Changes
— Ա՜հ,— կարողացավ միայն ասել Ռութը։ Նա ոտքի կանգնեց և սկսեց ձեռնոցները քաշել ձեռքերին։— Ես պետք է գնամ․ Արթուրը սպասում է ինձ։
«Չարացավ,— մտածեց Մարտինը, երբ նրան ճանապարհ գցելուց հետո վերադարձավ իր սենյակը․—բայց ինչո՞ւ։ Իհարկե, ցավալի է, որ ոստիկանը հենց այսօր բռնեց կովերին, բայց դա միայն հանգամանքների դժբախտ դասավորություն է, որի համար ոչ ոք մեղավոր չէ»։ Մարտինի մտքովն էլ չանցավ, որ այդ դեպքում նա կարող էր վարվել այլ կերպ։ «Իհարկե,— վճռեց նա վերջապես,— նրա աչքում ես մի քիչ մեղավոր եմ, որ հրաժարվեցի փոստում ծառայելուց։ Եվ հետո՝ «Վիկի-Վիկին» դուր չեկավ նրան։
Սկզբում նրա համար ծիծաղելի էր այդ, բայց հետզհետե մենակության գիտակցությունը սկսեց ճնշել նրան։ Ոչ ոք չէր հասկանում իրեն, ինքը հարկավոր չէր ոչ ոքի՝ բացի Բրիսենդենից, որը անհետացել է՝ աստված գիտի ո՛ւր։
