Changes
/* Քսանչորսերորդ գլուխ */
Երկու վհուկանման պառավները, ըստ երևույթին չափից դուրս զբաղված լինելով իրենց ահավոր պարտականությունների նախապատրաստությամբ, ոչ մի պատասխան չտվեցին նրան։ Մնալով մենակ, նրանք գիշակերների նման սկսեցին պտտվել դիակի շուրջը։
==Քսանհինգերորդ գլուխ==
Որտեղ այս պատմությունը նորից անդրադառնում է միստր Ֆեգինին և նրա խմբին
Երբ գավառի աղքատանոցում տեղի էին ունենում այս դեպքերը, միստր Ֆեգինը իր հնամենի որջում, ― այն միևնույն որջը, որտեղից աղջիկը Օլիվերին տարել էր միստր Սայքսի բնակարանը, ― անհրապույր ու մխացող կրակի առջև նստած, խորհրդածում էր։ Ծնկների վրա կար մի փքոց, որով, ըստ երևույթին, նա աշխատել էր կրակը բորբոքել, բայց խորասուզվելով մտքերի մեջ, թևերը ծալել էր դրանց վրա, կզակը հենել բթամատներին և սևեռուն հայացքով ու մտացիր՝ կրակարանի ժանգոտված ձողերին էր նայում։
Նրա հետևում գտնվող մի սեղանի շուրջ նստել էին Հնարամիտ Ստահակը, Վարպետ Չարլզ Բեյթսը և միստր Չիթլինգը՝ լուրջ զբաղված թղթախաղով, որը Ստահակի խարդախությամբ, միշտ էլ կատարվում էր ի վնաս Վարպետ Բեյթսի և միստր Չիթլինգի։ Հնարամիտ Ստահակի դեմքը, որ միշտ զարմանալիորեն ուշիմ արտահայտություն ուներ, այժմ դարձել էր առավել ևս հետաքրքիր։ Նա լարված ուշադրությամբ հետևում էր խաղին և, ամեն հարմար առիթով ուսումնասիրելով միստր Չիթլինգի թղթերը, իր խաղը դասավորում էր համաձայն նրա թղթերի վրա կատարած ուսումնասիրության արդյունքների։ Եղանակը ցուրտ էր, և Ստահակը, ըստ իր սովորության, ներսում էլ գլխարկով էր նստած։ Շարունակ ատամների արանքում պահած կավե ծխամորճը, նա բերնից հեռացնում էր միայն այն ժամանակ, երբ թարմանալու համար անհրաժեշտ էր համարում դիմել ինչ֊որ շշի, որը խմբի գործը դյուրացնելու նպատակով դրված էր սեղանին՝ ջրախառն ջինով պատրաստ։
Վարպետ Բեյթսը նույնպես ուշադիր հետևում էր խաղին, բայց ավելի դյուրագրգիռ լինելով, քան թե իր տաղանդավոր ընկերը, նկատելի կերպով ավելի հաճախ էր դիմում ջրախառն ջինին, բացի այդ, այնպիսի կատակներ ու անպատշաճ ակնարկություններ էր անում, որ բոլորովին աններելի էր մասնագետ խաղացողի համար։ Ստահակը, արդարև, ելնելով Վարպետ Բեյթսի հետ ունեցած իր սերտ բարեկամության իրավունքերից, բազմաթիվ անգամներ լուրջ նկատողություն արեց նրա անվայել վարմունքի համար, բայց այդ բոլորը նա լսեց մեծ բարեհոգությամբ և պարզապես ընկերոջն ասաց, թե նա կարոց էր «կորչել» կամ գլուխը կոխել տոպրակի մեջ, և նման այլևայլ սրախոսություններ, որոնց հաջող օգտագործումը մեծ հիացմունք էր պատճառում միստր Չիթլինգին։ Շատ հատկանշական էր, որ վերջին ջենթլմենը և իր ընկերը անփոփոխ կերպով տանուլ էին տալիս, և այս պարագան ոչ միայն չէր զայրացնում Վարպետ Բեյթսին, այլ, ընդհակառակն, մեծապես ուրախացնում էր նրան, քանի որ ամեն խաղի վերջում նա շռնդալից ծիծաղում էր, հայտարարելով, թե այդպիսի զվարճալի խաղ կյանքումը տեսած չկար։
― Ահա երկու կրկնակ, և խաղն ավարտված է, ― շատ խոժոռ դեմքով ասաց միստր Չիթլինգը՝ բաճկոնի գրպանից մի կես կրոնանոց դուրս բերելով։ ― Քեզ նման մարդ ես երբեք տեսած չկամ, Ջեկ, դու ամեն ինչում հաղթող ես դուրս գալիս։ Նույնիսկ, երբ մեր թղթերը լավ են, ես և Չարլին նորից ոչինչ անել չենք կարողանում։
Արդյոք այդ փա՞ստը, թե այդ արտահայտության ողբալի ձևը այնպիսի հրճվանք պատճառեցին Չարլի Բեյթսին, որ նա որոտագին քրքջաց և Հրեան, որ մինչ այդ լուռ ու մտասույզ նստած էր կրակի առջև, հարկադրվեց հարցնել, թե ինչ է պատահել։
― Ինչ է պատահե՜լ, ― բղավեց Չարլին։ ― Երանի թե մեզ դիտած լինեիք, Ֆե՛գին։ Խաղի ամբողջ տևողության ընթացքում Թոմ Չիթլինգը ոչ մի անգամ չի շահել, մենք երկուսով խաղում էինք Հնարամիտի դեմ։
― Այդպե՜ս, այդպե՜ս, ― ասաց Հրեան նշանակալից ժպիտով, որից բացահայտ երևում էր, թե նա լավ գիտեր այդ պարտության պատճառը։ ― Նորի՛ց փորձիր, Թոմ, նորի՛ց փորձիր։
― Ո՛չ, շնորհակալություն, Ֆեգին, ― պատասխանեց միստր Չիթլինգը, ― արդեն բավական է։ Այդ քո Ստահակ կոչեցյալը այնպիսի բախտ ունի, որ նրան դիմադրել անկարելի է։
― Հա՛, հա՛, սիրելիս, ― ծիծաղեց Հրեան, ― դու պետք է առավոտ շատ վաղ զարթնես, որ կարողանաս Ստահակին հաղթել։
― Առավո՞տ, ― ասաց Չարլի Թեյթսը, ― դու պետք է քո կոշիկները գիշերվանից հագնես, ամեն մի աչքիդ մի֊մի հեռադիտակ դնես և մի հատ էլ ուսիդ կախ տաս, որպեսզի հավասարվես նրա հետ։
Միստր Դոքինզը, իր հասցեին շռայլված այս հաճելի հաճոյախոսությունները ընդունեց շատ փիլիսոփայորեն և առաջարկեց տեղում գտնվող որևէ ջենթլմենի բախտը խաղաթղթերով գուշակել, փախրենը պահանջելով յուրաքանչյուրից մի շիլինգ։ Տեսնելով, որ կոչին ոչ ոք չի արձագանքում, և ծխամորճի ծխախոտը մինչ այդ վերջացած լինելով, նա վերցրեց այն կավճի կտորը, որը նրան ծառայել էր որպես դրամանիշ խաղերը հաշվելու համար, և, տարօրինակորեն զիլ ձայնով սուլելով, սկսեց, իբրև զվարճութուն, սեղանի վրա Նյուգեյթյան բանտի ընդհանուր հատակագիծը գծել։
― Ինչ բթամիտն ես, Թոմ, ― ասաց Ստահակը երկարատև լռությունից հետո խոսքն ուղղելով միստր Չիթլինգին։ ― Ի՞նչ ես կարծում, նա ի՞նչ է մտածում, Ֆեգին։
― Ես ի՛նչ իմանամ, սիրելիս, ― պատասխանեց Հրեան, կրակը արծարծելիս շուրջը նայելով։ ― Գուցե իր կորուստների մասին է մտածում, կամ մտածում է գավառի այն փոքրիկ մենարանի մասին, որտեղից նոր է դուրս եկել, քո կարծիքն ի՞նչ է, սիրելիս։
― Ամենևին, ― պատասխանեց Ստահակը, ― ընդհատելով խոսելու պատրաստ միստր Չիթլինգին։ ― Իսկ դո՞ւ ինչ կասեիր, Չարլի։
― Ես կասեի, որ նա բացառիկ ուշադրություն էր դարձնում Բեցիի վրա, ― պատասխանեց Վարպետ Բեյթսը նշանակալից ժպիտով։ ― Տեսե՛ք, տեսե՛ք, ինչպես է շիկնում։ Օ՜հ, աստվա՜ծ իմ, ի՜նչ ուրախություն է։ Թոմ Չիթլինգը սիրահարված է։ Օ՜հ, Ֆե՜գին, Ֆե՜գին։ Կատարյալ խրախճանք է։
Բոլորովին հաղթահարված այն մտքից, որ միստր Չիթլինգը այդ քնքուշ զգացմունքի զոհն է դարձել, Վարպետ Բեյթսը իրեն այնպիսի ուժգնությամբ նետեց աթոռին, որ հավասարակշռությունը կորցնելվով գլորվեց գետնին։ Բայց այդ բոլորովին չազդեց նրա տրամադրության վրա։ Նա այդպես էլ ամբողջ հատակով մեկ փռված մնաց այնտեղ մինչև դադարեց քրքջալը, ապա վեր կացավ, նստեց իր տեղն ու սկսեց նորից ծիծաղել։
― Նրան ուշադրություն մի՛ դարձնի, սիրելիս, ― ասաց Հրեան միստր Դոքինզին աչքով անելով և փուքսի ծայրով կեղծ դժգոհությամբ հրելով Վարպետ Բեյթսին։ ― Բեցը հիանալի աղջիկ է։ Նրան բաց չթողնես, Թո՛մ։ Նրան բաց չթողնես։
― Այն, ինչ ես ուզում եմ ասել, Ֆեգին, ― պատասխանեց միստր Չիթլինգը, չափից դուրս կարմրելով, ― դա այստեղ գտնվողներից ոչ մեկի գործը չէ։
― Իհարկե, ― պատասխանեց Հրեան։ ― Դու Չարլիին ուշք մի դարձնի, սիրելիս, դու Չարլիին ուշք մի դարձնի։ Բեցին հիանալի աղջիկ է։ Հետևիր նրա խորհուրդներին, Թոմ, և դու մեծ հարստություն կդիզես։
― Ես միշտ էլ հետևում եմ նրա խորհուրդներին, ― պատասխանեց միստր Չիթլինգը։ ― Եթե նրա խորհուրդներին չհետևեի, չէի բանտարկվի։ Բայց գործը ձեզ համար բարեհաջող դուրս եկավ, այանպես չէ՞, Ֆեգին։ Վերջ ի վերջո, վեց շաբաթ բանտարկությունը ի՞նչ մի մեծ բան է որ։ Ուշ կամ կանուխ՝ մի օր բանտարկվելու էի, իսկ դա ինչո՞ւ չլիներ ձմռանը, երբ մարդ այնքան էլ տրամադիր չէ դրսում ման գալու, ճիշտ չէ՞, Ֆեգին։
― Ա՜հ, ի՞նչ խոսք, սիրելիս, ― պատասխանեց Հրեան։
― Դու կհամաձայնեի՞ր նորից բանտարկվել, Թոմ, ― հարցրեց Ստահակը, աչքով անելով Չարլիին և Հրեային, ― եթե Բեթը այդ վտանգից զերծ լիներ։
― Ես ուզում եմ ասել, որ չպետք է հրաժարվեի, ― պատասխանեց Թոմը զայրացած։ ― Ինձնից բացի ո՞վ այդպիսի բան կասեր, հետաքրքրիր է իմանալ։
― Ոչ ոք, սիրելիս, ― պատասխանեց Հրեան, ― բացարձակապես ոչ ոք, Թոմ։ Ես քեզնից բացի, ոչ ոքի չեմ ճանաչում, որը սիրահոժար ենթարկվեր այդ պատժին։ Նրանցից և ոչ մեկը այդ բանը չէր անի, սիրելիս։
― Ես կարող էի ազատվել, եթե Բեցիի մասին հայտնեի, մի՞թե չէի կարող, Ֆե՛գին, ― զայրացած շարունկեց խեղճ թանձրամիտ ապուշը։ ― Մի խոսք իմ կողմից, և ամեն ինչ վերջացած կլիներ, այնպես չէ՞, Ֆե՛գին։
― Անշո՛ւշտ, սիրելիս, անշո՛ւշտ, ― պատասխանեց Հրեան։
― Բայց ես չմտածեցի, այնպես չէ՞, Ֆե՛գին, ― շարունակեց հարցեր տեղալ Թոմը մեծ դյուրադարձությամբ։
― Իհա՜րկե չմատնեցիր, ― պատասխանեց Հրեան, ― դու չափից դուրս անվեհեր գտնվեցիր, չափից դուրս անվեհեր, սիրելիս։
― Գուցե այդպես է, ― ասաց Թոմը շուրջը նայելով, ― եթե այդպես է, էլ ի՞նչ ծիծաղելու բան կա այստեղ, այնպես չէ՞, Ֆե՛գին։
Հրեան, տեսնելով որ միստր Չիթլինգը բավականին բորբոքված է, հավաստիացրեց նրան, որ ոչ մի ծիծաղող չկար, և հաստատելու համար խմբի լրջությունը, նա դիմեց գլխավոր հանցագործ Վարպետ Բեթյսին։ Չարլին ուզում էր պատասխանել, որ կյանքում երբեք ավելի լուրջ չէր եղել, երբ կոկորդից այնպիսի որոտագին մի քրքիջ դուրս պրծավ, որ վիրավորված միստր Չիթլինգը, առանց նախապատրաստական արարողության, խոյացավ հանցավորի վրա և նրան հարվածելու համար ձեռքը թափով բարձրացրեց, բայց Վարպետ Բեյթսը մի ճարպիկ շարժումով մյուս կողմ ոստնելով, ուժգին հարվածն իջավ զվարթ ծերունի ջենթլմենի կրծքի վրա։ Հրեան ցնցվեց, երերաց ու հևասպառ ընկրկեց դեպի պատը, միչդեռ միստր Չիթլինգը, այս բոլորից սաստիկ ահաբեկված, չգիտեր ինչ աներ։
― Ապա՜, լսե՜ք, ― ճիշտ այդ պահին գոչեց Ստահակը, ― ինչ֊որ զանգի ձայն հասավ ականջիս, և ճրագը վերցնելով՝ անշշուկ վերև բարձրացավ։
Մինչդեռ խումբը մթության մեջ սպասում էր, զանգը անհամբերությամբ նորից հնչեց։ Փոքր անց Ստահակը վերստին հայտնվեց և ինչ֊որ խորհրդավոր բան փսփսաց Ֆեգինի ականջին։
― Ի՞նչ, ― գոռաց Հրեան, ― առանձի՞ն։
Ստահակը գլխով դրական պատասխան տվեց և, մոմի լույսը ձեռքով ստվերելով, Չարլի Բեյթսին նշանացի ու գաղտնաբար հասկացրեց, թե այժմ խեղկատակությունների ժամանակը չէ։ Այս բարեկամական պարտականությունը կատարելուց հետո հայացքը սևեռեց Հրեայի դեմքին և սպասեց հրահանգի։
Ծերունին իր դեղին մատները կծեց և մի քանի րոպե խորհրդածեց։ Նրա դեմքը ամբողջ ժամանակ ջղաձգաբար կծկվում էր, ասես ինչ֊որ ահավոր բան էր նախազգում, բայց և խուսափում էր իրողությունն իմանալուց։ Վերջապես գլուխը բարձրացրեց․
― Որտե՞ղ է նա, ― հարցրեց Հրեան։
Ստահակը, վերևի հարկը մատնացույց անելով, շարժվեց դեպի դուռը։
― Այո՛, ― ասաց Հրեան, մունջ հարցին պատասխանելով։ ― Առաջնորդի՛ր նրան այստեղ։ Հանգի՜ստ կաց, Չարլի։ Կամա՜ց, Թոմ։ Չքացե՜ք, չքացե՜ք։
Չարլի Բեյթսին և նրա ժամանակավոր հակառակորդին ուղղված այս լակոնական հրահանգը անմիջապես կատարվեց։ Նրանք անձայն ու անշշուկ հեռացան այդտեղից, և երբ Ստահակը լույսը ձեռքին ցած իջավ աստիճաններից, նրանց հետքն անգամ չկար։ Ստահակին հետևում էր բանվորական կոշտ շապիկով մի մարդ, որը, մի շտապ հայացքով սենյակը զննելուց հետո, պոկեց մի մեծ փաթթոց, որ քողարկում էր նրա երեսի ներքևի մասը և երևան հանեց ճարտար Թոբի Քրեքիթի հյուծված, անլվա ու մազակալած դեմքը։
― Ինչպե՞ս ես, Ֆեգի, ― ասաց այս արժանապատիվը՝ Հրեային գլխով անելով։ ― Այդ շարֆը խցկիր իմ տոպրակի մեջ, Ստահակ, որպեսզի գնալու ժամանակ իմանամ, թե որտեղ է գտնվում․ ահա թե ինչպիսի օրի ենք հասել։ Դու մի հրաշալի, փոքրիկ ավազակ կդառնաս, բարեկամս, ավելի լավը, քան այս խորամանկ ծերունին։
Այս խոսքերով նա բաճկոնը հանեց, փաթաթեց մեջքի շուրջը և, մի աթոռ քաշելով կրակի մոտ, ոտքերը դրեց բուխարու վանդակորմի վրա։
― Լսի՛ր, Ֆեգի, ―վշտահար դեմքով իր երկարավիզ կոշիկները մատնացույց անելով ասաց նա։ ― Դու ինքդ գիտես, թե սրանք որ օրվանից ներկի հոտ չեն քաշել, աստված վկա, դրանք այս քանի օրս բոլորովին չեն մաքրվել։ Բայց ինչո՞ւ ես ինձ այդպես նայում, բարեկամս։ Ամեն ինչ իր ժամանակն ունի։ Մինչև չուտեմ ու չխմեմ, գործի մասին չեմ կարող խոսել, հետևաբար, ուտելիք բերեք և թողեք, որ իմ սննդի ամբողջ օրվա պակասը հանգիստ լրացնեմ։
Հրեան Ստահակին նշաններով հասկացրեց սեղանին դնել այն ամբողջ ուտելեղենը, որ կար տանը, և նստելով ավազակի դիմաց, սպասեց մինչև նա կբարեհաճեր խոսել։
Սակայն թվում էր, որ Թոբին բոլորովին չէր շտապում խոսակցությունը բացել։ Սկզբում Հրեան բավարարվեց միայն համբերությամբ նրա դեմքը դիտելով, այդ դեմքի արտահայտության մեջ ասես որոնելով նրա հաղորդելիք տեղեկության թելը, բայց իզուր։ Նա հոգնած էր ու հյուծված, դեմքը փոշեթաթախ էր և ծածկված էր մի քանի օրվա մորուքով, բայց բոլորի միջից դարձյալ շողում էր ճարտար Թոբի Քրեքեթի անվրդով ու ինքնագոհ ժպիտը։ Հրեան, անհամբերության ծայրահեղ տագնապի մեջ, սկսեց սենյակում ետ ու առաջ քայլել, միաժամանակ դիտելով ամեն մի պատառ, որ նա բերանն էր դնում։ Այդ էլ իզուր։ Թոբին ուտում էր, արտաքուստ ձևանալով բացարձակ անտարբեր, և դադարեց ուտել միայն այն ժամանակ, երբ այլևս հնարավոր չէր ավելին ուտել։ Ապա կարգադրելով, որ Ստահակը դուրս գնա, նա դուռը ծածկեց, մի բաժակ ջրախառն ըմպելիք պատրաստեց և սկսեց խոսել։
― Նախ և ամենից առաջ, Ֆե՛գի, ― ասաց Թոբին։
― Լսում եմ, լսում եմ, ― ընդհատեց Հրեան, աթոռը ավելի մոտիկ բերելով։
Միատր Քրեքիթը կանգ առավ՝ մի ումպ ջին կուլ տալու, և հայտարարեց թե խմիչքը հրաշալի է։ Ապա ոտները բուխարու վրա դնելով այնպես, որ երկարավիզ կոշիկները համարյա հավասարվեցին իր աչքերի հետ, հանգիստ շարունակեց։
― Նախ և ամենից առաջ, ― ասաց ավազակը, ― Բիլլն ինչպե՞ս է։
― Ի՜նչ, ― ճչաց Հրեան ընդոստ ոտքի ցատկելով։
― Վա՛հ, հո չե՞ս ուզում ասել, թե․․․ ― սկսեց Թոբին գունատվելով։
― Ասե՜լ, ― գոռաց Հրեան, ոտքը կատաղորեն գետնին խփելով։ ― Որտե՞ղ են նրանք։ Սայքսը, տղան, որտե՞ղ են։ Որտե՞ղ են եղել։ Որտե՞ղ են թաքնված, ինչո՞ւ այստեղ չեն եկել։
― Կողոպուտը ձախողվեց, ― նվաղկոտ ձայնով ասաց Թոբին։
― Գիտեմ, ― պատասխանեց Հրեան, տագնապով մի օրաթերթ դուրս քաշելով գրպանից։ ― Հետո՞։
― Մենք սկսեցինք խույս տալ ճեղքելով դաշտերը, ընկնելով խրամատների ու փոսերի մեջ․ այդ ժամանակ տղան մեզ հետ էր։ Նրանք հետապնդում էին, գրողը տանի, ամբողջ գյուղը ոտքի էր ելել և շները արձակել էին մեզ վրա։
― Իսկ տղա՞ն։
― Բիլլը նրան շալակած, քամու նման սուրում էր։ Մենք կանգ առանք, որ նրան առնենք մեր երկուսի միջև, նրա գլուխը կախ ընկավ, և մարմինը սառն էր։ Հետապնդողները համարյա հավասարվել էին մեզ, յուրաքանչյուր մարդ պետք է մտածեր իր անձի և կախաղանից խուսափելու մասին։ Մենք իրարից բաժանվեցինք՝ լակոտին թողնելով մի փոսի մեջ։ Թե նա ողջ է կամ մեռած, ոչինչ չգիտեմ նրա մասին։
Հրեան չսպասեց ավելին լսելու։ Բարձրագոչ մի աղաղակ արձակելով և մազերը փետելով դուրս խուժեց տանից։ Մի ակնթարթ, և նա արդեն փողոցում էր։
