Դիտել Դեմիուրգների խաղերը էջի աղբյուրը

{{Վերնագիր
|վերնագիր = Դեմիուրգների խաղերը
|հեղինակ = [[Պյոտր Բորմոր]]
|թարգմանիչ = Արմինե Բեքարյան (ռուսերենից)
|աղբյուր = [[«Դեմիուրգների խաղերը»]]
}}
[[Category: Արձակ]]
{{անավարտ}}

==***==

― Ալո՛։ Տեխնիկական օգնության ծառայությո՞ւնն է։

― Այո։

― Դեմիուրգ Շամբամբուկլին է։ Ես խնդիրներ ունեմ։

― Բոլորն էլ ունեն։ Ավելի մանրամասն պատմեք։

― Ես ձեզ մոտից գիրք եմ գնել։ "Creation, Professional Edition": Ինչ֊որ ինձ մոտ նրանով չի ստացվում․․․

― Ի՞նչը չի ստացվում։

― Ոչ մի բան էլ չի ստացվում։ Հենց առաջին քայլից։

― Ի՞նչ եք դուք արել։

― Ամեն ինչ, ինչպես գրված է։ Առաջին քայլ․ «եղիցի լույս»։ Առաջ դա միշտ աշխատում էր, իսկ հիմա․․․

― Ինչո՞վ էիք դուք առաջնորդվում առաջ։

― "Creation, Second Edition"։

― Հապա, պատմեք շարունակությունը։ «Եղիցի լույս», բա հետո՞։

― Հետո ոչ մի բան։ Առաջ լույս էր վառվում։ Իսկ հիմա ի պատասխան Ձայնը հարցնում է․ «նշեք հիմնական բնութագրերը»։

― Դա նշանակում է, որ դուք պետք է որոշեք ճառագայթման սպեկտրն ու հաճախականությունը։

― Ես գլխի ընկա։ Ամեն ինչ սահմանեցի, իսկ ստացվում է ինչ֊որ խայտաբղետ խժբժոց։

― Ինչպիսի՞ն է ձեր Տիեզերքի ծավալումը։

― 600-800 ստանդարտ միավոր։

― Իսկ մեր ձեռնարկը օպտիմալացված է 1024֊ի համար։ Նշեք ձեր կարգավորումներում։ 

― Ահա, հասկացա։ Մի վայրկյան․․․

(լսվում է բզբզոց, ձայն․ «Եղիցի լույս, բ․ժ4,ուա 1024, հա, հա, չէ, օքեյ»)

― Ահա, լույս կա։ Հիմա մի ուրիշ հարց։ 

― Հարցրեք։

― Ինձնից այստեղ ուզում են, որ հաստատեմ հաջորդ փուլի անցումը։ Ի՞նչ ասեմ։

― Ասեք, որ լավ է։

― Լավ է։ Օքեյ։

― Ստացվե՞ց։

― Հա։ Իսկ հիմա պետք է տարանջատել ջո՞ւրը։

― Դա տեղի կունենա ավտոմատ կերպով։ Թուլացեք, հետ ընկեք բազկաթոռի հենակին․․․

― Էլի հաստատում են պահանջում։ Լա՞վ է։

― Լավ է։

― Լավ է։ Օքեյ։ Ահա, երրորդ փուլը։ Խոտի ու ծառերի հետ։

― Հարցեր կա՞ն։

― Հա։ Ինձ խնդրում են նշել բույսերի բոլոր տեսակները, որոնք ես ուզում եմ տեսնել իմ աշխարհում։

― Եվ, ի՞նչն է խնդիրը։

― Ես չգիտեմ, չի խախտվի արդյոք բնական հավասարակշռությունը, եթե ես չներառեմ եղինջը և սողացող փուշը։

― Բնական հավասարակշռությունը չի խախտվի, դրանց գործառույթները ավտոմատ կերպով կիրականացնի արմավենին։

― Այսինքն, այն կսկսի ծակծկե՞լ։ 

― Այո։

― Այդ դեպքում ավել լավ է ոչինչ չփոխեմ․․․ Լավ է։ Օքեյ։

― Էլի հարցեր կա՞ն։

― Հա։ Հաջորդ փուլը։ Ես այստեղ ասացի․ «թող վխտի երկիրը սողուններով», իսկ Ձայնը ինձ՝ «դուք վստա՞հ եք»։

― Իսկ դուք վստա՞հ եք։

― Հմմմ․․․ չէ։

― Այդ դեպքում բաց թողեք փուլը։

― Լավ է։ Օքեյ։

― Էլի՞ որևէ բան։

― Դեռևս ոչ, շնորհակալություն։

― Մի մոռացեք, որ վերջնական փուլից հետո պետք է ասել․ «շատ լավ»։

― Ոչ թե ուղղակի լավ, այլ շա՞տ։

― Այո։ Դա արված է պատահականություններից խուսափելու համար։

― Շնորհակալություն։

(հնչում է տիեզերական երաժշտություն, հաճելի կանացի ձայնը խնդրում է սպասել միացման)

― Ալո։ Տեխ․ օգնության ծառայություն։ Կրկին ես եմ։ Դեմիուրգ Շամբամբուկլին։ 

― Ինչ֊որ բա՞ն է պատահել։

― Հա, մարդկանց հետ ինչ֊որ բան այն չէ։ Նրանք ինչ֊որ հիմարներ են և ընդհանրապես ինձ չեն լսում։

― Դո՞ւք եք նրանց արարել։

― Հա։

― Ձեր պատկերով և նմանությա՞մբ։

― Դե․․․ հա։

― Այդ դեպքում բնավ զարմանալի չէ․․․ (կարճ դադար՝ լի լարված ֆսֆսոցով։ Կտտոց։ Տու֊տու֊տու)

==Երկրորդ փորձ==

Դեմիուրգ Շամբամբուկլին զգուշորեն բացեց զամբյուղը, հանեց այնտեղից ձվիկը (ոչ հասարակ, այլ ոսկե) և հաստատեց Մեծն Ոչնչի մեջտեղում։

― Ահա, ո՞նց է այն միանում։ 

Ձվիկը լրիվ հարթ էր, առանց նշանների։

Դեմիուրգ Շամբաբուկլին քորեց քիթը և նորից խորացավ զամբյուղի մեջ՝ հրահանգները փնտրելով։ 

― Ուղղել ձուն ապագա Տիեզերքի երկարաձիգ առանցքով, մաքսիմալ շեղումով 3 պիկովայրկյան․․․» 

Դեմիուրգ Շամբամբուկլին ուղղեց ձվիկը և շարունակեց կարդալ։

― «Պտտող պահը․․․ թափ առնելու արագությունը․․․ խուսափել ցնցումներից․․․ հետևել հոսքի հավասարաչափությանը․․․»։ Բա ո՞նց է միանում։ 

Դրա մասին հրահանգում ոչ մի խոսք չկար։

Դեմիուրգ Շամբամբուկլին բարձրացրեց ձվիկը, պտտեց և՛ սենց, և՛ նենց, սեղմեց սուր ծայրին, ապա՝ բութ կողմին։ 

Ոչ մի բան չեղավ։ Դեմիուրգ Շամբամբուկլին փորձեց բացել ձվիկը։ Այն չէր բացվում։ Թքելով հրահանգի վրա՝ դեմիուրգ Շամբամբուկլին ցնցեց ձվիկը։ Անարդյունք։

Անցավ մի քանի ժամ։ Փրփռած դեմիուրգ Շամբամբուկլին կատաղի կոխրտում էր ձվիկը, շպրտում էր աշխարհաց պատերին, փորձում էր նույնիսկ կռծել․․․ Խփեց, խփեց, չջարդեց։ 

Մկնիկը վազեց, պոչիկով շարժեց․․․

Եվ որոտա՛ց Տիեզերական Պայթյունը։

==Երրորդ փորձ ==

Դեմիուրգ Շամբամբուկլին սրտի տրոփյունով ներկայացրեց իր Արարածը բարձրագույն հանձնաժողովին։

― Հիմարություն ինչ֊որ,― ծռմռվեց Առաջինը։― Նայեք, թե ինչպես է նրա մոտ տարածությունը ծռված։

― Ի՞նչ կա որ, նույնիսկ սիրուն է․․․― ձգեց Երկրորդը։― Դա ձգողականությունից է, չէ՞։

Շամբամբուկլին միայն գլխով արեց։ Ձգողականության հետ իրականում ինչ֊որ անհամություն էր տեղի ունեցել։ Աշխարհը ցրիվ էր գալիս ձեռքի մեջ, և ստիպված էր նրան ամրացնել առաջին բանով, ինչ մտքին եկավ։ 

― Ընդհանրապես, հետաքրքիր միտք է։ Յուրօրինակ։― Երրոդը հետաքրքրությամբ հետևում էր, ինչպես են մոլորակները պտտվում ուղեծրերով։― Ուշադրություն դարձրեք, որ ամեն ինչ հստակ է աշխատում։ Իսկ, ըստ էության, չպետք է տենց լիներ․․․

― Դա կանոններով չէ,― համառորեն պնդեց Առաջինը։― Արևը պետք է պտտվի մոլորակի շուրջ, այլ ոչ հակառակը։ 

― Բայց սուբյեկտիվորեն հենց այդպե՛ս էլ կա։

― Իսկ խնձորնե՞րը։ Ինչո՞ւ են դրանք ընկնում ներքև, երբ պետք է թռնեն դեպի հորիզոն։

― Բայց չէ որ այստեղ հորիզոն չկա։

― Բայց սուբյեկտիվորեն, չէ որ, կա՛։

― Հլը դա հեչ, խնձորները մանրուք են։ Գետերը նույնպե՛ս ներքև են հոսում։ Այ դա խնդի՛ր է։

― Չկա ոչ մի խնդիր։ Ինքներդ նայեք, օվկիանոսները նույնպես ներքևում են։

― Իսկ ինչի՞ դրանք չեն թափվում։

― Ո՞ւր։

― Ներքև։

― Իսկ որտե՞ղ է ստեղ ներքևը։

Հանձնաժողովը սկսեց պտտել Արարվածը և՛ աջ, և՛ ձախ՝ փորձելով որոշել, թե որտեղ է վերևը, իսկ որտեղ ներքևը։

― Գիտեք ինչ, գլխի վար նույնիսկ ավելի լավ է նայվում։ 

― Աստղերը շատ են․․․ չեմ սիրում ես այդ փայփլիկները։

― Մի հատ էլ մեծոտ են, աչքիս։ Մոնումենտալիզմ, ընդ որում՝ փքաշուք։

― Իսկ մայրցամաքների ուրվագծե՞րը։ Աբստրակցիա է ինչ֊որ․․․

Շամբամբուկլին հայացքը հառեց գետնին։ Իրականում, սկզբնապես մայրցամաքը միայն մեկն էր, բայց հետո, չգիտես ինչի, մասնատվեց։ 

― Բայց ձգողականությունը հետաքրքիր է մտածված․․․

― Բնա՛վ։ Ես համարում եմ, որ դա արատավոր միտք է։ Ինչպես այս նորաձև շփման ուժը։ 

― Բայց ինչո՞ւ։ Չէ՞ որ ամեն ինչ աշխատում է։

― Քանի որ սիրուն չէ։ Խնձորները ներքև են ընկնում։ Պատկերացրեք՝ նստած եք ծառի տակ, իսկ այն ձեր գլխին է ընկնում։ 

― Հա, դա, իհարկե․․․

Շամբամբուկլին հոգոց հանեց։ Հիմարություն էր նույնիսկ հույսեր կապելը, որ իր Արարածը «Աշխարհներից լավագույնը» անվանմանը կարժանանա։

==***==

Դեմիուրգ Շամբամբուկլին հյուր էր իր ընկեր դեմիուրգ Մազուկտայի մոտ։ 

― Դու լրիվ իզուր ես նեղվում,― բարբառում էր Մազուկտան՝ ափսեները սեղանի վրա դասավորելով։― Ես տեսել եմ քո վերջին աշխարհը՝ նայելու բան չկա։ Ծայրահեղ պարզություն ու ֆունկցիոնալություն, սպարտանական պայմաններ։ Չէ, դա իմը չէ։

Պատառաքաղը բռնած ձեռքը լայն պտտելով՝ Մազուկտան ցույց տվեց շրջակայքում եղածը։

― Ահա, աչքին հաճելի է։ Տարածությո՜ւն։ Մասշտաբնե՜ր։ Միայն աստղերը մեկ ու կես միլիոն են։ Կամ միլիարդ, չեմ հիշում արդեն։ Չորս հատ արև կա՛։ Սարերը՝ տաս մղոնից ոչ ցածր, իսկ իմ տափաստաննե՜րը․․․ Դու տեսե՞լ ես իմ տափաստանները։ Դրանք ա՛ն֊սա՛հ֊մա՛ն են։ 

― Ինչի՞ համար,― թարթեց Շամբամբուկլին։

― Ո՞ցն ինչի համար․․․։ Սիրունության։

― Բա է՞լ։

― Նաև, որպեսզի սլանալ տափաստանով ողջ օրը՝ արևածագից մինչև մայրամուտ։ 

― Դու սլացե՞լ ես։

― Չէ։ Բայց ասում են, որ հավես է։

Մազուկտան գինին լցրեց բաժակները և հպարտությամբ ցույց տվեց պիտակը։

― Հարյուր տարվա։ Սա ինձ լեռնային ցեղերն են բերել։ Նրանք ինձ սիրում են։

― Իսկապե՞ս,― քաղաքավարի հարցրեց Շամբամբուկլին։

― Ըհըմ։ Երևի։

Մազուկտան բացեց մեկնված կապոցը  և հոտ քաշեց․

― Դե, ի՞նչ են մեզ այսօր բերել․․․ Խորոված ցլեր, այծեր, ոչխարներ․․․ օ՜, մե՛ղր։ Մեղուների՛ց։ Շամբամբուկլի, քո աշխարհում մեղուներ կա՞ն։

― Չէ։

― Լրիվ իզուր։ Ան, փորձի։ Երևելի բան է։ 

Մազուկտան ափսեները լցրեց զոհաբերվածով և սկսեց հացկերույթը։

― Համով է,― հաստատեց նա լիքը բերանով։― Սիրում են խորոված միս։ Քոչվորները հեչ վատ չեն պատրաստում խորոված միսը։ Սիրում են ինձ։ 

― Կարծո՞ւմ ես։

― Համոզված եմ։ Նրանք ինձ պաշտում են, ահա և նվիրում են ինչ պատահի։ Երբեմն նույնիսկ մատղաշ կույսեր են բերում, բայց ես նրանց չեմ ուտում։

― Իսկ ի՞նչ են այդ կապակցությամբ մտածում մատղաշ կույսերը։

― Եսիմ։

Մազուկտան լպստեց յուղոտ մատները և մաքրեց սփռոցով։

― Իսկ ինչի՞ իրանք ինձ չսիրեն։ Ես լավն եմ։ Ես իրենց համար ամբողջ մի աշխարհ եմ ստեղծել։

― Իսկ ես մտածում էի, որ աշխարհները արարվում են դեմիուրգների համար․․․

― Հե՜,― փնչացրեց Մազուկտան։― Էդ դու ես աշխարհները ստեղծում քո համար։ Եղել եմ այնտեղ, տեսել եմ։ Քո ողջ աշխարհը՝ 3X4 մետր սենյակ է, սեղան, անկողին, վառարան ու դեղձանիկ։ Նույնիսկ դա՝ լարովի։ 

― Ինձ հերիք է,― զգույշ ասեց Շամբամբուկլին։― Այնտեղ լուռ է, հանգիստ և հարմար։ Եվ ոչ ոք չի խանգարում։ Իսկ եթե ես ուզեմ հարյուր տարեկան գինի, ինքս էլ կարող եմ ստեղծել։

― Էսպիսին՝ չես ստեղծի։ Ուժդ չի պատի։

― Դե մի քիչ վատը կստեղծեմ։ Ես գուրման չեմ, դե գիտես։

― Գիտեմ։ Դու եսամոլ ես։ 

― Ու ի՞նչ։ Ո՞ւմ է դրանից վատ։

― Իսկ ո՞ւմ է դրանից լավ։

― Ինձ։

― Ես էլ հենց դրա մասին եմ։ Դու ամեն ինչ անում ես քեզ համար, իսկ ես՝ մարդկանց։

― Օրինակ՝ մատղաշ կույսերի՞։ 

― Ի՞նչ ես կպել էդ մատղաշ կույսերին։

― Հեչ, տենց ուղղակի․․․

― Ինքդ նայի՛ր։ Ինչքան բան եմ ես մարդկանց համար արել։ Սարեր եմ կանգնեցրել՝ մեկ։ Տափաստաններ եմ փռել՝ երկու։ Անտառներ եմ տնկել՝ երեք։ Իսկ ի՜նչ կենդանիներ եմ բազմացրել։ Եվ այդ ամենը՝ նրանց հաճույքի համար։

― Իսկ մարդկանց ինչի՞ ես ստեղծել։

― Մարդկանց՝ սեփական հաճույքի համար։ Բայց մնացած ամեն ինչը՝ իրենց համար։


==***==

Դեմիուրգ Շամբամբուկլին զանգեց իր ընկեր դեմիուրգ Մազուկտային։

― Լսի, դու ո՞ցն ես մարդկանց ստեղծել։

― Ցեխից, ինչի՞։

― Դա առաջինին։ Իսկ հետո՞։

― Ի՞նչ «հետո»։

― Ինքը ո՞նց պետք է բազմանա։

― Խհմմ․․․ Մի մարդը չի կարա բազմանա։ Ավել է պետք։

― Երկո՞ւսը։

― Ամենաքիչը։

― Էդ ես էլ եմ արդեն հասկացել։ Դու ինձ ասա, թե երկրորդին ինչի՞ց ես արել։ Էլի՞ ցեխից։

― Չէ։ Էդ դեպքում նրանք միանման են ստացվում։ 

― Իսկ պե՞տք է տարբեր լինեն։

― Դե հա։

― Հապա, միգուցե՞ ես նրա մոտ էգ արջ բերեմ։

― Ավել լավ է պետք չի։

― Բա ի՞նչ անեմ։

― Սկզբի համար՝ քնացրու․․․

― Ու ամեն ինչ սկսեմ սկզբի՞ց։

― Չէ, էդ իմաստով չէ։ Ուղղակի որ քնի։

― Իսկ հետո՞։

― Իսկ հետո երկրորդ մարդուն ես անում առաջինի մի մասից։ Կլոնավորումը սովորե՞լ ես։ Այ տենց։ Մարդուց կդրում ես․․․

― Սպասի՛, մի հուշի՛։ Ես ինքս գլխի կընկնե՛մ։

― Դե, էդ դեպքում, քեզ հաջողություն։


Մի քանի հարյուրամյակ դեմիուրգ Մազուկտան հյուր գնաց դեմիուրգ Շամբամբուկլիին։

― Դե, ո՞նց են գործերդ։

― Ամեն ինչ ստացվե՛ց։

― Բազմանո՞ւմ են։

― Է՛ն էլ ոնց։ Ահա, նայի։

Մազուկտան նայեց։

― Սա․․․ ի՞նչ է։

― Սենց իրանք բազմանում են։

― Այ սե՞նց։ Սպասի, իսկ․․․ ո՞վ է սա։

― Ո՞րտեղ։

― Ո՞վ է այնտեղ մարդու հետ։ Սա, չէ որ ․․․ մարդ չի՛։

― Դե հա, սա կին է։

― Իսկ նա որտեղի՞ց առաջացավ։ Պետք է որ ստացվեր երկրորդ մարդը, իսկ սա․․․ սա ինչ֊որ անհասկանալի էակ է։

Շամբամբուկլին անհանգստացավ։

― Ես ամեն ինչ անում էին, ոնց դու ասել էիր։ Քնացրեցի մարդուն, կդրեցի նրա կողը․․․

― Կո՞ղը։ <i>Կո՞ղը</i>։

― Դե հա։

― Իսկ պետք էր՝ ապենդիքսը։ Դա դրա համար էլ նախատեսված է։

― Ըըը․․․ Ես էլ, մի հատ էլ, զարմացել էի, թե ինչի է մարդու մոտ մի ավելորդ մաս։ 

Շամբամբուկլին գորովանքով շրջվեց տղամարդու և կնոջ կողմը, ովքեր, առանց երկու դեմիուրգների վրա ուշադրություն դարձնելու, ինքնամոռաց տռփանքին էին տրվել։

― Իսկ, ըստ իս, վատ չի ստացվել։ Հեչ էլ վատ չի։ Ավելի լավ է, քան սովորաբար լինում է ցեխից։

― Դեե․․․― Մազուկտան շփեց դունչը,― կարևորը, որ աշխատում է։ Իսկ ընդհանրապես, ինչ լինում է, դեպի լավն է։ Ո՞վ գիտի, ինչ կլիներ, եթե դու կտրեիր տասներկումատնյա աղիքը։

==***==

Դեմիուրգ Շամբամբուկլին ինչ֊որ բան կարգավորեց ժամացույցի մեջ և գոհ ժպիտով շրջվեց դեպի մարդը․

― Երեք օր։

― Ի՞նչ։

― Ես ասում եմ՝ դու կապրես երեք օր։ Դա բավական է։

― Ինչի՞ համար է բավական։

― Որպեսզի տղա ունենաս, ծառ տնկես ու տուն սարքես։ Ամեն գործի համար՝ մեկ օր։

Մարդը մտածկոտ հաշվեց մատների վրա։

― Քիչ է։

― Ի՞նչն է քեզ քիչ։ Ծառ տնկելը մի ժամվա գործ է։ Տղայի մասին ես էլ չեմ ասում։ Դե տուն էլ, եթե լավ ջանալ, կարելի է սարքել մեկ օրում։ Քեզ հո պալատներ պետք չեն, տենց, մի հատ հյուղակ։ Որ երեք օր դիմանա։

― Չէ, տենց չի լինի։― Մարդը վճռականորեն թափ տվեց գլուխը։― Տղա անել, դե գիտես  ինչ․․․ Իսկ եթե աղջիկ ստացվի։ Նորից անելու ժամանակ էլ չի մնա։ 

Շամբամբուկլին քորեց ծոծրակը։ 

― Հա, դրա մասին չէի մտածել․․․ Դե, այդ դեպքում կավելացնեմ քեզ ևս մի քանի օր, որ հաստատ լինի։ 

― Եվ իննական ամիս դրանց արանքում։

― Իսկ դա ինչի՞։

Մարդը կշտամբանքով նայեց դեմիուրգին։

― Իրանց հո ինձ արագի՞լը չի բերելու։

― Վայ․․․

Շամբամբուկլին խփեց ճակատին, հանեց նոթատետրը և սկսեց արագ֊արագ թերթել՝ փնտրելով կնոջ հիմնական աշխատանքային բնութագրերը։

― Հա, ճիշտ է․․․ Ինն ամիս։ Դե, թող տաս լինի, կլոր հաշվի համար։

― Էդ դեպքում՝ տարի։

― Լավ, ընդամենը՝ երեք տարի տղայի համար ու երկու օր․․․

― Տենց չեղավ,― ընդհատեց մարդը։― Կներես, որ հրահանգում եմ, բայց  տղային պետք է ոչ միայն ծնել, այլև ոտքի կանգնացնել։

― Դա պարտադիր չէ։

― Բայց ցանկալի է։ Ու նաև ծառը պետք է աճեցնել։ Դա էլ հո միանգամից չի կպնի։ 

― Կարևորը՝ տնկելն է։

― Օրենքի տառի համաձայն՝ հա, բա՝ ըստ ոգո՞ւ։

Շամբամբուկլին քորեց քիթը։ 

― Ու քանի՞ օր է քեզ պետք տղայիդ դաստիարակելու համար։

― Դե, քանի դեռ ծառը չաճի։

― Իսկ ինչքա՞ն է այն աճում։

― Նայած ինչ ծառ․․․,― խուսափողական ուսերը թոթվեց մարդը։

― Դե մոտավորապես։

― Մոտ երեք հարյուր․․․

Շամբամբուկլին բացեց բերանը և միանգամից չկարողացավ փակել այն։

― Քսան տարի։ Ու ոչ ավել։

― Լավ,― զիջողաբար համաձայնեց մարդը։― Ուրեմն, քսան տարի ես մեծանում եմ, ապա քսան տարի դաստիարակում եմ տղայիս․․․

― Հե՛յ֊հե՜յ։ Իսկ շատ չի՞ լինի։

― Իսկ ես ինչ է տղայիս չափ չկա՞մ։ Եթե նա մեծանում է քսան տարի, ապա ես էլ պետք է այդքան մեծանամ։ Չէ որ մենք նույն կենսաբանական տեսակին ենք պատկանում, տե՞նց է։

― Տենցը տենց է․․․― Դեմիուրգ Շամբամբուկլին վերցրեց պտուտակահանը ու նորից խորացավ ժամացույցի մեջ։― Ուրեմն, քառասուն տարի․․․

― Տան մասին մոռացար,― հիշեցրեց մարդը։

― Հա, ճիշտ է։ Ու ևս մեկ օր հյուղակ կառուցելու համար։

― Ի՞նչ հյուղակ։― մարդը զարմացած վեր քաշեց հոնքերը։

― Սովորական հյուղակ։ Որպեսզի երեք օր․․․ վայ քո՛ւ։

Շամբամբուկլին շրջվեց դեպի մարդը և մռայլ նայեց վրան։

― Ու քանի՞ տարի է քեզ պետք, որպեսզի տուն կառուցես, որը քեզ կծառայի քառասուն տարի։ 

― Դեե․․․

― Էդ ամեն ինչի համար քեզ հարյուր տարի հերի՞ք է։

― Գիտե՞ս ինչ,― մարդը՝ կաշառող ժպիտը դեմքին, բռնեց դեմիուրգի արմունկից,― Արի միանգամից՝ հազար։ Կլոր հաշվի համար։