Changes
/* Գլուխ տասնհինգերորդ */
Նրանք դանդաղ, ձյունը ճեղքելով, բարձրանում էին սարալանջն ի վեր։
==Գլուխ տասնվեցերորդ==
― Էլ Սորդոն էր եկել, ― ասաց Պիլարը Ռոբերտ Ջորդանին։
Բքից հետո նորից տաք ու ծխոտ քարայրում էին։ Կինը գլխի շարժումով իր մոտ կանչեց Ռոբերտ Ջորդանին։
― Գնաց, որ ձիեր ճարի։
― Լավ։ Որևէ բան չպատվիրե՞ց հաղորդել։
― Միայն այդ՝ գնացել է ձիեր ճարելու։
― Իսկ այստեղ ո՞նց եք։
― No se,<ref>Չգիտեմ (իսպ․)։</ref> ― ասաց կինը։ ― Նայիր դրան, կտեսնես։
Քարայր մտնելիս Ռոբերտ Ջորդանը տեսել էր Պաբլոյին, նա նայել էր իրեն ու քմծիծաղել։ Հիմա էլ, ահա, նստած սեղանի առաջ, ձեռքով է անում։
― Ingles, ― կանչեց Պաբլոն։ ― Շարունակում է տեղալ, Ingles:
Ռոբերտ Ջորդանը գլխով արեց։
― Կոշիկներդ հանիր չորացնեմ, ― ասաց Մարիան։ ― Վերևում կկախեմ, այստեղ, կրակը չի հասնի։
― Տե՛ս, չվառես, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Չեմ ուզում բոբիկ մնալ։ Սա ի՞նչ բան է, ― դարձավ Պիլարին։ ― Միտի՞նգ է։ Ինչո՞ւ պահակներն իրենց տեղերում չեն։
― Այս բքի՞ն։
Վեց տղամարդ, պատին թիկնած, նստել էին սեղանի դիմաց։ Անսելմոն ու Ֆերնանդոն բաճկոնների ու շալվարների վրայի ձյունն էին թափ տալիս ու ոտքերը խփում քարայրի մուտքի պատին։
― Տո՛ւր բաճկոնդ, ― ասաց Մարիան։ ― Մի՛ թողնի, որ ձյունը հալվի։
Ռոբերտ Ջորդանը բաճկոնն հանեց, թափ տվեց շալվարի ձյունն ու սկսեց կոշիկների կապերը քանդել։
― Ամբողջ հատակը թրջեցիր, ― ասաց Պիլարը։
― Ինքդ կանչեցիր ինձ ներս։
― Բայց քեզ ոչ ոք չի արգելում, որ վերադառնաս դռան մոտ թափ տաս ձյունը։
― Ների՛ր, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը՝ բոբիկ կանգնած հողե հատակին։ ― Մարիա՛, ինձ մի զույգ գուլպա տուր։
― Այր և տեր, ― ասաց Պիլարը ու մի փայտ դրեց կրակին։
― Hay que aprovechar el tiempo, ― պատասխանեց նրան Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Պետք է օգտվել ժամանակի ընձեռած հնարավորությունից։
― Կողպած է, ― ասաց Մարիան։
― Բռնի՛ր, ― ասաց ու գցեց բանալին։
― Չի բացում։
― Մյուս ուսապարկինն է։ Հենց վերևն էլ դրված են, կողքը։
Աղջիկը գտավ գուլպաները, փակեց ուսապարկը, կողպեց և բանալին ու գուլպաները բերեց տվեց Ռոբերտ Ջորդանին։
― Հագի՛ր, ոտքերդ էլ լավ շփիր, ― ասաց աղջիկը։ Ռոբերտ Ջորդանը ժպտաց նրան։
― Իսկ չե՞ս կարող մազերովդ չորացնել ոտքերս, ― ասաց այնպես, որ Պիլարը լսի։
― Ա՛յ քեզ խոզ, ― ասաց Պիլարը։ ― Քանի կար տեր իշխան էր, հիմա էլ ուզում է մեր նախկին տեր աստվածը դառնալ։ Վերցրու փետն ու տուր դրան, Մարիա՛։
― Չէ՛, չէ՛, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանն աղջկան։ ― Կատակում եմ։ Կատակում եմ, որովհետև գոհ եմ, ուրախ։
― Դու գո՞հ ես և ուրա՞խ։
― Այո, ― ասաց նա։ ― Կարծում եմ, որ ամեն ինչ լավ է ընթանում, ինչպես որ պետք է։
― Ռոբերտո՛, ― ասաց Մարիան։ ― Գնա նստիր, ոտքերդ չորացրու, իսկ ես մի բան կբերեմ, որ խմես֊տաքանաս։
― Տես է, ո՞նց կլինի, աշխարհում էլ ոչ մեկի ոտքերը չեն թրջվել, ― ասաց Պիլարը։ ― Ոչ մի անգամ ձյուն չի եկել։
Մարիան ոչխարի մի մորթի բերեց ու գցեց հատակին։
― Դի՛ր ոտքերդ, ― ասաց աղջիկը, ― մինչև որ կոշիկներդ չորանան։
Անմշակ մորթի էր, դեռ նոր էր չորացել, Ռոբերտ Ջորդանը կիսագուլպաներով կանգնեց մորթու վրա, որը մագաղաթի նման խշխշաց ոտքերի տակ։
Օջախն սկսեց ծուխ անել։
― Բորոբոքի՛ր կրակը, անպետք աղջիկ, ― գոռաց Պիլարը Մարիայի վրա։ ― Դարձրիր ծխատուն։
― Ի՛նքդ բորբոքիր, ― ասաց Մարիան։ ― Ես Էլ Սորդոյի թողած շիշն եմ փնտրում։ Որտե՞ղ է։
― Ուսապարկերի ետևում, ― ասաց Պիլարը։ ― Ծծկեր է խնամում։
― Չէ, ― ասաց Մարիան։ ― Ծծկեր չէ, տղամարդ է, տուն է եկել՝ մրսած, թրջված։ Ահա՛, գտա, ― ասաց ու բերեց շիշը դրեց Ռոբերտ Ջորդանի առջև։ ― Կեսօրվա շիշն է։ Այս շշից կարելի է գեղեցիկ լապտեր սարքել։ Երբ որ նորից էլեկտրականություն ունենանք, ինչպիսի՜ լապտեր կարող ենք սարքել սրանից։ ― Նա հիացած նայեց տափակ շշին։ ― Ռոբերտո, ո՞նց ես խմում սա։
― Այդ ո՞նց է, որ Ingles չես ասում, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանն աղջկան։
― Ուրիշների մոտ Ռոբերտո եմ ասում, ― ցածրաձայն ասաց աղջիկը։ ― Ո՞նց ես խմելու, Ռոբերտո։
― Ռոբերտո, ― ասաց Պաբլոն խզված ձայնով ու գլխով արեց Ռոբերտ Ջորդանի կողմը։ ― Ո՞նց ես խմելու, դոն Ռոբերտո։
― Ուզո՞ւմ ես, քեզ էլ տամ, ― հարցրեց նրան Ռոբերտ Ջորդանը։
Պաբլոն գլուխը թափ տվեց։
― Ես գինի եմ խմում, ― ասաց նա արժանապատվությամբ։
― Խմի՛ր, Բաքոսն ընդ քեզ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանն իսպաներեն։
― Բաքոսն ո՞վ է, ― հարցրեց Պաբլոն։
― Քո ընկերներից է, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Առաջին անգամ եմ լսում, ― ծանր֊ծանր ասաց Պաբլոն։ ― Այս սարերում այդպիսի մարդ չկա։
― Անսելմոյին լցրու, ա՛յ, նա է մրսել, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը և սկսեց հագնել չոր կիսագուլպաները։ Ջրախառն վիսկին մի ջինջ ու մեղմ ջերմությամբ էր պատել բերանը։ Բայց սա ներսդ տակնուվրա չի անում, ոնց որ աբսենթը, մտածեց նա։ Աբսենթն ուրիշ է, ուրիշ։
Մտքովդ կանցնե՞ր, որ այստեղ վիսկի կխմես, մտածեց նա։ Երևի ամբողջ Իսպանիայում ոչ մի տեղ հնարավոր չլինի վիսկի ճարել, բացի Լա Գրանխայից։ Ա՛յ քեզ Սորդո։ Պատկերացնո՞ւմ ես, գնում դինամիտավորի համար վիսկի է ճարում, հյուրասիրում, հետո էլ մնացածը բերում֊թողնում է այստեղ։ Չէ, սա սովորական քաղաքավարական ձևականություն չէ։ Ձևականությունն այն կլիներ, որ շիշը բացեր ու հյուրի հետ մի֊մի բաժակ խմեին։ Ֆրանսիացին այդպես կվարվեր։ Հետո էլ մնացած վիսկին կպահեր մի այլ առիթի։ Իսկ Սորդոյի արարքում ոչ մի հաշվենկատություն չկա, նա մտածել է, որ դա հաճելի է հյուրին, ուրեմն պետք է նաև մնացածը բերել ու թողնել նրան, և այն էլ, երբ ինքն այնքան հոգսեր ունի, որ քեզ չհիշելը ավելի քան բնական կլիներ։ Միայն իսպանացին կարող էր այդպես վարվել։ Որոշ իսպանացիներ, մտածեց նա։ Կարող են հիշել քեզ ու վիսկի բերել, ևս մի պատճառ, որպեսզի սիրես այս մարդկանց։ Լավ, շատ էլ մի ռոմանտիկացրու դրանց, մտածեց նա։ Իսպանացիների մեջ էլ ինչ տեսակ մարդ ասես կա, ոնց որ ամերիկացիների։ Բայց այս վիսկի բերելը հոյակապ բան էր։
― Ո՞նց է, դուր եկա՞վ, ― հարցրեց Անսելմոյին։ Անսելմոն, որը նստել էր օջախի կողքին՝ բաժակն առած խոշոր ձեռքերի մեջ, գլուխը թափ տվեց։ ― Չէ՞։
― Երեխան ջուր էր ավելացրել վրան, ― ասաց Անսելմոն։
― Ճիշտ այնպես, ինչպես Ռոբերտոյին, ― ասաց Մարիան։ ― Ի՞նչ է, դու հատո՞ւկ մարդ ես։
― Չէ, ― ասաց Անսելմոն աղջկան։ ― Ոչ մի հատուկ։ Պարզապես ինձ դուր է գալիս, երբ ցած գնալիս վառում է։
― Դա տուր ինձ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը աղջկան։ ― Նրան այդ վառողից լցրու։
Նա Անսելմոյի բաժակը դատարկեց իրենի մեջ և դատարկ բաժակը երկարեց աղջկան, սա սկսեց զգուշությամբ վիսկի լցնել։
― Է՛հ, ― ասաց Անսելմոն, վերցրեց բաժակը, գլուխը ետ գցեց ու մի թափով խմեց։ Հետո նայեց աղջկան, որը շիշը ձեռքին կանգնել էր կողքին, աչքով արեց։ Աչքերը թաց էին։ ― Ա՛յ, ― ասաց ու լիզեց շրթունքները։ ― Ա՛յ սա ուրիշ բան է։ Սրանով արդեն կարող ես սպանել քեզ կրծող որդը։
― Ռոբերտո՛, ― ասաց Մարիան ու շիշը ձեռքին մոտեցավ նրան։ ― Հացը դնե՞մ։
― Պատրա՞ստ է։
― Պատրաստ է, կարող եմ դնել, երբ որ ցանկանաս։
― Մյուսները կերե՞լ են։
― Բոլորը, բացի քեզնից, Անսելմոյից ու Ֆերնանդոյից։
― Դե դիր, ― ասաց նա։ ― Իսկ դո՞ւ։
― Ես հետո, Պիլարի հետ։
― Նստիր մեզ հետ։
― Ո՛չ։ Չի կարելի։
― Մեր երկրում մարդ, կին իրար հետ են հացի նստում։
― Ձեր երկրում այդպես է, մեր երկրում՝ այսպես։ Տղամարդիկ վերջացնում են, հետո կանայք են հացի նստում։
― Նստի՛ր, ― ասաց Պաբլոն սեղանի մյուս ծայրից։ ― Նստի՛ր, կե՛ր, հետը։ Խմի՛ր հետը։ Մեռի՛ր հետը։ Արա՛ իր երկրի կարգով։
― Հարբա՞ծ ես, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանն ու ելավ կանգնեց Պաբլոյի դիմացը։ Կեղտոտ, մազակալած մռութով մարդը երջանիկ հայացքով նայեց նրան։
― Այո, ― ասաց նա։ ― Իսկ այդ որտե՞ղ է, Ingles, որ կանայք տղամարդկանց հետ սեղան են նստում։
― Estados Unidos֊ում, Մոնտանայի նահանգում։
― Այդտե՞ղ են տղամարդիկ կնկա փեշ հագնում։
― Ո՛չ։ Դա Շոտլանդիայում է։
― Բայց լսի՛ր, Ingles, ― ասաց Պաբլոն։ ― Երբ այդպիսի փեշ եք հագնում․․․
― Ես փեշ չեմ հագնում, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Որ փեշ եք հագնում, ― շարունակեց Պաբլոն, ― տակից ի՞նչ եք հագնում։
― Ես չգիտեմ, թե շոտլանդացիներն ի՞նչ են հագնում, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ինձ համար էլ շատ հետաքրքիր է։
― Ես Escoces֊ների մասին չեմ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ո՞ւմ են պետք այդ Escoces-ներդ։ Մեկի անունը, որ այդքան տարօրինակ լինի, էլ ո՞ւմ է պետք։ Ինձ որ պետք չէ։ Բոլորովին։ Ես ձեր մասին եմ, ես ասում եմ դուք, Ingles, դուք ի՞նչ եք հագնում փեշի տակից։
― Ես քեզ արդեն երկու անգամ ասացի, որ մենք փեշ չենք հագնում, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ո՛չ հարբած ժամանակ, ո՛չ էլ հանաքի համար։
― Բայց փեշի տակից, ― շարունակեց Պաբլոն։ ― Դե դա հայտնի բան է, որ դուք փեշ եք հագնում։ Նույնիսկ զինվորներն են հագնում։ Պրայս կրկեսում կախված էին լուսանկարները։ Տեսել եմ։ Փեշի տակից, Ingles: Փեշի տակից դուք ի՞նչ եք հագնում։
― Los cojones,<ref>Ամորձիներ (իսպ․)։</ref> ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
Անսելմոն ծիծաղեց, ծիծաղեցին բոլորը, բացի Ֆերնանդոյից։ Կանանց ներկայությամբ նման գռեհիկ արտահայտությունը նրա համար վիրավորական էր։
― Դե դա բնական է, ― ասաց Պաբլոն։ ― Բայց ինձ թվում է, որ եթե մի բանի նման cojones լինեին, փեշ չէիք հագնի։
― Էլ այնպես մի՛ արա, Ingles, որ դա նորից սկսի, ― ասաց տափակ դեմքով ու ջարդված քթով մարդը, որին Պրիմիտիվո էին կոչում։ ― Հարբած է։ Արի մեզ պատմիր, թե ի՞նչ եք պահում, ի՞նչ եք աճեցնում ձեր երկրում։
― Տավար, ոչխար, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Շատ ցորեն ենք աճեցնում, լոբի։ Շաքարի ճակնդեղ՝ ինչքան ասես։
Ռոբերտ Ջորդանը, Անսելմոն ու Ֆերնանդոն ընթրում էին, մյուսները մոտեցել էին նրանց, միայն Պաբլոն էր մնացել սեղանի մյուս ծայրին իր գինու թասի հետ։ Այսօր էլ, ինչպես երեկ, շոգեխաշած միս էր, և Ռոբերտ Ջորդանն ուտում էր ագահորեն։
― Լեռներ կա՞ն ձեր երկրում։ Անունից երևում է, որ պիտի լինեն, ― ասաց Պրիմիտիվոն փորձելով քաղաքավարի հունի մեջ դնել խոսակցությունը։ Նա նեղվում էր հարբածի գռեհկություններից։
― Լեռներ շատ կան և շատ էլ բարձր։
― Իսկ արոտավայրե՞ր։
― Սքանչելի։ Ամառը նախիրը քշում են բարձրադիր արոտավայրերը, անտառների մեջ, դրանք պետությանն են պատկանում, աշնանն իջեցնում են հովիտները։
― Հողը ո՞ւմ է պատկանում, գյուղացո՞ւն։
― Հողի մեծ մասը պատկանում է նրանց, ովքեր մշակում են։ Առաջ ամբողջ հողը պատկանել է պետությանը, բայց հետո բաժանել են, ով որտեղից ուզել է, տվել են, մինչև հարյուր հիսուն հեկտար։
― Դա ի՞նչ ձևով է արվել, պատմի՛ր, հա՞, ― ասաց Ագուստինը։ ― Հողային այդ ռեֆորմը կարծես լավ է։
Ռոբերտ Ջորդանն սկսեց բացատրել հոմ֊սթեդի էությունը։ Նրա մտքով երբեք չէր անցել, որ դա կարելի է հողային ռեֆորմ համարել։
― Հրաշալի է, ― ասաց Պրիմիտիվոն։ ― Ասա կոմունիզմ է, էլի, ձեր երկրում։
― Ո՛չ։ Հանրապետություն է։
― Ես կարծում եմ, ― ասաց Ագուստինը, ― որ եթե հանրապետություն լինի, ամեն ինչ կարելի է անել։ Ուրիշ կարգերի կարիք չկա։
― Խոշոր կալվածատերեր չունե՞ք, ― հարցրեց Անդրեսը։
― Շա՜տ։
― Ուրեմն անարդարություններ կլինեն։
― Անպայման։ Շատ անարդարություններ կան։
― Բայց չե՞ք փորձում վերացնել։
― Փորձում ենք, ամեն ջանք գործադրում։ Բայց միևնույն է, դեռևս շատ֊շատ են անարդարությունները։
― Բայց հնարավոր չէ՞ այդ մեծ կալվածները կտրատել, բաժանել։
― Հնարավոր է։ Բայց շատերն այն կարծիքին են, որ դրանք հարկերի ծանրությանը չեն դիմանա և ինքնաբերաբար կմասնատվեն։
― Ինչպե՞ս։
Ռոբերտ Ջորդանը մի կողմից ամանն էր սրբում հացով, մյուս կողմից բացատրում, թե ինչպիսի եկամտային ու ժառանգության հարկեր գոյություն ունեն, և թե ինչքան դժվար է դրանց տակից դուրս գալը։
― Բայց խոշոր կալվածները, միևնույն է, շարունակում են իրենց գոյությունը, չնայած որ կան նաև հողային հարկեր։
― Բայց խոշոր կալվածատերերն ու հարուստները կապստամբեն, որպեսզի ազատվեն այդ հարկերից։ Ես կարծում եմ, որ այդ հարկերը կարող են հեղաշրջման պատճառ դառնալ։ Նրանք կապստամբեն պետության դեմ, երբ տեսնեն, որ էլ ուրիշ ճար չունեն, ոնց որ այստեղ ֆաշիստներն արեցին, ― ասաց Պրիմիտիվոն։
― Հնարավոր է։
― Այն ժամանակ դուք էլ պիտի կռվեք, ոնց որ հիմա մենք։
― Այո, մենք էլ պիտի կռվենք։
― Իսկ ձեր երկրում ֆաշիստները շա՞տ են։
― Շատերը չգիտեն, որ իրենք ֆաշիստ են, բայց երբ ժամանակը գա, կիմանան։
― Բայց չե՞ք կարող դրանց ոչնչացնել, քանի չի սկսվել խռովությունը։
― Ո՛չ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Չենք կարող ոչնչացնել։ Բայց կարող ենք դաստիարակել մարդկանց այնպես, որ նրանք վախենան ֆաշիզմից, ճանաչեն այն, երբ հանդես գա և հակահարված տան։
― Գիտե՞ս որտեղ է, որ ոչ մի ֆաշիստ չկա, ― հարցրեց Անդրեսը։
― Որտե՞ղ։
― Պաբլոյի քաղաքում, ― ասաց Անդրեսն ու քմծիծաղեց։
― Գիտե՞ս ինչ են արել այնտեղ, ― հարցրեց Պրիմիտիվոն Ռոբերտ Ջորդանին։
― Այո։ Լսել եմ այդ պատմությունը։
― Պիլարի՞ց։
― Այո։
― Դու լրիվ չես լսել, ― ասաց Պաբլոն, դժվարությամբ արտասանելով բառերը։ ― Կինը չտեսավ վերջին մասը, նա նայում էր պատուհանից, բայց աթոռը շրջվեց և նա ընկավ։
― Վերջին մասն էլ դու պատմիր, ― ասաց Պիլարը։ ― Պատմի՛ր, քանի որ ես չգիտեմ։
― Ո՛չ, ― ասաց Պաբլոն։ Ես դա երբեք չեմ պատմել։
― Այո, չես պատմել, ― ասաց Պիլարը։ ― Եվ չես պատմի։ Եվ հիմա շատ ես ուզում, որ եղած չլիներ։
― Ո՛չ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ճիշտ չես։ Եթե ֆաշիստներին բոլորն էլ այնպես սպանեին, ինչպես ես, այս պատերազմը հիմա չէր լինի։ Բայց ես չէի ուզի, որ այնպես լիներ, ինչպես եղավ։
― Այդ ինչո՞ւ ես ասում, ― հարցրեց Պրիմիտիվոն։ ― Չլինի՞ շուռ ես գալիս։
― Ո՛չ։ Բայց դա սարսափելի բարբարոսություն էր, ― ասաց Պաբլոն։ ― Այն ժամանակ ես ահավոր բարբարոս էի։
― Իսկ հիմա հարբած ես, ― ասաց Պիլարը։
― Այո, ― ասաց Պաբլոն։ ― Քո թույլտվությամբ։
― Ավելի լավ էր բարբարոս մնայիր, ― ասաց կինը։ ― Հարբեցողներից ավելի գարշելի բան չկա։ Գողը երբ գողություն չի անում, այնպիսին է, ոնց որ բոլորը։ Խաբեբան իր տանը խաբեություն չի անում։ Մարդասպանը գալիս է տուն, ձեռքերը լվանում։ Իսկ հարբեցողը գարշահոտություն է արձակում, պառկած տեղի մեջ փսխում, թոքերն այրում է սպիրտով։
― Դու կին ես, դու չես հասկանա, ― անվրդով ասաց Պաբլոն։ ― Ես գինով եմ, և ես հիմա երջանիկ կլինեի, եթե սպանած չլինեի նրանց։ Որ հիշում եմ, սիրտս պայթում է ցավից։ ― Նա տխուր թափ տվեց գլուխը։
― Դրան մի քիչ Սորդայի բերածից տվեք, ― ասաց Պիլարը։ ― Մի բան տվեք աշխուժանա, թե չէ անտանելի է դառնում նրա տխրությունը։
― Եթե կարողանայի վերստին կյանք տալ նրանց, կտայի, ― ասաց Պաբլոն։
― Գնա՛, կեղտոտի մեկը, ― ասաց Ագուստինը։ ― Ո՞ւր ես այդպես խոսում։
― Ես նրանց բոլորին վերստին կյանք կտայի, ― տխուր ասաց Պաբլոն։ ― Բոլորին։
― Քո մերը, ― գոռաց Ագուստինը։ ― Վերջ տուր կամ դուրս գնա։ Ախր այդ սպանածներդ ֆաշիստներ էին։
― Լսեցիր, չէ՞, ինչ ասացի, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ես նրանց բոլորին հարություն կտայի։
― Հետո էլ կքայլեր ջրերի վրայով, ― ասաց Պիլարը։ ― Ես այսպիսի մարդ չեմ տեսել։ Դեռ մինչև երեկ տղամարդկության ինչ֊որ նշաններ ցույց էր տալիս։ Այսօր արդեն լրիվ անզոր կատվի ձագ է։ Եվ դեռ ուրախ էլ է, որ այդքան գարշելի է։
― Մենք պետք է կամ բոլորին սպանեինք, կամ էլ ոչ մեկին, ― ասաց Պաբլոն գլուխը տարուբերելով։ ― Բոլորին կամ ոչ մեկին։
― Լսի՛ր, Ingles, ― ասաց Ագուստինը։ ― Պատմի՛ր, ոնց եղավ, որ Իսպանիա եկար։ Դու Պաբլոյին ուշադրություն մի՛ դարձրու։ Հարբած է։
― Առաջին անգամ եկա տասներկու տարի առաջ։ Եկա, որպեսզի ծանոթանամ երկրին, լեզուն սովորեմ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Համալսարանում ես իսպաներեն եմ դասավանդում։
― Բոլորովին պրոֆեսորի նման չես, ― ասաց Պրիմիտիվոն։
― Մորուք չունի, ― ասաց Պաբլոն։ ― Նայի՛ր, մորուք չունի։
― Բայց իսկապե՞ս պրոֆեսոր ես։
― Դասատու։
― Դասավանդո՞ւմ ես։
― Այո։
― Ինչո՞ւ իսպաներեն, ― հարցրեց Անդրեսը։ ― Անգլերեն դասավանդելը ավելի հեշտ կլիներ, չէ՞, որ դու անգլիացի ես։
― Նա խոսում է, ոնց որ մենք, ― ասաց Անսելմոն, ― էլ ինչո՞ւ պիտի իսպաներեն չդասավանդի։
― Այո, բայց, այնուամենայնիվ, մի տեսակ հանդգնություն է օտարականի համար իսպաներեն դասավանդելը, ― ասաց Ֆերնանդոն։ ― Ես քեզ չեմ ուզում վիրավորած լինել, դոն Ռոբերտո։
― Սուտ պրոֆեսոր է, ― ասաց ինքն իրենից գոհ Պաբլոն։ ― Մորուք չունի։
― Անգլերեն դու, անշուշտ, ավելի լավ գիտես, ― ասաց Ֆերնանդոն։ ― Արդյո՞ք ավելի հեշտ ու պարզ չէր լինի, եթե անգլերեն դասավանդեիր։
― Նա իսպանացիներին չի դասավանդում, ― միջամտեց Պիլարը։
― Հուսով եմ, որ ոչ, ― ասաց Ֆերնանդոն։
― Թող վերջացնեմ խոսքս, ջորի, ― ասաց Պիլարը։ ― Նա իսպաներեն դասավանդում է ամերիկացիներին։ Հյուսիսային ամերիկացիներին։
― Նրանք իսպաներեն չգիտե՞ն, ― հարցրեց Ֆերնանդոն։ ― Հարավային ամերիկացիները խոսում են։։
― Ջորի՛, ― ասաց Պիլարը։ ― Նա իսպաներեն դասավանդում է հյուսիսային ամերիկացիներին, որոնք խոսում են անգլերեն։
― Այդուամենայնիվ ինձ թվում է, որ իր համար ավելի հեշտ է անգլերեն դասավանդելը, քանի որ այդ լեզվով է ինքը խոսում, ― ասաց Ֆերնանդոն։
― Չե՞ս լսում ոնց է իսպաներեն խոսում, ― հուսահատությունից գլուխը թափ տալով ասաց Պիլարը։
― Լսում եմ։ Բայց առոգանությամբ է խոսում։
― Ո՞ր տեղի, ― հարցրեց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Էսթրեմադուրայի, ― ծանր֊ծանր ասաց Ֆերնանդոն։
― Ա՜խ, մայր իմ, ― ասաց Պիլարը։ ― Այս ի՞նչ մարդ է։
― Հնարավոր է, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ես այնտեղ էի մինչև այստեղ գալս։
― Նա գիտեր, շատ լավ գիտեր այդ բանը, ― ասաց Պիլարը։ ― Լսի՛ր, պառաված օրիորդ, ― դիմեց Ֆերնանդոյին, ― դու կշտացա՞ր։
― Եթե մնացել է, կուտեմ, ― ասաց Ֆերնանդոն Պիլարին։ ― Դոն Ռոբերտո, դու չմտածես, սակայն, որ քո դեմ ինչ֊որ բան ունեմ․․․
― Քո կաթը, ― ասաց Ագուստինը։ ― Ես քո կաթը։ Լսի՛ր, հեղափոխությունը դրա՞ համար արեցինք, որպեսզի ընկերոջը դոն Ռոբերտո ասենք։
― Իմ կարծիքով հեղափոխություն արեցինք, որպեսզի բոլորը բոլորին դոն ասեն, ― ասաց Ֆերնանդոն։ ― Հանրապետության օրոք այդպես պետք է լինի։
― Քո կաթը, ― ասաց Ագուստինը։ ― Ես քո կաթը։
― Այդուհանդերձ ես մնում եմ իմ կարծիքին՝ դոն Ռոբերտոյի համար ավելի հեշտ ու ավելի պարզ կլիներ անգլերեն դասավանդելը։
― Դոն Ռոբերտոն մորուք չունի, ― ասաց Պաբլոն։ ― Սուտ պրոֆեսոր է։
― Ի՞նչ ես ուզում մորուք չունի ասելով, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Բա սա ի՞նչ է, ― ու դեմ արեց երեք օրվա մազակալած այտերն ու ծնոտը։
― Դա մորուք չէ, ― ասաց Պաբլոն ու թափ տվեց գլուխը։ ― Դա մորուք չէ։ ― Հիմա նա արդեն զվարթացել էր։ ― Սուտ պրոֆեսոր է։
― Ես ձեր բոլորի կաթը, ― ասաց Ագուստինը։ ― Մաքուր գժանոց է։
― Խմի՛ր, ― ասաց Պաբլոն։ ― Տես ես ոնց եմ, ինձ ոչ մի բան տարօրինակ չի թվում, բացի դոն Ռոբերտոյի մորուք չունենալուց։
Մարիան ձեռքը տարավ Ռոբերտ Ջորդանի այտին։
― Մորուք ունի, ― ասաց նա Պաբլոյին։
― Դու կիմանաս, ― ասաց Պաբլոն, և Ռոբերտ Ջորդանը նայեց նրան։
Չեմ կարծում, որ այնքան էլ հարբած է, մտածեց Ռոբերտ Ջորդանը։ Չէ, այնքան էլ հարբած չէ։ Աչքս վրան պետք է պահեմ։
― Լսի՛ր, դո՛ւ, ― ասաց Պաբլոյին, ― ի՞նչ ես կարծում, այս ձյունը դեռ երկա՞ր է գալու։
― Դու ի՞նչ ես կարծում։
― Ես քեզ եմ հարցնում։
― Ուրիշին հարցրու, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ես քեզ համար հետախուզական ծառայություն չեմ։ Դու հետախուզական ծառայությունից թուղթ ունեիր, չէ՞։ Կնկան հարցրու։ Նա է հրամանատարը։
― Ես քեզ եմ հարցնում։
― Գնա՛, ես քո, ― ասաց Պաբլոն։ ― Քո էլ, կնկա էլ, աղջկա էլ։
― Հարբած է, ― ասաց Պրիմիտիվոն։ ― Դու ուշադրություն մի՛ դարձրու։
― Չեմ կարծում, այնքան էլ հարբած չէ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
Մարիան կանգնած էր ետևը, և Ռոբերտ Ջորդանը տեսավ, թե ինչպես է Պաբլոն իր ուսերի վրայով նայում աղջկան։ Մազակալած կլոր դեմքի ակնախորշերից վարազի փոքր աչքերը սևեռել էր աղջկա վրա։ Շատ մարդասպաններ եմ տեսել այս պատերազմի ընթացքում, տեսել եմ և պատերազմից առաջ, բայց նրանցից ոչ մեկը նման չի եղել մյուսին։ Չկա այնպիսի մի գիծ, մի հատկանիշ, որ բնորոշ լինի բոլորին, չկա հանցագործի ընդհանրական տիպ։ Բայց Պաբլոն անպայման ստոր երևույթ է։
― Դու խմել չես կարող, ես չեմ հավատում, ― ասաց նա Պաբլոյին։ ― Ոչ էլ հարբած ես։
― Հարբած եմ, ― ասաց Պաբլոն արժանապատվությամբ։ ― Խմելը դատարկ բան է։ Կարևորը հարբելն է։ Estoy muy borracho:<ref>Ես շատ հարբած եմ (իսպ․)։</ref>
― Կասկածում եմ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Թուլամորթ ես, դա որ հաստատ է։
Քարայրում հանկարծ այնպիսի լռություն տիրեց, որ Ռոբերտ Ջորդանը լսեց օջախում վառվող փայտերի ճարճատյունը։ Լսեց իր ոտքերի տակ գցած ոչխարի մորթու խշխշոցը։ Նրան թվաց, որ ուր որ է ականջին կհասնի տեղացող ձյան ձայնը։ Բայց չհասավ, նա լսեց դրսի լռությունը։
Սպանեմ ու պրծնեմ, մտածում էր Ռոբերտ Ջորդանը։ Չգիտեմ, թե ինչ է ուզում անել, բայց սրանից լավ բան պետք չէ սպասել։ Վաղը չէ մյուս օրը կամուրջը պիտի պայթեցվի, իսկ այս ստորը վտանգավոր է գործի հաջողության համար։ Արի վերջը տուր։
Պաբլոն քմծիծաղելով նայեց նրան, մատը տարավ կոկորդի լայնքով ու տարուբերեց գլուխը, որը հազիվ էր շարժվում հաստ ու կարճ վզի վրա։
― Չէ, Ingles, ― ասաց նա։ ― Ես այդ խայծին գնացողը չեմ։ ― Հետո դարձավ Պիլարին ու ասաց․ ― Դա ինձանից պրծնելու հաջող ձև չէ։
― Sinverguenza,<ref>Անամոթ (իսպ․)։</ref> ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը, արդեն գործի անցնելու վճռականությամբ։ ― Cobarde:<ref>Թուլամորթ (իսպ․)։</ref>
― Շատ հնարավոր է, ― ասաց Պաբլոն։ ― Բայց միևնույն է, խայծիդ գնացողը չեմ։ Խմի՛ր, Ingles, մի բան խմիր և այդ կնկան հասկացրու, որ բան դուրս չեկավ։
― Փակի՛ր ռեխդ, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։ ― Ես եմ ուզում, ես, ես եմ ուզում գրգռել քեզ։
― Իզուր մի՛ տանջվիր, ― ասաց Պաբլոն։ ― Բան դուրս չի գա։
― Դու bicho raro<ref>Ստոր արարած (իսպ․)։</ref> ես, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը՝ չուզելով առիթը երկրորդ անգամ ևս բաց թողնել։ Եվ երբ խոսում էր, այնպիսի մի զգացողություն ունեցավ, իբր այս ամենը տեղի ունեցել է արդեն մի անգամ, որ ինքը խաղում է մի հատված վաղուց հիշողություն դարձած ինչ֊որ կարդացած երկից կամ տեսած երազից։
― Շատ ստոր եմ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Շատ ստոր և ահավոր հարբած։ Քո կենացը, Ingles: Նա բաժակը սուզեց գինու թասի մեջ ու բարձրացրեց․ ― Salud y cojones:
Ստոր է, այո՛, ահավոր ստոր, մտածեց Ռոբերտ Ջորդանը, և նենգ է, ու շատ էլ բարդ։ Վառվող փայտերի ճարճատյունն այլևս չէր լսում, այնքան որ ծանր էր շնչում։
― Քո՛ կենացը, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը՝ նույնպես բաժակը սուզելով գինու թասի մեջ։ Առանց կենացի էլ ի՞նչ դավաճանություն, մտածեց նա։ Կենաց բարձրացրու։ ― Salud, ― ասաց։ ― Salud, դարձյալ salud: Ես քո salud֊ը ասաց մտքում։ Ես քո salud֊ը։
― Դոն Ռոբերտո, ― դժվարությամբ արտասանելով ասաց Պաբլոն։
― Դոն Պաբլո, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Դու պրոֆեսոր չես, ― ասաց Պաբլոն, ― որովհետև մորուք չունես։ Եվ հետո, որպեսզի ինձանից պրծնես, պետք է ինձ սպանես, իսկ այդ բանն անելու համար դու cojones չունես։
Նա նայում էր Ռոբերտ Ջորդանին։ Բերանը փակ էր, միայն մի նեղ գիծ էր երևում շրթների արանքում։ Իսկական ձկան բերան, մտածեց Ռոբերտ Ջորդանը։ Բա գլուխն ինչքան է նման այն խոզուկաձկներին, որոնք երբ բռնվում են, սկսում են օդ կուլ տալ և ուռչել։
― Salud, Պաբլո՛, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը և բարձրացրեց բաժակն ու խմեց։ ― Շատ բան եմ սովորում քեզանից։
― Պրոֆեսորին սովորեցնում եմ, ― ասաց Պաբլոն, գլուխը թափ տալով։ ― Ես ու դու, դոն Ռոբերտո, բարեկամներ կդառնանք։
― Մենք արդեն բարեկամներ ենք, ― ասաց Ռոբերտ Ջորդանը։
― Մենք արդեն լավ բարեկամներ ենք։
― Բայց հիմա լավ բարեկամներ կդառնանք։
― Ես գնամ այստեղից, ― ասաց Ագուստինը։ ― Ասում են մարդն ամբողջ կյանքում մի տոննա է ճաշակում սրանից, բայց այս մի րոպեի ընթացքում ամեն մի ականջիս մեջ արդեն քսանհինգ ֆունտ լցվեց։
― Քեզ ի՞նչ եղավ, negro, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ի՞նչ է, դուր չի՞ գալիս, որ դոն Ռոբերտոն ու ես բարեկամացանք։
― Չփորձես ինձ negro<ref>Սև (իսպ․)։</ref> անվանել, ― ասաց Ագուստինն ու գնաց կանգնեց Պաբլոյի դիմաց։
― Բոլորն էլ այդպես են քեզ անվանում։
― Բայց դու չփորձես։
― Լավ, կասեմ blanco<ref>Սպիտակ (իսպ․)։</ref>․․․
― Ոչ էլ այդպես։
― Դե որ այդպես է, ի՞նչ կա։ Կարմի՞ր։
― Այո, Կարմիր։ Rojo: Բանակայինի կարմիր աստղ եմ կրում ու կռվում եմ հանուն Հանրապետության։ Իսկ անունս Ագուստին է։
― Այս ի՜նչ հայրենասեր մարդ է, ― ասաց Պաբլոն։ ― Նայի՛ր, Ingles, տե՛ս, թե ինչպիսի օրինակելի հայրենասեր է։
Ագուստինը ձախ ձեռքի երեսով ուժեղ հարվածեց Պաբլոյի բերանին։ Պաբլոն տեղից չշարժվեց։ Բերանի անկյունները գինոտ էին, դեմքի արտահայտությունը չէր փոխվել, բայց Ռոբերտ Ջորդանը նկատեց, որ աչքերը փոքրացան և բիբերը վառ լույսի մեջ կանգնած կատվի բիբերի նման ուղղահայաց գծիկներ դարձան։
― Սա էլ չի անցնի, ― ասաց Պաբլոն։ ― Սրա վրա էլ հույս չդնես, կի՛ն, ― դարձավ Պիլարին։ ― Ես խայծի գնացողը չեմ։
Ագուստինը նորից հարվածեց։ Այս անգամ բռունցքով։ Ռոբերտ Ջորդանը ձեռքը տարավ սեղանի տակ՝ ատրճանակին։ Ապահովիչը հանեց և ձախ ձեռքով Մարիային հեռանալու նշան արեց։ Աղջիկը մյուս կողմը կանգնեց։ Ռոբերտ Ջորդանն այս անգամ արդեն ձեռքով հրեց։ Աչքի ծայրով տեսավ, թե ինչպես աղջիկը հեռացավ ու գնաց օջախի մոտ։ Ռոբերտ Ջորդանը հայացքն հիմա հառել էր Պաբլոյի դեմքին։
Կլոր գլխով մարդը նստել ու աղոտ մանր աչքերը ուղղել էր Ագուստինին։ Բիբերն ավելի էին նեղացել, նա լեզուն տարավ շրթների վրայով, ձեռքի երեսով սրբեց բերանը, տեսավ, որ ձեռքն արյունոտվեց։ Լեզուն նորից տարավ շրթունքների վրայով ու թքեց։
― Սա էլ չի անցնի, ― ասաց նա։ ― Ես հիմար չեմ։ Ես խայծի չեմ գնա։
― Cabron, ― ասաց Ագուստինը։
― Բա ո՞նց, ― ասաց Պաբլոն։ ― Բա ո՞նց, դու գիտես կնիկն ինչ է ուզում։
Ագուստինը նորից մի ուժեղ հարված հասցրեց Պաբլոյի բերանին, իսկ նա ծիծաղեց ու նայեց Ագուստինին՝ ցույց տալով դեղին, փտած, ջարդված ատամներն ու արյունոտված բերանը։
― Վերջ տուր, ― ասաց Պաբլոն և ձեռքը տարավ գինու թասին, որպեսզի բաժակը լցնի։ ― Այստեղ cojones ունեցող մարդ չկա, որ ինձ սպանի, իսկ ձեռքեր թափ տալը հիմարություն է։
― Cobarde, ― ասաց Ագուստինը։
― Խոսքերից էլ բան դուրս չի գա, ― ասաց Պաբլոն ու կլկլացնելով սկսեց գինով ողողել բերանը։ Հետո թքեց հատակին։ ― Ինձ համար հայհոյանքը եղած թե չեղած։
Ագուստինը կանգնել էր նրա գլխին, նայում էր ներքև ու հայհոյում, հայհոյում էր դանդաղ, հատ֊հատ, չարախնդալով, արհամարհանքով, հայհոյում էր կանոնավոր, համաչափ, կարծես սայլակից գոմախբ էր վերցնում եղանով ու շերտ֊շերտ փռում արտում։
― Ոչ էլ դրանից բան դուրս կգա, ― ասաց Պաբլոն։ ― Վերջ տուր, Ագուստին։ Ու էլ մի՛ խփիր։ Ձեռքերդ կցավացնես։
Ագուստինը շրջվեց ու գնաց դեպի դուռը։
― Դուրս մի՛ գնա, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ձյուն է դրսում։ Այստեղ մի հարմար տեղ արա քեզ համար ու հանգստացիր։
― Դո՛ւ։ Դո՛ւ, ― դռան մոտ շրջվեց ու ասաց Ագուստինը, այդ «Tu»֊ի մեջ դնելով իր ողջ արհամարհանքը, նողկանքը։
― Այո՛, ես, ― ասաց Պաբլոն։ ― Ես կապրեմ, իսկ դու մեռած կլինես։ ― Հետո բաժակը լցրեց ու բարձրացրեց։ ― Պրոֆեսորի կենացը, ― ասաց։ Հետո շրջվեց Պիլարի կողմը․ ― Սինյորա հրամանատարի կենացը։ ― Այնուհետև խոսքն ուղղեց մնացածներին․ ― բոլոր դյուրահավատների կենացը։
Ագուստինը մոտեցավ նրան ու ձեռքի կողքի արագ մի հարվածով դեն գցեց բաժակը։
― Դա արդեն ավելորդ էր, ― ասաց Պաբլոն։ ― Հիմարություն։
Ագուստինը կեղտոտ մի հայհոյանք տվեց։
― Այո, ― ասաց Պաբլոն, մի ուրիշ բաժակ լցնելով։ ― Ես հարբած եմ, ոնց որ տեսնում ես, երբ հարբած չեմ լինում, ես չեմ խոսում։ Երբևէ լսե՞լ ես իմ շատախոսությունը։ Բայց խելացի մարդը ստիպված է երբեմն հարբելու, որպեսզի կարողանա հիմարների հետ զրուցել։
― Կորի՛֊գնա՛, կեղտոտ թուլամորթ, ― ասաց Պիլարը։ ― Ես քեզ շատ լավ եմ ճանաչում, ոնց որ հինգ մատներս, վախկո՛տ։
― Դե որ կնիկն էլ խոսեց, ես գնամ, գնամ ձիերիս նայեմ, ― ասաց Պաբլոն։
― Գնա՛, խառնակվի՛ր հետները, ― ասաց Ագուստինը։ ― Այ դա՛ է քո գործը։
― Ո՛չ, ― ասաց Պաբլոն ու թափ տվեց գլուխը։ Նա ձեռքը տարել էր պատից կախված թիկնոցին ու նայում էր Ագուստինին։ ― Դո՛ւ, ― ասաց նա, ― դու միայն զազրախոսես։
― Ի՞նչ ես անելու ձիերին, ― հարցրեց Ագուստինը։
― Նայելու եմ, ― ասաց Պաբլոն։
― Պղծելու ես, ― ասաց Ագուստինը։ ― Անասնամոլ։
― Ես նրանց շատ֊շատ եմ սիրում, ― ասաց Պաբլոն։ ― Նրանք շատ ավելի գեղեցիկ են, քան այստեղ հավաքվածներդ, և շատ ավելի խելացի, նույնիսկ ետևի կողմից։ Դե ուրախացե՛ք, ― ասաց ու քմծիծաղեց։ ― Կամրջից պատմիր դրանց, Ingles: Ասա, թե ով ինչ է անելու հարձակման ժամանակ։ Բացատրիր, թե ոնց եք նահանջելու։ Ո՞ւր ես տանելու նրանց կամրջից հետո, Ingles: Ո՞ւր ես տանելու քո հայրենասերներին։ Ես այս ամբողջ օրը խմել եմ ու այդ մասին եմ մտածել։
― Եվ ի՞նչ ես մտածել, ― հարցրեց Ագուստինը։
― Ինչ եմ մտածե՞լ, ― ասաց Պաբլոն և շրթների տակ պտտեցրեց լեզուն։ ― Que te importa,<ref>Քեզ ի՞նչ (իսպ․)։</ref> թե ինչ եմ մտածել։
― Ասա՛, ի՞նչ, ― ասաց Ագուստինը։
― Շատ բան, ― ասաց Պաբլոն։ Նա թիկնոցը գցեց ուսերին։ Թիկնոցի դեղին ու կեղտակալած ծալքերի վրա ցցված գլխի կլորությունը հիմա ավելի էր աչքի զարնում։ ― Շատ բան եմ մտածել։
― Ի՞նչ, ― ասաց Ագուստինը։ ― Ի՞նչ։
― Մտածել եմ, որ դուք դյուրահավատ մարդկանց մի փոքրիկ խումբ եք, ― ասաց Պաբլոն։ ― Որ ձեր առաջնորդը մի կին է, որի ուղեղը ազդրերի արանքում է, և դուք հավատում եք մի օտարականի, որը ձեզ կործանման է տանում։
― Դուրս կորի՛ր, ― գոռաց Պիլարը։ ― Դո՛ւրս այստեղից, գնա տնկվիր ձյան մեջ, բավական է ինչքան կեղտոտեցիր օդը։ Դո՛ւրս, անասնամոլ ― maricon.
― Լավ ասաց, ― հիացած բացականչեց Ագուստինը, բայց նրա մտքերն ուրիշ տեղ էին։ Նա մտահոգ էր։
― Գնում եմ, ― ասաց Պաբլոն։ ― Բայց շուտ կվերադառնամ։ ― Նա բարձրացրեց քարայրի մուտքի ծածկոցն ու դռան միջից գոռաց․ ― Ձյունը դեռ գալիս է, Ingles:
