Changes

Այս տողերը մի աղջկա համար էին, որին սիրում էի և որին չգտա։ Դրա համար ձեզ եմ տալիս, մարդիկ, որ կյանքում միշտ կորցնում եք հենց ամենալանկը։ամենաթանկը։

Բնազդն ինձ հրում է վեր կենալ, որովհետև դա որդուս ձայնն է։ Բայց հանկարծ տեսնում եմ սենյակներն անջատող դուռը, որ մի օր առաջ միացնում էր նույն այդ սենյակները։ Ինչպե՞ս գնամ։ Ո՞ւր։ Եթե այդ ձայնը ես լսեի կիլոմետրերի հեռվից, կարող էի վեր կենակենալ, վազել։ Իսկ հիմա ինչ անեմ, երբ այսքան մոտիկ է։ Ձայնը նորից է կրկնվում։ Այո, որդիս է, ինչ֊որ բան է ասում, չեմ կարողանում հասկանալ, իրարից զանազանել բառերը։ Այսինքն, ինչ պիտի ասի որ. կամ ջուր է ուզում, կամ երևի շոգում է։

ՄԻ Մի քանի ժամ առաջ այս դուռը բաց էր, և դու բաժանում էիր իրերը։ Միայն իրերն էին մնացել բաժանելու, մենք վաղուց էինք այդ արել, թեպետ բաց էր սենյակի դուռը և մեր մահճակալները դրված էին կողք֊կողքի։

== ԾԵՌՈՒԿԸԾԵՐՈՒԿԸ, ՈՐ ՄՈՌԱՑԵԼ ԷՐ ՄԵՌՆԵԼ ==

Շատ տարիներ առաջ, մի երիտասարդ երկրում, որի անունը կարևոր չէ, մի քաղաքում, որի անունը նույնպես կարևոր չէ, ապրում էր ջահել մի տղա։ Չեմ ուզում տալ տղայի անունը, որովհետև անունը ծնողներն են դնում, չիմանալով, թե ինչ է դառնալու իրենց զավակը՝ փիլիսոփա, թէ՞ կոշկակար, մարդասպան, թե՞ բարիյախոս։ բարոյախոս։ Նա հանկարծ էր հայտնվել քաղաքում՝ լայն բացված աչքերով, մեծ֊մեծ ականջնեով։ Առաջին օրերին քնում էր բաց երկնքի տակ կամ որևէ բարի մարդու մոտ, ավելի հաճախ՝ անտառում։ Քաղաքի բնակիչները դեռ իրենք կարգին տներ չունեին, նրանք կտրում էին մայր անտառը, մետր առ մետր նվաճելով հողը, որի վրա ապագայում պիտի սլանային ասֆալտե փողոցները, ոտքերը հողի մեջ խրեին բարձրահասակ, քարե շենքերը։ Քաղաքի տներն այդ ժամանակ փայտից էին, բայց բարի ու համարձակ էր մարդկանց սիրտը, նրանց մատները երազում էին արդարություն ու աշխատանք. և նրանք չէին հոգնում։ Ջահել տղայի ձեռքից ոչինչ չէր գալիս. նա չգիտեր փայտ կտրել, տուն սարքել, նա չգիտեր նույնիսկ կարգին երազել, աստղերին նայելով…

Ջահել տղան հանկարծ վեր թռավ քնից, տրորեց աչքերը։ Առհասարակ քնած, թե արթուն, նա շարունակ խորհրդավոր ձայներ էր լսում, տեսիկքներտեսիլքներ, պատկերներ էին գալիս աչքերի առաջ։ Վախենում էր, գլուխը պտտվում ու աչքերը հոգնում էին լույսից։ Այս անգամ էկ էլ զարթնեց սարսափած, տրորեց աչքերը, լարեց ականջները։ Ոչ, տեսիլք չէր. Հրդեհ էր սկսվում։ Դա բարի մի մարդու տուն էր, հենց անտառի ծայրին, մյուս տներից բավական հեռու։ Տղան մի քանի վայրկյան զարմացած նայում էր կրակին՝ դա նրա կյանքի առաջին հրդեհն էր։ Գեղեցիկ էր բոցի գալարումը։ Եվ մութն էր գեղեցիկ։ Բայց միայն այդ չէր, երևի բոլորովին էլ այդ չէր։ Ուրիշ միտք էր, որ այդ պահին խլրտաց նրա սրտում. տուն է այրվում, ուրեմն մեկ ուրիշն էլ կդառնա իր նման անտեր֊անտիրական։ Այդ միտքը մի վայրկյան տևեց։ Նա ոտքի թռավ, վազեց դեպի կրակը։ «Հրդեհ է, արթնացեք, արթնացեք»։ Հրդեհը դեռ նոր էր սկսվում, և նույնիսկ տանտերերը հանգիստ քնած էին։ Փայտը նոր էին կտրել անտառից, դեռ թաց էր, դրա համար լավ չէր վառվում։ Տղան ճչում էր, կանչում։ Գիշերվա, անտառի, երկնքի լռության մեջ՝ այդ կանչը զարհուրելի էր։ Ու լսեցին մարդիկ։ Բոլոր տներից դուրս թափվեցին, հասկացան կատարվածը, նետվեցին կրակի վրա։ Նաև քաջ էին այդ բարի, արդար մարդիկ։

Չար աչքերով, լարված ականջներով նա անցնում էր փողոցից փողոց, նայում դռներին, լուսամուտներին։ Կեսգիշերը վաղուց էր անցել, բայց շատ տներում լույս կար. մարդիկ կամ ուրախանում էին, կամ խորհում, ճակատները կնճռոտել էին աշխարհի գաղտնիքների վրա կամ տխրություն ունեին։ Բայց նրան կրակ էր հարկավոր, կրակ՝ ամեն ինչ լափող, ոչնչացնող, և ամբոխ, որ իրար տրորում էր այդ կրակի ժամանակ և նողկալի ձեռքեր, որ այդ խառնաշփոթության պահին գողանում էին ուրիշի ուեցվածքըունեցվածքը, միտքը, պատիվը։

Եվ փչեց. ուրախ, տագնապալի, բարձր, երևի ինչ֊որ եղանակ էլ ստացվեց։ Ծերուկ Հոմերոսի օրերից սկսած ոչ ոք այդպես չէր հնչեցրել շեփորը, հաստատ։ Բոցի արնագույն լույսը հասնում էր նրա դեմքին, աչքերին, ականջնրինականջներին, և նա երջանիկ էր։

Վառվեց նաև քարաշեն մի տւնտուն, հետո երկրորդը։

Եվ չեղավ այլևս ոչ մի հրդեհ։ Շեփորահարն արդեն զառամյալ էր, կլիներ վաթսուն կմ կամ ութսուն տարեկան։ Արդեն շատերը գիտեին, որ նա էր վառել իր բարերարի տունը, որ մեռավ, որի կինն ապրում էր դեռ՝ կույր ու խելակորույս, բայց նույնիսկ դա կարծես ներել էին կամ ուզում էին մոռանալ։ Գուցե նա հարյուր տարեկան էր, ո՞վ գիտե, մահն էլ երևի թույլ էր տարիների թվաբանությունից։