Changes

Անծանոթ ինքնակենսագրություն

Ավելացվել է 9891 բայտ, 12:51, 21 Փետրվարի 2014
/* Հեքիաթի թվաբանությունը՝ 1+1+1=1 */
==='''Հեքիաթի թվաբանությունը՝ 1+1+1=1'''===
 
Երեք մարդ դանդաղ մոտենում էին դաշտի մեջ արածող ձիերին։ Նրանցից մեկը մի կաղ ծերունի էր, մյուսը աշխույժ ու ջլատ մի թզուկ էր, իսկ երրորդը՝ խիստ աղջկական շարժումներով մի երիտասարդ։ Նրանցից մեկը ինչ֊որ բան էր պատմում։
 
Ձիերը խելացի կենդանիներ են․․․
 
Երիտասարդը անընդհատ իր բթամատն ու ցուցամատը բերանի ծայրերից իջեցնում եւ միացնում էր կզակի վրա։ Մյուս ձեռքում նա մի թղթի կտոր էր բռնել, որի վրա հավասարումներ էին գրված։ Ծերունին մռայլ կարդում էր։ Հավասարումը բոլոր անհատյներով էր, ու զարմանալին այն էր, որ ինչ անհայտ էլ տեղադրում էին՝ լուծումը ճիշտ էր ստացվում։ Իսկ թզուկը, այս թզուկն անգրագետ էր ու վայրենի հայացքով նայում էր երկնքի ու դաշտի միացման գծին, կարծես փնտրում էր հորիզոնը եւ կարծես երբեմն գտնում էր․․․
 
Քիչ հեռու ձիերից մեկը առանձնացել ու հոտոտում էր տետրակների մի կույտ։ Ծերունին անհաջող օգտագործելով իր գավազանը՝ առաջ գնաց, երիտասարդը աղջկական շարժումներով հետեւեց նրան, եւ նրանք երկուսով սկսեցին թերթել այդ տետրերը։ Դրանց մեջ գրված էին ինչ֊որ լեզվի քերականության կանոններ, ու բոլոր տետրերը կարծես արտագրված էին իրարից։ Երիտասարդը անմիջապես հանեց գրիչը ու սկսեց իր մոտ նախադասություններ արտագրել, իսկ ծերունին դեռ դժգոհ ընթերցում էր ու կարեւոր բաներ էր փնտրում։
 
Թզուկը հեռվում կանգնած դիտում էր։ Նրա համար ամեն մի տետրը մի աղյուս էր։ Այս թզուկը հին թզուկ էր եւ մասնակցել էր Բաբելոնի աշտարակաշինությանը ու նա հիմա մտքում նորից կառուցում էր այն։ Ամեն ինչ ճիշտ էր լինում, քանի որ տետրերի կույտը հեռվից նման էր աղյուսացած մի ալիքի․․․
 
Վերջապես ծերունին գտավ իր ուզածը՝ մահվան մասին այնտեղ ոչինչ չկար գրված։ Երիտասարդի մատները, որոնք գրիչն էին բռնել, վաղուց արդեն գտնվում էին բերանի ծայրերում։ Իսկ թզուկը ձանձրացել էր իր աշտարակը անընդհատ վերակառուցելուց։
 
Գավազանի պարտականությունները ծերունին նորից սխալ օգտագործեց ու վայր ընկավ։ Նրան անմիջապես օգնեցին, բայց այդպես լռությունը ավելի շեշտվեց, ու երիտասարդը ասաց․
 
―Մարդիկ տարբե՞ր են իրարից․․․
 
Թզուկը մի տեսակ անհուսալիորեն վարից վեր նայեց նրա վրա, կարծես հենց նոր էր կորցրել հորիզոնը։ Իսկ ծերունին իմաստունի դիրք ընդունեց ու ասաց․
 
―Այո։ Մարդիկ կարող են իրար նման լինել, բայց մարդն ինքն իրենից շատ է տարբեր․․․
 
Պատասխանը ոչ մեկին դուր չեկավ։ Թզուկի հայացքից երեւում էր, որ տանել չի կարողանում ծերունուն ու, մանավանդ, նրա դատողությունները կյանքի ու մահվան մասին։
 
Իսկ երիտասարդը ժպտում էր քնուշ արհամարհանքով։
 
Ծերունին ավելի շփոթվեց այդ հայացքներից ու սկսեց համոզել նրանց, որ վերջապես պիտի ինչ֊որ տեղ կանգ առնել ու կառուցել մի լավ տուն, հենց թեկուզ այստեղ։ Նա հուզված պատմում էր, թե ինչպես իրենք կվարեն հողը ու կցանեն տարբեր տեսակի բույսեր եւ կապրեն այդպես իրենց հարազատ տանը հանգիստ ու խաղաղ կյանքով։
 
Թզուկն այդ բոլորը լսում էր վայրենի անտարբերությամբ, բայց երիտասարդին դա հետաքրքիր էր թվում, եւ նրանք սկսեցին գերաններ որոնել։ Իհարկե, գերանները գտան ու քարշ տվին այնտեղ, որտեղ պիտի լիներ իրենց ապագա հարազատ տունը։
 
Թզուկն առույգ ու վստահ տեղադրում էր առաջին գերանը, իսկ երիտասարդը հոգնել էր այդ տղամարդկային աշխատանքից։ Նրանց հայացքները պատահմամբ բախվեցին իրար ու ձուլվեցին։ Դա վերջին անգամ էր։
 
Նրանք վերվրեցին մի գերան ու խաչաձեւ մեխեցին առաջին գերանին։ Քիչ հեռվում գերանները սղոցող ծերունին տեսնելով այդ՝ սկսեց բղավել, որ նրանք սխալ են ամրացնում, որ այդպես չպիտի լինի։ Բայց հետո տեսավ, որ նրանք չեն շարժվում իրենց տեղից՝ ինքը մոտեցավ, ձեռքը երկարեց, որպեսզի պոկի սխալ ամրացված գերանը։ Թզուկը շատ ճկուն մի շարժումով բռնեց նրա ձեռքը ու մեխեց գերանին։ Ծերունին ցավից թուլացած՝ մռնչաց․․․
 
Հետո երիտասարդը նուրբ շարժումներով օգնեց նրան մեխել ծերունու մյուս ձեռքն ու ոտքերը։ Այդ ողջ արարողությունից հետո ծերունին մի պահ ուշքի եկավ եւ ուզեց ինչ֊որ բան ասել։ Երեւի ուզեց ասել, որ մարդը չափազանց տարբեր է ինքն իրենից, կամ ուրիշ մի շատ կարեւոր բան, բայց չկարողացավ, եւ թուլացած նրա գլուխն ընկավ աջ ուսի վրա․․․
 
Նրանք արդեն ուզում էին հեռանալ, երբ նկատեցին քիչ հեռու ընկած գավազանը։ Թզուկը բարձրացրեց այն գետնից ու ինչքան ուժ ուներ շպրտեց արածող ձիերի կողմը։ Ձիերը մի պահ անհանգստացած բարձրացրին գլուխները, հետո նորից իջեցրին ու շարունակեցին հանգիստ արածել․․․
 
Թզուկը հանկարծ ավելի աշխուժացավ, իրեն ավելի ազատ ու անկաշկանդ զգաց եւ առույգ ու վայրենի նայեց աշխարհի վրա։ Նա սկսեց վազվզել, բայց ծաղիկներ չգտավ ու ընտիր հասկերից մի փունջ կազմեց, հետո փունջը դեն շպրտեց, մեջքի վրա պառկեց խոտերի մեջ, ձեռքերը երկարեց ու շատ նմանվեց խաչված ծերունուն՝ կարծես ինքն իրեն։ Սակայն չդիմացավ, նորից կանգնեց ու նորից սկսեց վազել այս ու այն կողմ։
 
Զարմացած ու հիացած երիտասարդը գրպանից հանեց իր թղթերը, ուզեց դեն շպրտել ու վազել նրա ետեւից, բայց մի սովորական հոգնություն զգաց իր մեջ եւ թղթերը խնամքով ծալեց ու դրեց մյուս գրպանը․․․
 
Եւ ահա պարզվեց, որ այն անգամը վերջինը չէր, երբ նրանք նայեցին իրար։ Նորից բախվեցին նրանց հայացքները, բայց չձուլվեցին, ու երիտասարդը շփոթվեց։ Եւ ինչպես միշտ լինում էր նրա հետ շփոթվելիս՝ խոսեց․
 
―Ես ուզում եմ «դու» լինեմ, հասկանու՞մ ես, ոչ թե ուզում եմ փոփոխվեմ ու վերածվեմ քեզ, այլ ուզում եմ «դու» լինեմ․․․
 
Իհարկե թզուկը ոչինչ չհասկացավ, բայց բնազդաբար ինչ֊որ բան զգաց ու շուռ եկավ՝ մի կերպ զսպելով տետրերի ու գավազանների նկատմամբ ունեցած իր ատելությունը․․․
 
Երիտասարդը զգույշ պառկեց խոտերի վրա, կտրեց աջ ձեռքի երակը ու երկարեց։ Հետո մյուս ձեռքի բթամատն ու ցուցամատը մոտեցրեց բերանի ծայրերին, փակեց աչքերը ու պատկերացրեց դաշտի միջով վազող միլիոնավոր քրիստոսների․․․
 
Իսկ թզուկն այդպես էլ շուռ չեկավ, նա հայացքով փնտրում էր հորիզոնը ու կարծես գտավ եւ վայրենի բղավոցներով վազեց դեպի այն։
 
Հեռվում արածող ձիերը նույնիսկ գլուխները չբարձրացրին․ կարծես վազողները ոչ թե երեքն էին, այլ մեկը։
 
Ձիերը խելացի կենդանիներ են․․․
==='''Հեքիաթ Լոպե Դե Վեգայի «16֊րդ սիմֆոնիայի» մասին'''===
Վստահելի
59
edits