Changes
{{տող|76}}Բայց դու ինչո՞ւ վայրն ես գնում տանջանքի,
Ինչո՞ւ համար չես ելնում լեռն հեշտավետ,
Որ սկիզբն է, պատճաոն պատճառն ամեն բերկրանքի»։
{{տող|79}}Ես պատասխան տվի դեմքով պատկառուն.
{{տող|112}}Արդ ի խնդիր քո փրկությանն ապահով՝
Հետևիր ինձ, քեզ կլինեմ աոաջնորդառաջնորդ
Ու կանցկացնեմ հավերժական կայանով։
Որ սկզբում ես հանձն առա այնքան շուտ։
{{տող|43}}Այնժամ ասաց աոաջնորդըս առաջնորդըս մեծարգո.
«Եթե ես քո խոսքերը լավ հասկացա,
Երկչոտությամբ է պաշարված հոգին քո.
{{տող|43}}Ես իմ սրտում ցավ զգացի դժնդակ,
Երբ իմացա, որ շատ անձինք մեծարժեք
Լիմբոսի մեջ ունեն աոկախ առկախ մի վիճակ։
{{տող|46}}«Ասա ինձ, տե՛ր, ասա, վարպե՛տ թանկագին,
Եվ Սավենի միջև ընկած հովտում արդ
{{տող|61}}Sipa բաոը բառը չի կրկնվում այնքան շատ,
Որքան այստեղ. եթե կուզես ապացույց,
Հիշիր դու մեր ագահությունն ապիրատ»։
{{տող|97}}Նրա հետ են խաբողները իր նման.
Այս աոաջին առաջին ձորի և անդ պատժվող
Անձանց մասին բավ է գիտնալը այսքան»։
{{տող|121}}Ես կարծում եմ իմ խոսքերը ճշմարիտ
Ուրախություն պատճաոեցին պատճառեցին վարպետիս,
Որ լսել էր դեմքով գոհ ու լրջամիտ։
Քիթս ու աչքերս իրար չէին համաձայն։
{{տող|64}}Սուրբ տապանի աոջևից առջևից էր ընթանում
Սաղմոսերգուն, կաքավելով կայթ ի կայթ,
Որ արքային ամենևին չէր սազում։
===Երգ առաջին===
<poem>
Փառահեղ լույսն ամեն շարժման ակունքի
Տարածվում է տիեզերքում ու շողում
Սակայն ինչպես արվեստի գործն իր ձևով
Հղացվածից մերթ տարբեր է դուրս գալիս,
Նյութի հետ հաշտ չընթանալու պատճաոովպատճառով,
Այսպես էակն իր բնական ընթացքից
===Երգ երկրորդ===
<poem>
Մինչև այստեղ հետևել եք իմ նավին,
Որ անցնում է այլ ջրային տարածքով,
Իսկ դուք քչերդ, որ մտքերը ձեր հլու
Բարձրացրել եք դեպի հացն այն սրբազան,
Որ ատամ են աոանց առանց հագարդ զգալու,
Քաջ կարող եք այս խոր ծովով նավարկել,
Հերոսներն այն, որ Կոլխիդա գնացին,
Զարմանալու այնքան պատճաո պատճառ չունեցան, Երբ երկրագործ դարձած տեսան Ցասոնին։ Յասոնին։
Արքայության ծարավն անհագ ու անմար
Ընդունում է իր մեջ ճաճանչի լույսի։
Եթե մարմնով էի—և էի— և այդ դեպքում մեզ
Հասկանալի չէ, թե ինչպես կարող են
Երկու մարմին ներթափանցել իրար մեջ—
Որ, չի լուծվում զգայության միջոցով,
Դու պետք չէ որ,շատ զարմանաս դրանից,
Զի մեր միտքը շատ չի կարող թևածել,
Ընթանալով զգայությանց ետևից։
Վառ երկինքը լի է բազում աստղերով,
Որոնք իրենց լույսի չափի համեմատ
Երևում են մարդկանց տպրբեր տարբեր տեսքերով։
Թե դա լիներ նոսրի, խիտի պատճառով,
Կթափանցեր լույսը նյութով այդ անգայտ։
Եվ եթե ես դա էլ հերքել կարենամ,
Քո կարծիքը կհամարվի ավելորդ։
===Երգ երրորդ===
<poem>
Արևն այն, որ ջերմացրել էր ինձ սիրով,
Քաղցըր դեմքը ճշմարտության գեղեցիկ
Մենք տեսնում ենք մեր պատկերը այնքան թույլ,
Որքան ողորկ մարգարիտն է երևամ երևում Ճակտի վրա սպիտակ ա ու աննշույլ,—
Այսպես տեսա դեմքեը՝ պատրաստ խոսելու.
Եվ շուռ եկա տեսնելու թե ովքեր են։
Բայց հայտնապես չտեսնելով ես ոչէնչոչինչ,
Նորից հայացքս իմ տիրուհուն ուղղեցի,
Որ ժպտում էր ինձ աչքերով վառ ու ջինջ։
Դուք, որ այստեղ շատ երջանիկ եք կարծես,
Չէի՞ք ցանկա լինել տաեղում տեղում բարձրագույն,
Աստծու գահին մոտ զգալու համար ձեզ»։
Նա, ով նրա նշած տարազն է հագնում,
Փեսայի մոտ, որի համար ամեն ուխտ
Ընդունելի է, երբ արվում է սիրով։
Ծնեց երրորդն, իշխանավորը վերջին»։
Այսպես խոսեց, ապա «Ոդջոյն «Ողջոյն քեզ, Մարիամ»
Սկսեց երգել ու երգելով չքացավ,
Ինչպես ջրում ինչ-որ մարմին ծանրանդամ։
===Երգ չորրորդ===
<poem>
Զույգ ճաշերի միջև նույնքան գրգռալից
Մարդ ինքնակամ պիտի սովի մատնվեր,
Այսպես պետք է ձեր մտքի հետ բարբառել,
Զի նա միայն զգայության միջոցով
Կընկալի այն, ինչ չի կարող ըմբոնել։ըմբռնել։
Դրա համար Սուրբ Գիրքը ձեր ըմբռնման
Հարմարվում է, վերագրելով Աստուծուն
Ոտներ, ձեոներձեռներ, բայց հասկանամ է այլ բան.
Եկեղեցին էլ տեսքի տակ մարդկային
Եթե երբեմն արդարությունը երկնի
Մարդկանց աչքին անարդար է երեումերևում,
Պետք չէ որ դա ձեր հավատը թուլացնի։
Տեսնում եմ, որ մեր միտքը չի հագենա,
Եթե լույսին ճշմարտության չհասնի,
Որից բացի արիշ ուրիշ ստույգ բան չկա։
Իսկ երբ հասնի՝ կխաղաղվի միտքը մեր
===Երգ հինգերորդ===
<poem>
«Երբ շողում եմ գեղուն սիրո հրայրքով,
Ավելի քան պատկերացվում է երկրում,
Ուրեմն ուխտին փոխարինող էլ ի՞նչ կա.
Ուրիշ բտնով բանով փոխարինել կամ փոխել,
Դա ուզել է, որ վատից լավ բան դուրս գա։
Փոփոխությանն անմիտ բան է համարվում,
Եթե զոհի հին առարկան նորի մեջ
Չի ընդգրկվում, ինչպես չորսը վեց թվամ։թվում։
Բայց երբ զոհի նյութը ծանր է արժեքով
Լավ կլիներ, որ նա ասեր՝ «վատ արի»,
Քան վատւսգայնն վատագայնն աներ ախտը պահելով.
Այսպես անմիտ եղավ ավագն հույների,
Եվ ինչպես նետն իր նշանին է զարկում,
Երբ դեռ լարը թրթռամ թրթռում է աղեղի,
Այսպես և մենք ընկանք երկրորդ երկնքում։
Երբ որ նրանք երևացին իմ աչքին։
«Ո՛վ բպրեծինբարեծին, որին շնորհն երկնավոր Թույլ է տվեւ տվել տեսնել գահերն հաղթական,
Դեռ չթողած կյանքի պայքարն երկրավոր,
===Երգ վեցերորդ===
<poem>
«Երբ Կոստանդինն ուղղեց արծիվն հռոմյան
Ընդդեմ երկնի շարժման, որին հետևեց
Թող նոր Կառլոսն այն տապալել չփորձի
Իր գուելֆներով, այլ թող սոսկա ճանկերից,
Որ ճղել են մորթն իսկ հզոր առյուծի:առյուծի։
Հաճախ որդիք տուժել են հոր հանցանքով.
Այս երկինքը ապաստանն է բազմաթիվ
Հոգիների, որ բարեգործ են եղել,
Ձեռք բերելու համար համբավ ու պատիվ:պատիվ։
Երբ իղձերը, մոլորվելով, ձգտում են
Այս երկնում է շողում հոգին բարեբախտ
Ռոմեոյի, որի գործը գեղեցիկ
Վարձատրվեց հատուցումով ապերախտ:ապերախտ։
Բայց պրովանսցիք, որ նրա դեմ գործեցին,
===Երգ յոթերորդ===
<poem>
«Ովսաննայ, սուրբ Աստուած համայն զորութեանց,
Որ գերափայլ լոյսըդ սփռես ի վերայ
Նույն պտույտով, նույն կշռույթով, նույն փույթով
Մենք շրջում ենք իշխանների հետ երկնի,
Որոնց մասին դու ասել ես քո տաղ՛ովտաղով.
«Դուք, որ երրորդ երկնագունդն եք շարժում հար».
Մշուշվում է Ֆարից մինչև Պասսարոն,
Ոչ Տիֆոնի, այլ ծծումբի պատճաոովպատճառով,—
Կսպասեր իր զրինավոր տերերին,
Սերած ինձնից Կառլոսով և Ռուդոլֆով,
===Երգ իններորդ===
<poem>
Երբ Կառլոսըդ, չքնաղագեղ Կլեմենցա,
Որոնց զարմն իր պիտի լիներ ենթակա,
«Աստված ամեն ինչ տեսնում է, հոգի հեզ,
Ու պարզում քեզ,— ասացի ես,– — այնպես որ
Ոչ մի փափագ մութ չի կարող մնալ քեզ։
Քաղաքացիք, որոնց եղա քաջ հայտնի,
Ինձ կոչեցին Ֆոլկո. երկրռւմ երկրում ուժգնորեն
Ես կրեցի ազդեցությունն այս երկնի։
Արդար էր, որ նա երկնքում ընդունվեր,
Իբրև նշան հաղթանակի այն վսեմ,
Որ ձեոք ձեռք բերվեց զոհողությամբ անձնվեր.
Զի նպաստեց, նա Հեսուի փառահեղ
===Երգ տասներորդ===
<poem>
Ներհայելով իր Որդու մեջ այն Սիրով,
Որ բխում է հավետ մեկից ու մյուսից,
Հասել էի լուսագունդն այդ վիթխարի,
Բայց թոիչքըս թռիչքըս ես չզգացի, ինչպես մարդ
Չի զգում գալն իր առաջին խոհերի։
Բեատրիչեն այնքան արագ էր թոչում թռչում
Մի երկնքից դեպի երկինքն հետևյալ,
Որ սլացքն իր վայրկենական էր թվում։
Եվ որ հետո տակավ աճում է սիրով,
Քո մեջ այնքան շոայլորեն շռայլորեն է շողում,
Որ քեզ վեր է տանում երկնի սանդուղքով,
Ուրկից իջնողն ի նորո է բարձրանում։
Ես գառներից եմ այն հոտի սրբազան,
Ուրկից ովքեր չհեռանան՝ կուռճանան։
===Երգ տասնմեկերորդ===
<poem>
Օ՜ սին հոգսեր մահկանացու մարդերի,
Որքան թյուր են այն փաստարկները բոլոր,
Որ կոտրում են թռիչքը ձեր թևերի։
Մին ձգտում է իրավագետ դաոնալուդառնալու,
Մյուսը՝ բժիշկ կամ քահանա, իսկ մեկն էլ՝
Բռնությամբ կամ խաբեությամբ իշխելու.
Եվ հետևեր նրա խոսքին կենարար,
Նրա համաբ համար կարգեց երկու իշխաններ,
Որոնց վրա պարտք ու խնդիր էր դրված
Նրան վարել կանոններով խստամբեր։
Սուրբ խոհերի էին մղում շատ անձանց։
Եվ բոբկացած վազեց նրա ետևից
Այնպես արագ, որ ուշացել էր կարծես։
===Երգ տասներկուերորդ===
<poem>
Հազիվ թե այն օրհնյալ հուրը իր վերջին
Խոսքը ասաց, հոգվոց պսակը հիշյալ
Եվ թվով էլ բավականին նվազել,
Երբ Արքան, որ թագավորում է երկնամերկնում,
Այն վտանգված զինվորներին աջակցեց,
Սոսկական իր ողորմությամբ անհատնում,
Արեգակը մարդկանցից է թաքնվում,
Զետեղված է Կալարոգան եզակի,
Հովանու տակ մեծ վահանի, որի մեջ
Կա մի առյուծ տակն ու վրան դղյակի։
Այնտեղ ծնվեց քրիստոնեական հավատի
Սուրբ մարտիկը՝ բարի հանդևպ յարայնոցհանդեպ յուրայնոց,
Իսկ թշնամյաց հանդեպ՝ խիստ ու տմարդի։
Նա դարձավ մեծ ուսուցիչ կարճ շրջանում,
Եվ սկսեց վերահսկել այս այգին,
Որ վատ տիրոջ ձեոքում ձեռքում շուտ է չորանում։
Եվ սուրբ գահից - — որ նախապես հարգանքով
Վարվում էր հետն աղքատների, բան հիմա,
Եվ դա այժմյան գահակալի հանցանքով—
Եվ նրանից ելան տարբեր առուներ,
Որ ընդհանուր այգեստանն են ոոոգումոռոգում,
Ուր աճում են դրա համար ճոխ թփեր։
Քեզ պարզ պետք է լինի արժեքն երկրորդի,
Որին Թովմասն իմ գալուց ոչ շատ աոաջ առաջ
Արժանացրեց այնքան բարձըր գովեստի։
Եվ Նաթանը, Ոսկեբերան հորջորջված
Պատրիարքը, Անսելմն ու այն Դոնատոն,
Որ աոաջին առաջին արվեստին էր նվիրված։
Աստ Ռաբանն է, այստեղ շողում է իմ քով
===Երգ տասներեքերորդ===
<poem>
Ով ուզում է տեսածըս լավ ըմբռնել
(Եվ մինչ պատմում եմ ես, պատկերը դրա
Որի քիմքը շատ թանկ նստեց աշխարհին,
Եվ այն մյուսը, որ, քավաթյան քավության ծարավի,
Մարդկանց համար այնպես խոցվեց ու տանջվեց,
Որ ամեն մեղք թեթևացավ հիրավի,
Դա թող լինի քո ոտքերին միշտ կապար,
Որպեսզի դու դանդաղ, զգույշ ընթանաս,
«Այո» կամ «ոչ» չեզրակսւցրւսծ չեզրակացրած վճռաբար.
Քանզի նա է հիմարագույնը մոլոր,
===Երգ տասնչորսերորդ===
<poem>
Կլոր ամանում ջուրը շարժվում է եզրից
Դեպի կենտրոն և կենտրոնից եզրը դեպ,
Մի այլ կարգի ճշմարտություն նույնպես լուրջ,
Թեև նա դեո դեռ ձեզ չի խոսում այդ մասին.
Ասեք նրան, թե այն լույսը, որ ձեր շուրջ
Ապա ասեք, երբ հարություն առնեք դուք
Արդյոք լույսն այղ ճաճանչավառ ու պայծառ
Ձեր աչքերին չի՞ տա կոտտանք ա ու տաղտուկ»։
Ինչպես մղված ցնծությունից անպատում
Եվ ինչպես որ երեկոյան երկնքում
Երևում են շողեր, հազիվ աոկայծողառկայծող, Որոնք որոշ և անորոշ են թվամթվում,
Այսպես տեսա նոր հոգիներ երանյակ,
Այսպես, հաճախ երևում են օդի մեջ
Ուղիղ և ծառծուռ, արագ, դանդաղ, երկար, կարճ
Մարմինների հոծ մասնիկներ փոդվողէջ,
===Երգ տասնհինգերորդ===
<poem>
Բարի կամքը, որ երևում է արդար
Ցանկության մեջ, այնպես ինչպես կամքը վատ
Երբ թուլացավ թափը մտքի վերացման
Եվ ցածրացան նրա խոսքերը մինչև
Աստիճանը մեր մարդկային ըմբոնմանըմբռնման,
Այսպես եղավ առաջին բանն իմ լսած.
Իսկ կանայք էլ՝ իրենց թելով, իլիկով։
Երջանիկներ։ Ամնն Ամեն մեկը իր տեղում
Ապահով էր մի շիրիմով, և ոչ ոք
Ֆրանսիայի համար տուն-տեղ չէր թողնում։
===Երգ տասնվեցերորդ===
<poem>
Ո՛վ սնոտի ազնվություն մեր արյան,
Եթե քեզնով պարծենում են աշխարհում,
===Երգ տասնյոթերորդ===
<poem>
Ինչպես եկավ Կլիմենի մոտ, անհանգիստ,
Ստուգելու իր լսածը իր մասին
Այնժամ ասաց ինձ տիրուհիս հոգածու,
«Արտահայտիր քեզ այրող միտքը, այնպես,
Որ դա լինի հայտարարը քո հոդուհոգու,
Ոչ վասնզի դա անհայտ է մեզ համար,
Եվ ցածրանում Դժոխքն ի վար տանջակեզ,
Իմ ապագա կյանքի մասին լեսեցի։ լըսեցի։
Ծանըր խոսքեր, թեև ես միշտ պատրաստ եմ
Ընդդեմ բախտի ամեն տեսակ հարվածի.
Բայց այն, ինչ որ քեզ կճնշի ծանրապես,
Կլինի այն ընկերությունը հիմար,
Որի հետ դու աքսորի մեջ կլիննս։ կլինես։
Անմտությունն ու խոլությունը նրանց
Քո առաջին ապաստանը աքսորում
Քեզ կտա այն մեծահոգի ԼոմբւսրդցինԼոմբարդցին,
Որ սանդուղքի վրա արծիվ է կրում։
Սկսեցի խոսել նման այն անձի,
Որ ընկնելով անձկության մեջ դիմտմ դիմում է
Ազնիվ մարդու խորհուրդներին խելացի.
Հավետ, տխուր ու ցավատանջ աշխարհում
Եվ այն լեռում,, որի ծայրից տիրուհիս
Ինձ բարձրացրեց, և այս ու այն երկնքում
Կդառնացնեն ու կգրգռեն մեծապես.
Իսկ եթե ես ճշմարտությանը ճշմարտությունը ծածկեմ,
Վախենում եմ, որ սերնդոց մեջ գալիք
Իմ անունը և համբավը կկորցնեմ»։
Ապա ասաց. «Նա, ում խիղճն է անհանգիստ
Իր կամ այլոց ամոթալի գործերից,
Հարկավ կազդվի, քո խոսքերից դաոն դառն ու խիստ։
Բայց դու հայտնիր, համարձակ ու ճշտորեն,
===Երգ տասնութերորդ===
<poem>
Այնժամ սուզվեց երանելի այն հոգին
Խոհերի մեջ, իսկ իմ խոհերը շփոթ
Եվ տիրուհիս, որ ուղեկցում էր ինձ միշտ,
Մոտն ենք նրան, ով մեղմում է ամեն վիշտ»։
Այսպես ես այն սուրբ հոգու մեջ լուսավետ,
Որին դարձա, նկատեցի հայտնապես,
Որ ուզում էր քիչ էլ խոսել դեո դեռ ինձ հետ։
Եվ նա խոսեց. «Այս երկնքաւմ հինգերորդ,
Ո՛վ վեհ Բեգաս, որ դարձնում ես փառապանծ
Հանճարներին, որոնք էլ քո շնորհիվ
Լուսավորիր ինձ քո լույսով մշտացայտ,
Որ կազմում է էությունը գոյերի։
M-ից կազմված շուշանի մեջ մնալով,
Լրացրին արծվի պատկերն այս երկնում։
Որ հրաշքով ու արյամբ է հաստատված։
Նրանց համար, որոնք շեղված են ճամփից,
Հետևելով օրինակին վատշվեր։
===Երգ տասնիններորդ===
<poem>
Իմ առջևն էր, թևերը լայն բացած արդ,
Պատկերն արծվի, որ կազմըված էր հիշյալ
Ես ասացի. «Ո՛վ հոգիներ վեհաշուք,
Որ մշտաշող ձեր ցնծությունը ծսւղկուն ծաղկուն
Մի ձայնով եք արտահայտում միայն դուք,
Լույս է լոկ այն, որ բխում է Հավերժից,
Իսկ մնացած ամենայն,ինչ խավար է,
Մարմնի մթարք կամ մարմնի թույն ժանտալից։
===Երգ քսաներորդ===
<poem>
Երբ աշխարհը լուսավորող լուսատուն
Մայր է մտնում հորիզոնից մեր երկրի,
Օ՛, քաղցըր սեր, ուրախությամբ ջերմացած,
Ինչքա՛ն էիր վաովում վառվում նրանց խմբերգում,
Որ միայն սուրբ խոհերից էր ներշնչված։
Նա հավատաց և այդ պահից սկսյալ
Չհանդուրժեց պիղծ հավատը հեթանոս
Ու կշտամբեց մարդկանց թարքերը բարքերը եղծյալ։
Երեք կանայք, որ տեսար մոտն անվի աջ,
===Երգ քսանմեկերորդ===
<poem>
Պատրաստ էի կատարելու ես հլու
Ուշագրավ նոր ոլորտում երկնային
Այն, ինչ նա ինձ կթելւսդրեր կթելադրեր անելու։
Այս երկնքում, որ դառնում է երկրի շուրջ
Եվ այդ ուժը միանալով իմ մտքին,
Ինձ այնքան է վերացնում ինձանից,
Որ հասցնում է մինւչև մինչև նրա Ակունքին։
Այդտեղից է բխում խինդըս խանդավառ,
Եվ այն լույսը, որով շողամ շողում եմ այստեղ,
Համազոր է հայեցությանն իմ պայծառ։
Անկարող է գոհացում տալ քո հարցին.
Զի քո հարցը այնքան շատ է խորանամ խորանում Անդունդի մեջ հավերժական խորհարդիխորհուրդի,
Որ մարդկային մտքից հեռու է մնում։
Նրա խոսքերն ընդհատեցի ընդհուպ ես,
Եվ այդ հարցը արդեն մի կողմ թողնելով,
Նրան հարցրի, թե ինքն ոքվ ով էր իսկապես։
«Ոչ շատ. հեռու քո հայրենի, քաղաքից,
Ծովափերի միջև երկու՝ կան լեռներ
Այնքան, բարձըր, որ անցնում են ամպերից,
===Երգ քսաներկուերորդ===
<poem>
Զարմանքից ու ահից դարձա մերձավոր
Իմ տիրուհուն, ինչպես փոքրիկ երեխան
«Չգիտե՞ս, որ երկնքում ես հիմա դու,
Չգիտե՞ս, որ այստեղ սուրբ է ամեն ինչ
Եվ ամեն ինչ բխում սիրուց կենաստու։ կենսատու։
Արդ դատիր, թե ինչքան հուզեր պիտի քեզ
Որ անպայման դու կտեսնես չմեռած։
Երկնի –սուրը սուրը ոչ շատ աարագ արագ է կտրում,
Ոչ շատ դանդաղ, բացի նրա կարծիքից,
Ով անձկությամբ կամ վախով է սպասում։
Որ ծնում է հույզեր, գործեր սրբազան։
Այստեղ են ողջ իմ եղբայրները, որոնք
Հոգով, մարմնով վանքերի մեջ փակվեցին»։
Ո՛վ ջինջ աստղեր, ո՛վ վառ լույսեր դուք անշեջ,
Ձեզնից եմ ես անտարակույս ստացել
Մեծ կամփոքըր կամ փոքըր հանճարը, որ կա իմ մեջ։
Ձեզ հետ ծագում և ձեզ հետ էր մայր մտնում
===Երգ քսաներեքերորդ===
<poem>
Ինչպես թռչունն, ուստերի մեջ ծվարած,
Իր ձագերի բույնի մոտ է անցկացնում
Պիշ նայելով, թե այգը երբ է բացվում,—
Այսպես կանգնած սպասում էր տիիուհիստիրուհիս,
Հայացքն ուղղած դեպի այն կողմն երկնքի,
Ուր արևը դանդաղընթաց է գալիս։
===Երգ քսանչորսերորդ===
<poem>
«Ո՛վ կոչեցյալք օրհնյալ Գառի ընթրիքի,
Ուր այնպիսի սնունդ եք դուք ստանում,
Դիմելով դեպ իմ տիրուհին հիազմայլ։
Որին Տերը բանալիները հանձնեց,
Ցած բերելու այս բարձունքից ցնծալից,
«Եթե պետք է իմ հավատը ճշմարիտ
Խոստովանեմ նախամարտկիդ վեհւսգույնվեհագույն,
Ապա ես քեզ կարտահայտվեմ աներկմիտ,—
Եվ այդ մասին ոչ մի կասկած չունեմ ես»։
Եվ նա ասաց խորքից լույսի իր պայծաոպայծառ.
«Որտեղի՞ց քեզ այդ գոհարը թանկագին,
Որը հիմքն է ամեն գործի բարերար»։
Այնժամ նրան ես ասացի. «Սուրբ Հոգու
Շունչը առատ, որ սփոված սփռված է բոլոր
Էջերի մեջ Մատյանների Սուրբ երկու,
Եվ ես. «Եթե աշխարհն առանց հրաշքի
Որ այլ փաստերն երևում են փանաքի.
===Երգ քսանհինգերորդ===
<poem>
Եթե մի օր այս պոեմը սրբազան,
Որին երկինքն ու երկիրը ձեռք տվին,
Հարկ է, որ մեր ճաճանչներից զորանա»։
Երկրորդ հոգուց այս խրախույսն ինձ. տրվեց.
Եվ հայացքըս ես ուղղեցի վեհերին,
Որոնց լույսը ինձ նախապես շլացրեց։
Ու տեսնելով այս բուն պալատը վերին,
Որից երկրում սեր է ծագում առ բարին։
Այդ հարցերին ինքը կտա պատասխան,
Քանզի դրանք դժվարին ու կնճոոտ կնճռոտ չեն,
Եվ Աստուծո շնորհն օգնի թող նրան»։
===Երգ քսանվեցերորդ===
<poem>
Կուրանալուց մինչ վախենում էի ես,
Այն վառ լույսից<ref>''Այն վառ լույսից'' — Հովհաննես առաքյալի լույսից։</ref>, որ ինձ այդպես շլացրեց,
Զի տիրուհիդ, որ քեզ վերև է տանում
Աստվածային այս մարզերով լուսեղեն,
Անանիայի ուժը ունի իր աչքում»<ref>''Անանիայի ուժը ունի իր աչքում'' — Բեատրիչեն իր նայվածքով կարող է Դանտեին վերադարձնել տեսողությունը, ինչպես Քրիստոսի աոաջին առաջին հետևորդներից Անանիան Պողոս առաքյալին վերադարձրեց տեսողությունը, երբ նրան մկրտեց («Գործք առ.» Թ, 10-12)։</ref>։
Ես ասացի. «Թող դարմանվեն վաղ կամ ուշ
Այս բոլորը, ասվածի հետ միասին,
Ինձ դուրս բերին մոլար մոլոր սիրո օվկիանից
Եվ ճշմարիտ սիրո ափը հանեցին։
===Երգ քսանյոթերորդ===
<poem>
«Փառք Հոր, Որդւոյ, Հոգւոյն Սրբոյ» օրհներգեց
Դրախտն ամբողջ ձայնով այնպես դյութական,
Ինձ թվում է, թե իմ տեսածը բոլոր
Համակում էր զմայլանքով անսովոր։
Առջևս էին չորս ջահերը լուսավոր,
Իսկ այն ջահը, ոը առաջինն երևաց,
Սկսեց դառնալ ավելի վառ ու բոսո բոսոր
Եվ նա այնպես փոխվեց, ինչպես կփոխվեր
Այս անոթում, տերևներն էլ՝ մյուսներում։
Ագահությո՛ւն, մարդկանց այնպես ես սուզոլ սուզել
Քո անդնդում, որ ոչ մեկը չի կարող
Իր աչքերը քո աչքերից դուրս հանել։
===Երգ քսանութերորդ===
===Երգ քսանիններորդ===
<poem>
Երբ Լատոնի երկու որդիք ակնաթով,
Մեկը Խոյին, մյուսը Կշռին միացած,
Բայց քանի որ մարդիկ երկրում պնդում են,
Թե բնությանն բնությունն հրեշտակների այնպես է,
Որ նրանք միտք, հիշողության, կամք ունեն,
Բայց վեղարում կա այնպիսի մի թռչուն,
Որ ամբոխը եթե տեսնի՝ կիմանա,
Թե իզուր է ինքն սպսաում սպասում թողություն։
Հիմարությունն այնքան աճել է երկրում,
Անհնար է ճշտել թիվը բազմության։
Լույսն ԱոաջինԱռաջին, որը բաշխվում է նրանց,
Նրանք այնքան բազմակերպ են ընկալում,
Որքան թիվը բազմապատիկ է յուրյանց։
===Երգ երեսուներորդ===
<poem>
Մոտ վեց հազար մղոն հեռու մեր երկրից
Բոցավառ է դառնում ժամը վեցերորդ,
Ավարտում է նյութն իր դժվար մատչելի։
Եվ նա խոսեց ինչպես փութկոտ աևաջնորդառաջնորդ.
«Մենք մեծագույն մարմնից արդեն դուրս ելանք
Ու բարձրացանք երկինքը ջինջ, լուսահորդ։
Այսպես շուրջըս ճայթռեց մի լույս բոցավառ
Եվ պարուրվեց ինձ այնպիսի շողյունով,
Որ ոչ մի բան չէր երեում երևում ինձ իսպառ։
«Այս երկինքը խաղաղեցնաղ սերն անհուն
===Երգ երեսունմեկերորդ===
<poem>
Այսպես տեսքով բացված վարդի սպիտակ
Ինձ երևաց այն սուրբ փաղանգը, որին
Երանելի հոգիները նոր ու հին,
Որոնցով է ւցված լցված երկինքն այս խաղաղ,
Բոլորեքյան նայում էին նույն Կետին։
===Երգ երեսուներկուերորդ===
<poem>
Հայեցողն այն իր տեսիլքով վերացած,
Հոժարակամ ուսուցչի դեր ստանձնեց
Մանուկները, որ վաղաժամ են մեռել,
Առանց հատուկ պատճառի չէ, որ այստեղ
Երանության տարբեր չափէր էն չափեր են գտել։
Արքան, որի արքայությունն երկնային
Այնքան լի է ցնծությունով ու սիրվսիրով,
Որ ոչ ոք չի կարող ցանկալ ավելին,
Եվ մեր հայացքն ուղղենք Սիրույն Վեհագույն,
Որպեսզի դու ըստ կարելվույն խորանաս
Նրա պայծառ էությյսն էության մեջ գերագույն։
Բայց որպեսզի խորանալու փափագով
===Երգ երեսուներեքերորդ===
<poem>
«Ո՛վ մայր կուսան և դուստըր քո զավակի,
Խոնարհ ու վեհ քան ամենայն արարած,
Ո՛վ Տիրամայր, այնքան մեծ ես ու բարի,
Որ առանց քեզ շնորհ հայցել՝ կլիներ
Ինչպես թռչել ուզել աոանց առանց թևերի։
Դա ոչ միայն քո բարությամբ օգնում ես
Թե կարենամ մի բան հիշել տեսիլքից
Եվ որոշ բան այս տողերում հնչեցնել,
Մարդիկ մի բան կհասկանան քո փաոքից։փառքից։
Թե հայացքս հառեր նրա ցոլքին վառ,
Ո՛վ հորդ շնորհ, որ ինձ դարձրիր ընդունակ
Թափանցելու Հավերժ Լույսի մեջ այնքան,
Որ սպաովեց սպառվեց տեսության ուժն իմ համակ։
Տեսա Նրա խորության մեջ ընդգրկված
