Changes

Կարգված էր, Ղընեն առած, զավակներու հայր եղած էր, երբ անգամ մը գյուղե մը մշակ ուզեցին զինքը։ Խոյի ամիսեն մինչև մյուս տարի Խոյի ամիսը, տարեկան հարյուր հիսուն ղրուշ պիտի տային իրեն։ Գեշ չէր, մանավանդ որ՝ այդ տարի ձմեռը կանուխ սկսավ, ավարայի ամիսեն սկսած՝ դուրսի աշխատանքը կանգ առավ․ Ղարա Ղըշը զեմհերին,մինչև կոճուկի ամիսը համարե անգործ նստելով անցուց, բայց երբ ամառ եկավ, կեռասի ամիսը հասավ ու հերկերը սկսան, բախտը փոխվեցավ։ Կակքո ամեն օր արոր կկոտրեր։ Այն կողմի արտերուն հողերը կաղճինուտ ըլլալուն, եզերը ուժով, ինքն ալ ուժով, մաճը չկրնալով լավ գործածել, օր մը արորին առատամեն, ուրիշ անգամ մը՝ վզիկեն, օր մը բարձիկին տեղեն, օրը մը արորձողեն՝ կճաթեցներ։ Օր մը երկու անգամ արոր կոտրեց։ Գյուղ գալով, ամեն անգամուն, նորը կտաներ, աղան ալ միշտ կբարկանար։ Օրին մեկն ալ ակոսգլուխը դարձած տեղը քիչ մնաց խոփով, եզանը սրունքը պիտի խոփեր, սկրթեց ու արյունեց արդեն։ Հետո, ատկեց զատ, արորն ալ կոտրեցավ, ատոր վրա՝ ա՛լ տուն չդարձավ Կակքո։ Աղային վախեն՝ եզերը հերկին դարը թողուց ու փախավ, առանց նույնիսկ իր վեց ամսվան մշակի իրավունքը փնտրելու։

Եվ որովհետև տունը ուտելու հաց չկար, բիրը առավ ու դուրս ինկավ

Բայց երբ ձմեռը գար՝ լեռները հյուր չէին ընդուներ, իր փորը չէին

կշտացներ այլևս։ Բոլոր սոված կենդանիներուն նման՝ ինքն ալ կմոտենար գյուղերուն։ Արդեն որևէ գյուղի մեջ չկար տուն մը, որ ծանոթ չըլլար իրեն։ Կվերցներ դուռներուն սողնակը կամ շխիկը, կմտներ ներս, ուր թոնիրին վրա քյուրսին դրեր, այր, կին, երախաներ բոլորվեր՝ կտաքնային։ Տրեխները կհաներ, կդներ բիրին հետ նույն անկյունը ու տանտիկինին ուղղելով․

Տնեցիները կհարցնեին ձյուներուն, ճամբաներու անցքերուն վրա։ Կակքո կպատասխաներ թեև, բայց խելքը ճաշին վրա էր։

Այս անգամ սինին չէին բերեր։ Վալային մեկ մասը կտարածեին, դգալը, ապուրը, հացը կդնեին առաջքը, ան կուտեր, իրենք ալ կնայեին։

Բայց ուր որ ալ երթար Կակքո, անպատճառ էր, որ իրիկունները տուն պիտի դառնար, ու ինչ որ ուրիշներուն տունը կըներ՝ տրեխները հանել, բիրը դռանը ետևը դնել, իր տան մեջ չէր ըներ։

Եվ սակայն, հակառակ այս ամենուն, Կակքո ամեն տարի զավակներ կունենար․ Ղրնեն միշտ հղի էր։

Հիմա ատենե մը ի վեր անհաջող կերթային Կաքոյին գործերը։