Changes
Դեմքիդ ժըպիտ զըվարթ, անուշ Հայաստան։
Հայրենական պատերազմում անձնվեր,
Քանի տասնյակ գեներալներ, հերոսներ
Հոտըդ փըռվել է սարն ի՛ վեր կանաչ,
Արոտիդ չորս դին բացվել է կակաչ,
Քեզ պես դուրեկան, կոլխոզի չոբան.
Արևնամուտին տուն արի, յար ջան,
Կոլխոզի չոբան, արևիդ ղուրբան։
Ալվան-ալվան կարմիր կլոր.
::Ճարի ղրկած ընծա խնձոր,
::Մայլամ գրի Մահլամ դրի վերքերիս խոր։
Էդ քո ծառը դալար մնա,
Ջահել եմ ես ինձ մի խփիր սիրո հարված,
Դու ծաղկավառ Զանգեզուրի բարի ծնունդ,
Հազար տեսակ վարգերից վարդերից ես առել սնունդ։
::Ինձ ասում են. «Աշուղ Աշոտ, յարըդ ո՞ւր է».
Լույսի նըման, հույսի նըման կենսատու,
Կյանքի նըման թանկագին է մոր սերը,(2)
Որդու համար միշտ էլ պայծառ լուսատու,
Հավերժական սրտագին է մոր սերը։ (2)
Զեփյուռը փչեց իմ Հայաստանի
Սիրո ջահելիս խանձված երեսին,
Փչեց բույր հոտը հանդ-անդաստանիցհանդաստանից,
Բերեց, հասցրեց իմ վառ մեջլիսին։
::Իմ Հայաստանի վառ սիրուններից
Ինձ կաթ է տվել յուր կաթնաղբյուրից,
Պահել, փայփայել, մեծացրել է ինձ,
Ես ո՞նց մոռանամ ամագ տրվողիստըվողիս,
Քյամանչան ձեռքիս երգիչ եմ դարձել։
::Իմ Հայաստանի վառ սիրողներից
Բերանըդ աղբյուր, ատամըդ զարդ է,
Այտերդ մարմար, կարծես թե վարդ է,
Քեզ առնողն բախտավոր մարդ է,.
::Ոչ մի ծաղիկ, քո բուրմունքը չունի,
::Ոչ մի մայր քեզ պես գյոզալ չի ծընի։
Էն սարերը ձյուն են հագել,
Մի հարցրեք հալիցս,
Հագել են ու ճամփեն ճամբեն փակել։
Խաբար չունեմ յարիցս։
::Մի հայացքով սիրտս առավ,
