Այս աղեկեզ նամակի բովանդակությունից սարսափած՝ ես շտապ պանդոկ վազեցի, որպեսզի գեթ մի սփոփանքի խոսք ասեմ մր․ Միկաբրին։ Սակայն կես ճանապարհին դիմացս ելավ Լոնդոն գնացող մի դիլիժանս, որի վերևի նստարանի վրա բարեկամներիս բազմած տեսա։ Մր․ Միկաբրը կարծես լիովին երջանիկ էր․ նա մրս․ Միկաբրի պատմությանը ականջ դնելով, զվարթ֊զվարթ կաղին էր կրծում ու ժպտում, իսկ վերարկուի գրպանից մի շշի վիզ էր նշմարվում։ Տեսնելով, որ նրաք չեն նկատում ինձ, լավ համարեցի չերևալ նրանց։ Սրտիս վրայից կարծես մի բեռ վայր ընկավ, թեթևություն զգացի, և շուռ եկա դոկտոր Ստրոնգի վարժարանը գնալու։ Ես գոհ էի, որ բարեկամներս մեկնեցին, թեև շատ էի սիրում նրանց։
==Ժ․Ը․ գլուխ==
Մի հայացք անցյալի վրա
Դպրոցական օրեր։ Աննկատելի, անզգալի հոսանքով լռիկ անցաք պատանեկության տարիներ, ո՞ւր գնացիք, անհետացաք․․․ Ուզում եմ մի հայացք գցել այդ ջրառատ գետի վրա, որ այժմ դարձել է չոր տերևներով ծածկված մի դաշտ, և տեսնել, թե ի՞նչ հետքեր կգտնեմ, որոնք կարողանային նրա անցյալ ընթացքը հիշեցնել ինձ։
Ահա տեսնում եմ ինձ Կենտրբերիի մայր տաճարում, ուր ամեն կիրակի խմբով գնում ենք վարժարանից։ Տաճարում տիրող հողի հոտը, անարև օդը, աշխարհիս հոգսերից բոլորովին զատված լինելուս խորհրդավոր զգացումը, սև ու սպիտակ կամարների ներքև ու սյուների միջև ընթացող երգեհոնի թնդյունը, ― ահա այն թևերը, որոնք ինձ դեպի ետ են թռցնում և թույլ տալիս անցյալիս վրա սավառնել մի կիսարթուն ու կիսաթմբիր դրության մեջ։
Ես աշակերտներից վերջինը չեմ դոկտոր Ստրոնգի վարժարանում։ Մի քանի ամսում արդեն շատերից առաջ եմ անցել։ Սակայն առաջին աշակերտը դեռ այնպես հզոր, այնպես վեհ էակ է, որ նրա բռնած բարձր դիրքին մոտենալը անգամ գլխիս պտույտ է պատճառում։ Ագնեսն ասում է, թե մի օր ես էլ, որ դեռ մի թույլ սկսնակ եմ, այդ բարձրունքին կհասնեմ․ իսկ ես շարունակ պնդում եմ, որ նա չգիտի՝ թե ինչ անհուն գանձ է դիզել, ինչ գիտություն է ամբարել այն հրաշալի էակը։ Էդեմսն իմ մտերիմ ընկերն է, բայց հանրածանոթ պաշտպանը չէ, ինչպես Ստիրֆորթն էր․ այնուամենայնիվ հարգում եմ նրան և նրա ձիրքերով հիանում։ Շատ անգամ հարցնում եմ ինձ․ ի՞նչ կդառնա Էդեմսը դոկտոր Ստրոնգի մոտ իր ուսումն ավարտելուց հետո, և արդյոք աշխարհիս երեսին գեթ մի պաշտոն կգտնվի՞, որ նա չկարողանա ձեռք բերել։
Սակայն այս ո՞ւմ պատկերն է երևան գալիս աչքիս առջև։ Դա իմ սիրած միս Շեփըրդի պատկերն է։
Միս Շեփըրդը աշակերտուհի է միս Նետտինգելի պանսիոնում։ Ես պաշտում եմ միս Շեփըրդին։ Նա դեռ փոքր է և սպենսրով<ref>կարճ հագուստ</ref> է ման գալիս․ նա կլորիկ դեմք ունի և վշագույն գանգուրներ։ Միս Նետտինգելի աշակերտուհիները նույնպես գալիս են եկեղեցի։ Ես չեմ կարողանում աղոթագրքիս նայել․ աչքերս հառած են միս Շեփըրդին։ Խմբերգի ժամանակ միայն նրա ձայնն է ականջիս հնչում։ Աղոթք անելիս միս Շեփըրդի անունն եմ հիշում և թաքուն մտցնում արքայի տան հիշատակության մեջ։ Տուն եմ գալիս և սենյակիս մեջ հափշտակությամբ հառաչում․ «Օ՜, միս Շեփըրդ, միս Շեփըըդ»։
Մի քանի ժամանակ միս Շեփըրդի զգացումների մասին շատ երկմիտ եմ․ բայց վերջապես կասկածներս փարատվում են․ մենք իրար հանդիպում ենք պարի դպրոցում։ Ես պարում եմ միս Շեփըրդի հետ․ շոշափում եմ միս Շեփըրդի ձեռնոցը և մի տեսակ սարսուռ զգում, որ աջ թևիս միջով սահում անցնում է մինչև գլխիս մազերի ծայրը։ Ոչ մի քնքուշ ու քաղցր խոսք չեմ ասում միս Շեփըրդին, բայց մենք իրար հասկանում ենք։ Միս Շեփըրդն ու ես իրար համար ենք ստեղծված և նրա համար ենք միայն ապրում, որ ժամանակին միանանք․․․
Կուզենայի, սակայն, իմանալ, թե ինչո՞ւ գաղտուկ տասներկու հատ բրազիլական կաղին եմ տալիս միս Շեփըրդին։ Դրանք սիրո թարգման հանդիսանալու բաներ չեն․ դժվար են փաթաթվում ծրարի մեջ․ այնքան էլ կարծր են, որ մինչև անգամ դռների արանքում հազիվ են ջարդվում․ շատ էլ ձիթոտ են․ բայց սիրտս վկայում է, թե նրանք միս Շեփըրդին վայել պարգև են։ Թարմ֊թարմ բիսկվիտներ, անթիվ անհամար նարինջներ էլ տանում եմ ես միս Շեփըրդին։ Մի օր ես նրբանցքի մեջ համբյուր եմ տալիս միս Շեփըրդին։ Օ՜հ, ինչ բերկրանք։ Բայց և ի՜նչ հուսահատություն, ինչ զայրույթ հետևյալ օրը, երբ շշուկ է տարածվում թե միս Նետտինգելը հրամայել է միս Շեփըրդին անկյունում կանգնել այն պատճառով, որ նա կադրիլի չգիտեմ որ մասում ծուռ էր բռնել ոտքը։
Քանի որ միս Շեփըրդը երազներիս ու մտքերիս միակ առարկան է, ինչպե՞ս է լինում, որ նրա հետ գժտվում եմ։ Չեմ հասկանում։ Սառնությունը սաստկանում է մեր միջև։ Լուր են բերում ինձ, թե միս Շեփըրդն ասել է, թե ուրախ կլինի, եթե ես միշտ ակնապիշ չնայեմ իրեն․ հետո լուր ստացա, թե նա ավելի Ջոնսին է սիրում, քան թե ինձ ― Ջոնսին, որ մի անշնորհք տղա է։ Այս արդեն անտանելի է։ Միս Շեփըրդի և իմ միջև անդունդ է բացվում։ Վերջապես մի օր զբոսանքի ժամանակ պատահում եմ միս Նետտինգելի ամբողջ պանսիոնին։ Միս Շեփըրդը մոտովս անցնելիս քիթն ու բերանը ծռմռում է ու ծիծաղում, ընկերուհուն նայելով։ Վերջացավ։ Ես պատրաստ էի ամբողջ կյանքս զոհել նրան, և հանկարծ․․․ Այլևս միս Շեփըրդն աղոթքներիս մեջ չի հիշվում, և արքայի տոհմը նրա հետ այլևս կապ չունի։
Հոգուս խաղաղությունը այլևս ոչ ոք չի վրդովում, և ես արագ առաջ եմ գնում ուսման մեջ։ Միս Նետտինգելի աշակերտուհիների վրա արդեն բնավ ուշադրություն չեմ դարձնում։ Թող նրանք թվով երեք անգամ ավելի լինեն և ամեն մեկը միս Շեփըրդից քսան անգամ ավելի սիրուն․ ինձ ի՞նչ փույթ։ Անտանելի է ինձ այդ պարի դպրոցը, և ես զարմանում եմ, թե ինչո՞ւ այդ փոքրիկ աղջիկները չեն կարողանում իրար հետ պար գալ և բոլորովին մեզ հանգիստ թողնել։ Ես արդեն լավ լատիներեն ոտանավորներ եմ շարադրում և կոշիկներիս փայլի մասին միանգամայն անհոգ եմ։ Դոկտոր Ստրոնգը հրապարակավ վկայում է, թե լավ հույսեր տվող պատանի եմ։ Մր․ Դիկը հրճվանքից գրեթե գժվում է, և տատս մի ոսկի է ուղարկում ինձ հետևյալ փոստով։
Ահա Մակբեթի սաղավարտավոր ուրվականի պես իմ առջև մի երիտասարդ մսագործի գլուխ է բարձրանում։ Ո՞վ է այդ երիտասարդ մսագործը։ Դա Կենտրբերիի բոլոր տղաների ահ ու սարսափն է։ Առասպել կա, թե մազերին քսված եզան ճարպից նա մի գերբնական ուժ է ստանում և կարող է մինչև անգամ ըմբիշների հետ մենամարտել։ Նա մի լայներես, կարմրադեմ, թիկնավետ, ցլավիզ մսագործ է՝ նենգամիտ ու չարալեզու։ Այդ լեզվի գլխավոր գործն է այպանել ու անարգել դոկտոր Ստրոնգի աշակերտներին։ Նա հրապարակավ ասում է, թե պատրաստ է եթե կամենանք, ամենքիս դմփել։ Մեզնից շատերի, ինչպես և իմ անունը տալով, նա լրբաբար ասում է, թե ամեն մեկիս մի ձեռքով կարող է ջարդել, անգամ եթե իր մյուս ձեռքը մեջքին ամուր կապած լինի։ Նա մեր փոքրիկ ընկերներին դարան մտած սպասում է, որ բռնի նրանց ու մազերը քաշքշի։ Արդեն մի քանի անգամ ինձ հենց փողոցի մեջտեղում կռվի է կանչել։ Ահա այս բոլոր պատճառներով ես վճռել եմ կռվի դուրս գալ մսագործի դեմ։
Ամառվա երեկո է․ մենամարտի ասպարեզը մի կանաչ փոս է, պատի տակ։ Այնտեղ եմ գտնում մսագործին։ Ինձ ուղեկցում է աշակերտներից մի ընտիր խումբ․ մսագործի ընկերներն են՝ երկու որիշ մսագործ, մի սրճարանի սպասավոր և մի ծխանի մաքրիչ։
Կռվի պայմանները որոշելուն պես՝ ես ու մսագործը գալիս կանգնում ենք իրար դեմ։ Մի ակնթարթում մսագործը տասը հազար կայծ է թափեցնում իմ ձախ աչքից։ Մի վայրկյան ևս, և ես չգիտեմ, թե պատը որտե՞ղ է, ես ինքս որտե՞ղ եմ, ընկերներս ո՞ւր են կորել։ Չեմ էլ կարող մինչև անգամ զանազանել թե մեզնից ո՞րն է մսագործը և ո՞րն եմ ես։ Կանաչ արոտը ոտնակոխ անելով իրար հետ բռնվել ենք, և տուր, թե կտաս։ Մերթ տեսնում եմ մսագործին՝ արյունաթաթավ, բայց դեռ քաջ, մերթ ամեն բան մթնում է, և ես հևալով ընկած եմ ընկերոջս ծնկին։ Հանկարծ նորից կատաղաբար հարձակվում եմ ոսոխիս վրա, սակայն նա դեռ ժայռի նման անշարժ է։ Վերջապես ուշքի եմ գալիս․ գլուխս ծանր է ու շշմած, ասես մի տագնապալից քնից հետո։ Ահա տեսնում եմ, որ մսագործը, վերարկուն հագնելով և ընկերներից շնորհավորանք ընդունելով, հեռանալու վրա է։ Այդ անսխալ ապացույց է, որ հաղթանակը նա է տարել։
Ես տուն եմ տարվում ողորմելի դրության մեջ․ աչքերիս վրա հում միս են դնում, մարմնիս քացախով օղի են քսում․ վերին շուրթս այլանդակ կերպով ուռչում է։ Երեք֊չորս օր տանն եմ նստում, աչքերիս տակ կապտել է, ամբողջ դեմքս ահռելի է։ Ես սաստիկ կձանձրանայի, եթե ինձ համար Ագնեսը քույր չլիներ․ նա ինձ խնամում է, վշտակցում և զանազան բաներ կարդում․ նրա շնորհիվ ժամանակն արագ անցնում է, և ես երջանիկ եմ։ Ագնեսի առջև գաղտնիք չունեմ․ պատմում եմ նրան մսագործի անիրավությունը և մեր ընդհարումը։ Ագնեսի կարծիքն էլ այն է, որ ես չէի կարող ուրիշ կերպ վարվել, բայց միայն մենամարտել մսագործի հետ, թեև դողում ու սոսկում է խիզախությանս վրա մտածելիս։
Աննկատելի կերպով սահել֊անցել են ամիսներ և տարիներ, և այժմ վարժարանի առաջին աշակերտը Էդեմսը չէ։ Նա վաղուց արդեն ուսումն ավարտել է, և երբ երբեմն այցելություն է անում դոկտոր Ստրոնգին, ինձնից զատ շատ քչերն են ճանաչում նրան։ Էդեմսը շուտով փաստաբան կդառնա և կեղծամ կհագնի դատարանում։ Զարմանալի է թվում ինձ, որ նա համեստ է և բնավ ազդեցիկ ու վեհական ձևեր չունի։ Նա դեռ չի դղրդացրել աշխարհը, որովհետև (որքան գիտեմ) աշխարհը իր կարգով է գնում և կարծես չի էլ լսել, թե ով է մր․ Էդեմսը։
Ահա մի դատարկ տեղ, ուր անհամար գնդերով անցնում են պատմության ու բանաստեղծության սպարազեն ախոյաններ, ― իսկ հետո՞։ Ես եմ առաջին աշակերտը դոկտոր Ստրոնգի դպրոցում։ Որքան մանր ու ցածր դասարանի մանուկները։ Սակայն ես հպարտ չեմ և գլուխս պտույտ չի գալիս այն բարձունքի վրա, որ երբեմն ինձ անմատչելի էր թվում։ Ի սրտե կարեկից եմ փոքրերին և ամեն մի նորեկ աշակերտ հիշեցնում է ինձ, որ ես էլ դպրոց մտնելիս մի այդպիսի տղա էի։ Օ՜հ, որքան հեռու է այն ժամանակը․․․ փոքրիկ Կոպպերֆիլդը կարծես ուրիշ էակ էր․ հիշում եմ, որ ես նրան ետ եմ թողել կյանքի լայն ճամփի վրա, միայն անցել եմ նրա մոտով, և նա ինձ օտար է։
Իսկ ո՞ւր է այն փոքրիկ աղջիկը, որին տեսել էի մր․ Ուիկֆիլդի տունը մտնելուս առաջին օրը։ Նա էլ չկա։ Նրա տեղ ամբողջ տունը կառավարում է մի էակ, որ դահլիճում կախված կենդանագրին միանգամայն նման է, բայց և այլևս մանուկ չէ։ Ագնեսը, սիրելի քույրս, ինչպես որ անվանում եմ նրան մտքիս մեջ, ― իմ խորհրդակիցը, իմ ընկերը, ամեն մարդու իր հեզիկ, առաքինի, անշահասեր ազդեցությանը ենթարկող բարի հրեշտակը, ― այժմ արդեն մի օրիորդ է։
Ես էլ արդեն հասակ եմ առել, դեմքիս գծերը որոշվել են, գլխիս մեջ գիտության ճոխ պաշար եմ ամբարել։ Բացի այս՝ ոսկե շղթայով ժամացույց եմ կրում, ճկույթիս վրա մատանի, ֆրակ հագած եմ ման գալիս և սաստիկ շատ պոմադ քսում մազերիս, ― մի սովորություն, որ մատանու հետ միասին առած բարեգուշակ նշան չէ։ Մի՞թե նորից սիրահար եմ։ Այո՛։ Ես պաշտում եմ ավագ միս Լարկինսին։
Ավագ միս Լարկինսը փոքրիկ աղջիկ չէ։ Նա մի բարձրահասակ, թխադեմ, սևաչյա ազնիվ օրիորդ է։ Երեխա անվանել չի կարելի ավագ միս Լարկինսին, որովհետև փոքր միս Լարկինսն անգամ այդ հասակից անցել է, իսկ մեծը նրանից երեք֊չորս տարով մեծ կլինի։ Ավագ միս Լարկինսը գուցե կլինի մոտ երեսուն տարեկան։ Իմ սերը դեպի նա անսահման է։
Ավագ միս Լարկինսը սպաների հետ է ծանոթ։ Այս մի սարսափելի, անտանելի հանգամանք է։ Տեսնում եմ, որ նրանք շատ անգամ փողոցում օրիորդի հետ խոսում են։ Տեսնում եմ, որ նրանք օրիորդի պայծառ գլխարկը նշմարելուն պես, որ քրոջ գլխարկին շատ նման է, հեռվից արդեն շտապում են դիմավորել նրան։ Նա ծիծաղում է, խոսակցում և կարծես հաճույք ստանում այդ բանից։ Ազատ ժամանակի մեծ մասը ես զբոսանքի եմ նվիրում, որ կարողանամ հանդիպել նրան մի որևէ տեղ։ Ամբողջ օրով երջանիկ եմ, եթե գեթ մի անգամ ողջունեմ նրան (ողջունելու իրավունք ունեմ, որովհետև ծանոթ եմ հոր հետ)։ Երբեմն էլ նա է ինձ իր ողջյունին արժանացնում։ Ահա ավագ միս Լարկինսը սպաների հետ պար է գալիս նրանց ակումբի հանդեսում․ ո՞վ կարող է նկարագրել այն գիշեր կրած տանջանքս, և աշխարհիս երեսին արդյոք կա՞ արդարություն, որ վարձատրեր ինձ դրա փոխարեն։
Սերը ախորժակս փախցնում է և ստիպում ինձ միշտ մետաքսե ու միշտ նոր փողկապներ կրել։ Ես հանգիստ չեմ, մինչև որ հագուստներից ամենալավը չհագնեմ և կոշիկներս հարյուր անգամ մաքրել չտամ։ Այն ժամանակ ինձ թվում է, թե ավելի եմ արժանի դառնում միս Լարկինսին մոտենալու։ Ամեն բան, ինչ որ պատկանում է օրիորդին և կամ նրա հետ կապ ունի, ինձ համար թանկագին է։ Նրա ծեր հայրը, մր․ Լարկինսը, որ մի խոժոռադեմ ջենտլմեն է կրկնակի կզակով, և երկու աչքից միայն մեկը կարող է շարժել, ― հայտնապես բարեհաճ է դեպի ինձ։ Եթե չեմ հաջողում օրիորդին պատահել, աշխատում եմ գոնե հորը հանդիպել։ Եվ երբ ասում եմ նրան «Բարով ձեզ, մր․ Լարկինս։ Ինչպե՞ս են ձեր օրիորդներն ու ընտանիքը», ձայնս այնպես է դուրս գալիս, որ երեսս ակամա կարմրում է։
Անդադար մտածում եմ հասակիս մասին։ Դեռ տասնյոթ տարեկան եմ։ Այս հասակը գուցե փոքր թվա ավագ միս Լարկինսին, սակայն ի՞նչ փույթ։ Չէ՞ որ շուտով քսանմեկն էլ կլրացնեմ։ Երեկոները միշտ ման եմ գալիս մր․ Լարկինսի տան առջև, թեպետ սիրտս կեղեքվում է, երբ տեսնում եմ սպաների ներս մտնելը և դահլիճում խոսելը, ուր ավագ միս Լարկինսը քնար է ածում այդ միջոցին։ Հյուրերն արդեն ցրված են, մոմերը մարած․ իսկ ես դեռ տխուր֊տխուր ման եմ գալիս տան շուրջը, փափագելով իմանալ՝ արդյոք ո՞րն է միս Լարկինսի ննջարանը։ Ես ուզում եմ, որ հանկարծ տունը հրդեհվի, ամեն կողմից խուճապած մարդիկ հավաքվեն։ Այն ժամանակ ես, ահաբեկ բազմությունը ճեղքելով, սիրեկանիս պատուհանին սանդուղք կդնեմ, ներս կնետվեմ, կփրկեմ նրան գրկիս մեջ, նորից կբարձրանամ նրա իրեղեններից որևէ բան ազատելու, և հերոսական մահ կգտնեմ բոցերում։ Սերս տակավին շահամոլ չէ․ ես գոհ կլինեի, եթե միս Լարկինսը, գեթ մի հայացք ձգեր վրա, տեսներ ինձ, և ապա մեռնեի։
Սակայն զգացումներս միշտ այդքան անշահասեր ու մռայլ չեն․ երբեմն տեսնում եմ և անձնական երջանկության երազներ։ Ահա շուտով Լարկինսենց տանը մի շքեղ պարահանդես կլինի, և արդեն երեք շաբաթ է, որ դրան եմ սպասում։ Հայելու առջև զուգվելիս, որ միշտ երկու ժամ է տևում, ինձ թովչական ցնորքներ են հրապուրում։ Երևակայում եմ, թե հանկարծ վրաս քաջություն է գալիս միս Լարկինսին սերս հայտնելու։ Նա գլուխն ուսիս վրա խոնարհելով ասում է․ «Օ՜հ, մր․ Կոպպերֆի՛լդ, արդյոք հավատա՞մ ականջներիս»։ Առավոտյան ինձ մոտ է գալիս մր․ Լարկինսը և ասում․ «Մր․ Կոպպերֆի՛լդ, աղջիկս ամեն բան խոստովանեց։ Ձեր հասակն ամենևին չի արգելում։ Հոժար եմ ձեր ամուսնությանը։ Ահա ձեզ քսան հազար ֆունտ ստեռլինգ։ Երջանիկ եղեք»։ Տատս գորովելով օրհնում է մեզ, մր․ Դիկը և դոկտոր Ստրոնգը ներկա են մեր պսակի հանդեսին։ Ես մի համեստ և կարծեմ խոհեմ պատանի եմ, ― գոնե թվում եմ ինձ, թե էի, ― բայց և դարձյալ այսպիսի բաներ են մտքովս անցնում։
Գնում եմ դյութական տունը, որ լույսով, քրքիջով, ծաղիկներով, երաժշտությամբ, և, ափսո՜ս, ապաներով լիքն է, և հոյակապ դահլիճի մեջ տեսնում եմ ավագ Լարկինսին, որ շողշողուն գեղեցկությամբ նսեմացնում է ամեն բան։ Նա կապույտ զգեստով է և մազերի մեջ անմոռուկներ է ցցել։ Ի՞նչ կարիք ունի միս Լարկինսը անմոռուկներ կրելու․ ո՞վ կարող է գեթ մի անգամ տեսնել նրան և մոռանալ։
Կյանքումս առաջին անգամն է, որ հրավիրված եմ ներկա լինել հասակավորների երեկույթին։ Ես քաշվում եմ, որովհետև ոչ մի խմբի չեմ պատկանում, ոչ ոք էլ կարծես ուշադրություն չի դարձնում վրաս։ Միայն մր․ Լարկինսն է, որ մոտենալով հարցնում է ինձ, թե փոքրիկ ընկերներն ինչպե՞ս են․ մի հարցմունք, որ կարող էր և չանել։ Մի՞թե եկել եմ վիրավորանք լսելու․․․
Մի որոշ ժամանակ դռան մոտերքում կանգնած եմ մնում, պաշտած դիցուհուս դիտելով, և ահա, վերջապես, նա ինքն է մոտենում ինձ․․․ ինքն ավագ միս Լարկինսը, և թովչական ձայնով հարցնում․
― Պարո՞ւմ եք, մր․ Կոպպերֆիլդ։
― Ձեզ հետ՝ այո, միս Լարկինս, ― թոթվում եմ գլուխ տալով։
― Միայն ինձ հե՞տ։
― Ձեզնից զատ՝ ուրիշ մեկի հետ չէի ուզի պարել։
Միս Լարկինսը ժպտում ու կարմրում է (գոնե կարծում եմ, թե կարմրում է) և ասում․
― Ուրեմն հետևյալ պարին, եթե կամենաք։ Այս անգամ ես հրավիրված եմ։
Րոպեն գալիս է։ Մոտենում եմ միս Լարկինսին։
― Կարծեմ վալս է, ― հարցնում է ինձ վարանելով միս Լարկինսը։ ― Վալս պարո՞ւմ եք, եթե ոչ՝ գնդապետ Բեյլին․․․
Սակայն ես պարում եմ վալս մինչև անգամ բավական լավ, և տանում եմ միս Լարկինսին։ Ես նրան գնդապետ Բեյլիի կողքից հպարտ֊հպարտ հեռացնում եմ։ Գիտեմ, գնդապետը տանջվում է, բայց ինձ ինչ։ Մի՞թե ես քիչ եմ տանջվել։ Բռնում եմ ավագ միս Լարկինսի ճապուկ իրանից ու նրա հետ միասին պտույտ գալիս․․․ չգիտեմ որտե՞ղ, որո՞նց միջև, մինչև ե՞րբ։ Գիտեմ միայն, որ մի կապույտ հրեշտակի հետ տարածության մեջ ծածանվում եմ, երջանկությամբ բորբոքված, հմայված, զմայլված, սքանչացած, մինչև որ նա և ես նստում ենք մի բազմոցի վրա։ Մենք մենակ ենք մի փոքրիկ սենյակում։ Նա հիանում է ֆրակիս լամբակի ծաղկով (դա մի կարմիր ճապոնական քամելիա է, գինն է երեք շիլինգ): Ամենայն սիրով տալիս եմ նրան այդ ծաղիկը և ասում․
― Բայց սրա փոխարեն, միս Լարկինս, կցանկանայի մի անգին բան պահանջել։
― Իրա՞վ, և ի՞նչ, ― հարցնում է միս Լարկինսը;
― Մի հատ ծաղիկ ձեր փնջից։ Ես նրան այնպես կպահեմ, ինչպես որ ագահն՝ իր ոսկին։
― Շատ համարձակ տղա եք, ― ասում է միս Լարկինսը։ ― Ահա ստացեք։
Նա, կարծեմ հաճությամբ, շնորհում է ինձ մի ծաղիկ։ Ծաղիկը դնում եմ շրթունքիս, հետո սրտիս վրա թաքցնում։ Միս Լարկինսը ծիծաղելով իր թևն է տալիս ինձ և ասում․
― Այժմ ինձ գնդապետ Բեյլիի մոտ տարեք։
Դեռ չեմ սթափվել այդ վալսի և հոգեզմայլ դեմառդեմի հրճվանքից, և ահա միս Լարկինսը նորից գալիս է ինձ մոտ մի հասակավոր ջենտլմենի հետ թևանցուկ, որ ամբողջ երեկո վիստ էր խաղացել, և ասում․
― Ահա համարձակ բարեկամս։ Մր․ Չեստլը կամենում է ծանոթանալ ձեզ հետ, մր․ Կոպպերֆիլդ։
Գուշակում եմ, որ ջենտլմենը օրիորդի տան բարեկամն է, և շատ գոհ եմ։
― Շատ գովում եմ, սըր, ձեր ճաշակը, ― ասում է ինձ մր․ Չեստլը։ ― Դա ձեզ անշուշտ պատիվ է բերում։ Եթե այդքան ծաղկասեր եք, խնդրեմ մի օր շնորհ արեք իմ կալվածքը գալ, որ Էշֆորդի մոտերքն է։ Այնտեղ շատ ծաղիկներ կան և մանավանդ գայլուկի բույս, որ ես սիրով մշակում եմ։
Սրտանց շնորհակալություն եմ հայտնում մր․ Չեստլին և նրա աջն ամուր սեղմում։ Այս բոլորը մի երանական անուրջ է թվում ինձ։ Դարձյալ մի անգամ վալս եմ պարում ավագ միս Լարկինսի հետ։ Նա ասում է, թե ես լավ եմ վալս պարում։ Վերադառնում եմ դեպի տուն մի անասելի երջանկությամբ թևավորված և ամբողջ գիշեր երազիս մեջ պարում եմ, սիրելի դիցուհուս կապույտ իրանին փաթաթված։ Մի քանի օր շարունակ ցնորվածի պես եմ․ սակայն ոչ մի տեղ չեմ հանդիպում միս Լարկինսին, ո՛չ փողոցում, ո՛չ էլ տանը։ Սկսում եմ նորից մաշվել, նորից տանջվել, և կիսաթառամ անմոռուկը՝ այս սրբազան գրավականը, շատ քիչ է սփոփում ինձ։
― Տրոտուդ, ― ասում է մի օր ճաշից հետո, Ագնեսը։ ― Գիտե՞ք , ով է վաղը մարդու գնում։
― Չգիտեմ, բայց կուզեի իմանալ։
― Մեկը, որին պաշտում եք։
― Այդ ո՞վ է, Ագնես։ Դո՞ւք հո չեք։
― Ե՞ս, ― ասում է Ագնեսը ժպտալով։ ― Լսո՞ւմ ես, հայրիկ, ի՞նչ է ասում Տրոտուդը․․․ Ո՛չ, ես չեմ, այլ միս Լարկինսը, ավագը։
― Եվ գնում է․․․ Բե՞յլի գնդապետին, ― հարցնում եմ համարյա թե շնչասպառ։
― Ո՛չ, գնդապետին չէ, այլ մր․ Չեստլին, որ գայլուկ մշակող կալվածատեր է Էշվորդում։
Ես երկու շաբաթ շարունակ չարաչար ընկճված ու վհատված եմ։ Այլևս ճկույթիս վրա մատանի չկա, նոր շորերս պահված են, էլ մազերս արջի ճարպով չեն օծվում, և ես շուտ֊շուտ հառաչում եմ միս Լարկինսի ծաղկի վրա, որ արդեն թառամել է։ Վերջապես այսպիսի կյանքից ձանձրանում եմ և մսագործ տղայից մենամարտի նոր հրավեր ստացած լինելով, ծաղիկը դեն եմ շպրտում, ուղիղ թշնամուս դեմ եմ գնում և այս անգամ առոք֊փառոք ջարդում նրան։
Նորից սկսում եմ մատանի հագնել և նորից արջի ճարպը հանդես է գալիս, թեև չափավոր քանակությամբ․ ահա սրանք են վերջին հիշատակներս իմ տասնվեցամյա հասակից, որոնք դեռ մնացել են մտքիս մեջ։