|մահացել է = 1972
}}
{{DEFAULTSORT:Ենգիբարյան, Լեոնիդ}}
==Ստեղծագործություններ==
===Դու, ես ու իմ տխրությունը===
===Մի՛ նեղացրեք մարդուն===
:Իզուր, հենց էպես էնպես մարդուն մի նեղացնեքնեղացնել պետք չի, որովհետեվ որովհետեւ դա շատ վտանգավոր է: Իսկ եթե հանկարծ է։ Հանկարծ ու նա Մոցա՞րտն է: Բացի այդէ։ Ու հատկապես, եթե դեռ ոչինչ չի հասցրել ոչինչ գրել, անգամ՝ անգամ «Թուրքական մարշըե: Դուք մարշը»։ Կնեղացնեք նրան կնեղացնեք, եվ նա, ընդհանրապես, ու ոչինչ էլ չի գրի։ Մի բան չի գրի: Չի գրի մեկը, հետո՝ հետո մյուսը, եվ ու աշխարհում կպակասի գեղեցիկ երաժշտությունը, կպակասեն լուսավոր զգացմունքներն ու մտքերը, իսկ դա ու նշանակում է՝ եվ է, լավ մարդիկ:էլ կպակասեն։ :Իհարկե, ոմն մեկին մեկ ուրիշին կարելի է նեղացնել, չէ՞ որ բոլորը եւ նեղացել՝ ամեն մեկը հո Մոցարտ չենչի՞։ Բայց, բայցայնուամենայնիվ, այնուամնեայնիվպետք չի, իսկ եթե հանկարծ…հանկարծ ու․․․:Մի՜ նեղացրեք մարդուն, պետք չէ:չի․․․:Դուք էլ այնպիսին եք, ինչպիսին՝ ինչպիսին նա:է։:Պահպանե՜ք միմյանցԼա՜վ նայեք իրար, մարդի՜կ ===Սովորականն անսովոր է===:Գարնանը Գետակը դուրս պրծավ լեռների արանքից ու քչքչալով վազեց ներքև։:―Ես ամենա-ամենան եմ,― ասում էր գետակը, թեկուզ չէր հասկանում թե դա որն է: Գետակը շատ երիտասարդ էր և կարող էր սիրված դառնալ, նույնիսկ ամենա՜֊ամենա՜ն… Նրա առջև ահռելի անտառն էր, հետո դաշտ էր, հետո էլի անտառ և էլի դաշտ, գյուղ, ու լիքը-լիքը զարմանալի, գեղեցիկ ու նաև դժվար բաներ աշխարհում, որում այդքան հեշտ է թռվռալ, որովհետեւ այն հոսելի է։ :Ու որպեսզի գետակը չմեռնի ու կարողանա հասնել գեղեցի՜կ կապույտ ծովին, նա պետք է անցնի երաշտի ու տարափի միջով, հագեցնի մարդկանց ու կենդանիների ծարավը, պտտեցնի ջրաղացի անիվը, համարձակ ջրվեժ լինի ու թափվի ներքեւ, միանա իր պես գետակներին ու ընթանա դեպի Ծո՜վը…:―Ոչ,― մտածեց Գետակը,― ես ամենաանսովորն եմ: Եվ թեքվեց դեպի Մեծ գետը ու անմիջապես աննկատ խառնվեց նրան ու նրա հետ միասին հանգիստ լողաց դեպի Ծո՜վը… :Իսկ նա, մեծահոգի, նույնիսկ չնկատեց էլ դա․․․:Գետը քաշում էր նավեր, լույս էր տալիս, ձկներին էր փաշտպանում ձկնորսներից ու կատուներից…Քիչ հոգս չուներ։ :Այդպես անցավ գարունը, ամառը ու վրա հասավ սեպտեմբերը և Գետը հասավ Ծովին: Այդ պահին գետակը մի կողմ ցատկեց ու զրնգաց. :―Ես ամենաանսովորն եմ, ես հասա Ծովի՜ն::Բայց հանկարծ տեսավ, որ շատ կան այդպիսի «անսովորներ», որ թաքնվել էին Գետի մեջ․․․:Իսկ բոլոր կամուրջները, առափնյա հատվածները ու այլ պարգեւ֊պատիվները մարդիկ տվեցին Գետին, որը սովորական ու օգտակար գործեր էր անում Երկրի համար…Սովորական…:Եվ ընդհանրապես, սովորականը միշտ էլ անսովոր է…
===Սովորականն ամենակարևորն է===
Գարնանը գետակը դուրս պրծավ լեռների արանքից ու քչքչալով վազեց ներքև: -Ես ամենա-ամենան եմ,- ասում էր գետակը, թեկուզ չէր հասկանում թե դա որն է: Գետակը շատ երիտասարդ էր և կարող էր սիրված լինել, նույնիսկ ամենից շատ… Նրա առջև անտառն էր, հետո դաշտը, հետո էլի անտառ և էլի դաշտ և էլի լիքը-լիքը զարմանալի, գեղեցիկ ու նաև դժվար բաներ այն մեծ աշխարհում, որում այդքան ուրախ թռվռում էր գետակը… Իսկ որպեսզի ճանապարհին գետակը դիմանա և կարողանա հասնել կապույտ հիասքանչ լճին, նա պետք է անցնի երաշտի ու տարափի միջով, հագեցնի մարդկանց ու կենդանիների ծարավը, պտտեցնի ջրաղացի անիվը, համարձակ ջրվեժի տեսքով ներքև թափվի, միանա իր պես գետակներին ու ընթանա դեպի Ծո՜վը… -Ոչ,- սակայն մտածեց Գետակը,- ես ամենաանկրկնելին եմ: Եվ թեքվեց դեպի Մեծ գետը ու անմիջապես խառնվեց նրան ու նրա հետ միասին լողաց դեպի Ծո՜վը… Իսկ Մեծ ու մեծահոգի գետը ընդունեց նրան ու անգամ չնկատեց էլ… Գետը իր հետ տարավ նավեր, լույս տվեց մարդկանց ու էլի լիքը-լիքը հոգսեր հոգաց…Այդպես անցան գարունը, ամառը ու վրա հասավ սեպտեմբերը և Մեծ գետը հասավ Ծովին: Այդ պահին գետակը մի կողմ ցատկեց ու զրնգաց. -Ես ամենաանկրկնելին եմ, ես հասա Ծովի՜ն: Բայց հանկարծ տեսավ, որ Մեծ գետի մեջ իր պես տասնյակ անկրկնելիներ էին թաքնվել… Իսկ բոլոր պարգևներն ու պատիվները Մեծ գետին բաժին հասան, որը սովորական ու օգտակար գործեր էր անում Երկրի համար…Սովորական… Եվ ընդհանրապես, սովորականը միշտ էլ անսովոր է…
[[Կատեգորիա:Հեղինակներ-Ե|{{{դասակարգում}}}]]
[[Կատեգորիա:Հեղինակներ]]
[[Կատեգորիա:Ռուսական գրականություն]]