորդական, թե կարևոր, եռում էին նրա գլխում։ Մի քանի անգամ նա տեխնիկական տեղեկություններ հարցրեց․ ինչպիսի՞ն է ճնշումը խցում, ինչպիսին է ջերմաստիճանը, արդյոք չի՞ պոկվել խցի վթարային կափույրը (պարզվեց, որ ոչ, բայց ըստ երևույթին, փոշին փակել էր այն), որտեղ ծակել տանիքը։ Ու գնալով Պաթի համատ խոսելը դժվարանում էր․․․
Պորտ֊Ռորիսը վխտում էր ռեպորտյորներով, որոնք զավթել էին Երկրի ու Լուսնի մեջ եղած ռադիո և հեռուստակայանների կեսը։ Բայց գլխավոր ինժեները կտրականապես հրաժարվեց զրուցել նրանց հետ, և միայն սահմանափակվեց կարճ հայտարարություն անելով այն մասին, թե ինչ է կատարվել ու ինչ է նախապատրաստվում անել։ Մամուլի և ռադիոյի համար հայտարարություններ անելը՝ ադմինիստրացիայի ներկայացուցիչների գործն է։ Նրանք պարտավոր են հոգ տանել, որպեսզի նրան չխանգարեն աշխատել։ Լոուրենսը այդպես էլ ասաց «Լուսնաշրջիկի» պետին, ու չլսելով առարկությունները, լսափողը ցած դրեց։
Գլխավորը բնականաբար ժամանակ չուներ նայել հեռուստաէկրանին, բայց նրան լուր հասավ, որ դոկտոր Լոուսոնը արդեն հասցրել է հռչակվել իր կծու լեզվով։ Երևում է, «Ինթերփլանիթ Նյուսի» թղթակիցը, որին Լոուրենսը հանձնարարեց աստղագետին, ժամանակ չէր կորցնում։ Ըստ երևույթին, այդ երիտասարդը այժմ շատ ուրախ է, որ իր բախտը բերել է․․․
Բայց «այդ երիտասարդը» ամենևին էլ ուրախ չէր։ Անմատչելիության լեռներին հեծած (նա շատ գեղեցիկ կերպով հերքեց այդ ամենը) Մորիս Սպենսերին հանկարծ պատեց մի անակնկալ կսկիծ, որից մինչ այդ հաջողությամբ խուսափում էր։ Հարյուր հազար ստոլլար է ծախսվել «Աուրիգան» այստեղ քարշ տալու համար, ― կարծես անտեղի։
Ամեն ինչ վերջացած կլինի, մինչև փոշեսահնակները տեղ հասնեն․․․ Չլսված ու չտեսնված փրկարար օպերացիան, որը էկրաններին կգամեր միլիարդավոր հեռուստադիտողների, տեղի չի ունենա։ Քչերը կլինեին, որ չէին ցանկանա տեսնել, թե ինչպես են մահվան ճանկերից պոկում քսաներկու հոգու, իսկ ո՞վ կուզենա տեսնել, թե ինչպես են գերեզմաից դիակներ հանում․․․
Այսպիսի դատողություններ էր անում թղթակից Սպենսերը։ Նա իսկապես խորապես ցնցված էր։ Սարսափելի է նստել լեռան վրա, ընդամենը հինգ կիլոմետրի վրա այնտեղից, ուր հասունանում է ողբերգությունը, որը անկարող ես կանխել։ Նա տառացիորեն ամաչում էր իր յուրաքանչյուր շնչից, մտածելով, որ «Սելենի» ուղևորները խեղդվում են օդի պակասությունից։ Նորից ու նորից նա մտածում էր, թե արդյոք «Աուրիգան» չի կարող օգնել որևէ բանով (այ թե նյութ կլիներ թերթերի համար)։ Ավա՜ղ, նրանց վիճակված էր միայն դիտել, այդ անողոք Ծարավի ծովը կխափանի լուսնագնացին օգնության հասնելու նրանց ամեն մի փորձ։
Սպենսերը նախկինում էլ առիթ էր ունեցել ռեպորտաժ տալ դժբախտության վայրերից։ Բայց այս անգամ (զզվելի միտք) նա իրեն վամպիր էր զգում։
«Սելենում» լռություն էր։ Այնպիսի լռություն, որ քունը հաղթահարելու համար պետք էր մեծ ճիգ գործադրել։ Իսկ ինչքան լավ կլիներ քնել, երանելի թմրության մեջ ընկնել բոլորի հետ միասին․․․ Պաթը ուղղակի նախանձում էր քնածներին։ Սպառվող թթվածնի մեկ֊երկու կում՝ ու նրա միտքը պարզվեց, բայց դրանից միայն ավելի դառնացավ նրա հոգին։
Նա, իհարկե, մենակ չէր հաղթահարի նինջը ու չէր կարող հետևել քսան քնածներին, թթվածին տալ նրանց, ում մոտ չնչարգելության նշաններ երևային։ Նա և Մըքենզին ապահովագրում էին միմյանց, մեկը մյուսին օգնում էր քունը փախցնելու։
Անեն ինչ ավելի հեշտ կլիներ, եթե թթվածնի միակ բալոնը վերջանալու վրա չլիներ։ Իսկ հիմնական ցիստերռններում շատ հեղուկ թթվածին կա, բայց ինչ արած, դժվար է նրանց հասնելը․․․ Գոլորշացուցիչների միջոցով ավտոմատ սիստեմը հավասարաչափ կերպով խուց է մղում հեղուկ թթվածին, որը սակայն իսկույն խառնվում է ապականված օդին։
Պաթը չէր պատկերացնում, որ ժամանակը այդքան դանդաղ կարող էր ընթանալ։ Միթե ընդամենը չորս ժամ է անցել նրանց հերթապահ կարգվելուց ի վեր։ Պաթ Հարրիսը կարող էր երդվել, որ արդեն մի քանի օր է անցել այդ պահից․ ցածրաձայն զրույցը Մըքենզիի հետ, յուրաքանչյուր տասնհինգ րոպեն մեկ Պորտ֊Ռորիսի հետ կապվելը, ուղևորների շնչառության ու զարկերակի ստուգումը, թթվածնի ժլատ կումերը․․․
Բայց ամեն ինչ վերջ է ունենում։ Այն աշխարհից, որը նորից տեսնելու հույսը նրանք արդեն կորցրել էին, ռադիոյով ստացվեց երկար սպասած լուրը։
― Մենք գալիս ենք ձեզ մոտ, ― հայտնեց գլխավոր ինժեներ Լոուրենսը։ Չնայած հոգնածությանը, նրա ձայնը խրոխտ էր։ ― Մի ժամ ևս դիմացեք․․․ Ինչպե՞ս եք զգում ձեզ։
― Լավ հոգնել ենք, ― դանդաղ ասաց Պաթը։ ― Բայց մենք կդիմանանք։
― Իսկ ուղևորնե՞րը։
― Նույնպես։
― Լավ։ Յուրաքանչյուր տասը րոպեն մեկ կկանչեմ ձեզ։ Ընդունիչը մի անջատեք, թող աշխատի լրիվ կարողությամբ։ Այստեղ բժիշկները ինչ֊որ բան են մտածել, վախենում են քնեք։
Պղնձե շեփորների թնդյունը տարածվեց Լուսնով մեկ, թռավ հասավ մինչև Երկիր ու ավելի հեռուները՝ արեգակնային համակարգության խորքերը։ Կարո՞ղ էր արդյոք Հեկտոր Բեռլիոզը իր «Ռակոցիմարշը» հորինելիս ենթադրել, որ երկու հարյուր տարի հետո իր երաժշտությունը հույս ու ավյուն կտա հարազատ մոլորակից շատ հեռու՝ կենաց ու մահու պայքար մղող մարդկանց։
«Սելենի» խուցը դղրդում էր ցնծագին երաժշտությունից։ Պաթի դեմքին ժպիտի նման մի բան երևաց։
― Թող ասեն, որ այդ երաժշտությունը հնացած է, ― ասաց Պաթը, ― նա իր գործը տեսնում է։
Արյունը եռաց նրա երակներում, ոտքերը իրենք իրենց տակտ էին խփում։ Լուսնային երկինքից, տիեզերքի անհունից ներս խուժեց քայլող բանակների և սրընթաց արշավող հեծելազորի դոփյունը, տարածվում էր շեփորների զիլ կանչը ռազմադաշտերի վրա, ուր մի ժամանակ ճակատամարտերում վճռվում էր ամբողջ ժողովուրդների բախտը։ Այդ վաղուց էր ու անցած֊գնացած բաներ են՝ բարեբախտաբար։ Բայց այն ժամանակներից նոր սերունդներին մնացել են նաև շատ փառավոր, ազնիվ գործեր․ քաջություն ու անձնազոհություն, օրինակներ այն բանի, որ մարդ շարունակում է պայքարը նույնիսկ այն դեպքում, երբ, կարծես, սպառված են բոլոր ֆիզիկական հնարավորությունները։
Ծանր շնչելով ապականված օդը, Պաթ Հարրիսը զգում էր, որ անցյալի ձայները նրա մեջ եռանդ են արթնացնում, որը անհրաժեշտ է ևս մեկ անվերջանալի ժամ դիմնալու համար։
«Փոշեսահնակ 1֊ի» նեղ, հանդերձանքով խռնված հարթակին կանգնած՝ գլխավոր ինժեներ Լոուրենսը, լսելով միևնույն երաժշտությունը, մոտավորապես նույնն էր զգում։ Չէ որ նրա փոքրիկ նավատորմիղը ճակատամարտի էր ելել ընդդեմ մի թշնամու, որը միշտ պետք է հակադրվի մարդուն։ Նվաճելով՝ տիեզերքը, մոլորակ֊մոլորակի ետևից, արև֊արևի ետևից, մարդիկ նորից ու նորից ընդհարվելու են բնության դեռևս անհայտ ուժերի հետ։ Նույնիսկ Երկիրը չի յուրացված լիովին՝ այս հազարավոր տարիների ընթացքում․ շատ ծուղակներ են սպասում նրա վրա դեռևս անշրջահայաց մարդուն․․․ Իսկ այն աշխարհում, որի հետ ծանոթությունը սկսվել է ընդամենը մի քանի տասնամյակ առաջ, մահը հետամուտ է ամեն քայլափոխին, հազար ու մի անմեղ դիմակով։ Ինչպես էլ ավարտվի մենամարտը Ծարավի ծովի հետ, նրանց սպասում են նորանոր մարտահրավերներ։
Ամեն մի փոշեսահնակ բուքսիրով քաշում էր բեռնավորված սահնակներ, որոնք ավելի ծանր էին, քան իրականում։ Նրանց մեծ մասը տախտակամածի համար դատարկ ցիստեռներն էին։ Փրկարարները տանում էին միայն ամենաանհրաժեշտը։ Հենց որ «Փոշեսահնակ 1֊ը» բեռնաթափվի, Լոուրենսը նորից այն կուղարկի Պորտ֊Ռորիս՝ բեռների նոր մասր բերելու։ Այդպիսով, անընդհատ հաղորդակցություն կլինի Խարսխակայանի հետ, և եթե հանկարծ մի բան պետք գա, ամենաուշը մեկ ժամ հետո կհասցնեն։ Ավելի լավ է լավատես լինել, թեև բացառված չէ, որ երբ նրանք վերջապես հասնեն «Սելենին», աճապարելը այլևս չօգնի․․․Պորտ֊Ռորիսի գմբեթները արագությամբ հորիզոնի ետևն էին անցնում։ Ժամանակ չկորցնելով, Լոուրենսը հրահանգավորում էր իր մարդկանց։ Նա ուզում էր Ծով դուրս գալուց առաջ մի գլխավոր փորձ կատարել, բայց ստիպված եղավ հրաժարվել այդ մտքից։ Ժամանակը չէր ներում։ Ամեն ինչ պետք է անել հանպատրաստից։ Երկրորդ փորձը չի լինի։
― Ջոնս, Սիկորսկի, Քոուլմեն, Մացուի՝ հենց որ տեղ հասնենք, դուք սահնակներից իջեցնում եք ցիստեռներն ու դասավորում, ինչպես պայմանավորվել ենք։ Ապա Բրյուսն ու Հոջեսը ամրացնում են կմախքը։ Աշխատեցեք չկորցնել հեղյուսներն ու պնդօղակները, գործիքները կապեք։ Եթե հանկարծ տախտակամածից վայր ընկնեք, խուճապի չմատնվեք, մի քանի սանտիմետրից ավելի չեք սուզվի, ես գիտեմ։ Սիկորսկի, Ջոնս՝ դուք կօգնեք տախտակամածը ամրացնելու, երբ կմախքը հավաքված կլինի։ Քոուլմեն, Մացուի՝ անմիջապես տախտակամածի պատրաստի հատվածների վրա եք տեղավորում խողովակներն ու փողրակները։ Գրինվուդ, Ռինալդի՝ դուք կսկսեք հորատումը․․․
Եվ այլն, ամեն ինչ հաջորդաբար։ Ամենավտանգավորն այն է, որ նեղության պատճառով միմյանց կխանգարեն, իսկ այժմ ամենափոքր իսկ վրիպում՝ և ամեն ինչ իզուր կանցնի․․․ Ավելին, Լոուրենսին հանգիստ չէր տալիս այն միտքը, որ նրանք կարծես մի կարևոր գործիք են մոռացել Պորտ֊Ռորիսում։ Բայց շատ ավելի ահավոր կլինի, երբ մտածում ես, որ քսաներկու հոգու կյանքը վտանգի տակ կլինի, եթե հանկարծ փոշու մեջ սուզվի այն մանեկաբանալին, առանց որի հնարավոր չի կատարել վերջին միացումը։
Անմատչելիության լեռներում Մորիս Սպենսերը հեռադիտակը ձեռքին՝ ուշադիր լսում էր Ծարավի ծովի վրա հնչող ռադիոձայները։ Յուրաքանչյուր տասը րոպեն մեկ Լոուրենսը կանչում էր «Սելենին», և ամեն անգամ կանչի և պատասխանի միջև ընկած դադարը ավելի ու ավելի էր երկարում։ Հարրիսին ու Մըքենզիին դեռ հաջողվում էր հաղթահարել քունը։ Ինչ խոսք, ամեն ինչ որոշում էր կամքի ուժը, բայց անշուշտ օգնում էր նաև Կլավիից տրվող երաշտությունը։
― Ինչո՞վ է այժմ նրանց արբեցնում այդ երաժշտական հոգեբանը, ― հարցրեց Սպենսերը։
Խցիկի մյուս անկյունում նստած ավագ ռադիստը ավելացրեց ընդունիչի ձայնը, ու Անմատչելիության լեռների վրա թևածեցին վալկիրիաները։
― Որքան ես հասկանում եմ, ― փնթփնթաց նավապետ Անսենը, ― նրանք մի գլուխ տասնիներորդ դար են հաղորդում։
― Չէ, ինչու, ― առարկեց Ժյուլ Բրակը, չանջատվելով իր կամերայից, ― հենց նոր նվագում էին Խաչատրյանի «Սրերով պարը»։ Այն ընդամենը հարյուր տարեկան է։
― Այժմ կկապվենք «Փոշեսահնակ 1֊ի» հետ, ― ասաց ռադիստը, և խցում մեռյալ լռություն տիրեց։
Նրանք միացան ըստ կարգացույցի, ճիշտ ժամանակին։ Փրկարարները արդեն այնքան մոտ էին, որ «Աուրիգան» նրանց հաղորդիչի ազդանշանները ընդունում էր անմիջականորեն, առանց «Լագրանժի» վերահարորդիչի։
― «Սելեն», ես Լոուրենսն եմ։ Մենք ձեր վերևում կլինենք տասը րոպեից։ Ինչպե՞ս եք զգում ձեզ։
Տանջալից դադար․․․ Այն մոտ հինգ վայրկյան ուշացավ, և վերջապես։
― Ես «Սելենն» եմ։ Փոփոխություններ չկան։
Ու վերջ։ Պաթ Հարրիսը շունչը խնայում էր։
― Տասը րոպե, ― ասաց Սպենսերը։ ― Նրանք պետք է, որ արդեն երևան։ Էկրանի վրա որևէ բան կա՞։
― Առայժմ ոչ, ― պատասխանեց Ժյուլը, օբյեկտիվը դանդաղ սահեցնելով հորիզոնի անդորր աղեղի երկարությամբ։ Ոչինչ՝ բացի տիեզերական գիշերվա զարհուրելի խավարից․․․
Այս Լուսինը մի իսկական տանջանք է օպերատորի համար, ինքն իրեն ասաց Ժյուլ Բարկը։ Կամ սև է, կամ սպիտակ, մեղմ, նուրբ կիսատոներ չկան։ Էլ չասած աստղերի այդ մշտական պրոբլեմի մասին։ Ճիշտ է, դա ավելի շուտ գեղագիտական, քան տեխնիկական հարց է։
Դիտողը ուզում է ցերեկը նույնպես լուսնային երկնքում աստղեր տեսնել, չէ որ սովորաբար նրանք չեն երևում․ ցերեկը արևի պայծառ լույսը աչքի զգայունությունը այնքան է թուլացնում, որ երկինքը թվում է դատարկ, համատարած սև։ Աստղերը տեսնելու համար պետք է նայել բլենդի միջոցով, որը զատում է կողմնակի լույսը։ Այն ժամանակ բիբերը աստիճանաբար կլայնանան, ու երկնքում կբռնվեն ճրագներ, մեկը մյուսի ետևից, մինչև վերջապես լցնեն ողջ տեսադաշտը։ Իսկ բավական է հայացքդ տեղափոխես մի այլ բանի վրա և՝ թյո՜ւ, ամեն ինչ կկորչի։ Մարդկային աչքը կարող է տեսնել երկուսից մեկը․ կամ ցերեկային աստղերը, կամ ցերեկային բնանկարը, բայց ոչ երկուսը միասին։
Սակայն հեռուստախցիկը ի վիճակի է դրանք տեսնել միաժամանակ, և շատ ռեժիսորներ օգտվել են դրանից։ Ճիշտ է, ոմանք դա կեղծարարություն են անվանել, բայց ինչ արած, աշխարհում քի՞չ են արդյոք այնպիսի խնդիրները, որոնք բացառում են հասարակ պատասխանը։ Ժյուլը «ռեալիստների» կողմնակից էր ու չէր ցույց տալիս աստղազարդ երկինքը, մինչև նրան չխնդրեին այդ մասին ստուդիայից։
Րոպե առ րոպե, ուր որ է հրաման կստացվի Երկրից։ Նա արդեն մի քանի կադր տվել է «վերջին լուրերի» համար․ Ծովի շրջապատկերը, խոշոր պլանով՝ լուսնափոշու մեջ ցցված միայնակ ձողը։ Իսկ շուտով նրա կամերան կարող է երկար ժամանակով դառնալ միլիարդավոր մարդկանց աչքերը։ Եթե խափանում չլինի՝ տարվա մեծագույն սենսացիան ապահովված է․․․
Նա շոշափեց գրպանում թաքցրած թալիսմանը։ Կինո՝ և հեռուստաինժեներների ընկերության անդամ Ժյուլ Բրակը կվիրավորվեր այն մարդուց, ով նրան մեղադրեր սնահավատության մեջ։ Բայց ստիպեք նրան բացատրել, թե ինչո՞ւ նա ոչ մի կերպ չի համաձայնի գրպանից հանել այդ փոքրիկ խաղալիքը, մինչև չհամոզվի, որ կադրերը եթեր են գնում։
― Ահա և նրանք, ― բացականչեց Սպենսերը խզվող ձայնով ու իջեցրեց հեռադիտակը։ ― Ձախ վերցրո՛ւ։
Ժյուլի կամերան արդեն նայում էր հորիզոնին։ Էկրանի տարադիտակի վրա երևացող անբասիր հարթ գիծը, որը միմյանցից բաժանում էր Ծովն ու տիեզերքը, կոտրվեց․ Լուսնի ետևից դուրս սողացին երկու առկայծող աստղիկներ։ Փոշեսահնակներն էին գալիս։
Նույնիսկ ամենամեծ ֆոկուսային տարածության վրա նրանք շատ փոքրիկ ու հեռու էին թվում։ Հենց այն, ինչ պետք էր․ Ժյուլը ցանկանում էր հեռուստադիտողի մոտ դատարկության ու միայնության զգացում առաջ բերել։ Օպերատորը նայեց «Աուրիգայի» գլխավոր էկրանին, որը հարմարեցված էր «Ինտերփլանիթի» կանալին։ Ամեն ինչ կարգին է, նա եթերում է։
Ժյուլ Բրակը գրպանից հանեց մի փոքրիկ հուշատետր ու այն դրեց հեռուստախցիկի վրա։ Բաց արեց շապիկը, այն կանգնած մնաց գրեթե ուղղահայաց, ու նրա ներսի կողմը անմիջապես կենդանություն առավ գույներից ու շարժումներից։ Միաժամանակ մի նրբին ձայն հայտնեց նրան, որ «Ինտերփլանիթ Նյուս Սերվիսի» հատուկ հաղորդումն է գնում, 107֊րդ կանալով, «և մենք այժմ ձեզ կտեղափոխենք Լուսնի վրա»։
Փոքրիկ էկրանը ցույց էր տալիս նույն կադրը, ինչ հեռուստացույցի տարադիտակը» Ասենք, ոչ այնքան էլ նույնը։ Փոքրիկ պատկերը երկուս ու կես վայրկյանով ետ էր մնում։ Եվ ահա թե ինչու․ երկուս ու կես միլիոն միկրովայրկյանում (նման մեծություններից սովորաբար խոսում են էլեկտրոնային ինժեներները) քիչ զարմանալի փոխարկումներ տեղի չէին ունենում։ Կամերան պատկերը տալիս էր «Աուրիգայի» հաղորդիչին, այնտեղից նա թռչում էր հիսուն հազար կիլոմետր մինչև «Լագրանժ»։ Այստեղ նրան որսում էին տիեզերքից, ուժեղացնում մի քանի անգամ և ուղղում Երկրի կողմը, դեպի վերահաղորդիչ֊արբանյակներից մեկը։ Այնուհետև՝ ցած, խռոնոսֆերայի միջով (վերջին հարյուր կիլոմետրերը ամենադժվարն էին) դեպի «Ինտերփլանիդի» շենքը, որտեղ հենց սկսվում էր ամենահետաքրքիրը, երբ այն վեր էր ածվում ձայների, պատկերների ու էլեկտրական իմպուլսների մի անվերջանալի հեղեղի, որոնք նորություններ ու հաճույք էին բերում մարկությանը։
Եվ, ահա, անցնելով ռեժիսորներից, հատուկ էֆեկտներ ստեղծողներից, տեխնիկներից՝ պատկերը վերադառնում էր այնտեղ, որտեղից սկսել էր իր ուղին, վերադառնում էր Ըրթսայդ՝ «Լագրանժ 2-ի» հզոր հաղորդիչների և Ֆարսայդ «Լագրանժ 1-ի» անտենաների միջոցով։ Երեք քառորդ միլիոն կիլոմետր էր անցնում, որպեսզի հաղթահարի Ժյուլի հեռուստախցիկի և նրա գրպանի ընդունիչի միջև ընկած միլիմետրերը։
«Արդյոք այս ձեռնածությունը արժի՞ նրա վրա ծախսված ամբողջ աշխատանքին», ― հարցնում էր իրեն Ժյուլը։ Մի հարց, որ մարդիկ տալիս են հեռուստատեսության հայտնագործումից ի վեր։
