Changes

====Գլուխ հինգերորդ․ Դավադրության բացահայտումըԴավադրությունը բացահայտվում է====

― Ինչ արածԴե ինչ, մենք էլ կշտապենք, ― ասաց Մերին։ ― Ես արդեն տեսնում եմԱրդեն հասկացա. ձեզ հետ ինչ-որ արտասովոր բան է կատարվել, դուք կատակի բայց ժամանակ չունեք, չկորցենք՝ հետո կխոսենք։

Եվ հոբիթները ցած հոբիթներն իջան ուղիղ ճանապարհովդեպի Լաստանավ տանող ուղին, որը հարթ էր, տափակած խնամված, և մեծ-մեծ սպիտակ քարերով սալարկված։ Հարյուր, երկու Մի հարյուր քայլից նրանք հասան ճանապարհը դուրս եկավ գետի լայն նավամատույցըափ, որի կողքին լայն նավամատույցի մոտ: Ալիքների վրա օրորվում էր ծանրաքաշ գերանակապ լաստանավը։ Նավամատույցի հենացցերը սպիտակին էին տալիս երկու բարձր լապտերների տակ։ լույսի ներքո։ Դեպի ափ էր սողում սպիտակավուն մեգը, բայց ջուրն առջևում սև էր, թեև ափամերձ եղեգների արանքում մառախուղի կաթնագույն խոպոպներ կային։ Գետից Գետի այն կողմ կողմում մառախուղը նոսրանում էր։

Մերին պոնիներին տարավ լաստանավի կամրջակներով, նրանց առաջինն անցավ կամրջակով՝ իր հետևից տանելով պոնիին. նրա հետևից իջան մնացած ճամփորդները։ մնացածները։ Նա անշտապ հետ հրվեց երկար ձողով, և լաստանավի ու նավամատույցի արանքով սահեցին Բրենդիդուիմի հզոր, դանդաղահոս ջրերը։ Արևելյան ափը զառիվայր էր․ նավամատույցից սկիզբ էր առնում լապտերների առկայծող շղթայով ուրվագծվող ոլոր-մոլոր ճանապարհը։ Լեռան վրաճանապարհը, որը բարձրանում էր Բրենդիդուիմյան բլուրը։ Բլրի վրա մառախուղի մեջ իրար աչքով էին անում կարմիր ու դեղին կրակները։ Այդ Բրենդիդուիմի Փայտաշենի պատուհանների լույսն էր, Բրենդիզայքների Բրենդիաշենի՝ Բրենդիբաքերի հինավուրց կալվածքի, որի կից շինությունները ժամանակի ընթացքում գրավել լույսերն էին Լեռան լանջերը։ Փայտաշենի հիմնադրումով սկսվեց Բրենդիդուիմքի՝ Հոբիթստանի խիտ բնակեցված և համարյա անկախ մարզի, գետի և Հավերժական Անտառի միջև ընկած տարածքի պատմությունը։ Այստեղի գլխավոր գյուղը, որ հիմնվել էր Փայտաշենի հետևի բլուրների վրա, կոչվում էր Զայգորդ։ :

Արևելքից սկզբում ոչ մի պատնեշ չկար, բայց հետո Բրենդիզայքները բարձր ցանկապատ դրեցին և անվանեցին Դիմադրության Պատնեշ։ Ցանկապատը շատ Շատ վաղուց Գորհենդադ Ծերունբաքը՝ Ծերունբաքերի (որը Հոբիթստանի ամենահին տոհմերից մեկն է դրված եղել ) տոհմավագը, որոշեց անցնել գետի մյուս ափը և այնտեղ հիմնավորվել՝ մինչև այդ ժամանակվանից բարձրացել է վեր ու աճել լայնությամբ․ ամեն տարի մի քիչ ուղղում էին այն։ Սա աղեղնաձև ճկվում պահը գետը համարվում էր Բրենդիդուիմյան կամրջից ընդհուպ մինչև Գալարի գետաբերանըՀոբիթստանի արևելյան սահմանը: Նա կառուցեց Բրենդիաշենը (ավելի ճիշտ փորեց), այսպես մի քսան լիգփոխեց ազգանունը, եթե ոչ ավելի։ Պաշտպանելը՝ պաշտպանում իրեն հռչակեց Բրենդիբաք և դարձավ այդ փոքրիկ և Հոբիթստանից համարյա անկախ մարզի տեր ու տիրականը: Նրա տոհմն աճում ու աճում էրինչպես նրա օրոք, բայցայնպես էլ նրանից հետո, ցավոք սրտիև տարիների ընթացքում բլրի մեջ ազատ տարածք չմնաց: Երբ բլրի հնարավորությունները վերջացան, ոչ այնքան։ Անտառն էլ անընդհատ ջանում էր հասնել ՊատնեշինԲրենդիբաքերն սկսեցին մոտակա՝ Նապաստակի բլուրների վրա բույներ, ապա նաև տներ կառուցել: Այդպես սկսվեց Բրենդիդուիմքի՝ գետի և Բրենդիդուիմքում դարպասը գիշերը կողպում էինՀավերժական Անտառի միջև ընկած տարածքի պատմությունը։ Այստեղի գլխավոր գյուղը, մի բանորը հիմնվել էր Բրենդիաշենի հետևի բլուրների վրա, որին Հոբիթստանում հավատալ չէին ուզում։ կոչվում էր Բաքմորի։

Լաստանավը կամաց լողում էր դեպի օտար ափ։ Գետանցումը միայն Սամի համար էր նորությունԱմբարների բնակիչները բարեկամություն էին անում Բրենդիբաքերի հետ, և նրան թվում էրչկար մեկը ով չընդուներ Բրենդիդուիմքի կառավարչի իշխանությունը: Սակայն հին ու բարի Հոբիթստանի բնակիչները Բրենդիբաքերին տարօրինակ ու գրեթե օտարերկրացի էին համարում, որ ջրի շիթերը բաժանում են նրան անցյալչնայած վերջիններս ոչնչով չէին տարբերվում չորս նահանգների ժողովրդից: Բացառությամբ, մառախուղի մեջ մնացած կյանքիցթերևս, առջևում սևին էր տալիս մթին անհայտությունը։ Նա ծոծրակը քորեց ու մտածեց՝ տիտիկ անեիր էլիմի սովորության. գետափնյա հոբիթները սիրում էին նավակներով զբոսնել գետում, քեզ ինչ էր եղել․․․ իսկ ոմանք նույնիսկ լողալ գիտեին:

Հոբիթները լաստանավից ցած թռան։ Արևելքից սկզբում Բրենդիդուիմքը ոչնչով պաշտպանված չէր, բայց հետո Բրենդիբաքերը բարձր ցանկապատ կառուցեցին և այն անվանեցին Դիմադրության Պատնեշ։ Դա մի քանի սերունդ առաջ էր, և այդ ժամանակից ի վեր ցանկապատը հասցրել էր և՛ բարձրանալ վեր, և՛ աճել լայնությամբ՝ այն մշտապես խնամվում էր։ Ցանկապատն սկսվում էր Բրենդիդուիմյան կամրջից, ապա հեռանում էր գետից, բավական լայն աղեղ գծում ու հասնում մինչև այսպես կոչված Գալարի գետաբերան: Ընդհանուր առմամբ, այն ձգվում էր մի քսան լիգ, եթե ոչ ավելի։ Պաշտպանելը՝ պաշտպանում էր, բայց, ցավոք սրտի, ոչ այնքան։ Որոշ տեղերում անտառն արդեն հասել էր Պատնեշին, և Բրենդիդուիմքում գիշերը վրա հասնելուն պես դարպասը կողպում էին, մի բան, որին Հոբիթստանում հավատալ չէին ուզում։  Լաստանավը դանդաղ լողում էր առաջ։ Գետանցումը միայն Սեմի համար էր նորություն: Հոբիթին տարօրինակ զգացում էր համակել: Նրան թվում էր, թե ջրի ալիքները բաժանում են իր կյանքը երկու մասի. հետևում, մառախուղի մեջ, մնացել էր անցյալը, իսկ առջևում սևին էր տալիս մթին անհայտությունը։ Նա ծոծրակը քորեց ու մտածեց՝ տիտիկ անեիր էլի, քեզ ինչ էր եղել․․․  Վերջապես հոբիթներն իջան ափ։ Մինչ Մերին լաստանավն էր ամրացնում, իսկ Փինն արդեն պոնիներն էր տանում ճանապարհով։ Սամը Փինը բռնեց պոնիի սանձից և ճանապարհով վերև տարավ։ Սեմը շրջվեց վերջին անգամ նայեց Հոբիթստանին նայելու Հոբիթստանին՝ և հանկարծ խռպոտ շշնջոցով ասաց․ շշնջաց․

Հեռավոր նավամատույցում, լապտերների աղոտ լույսի մեջ հայտնվեց ինչ-որ մեկը, թե ինչ-որ բանմի ստվեր, սև, կենդանի մի ասես իրերով լի պարկ, որ օրորվում էր որը դրեցին կառանարանի մոտ։ Սկզբում նա Բայց ուշադիր նայելով հոբիթները նկատեցին, որ այն սողում էր է ու ասես հոտոտում նավամատույցը, իսկ հետո հետ-հետ գնաց և ու լապտերների հետևում կորավ մառախուղի մեջ։

― Դա մեզ է կրկնակոխ հետևում, ― ասաց Ֆրոդոն, ― և առայժմ ավելին մի հարցնիր․․ Արա՜գ․․․

Նրանք Հոբիթները ճանապարհով վազեցին վեր, ապա շրջվեցին ու հետ նայեցին մառախլապատ ափին , բայց հանդիպակաց ափը կորել էր մառախուղի մեջ և ոչինչ չտեսան։ չէր երևում։

― Մինչև Բրենդիդուիմյան կամուրջ քսան լիգ է, երևի . ստիպված է գնալ այնտեղ կամ գետը կանցնի անցնել լողալով, ― ասաց Մերին։ ― Միայն թե կյանքումս չեմ լսել, որ այստեղ ձիերով գետն անցնեն։ Իսկ ո՞վ է այդ ձիավորը․․․

― Ճիշտն ասած, Անգեղի մոտ արդեն ընթրել ենք, ― ասաց Ֆրոդոն, ― բայց կարող ենք մեկ անգամ էլ։

― Ա՜յ թե շատակերն եք, տվեք տուր այստեղ զամբյուղը, ― պահանջեց Մերին և անհետացավ մթության մեջ։

Եվ նա պատմես իրենց ճանապարհորդության մասին՝ սկսած Նորգորդից․ Սամը Հոբիթոնից․ Սեմը գլխով էր անում, հազում ու հաստատում։ Ֆրոդոն լռում էր։

― Ա՜յ քեզ բան, ― ծոր տվեց Ֆրոդոն։ ― Իսկ ես կարծում էի, թե շա՜տ զգուշավորն ու ծածկամիտն եմ։ Հետաքրքիր է, թե սրան ի՜նչ կասեր Գանդալֆը։ Դուրս է գալիս, ամբողջ Նորգորդը Հոբիթոնը միայն իմ մեկնման մասի՞ն է խոսում։

― Դե դու չհասկացար, ― գոռաց Փինը։ ― Ո՞վ է քեզ բռնում՝ գնա, իսկ մենք էլ քեզնից հետ չենք մնա՝ ես ու Մերին։ Սամը Սեմը հիանալի երիտասարդ է, նա քեզ համար վիշապի կոկորդը կպատռի, եթե ձեռքը հասնի։ Միայն թե մեկ ուղեկիցը քեզ քիչ կլինի, ախր ճանապարհորդությունը վտանգավոր է։

― Արի, ՍամՍեմ, մի՛ ամաչիր, ― կանչեց Մերին, և Սամը Սեմը վեր կացավ մեղավոր տեսքով, ձեռքերը ցած թողած ու մինչև ականջները կարմրած։ ― Ահա թե ով է մեր գլխավոր տեղեկություններ հայթայթողը։ Եվ ես քեզ պետք է ասեմ, որ նա քիչ տեղեկություններ չի հաղորդել, մինչև նրան ճանկեցին։ Իսկ այդ ժամանակվանից կարծես բերանը ջուր է հավաքել՝ ազնվությունը, տեսե՜ք, տեսե՜ք, թույլ չի տալիս։

― Ես, տեր իմ, ― վախեցած հայտարարեց Սամը։ Սեմը։ ― Ձեր թույլտվությամբ, տեր իմ․․․ Ես ձեր պատճառով, տեր իմ, Գանդալֆին էլ, ազնիվ խոսք, չեմ հակառակվել։ Դե նա անտեղի ոչինչ չի ասի, իսկ նա ի՞նչ ասաց․․․ Դուք նրան թե՝ մենակ կգնամ, իսկ նա ձեզ՝ ո՛չ ասում է, վերցրու քեզ հետ նրանց, ում վստահում ես․․․

― Էլ հիմա ո՞ւմ վրա հույս դնես, ― փնթփնթաց Ֆրոդոն, իսկ Սամը Սեմը վշտահար նայեց ներքև։

― Դուք էլ ներող եղեք, տեր իմ, ― ավելացրեց ՍամըՍեմը, ― մենակ թե էլֆերն ի՞նչ խորհուրդ տվին ձեզ։ Չէ որ Գանդալֆը ձեզ ասաց․ վերցրու ով կուզի քեզ հետ գալ, էդպես չէ՞

― Այդպեսն այդպես է, ― Սամին Սեմին նայելով ասաց Ֆրոդոն, ― միայն թե աչքերիս ու ականջներիս ես այլևս չեմ հավատալու․․․ Նայում եմ՝ իբրև թե քնած է, լսում եմ՝ կարծես խռմփացնում է։ Ես քեզ սրանից հետո ոտքով կստուգեմ՝ խորամանկությունից ես խռմփացնո՞ւմ, թե իսկականից․․․ Դե դուք մեկդ մյուսից լավն եք, ― ավելացրեց նա, շրջվելով դեպի դավադիրները։ ― Դեհ, ավազակներ, ― նա ակամա փռթկացրեց և ձեռքերը տարածեց։ ― Ի՜նչ արած, լավ, հանձնվում եմ։ Ընդունում եմ Գանդալֆի խորհուրդը։ Եթե այսքան սարսափելի չլիներ, գուցե և ուրախությունից պար գայի, իմ հրաշալի անպիտաններ։ Դե էլ ի՞նչ թաքցնեմ․ մահվան չափ վախենում էի այս երեկոյից, բայց այսպիսի ուրախություն ունեցա։

― Ոնց թե ոչ ոք չի գնում, ― ասաց Մերին։ ― Բրենդիզայքներն Բրենդիբաքերն են գնում՝ իհարկե ոչ ամեն օր, երբ պետք է լինում։ Եվ մեր կածանն ունենք այնտեղ։ Ֆրոդոն այնտեղ եղել է, ճիշտ է, շատ վաղուց։ Ես էլ եմ գնացել, նույնիսկ մի քանի անգամ, ցերեկով, երբ ծառերը քնած են եղել։