Changes
Նոր էջ «{{Վերնագիր |վերնագիր = Փոքրիկ վագր Բինքիի մասին, որի շերտերն անհետացել էին |հեղինակ = [[Դոնալդ Բիսեթ]...»:
{{Վերնագիր
|վերնագիր = Փոքրիկ վագր Բինքիի մասին, որի շերտերն անհետացել էին
|հեղինակ = [[Դոնալդ Բիսեթ]]
|թարգմանիչ = Կարեն Ա․ Սիմոնյան
|աղբյուր = [[«Մոռացված ծննդյան օրը»]]
}}
[[Կատեգորիա:Մանկական]]
Մի անգամ վագր֊մայրիկը որոշեց քաղցր կարկանդակ թխել։ Նա այնպիսի ջանասիրությամբ էր շաղում խմորը, որ ալյուրն ու շաքարափոշին բռնել էին ամբողջ խոհանոցը։
Հենց այդ պահին էլ ծնվեց փոքրիկ Բինքին։ Վագր֊մայրիկը նայեց փոքրիկին ու զարմացավ․
— Իսկ ո՞ւր են կորել խո շերտերը։ Ինչ արած… Թեկուզ առանց շերտերի էլ, միեւնույն է, մենք կսիրենք քեզ։
Բայց Բինքին գիտեր, որ վագրերը պետք է շերտավոր լինեն։ Եվ նա, առանց ժամանակ կորցնելու, վազեց իր շերտերը որոնելու։
Սկզբում նա հանդիպեց մի սերժանտի։ Սերժանտի թեւքին երեք շերտ կար։
— Խնդրում եմ, այդ շերտերից մեկն ինձ տուր,— աղերսեց Բինքին։
— Զգաստ կանգնիր, երբ զինվորականի հետ ես խոսում,— փոքրիկ վագրի վրա բղավեց սերժանտը։— Ես ավելորդ շերտեր չունեմ, որ քեզ տամ։
Բինքին շարունակեց ճանապարհը եւ մի թուջե ցանկապատ տեսավ։ Մի մարդ ներկում էր այդ ցանկապատը։ Բինքին այնքան սպասեց, մինչեւ նա ավարտեց գործը։ Ու երբ մարդը հեռացավ, Բինքին նախ մի կողով, հետո մյուսով հպվեց ցանկապատին։ Ներկը քսվեց նրա մորթին, եւ փոքրիկ վագրը դարձավ շերտավոր։
Բինքին վազելով տուն եկավ, որպեսզի մայրիկին ցույց տա իր շերտերը։ Բայց շատ շոգ էր, արեւը սաստիկ կիզում էր, եւ ներկն սկսեց հալվել ու ծորալ, այնպես որ քիչ անց Բինքիի վրա դարձյալ ոչ մի շերտ չմնաց։
Այդ պահին էլ նա հանդիպեց զեբրին։ Բինքին զարմանքից քարացավ․ ինչքա՜ն շատ շերտեր կան զեբրի մեջքին։
Եվ դա շատ անարդար բան էր։
Բինքին նստեց ու սկսեց աղիոզորմ լաց լինել։
— Ինչո՞ւ ես լալիս, փոքրիկ,— հարցրեց նրան զեբրը։
— Ի՜֊ի՜֊ինչո՞ւ ես շերտավոր չեմ,— բողոքեց Բինքին։
— Խե՜ղճ փոքրիկ,— ասաց զեբրը եւ քնքշորեն լիզեց Բինքիին։— Իսկ դու լավ համ ունես, շատ հաճելի համ։— Եվ նա նորից լիզեց։— Քաղցր կարկանդակի համ է…
Նա շարունակեց լիզել Բինքիին, եւ հանկարծ փոքրիկ վագրի մեջքին մեկը մյուսի ետեւից հայտնվեցին մուգ շերտերը։
Նա տուն վազեց ու ձայն տվեց մորը․
— Մայրի՜կ… Տե՜ս, ես էլ եմ շերտավոր։
— Իսկապես,— ուրախացավ վագր֊մայրիկը։— Ո՜ւմ մտքով կանցներ… Երեւի շաքարափոշին ու ալյուրն են ծածկել քո շերտերը, երբ ես քաղցր կարկանդակ էի թխում։
Վագր֊մայրիկը շատ գոհ էր եւ զեբրին թեյի հրավիրեց։
Թեյելիս զեբրը մի խուրձ խոտ կերավ, իսկ Բինքին՝ մի կտոր քաղցր կարկանդակ։
|վերնագիր = Փոքրիկ վագր Բինքիի մասին, որի շերտերն անհետացել էին
|հեղինակ = [[Դոնալդ Բիսեթ]]
|թարգմանիչ = Կարեն Ա․ Սիմոնյան
|աղբյուր = [[«Մոռացված ծննդյան օրը»]]
}}
[[Կատեգորիա:Մանկական]]
Մի անգամ վագր֊մայրիկը որոշեց քաղցր կարկանդակ թխել։ Նա այնպիսի ջանասիրությամբ էր շաղում խմորը, որ ալյուրն ու շաքարափոշին բռնել էին ամբողջ խոհանոցը։
Հենց այդ պահին էլ ծնվեց փոքրիկ Բինքին։ Վագր֊մայրիկը նայեց փոքրիկին ու զարմացավ․
— Իսկ ո՞ւր են կորել խո շերտերը։ Ինչ արած… Թեկուզ առանց շերտերի էլ, միեւնույն է, մենք կսիրենք քեզ։
Բայց Բինքին գիտեր, որ վագրերը պետք է շերտավոր լինեն։ Եվ նա, առանց ժամանակ կորցնելու, վազեց իր շերտերը որոնելու։
Սկզբում նա հանդիպեց մի սերժանտի։ Սերժանտի թեւքին երեք շերտ կար։
— Խնդրում եմ, այդ շերտերից մեկն ինձ տուր,— աղերսեց Բինքին։
— Զգաստ կանգնիր, երբ զինվորականի հետ ես խոսում,— փոքրիկ վագրի վրա բղավեց սերժանտը։— Ես ավելորդ շերտեր չունեմ, որ քեզ տամ։
Բինքին շարունակեց ճանապարհը եւ մի թուջե ցանկապատ տեսավ։ Մի մարդ ներկում էր այդ ցանկապատը։ Բինքին այնքան սպասեց, մինչեւ նա ավարտեց գործը։ Ու երբ մարդը հեռացավ, Բինքին նախ մի կողով, հետո մյուսով հպվեց ցանկապատին։ Ներկը քսվեց նրա մորթին, եւ փոքրիկ վագրը դարձավ շերտավոր։
Բինքին վազելով տուն եկավ, որպեսզի մայրիկին ցույց տա իր շերտերը։ Բայց շատ շոգ էր, արեւը սաստիկ կիզում էր, եւ ներկն սկսեց հալվել ու ծորալ, այնպես որ քիչ անց Բինքիի վրա դարձյալ ոչ մի շերտ չմնաց։
Այդ պահին էլ նա հանդիպեց զեբրին։ Բինքին զարմանքից քարացավ․ ինչքա՜ն շատ շերտեր կան զեբրի մեջքին։
Եվ դա շատ անարդար բան էր։
Բինքին նստեց ու սկսեց աղիոզորմ լաց լինել։
— Ինչո՞ւ ես լալիս, փոքրիկ,— հարցրեց նրան զեբրը։
— Ի՜֊ի՜֊ինչո՞ւ ես շերտավոր չեմ,— բողոքեց Բինքին։
— Խե՜ղճ փոքրիկ,— ասաց զեբրը եւ քնքշորեն լիզեց Բինքիին։— Իսկ դու լավ համ ունես, շատ հաճելի համ։— Եվ նա նորից լիզեց։— Քաղցր կարկանդակի համ է…
Նա շարունակեց լիզել Բինքիին, եւ հանկարծ փոքրիկ վագրի մեջքին մեկը մյուսի ետեւից հայտնվեցին մուգ շերտերը։
Նա տուն վազեց ու ձայն տվեց մորը․
— Մայրի՜կ… Տե՜ս, ես էլ եմ շերտավոր։
— Իսկապես,— ուրախացավ վագր֊մայրիկը։— Ո՜ւմ մտքով կանցներ… Երեւի շաքարափոշին ու ալյուրն են ծածկել քո շերտերը, երբ ես քաղցր կարկանդակ էի թխում։
Վագր֊մայրիկը շատ գոհ էր եւ զեբրին թեյի հրավիրեց։
Թեյելիս զեբրը մի խուրձ խոտ կերավ, իսկ Բինքին՝ մի կտոր քաղցր կարկանդակ։
