Changes
/* Գլուխ տասը․ Պառակտում */
Վերջանում էր Մեծ Գետով նրանց ճանապարհորդության տասներորդ օրը: Խլուտի հողերը մնացին հետևում: Ճանապարհը շարունակելու համար հարկավոր էր որոշել՝ ուր գնալ՝ արևմու՞տք, թե արևելք:
==== Գլուխ տասը․ Պառակտում Ջոկատը պառակտվում է ====
[[Պատկեր:Tol brandir2.jpg|300px|thumb|right]]
Արագորնը աջ վտակով տարավ նրանց: Տեսնող Այնտեղ, Թոլ Բրանդիրի արևմտյան կողմում, Ամոն Հեն սարի և վտակի միջև ստորոտում մարգագետին էր ընկածտարածվում, որից այն կողմ սկսվում էին խիտ անտառներով ծածկված առաջին հարթ լանջերը: Հեռավոր հողերը սուզված էին խավարի մեջ: Արագորնը շրջվեց ու թիավարեց ափ:
— Ես երբեք չեմ լսելԱյստեղ մենք կանգ կառնենք,— ասաց նա ուղեկիցներին,: — Մարգագետինն անվանվում է Պարտ Գալեն: Խաղաղ օրերին այստեղ հաճելի վայր էր: Հույս ունենանք, որ Տեսնող սարի մոտակայքում օրքեր երևացած լինենչարը դեռ չի թափանցել այստեղ: Սակայն , միևնույնն է, մեզ ժամապահ պետք է:
— Մինչև հերթապահության դեռ շատ կաՔո հերթապահելու ժամանակը չէ,— նրան ասաց նրան հոբիթը,: — Ի՞նչ է պատահել, ինչու՞ չես քնում:
— Ինքս էլ չգիտեմ,— պատասխանեց Արագորնը: — Ինչ-որ զգացում քունս խանգարում է: Ե՛կ մի նայենք քո Խայթին:
— Ինչու՞,— զարմացած հարցրեց նրան Ֆրոդոն: — Դու կարծում ես օրքերը գալի՞ս մո՞տ են:
— Ե՛կ նայենք,— կրկնեց Արագորնը:
Ֆրոդոն թուրը հանեց պատյանից: Շեղբի ծայրերը հազիվ նկատելի լույս լուսարձակում էին տալիս:
— Օրքերը... — անհանգիստ քրթմնջաց հոբիթը: — Շատ մոտիկ չեն, բայց այնուամենայնիվ մոտ են:
— Բավական մոտ են,— հաստատեց Արագորնը: — Բայց , կարող է պատահել, դրանք միայն Սաուրոնի լրտեսներն են, որոնք թափառում են արևելյան ափերին: Մինչև վերջին ժամանակներս, որքան ես գիտեմ, Ամոն Հենի շրջակայքում օրքեր չեն հայտնվել: ԱսենքԹեպետ, ինչ գոնդորցիները նահանջել են, գետամերձ հողերում շատ բան է փոխվել: Մեզ այժմ հարկավոր է մեծ զգուշությամբ շարժվել:
Լուսաբացը հեռավոր հրդեհի հրացոլք էր հիշեցնում: Սև Արևելքում սև ծխի քուլաներից արևելքում քուլաների պես թանձր ամպեր էին կուտակվում, որոնք որոնց ներքևից լուսավորում բոսորագույն էր աղոտ առկայծող ներկում ծագող արևը: Բայց շուտով , հաղթահարելով ամպերի շերտը, արևը բարձրացավ ջինջ երկնակամար, երկնակամար՝ ոսկեփայլ լույսով ողողելով Թոլ Բրանդիրի խիստ ուրվագծերը: Ֆրոդոն հետաքրքրությամբ դիտում էր կղզին: Զառիկող ժայռերի պատով այն բարձրանում էր փայլփլուն ծփացող վտակիցվտակի ջրերի միջից: Ժայռերի կատարներն ի վեր մագլցում էին կաղնու պուրակներծառերը, իսկ բայց գագաթը բացարձակապես մերկ էր ու լերկ: Կղզու վրա թռչուններ էին պտտվում, բայց այլ արարածներ Ֆրոդոն ոչ մի գազան կամ գոնե ժայռերի ծերպերում օձ չնկատեց: Նախաճաշից հետո Արագորնն ասաց ուղեկիցներին.
Նախաճաշից հետո Արագորնն ասաց ուղեկիցներին.
— Ժամանակը եկել է, բարեկամներ: Այսօր ստիպված ենք վերջապես որոշել, թե ուր ենք թեքվելու՝ արևմու՞տք, Գոնդոր, որպեսզի բացեիբաց կռվենք Թշնամու դեմ, թե՞ արևելք, սարսափի ու խավարի երկիր: Կամ գուցե բաժանվենք, ու ամեն մեկն իր սեփական ճանապարհո՞վ գնա: Որոշում կայացնելը հետաձգել չի կարելի, որովհետև Անդուինից այն կողմ վխտում են օրքերը, եթե, իհարկե, դեռ չեն անցել այս ափը, և հապաղումը կարող է մեզ կործանել:
Արագորնը լռեց: Պահապաններից ոչ ոք լռությունը չխախտեց, ոչ ոք չշարժվեց: Այդժամ Արագորնը նորից խոսեց.
— Ըստ երևույթին, ընտրության բեռը քո ուսերին է ընկած, Ֆրոդո: Մենք Պահապաններ ենք կոչվում, որովհետև ուղեկցում ենք քեզ, բայց Մատանու ճակատագրի համար միայն դու ես պատասխանատու, քեզ է վստահել Իմաստունների Խորհուրդը, և մենք չէ, որ պետք է որոշենք, թե ուր գնաս դու: Ես իրավունք չունեմ գլխավոր Պահապանին խորհուրդ տալու, ես Գենդալֆը չեմ, չնայած ճանապարհին որքան կարողացա՝ փոխարինեցի նրան: Չգիտեմ, թե նա ինչ կորոշեր Թոլ Բրանդիրից հետո: Ի դեպ, Գենդալֆն էլ, իմ կարծիքով, քեզ կթողներ վճիռը: Այո, Ֆրոդո, քո խոսքը գլխավորն է ու վերջնականը:
— Ես գիտեմ, որ պետք է շտապել,— դանդաղ և բոլորովին էլ ոչ միանգամից խոսեց Ֆրոդոն: — Բայց դա շատ ծանր բեռ է: Ինձ մտածելու համար մեկ ժամ տուր, Արագորն, ես ուզում եմ մենակ մնալ: Վերադառնալով, ես իմ խոսքը կասեմ:
— Ինչ արած, մտածիր միայնության մեջ, Ֆրոդո, որդի Դրոգոյի,— համաձայնեց Արագորնը՝ բարի ու ցավակցող հայացքով նայելով նայելով հոբիթին: — Մեկ ժամ կսպասենք քեզ այստեղ: Միայն հեռու չգնաս:
Երկար ժամանակ Ֆրոդոն անշարժ, գլխիկոր նստած էր ու չէր շտապում հեռանալ: Տիրոջն ուշադիր հետևող Սեմը քթի տակ մրթմրթում էր.
— Դե ինձ ի՜նչ կա, ես կլռեմ: մենակ թե էստեղ մտածելու ինչ կա, երբ առանց այդ էլ ամեն ինչ պարզ է:
Ասես ի պատասխան Սեմի փնթփնթոցի՝ Ֆրոդոն վեր կացավ ու գնաց: Նրա թիկունքին չնայելու համար բոլորը շրջվեցին: Բոլորը, բացի Բորոմիրից: Վերջինս, ինչպես նկատեց Սեմը, անքթիթ հետևում էր նրան, մինչև Ամոն Հենի լանջի ծառերը ծածկեցին Ֆրոդոյին:
Անտառում աննպատակ թափառելով՝ Ֆրոդոն պատահաբար դուրս եկավ մի լքված ճանապարհ: Այն տանում էր դեպի սարի գագաթը: Կտրուկ վայրերում դեռևս երևում էին կիսաքանդված, շատ տեղերում ծառերի արմատներով ճեղքված քարե աստիճաններ: Ֆրոդոն մեքենայորեն բարձրացավ վերև և շուտով հայտնվեց երեք կողմից մերկ արոսենիներով շրջապատված փոքրիկ մարգագետնում: Մարգագետնի կենտրոնում մի տափակ մոխրագույն գլաքար էր ընկած. ասես թե իրարից հեռանալով, որպեսզի առավոտյան արևը չծածկեն, ծառերն արևելքում բացում էին Թոլ Բրանդիրը և նրա գագաթի շուրջը պտտվող թռչուններին: Հեռվում ահարկու մռնչում էր Ռաուրոսը:
Ֆրոդոն նստեց քարին և կզակը ափերին դրած՝ խոր մտքերի մեջ ընկած անշարժացավ: Մտովի նրա աչքերի առջևով սրընթաց անցան Պարկուտից Բիլբոյի գնալուց հետո տեղի ունեցած իրադարձությունները: նա հիշեց Գենդալֆի պատմությունները, արշավի սկիզբը, Խուրհուրդն Էլրոնդի մոտ: Բայց որոշումը փախչում էր, մտքերը ցրվում էին...
Հանկարծ նա իրար անցավ. ինչ որ մեկի հայացքը թիկունքը ծակում էր, ճնշում նրա խոհերը: Նա հապշտապ վեր թռավ, հետ նայեց և թեթևացած շնչեց, տեսնելով Բորոմիրին: Գոնդորցու դեմքին լարված, բայց բարի ժպիտ էր սառած:
— Ես անհանգստանում էի քեզ համար, Ֆրոդո,— ասաց նա,— եթե Արագորնն իրավացի է, և օրքերը մոտ են, ապա մենակ անտառում շրջելը շատ վտանգավոր է: Հատկապես քեզ համար, ախր դու նրանց համար իսկապես անգին ավար ես: Ինձ դառը խոհեր են պատում: Դե որ քեզ գտել եմ, թույլ տուր նստեմ կողքդ: Երբ բոլորս միասին հավաքվում ենք, ամեն մի բառը անվերջանալի վեճեր է առաջացնում: Իսկ այստեղ, երկուսիս գուցե հաջողվի որևէ իմաստուն վճիռ կայացնել:
----
