Changes

― Ահա, խնդրեմ։ Ես խղճում էի Կոնին, բայց ոչնչով չէի կարող օգնել, որովհետև անմիջապես բախվում էի նրա երկու սևեռուն գաղափարներին՝ միակ փրկությունը Հարավային Ամերիկան է, և նա չի սիրում Փարիզը։ Առաջին միտքը նա կարդացել էր ինչ֊որ գրքում, թերևս՝ երկրորդը նույնպես։

― Տեսնենք։ Այս քաղաքում նախօրորք նախօրոք ոչինչ չես իմանա։

― Օ, մադմաուզել մադմուազել Հոբին, ― ասաց Ֆրենսիս Քլայնը, ― ֆրանսերեն շատ արագ և վարժ խոսելով, որն ի տարբերություն միսիս Բրեդոքսի, ոչ զարմանում էր, ոչ էլ հպարտանում իր ֆրանսերենով, ― ասացեք, դուք վաղո՞ւց եք Փարիզում։ Ձեզ այստեղ դո՞ւր է գալիս։ Դուք սիրում եք Փարիզն, այնպես չէ՞։

Պարզվեց դա մի «Bal Musette»<ref>Bal Musette ― էժանագին պարասհրահ պարասրահ (ֆր․)։</ref> էր։ Montagne Sainte Genevieve փողոցում։ Շաբաթական հինգ օր երեկոներն այստեղ պարում էին Պանթեոնի շրջանի բանվորները, իսկ շաբաթը մի երեկո այն դառնում էր ազատ պարասրահ։ Երկուշաբթի երեկո պարասրահը փակ էր։ Երբ մենք եկանք, դռան մոտ նստած ոստիկանից, պարասրահի տիրոջից ցինկապատ վաճառասեղանի ետև կանգնած նրա կնոջից բացի, այնտեղ մարդ չկար։ Մեր ներս մտնելուն պես, վերևի հարկից իջավ տանտիրոջ աղջիկը։ Սենյակում սեղաններ և երկար նստարաններ էին դրված, իսկ հեռու, այդ մեծ սրահի ծայրին պարի հարթակն էր։

― Շնորհակալություն , կխմեմ։

― Ինչ֊որ մեկը նրան տարավ։ Շատ սիրունիկն էր։ Հիանալի տիրապետում էր փարիզյան ժարգոնին։ Նստիրմ Նստիր, արի մի֊մի գավաթ խմենք։

Դուրս եկա փողոց և քայլեցի դեպի Սեն֊Միշել բուլվար, անցա «Ռոտոնդ» սրճարանի դեռ մարդաշատ սեղանիկների մոտով, նայեցի փողոցի մյուս կողմում գտնվող «Դոմ» սրճարանին, որի սեղանիկներն արդեն գրավել էին ամբողջ մայթը։ Ինչ֊որ մեկն այդ սեղանիկների մոտից ինձ ձեռքով արեց, չտեսա ով էր, և շարունակեցի ճանապարհս։ Ուզում էի տուն հասնել։ Մոնպարռնաս Մոնպառնաս բուլվարն ամայի էր։ Լավին «Լավին» ռեստորանն արդեն փակ էր, իսկ «Քլոզերի դը Լիլա» ռեստորանի առջև արդեն հավաքում էին սեղանները։ Անցա Նեյի արձանի մոտով, որ կանգնած էր շագանակենիների կանաչ տերևների մեջ, աղեղնավոր լամպերի լույսով լուսավորված։ Պատվանդանի մոտ դրված էր թառամած կարմիր ծաղկեպսակ։ Կանգ առա և կարդացի ժապավենի վրայի մակագրությունը՝ բոնապարտիստական խմբերից էր, և ամսաթիվն էլ կար, որը չեմ հիշում։ Հոյակապ էր այդ մարշալ Նեյն իր բոտֆորտներով, սուրը թափահարելով շագանակների թարմ, կանաչ տերևների մեջ։ Ես ապրում էի հենց դիմացը, Սեն֊Միշել բուլվարի սկզբում։

Դռնապանի սենյակում լույսը վառվում էր, դուռը բախեցի, և նա տվեց ինձ իմ թղթակցությունը։ Բարի գիշեր մաղթեցի այդ կնոջն ու բարձրացա վերև։ Երկու նամակ էր և մի քանի լրագիր։ Դրանք աչքի անցկացրի ճաշասենյակում գազե լապտերի լույսով։ Նամակներն Ամերիկայից էին։ Մեկը բանկային հաշիվ էր։ Մնացել էր 2432 դոլար և 60 ցենտ։ Վերցրի չեկի գրքույկս, հանեցի վերջին չորս չեկերի գումարը, որ դուրս էի գրել այդ հաշվից հետո, և հաշվեցի, որ մնացորդը կազմում է 1832 դոլար 60 ցենտ։ Այդ գումարը գրեցի նամակի հակառակ երեսին։ Մյուս նամակը ամուսնության ծանուցում էր։ Միստր և միսիս Ալոիզիուս Քիրբիները հայտնում էին իրենց դստեր՝ Քեթրինի ամուսնության մասին։ Ես չէի ճանաչում ոչ այդ աղջկան, ոչ էլ նրան, ու ում հետ ամուսնանում էր։ Հավանաբար նրանք այդպիսի ծանուցագրեր տարածել էին քաղաքով մեկ։ Ծիծաղելի անուն էր։ Վստահ եմ, որ եթե Ալոիզիուս անունով մեկին ճանաչեի, չէի կարող մոռանալ։ Լավ կաթոլիկական անուն էր։ Ծանուցագրի վրա զինանշան կար։ Ինչպես Զիզին՝ հույն դուքս։ Եվ կոմսը։ Կոմսն էլ ծիծաղելի էր։ Բրեթն էլ՝ լեդի Էշլի։ Գրողի ծոցը Բրեթը։ Գրողի ծոցը լեդի Էշլին։

Առավոտյան բուլվարով քայլեցի մինչև Սուֆլո փողոց և մի գավաթ սուրճ խմեցի բրիոշով։ Սքանչելի առավոտ էր։ Լյուքսեմբուրգյան պարտեզի շագանակենիները ծաղկել էին։ Զգացվում էր վաղ առավոտի զովությունը ցերեկվա շոգից առաջ։ Սուրճ խմելու ընթացքում աչքի անցկացրի առավոտյան լրագրերը և մի սիգարետ ծխեցի։ Ծաղկավաճառ կանայք գալիս էին շուկայից և դասավորում իրենց օրվա ապրանքը։ Անցնում էին ուսանողները՝ ոմանք իրավաբանական ինստիտուտ, ոմանք Սորբոն։ Բուլվարով անընդհատ անցնում էին տրամվայներ, աշխատանքի շտապող մարդիկ։ Նստեցի ավտոբուս և վերջին հարթակում կանգնած հասա մինչև Մադլեն եկեղեցին։ Այստեղից Կապուցինների բուլվարով քայլեցի մինչև Օպերա և հասա իմ խմբագրություն։ Անցա թռչող գորտեր և խաղալիք բռնցքամարտիկներ վաճառողների կողքից։ Քայլերս թեքեցի, որպեսզի ոտքս չդնեմ թելի վրա, որով վաճառողի աղջիկը շարժան շարժման մեջ էր դնում բռնցքամարտիկներին։ Նա կանգնել էր երեսը շրջած, թելերը իրար միացրած ձեռքերի մեջ։ Վաճառողը համոզում էր երկու զբոսաշրջիկների, որ գնեն խաղալիքը։ Եվս երեք զբոսաշրջիկ մոտեցան և նայում էին։ Ես քայլում էի մի մարդու ետևից, որը գլանը գլորելով խոնավ տառերով գրում էր մայթին CINZANO։ Շուրջբոլորս մարդիկ աշխատանքի էին շտապում։ Հաճելի էր զգալ, որ գնում ես աշխատանքի։ Կտրեցի փողոցն ու թեքվեցի դեպի իմ խմբագրությունը։

Ռեստորանում պատվիրեցինք խորտիտիկներ խորտիկներ և գարեջուր։ Մատուցողը սառը գարեջուր բերեց բարձր կավե գավաթներով։ Գարեջուրը շատ սառն էր և գավաթի եզրերին մանր ջրակաթիլներ էին գոյացել։ Բազմազան խորտիկներ մատուցեցին։

― Չգիտեմ։ Այլևս նրանց հետ կապ չունեմ։ Ոչ մի կապ չունեմ։ ― Նա առաջ թեցվեց թեքվեց և նայեց աչքերիս մեջ։

― Հենց այնպես, ուզում էի իմանալ, թե դուք ինչ կանեիք։ Ձեր գլուխը եկած առաջին միտքը։ Թեկուզ դա հիմարություն լիներ։

― Ինչի՞ մասին էիք խոսում։ Քա Քո Անգլիա գնալո՞ւ։

― Ֆրենսիս, աստծո սիրուն, լռիրի։լռիր։

― Լսիր, Ռոբերտ, սիրելիս։ Թույլ տուր մի բան ասեմ։ Չես նեղանա, այնպես չէ՞։ Երբեք կռիվ ու վեճեր մի սարքիր սիրածդ կանանց հետ։ Աշխատիր նրանց հետ չկռվել։ Որովհետև առանց լաց լինելու դու չես կարողանում կռվել, իսկ երբ լաց ես լինում, սկսում ես ինքդ քեզ խղճալ ու այլևս չես կարողանում հիշել ու հասկանալ, թե ինչ են ասում քեզ։ Այդպես դու երբեք ոչ մի երկխոսություն միտքդ չես պահի։ Աշխատիր չհուզվել։ Գիտեմ, դա շատ դժվար է։ Բայց հիշիր, չէ՞որ չէ՞ որ դա պետք է անես հանուն գրականության։ Ահա ես։ Ես գնում եմ Անգլիա առանց մի առարկության։ Եվ դա նորից հանուն գրականության։ Բոլորս պարտավոր ենք օգնել երիտասարդ գրողներին։ Դուք համաձայն չե՞ք, Ջեյք։ Բայց դուք երիտասարդ գրող չեք։ Իսկ դո՞ւ, Ռոբերտ։ Դու երեսունչորս տարեկան ես։ Ասենք, կարծեմ մեծ գրողի համար դա շատ չէ։ Հիշենք Հարդիին։ Հիշենք Անոտոլ Ֆրանսին, որը հենց վերջերս մահացավ։ Բայց Ռոբերտը գտնում է, որ Ֆրանսը այնքան էլ մեծ գրող չէ։ Դա նրա ֆրանսիացի ընկերներն են նրան ասել։ Նա ինքը ֆրանսերեն այնքան էլ լավ չի կարդում։ Նա քո չափ տաղանդավոր չէր, չէ՞, Ռոբերտ։ Ինչ ես կարծում, նա էլ կարիք ունեցե՞լ է նյութ որոնելու։ Եվ քո կարծիքով նա ի՞նչ էր ասում իր սիրուհիներին, երբ չէր ուզում ամուսնանալ։ Հետաքրքիր է, նա նո՞ւյնպես լաց էր լինում։ Օհ, ահա թե ինչ անցավ մտքովս։ ― Նա շուրթերին մոտեցրեց ձեռնոցով ձեռքը։ ― Ջեյք, ես գիտեմ, թե Ռոբերտն ինչու չի ուզում ամուսնանալ ինձ հետ։ Հիմա հանկարծ հասկացա։ Ինձ համար այդ հայտնությունը եղավ «Սելեքտ» սրճարանում։ Իսկապես միստիկա։ Կգա ժամանակ, այստեղ հուշատախտակ կկախեն։ Ինչպես Լուրդում։ Ռոբերտ, ասե՞մ։ Դե, լսիր։ Դա շատ պարզ բան է։ Զարմանում եմ, թե ինչո՞ւ առաջ գլխի չեմ ընկել։ Բանն այն է, որ Ռոբերտը միշտ ուզեցել է սիրուհի ունենալ, ու եթե նա ինձ հետ չէր ամուսնանում, ուրեմն սիրուհի ուներ։ Կասեին․ «Նա արդեն երկու տարի է, նրա սիրուհին է»։ Իսկ եթե ամուսնանար, ինչպես որ խոստացել էր, դրանով էլ ռոմանտիկան կվերջանար։ Չե՞ք կարծում, որ ես շատ ճիշտ գտա պատճառը։ Այդպես է որ կա։ Դե, նայեք նրան ու ասեք, որ դա այդպես չէ։ Ջեյք, ո՞ւր եք գնում։

― Ուիրշ ի՞նչ կկամենաիքկկամենայիք, պարոն։

― Այս գինի գինին շատ է լավը կենաց խմելու համար, սիրելիս։ Պետք չէ այս գինուն կրքեր խառնել։ Համը կփչանա։

― Երևում է այնքան էլ շատ բան չեք տեսեկ տեսել կյանքում։

― ԵբերմնԵրբեմն, սիրելիս։ Եվ վիրավորվել եմ նետերից։ Դուք երբևէ նետից առաջացած վերք տեսե՞լ եք։

― Գրողի ծոցը գնացեք ձեր այդ լռույան լռության հետ, ― ասաց Բրեթը։ ― Չես հասկանում, թե ինչու են տղամարդիկ միշտ լռություն սիրում։

Բրեթը, մանթոն հագին, մոտեցավ սեղանին։ Նա համբուրեց կոմսին և, ձեռքը նրա ուսին դնելով, թույլ չտվեց նրան ոտքի կանգնել։ Երն Երբ դռնից դուրս էինք գալիս, ետ նայեցի ու տեսա, որ կոմսի սեղանի շուրջ արեն երեք աղջիկ էին նստած։ Մենք նստեցինք մեծ մեքենան։ Բրեթը վարորդին ասաց իր հյուրանոցի հասցեն։

Նա արագ շրջվեց ու մտավ հյուրանոց։ Վարորդն ինձ տարավ տոն։ տուն։ Նրան քսան ֆրանք տվեցի, նա ձեռքը տարավ գլխարկին ու ասաց․ «Բարի գիշեր, պարոն»։ Մեքենան շարժվեց։ Սեղմեցի դռան զանգը։ Դուռը բացվեց, բարձրացա իմ բնակարանը ու անկողին մտա։

― Դե, ― ասացի, ― ուրեմն լա՞վ ճամբփորդեցիր։ճամփորդեցիր։

― Վերջ տուր, ― ասացի ես։ ― Կգնանք ու տեղի տեղը տեղին կճաշենք։

― Չմոռանաք, ժամը տասի մոտ «Սելեքտ»։ Թող նա էլ գա։ Մայլն Մայքլն էլ է լինելու։

Ճաշեցինք մադամ Լըկոնտի ռեստորանում, որ գտնվում էր կղզու հեռավոր մասում։ Ռեստորանը լցված էր ամերիկացիներով, և մենք ստիպված էինք կանգնել ու սպասել ազատ տեղի։ Ինչ֊որ մեկը մադամ Լըկոնտի այդ ռեստորանը մտցրել էր Ամերիկյան կանացի ակումբում առաջարկվող ցուցակի մեջ՝ որպես փարիզյան առափնյակում գտնվող հետաքրքիր մի ռեստորան, որ դեռ հայտնի չէ ամերիակցիներինամերիկացիներին, և ահա այդ պատճառով մենք մոտ մի երեք քառորդ ժամ ստիպված էինք սպասել ազատ սեղանի։ Բիլլն այստեղ ճաշել էր 1918 թվականին, հաշտության հայտարարությունից անմիջապես հետո, և մադամ Լըկոնտը՝ նրան տեսնելուն պես իրար անցավ․

― Դուք կարծեմ ամերիկացինե՞ր եք, ― հարցրեց ամուսինը։ ― Հաճելի՞ ճամբորդություն ճամփորդություն է։

― Էհ, այդպես որ գնա Կլանին<ref>Նկատի ունի ժամանակակից Կու֊կլուս֊կլանըԿու֊կլուքս֊կլանը, որ կազմակերպել էր 1915 թ․ մեթոդիստական քարոզիչ Ու․ Սայմոնը։</ref> էլ կմիանանք։

― Զգույշ եղեք զլամարտերի ցլամարտերի ժամանակ։

Կառքը կանգ առավ հյուրանոցի առջև, մենք իջանք և մտանք հյուրանոց։ Հյուրանոցը վատ չէր, աշխատողներն էլ շատ բարեհամբյուր բարեհամբույր էին, և ես ու Բիլլը ստացանք մեկական փոքրիկ հարմարավետ սենյակ։

― Լավ կանի, որ վերջ տա իր այդ հրեական ձևերին ու իրեն չերեվակայի։չերևակայի։

― Ասրտվա՜ծ Աստվա՜ծ իմ, ― ասաց նա։ ― Ինչ զզվելի դեմք է։

― Ես այնտեղ եղել եմ, ― ասաց նա։ ― Եղել եմ Չիկագոյում, Սենթ֊Լուիսում, Քանզաս֊Սիթիում, Դենվերում, Լոս֊Անջելոսում, Սոլթ֊Լեյք֊Սիթիում։ ― Նա ջանադրորեն թվարկում էր բոլոր քաղաքները։

Ճանապարհը շարունակ դեպի վեր էր բարձրանում։ Տեղանքը մերկ էր, կավահող, այս ու այն կողմ քարեր էին ցցված։ Ճանապարհաեզրին խոտ էր աճում։ Ետ նայելով, տեսնում էինք միայն ներքևում սփռված հովիտը։ Հեռվում, սարալանջերում երևում էին դաշտերի կանաչ, և շագանակագույն քառակուսիները։ Հորիզոնը փակում էին լեռները՝ գորշ, տարօրինակ ուրվագծերով։ Մեր բարձրանալուն հետ, շրջապատի պատկերը փոխվում էր։ Ավտոբուսը, դանդաղ վեր էր սողում զառիվեր ճանապարհով, և հարավում երևում էին նոր լեռներ։ Հետո ճանապարհը սկսեց ցած իջնել, հավասարվեց և մտավ անտառ։ Դա խցանի կաղնու անտառ էր, և արևի ճառագայթները խրձերով ներս էին թափանցում տերևների արանքից, իսկ անտառի խորքում, ծառերի տակ արածում էին անասուններ։ Հետո դուրս եկանք անտառից, ճանապարհը նորից սկսեց բարձրանալ, և մեր առջև բացվեց ալիքաձև կանաչ հարթավայր, որի ետևում վեր էին խոյանում մու մութ լեռները։ Դրանք նման չէին շագանակագույն, արևից կիզված այն լեռներին, որ մնացին ետևում։ Դրանք ծածկված էին անտառով, որի գլխին իջնում էին ամպերը։ Ցանկապատներով կտրատված կանաչ հովիտը տարածվում էր հեռու, և այն հարավից դեպի հյուսիս կտրող ճանապարհը սպիտակին էր տալիս հովիտը երկու կողմից եզերող ծառերի մեջ։ Երբ հասանք բարձրունքի գագաթին, մեր առջև բացվեցին Բուրգետեի կարմիր տանիքներով սպիտակ տները, որ շարվել էին հարթավայրում, իսկ նրանց ետևում, ամենամթին լեռան բարձունքին փայլեց Ռոնսեվալի վանքի գորշ թիթեղյա տանիքը։

― Մի՞թե չես ցուցաբերի գոնե փոքր֊ինչ խաղր ծաղր ու գութ։

Արահետը տարավ մեզ դեպի գետի վրա գցված գերանը։ Գերանը տաշած էր և ցած ճկած մի մատղաշ ծառ բազիրքի բազրիքի դեր էր կատարում։ Գետակի մոտ, ծանծաղ փոքրիկ լճակի ավազոտ հատակին սևին էին տալիս շերեփուկները։ Բարձրացանք զառիվեր ափն ու նորից քայլեցինք ալիք֊ալիք տվող մարգագետիններով։ Ետ նայելով, տեսանք Բուրգետեի սպիտակ տներն ու կարմիր տանիքները, տեսանք սպիտակ ճանապարհը, որի վրայով բեռնատար մեքենա էր գնում՝ օդի ամպ բարձրացնելով։

Բիլլը նստեց, բացեց պարկը ու մի մեծ իշխան դրեց խոտին։ Նա հենեց հանեց ևս երեք հատ՝ մեկը մեկից մեծ, ու շարեց իրար կողքի, ծառի ստվերում։ Նրա դեմքը քրտնած էր, բայց շատ երջանիկ արտահայտություն ուներ։

― Իսկ ցրելից ցլերից ի՞նչ կա։

― Շա՞տ ձուկ բռեցիքբռնեցիք, ― հարցրեց Մայքը։ ― Մենք ուզում էինք միանալ ձեզ։

― Իմ կարծիքով ես ունեմ բոլոր այն մեդալները, որ պիտի ունենայի, բայց ինքս երբեք չեմ խնդրել, որ ինձ մեդալ տան։ Մի անգամ մեծ ճաշկերույթ էին կազմակերպել և սպասում էին, որ պետք է գա Ուելսի արքայազնը, հրավիրատոմսի վրա գրված էր, որ բոլորը պետք է լինեն իրենց շքանշաններով և մեդալներով։ Ես, իհարկե, ոչ մի մեդալ էլ չունեի, մտա իմ ծանոթ դերձակի մոտ, ցույց տվեցի հրավիրատոմսս, նա, բնականաբար, հարգանքով լցվեց իմ նկատմամբ, ես էլ դրանից օգտվեցի ու ասացի նրան․ «Դուք պետք է ինձ համար մի քանի մեդալ գտնեք»։ Նա ասաց․ «Ի՞նչ մեդալներ, պարոն»։ Իսկ ես ասացի․ «Միևնույն է, ինչ որ լինի, միայն թե մի քանի հատ գտեք ինձ համար»։ Իսկ նա ասում է․ «Ինչ իմանամ» իմանամ։ Մի՞թե դուք կարծում եք, թե ես ժամանակ եմ կորցնում բանակային այդ հիմար թերթերը կարդալով։ Տվեք ինչ ուզում եք, միայն որքան կարելի է շատ։ Ինքներդ ընտրեցեք»։ Նա էլ հենց տվեց ինձ մեդալներս, շատ փոքրի մեդալներ, ամբողջ մի տուփ, ես այդ տուփը գրպանս դրեցի, ու մոռացա դրա մասին։ Իհարկե, գնացի ճաշկերույթին, բայց հենց այդ երեկո սպանել էին Հենրի Ուիլսոնին, և ոչ արքայազնն էր եկել, ոչ թագավորը, ու շքանշան֊մեդալի պետք էլ չկար։ Բոլոր տղաները չարչարվելով իրենց մեդալներն էին հանում, իսկ իմս գրպանումս էր։

Կորալլի դարպասի մոտ երկու տղամարդ տոմսերն էին վերցնում ներս մտնողներից։ Մենք ներս մտանք։ Ցանկապատից ներս ծառեր էին աճում և մի ցածր քարե տուն կար։ Բակի ծայրին երևում էին կորրալի պատը՝ անցքերով, որ հրակնատների նման շարված էին երկու անասնանոցներից յուրաքանչյուրի ճակատամասին։ Պատին մի աստիճան էր հենած, որով մարդիկ բարձրանում էին ու կանգնում երկու անասնանոցների միջև ընկած լայն միջնորմին։ Երբ մենք ծառերի տակ աճած խոտի վրայով մոտենում էինք սանդուղքին, անցանք մեծ, մոխրագույն ներկած վանդակների մոտով, որոնց մեջ ցլեր էին էին։ Յուրաքանչյուր վանդակի մեջ ցուլ էր։ Դրանց գնացքով բերել էին կաստիլյան ցլաբուծարանից, կայրանում կայարանում բեռնաթափել էին ապրանքատար բաց վագոններից և բերել այստեղ, որպեսզի վանդակներից բաց թողնեն կորրալ։ Ամեն վանդակի վրա գրված էր ցլաբուծարանի տիրոջ անունն ու նշանը։

― Չէի ասի, թե ուրած ուրախ տեսք ունեն, ― ասաց Բրեթը։

― Դուք ա՞յդ կարծիքին եք, ― ասաց Մայքը։ ― Իսկ ինձ թվում է, որ ձեզ դուր կգար եզ լինել, Ռովերտ։Ռոբերտ։

― Պահվածքից լավ է չխոսես, ― ասաց Բրրեթը։ Բրեթը։ ― Դու ինքդ էլ մի երևելի պահվածք չունես։

― Գնանք, ՌոբերՌոբերտ, ― ասաց Բիլլը։

― Ինչո՞ւ եք շարունակ նրա ետևիվ ետևից քարշ գալիս։

Չգիտեմ, թե ժամը քանիսին պառկեցի։ Հիշում եմ, որ հանվեցի, հագա խալաթս և պատշգամբ դուրս եկա։ Գիտեի, որ շատ եմ խմած, ու երբ սենյակ մտա, վառեցի գլխավերեվիս գլխավերևիս լամպն ու սկսեցի կարդալ։ Կարդում էի Տուրգենեև։ Երևի մի քանի անգամ կարդացի վերջին երկու էջը։ Դա մի պատմվածք էր «Որսորդի հիշատակարանից»։ Այդ պատմվածքը ես կարդացել էի, բայց ինձ թվում էր, թե առաջին անգամ եմ կարդում։ Գնալով բնության պատկերներն ուրվագծվում էին ավելի ու ավելի պարզ, գլխումս եղած ծանրությունն անցնում էր։ Դեռ շատ հարբած էի և չէի ուզում աչքերս փակել, որովհետև սենյակը կսկսեր պտտվել։ Եթե շարունակեմ կարդալ, այդ զգացումը կանցնի։

Ցերեկը կրոնական մեծ թափոր անցավ։ Սուրբ Ֆերմինին եկեղեցուց եկեղեցի էին տանում։ Թափորին մասնակցում էին քաղաքի բոլոր աստիճանավորները՝ քաղաքացիական և հոգևորական։ Մենք նրանց չէինք տեսնում, բազմությունը շատ֊շատ էր։ Թափորի առջևում և վերջում պարում էին riau-riau: Բազմության մեջ առանձնանում էր պարողների խումբը՝ դեղին վերնաշապիկներով։ Միակ բանը, որ մեզ հաջողվեց տեսնել այդ թափորից՝ մայթերն ու հրապարակամերձ փողոցները հեղեղած հոծ բազմության միջից, մի երեսուն ֆուտ բարձրությամբ փայտե հնդկացիներն էին և նույնպիսի մավրերը, թագավորն ու թագուհին, որ հանդիսավոր վալս էին պարում roauriau-riau հնչյունների տակ։

Ներսում աղաղած աղած կաշու և տաք ձյութի հոտ էր գալիս։ Մի մարդ անկյունում նստած տրաֆարետով մակագրություններ էր անում պատրաստի տիկերի վրա։ Տիկերը խրձերով կախված էին առաստաղից։ Ինձ այդտեղ բերող մարդը վերցրեց մի տիկ, փչեց, ամուր ամրացրեց կափարիչը և կանգնեց վրան։

― Մարդ նվասվե՞ց։վնասվե՞ց։

― Ես քեզ հետ կգամ, ― ասաց ԲիլլըԲիլլը։

Մենք շնորհակալություն հայտնեցինք նրան։ Ի՞նչ կարող էինք մենք հարցնել։ Տղան տասնինը տարեկան էր, մենակ, եթե չհաշվենք ծառային և երեք ձրիակերներին, և մի քանի րոպե հետո սկսվելու էր ցլամարտը։ Ասացինք նրան․ «Mucha suerte»,<ref>Հաջողություն ենք մաղթում(իսպ․)։</ref> ձեռքը սեղմեցինք և դուրս եկանք։ Երբ ծածկում էինք դուռը, նա կանգնած էր շատ ուղիղ, գեղեցիկ և օտարացած, մեն֊մենակ սենյակում, որտեղ նստած էին նրա ձրիակերները։

― Դա կարևոր չէ, ― ասաց Բիլլը։ ― Տհաճը շատ շուտով դադրում դադարում ես նկատել։

― Ես չտեսա, որ նա մի սխակ սխալ շարժում անի, ― ասաց Բրեթը։

― Իսկապես՞Իսկապե՞ս, ― ասաց Բրեթը։ Նա առաջ եկավ ու արմունկները հենեց արգելապատին։ Ռոմերոն ձեռքի շարժումով իր պիկադորներին նշան արեց անցնել իրենց տեղերը ու կանգնել էր մենակ, թիկնոցը պարզած, մարզահրապարակի վրայով հայացքը սևեռած այն կետին, որտեղից պետք է դուրս գար ցուլը։

― Այս ցլամարտեերը ցլամարտերը բավականին հոգնեցնում են, ― ասաց Բրեթը։ ― Ես թուլացել եմ, ոնց որ մի լաթի կտոր։

― Ես էլ եմ նրան տեսել, ― ասաց Մոնտոյան։ ― Ապա լռեց։ Շարունակում էի սափրվել։

― Գիտեք ինչ, ― ասաց նա։ ― Հենց նոր ինձ մոտ էին եկել «Գրանդ֊Օթելից» դեսպանատան աշխատողների կողմից Պեդրո Ռոմեյրոին Ռոմեյրոյին և Մարսիալ Լալանդային այսօր երեկոյան մի գավաթ սուրճի հրավիրելու։

― Ռոմեյրոին Ռոմեյրոյին հրավերը մի հաղորդեք, ― ասացի ես։

― Այո, ― ինչպես Ալգաբենոն։

― Այդ լուրը հավանաբար տարածվել էր կոշիկ մաքրողների մեջ, և մի նոր մաքրող էլ եկավ։

― Limpia botas,<ref>Կոշիկները մաքրե՞մ(իսպ․)։</ref> ― հարցրեց նա Բիլլին։

Պեդրո Ռոմերոն ասաց, որ անգլերեն ինքը մի քիչ սովորել է Ջիբրալթարում։ Նա ծնվել է Ռոնդոյում։ Դա Ջիբրալթարի մոտերքում է։ Ցլամարտ սկսել է սովորել Մալագայում, այնտեղի ցլամարտի դպրոցում։ Այդ դպրոցում նա սովորել է երեք տարի միայն։ Քննադատը կատակով ծաղրում էր նրան, ոչ չափից շատ է մալագյան արտահայտություններ օգտագործում։ Ռոմերոն ասաց, որ տասնինը տարեկան է։ Մեծ եղբայրն աշխատում է իր հետ որպես բանդերիլժերոբանդերիլյերո, բայց ապրում է ոչ այս հյուրանոցում, այլ ուրիշ, ավելի փոքրիկ հյուրանոցում իրեն օգնող մյուս մարդկանց հետ։ Նա ինձ հարցրեց, թե քանի անգամ եմ տեսել իրեն մարտի ժամանակ։ Ասացի՝ երեք անգամ։ Հետո տեղնուտեղը հիշեցի, որ միայն երկու անգամ եմ տեսել, բայց այլևս չուզեցի սխալս ուղղել։

― Ասա նրան, որ իմ կարծիքով գրելը գարշելի զբաղմունք է, ― ասում էր Բիլլը։ ― Դե, ասա, ասան ասա նրան։ Ասա նրան, որ ես ամաչում եմ իմ գրող լինելուց։

― Globos illuminados,<ref>Լուսավորվող փուչիկներ(իսպ․)։</ref> ― ասաց Մայքլը։ ― Globos illuminados֊ի մի ամբողջ հավաքածու։ Այդպես է գրված ծրագրում։

― Բայց ինչի՞ համար ծագեց կռիվը, ― հարցրեց հարցրեցի Էդնային։ Մենք հրապարակով գնում էինք Սուիսո սրճարան։ Բիլլը չքվել էր։

― Ես արդեն լավ եմ, ― ասացի, ― մի քիչ գլուխսս գլուխս է պտտվում։

Ամեն ինչ լավ է։ Էդնան Բիլլի և Մաքլի Մայքլի հետ է։ Նախորդ օրը Էդնան վախենում էր, թե նրանք հարբած կլինեն։ Դրա համար էլ խնդրել էր ինձ, որ անպայման գնամ իր հետ։ Սուրճս խմեցի և մարդկանց բազմության հետ շտապեցի դեպի ցլամարտի հրապարակ։ Արդեն կարողանում էի պինդ կանգնել ոտքերիս վրա։ Միայն թե գլուխս էր ուժեղ ցավում։ Ամեն ինչ շուրջը հստակ էր և պայծառ, և քաղաքում վաղ առավոտի բույր էր տարածված։

― Լսեցի՞ք։ Muerto: Մահացել է։ Այդ մարդը մահացել է։ Պոզը ծակել դուրս է եկել մյուս կողմից։ Մարդն ուզում էր ուրախ առավոտ անցկացնել։ Es muy flamenco:<ref>Դա արդեմ չափազանց է(իսպ․)։</ref>

Վինսենտե Գիրոնեսին սպանող ցուլը կոչվում էր Bocanegra,<ref>Սևաշուրթ (իսպ․)։</ref> Սանխես Տաբերնոյի ցլաբուծարանի 118 համարի ցուլն էր, որին Պեդրո Ռոմերոն սպանեց այդ նույն օրը մրցահրապարակում։ Ամբոխի հրճվալից բացականչությունների տակ կտրեցին ցլի ականջը և տվեցին Պեդրո Ռոմերոյին, որն իր հերթին այն տվեց Բրեթին։ Բրեթն ականջը փաթաթեց իմ թաշկինակի մեջ և թե մեկը, թե մյուսը «Մուրատտի» սիգարետի մնացուկների հետ թողեց իր մահճակալի մոտ դրված գիշերասեղանիկի դարակում, Փամփլոնայում, Մոնտոայայի Մոնտոյայի հյուրանոցում։

― Բիլլը ծիծաղեց։

― Այսպես ուրեմն, ցլամարտիկը նստած է եղել հատակին։ Նա ուժ էր հավաքում, որ վեր կենա ու նորից խփի Կոնին։ Բրեթը մերժել է Բրեթի Կոնի ձեռքը սեղմել, և Կոնն սկսել է լաց լինել ու ասել, թե ինչքան է նրան սիրում։ Իսկ Բրեթը նրան ասել է, որ չի կարելի այդքան ավանակ լինել։ Հետո Կոնը կռացել է, որ ցլամարտիկի ձեռքը սեղմի։ Իբր, եկեք հաշտվենք։ Ներողություն է խնդրել։ Իսկ ցլամարտիկը նորից թափով հասցրել է նրա դեմքին։

― Այս ֆիեստաների ժամանակ մենք շատ քիչ ենք քնում։ Ես հիմա պատրաստվում եմ մի լավ քունս առնել։ Չնելը Չքնելը վատ բան է։ Սարսափելի նյարդայնացնում է։

― Si, senorito:<ref>Այո, պարոն(իսպ․)։</ref>

― Ջեյք, լսել եմ, Կոնը ծեծլ ծեծել է ձեզ, ― ասաց Բրեթը։

Ռոմերոյի ծառան վերցրեց թիկնոցը, նայեց Բրեթին, մոտեղավ մոտեցավ մեզ և թիկնոցը տվեց նրան։

Առաջին ցուլը Բելմոնտեինն էր։ Բելմոնտեն շատ լավ էր աշխատում։ Մի ելույթի համար նա ստանում էր երեսուն հազար պեսետ, մարդիկ ամբողջ գիշեր հերթ էին կանգնել տոմս ձեռք բերելու, որ տեսնեն նրան, ուստի ամբոխը պահանջում էր, որ նա շատ լավից էլ լավ աշխատի։ Բելմոնտեի հիմնական հմայքն այն էր, երբ նա ցլին շատ մոտ էր աշխատում։ Ցլամարտի մեջ գոյություն ունի ցլի տերիտորիա և ցլամարտիկի տերիտորիա։ Քանի դեռ ցլամարտիկն իր տերիտորիայում է, նա համեմատաբար ապահով է։ Ամեն անգամ, երբ նա ոտք է դնում ցլի տերիտորիան, նրան վտանգ է սպառնում։ Բելմոնտեն իր լավ ժամանակներին միշտ աշխատում էր ցլի տերիտորիայում։ Այպիսով Այդպիսով նա միշտ մոտալուտ ողբերգության զգացողություն էր առաջացնում։

Ամբոխը Բելմոնտեից դժգոհ էր, ուրեմն Ռոմերոյի կողմն էր։ Սկսած այն պահից, որ նա հեռացավ պատնեշից ու գնաց դեպի ցուլը, հանդիսատեսները շարունակ ծափահարում էին։ Բելմոնտեն նույնպես հետևում էր ՌոմեյրոինՌոմեյրոյին, անընդհատ, սակայն թաքուն, ցույց չտալով այդ։ Մարսիալին նա ոչ մի ուշադրություն չէր դարձնում։ Նա առաջուց շատ լավ գիտեր, թե ինչ կարող է անել Մարսիալը։ Նա ցլամարտի էր վերադարձել Մարսիալի հետ մրցելու համար, իմանալով, որ հաղթանակն իրեն կպատկանի։ Նա կարծում էր, թե մրցելու է Մարսիալի և դեկադենտական դպրոցի մյուս աստղերի հետ, և գիտեր, որ իր ազնիվ աշխատանքով ի նպաստ իրեն կտարբերվի դեկադենտներտի կեղծ էսթետիկական աշխատանքից, որ մրցահրապարակում իր հայտնվելը միայն բավական կլինի հաջողության համար։ Ռոմերոյի պատճառով նրա վերադարձը ձախողվեց։ Ռոմերոն հանգիստ, սահուն, գեղեցիկ անում էր այն, և այն էլ մշտապես, ինչ հիմա Բելմոնտեն հազվադեպ միայն կարող էր իրեն թույլ տալ։ Եվ ամբոխը զգում էր դա, նույնիսկ Բիարրիցից եկած զբոսաշրջիկներն էին զգում այդ տարբերությունը, վերջապես նույնիսկ ամերիկյան դեսպանն այդ հասկացավ։ Այդպիսի մրցության Բելմոնտեն չէր կարող համարձակվել, քանի որ այն մի վերջ կարող էր ունենալ․ կամ ծանր կվիրավորվեր, կամ կմահանար։ Նա այլևս նախկին ուժը չուներ։ Նա այլևս մրցահրապարակում չէր ունենում ոգևորության այն ուժ տվող պահերը։ Նա արդեն չէր հավատում, որ այդպիսի պահեր ընդհանրապես լինում են։ Ամեն ինչ փոխվել էր, և կյանքն այժմ երբեմն֊երբեմն էր միայն բռնկվում նրա մեջ։ Հիմա էլ մեկ֊մեկ նրա աշխատանքի մեջ երևում էին նախկին փայլի հետքերը, բայց դրանք արժեք չունեին, որովհետև այդ բոլորը նա նախօրոք հաշվել էր, երբ մեքենայից իջնելով, պատնեշին հենված իր ծանոթի ցլաբուծարանից բերված ցլերի մեջ հարմար ցլեր էր ընտրում։ Դրա համար էլ նա գործ ուներ երկու ոչ մեծ, հանգիստ, փոքր պոզերով ցլերի հետ, և եթե նա երբեմն զգում էր, որ վերադառնում է իր նախկին շուքը, ― զգում էր իր մի փոքրիկ մասնիկով միայն, ոչ մի րոպե չդադարող ցավի միջից, ― ապա դա կանխապես հաշվարկված, գնված շուք էր, և նա ոչ մի հաճույք չէր ստանում դրանից։ Նա դեռ կարող էր փառք ունենալ, սակայն այդ միտքը բավական չէր, որ ցլամարտը նրա համար առաջվա պես ուրախություն լիներ։

Մի սուրճ խմեցի, քիչ հետո եկավ Բիլլը։ Նայում էի, թ թե նա ինչպես է անցնում հրապարակը։ Նա նստեց իմ սեղանի շուրջ և սուրճ պատվիրեց։

― Եկեք զաև զառ գցենք։

Բիլլը մի քիչ այլալվեց։այլայլվեց։

― Աղջիկներից մեկը նայեց նրան սեղանի վրայով, և տղան կարմրելով ծիծաղեց։ Նրանք ասում էին, որ իսպանացիները հեծանիվ քշել չգիտեն։

Հագնվեցի, վճարեցի խցիկի համար և գնացի հյուրանոց։ Հեծանվորդները «L' auto» ամսագրի մի քանի համար էին թողել ընթերցասրահում։ Հավաքեցի այդ ամսագրերը, դուրս եկա հյուրանոցից, նստեցի արևի տակ նստարանին և սկսեցի կարդալ՝ Ֆրանսիայի սպորտային կյանքին ծանոթանալու մտադրությամբ։ Մինչ կարդում էի, հյուրանոցից դուրս եկավ դռնապանը, մի կապույտ ծրար ձեռքին։