Changes
/* LXV */
«Ափսո՜ս, ― մտորում էր նա, ― ձյուն է գալու տանձենիների, ծաղկած հասմիկների և այն բոլոր թշվառ ծաղիկների վրա, որոնք վաղահաս գարնան մեղմ տաքությանը վստահելով՝ փթթել են։ Արդեն մանր փաթիլներ են թափվում երկնքից ճանապարհների վրա։ Ձյուն է մաղում և իմ անբախտ սրտի վրա։ Ո՞ւր են այն պայծառ շողերը, որ խաղ էին անում զվարթ դեմքերի վրա, տանիքների վրա, որոնք է՛լ ավելի էին կարմրացնում, պատուհանների ապակիների վրա, որոնք բոցավառում էին։ Ո՞ւր են նրանք, որ տաքացնում էին երկինքն ու երկիրը, թռչունին ու միջատին։ Ավա՜ղ, հիմա ես գիշեր քերեկ մրսում եմ տխրությունից և երկար սպասումից։ Ո՞ւր ես դու, ընկե՛ր իմ, Ուլենշպիգել»։
===LVI===
Ուլենշպիգելը մոտենալով Ֆլանդրիայի Ռընե քաղաքին՝ քաղցած էր և ծարավ։ Բայց նա չէր նվում, այլ ջանում էր ծիծաղեցնել մարդկանց, որպեսզի բան տան ուտի։ Այնուամենայնիվ չէր կարողանում լավ ծիծաղելնել, և մարդիկ անցնում էին առանց բան տալու։
Ցուրտ էր, ձյունը, անձրևը, կարկուտը հերթով թափվում էին թափառականի գլխին։ Գյուղերից անցնելիս թուքը բերանն էր լցվում, երբ տեսնում էր, որ շունը պատի մոտ մի անկյունը քաշված ոսկոր է կրծում։ Շատ կուզենար մի ֆլորին վաստակել, բայց չգիտեր, թե ինչպես կարող էր ընկնել իր կախքսակի մեջ։
Վերևում նա տեսնում էր աղավնիներ, որոնք աղավնատան տանիքից սպիտակ բաներ էին սփռում ճանապարհի վրա, բայց դրանք ֆլորիններ չէին։ Փնտրում էր ներքևը՝ խճուղիների վրա, բայց ֆլորինները սալաքարերի արանքում չէին բուսնում։
Աջ կողմը փնտրելիս՝ նա տեսնում էր որևէ չարագուշակ ամպ, որ խոշոր ցնցուղի պես առաջանում էր երկնքով․ բայց նա գիտեր, որ եթե այդ ամպից որևէ բան պետք է թափվեր, ապա դա ամենևին էլ ֆլորինների տարափ չէր լինի։ Ձախ կողմը փնտրելիս՝ նա տեսնում էր հնդկական մի խոշոր, անպիտան շագանակենի, որ պարապ֊սարապ ցցվել էր այդտեղ։ «Ափսո՜ս, ― մտածում էր նա, ― աշխարհումս ինչո՞ւ ֆլորենիներ չկան։ Ի՜նչ գեղեցիկ ծառեր կլինեին»։
Հանկարծ մեծ ամպը պայթեց, և կարկուտի հատիկներն սկսեցին խճի նման ուժգնակի թափվել Ուլենշպիգելի ուսերին։ «Ավա՜ղ, ― ասաց նա, ― քարը միայն անտեր թափառական շներին են խփում»։ Նա վազում էր ու մտորում․ «Ամենևին էլ իմ հանցանքը չէ, որ պալատ կամ նույնիսկ վրան չունեմ իմ վտիտ մարմնի համար ապաստան դարձնելու։ Օ՜, դաժան կարկտի հատիկներ, ռումբի պես կարծր են։ Ոչ, իմ մեղքը չէ, որ ցնցոտիներս ման եմ ածում աշխարհում, դրա պատճառն այն է, որ այդ դուր եկավ ինձ։ Ինչո՞ւ կայսր չեմ ես։ Այս կարկտի հատիկները զոռով ուզում են մտնել ականջներիս մեջ, ինչպես վատ խոսքեր»։ Եվ շարունակում էր վազել։ Խե՜ղճ քիթ, շուտով դու այնքան կծակծկվես, որ պղպեղաման կդառնաս աշխարհիս մեծամեծների խնջույքներում, որոնց վրա ամենևին կարկուտ չի տեղում»։ Ապա սրբելով այտերը՝ որոշեց, որ դրանք կարող են քափկիրի տեղ ծառայել խահարարներին, որոնք շոգում են իրենց փռերի մոտ։ «Ա՜խ, ― հիշեց նա երբեմնի սոուսները։ ― Քաղցած եմ։ Դատա՛րկ փոր, մի՛ տրտնջա․ ցավատա՛նջ աղիքներ բավական է կռկռաք։ Ո՞ւր ես թաքնված, բարեհաջո՛ղ բախտ, տար ինձ այնտեղ, ուր արոտ կա»։
Երբ նա խոսում էր այսպես ինքն իր հետ՝ երկինքը պարզվեց, արևը փայլեց, կարկուտը դադարեց, և Ուլենշպիգելը ասաց․
― Բարև՛ քեզ, արև՛, իմ միակ բարեկամ, որ եկար ինձ չորացնելու։
Բայց որովհետև մրսում էր՝ ապա շարունակում էր վազել։ Հանկարծ նա տեսավ հեռվում, ճանապարհի վրա մի սև֊ճերմակ շուն, որ լեզուն կախած, աչքերը դուրս պրծած վազում է ուղիղ իր կողմը։
― Այս անասունը կատաղած է երևում, ― մտածեց նա։ ― Եվ շտապ մի խոշոր քար վերցնելով բարձրացավ մի ծառի վրա։ Երբ նա առաջին ճյուղին էր հասել՝ շունն անցավ, և Ուլենշպիգելը քարը շպրտեց նրա գանգին։ Շունը կանգ առավ և տխուր անզոր կերպով ուզեց բարձրանալ ծառը՝ Ուլենշպիգելին կծելու, բայց չկարողացավ և ընկավ ու սատկեց։
Ուլենշպիգելը չուրախացավ դրանից, առավել ևս, որ իջնելով նկատեց, որ շան երախը չոր չէր, ինչպես սովորաբար լինում է կատաղության ցավով բռնված շների լեզուն։ Ապա զննելով նրա մորթը տեսավ, որ գեղեցիկ էր և ծախելու հարմար, ուստի քերթեց, լվաց, կախեց իր տեգից, թողեց, որ մի քիչ արևի տակ չորանա․ ապա դրեց մախաղի մեջ։
Քաղցն ու ծարավը գնալով ավելի էին տանջում նրան․ նա մտավ բազմաթիվ գեղջկական տներ, բայց չհամարձակվեց իր մորթին ծախել՝ վախենալով, որ դա կարող էր այդ գյուղացուն պատկանած շան մորթին լինել։ Հաց խնդրեց, մերժեցին։ Գիշերն իջնում էր, ոտքերը ուժասպառ էին եղել։ Նա մտավ մի փոքրիկ պանդոկ֊իջևան և տեսավ մի պառավ տիրուհի, որ շոյում էր իր ծերացած, հազացող շան․ այդ շան մորթը նման էր իր սպանածի մորթուն։
― Որտեղի՞ց ես գալիս, ճամփորդ, ― հարցրեց պառավ պանդոկապանուհին։
― Հռոմից եմ գալիս, ― պատասխանեց Ուլենշպիգելը․ ― այնտեղ բժշկեցի պապի շունը խորխացավից, որ սաստիկ նեղում էր նրան։
― Ուրեմն դու տեսե՞լ ես պապին, ― ասաց պառավը՝ մի գավ գարեջուր լցնելով նրան։
― Ավա՜ղ, ― ասաց Ուլենշպիգելը՝ դատարկելով գավը, ― ինձ թույլ տրվեց միայն համբուրել նրա օծված ոտքը և սրբազան հողաթափը։
Այդ միջոցին պանդոկապանուհու ծեր շունը հազում էր, բայց չէր թքում։
― Այդ ե՞րբ ես համբուրել, ― հարցրեց պառավը։
― Անցած չէ մյուս ամսին, ― պատասխանեց Ուլենշպիգելը, ― հասա այնտեղ, տեսա ինձ սպասում են, և բախեցի դուռը։ «Ո՞վ է», ― հարցրեց Նորին սուրբ սրբազանության գերկարդինալական, գերգաղտնի, գերարտակարգ սենեկապանը։ «Ես եմ, ― պատասխանեցի, ― սրբազա՛ն կարդինալ, եկել եմ Ֆլանդրիայից հատկապես պապի ոտքը համբուրելու և նրա շանը խորխացավից բուժելու համար»։ ― «Ա՛, այդ դո՞ւ ես, Ուլենշպիգել, ― ասաց պապը՝ փոքրիկ դռան հետևից։ Ես շատ ուրախ կլինեի քեզ տեսնելով, բայց դա հիմա անկարելի է։ Սրբազան կոնդակներն ինձ արգելում են ցույց տալ օտարերկրացիներին իմ դեմքը, երբ սուրբ ածելին շարժվում է նրա վրա»։ «Ավա՜ղ, ― ասացի, ― ինչքա՜ն տարաբախտ եմ ես, քանի որ գալիս եմ այնքան հեռավոր երկրներից՝ համբուրելու ձերդ սրբազանության ոտքը և բժշկելու ձեր շանը խորխացավից։ Վերադառնամ, ուրեմն, առանց բավարարվելո՞ւ»։ «Ոչ», ― ասաց սուրբ հայրը։ Ապա լսեցի, որ նա ասաց․ «Արքիսենեկապե՛տ, սահեցրեք իմ բազկաթոռը մինչև դուռը և բաց արեք ներքևի դռնակը»։ Այդպես էլ նա արեց։ Մեկ էլ տեսա, որ դռնակից դուրս ցցվեց մի ոտք՝ ոսկեզօծ մաշիկով, ապա լսեցի մի որոտանման ձայն, որ ասում էր․ «Սա ահարկու ոտքն է իշխանների իշխանի, արքաների արքայի, կայսրերի կայսեր։ Համբուրի՛ր քրիստոնյա՛, համբուրիր սուրբ մաշիկը»։ Ես համբուրեցի սուրբ մաշիկը, և իմ քիթը պարուրվեց մի երկնային անուշահոտությամբ, որ հառնում էր այդ ոտքից։ Ապա դռնակը փակվեց և նույն ահարկու ձայնն ասաց, որ սպասեմ։ Դռնակը նորից բացվեց և այդտեղից դուրս եկավ, ամոթ է ասել, մի անասուն՝ մազերը թափած, ճպռոտ, հազացող, տկի պես ուռած․ նա փորի խոշորության պատճառով ստիպված էր թաթերը հեռու֊հեռու դնել։
Սուրբ հայրը բարեհաճեց նորից խոսելու ինձ հետ․ «Ուլենշպի՛գել, ― ասաց նա, ― դա իմ շունն է, նա տանջվում է խորխացավից և այլ հիվանդություններից՝ հերետիկոսների պոկոտված ոսկորները կրծելու պատճառով։ Բժշկի՛ր նրան, որդյա՛կս, դրա համար վարձահատույց կլինեմ»։
― Խմի՛ր, ― ասաց պառավը։
― Լցրո՛ւ, ― հարեց Ուլենշպիգելը՝ շարունակելով իր պատմությունը, ― շանը մաքրադեղ տվի՝ մի հրաշագործ խմիչք, որ ես էի պատրաստել։ Դրա վրա երեք օր, երեք գիշեր շունն անդադար միզեց և լավացավ։
― Տե՜ր, Հիսուս և Մարիամ, ― գոչեց պառավը, ― եկ մի համբուրեմ քեզ, փառավորյալ ուխտավոր, որ տեսել ես պապին և կարող ես բուժել և իմ շանը։
Բայց Ուլենշպիգելը, որին պառավի համբյուրները չէին հրապուրում ասաց․
― Նրանք, որոնց շրթները դիպել են սուրբ մաշկին, երկու տարի չեն կարող ոչ մի կնոջից համբույր ընդունել։ Ամենից առաջ ընթրելու բան տուր՝ մի քանի կտոր խորոված միս, մեկ կամ երկու երշիկ և բավականաչափ գարեջուր, որից հետո շանդ ձայնը այնպես հստակեցնեմ, որ նա կարողանա բարձր նոտայով «Ողջույն քեզ, Մարիամ» երգել մեծ եկեղեցու միջնաբեմից։
― Երանի թե ասածդ ճիշտ լիներ, ― հեծեծեց պառավը, ― ես քեզ մի ֆլորին կտայի։
― Կտեսնես, որ ճիշտ է, ― ասաց Ուլենշպիգելը, ― միայն թե ընթրիքից հետո։
Պառավը բերեց այն ամենը, ինչ որ նա խնդրել էր։ Ուլենշպիգելը կերավ և կուշտ խմեց․ նա հաճությամբ կհամբուրեր պառավին, որպես որկորի շնորհակալություն, եթե արգելք խոսք ասած չլիներ։
Երբ նա ուտում էր, ծերացած շունը թաթերը դնում էր նրա ծնկներին՝ ոսկոր ստանալու։ Ուլենշպիգելը բոլոր ոսկորները տվեց նրան, ապա ասաց պանդոկապանուհուն․
― Եթե որևէ մեկը ճաշեր այստեղ և փողը չտար՝ ի՞նչ կանեիր։
― Կհանեի այդ ավազակի ամենալավ հագուստը, ― պատասխանեց պառավը։
― Շատ լավ, ― վրա բերեց Ուլենշպիգելը, ապա շանը դրեց թևի տակ և մտավ ախոռը։ Շանը մի ոսկոր տալով և փակելով այնտեղ՝ իր մախաղից հանեց սատկածի մորթին, վերադարձավ պառավի մոտ և հարցրեց, թե նա չէ՞ր ասել, որ ճաշի փողը չվճարողից կհանի ամենալավ հագուստը։
― Այո, ― հաստատեց պառավը։
― Դե լավ, քո շունը ճաշեց ինձ հետ և փողս չտվեց․ ես էլ հետևելով քո խրատին՝ հանեցի նրա ամենալավ և միակ հագուստը։
Եվ ցույց տվեց սատկած շան մորթին։
― Վա՜խ, ― գոչեց պառավը արտասվելով, ― ի՜նչ անսիրտ բան ես արել, պարո՛ն բժիշկ։ Խե՜ղճ շնիկ․ նա ինձ համար, այրի կնոջս համար հարազատ երեխա էր։ Ինչո՞ւ խլեցիր աշխարհումս ունեցած իմ միակ ընկերոջը։ Հիմա արդեն կարող եմ մեռնել։
― Ես հարություն կտամ նրան, ― ասաց Ուլենշպիգելը։
― Հարությո՜ւն կտա՞ս, ― գոչեց պառավը։ Եվ նա դարձյա՜լ ինձ կգուրգուրի՞, ինձ կնայի, կլիզի, կպտտվի՝ թափահարելով իր պառաված պոչի ծայրը։ Հարություն տվեք, պարո՛ն բժիշկ, և մի ձրի ճաշ կստանաք, մի թանկարժեք ճաշ, բացի դրանից՝ մի ֆլորին կտամ իմ խոստացածից զատ։
― Հարություն կտամ, ― ասաց Ուլենշպիգելը, ― միայն թե ինձ պետք է տաք ջուր, օշարակ՝ կարերը փակցնելու համար, թել֊ասեղ և տապակածի սոուս․ և ես պետք է միայնակ լինեմ վիրահատության ժամանակ։
Պառավը տվեց նրա ուզածները․ նա վերցրեց սատկած շան մորթին և գնաց ախոռը։
Այդտեղ նա սոուսը քսեց պառաված շան դնչին, որն ուրախությամբ թողեց քսի, ապա օշարակով մի լայն գիծ քաշեց փորի տակ, մի քիչ էլ օշարակից քսեց թաթի ծայրերին, իսկ սուսից՝ պոչին։
Դրանից հետո երեք անգամ բարձրաձայն աղաղակեց՝ ասելով․ Staet op! staet op! ik't bevel, woilen hond<ref>Վե՛ր կաց, վե՛ր կաց։ Լսի՛ր հրամանը։ Կենդանացի՛ր, շո՛ւն (ֆլամանդ․)։</ref>․․․
Ապա սատկած շան մորթին արագ մախաղի մեջ դնելով մի ուժգին քացի պարգևեց կենդանի շանը և այդ ձևով նրան թռցրեց պանդոկի սրահը։
Պառավը տեսնելով, որ իր շունը կենդանի է և լիզում է ինքն իրեն՝ ուզեց մի լավ գրկել նրան, բայց Ուլենշպիգելը թույլ չտվեց։
― Չպետք է գուրգուրես այս շանը, քանի դեռ իր լեզվով չի լիզել ամբողջ օշարակը, որով օծված է․ այդ ժամանակ միայն մաշկի կարերը կփակվեն։ Հիմա տուր իմ տասը ֆլորինը։
― Չէ՞ որ ես մեկ էի ասել, ― ասաց պառավը։
― Մեկը վիրահատության համար, ինն էլ հարության համար, ― պատասխանեց Ուլենշպիգելը։
Պառավը վճարեց։ Ուլենշպիգելը հանեց սատկած շան կաշին ու նետելով պանդոկի հատակին՝ ասաց․
― Ա՛ռ, պահիր նրա հին կաշին․ կարող է դա քեզ պետք լինի․ սրանով կկարկատես նորը, երբ մաշվի կամ ծակծկվի։
===LXVII===
Այդ կիրակի Բրյուգգեում Սուրբ Արյան տոնի թափոորն էր։ Կլաասն ասաց իր կնոջն ու Նելեին, որ գնան այնտեղ և տեսնեն՝ գուցե Ուլենշպիգելը քաղաքումն է։ Իսկ ես, ասաց կպահպանեմ խրճիթը՝ սպասելով, որ մեր ուխտավորը վերադառնա։
Կանայք մեկնեցին, իսկ Կլաասը մնալով Դամմեում նստեց դռան շեմին և հասկացավ, որ քաղաքը դատարկ է։ Ոչ մի բան չէր լսում նա, բացի գյուղական մի զանգի բյուրեղաձայն հնչյունից, մինչդեռ Բրյուգգեից հորձանք առ հորձանք հասնում էին միախառն ղողանջներ և ի պատիվ Սուրբ Արյան արձակված հրասանդների ու հռավարության ժխորը։
Կլաասը մտքերի մեջ թաղված՝ աչքերը ման էր ածում ճանապարհների վրա և ոչինչ չէր տեսնում, բացի ջինջ, կապուտակ ու անամպ երկնքից, մի քանի շուն արևի տակ պառկած՝ լեզուները դուրս էին գցել․ ազատ֊անկաշկանդ ճնճղուկները ճլվլալով թավալվում էին փոշու մեջ, մի կատու դարանակալ հսկում էր նրանց․ լույսը բարեկամաբար մտնում էր տները և այնտեղ դարակների վրա փայլեցնում պղնձե կաթսաներն ու անագե գավերը։
Բայց Կլաասը տխուր էր այդ ուրախության մեջ և իր որդուն էր փնտրում․ աշխատում էր նրան տեսնել մարգագետինների գորշ մշուշի հետևը, լսել նրա ձայնը տերևների զվարթ սոսափյունի և ծառերի վրա խռնված թռչունների ուրախ համերգի մեջ։ Հանկարծ Մայլդեգեմից եկող ճանապարհի վրա նա տեսավ մի բարձրահասակ մարդ, բայց նկատեց, որ Ուլենշպիգելը չէ դա։ Ապա տեսավ, որ նա կանգ առավ գազարի մի արտի եզրին և սկսեց ագահորեն ուտել այդ բանջարեղենից։
― Ահա մի մարդ, որ սաստիկ քաղցած է, ― ասաց Կլաասը։
Մի րոպե նրան աչքից կորցրեց, բայց դարձյալ տեսավ Արագիլի փողոցի անկյունում և ճանաչեց Յոսեի լրաբերին, որը բերել էր յոթ հարյուր ոսկի կառոլուսը։ Կլաասը գնաց նրան ընդառաջ և ասաց․
― Ներս հրամմե։
― Օրհնյալ լինեն նրանք, որ բարեհամբյուր են թափառական ճամբորդի նկատմամբ, ― պատասխանեց մարդը։
Հյուղակի պատուհանի դրսի գոգում հացի փշրանք կար, որ Սոոտկինը շաղ էր տալիս շրջակայքի թռչնիկների համար։ Ձմեռը նրանք այդտեղ էին գալիս սնունդ որոնելու։ Մարդն այդ փշրանքներից մի քանիսը վերցրեց ու կերավ։
― Քաղցած ես ու ծարավ, ― ասաց Կլաասը։
Մարդը պատասխանեց․
― Ութ օր առաջ ավազակները ամբողջովին մաքրեցին ինձ, այդ օրվանից սկսած սնվում եմ դաշտերից գազար հավաքելով, անտառներից արմատներ հանելով։
― Ուրեմն սեղան նստելու ճիշտ ժամանակն է, ― ասաց Կլաասը և պահարանը բանալով ավելացրեց․ ― ահա մի աման լիքը բակլա, հավվկիթ, երշիկ, ապուխտ, Գենտի բարակ երշիկ, waterzoey՝ ձկան բորանի։ Ներքևը՝ նկուղում մրափում է Լյուվենի գինին, որ պատրաստված է բուրգունդականի ձևով, սուտակի վրա կարմիր ու պայծառ․ մի բան է միայն խնդրում նա՝ բաժակների արթնանալը։ Հապա մի այս ցախերի խուրձն էլ գցենք օջախը։ Լսո՞ւմ ես, թե ինչպես են երշիկները երգում կասկարայի վրա։ Դա լավ ուտելիքի երգն է։
Կլաասը երշիկները պտտեցնելով, շուռ ու մուռ տալով՝ ասաց հյուրին․
― Որդուս՝ Ուլենշպիգելին չե՞ս տեսել։
― Ոչ, ― պատասխանեց նա։
― Եղբայր Յոսեից որևէ լուր բերե՞լ ես, ― հարցրեց Կլաասը՝ սեղանի վրա դնելով խորոված երշիկները, յուղալի խոզապուխտով պատրաստված ձվածեղ, պանիր, շշերի միջից փայլող Լյուվենի կարմիր ու պայծառ գինի և խոշոր գավեր։
Մարդն ասաց․
― Եղբայրդ՝ Յոսեն մեռել է անվամահ այրվելով Զիպենակենում՝ Էքսի (Աախեն) մոտ։ Դրա պատճառն այն է, որ հերետիկոս լինելով զենք էր վերցրել կայսեր դեմ։
Կլաասը համարյա ցնորվեց և անսահման զայրույթից ամբողջ մարմնով դողալով ասաց․
― Զազրելի՜ դահիճնե՜ր։ Յոսե՛, խե՜ղճ եղբայր։
Այդ ժամանակ մարդը խստությամբ ասաց․
― Մեր ուրախություններն ու վշտերը այս աշխարհից չեն։ ― Եվ սկսեց ուտել։ Ապա ասաց․
― Ես այցելեցի եղբորդ՝ բանտում, ներկայանալով որպես Նիսվիլեր գյուղացի՝ նրա ազգականներից մեկը։ Եկել եմ այստեղ, որովհետև նա ինձ ասաց․ «Եթե դու էլ ինձ պես չմեռնես հավատքի համար՝ գնա Կլաաս եղբորս մոտ․ պատվիրիր նրան ապրել աստուծո խաղաղության մեջ՝ գթասիրության գործեր կատարելով, իր որդուն գաղտնաբար դաստիրակելով Քրիստոսի օրենքով։ Այն փողը, որ ես տվել եմ նրան, վերցրել եմ խեղճ, տգետ ժողովրդից, թո՛ղ դա գործ ածի Թիլին աստուծո ուսմունքով ու խոսքով դաստիրակելու համար։
Այս խոսքի վրա համբավաբերը խաղաղության համբյուր տվեց Կլաասին։
Իսկ Կլաասը ողբում էր ու ասում․
― Անվամահ այրվա՜ծ, խե՜ղճ եղբայր։
Նա չէր կարողանում ուշքի գալ ծանր կսկիծից։ Այնուամենայնիվ երբ տեսավ, որ մարդը ծարավ է և պարզում է իր բաժակը՝ գինի լցրեց նրան, բայց ինքը կերավ ու խմեց առանց հաճույքի։
Սոոտկինն ու Նելեն յոթ օր բացակայեցին․ այդ շաբաթվա ընթացքում Յոսեի համբավաբերը ապրեց Կլաասի տանիքի տակ։
Ամեն գիշեր նրանք լսում էին հարևան տնակից Կատլինի ողբն ու ճիչը։
«Կրա՜կը, կրա՜կը։ Մի ծակ փորեցեք՝ հոգին ուզում է դուրս գալ»։
Եվ Կլաասը գնում էր նրա մոտ, քաղցր խոսքերով հանգստացնում նրան, ապա վերադառնում իր կացարանը։
Յոթ օր հետո մարդը մեկնեց և Կլաասից համաձայնեց վերցնել միայն երկու ոսկի կառոլուս՝ ճանապարհին սնվելու և հագնվելու համար։
===LVIII===
Նելեն ու Սոոտկինը վերադարձել էին Բրյուգգեից․ Կլաասը դերձակի նման նստած խոհանոցի հատակին՝ մի հին վարտիքի կոճակներն էր կարում։ Նրա մոտ էր Նելեն, որ Տիտոս Բիգոլուս Շնուֆիուսին քըս֊քըս էր անում արագիլի դեմ․ շունն էլ հարձակվելով արագիլի վրա և փոխնիփոխ նահանջելով՝ սուր ձայնով հաչում էր։ Արագիլը մի ոտքի վրա կանգնած՝ խոժոռադեմ և մտածկոտ նայում էր նրան և երկար պարանոցը մտցնում լանջի փետուրների մեջ։ Տիտոս Բիգուլոս Շնուֆիուսը տեսնելով, որ արագիլն անվրդով է՝ ավելի մոլեգնորեն էր հաչում։ Բայց հանկարծ թռչունը ձանձրանալով այդ երաժշտությունից՝ կտուցը նետի պես խփեց շան կռնակին, որը թողեց փախավ վայնասունով, որ նշանակում էր՝ «Օգնեցե՜ք»։
Կլաասը ծիծաղում էր, նույնպես և Նելեն, իսկ Սոոտկինը շարունակ նայում էր փողոց՝ արդյոք չի՞ գալիս Ուլենշպիգելը։
Հանկարծ նա ասաց․
― Ահա դատավորը՝ չորս ոստիկանի հետ։ Անշուշտ մեզ մոտ չէ, որ ուզում են գալ։ Երկուսը պտտվում են խրճիթի շուրջը։
Կլաասը գլուխը բարձրացրեց ձեռքի աշխատանքից․․․
― Երկուսն էլ կանգ առան մեր դռան դեմ, ― շարունակեց Սոոտկինը։
Կլաասը վեր կացավ։
― Ո՞ւմ կարող են ձերբակալել այս փողոցում, ― ասաց Սոոտկինը։ ― Հիսո՜ւս Քրիստոս, ա՛յ մարդ, այստեղ են գալիս։
Կլաասը խոհանոցից ցատկեց այգին, Նելեն էլ հետևից։
― Փրկիր կառոլուսները, բուխարու ստորին ներքնախորշի հետևն են, ― ասաց Կլաասը աղջկան։
Նելեն հասկացավ, ապա տեսավ, թե ինչպես, երբ Կլաասը ցանկապատից ուզում էր անցնել, ոստիկանները բռնեցին նրա օձիգից, և թե ինչպես ազատվելու համար Կլաասն սկսեց խփել նրանց, և նա ճչաց ու լաց եղավ․
― Անմե՜ղ է նա, անմե՜ղ է նա, մի՛ վնասեք իմ Կլաաս հայրիկին։ Ուլենշպի՛գել, ո՞ւր ես։ Երկուսին էլ կսպանեիր դու։
Եվ հարձակվելով ոստիկաններից մեկի վրա՝ եղունգներով պատառոտեց նրա դեմքը։ Ապա ճչալով «Դրանք կսպանե՜ն նրան՝ ընկավ այգու դալարիքի վրա և ուշագնաց փռվեց այդտեղ։
Աղմուկը լսելով եկել էր Կատլինը և ուղղաձիգ ու անշարժ կանգնած՝ դիտում էր այդ տեսարանը, օրորում գլուխը՝ ասելով․ «Կրա՜կը, կրա՜կը։ Մի ծակ փորեցեք՝ հոգին ուզում է դուրս գալ»։
Սոոտկինը ոչինչ չէր տեսել և ներս մտած ոստիկաններին դիմելով հարցրեց․
― Պարոննե՛ր, ի՞նչ եք փնտրում մեր խղճուկ կացարանում։ Եթե որդուս եք փնտրում՝ հեռու է։ Այդքան երկար չեն ձեր ոտքերը։
Ուրախ֊ուրախ էր ասում այս խոսքերը։
Այդ րոպեին Նելեն օգնության կանչեց, և Սոոտկինը վազեց այգին, տեսավ իր մարդուն օձիքից բռնված և ցանկապատի մոտ՝ ճանապարհի վրա պայքարելիս։
― Զա՛րկ, ― ասաց նա, ― սպանի՛ր։ Ուլենշպի՛գել, ո՞ւր ես դու։
Եվ նա ուզեց առաջանալ՝ օգնելու ամուսնուն, սակայն ոստիկաններից մեկը բռնեց նրա իրանից՝ ոչ առանց վտանգվելու վախի։
Կլաասն այնպես ուժգին էր դիմադրում ու խփում, որ անպայման կկարողանար փախչել, եթե մյուս երկու ոստիկանները, որոնց հետ խոսում էր Սոոտկինը օգնության չհասնեին Կլաասին կաշկանդողներին։
Նրանք Կլաասի ձեռքերը կապած բերին խոհանոց, ուր Սոոտկինն ու Նելեն աղեկտուր լալիս էին։
― Պարո՛ն դատավոր, ― ասաց Սոոտկինը, ― ի՞նչ է արել իմ խեղճ մարդը, որ այդպես պարանով կապկպել եք։
― Հերետիկոս է, ― ասաց ոստիկաններից մեկը։
― Հերետիկո՞ս, ― գոչեց Սոոտկինը, ― հերետիկո՞ս ես դու։ Ոչ, ստում են այս դևերը։
Կլաասն ասաց․
― Ապավինում եմ աստծու պաշտպանության։
Եվ դուրս եկավ։ Նելեն ու Սոոտկինը հետևեցին նրան լալով ու կարծելով, որ նրանց էլ կտանեն դատավորի մոտ։ Զանազան ծեր բարի տղամարդիկ ու կանայք մոտեցան Նելեին ու Սոոտկինին, բայց երբ իմացան, որ Կլաասն այդպես կապկպված տարվում է՝ որովհետև հերետիկոսության մեջ են նրան կասկածում՝ այնքան սաստիկ վախեցան, որ շտապ մտան իրենց տները ու փակեցին իրենց հետևից բոլոր դռները։ Միայն մի քանի փոքրիկ աղջիկ համարձակվեցին մոտենալ Կլաասին և հարցրին․
― Ածխավաճա՛ռ, ո՞ւր ես գնում այդպես կապկված։
― Աստծու ողորմության մոտ, աղջիկնե՛ր, ― պատասխանեց նա։
Նրան տարան համայնքի բանտը․ Սոոտկինն ու Նելեն նստեցին շեմին։ Իրիկնապահին Սոոտկինն ասաց Նելեին, որ գնա տեսնի Ուլենշպիգելը չի՞ եկել։
===LXIX===
Մոտակա գյուղերում շուտով լուր տարածվեց, որ հերետիկոսության պատճառով բանտարկել են մի մարդու և հարցաքննությունը վարում է Ռընեի դեկան ինկվիզիտոր Տիտելմանը՝ մականվանյալ Անխիղճ ինկվիզիտոր։ Ուլենշպիգելն այդ ժամանակ ապրում էր Կոոլկերկեում՝ վայելելով սերտ բարեկամությունը մի գողտրիկ ագարակապանուհու, որ անուշիկ մի այրի էր և իրեն պատկանող ոչ մի բան չէր մերժում նրան։ Ուլենշպիգելը խիստ երջանիկ էր, գուրգուրված և շոյված՝ մինչև այն օրը, երբ մի նենգ ախոյան՝ համայնքի ավագը սպասեց մի առավոտ նրան, երբ նա դուրս էր գալիս գինետնից, և ուզեց կաղնե մահակով շփել նրա մարմինը։ Բայց Ուլենշպիգելը նրա բարկությունը հովացնելու համար շպրտեց ջրափոսի մեջ, որտեղից ավագը մի կերպ դուրս եկավ՝ դոդոշի պես կանաչ և սպունգի պես թրջված։
Այս վսեմ արարքի պատճառով Ուլենշպիգելը ստիպված եղավ հեռանալ Կոոլկերկեից և ոտքերն ամենայն արագությամբ փոխելով դիմեց դեպի Դամմե՝ վախենալով ավագի վրեժխնդրությունից։
Իջնում էր զով երեկոն, Ուլենշպիգելն արագ վազում էր․ նա կուզենար հիմա տանը լինել․ մտքով տեսնում էր Նելեին կար անելիս, Սոոտկինին՝ ընթրիք պատրաստելիս, Կլաասին խռիվի խուրձեր կապելիս, Շնուֆիուսին՝ ոսկոր կրծելով զբաղված, իսկ արագիլին՝ իրեն կեր տվող տնտեսուհու փորը կտցահարելիս՝ մի քիչ ուտելիք ստանալու համար։
Մի շրջիկ մանրավաճառ հարցրեց նրան․
Ո՞ւր ես գնում այդպես արագ։
― Դամմե՝ տունս, ― պատասխանեց Ուլենշպիգելը։
― Քաղաքն անապահով է ռեֆորմիստներին ձերբակալելու պատճառով, ― ասաց մանրավաճառը։ Եվ անցավ գնաց։
Երբ Ուելնշպիգելը հասավ Roode Schildt<ref>«Կարմիր վահան (ֆլամանդ․)։</ref> պանդոկին, ներս մտավ մի գավ գարեջուր խմելու։ Պանդոկապանը հարցրեց նրան․
― Կլաասի տղան չե՞ս դու։
― Այո, ― պատասխանեց Ուլենշպիգելը։
― Դե՛ շտապիր, որովհետև դժբախտություն է պատահել նրան։
Ուլենշպիգելը հարցրեց, թե ինչ է ուզում ասել դրանով, պանդոկապանը պատասխանեց, թե շատ շուտով կիմանա։
Եվ Ուլենշպիգելը շարունակեց վազել։
Երբ հասավ Դամմեի դարպասին՝ դռան շեմերին կանգնած շները կաղկանձելով ու հաչելով սկսեցին ցատկել նրա ոտքերն ի վեր։ Տանտիկինները այդ աղմուկի վրա դուրս եկան և բոլորը միասին խոսելով հարցրին․
― Որտեղի՞ց ես գալիս։ Հորիցդ լուր ունե՞ս։ Ո՞ւր է մայրդ։ Նա՞ էլ հորդ հետ բանտումն է։ Տե՜ր աստված, խարույկի չհասցնեն խեղճին։
Ուլենշպիգելն ավելի ուժգին սկսեց վազել։
Նա հանդիպեց Նելեին․ Նելեն ասաց նրան․
― Թի՛լ, մի՛ գնա տուն․ քաղաքի իշխանությունը պահակ է նշանակել այնտեղ Նորին վսեմության անունից։
Ուլենշպիգելը կանգ առավ։
― Նելե՛, ճի՞շտ է, որ հայրս՝ Կլաասը բանտումն է։
― Այո, ― ասաց Նելեն, ― և Սոոտկինը լաց է լինում շեմի վրա։
Այդ ժամանակ անառակ որդու սիրտը լցվեց կսկիծով և նա ասաց Նելեին․
― Գնում եմ նրան տեսնելու։
― Այդ չէ, որ դու պետք է անես, ― ասաց Նելեն, ― այլ պետք է հնազանդվես Կլաասին, որ բռնվելուց առաջ ինձ ասաց․ «Փրկիր կառոլուսները, բուխարու ստորին ներքնախորշի հետևն են»։ Ամենից առաջ դրանք պետք է փրկել, որովհետև դա խեղճ մայրիկի՝ Սոոտկինի ժառանգությունն է։
Ուլենշպիգելն այլևս չլսեց ու վազեց մինչև բանտը, տեսավ մորն այդտեղ՝ նստած շեմին։ Մայրն արցունքն աչքերին գրկեց որդուն, և նրանք միասին արտասվեցին։
Տեսնելով, որ նրանց պատճառով ժողովուրդը հավաքվում է ու խռնվում բանտի առաջ՝ ոստկանները եկան և Ուլենշպիգելին ու Սոոտկինին հրամայեցին, որ իսկույն ևեթ թողնեն հեռանան։
Մայր և որդի գնացին Նելեի հյուղակը․ իրենց հյուղակի մոտով անցնելիս նրանք տեսան մի գուգազ այն լանդսկնեխտներից, որոնց կանչել էին Բրյուգգեից՝ վախենալով այն խառնակություններից, որ կարող են առաջանալ դատավարության ժամանակ և մահապատժի միջոցին, որովհետև գիտեին, թե որքա՜ն են Դամմեի բնակիչները սիրում Կլաասին։
Գուգազը նստել էր դռան առաջ, սալահատակին և զբաղված էր ծծելով շշից գինօղու վերջին կաթիլը։ Այլևսե ոչինչ չգտնելով շշի մեջ՝ դեն գցեց և հանելով թրադաշյունը՝ իր հաճույքը գտավ սալահատակի քարերը հանելու մեջ։
Սոոտկինը արցունք թափելով մտավ Կատլինի տունը։
Իսկ Կատլինը օրորելով գլուխը ասաց․
― Կրա՜կը։ Մի ծակ փորեցեք, հոգին ուզում է դուրս գալ։
