|աղբյուր = [[«Ուխտագնացություն դեպի երկիր»]]
}}
[[CategoryԿատեգորիա: Արձակ]][[Կատեգորիա:Գիտաֆանտաստիկա]][[Կատեգորիա:Պատմվածք]]
<i>Թարգմանություն մարսերենից</i>
Նավապետի դեմքը գունատվեց, երբ պատկերացրեց, թե նպարավաճառը ինչ հաշիվ պետք է ներկայացնի իրեն։ Նպարավաճառի հաշվի մասին մտածելը նրան հանգեցրեց էլ ավելի տխուր մտքերի․ հիշեց առեւտրի վրա դրված պետական հարկը, ճանապարհային հարկը, ծառի հարկը, գազի հարկը, խոտի հարկը, օդի հարկը, ռազմական հարկերը, որ մնացել էին դեռեւս առաջին համաշխարհային պատերազմից, երկրորդ համաշխարհային պատերազմից, երրորդ համաշխարհային պատերամզից եւ չորրորդ համաշխարհային պատերազմից։
Նավապետը ծանր շունչ քաշեց։ Դե ոնց չխմես, երբ պիտի փող տաս այն պատերազմների համար, որոնց մասնակեցլ մասնակցել է քո ապուպապը, քո պապի պապը, քո պապը եւ քո հայրը։ Նա նախանձով նայեց Բիրպին, Պեմպֆին եւ Ֆարդելին։ Նրանք թքել են հարկերի վրա։ Վայրենիների պես պար են բռնել գարեջրի դատարկ շշերի շուրջը եւ արդեն հասցրել են անպարկեշտ երգ հորինել Երկրի կապույտ ավազների մասին։
Նավապետը փորձեց լսել բառերը։ Նրա ականջներն այրվեցին։
Սկզբում հիասթափությունը շշմեցրեց նրան։ Բայց հետո մտածեց, որ միգուցե փողի ծառի համար ավելի՞ երկար ժամանակ է պետք։ Փող աճեցնելը, երեւի, նույնքան դժվար է, որքան փող հայթհայթելը։ Նավապետը պտտվեց նավի շուրջը եւ աչքը գցեց այգուն։ Այգին երեք անգամ մեծացել էր։ Դա արդեն այգի չէր, այլ մի մատղաշ անտառ։ Նախանձով նայելով սաթագույն պտուղների ողկույզներին՝ նավապետը քայլում էր արեւի շողերով ողողված հովտով։
Կողմնորոհվելով Կողմնորոշվելով գետնին թափված գարեջրի շշերի մետաղյա գլխիկների կուտակներով՝ նա դուրս եկավ մի փոքրիկ բացատ, որտեղ ուրախ քեֆ էին անում Պեմպֆը, Ֆարդելը եւ Բիրպը․ իրար թեւ բռնած՝ նրանք պարում էին, ասես մորուքավոր հավերժահարսեր լինեին։ Նրանք թափահարում էին շշերը եւ բարձր գոռգոռում։ Երկրի կապույտ ավազների մասին երգը հարստացել էր երկրորդ տնով։
Նրանք իսկույն պապանձվեցին, հենց որ տեսան նավապետին։ Շարքայինները պղտոր հայացքները գամեցին Ֆրիմպֆի վրա եւ իսկույն էլ նոր ուժով սկսեցին գոռգոռալ։ Տեսնես նրանք գիշերը քնե՞լ են, հանկարծ անցավ Ֆրիմպֆի մտքով։ Հազիվ թե, սակայն անկախ այն բանից, քնել են նրանք, թե չէ, միանգամայն պարզ էր, որ կարգապահությունը քայքայվում է ժամ առ ժամ։ Եվ եթե ինքն ուզում է փրկել արշավախմբին, ուրեմն շտապ պետք է միջոցներ ձեռնարկի։ Սակայն վճռականությունը, չգիտես ինչու, լքեց նրան։ Արշավախմբին փրկելու միտքը նրան հիշեցրեց Մարս վերադառնալու մասին, Մարվ Մարս վերադառնալու միտքը ստիպեց մտածել հաստլիկ կնոջ մասին, հիշելով հաստլիկ կնոջը՝ նա հիշեց նպարավաճառի պարտամուրհակների մասին, մտածելով պարտամուրհակների մասին՝ նա չէր կարող չմտածել հարկերի մասին եւ, հիշելով հարկերի մասին, նա հիշեց, մի ինչ֊որ անբացատրելի պատճառով, որ իր խցիկի դարակում դրված է մի շիշ չբացված վիսկի։
Ֆրիմպֆը որոշեց անձնակազմի հետ խոսելը հետաձգել առավոտյան։ Այդ ժամանակամիջոցում փողի ծառերը, անկասկած, կծլեն, եւ այնժամ ինքը գոնե ինչ֊որ չափով կպատկերացնի, թե երբ կհավաքի առաջին բերքը ու ինչքան ժամանակ կպահանջվի երկրորդ անգամ բերք հավաքելու համար։ Եվ երբ իր ապագան արդեն ապահովված կլինի, ինքը կկարողանա հեղինակավոր կերպով գլուխ բերել գարեջրի ծառերի պրոբլեմը։
Բայց դե հաջորդ առավոտյան էլ նավի ետեւի փոքրիկ հողաթմբերին ոչ մի ծիլ չէր երեւում։ Իսկ գարեջրի այգին աչք էր շոյում․ ծառերը գրավել էին գրեթե հովտի կեսը, որ ընկած էր մեռյալ քաղաքի եւ նավի արանքում, եւ երբ քամին շարժում էր պտուղներով ծանրաբեռնված ճյուղերը, այնպիսի զնգզնգոց էր ընկնում, ասես ապակե ամանեղենի գործարան էր աշխատում իր ողջ հզորությամբ։
Այժմ նավապետ Ֆրիմպֆը բնավ չէր կասկածում, թե ինչ ճակատագիր է վիճակվել Երկրի բնակչությանը։ Բայց ի՞նչ են եղել այն ծառերը, որ տնկել են այդ մարդիկ, մտածեց նա։ Ֆրիմպֆը հիմար մարդ չէր, եւ պատասխանը շատ շուտով գտաջ՝ գտավ՝ Երկրի բնակիչները կատարել են նույն դերը, ինչ֊որ Մարսի մեղուները։ Խմելով հեղուկ պտուղները, նրանք, ըստ էության, փոշոտում էին ապակե անոթը, որի մեջ պարունակվում էր հեղուկը։ Ավ Եվ հենց փոշոտումը, իսկ հետո շիշը հողի մեջ թաղելն էր պատճառ դառնում այդ նոր տնկիների դուրս գալուն։
Բավական լավ շրջապտույտ է եղել, մտածեց նավապետը։ Բայց դե բարիքը միշտ էլ չարիք է դառնում, երբ չափն անցկացնում են։ Կամաց֊կամաց մարդիկ դառնում էին մոլի փոշոտողներ եւ վերջ ի վերջո շատ փոշոտվելուց մահանում էին, իսկ ծառերը, որ ընդունակ չէին ինքնաբազմացման, վերացան Երկրի երեսից։