Դիտել Էր այդպես․ ես սիրել եմ, տանջվել էջի աղբյուրը

{{Վերնագիր
|վերնագիր = * * *
|հեղինակ = [[Վլադիմիր Վիսոցկիյ]]
|թարգմանիչ = Ռուբէն Թարումեան (ռուսերենից)
|աղբյուր = [[]]
}}
[[Category: Չափածո]]
[[Category: Քնարերգություն]]

<poem>
 * * *
Էր այդպես․ ես սիրել եմ, տանջվել։
Էր այդպես․ լոկ նըրան տենչացել։
Եւ գաղտնի եմ տեսել երազում
Ամազոնուհուս սպետ ձիուն։

Ինչի՞ս էին գրքերը իմաստուն,
Երբ ես կարող էի պագել նրա հետքերը։
Այդ ի՞նչ եղավ անուրջների իմ թագուհուն։
Այդ ի՞նչ եղավ ձեզ երերուն իմ երազներըս։

Մեր հոգին ողողում էր գարուն,
Գլուխները մեր հուր էր այրում։
Եւ հեռու էին ցավ ու կսկիծ,
Եւ թվում էր՝ էլ ոչ մի թախիծ։

Դե, իսկ հիմա՝ կուզես՝ հողին հանձնի․
Լալով խնդում եմ ես եւ անառիթ լացում եմ։
Հավերժ ցրտով կալել են հուրը իր մարմնի
Ապրելու վախը ու մահվան կանխազգացումը։

Պարզ դարձավ՝ երգ արդեն չեմ երգի,
Պարզ դարձավ՝ երազներ չեմ դիտի։
Օրն իր հետ խաբկանքով էր ձգվում, 
Նրա հետ լոկ տեսիլք էր ծնվում։

Այրում եմ ես զգեստներս տոնական,
Վանում թմբիրը պոկելով լարերը․
Էլ չի լինի երբեք հույսին ըստրուկ դառնալն,
Ու խաբկանքի կուռքին անմի՜տ երկրպագելը։ 

1968
</poem>