|մահացել է = 1972
}}
{{DEFAULTSORT:Ենգիբարյան, Լեոնիդ}}
==Ստեղծագործություններ==
===Դու, ես ու իմ տխրությունը===
===Մի՛ նեղացրեք մարդուն===
:Իզուր, հենց էպես էնպես մարդուն մի նեղացնեքնեղացնել պետք չի, որովհետեվ որովհետեւ դա շատ վտանգավոր է: Իսկ եթե հանկարծ է։ Հանկարծ ու նա Մոցա՞րտն է: Բացի այդէ։ Ու հատկապես, եթե դեռ ոչինչ չի հասցրել ոչինչ գրել, անգամ՝ անգամ «Թուրքական մարշըե: Դուք մարշը»։ Կնեղացնեք նրան կնեղացնեք, եվ նա, ընդհանրապես, ու ոչինչ էլ չի գրի։ Մի բան չի գրի: Չի գրի մեկը, հետո՝ հետո մյուսը, եվ ու աշխարհում կպակասի գեղեցիկ երաժշտությունը, կպակասեն լուսավոր զգացմունքներն ու մտքերը, իսկ դա ու նշանակում է՝ եվ է, լավ մարդիկ:էլ կպակասեն։ :Իհարկե, ոմն մեկին մեկ ուրիշին կարելի է նեղացնել, չէ՞ որ բոլորը եւ նեղացել՝ ամեն մեկը հո Մոցարտ չենչի՞։ Բայց, բայցայնուամենայնիվ, այնուամնեայնիվպետք չի, իսկ եթե հանկարծ…հանկարծ ու․․․:Մի՜ նեղացրեք մարդուն, պետք չէ:չի․․․:Դուք էլ այնպիսին եք, ինչպիսին՝ ինչպիսին նա:է։:Պահպանե՜ք միմյանցԼա՜վ նայեք իրար, մարդի՜կ:
===Սովորականն ամենակարևորն անսովոր է===:Գարնանը գետակը Գետակը դուրս պրծավ լեռների արանքից ու քչքչալով վազեց ներքև:ներքև։:―Ես ամենա-ամենան եմ,― ասում էր գետակը, թեկուզ չէր հասկանում թե դա որն է: Գետակը շատ երիտասարդ էր և կարող էր սիրված լինելդառնալ, նույնիսկ ամենից շատ… ամենա՜֊ամենա՜ն… Նրա առջև ահռելի անտառն էր, հետո դաշտըդաշտ էր, հետո էլի անտառ և էլի դաշտ և էլի , գյուղ, ու լիքը-լիքը զարմանալի, գեղեցիկ ու նաև դժվար բաներ այն մեծ աշխարհում, որում այդքան ուրախ թռվռում էր գետակը… հեշտ է թռվռալ, որովհետեւ այն հոսելի է։ :Իսկ Ու որպեսզի ճանապարհին գետակը դիմանա և չմեռնի ու կարողանա հասնել գեղեցի՜կ կապույտ հիասքանչ լճինծովին, նա պետք է անցնի երաշտի ու տարափի միջով, հագեցնի մարդկանց ու կենդանիների ծարավը, պտտեցնի ջրաղացի անիվը, համարձակ ջրվեժի տեսքով ներքև ջրվեժ լինի ու թափվիներքեւ, միանա իր պես գետակներին ու ընթանա դեպի Ծո՜վը… :―Ոչ,― սակայն մտածեց Գետակը,- ― ես ամենաանկրկնելին ամենաանսովորն եմ: Եվ թեքվեց դեպի Մեծ գետը ու անմիջապես աննկատ խառնվեց նրան ու նրա հետ միասին հանգիստ լողաց դեպի Ծո՜վը… :Իսկ Մեծ ու նա, մեծահոգի գետը ընդունեց նրան ու անգամ , նույնիսկ չնկատեց էլ… էլ դա․․․:Գետը իր հետ տարավ քաշում էր նավեր, լույս տվեց մարդկանց էր տալիս, ձկներին էր փաշտպանում ձկնորսներից ու էլի լիքը-լիքը հոգսեր հոգաց…Այդպես անցան կատուներից…Քիչ հոգս չուներ։ :Այդպես անցավ գարունը, ամառը ու վրա հասավ սեպտեմբերը և Մեծ գետը Գետը հասավ Ծովին: Այդ պահին գետակը մի կողմ ցատկեց ու զրնգաց. :―Ես ամենաանկրկնելին ամենաանսովորն եմ, ես հասա Ծովի՜ն: :Բայց հանկարծ տեսավ, որ Մեծ գետի մեջ իր պես տասնյակ անկրկնելիներ շատ կան այդպիսի «անսովորներ», որ թաքնվել էին թաքնվել… Գետի մեջ․․․:Իսկ բոլոր պարգևներն կամուրջները, առափնյա հատվածները ու պատիվները Մեծ գետին բաժին հասանայլ պարգեւ֊պատիվները մարդիկ տվեցին Գետին, որը սովորական ու օգտակար գործեր էր անում Երկրի համար…Սովորական…
:Եվ ընդհանրապես, սովորականը միշտ էլ անսովոր է…
[[Կատեգորիա:Հեղինակներ-Ե|{{{դասակարգում}}}]]
[[Կատեգորիա:Հեղինակներ]]
[[Կատեգորիա:Ռուսական գրականություն]]