Changes
}}
[[Կատեգորիա:Արձակ]]
[[Կատեգորիա:Գիտաֆանտաստիկա]]
[[Կատեգորիա:Պատմվածք]]
Նոյեմբերյան երեկոների ադամամութին քաղաքը լցնող խաղաղության, անդորրի մեջ մտնել, քայլել բետոնե անհարթ մայթերով և տրորել սալերի արանքներից ծլած խոտը, ձեռքերը գրպանները դրած քայլել լռությա ն միջով. ահա թե աշխարհում ինչն էր ամենից ավելի սիրում Լեոնհարդ Միդը։ Սիրում էր կանգնել խաչմերուկում, նայել լուսնի լույսով ողողված փողոցներին, մտորելով, թե ուր գնա։ Մի բան, որ եթե ճիշտը խոստովանենք, այնքան էլ էական չէր։ Նա մենակ, կամ գրեթե մենակ էր 2052 թվականի այդ աշխարհում։ Եվ, վերջապես, որոշելով, թե որ ուղղությամբ է գնալու, նա քայլում էր․ ու սառած օդը, սիգարի ծխի նման քուլա-քուլա տարածվում էր նրա շրթունքներից։
