Changes
― Հիմա ի՞նչ պիտի անենք, Ռեդ, ― ասում է նա հեկեկալով։ ― Ի՞նչ պիտի անենք։
==2. Ռեդրիկ Շուխարտ։ 28 տարեկան, ամուսնացած, որոշակի զբաղմունք չունի։==
Ռեդրիկ Շուխարտը պառկել էր գերեզմանաքարի հետևում և, ձեռքով մի կողմ քաշելով արոսենու ճյուղը, նայում էր ճանապարհին։ Պարեկային մեքենայի լուսարձակները ոստոստում էին գերեզմանոցով մեկ ու ընկնում նրա աչքերի մեջ, և նա կկոցում էր աչքերն ու շունչը պահում։
Արդեն երկու ժամ էր անցել, բայց ճանապարհին ամեն ինչ նույն էր։ Մեքենան, դխկդխկացնելով պարապ աշխատող շարժիչը, կանգնած էր տեղում և իր երեք լուսարձակները գցում էր ու գցում լքած գերեզմանների, թեքված, ժանգոտված խաչերի ու շիրմաքարերի վրա, այս ու այնտեղ անփույթ աճած արոսենիների ու երեք մետրանոց պատի վրա, որ կիսաքանդ մնում էր ձախ կողմում։ Պարեկները վախենում էին գոտուց։ Նրանք նույնիսկ դուրս չէին գալիս մեքենայից։ Այստեղ, գերեզմանոցի մոտ, նրանք նույնիսկ վախենում էին կրակել։ Երբեմն Ռեդրիկին էին հասնում նրանց խուլ ձայները, երբեմն էլ նա տեսնում էր, ինչպես մեքենայից դուրս թռչող սիգարետի մնացորդի կրակը գլորվում էր խճուղով, ցատկոտելով ու ցրելով իր մարմրող կարմրավուն կայծերը։ Շատ խոնավ էր անցյալ օրվա անձրևից հետո և նույնիսկ իր անջրանցիկ կոմբինեզոնի մեջ Ռեդրիկը խոնավություն էր զգում։
Նա զգուշությամբ բաց թողեց ճյուղը, գլուխը շրջեց ու ականջ դրեց։
Ինչ֊որ տեղ աջ կողմում, ոչ շատ հեռու, բայց ոչ էլ մոտիկ, գերեզմանոցում էլի ինչ֊որ մեկը կար։ Այնտեղ նորից խշխշացին տերևները, ու կարծես, հող թափվեց, իսկ հետո խուլ թրմփոցով ծանր ու պինդ ինչ֊որ բան ընկավ։ Զգուշորեն, առանց շրջվելու, թաց խոտերին սեղմվելով Ռեդրիկը հետ֊հետ սողաց։ Նորից գլխավերևում սահեց լուսարձակի ճառագայթը։ Ռեդրիկը քարացավ տեղում, հետևելով լույսի անշշուկ շարժմանը, ու նրան թվաց, որ խաչերի արանքում, գերեզմանի վրա անշարժ նստած է սև հագած մի մարդ։ Նստել է առանց թաքնվելու, մեջքով հենվել է մարմարե կոթողին, ու աչքերի սև փոսերով գունատ դեմքը շրջել է Ռեդրիկի կողմը։ Ւրականում Ռեդրիկը չէր տեսել և վայրկյանի ինչ֊որ մի ակնթարթում չէր կարող տեսնել այս բոլոր մանրամասները, բայց նա այդ ամենը պատկերացրեց։ Նա մի քանի քայլ էլ սողաց, ծոցում շոշափեց տափաշիշը, հանեց ու որոշ ժամանակ պառկած մնաց, տաք մետաղը այտին սեղմած։ Հետո տափաշիշը ձեռքում պահած շարունակեց սողալ։ Նա այլևս չէր նայում շուրջը։
Պարսպի մեջ ճեղք կար, ու հենց այդ ճեղքի մոտ գետնին փռված, արճիճներից ծակծկված անձրևանոցի վրա պառկած էր Բարբրիջը։ Նա առաջվա նման պառկած էր մեջքի վրա, երկու ձեռքով հետ ձգած սվիտերի օձիքը, և կամացուկ, ցավագին տնքում էր ու հառաչում։ Ռեդրիկը նստեց նրա կողքը ու հանեց տափաշշի կափարիչը։ Հետո զգուշորեն բարձրացրեց Բարբրիջի գլուխը, ամբողջ ափով զգալով քրտինքից լպրծուն դարձած տաք ճակատը, և տափաշիշը մոտեցրեց ծերուկի շուրթերին։ Մութ էր, սակայն լուսարձակների աղոտ շողերի տակ Ռեդրիկը տեսնում էր Բարբրիջի լայն բացված ու ասես սառած աչքերը, մազակալած դեմքը։ Բարբրիջը ագահորեն մի քանի կում արեց, հետո անհանգիստ շարժվեց տեղում ու ձեռքով շոշափեց «ապրանքով» պարկը։
― Եկար․․․ ― ասաց նա։ ― Դու լավ մարդ ես․․․ Շեկ․․․ Ծերուկիս մենակ չես թողնի, որ մեռնեմ․․․
Ռեդրիկը, գլուխը հետ գցելով, մի լավ կում արեց․
― Կագնած է դոդոշը, ― ասաց նա։ ― Ոնց որ տեղում մեխված լինի։
― Դա․․․ հենց էնպես չի․․․ ― շշուկով ասաց Բարբրիջը։ Նա խոսում էր կցկտուր ձայնով, շնչահեղձ լինելով։ ― Ինչ֊որ մեկը մատնել է։ Սպասում են։
― Երևի, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Էլի կխմե՞ս։
― Չէ, հերիք է։ Դու ինձ չթողնես գնաս։ Որ չթողնես՝ չեմ մեռնի։ Ու հետո չես ափսոսա։ Ինձ չես թողնի, չէ՞, Շեկ։
Ռեդրիկը չպատասխանեց։ Նա նայում էր խճուղու կողմը, լուսարձակի կապտավուն ցոլքերին։ Մարմարե կոթողը երևում էր այստեղից, բայց պարզ չէր՝ նստա՞ծ էր նա այնտեղ, թե չքվել էր։
― Լսիր, Շեկ։ Ես հենց էնպես չեմ խոսում։ Դու չես փոշմանի։ Գիտե՞ս, ինչու է ծերուկ Բարբրիջը մինչև հիմա ապրում։ Գիտե՞ս։ Բոբ Գորիլլան մեռավ։ Փարավոն Բանկերը զոհվեց, հետքն էլ չմնաց։ Եվ ի՜նչ ստալկեր էր։ Բայց թե զոհվեց։ Լորձն էլ։ Ակնոցավոր Նորմանն էլ։ Կալոզենն էլ։ Թարախոտ Պինտն էլ։ Բոլորը։ Մենակ ես եմ մնացել։ Ինչո՞ւ։
― Դու միշտ սրիկա ես եղել, ― ասաց Ռեդրիկը, հայացքը չկտրելով խճուղուց։ ― Գիշակե՛ր։
― Սրիկա եմ։ Ճիշտ է։ Առանց դրա չի լինի։ Բայց թե բոլորն են սրիկա։ Փարավորնը։ Լորձը։ Բայց մնացել եմ միայն ես։ Գիտե՞ս ինչու։
― Գիտեմ, ― ասաց Ռեդրիկը, որ նրա ձայնը կտրի։
― Ստում ես։ Չգիտես։ Լսած կա՞ս Ոսկե գնդի մասին։
― Լսել եմ։
― Կարծում ես հեքիա՞թ է։
― Լավ կանես՝ չխոսես։ Ուժերդ խնայի։
― Ոչինչ։ Դու ինձ կհանես այստեղից։ Մենք իրար հետ շատ ենք եղել։ Հո ինձ չես թողնի։ Ես քեզ գիտեմ դեռ փոքր հասակից։ Հորդ էլ գիտեի։
Ռեդրիկը լուռ էր։ Շատ էր ուզում ծխել, և նա ծխախոտը փշրեց ափի մեջ ու հոտ քաշեց։ Չօգնեց։
― Դու ինձ պիտի այստեղից հանես, ― նորից խոսեց Բարբրիջը։ ― Ես քո պատճառով քաշվեցի։ Դու Մալթացուն չվերցրիր։
Մալթացին շատ էր ուզում նրանց հետ գնալ։ Ամբողջ երեկո հյուրասիրում էր, անընդհատ համոզում, երդվում էր, որ արտահագուստ կճարի, ու Մալթացու կողքը նստած Բարբրիջը, կնճռապատ ծանր ձեռքով դեմքը փակելով, կատաղորեն աչքով էր անում Ռեդրիկին, իբր, համաձայնվի, չենք տուժի։ Ու երևի հենց այդ պատճառով էլ Ռեդրիկն այն ժամանակ ասաց՝ «ո՛չ»։
― Դու քո ագահության պատճառով քաշվեցիր, ― սառը ասաց Ռեդրիկը։ ― Ես ոչ մի մեղք չունեմ։ Ավելի լավ է չխոսես։
Մի որոշ ժամանակ Բարբրիջը միայն տնքում էր։ Նա նորից մատները մտցրեց օձիքի տակ ու գլուխն ավելի հետ գցեց։
― Թող ամբողջ ապրանքը քոնը լինի, ― փնչացրեց նա, ― մենակ թե ինձ այստեղ չթողնես։
Ռեդրիկը նայեց ժամացույցին։ Շատ քիչ էր մնացել մինչև լուսաբաց, իսկ պարեկային մեքենան տեղից չէր շարժվում։ Նրա լուսարձակները շարունակում էին լուսավորել թփերը, և այնտեղ, պարեկային մեքենայից ոչ հեռու, կանգնած էր քողարկված «լենդրովերը», ու ամեն րոպե այն կարող էին հայտնաբերել։
― Ոսկե գունդը, ― ասաց Բարբրիջը, ― ես եմ գտել։ Հետո ինչքա՜ն ստեր սկսեցին դրա մասին փչել։ Ես էլ էի փչում։ Իբր, ինչ ուզես կատարում է։ Եթե այդպես լիներ, ես հիմա ի՜նչ գործ ունեի այստեղ։ Կապրեի Եվրոպայում։ Փողի մեջ լող կտայի։
Ռեդրիկը վերից վար նայեց նրան։ Կապտավուն լուսնի վետվետուն ցոլքերի մեջ Բարբրիջի դեմքն ասես անկենդան լիներ։ Բայց նրա ապակե աչքերը խոռոչներից ասես դուրս էին պրծել և սևեռուն նայում էին Ռեդրիկին։
― Հավերժական ջահելությո՜ւն, ոնց չէ, ― փնթփնթաց նա։ ― Փո՛ղ, ոնց չէ։ Իսկ այ առողջություն՝ ունեմ։ Երեխաներս էլ լավն են։ Ու ես ապրում եմ։ ― Նա լպստեց շրթունքները։ ― Ես նրանից միայն դա եմ խնդրում։ Կյանք տուր ինձ։ Ու առողջություն։ Ու որ երեխաներս էլ առողջ լինեն։
― Դե սսկվի, ― վերջապես խոսեց Ռեդրիկը։ ― Ի՞նչ ես կնկա պես ձենդ գցել գլուխդ։ Որ կարողանամ կտանեմ։ Քո Դինային եմ խղճում, փողոց կընկնի․․․
― Դինա․․․ ― խռխռացրեց Բարբրիջը։ ― Աղջիկս։ Գեղեցկուհիս։ Ես նրանց երես եմ տվել, Շեկ։ Ոչ մի բանից չեմ զրկել։ Կկորչեն զավակներս։ Արթուրս։ Արչին։ Դու հո նրանց գիտես, Շեկ։ Դու տեսած կա՞ս նման երեխեք․․․
― Ասացի, չէ՞, որ կարողանամ կտանեմ։
― Չէ, ― համառորեն ասաց Բարբրիջը։ ― Դու անպայման ինձ պիտի տանես այստեղից։ Ոսկե գունդը․․․ Կուզե՞ս քեզ տեղն ասեմ։
― Ասա։
Բարբրիջը հառաչեց ու շարժվեց տեղում։
― Ոտքերս․․․ ― տնքաց նա։ ― Հապա շոշափիր, ո՞նց են․․․
Ռեդրիկը ձեռքը մեկնեց ու շոշափեց նրա ոտքերը, ծնկից ներքև․․․
― Ոսկորներս, ― խռպոտ ձայնով ասաց Բարբրիջը։ ― Ոսկորներս մնացե՞լ են։
― Մնացել են, մնացել են, ― խաբեց Ռեդրիկը։ ― Հանգիստ մնա։
Իրականում նա շոշափեց միայն ծունկը, իսկ մինչև թաթը ոնց որ ռետին՝ կարելի էր ձգել ու կապել։
― Ախր խաբում ես, ― ասաց Բարբրիջը։ Ինչո՞ւ ես խաբում, ինչ է, ես չգիտե՞մ։ Հեչ տեսած չկա՞մ։
― Ծնկներդ կան։
― Հաստատ խաբում ես, ― տխուր ասաց Բարբրիջը։ ― Դե լավ։ Մենակ թե դու ինձ էստեղից դուրս հանի։ Ամեն ինչ կտամ։ Ոսկե գունդը․․․ Քարտեզ կգծեմ։ Բոլոր թաքստոցնրրը կնշեմ։ Ամեն ինչ կպատմեմ։
Նա խոսում էր ու էլի ինչ֊որ բաներ խոստանում, բայց Ռեդրիկն էլ չէր լսում նրան։ Խճուղու կողմն էր նայում։ Լուսարձակներն արդեն ճառագայթներ չէին նետում թփերի վրա, նրանք, ասես խաչաձևված, մեխվել էին մարմարե կոթողի վրա, և վառ կապույտ մշուշում Ռեդրիկը պարզ տեսավ կռացած սև մի կերպարանք, որը քայլում էր խաչերի միջով։ Նա ասես առաջ էր գնում կուրորեն, ուղիղ լուսարձակի կողմը։ Ռեդրիկը տեսավ, ինչպես նա կպավ մի հսկայական խաչի, հետ քաշվեց, նորից դիպավ խաչին և միայն դրանից հետո շրջանցեց այն ու քայլեց, առաջ մեկնելով չռված մատներով երկար ձեռքերը։ Հետո կերպարանքը հանկարծ անհետացավ, ասես գետնի տակն անցավ, մի քանի վայրկյան հետո դարձյալ հայտնվեց՝ ավելի աջ ու հեռու, և շարունակեց քայլել մի տեսակ անմարդկային համառությամբ, ոնց որ լարած մեքենա։
Ու հանկարծ լուսարձակները հանգան։ Կրճտաց կցորդիչը, ամեհի ոռնաց շարժիչը, թփերի մեջ առկայծեցին կարմիր ու կապույտ ազդանշանային կրակները, և պարեկային մեքենան, տեղից պոկվելով, կատաղի արագությամբ սլացավ քաղաքի կողմն ու անհետացավ պատի հետևում։ Ռեդրիկը ջղաձգորեն թուքը կուլ տվեց և արձակեց կոմբինեզոնի «կայծակ» ճարմանդը։
― Ոնց որ գնացին, ― տենդորեն շշնջաց Բարբրիջը։ ― Շեկ, շուտ արա։ Շուտ։ ― Նա անհանգիստ շարժվեց տեղում, ձեռքերով ափլփեց կողքերը, գտավ ու վերցրեց «ապրանքով» պարկը և փորձեց վեր կենալ։ ― Դեհ, գնանք, ի՞նչ ես նստել։
Ռեդրիկը դեռ նայում էր խճուղու կողմը։ Հիմա այնտեղ մութ էր, ոչ մի բան չէր երևում, բայց այնտեղ էր նա, քայլում էր լարովի տիկնիկի պես, դիպչելով խաչերին, հետ֊հետ գնալով, ընկնելով, մոլորվելով թփերի մեջ։
― Լավ, ― բարձր ասաց Ռեդրիկը։ ― Գնանք։
Նա գետնից բարձրացրեց Բարբրիջին։ Ծերուկը աքցանի պես ձախ ձեռքով գրկեց նրա վիզը, և Ռեդրիկը անկարող լինելով ուղղվել, չորեքթաթ նրան քարշ տվեց պատի ճեղքի միջով, բռնելով թաց խոտերից։
― Շո՛ւտ, շու՛տ, ― Խռխռաց Բարբրիջը։ ― Մի՛ անհանգստացիր, «ապարանքը» ձեռքումս է, ցած չեմ գցի․․․ Շուտ արա․․․
Արահետը ծանոթ էր, բայց թաց խոտը լպրծուն էր, արոսենու ճյուղերը մտրակում էին դեմքը, հաղթանդամ ծերուկը անասելի ծանր էր, ոնց որ մեռել, իսկ «ապրանքով» պարկն էլ անընդհատ թխկթխկում էր ու զնգզնգում, կպչում էր ինչ֊որ ճյուղերից, և սարսափելի բան կլիներ, եթե հանկարծ դեմ առնեին նրան, որը երևի դեռ մոլոր քայլում էր մթին խավարում։
Երբ նրանք դուրս եկան խճուղի, դեռ մութ էր, բայց զգացվում էր, որ շուտով լույսը կբացվի։ Խճուղու մյուս կողմի անտառում քնատ ու անվստահ աղմկեցին թռչունները, իսկ հեռավոր արվարձանի սև տների և հատուկենտ դեղին լապտերների վերևում գիշերվա խավարն արդեն գունատվում էր, և այնտեղից փչեց տաք ու խոնավ քամի։
Ռեդրիկը Բարբրիջին դրեց ճանապարհի եզրին, շուրջը նայեց և սև, մեծ սարդի նման վազելով կտրեց անցավ փողոցի մյուս կողմը։ Նա իսկույն գտավ իր «լենդրովերը», վրայից թափեց քողարկող ճյուղերը, նստեց ղեկի մոտ և զգուշորեն, լույսերը չվառելով, դուրս եկավ ասֆալտի վրա։ Բարբրիջը նստել էր պարկը գրկած ու ոտքերն եր շոշափում։
― Արագ, ― խռպոտ ասաց նա։ ― Շուտ արա։ Ծնկներս դեռ կան։ Գոնե ծնկներս փրկեմ․․․
Ռեդրիկը գրկեց նրան ու լարվածությունից կրճտացնելով ատամները, մտցրեց մեքենայի մեջ։ Բարբրիջը թրմփոցով ընկավ հետևի նստատեղի վրա ու տնքաց։ Բայց պարկը չգցեց ձեռքից։ Ռեդրիկը գետնից բարձրացրեց գնդակներից ծակծկված անձրևանոցը ու գցեց նրա վրա։ Բարբրիջը հաջողացրել էր անձրևանոցն էլ վերցնել։
Ռեդրիկը հանեց լապտերիկն ու սկսեց հետ ու առաջ քայլել ճանապարհի եզրով, զննելով հետքերը։ Հետքեր համարյա չկային։ Դուրս գալով խճուղի, «լենդրովերը» տրորեց խիտ խոտը, բայց մի քանի ժամ հետո այդ խոտը նորից կուղղվեր։ Պարեկային մեքենայի կանգնած տեղի չորս կողմը վիթխարի քանակությամբ ծխախոտի մնացորդներ էին թափված։ Ռեդրիկը հիշեց, որ վաղուց արդեն ծխել է ուզում, հանեց սիգարետն ու սկսեց ծխել, չնայած հիմա ամենից շատ ուզում էր նստել մեքենա և որքան հնարավոր է շուտ հեռանալ, հեռանա՛լ, հեռանա՛լ այստեղից։ Բայց առայժմ դեռ չի կարելի տեղից շարժվել։ Ամեն ինչ պետք է անել առանց շտապելու և կշռադատված։
― Հը, ի՞նչ ես անում, ― լալկան ձայնով մեքենայի միջից խոսեց Բարբրիջը։ ― Ջուրը չես թափել, ուռկանը չոր է․․․ Պահիր «ապրանքը»։
― Սսկվի, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Մի խանգարի։ ― Նա ծուխը ներս քաշեց։ ― Կթեքվենք հարավային արվարձանի կողմը։
― Ո՞նց թե արվարձանի։ Ի՞նչ ես ասում։ Ուզում ես ծնկներիցս զրկվե՞մ։ Անամո՛թ։
Ռեդրիկը մի անգամ էլ ծուխը ներս քաշեց ու ծխախոտի մնացորդը մտցրեց լուցկու տուփի մեջ։
― Մի՛ ճվճվա, Գիշակեր, ― ասաց նա։ ― Քաղաքի միջով չի կարելի, երեք տեղ պահակություն կա, մեկնումեկը մեզ կկանգնեցնի։
― Հետո ի՞նչ։
― Կնայեն քո կճղակներն ու վերջ։
― Իսկ ի՞նչ է եղել որ․․․ Ձուկ էինք բռնում, ոտքերս վնասվեցին։ Ինչ պիտի ասեն։
― Բա որ մեկնումեկը ուզենա ձե՞ռք տալ։
― Էնպես կգոռամ, որ կմոռանա ուզածը։
Բայց Ռեդրիկն ամեն ինչ որոշել էր։ Նա բարձրացրեց վարորդի նստատեղը և, լուսավորելով լապտերով, բացեց գաղտնի կափարիչը։
― Պարկը տուր ինձ։
Նստատեղի տակի բենզինի բակը լավ թաքստոց էր։ Ռեդրիկը վերցրեց պարկն ու մտցրեց այնտեղ, լսելով ոնց է պարկի մեջ եղածը զնգզնգում ու գլորվում։
― Ես իրավունք չունեմ ռիսկի դիմելու։
Նա կափարիչը տեղը դրեց, վրայից փալասներ լցրեց ու նստատեղը իջեցրեց։ Բարբրիջը տնքտնքաց, հառաչեց, աղերսալից խնդրեց շտապել, նորից խոստացավ Ոսկե գունդը, իսկ ինքն անընդհատ շուռումուռ էր գալիս տեղում, վախեցած նայելով դժգունող խավարին։ Ռեդրիկը ուշադրություն չէր դարձնում նրա վրա։ Նա պատռեց ջրով ու ձկներով լցված պլաստիկատե պարկը, ջուրը թափեց ուռկանների վրա, որ դրված էին թափքում, իսկ թպրտացող ձկներին լցրեց բրեզենտե պարկի մեջ։ Պլաստիկատե տոպրակը ծալեց և դրեց կոմբինեզոնի գրպանը։ Հիմա ամեն ինչ կարգին է՝ ձկնորսները վերադառնում են ձուկ որսալուց։ Նա ձեռքն առավ ղեկը, և մեքենան շարժվեց տեղից։
Մինչև ճանապարհի վոլորանը լույսերը չվառեց։ Ձախից ձգվում էր երեքմետրանոց հսկա պատը, որը շրջափակում էր Գոտին, աջ կողմից թփեր էին, նոսր պուրակներ, երբեմն երևում էին մեխված պատուհաններով ու ծեփաթափ պատերով լքված քոթեջներ։ Ռեդրիկը լավ էր տեսնում մթության մեջ, և մութն էլ արդեն այնքան թանձր չէր․ բացի դրանից նա գիտեր, թե հիմա ինչ է լինելու, այդ իսկ պատճառով էլ երբ առջևում երևաց հանգիստ քայլող կռացած կերպարանքը, նա նույնիսկ չդանդաղեցրեց մեքենայի ընթացքը։ Այլ միայն ավելի կպավ ղեկին։ Նա քայլում էր խճուղու մեջտեղով, ինչպես քայլում են բոլոր նրանք։ Նա քաղաք էր գնում։ Ռեդրիկը նրանից առաջ անցավ, մեքենան քշելով ճանապարհի ձախ կողմով և է՛լ ավելի ուժգին սեղմեց աքսելերատորը։
― Աստված իմ։ Տեսա՞ր, Շեկ։
― Տեսա, ― ասաց Ռեդրիկը։
Ոլորանը պիտի որ արդեն մոտ լիներ։ Ռեդրիկը դանդաղեցրեց ընթացքը, նայելով իրար վրա թեքված հյուղակների ու ցանկապատերի շարքին, որ ձգվում էր աջ կողմից։ Հին տրանսֆորմատորի խցիկը․․․ Հենակներով պահվող սյունը․․․ Առվի վրայով ձգվող փտած կամուրջը․․․ Ռեդրիկը թեքեց ղեկը։ Մեքենան մի կողմ թռավ։
― Այդ ո՞ւր, ― խելագարի նման գոռաց Բարբրիջը։ ― Ոտքերիս սևը կտաս, սրիկա՛։
Ռեդրիկը մի ակնթարթ շրջվեց և թափով ապտակեց ծերուկին, ձեռքի վրա զգալով նրա ծակծկուն, չսափրված դեմքը։ Բարբրիջը իսկույն սսկվեց։ Մեքենան ցնցվում էր, անիվներն անընդհատ խրվում էին գիշերվա անձրևից թաց հողի մեջ։ Ռեդրիկը միացրեց լույսերը։ Սպիտակ թռթռան լույսը լուսավորեց խոտով ծածկված հին արահետները, մեծ ջրափոսերը, փտած ցանկապատները։ Բարբրիջը լաց էր լինում, հեծկլտալով ու փնչացնելով։ Նա այլևս ոչ մի բան չէր խոստանում, նա բողոքում էր և սպառնում, բայց ո՛չ շատ բարձր, այնպես որ Ռեդրիկը միայն առանձին բաներ էր լսում ոտքերի մասին, ծնկների մասին, Արչիի մասին․․․ Հետո նա լռեց։
Արվարձանը ձգվում էր քաղաքի արևմտյան ծայրամասի երկայնքով։
Մի ժամանակ այստեղ ամառանոցներ էին, բանջարանոցներ, այգիներ, քաղաքի ղեկավարների ու գործարանային վարչության ամառային նստավայրերը։ Կանաչ ու հաճելի վայրեր, մաքուր, ավազոտ ափերով փոքրիկ լճեր, կեչու պուրակներ, ջրավազաններ, որտեղ ծածան էին բազմացնում։ Այստեղ երբեք չէին հասնում գործարանների գարշահոտությունն ու թունավոր ծուխը, ինչպես որ, ի դեպ, չէր հասնում նաև քաղաքի կոյուղին։ Հիմա այս ամենը լքված էր և մոռացված, ու ամբողջ ճանապարհին նրանք ընդամենը մեկ բնակելի տուն տեսան․ դեղին լույսը երևում էր վարագույրով ծածկված պատուհանից, պարանից կախված էր անձրևից ավելի թրջված լվացքը։ Տան հետևից դուրս թռավ մի վիթխարի գամփռ ու, կատաղությունից խեղդվելով, սլացավ մեքենայի հետևից՝ անիվների տակից դուրս պրծնող ցեխի մեջ կորած։
Ռեդրիկը զգուշությամբ անցավ ևս մեկ խարխուլ կամրջով ու, երբ առջևում երևաց Արևմտյան խճուղու կողմը թեքվող խաչմերուկը, մեքենան կանգնեցրեց և անջատեց շարժիչը։ Հետո նա դուրս եկավ ճանապարհի վրա ու, չնայելով Բարբրիջին, առաջ գնաց, սառած ձեռքերը մտցնելով կոմբինեզոնի խոնավ գրպանները։ Չորս կողմը ամեն ինչ թաց էր, լուռ ու քնած։ Արդեն համարյա լուսացել էր։ Նա հասավ խճուղուն ու զգուշորեն գլուխը դուրս հանեց թփերի միջից։ Այստեղից լավ երևում էր ոստիկանական պահակակետը, որը երեք լուսավոր պատուհաններով փոքրիկ անսովոր տնակ էր։ Պարեկային մեքենան կանգնած էր ճանապարհի եզրին ու նրա մեջ ոչ ոք չկար։ Ռեդրիկը որոշ ժամանակ կանգնել ու նայում էր։ Պահակակետում ոչ մի շարժում չէր զգացվում, երևի պահակները մրսել էին, հոգնել էին գիշերը ու հիմա տաքանում էին տնակում՝ ննջում էին սիգարետները բերաններում։
«Դոդոշներ», ― կամաց ասաց Ռեդրիկը։ Նա գրպանում շոշափեց կաստետը, մատները մտցրեց ձվաձև անցքերի մեջ, սառը մետաղը սեղմեց բռունցքի մեջ և, ցրտից կծկվելով ու ձեռքերը գրպանից չհանելով, հետ գնաց։ Մի քիչ կողքի թեքված «լենդրովերը» կանգնած էր թփերի մեջ։ Դա շատ խուլ տեղ էր, լքված ու մոռացված, հավանաբար, տասը տարի այստեղ ոչ ոք չի եկել։
Երբ Ռեդրիկը մոտեցավ մեքենային, Բարբրիջը մի քիչ բարձրացավ ու, բերանը բաց անելով, նայեց նրան։ Հիմա նա սովորականից ավելի մեծ էր երևում՝, կնճռոտ, ճաղատ, կեղտոտ մազակալած դեմքով, փտած ատամներով։ Նրանք լուռ նայեցին իրար, ու հանկարծ Բարբրիջը կմկմաց․
― Քարտեզը կտամ․․․ բոլոր թաքստոցները․․․ Դու կգտնես, չես փոշմանի։
Ռեդրիկը նրան լսում էր առանց շարժվելու, հետո մատները իրարից հեռացրեց, գրպանի մեջ բաց թողնելով կաստետը, ու ասաց․
― Լավ։ Դու պիտի ուշագնաց պառկած մնաս, հասկացա՞ր։ Տնքա ու մի թող քեզ դիպչեն։
Նա նստեց ղեկի մոտ, միացրեց շարժիչը, ու մեքենան պոկվեց տեղից։
Ամեն ինչ լավ անցավ։ Ոչ ոք դուրս չեկավ տնակից, երբ «լենդրովերը» տեղը տեղին, բոլոր ազդանշանները պահպանելով, դանդաղ անցավ նրա մոտով, իսկ հետո, ավելի ու ավելի մեծացնելով արագությունը, սլացավ դեպի քաղաք՝ հարավային ծայրամասի կողմից։ Առավոտյան ժամը վեցն էր, փողոցներն ամայի էին, ասֆալտը թաց էր ու սև, ավտոմատ լուսացույցները միայնակ ու անտեղի թարթում էին խաչմերուկներում։ Նրանք անցան բարձր ու վառ լուսավորված պատուհաններով փռի մոտով, և Ռեդրիկը պարուրվեց տաք ու համեղ բուրմունքով։
― Լափել եմ ուզում, ― ասաց Ռեդրիկը և, թուլացնելով լարվածությունից թմրած մկանները, ձգվեց, ձեռքերով հենվելով ղեկին։
― Ի՞նչ, ― վախեցած հարցրեց Բարբրիջը։
― Ասում եմ՝ լափել եմ ուզում․․․ Քեզ ո՞ւր տանեմ։ Տո՞ւն, թե ուղիղ Մսագործի մոտ։
― Մսագործի մոտ, շուտ գնանք, ― արագ֊արագ վրա տվեց Բարբրիջը, ամբողջ մարմնով առաջ ձգվելով, տենդագին ու տաք շնչելով Ռեդրիկի ծոծրակին։ ― Ուղիղ գնանք նրա մոտ։ Դե գնա՛նք։ Նա դեռ ինձ յոթ հարյուր պարտք է․․․ Դե, քշի, գնա՛, ոնց որ թաց տեղով սողացող ոջիլ լինես։ ― Ու հանկարծ սկսեց անզոր հայհոյել կեղտոտ ու քինոտ բառերով, փսլինք թափելով ու հազից շնչահեղձ լինելով։
Ռեդրիկը չէր պատասխանում նրան։ Ոչ ժամանակ ունե՛ր, ոչ էլ ուժ՝ լռեցնելու անպատկառ Գիշակերին։ Պետք էր շուտ վերջանցել այս ամենը ու գոնե մի ժամ, գոնե կես ժամ քնել մինչև «Մետրոպոլ» գնալը։ Նա թեքվեց դեպի Տասնվեցերորդ փողոց, անցավ երկու թաղամաս ու մեքենան կանգնեցրեց մի գորշ երկհարկանի տան առաջ։
Մսագործն ինքը դուռը բաց արեց, երևում է, նոր էր վեր կացել, որ լոգանք ընդունի։ Նա հագել էր ոսկեզօծ ծոպքերով շքեղ խալաթ, իսկ ձեռքի բաժակի մեջ արհեստական ատամներն էին։ Մազերը գզգզված էին, պղտոր աչքերի տակ սև պարկեր էին կախված։
― Ա՜, ― ասաց նա։ ― Շեկ, դո՞ւ ես։ Ի՞նչ ես ուզում։
― Ատամներդ դիր ու գնանք, ― ասաց Ռեդրիկը։
― Ըհը, ― արձագանքեց մսագործը, գլխով հրավիրեց սենյակի խորքը, իսկ ինքը քստքստացնելով պարսկական հողաթափերը և շարժվելով զարմանալի արագությամբ, գնաց լողասենյակի կողմը։ ― Ո՞վ է, ― հարցրեց նա այնտեցից։
― Բարբրիջը, ― պատասխանեց Ռեդրիկը։
Լողասենյակից լսվեց ջրի ձայն, հետո փնչոց, ինչ֊որ բան ընկավ ու գլորվեց ապակեպատ հատակի վրայով։ Ռեդրիկը հոգնած նստեց բազկաթոռին, հանեց սիգարետն ու ծխեց, նայելով շուրջը։ Այո, հյուրասենյակը վատ չէ։ Մսագործը փողերը չէր ափսոսացել։ Նա շատ փորձառու ու մոդայիկ վիրաբույժ էր, ոչ միայն քաղաքի, այլև ամբողջ նահանգի բժշկության աստղն էր, ու ստալկերների հետ կապվել էր, իհարկե, ոչ փողի համար։ Նա էլ էր իր բաժինը ստանում Գոտուց․ այնտեղից բերված տարբեր «ապրանքները» օգտագործում էր իր բժշկության մեջ, այնտեղ հաշմված ստալկերներին բուժելիս հարստանում էր մարդկային օրգանիզմի վերաբերյալ նոր գիտելիքներով, հպարտանում էր փառքով՝ մոլորակի այն առաջին բժշկի փառքով, որը բուժում էր մարդու ոչ մարդկային հիվանդությունները։ Ի դեպ, երբեք չէր հրաժարվում նաև փողից։
― Իսկ ի՞նչ է պատահել ոտքերին, ― հարցրեց նա, ― դուրս գալով լողասենյակից մեծ սրբիչը ուսին գցած։ Սրբիչի ծայրով նա զգուշորեն չորացրեց երկար, նյարդային մատները։
― Խրվել է «դոնդողի» մեջ, ― ասաց Ռեդրիկը։
Մսագործը սուլեց։
― Ուրեմն, Բարբրիջի վերջը եկել է, ― մռթմռթաց քթի տակ։ ― Ափսոս, նշանավոր ստալկեր էր։
― Ոչինչ, ― ասաց Ռեդրիկը, ընկղմվելով բազկաթոռի մեջ։ ― Դու նրան պրոտեզ կսարքես։ Նա իր պրոտեզներով հալա կցատկոտի Գոտում։
― Դե լավ, ասաց Մսագործը։ Նրա դեմքն այժմ գործնական էր։ ― Սպասիր, հիմա կհագնվեմ։
Մինչ նա կհագնվեր, մինչ կզանգահարեր ինչ֊որ տեղ, հավանաբար իր հիվանդանոցը, որ ամեն ինչ պատրաստեն վիրահատության համար, Ռեդրիկը առանց շարժվելու ընկղմվել էր բազկաթոռի մեջ ու ծխում էր։ Միայն մեկ անգամ նա շարժվեց, որ գրպանից հանի տափաշիշը։ Նա խմում էր փոքր կումերով, որովհետև մեջն արդեն բան չէր մնացել, ու աշխատում էր չմտածել։ Նա միայն սպասում էր։
Հետո նրանք միասին գնացին դեպի մեքենան։ Ռեդրիկը նստեց ղեկի մոտ, Մսագործը՝ նրա կողքը, և իսկույն, թեքվելով Բարբրիջի կողմը, սկսեց տնտղել նրա ոտքերը։ Սսկված, վախեցած Բարբրիջը խղճալի բաներ էր քրթմնջում, երդվում էր նրան ոսկու մեջ լողացնել, նորից ու նորից հիշում էր երեխաներին ու հանգուցյալ կնոջը և աղաչում էր փրկել գոնե ծնկները։
Երբ նրանք մոտեցան հիվանդանոցին, Մսագործը հայհոյեց, չտեսնելով դռան մոտ իրենց սպասող սանիտարներին, և դեռ մեքենան չկանգնած, դուրս թռավ ու անհետացավ դռան հետևում։ Ռեդրիկը նորից սիգարետ վառեց, իսկ Բարբրիջը հանկարծ շատ արագ ու հստակ, ասես լրիվ հանգստացած, ասաց․
― Դու ուզում էիր ինձ սպանել։ Ես դա կհիշեցնեմ քեզ։
― Բայց հո չսպանեցի, ― անտարբեր պատասխանեց Ռեդրիկը։
― Հա, չսպանեցիր․․․ ― Բարբրիջը լռեց։ ― Ես դա էլ կհիշեմ։
― Հիշի, հիշի, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Դու, իհարկե, ինձ չէիր սպանի․․․ ― Նա շրջվեց ու նայեց Բարբրիջին։ Ծերուկն անվստահ ծռեց բերանը, շարժելով չորացած շրթունքները։ ― Դու պարզապես ինձ կթողնեիր այնտեղ, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Կթողնեիր ինձ Գոտում ու ամեն ինչ սուսուփուս կանցներ։ Ոնց որ Ակնոցավորին արեցիր։
― Ակնոցավորն ինքը մեռավ, ― մռայլված առարկեց Բարբրիջը։ ― Ես ոչ մի մեղք չունեմ։ Նրան ճզմեց։
― Դու սրիկա ես, ― անտարբեր ասաց Ռեդրիկն ու շրջվեց։ ― Գիշակեր։
Հիվանդանոցի մուտքից դուրս թռան քնատ սանիտարները ու, վազելու ընթացքում բացելով պատգարակը, մոտեցան մեքենային։ Ռեդրիկը շարունակելով ծխել, նայում էր, թե ոնց ճարպկորեն Բարբրիջին դրին պատգարակի վրա ու տարան։ Բարբրիջը անշարժ պառկել էր ձեռքերը կրծքին դրած, ու անջատված նայում էր երկնքին։ Նրա խոշոր թաթերը, որ դաժանորեն կրծոտել էր «դոնդողը», տարօրինակ ու անբնական ձևով ոլորված էին։ Նա վերջինն էր այն հին ստալկերներից, ովքեր Այցելությունից անմիջապես հետո սկսեցին զբաղվել հանկարծակի հայտնված գանձերի «որսով», երբ Գոտին դեռ չէր կոչվում Գոտի, երբ ոչ ինստիտուտները կային, ոչ պարիսպները, ոչ էլ ՄԱԿ֊ի ոստիկանական ուժերը, երբ քաղաքը վախից կաթվածահար էր եղել, իսկ աշխարհը հռհռում էր ժուռնալիստների հնարած նոր հեքիաթի վրա։ Ռեդրիկն այն ժամանակ տասը տարեկան էր, իսկ Բարբրիջը դեռ ամրակազմ ու ճարպիկ տղամարդ էր, նա սիրում էր ուրիշի հաշվին խմել, կռիվներ սարքել ու մութ անկյունները քարշ տալ միամիտ աղջիկներին։ Այն ժամանակ նա բոլորովին չէր հետաքրքրվում իր սեփական երեխաներով, և հենց այն ժամանակ էլ սրիկա էր, որովհետև հենց որ խմում էր, մի ինչ֊որ նողկալի հաճույքով էր ծեծում կնոջը՝ բոլորի աչքի առաջ, ցուցադրական․․․ Ու ծեծլով սպանեց նրան։
Ռեդրիկը շրջեց «լենդրովերը» և, ուշադրություն չդարձնելով լուսանշաններին, քշեց, ազդանշան տալով հատուկենտ անցորդներին և խախտելով բոլոր անցումները, սլացավ իր տուն։
Նա կանգ առավ գարաժի մոտ, իսկ երբ դուրս եկավ մեքենայից, տեսավ կառավարչին, որն իր կողմն էր գալիս պուրակից։ Ինչպես միշտ, կառավարիչը անտրամադիր էր, ուռած աչքերով նրա ճմռթված դեմքը անսահման զզվանք էր արտահայտում, ասես քայլում էր ոչ թե հողի վրայով, այլ ջրիկ գոմաղբի։
― Բարի լույս, ― հարգալից ասած նրան Ռեդրիկը։
Կառավարիչը կանգ առավ նրանից երկու քայլ հեռու և, բութ մատը ուսի վրայից տնկելով, քթի տակ մռթմռթաց։
― Սա ձե՞ր գործն է։ ― Նրա ձայնից երևում էր, որ դրանք այսօր նրա արտասանած առաջին բառերն են։
― Ի՞նչը։
― Այս ճոճանակը․․․ Դո՞ւք եք դրել։
― Ես։
― Ինչի՞ համար։
Ռեդրիկը, առանց պատասխանելու մոտեցավ գարաժի դռներին ու կողպեքը բացեց։ Կառավարիչը հետևեց նրան ու կանգնեց կողքը։
― Ես ձեզ հարցնում եմ՝ ինչո՞ւ եք այս ճոճանակը դրել։ Ո՞վ է ձեզ խնդրել։
― Աղջիկս խնդրեց, ― շատ հանգիստ պատասխանեց Ռեդրիկը ու բացեց գարաժի դուռը։
― Ես ձեր աղջկա մասին չեմ հարցնում։ ― Կառավարիչը ձայնը բարձրացրեց։ ― Աղջկա մասին առանձին կխոսենք։ Ես ձեզ եմ հարցնում՝ ո՞վ է թույլ տվել։ Ո՞վ է ձեզ թույլ տվել պուրակում կամայականություն անել։
Ռեդրիկը շրջվեց նրա կողմը ու մի որոշ ժամանակ անշարժ կանգնած մնաց, սևեռուն հայացքը չկտրելով նրա գունատ, կապույտ երակներով ծածկված քթարմատից։ Կառավարիչը մի քայլ հետ գնաց ու ավելի մեղմ ձայնով ասաց․
― Դուք պատշգամբն էլ չեք ներկում։ Քանի անգամ եմ ձեզ․․․
― Իզուր եք չարչարվում, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Միևնույն է, ես այս տնից չեմ գնալու։
Նա նորից նստեց մեքենա ու միացրեց շարժիչը։
Ձեռքերը դնելով ղեկի վրա, նա մի պահ նկատեց, թե ինչպես սպիտակեցին մատների հոդերը։ Ու նա գլուխը դուրս հանեց մեքենայից և, այլևս իրեն չզսպելով ասաց․
― Բայց եթե ես, այնուամենայնիվ, ստիպված լինեմ գնալ, ապա դու, իժ, կյանքիդ հրաժարական կտաս։
Նա մեքենան տարավ գարաժ, միացրեց լամպն ու դռները փակեց։ Հետո կեղծ բենզաբաքից հանեց «ապրանքով» պարկը, մեքենան կարգի բերեց, պարկը մտցրեց մի հին զամբյուղի մեջ, ծածկեց ուռկանով, որը դեռ թաց էր ու վրան էլ խոտեր ու չոր տերևներ էին կպած, իսկ այդ ամենի վերևում լցրեց ձկները, որ երեկ երեկոյան Բարբրիջը գնել էր ծայրամասի մի խանութում։ Հետո նա մի անգամ էլ ըստ իր սովորության բոլոր կողմերից լավ տնտղեց մեքենան։ Հետևի ձախակողմյան անիվին կպել էր մի տրորված սիգարետ։ Ռեդրիկը պոկեց սիգարետի մնացորդը՝ շվեդական էր։ Ինչ֊որ բան մտածելով, այն մտցրեց լուցկու տուփը։ Տուփի մեջ արդեն երեք սիգարետի մնացորդ կար։
Աստիճաններին նա ոչ ոքի չհանդիպեց։ Կանգ առավ իր դռան առաջ, ու դուռը բացվեց ավելի շուտ, քան ինքը կհասցներ հանել բանալին։ Նա ներս մտավ, ծանր պարկը դրած թևի տակ, և ընկղմվեց իր տան ծանոթ տաքության ու ծանոթ բուրմունքների մեջ, իսկ Գուտան, գրկելով նրա պարանոցը, լուռ սեղմվեց կրծքին։ Նույնիսկ կոմբինեզոնի և տաք շապկի տակից նա զգում էր Գուտայի սրտի կատաղի տրոփյունը։ Ռեդրիկը չէր խանգարում նրան՝ համբերատար կանգնել ու սպասում էր, մինչև նա կգնա, չնայած հենց այդ պահին զգաց, թե ինչքան է հոգնած։
― Դե լավ․․․ վերջապես ասաց Գուտան ցածր, խռպոտ ձայնով, բաց թողեց նրան իր գրկից, վառեց միջանցքի լույսը ու գնաց խոհանոց։ ― Հիմա ես քեզ համար սուրճ կեփեմ, ― լսվեց խոհանոցից։
― Ես ձուկ եմ բերել, ― ասաց Ռեդրիկը շինծու առույգ ձայնով։ ― Տապակիր, շուտ, բոլորը տապակիր, անտանելի սոված եմ։
Գուտան հետ եկավ, դեմքը թաքցնելով մազերի մեջ։ Ռեդրիկը զամբյուղը դրեց հատակին, օգնեց նրան հանելու ձկներով լի ցանցը, ու նրանք միասին ձուկը տարան խոհանոց։
― Գնա լվացվիր, ― ասաց Գուտան։ ― Մինչև լվացվես, ամեն ինչ պատրաստ կլինի։
― Կապիկը ո՞նց է, ― հարցրեց Ռեդրիկը, նստելով ու երկարաճիտ կոշիկները հանելով ոտքերից։
― Ամբողջ երեկո բլբլում էր, ― ասաց Գուտան։ ― Հազիվ կարողացա պառկեցնել։ Անընդհատ քեզ էր հարցնում․ հա՛ ո՞նց է հայրիկս, հա՛ ո՞ւր է հարիկս։ Որտեղի՞ց ես գտնեմ նրա հայրիկին․․․
Սլացիկ ոը գեղանի Գուտան անշշուկ և արագ շարժվում էր խոհանոցում։ Կաթսայի մեջ արդեն եռում էր ջուրը, դանակի տակից թռչում էին ձկան թեփուկները, ճտճտում էր յուղը ամենամեծ թավայի մեջ, ու թարմ սուրճի անուշ բուրմունքը բռնել էր չորս կողմը։
Ռեդրիկը վեր կացավ տեղից, ոտաբոբիկ գնաց միջանցք, զամբյուղը վերցրեց ու տարավ խորդանոց։ Հետո մտավ ննջարան։ Կապիկը խաղաղ քնած էր, ճմրթված վերմակը կախվել էր հատակին, գիշերանոցը վեր էր բարձրացել, ու նա ասես ափի մեջ լիներ՝ փոքրիկ ֆսֆսան գազանիկը։ Ռեդրիկը չդիմացավ ու շոյեց նրա մեջքը, որ ծածկված էր ոսկեգույն բրդով, և հազարերորդ անգամ զարմացավ, թե ինչքան երկար ու մետաքսանման է այդ բուրդը։ Նա շատ էր ուզում գիրկն առնել Կապիկին, բայց վախեցավ արթնացնել, ու հետո ինքը սարսափելի կեղտոտ էր, ամբողջովին ներծծված Գոտիով ու մահով։ Ռեդրիկը հետ եկավ խոհանոց, նորից նստեց սեղանի մոտ ու ասաց․
― Սուրճ լցրու ինձ։ Հետո կլողանամ։
Սեղանին դրված էին երեկվա թերթերն ու ամսագրերը՝ «Հարմոնտյան լրագիրը», «Ատլետ» ամսագիրը, «Պլեյբոյ» ամսագիրն ու էլի մի կույտ ամսագրեր, և մոխրագույն կազմով «Արտերկրյա մշակույթների միջազգային ինստիտուտի զեկուցումների» 56֊րդ համարը։
Ռեդրիկը Գուտայի ձեռքից վերցրեց բուրավետ սուրճի բաժակը և մոտ քաշեց «Զեկուցումները»։ Ինչ֊որ ծուռ գծեր, նշաններ, գծագրեր․․․ Լուսանկարներում կարծես ծանոթ առարկաներ են, արտառոց դիրքերով։ Ահա հետմահու տպվել է Կիրիլի դարձյալ մեկ հոդվածը՝ «77֊բ տիպի մագնիսական ծուղակների ևս մեկ անսպասրլի հատկության մասին»։ «Պանով» ազգանունը երիզված է սև շրջանակով, ներքևում մանրատառերով տրված է ծանոթագրությունը․ «Դոկտոր Կիրիլ Ա․ Պանով, ՍՍՀՄ, ողբերգական մահով զոհվեց 19․․․ թվականի ապրիլի 19֊ին՝ փորձարկում կատարելու ժամանակ»։ Ռեդրիկը մի կողմ հրեց հանդեսը, բերանն այրելով կուլ տվեց սուրճը և հարցրեց․
― Մարդ չի՞ եկել։
― Գուտալինը եկավ, ― ասաց Գուտան մի փոքր հապաղելով։ Նա կանգնած էր գազօջախի մոտ ու նայում էր Ռեդրիկին։ ― Սոսկալի հարբած էր, հազիվ էր ոտքի վրա մնում, ու ես նրան ճամփու դրի։
― Իսկ Կապիկն ի՞նչ արեց։
― Դե, իհարկե, չէր ուզում, որ նա գնա։ Լացուկոծ դրեց։ Բայց ես նրան ասացի, Գուտալին քեռին վատ է զգում։ Իսկ նա ինձ մեծավարի պատաախանեց․ «Էլի լակել է Գուտալինը»։
Ռեդրիկը ծիծաղեց ու նորից մի կում խմեց։ Հետո հարցրեց․
― Հարևանները ո՞նց են։
Եվ նորից Գուտան մի քիչ ուշացրեց պատասխանը։
― Ոնց որ միշտ, ― վերջապես պատասխանեց նա։
― Լավ, մի՛ պատմիր։
― Է՛հ, ― ասաց Գուտան, ձեռքը զզվանքով թափահարելով։ ― Այս գիշեր դուռը ծեծում է ներքևի կնիկը։ Աչքերը չռվել են, բերանից փրփուր է թափում։ Կպել է, թե կեսգիշերին ի՞նչ եք սղոցում լողարանում․․․
― Զզվանք, ― ասաց Ռեդրիկը ատամների արանքից։ ― Լսիր, երևի գնանք այստեղից, հը՞։ Մի տեղ տուն առնենք ծայրամասում, որտեղ ոչ ոք չի ապրում, մի լքված ամառանոց․․․
― Իսկ Կապի՞կը։
― Տեր աստված, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Մի՞թե մենք երկուսով չենք կարող այնպես անել, որ նրա համար լավ լինի։
Գուտան օրորեց գլուխը։
― Նա սիրում է երեխաներին։ Երեխաներն էլ նրան են սիրում։ Հո նրանք մեղավոր չեն, որ․․․
― Այո, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Իհարկե նրանք մեղավոր չեն։
― Արի չխոսենք, ― ասաց Գուտան։ ― Քեզ ինչ֊որ մեկը զանգ տվեց։ Անունը չասաց։ Ես ասացի, որ դու գնացել ես ձուկ բռնելու։
Ռեդրիկը բաժակը դրեց սեղանին ու ելավ տեղից։
― Լավ, ― ասաց նա։ ― Այնուամենայնիվ, գնամ լողանամ։ Դեռ շատ գործ ունեմ։
Նա փակվեց լողարանում, շորերը գցեց բաքի մեջ, իսկ կաստետը, մոտը մնացած պնդօղակները, սիգարետներն ու մյուս մանր֊մունր բաները դրեց դարակի վրա։ Նա երկար շուռումուռ էր գալիս եռման ջրի պես տաք ցնցուղի տակ, փնչացնում էր ու չոր սպունգե ձեռնոցով շփում մարմինը, մինչև որ ոտից գլուխ կաս֊կարմիր կտրեց, հետո ցնցուղը անջատեց, նստեց վաննայի եզրին ու ծխեց։ Խողովակների մեջ խշշում էր ջուրը։ Խոհանոցում Գուտան ամաներնն էր չխկչխկացնում, տապակած ձկան հոտը բռնել էր ամբողջ բնակարանը։ Հետո Գուտան ծեծեց լողարանի դուռը և մաքուր սպիտակեղեն տվեց նրան։
― Արագացրու, ― ասաց Գուտան։ ― Ձուկը կսառչի։
Նա արդեն ուշքի էր եկել հուզմունքից և նորից անցել էր իր հրամայական տոնին։ Քթի տակ ծիծաղելով, Ռեդրիկը հագնվեց, այսինքն վրան քաշեց վարտիկն ու մայկան, ու այդ տեսքով եկավ խոհանոց։
― Այ հիմա արդեն կարելի է ուտել, ― ասաց նա, տեղավորվելով սեղանի մոտ։
― Սպիտակեղենդ գցեցի՞ր մեքենայի մեջ, ― հարցրեց Գուտան։
― Ըհը, ― բերանը լիքը պատասխանեց Ռեդրիկը։ ― Ձուկը համեղ է։
― Վրան ջուր լցրեցի՞ր։
― Չ․․․ չէ։ Մեղավոր եմ, սըր, այլևս չի կրկնվի, սըր․․․ Դե լավ կհասցնես, արի նստիր։ ― Ռեդրիկը բռնեց կնոջ ձեռքն ու փորձեց նրան նստեցնել ծնկներին, բայց Գուտան դուրս պրծավ նրա գրկից ու նստեց սեղանի մյուս կողմում։
― Ամուսնուդ բանի տեղ չես դնում, ― ասաց Ռեդրիկը, նորից լիքը լցնելով բերանը։ ― Զզվում ես, էլի։
― Ախր դու հիմա ինչ ամուսին ես, ― ասաց Գուտան։ ― Հիմա դու դատարկ պարկ ես և ոչ թե ամուսին։ Քեզ նախ պետք է լցնել։
― Ո՞վ գիտի, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Մեկ էլ տեսար հրաշք եղավ։
― Ի՜նչ֊ի՜նչ, դեռ որ ոչ մի հրաշք քեզնից չեմ տեսել։ Խմել ուզո՞ւմ ես։
― Երևի․․․ չէ, ― ասաց նա։ Հետո նայեց ժամացույցին ու վեր կացավ։ ― Ես հիմա գնալու եմ։ Պատրաստիր տոնական կոստյումս։ «Ա» կարգի։ Տես, որ վերնաշապիկը, փողկապը․․․
Մաքուր, բոբիկ ոտքերը հաճույքով քստքստացնելով սառը հատակին, նա գնաց խորդանոց և դուռը ներսից փակեց։ Հետո հագավ ռետինե գոգնոցը, մինչև արմունկները հասնող ռետինե ձեռնոցներն ու սկսեց պարկի պարունակությունը հանել, դնել սեղանին։ Երկու «փուչիկ»։ «Քորոցներով» տուփ։ Ինը «մարտկոց»։ Երեք «ապարանջան»։ Ու մի ինչ֊որ օղակ՝ «ապարանջանի» պես, բայց սպիտակ մետաղից ու ավելի թեթև, տրամագիծն էլ կլիներ մի երեսուն միլիմետր․․․ Տասնվեց հատ «սև ցայտեր» պոլիէթիլենի տոպրակի մեջ։ Հրաշալի պահպանված, բռունցքի մեծության երկու «սպունգ»։ Երեք «զուդա»։ «Գազավոր կավով» մի բանկա։ Պարկի մեջ դեռ մնացել էր ճենապակյա ծանր կոնտեյները, որը խնամքով դրված էր ապակե տարայի մեջ, բայց Ռեդրիկը այն չհանեց։ Նա վերցրեց մի սիգարետ ու սկսեց ծխել, նայելով սեղանին դասավորված բարիքին։
Հետո նա բացեց սեղանի դարակը, վերցրեց մի թուղթ, մատիտ ու համրիչը։ Սիգարետը սեղմելով բերանի անկյունում ու ծխից կկոցելով աչքերը, նա իրար հետևից թվեր էր գրում, կազմելով երեք սյունակ, հետո սկսեց գումարել առաջին երկու սյունակների թվերը։ Արդյունքը բավական պատկառելի թիվ էր ստացվում։ Նա սիգրետի մնացորդը հանգցրեց, զգուշորեն բացեց տուփը և քորոցները լցրեց թղթի վրա։ Էլեկտրական լույսի տակ «քորոցները» կապույտ փայլ ունեին և միայն երբեմն էին շողշողում սպեկտի մաքուր գույներով՝ դեղին, կարմիր, կանաչ։ Նա մի քորոց վերցրեց ու զգուշությամբ, որ հանկարծ մատները չծակի, սեղմեց բութ մատով և ցուցամատով։ Հետո լույսն անջատեց ու մի քիչ սպասեց, վարժվելով խավարին։ Բայց քորոցը լռում էր։ Նա այդ քորոցը դրեց մի կողմ, վերցրեց մի ուրիշը և նորից սեղմեց մատներով։ Ոչ մի բան։ Նա ավելի ամուր սեղմեց «քորոցը», չվախենալով, որ կարող է մատները ծակել, և քորոցը խոսեց․ կարմրավուն թույլ բռնկումները վազեցին նրա վրայով ու հանկարծ փոխվեցին ավելի բաց կանաչի։ Ռեդրիկը մի քանի վայրկյան հիանում էր կրակների այդ տարօրինակ խաղով, որը, ինչպես իմացավ «Զեկուցումներից», ինչ֊որ բան պիտի նշանակեր, միգուցե շատ կարևոր․ շատ էական բան, իսկ հետո այդ քորոցը դրեց մի կողմ և վերցրեց մեկ ուրիշը․․․
Ընդամենը յոթանասուներեք «քորոց» կար, որոնցից «խոսում» էին տասներկուսը, մնացածը լռում էին։ Իրականում դրանք պետք է խոսեին, բայց խոսեցնելու համար մատները քիչ էին, հարկավոր էր սեղանի մեծության հատուկ մեքենա։ Ռեդրիկը նորից վառեց լույսը և արդեն գրած թվերին ավելացրեց ևս երկուսը։ Ու միայն դրանից հետո նա վճռեց․․․
Ռեդրիկը երկու ձեռքերը մտցրեց պարկի մեջ և, շունչը պահած, այնտեղից հանեց և սեղանին դրեց մի փափուկ փաթեթ։ Որոշ ժամանակ լուռ նայում էր փաթեթին, մտախոհ քորելով կզակը։ Հետո, այնուամենայնիվ, վերցրեց մատիտը, պտտեց անճոռնի ռետինե մատների արանքում և նորից դրեց տեղը։ Հետո նորից մի սիգարետ կպցրեց և, աչքը չկտրելով փաթեթից, ծխեց մինչև վերջ։
― Գրողը տանի, ― ասաց նա բարձրաձայն, վճռականորեն վերցրեց փաթեթն ու նորից դրեց պարկի մեջ։ ― Եվ վե՛րջ։ Հերի՛ք է։
Նա «քորոցները» արագ լցրեց տուփի մեջ ու վեր կացավ տեղից։ Գնալու ժամանակն էր արդեն։ Երևի կարելի էր գոնե մի կես ժամ քնել, որ գլուխն ավելի հստակ գործեր, բայց, մյուս կողմից, շատ լավ կլինի, եթե ինքը ավելի շուտ գնա այնտեղ ու տեսնի ինչն ինչոց է։ Նա հանեց ձեռնոցները, գոգնոցը կախեց ու, չանջատելով լույսը, դուրս եկավ խորդանոցից։
Կոստյումն արդեն դրված էր մահճակալին, ու Ռեդրիկն սկսեց հագնվել։ Նա հայելու առաջ փողկապն էր կապում, երբ թիկունքում կամացուկ ճռռաց հատակը, լսվեց մի աշխույժ ֆսֆսոց, ու նա դեմքը խոժոռեց, որ չծիծաղի։
― Ո՜ւ, ― հանկարծ գոռաց նրա կողմը մի բարակ ձայն, ու ինչ֊որ մեկը ամուր բռնեց նրա ոտքը։
― Ա՜խ, ― բացականչեց Ռեդրիկը, ուշագնաց ընկնելով մահճակալին։
Կապիկը քրքջալով ու ճվճվալով, իսկույն մագլցեց նրա վրա։ Նրան կոխկրտում էր, քաշում մազերից ու ողողում ամենատարբեր լուրերով։ Հարևան Վիլլին պոկել է տիկնիկի ոտքը։ Երրորդ հարկում մի փիսիկ է հայտնվել, լրիվ սպիտակ է, իսկ աչքերը կարմիր են, երևի մայրիկին չի լսել ու Գոտի է գնացել։ Ընթրիքին մուրաբայով շիլա է կերել։ Քեռի Գուտալինը էլի լակել էր ու վատ էր զգում, նա նույնիսկ լաց էր լինում։ Ինչո՞ւ ձկները չեն խեղդվում, եթե ջրի մեջ են։ Ինչո՞ւ մայրիկն այս գիշեր չէր քնել։ Ինչո՞ւ մատները հինգ հատ են, ձեռքերը՝ երկու, իսկ քիթը՝ մեկ․․․ Ռեդրիկն զգուշորեն կրծքին էր սեղմում իր վրայով սողացող տաքուկ էակին, նայում էր նրա խոշոր առանց սպիտակուցների սև աչքերին, այտով սեղմվում էր նրա փափլիկ, ոսկեգույն մետաքսե աղվամազով ծածկված դեմքին ու կրկնում էր․
― Կապիկ․․․ Ա՜խ, իմ կապիկ․․․
Իսկ հետո ականջի տակ զնգաց հեռախոսը։ Նա ձեռքը մեկնեց ու վերցրեց լսափողը։
Լսափողը լռում էր։
― Ալլո, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Ալլո․․․
Ոչ ոք չարձագանքեց։ Հետո լսափողի մեջ շրխկոց լսվեց, ու հնչեցին կարճ ազդանշանները։ Այդ ժամանակ Ռեդրիկը վեր կացավ մահճալից, Կապիկին իջեցրեց հատակին և, արդեն չլսելով նրա բլբլոցը, հագավ շալվարն ու պիջակը։ Կապիկն անընդհատ բլբլում էր, բայց Ռեդրիկը միայն ցրված ժպտում էր բերանով, այնպես որ ի վերջո լսեց, որ հայրիկը լեզուն կուլ է տվել, ատամներով կծել է։ Եվ վերջապես նրան հանգիստ թողեցին։
Նա վերադարձավ խորդանոց, պայուսակի մեջ դրեց սեղանի վրա եղածը, վազեց լողարան կաստետը վերցնելու, նորից եկավ խորդանոց, մի ձեռքով վերցրեց պայուսկը, մյուսով՝ լիքը զամբյուղը, դուրս եկավ, ամուր փակեց խորդանոցի դուռն ու գոռաց Գուտային՝ «Ես գնացի»։
― Ե՞րբ կգաս, ― հարցրեց Գուտան, դուրս գալով խոհանոցից։ Նա արդեն մազերը սանրել էր ու շպարվել, և հագին ոչ թե խալաթ էր, այլ Ռեդրիկի սիրած տնային զգեստը՝ վառ կապույտ, կրծքի մեծ բացվածքով զգեստը։
― Ես զանգ կտամ, ― ասաց Ռեդրիկը, նայելով նրան, հետո մոտեցավ, կռացավ ու համբուրեց բաց պարանոցը։
― Դե գնա, ― կամաց ասաց Գուտան։
― Իսկ ե՞ս։ Իսկ ի՞նձ, ― ճվճվաց Կապիկը, խցկվելով նրանց արանքը։
Ռեդրիկը ստիպված եղավ էլ ավելի կռանալ։ Գուտան սառած աչքերով նայում էր նրան․
― Ոչինչ, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Մի՛ անհանգստացիր։ Ես քեզ զանգ կտամ։
Մի հարկ իջնելով, Ռեդրիկը սանդղահարթակին տեսավ զոլավոր պիժամայով մի ծանրամարմին տղամարդու, որն իր դռան կողպեքն էր բացում։ Բնակարանի մթին խորքերից գաղջ թթվահոտ էր գալիս։ Ռեդրիկը կանգ առավ նրա մոտ ու ասաց․
― Բարի օր։
Ծանրամարմին մարդը վախվորած նայեց նրան իր զորեղ ուսի վրայից ու ինչ֊որ բան փնչացրեց։
― Ձեր տիկինը գիշերը մեր տուն էր եկել, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Իբր մենք ինչ֊որ բան ենք սղոցում։ Դա թյուրիմացություն է։
― Ինձ ի՜նչ, ― մռթմռթաց պիժամայով մարդը։
― Կինս երեկ լվացք էր անում, ― շարունակեց Ռեդրիկը։ ― Եթե մենք ձեզ անհանգստություն ենք պատճառել, խնդրում եմ՝ ներեք։
― Իսկ ես ոչ մի բան չեմ ասել, ― ասաց պիժամայով մարդը։ ― Խնդրեմ։
― Դե, ուրեմն, ես շատ ուրախ եմ, ― ասաց Ռեդրիկը։
Նա ցած իջավ, մտավ գարաժ, պարկով զամբյուղը դրեց անկյունում, հին նստարանը գցեց վրան, մի անգամ էլ նայեց չորս կողմը ու դուրս եկավ։
Գնալու տեղը հեռու չէր․ երկու թաղամաս մինչև հրապարակ, հետո պիտի անցներ զբոսայգին ու ևս մի թաղամաս մինչև Կենտրոնական պողոտա։ «Մետրոպոլի» առաջ, ինչպես միշտ, փայլում էր նիկելապատ ու լաքապատ մեքենաների խայտաբղետ շարքը, մորեգույն բաճկոններով սպասավորները ներս էին տանում ճամպրուկները, արտասահմանցու տեսքով մի քանի պատկառելի տղամարդիկ մարմարե աստիճանների վրա երկու֊երեք հոգանոց խմբերով զրուցում էին ու ծխի քուլաներ բաց թողնում սիգարետներից։ Ռեդրիկը որոշեց առայժմ ներս չմտնել։ Նա նստեց փողոցի մյուս կողմի փոքրիկ սրճարանի ծածկի տակ, սուրճ պատվիրեց ու վառեց սիգարետը։ Նրանից երկու քայլ այն կողմ սեղանի մոտ նստած էին միջազգային ոստիկանության երեք աշխատակիցներ՝ քաղաքացիական հագուստով։ Նրանք լուռ ու հապշտապ հարմոնտյան տապակած նրբերշիկ էին ուտում և ապակյա մեծ բաժակներով մուգ գարեջուր էին խմում։ Մյուս կողմում մի սերժանտ տապակած կարտոֆիլ էր ուտում՝ պատառաքաղը բռի մեջ սեղմած։ Կապույտ սաղավարտը դրել էր հատակին, աթոռի կողքը, իսկ ատրճանակի պատյանով գոտին կախել էր աթոռի թիկնակին։ Սրճարանում ուրիշ մարդ չկար։ Մատուցողուհին, որն անծանոթ, տարիքով կին էր, կանգնած էր մի կողմում և ժամանակ առ ժամանակ հորանջում էր, ձեռքով նրբանկատորեն փակելով ներկված բերանը։ Իննից քսան էր պակաս։
Ռեդրիկը տեսավ, ինչպես հյուրանոցից դուրս եկավ Ռիչարդ Նունանը, ինչ֊որ բան ծամելով և քայլելու ընթացքում գլխարկը գլխին քաշելով։ Նա եռանդուն կտկտացնում էր աստիճաններից իջնելիս՝ կարճլիկ, գիրուկ, վարդագույն, ամբողջովին բարեկեցիկ, բարեհաջող, նոր լողացած, վճռականորեն համոզված, որ օրը ոչ մի անախորժություն չի պատճառելու իրեն։ Նա ձեռքի թափահարումով բարևեց ինչ֊որ մեկին, ծալած թիկնոցը գցեց աջ ուսին և մոտեցավ իր «պեժոյին»։ Դիկի «պեժոն» էլ էր կլորիկ, կարճլիկ, նոր լվացած ու նույնպես համոզված, որ իրեն ոչ մի տհաճություն չի սպասում։
Ափով ծածկելով դեմքը, Ռեդրիկը նայում էր, թե Նունանը ինչպես է գործնական տեսքով նստում ղեկի առաջ, ինչ֊որ բան է հետևը դնում, կռանում է ինչ֊որ բան վերցնելու, ուղղում է մեքենայի հետևը ցույց տվող հայելին։ Հետո «պեժոն» փնչացնելով երկնագույն ծուխ արձակեց, սուլեց ինչ֊որ մի աֆրիկացու վրա ու դուրս եկավ փողոց։ Ըստ ամենայնի, Նունանը գնում էր ինստիտուտ, ուրեմն պիտի անցներ շատրվանի և սրճարանի մոտով։
Ռեդրիկն արդեն չէր հասցնի վեր կենալ և գնալ, այդ պատճառով էլ դեմքը լրիվ ծածկեց ձեռքով ու կռացավ իր սուրճի բաժակի վրա։ Սակայն դա էլ չօգնեց։ «Պեժոն սուլեց հենց նրա ականջի տակ, ճռնչացին արգելակները, և Նունանի առույգ ձայնը կանչեց․
― Հե՜յ, Շուխարտ։ Ռե՜դ․․․
Մտքում հայհոյելով նրան Ռեդրիկը բարձրացրեց գլուխը։ Նունանն արդեն գալիս էր նրա կողմը՝ ձեռքն առաջ մեկնած։ Նա բարեհամբյուր ժպտում էր։
― Այս վաղ ժամին ի՞նչ ես անում այստեղ, ― մոտենալուն պես հարցրեց նա։ ― Շնորհակալություն, մադամ, ― նետեց նա մատուցողուհուն։ ― Ոչ մի բան պետք չէ․․․ Եվ նորից դարձավ Ռեդրիկին․ ― Հարյուր տարի կլինի քեզ չեմ տեսել։ Ո՞ւր ես կորել։ Ինչո՞վ ես զբաղվում։
― Դեհ․․․ դժկամորեն ասաց Ռեդրիկը, ― մանր֊մունր բաներով։
Նա նայում էր, թե Նունանը իրեն հատուկ լրջությամբ ու եռանդով ոնց է տեղավորվում դիմացի աթոռին, փափլիկ ձեռքերով դեն է տանում ամձեռոցիկներով բաժակը, դատարկ ափսեն մյուս կողմն է քաշում, և լսում էր Նունանի բարյացակամ բլբլոցը․
― Ոնց որ երեսիդ գույն չկա, հո անքուն չե՞ս մնում։ Գիտես, վերջերս ես էլ եմ շատ չարչարվում այդ նոր ավտոմատիկայի պատճառով, բայց թե քունը, եղբայրս, ինձ համար ամենակարևոր գործն է, ջհանդամը կորչի այդ ավտոմատիկան․․․ Հանկարծ նա շուրջը նայեց։ ― Պարդոն, գուցե դու սպասո՞ւմ ես ինչ֊որ մեկին։ Ես հո չե՞մ խանգարում։
― Դեհ, չէ․․․ ― վհատ ասաց Ռեդրիկը։ ― Ուղղակի ժամանակ ունեի, մտածեցի՝ նստեմ, մի բաժակ սուրճ խմեմ։
― Դեհ, ես քեզ չեմ ուշացնի, ― ասաց Դիկն ու նայեց ժամացույցին։ ― Լսիր, Ռեդ, ձեռ քաշիր քո այդ մանր֊մունր բաներից ու հետ արի ինստիտուտ։ Դու հո գիտես, որ ուզածդ ժամանակ քեզ կընդունեն։ Ուզո՞ւմ ես նորից ռուսի մոտ, վերջերս է եկել։
Ռեդրիկը տարուբերեց գլուխը․
― Ոչ, ― ասաց նա։ ― Աշխարհում դեռ չի ծնվել երկրորդ Կիրիլը։ Եվ ես էլ ոչ մի անելիք չունեմ ձեր ինստիտուտում։ Հիմա այնտեղ լրիվ ավտոմատացված է, ռոբոտներն են Գոտի գնում, երևի ռոբոտներն են պարգևավճար ստանում։ Իսկ լաբորանտի ստացած կոպեկներով ես իսկի սիգարետ էլ չեմ առնի։
― Այդ բոլորը կարելի է դասավորել, ― առարկեց Նունանը։
― Իսկ ես չեմ սիրում, որ իմ գործերն ուրիշներն են դասավորում, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Ծնվածս օրից ես եմ դասավորել իմ գործերն ու առաջիկայում էլ մտադիր եմ ինքս դասավորել։
― Շատ հպարտն ես դառել, ― նախատինքով ասաց Նունանը։
― Բնավ հպարտ չեմ։ Պարզապես փող հաշվել չեմ սիրում, հասկացա՞ր։
― Դե, ինչ ասեմ, դու ճիշտ ես, ― շփոթված ասաց Նունանը։ Նա անտարբեր նայեց կողքի աթոռին դրված Ռեդրիկի պայուսակին, մատով փայլեցրեց նրա արծաթե փակը, որի վրա փորագրված էին սլավոնական տառեր։ ― Ամեն ինչ ճիշտ է։ Փողը մարդուն պետք է այն բանի համար, որ նա երբեք չմտածի փողի մասին․․․ Կիրի՞լն է նվիրել, ― հարցրեց նա, գլխով ցույց տալով պայուսակը։
― Ժառանգություն հասավ, ― ասաց Ռեդրիկը։
― Ինչ֊որ էլ չես երևում «Բորժչում», ― շարունակեց Նունանը։ ― Ես համարյա ամեն օր այնտեղ եմ ճաշում։ Այստեղ, «Մետրոպոլում», ամեն մի կոտլետի համար քեզ թալանում են․․․ Լլսիր, ― ասաց նա հանկարծ։ ― Իսկ հիմա փողից ո՞նց ես։
― Պարտ ես ուզո՞ւմ, ― հարցրեց Ռեդրիկը։
― Չէ, հակառակը։
― Ուրեմն ուզում ես պա՞րտք տալ։
― Մի գործ կա, ― ասաց Նունանը։
― Օ, տեր աստվա՜ծ, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Դու էլ ես դրանցից։
― Իսկ էլ ո՞վ է․․․ իսկույն վրա պրծավ Նունանը։
― Էհ․․․ շատ են քեզ նման գործ տվողները։
Նունանը, ասես նոր հասկանալով նրան, ծիծաղեց։
― Դե չէ, դա քո հիմնական մասնագիտությամբ չէ։
― Իսկ ո՞ւմ մասնագիտությամբ է։
Նունանը դարձյալ նայեց ժամացույցին։
―Լսիր, ուրեմն, ― ասաց նա, աթոռից վեր կենալով։ ― Այսօր ճաշին արի «Բորժչ», ժամը երկուսի մոտ։ Կխոսենք։
― Ժամը երկուսին ես չեմ հասցնի, ― ասաց Ռեդրիկը։
― Այդ դեպքում՝ երեկոյան վեցին։ Եղա՞վ։
― Տեսնենք, ― ասաց Ռեդրիկը ու ինքն էլ նայեց ժամացույցին։ Իննից հինգ էր պակաս։
Նունանը ձեռքով հրաժեշտ տվեց ու գլորվեց դեպի իր «պեժոն»։
Ռեդրիկը հայացքով ճանապարհ դրեց նրան, կանչեց մատուցողուհուն, մի տուփ «Լաքի ստրայք» ուզեց, վճարեց և, վերցնելով պայուսակը, անշտապ քայլերն ուղղեց դեպի հյուրանոց։ Արևն արդեն կարգին այրում էր, փողոցն արագորեն լցվում էր խոնավ հեղձուկով, ու Ռեդրիկը կոպերի տակ կսկծոց զգաց։ Նա ուժեղ կկոցեց աչքերը, ափսոսալով, որ չհասցրեց գոնե մի ժամ քնել այս կարևոր գործից առաջ։ Ու հենց այդ պահին էլ սկսվեց։
Նրա հետ երբեք այսպիսի բան չէր եղել Գոտուց դուրս, իսկ Գոտում էլ ընդամենը երկու կամ երեք անգամ էր եղել։ Նա հանկարծ կարծես ընկավ մի ուրիշ աշխարհ։ Միլիոնավոր հոտեր միանգամից թափվեցին նրա վրա՝ սուր, քաղցր, մետաղյա, քնքուշ, վտանգավոր, տագնապալի․ շենքի պես վիթխարի, փոշեհատիկների պես փոքր, քարի պես կոշտ, ժամացույցի մեխանիզմի պես նուրբ ու բարդ հոտեր։ Օդը դարձավ մի տեսակ պինդ․ նրա մեջ հայտնվեցին նիստեր, մակերեսներ, անկյուններ, տարածությունը լցվեց վիթխարի խորդուբորդ գնդերով, լպրծուն բուրգերով, հսկայական փշոտ բյուրեղներով, և նա ստիպված էր մի կերպ անցնել այս ամենի միջով, ինչպես երազում հնավաճառի մութ խանութում լցված այլանդակ հին կայույքի միջով․․․ Դա տևեց ընդամենը մի ակնթարթ։ Նա բացեց աչքերը, ու ամեն ինչ ցնդեց։ Դա ուրիշ աշխարհ չէր, դա իր նախկին, ծանոթ աշխարհն էր նրա կողմը շրջվել էր իր մի ուրիշ, անհայտ կողմով, և այդ կողմը նրան հայտնվեց սոսկ մի ակնթարթ ու նորից ամուր փակվեց, նախքան կհասցներ ինչ֊որ բան հասկանալ։
Ռեդրիկի ականջի մոտ ջղային ոռնաց մի ավտոմեքենա։ Նա քայլերն արագացրեց, հետո վազեց և կանգ առավ միայն «Մետրոպոլի» պատի մոտ։ Սիրտը կատաղորեն թպրտում էր։ Նա պայուսակը դրեց ասֆալտին, արագ բացեց սիգարետի տուփն ու սկսեց ծխել․․․ Ռեդրիկը ծուխը խոր ներս էր քաշում, հանգստանալով, ինչպես հանգստանում են ծեծկռտուքից հետո, և հերթապահ ոստիկանը կանգ առավ նրա կողքը ու անհանգստացած հարցրեց․
― Ձեզ օգնե՞մ, սըր։
― Ոչ, ― մի կերպ արտաբերեց Ռեդրիկն ու հազաց․․․ ― Տոթ է․․․
― Միգուցե ուղեկցե՞մ ձեզ։
Ռեդրիկը կռացավ ու պայուսակը վերցրեց։
― Վերջ, ― ասաց նա։ ― Ամեն ինչ լավ է, բարեկամս։ Շնորհակալություն։
Նա արագ գնաց մուտքի կողմը, բարձրացավ աստիճաններով ու մտավ ճեմասրահ։ Այստեղ զով էր, կիսամութ և աղմկոտ։ Հարկավոր էր նստել այս վիթխարի կաշվե բազմոցներից մեկի վրա, ուշքի գալ, շունչը տեղը բերել, բայց նա առանց այդ էլ ուշանում էր։ Նա իրեն թույլ տվեց միայն մինչև վերջ ծխել սիգարետը, կիսափակ կոպերի տակից նայելով ճեմասրահում խռնված մարդկանց։ Ոսկրոտը արդեն այստեղ էր ու ջղային տեսքով ինչ֊որ բան էր փնտրում վաճառասեղանին դրված ամսագրերի մեջ։ Ռեդրիկը ծխախոտի մնացորդը գցեց մոխրամանը ու մտավ վերելակի խցիկը։
Նա չհասցրեց դուռը փակել, և նրա հետ միասին վերելակի մեջ խցկվեցին ասթմայով հիվանդի պես շնչող մի ամրակազմ գիրուկ տղամարդ, թունդ օծված մի տիկին՝ իր խոժոռադեմ տղայի հետ, որը շոկոլադ էր ուտում, և վատ սափրված կզակով մի լայնատարած պառավ։ Ռեդրրիկին հրեցին անկյուն։ Նա փակեց աչքերը, որպեսզի չտեսնի տղային, որի կզակն ի վար հոսում էր շոկոլադախառն թուքը, բայց դեմքը թարմ էր, մաքուր, առանց մի մազի, Ռեդրիկը չէր ուզում տեսնել տղայի մորը, որի խղճուկ կուրծքը զարդարված էր խոշոր «սև ցայտերից» սարքած արծաթե շքեղ մանյակով, չէր ուզում տեսնել հաստլիկի դուրս պրծած սպիտակուցները, պառավ կնոջ ուռած դեմքի զարզանդելի գորտնուկները։ Հաստլիկը փորձեց ծխել, բայց պառավը նրան սաստեց ու շարունակեց սաստել մինչև հինգերորդ հարկ, որտեղ ինքը դուրս գլորվեց վերելակից, ու հենց որ պառավը դուրս եկավ վերելակից, հաստլիկը ծխեց մի այնպիսի տեսքով, ասես պաշտպանում էր իր քաղաքացիական ազատությունը, և իսկույն էլ սկսեց հազալ ու խեղդվել, ուղտավարի ձգելով շրթունքները և արմունկով հրելով Ռեդրիկին․․․
Ութերորդ հարկում Ռեդրիկը դուրս եկավ վերելակից և փափուկ գորգի վրայով քայլեց չերևացող լապտերի մեղմ լույսով ողողված միջանցքով։ Թանկագին ծխախոտի, փարիզյան օծանելիքների, բնական կաշվից փայլուն ու լիքը լցված դրամապանակների, մի գիշերում հինգ հարյուր դոլար արժեցող աղջիկների, ոսկե ծխախոտատուփերի հոտն էր կանգնած միջանցքում, այս էժանագին, գաղջ բորբոսի հոտը, որը սնվում էր Գոտուց, խմում էր Գոտուց, չափում էր, լակում, ճարպակալում Գոտուց, ու ամեն ինչի վրա թքած ուներ, և հատկապես այն բանի վրա, թե ինչ կլինի հետո, երբ ինքը կկշտանա լափելուց, գռփելուց, իսկ այն ամենը, ինչ առաջ գտնվում էր Գոտում, կհայտնվի դրսում՝ աշխարհում։ Ռեդրիկն առանց բախելու դուռը հրեց և ներս մտավ ութ հարյուր յոթանասունչորս համարը։
Խռպոտը նստել էր պատուհանի մոտ դրված սեղանին ու տնտղում էր ձեռքին բռնած սիգարը։ Նա դեռ պիժամայով էր․ ցանցառ, թաց մազերը խնամքով սանրված էին, իսկ անառողջ, այտուցված դեմքը սափրված էր։
― Ըհը՜, ― ասաց նա, հայացքը չկտրելով սիգարից։ ― Ճշտապահությունը արքաների քաղաքավարությունն է։ Բարև, տղաս։
Նա վերջացրեց սիգարի ծայրը կտրելը, բռնեց երկու ձեռքով, մոտեցրեց բեղերին ու հոտոտեց։
― Իսկ որտե՞ղ է մեր բարի ծերուկ Բարբրիջը, ― հարցրեց նա ու հայացքն ուղղեց Ռեդրիկին։ Նրա աչքերը թափանցիկ էին, երկնագույն՝ հրեշտակի աչքեր։
Ռեդրիկը պայուսակը դրեց բազմոցին, նստեց ու գրպանից հանեց սիգարետի տուփը։
― Բարբրիջը չի գա, ― ասաց նա։
― Բարի ծերուկ Բարբրիջը, ― մռթմռթաց Խռպոտը, երկու մատով վերցրեց սիգարը և զգուշորեն մոտեցրեց բերանին։ ― Ծերուկ Բարբրիջի ջղերը չե՞ն դիմացել․․․
Նա իր վճիտ կապույտ աչքերով անթարթ նայում էր Ռեդրիկին։ Նա երբեք աչքերը չէր թարթում։ Դուռը բացվեց, ու ներս խցկվեց Ոսկրոտը։
― Ո՞վ էր այն մարդը, ում հետ դուք խոսում էիք, ― հենց շեմից հարցրեց նա։
― Ա՜, բարև ձեզ, ― սիրալիր բարևեց նրան Ռեդրիկը, մոխիրը թափ տալով հատակին։
Ոսկրոտը ձեռքերը մտցրեց գրպանները, մոտեցավ, լայն֊լայն քայլելով դեպի ներս շրջված խոշոր թաթերով ու կանգ առավ Ռեդրիկի առաջ։
― Մենք ձեզ հարյուր անգամ ասել ենք, ― կշտամբանքով ասաց նա։ ― Ոչ մի շփում հանդիպումից առաջ։ Իսկ դուք ի՞նչ եք անում։
― Ես բարևում եմ, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Իսկ դո՞ւք։
Խռպոտը ծիծաղեց, իսկ Ոսկրոտը ջղային ասաց․
― Բարև ձեզ, բարև ձեզ։ ― Նա դադարեց շաղափել Ռեդրիկին կշտամբիչ հայացքով ու շրմփաց բազմոցին, նրա կողքը։ ― Այդպես չի կարելի անել, ― ասաց նա։ ― Հասկանո՞ւմ եք։ Չի կարելի։
― Այդ դեպքում ինձ հետ ժամադրվեք մի այնպիսի տեղում, որտեղ ես ծանոթներ չունեմ, ― ասաց Ռեդրիկը։
― Տղան իրավացի է, ― նկատեց Խռպոտը։ ― Մեր սխալն է․․․ Ուրեմն ո՞վ էր այդ մարդը։
― Դա Ռիչարդ Նունանն էր, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Նա ներկայացուցիչն է ինչ֊որ ֆիրմաների, որոնք սարքավորումներ են մատակարարում ինստիտուտին։ Այստեղ է ապրում, հյուրանոցում։
― Այ, տեսնում ես ինչքան պարզ ու հասարակ բան է, ― ասաց Խռպոտը Ոսկրոտին, սեղանից վերցրեց Ազատության արձանի նմանությամբ սարքած վիթխարի վառիչը, կասկածանքով զննեց ու դրեց տեղը։
― Իսկ Բարբրիջն ո՞ւր է, ― հարցրեց Ոսկրոտն արդեն բարեկամաբար։
― Բարբրիջը քաշվեց, ― ասաց Ռեդրիկը։
Այդ երկուսը արագ իրար նայեցին։
― Աստված լուսավորի հոգին, ― ասաց Խռպոտը մի տեսակ զգուշորեն։ ― Թե՞ ձերբակալվել է։
Ռեդրիկը միանգամից չպատասխանեց, դանդաղ ծխելով սիգարետը։ Հետո մնացուկը շպրտեց հատակին ու ասաց․
― Մի՛ վախեցեք, ամեն ինչ մաքուր է։ Նա հիվանդանոցում է։
― Լա՜վ մաքուր է, ― ասաց Ոսկրոտը ջղագրգիռ, տեղից վեր թռավ ու մոտեցավ պատուհանին։ ― Ո՞ր հիվանդանոցում է։
― Մի՛ վախեցեք, ― կրկնեց Ռեդրիկը։ ― Որտեղ որ պետք է։ Եկեք մեր գործը վերջանցնենք։ Ես քնել եմ ուզում։
― Իսկ ո՞ր հիվանդանոցում է, ― արդեն գլուխը կորցրած հարցրեց Ոսկրոտը։
― Ես արդեն ձեզ ասացի, ― պատասխանեց Ռեդրիկն ու ձեռքն առավ պայուսակը։ ― Մենք այսօր պիտի զբաղվե՞նք գործով, թե չէ։
― Հիմա, հիմա, տղաս, ― առույգ վրա տվեց Խռպոտը։
Անսպասելի թեթևությամբ նա ցած թռավ սեղանից, արագ Ռեդրիկին մոտեցրեց ցածր սեղանիկը, որի վրա դրված ամսագրերն ու թերթերը ձեռքի մի շարժումով շպրտեց հատակին ու նստեց Ռեդրիկի դիմաց, մազմզոտ վարդագույն ձեռքերը դնելով ծնկներին։
― Ցույց տվեք, ― ասաց նա։
Ռեդրիկը բացեց պայուսակը, հանեց գների ցուցակը ու դրեց սեղանին՝ Խռպոտի առաջ։ Խռպոտը նայեց ցուցակը եղունգով մի կողմ հրեց։ Նրա հետևում կանգնած Ոսկրոտը հայացքը գամեց ցուցակին։
― Սա հաշիվն է, ― ասաց Ռեդրիկը։
― Տեսնում եմ, ― պատասխանեց Խռպոտը։ ― Հանեք։ Հանեք․․․
― Փողը, ― ասաց Ռեդրիկը։
― Սա ի՞նչ «օղակ» է, ― կասկածանքով հարցրեց Ոսկրոտը, Խռպոտի ուսի վրայից մատը դնելով ցուցակի վրա։
Ռեդրիկը լուռ էր։ Կիսաբաց պայուսակը ծնկներին պահած՝ նա անթարթ նայում էր կապույտ, հրեշտակային աչքերին։ Վերջապես Խռպոտը քմծիծաղեց․
― Տեսնես ինչի՞ համար եմ ես ձեզ այսպես սիրում, ― տղաս, ― գեղգեղաց նա։ ― Հետո էլ ասում են, որ առաջին հայացքից սեր չի լինում։ ― Նա թատերայնորեն հառաչեց։ ― Ֆիլ, բարեկամս, սրանց մոտ ո՞նց են ասում։ Մի «կաղամբ» կշռիր սրա համար, «կանաչները» հաշվիր․․․ Վերջապես մի լուցքի տուր ինձ։ Հո տեսնո՞ւմ ես․․․ Ու նա թափ տվեց ձեռքում պահած սիգարը։
Ոսկրոտ Ֆիլը ինչ֊որ անհասկանալի բան մռթմռթաց, լուցկու տուփը նետեց նրան, իսկ ինքը գնաց մյուս սենյակը, որի դուռը ծածկված էր վարագույրով։ Լսվում էր, որ նա այնտեղ ջղայնացած ու անհասկանալի խոսում է ինչ֊որ մեկի հետ փակ աչքերով բան առնելու մասին, իսկ Խռպոտը, վերջապես ծխելով սիգարը, բարակ ու անգույն շուրթերին սառած ժպիտով անընդհատ սևեռուն նայում էր Ռեդրիկին, ու ասես ինչ֊որ բանի մասին էր մտածում, իսկ Ռեդրիկը, կզակը հենելով պայուսակին, նույնպես հայացքը չէր կտրում նրա դեմքից ու աշխատում էր չթարթել, չնայած կոպերն ասես այրվում էին, ու աչքերը արցունքով էին լցվում։ Հետո Ոսկրոտը եկավ, սեղանին շպրտեց փաթեթավորված թղթադրամները երկու կապուկ ու, հոնքերը կիտած, նստեց Ռեդրիկի կողքը։ Ռեդրիկը ծուլորեն մեկնվեց փողերին, բայց Խռպոտը ձեռքի շարժումով կանգնեցրեց նրան, կապուկների վրայից հանեց թղթերն ու խցկեց իր պիժամայի գրպանը։
― Հիմա խնդրեմ, ― ասաց նա։
Ռեդրիկը վերցրեց փողն ու, առանց հաշվելու, կապուկները սկսեց խցկել պիջակի ներսի գրպանները։ Հետո ձեռնամուխ եղավ պայուսակից «ապրանքը» հանելուն։ Նա դա անում էր դանդաղ, այն երկուսին հնարավորություն տալով լավ տնտղել ամեն մի առարկան ու համեմատել ցուցակի հետ։ Սենյակում լռություն էր տիրում, միայն ծանր շնչում էր Խռպոտը, և մեկ էլ վարագույրի մյուս կողմից լսվում էր թույլ չրխկոց, ոնց որ գդալը կպներ բաժակի եզրին։
Երբ վերջապես Ռեդրիկը փակեց պայուսակը և չխկացրեց փակերը, Խռպոտը հայացքը բարձրացրեց նրա վրա ու հարցրեց․
― Դե, իսկ ամենակարևո՞րը։
― Ոչ մի դեպքում, ― պատասխանեց Ռեդրիկը։ Եվ մի քիչ լռելուց հետո ավելացրեց։ ― Առայժմ։
― Ինձ դուր է գալիս այդ «առայժմը», ― փաղաքուշ ասաց Խռպոտը։ ― Իսկ քե՞զ, Ֆիլ։
― Օյինբազություն եք անում, Շուխարտ, ― զզվանքով ասաց Ոսկրոտը։ ― Իսկ ինչո՞ւ, հարց է ծագում։
― Մասնագիտությունս է այդպիսին։ Օյինբազ գործեր են, ― ասաց Ռեդը։ ― Դժվար բան է մեր ու ձեր մասնագիտությունը։
― Դե լավ, ― ասաց Խռպոտը։ ― Իսկ ֆոտոապարատն ո՞ւր է։
― Ա՜, գրողը տանի, ― փնթփնթաց Ռեդրիկը։ Նա մատներով շփեց երեսը, զգալով ինչպես է կարմրում։ ― Մեղավոր եմ, ― ասաց նա։ ― Բոլորովին չեմ հիշել։ Մոռացել եմ։
― Այնտե՞ղ, ― հարցրեց Խռպոտը, անորոշ շարժում անելով սիգարով։
― Չեմ հիշում․․․ Երևի այնտեղ․․․ ― Ռեդրիկն աչքերը փակեց ու հենվեց բազմոցի թիկնակին։ ― Չէ։ Ոչ մի բան չեմ հիշում։
― Ափսոս, ― ասաց Խռպոտը։ ― Բայց դուք գոնե տեսա՞ք դա։
― Ոչ, սրտնեղած ասաց Ռեդրիկը։ ― Հարցն էլ հենց դա է։ Մենք չհասանք կաուպերներին։ Բարբրիջը խրվեց «դոնդողի» մեջ, ու ես ստիպված եղա իսկույն հետ դառնալ․․․ Հավատացեք, եթե ես տեսնեի, երբեք չէի մոռանա։
― Լսիր, Խյու, հապա մի նայիր, ― հանկարծ վախեցած շշնջաց Ոսկրոտը։ ― Սա ի՞նչ է, հը։
Նա նստել էր աջ ձեռքի ցուցամատը վեր տնկած։ Մատի շուրջը պտտվում էր հենց այն սպիտակ օղակը, ու Ոսկրոտը աչքերը չռած նայում էր այդ օղակին։
― Նա կանգ չի առնում,― բարձր ասաց Ոսկրոտը, կլոր աչքերը օղակից դարձնելով Խռպոտին ու նորից հակառակը։
― Ի՞նչ է նշանակում՝ կանգ չի առնում, ― զգուշորեն հարցրեց Խռպոտը ու մի կողմ քաշվեց։
― Ես անցկացրի մատիս ու մի անգամ պտտացրի, հենց այնպես։ Ու նա արդեն մի ամբողջ րոպե պտտվում է։
Հանկարծ Ոսկրոտը տեղից վեր թռավ և, մատը տնկած, վազեց վարագույրի հետևը։ Արծաթափայլ օղակը հավասար շադժումով պտտվում էր, ինչպես ինքնաթիռի պրոպելլերը։
― Այդ ի՞նչ բան եք բերել մեզ, ― հարցրեց Խռպոտը։
― Սատանան գիտի, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Ես իսկի չգիտեի էլ։ Որ իմանայի, ավելի շուտ կպոկեի։
Խռպոտը բավականին երկար նայեց նրան, հետո վեր կացավ ու նույնպես չքացավ վարագույրի այն կողմում։ Այնտեղից անմիջապես ձայներ լսվեցին։ Ռեդրիկը մի սիգարետ հանեց, ծխեց, հատակից մի հանդես վերցրեց ու, ցրված, սկսեց թերթել։ Հանդեսը լիքը լցված էր շլացուցիչ գեղեցկուհիներով, բայց, չգիտես ինչու, հիմա սրտախառնոց էր զգում դրանց նայելուց։ Ռեդրիկը ձեռքից գցեց հանդեսն ու հայացքը պտտեցրեց սենյակով մեկ, որ խմելու բան գտնի։ Հետո գրպանից հանեց կապուկն ու սկսեց փողերը հաշվել։ Ամեն ինչ ճիշտ էր, բայց, որպեսզի քունը փախցնի, երկրորդ կապուկն էլ հաշվեց։ Երբ նա փողը դրեց գրպանը, Խռպոտը հետ եկավ։
― Ձեր բախտը բերում է, տղաս, ― հայտարարեց նա, նորից տեղավորվելով Ռեդրիկի դիմաց։ ― Գիտեք, չէ՞, ինչ բան է հավերժական շարժիչը։
― Ոչ, չգիտեմ, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Մենք դա չենք անցել։
― Եվ պետք էլ չի, ― ասաց Խռպոտը։ Նա հանեց ևս մեկ կապուկ թղթադրամ։ ― Սա առաջին նմուշի գինն է, ― ասաց նա, կապուկից պոկելով փաթեթաթուղթը։ Այսպիսի օղակի յուրաքանչյուր նոր նմուշի համար կստանաք երկու այսպիսի կապուկ։ Կհիշե՛ք, տղաս։ Երկո՛ւ։ Բայց մի պայմանով․ բացի մեզնից ոչ մեկը այս օղակների մասին չպետք է իմանա։ Պայմանավորվեցի՞նք։
Ռեդրիկը լուռ գրպանը դրեց կապուկն ու վեր կացավ։
― Ես գնացի, ― ասաց նա։ ― Ե՞րբ և որտե՞ղ հաջորդ անգամ։
Խռպոտը նույնպես վեր կացավ։
― Ձեզ կզանգահարեն, ― ասաց նա։ ― Ամեն ուրբաթ առավոտ իննից մինչև ինն անց կես զանգի սպասեք։ Ձեզ բարև կհաղորդեն Ֆիլ Խյուից ու տեսակցություն կնշանակեն։
― Ռեդրիկը գլխով արեց և քայլեց դեպի դուռը։ Խռպոտը հետևեց Ռեդրիկին, ձեռքը դնելով նրա ուսին։
― Ես կուզեի, որ դուք հասկանաք, ― շարունակեց նա։ ― Այս բոլորը լավ է, շատ լավ է և այլն, և այլն, իսկ «օղակն» ուղղակի հրաշալի է, բայց ամենից առաջ մեզ երկու բան է պետք՝ լուսանկար և լրիվ կոնտեյներ։ Վերադարձրեք մեր ֆոտոապարատը, միայն թե լուսանկարած ժապավենով, ու մեր ճենապակյա կոնտեյները, բայց ոչ թե դատարկ, այլ լիքը, ու դուք էլ երբեք Գոտի գնալու կարիք չեք ունենա։
Ռեդրիկը ուսը ցնցեց, իր վրայից գցեց նրա ձեռքը, դուռը բացեց և դուրս եկավ։ Առանց շրջվելու, քայլեց փափուկ գորգի վրայով, ծոծրակին զգալով կապույտ հրեշտակային աչքերի անթարթ հայացքը։ Նա չսպասեց վերելակին ու ոտքով իջավ ութերորդ հարկից։
Դուրս գալով «Մետրոպոլ» հյուրանոցից, նա տաքսի վերցրեց ու գնաց քաղաքի մյուս ծայրը։ Վարորդն անծանոթ էր, նորեկներից՝ մեծքթանի ու պզուկոտ մի ջահել, մեկը նրանցից, ովքեր վերջերս խելակորույս լցվում են Հարմոնտ՝ անպատմելի արկածներ, անհաշիվ հարստություն, համաշխարհային փառք ու ինչ֊որ հատուկ կրոն գտնելու հույսով։ Լցվելը լցվում էին, բայց դե այդպես էլ մնում էին տաքսու վարորդ, մատուցող, շինարարության բանվոր, դռնպան՝ ընչաքաղց, ագահ, անորոշ ցանկություններով բռնված, աշխարհիս երեսին ամեն ինչից դժգոհ, սոսկալի հուսախաբված և համոզված, որ այստեղ էլ իրենց խաբեցին։ Նրանց կեսը մի երկու ամիս հետո, անիծելով ամեն ինչ ու ամենքին, վերադառնում էր հայրենի տները, իրենց հետ տանելով ու աշխարհով մեկ տարածելով մեծագույն հուսախաբությունը։ Նրանցից միայն շատ քչերն էին դառնում ստալկեր ու շուտով զոհվում էին, այդպես էլ չհասցնելով գլխի ընկնել ինչն ինչոց է։ Իսկ մյուսները իրենց բոլոր երեկոներն անց էին կացնում պանդոկներում, իրար հետ կռվում էին տարբեր հայացքներ ունենալու պատճառով, աղջիկների պատճառով, հենց այնպես, կոնծելուց, լրիվ խելագարեցնելով քաղաքի ոստիկանությանը և հնաբնակներին։
Պզուկոտ վարորդից սոսկալի օղու հոտ էր փչում, աչքերը կարմիր էին, ոնց որ ճագարի աչքեր, նա անասելի գրգռված էր ու միանգամից Ռեդրիկին սկսեց պատմել, որ այսօր առավոտյան իրենց փողոցում մի մեռել է հայտնվել գերեզմանոցից։ Եկել է, ուրեմն, իր տուն, իսկ տունն արդեն մի քանի տարի է փակ է, տնեցիք բոլորը այնտեղից գնացել են․ և՛ նրա պառավ այրին, և՛ աղջիկն ու փեսան, և՛ թոռները։ Հարևաններն ասում են, որ նա մահացել է մի երեսուն տարի առաջ, Այցելությունից առաջ, իսկ հիմա՝ բարև ձեզ, վեր է կացել, եկել։ Ման եկավ, պտտվեց, պտտվեց տան չորս կողմը, հետո նստեց ցանկապատի տակ ու մնաց։ Ամբողջ թաղի ժողովուրդը այդտեղ էր թափվել՝ նայում են նրան, բայց դե վախենում են մոտենալ։ Հետո ինչ֊որ մեկը գլխի ընկավ, ջարդեց նրա տան դուռը, ուրեմն դուռը բացեցին, որ նա մտնի իր տունը։ Ու ի՞նչ եք կարծում։ Նա վերցրեց ու ներս մտավ, դուռն էլ փակեց հետևից։ Ես աշխատանքից ուշանում էի, ու հիմա չգիտեմ, թե ինչով այդ ամենը վերջացավ, միայն մի բան գիտեմ, ուզում էին ինստիտուտ զանգ տալ, որ գան տանեն մեր թաղից, գրողի ծոցը տանեն։
― Կանգնիր, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Հենց այստեղ։
Նա ձեռքը տարավ գրպանը։ Մանր չկար, ստիպված եղավ մանրել նոր ստացած թղթադրամը։ Հետո սպասեց դարպասի մոտ, մինչև որ տաքսին գնաց։ Գիշակերի տունը վատը չէր․ երկու հարկ, ապակեպատ կցաշենք՝ բիլիարդանոցով, լավ մշակված այգի, ծաղկանոց, խնձորենիների մեջ՝ սպիտակ տաղավար։ Ու այս բոլորի շուրջը՝ նախշազարդ երկաթե ճաղեր, որոնք ներկված էին բաց կանաչ յուղաներկով։ Ռեդրիկը մի քանի անգամ սեղմեց զանգի կոճակը։ Դարպասը թեթև ճռռոցով բացվեց, ու Ռեդրիկը դանդաղ քայլեց ավազե շավիղով, որը երկու կողմից եզերված էր վարդի թփերով, իսկ տան առաջ արդեն կանգնած էր Փորսուղը՝ ծռմռված, սև ու կարմիր, և ամբոցջ մարմնով դողում էր ծառայելու ցանկությունից։ Անհամբերությունից նա շրջվեց կողքի, ջղաձգորեն հենարան փնտրելով, ոտքը դրեց աստիճանին, ապա սկսեց ձգել երկրորդ ոտքը, և այդ ընթացքում առողջ ձեռքը անընդհատ թափահարում էր Ռեդրիկի կողմը, իբր հիմա գալիս եմ, հիմա․․․
― Հե՜յ, Շեկ, ― այգուց կանչեց նրան կանացի մի ձայն։
Ռեդրիկը գլուխը շրջեց և խոտերի մեջ, տաղավարի սպիտակ, նախշավոր տանիքի մոտ տեսավ հոլանի թուխ ուսերը, վառ կարմիր բերանը և իրեն կանչող ձեռքը։ Նա գլխով բարևեց Փորսուղին, թեքվեց շավիղից ու ճանապարհ բացելով վարդի թփերի միջով, փափուկ խոտերի վրայով ուղիղ գնաց դեպի տաղավարը։
Կանաչ մարգագետնում փռված էր հսկայական կարմիր ներքնակ, իսկ ներքնակի վրա, բաժակը ձեռքին, գրեթե անտեսանելի լողազգեստով բազմել էր Դինա Բարբրիջը։ Նրա կողքին ընկած էր վառվռուն կազմով մի գիրք, ու հենց այստեղ էլ, թփի տակ, ստվերում, դրված էր սառույցով լի մի դույլ, որի միջից դուրս էր ցցված մի երկար շիշ։
― Բարև, Շեկ, ― ասաց Դինա Բարբրիջը, բաժակով ողջունելով նրան։ ― Իսկ ո՞ւր է հայրիկս։ Չլինի՞ էլի բռնվել է։
Ռեդրիկը մոտեցավ և, պայուսակը տանելով հետևը, կանգնեց ու վերևից ներքև նայեց նրան։ Այո, Գիշակերը չտեսնվա՜ծ երեխաներ ուներ։ Դինան ամբողջովին մետաքս էր, փարթամ ու շքեղ, առանց մի թերության, առանց մի ավելորդ ծալքի՝ քսանամյա հարյուր հիսուն ֆունտ գայթակղիչ միս ու արյուն, ու նաև ներսից կրակվող, ցոլցլուն զմրուխտյա աչքեր, ու նաև մեծ, խոնավ բերան և հավասար սպիտակ ատամներ, ու նաև սևաթույր մազեր, որ փայլում էին արևի տակ ու անփույթ թափված էին մի ուսի վրա, ու արևն էլ ասես խաղում էր նրա մարմնի վրա՝ ուսերից իջնելով փորին ու ազդրերին, ստվերներ թողնելով գրեթե մերկ կրծքերի արանքում։ Ռեդրիկը կանգնել էր աղջկա գլխավերևում և անսքող նայում֊տնտղում էր նրան, իսկ նա Ռեդրիկին էր նայում ներքևից վերև, քմծիծաղում՝ ամեն ինչ հասկանալով, հետո բաժակը մոտեցրեց շուրթերին ու մի քանի կում արեց։
― Ուզո՞ւմ ես, ― ասաց Դինան, լպստելով շրթունքները, և սպասելով ճիշտ այնքան, որ երկիմաստությունը հասկացվի, բաժակը մեկնեց նրան։
Ռեդրիկը շրջվեց նրանից, աչքերով փնտրեց և ստվերում մի ճոճաթոռ գտավ, նստեց ու ոտքերը առաջ պարզեց։
― Բարբրիջը հիվանդանոցում է, ― ասաց նա։ ― Ոտքերը պիտի կտրեն։
Շարունակելով ժպտալ, Դինան նրան էր նայում մի աչքով, մյուսը ծածկված էր մազերի խիտ ալիքով, որ ընկել էր ուսին, միայն թե ժպիտը անշարժացավ, սառեց թուխ դեմքի վրա։ Հետո նա մեքենաբար շարժեց բաժակը, ասես ականջ դնելով սառույցների զնգոցին, ու հարցրեց․
― Երկո՞ւ ոտքը։
― Երկուսը։ Միգուցե մինչև ծնկները, իսկ գուցեև ավելի վերևից։
Դինան ցած դրեց բաժակը ու մազերը հեռացրեց դեմքից։ Նա այլևս չէր ժպտում։
― Ափսոս, ― ասաց նա։ ― Ւսկ դու, ուրեմն․․․
Ռեդրիկը հենց նրան՝ Դինա Բարբրիջին, կարող էր մանրամասն պատմել, թե դա ինչպես է եղել և ինչ էր պատահել։ Երևի նա կարող էր Դինային պատմել նույնիսկ, թե ինքը ինչպես վերադարձել էր մեքենայի մոտ, ձեռքում պահած կաստետը, ու ինչպես Բարբրիջը աղաչեց ոչ այնքան իր կյանքի համար, որքան հանուն իր զավակների՝ հանուն Դինայի և Արչիի, չթողնել իրեն, և նույնիսկ խոստացավ Ոսկե գունդը։ Բայց նա ոչ մի բան չպատմեց։ Առանց խոսելու ձեռքը տարավ ծոցը, մի կապուկ թղթադրամ հանեց ու նետեց կարմիր ներքնակի վրա, ուղիղ Դինայի երկար ու մերկ ոտքերի տակ։ Թղթադրամները ծիածանագույն հովհարի պես շաղ եկան։ Դինան ցրված վերցրեց մի քանի հատ ու սկսեց ուշադիր նայել, ասես առաջին անգամ է տեսնում, բայց առանձնապես չի հետաքրքրվում։
― Ուրեմն, վերջին ռոճիկն է, ― ասաց նա։
Ռեդրիկը ձգվեց իր ճոճաթոռից, հասավ դույլին, վերցրեց նրա միջից շիշը հեռացրեց իրենից, որ անդրավարտիքը չթրջի։ Նա չէր սիրում թանկ վիսկի, բայց հիմա դա էլ կարելի էր խմել։ Եվ արդեն շիշը դնում էր բերանին, երբ նրան կանգնեցրին թիկունքից լսվող անհասկանալի, բողոքող ձայները։ Ռեդրիկը շրջվեց և տեսավ, որ մարգագետնի միջով, ցավագին շարժելով ծուռտիկ ոտքերը, այստեղ է շտապում Փորսուղը՝ երկու ձեռքով բռնած թափանցիկ խառնուրդով բաժակը։ Քրտինքը կարկուտի պես գլորվում էր նրա սև ու բոսորագույն դեմքի վրայով, արյունով լցված աչքերը դուրս էին պրծել խոռոչներից, և տեսնելով, որ Ռեդրիկը նայում է իրեն, նա հուսահատությունից գլուխը կորցրած առաջ մեկնեց բաժակը և նորից չգիտես բառաչեց, թե ոռնաց, անզոր ու լայն բացելով անատամ բերանը։
― Սպասում եմ, սպասում, ― ասաց նրան Ռեդրիկը և շիշը նորից դրեց դույլի մեջ։
Վերջապես Փորսուղը լնգլնգալով մոտեցավ Ռեդրիկին, բաժակը տվեց նրան ու վեհերոտ մտերմությամբ չանչավոր ձեռքով թփթփացրեց նրա ուսին։
― Շնորհակալություն, Դիքսոն, ― լրջորեն ասաց Ռեդրիկը։ ― Սա հենց այն էր ինչ հիմա ինձ պետք էր։ Դու, ինչպես միշտ, գտնվեցիր բարձրության վրա, Դիքսոն։
Եվ մինչ շփոթված ու շոյված Փորսուղը թափահարում էր գլուխը և առողջ ձեռքով խփում էր իր ազդրին, Ռեդրիկը հանդիսավորությամբ բարձրացեց բաժակը, աչքով արեց նրան ու մի շնչով խմեց կեսը։ Հետո նայեց Դինային։
― Ուզո՞ւմ ես, ― ասաց նա, ցույց տալով բաժակը։
Դինան չպատասխանեց։ Նա դրամները բաժանեց երկու մասի, հետո էլի երկու, և նորից երկու մասի․․․
― Վերջ տուր, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Սոված չեք մնա․․․
Դինան ընդհատեց նրան։
― Իսկ դու, ուրեմն, նրան շալակած բերել ես, ― ասաց աղջիկը։ Նա հարց չէր տալիս, նա հաստատում էր։ ― Քարշ ես տվել նրան, հիմա՛ր, ամբողջ Գոտով մեկ, շեկ ապուշ, շալակած բերել ես այդ սրիկային, փսլնքոտ։ Այդպիսի առիթը․․․
Ռեդրիկը նայում էր Դինային, մոռացած բաժակի մասին, իսկ նա տեղից վեր կացավ և քայլելով չորս կողմը սփռված թղթադրամների վրայով, կանգնեց Ռեդրիկի դիմաց, սեղմված բռունցքները պիրկ կոնքերին դրած, ու օծանելիքով և քաղցր քրտինքով բուրող իր հրաշագեղ մարմնով մեկուսացրեց նրան մնացյալ աշխարհից։
― Նա ձեզ բոլորիդ՝ ապուշներիդ, մատի վրա խաղացնում է․․․ Ձեր անուղեղ գլուխները ոնց ուզում պտտեցնում է․․․ Սպասիր, սպասիր, նա հենակներով էլ կտրորի ձեր գանգերը, նա դեռ ձեզ ցույց կտա եղբայրական սեր ու գութ։ ― Դինան համարյա գոռում էր։ ― Ո՜նց չէ, Ոսկե գունդ է քեզ խոստացել։ Քարտե՜զ, ծուղակնե՜ր, չէ՞։ Հիմա՛ր։ Ապո՛ւշ։ Քո չեչոտ դեմքից եմ տեսնում, որ խոստացել է․․․ Սպասիր, նա դեռ կտա քեզ քարտեզը, ո՜նց չէ, կտա․․․ Նա շեկ ապուշ Ռեդրիկ Շուխարտի հոգեհանգիստը կտեսնի․․․
Այսժամ Ռեդրիկը առանց շտապելու վեր կացավ ճոճաթոռից ու մի ուժգին ապտակ հասցրեց նրան, ու նա լռեց խոսքի կեսին, հնձվածի պես ընկավ խոտերի վրա ու դեմքը ծածկեց ձեռքերով։
― Հիմա՛ր․․․ շե՛կ․․․ ― անընդհատ կրկնում էր Դինան։ ― Այսպիսի առիթը բաց թողնել․․․ այսպիսի առիթը․․․
Ռեդրիկը վերից վար նայելով նրան, դատարկեց բաժակն ու, առանց շրջվելու, տվեց Փորսուղին։ Այստեղ այլևս ոչ մի ասելիք չկար։ Լավ երեխեք է վաստակել իր համար Գիշակեր Բարբրիջը Գոտում։ Ծնողին սիրող ու հարգող զավակներ։
Ռեդրիկը դուրս եկավ փողոց, մի տաքսի կանգնեցրեց ու վարորդին պատվիրեց իրեն տանել «Բորժչ»։ Հարկավոր էր վերջացնել այս բոլոր գործերը։ Անտանելի քնել էր ուզում, աչքերի առջև ամեն ինչ լողում էր, և նա, այնուամենայնիվ, քնեց, ամբողջ մարմնով ընկնելով պայուսակի վրա, ու զարթնեց միայն այն ժամանակ, երբ վարորդը սկսեց ցնցել նրա ուսը։
― Հասանք, միստր․․․
― Ոչ, միստր, ― առարկեց վարորդը։ ― «Բորժչ» եք ուզել, ես էլ բերել եմ։
― Լավ, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Երազ էի տեսնում։
Նա վճարեց ու դուրս եկավ մեքենայից, հազիվհազ շարժելով այտուցված ոտքերը։ Արևն արդեն շիկացրել էր ասֆալտը, ու սոսկալի շոգ էր։ Ռեդրիկը զգաց, որ ոտից գլուխ քրտնել է, բերանում զզվելի համ է, աչքերը փակվում են։ Նախքան պանդոկ մտնելը նա մի հայացք գցեց շուրջը։ Ինչպես միշտ այս ժամին «Բորժչի» փողոցն ամայի էր։ Դիմացի գինետները դեռ փակ էին, ասենք «Բորժչ» էլ դեռ չէր բացվել, բայց Էռնեստն արդեն իր տեղում էր՝ բաժակներն էր սրբում, մռայլ հայացքը անկյունի սեղանի մոտ գարեջուր լակող երեք տիպերի կողմը։ Մյուս սեղանների վրայից դեռ չէին վերցրել շրջված աթոռները, ապիտակ բաճկոնով անծանոթ նեգրը հատակն էր փայլեցնում, մի ուրիշ նեգր էլ Էռնեստի հետևում գարեջրի շշերով արկղերն էր դասավորում։ Ռեդրիկը մոտեցավ վաճառասեղանին, պայուսակը դրեց դեմը ու բարևեց։ Էռնեստը փնթփնթաց քթի տակ։
― Գարեջուր լցրու, ― ասաց Ռեդրիկը և ջղաձգորեն հորանջեց։
Էռնեստը դատարկ բաժակը շրխկոցով դրեց վաճառասեղանին, սառնարանից մի շիշ հանեց, բացեց ու թեքեց բաժակի վրա։ Ռեդրիկը, ափով բերանը փակելով, նայում էր նրա ձեռքին։ Ձեռքը դողում էր։ Շշի բերանը մի քանի անգամ զրնգոցով կպավ բաժակի եզրին։ Ռեդրիկը նայեց Էռնեստի ծանր կոպերն իջած էին, փոքրիկ բերանը ծռված էր, հաստ թշերը կախ էին ընկել։ Նեգրը ավելը քստքստացնում էր Ռեդրիկի ոտքերի տակ, անկյունում նստածները աղմկոտ վիճում էին ձիարշավի մասին, արկղեր տեղափոխող նեգրը հետևով այնպես կպավ Էռնեստին, որ վերջինս քիչ մնաց ընկներ։ Նեգրը ներողություն խնդրեց։ Էռնեստը ընկճված ձայնով հարցրեց․
― Բերե՞լ ես։
― Ի՞նչ պիտի բերեի։ ― Ռեդրիկը ուսի վրայով մի հայացք գցեց շուրջը։
Տիպերից մեկը ծուլորեն վեր կացավ սեղանի մոտից, գնաց դեպի դուռը, կանգնեց շեմին ու սիգարետ վառեց։
― Գնանք խոսենք, ― ասաց Էռնեստը։
Ավելով նեգրը հիմա նույնպես կանգնած էր Ռեդրիկի ու դռան արանքում։ Շատ հաղթանդամ նեգր էր, ոնց որ Գուտալինը, միայն թե երկու անգամ լայն։
― Գնանք, ― ասաց Ռեդրիկը ու պայուսակը վերցրեց։ Քունը լրիվ փախել էր նրա աչքերից։
Նա մտավ վաճառասեղանի հետևը և մի կերպ անցավ գարեջրի արկղերը քաշքշող նեգրի մոտով։ Երևում է, նեգրը ցավացրել էր մատը ու հիմա լիզում էր եղունգը, աչքի պոչով տնտղելով Ռեդրիկին։ Սա էլ շատ ամրակազմ նեգր էր՝ ջարդված քթով ու տափակած ականջներով։ Էռնեստը գնաց հետնասենյակ, ու Ռեդրիկը հետևեց նրան, որովետև հիմա արդեն այն երեքը կանգնած էին մուտքի մոտ, իսկ ավելով նեգրը հայտնվեց դեպի պահեստ տանող դռան մոտ։
Հետնասենյակում Էռնեստը գնաց դեպի անկյունը և, կռանալով, նստեց պատի տակ դրված աթոռին, իսկ սեղանի մոտից վեր կացավ դեղնած ու վշտահար կապիտան Քվոտերբլադը, ձախ կողմից էլ ծլեց սաղավարտը մինչև աչքերը իջեցրած մի աժդահա՝ ՄԱԿ֊ի ներկայացուցիչը, իսկույն բռնեց Ռեդրիկի գոտկատեղից ու վիթխարի ափերով սկսեց շոշափել նրա գրպանները։ Աջ գրպանի մոտ նա դադար տվեց, հանեց կաստետն ու Ռեդրիկին հրեց կապիտանի կողմը։ Ռեդրիկը մոտեցավ սեղանին ու պայուսակը դրեց կապիտան Քվոտերբլադի առաջ։
― Լավ գործ արիր, տականք, ― ասաց նա Էռնեստին։
Էռնեստը վհատ շարժեց հոնքերն ու վեր քաշեց մի ուսը։ Ամեն ինչ պարզ էր։ Դռների մեջ արդեն կանգնած էին երկու ներգրերը ու քթների տակ ծիծաղում էին, ուրիշ դուռ չկար, իսկ պատուհանը փակ էր և դրսից պատված էր պինդ ճաղերով։
Զզվանքից ծամածռելով դեմքը, կապիտան Քվոտերբլադը երկու ձեռքը մտցնում էր պայուսակի մեջ ու այնտեղից հանածը դնում սեղանին․ երկու հատ փոքր «փուչիկ», ինը հատ «մարտկոց», տարբեր չափերի տասնվեց հատ «սև ցայտ», պոլիէթիլենի տոպրակով երկու հատ հրաշալի պահպանված «սպսունգ», մի բանկա «գազով կավ»․․․
― Գրպաններումդ բան կա՞, ― կամացուկ հարցրեց կապիտանը։ ― Հանիր․․․
― Իժեր, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Սողուններ․․․
Նա ձեռքը մտցրեց ծոցը ու սեղանին շպրտեց փողերի կապուկը։ Թղթադրամները շաղ եկան սենյակով մեկ։
― Օհո՜, ― ասաց կապիտան Քվոտերբլադը։ ― Էլի՞ կա։
― Հոտած դոդոշնե՜ր, ― գոռաց Ռեդրիկը, գրպանից հանեց երկրորդ կապուկն ու շպրտեց իր ոտքերի տակ։ ― Զխտկվե՛ք։ Լափե՛ք։
― Շա՜տ հետաքրքիր է, ― հանգիստ ասաց կապիտան Քվոտերբլադը։ ― Իսկ հիմա այս բոլորը հավաքիր։
― Աստված ողորմած է, ― պատասխանեց Ռեդրիկը, ձեռքերը դնելով մեջքին։ ― Քո նոքարները թող հավաքեն։ Դու հավաքի։
― Փողերը հավաքիր, ստալկեր, ― առանց ձայնը բարձրացնելու ասաց Քվոտերբլադը, բռունցքներով սեղանին հենված ու ամբողջ մարմնով առաջ հակված։
Նրանք մի քանի վայրկյան լուռ նայում էին իրար աչքերի մեջ, հետո Ռեդրիկը, քթի տակ հայհոյելով, դժկամորեն պպզեց ու սկսեց հավաքել փողերը։ Նրա հետևում կանգնած նեգրերը հռհռացին, Մակ֊ի ներկայացուցիչը չարախնդորեն փնչացրեց։
― Հեյ, մի՛ փնչացրու, ― ասաց նրան Ռեդրիկը, ― փսլինքդ կթափվի։
Նա արդեն ծնկաչոք էր սողում մեկ֊մեկ հավաքելով փողերը, ավելի ու ավելի մոտենալով պղնձե մուգ օղակին, որը հանգիստ ընկած էր պարկետի կեղտոտ փորվածքում։ Նա անընդհատ գոռգոռում էր ու թունդ հայհոյանքներ թափում բերանից, գոռում էր իր հիշած բոլոր հայհոյանքները, տեղնուտեղը հորինում նորերը, իսկ երբ վրա հասավ ցանկալի պահը, լռեց, լարվեց, բռնեց օղակից, ամբողջ ուժով վեր նետեց, ու լյուկի բացված կափարիչը դեռ չէր հասցրել շրխկալ հատակին, երբ նա, ձեռքերն առաջ պարզած, գլխիվայր սուզվեց մառանի խոնավ ու սառը խավարի մեջ։
Նա ընկավ ձեռքերի վրա, գլուխկոնծի տվեց, վեր թռավ ու, կռանալով, առաջ նետվեց՝ ոչ մի բան չտեսնելով, հույսը դնելով սոսկ հիշողության վրա, ցնցելով ու շարժելով իրար վրա շարված արկղերը, որոնք աղմուկով շուռ էին գալիս նրա անցնելուց հետո, սայթաքելով ու խարխափելով վեր բարձրացավ անտեսաներլի աստիճաններով, մարմնի ուժգին հարվածով տեղից հանեց թիթեղով պատված դուռը ու հայտնվեց Էռնեստի գարաժում։ Նա ամբողջ մարմնով դողում էր ու հեվիհև շնչում, աչքերի առջև լողում էին արյունոտ օղակներ, սիրտը ծանր ու ցավոտ թպրտում էր կոկորդի մոտ, բայց նա ոչ մի վայրկյան կանգ չէր առնում։ Նա իսկույն նետվեց գարաժի ծայրի անկյունը և, ձեռքերը քերծելով, սկսեց դեսուդեն թափել հին ու ջարդված իրերի կույտը, որի հետևի պատի մի քանի տախտակները վաղուց ջարդված էին։ Հետո պառկեց փորի վրա ու դուրս սողաց այդ անցքով, լսելով ինչպես է ճտճտալով պատռվում պիջակը, և արդեն բակում, որ նեղ էր ջրհորի պես, նստեց աղբարկղերի արանքում, հանեց պիջակը, վզից պոկեց փողկապը, արագ տնտղեց իրեն, թափ տվեց շալվարի փոշին, ուղղվեց և, վազելով բակի միջով, մտավ հարևան բակը տանող ցածր ու գարշահոտ թունելը։ Վազելու ընթացքում նա անընդհատ ականջ էր դնում, բայց պարեկային շչակների ոռնոցը չէր լսվում, ու ավելի արագ վազեց, վախեցնելով երեխաներին, սուզվելով պարաններից կախված լվացքի տակ, խցկվելով փտած ցանկապատերի արանքով, ճգնելով ավելի շուտ դուրս գալ այս թաղամասից, քան կապիտան Քվոտերբլադը կհասցներ շրջապատել։ Նա շատ լավ գիտեր այս տեղերը։ Երբ դեռ փոքր տղա էր, իր հասակակիցների հետ խաղում էր այս բակերում, նկուղներում, նախկին լվացքատներում, ածխի պահեստներում, ու նա ամեն տեղ ծանոթներ ուներ ու նույնիսկ ընկերներ, մի ուրիշ դեպքում նա շատ հեշտությամբ կարող էր թաքնվել այստեղ թեկուզ մի ամբողջ շաբաթ, բայց նա դրա համար այսպես հանդգնաբար չփախավ կապիտան Քվոտերբլադի քթի տակից, միանգամից վաստակելով նաև հավելյալ տասներկու ամիս։ Բախտը ժպտում էր նրան։ Յոթերորդ փողոցում աղմուկով֊աղաղակով և փոշու ամպեր բարձրացնելով առաջ էր գնում ինչ֊որ թափոր, մոտ երկու հարյուր մարդ, բզկտված ու ճմրթված, ինչպես ինքը, ու նույնիսկ ավելի վատ տեսքով, ասես նրանք բոլորը նույնպես մտել էին ցանկապատների արանքներն ու իրենց վրա շրջել աղբարկղերը, կամ էլ գիշերն անց էին կացրել ածխի պահեստում։ Նա դուրս եկավ բակից, միանգամից խռնվեց ամբոխին և, հրմշտելով, տրորելով սրա֊նրա ոտքերը, վզակոթին հարված ստանալով ու ինքն էր հասցնելով, դուրս եկավ փողոցի մյուս կողմը և նորից մտավ բակ հենց այն պահին, երբ առջևում լսվեց պարեկային մեքենայի նողկալի ու ծանոթ ոռնոցը, ու թափորը կանգ առավ՝ հարմոնի պես սեղմվելով։ Բայց հիմա նա ուրիշ թաղում էր, ու կապիտան Քվոտերբլադը չէր կարող իմանալ, թե հատկապես որ թաղում։
Ռեդրիկն իր գարաժի մոտ դուրս եկավ ռադիոապրանքների պահեստի կողմից, ու ստիպված եղավ սպասել, մինչև որ բանվորները բեռնատարից իջեցրին հսկայական ստվարաթղթե տուփերով հեռուստացույցները։ Նա տեղավորվեց հարևան տան պատի տակ աճած եղրևանու չորացած թփերի ստվերում, շունչը տեղը բերեց ու մի սիգարետ վառեց։ Նա ագահորեն ծխում էր, պատի տակ պպզած, մերթ ընդ մերթ շփելով դեմքը, որ մեղմացնի ջղային ցնցումը, ու մտածում էր, մտածում։ Իսկ երբ վիթխարի բեռնատարը բանվորների հետ միասին դուրս եկավ դարպասից, նա ծիծաղեց ու կամաց ասաց․ «Շնորհակալություն տղերք, տխմարիս պահեցիկ․․․ թողեցիկ, որ մտածեմ»։ Այդ պահից նա սկսեց արագ գործել, բայց առանց հապճեպության, ճարպկորեն, կշռադատված, ասես Գոտում լիներ։ Ծածուկ անցքի միջով նա մտավ իր գարաժը, անաղմուկ տեղից վերցրեց մեքենայի հին նստատեղը, ձեռքը մտցրեց զամբյուղի մեջ ու այնտեղից փաթեթը հանեց ու դրեց ծոցը։ Հետո վերցրեց մեխից կախված հնամաշ կաշվե բաճկոնը, անկյունում գտավ հին գլխարկը ու երկու ձեռքով դրեց գլխին և քաշեց մինչև ճակատը։ Դռան ճեղքերից արևի բարակ շողերն ընկնում էին կիսամութ գարաժը, բակում ուրախ խաղում ու ճվճվում էին երեխաները և, երբ արդեն պատրաստվում էր գնալ, հանկարծ լսեց աղջկա ձայնը։ Ռեդրիկը աչքը կպցրեց ամենալայն ճեղքին ու տեսավ, ինչպես Կապիկը, թափահարելով երկու փուչիկները, վազվզում էր նոր ճոճանակի շուրջը, իսկ երեք պառավ հարևանուհիները նստել էին նստարանին և, ծնկներին դրած թելի կծիկներն ու շյուղերը, դժգոհ տեսքով նայում են նրան։ Մտքեր են փոխանակում պառավ վհուկները։ Իսկ երեխաները ոչինչ, խաղում են նրա հետ, ասես ոչինչ չի եղել, հո իզուր չէ ինքն այդքան քծնում՝ էլ ինչ ասես, որ չի սարքել նրանց համար՝ և փայտե բլրակ, և տիկնիկի տնակ, և ճոճանակ․․․ և այս նստարանը, որի վրա հիմա նստած են պառավ վհուկները։ «Լավ», ― ասաց նա, հազիվ շարժելով շրթունքները, հեռացավ ճեղքից, վերջին անգամ նայեց գարաժին ու դուրս եկավ գաղտնի անցքից։
Քաղաքի հարավարևմտյան ծայրամասում, լքված բենզինակայանի մոտ, որը գտնվում էր Հանքափորների փողոցի վերջում, կար մի ավտոմատ հեռախոս։ Աստծուն է հայտնի, թե հիմա ով է օգտվում այդ հեռախոսից, չորս կողմը լքված տներ են, իսկ դեպի հարավ տարածվել էր նախկին աղբանոցը։ Ռեդրիկը նստեց հեռախոսախցիկի ստվերում, ուղղակի գետնին, և ձեռքը մտցրեց խցիկի տակի անցքը։ Նա շոշափեց փողերը, յուղոտ թուղթն ու ատրճանակի կոթը, որ փաթաթված էր այդ թղթի մեջ։ Ցինկապատ տուփը, որի մեջ դրված էին փամփուշտները, նույնպես տեղում էր, ինչպես և «ապարանջաններով» տոպրակն ու կեղծած փաստաթղթերը․ թաքստոցին ոչ ոք ձեռք չէր տվել։ Նա հագից հանեց կաշվե բաճկոնը, գլխարկը ու ձեռքը տարավ ծոցը։ Մի րոպե նստած մնաց, ձեռքում տնտղելով ճենապակյա փոքրիկ բալոնը, որի ներսում անհաղթահարելի ու անդառնալի մահն էր ամփոփված։ Ու հանկարծ նորից զգաց, թե ինչպես է ջղաձգվում դեմքը։
― Շուխարտ, ― շշնջաց նա, չլսելով սեփական ձայնը։ ― Ի՞նչ ես անում, սրիկա։ Տականք, ախր նրանք սրանով մեզ բոլորիս կսպանեն։ Նա մատներով սեղմեց ջղաձգվող այտը, բայց դա չօգնեց։ ― Իժեր, ― ասաց նա հեռուստացույցները բեռնատարի վրա դնող բանվորեների հասցեին։ ― Ինչու իմ դեմս ելաք․․․ Թե չէ էս զզվանքը կշպրտեի նորից Գոտի, ու ամեն ինչ տեղը կընկներ։
Նա տխուր նայեց շուրջը։ Ճաքճքած ասֆալտի վերևում դողդողում էր տաք օդը, մռայլ նայում էին մեխված պատուհանները, ամայի աղբանոցում օրորվում էին փոշու հատիկները։ Նա մենակ էր։
― Լավ, ― վճռականորեն ասաց Ռեդրիկը։ ― Ամեն մարդ իր համար է, միայն աստված է բոլորի համար։ Մեզ հերիք է․․․
Հապճեպորեն, որ նորից միտքը չփոխի, նա բալոնը դրեց գլխարկի մեջ, իսկ գլխարկն էլ փաթաթեց բաճկոնի մեջ։ Հետո ծնկեց և, ուժ տալով, խցիկը մի քիչ շարժեց տեղից։ Հաստ փաթեթն ընկավ փոսի մեջ, ու դեռ էլի ազատ տեղ մնաց։ Նա դանդաղորեն տեղն իջեցրեց խցիկը, հետո վեր կացավ ու մաքրեց ափերը։
― Եվ վերջ, ― ասաց նա։ Էլ ոչ մի բան։
Նա մտավ խցիկի խեղդող տոթի մեջ, մանր դրամը գցեց ու համարը հավաքեց։
― Գուտա, ― ասաց նա։ ― Խնդրում եմ, մի՛ անհանգստանա։ Ես էլի բռնվել եմ։ ― Նա լսեց, ինչպես Գուտան շնչահեղձ լինելով տնքաց, ու շտապեց ասել․ ― Եղածը հեչ բան է, մի վեց֊ութ ամիս․․․ տեսակցություններով․․․ Ոչինչ, կդիմանանք։ Իսկ դու առանց փող չես մնա, փող կուղարկեմ քեզ․․․ Գուտան ոչ մի ձայն չէր հանում։ ― Վաղն առավոտյան քեզ պարեկատուն կկանչեն, ու այնտեղ մենք կհանդիպենք։ Կապիկին կբերես հետդ։
― Տունը չե՞ն խուզարկելու, ― հարցրեց Գուտան։
― Խուզարկում են՝ թող խուզարկեն։ Տանը բան չկա։ Ոչինչ, քեզ պինդ պահիր։ Ստալկերի հետ ես ամուսնացել, ուրեմն պիտի դիմանաս։ Դե լավ, մինչև վաղը։ Հա, նկատի ունեցիր, որ ես քեզ զանգ չեմ տվել։ Համբուրում եմ քթիկդ։
Նա կտրուկ կախեց լսափողը ու մի քանի վայրկյան կանգնած մնաց, աչքերը պինդ կկոցած ու ատամներն այնպես ուժեղ սեղմած, որ ականջներում զնգոց լսեց։ Հետո նորից մանր գցեց ավտոմատի մեջ ու մի ուրիշ համար հավաքեց․
― Լսում եմ ձեզ, ― ասաց խռպոտը։
― Շուխարտն է խոսում, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Ուշադիր լսեք և մի՛ ընդհատեք։
― Շուխա՞րտը, ― շատ բնական զարմացավ Խռպոտը։ ― Ի՞նչ Շուխարտ։
― Ասացի՛ մի ընդհատեք։ Ես բռնվեցի, հետո փախա, հիմա գնում եմ հանձնվեմ։ Ինձ մի երկու֊երեք տարի կտան։ Կինս կմնա առանց փողի։ Դուք պետք է ապահովեք նրան, որ ոչ մի բանի կարիք չունենա, լա՞վ։ Հասկանալի՞ է, ես ձեզ եմ հարցնում։
― Շարունակեք, ― ասաց Խռպոտը։
― Առաջին անգամ մեր հանդիպած տեղից քիչ հեռու կա մի հեռախոսախցիկ։ Այնտեղ ընդամենը այդ մի հեռախոսն է, էնպես որ չեք շփոթի։ Ճենապակին դրա տակ է։ Կուզեք՝ վերցրեք, կուզեք՝ թող մնա, բայց իմ կինը ոչ մի բանի կարիք չպետք է ունենա։ Մենք դեռ միասին շատ պիտի աշխատենք։ Իսկ եթե վերադառնամ ու իմանամ, որ դուք խարդախություն եք արել․․․ Ես ձեզ խորհուրդ չէի տա խարդախություն անել։ Հասկացա՞ք։
― Ես ամեն ինչ հասկացա, ― ասաց Խռպոտը։ ― Շնորհակալություն։ ― Հետո, մի քիչ սպասելով, հարցրեց։ ― Միգուցե դատապաշտպան բերեմ։
― Չէ, ― ասաց Ռեդրիկը։ ― Բոլոր փողերը, մինչև վերջին գրոշը, կտաս կնոջս։ Ողջույն։
Նա կախեց լսափողը, մի հայացք գցեց շուրջը, ձեռքերը խոր մտցրեց անդրավարտիքի գրպանները և դանդաղ քայլեց Հանքափորների փողոցով, ամայի, դուռ ու պատուհան մեխված տների մոտով։
