Changes
Մինչ նրանք վիճում էին, հորթուկը ժամանակն անտեղի չկորցրեց։ Կերավ Քեռի Ֆեոդորի երկու թաշկինակը։ Նա սեւուկ էր, իսկ մայրիկը՝ շիկամազ։ Բայց բնավորությամբ մորն էր քաշել․ ինչ պատահեր՝ ուտում էր։
==Գլուխ տասնյոթերորդ — Զրույց պրոֆեսոր Սյոմինի հետ==
Գավրյուշա հորթուկի հայտնվելուց հետո տնտեսության մեջ գործերն ավելի շատացան։
Եվ այդ ժամանակ Քեռի Ֆեոդորը հասկացավ, որ ինքը առանց Մատրոսկինի օգնության կորած է։ Լավն այն է, գլուխն առնի ու գնա ծնողների մոտ։ Ու որոշեց խոսել պրոֆեսոր Սյոմինի հետ։
Նա հագավ ամենալավ բլուզը, ամենալավ շալվարը, սանրվեց ինչպես հարկն է ու գնաց։
Ահա նա հասավ պրոֆեսորի ամառանոցին ու զանգ տվեց։ Անմիջապես դուռը բացեց փոշեծծիչը ձեռքին մի տատիկ․
— Ի՞նչ ես ուզում, տղա։
— Ուզում եմ պրոֆեսորի հետ խոսել։
— Լավ, ներս արի,— ասաց տատիկը։— Միայն թե ոտքերդ մաքրիր։
Քեռի Ֆեոդորը ներս մտավ եւ ապշեց այն բանից, թե որքան մաքուր էր շուրջը։ Ամեն ինչ փայլում էր, ինչպես քաղաքի բնակարանում։ Չորս կողմը գրքերով լի պահարաններ էին, բազկաթոռներ ու աթոռներ։ Խոհանոցն էլ ամբողջապես սպիտակ էր։
Տատիկը Քեռի Ֆեոդորի ձեռքից բռնեց ու տարավ պրոֆեսորի սենյակը։
— Ահա,— ասաց նա,— քեզ մոտ է եկել այս երիտասարդը, Վանյա։
Պրոֆեսորը գլուխը բարձրացրեց սեղանից ու ասաց․
— Բարեւ, տղա, ինչո՞ւ ես եկել։
— Ուզում եմ կատվի մասին հարցնել։
— Ի՞նչ պիտի հարցնես կատվի մասին։
— Ենթադրենք դուք մի կատու եք ունեցել,— ասում է Քեռի Ֆեոդորը։— Իսկ հիմա նա ապրում է ուրիշ տեղ եւ չի ուզում գալ ձեզ մոտ։ Դուք կարո՞ղ եք նրան վերցնել, թե ոչ։
— Ոչ,— պատասխանում է պրոֆեսորը։— Եթե նա չի ուզում գալ ինձ մոտ, ինչպե՞ս վերցնեմ։ Դա ճիշտ չի լինի։ Իսկ ո՞ր կատվի մասին եք ասում։
— Մատրոսկինի։ Նա առաջ ձեզ մոտ է ապրել։ Իսկ հիմա ինձ մոտ է։
— Իսկ դուք ի՞նչ գիտեք, որ նա չի ուզում ինձ մոտ գալ։
— Ինքն է ինձ ասել։
Պրոֆեսորը վեր թռավ տեղից։
— Ո՞վ է ասել։
— Կատու Մատրոսկինը։
— Լսեցեք, երիտասարդ,— զարմացավ պրոֆեսորը,— այդ որտե՞ղ եք տեսել, որ կատուն խոսի։
— Իմ տանը։
— Չի՛ կարող պատահել,— ասում է պրոֆեսոր Սյոմինը։— Իմ ամբողջ կյանքում կենդանիների լեզուներ եմ ուսումնասիրել եւ ինքս էլ գրեթե կատվերեն մի քիչ գիտեմ, բայց խոսող կատու երբեք չեմ տեսել։ Չե՞ք կարող ինձ նրա հետ ծանոթացնել։
— Իսկ դուք նրան չե՞ք վերցնի։ Չէ՞ որ ձեր կատուն է։
— Ոչ, ոչ։ Չեմ վերցնի։ Գիտե՞ք ինչ, դուք ինձ հյուր եկեք այդ կատվի հետ միասին։ Ճաշելու։ Այսօր ես շատ համեղ ապուր ունեմ։
Քեռի Ֆեոդորը գնաց կատվին կանչելու։ Նա ուզում էր Շարիկին էլ հրավիրել, բայց Շարիկը կտրականապես հրաժարվեց․
— Ես սեղանի մոտ նստել էլ չգիտեմ եւ ընդհանրապես վախենում եմ ու ամաչում։
— Ինչի՞ց ես վախենում։
— Վախենում եմ, որ ինձ վերցնեն։
— Խենթո՜ւկ։ Ախր նա ասաց, որ եթե կենդանին չի ուզում, ուրեմն չի կարելի վերցնել։
— Նա կատուների մասին է ասել։ Իսկ շների մասին դեռ հայտնի չի։ Ավելի լավ է մնամ տանը եւ լուսանկարները երեկակեմ։
Ու գնացին երկուսով՝ Քեռի Ֆեոդորն ու Մատրոսկինը։
Երբ տեղ հասան, նրանց համար արդեն սեղան էր բացված։ Հրաշալի սեղան էր։ Ե՛վ պատառաքաղներ կային, ե՛ւ գդալներ, ե՛ւ հաց, ե՛ւ ապուրն էլ իսկապես շատ համեղ էր՝ կաթնասերով բորշչ էր։ Պրոֆեսորն անընդհատ խոսում էր կատվի հետ։ Նա հարցրեց․
— Ա՛յ, ես ուզում եմ ճշտել։ Կատուների լեզվով ինչպե՞ս կասեն․ «Չմոտենաք ինձ, ես ձեզ կճանկռեմ»։
Մատրոսկինը պատասխանեց․
— Դա ոչ թե լեզվով կլինի, այլ՝ ճանկերով։ Հարկավոր է մեջքը ուռցնել, աջ թաթը բարձրացնել ու ճանկերն արձակել․
— Իսկ եթե «շշշշշշշշ» ավելացնե՞նք,— հարցրեց պրոֆեսորը։
— Այդ դեպքում,— պատասխանեց կատուն,— դա կատվերեն հայհոյանք դուրս կգա։ Մոտավորապես այսպես․ «Չմոտենաք ինձ, ես ձեզ կճանկռեմ։ Ավելի լավ է, կորեք շան տատիկի ծոցը»։
Եվ պրոֆեսորը նրա բոլոր ասածները գրի էր առնում։ Իսկ հետո շատ կոնֆետ նվիրեց եւ կատվի համար մի բանկա կաթնասեր։
— Այո,— ասում է պրոֆեսորը,— ես ոչ թե կատու, այլ ոսկի եմ ունեցել։ Չեմ իմացել։ Թե չէ վաղուց ակադեմիկով դարձած կլինեի։
Նա Քեռի Ֆեոդորին նվիրեց նաեւ գազանների լեզվի մասին գրած իր գիրքը ու նրան միշտ իր մոտ էր հրավիրում։ Ինքն էլ խոստացավ այցելել։ Ընդհանրապես նա շատ լավ մարդ դուրս եկավ։ Եվ այդ օրվանից կատու Մատրոսկինը դուրս եկավ ընդհատակից ու այլեւս ամեն դատարկ բան պատճառով վառարանից իրեն հատակի տակ չէր նետում։
