Changes

==ԳԼՈՒԽ ԱՌԱՋԻՆ==

1

— Չեմ հիշում, Զավենիս ընկերն է երևի...

2

Գնացքը սլանում է, վագոնն օրորում է մեզ։ Տիգրանը խոսում է, խոսում։ Ու մարդիկ քնում են ծանր մտքերով լի գիշերից հետո։

3

Շփոթված տագանրոգցին դեռ կանգնած է գետնին շարված մեր պարկերի առաջ։

4

— Ցրվե՜լ։ Ավագ, ցույց տվեք ննջարանը։

5

Մենք հասնում ենք զորանոց։

6

— Կոմսն է դրել,— հաստատ ասում է Տիգրանը,— նրանից բացի դեռ ոչ ոք ծանրոց չի ստացել։

7

Ու հանկարծ պարզվում է, որ Զալիբեկը կարող է երգել։ Զինվորական քայլերգի բառերը նա ասում է կոտրտված ռուսերենով, բայց հաղթահարում է նույնիսկ ամենաբարձր անցումները։ Դասակը համերաշխ ձգում է կրկներգը, իսկ շարքի կողքով քայլող Տիգրանը ժպտում է։

8

Մթնում չեմ տեսնում աչքերը, բայց մտածում եմ, որ դրանցում հիմա երախտագիտություն կլինի։ Վերցնում եմ հրացանը։

9

— Երբեք չեմ մոռանա, կոմս, դուք փրկեցիք իմ կյանքը, թող աստված պահպանի ձեզ տիֆից...

11

Ինն անց հինգ Դայնեկան ստուգում է։ Լապտերները կան։ Ինն անց տասը Զուբը երեքիս էլ ուղարկում է հաուպտվախտ։ Նա մեղք չունի. Զալիբեկը բուրում է օղու տակառի նման, իսկ չորրորդ մարտկոցի տղաները չեն մոռացել աչքերի տակ վառվող կապույտ «լապտերները»։

12