Changes
Նա սերժանտին տարավ, ու ես լսում էի՝ դեռ խեղճի հոգին ուտում, թուքումուր էր անում ինչ է՝ հարբել է, ոնց որ մի ուրիշ անբախտ կհարբեր, մեկ է՝ սերժանտ լիներ, թե չէ։
==Գլուխ յոթերորդ==
<b>Վեսլին երկնքի հետ պայման է կապում, նոր աստղ տեսնում ու մի գաղտնիք իմանում</b>
Աչքս գցել, նայում էի․ Լու Մարիաչչին բռնել էր սերժանտ Կակալակովիչին, որ սա ոտքի վրա մնա, ու էդպես երկուսով ճամփա ընկած՝ գնում էին։ Մի տեսակ զարմանալի բան կար, բայց թե ինչ, խելքս զոռ էի տալիս, զոռ ու չէի հասկանում։ Երևի սերժանտի խոսքերն էին զարմանալի, որ Լուին ասաց ճամփա ընկնելիս։
― Կամաց գնա,― ասաց։― Ես վիրավոր եմ։
― Վիրավոր չես, է՛,― ասաց Լուն,― լակած ես, լակած։
― Չէ, վիրավոր եմ,― ասաց սերժանտը։― Արնաքամ եմ լինում։
Հարբածները մեկ֊մեկ անսովոր բաներ են ասում։ Գիտեմ, որովհետև միտքս է, թե հայրիկը խմած ժամանակ ինչեր էր ասում։ Պատահում էր՝ գլխի էլ չէի ընկնում ինչից է խոսում, բայց համոզված էի, որ դատարկ֊մատարկ դուրս չի տալիս, թեկուզ էդպես էր թվում։ Կակալակովիչը ոչ վիրավոր էր, ոչ էլ արնաքամ էր լինում, բայց ես հասկացա նրա ասածն ինչ է, երևի Լուն էլ հասկացավ, որովհետև քայլերը դանդաղեցրեց։ Սկզբում Լուն Կակալակովիչի հետ էնպես էր վարվում, ասես փրփրել է, ասես չի ուզում իզուր ժամանակ ծախսել մի մարդւո վրա, որն էքնան է խմել՝ ութ գծելով է քայլում, բերնից էլ խելքը գլխին մի խոսք դուրս չի գալիս, բայց ես գիետի՝ Լուն ուղղակի հանաք է անում։
Շուտով նրանք աչքից կորան, մնացի մենակ։ Դե, ինչ արած, մենակ էի՝ մենակ, բայց սուտ կլինի, որ ասեմ՝ սրտումս ահ չկար։ Տեղամասով մի թափ պտտվեցի, ինձ հույս էի տալիս, որ մարդ չի պատահի, թե չէ ստիպված պիտի ձայն տայի, էդ ձայն տալն էլ ախր իսկի չէի սիրում։ Թող ինչքան ուզում էին ձայն տային, կանգնեցնեին, բայց ես ձայն չտայի։
Էն հրահանգները, որ ժամապահության գնալուց առաջ գլխներիս միշտ կարդում էին, մտքիցս դուրս չէին գալիս։
Իսկ աչքս անընդհատ երկնքին էր, աստղերին ու երազում էի էն բախտավոր, ազատ մարդու մասին։
Հրահանգները միշտ իրար նման էին, թեկուզ բառերը չկրկնվեին էլ, համենայն դեպս, իմաստը նույնն էր․ «Լա՛վ հիշեք, տղերք։ Սա լուրջ բան է։ Ոչ զվարճանալու համար եք պահակության գնում, ոչ էլ որպես պատիժ։ Ժամապահ կանգնելը էնպիսի պատիվ է, որ մեր քաջարի բանակի ամեն մի զինվոր պիտի հպարտանա։ Մյուս կողմից՝ դա մեծ պատասխանատվություն է։ Դուք ժամապահություն եք անում հայրենիքը թշնամուց պաշտպանելու համար։ Մոտեցողներին կանգնեցրեք հստակ, բարձր, հրամայական ձայնով։ Եթե ձեր առաջին կանչը անպատասխան մնա, բղավեք երկրորդ անգամ։ Եթե երկրորդ կանչն էլ անպատասխան մնա ու եզրակացնեք, որ էդտեղ ինչ֊որ տարօրինակ բան կա, ուրեմն կրակեք՝ էնպես, որ սպանեք։ Դուք պարտքներդ կատարած կլինեք, անկախ նրանից՝ ում եք սպանել․ մայորի, գնդապետի թե գեներալի։ Եթե կտեսնեք ոչ մի մութ հաշիվ չկա՝ մարդը հարբած է, կամ ճանաչեք նրան, համոզվեք, որ ամեն ինչ կարգին է, դո՛ւք գիտեք, կարող եք չկրակել։ Բայց գլուխներդ վտանգի տակ մի դրեք։ Թշնամին մեր մեջ է։ Հնարավոր է, որ նա ամերիկյան զինվորի համազգեստ է հանգում, ձեզ էլ թվում է՝ ճանաչում եք նրան, բայց հիմարություն չանեք, գլուխներդ վտանգի տակ մի դրեք, թե չէ կյանքով կհատուցեք։ Եթե երկրորդ կանչն էլ անպատասխան մնա, կրակելը ոչ միայն ձեր իրավունքն է, այլև պարտականությունը»։
Էս հրահանգներն ատելով ատում էի։ Քանի հոգու խփել էին, բայց ոչ մեկն էլ թշնամի չէր դուրս եկել։ Մեծ մասը շարքային զինվորներ էին եղել։ Անընդհատ ականջներիս լուրեր էին հասնում, թե ժամապահները կրակել են անմեղ մարդկանց վրա։ Լուրերը հիմնականում մյուս կայազորներից էին գալիս, բայց մի գիշեր էլ մեր տղերքի մեկն էր կրակել հարևան վաշտի զինվորի վրա։ Մինչև կհասցնեին մի օգնություն ցույ տալ, էդ տղան մեռավ, իսկ նրան սպանողին արձակուրդ ճամփեիցն, որ արածից հետո սիրտը տեղն ընկնի, բայց սա էլ հետ չեկավ մեր կայազորը։ Նրան ուրիշ կայազոր ուղարկեցին ինչ է՝ չիմացվի, որ բանակում մարդ է սպանել։
Շատ չանցած՝ արդեն երեք պտույտ էի տվել իմ տեղամասում։ Մտքովս հազար ու մի բան էր անցնում, հետո էլ սկսեցի քթիս տակ ինչ֊որ եղանակ մռմռալ, բայց մոռացել էի, թե էդ ինչ երգ է, որտեղ եմ լսել։ Հանկարծ գլխի ընկա, որովհետև միանգամից բառերը հիշեցի․ «Ա՛խ, իմ եղբայր սիրելի, ո՞ւր են տանում մեզ էլի․․․»։ Հայրիկի երգն էր՝ առաջվա պատերազմից։
Հետո մտքումս գցում֊բռնում էի, թե Լուն ինձ ինչ ասելիք ուներ։ Մեկ էլ չգիտես որտեղից մի շան քոթոթ լույս ընկավ ու սկսեց կրնկակոխ հետևիցս գալ։ Ուրախացա։ Չորս կողմը լո՜ւռ֊լո՜ւռ էր, մենակ ծանր կոշիկներիս թույլ թմփթմփոցն էր լսվում, իսկ քոթոթը ոչ մի ծպտում չէր հանում։ Մի անգամ կանգ առա, որ հետը ըխոսեմ, չնայած կանոնադրության խախտում էր։
― Հե՛յ պստլո,― ասի, բայց քոթոթը փախավ։ Մի քիչ վազ տալուց հետո կանգնեց ու էլի կամաց֊կամաց մոտ եկավ։ Երևում էր ինձ չի վստահում։ Կայազորների չորս բոլորը էսպիսի թափառական շներ շատ են պատահում։
Հանկարծ հո ծխե՜լ չուզեցի՝ ուշքս գնում էր, բայց գիետի, որ կանոնադրությամբ արգելվում է, ինձ մի կերպ զսպեցի, էն էլ չեղավ․ քիչ հետո ինձ էնքան անտեր֊անտիրական զգացի, որ էլ դիմանալու բան չէր, սիգարետը դրի բերանս, կպցրի, մի քանի մուխ քաշեցի, ու սիրտս թեթևացավ՝ ճիտշ Ջո Ֆոքսհոլի ասածի նման։ Ընդամենը երեսունհինգ րոպե էր՝ ինչ պահակություն էի անում, բայց աչքիս ոնց որ ժամեր անցած լինեին։
Որոշեցի մի խաղ հնարել, որ ժամանակը շուտ թռչի, ինձ ու ինձ ասի․ «Էստեղից մինչև թեքվելուս տեղը ուղիղ հարյուր երեսուներեք քայլ է»,― ու սկսեցի հաշվել։ Բայց սխալվել էի։ Դուրս եկավ՝ հարյուր քառասունչորս։
Հետո էլ ասի․ «Եթե տասը քայլ ավել֊պակաս չհաշված՝ ճիշտ գուշակեցի, թե տեղամասի մի ծայրից մյուսը քանի քայլ է, ուրեմն․․․»
«Ուրեմն մինչև առավոտ կռիվը կվերջանա»։
Բայց գիետի, որ սա խելքին մոտիկ չի, դրա համար էլ ինձ ու ինձ ասի․ «Չէ։ Եթե ճիշտ գուշակեմ, ուրեմն մարդ չի պատահի, ոչ մեկին էլ ստիպված ձայն չեմ տա, կանգնեցի, բարով֊խերով հետ կդառնամ պահականոց, Ջո Ֆոքսհոլին կտեսնեմ, երկուսով կուրախանանք, որ ժամապահության կեսն արդեն գլորել ենք, քնելու տեղ երևի նստենք կողք֊կողքի, ծխենք ու զրույց անենք»։
Բայց մտքումս տվի֊առա, թե ոնց էլ լինի, Ջո Ֆոքսհոլին պահականոցում կտեսնեմ, ոնց էլ լինի, կնստենք, կծխենք ու զրույց կանենք, էնպես որ էս մի պայմանիցս էլ գոհ չմնացի։
Էդ ժամանակ ասի․ «Եթե տասը քայլ ավել֊պակաս չհաշված՝ հեռավորությունը ճիշտ գուշակեցի, ուրեմն հայրիկը լավ է։ Ուրեմն տրամադրությունը բացվել է, էլ էն օրվա նման, որ թողեց գնաց, սրտից արյուն չի կաթում, մի տեղ տուն է վարձել, ողջ֊առողջ ապրում է»։
Բայց դե սա էլ չէր ինձ բավարարում, չնայած շատ էի ուզում, որ հայրիկը լավ լինի։
Բայց ի՞նչ անեմ, ինչ չանեմ, դե լավ, ասի․ «Մինչև պատերազմի վերջը ինձ համար աղջիկ կգտնեմ՝ իմ աղջկան, հարսնացուիս, կնոջս։ Հենց գտա, կսիրեմ, նա էլ ինձ կսիրի, երկուսով տունուտեղ կդնենք, ու մե՞զ ինչ, թե աշխարհի երեսին մարդիկ ինչեր են իրար գլխի բերում»։
Էս արանքում տեղամասի երկայնքը ծայրից ծայր կտրել էի, չհասցրի էլ հաշվել, թե քանի քայլ է․ ինչ արած, սկսեցի լայնքով քայլել, բայց լայնքն էնքան կարճ էր, որ իսկի չարժեր հաշվելու համար նեղություն քաշել, մտածեցի՝ գուշակելը խաղ ու պար կլինի, դրա համար էլ սպասեցի մինչև էդքան տեղն անցնեմ ու աչքս չթարթած՝ արդեն շուռ գալու վրա էի, պիտի նորից երկայնքով քայլեի։
Շուռ գալիս ասի․ «Ուղիղ երեք հարյուր իննսուներեք քայլ է։ Եթե տասը քայլ ավել֊պակասը չհաշված՝ ճիշտ գուշակեցի, ուրեմն նրան կգտնեմ»։
Շրջվեցի անկյունում ու սկսեցի հաշվել։
Երեք հարյուր իննսուներեքն էի ընտրել, որովհետև սիրածս թիվը երեքն է, ու վաղուց եմ զգացել, որ երեքը վրաս գալիս է․ երեքն էլ, երեքի բաժանվող բոլոր թվերն է։ Բանակի իմ հերթական համարը լրիվ երեքներից ու իններից է կազմված։ Փոքր ժամանակ յոթն էի սիրում, բայց վայ թե յոթն աչքիս մեծ թիվ է երևացել, դրա համար էլ մտքիցս հանել եմ ու երեքը սիրել։ Ինչքան լավ բան կար, մեջը երեք էի տեսնում, ու ինձ թվում էր՝ հենց երեքն է իմ թիվը։
Է՛հ, հույս ունեի, թե ճիշտ եմ գուշակել, որոհվետև մարդ իր սիրած թվերին հավատում է, բայց շատ չանցած գլխի ընկա, որ վրիպել եմ, սկսեցի քայլերս կարճացնել, էն էլ չէ, համը հանել էի։ Ընդամենը երկու հարյուր ութսունչորս քայլ էր ստացվում՝ կարճ քայլերն էլ հետը, իսկ էդպիսի թիվն ինձ մազաչափ ձեռ չէր տալիս։ Եթե երկու հարյուր ութսունչորսը բաժանենք երեքի, կստանանք իննսունչորս ամբողջ երկու երրորդ․ էլի լավ չէր։ Թեպետ իննսունչորսի ինը չեղած հո լավ էր, դրա համար էլ որոշեցի, թե իրավունք ունեմ մտքումս էլի բան պահել, բայց քանի որ իմ ուզած աղջկան գտնելու գուշակությունս արդեն դուրս չէր եկել, որոշեցի նոր պայման կապել, ասի․ «Էս անգամ էլ, եթե երկընքում նոր աստղ երևա կամ աստղերից մեկն ընկնի, ուրեմն․․․»
Գիտեի, որ մի բան եմ ուզում մտքումս պահել, բայց թե ինչ, ուղղակի տեղը չէի բերում։
Քիչ հետո հասկացա ու հաստատ որոշեցի․ «Եթե տեղամասում մի պտույտ տալիս՝ նոր աստղ տեսնեմ կամ աստղերից մեկն ընկնի, ուրեմն էս պատերազմում ինձ չեն սպանի»։
Վա՛յ, ուրեմն սիրտս էնպես է խփում, ինձ ու ինձ կասկածում եմ, ով գիտի, ասում եմ, ինձ զոռով կրակը գցեցի։ Թե դդանդաղ գնամ՝ իսկական ժամապահի պես, թեկուզ մի քիչ էլ դրանից դանդաղ, տեղամասում պտույտ տալս տասը րոպեից ավելի չի տևի, այնինչ էդքան ժամանակ, որ պահակություն էի անում, չնայած աչքս հա էլ երկնքին էր, ոչ նոր աստղ էր երևացել, ոչ էլ մեկնումեկն ընկել էր։ Բայց դե պայմանը պայման է, դրես ես, ուրեմն պիտի կատարես։ Սիրտս ասում էր՝ ոչինչ, ավելի լավ է մի քիչ նեղվես, բայց գրազը տանելիս՝ գոնե հաստատ կիմանաս, որ պատերազմում քեզ չեն սպանի․ ախր ինձ թվում էր, թե փրկվելու ճար ու ճամփա դժվար գտնվի, հենց դրա համար էլ հեշտ պայման դնելը երևի ճիշտ չէր լինի։
Էս բոլորը մտածելիս՝ չէի համարձակվում երկնքին նայել, որովհետև քանի ձեռքս չէի բարձրացրել ու հանդիսավոր երդումով պայմանը հաստատել, ինչքան էլ նոր աստղ երևար, մեկ է՝ հաշվից դուրս էր, էնպես որ ձեռքս բարձրացրի, նկատի առաջ որտեղ եմ կանգնած, աչքս գցեցի երկնքին ու ասի․
― Թե մինչև էստեղ հետ գալս, նոր աստղ տեսա կամ աստղերից մեկնումեկն ընկավ, ուրեմն ինձ՝ Վեսլի Ջեքսոնիս, պատերազմում չեն սպանի։
Որոշեցի էլ չխորամանկել՝ ոչ քայլերս դանդաղեցնել, ոչ սովորականից դանդաղ քայլել․ դե, ինչ էլ անես֊չանես, աստծուն չես խաբի։ Թե չէի փրկվելու, լավ էր նախօրոք իմանայի։ Գոնե էլ չէի նեղվի։ Կասեի․ «Է՛հ, երևի իմ ճակատին էլ դա է գրած»,― ու մոռացության կտայի։
Աչքս գցել երկնքին, քայլում էի, քիչ հետո ճամփիս կեսից շատն արդեն անցել էի։ Ոչ մի հատիկ նոր աստղ էր դուրս եկել, ոչ էլ մեկնումեկն ընկել էր։
Բայց հույսս չէի կտրում։
Չգիտեմ ինչու սիրտս վկայում էր, որ մինչև պտույտ տալս, նոր աստղը տեսնելու եմ, հաստատ տեսնելու եմ, սիրտս էդպես էր վկայում․ ոչ թե ընկնող աստղ, չէ՛․ երկնքի խորքերից, միլիոնավոր մղոններ հեռու, հենց աստղ է դուրս գալւո, նոր աստղ, ու ես իմանալու եմ, որ ինձ չեն սպանի։ Մեկ էր՝ փրկվելու ճար ու ճամփա կար, թե չկար, գիտեի՝ ինչ էլ լինի, աստղը դուրս կգա, մի նոփ֊նոր, երկնքում փայլատակող աստղ, իմ սեփական աստղը․ դուրս կգա, որ ինձ իմաց տա՝ ես մնալու եմ ողջ֊առողջ։
Հիմա ուրեմն, նայում եմ երկնքի էն մասին, որտեղ, իմ կարծիքով, աստղը պիտի դուրս գա․ հեռու արևելքում, ոհրիզոնից մի քսան ոտնաչափի վրա։ Ինչ ասեմ, աստղերից բան չեմ հասկանում։ Ոչ գաղափար ունեմ՝ տարվա էս կամ էն ամսին երկնքի որ մասում են լինում, ոչ պատկերացնում եմ՝ դեպի ուր են շարժվում, ոչ էլ անուններն եմ իմանում, դե, հաշիվներդ վերցրեք, թե գլխիցս ոնց էի ձեռ քաշել, որ աչքս երկնքի հենց էդ կտորին էի տնկել։ Բայց սիրտս հանգիստ էր։ Գիտեի՝ աստղս դուրս է գալու, էնպես որ հանկարծ մտքներովդ չանցնի, թե սուտ եմ ասում․ աստղը իրոք դուրս եկավ։ Դեռ չէի հասցրել տեղամասում մի լրիվ պտույտ տալ, արդեն երևաց։ Էնքան պարզ տեսա, ոնց որ երկնքի մյուս բոլոր աստղերը ու հենց դուրս գալու պահին էլ նկատեցի։
― Սա տեղով հրաշք է,― ասի։― Էդ աստղը ինձ համար դուրս եկավ։ Աստված ուղարկեց։ Դե իհարկե, առաջ էլ էր երկնքում, մենակ թե ծածկված էր, չէր երևում, բայց աստված լսեց, որ մտքումս բան եմ պահել։ Ծածկույթ էր, ինչ էր՝ քաշեց, ու աստղը երևաց, ես տեսա նրան, իմացա, որ պատերազմում ինձ չեն սպանի։
Հո չուրախացա՜, ձայնս գլուխս գցած՝ զլեցի․ «Ա՛խ, իմ եղբայր սիրելի, ո՞ւր են տանում մեզ էլի․․․»։ Քոթոթը կարծես էլ չէր վախենում, ես էլ չէի վախենում, ոչ մի բանից էլ ահ չունեի։ Մի ուրիշ սիգարետ հանեցի, կպցրի ու սկսեցի ծխել, արդեն պետքս չէր՝ թեկուզ ճամփին մարդ էլ երևար, ստիպված կանգնեցնեի։
Մեկ էլ տեսնեմ՝ ճամբարի կողմից մեկը գալիս է։
Գլխի ընկա, որ Լու Մարիաչչին է, բայց հենց էնպես բղավեցի․
― Կա՛նգ առ․ ո՞վ է գալիս։
― Ապրե՛ս,― ասաց Լուն։― Մի հատ էլ։
Ես էլ նորից գոռացի, դե, հավեսի համար, էլի։
==Գլուխ ութերորդ==
<b>Լու Մարիաչչին խնդրում է, որ Վեսլին մի մեծ լավություն անի</b>
Քայլում էի Լուի հետ, ինձ ու ինձ տալիս֊առնում․ տեսնես մտքին ի՞նչ է դրել։
― Վայ թե ընկերոջդ կորցրիր,― ասաց նա քոթոթի մասին, որը նոր էր ծլկել։― Ով շան սրտովն է, իմ սրտովն էլ է։ Շնորը որ սիրում են, ուրեմն լավ մարդ է։
― Էնքա՜ն շուն կա, հո բոլորն ինձ չե՞ն սիրում,― վրա բերի ես։― Մենակ շունը, էն էլ գիշերվա կեսին, ում հետ ասես չի ընկերանա։
― Է՜, բա եղա՞վ,― ասաց Լուն։― Այ, ես եկա֊չեկա՝ էդ քոթոթը փախավ, հետքն էլ չմնաց։ Հիմի ոչ մոտերքում ոտը կախ է արել, ոչ էլ մտքով անցնում է, թե հետ գա։ Քանի դեռ էստեղ եմ, չի գա։
― Կարծում ես դուրը չեկա՞ր։
― Չեմ կարծում, է՛, հաստատ գիտեմ։
― Էդ ո՞նց։
― Այ,― ասաց Լուն,― հիմի տես՝ ոնց։ Շունը հոտառությամբ ամեն ինչ ջոկում է։ Դե, կարող է մեկ֊մեկ սխալվի, բայց մեծ մասամբ ճիշտ էլ ջոկում է։ Քեզանից առաջ երկու ժամ էստեղ պտտում էի։ Էդ շունը մի քանի անգամ աչքովս ընկավ, հեռվից հոտոտում էր, ուզում էր որոշի․ թե արժի՞ մոտ֊մոտ անի, հետս ընկերանա։ Ու ի՞նչ․ էդպես էլ մոտիկ չեկավ։ Հոտս առավ՝ չհավանեց։
― Ասելդ ի՞նչ է։
― Շան ուզածը կարգին մարդն է։ Կարող է իմ աչքին ես շատ կարգին մարդ եմ, բայց շան աչքին ոչ էլ կարգին եմ։ Իսկ դու երևի քո աչքին էլ ես կարգին, շան աչքին էլ։ Դե որ էդպես է, ուրեմն լավ մարդ ես, իմ խելքն էդ է կտրում։ Դրա համար էլ ուզում եմ հետդ խոսել։
― Ասա տեսնենք, Լու։
― Առաջին հերթին բերանդ փակ կպահես, թող, ոչ ոք չիմանա՝ իմ ու սերժանտի մեջ էստեղ ինչ է անցել֊դարձել։ Նրան տարա, տեղաշոր դրի, ամեն ինչ կարգավորվեց։ Սրանից հետո քեֆներիս չի կպչի։ Առաջ էլ մեր հանդեպ շանորդություն չի արել, բայց դրա նմանին լավ է բռանդ մեջ պահես, թե չէ մեկ էլ տեսար՝ շանորդությունը բռնեց։ Կակալակովիչը վատ տղա չի, բայց նրա գործն էլ էդ է, մեկ֊մեկ ուզի֊չուզի՝ պիտի վերակարգ տա մեզ․ դե գիտես, էլի, բաժնեգծի օրապահ դնի, զորանոցի հերթապահ, ուղարկի խոհանոցում գործ֊մործ անելու կամ ժամապահ կանգնելու, վերջը, էդ տեսակ բաներ։
― Իմ կարծիքով, Լու, պիտի հերթով լինի, հերթը բոլորին էլ հասնի։
― Ինչ լավ տղա ես, է՜,― ասաց Լուն։― Բա ո՜նց, քո կարծիքով պիտի հերթը բոլորին էլ հասնի։ Հենց դր ահամար ես էդ քոթոթի դուրն եկել։ Բայց ես չեմ հավատում, թե հերթը պիտի բոլորին էլ հասնի։ Մենակ էն գիտեմ, որ բոլորն էլ ամեն գնով ուզում են գլուխներն ազատել, ու րդանից սիրտս պայթում է, որովհետև աշխարհի երեսին իմ ամենաչսիրած բանն էն է, երբ որ մարդու հարիֆի տեղ են դնում։
― Մտքինդ ասա։
― Դե որ կռիվ է, պիտի հերթը բոլորին էլ հասնի, բոլորին, եթե ոչ ոք գլուխ չի պահում։ Այ, ինձ բանակ են բերել, չէ՞, բայց էնքան մարդ գիտեմ, որ պիտի բերեին, էն էլ ո՞ւր է․ ոչ բերել են, ոչ էլ կյանքում կբերեն։
― Բա էդ ինչի՞ց է։
― Աչքաբաց մարդիկ են։ Հո հարիֆ չեն։ Թե կռիվ է, ուրեմն երկրում ինչքան տղամարդ կա, պիտի մասնակցի, մանավանդ գրպանները տռուզ, փողին հող ասողները, ովքեր կորցնելու շատ բան ունեն, բայց արի ու տես, որ կռվում դրանցից ոչ մեկին էլ չես տեսնի։ Նրանք ուզում են ինձ ու քեզ նմանները կռվեն, իրենք էլ փող շինեն մեր հաշվին։ Թքած ունեն մեզանից քանիսին կսպանեն, մենակ թե իրենց ունեցվածքը պինդ պահեն ու եղածի վրա հա դիզեն ու դիզեն։ Շատ էլ թունդ հայրենասերներ են, ինձ ու քեզանից տասն անգամ թունդ։ Կռիվը նրանց աչքի լույսն է, էդ մեր աչքին է գրող երևում։ Պատերազմի մասին թերթ ու ամսագիր են կարդում ու էնքան բան գիտեն, որ մեր մտքով կյանքում չի անցնի։ Ինչքան պատերազմ է եղել, բոլորի տակն ու գլուխը գիտեն։ Էդ պատերազմներն ուսումնասիրում են, որ իմանան, թե ինչ հնարքով էս մեկից ավելի շատ փող քամեն։
― Մարդ կա՝ ուշքն ու միտքը փող ունենալն է, ուրիշ ոչ մի բան։
― Էնքա՜ն մարդ կա,― ասաց Լուն։― Շնից շատ։ Բայց դրանք մենակ փողի հետևից չեն վազում, պատերազմից օգտվում են, որ ուրիշ բաներ էլ ձեռ գցեն․ ավելի մեծ իշխանություն, պատիվ֊հարգանք, անուն։ Իսկ մենք՝ ի՞նչ․ գալիս ենք բանակ, դառնում համար էսինչ֊էնինչ, տասը քայլի վրա մեկիս մյուսից չես ջոկի։ Բայց էդ հեչ՝ գրողի ծոցը։ Տես ինչ եմ ասում։
Մի քանի վայրկյան լուռումունջ քայլում էինք, հետո նա թե՝
― Ուզում եմ բանակից գլուխս պրծացնել։ Ձևը գիտեմ, կանեմ։ Բայց մի թեթև օգնության հաշիվ կա, ի՞նչ կլինի օգնես։
― Չեմ կարող, Լու,― ասի։― Դրա համար երկուսիս էլ կգնդակահարեն։
― Չիմանաս, թե լավությանդ տակից դուրս չեմ գա,― ասաց Լուն։― Դուրս կգամ, այ կտեսնես։
― Լինելու բան չի,― ասի։― Թեկուզ հարիֆ եմ, ինչ եմ, որ բանակ եմ ընկել, բայց դե արդեն ընկել եմ պրծել, խարդախ գործ չեմ բռնի։
― Ո՞վ ասեց, թե խարդախ գործ է։
― Բա ինչ,― ասի։― Ես չգիտե՞մ։
― Դե լավ,― ասաց Լուն,― ենթադրենք, թե մի քիչ էլ խարդախ գործ է։ Քո արևին՝ բանակում, կառավարության մեջ, թեկուզ մեր ամբողջ երկրում ամեն ինչ հալալ֊զուլա՞լ է։ Որ կողմը նայես, խարդախություն է․ էդպես եղել է, էդպես էլ կգնա, քանի դեռ մարդիկ էն են, ինչ որ կան։ Բոլորն էլ զզվանք են։
― Միգուցե,― ասի,― բայց մեկ֊մեկ էլ՝ չէ։
― Դե, մեկ֊մեկ ես էլ չեմ էդպես,― ասաց Լուն։― Կնկատեր մարդ եմ, սիրում եմ կնկաս, արար աշխարհը հետը չեմ փոխի, այ, հիմա տանը նստած՝ գիշեր֊ցերեկ աղի արտասուք է թափում։ Երեք երեխա ունեմ, երեքին էլ հավասար սիրում եմ։ Երբ որ կնկաս ու երեխեքիս հետ եմ, էդ ժամանակ ուրիշ՝ զզվանքի մեկը չեմ։ Քառասունս լրացել է։ Մի հարևան ունենք, մի շուն շան որդի, աչքին փուշ էի դառել, հենց նա էլ ինձ բանակ քշեց։ Ուրեմն՝ իմանում է, որ մի քիչ փող եմ տնտեսել, գցում֊բռնում է, թե հինգ֊վեց տարի ընտանիքս լավ֊վատ յոլա կգնա ու մի երկու իր պես շուն շան որդիների գլուխը հավաքած, նստում, հետները խորհուրդ է անում, որոշում են ինձ բանակ ճամփել, էդպես հախիցս գալ։ Դնում֊վերցնում են, թե երկիրը կռվում է, բոլորը խառնվել են իրար, մարդիկ հարյուր հազարներով բանակ են գնում, ե՞ս ինչի մնամ։ Մեկը ստից փաստաբան է, մեկը՝ լոպպազ դատավոր, էն մեկն էլ՝ քոսոտ առևտրական, բայց արի ու տես, որ ղեկը սրանց ձեռին է, էդ շան տղերքի խոսն է անց կենում։ Մարդիկ դրանց կողմն են պահում, ոչ թե ինձ նմանի։ Բա՛, ոնց որ գողին գաղութ են քշում, էդպես էլ ինձ քշեցին բանակ։ Է, հա՛, թեկուզ մի երկու օրենք եմ խախտել, բայց կյանքումս ոչ մեկից մի սև փող էլ չեմ գողացել։ Պարտքերիս տակից միշտ դուրս եմ եկել։ Կնկանս հետ սեր եմ տվել, սեր առել, երեխեքիս մեծացրել։
― Մինչև բանակ գալդ ի՞նչ գործի ես եղել։
― Ամեն ինչի համն էլ մի քիչ տեսել եմ,― ասաց Լուն։― Սան Ֆրանցիսկոյի Փասիֆիք փողոցում մի պանդոկ ունեմ։ Հետևի սենյակում քիչ֊միչ թուղթ էին խաղում։ Մի քանի ծանոթ աղջկերք էլ կային, մեկ֊մեկ ուզում էին հեշտ փող աշխատել։
― Էդ ո՞նց էին հեշտ փող աշխատում։
― Դե, գլխի ես, էլի,― ասաց Լուն, ու ես գլխի ընկա։ Երևի զզվանքս պիտի գար նրա պես մարդուց, որ քայլում էր կողքիցս ու իր մասին չգիտես ինչեր պատմում․ սկզբում կնոջից ու ընտանիքից էր խոսում, հետո էլ անցավ կեղտոտ բաների։ Բայց վայ թե ես էլ մի բարի պտուղը չեմ, որովհետև Լուի նկատմամբ զզվանքով չլցվեցի։ Միգուցե նրանից էր, որ գիտեի՝ ստեր չի մոգոնում։ Միգուցե նրանից էր, որ ամեն ինչ ճիշտ֊ճիշտ ասում էր, ու էդքան ազնվություն ունեցող մարդը չէր կարող սիրտս չմտնել։ Էդ տեսակ բաները ես արած լինեի, ամոթից կմեռնեի մեկնումեկին ասել։ Երևի խաբեի կամ էլ թաքուն պահեի, բայց Լուն չէր խաբում, հենց ճիշտն էր ասում։ Ինձ թվում էր՝ եթե ամեն մարդ ճիշտն ասի, եթե ամեն մարդ էդպես շիփ֊շիտակ խոստովանի, թե ով է, ինչ է արել, աշխարհը շատ ավելի լավը կդառնա, ու երևի հենց դրա համար էլ Լուի նկատմամբ զզվանքով չլցվեցի։ Թեպետ հաստատ համոզված չեմ։ Միգուցե նրանից զզվանքս չեկավ, որովհետև ես էլ մի բարի պտուղ չեմ, հա՛։
― Դե, ի՞նչ ես ուզում անեմ,― ասի։
― Նախ ասա տեսնեմ, քեզ համար ի՞նչ անեմ։
― Է՜հ, լա՜վ, է։ Ոչ մի բան էլ չեմ ուզում անես, բայց եթե ձեռքիցս գա, քո ուզածը կանեմ, մենակ թե էնպես չլինի, որ դրա համար ինձ գնդակահարեն։ Երեխեքիդ անուններն ի՞նչ են։
― Մեծինն էլ է Լու։ Միջնեկս աղջիկ է, մորս անունն եմ դրել՝ Ռոզա։ Պուճուրս էլ երկու տարեկան է՝ Մայքլը, էդ էլ պապիս անունն է։
― Կնոջդ անո՞ւնն ինչ է։
― Մարթա։
― Ի՞նչ ես ուզում անեմ, Լու։
― Օրենքով, առավոտվա չորսին ես էլի պիտի գամ, էս պահակակետն ընդունեմ։
― Հա։
― Դե, էդ ժամին ոչ պահականոցում կլինեմ, ոչ էլ էստեղ։
― Բա որտե՞ղ։
― Ոտով֊գլխով կկորչեմ,― ասաց Լուն։― Մի երկու֊երեք օրից նոր ինձ կգտնեն։ Ես էլ իբր ոչ մի բան չեմ հիշում։ Էնպես որ կսկսեն հետաքրքրվել, թե վերջին անգամ ինձ ով է տեսել։ Դե, դուրս կգա, որ դու։ Սերժանտին տեղաշոր դնելիս՝ անընդհատ մտածում էի, թե մեկնումեկը ինձ կտեսնի, ուզած֊չուզած էս գործը կհետաձգեմ, բայց լավ էր՝ զարթուն մարդ չկար։ Բոլորը քնած էին։ Ոչ ոք չտեսավ։ Առ, սերժանտի ունեցվածքն է։ Ինչ կա չկա։ Քեզանից մենակ մի բան եմ ուզում․ որ առավոտը սրանք հետ տաս իրեն։ Թե հարցուփորձ անի՝ ոնց են մոտդ ընկել, ինչ, միտը կբերես, որ քաղաքից խմած գալիս է եղել, ձեն ես տվել՝ չի կանգնել, դու էլ քիչ է մնացել կրակես, բայց ժամանակին ճանաչել ես ու չես կրակել։ Ասա՝ ինչ արել ես, տուն չի գնացել, մինչև ունեցած֊չունեցածը ձեռից չվերցնես։ Դե, դու էլ վերցրել ես, պահել, հիմի էլ հետ ես տալիս։
― Ախր կհիշի, որ դու ես իրեն անկողին դրել։
― Թե հիշի էլ՝ աղոտ,― ասաց Լուն։― Ինձ էլ էդ է պետք։ Քիչ֊միչ՝ կհիշի, բայց չի ուզենա գործը ջրի երես հանել։
― Բա որ ասի՝ միտքս է՝ մեկն ինձ անկողին դրե՞ց։
― Է՛հ, խմած է եղել։ Աչքին է երևացել։ Ոչ մեկին էլ բան չի պատմի, բայց էդ զըրթուզիբիլը տալիս՝ կարող է քեզ մի կողմ քաշի ու հարցուփորձ անի։ Կասես՝ էդ բոլորը տվել է քեզ ու գնացել քնելու։
― Բա որ նայի երեսիս ու ոչ մի հարց էլ չտա՞։
― Ավելի լավ։ Կարող է ոչ մեկն էլ քեզ հարց չտա․ է՛, ավելի լավ։
― Խելքդ ի՞նչ է կտրում, էդ մտքիդ դրածը գլուխ կբերե՞ս, Լո՞ւ։
― Ուզեմ֊չուզեմ պիտի գլուխ բերեմ,― ասաց Լուն։― Կնիկս գիշեր֊ցերեկ արտասուք է թափում։ Ախպորիցս նամակ եմ ստացել, ինչ կա չկա՝ ճիշտը գրել է։ Կնիկս՝ չէ, սիրուն֊սիրուն նամակներ է գրում, իբր ամեն ինչ շատ լավ է․ ստեր է շարում ու առավոտ֊իրիկուն ինձ համար աղոթք անում։
― Աղո՞թք։
― Հա, բա ինչ,― ասաց Լուն։
― Բայց ո՞ւր ես գնալու։ Որտե՞ղ կլինես։
― Էն անտառը տեսնո՞ւմ ես։
― Հա։
― Հեչ գնացած կա՞ս։
― Հա։
― Դե ուրեմն իմացի,― ասաց Լուն,― էս մի քանի օրը անտառում կլինեմ։
― Բա ուտելիք ունե՞ս։
― Ուտելի՞քն ինչիս է։ Կնկա, ընտանիքի համար խելքը կորցրած մարդը հետը նախաճաշ չի ման ածում։
― Ուրեմն՝ իմ անելիքը մենակ էն է, որ Կակալակովիչի ունեացած֊չունեցածը իրեն տամ, հա՞։
― Մեկ էլ՝ որ հարցնեն, թե պահակակետը ինձանից ընդունե՞լ ես, ասա՝ հա, ընդունել եմ։ Դե, դա արդեն ճիշտ է։ Իսկ որ հարցնեն, թե ես բեռնատարը նստե՞լ եմ՝ պահականոց գնալու համար, ասես՝ չէ, չնստեց։ Էդ էլ է հո ճիշտ։ Կասեն՝ տեսե՞լ ես պահականոցի կողմը գնալիս։ Կասես՝ հա, տեսել եմ։ Մի քանի րոպեից կտեսնես՝ էդ կողմն եմ գնում, էնպես որ դա էլ է ճիշտ։
Լուն մի քիչ սպասեց, հետո թե՝
― Էդքան բանը ուզո՞ւմ ես անել։
― Թե ասեմ՝ ուզում եմ, սուտ կլինի, որովհետև չեմ ուզում։ Կյանքումս ոչ մի խարդախ գործի մեջ մատս խառը չի եղել։ Վայ թե որ ուզենամ էլ, չկարենամ իսկականից փչել։ Սուտը չեմ սիրում, ատելով ատում եմ։ Հենց մեկնումեկը մոտս սուտ է ասում, չգտեմ ինչի սիրտս խառնում է։
― Դե լավ, գնամ պահականոց,― ասաց Լուն։― Բեր էս բոլորը մոռանանք, կորչի։ Հասկանում եմ ինչ օրի ես։ Ճիշտ է, որպես կաթոլիկ ես բանի պետք չեմ, բայց էդքան էլ չէ, որ ազնիվ մարդու պատիվը չպահեմ։
― Խոսքս կիսատ մնաց,― ասի։― Ուզելը՝ չեմ ուզում, բայց կանեմ։ Ինչ ճիշտն է, էն էլ կասեմ․․․ դե որ գործը սուտ ասելուն հասնի․․․ Է՛հ, երևի սուտ էլ ասեմ։
― Հույս ունեմ, գործը սուտ ասելուն չի հասնի,― վրա բերեց Լուն։― Քո լավությունը ես չեմ մոռանա։
Դե, Լուն ճամփա ընկավ պահականոցի կողմը, ու ես նորից մնացի մենակ։ Կարծում էի ահագին ժամանակ է անցել, բայց ընդամենը մեկն անց քսանհինգ էր, դեռ երեսունհինգ րոպե էլ պիտի հետ ու առաջ անեի։
==Գլուխ իններորդ==
<b>Վեսլին կանգնեցնում է գնդապետ Ռեմինգթոնին, սա էլ հայհոյում է դեմոկրատներին ու մրցում շան հետ, թե ով ավելի ուժեղ կհաչի</b>
Հենց մնացի մենակ, սիրտս սկսեց նեղվել, որ Լուի հետ համաձայնության եմ եկել, բայց հաստատ գիտեի՝ ինչ էլ գլխիս գար, նրան չէի ծախի, ու դրանից սիրտս ավելի էր նեղվում։ Ուրեմն դուրս էր գալիս՝ սուտասանի մեկն եմ։ Չէ, մտածեցի, Լուի ասածով կշարժվեմ, հարցերին կպատասխանեմ, ճիշտն ու սուտը իրար կխառնեմ, հետո էլ, Լուն բանակից ազատվի թե չէ,― եթե իրոք ազատվի,― կգնամ, մեղա կգամ․ այ թե ինչ կանեմ։
Բայց ո՞նց էի անելու։ Թե մեղա գայի, կհարցնեին՝ էդ ո՞ր մեղքի համար, դե, ճարս կտրված՝ պիտի ասեի, որ Լու Մարիաչչիի մասին ստեր եմ փչել, տեղնուտեղը հետևից կգնային, նա էլ արդեն տանը՝ ընտանիքի կողքին էր լինելու, խայտառակ ձևով հետ կբերեին մեզ մոտ կամ էլ բանտ կգցեին։
Չէ, էլ երբեք ճիշտը չէի կարող ասել։ Մի անգամ որ սուտասանություն անեի, հետո ինչքան էլ ճիշտն ասեի, շատ մարդիկ կտուժեին։ Իմ երեսից Մարթա Մարիաչչին, նրա երկու տղաները՝ Լուն ու Մայքլը, աղջիկը՝ Ռոզան կտանջվեին։ Բա՜․ ա՛յ քեզ, ամբողջ կյանքումդ սուտասան կմնաս։
Է՛հ, սիրտս էնպես կուչ եկավ, որ աչքերս արցունքով լցվեցին, ա՜խ, երնեկ ծնված չլինեի։ Ի՞նչ միտք ունի ապրել, եթե սուտասան ես դառնալու։
Լացս դրի, հո արտասո՜ւք չեմ թափում, ոնց որ վեց֊յոթ տարեկանում ես հոնգուր֊հոնգուր լացում․ սուսիկ֊փուսիկ, թաքուն, մեկը չի լինում կողքիդ, թե մի բառ ասես։
Էսպես մղկտալիս հանկարծ ականջիս ընկավ, որ ճամփով մարդ է գալիս։ Էնքան նեղված էի, դառնացած՝ բոլորին ատում էի, մանավանդ էդ եկվորին, դեռ պիտի ձայն էլ տայի, կանգնեցնեի։ Արդեն ոչ ահ ունեի, ոչ բան, մեկ էր՝ ինչ կպատահի։ Մեկ էր՝ թեկուզ սպանեին, գոնե սուտ ասելուց կազատվեի, Լուն էլ կիմանար, որ իրեն չեմ ծախել։ Էնքան կատաղած բղավեցի՝ «կա՛նգ առ․ ո՞վ է գալիս», քիչ էր մնում էդ եկվորն ընկնի։ Տեղնուտեղը քար կտրեց, մնաց։
― Գնդապետ Ռեմինգթոնն է,― ասաց, ու աստված վկա, հենց ինքն էր, որ կար։ Սա էլ էր հարբած։
==Ծանոթագրություններ==
<references>
