Changes
/* Երգ քսաներեքերորդ */
===Երգ քսաներեքերորդ===
<poem>
Ինչպես թռչունն, ուստերի մեջ ծվարած,
Իր ձագերի բույնի մոտ է անցկացնում
Ողջ գիշերը, երբ աշխարհն է խավարած,
Թե տեսնելու նրանց դեմքերն անձկալի,
Թե ճարելու նրանց համար ուտելիք,
Մի ծանըր գործ, սակայն այնքան հաճելի,
Եվ վաղ ժամին ճյուղի վրա է թառում
Ու ըղձակաթ սպասում է արևին,
Պիշ նայելով, թե այգը երբ է բացվում,—
Այսպես կանգնած սպասում էր տիիուհիս,
Հայացքն ուղղած դեպի այն կողմն երկնքի,
Ուր արևը դանդաղընթաց է գալիս։
Ես տեսնելով նրան այդպես մտասույզ,
Նմանվեցի այն մարդուն, որ անձկությամբ
Սպասում է մի նոր բանի բարեհույս։
Սակայն անցավ շատ կարճատև ժամանակ
Սպասելուց մինչև պահն այն ցանկալի,
Երբ երկինքը լուսավորվեց բովանդակ։
Բեատրիչեն ասաց. «Հիմա կտեսնես
Սուրբ ընտրանին Քրիստոսի հաղթական.
Ահավասիկ հիմա կգա ասպարեզ»։
Նրա դեմքը բոցավառվում էր կարծես,
Եվ աչքերը այնպես փայլում բերկրանքից,
Որ լռությամբ ստիպված եմ անցնել ես։
Ինչպես Տրիվիան լիալրման օրերում
Պսպղում է Նիմֆաների մեջ հավերժ,
Որոնք երկնի կամարի զարդն են կազմում,
Այսպես տեսա լույսերի մեջ բազմազան,
Մի վառ արև, որ շողում էր նրանց մեջ,
Ինչպես մերը, աստղերի մեջ այլազան։
Այդ փառահեղ էությունից ակնառու
Ճաճանչում էր մի լույս այնքան փողփողուն,
Որ աչքերըս անզոր էին տոկալու։
Բեատրիչե, առաջնորդ իմ քաղցրանուշ։
Նա ինձ ասաց. «Դա մի շողյուն է, որին
Ի զորու չէ հաղթահարել ոչ մի ուժ։
Դրա մեջ է Միտքն ու Ուժը վեհածին,
Որ երկնի ու երկրի միջև անցք բացավ,
Որին մարդիկ այնքան երկար տենչացին»։
Ինչպես շանթը, ծավալվելով շատ արագ,
Ամպի միջից դուրս է ժայթքում ուժգնաթափ,
Եվ ցած իջնում իր բնությանն հակառակ,
Այսպես միտքըս, գերաճելով վայելքից,
Դուրս եկավ իր սահմաններից բնական,
Եվ չիմացավ, թե ինչ եղավ այն պահից։
«Բսյց աչքերըդ և ինձ նայիր վերստին.
Դու այնպիսի բաներ տեսար քո աչքով,
Որ կարող ես հիմա տոկալ իմ ժպտին»։
Ես այն մարդու նման էի ճիշտ դարձել,
Որ ուշքի է գալիս տեսած տեսիլքից,
Բայց մոռացած՝ զուր է ճգնում այն հիշել,
Երբ լսեցի այդ առաջարկն ուղղված ինձ
Արժան այնքան երախտիքի անմոռաց,
Որ չի ջնջվի հիշողության մատյանից։
Եթե բոլոր պոետներն ինձ օգնեին,
Որոնց Պոլիմն ու քույրերը մյուս բոլոր
Ամենաքաղցր իրենց՝ կաթով սնեցին,
Չէի հասնի ճշմարտության մասնիկին,
Երգելով այն ժպիտը սուրբ ու չքնաղ,
Որ շողում էր նրա դեմքին խնդագին։
Արդ քանի որ ես Դրախտն եմ պատկերում,
Սուրբ պոեմս պետք է ոստում կատարի,
Ինչպես նա, ով ճամփան փակված է գտնում։
Արդեն նյութը դժվարին ու դժնդակ
Այնքան ծանր է մահկանացու ուսերիս,
Որ ամոթ չէ, եթե դողամ նրա տակ։
Ուղին, որով հանդուգն նավս է անցնում,
Հարմար չէ ոչ փոքրածավալ, մակույկին,
Ոչ նավորդին, որ իր ուժն է խնայում։
«Ինչո՞ւ դեմքիս սիրահարված ես այնքան,
Որ չես նայում Քրիստոսի շողերի
Ներքո ծաղկող այս պարտեզին դյութական։
Այնտեղ է վարդն, որի մեջ Բանն Աստուծո
Մարմին առավ, այնտեղ են և շուշաններն,
Որոնց բույրով բացվեց ուղին հավատո»։
Այսպես ասաց Բեատրիչեն, և ես, որ
Պատրաստ էի նրա կոչին անսալու,
Պիշ նայեցի այն պարտեզին լուսավոր։
Ինչպես երկրում մերթ տեսել եմ աչքերով
Ծաղկուն մի մարդ՝ ամբողջովին ողողված
Ամպը ճեղքած արևային շողերով,
Այսպես, տեսա այնտեղ բազում հոգիներ
Լուսավորված վերուստ իջնող շողերով,
Որոնց աղբյուրն անհնար էր ինձ տեսնել։
Ո՛վ բարի ուժ, որ շողացիր այդպես վառ,
Դու բարձրացար, որպեսզի ես կարենամ
Վերստանալ տեսողությունն, իմ պայծառ։
Այն ծաղիկը, որ ակնարկեց տիրուհիս,
Եվ որին ես ոգեկոչում եմ հավետ,
Իր վառ լույսով, հափշտակել էր հոգիս։
Հենց որ պարզվեց իմ աչքերին զուգական
Պայծառությունն ու մեծությունը նրա,
Որ երկնում ու երկրում եղավ հաղթական,
Երկնի խորքից մի ջահ իջավ ասպարեզ,
Որ դառնալով, պտտվելով ընդհոլով,
Շրջապատեց նրան պսակ մի որպես։
Երկրում հնչող մի քաղցրավաչ մեղեդի,
Ունակ մարդու հոգին, համակ դյութելու,
Թվալու էր նման ամպի որոտի,
Բաղդատությամբ հրեշտակային այն երգի,
Որով ջահը փառաբանեց գոհարին,
Որ ամենից թանկագին զարդն էր երկնի։
«Հրեշտակային սերն ու ոգին եմ բարի,
Որ դառնում եմ էակի շուրջ երջանիկ,
Որ իր ծոցում կրեց փրկիչն աշխարհի,
Եվ կդառնամ, ո՛վ թագուհի երկնային,
Մինչև որ դու ելնես որդուդ ետևից,
Եվ թո մուտքով պճնես երկինքը վերին»։
Ահա այսպես վերջանում էր երգը այն,
Իսկ մյուս բոլոր հոգիները լուսազարդ
Մարիամ անունն էին կրկնում միաձայն։
Կամար կազմող երկնագունդը տիեզերքի,
Որ լինելով բարձրադիրը բոլորից,
Աստծու շնչով ներգործվում է ուղղակի,
Իր կորությամբ այնքան հեռու էր մեզնից,
Որ այնտեղից, ուր գտնվում էի ես,
Նրա տեսքը տեսանելի չէր դեռ ինձ։
Բայց նայվածքըս բավական ուժ չունեցավ
Հետևելու լուսապսակ թագուհուն,
Որ ետևից որդու վերև բարձրացավ։
Մանուկն ինչպես, երբ սնուցվել է կաթով,
Իր թևերը դեպի մայրն է երկարում,
Թելադրված խանդաղակաթ, ջերմ սիրով,
Այսպես այն լույս-հոգիները մի առ մի
Վեր համբարձան, հայտնելով այն սերը սուրբ,
Որ սնուցում էին հանդեպ Մարիամի։
Ապա նրանք անշարժ կեցան իմ դիմաց,
Օրհներգելով այնպես «Երկնից թագուհի»,
Որի հմայքն ես տակավին չեմ մոռցած։
Որքան ունեն հարստություն լիառատ
Հոգիներն այն, որոնք եղան աշխարհում
Սերմնացաններ գործերի լավ, անարատ։
Այստեղ ապրում և այստեղ են վայելում
Այն գանձերը, որոնք գնով զրկանքի
Ձեռք բերվեցին բաբելոնյան աքսորում։
Աստ տոնում է իր հաղթանակը հավետ
Աստուծո և Մարիամի վեհ որդյակի
Հովանու տակ և հին ու նոր սրբոց հետ
Նա, ում ձեռքն են բանալիներն այդ փառքի։
</poem>
===Երգ քսանչորսերորդ===
===Երգ քսանհինգերորդ===
