― Կ֊կարելի է,― ասաց դռնապանը անսպասելիորեն։
― Լսիր, Տիխոն, ― սկսեց Իպոլիտ Մատվեևիչը, ― չգիտե՞ս արդյոք, բարեկամս, ի՞նչ եղավ իմ կահույքը։
Օստապը զգուշությամբ բռնել էր Տիխոնին, որպեսզի խոսքերը ազատ հոսեին նրա լայնաբաց բերանից։ Իպոլիտ Մատվեևիչը լարված սպասում էր։ Բայց դռնապանի բերանից, որի մեջ ատամները մեջընդմեջ էին շարված, դուրս պրծավ խլացուցիչ մի ճիչ․
― Եղղ֊ղել են, էխ, ուրա՜խ օրեր․․․
Դռնապանի սենյակը լցվեց ճիչ ու աղմուկով։ Դռնապանը ջանասիրությամբ և փութեռանդությամբ երգ է երգում, ոչ մի խոսք բաց չթողնելով։ Նա սենյակում դեսուդեն ընկած մռնչում էր, մերթ անգիտակցաբար սեղանի տակ մտնելով, մերթ կարտուզը պատի ժամացույցի պղնձյա գլանաձև կշռաքարին խփելով, մերթ ծունկի գալով։ Նա սարսափելի ուրախ էր զգում իրեն։
Իպոլիտ Մատվեևիչը բոլորովին գլուխը կորցրեց։
― Ստիպված ենք վկաների հարցաքննությունը հետաձգել վաղվան, ― ասաց Օստապը։ ― Քնենք։
Քնի մեջ ծանրացած դռնապանին, կոմոդի պես, տեղափոխեցին նստարանի վրա։
Որոբյանինովը և Օստապը որոշեցին միասին պառկել դռնապանի անկողնում։ Օստապի պիջակի տակ հայտնվեց «կովբոյ» վերնաշապիկ՝ կարմիր վանդակներով։ Կովբոյկայի տակ ուրիշ ոչինչ չկար։ Բայց Իպոլիտ Մատվեևիչի ընթերցողին արդեն հայտնի լուսնկա ժիլետի տակից մեկ ուրիշ՝ գարուսե, վառ երկնագույն ժիլետ էլ դուրս եկավ։
― Տեղովը ծախելու ժիլետ է, ― նախանձով ասաց Բենդերը, ― դա ինձ շատ լավ կսազի։ Ծախեցե՛ք։
Իպոլիտ Մատվեևիչի համար անհարմար էր մերժել նոր կոմպանյոնին և կոնցեսիայի անմիջական մասնակցին։ Նա կնճռոտվելով համաձայնեց վաճառել ժիլետը իր գնով՝ ութ ռուբլով։
― Փողը՝ մեր գանձի իրացումից հետո, ― հայտարարեց Բենդերը, ընդունելով Վորոբյանինովից դեռ տաք ժիլետը։
― Ո՛չ, ես այդպես չեմ կարող, ֊ ասաց Իպոլիտ Մատվեևիչը։ ― Թույլ տվեք ետ վերցնել ժիլետը։
Օստապի նրբազգաց էությունը վրդովվեց։
― Ախր դա խանութպանություն է, ― բղավեց նա։ ― Հարյուր հիսուն հազարի գործ սկսել և ինչ֊որ մի ութ ռուբլու խաթեր գժտվե՞լ։ Սովորեցեք լայն ու փարթամ ապրել։
Իպոլիտ Մատվեևիչն էլ ավելի կարմրեց, հանեց փոքրիկ ծոցատետրը և վայելչագրորեն նոթագրեց․
::::25/IV 27 թ․
:::::Տրված է ընկ․ Բենդերին
:::::: Ռ․ ― 8
Օստապը նայեց ժամացույցին։
― Օհո՛։ Եթե դուք անձնական հաշիվ եք բացում իմ անունով, գոնե ճիշտ վարեք այն։ Սահմանեցեք դեբետ, սահմանեցեք ապառիկ։ Դեբետի բաժնում չմոռանաք մտցնել վաթսուն հազար ռուբլի, որ դուք ինձ պարտք եք, իսկ ապառիկում՝ ժիլետը։ Սալդոն իմ օգտին՝ հիսունինը հազար ինը հարյուր իննսուներկու ռուբլի։ Դեռ կարելի է ապրել։
Դրանից հետո Օստապը մուշ֊մուշ քնեց մանկական քնով։ Իսկ Իպոլիտ Մատվեևիչը հանեց բրդե բազպանները, բարոնի կոշիկները և, մնալով կարկատած եգերական սպիտակեղենով, ֆսֆսացնելով խցկվեց վերմակի տակ։ Շատ անհարմար վիճակում էր նա։ Դրսի կողմից, ուր վերմակը չէր հերիքում, ցուրտ էր, իսկ մյուս կողմից նրան այրում էր մեծ կոմբինատորի ջահել, թրթռուն իդեաներով լեցուն մարմինը։
Երեքն էլ երազ էին տեսնում։
Վորոբյանինովը տեսնում էր սև երազներ․ միկրոբներ, քրեական հետախուզություն, թավշյա տոլստովկաներ և դագաղագործ վարպետ Բեզենչուկին՝ հագին սմոկինգ, բայց անթրաշ։
Օստապը տեսնում էր Ֆուձի֊Յամա հրաբուխը, Մասլոտրեստի կառավարչին և Տարաս Բուլբային, որը բացիկներ էր վաճառում Դնեպրոստրոյի տեսարաններով։
Իսկ դռնապանը երազում տեսավ՝ ձեն փախել է ախոռից։ Մինչև առավոտ նա երազում փնտրում էր նրան, և, չգտնելով, արթնացավ ջարդված և մռայլ։ Երկար ժամանակ զարմանքով նայում էր իր անկողնում քնած մարդկանց։ Ոչինչ չհասկանալով, վերցրեց ցախավելը և գնաց փողոց իր անմիջական պարտավորությունները կատարելու՝ ձիու թրիքը հավաքելու և անկյալ պառավների վրա բղավելու։
==Ծանոթագրություններ==
<references/>