Changes
21—10—33 թ․<br/>
Ալֆորվիլ
== * * * ==
<poem>
Թախիծը սրտիս, նստեր է աշնան
Մելամաղձոտ, լուռ երկընքին նըման.
Տերևաթափն է կարծես իմ հոգվույս,
Ու տենչերս անհույս կ'իյնան ոտքերուս։
Պահ մը կը սոսկամ ունայնի ձայնեն,
Կուրծքես սիրտս ընդհուպ կ'առնեմ խոլորեն
Կը դնեմ մըտքիս նըժարին վրան
Ու կյանքին ձեռքով կը կըշռեմ ես զայն․․․
Վայրկյանի անտես ձեռքն է դավաճան,
Հոգսի, տաղտուկի ամպերն են միայն,
Որ պարուրեր են ժըպիտն իմ կյանքին։
Հարկ է ոտնակոխ ընել անընդհատ,
Մութ րոպեներու դարբասը վըհատ,
Եվ հույսով զինված՝ դիմել հար լույսին․․․
</poem>
== * * * ==
<poem>
Ա՛լ երազանքի, ոսկի բաղձանքի օրերս անցեր են.
Կ'ընկղմին մեկ-մեկ կյանքի փոթորկոտ ծովուն մեջ արդեն
Մանկությունս անփույթ, արևանըման խինդերս պատանի,
Աղմուկն հիմա զիս այլ հորիզոններ կ'առնե կը տանի․․․
Ո՜վ խիղճ վաղեմի, դուն որ իմ դաժան դատավորս էիր,
Սանձ էիր դըրեր սրտիս նըժույգի բերնին ըղձալիր,
Եվ դուն, ով հոգիս, դուն, որուն միտքը գերին էր դարձեր
Քե՛զ, որ հավիտյան կ'երգեմ աշխարհին առաջ անտարբեր։
Խիղճըս և հոգիս, կյանքին առօրյա հընոցին մեջ վառ
Իբրև հընացաձ իրեր կ'ուզեմ ձեզ այրել խոլաբար․․․
Զի շատ սիրեցի ձեր քըմայքներուն ծարավն ես անհագ,
Կ՛ուզեմ խարանել ձեզ այդ տանջանքին հուրով
Ու ձեր թոքերուն տա՜լ գիտակցության լայն շունչն անխըռով։
</poem>
== ՈՒրախության ==
<poem>
Ուրախություն լուսերես, վաղուց Է չեմ տեսեր քեզ․․․
Մտերիմ Է հոգն ինձի, թախիծն հար կախ Է դեմքիս։
Զուր կը դարձնեմ օրերուն ապրված Էջերը բոլոր,
Կորսվեր է հետքդ, ավա՜ղ, իմ անցյալին հետ մոլոր։
Մըտածումին անողոք ափերուն մեջ մի առ մի
Ամփոփված են խնդության խոյանքներըս վաղեմի․․․
Տառապանքին առօրյա զավակն եմ ալ ընտանի,
Ձեռքըս ձեռքին մեջ, Ան զիս ամեն բախտի կը տանի․․․
Սակայն հոգվույս խորերեն, հիշատակի մը պես հին,
Կը վերածնիս մերթ հանկարծ ու կը հառնես դուն ուժգին․․․
Երանության հոսանքներ կուգան Պահին ընդմեջեն
Ու բեղմնավոր հույսերով զիս կը լեցնեն, կ'ողողեն։
Այցելությանդ շնորհիվ կը մաքրանամ հոգերես
Եվ հայլիին մեջ կյանքին դարձյալ կ'ըլլամ մանկան պես․․․
Երախտապարտ եմ քեզի, որ միշտ անմար ես իմ մեջ,
Ինչպես աշխարհն հոլովող ստեղծագործ հուրն անշեջ։
19–Ա—1953 թ.
Փարիզ
</poem>
== Մուսայիս ==
<poem>
Մանուկ օրերես ես քեզ սիրեցի,
Դու փայփայեցիր երազներս ոսկի,
Թևերուդ վըրան առիր իղձ-հոգիս․․․
Ուզեցիր միշտ վեր, վե՜ր բարձրացնել զիս։
Սակայն ես ըմբոստ, անառակ ու խև՝
Սուրբ պատգամներուդ եղա անտարբեր,
Երբ մըտա կյանքի տոնավաճառն ես,
Ո՜հ, նույնիսկ հաճախ անարգեցի քեզ։
Լոկ րոպեն ապրիլ տենչացի հանուր
Ու կյանքին բացի մի նոր առագաստ․․․
Բայց անշահ ելա ես այդ վաճառքեն,
Եվ ամենուրեք մարդիկ բրտորեն
Հեգնեցին մըտքիս զարմանքներն արդար
Ըսին․․․ կյանքն իրավ ապրելու համար
Հարկ է սողոսկիլ, ճըկիլ շարունակ,
Հոգին կեղծիքով պատել մինչ հատակ։
Բայց սարսափահար՝ մերժեցի ես այդ,
Հոգվույս ընծայված խորհուրդներն հայրատ,
Ու երբ ոխիս հետ մընացի փակված,
Օրերս եղան լոկ հոգի առեղծված․․․
Մերթ զրկանքն ու մերթ ձանձրույթը մըթին
Սիրտս ունայնության գիրկը նետեցին,
Մահվան մեջ, սակայն, դարձա ես զգաստ,
Ու կյանքին բացի մի նոր առագաստ․․․
Հոգիս խորան մ'էր երազի, իղձի,
Ուր ես ամենուն սեր տալ ուզեցի․
Մինչ արդ՝ հրդեհված անտառ մ'է վայրի,
Եվ ատելությանց մեջ սերըս կ'այրի․․․
Մուսա՛ս, ո՛վ մուսաս, դու սրտիս աստված,
Կյանքի և հոգսի ցավեն հալածված՝
Ներե՛, որ հաճախ ամբարիշտի պես
Կրքերուս ներքև ես պղծեցի քեզ։
Ներե, դավաճան խղճահար հոգվույս,
Տուր իմաստությո՜ւն, շնորհ բառերուս,
Որ բեղմնավորին երգերն իմ բոլոր,
Կռվի, վաստակի երկունքով հըզոր․․․
Դեկտեմբեր 1933
Փարիզ
</poem>
