Changes
/* Գլուխ տասներեքերորդ */
Դե, Վիկտորի հետ էդպես նստել, խմում էինք ու զրույց անում։ Կամաց֊կամաց սկսեցի հասկանալ նրան ու իրենց ընտանիքին, չնայած արդեն խճճվել էի, ախր միանգամից հազար ու մի բան էր նրանց հետ կատարվում։ Բայց ասես հնարը գտել էին, որ միշտ մաքուր ու կարգին մարդիկ մնան։
==ԳԼՈՒԽ ՏԱՍՆՉՈՐՍԵՐՈՐԴ==
<b>Ջո Ֆոքսհոլը, Վիկտոր Տոսկան ու Վեսլի Ջեքսոնը Նյու Յորք գնալիս՝ մի գիշեր Չիկագոյում են անցկացնում</b>
Կարող էինք սեղանի մոտ նստել, հաց ուտել, զրուցել, թուղթ խաղալ, կարդալ, նամակ կամ նույնիսկ բանաստեղծություն գրել։ Դե, բանաստեղծությունները գրողը Ջո Ֆոքսհոլն էր, բայց ոչ ինքն էր մեզ համար կարդում, ոչ էլ թողնում էր մե՛նք կարդանք։ Ասում էր՝ էնքան էլ լավը չեն որ կարդա։ Հարցրի, թե բանաստեղծությունը ինչքան պիտի լավը լինի, որ կարդալու պիտանի համարվի, ասաց՝ երբևէ գրված ամենալավ բանաստեղծության չափ լավը պիտի լինի։ Ասի՝ դա ո՞ր բանաստեղծությունն է, նա թե՝ Ջեյմս Ջոյսի գրածը՝ «Ecce puer»<ref>«Ահա մանուկը» (լատ․)― ազգությամբ իռլանդացի անգլիացի գրող, 20-րդ դարի մոդեռնիստական արվեստի ականավոր ներկայացուցիչներից մեկը՝ Ջեյմս Ջոյսի (1882-1941) վերջին բանաստեղծությունը (1932), որն իր խորիմաստ ու բազմանշանակ բովանդակությամբ առաջնակի տեղ է գրավում նրա բանաստեղծական ժառանգության մեջ։</ref> վերնագրով։ Թե՝ էդ բանաստեղծության մեջ համարյա ամեն բան ասված է, ինչ որ ընհանրապես հնարավոր է ասել, իսկ գրածն ընդամենն ութ տող է։ Խնդրեցի արտասանել, ասաց՝ մոռացել է, ես էլ ասի՝ բա ո՞նց է էդքան հոյակապ համարում, եթե չի էլ հիշում, նա թե՝ չգիտեմ՝ ոնց, ինչ, բայց մեկ է՝ էդպես է։ Մի վեց֊յոթ տարի առաջ էր բանասեղծությունը «Նյու Ռիփաբլիքում» կարդացել ու էդ օրվանից համոզված էր, որ դա աշխարհի ամենահանճարեղ բանաստեղծությունն է։
Վիկտորը ոչ Ջեյմս Ջոյսի, ոչ էլ «Նյու Ռիփաբլիքի» մասին կյանքում լսած չկար, ու մտքով չէր անցնում, թե բանաստեղծությունն էնքան կարևոր բան է, որ դրա մասին կարող է երկար֊բարակ խոսակցություն բացվել, բայց ականջ էր դնում ու չէր ասում՝ «ա՛յ քեզ ապուշություն», ոնց որ շատերն են անում, հենց խելքներին չի հասնում, թե ինչն ինչոց է։ Նա ուղղակի լսում էր ու չէր մտածում, թե ես ու Ջոն խելառ ենք։ Ութ չափածո տողը երևի եղած֊չեղածը մի քառասուն բառ՝ աշխարհի մաենահանճարեղ բանաստեղծությունն էր։ Ու Վիկտորը չէր ասում՝ «հետո՞ ինչ»։ Լավ ընտանիքից էր, պարզ ու հասարակ մարդկանցից, որոնք միշտ էլ մնում են մաքուր ու կարգին մարդիկ։
Ջո Ֆոքսհոլը սեփական գրամեքենան էլ էր բերել, բայց հազարից մեկ էր օգտագործում։ Ասում էր՝ գերադասում է իր բանաստեղծություններն առանց աղմուկի գրել։ Եթե մարդ մի բանաստեղծության համար էդքան աղմուկ է հանում, ուրեմն պիտի համոզված լինի, որ գրածը հանճարեղ բան է։ Մինչև մեր ճամփորդության վերջը Ջոն էլի շատ բաներ ասաց, ու փառք աստծո, նրա ասածների մեծ մասը ես չեմ մոռացել, որովհետև Ջոն համարյա միշտ մտքում պահելու մի բան էր ասում։ Մենք թուղթ էինք խաղում, երգում ու ամեն անգամ, հենց մի կայարան էինք հասնում, որտեղ գնացքը երկար էր կանգնում, և քաղաքը տեսնելու ժամանակ էլ կար, անմիջապես մեզ դուրս էինք գցում, քաղաքը տեսնում ու հետներս լիքը ուտելիք բերում, վագոն֊ռեստորանում ճաշելու ահմար էլ հերթ չէինք բռնում։
Առաջինը Ռինոյում կանգնեցինք, բայց էնքան կարճ, որ խաղատներով լեփլեցուն քաղաքի լույսերը մենակ աչքներովս ընկան, մեկ էլ զգացինք, թե փողոցներում ինչ եռուզեռ է։ Հետո Սոլթ Լեյք Սիթին տեսանք, Դենվերը, Օմահան ու վերջապես, Չիկագոն․ հենց էստեղ էլ մի գիշեր մնացինք՝ հաջորդ օրն ուրիշ գնացք նստելու համար։
Ես ու Վիկտորը կարգին փող ունեինք, Ջոն էլ անփող չէր, էնպես որ գնացինք մի լավ հյուրանոց, երկու սենյակ վերցրինք ու համարում ճաշեցինք։ Ընթրիքն ու նախաճաշն էլ մատուցվեցին համարում։ Էս նիստուկացի ու մեր առաջվա ապրուստի մեջ սար ու ձորի տարբերություն կար, բայց մեզ վայել կյանքը հենց սա էր։ Ոչ կահկարասու, ոչ էլ չգիտես ինչի վրա աչքներս բաց չէին մնացել։ Բայց Վիկտոր դու Վիկտոր, սկսեց ամեն մեկին, ով մեզ համար մի բան էր անում, կես֊կես դոլարներ բաժանել, իսկ ընթրիք մատուցողին միանգամից երկու հատ դոլարանոց տվեց։ Ընթրիքից հետո էլ, հենց որ նույն մարդը մեզ կոնյակ բերեց, սրան էլի մի դլոար տվեց, Ջոն էլ թե՝ ճիշտ է, էդպես է պետք։ Երևում էր Վիկտորենց ընտանիքում փող խնայելը չգիտեին ինչ է, ու ես մտածեցի, որ դրանից ավելի հաճելի ընտանեկան գիշ չես գտնի։
Ջոն ասաց, թե իր կարծիքով, լավ կլիներ էստեղ մեկին գտնեինք, մեզ համար երեք սիրուն աղջիկ ճարեր։ Գլխի չընկա, որ հանաք է անում, զարմացա մի քիչ, բայց Վիկտորը իսկի էլ չզարմացավ։ Ասաց՝ հաստատ էդ գործով մի զբաղվող կգտնվի, որ կարենա աղջկերք ճարել։ Չասաց, թե ոչ մի աղջկա հետ էլ չի ուզում գործ բռնել, բայց նրա խոսելու ձևից հասկացա, որ գլուխ չունի։ Ուղղակի ոչ մեկիս քեֆը չէր ուզում կոտրել։ Իսկ ես չգիտեի սիրտս ինչ է տալիս․ աղջկա հավես ունե՞մ, թե չէ, դրա համար էլ մի քիչ խառնվեցի։
Բայց պարզվեց՝ Ջոն հանաք է անում, դե, էլ ի՞նչ, հիմար վիճակի մեջ ընկա։
Ընթրիքից հետո գնացինք քաղաքը պտտելու։ Ուր ասես չմտանք ու ամեն տեղ մի երկու բաժակ գցեցինք, բայց մենակ Ջոն էր իսկականից խմում։ Ես ու Վիկտորը կոնյակից հետո անցել էինք գարեջրի, իսկ Ջոն մինչև վերջ էլ կոնյակից բացի, ուրիշ բան չէր խմում։ Վստահ չէի, թե աչքս՝ Դոմինիկի պատվիրածի պես, Վիկտորի վրա եմ պահում։ Ինձ թվում էր՝ Վիկտո՛րը պիտի աչքը վրաս պահեր, որովհետև ինչքան շատ էի գարեջուր կոնծում, էնքան ամեն հանդիպող կին ավելի սիրուն էր երևում ու զարմանում էի, թե ինչու է աշխարհը գեղեցկուհիներով լի, բայց նրանցից գոնե մեկն իմը չի։
Շատ չանցած հոգնեցինք, քուններս տանում էր, հետ դարձանք հյուրանոց, աղոթք արինք ու անկողին մտանք։ Ջո Ֆոքսհոլն էր ստիպում, որ քնելուց առաջ անպայման աղոթենք։
Այ թե կատակասերն էր էդ Ջո Ֆոքսհոլը, հա՜, բայց ախր միշտ լուրջ էր։ Էնքան լուրջ չէր, ինչքան որ՝ տխուր։ Կատակասեր տղերքը վայ թե բոլորն էլ էդպես են։
Գիշերվա ժամը երեքն էր, որ պառկեցինք, բայց բանից դուրս եկավ՝ առավոտյան գնացքի փոխարեն Ջոն մեզ ավլեի հարմար իրիկվա գնացքն է ընտրել։ Լույսը հանգցնելիս՝ ասաց․
― Սրտներս ինչքան ուզի, կքնենք֊կկշտանանք, իրիկվա գնացքով ենք գնալու։ Ուրիշներն արդեն ճաշելիս կլինեն, մենք նոր֊նոր նախաճաշ կանենք։
Ցերեկվա ժամը մեկին հազիվ նախաճաշ արինք։ Կարտոֆիլն ու սոխառածը հետը մի֊մի չաղլիկ կտոր տապակած միս, հուպ տվինք, Ջոյի ասելով՝ անունը «լիոնեզ» էր, հետո էլ՝ տաք֊տաք սուրճ ու խնձորի կարկանդակ։ Կյանքումս էդքան համով նախաճաշ չէի կերել։ Ջոն մատուցողին պատվիրեց, թե՝ կարկանդակը լրիվ բերեք՝ հենց թխելու թիթեղե կաղապարով, էնպես որ ամենքիս երկու մեծ կտոր հասավ։ Սուրճն էնքան շատ էր՝ տասը֊տասներկու թափով տղերքի կհերիքեր, բայց սեղանի մոտ երկար նստեցինք, ուտում էինք, խոսում ու սրճամանը մինչև վերջ դատարկեցինք։
― Ա՛յ, մարդուն էլեկտրական աթոռին նստեցնելուց առաջ սրա պես նախաճաշ են տալիս,― ասաց Ջոն։
Դե, ես ու Վիկտորն էնքան տարված֊կլանված էինք, որ Ջոյի խոսքերը մեր մի ականջով մտան, մյուսով դուրս եկան, բայց հետո՝ մի օր, նրա ասածը հիշեցի, նոր հասկացա, թե ինչ նկատի ուներ։ Իսկ էն ժամանակ մեր քեֆին կարկանդակ էինք ուտում, սուրճ խմում ու փառք տալիս երկնային հորը Քրիստոսի ծննդյան համար, որ շուտով տոնելու էր ամբողջ քրիստոնյա աշխարհը։
Նախաճաշից հետո Չիկագոյի հեռախոսագիրքը քրքրեցի ու Վեսլի Ջեքսոն անուն ազգանունով մի մարդու գտա, բայց ոչ մեկի բան չասացի։ Մտածում էի, թե հորս անունն էլ կգտնեմ։ Նախօրոք որոշեցի՝ հենց որ գտնեմ, զանգեմ, ով էլ լինի, խոսեմ։ Բայց գրքում հորս անունը չկար։ Իհարկե, ինչքան ասես ջեքսոններ կային․ երկու֊երեք հոգի Էնդրյու Ջեքսոն էին, իսկ Ջոզեֆ, Էդուարդ, Վիլյամ ու սրանց պես սովորական անուններով առնվազն մեկին կգտնեիր, բայց ոչ մի Բեռնարդ չկար։ Բեռնարկ (ա․ մ․ ա․) Ջեքսոն։ Բանակում են էսպես «ա․ մ․ ա․» գրում, որ հասկանալի լինի, թե լրիվ անունդ միայն կնունքիդ անուն ազգանունն է։ «Ա․ մ․ ա․»֊ն նշանակում է՝ «առանց միջանկյալ անվանատառի»։ Ոչ հայրիկը միջանկյալ անվանատառ ուներ, ոչ՝ ես։ Հա, ուրեմն, Չիկագոյի հեռախոսագիրքը թերթելիս՝ էնքան հետաքրքիր էր մտածել տեսակ֊տեսակ անուններ ու հեռախոսի համարներ ունեցող էդ բոլոր մարդկանց մասին։
Անունները կարծես բանաստեղծություններ լինեն, ու Ջեյմս Ջոյսի բանաստեղծությունը, որը Ջո Ֆոքսհոլն էդքան շատ էր սիրում, միգուցե իրոք աշխարհում ամենալավն է, բայց իմ կարծիքով, անունների պոեզիան էլ ոչ մի բանով պակաս չի։
Երեքս էլ սափրվեցինք, լողացանք, հագանք մաքուր փոխնորդներս ու մեր զինվորական կոշիկները, որ Վիկտորը սպասավորին փայլեցնել էր տվել, չնայած միշտ էլ մենք էինք փայլեցնում, հետո էլի Վիկտորի պատվերով՝ սպասավորի հարթուկած համազգեստներս հագանք։
Ա՜խ, ուր էր թե պատերազմը չլիներ, սրանից էլ տասնապատիկ լավ կզգայինք մեզ։ Հոգու խորքում գիտեինք, որ ոչ մեկի չենք խաբում․ ուղղակի մի քիչ շունչ քաշեցինք, ուրախացանք, որովհետև բախտի բերմամբ, թե պատահմամբ, մոտներս փող կար, դե, Ջո Ֆոքսհոլն էլ բանակում ամեն քայլափոխի հանդիպող հոգեհաններից չէր, որ ստիպեր անպայման առավոտը շուտ, ամենաառաջին գնացքով մեկնել․ թեկուզ ճիշտ ժամանակին էլ Նյու Յորք հասնեինք, էլի մի հինգ֊վեց օր սպասեցնելու էին, մինչև մեկնումեկը մեզ համար մի զբաղմունք գտներ։ Գիտեինք, որ արածներս ասես մանկական խաղ լինի ու երկար չի տևելու, գիտեինք, որ ոչ մեկի չենք խաբում։
Գնացքում կարգին տեղավորվեցինք։ Ջոն նախօրոք առանձին կուպե էր պատիվրել, էլի վիճակ գցեցինք, ամեն ինչ շատ լավ ստացվեց, որովհետև էս անգամ Ջոյին ներքևի տեղն ընկավ, ինձ՝ վերևինը, իսկ Վիկտորին՝ նստարանը։
Երկրով մեկ իմ ճամփորդությունը Նյու Յորք, էն էլ ընկերովի՝ Ջո Ֆոքսհոլի ու Վիկտոր Տոսկայի հետ միասին, կյանքումս պատահած ամենալավ բաներից էր։
==Գլուխ տասնհինգերորդ==
<b>Ծննդյան տորներին Վեսլին նվերի փոխարեն թոքերի բորբոքում է ստանում, հոսպիտալում եղբոր հանդիպում և Վիկտորից իմանում, թե Նյու Յորքի կայազորն ինչի նման է</b>
Ծննդյան տոներին միշտ էլ սիրտդ ճմլվում է, ուր մնաց, թե Նյու Յորքում լինես՝ տնից երեք հազար մղոն հեռու։ Երբ դուրս եկա փողոցներում ման գալու, մինչև անգամ հոտերից զգացի, թե Սան Ֆրանցիսկոյից ինչքան եմ հեռու։ Շատ ու շատ հեռու, որ կարենայի միանգամից էնտեղ հայտնվել, իսկ իմ ուզածը անընդհատ դա էր, ու ես հասկացա՝ տան կարոտն եմ քաշում։ Ծննդյան տոներին մարդ տան կարոտով է լցվում, մեկ֊մեկ եթե նույնիսկ հենց տանն է լինում, այնինչ ես երկրի մյուս ծայրին էի, տնից հեռո՜ւ֊հեռ՜ւ։ Փողոցները ծածկված էին ձյունով ու լինքն էին սիրուն, անծանոթ աղջիկներով։ Իրար հետևից գալիս էին, անցնում, ու ես էլ երբեք չէի տեսնելու նրանց։ Անատանելի տխուր֊տրտում, սրթսրթում էի մեն֊մենակ, ու մի աղջիկ էլ ինձ համար չկար, որ համբուրեի էդ Ծննդյան առավոտ։
Այ, դրա համար էլ երևի թոքերի բորբոքում ընկա։
Ինձ դրին շտապ օգնության մեքենան, տարան Նյու Յորքի նավահանգստի Պարետային կղզու զինվորական հոսպիտալն ու պառկեցրին ամեն ցավի տեր մարդկանցով լցված մի մեծ սենյակում․ է՜հ, սև Ծննդյան տոներ եկան Վեսլի Ջեքսոնի գլխին։ Իմ բախտն էլ դա էր․ փոխանակ ուզածիս չափ թափառեի փողոցներում, «Լուռ գիշերը» երգեի ու պատահած բոլոր աղջիկներին համբուրեի, թոքերի բորբոքում ստացա։ Իմ սև բախտն էլ դա էր․ արար աշխարհը՝ լիքը երգ ու սեր, ես հիվանդացել էի, անկողին ընկել։
Հոսպիտալում շատ երգ ու սեր չկար։ «Ո՜վ օրհնյալ մանուկ», դժոխք էր, դժոխք։ Թե կինոյում զինվորական հոսպիտալ տեսնեք, քույրն էլ՝ էնքան սիրուն, քնքուշ ու սրտացավ, որ էլ ասելու չի, լավ իմացեք, աչքներիդ թոզ են փչում։ Քույրերը ոչ սիրուն են, ոչ էլ քնքուշ ու սրտացավ։ Համենայն դեպս, նրանք չեն քեզ պահում, մեծ մասամբ մյուս զինվորներն են հոգսդ քաշում։ Իսկ էդ քույրե՜րը․ աստված թողություն տա դրանց մեղքերին, վրաները կոնջ նմուշ չկա, ոստիկանները ձեզ օրինակ։
Կարմիր խաչի քույրը՝ մի բեղավոր, ցրտից թաց քիթը ֆսֆսացնող կին, եկել, ինձ զարթնեցնում էր, թե՝ բեզեով իրիս չե՞ս ուզում։ Էլ չհամբերեցի, որ լեզուս ինձ անեմ։
― Չէ՛, պետքս չի,― ասի,― թողեք գոնե մարդ հանգիստ մեռնի։
Թե կուզեք իմանալ՝ էդ հոսպիտալում ով էր հիվանդներին խնամում, ասեմ՝ իմացեք։ Հիվանդներին հենց հիվանդներն էլ խմանում էին։ Թեթև հիվանդները՝ ծանր հիվանդներին։ Դեղ֊մեղ չէին տալիս, բայց հենց իրենք էին ցավիդ դարման անում։ Գալիս էին, կողքիդ նստում ու ժամերով հսկում։ Ոչ մի բառ չէին ասում։ Սուսուփուս նստում էին, ու ծանր հիվանդը աչքը բացեր թե չէ, տեսնում էր մեկը կողքին նստած է, չէր էլ ճանաչում՝ ով է, բայց իմանում էր, որ եղբայրն է։ Ես լավ գիտեմ, որովհետև հենց ուշքի եկա, տեսնեմ՝ եղբայրս կողքիս նստած է։ Ճապոնացի տղա էր, ամերիկյան բանակում էր ծառայում։ Նա չժպտաց ու ոչ մի բառ չասաց։ Ուղղակի նստել էր կողքիս, ինքը լավացել էր, սպասում էր՝ ես էլ լավանամ։
Ձեռքին մի փոքրիկ, սմքած նարինջ կար ինձ համար, բայց գիտեր՝ էդ պահին նարինջ չեմ ուզենա, ու ես նույնիսկ գլուխս չօրորեցի, որ նա հասկանա։ Առանց էդ էլ գիտեր, նարինջը դրեց սեղանին, որ երբ սիրտս տա՝ ուտեմ։ Քիչ հետո աչքերս նորից փակվեցին, բայց հենց զարթնեցի, տեսնեմ՝ դեռ կողքիս նստած է։ Դե, մենք էլ ենք կենդանիներ, բա ինչ։ Հիվանդ կենդանիները մեկմեկու հասկանում են՝ թեկուզ նույն տեսակին չպատկանեն, իրար խնամում են։ Ով էլ որ լլիներ էդ ճապոնացի տղան, հոսպիտալում իմ բժիշկը եղավ։ Ես մի կարգին չտեսա էլ նրան, ախր շատ էի հիվանդ, իսկ հենց էնքան լավացա, որ բանակային բժիշկների առավոտյան համայցի ժամանակ տեղս զգաստ նստում էի, նա արդեն դուրս էր գրվել, չկար։ Բայց սեղանիս երեք հատ փոքրիկ, սմքած նարիջ էին մնացել, նա էր ինձ համար թողել։ Շնորհակալ եմ մարդկանց՝ իրենց սրտի բարության համար, որ էդպես հեղեղի նման, թեև հանդարտ ու լուռ հորդում էր էն տղայի սրտից։ Բանակային բժիշկներն ինձ տեղը տեղին դեղեր էին տալիս, բայց նույն հաջողությամբ կարող էին էդ դեղերը վանդակում նստած գազանին կամ էլ փորձանոթում փակված մանրէներին տալ։ Ախր հիվանդությունը հո մենակ մարմնի մեջ չի բուն դնում, չէ՞։
Մի իրիկուն էլ հոսպիտալում ականջովս ընկավ, որ ադրեն 1943 թիվն է, բայց գրողը տանի, իբր շա՞տ հասկացա, թե 42֊ը ոնց անցավ֊գնաց։ Վիկտոր Տոսկան փորձել էր ինձ տեսության գալ, բայց ասել էին՝ չի կարելի, որովհետև նախ՝ շատ թույլ էի, հետո էլ հիվանդատեսի եկողներին չէին թողնում մեր սենյակ։ Նրան էդպես էլ չտեսա, մինչև հոսպիտալից դուրս չգրեցին, մի կերպ ինձ պահում էի, որ ոտքի վրա մնամ, արդեն համարյա հունվարի վերջն էր։
Կուզեի հենց տեղնուտեղը Ջո Ֆոքսհոլին էլ տեսնել, բայց Վիկտորն ասաց՝ գլխին փորձանք է բերել, որպես պատիժ ուղարկել են Օհայոյի կայազոր։
Բաթըրիի<ref>Զբոսայգի Նյու Յորքի կենտրոնական շրջանի՝ Մանհեթըն կղզու, հարավային ծայրամասում։</ref> մի փոքրիկ ռեստորանում նստած՝ երկուսով սուրճ էինք խմում։
― Ի՞նչ փորձանք,― ասի։
― Վաշտի հրամանատարին մի երկու խոսք է կերցրել,― ասաց Վիկտորը։
― Ի՞նչ խոսք։
― Վիճել է հետը,― ասաց Վիկտորը։― Ուզում էին ռազմական դատարանին հանձնել, հետո մտքները փոխեցին։ Տեղը՝ Օհայոյի կայազորը ճամձեցին։
― Բա է՞ս կայազորը, բանի նմա՞ն է։
― Կտեսնես՝ նոր կիմանաս։
― Էդքան վա՞տն է։
― Անընդհատ վախեցնում են։
― Ինչո՞վ են վախեցնում։
― Որ Հյուսիսային Աֆրիկան կքշեն կամ էլ Խաղաղ օվկիանոս։
― Ովքե՞ր են էդ վախեցնողները։
― Մի խումբ անբաններ․ զորակոչից հեշտ պրծնելու համար կամավոր բանակ են եկել ու որպես տեխնիկական փորձագետներ միանգամից սպայի կոչում ստացել։ Բայց որ ինձ հարցնես, ի՜նչ տեխնիկական փորձագետ․ ստից ձևեր են թափում։
― Իսկ վաշտի հրամանատա՞րն ով է։
― «Յունիվըրսըլ»֊ից է։
― Այսի՞նքն։
― «Յունիվըրսըլ Փիքչըրզ» կինոընկերությունից, էլի։
― Ուրեմն դերասա՞ն է։
― Չէ։ Քեռին վարչության անդամ է։
― Է՛, բա ի՞նքն ինչացու է։
― Ասում են կինոժապավենները ստուդիայի մի ծայրից մյուսն է տանել֊բերելիս եղել։
― Բան չեմ հասկանում։
― Ամբողջ կայազորն էդ է։ Ակումբ է, էլի, անդամ էլ չեն ընդունում, շատ դժվար հարց է։
― Ի՞նչ է պետք անդամ դառնալու համար։
― Հաստատ չեմ իմանում։ Մենակ էն կասեմ, որ դրանցից ոչ մեկը հրացան բռնելու ձևն էլ չգիտի։
― Բա քե՞զ ինչ են անել տալիս։
― Խոհանոցի գործը,― ասաց Վիկտորը։― Զորանոցի հերթապահ էլ են դնում, ժամապահ կանգնեցնում, դասի ուղարկում։
― Ի՞նչ են սովորեցնում որ։
― Քարտեզ կարդալ, մեկ էլ ռազմական գործ։
― Սերժա՞նտն ինչ տեսակ է։
― ԿԱդրային է։ Միակ մարդը էդքան անբանների մեջ, որ իր անելիքը գիտի։ Եթե նա չլիներ, դրանց անտերանոցը հիմա փուլ էր եկել։ Շատ դժբախտ մարդ է։
― Ինչի՞։
― Բոլորի տեղն ինքն է գործ անում։
― Ինչի՞։
― Որովհետև ամեն մեկը մի կնիոընկերությունից է, կամ «Յունիվըրսըլից»․ կամ «Ուորներ բրազըրսից», կամ «Քոլամբիայից» կամ «Մեթրո Գլոդուին Մեյերից», կամ «Ռ․ Ք․ Օ֊ից»․․․ Վերջը աշխարհի ամենաբախտավոր մարդիկ են։
― Էդ ձե՞ռ ես առնում։
― Ոչ էլ,― ասաց Վիկտորը։― Ձգվում, զգաստանում ես, դրանցց մեկնումեկին պատիվ տալիս, չէ՞․ հետ է կանչում, թե՝ նորից պատիվ տուր, իբր էնքան էլ լավ չես անում։ Հարցնում է․ «Ինչքա՞ն ժամանակ է, որ բանակում ես»։ Իսկ ինքը մի չորս օր առաջ է Հոլիվուդից թռել եկել ու տեղնուտեղը վարդագույն շալվար հագել։ Մայո՜ր է։
― Բա շարքայինների հա՞րցը ոնց է։
― Մի մասը անդամներ են, մի մասը՝ չէ։
― Ի՞նչ տարբերություն։
― Անդամները վերի արտի ցորենն են, կեղտոտ ու մրոտ աշխատանքներից ոչ մեկը նրանց պարտականությունը չի, սպաների հետ են նստում֊վեր կենում, սրանց էլ անուններով դիմում, Սեմ Գոլդուինից ու Լուիս Մեյերից<ref>Հոլիվուդյան խոշորագույն կինոարդյունաբերողներ, 20-40 թթ․ ամերիկյան կինեմատոգրաֆի ամենաազդեցիկ դեմքերից։</ref> են խոսում, ամեն ինչ կատակի տալիս, գլուխներն ազատում։
― Իսկ ով որ անդամ չի՞։
― Պատերա՜զմ է։ Հայրենիքը վտա՜նգի մեջ է։ Ով որ անգամ չի, իր պարտքն է կատարում, պաշտոնական հրամաններով շարժվում՝ ոնց կկարգադրեն։ Անընդհատ դեսուդեն է վազում։
― Բա ի՞նչ ես մտածում։
― Ի՞նչ պիտի մտածեմ․ Դոմինիկի ընկերներից մի երեքին գցես էդ կայազոր, Ամերիկայի պատվին դրանց բուռները հավաքեն․ այ, էս եմ մտածում։
― Խոհանոցում շա՞տ են չարչարում։
― Էն էլ ինչքա՜ն։ Ձեռքերիցս հոտ քաշիր։ Արդեն չորրորդ օրն է։ Շան հոտը կպչում է ու էսպես չի անցնում։ Էդ վարադագույն շալվարավորներն էլ անընդհատ գլխիս պտտվում են, որ աման֊չամանին կպած ճարպը լավ քերեմ հանեմ։
― Նյու Յո՞րքը ոնցն է։
― Ոչինչ, էլի։
― Դոմինիկից ի՞նչ լուր ունես։
― Մի լեյտենանտի է ծեծել․ սա ասել է՝ քոսոտ իտալացի, նա էլ բռնել է ծեծել։
― Մի լավ բան չիմացանք։
― Քիչ է մնում ծլկեմ։
― Ինձ նամակ չի՞ եկել։
― Էս երկուսն են՝ Լուից։
Վիկտորը նամակները տվեց, դրի գրպանս, որ հետո կարդամ։ Թոքերի բորբոքումից ու հոսպիտալից դեռ կարգին ուշքի չէի եկել, բայց կազդուրվելու համար ինձ երկու շաբաթ արձակուրդ էր հասնում, էնպես որ Վիկտորին ասի՝ ոզում եմ սենյակ վերցնել մի լավ հյուրանոցում, ի՞նչ խորհուրդ կտա։
― Արի մոտս, ես էլ եմ հյուրանոցում,― ասաց Վիկտորը։―Երկու սենյականոց համար կվերցնենք։
― Իսկ քեզ թողնո՞ւմ են, որ զորանոցում չմնաս։
― Պաշտոնապես՝ չէ։ Առավոտվա վեցին, այսինքն՝ վերկացին, անպայման ներկայանում եմ, բայց համարյա ամեն օր մի քչ ազատ ժամանակ է լինում։ Զորանոցում մահճակալ ունեմ, պիտի անկողնուս մաքրությանը հետևեմ, ուրբաթ իրիկուններն էլ բոլորի հետ սրբել ― հավաքելով եմ զբաղվում, մի խոսքով, էդպես։
― էդքան էլ վատ չի, հը՞։
― Բայց դե անընդհատ վախեցնում են,― ասաց Վիկտորը։― Թե միջոցներդ ներում են, նրանք չեն կարող արգելել, որ հյուրանոցում սենյակ վերցնես, որովհետև ինչքան անդամ կա՝ զորանոցում չի մնում, բայց հինգ մատի պես գիտեն՝ ով է իր տեղում քնում, ով՝ չէ, ու եթե տեղումդ չես քնում, հետն էլ անդամ չես, սիրում են հիշեցնել, որ պատերազմ է։ «Մի՛ մոռացիր Խաղաղ օվկիանոսում գտնվող տղաներին, որոնք ամեն րոպե գլուխները վտանգի տակ են դնում։ Լա՛վ հիշիր»։
― Բա ի՞նչ ես մտադիր անել։
― Դեռ չգիտեմ։ Չեմ սիրում, որ ինձ վախեցնում են, էդքան բան։
Մի տաքսի նստեցինք, Վիկտորը քշել տվեց 57֊րդ փողոցի «Հյուսիսային» մեծ հյուրանոցը։
― Չիկագոյի հյուրանոցի պես լավը չի,― ասաց,― բայց չէի կարող ավլեի լավ տեղ գնալ, որովհետև նրանց դուր չէր գա։
― Էդ ինչի՞։
― Չեն ուզում տարածվի, թե մեր կայազորում մեկը կա՝ ամեն վայրկյան կյանքից ձեռ քաշած, իրեն չի զոհում։ Էդ կողմից շատ զգայուն են։ Ես ու դու Դ վաշտում ենք։ Այսինքն՝ շարային կազմում ենք, իսկ դա նշանակում է, որ ուզածդ րոպեին մեզ կարող են դնել նավն ու ճամփել։ Անդամները Ա վաշտում են։
― Դա՞ ինչ է նշանակում։
― Սա էլ նշանակում է, որ նրանց քեռիները վարչության անդամներ են ու իրենք շարային կազմի հետ կապ չունեն, բայց ժիր֊ժիր պատվի առնել գիտեն ու լեզվակռվով հակառակորդն կջախջախեն։
― Ասենք թե ծլկեցիր, ո՞ւր պիտի գնաս։
― Ոչ մի տեղ էլ չեմ ծլկի,― ասաց Վիկտորը։
― Կարող ենք տեղափոխվել զորքի ուրիշ տեսակ։
― Մտքովդ էլ չանցնի։ Էդ կողմից էլ են շատ զգայուն, ու եթե հանկարծ զեկուցագիր ներկայացնես, սրտներին թունդ կկպչես։ Էնքան թունդ, որ վիրավորանքից կսկսեն անհանգստանալ պատերազմի ընթացքի համար ու իրենց պարտքը կհամարեն քեզ հնարավորին չափ շուտ ճակատ ուղարկել։
Իջանք տաքսիից ու մտանք «Հյուսիսային» մեծ հյուրանոցը։ Վիկտորը էստեղ բոլորին ճանաչում էր։ Հենց ասաց, որ երկու սենյականոց ենք ուզում, իրարով անցան։ Տասը րոպե էլ չէր քաշել, արդեն Վիկտորի ունեցած֊չունեցածը նոր համարում էր, տեղավորվեցինք, երկու լավ սենյակ էին։
Ինձ դուր չեկան Վիկտորի պատմածները կայազորի մասին, բայց շատ էի հոնգած, որ դրա մասին մտածեմ, փռվեցի մահճակալիս, Վիկտորն էլ իր մահճակալին փռվեց։ Քիչ հետո, երբ Լու Մարիաչչիի երկու նամակն էլ կարդացի, ուզում էի Վիկտորին ուրախ լուրը հայտնել, տեսնեմ՝ արդեն խոր քնած է, իսկ ուրախ լուրն էն էր, որ Սան Ֆրանցիսկոյի Փրեզիդիո ամրոցի զինվորական հոսպիտալում Լուն հայրիկին գտել էր։ Լուրջ հիվանդ էր եղել։ Բայց Լուն նրան հոսպիտալից հանել էր ու տեղավորել Փասիֆիք փողոցի իր պանդոկի վերևի հարմարավետ բնակարանում, փող էլ էր տվել։ Ասում էր՝ հայրիկդ արդեն լավ է ու շուտով քեզ նամակ կգրի։ Ասում էր՝ դարդ չանես, հորդ հավանել եմ, ինքն էլ ինձ է հավան, ու ամեն ինչ կարգին կլինի, դե, ես էլ հանգիստ սրտով քնեցի։
==Գլուխ տասնվեցերորդ==
<b>Նոր կայազորում Վեսլին հենց սկզբից կրակի մեջ է ընկնում, որովհետև չի կարողանում պատասխանել հարցերին ըստ զինվորական կանոնադրության, կարդում է Ժողովողն ու հիշում հիվանդ ժամանակ տված երդումը</b>
Երկշաբթյա արձակուրդից հետո վրաս քիչ թե շատ կենդանություն եկավ, բայց դեռ շուտ էի հոգնում։
Ծառայությանս առաջին օրը շաբաթ էր, էնպես որ միանգամից ըստուգման տակ ընկա։ Վաշտի հրամանատարը՝ շքեղ հագուկապով մի տղամարդ, էնպես էր քայլում, կարծես արար աշխարհում մենակ ինքն է ընդունակ Հիտլերին ջախջախելու, բայց հետո ոտքը մի պստլիկ քարի դիպավ, մազ էր մնում փռվի, ու ես հասկացա, որ նրանից Հիտլերին ջախջախող դուրս չի գա։ Շարքում կողքիս կանգնած տղան անընդհատ լեզվին էր տալիս։ Վաշտի հրամանատարն երևաց թե չէ, ասում է․
― Մի տես, տես։ Ա՛յ, կռվողը էսպես կլինի։ Դու հագի շալվարին նայի։ Տես ինչքա՞ն էլ քիթը տնկած է։ Բա ոնց չտնկի․ հաղթելու է կռվում։
Հենց վաշտի հրամանատարը սոթ տվեց, տղան թե՝
― Ո՞ւմ հետ չի պատահում։ Բա պատերազմ է, էնքա՜ն դրա պես բաներ են լինում։ Բայց տեսա՞ր ինչ շուտ իրեն հավաքեց։ Բնածին առաջնորդ է։ Շան որդին քեզ մինչև արտաքնոցի դուռն էլ չի առաջնորդի։ Էս ավարա, ոչուփուչ շան որդին․․․
Արձակուրդիս օրերին ես ու Վիկտորը խելք խելքի էինք տվել, եկել էն եզրակացության, որ ուրիշ ճար չունենք, ինչ էլ լինի, պիտի դիմանանք։ Որոշել էինք ամեն ինչ խաղ ու պարով անցկացնել, մինչև պատերազմը վերջանա։ Եթե շատ նեղը լծեին, որոշել էինք մեզ ներշնչել, թե լուծը քաշողը մենք չենք, մի ուրիշն է։ Որոշել էինք պարզպաես ներկայացումը նայել, որովհետև դա հենց ներկայացում էր, որ կար․ դե, մենք էլ կնայեինք, թե վարդագույն շալվարավորները ոնց են միմոսություն անում, իսկ նրանց բանուգործն էդ էր։ Իհարկե, սրանք էլ էինք օգնում, որ պատերազմում հաղթենք, մենակ թե էս մարդկանց կռվի ճակատը քարտեզում նշված չէր ու ոչ մի հաղորդագրության մեջ չէր հիշատակվում։ Բայց ախր պատերազմն էլ իսկական դժոխք է, ու ամեն մարդ արժանի է, որ թիկունքին վարչությունում բազմած քեռի ունենա։
Ուրեմն՝ մեր զորավարն իր զորքի ստուգատեսն սկսեց։ Իսկ զորքը մի յուրահատուկ հավաքածու էր։ Մի կողմից՝ նրան անունով դիմող իր ընկերներն էին, սցենարիստները, որ կյանքում ոչ մի տող չէին գրել, ինչ մնաց, թե սցենար, բեմադրող ռեժիսորները, որ կյանքում ոչ մի բան չէին բեմադրել, ու կինոարտադրողները, որ կյանքում ոչ մի նկար չէին արտադրել։ Մյուս կողմից էլ՝ նրանք էին, ովքեր լուսանկարչությունից կամ կինոմոնտաժից քիչ թե շատ գաղափար ունեին։ Սրանց հետ կինոմեխանիկներ էլ կային։ Չգիտեի ինձ համար ինչ դեր են նախատեսել էդ կինոնկարում, դե, մտածեցի, որ ինձ էլ Վիկտոր Տոսկայի նման մի բան կդարձնեն․ գրասենյակի ցրիչ, լրատար կամ տեխնիկական աշխատող, այսինքն՝ մեկը, որն աթոռճմաթոռը կամ էլ տեխնիկական սարքավորման մասերը տեղից տեղ տանի, մի խոսքով, ձեռքի տակ լինի ու էն բոլորն անի, ինչ սպաներից ոչ ոք չի ուզում ընկերներին խնդրել, երբ սրանք ուսումնական ֆիլմ ստեղծելով են զբաղված։
Է՛հ, թե զինվորական պարտքս էդպես էին կատարել տալու, շատ լավ, ես դեմ չէի։
Քիչ հետո վաշտի հրամանատարը հասավ մեր շարքին։ Բոլորս ձգվեցինք, որ ստուգումից պարզերես դուրս գանք, հանկարծ արտահերթ վերակարգ չստանանք։ Հենց վաշտի հրամանատարը կողքիս տղային մոտեցավ, ասաց․
― Կոշիկներդ ինչո՞ւ չեն փայլեցրած։
Տղան աչքը գցեց կոշիկներին, բայց հրամանատարը թե՝
― Նայել ուղիղ առա՛ջ։
Շատ կտրուկ ասաց, իսկը զինվորականի պես։
Տղան չհասցրեց կոշիկներին մի կարգին նայել, բայց վրա բերեց․
― Ես կարծում էի փայլեցրած են, սըր։
Վաշտի հրամանատարը դարձավ սերժանտին, սա նշան արեց տղայի անվան դիմաց, դե, տղան էլ հասկացավ, որ արտահերթ վերակարգ է ստանալու։
Հետո վաշտի հրամանատարը ինձ մոտեցավ։
― Անուն ազգանո՛ւնդ։
― Վեսլի Ջեքսոն, սըր։
― Ինչքա՞ն ժամանակ է որ բանակում ես։
― Երեք ու կես ամիս, սըր։
― Բայց չի երևում, թե գլուխդ մտել է, որ բանակում ես։
Չհասկացա ինչ էր ուզում ասել, բայց ձայն չհանեցի, որովհետև գիտեի՝ եթե հակաճառեմ, արտահերթ վերակարգ կստանամ։
― Մտե՞լ է,― ասաց նա։
Չէի իմանում ինչ պատասխան տալ, ասի․
― Ճիշտ այդպես, սըր։
― Ի՞նչը՝ «ճիշտ այդպես, սըր»։
― Ճիշտ այդպես, սըր, գլուխս մտել է, որ բանակում եմ։
― Դե ուրեմն հարցիս պատասխանիր։
― Ո՞ր հարցին, սըր։
Այ, հիմա որ քաշվեցի, հաստա՛տ։ Համը հանել էի, շարքում զգաստ կանգնած՝ հարց էի տվել, իսկ սա արդեն տուն֊տնաքանդություն է։
― Ի՛մ հարցին,― ասաց վաշտի հրամանատարը։
― Անուն ազգանունս Վեսլի Ջեքսոն է, սըր։
― Ստուգատեսից հետո ներկայացիր գրասենյակ,― ասաց նա։
Ըհը՛, այ քեզ․ հենց առաջին օրը գլուխդ կրակը գցեցիր։ Ստուգատեսից հետո գնացի գրասենյակ, սերժանտը թե՝ սպասիր։ Վիկտորի ասածի պես, տանջված֊չարչարված, դժբախտ տեսք ուներ։
― Ի՞նչ սխալ արի,― հարցրի սերժանտին։
― Պիտի կոչումդ հայտնեիր։
― Բայց նա անուն ազգանունս էր ուզում։
― Պիտի կոչումդ էլ հայտնեիր։
Մի ժամ սպասեցի, վերջը սերժանտն ասաց, որ ներկայանամ վաշտի հրամանատարին։ Թե՝
― Ներկայանալու ձևը գիտե՞ս։
Ասի՝ գիտեմ, մոտեցա վաշտի հրամանատարի սեղանին, զգաստ կանգնեցի, պատիվ տվի ու զեկուցեցի։
― Շարքային Ջեքսոնը ներկայացել է ձեր հրամանով, սըր։
Կարծում էի կասի՝ «ազա՛տ», բայց ոչ էլ ասաց։
― Ինչպե՞ս է պատահել,― սկսեց նա,― որ մինչև հիմա չգիտես՝ բանակում ես, թե ինչ։
― Գիտեմ, որ բանակում եմ, սըր։
― Իսկ կոչումդ գիտե՞ս։
― Ճիշտ այդպես, սըր։ Շարքային եմ։
― Իսկ գիտե՞ս զորքի որ տեսակում ես ծառայում։
― Ճիշտ այդպես, սըր։
― Իսկ գիտե՞ս որ կայազորում ես գտնվում։
― Ճիշտ այդպես, սըր։
― Իսկ գիտե՞ս մեր կայազորի դերն ու նշանակությունը։
Չգիտեի, բայց ասի՝ գիտեմ։
Սա էլ ասաց․
― Չի երևում, թե գլուխդ մտել է, որ բանակում ես, և իմ կարծիքով, պիտի միջոնցեր ձեռք առնել դա գլուխդ մտնցելու համար։ Սերժանտը կասի՝ ինչ։ Այսքանը։
Ես պատիվ տվի։ Հետ դարձ արի ու մոտեցա սերժանտի սեղանին։
― Վաղը հերթապահ ես խոհանոցում,― ասաց սերժանտը։― Առավոտյան չորսին կներկայանաս ճաշարան՝ պարտականություներդ անցնելու։
Ես սուս մնացի, սերժանտն էլ թե՝
― Հիվանդության արձակուրդից նոր ես վերադարձել, գնա բուժարան, ստուգվիր։
Գնացի բուժարան ու երեք ժամ նստարանին չորացա ինչ է՝ ստուգվելու եմ։ Տասներկուսից տասնհինգ պակաս զինվորական բժիշկը եկավ ու ինչքան տղա կար սպասող, բոլորին էլ նայեց։ Մի երկու հոգի հավաքված կլինեին։ Նա ամեն մեկին հերթով հարցնում էր, թե ով ինչից է բողոքում, բայց քանի որ շատ էր շտապում, տղերքը կարճ էին կապում․ մեկն ասում էր՝ «հազ», մյուսը՝ «ականջ», էն մյուսը՝ «ստամոքս», բայց մի տղա էլ էնպես պատասխան տվեց, որ բժիշկը փրփեց։ Էդ տղան թե՝
― Մղձավանջ։
― Մղձավա՞նջ,― բացականչեց զինվորական բժիշկը։― Մի սրա՜ն տես, դու էիր էստեղ պակաս։ Կորիր զորամաս։ Շուտ արա, շո՛ւտ։
Տղան դուրս թռավ, գնաց, իսկ բժիշկը շուռ եկավ իրեն օգնող զինվորներից մեկի կողմն ու ասաց․
― Իմացիր ով է, ինձ տեղյակ կպահես։ Մղձավանջից էնպե՜ս ազատենք։
Էստեղ նա մոտեցավ ինձ։ Ասի՝ մի ամիս թոքերի բորբոքումով պառկելուց հետո արձակուրդից նոր եմ վերադարձել։
― Հիմա առո՞ղջ ես։
― Չիգեմ, սըր։ Սերժանտն ասաց, որ ստուգման գամ։
Նա թե՝
― Շատ բարի։ Ներկայացիր զորամասդ։
Հետ եկա սերժանտի մոտ։
― Ամեն ինչ կարգի՞ն է,― ասաց։
― Ի՞նչ իմաստով։
― Գնացի՞ր ստուգման։
― Երեք ժամ նստած սպասեցի,― վրա բերի ես։― Հետո բժիշկն եկավ, հարցերց՝ առո՞ղջ եմ, ասի՝ չգիտեմ, նա էլ թե՝ ներկայացիր զորամասդ։
― Ուրեմն ստուգվել ես,― ասաց սերժանտը։― Ամեն ինչ կարգին է։― Նա զարմանքով ու բարկացած գլուխն օրորեց։
― Ո՞րն է իմ զորամասը։
― Դեռ հայտնի չի։ Վաշտի հրամանատարը նայեց քո քարտը։ Հետդ էլի խոսելիք ունի։
Ուզում էի մոտենալ հրամանատարի սեղանին, բայց սերժանտը թե՝
― Հիմա չէ՝ հետո։ Հենց ընդունելու լինի՝ կասեմ։
― Մի թեթև սոված եմ,― ասի։― Կարելի՞ է ճաշարան գնալ։
― Ավելի լավ է սպասես,― ասաց սերժանտը։
Նորից մեխվեցի նստարանին, քիչ հետո Վիկտորն եկավ ու նստեց կողքիս։ Գլխովս անցածը պատմեցի, ասաց․
― Կեղտոտ շան որդո՜ւն տես։ Քո տեղը ես կգնամ խոհանոց, դու դեռ էդքան չես առողջացել, որ ամբողջ օրն էնտեղ չարչարվես։
Վիկտորին ասի՝ չէ, չեմ թողնի իմ տեղն ինքը գնա։ Ասի՝ լավ է, որ հենց սկզբից էսպես եղավ, մեկ է՝ վաղ թե ուշ պիտի լծի տակ ընկնեմ, դե ուրեմն՝ ինչքան շուտ վարժվեմ, էնքան լավ։ Վիկտորը վեր կացավ, սերժանտին էլ հարցրեց, թե չի՞ կարելի, որ իմ տեղն ինքը խոհանոցի գործն անի, ախր ես նոր եմ թոքերի բորբոքում տարել, բայց սերժանտն ասաց՝ ոչ, չի կարելի։ Վիկտորն էլի նստեց ու աչքը չէր կտրում վաշտի հրամանատարից։
― Վայ թե էս շան որդուն պիտի սպասեմ,― ասաց։
Ծիծաղեցի ու նրան հիշեցրի, որ որոշել ենք՝ ինչ էլ լինի, դիմանալ, նա թե՝
― Լավ, լավ, տանը կհանդիպենք։
Մի ժամ սպասեցի ինչ է՝ վաշտի հրամանատարն ինձ կանչի, էն էլ սա վեր կացավ, գնաց կեսօրյա նախաճաշի։ Սերժանտն ասաց, որ ես էլ նախաճաշի գնամ, բայց շուտ հետ դառնամ, որովհետև եթե վաշտի հրամանատարն ուզենա ինձ տեսնել, ու ես ձեռքի տակ չլինեմ, շատ կզայրանա։ Ասի՝ ուրիշների պես, ինձ էլ է նախաճաշի համար մի ժամ ընդմիջում հասնում, բայց սերժանտն էլի իրենն էր պնդում, թե՝ ինչքան հնարավոր է, շուտ վերադարձիր։ Միտք ունեի մեր ճաշարանում հաց ուտել, որ իմանամ ոնց են կերակրում, բայց դռան մոտ կանգնած հերթապահն ասաց՝ կեսօրյա նախաճաշի ժամը տասնմեկն անց կեսից մեկն է։ Ասի՝ դե, մեկից դեռ երեք րոպե կա, սա թե՝ չէ, չէ, արդեն շատ ուշ է․ ինչ արած դուրս եկա փողոց, երկու թաղ էն կողմ մի փոքրիկ ռեստորան գտա։ Նստեցի հաց ուտեմ, բայց իմ ծուռ բախտի վրա էնքան էի կատաղած, ու սիրտս էնքան լավ բան էր ուզում, որ մի փշուր էլ չկարեցա բերանս դնել, երկու բաժակ սև սուրճ խմեցի ու հետ դարձա գրասենյակ։
Երեքից տասնհինգ պակաս վաշտի հրամանատարը հազիվ ճաշարանից եկավ։ Հետն էլ երեք սպա կային, բոլորը՝ վարդագույն շալվարավոր։ Վիկտորի ասածի պես՝ իրար անուններով էին դիմում, լեզվին տալիս, իրենց նման ուրիշ բախտավորների հիշում ու հրճվում֊ուրախանում։ Համարյա մի ժամ զավզակություն արին։ Սերժանտը մեկ նրանց էր նայում, մեկ՝ ինձ, իսկ իմ վրա էլ հալ չէր մնացել, ո՜նց էի հոգնել։ Շան օրի էի։
Վերջապես վաշտի հրամանատարի ընկերները գնացին, համոզված էի, որ արդեն ինձ կկանչի ու հոգիս կազատեմ, բայց սա էդքանից հետո, մեկ էլ սկսեց հեռախոսով դեսուդեն զանգել։ Մորը զանգեց, որ տղային մոտ լինելու համար նոր էր Նյու Յորք եկել, իրար հետ երկար֊բարակ խոսեցին։ Հետո էլ Ստելլա անունով ինչ֊որ աղջկա, թե կնոջ զանգեց։ Նրա հետ էնպես էր խոսում, ոնց որ էդ կարգի տղամարդիկ են ծանոթ կանանց հետ զրուցում․ աշխույժ֊աշխույժ, խելք բանեցնելով, հանաքներ, բամբասանքներ, ծիծաղ շաղ տալով, խոսքի տակին գլխին էլ ասում էր՝ «լսիր»։ Սերժանտին հարցրի, թե իրիկնահավաքը քանիսին է լինում։ Ասաց՝ սովորաբար՝ վեցին, բայց էսօր շաբաթ է, երևի ոչ մի իրիկնահավաք էլ չլինի։
― Լավ չեմ զգում,― ասի։― Ինձ պառկել, հանգստանալ է պետք։
― Ի՞նչ է եղել որ։
― Թոքերի բորբոքումից հետո շուտ եմ հոգնում։
― Մահճակալ ունե՞ս։
― Չէ, դեռ չեն տվել։
― Իսկ քո կարծիքով՝ որտե՞ղ պիտի պառկես։
― Տանը։
― Տա՞նը,― ասաց սերժանտը։― Ի՞նչ տուն։
― Ես ու Վիկտոր Տոսկան «Հյուսիսային» մեծ հյուրանոցում ենք մնում։
Սա սերժանտին էնքան էլ դուր չեկավ, բայց երևի հիշեց, որ ով միջոցներ ունի, կայազորում չի մնում, դրա համար էլ բանի հետևից չընկավ։
― Լավ,― ասաց։― Բայց առավոտյան՝ ուղիղ ժամը չորսին, ճաշարանում լինես, առանց մի րոպե ուշանալու, թե չէ ինքնագլուխ բացակայություն կհամարվի, իսկ դա քեզ վրա էժան չի նստի։
― Հենց էդ ժամին տեղում կլինեմ,― ասի։― Հիմա գնա՞մ տուն։
― Վա՛հ, չէ մի,― ասաց սերժանտը։― Հո խելդք չե՞ս թռցրել։ Վաշտի հրամանատարը քեզ կանչել է։
Է՜հ, իսկ վաշտի հրամանատարը դեռ Ստելլայի հետ խոսում էր ու դեռ համոզում, որ լսի։ Անընդհատ ասում էր՝ «լսիր, Ստելլա» ու ծիծաղում։ Ես ընդհանարպես ինձ էնքան չեմ կորցնում, որ մեկնումեկին ատեմ, բայց էդ շան որդուն էնպե՜ս էի ատում։
Համարյա հինգ անց կես էր, երբ վաշտի հրամանատարը սերժանտին գլխով արեց, սա էլ ինձ ասաց, թե արդեն կարող եմ ներկայանալ։ Էլի նույն անմիտ ձևականություններով ներկայացա, ու էս մարդը, որ Ստելլայի հետ հեռախոսով լեզու թափելիս՝ հմայքի ծով էր, նորից ռազմաշունչ կերպարանք ընդունեց, ասես կազմ ու պատրաստ է քաջասիրտ կուրծքը գերմանացիներին դեմ տալ։ Նրա մտքից ոչ մի պահ դուրս չէր գալիս, թե ինչ դժվարին ժամանակներ են եկել մեր հայրենիքի համար, ինչքան ահազդու թշնամու հետ ենք կռվի բռնվել, ու դեռ ինչքա՜ն֊ինչքա՜ն փորձություններ կան մեր առաջ։
― Ես քարտդ աչքի անցկացրի,― սկսեց նա,― և ամենայն անկեղծությամբ ասած՝ չգիտեմ՝ թե դու առհասարակ ինչ ունես այս կայազորում։
Եթե բանակում չլինեի, էդ խեսքերի դիմաց տեղնուտեղը վեց֊յոթ պատասխան կգտնեի, բայց որ բանակում էի, ոչ մի բան չասացի։
Սա թե՝
― Հավանաբար տեղյակ կլինես, մեր բանակի ցանկացած զինվոր պատրաստ է աչքի լույսից զրկվի, միայն թե այս կայազորն ընկնի, և ես վստահ եմ, պատկերացնում ես՝ բախտդ ինչպես է բերել, որ դու այստեղ ես։
Մտքովս էլ չէր անցնում, թե բախտս բերել է, բայց լեզուս ինձ պահեցի։
Սա շարունակեց։
― Դե, մեր կայազորում ծառայության բնույթն այնպիսին է, որ զիվնորներին արտոնություններ են տրված, մինչդեռ կանոնավոր բանակի զինվորները ոչ մի արտոնություն չունեն և չեն էլ ունենա մինչև բանակից չազատվեն․․ ․եթե իհարկե, բախտը նրանց ժպտա՝ իսկապես ազատվեն․ հուսով եմ, հասկանում ես՝ ինչ եմ ուզում ասել։
Էստեղ նոր հասկացա, թե Վիկտորն ինչ նկատի ուներ, որ ասում էր՝ անընդհատ վախեցնում են։ Սրա հիշատակած կանոնավոր բանակի զինվորները շատ հնարավոր էր՝ բանակից երբեք չազատվեին, որովհետև կարող էին սպանվել, իսկ էս կայազորում միշտ էլ գլուխդ փրկելու ճար կար, մնում էր մենակ խաղի կանոններն ընդունել։
Սա խոսքն առաջ տարավ․
― Եթե ուզում ես մեզ մոտ հարմարվել, խորհուրդ կտամ քեզ ավելի լավ դրսևորել, քան մինչև հիմա։
Նայեց քարտիս ու սկսեց թվարկել իմ խղճուկ ինքնադրսևորման անշուք փաստերը․
― Երեք ու կես ամիս ես բանակում,― ասաց։― Մի ամիս հոսպիտալում ես եղել, երկու շաբաթ՝ արձակուրդում։ Այնքան էլ փայլուն չես քեզ դրսևորել, չէ՞։
Գետնի տակն անցնեմ, թե վրա չբերի․
― Ճիշտ այդպես, սըր։
Քիչ է էսպես ասի, դեռ խղճի խայթ էլ զգացի, որ թոքերի բորբոքում եմ ընկել ու էդքան ժամանակ հոսպիտալում մնացել։ Բայ ամենից շատ ուզում էի հասնել տուն ու պառկել, դրա համար էլ երևի հետը համաձայնեցի։
Մինչև նա մտքում ծանրութեթև էր անում, թե իմ հարցը ոնց լուծի, ես արդեն ահագին ժամանակ զգաստ ցցված էի, էդպես կանգնած էր ինձ պահում։ Ու խոսքի մեջ հասկացրեց, թե գլխիս ինչ կդնի, եթե ինձ ավելի լավ չդրսևորեմ։
Հետո էլ ասաց․
― Իմ աչքից չի վրիպել, որ դու Կալիֆոռնիայից մեր կայազոր ես եկել շարքային Ջո Ֆոքսհոլի և շարքային Տոսկայի հետ։ Հավանաբար լսած կլինես, թե շարքային Ֆոքսհոլին ինչ է պատահել։
Ես ձայն չհանեցի, սա թե՝
― Դե լավ, դու Դ վաշտում ես, շարքային կազմում։ Եթե քեզ արդարացնես, հնարավոր է, որ առաջիկայում մնաս մեզ մոտ։ Կփորձեմ մի հարմար գործ գտնել քեզ համար։ Իսկ եթե չարդարացնես,― դե, քանի որ դու ոչ գրող ես, ոչ ռեժիսոր, ոչ էլ կինոարտադրող, մի խոսքով, կինոյի բնագավառում աշխատանքի փորձ առհասարակ չունես,― կարծում եմ՝ հասկանում ես, հարկ եղած դեպքում մենք կարող ենք յոլա գնալ նաև առանց քեզ։ Մյուս կողմից էլ՝ ինչ ասեմ, ամեն ինչ քեզանից է կախված։
Այ, թող իսկականից գետնի տակն անցնեմ, եթե սիրտս չլցվեց, էնքան որ շնորհակալ էի նրան իր բարության համար․ սա էլ ձեզ ապացույց, թե ինչ բարդ արարած է մարդը․ ախր հալս հալ չէր, ամեն ինչից էնպես էի զզվել, հոգնած մեռնում էի, երնեկ էի տալիս մենակ մի տեղ լինի՝ պառկեմ, արհամարհանքից շունչս կտրվում էր, որ դիմացինս էդքան ստոր դուրս եկավ, ու հանկարծ հալվեցի, շնորհակալություն զգացումով լցվեցի նրա նկատմամբ ինչ է թե՝ ասաց․ «Ամեն ինչ քեզանից է կախված»։ Շնորհակալ էի, որ ինձ էլ հաշվի առավ, ինձ էլ իսկական մարդու տեղ դրեց։ Նույնիսկ մի լավ բան անելու ցանկությամբ բռնվեցի, մենակ թե նրան ապացուցեի, որ ես էն տեսակ տղա եմ՝ ինչ էլ հանձնարարեն, հազար կտոր կլինեմ, բայց գործը գլուխ կբերեմ ու ոչ մեկին դժգոհ չեմ թողնի։
― Ճիշտ այդպես, սըր,― ասի։
― Մի խոսքով,― ասաց,― լավ կշռադատիր։ Թեկուզ մի փոքրիկ սայթաքում, և ինքդ էլ ես հասկանում․․․
Նա մատներով ճտտացրեց, ու ինձ թվաց, թե հասկացա մտքինը, չնայած հետո գլխի ընկա, որ բորոլովին էլ չեմ հասկացել, ու ջղայնությունս եկավ ինձ վրա, թե ինչու կարծեցի՝ իբր հասկացել եմ։ մի իմանայի ինչ գրող ու ցավ էր մտքինը, որ մատներով էդպես ճտտացրեց քթիս տակ։
― Այսքանը,― ասաց։
Պատվի առա, հետո դարձ արի ու նորից սերժանտի մոտ եկա։
― Վե՞րջ, հիմա գնա՞մ։
― Դեռ պիտի քեզ մահճակալ տան,― ասաց։― Դե լավ, թող մնա երկուշաբթի։
Դուրս եկա փողոց ու մետրոյով գնացի քաղաք։ Տուն հասա, տեսնեմ՝ Վիկտորն արդեն քնած է։ Քիչ հետո աչքերը բացեց, բայց ոչ վեր կացավ, ոչ էլ տեղից շարժվեց։
― Մարդու սպանում են,― ասաց։
Հետո էլի աչքերը փակեց ու նորից քուն մտավ։
Հյուրանոցի Աստվածաշունչը վերցրի․ թերթում էի, կարդում ու շատ չանցած հասա Ժողովողին, որն ասում է, թե ամեն բան ունայն է, ունայնություն ունայնությանց։ Բայց դե ինչ արած։ Եթե ապրում ենք, չենք կարող ապրելլուց հաճույք չզգալ, ինչ կյանքի ուղի էլ մեզ բաժին ընկնի։ Իսկ առյուծն ապրում է՝ առանց իմանալու, թե ինչքան փառահեղ է։ Արծիվն ապրում է՝ առանց իմանալու, թե ինչքան սրաթև է։ Վարդը չգիտի, թե ինչ է վարդը։ Նա իր անուշ հոտից հաճույք չի առնում։ Չի տանջվում իր քայքայման գարշահոտից։
Բայց մարդը գիտի, թե ինչ է առյուծը, ինչ է արծիվը, վարդը։ Ամեն ինչ գիտի, ու ամեն ինչի վերջում վրա հասնող քայքայումն ու կսկիծը նրա աչքերը արցունքով են լցնում, ջանջում նրա հոգին։
Հենց իմանալն է, որ ունայնության զգացում է բերում, բայց երևի սա ավելի լավ է, քան չիմանալը։
Երբ ես թոքերի բորբոքում ընկա, առաջին անգամ էի մահվան երեսին նայում, ու նա ինձ դուր չեկավ։ Առաջ երբեք էդպես հիվանդացած չկայի։ Հիվանդությունն ինձ համար ահավոր ու դառն իմաստության մի դպորց եղավ։ Մահճակալիս մոտ նստող ճապոնացի տղային նայելիս, ասես ինձ էի տեսնում․ էդպես լուռումունջ, համառ, համբերատար ու դատապարտված։ Նրա բերած փոքրիկ, սմքած նարինջը աստվածային պարգև էր, մի մարդու ընծան մյուսին՝ ի նշան իրար հասկանալու, ի նշան գիտենալու, որ աստծու առաջ իրենք ոչինչ են։ Քնիս մեջ ես շատ ու շատ բաներ իմացա, որ գիրք կարդալով չես սովորի ու երդում կերա անպայման ոտքի կանգնել ու ամեն ինչ մտքումս պահել։ Երազիս մեջ լսած խոսքերը իրար հետևից շարվելով՝ դարձան մի զորավոր գիրք, որի լեզուն դեռ չէի սովորել, բայց հասկանում էի․ «Ապրիր, և թող չընդհատվի քո շունչը։ Մտիր ամառվա վարդաստանները և շնչիր պերճաշուք վարդի բուրմունքը։ Մոտեցիր քաղաք գինու սեղաններին և թմբիր բերող բոսոր խաղողահյութ ըմպիր։ Եվ թող քո աջ ձեռքը գավաթ լինի սիրածդ կնոջ ստինքի համար։ Ձախ ձեռքիդ մատները հյուսիր նրա ձախ ձեռքի մատներին և վերջալույսից մինչև արշալույս շուրթերդ ձուլիր նրա շուրթերին»։
Բայց սրանք երազիս մեջ լսած խոսքերը չեն։ Ընդամենը դրանց անհամ մնացորդն է։ Թեև արի տես՝ ես փառամոլ արարածներից եմ, ու արծվի սրընթացությունը, որի մասին նա տեղեկություն չունի, համարում եմ իմը ու առյուծի փառահեղությունն էլ, որի մասին նա տեղեկություն չունի, իմն եմ համարում։ Ես անտեր֊անտիրական որբուկ չեմ աշխարհհ ընկած, շատ մարդկանց որդին եմ, մեծ մասի եղբայրն եմ ու նրանց քույրերի հավանական փեսացուն։ Առյուծը չգիտի ինձ, բայց ես գիտեմ նրան։ Արծիվն ինձ չի ճանաչում, բայց ես նրան ճանաչում եմ։ Մարդիկ ստեղծել են ինձ ու մոռացել, բայց ես հիշում եմ նրանց։ Տառապանքը, կարիքն ու մահն են ստեղծել նրանց ու ինձ, բայց մենք ապրում ենք, կանք։ Ու չնայած ապրելու տանջանքի նման ուրիշ տանջանք չկա, բայց դա անուշ տանջանք է, որովհետև պոռթկում է, դառնում երգ, իսկ իմ մարմնի տանջալից խռովքը կարոտ էր պոռթկման, կարոտ՝ կնոջ մարմնի։ Տենդի մեջ սրսփալով, մահվան դուռը հասած, ես երդում կերա, որ անկողնուց վեր կենալուն պես՝ կնոջ մոտ կգնամ ու խոսքս արի, բայց դե գրողը տանի, բախտս էնպես չբերեց, ոնց որ պիտի բերեր։
==Ծանոթագրություններ==
<references>
