Քույրը բռնեց սայլակի մեջքից, և հավաքելով խողովակները գլորեց աշխատասենյակի խորքը։ Իսկ մենք երեքս, թաթերի վրա ման գալով, դուրս եկանք նախասրահ։
==Գիրք, որը ես չեմ գրել==
― Ո՜ւֆֆ, ― շունչ քաշեց Բերիյ Իլյիչը և հարցական նայեց գեներալ֊գնդապետին։
― Ամեն ինչ լավ է, ― ժպտաց նա։ ― Գորիզոնտ Տիմոֆեեվիչը շատ լավ տրամադրության մեջ էր և համարյա նկատողություն չարեց։
― Այո, իհարկե, ― համաձայնեց մարշալը։ ― Բոլոր նկատողությունները ընդունելի են։
Նույն էլ նա ասաց Ձերժինին, որը մեզ դիմավորեց՝ «Հը, ո՞նց էր» հարցով։
― Ուրեմն ամեն ինչ հասկացա՞ք, ― հարցրեց նա։ ― Պահանջները շատ չեն․ ավելի շատ երազներ, ավելի քիչ իրականության մասին և ոչ մի բառ Սիմերի մասին։ Համաձա՞յն եք։
― Ոչ, ― ասացի ես։
― Ինչպե՞ս թե, ― վեր թռավ մարշալը, իսկ Ձերժինը ձեռքը տարավ գրպանը։
Սակայն անմիջապես իջեցրեց այն, մոտեցավ ինձ և քնքշորեն ասաց․
― Համաձայնվեք, թանկագինս, այստեղ ընդունված չէ մերժել։
― Ես նյարդայնացա և բռնեցի գլուխս։
― Լսեք, ― բղավեցի ես։ ― Ի՞նչ եք ուզում ինձանից։ Որտեղ և ի՞նչը ես պետք է ուղղեմ։ Ի՞նչ վեպի մասին է խոսքը։ Ի՞նչ Սիմ։ Եթե դուք նկատի ունեք Կարնավալովին, ապա ես իսկապես նրա հետ ծանոթ էի և նույնիսկ եղել եմ նրա մոտ Տորոնտոյում։ Բայց նրա հայացքները երբեք չեմ կիսել և ձեր ղեկավարներին ուղղված նամակը աղբանոց եմ նետել։
― Մենք դա գիտենք, ― ժպտաց մարշալը և նայեց Ձերժինին։ ― Իսկ հիմա նրան էլ դեն նետեք։
― Որտեղի՞ց, ― հարցրի ես։
― Վեպից, թանկագինս, ― ժպտաց Ձերժինը։
― Ո՞ր վեպից, ― հարցրի ես հոգնած։ Դուք հասկանո՞ւմ եք, որ ես երբեք Կարնավալովի մասին վեպ չեմ գրել։
Ես նստեցի բազկաթոռին և մի սիգրետ վերցրի։ Ձեռքերս այնպես էին դողում, որ ոչ մի կերպ չէի կարողանում լուցկով կպչել տուփին։ Կաբինետում ինչ֊որ ծանր, ես կասեի, չարագուշակ լռություն տիրեց։
― Լավ, ― վերջապես ասաց Բերիյ Իլյիչը։ ― Դուք այնքան հուզված և անկեղծ էիք խոսում, որ ես համարյա հավատում եմ ձեզ։ Բայց ամեն դեպքում որոշ փաստեր կան։ Իսկ փաստերը, ինչպես ասում են, համառ բան են։ Լավ։ Հիմա ես ստիպված եմ ձեզ մի բան ցույց տալ։
Նա ծանրորեն վեր կացավ, մոտեցավ սեյֆին, և փակելով այն ինձանից ուսով, սկսեց հավաքել ծածկագիրը։
― Իսկ ձեզ մոտ, Բերիյ Իլյիչ, ― սանձարձակ տոնով ասաց Ձերժինը, ― տեսնում եմ, սեյֆը, Շցեյցարական բանկերի սեյֆերի նման է։
― Այն իսկապես շվեյցարական է, ― պատասխանեց մարշալը։ Այստեղ նույնիսկ գրված է՝ «Մադե ին Շվեյցարիա»։
Սեյֆը բացվեց։ Երկար որոնումներից հետո մարշալը վերջապես դուրս բերեց մուգ կազմով ինչ֊որ մի գիրք և դրեց առջևս․
― Ճանաչո՞ւմ եք։
Ես վերցրի գիրքը և սկսեցի զննել։ Կարդացի վերնագիրը, հետո հայացքս տեղափոխեցի հեղինակի ազգանվան վրա և տեսա, որ այնտեղ դրված է իմ սեփական ազգանունը։
Ոչ մի տարօրինակ բան դրանում չկար։ Ամեն մի հեղինակ էլ երբեմն պահում է ձեռքում իր գրքերը։ Բայց որքան ես հիշում էի, երբեք այդպիսի գիրք չէի գրել։
― Դե, ի՞նչ կասեք, ― լսեցի ես մարշալի ձայնը։
― Մի րոպե, ― ասացի ես։
Ես ուսումնասիրեցի կազմը, շրջեցի էջը և կարդացի տպագրական տվյալները։ Այնտեղ նշված էր 1986 թիվը։ Ես մեկնել եմ Շտոկդորֆից ութսուներկուսին, և ութսունվեցում փաստորեն դեռ չէի ապրել։
Սա ինչ֊որ անհեթեթություն է, մրթմրթացի ես և սկսեցի թերթել գիրքը։ Այնտեղ ես գտա Ռուդիի հետ իմ խոսակցության նկարագրությունը, այցս ֆրոլայն Գլոբկեի մոտ, արաբների կողմից իմ առևանգումը, հանդիպումներս Բուկաշևի հետ։ Ամեն ինչ մանրամսն, ճշգրիտ և ամենակարևորը գրված իմ ոճով։ Ես ոչինչ չէի հասկանում և պատրաստ էի ենթադրել, որ վաթսուն տարվա ընթացքում, ինչ֊որ մեկը մանրամասն ուսումնասիրելով դեպքերը, գործակալների հաշվետվությունների և արխիվային տվյալների հիման վրա գրել է այս վեպը։ Բայց որ այդ մեկը կարողացել է թափանցել մտքերիս մեջ և հմտորեն կրկնօրինակել իմ ոճը, դրան ես ոչ մի կերպ չէի կարող հավատալ, որովհետև, մեր մեջ ասած, իմ ոճն անկրկնելի է։
Իմ ուշադրությունը գրավեց մի գլուխ, որը կոչվում էր․ «Նոր տեղեկություններ Սիմի մասին։
― Հետաքրքի՞ր է, ― ուսիս վրայից նայելով հարցրեց մարշալը։
― Մի րոպե, ― ասացի ես և մեծ հետաքրքրությամբ կարդացի այդ ոչ մեծ գլուխը։