Changes
Նոր էջ «{{Վերնագիր |վերնագիր = Ղիփն ու գիհին |հեղինակ = [[Դոնալդ Բիսեթ]] |թարգմանիչ = Կարեն Ա․ Սիմոնյան |աղբյո...»:
{{Վերնագիր
|վերնագիր = Ղիփն ու գիհին
|հեղինակ = [[Դոնալդ Բիսեթ]]
|թարգմանիչ = Կարեն Ա․ Սիմոնյան
|աղբյուր = [[«Մոռացված ծննդյան օրը»]]
}}
[[Կատեգորիա:Մանկական]]
Հեռավոր, շատ հեռավոր ժամանակներում բլուրների միջեւ ընկած աճում էր գիհին։
Նա երբեք քաղաք չէր տեսել, բայց շատ լավ գիտեր, թե ինչպիսին է քաղաքի կյանքը, որովհետեւ քամին միշտ էլ նորություններ էր բերում։
Քամին ծովից թռչում էր նախ դեպի քաղաք, իսկ հետո անմարդաբնակ կանաչ բլուրներով հասնում էր հովիտ, որտեղ աճում էր գիհին։ Եվ ծառը մերթ լսում էր ծովային շոգենավերի շչակների ձայնը, մերթ շների հաչոցը, մերթ մանուկների ծիծաղը, մերթ էլ ինչ֊որ մեկի հեռախոսային զրույցը։ Նրան էին հասնում ճայերի ճիչերն ու շոգեքարշերի սուլոցները։ Քամին նրան էր հասցնում բազմաթիվ ձայներ։
Գիհին սիրում էր լսել քամուն, ու երբ քամին մեղմանում էր, ծառն սկսում էր ձանձրանալ ու իրեն միայնակ էր զգում։ Շուրջը ոչ ոք չկար, միայն արեւն էր գլխավերեւում, կամ էլ լուսինն ու աստղերը։ Երբեմն նրա ճյուղերին նստում էին թռչունները, բայց դա էլ հազվադեպ էր պատահում։
Եվ մի գեղեցիկ առավոտ գիհին հանկարծ լսեց՝ թըմփ, թ ը մ փ, Թ Ը Մ Փ․ ձայնն ավելի էր սաստկանում, ս ա ս տ կ ա ն ո ւ մ, Ս Ա Ս Տ Կ Ա Ն Ո Ւ Մ։ Եվ հետո բլրակի գագաթին հայտնվեց Փ Ի Ղ Ը, որի անունը Ղ Ի Փ էր։
— Բարեւ,— ասաց փիղը։
— Բարեւ,— պատասխանեց գիհին։— Քո անունը Կենգուրո՞ւ է։
— Ինչպես թե… Ես փիղ եմ, անունս էլ՝ Ղիփ է։
— Ա՜֊ա՜,— ասաց գիհին։— Ուրախ եմ որ քեզ տեսա։
— Գիտե՞ս,— ասաց Ղիփը,— մեջքս քոր է գալիս։
Փիղը նստեց գիհու տակ ու մեջքը սկսեց քսել ծառաբնին։ Եվ քորն անմիջապես անցավ։
Եվ գիհին նրան առաջարկեց․
— Այն դեզից մի խուրձ խոտ վերցրու, նստիր կողքիս եւ մի քիչ զրուցենք։ Իսկ թե ուզենաս, ես նորից կքորեմ քո մեջքը։
Ղիփը մի խուրձ խոտ բերեց ու նստեց գիհու տակ, խոտն էլ դրեց կողքին, որ սիրտն ուզելուն պես՝ մի քիչ ուտի։ Փղերը խոտ շատ են սիրում։ Շոկոլադով թխվածքն էլ են սիրում, միայն թե Ղիփը թխվածք չուներ։
Այսպես նստած զրուցեցին, հետո փիղը ննջեց։ Եվ հովտում դարձյալ տիրեց լռություն։
Հանկարծ, որտեղից որտեղ, հայտնվեց մի պառավ։ Նստեց նրանց կողքին ու սկսեց կար անել։ Կարը արեց֊վերջացրեց եւ այն է ուզում էր ասեղը պահել, բայց անզգուշաբար ձեռքից գցեց խոտի դեզի մեջ։
Այո՜, հեշտ բան չկարծեք խոտի դեզում ասեղ գտնելը։
— Արթնացի՛ր,— ձայն տվեց նա փղին։— Օգնի՛ր, որ գտնեմ իմ ասեղը։
— Ղիփը արթնացավ ու մտածեց․ «Իհարկե, հեշտ բան է խոտի դեզում ասեղ գտնելը․ ոչ ոքի համար հեշտ բան չէ, բացի փղից»։
Նա կնճիթը ձգեց, փչեց խոտի վրա․ խոտը ցրիվ եկավ, իսկ ասեղը մնաց այնտեղ, ուր ընկել էր։ Չէ՞ որ ասեղը խոտից ծանր է։
— Այ ապրես,— ասաց պառավը եւ փղին շոկոլադով թխվածք տվեց։
Երբ պառավը գնաց, Ղիփը նստեց գիհու տակ, սկսեց խոտ ուտել, քորեց մեջքը, իսկ հետո ականջ դրեց քաղաքային նորություններին, որոնք բերում էր քամին։
Գիհին շատ ուրախ էր, որ փիղն ընդմիշտ մնաց իր հետ։
|վերնագիր = Ղիփն ու գիհին
|հեղինակ = [[Դոնալդ Բիսեթ]]
|թարգմանիչ = Կարեն Ա․ Սիմոնյան
|աղբյուր = [[«Մոռացված ծննդյան օրը»]]
}}
[[Կատեգորիա:Մանկական]]
Հեռավոր, շատ հեռավոր ժամանակներում բլուրների միջեւ ընկած աճում էր գիհին։
Նա երբեք քաղաք չէր տեսել, բայց շատ լավ գիտեր, թե ինչպիսին է քաղաքի կյանքը, որովհետեւ քամին միշտ էլ նորություններ էր բերում։
Քամին ծովից թռչում էր նախ դեպի քաղաք, իսկ հետո անմարդաբնակ կանաչ բլուրներով հասնում էր հովիտ, որտեղ աճում էր գիհին։ Եվ ծառը մերթ լսում էր ծովային շոգենավերի շչակների ձայնը, մերթ շների հաչոցը, մերթ մանուկների ծիծաղը, մերթ էլ ինչ֊որ մեկի հեռախոսային զրույցը։ Նրան էին հասնում ճայերի ճիչերն ու շոգեքարշերի սուլոցները։ Քամին նրան էր հասցնում բազմաթիվ ձայներ։
Գիհին սիրում էր լսել քամուն, ու երբ քամին մեղմանում էր, ծառն սկսում էր ձանձրանալ ու իրեն միայնակ էր զգում։ Շուրջը ոչ ոք չկար, միայն արեւն էր գլխավերեւում, կամ էլ լուսինն ու աստղերը։ Երբեմն նրա ճյուղերին նստում էին թռչունները, բայց դա էլ հազվադեպ էր պատահում։
Եվ մի գեղեցիկ առավոտ գիհին հանկարծ լսեց՝ թըմփ, թ ը մ փ, Թ Ը Մ Փ․ ձայնն ավելի էր սաստկանում, ս ա ս տ կ ա ն ո ւ մ, Ս Ա Ս Տ Կ Ա Ն Ո Ւ Մ։ Եվ հետո բլրակի գագաթին հայտնվեց Փ Ի Ղ Ը, որի անունը Ղ Ի Փ էր։
— Բարեւ,— ասաց փիղը։
— Բարեւ,— պատասխանեց գիհին։— Քո անունը Կենգուրո՞ւ է։
— Ինչպես թե… Ես փիղ եմ, անունս էլ՝ Ղիփ է։
— Ա՜֊ա՜,— ասաց գիհին։— Ուրախ եմ որ քեզ տեսա։
— Գիտե՞ս,— ասաց Ղիփը,— մեջքս քոր է գալիս։
Փիղը նստեց գիհու տակ ու մեջքը սկսեց քսել ծառաբնին։ Եվ քորն անմիջապես անցավ։
Եվ գիհին նրան առաջարկեց․
— Այն դեզից մի խուրձ խոտ վերցրու, նստիր կողքիս եւ մի քիչ զրուցենք։ Իսկ թե ուզենաս, ես նորից կքորեմ քո մեջքը։
Ղիփը մի խուրձ խոտ բերեց ու նստեց գիհու տակ, խոտն էլ դրեց կողքին, որ սիրտն ուզելուն պես՝ մի քիչ ուտի։ Փղերը խոտ շատ են սիրում։ Շոկոլադով թխվածքն էլ են սիրում, միայն թե Ղիփը թխվածք չուներ։
Այսպես նստած զրուցեցին, հետո փիղը ննջեց։ Եվ հովտում դարձյալ տիրեց լռություն։
Հանկարծ, որտեղից որտեղ, հայտնվեց մի պառավ։ Նստեց նրանց կողքին ու սկսեց կար անել։ Կարը արեց֊վերջացրեց եւ այն է ուզում էր ասեղը պահել, բայց անզգուշաբար ձեռքից գցեց խոտի դեզի մեջ։
Այո՜, հեշտ բան չկարծեք խոտի դեզում ասեղ գտնելը։
— Արթնացի՛ր,— ձայն տվեց նա փղին։— Օգնի՛ր, որ գտնեմ իմ ասեղը։
— Ղիփը արթնացավ ու մտածեց․ «Իհարկե, հեշտ բան է խոտի դեզում ասեղ գտնելը․ ոչ ոքի համար հեշտ բան չէ, բացի փղից»։
Նա կնճիթը ձգեց, փչեց խոտի վրա․ խոտը ցրիվ եկավ, իսկ ասեղը մնաց այնտեղ, ուր ընկել էր։ Չէ՞ որ ասեղը խոտից ծանր է։
— Այ ապրես,— ասաց պառավը եւ փղին շոկոլադով թխվածք տվեց։
Երբ պառավը գնաց, Ղիփը նստեց գիհու տակ, սկսեց խոտ ուտել, քորեց մեջքը, իսկ հետո ականջ դրեց քաղաքային նորություններին, որոնք բերում էր քամին։
Գիհին շատ ուրախ էր, որ փիղն ընդմիշտ մնաց իր հետ։
