«Անգլուխ ձիավորը»–ի խմբագրումների տարբերություն

|աղբյուր = [[http://litopedia.org]]

Uավաննայի<ref>Սավաննա – ամերիկյան տափաստան՝ ծածկված բարձր ու հյութալի խոտով։</ref> գիշերային լռության մեջ նիրհող տեխասյան եղջերուն, ձիու սմբակի ձայն լսելով, ցնցվում է տեղում։

Այդ ձայնն անհանգստացնում է եղջերուին։ Նա թափով վեր է թռչում ու սլանում պրերիայով<ref>Պրերիա – խոտավետ տափաստան Հյուսիսային Ամերիկայում։</ref>։ Բայց և շուտով կանգ է առնում ու ետ նայում․ այդ ո՞վ էր, որ խանգարեց իր գիշերային հանգիստը։

Ձիավորի ուսերին գցված է սերապե<ref>Սերապե – հնդկական խայտաբղետ շալ։</ref>, որը քամու պոռթկումից ծածանվում ու բաց է անում նրա իրանի մի մասը։ Ոտքերին հովազի կաշվից կարված զանգապաններ են։ Պաշտպանված լինելով գիշերային խոնավությունից ու արևադարձային տեղատարափ անձրևներից՝ նա շարունակում է առաջ գնալ լուռ, ինչպես իր գլխավերևն առկայծող աստղերը, անհոգ, ինչպես խոտերի մեջ ծղրտացող ծղրիդները, ինչպես տափաստանի զեփյուռը, որը խաղում է նրա հագուստի ծալքերի հետ։

– Ի՞նչ է պատահել, միստր Սանսոմ,– հարցնում է ագարակատերը, երբ ձիավորը մոտենում է։

– Խոտը խանձված է։ Պրերիայում հրդեհ է եղել։

– Հրդեհ է եղե՞լ։ Բայց հիմա հո պրերիան չի՞ վառվում,– արագ հարցնում է գումակի տերը՝ մի անհանգիստ հայացք գցելով կառեթի կողմը։ Ո՞ւր է, ես ծուխ չեմ տեսնում։

– Ոչ, սըր,– փնթփնթում է վերակացուն, հասկանալով, որ ինքն իզուր տագնապ է բարձրացրել։– Ես չասացի, որ հիմա է այրվում, ես միայն ասացի, որ պրերիան խանձվել է, և ամբողջ գետինը սևացել է։

– Դե ի՞նչ կա որ։ Կարծում եմ մենք սև պրերիայով էլ նույնքան հանգիստ կարող ենք անցնել, որքան կանաչով։

– Ի՞նչ հիմարություն, Ջոշ Սանսոմ, աղմո՜ւկ բարձրացնել մի դատարկ բանի համար,– միջամտեց Պոյնդեքստերի քրոջ որդին։– Ինչո՞ւ ես իզուր տեղը մարդկանց վախեցնում․․․ Է՜յ, խափշիկնե՛ր, շարժվեցե՛ք։ Առա՜ջ, առա՛ջ քշեցեք։

– Բայց, ասացեք, կապիտան Կոլհաուն,– առարկեց վերակացուն իրեն այդպես խիստ նախատող մարդուն,– հիմա մենք ինչպե՞ս կգտնենք ճանապարհը։

– Ինչո՞ւ պետք է գտնենք ճանապարհը։ Բա՜ն հնարեցիր։ Մենք հո ճանապարհը չե՞նք կորցրել։

– Վախենում եմ, որ կորցրել ենք։ Անիվների հետքերն․ այլևս չեն երևում․ չքացել են խոտի վառվելու հետ։

– Դատարկ բա՜ն։ Կարծես չի կարելի վառված մասն անցնել առանց հետքերի։ Իսկ երբ դուրս գանք մյուս կողմը, այնտեղ հետքերը նորից կգտնենք։

– Այո՛, եթե միայն այնտեղ մյուս կողմ մնացած լինի,– պարզամտորեն պատասխանեց վերակացուն, որը թեև արևելյան նահանգների ծնունդ էր, բայց շատ անգամ էր եղել պրերիայի արևմտյան ծայրում և գիտեր, թե ինչ բան է սահմանամերձ կյանքը։ Ես ինչ-որ այդպիսի բան չեմ տեսնում, թեև նայում եմ թամբի վրայից․․․

– Քշեցե՛ք, խափշիկնե՛ր, քշեցե՛ք,– գոռաց Կոլհաունը՝ խոսակցությունն ընդհատելով։

– Հիմա ի՞նչ անենք,– հարցրեց ագարակատերը․ նրա ձայնի մեջ շփոթություն էր հնչում։

– Ինչ անե՞նք, քեռի Վուդլի։ Իհարկե, մենք մեր ճանապարհը կշարունակենք։ Գետը պետք է որ հրդեհված տարածության մյուս կողմը լինի։ Եթե մեզ չհաջողվի մի կես մղոն տարածության վրա գետանցը գտնել, ապա կշարժվենք գետի հոսանքն ի վեր, կամ հոսանքն ի վար, նայած հանգամանքներին։

– Բայց լսիր Կասսի, ախր այդպես մենք կարող ենք մոլորվել։

– Չենք մոլորվի։ Ինձ թվում է՝ խանձված տարածությունն այնքան էլ մեծ չէ։ Եվ շատ մեծ ցավ չի լինի, եթե մի քիչ էլ ճանապարհից շեղվենք․ միևնույն է, վաղ թե ուշ մենք դուրս ենք գալու գետի ափը։

– Լա՛վ, սիրելիս, դու ավելի լավ կիմանաս։ Ես հույսս դնում եմ քեզ վրա։

– Մի վախեցեք, քեռի։ Պատահել է, որ ես շատ ավելի վատ պայմաններում եմ եղել․․․ Քշեցե՛ք, խափշիկնե՛ր։ Իմ ետևի՜ց։

– Դու շեղվե՞լ ես ճանապարհից, սիրելիս,– հարցնում է ագարակատերը՝ շտապ մոտենալով իր քրոջ որդուն։

– Ո՛չ, քեռի, առայժմ ոչ։ Ես կանգ եմ առել, որպեսզի շուրջս նայեմ։ Մենք պետք է գնանք, ահա, այն հովտի միջով։ Թող քարավանը ճանապարհը շարունակի։ Մենք ճիշտ ենք գնում։ Ես երաշխավորում եմ։

– Դու, այնուամենայնիվ, շեղվե՞լ ես ճանապարհից, Կաշ,– նորից քրոջ որդուն մոտենալով իր հարցը կրկնում է ագարակատերը։

– Գրողը տանի։ Վախենում եմ, որ այդպես լինի։ Բայց ինքդ ասա, ի՞նչ սատանա կարող է ճանապարհ գտնել այդ դժոխքում․․․ Ո՛չ, ո՛չ,– հանկարծ գոչում է Կոլհաունը, տեսնելով, որ ծածկակառքը բոլորովին մոտեցավ։– Հիմա ինձ համար ամեն ինչ պարզ է։ Մենք ճիշտ ենք գնում։ Գետը պետք է, ահա, այն կողմը լինի։ Առա՜ջ։

=== Գլուխ II․ Լասսոյի<ref>Լասսո – երկար օղապարան, որով պրերիաներում վայրի ձիեր էին որսում։</ref> հետքը ===

– Մեր հետքե՜րն են,– փնթփնթաց Կոլհաունը և, այս հայտնությունն անելով, նա սանձը քաշեց ու սկսեց նզովք թափել։

– Մեր հետքե՞րը։ Ի՞նչ ես ուզում ասել, Կասսի։ Մի՞թե մենք առաջ ենք գնում․․․

– ․․․մեր սեփական հետքերով։ Այո, հենց այդ եմ ուզում ասել։ Մենք մի ամբողջ շրջան ենք կատարել։ Նայեցեք, ահա իմ ձիու ետևի սմբակը՝ կոտրված պայտի հետքը։ Ահա և մեր նեգրերի հետքերը։ Հիմա ես այս տեղն էլ եմ ճանաչում։ Սա հենց նույն բլուրն է, որից մենք ցած իջանք վերջին անգամ կանգ առնելուց հետո։ Ա՜յ քեզ ձախորդությո՜ւն, իզուր տեղը մոտ երկու մղոն ճանապարհ ենք կտրել։

– Տեսեք, նա մեր կողմն է գալիս, չէ՞,– հարցրեց ագարակատերը՝ չհավատալով իր աչքերին։

– Այո, Հայրիկ, նա ուղիղ մեր կողմն է գալիս,– պատասխանեց Հենրին, գլխարկը գլխից վերցնելով և օդում թափահարելով, որպեսզի ձիավորի ուշադրությունն իրենց վրա գրավի։ Բայց դա ավելորդ էր․ ձիավորն առանց այդ էլ նկատել էր կանգ առած գումակը։ Նա առաջ էր սլանում սրարշավ և շուտով այնքան մոտեցավ, որ կարելի էր արդեն ձայն տալ նրան։

– Մեքսիկացի է,– շշնջաց Հենրին՝ նայելով անծանոթի հագուստին։

– Ավելի լավ,– նույնպես ցածրաձայն պատասխանեց հայրը։– Ուրեմն նա հաստատ ճանապարհը կիմանա։

– Մեքսիկական ոչինչ չկա սրա մեջ, բացի հագուստից,– մրթմրթաց Կոլհաունը։– Ես հիմա, կիմանամ․․․ Buenos dias, caballerol Esta Vuestra Mexicano<ref> Բարև ձեզ, կաբալերո։ Դուք մեքսիկացի՞ եք։</ref>,– ողջունեց նա անծանոթին իսպաներեն։

– O՜, ո՛չ,– պատասխանեց անծանոթը ժպտալով։– Ես ամենևին էլ մեքսիկացի չեմ։ Կարող եմ ձեզ հետ իսպաներեն խոսել, եթե ցանկանում եք, բայց, ինձ թվում է, դուք ինձ ավելի լավ կհասկանաք, եթե անգլերեն խո-սենք․ դա հավանորեն ձեր մայրենի լեզուն է, չէ՞։

– Մենք ամերիկացիներ ենք սըր,– պատասխանեց Պոյնդեքստերը ազգային հպարտությունը խոցված մարդու զգացմունքով։ Ապա, կարծես վախենալով, թե կարող է վիրավորել այն մարդուն, որից օգնություն էր սպասում, ավելացրեց․– Այո, սըր, մենք բոլորս ամերիկացիներ ենք, Հարավային նահանգներից։

– Այդ հեշտ է որոշել ձեր ուղեկիցներին նայելով,– ասաց ձիավորը հազիվ նշմարելի արհամարհական քմծիծաղով նայելով ստրուկ նեգրերի կողմը։– Դժվար չէ նկատել նաև, որ դուք առաջին անգամն եք ճանապարհորդում պրերիայով։ Ճանապարհը կորցրե՞լ եք։

– Այո, սըր, և ոչ մի հույս էլ չունենք, թե կգտնենք, եթե միայն դուք այնքան բարի չլինեք, որ օգնություն ցույց տաք մեզ։

– Արժե՞ խոսել այդպիսի դատարկ բաների մասին։ Պրերիայով անցնելիս բոլորովին պատահաբար ես նկատեցի ձեր հետքերը։ Հասկացա, որ մոլորվել եք, և սլացա այստեղ ձեզ օգնելու։

– Դա մեծահոգություն է ձեր կողմից։ Մենք շատ երախտապարտ ենք ձեզ, սըր։ Իմ անունը Պոյնդեքստեր է, Վուդլի Պոյնդեքստեր, Լուիզիանայից։ Ես մի ագարակ եմ գնել Լեոնա գետի ափին, Ինջ ամրոցի մոտ։ Հույս ունենք մինչև մութն ընկնելը հասնել այնտեղ։ Ի՞նչ եք կարծում, կհասնե՞նք։

– Կհասնեք, եթե միայն հետևեք իմ խորհուրդներին։

Սքանչելի՝ ցեղական աշխետ նժույգ։ Ինքը՝ արաբական շեյխն անգամ չէր քաշվի այդպիսի նժույգ նստել։ Լայն կրծքով եղեգի պես բարակ, բարեկազմ ոտքերով, լայն գավակով ու հիանալի թավ ագիով նժույգն ինքնին մի գեղեցիկ պատկեր էր ներկայացնում։ Իսկ նրա մեջքին նստած ձիավորը քսանհինգ տարեկանին մոտ մի երիտասարդ էր՝ սքանչելի կազմվածքով և կանոնավոր դիմագծերով։ Նա հագել էր մեքսիկական ռանչերոյի<ref>Ռանչերո – անասնապահ։</ref> գեղեցիկ զգեստ՝ թավշե բաճկոն, երկու կողմերում քուղով զարդարված շալվար, բիզոնի կաշվից երկարաճիտ ծանր խթաններով կոշիկներ։ Մետաքսե վառ կարմիր շարֆը գեղատեսորեն գրկել էր նրա իրանը, իսկ գլխի լայնեզր սև գլխարկը զարդարված էր ոսկյա ժապավենով։ Պատկերացրեք այդպիսի մի ձիավոր՝ նստած մավրիտանական ոճով պատրաստված մեքսիկական խոր թամբին, որի զարդարուն թամբատակը նման է այն թամբատակերին, որոնցով իրենց ձիերը ծածկում էին կոնկիստադորները<ref>Կոնկիստադորներ – նվաճողներ․ այսպես էին կոչվում իսպանական նվաճողները, որոնք 15–16-րդ դարերում զավթեցին Միջին ու Հարավային Ամերիկայի հսկայական տերիտորիաներ՝ բնաջնջելով ու ստրկացնելով բնիկ ժողովուրդներին՝ հնդկացիներին (ծ․ թ․)։</ref>։ Պատկերացրեք ձեզ այսպիսի մի կաբալերո, և ձեր աչքի առաջ կլինի նա, ում նայում էին ագարակատերն ու իր ուղեկիցները։

– Երդվում եմ պատվովս, ես չեմ կարողանում գտնել մի որևէ նշան, որին նայելով դուք կարողանայիք ինքնուրույն կերպով գնալ ձեր ցանկացած տեղը,– ասաց ձիավորը գումակի տիրոջը դառնալով։– Բայց այդ ճանապարհը ես գիտեմ։ Դուք ստիպված եք լինելու Լեոնան անցնել ամրոցից մի հինգ մղոն դեպի ցած, և քանի որ ես էլ գետն անցնելու եմ նույն ծանծաղուտով, ուրեմն կարող եք շարժվել իմ ձիու հետքերով։ Դե՛, ցտեսություն, պարոններ։

– Ես վախենում եմ, որ իմ ձիու հետքերը քիչ օգնեն ձեզ։ Հրդեհից հետո այստեղ արդեն մուստանգներ են եղել և հազարավոր սմբակների հետքեր են թողել։ Ճիշտ է, իմ ձին պայտած է, բայց չէ՞ որ դուք սովոր չեք հետքերը տարբերել, և ձեզ համար դժվար կլինի որոշել իմ ձիու հետքը, մանավանդ, որ չոր մոխրի վրա բոլոր ձիերի հետքերը համարյա միանման են լինում։

– Ուրեմն ի՞նչ անենք,– հարցրեց ագարակատերը հուսահատության շեշտով։

– Շատ եմ ափսոսում, միստր Պոյնդեքստեր, բայց ես չեմ կարող ուղեկցել ձեզ։ Պետք է շտապ մի կարևոր թուղթ տանեմ ամրոց։ Եթե դուք իմ հետքը կորցնեք, այնպես գնացեք, որ արեգակը միշտ ձեր աջ կողմը լինի, այնպես որ ձեր ստվերները դեպի ձախ ընկնեն, մոտ տասնհինգ աստիճանի անկյուն կազմելով ձեր շարժման գծի հետ։ Մի հինգ մղոն կգնաք ուղիղ դեպի առաջ։ Այնտեղից կտեսնեք մի նոճու գագաթ։ Դուք նրան կճանաչեք իր կարմիր գույնով։ Կգնաք ուղիղ դեպի այդ ծառը։ Նոճին հենց գետի ափին է, գետանցից ոչ հեռու։

– Ես արժանի չեմ շնորհակալության,– ասաց երիտասարդը,– որովհետև ստիպված եմ ձեզ թողնել բախտի քմահաճույքին, քանի որ, դժբախտաբար, ազատ ժամանակ չունեմ։

– Դուք շատ բարի եք, սըր,– ասաց Պոյնդեքստերը։– Հուսով եմ, որ ձեր խորհուրդներին հետևելով՝ մենք ճանապարհից չենք շեղվի։ Արևը մեզ կօգնի։

– Վախենում եմ, որ եղանակը փոխվի։ Հյուսիսում ամպեր են կուտակվում։ Մի ժամ հետո նրանք կարող են արեգակի երեսը ծածկել․․․ Համենայնդեպս, այդ ավելի շուտ կլինի, քան դուք կհասնեք այնտեղ, որտեղից երևում է նոճին․․․ Ես չեմ կարող ձեզ այսպես թողնել․․․ Ասենք, սպասեք,– ասաց նա մի րոպե խորհելուց հետո,– ես մի հնար գտա, հետևեցեք իմ լասսոյի հետքին։

– Զարմանալի տարօրինակ երիտասարդ էր,– ասաց ագարակատերը՝ նայելով ձիավորի ետևից, որն արագ անհետացավ սև փոշու ամպի մեջ։– Հարկավոր էր անունը հարցնել։

– Ես կասեի՝ զարմանալի ամբարտավանի մեկն է,– մրթմրթաց Կոլհաունը, որից չէր վրիպել անծանոթի հայացքը ծածկակառքին, ինչպես և աղջկա պատասխան հայացքը։– Ինչ վերաբերում է նրա անվանը, ապա երևի հարցնելու կարիք էլ չկար։ Միևնույն է, նա մի հնարովի անուն կտար։ Տեխասը լիքն է այդպիսի պճնամոլներով, որոնք այստեղ ընկնելով իրենց համար նոր, ավելի բարեհնչուն անուն են հնարում, կամ թե անունները փոխում են որևէ այլ պատճառով։

– Լսի՛ր, Կասսի,– առարկեց երիտասարդ Պոյնդեքստերը,– դու իրավացի չես։ Իմ կարծիքով նա կրթված մարդ է, ջենտլմեն, որը լիովին արժա-նի է ամենապատվավոր անուն կրելու։

– «Ջենտլմե՜ն»։ Գրողը տանի, հազիվ թե։ Ես դեռ երբեք չեմ տեսել մի ջենտլմեն, որը մեքսիկական լաթեր հագներ։ Գրազ եմ գալիս, որ սա էլ պարզապես սրիկայի մեկն է։

– Ի՞նչ կա, Լու,– ծածկակառքին մոտենալով հարցրեց նա համարյա շշուկով։– Դու, երևում է, շա՞տ ես շտապում։ Գուցե ուզում ես այն անամոթի ետևից հասնե՞լ։ Դեռ ուշ չէ, ես իմ ձին քեզ կտամ։

– Ախ, այդպե՜ս․․․ Նայելով քեզ՝ ես մտածեցի, որ այստեղ ինչ-որ բան կա։ Ինձ թվաց, որ քեզ դյութել է այդ շողշողուն փոստատարը։ Նա, երևի, իր շքեղ հագուստո՞վ գերեց քեզ։ Բայց իմացիր, որ նա միայն ագռավ է սիրամարգի փետուրներով, և ես, երևի, դեռ առիթ կունենամ պոկռտելու այդ փետուրները, գուցե և նրա մաշկի հետ միասին։

– Ինչպե՞ս չես ամաչում, Կասսի՛։ Մտածիր, թե ինչեր ես ասում։

– Այդ դու պետք է ամաչես, Լու։ Քո ուշադրությանն ես արժանացնում խեղկատակի հագուստով ինչ-որ սրիկայի։ Ես չեմ կասկածում, որ նա եղած-չեղած մի փոստատար է, որին վարձել են ամրոցի սպաները։

– Կարծում ես, որ փոստատա՞ր է։ Օ՜, որքան կուզենայի սիրային նամակներ ստանալ այդպիսի փոստատարի ձեռքից։

– Այդ դեպքում շտապիր և ասա նրան այդ։ Իմ ձին քո տրամադրության տակ է։

– Հա՛, հա՛-հա՛։ Ինչպե՞ս գլխի չես ընկնում դու։ Եթե նույնիսկ ես կատակի համար ուզենայի հասնել պրերիայի այդ փոստատարի հետևից, ապա, միևնույն է, քո այդ քոսոտ ձիով ինձ հազիվ թե հաջողվեր այդ։ Նա իր աշխետով այնպես արագ է սլանում, որ ավելի շուտ կանհետանա, քան դու թամբը կփոխես ինձ համար։ O՜, ո՛չ։ Ես նրա հետևից հասնել չեմ կարող, որքան էլ ուզենայի այդ։

– Տես, որ հայրդ չլսի քեզ։

– Տես, որ քեզ չլսի նա,– պատասխանեց աղջիկը՝ այժմ արդեն խոսելով լուրջ տոնով։– Թեպետև դու իմ հորաքրոջ տղան ես, և հայրս քեզ կատարելության գագաթ է համարում, Բայց ես ուրիշ կարծիքի եմ։ Ես այդ քեզնից երբեք չեմ թաքցրել, ճիշտ չէ՞։

– Դու իմ հորաքրոջ տղան ես, ուրիշ ոչինչ,– շարունակեց աղջիկը այնպիսի մի տոնով, որ խիստ տարբերվում էր այն կատակի տոնից, որով սկսել էր խոսակցությունը։– Ինձ համար դու ուրիշ ոչ մի բան չես, կապիտան Կասսի Կոլհաուն։ Եվ, խնդրեմ, մի՛ փորձիր իմ խորհրդատուն լինել։ Ես իմ պարտքն եմ համարում խորհրդակցել միմիայն մի մարդու հետ և լսել նրա կշտամբանքը։ Ուստի և, մաստեր<ref>Մաստեր (հաճախ՝ «մասսա», ինչպես նեգրերն են ասում) նշանակում է տիրոջ որդի, փոքրիկ տղա, գործ է ածվում «տեր իմ» նշանակությամբ։</ref> Կաշ, խնդրում եմ ձեռք քաշել այդպիսի բարոյախոսություններից։ Ես ոչ ոքի չեմ ուզում հաշիվ տալ իմ մտքերի ու արարքների մասին, քանի դեռ չեմ հանդիպել մի մարդու, որն արժանի կլինի դրան։ Բայց դու իմ ընտրյալը լինել չես կարող։

– Որքան ուշադիր է այդ երիտասարդը,– ասաց Պոյնդեքստերը։– Իսկապես ես շատ եմ ցավում, որ անունը չիմացանք։ Եթե նա ամրոցումն է ծառայում, մենք էլի կհանդիպենք նրան։

– Անտարակույս,– գոչեց Հենրին։– Եվ ես շատ ուրախ կլինեմ։

«Սքանչելի՜ է,– կարող էր գոչել կողմնակի դիտողը մոլորության մեջ ընկնելով այս արտասովոր տեսարանից, որ այնքան խնամքով նկարագրում են իր իսկ՝ սատանայի կողմից կաշառված գրչակները։– Վերջիվերջո որքա՜ն լավն են ստրկատերերի նահապետական բարքերը։ Եվ այդ այն ամենից հետո, ինչ մենք ասել ու արել ենք ստրկությունը վերացնելու համար։ Այդ հնամենի շենքը, ասպետական ազգի այդ արժանավոր անկյունաքարը խորտակելու փորձը սոսկ ֆիլանտրոպիական խենթություն է, ավելորդ նրբազգացություն։ Օ՜, դուք, ստրկությունը ոչնչացնելու ձգտող ֆանատիկոսներ։ Ինչո՞ւ եք դուք ծառանում ստրկության դեմ։ Մի՞թե չգիտեք, որ ոմանք պետք է տառապեն, պետք է աշխատեն ու քաղցած մնան, որպեսզի ուրիշները շքեղություն վայելեն և պարապ-սարապ մնան։ Մի՞թե չգիտեք, որ ոմանք պետք է ստրուկներ լինեն, որպեսզի ուրիշներն ազատ լինեն»։

– Կարելի է կարծել, թե արդեն արեգակը մայր է մտնում,– ասաց ագարակատերը՝ իր ոսկե ժամացույցը հանելով,– այնինչ, այժմ ընդամենը ժամը երեքն է։ Մեր բախտն է, որ այն երիտասարդն օգնեց մեզ։ Եթե նա չլիներ, մենք մինչև մայրամուտ պիտի թափառեինք այս խանձված տափաստանում։ Գուցե և ստիպված լինեինք այս մոխրի վրա գիշերել․․․

– Այ թե սև կլիներ մեր անկողինը,– կատակով վրա բերեց Հենրին, որպեսզի խոսակցությանն ավելի ուրախ բնույթ տա։– Օ՜, ինչ սարսափելի երազներ կտեսնեի ես, եթե ստիպված լինեի այսպիսի սև գետնի վրա քնել։

– Ես նույնպես,– ավելացրեց քույրը՝ դուրս նայելով ծածկակառքի վարագույրի հետևից և շրջապատը դիտելով։– Ես հավատացած եմ, որ երազումս Պլուտոնին<ref>Պլուտոն – Հին հունական դիցաբանության մեջ դժոխքի աստվածը։</ref> էլ, Պրոզերպինային<ref>Պրոգերպինա – դժոխքի աստվածուհին։</ref> էլ կտեսնեի դժոխքում։

– Հի՛-հի՛-հի՛,– ծիծաղեց նստարանին նստած խափշիկ կառապանը, որն ագարակի մատյաններում Պոյնդեքստերի Պլուտոն անունն էր կրում։– Միսս Լուին երազում ինձ կտեսնի այս սև պրերիայում։ Ա՛յ թե ծիծաղելի երազ կլինի՜։ Հի՛-հի՛-հի՛։

– Շատ շուտ եք սկսել ծիծաղել,– հնչեց կապիտանի մռայլ ձայնը, որ մոտեցել էր այդ խոսակցության ժամանակ։– Գուցե և իրոք ստիպված լինեք գիշերել այս սև պրերիայում։ Դեռ լավ է, եթե որևէ ավելի վատ բան չպատահի։

– Ի՞նչ ես ուզում ասել դրանով, Կաշ,– հարցրեց ագարակատերը։

– Ուզում եմ ասել, քեռի, որ այն տղան մեզ խաբել է։ Ես դա դեռ  վերջնականապես պնդել չեմ կարող, բայց դրությունը շատ վատ է։ Մենք արդեն հինգ մղոնից ավելի ենք անցել․․․ Երևի մոտ վեց մղոն, բայց ո՞ւր է նոճին, որի մասին խոսում էր նա։ Ես լավ տեսողություն ունեմ, բայց որքան էլ հեռուներն եմ դիտում, ոչ մի ծառ չեմ նշմարում։

– Բայց ինչո՞ւ պիտի նա խաբեր մեզ։

– Ախ, «ինչո՜ւ»։ Հենց բանն էլ այն է, որ նա երևի շատ պատճառներ է ունեցել դրա համար։

– Ասա մեզ այդ պատճառներից գոնե մեկը,– արծաթահնչուն մի ձայն լսվեց ծածկակառքից,– մենք հետաքրքրությամբ կլսենք քեզ։

– Պարզ բան է․ ամեն ինչ, որ վերաբերում է այդ անձին, դու մեծ հե-տաքրքրությամբ կլսես,– քմծիծաղով պատասխանեց Կոլհաունը։– Իսկ եթե ես իմ ենթադրությունն ասեմ, դու քեզ հատուկ ներողամտությամբ կեղծ տագնապ կանվանես այն։

– Դա կախված կլինի նրանից, թե ինչ կասես դու, մաստեր Կասսի։ Ինձ թվում է, որ դու պետք է փորձես մեզ։ Դե հո մենք չենք կարող մտածել, որ դու, լինելով զինվորական ու այդքան փորձված ճանապարհորդ, կսկսես կեղծ տագնապ առաջացնել։

– Լսիր, Կասսի,– լրջորեն հարցրեց ագարակատերը,– բացատրիր՝ բանն ի՞նչ է։ Այն, ինչ դու ասացիր, լուրջ կասկած է հարուցում։ Ի՞նչ նպատակ կարող էր հետապնդել այն երիտասարդը՝ սխալ ուղղություն տալով մեզ։

– Դե ի՞նչ ասեմ, քեռի,– խոսեց Կոլհաունը, և նրա ձայնում արդեն առաջվա ինքնավստահությունը չկար,– ես հո չեմ պնդում, թե իրոք այդ-պես է, այլ միայն իմ ենթադրությունն եմ հայանում։

– Այսինքն, ի՞նչ ենթադրություն։

– Է՛հ, քի՞չ բան կարող է պատահել։ Այս տափաստաններում քիչ չի պատահում, որ հարձակվում են քարավանների վրա, նույնիսկ մերինից ավելի ուժեղ քարավանի վրա և կողոպտում են ու սպանում։

– Աստվա՜ծ փրկի,– շինծու տագնապով գոչեց Լուիզան։

– Հնդկացինե՞րը,– հարցրեց Պոյնդեքստերը։

– Պատահում է, որ հնդկացիներն էլ են հարձակվում, բայց հաճախ սպիտակներն են հնդկացի ձևանում և այն էլ ո՛չ միայն մեքսիկացիները։ Դրա համար հարկավոր է միայն մի քիչ դարչնագույն ներկ, ձիու պոչից շինված կեղծամ, գլխարկին կպցնելու համար մի քանի փետուր և որքան կարելի է շատ լկտիություն։ Եթե մեզ «սպիտակ հնդկացիների» հրոսակախումբը կողոպտի, իսկ այդ հաճախ է պատահում, ապա մենք պետք է միայն ինքներս մեզ մեղադրենք․ մենք պատժված կլինենք նրա համար, որ այդպես միամտաբար վստահել ենք բոլորովին անծանոթ մի մարդու։

– Տե՜ր իմ Աստված, Կասսի։ Ախր դա լուրջ մեղադրանք է։ Մի՞թե դու ուզում ես ասել, թե այն թղթատարը,– եթե միայն նա իրոք թղթատար է,– մեզ որոգայթի մեջ է քաշում։

– Ո՛չ, քեռի, ես այդ չեմ ասում, ասում եմ միայն, որ այդպիսի բաներ լինում են։ Հնարավոր է, որ նա էլ ընդունակ լինի դրան․․․

– Հնարավոր է, բայց քիչ հավանական,– ծածկակառքից հնչեց մի ձայն, որ լի էր խայթող ծաղրով։

– Ո՛չ,– գոչեց պատանի Հենրին, որը թեև մի քիչ առաջ էր անցել, բայց լսել էր այս ամբողջ խոսակցությունը,– քո կասկածները հիմք չունեն, Կասսի։ Դա ուղղակի զրպարտություն է։ Եվ ես կարող եմ ապացուցել այդ։ Նայիր այստեղ։

– Տեսնենք ինչ է գրված այստեղ,– ասաց պատանին մոտ քշելով ձին և բարձր ձայնով կարդաց․– «Նոճին երևում»։

– Ո՞ւր է,– հարցրեց Պոյնդեքստերը։

– Այստեղ նկարված է մի ձեռք,– պատասխանեց Հենրին։– Տարա-կույս չկա, որ մեկնած մատը նոճին է ցույց տալիս։

– Այնտեղ ոչինչ չկա,– վստահ տոնով ասաց Կոլհաունը։– Ես համոզված եմ, որ սա միայն այն թափառաշրջիկի մի նոր խորամանկությունն է։

– Դու սխալվում ես,– միջամտեց այն ձայնը, որն այդպես հաճախ էր հակաճառում Կասսիին։– Հեռադիտակով նայիր։ Եթե քո հիանալի տեսողությունը քեզ չի դավաճանել, ապա հորիզոնում կտեսնես մի բան, որ շատ նման է ծառի։ Երևի հենց այդ է նոճին։ Չէ՞ որ ես Լուիզիանայի ճահճուտներում երբեք նոճի չեմ տեսել։

– Ճշմարիտ է,– ասաց նա,– նոճին երևում է։ Պարզ է, որ երիտասարդն ազնիվ մարդ է, և դու, Կաշ, իզուր ես զրպարտում նրան։ Ես չէի էլ հավա-տում, թե նա կարող է մեզ հետ այդպիսի չար խաղ խաղալ․․․ Դե՛հ, միստր Սանսոմ, հրաման տվեք գումակին, հարկավոր է առաջ շարժվել։

– Հապա մի տուր ինձ տեսնեմ այդ այցետոմսը, Հենրի,– կամացուկ ասաց Լուիզան։– Ես ուզում եմ տեսնել այն սլաքը, որ օգնեց մեզ։ Թուղթը վերցնենք մեզ մոտ․ քանի որ ուղղությունն արդեն գիտենք, կակտուսի վրա թողնելը միտք չունի։

– Մորիս Ջերալդ,– շշնջաց կրեոլուհին թղթի հակառակ երեսին տեսնելով անունը։– Մորիս Ջերա՜լդ,– կրկնեց նա հուզված՝ թուղթը պահելով ծոցում։– Ով էլ որ լինես, որտեղից էլ եկած լինես, ուր էլ գնաս և ինչ էլ որ դառնաս, այսօրվանից մեր բախտն ընդհանուր է։ Ես այդ զգում եմ, ես այդ գիտեմ այնպես պարզ, ինչպես երկինքն եմ տեսնում իմ գլխավերևը։ O՜, ի՜նչ ահավոր երկինք է։ Չլինի՞ իմ անհայտ բախտն էլ այսպիսին է լինելու։

– Նայիր, հայրիկ, նայիր։ Մի՞թե չես տեսնում։

– Որտե՞ղ, Հենրի, որտե՞ղ։

– Այնտեղ, ֆուրգոնների հետևը․․․ Հիմա տեսնո՞ւմ ես։

– Այո, ինչ-որ բաներ տեսնում եմ, միայն չեմ հասկանում, թե ինչ բան են։ Կարծես նման են․․․– Պոյնդեքստերը մի րոպե վարանմունքի մեջ կանգ առավ։– Ճշմարիտ՝ չեմ հասկանում, թե ինչ բան են դրանք․․․

– Ջրային պտուտահողմեր են,– վրա բերեց Կոլհաունը, որն այդ տարօրինակ երևույթը տեսնելով միացել էր ծածկակառքի մոտ հավաքված խմբին։– Բայց դա լինել չի կարող, մենք ծովից շատ հեռու ենք։ Ես երբեք չեմ լսել, որ տափաստանում ջրասյուներ երևան։

– Ինչ էլ լինեն, նրանք շարժվում են,– ասաց Հենրին։– Նայեցեք, մոտենում են իրար ու նորից հեռանում։ Եթե այդ շարժումը չլիներ, կարելի էր կարծել, թե դրանք սև մարմարից շինված հսկա սյուներ են։

– Հսկաներ են կամ սատանաներ,– ծիծաղելով ասաց Կոլհաունը։– Հեքիաթային հրեշներ են, որոնց խելքին փչել է զբոսնել այս ահասարսուռ պրերիայում։

– Առա՜ջ,– գոչեց անծանոթը հենց որ մոտեցավ քարավանին։– Առա՜ջ, առա՜ջ։ Որքան կարելի է՝ արագ․․․

– Այս ի՞նչ բան է,– շփոթված հարցրեց սարսափահար ագարակա-տերը։– Մեզ վտա՞նգ է սպառնում։

– Այո, ես այս բանը չէի սպասում, երբ հեռացա ձեզնից։ Միայն գետը հասնելուց հետո տեսա ահավոր նշանները․․․

– Բայց ի՞նչ նշաններ, սըր։

– Նորդի<ref>Նորդ – հյուսիսային մրրկաբեր քամի։</ref>։

– Դուք փոթորի՞կն եք այդպես անվանում։

– Այո՛։

– Ես երբեք չեմ լսել, թե նորդը կարող է վտանգավոր լինել,– խոսեց Կոլհաունը։– Գուցե թե միայն ծովի վրա, նավերի համար վտանգավոր կլինի։ Ես, իհարկե, գիտեմ, որ նա իր հետ ծակող ցուրտ է բերում, բայց․․․

– Միայն ցուրտ չէ, սըր․․․ Նա ուրիշ ավելի վատ բան կբերի, եթե դուք չշտապեք թաքնվել նրանից․․․ Միստր Պոյնդեքստեր,– անհամբեր ու հա-մառ դարձավ նա ագարակատիրոջը,– դուք և ձեր բոլոր մարդիկ վտանգի մեջ եք։ Նորդը միշտ չի սոսկալի լինում, բայց սա․․․ Նայեցեք այն կողմը։ Տեսնո՞ւմ եք այն սև սյուները։

– Մենք նայում ենք և չենք կարողանում հասկանալ, թե ինչ բաներ են դրանք․․․

– Դրանք փոթորկի կարապետներն են․ և ինքնին վտանգավոր չեն։ Բայց նայեցեք այն կողմը․․․ Տեսնո՞ւմ եք այն սև ամպը, որ պատել է երկինքը․․․ Ա՛յ թե ինչից պետք է վախենաք դուք։ Ես չեմ ուզում վախեցնել ձեզ, բայց պետք է ասեմ, որ այդ ամպը մահ է բերում։ Նա այս կողմն է շարժ-վում։ Փրկությունը միայն արագությունից է կախված։ Շտապեցեք, թե չէ ուշ կլինի։ Մի տասը րոպեում նրանք կհասնեն ձեզ, և այն ժամանակ․․․ Շո՛ւտ արեք, սը՛ր, աղաչում եմ։ Հրամայեցեք ձեր ծառաներին՝ որքան կարելի է արագ քշել։ Երկինքն ինքն ստիպում է ձեզ շտապել։

– Վտանգը դեռ չի՞ անցել։

– Դժբախտաբար մխիթարական բան ասել չեմ կարող։ Ես հույս ունեի, թե քամին իր ուղղությունը կփոխի։

– Քամի՞ն։ Ես ոչ մի քամի չեմ նկատում։

– Այստեղ։ Բայց, ահա, այնտեղ զարհուրելի մրրիկ է, որ մոտենում է մեզ․․․ Աստվա՜ծ իմ, նա մոտենում է աներևակայելի արագությամբ։ Կասկածում եմ, թե մենք կհասցնենք կտրել-անցնել այս խանձված պրերիան։

– Ի՞նչ անենք ուրեմն,– սոսկումով գոչեց ագարակատերը։

– Չի՞ կարելի արդյոք ձեր ջորիներին ստիպել, որ ավելի արագ վազեն։

– Ո՛չ, առանց այն էլ նրանք ուժասպառ են լինում։

– Այդ դեպքում վախենում եմ, որ մրրիկը կհասնի մեզ․․․

– Այո, արդեն ուշ է,– գոչեց նա ընդհատելով իր դիտումները։– Նրանք մեզանից արագ են շարժվում, շատ ավելի արագ․․․ Նրանցից խույս տալու հույս չկա։

– Տե՜ր իմ Աստված։ Սըր, մի՞թե վտանգն այդքան մեծ է։ Մի՞թե ոչինչ չենք կարող անել նրանից խույս տալու համար,– հարցրեց ագարակատերը։

– Մի՞թե ոչ մի հույս չկա,– նորից հարցրեց ագարակատերը։

– Ո՛չ, կա՛,– ուրախ պատասխանեց ձիավորը․ կարծես ինչ-որ լուսավոր միտք էր ծագել նրա գլխում։– Հույս կա։ Ես այդ առաջ չէի մտածել։ Փոթորկից խուսափել չենք կարող, բայց վտանգից փրկվել կարող ենք։ Արագ, միստր Պոյնդեքստեր։ Կարգադրեցեք ձեր մարդկանց՝ ձիերի ու ջորիների գլուխները փաթաթել, հակառակ դեպքում անասունները կկուրանան ու կկատաղեն։ Վերմակներ, գլխաշորեր՝ ամեն ինչով կարելի է։ Երբ այդ ամենը կարվի, թող մարդիկ ֆուրգոնները մտնեն։ Միայն հարկավոր է, որ վարագույրները բոլոր կողմերից պինդ ծածկված լինեն։ Մնացածի մասին ես ինքս կհոգամ։

– Օրիորդ,– քաղաքավարությամբ ասաց ձիավորը ծածկակառքին մոտենալով,– դուք պետք է իջեցնեք բոլոր վարագույրները, ձեր կառապանը պետք է կառքի մեջ մտնի։ Դուք նույնպես, պարոննե՛ր,– ասաց նա, դառնալով Հենրիին ու Կոլհաունին և հենց նոր մոտեցած Պոյնդեքստերին։ Բոլորիդ տեղ կլինի։ Միայն թե շուտ, աղաչում եմ ձեզ։ Ժամանակ մի՛ կորոնեք։ Մի քանի րոպեից հետո փոթորիկը կճայթի մեր գլխին։

– Իսկ դո՞ւք, սըր,– անկեղծ հոգացողությամբ հարցրեց ագարակատերը այն մարդուն, որն այնքան բան էր անում իրենց վերահաս աղետից փրկելու համար։– Դուք ի՞նչ պիտի անեք։

– Իմ մասին մի՛ անհանգստացեք․ ես գիտեմ, թե ինչ է գալիս։ Առաջին անգամը չեմ տեսնում․․․ թաքնվեցեք, թաքնվեցեք, աղաչում եմ ձեզ։ Ոչ մի վայրկյան չի կարելի կորցնել։ Լսո՞ւմ եք ոռնոցը։ Շուտ արեք, քանի դեռ փոշու ամպը վրա չի տվել։

– Դե թաքնվեցե՛ք, սը՛ր, աղաչում եմ։ Հակառակ դեպքում տասն րոպեից հետո դուք այլևս կենդանի չեք լինի։

Ճանապարհորդները տեսել էին միայն փոթորկի սկիզբը։ Վրա հասնող պտուտահողմերից մեկը մի ֆուրգոնի զարկվելով ասես փշուր-փշուր եղավ և օդը լցրեց սև փոշիով, ասես երկնքից վառոդի անձրև էր տեղում։ Բայց դա միայն սկիզբն էր։ Հետո, ասես դոմնայի հնոցից տաք օդ փչեց։ Դրանից հետո սուլոցով ու ոռնոցով փչեց մի ուժեղ քամի, սառցային ցրտություն բերելով իր հետ։ Նրա ոռնոցն այնպես խլացուցիչ էր, որ թվում էր, թե Էոլի<ref>Էոլ – հունական դիցաբանության մեջ քամու աստվածը։</ref> բոլոր փողերը Բուր Արքայի հանդես գալն են ազդարարում։

– Հիմա կարող եք դուրս գալ,– ասաց նա՝ իր մետաքսյա շարֆը ետ գցելով երեսից։– Փոթորիկը չի դադարել, էլի կշարունակվի մի երեք օր, մինչև ձեր ճանապարհորդության վերջը, բայց այլևս վախենալու բան չկա։ Քամին ամբողջ մոխիրը քշել տարել է, և դուք հազիվ թե Ռիո-Գրանդեի այս կողմում հասնեք նրան։

– Սը՛ր,– խոսեց ագարակատերը՝ ցած իջնելով ծածկակառքի աստիճաններով,– մենք ձեզ ենք պարտական․․․

– ․․․մեր կյանքը,– վրա բերեց Հենրին՝ շարունակելով հոր խոսքը։– Հույս ունեմ, սըր, որ դուք պատիվ կանեք մեզ ասելու ձեր անունը։

– Մորիս Ջերալդ,– պատասխանեց անծանոթը։– Թեև ամրոցում ինձ սովորաբար կոչում են Մորիս մուստանգեր<ref>Մուստանգեր – վայրի ձիերի՝ մուստանգների որսորդ։</ref>։

– Մուստանգե՜ր,– արհամարհանքով մրթմրթաց Կոլհաունը, բայց այնպես ցածր, որ նրան լսել կարող էր միայն Լուիզան։

«Եղած-չեղածը՝ մուստանգեր»,– հիասթափված մտածեց արիստոկրատ Պոյնդեքստերը։

– Այժմ այլևս ես ձեզ հարկավոր չեմ։ Դուք առանց ինձ և առանց իմ լասսոյի էլ ճանապարհը կգտնեք,– ասաց վայրի ձիերի որսորդը։– Նոճին երևում է, գնացեք ուղիղ այն կողմը։ Երբ անցնեք, դուք կտեսնեք ամրոցի վրա ծածանվող դրոշակը։ Դեռ մութը չընկած դուք ձեր ճամփորդությունը կվերջացնեք։ Իսկ ես շտապում եմ և ստիպված եմ հրաժեշտ տալ ձեզ։

– Մորիս մուտանգեր, դու նվաճեցիր կրեոլուհու սիրտը։ Աստվա՜ծ իմ, Աստվա՜ծ իմ։ Նա շատ նման է Լյուցիֆերին<ref>Լյուցիֆեր – ըստ քրիստոնեական առասպելաբանության՝ Աստծու դեմ ըմբոստացած հրեշտակապետը, որ տապալվելով ընկել է դժոխք։</ref>, կարո՞ղ եմ ես արհամարհել նրան։

Այնտեղ, ուր Ռիո դը Նուեսեսը<ref>Ռիո դը Նուեսես – իսպաներեն՝ «Ընկույզի գետ»։</ref> իր ջրերն է հավաքում հարյուրավոր վտակներից ու առվակներից, որոնք քարտեզի վրա մի մեծ ծառի ճյուղերի են նման, զարմանալի գեղատեսիլ վայրեր են փռված։ Դա բլրաշատ պրերիան է, որտեղ ցրված են կաղնի և ընկույզի անտառներ, որոնք մերթ այստեղ, մերթ այնտեղ միանալով կազմում են խոշոր կանաչ զանգվածներ։

Բայց քաղաքակիրթ մարդը դեռ չի հաստատվել այդ հեռավոր վայրերում, և առաջվա պես միայն կոմանչներ<ref>Կոմանչներ – ամերիկյան հնդկացիների ռազմական ցեղ։</ref> են թափառում անտառի խճճված շավիղներով, այն էլ միայն այն ժամանակ, երբ ձի հեծած նրանք գնում են հարձակվելու Ստորին Նուեսեսի կամ Լեոնայի բնակչության վրա։ Զարմանալի չէ, որ վայրի կենդանիներն այս վայրերն են իրենց ապաստան ընտրել։

Չքնաղագեղ թիթեռները մերթ թևերը լայն փռած ճախրում են օդում, մերթ հանգստանում ծաղկի վրա՝ նրան միաձուլվելով և նմանվելով նրա պսակաթերթերին։ Թավշանման վիթխարի մեղուները բզզում են ծաղկած թփերի մեջ, նեկտարին տիրելու իրենց իրավունքը պաշտպանելով կոլիբրիներից<ref>Կոլիբրի – ամենափոքրիկ թռչուն։</ref>, որոնց համարյա չեն զիջում իրենց մեծությամբ։

Գետերի անտառապատ ափերին թափառում են բծավոր օցելոտ<ref>Օցելոտ – մեքսիկական վայրի կատու։</ref>, պումա<ref>Պումա – ամերիկյան վայրի կատվի մի տեսակ։</ref>  նրանց հզոր ցեղակից հովազը։ Այստեղով է անցնում նրանց տարածման հյուսիսային սահմանը։

– Հը՛, Թարա՛, իմ թանկագին,– գոչեց պլիսե բաճկոնավոր մարդը,– կուզեի՞ր հիմա վերադառնալ Բալլիբալ։ Երևի կուզենայիր վազվզել ամրոցի բակի մաքուր սալերի վրա։ Եվ լավ էլ կկերակրվեիր այնտեղ։ Թե չէ, տես, կաշիդ ու ոսկորդ է մնացել, հիմա քո բոլոր կողերը կարելի է հաշվել։ Է՛հ, բարեկամս, ես ինքս էլ կուզեի այնտեղ գնալ։ Բայց ով գիտե, մեր երիտասարդ տերը երբ կվերադառնա ու մեզ կտանի իր հետ։ Լա՛վ, ոչինչ, Թարա։ Նա շուտով գնալու է ավան, իմ խելոք շուն։ Նա խոստացել է ինձ ու քեզ էլ տանել, ուրեմն, գոնե սրանով մխիթարվենք։ Գրողը տանի, արդեն երեք ամսից ավելի է, ինչ ես ամրոցում չեմ եղել։  Գուցե թե այնտեղ վերջերս եկած իռլանդացի զինվորների մեջ ես իմ որևէ հին ծանոթին կհանդիպեմ։ Օ՜, այն ժամանակ արդեն առանց կոնծելու գործը գլուխ չի գա։ Ճիշտ չե՞մ ասում, Թարա՛։

– Ասենք՝ հիմա էլ վատ չէր լինի կոկորդս թրջել,– շարունակեց իռլանդացին, մի ագահ հայացք գցելով շշի կողմը։– Միայն թե շիշը համարյա դատարկ է, և մեր երիտասարդ տերը կարող է գլխի ընկնել։ Մեկ էլ, ախր ազնիվ բան չէ առանց հարցնելու խմելը։ Ճիշտ չե՞մ ասում, Թարա։

– Դե դու քիչ առաջ էլ ասացիր «հա»։ Հիմա էլ նո՞ւյնն ես ասում, Թարա, հը՞։

– Էլի՞ «հա» ես ասում։ Այդպես էլ կա։ Այս անբան անասունն ինձ ասում է՝ խմիր։ Դե՛, մի՛ հրապուրիր ինձ, քարթու գող։ Չէ՛, չէ՛, ոչ մի կաթիլ չեմ խմի։ Ես միայն շշի խցանը կհանեմ ու մի քիչ հոտ կքաշեմ։ Երևի տերս չի իմանա, իսկ եթե իմանա էլ, չի բարկանա։ Միայն հոտ քաշելն ի՞նչ է որ։

– Է՛հ, գրողը տանի,– գոչեց նա, մի անգամ էլ աչքի տակով դռանը նայելով։– Ո՞վ կարող է դիմանալ այս սքանչելի վիսկիի հոտին։ Ինչ ուզում է թող լինի։ Ես միայն մի կաթիլ, միայն լեզվիս ծերը կթրջեմ։

– Ա՜խ դո՛ւ, Թարա, պառավ խորամանկ։ Այդ դու գայթակղեցիր ինձ։ Դե լավ, ոչինչ, մեր տերը չի իմանա։ Բացի դրանից, նա շուտով գնալու է ամրոց և այնտեղ կարող է նոր պաշար վերցնել։

– Եվ ինչո՞ւ է ավանն այդպես քաշում մեր մաստեր Մորիսին։ Ասում էր, որ այնտեղ կգնա, հենց որ խատուտիկ մուստանգը բռնի։ Բայց ինչո՞ւ է հանկարծ այդպես հարկավոր եղել նրան այդ ձին։ Կարծում եմ, որ սա հասարակ բան չի։ Արդեն երեք անգամ փորձել է բռնել, բայց չի կարողացել պարանը գցել այն վայրի անասունի վիզը։ Այնինչ ինքը իր աշխետի վրա էր, իսկ նա ի՜նչ ձի է։ Նա ասում է, որ կտոր-կտոր էլ լինի՝ պիտի բռնի նրան, Աստված վկա։ Երանի շուտ բռնի, թե չէ՝ մեկ էլ տեսար ես ու դու մնացինք այստեղ մինչև ահեղ դատաստանի օրը․․․

– Ֆելի՜մ,– մի ձայն հնչեց դրսից։– Ֆելի՜մ։

– Ահա և մեր տերը,– մրմնջաց Ֆելիմը՝ տեղից վեր թռչելով և շան ետևից վազելով դեպի դուռը։

– Հի՛պ-հի՛պ, ուռա՜,– գերի բռնված ձիուն տեսնելուն պես գոչեց Ֆելի-մը՝ վեր նետելով իր գլխարկը։– Փառք սուրբ կույսին և սուրբ Պատրիկին<ref>Սուրբ Պատրիկը համարվում էր Իռլանդիայի հովանավորը։</ref>, միստր Մորիսը, վերջապես, բռնել է խատուտիկ զամբիկը։ Այ թե ձի է հա։ Զարմանալի չէ, որ դուք այնպես եռանդով սրա ետևից եք ընկել։ Աստված վկա։ Մեր Բալլինոսլոյի շուկայում սրան ինչ գին ասես կտան, թեպետ էլի կարելի է ասել, թե մեր ձեռքից խլեցին։ Ա՛յ թե ձի է հա․․․ հիմա ո՞ւր տանենք սրան։ Արգելափակո՞ց, մյուսների մո՞տ։

– Չէ՛, այնտեղ մյուս մուստանգները կարող են քացի տալ սրան։ Ավելի լավ է ծածկի տակ կապենք։ Կաստրոն, որպես հյուրասեր տանտեր, իր տեղը կզիջի սրան, իսկ ինքը գիշերը բաց երկնքի տակ կմնա։ Դու երբևիցե տեսած կա՞ս այսպիսի գեղեցկուհի, Ֆելիմ․․․ այսինքն, ուզում էի ասել այսպիսի գեղեցիկ ձի։

– Երբե՛ք, միստր Մորիս, օրումս տեսած չկամ։ Մինչդեռ ես ցեղական ձիեր շատ եմ տեսել Բալլիբալահում։ Ի՜նչ հիանալի բան է, մարդ ուղղակի ուտել է ուզում։ Բայց տես, որ ինքը չուտի որևէ մեկի գլուխը։ Դուք դեռ սրան բոլորովին չե՞ք հեծել։

– Ո՛չ, Ֆելիմ, ես սրանով կզբաղվեմ, երբ ավելի շատ ժամանակ կունենամ։ Դա պետք է անել, ինչպես հարկն է։ Ախր ափսոս է փչացնել այնպիսի գեղեցկությունը։ Ես սրան վարժեցնել կսկսեմ այն ժամանակ, երբ կտանեմ ավան։

– Իսկ ե՞րբ եք մտադիր այնտեղ գնալ։

– Վաղը։ Մենք պետք է դուրս գանք արշալույսին, որպեսզի իրիկնա-պահին ամրոց հասնենք։

– Ա՜յ, դա լավ է։ Ես ոչ թե ինձ, այլ ձեզ համար եմ ուրախանում, մաստեր Մորիս։ Հայտնի՞ է ձեզ, որ մեր վիսկին արդեն վերջանում է։ Դա հասկանալի է նրանից, թե ինչպես է շշի մեջ բլթբլթում։ Ամրոցի այդ խարդախ սրիկաները շատ լավ խաբել գիտեն․ նրանք համ ջուր են խառնում վիսկիին, համ էլ պակաս են չափում։ Մի գալոն<ref>Գալոն – հեղուկների չափ Անգլիայում, հավասար է լիտրի (ծ․թ․)։</ref> անգլիական վիսկին մենք երկու-երեք անգամ ավելի երկար ժամանակ կխմենք, քան այս ամերիկյան «զիբիլը», ինչպես հենց իրենք՝ յանկիներն են կոչում։

– Վիսկիի մասին մի անհանգստանա, Ֆելիմ։ Կարծում եմ այնքան կլինի, որ և՛ այսօր կբավականացնի, և՛ վաղվա ճամփորդության համար կարող ենք մեր տափաշշերը լցնել։ Մի վհատվիր, սիրելիս։ Նախ գնանք մեր այս խատուտիկին տեղավորենք, իսկ հետո ժամանակ կունենանք խոսելու խմիչքի մասին, որը, ես գիտեմ, դու աշխարհում ամեն բանից ավելի ես սիրում, եթե չհաշվենք քո անձը։

– Եվ մեկ էլ ձեզ, մաստեր Մորիս,– ավելացրեց Ֆելիմը ծիծաղելով։

– Ի՞նչ է պատահել ձեզ, մաստեր Մորիս։ Ասացեք ինձ, ի սեր Աստծու։

– Ոչինչ, Ֆելիմ, ոչինչ չի պատահել։ Դու ինչո՞ւ ես այդպիսի հարց տալիս։

– Ինչպե՞ս հարց չտամ։ Ախր դուք վերջին անգամ ավանից վերադառնալուց հետո ոչ մի րոպե աչք չեք փակել։ Ինչ-որ մի բան ձեր քունը կտրել է։ Գուցե որևէ մեքսիկացի աղջի՞կ է։ Բայց ո՛չ։ Ես դրան չեմ հավատա, Ջերալդների հնամենի տոհմի շառավիղին դա չի սազի։

– Անմիտ բաներ ես ասում, սիրելիս։ Միշտ էլ քո աչքին ինչ-որ բաներ են երևում։ Ավելի լավ է մի բան տուր ուտելու։ Մի՛ մոռացիր, որ ես առավոտվանից ոչինչ չեմ կերել։ Ի՞նչ ունես ուտելու։

– Ճիշտը որ ասեմ՝ այնքան էլ շատ բան չկա։ Չէ՞ որ այս օրերին, երբ դուք գնացել էիք այդ մուստանգը բռնելու, ոչինչ չի ավելացել։ Ունենք մի քիչ եղջերուի միս ու մեկ էլ եգիպտացորենի հաց։ Եթե ուզում եք, ես իսկույն միսը կտաքացնեմ։

– Լավ, ես կարող եմ սպասել։

– Իսկ ավելի հեշտ չէ՞ր լինի սպասելը, եթե նախ ձեր կոկորդը թրջեիք։

– Համաձայն եմ, տուր։  

– Մաքո՞ւր, թե՞ ջրախառն։

– Մի բաժակ գրոգ<ref>Գրոգ – ջրախառն ռոմից կամ օղուց շաքարով պատրաստած խմիչք (ծ․թ․ )։</ref>։ Միայն թե ջուրը սառը լինի, գետակից բեր։

– Ծերունի Զեբ Ստումպն է,– ասաց Ֆելիմը դուրս նայելով և գնաց նախ՝ հյուրին ողջունելու և ապա՝ տիրոջ հանձնարարությունը կատարելու։

– Ողջո՛ւյն,– լակոնական ոճով բարևեց Զեբը մուստանգերին՝ իր հաղթ մարմնով ծածկելով խրճիթի դուռը։

– Բարև ձեզ, միստր Ստումպ,– պատասխանեց տանտերը՝ վեր կե-նալով և ընդառաջ գնալով հյուրին։– Ներս մտեք և նստեցեք։

– Ա՛յ անիծվեն այս աթոռները,– մրթմրթաց նա՝ դժգոհ լինելով իր անհարմար դիրքից․– Ափսոս չէ՞ ծառի կոճղը, գոնե նստելիս զգում ես, որ տակիդ չի կոտրվի։

– Նստեցեք, ահա, այստեղ,– ասաց տանտերը՝ մատնացույց անելով խրճիթի անկյունում դրված կաշեպատ սնդուկը։– Սա ավելի դիմացկուն կլինի։

– Էլի ոտքո՞վ եք եկել, միստր Ստումպ, ինչպես միշտ։

– Ոչ, իմ պառավ ձին հետս է, կապել եմ ծառից։ Ես որսի չէի գնացել։

– Կարծեմ դուք երբեք ձիով որսի չեք գնում, չէ՞։

– Ի՞նչ է, ես հիմա՞ր եմ։ Ձիով որսի գնացողը կատարյալ հիմար է։

– Բայց չէ՞ որ Տեխասում բոլորը ձիով են գնում։

– Բոլորն են գնում թե չէ, միևնույն է, դա հիմար սովորություն է, ծույլ հիմարների սովորություն։ Ոտքով որ գնամ, ես մի օրում ավելի շատ որս կխփեմ, քան մի շաբաթում ձիով շրջելիս։ Իհարկե, մուստանգի որսորդին ձին անհրաժեշտ է, ձեր որսն ուրիշ է։ Բայց եթե որսում ես արջ կամ եղջերու կամ վայրի հնդկահավ, ապա քո ձին միայն կխրտնեցնի որսը։ Իմ պառավ զամբիկը ես պահում եմ միայն որսը փոխադրելու համար։  

– Ասում եք ձեր ձին այստե՞ղ է։ Ֆելիմը նրան ծածկի տակ կտանի։ Դուք հո գիշերն այստեղ եք մնալու։

– Այդ մտքով էլ եկել եմ։ Իմ ձիու մասին մի՛ անհանգստացեք, նա լավ է կապված։ Հետո բաց կթողնեմ, որ գնա արածի։

– Չէի՞ք ուզենա մի բան ուտել, Ֆելիմը հենց հիմա ընթրիք է պատրաստում։ Բայց ափսոս, որ բացի եղջերուի մսից, ուրիշ լավ բանով ձեզ հյուրասիրել չեմ կարող։

– Եղջերուի մսից լավ ի՞նչ կարող է լինել։ Գուցե թե միայն արջի միսը։ Միայն թե այդ միսը պետք է կրակի վրա լավ խորովել։ Ես ինքս էլ կօգնեմ։ Միստր Ֆելիմ, եթե ձեզ համար նեղություն չէ, գնացեք, խնդրում եմ, և բերեք իմ ձիու թամբից կախված հնդկահավը։ Ես այն ճանապարհին եմ սպանել։

– Ա՜յ հիանալի բան,– գոչեց մուստանգերը։– Թե չէ՝ մեր պաշարները վերջանալու վրա են։ Վերջին երեք օրվա ընթացքում ես մի սքանչելի մուստանգի ետևից էի ընկել և հետս հրացան չէի վերցրել։ Ֆելիմն ու ես, մեզ հետ էլ Թարան, այդ օրերին քաղցած ենք մնացել։

– Իսկ ի՞նչ մուստանգ է դա,– հետաքրքրվեց որսորդը՝ ասես ուշադ-րություն չդարձնելով մուստանգերի վերջին խոսքերի վրա։

– Մուգ շոկոլադի գույնի զամբիկ է՝ սպիտակ բծերով։ Սքանչելի ձի է։

– Գրո՛ղը տանի, տղա՛։ Այդ հո հենց այն է, ինչի համար ես այստեղ եմ եկել։

– Ինչպե՞ս թե։

– Ես տեսել եմ այդ մուստանգը։ Ասում եք զամբի՞կ է։ Ես այդ չգիտեի, որովհետև նա երբեք ինձ կես մղոնից ավելի մոտենալ չի թողել։ Ես նրան մի քանի անգամ եմ տեսել պրերիայում և մտածել եմ, որ արժե նրան բռնել։ Եվ ահա թե ինչու։ Վերջին անգամ մեր հանդիպումից հետո ես եղա Լեոնայում։ Այնտեղ է եկել մի մարդ, որին ես ճանաչում էի դեռ Միսսիսիպիում։ Դա մի հարուստ ագարակատեր է։ Նա շատ փարթամ կյանք էր վարում։ Շատ անգամ եմ ես եղջերու և հնդկահավ տարել նրա խոհանոցի համար։ Նրա ազգանունն է Պոյնդեքստեր։

– Պոյնդեքստե՞ր։

– Այո, նրան բոլորն են ճանաչում Միսսիսիպիի ափերին, սկսած Օռլեանից մինչև Սենտ Լուիս։ Նա հարուստ մարդ էր, և կարծում եմ, հիմա էլ աղքատ չէ, որովհետև հետը հարյուրի չափ նեգր է բերել։ Բացի դրանից, նրա հետ եկել է իր քրոջ որդին, անունը՝ Կոլհաունը, որը շատ փող ունի և ինչ պիտի անի նա այդ փողը, եթե ոչ պարտք տա իր քեռուն։ Եվ կտա, թեև, իհարկե, ո՛չ առանց հետին մտքի։ Տղան խելքը գլխին տղա է։ Իսկ հիմա, բարեկամս, ասեմ, թե ես ինչու եմ եկել ձեզ մոտ։ Այդ ագարակատերը մի աղջիկ ունի, որը ձիու սիրահար է։ Լուիզիանայում նա ամենակատաղի ձիերն էլ սանձահարում էր։ Մի անգամ այդ աղջիկը լսել է, թե ես ինչեր եմ պատմում խատուտիկ մուստանգի մասին։ Եվ այդ օրվանից հորը հանգիստ չէր տալիս, մինչև որ ծերունին խոստացավ փող չխնայել նրան, ով կբռնի այդ ձին։ Նա ասաց, որ երկու հարյուր դոլար կվճարի։ Իհարկե, այստեղի մուստանգերները, հենց որ այս լուրն առնեն, իսկույն այդ մուստանգի ետևից կընկնեն։ Դրա համար էլ, առանց որևէ մեկին մի խոսք ասելու, իմ պառավ զամբիկը նստեցի ու շտապեցի ձեզ մոտ։ Բռնեցեք խատուտիկին, և երկու հարյուր դոլարը ձեր գրպանում կլինի։ Զեբ Ստումպը երաշխավորում է այս։

– Ինձ հետ մի րոպե դուրս չե՞ք գա, միստր Ստումպ,– ասաց երիտասարդ իռլանդացին՝ տեղից վեր կենալով և դեպի դուռն ուղղվելով։

– Նմա՞ն է այս ձին այն մուստանգին, որի մասին դուք խոսում էիք, միստր Ստումպ։

– Գրողի փայ դառնամ, եթե սա հենց նույն մուստանգը չէ։ Արդեն բռնված է։ Բախտդ բերել է, տղա՛, երկու հարյուր դոլարը ոնց որ երկնքից ընկ-նի։ Եվ նզովված լինեմ ես, եթե այդ գումարից թեկուզ մեկ ցենտ պակաս արժե այս ձին։ Ի՜նչ գեղեցկություն։ Ա՜յ թե կուրախանա միսս Պոյնդեքստերը։

– Պառկեցեք իմ մահճակալին,– սիրալիր առաջարկեց նրան տանտերը։– Ես ձիու մորթին կփռեմ գետնին ու կպառկեմ։

– Չէ, պատասխանեց հյուրը,– ձեր այս դարակներից ոչ մեկի վրա Զեբ Սաումպը քնել չի կարող։ Գետնին քնելը և՛ ավելի լավ է, և այնտեղից ցած ընկնելու վտանգ չկա։

– Եթե ձեզ այդպես է դուր գալիս, պառկեցեք հատակին։ Ահա այստեղ ամենից լավ կլինի, ես ձեզ համար մորթի կփռեմ։

– Իզուր ժամանակ մի՛ կորցրեք, երիտասարդ։ Ես սովոր չեմ հատակին քնելու։ Իմ անկողինը պրերիայի կանաչ խոտն է։

– Մի՞թե դուք ուզում եք բաց երկնքի տակ քնել,– զարմանքով գոչեց մուստանգերը, տեսնելով, որ հյուրը իր վերմակն ուսը գցելով ուղղվեց դեպի դուռը։

– Այո՛, և ուրիշ ոչ մի մտադրություն չունեմ։

– Բայց, լսեցեք, ախր ցուրտ գիշեր է, դուք կմրսեք։

– Դատարկ բան է։ Թող մի քիչ էլ մրսեմ։ Այդ ավելի լավ է, քան տանիքի տակ առանց օդի խեղդվելը։

– Կատա՞կ եք անում, միստր Սաումպ։

– Երիտասարդ,– հանդիսավոր վրա բերեց որսորդը,– Զեբ Ստումպը վերջին վեց տարվա ընթացքում դեռ ոչ մի անգամ տանիքի տակ չի քնել։ Կար ժամանակ, որ ես էլ տան նման մի բան ունեի․ դա մի մեծ ծառի փչակ էր։ Այդ Միսսիսիպիի ափին էր, երբ իմ պառավը դեռ ողջ էր, և ես այդ կացարանը նրա համար էի պահում։ Պառավիս մահից հետի ես տեղափոխվեցի նախ Լուիզիանա, հետո էլ այստեղ։ Այդ ժամանակից, գիշեր թե ցերեկ, իմ միակ տանիքը եղել է Տեխասի կապուտակ երկինքը։

– Եթե դուք գերադասում եք դուրսը քնել․․․

– Այո, գերադասում եմ,– կարճ պատասխանեց որսորդը և, դուրս գնալով, ուղղվեց դեպի մարգագետինը, որ փռված էր խրճիթի ու գետակի միջև։

Նա ոչ միայն հին վերմակն էր վերցրել, այլև թևին էր գցել ձիու մազից հյուս վեց-յոթ յարդ<ref>Յարդ – անգլիական երկարության չափ, հավասար է 0,9 մետրի։</ref> երկարությամբ մի պարան, որով սովորաբար ձին կապում են արոտավայրում, բայց այս դեպքում պարանն ուրիշ նպատակի համար էր։

– Սո՜ւրբ Պատրիկ,– շշնջաց Ֆելիմը,– այս ի՞նչ է նշանակում։ Ծերունին ինչո՞ւ իրեն շրջապատեց պարանով։

– Ա՛յ անիծվես դու, իռլանդական է՛շ,– գոչեց Ստումպը ակներև դժգոհությամբ։– Ես էլ կարծեցի, թե արդեն լուսացել է։ Ասում ես ինչու եմ պարանը փռել իմ շո՞ւրջը։ Էլ ինչի՞ պիտի փռեմ, եթե ոչ ամեն տեսակ զեռունից ինձ պաշտպանելու համար։

– Ի՞նչ զեռուն, միստր Ստումպ։ Ուզում եք ասել օձերի՞ց։

– Դե իհարկե, օձերից, գրողը տանի քեզ։ Գնա քնի՛ր։

Չնայած հյուրի խիստ պատասխանին՝ Ֆելիմը շատ գոհ վերադարձավ խրճիթ։ «Եթե չհաշվենք հնդկացիներին, Տեխասում ամենավատը թունավոր օձերն են,– ինքն իրեն փնթփնթում էր նա։– Ինչ այստեղ եմ ընկել, ոչ մի գիշեր հանգիստ քնել չեմ կարողանում։ Մարդ մի գլուխ օձերի մասին է մտածում, կամ երազում օձեր է տեսնում։ Ափսոս, որ սուրբ Պատրիկը այն աշխարհը գնալուց առաջ չի այցելել այս երկիրը»<ref>Ըստ ավանդության սուրբ Պատրիկը Իռլանդիայում ոչնչացրել է բոլոր օձերը։</ref>։

– Վերջապես Ֆելիմ Օ’Նիլը կարող է հանգիստ քնել, որքան էլ շատ լինեն օձերն այս Տեխասում։

– Գրողը տանի այդ իռլանդացի հիմարին,– նետեց նա ատամների արանքից։– Քունս փախցրեց նզովյալը։ Պետք էր դուրս քաշել նրան ու գետի մեջ շպրտել, որ խրատ լինի։ Ձեռքերս քոր են գալիս, բայց ես այդ բանը չեմ անում միայն նրա տիրոջը հարգելով։ Երևի էլ մինչև առավոտ քնել չեմ կարող։

– Օ՜ձ,– շշնջաց Զեբը, երբ հայացքը կանգ առավ սողունի վրա։– Հետաքրքիր է՝ ինչ ցեղի օձ է գիշերով սողում այստեղ․․․ Թե ասեմ բոժոժավոր օձ է՝ շատ մեծ է։ Ասենք՝ այս կողմերում այդպիսի մեծության բոժոժավոր օձեր հանդիպում են։ Բայց սա շատ բաց գույնի է, և մարմինն էլ ավելի բարակ է, քան լինում է բոժոժավորինը։ Ո՛չ, սա բոժոժավոր օձ չէ․․․ Ա՜, հասկացա, դա ջրային օձ է, որ ձվեր է փնտրում։ Ա՛խ, դու, սատանա՛։ Հենց ուղիղ իմ կողմն է սողում․․․

– Խե՜ղճ արարած։ Թող գնա, ուր ուզում է։ Ճիշտ է, նա հնդկահավերի ձվեր է ուտում և այդպիսով պակասեցնում է հնդկահավերի թիվը, բայց ի՛նչ արած, դա նրա միակ ուտելիքն է, և ես չեմ կարող դրա համար բարկանալ նրա վրա։ Բայց, ա՛յ, այն անիծյալ հիմարի վրա խիստ բարկացած եմ։ Ա՛յ, նրան ես կուզեի մի լավ պատժել, բայց այնպես, որ իր տիրոջը չնեղացնեմ․․․ Հա՛։ Լավ մտածեցի։

– Դե՛հ, միստր Ֆելիմ,– գոչեց Զեբը,– հիմա արդեն պինդ կաց։ Եթե քեզ այնպես չվախեցնեմ, որ էլ մինչև առավոտ աչքդ խփել չկարողանաս, ուրեմն այնպիսի ապուշն եմ, որը բազեն հնդկահավից տարբերել չի կարող։ Դե հիմա սպասիր։

– Սողունը պարանի վրայով չի անցնի ու չի հեռանա, սա հաստատ բան է։ Պարզ է և այն, որ նա ելք գտնելու համար այս ու այն կողմ կսողա։ Եվ եթե մի կես ժամից հետո այդ հիմար իռլանդացու վրա չբարձրանա, ուրեմն Զեբ Ստումպն ինքն է հիմար․․․ Բայց սպասիր։ Այս ի՞նչ բան է, գրո-ղը տանի, չլինի՞ թե արդեն․․․

– Ի՞նչ պատահեց,– հարցրեց մուստանգերը մահճակալից վեր թռչելով և խարխափելով մոտենալով սարսափահար ծառային։– Ի՞նչ սատանա է մտել գլուխդ։ Թե՞ ուրվական ես տեսել։

– Օ՜, մաստեր Մորիս, ուրվականից էլ վատ բան։ Ինձ օձ է կծել։ Նա սողալով անցավ իմ ամբողջ մարմնի վրայով․․․ Օ՜, սուրբ Պատրիկ, ես թշվառ մեղապարտ եմ։ Երևի հենց հիմա կմեռնեմ․․․

– Օ՞ձ է կծել։ Ասա, որտե՞ղդ,– հարցրեց Մորիսը, շտապ մոմը վառելով։

– Խայթի ոչ մի հետք չեմ նկատում,– շարունակեց մուստանգերը, երբ արդեն ծառային շուռումուռ տալով ուշիուշով զննել էր նրա մարմինը։

– Նույնիսկ մի քերծվածք չկա,– հակիրճ ասաց Ստումպը։

– Չի՞ կծել, ասում եք։ Բայց նա սողալով անցավ իմ ամբողջ մարմնի վրայով։ Ես հիմա էլ զգում եմ նրա պաղությունը։

– Բայց արդյոք ճի՞շտ է, որ այստեղ օձ է եղել,– հարցրեց Մորիսը կասկածանքով։– Գուցե դու այդ ամենը երազո՞ւմ ես տեսել, Ֆելիմ։

– Ի՞նչ երազ, մաստեր Մորիս։ Իսկական օձ էր։ Գետնի տակն անցնեմ, թե սուտ եմ ասում։

– Գուցե և իսկապես օձ է եղել,– միջամտեց որսորդը։– Եկեք փնտրենք, գուցե գտնենք։ Բայց զարմանալի է՝ ձեր տան շուրջը ձիու մազից հյուսած պարան է քաշած։ Ինչպե՞ս կարող էր օձն անցնել նրա վրայով․․․ Ահա՛, ահա՛ նա։

– Բայց սա եղած-չեղածը լորտու է,– շարունակեց Ստումպը։– Սա աղավնուց էլ անվնաս է։ Սա քեզ խայթել չէր կարող, բայց միևնույն է, մենք սրա հաշիվը կմաքրենք։

– Դե, պրծանք, միստր Ֆելիմ,– ասաց Զեբը իր ծանր կրունկը դնելով սողունի գլխին։ Հիմա պառկիր ու հանգիստ քնիր մինչև առավոտ, այլևս օձերը քեզ չեն անհանգստացնի։

– Փրկեցե՜ք,– հանկարծ գոռաց իռլանդացին՝ արթնացնելով ոչ միայն խրճիթում քնած իր տիրոջը, այլև դուրսը քնած հյուրին։– Ո՜վ սուրբ կույս, անօգնական արդարի պաշտպան, փրկի՜ր ինձ, փրկի՜ր։

– Փրկե՞լ, ինչի՞ց փրկել,– հարցրեց Մորիս Ջերալդը՝ նորից վեր թռ-չելով իր մահճակալից և շտապ վառելով լույսը։– Ի՞նչ է պատահել։

– Մի ուրիշ օձ, ձերդ ողորմածություն։ Օ՜խ, ազնիվ խոսք, սա իժ էր, միստր Ստումպի սպանածից վատը։ Նա խայթել է իմ կուրծքը։ Նրա անցած տեղն այնպես է վառվում, ասես Բալլիբալահի դարբինն է ինձ դաղել շիկացած երկաթով։

– Այ գրո՛ղը տանի քեզ, տխմա՛ր,– գոռաց Զեբ Ստումպը, որ երևաց շեմքում վերմակն ուսերին գցած։– Այս էլ երկրորդ անգամն ես արթնաց-նում ինձ, հիմար․․․ Ներեցեք ինձ, միստր Ջերալդ։ Հայտնի է, որ հիմարներ բոլոր երկրներում կան՝ և Ամերիկայում, և՛ Իռլանդիայում, բայց այսպիսի ապուշի, ինչպիսին Ֆելիմն է, ես դեռ ոչ մի տեղ չեմ հանդիպել։ Սա ուղղակի դժբախտություն է։ Հազիվ թե այսօր մեզ հաջողվի քնել, եթե սրան չխեղդենք գետակի մեջ։

– Օ՜խ, սիրելի Ստումպ, այդպես մի խոսեք։ Երդվում եմ, որ այստեղ էլի օձ կա։ Ես հավատացած եմ, որ նա դեռ խրճիթի մեջ է։ Հենց մի րոպե առաջ ես զգացի, թե նա ինչպես էր սողում իմ վրայով։

– Դու այդ երևի երազո՞ւմդ ես տեսել,– ասաց որսորդը կիսահարցական և ավելի հանգիստ տոնով։– Ես քեզ ասում եմ, որ տեխասյան ոչ մի օձ մազմզոտ պարանի վրայով չի անցնի։ Առաջին օձը երևի արդեն խրճի-թումն էր եղել, նախքան դու պարանը կփաթաթեիր նրա շուրջը։ Չի կարող պատահել, որ երկուսը միանգամից եկած լինեին։ Հիմա մենք կորոնենք․․․

– Օ՜խ, Աստվա՜ծ իմ,– գոռում էր իռլանդացին՝ շապիկը պոկելով իր վրայից։– Ահա, տեսեք, օձի հետքը, ուղիղ կողքիս վրա։ Նշանակում է այստեղ երկրորդ էլ է եղել։ Օ՜, ողորմած սուրբ կույս, ի՞նչ օրն եմ ընկել։ Ես վառվում եմ, ոնց որ կրակի մեջ լինեմ։

– Օ՞ձ,– գոչեց Ստումպը, մոտենալով սարսափահար իռլանդացուն և մոմը բռնելով նրա գլխավերևը։– Ի՜նչ օձ։ Ո՛չ, գրո՛ղը տանի, երդվում եմ, որ սա օձ չէ։ Սա օձից էլ վատ է։

– Օձից էլ վա՞տ,– գոչեց Ֆելիմը հուսակտուր։– Դուք ասում եք օձից էլ վա՞տ, միստր Ստումպ։ Կարծում եք, որ վտանգավո՞ր է։

– Ինչ ասեմ քեզ․․․ Ամեն ինչ կախված է նրանից, թե ես մոտերքում կգտնե՞մ դրա դեղը։ Իսկ եթե չգտա, ապա ես պատասխանատու չեմ․․․

– Օ՜, միստր Ստումպ, մի՛ վախեցրեք ինձ։

– Ի՞նչ է եղել,– հարցրեց Մորիսը առաջին իսկ հայացքով Ֆելիմի կրծքին նկատելով վառ կարմիր բիծ։– Սա ի՞նչ է վերջ ի վերջո,– կրկնեց նա աճող անհանգստությամբ, երբ նկատեց, թե որսորդն ինչպիսի ուշադրությամբ է զննում տարօրինակ հետքը։– Ես այսպիսի բան չեմ տեսել։ Սա վտանգավո՞ր բան է։

– Շատ, միստր Ջերալդ,– պատասխանեց Ստումպը խրճիթի դռան հետևը քաշելով մուստանգերին և նրա հետ խոսելով շշուկով, որպեսզի Ֆելիմը չլսի։

– Բայց ի՞նչ բան է դա,– հուզված հարցրեց Մորիսը։

– Թունավոր հազարոտնուկի հետք։

– Թունավոր հազարոտնո՞ւկ։ Կծե՞լ է նրան։

– Ոչ, չեմ կարծում, թե կծած լինի։ Բայց դրա կարիքն էլ չկա։ Այն էլ բավական է, որ հազարոտնուկը սողացել է նրա վրայով, այդքանն էլ կարող է մահացու լինել։

– Ողորմա՜ծ Աստված։ Մի՞թե այդքան վտանգավոր է։

– Այո, միստր Ջերալդ։ Շատ անգամ եմ տեսել, թե ինչպես վրան այդպիսի բիծ ունեցող առողջ մարդիկ այն աշխարհն են գնացել։ Հարկավոր է օգնել, այն էլ շուտ, թե չէ հիմա անասելի ջերմ կսկսվի, իսկ հետո նա խելքը կթռցնի, ոնց որ կատաղած շան կծած։ Բայց չպետք է նրան վախեցնել, մինչև ես պարզեմ, թե ինչ կարելի է անել։ Այս կողմերում մի բուժիչ բույս է հանդիպում։ Եթե ինձ հաջողվի նրանից շուտ գտնել, այն ժամանակ Ֆելիմին բուժելը դժվար չի լինի։ Դժբախտաբար, լուսինն էլ ծածկվել է ամպերի տակ, և ես ստիպված եմ լինելու շոշափելով գտնել այդ բույսը։ Ես գիտեմ, որ դարափուլի գլխին նրանից շատ կա։ Դուք ներս գնացեք և մարդուն հանգստացրեք, իսկ ես գնամ, տեսնեմ ինչ կարելի է անել։ Քիչ հետո կվերադառնամ․․․

– Մի՛ վախեցիր, միստր Ֆելիմ,– ասաց ծերունի որսորդը շեմքից ներս անցնելով։– Այլևս վախենալու բան չկա․ ես գտել եմ այն բալասանը, որը քո արյան միջից ամբողջ տաքությունը դուրս կքաշի ավելի արագ, քան փետուրը կայրվի կրակի մեջ․․․ Դադարիր ոռնալ, ասում են քեզ։ Դու գետի երկարությամբ քսան մղոնի վրա դեպի վեր ու դեպի վար արթնացրիր բոլոր թռչուններին, գազաններին ու սողուններին։ Եթե այդպես շարունակելու լինես, երևի այստեղ կհավաքվեն բոլոր կոմանչները, իսկ դա հազարոտնուկի հետքից ավելի վատ կլինի․․․ Միստր Ջերալդ, դուք մի փա-թաթան գտեք, մինչև որ ես այս բույսը պատրաստեմ։

– Վերջ տվեք այդ բոլորին,– ասաց Զեբը զարմանքով նայելով մուստանգերին։– Իզուր եք այդքան չարչարվում։ Վուդլի Պոյնդեքստերն այն մարդկանցից չէ, որոնք իրենց խոսքից ետ են կանգնում։ Դուք կստանաք երկու հարյուր դոլարը, հավատացեք ծերունի Զեբ Ստումպին։ Գրողը տանի, ախր այդ ձին իսկապես արժե այդքան։

Ներկայումս ավանի բնակչությունն են կազմում՝ մարկիտանտը, որի պահեստում կան այնպիսի պաշարներ, որոնք զինվորական մթերափայերի մեջ չեն մտնում, հյուրանոցի ու պանդոկի տերը, որը պարապ-սարապ մարդկանց հրապուրում է դարակներին շարած իր շշերով, մի խումբ պրոֆեսիոնալ խաղամոլներ, որոնք փարավոնի և մոնթի<ref>Փարավոն և մոնթ – մոլի թղթախաղի տեսակներ։</ref> օգնությամբ մաքրազարդում են տեղական կայազորի սպաների գրպանները, կասկածելի համբավի տեր մի երկու տասնյակ սևաչյա օրիորդներ, նույնքան էլ որսորդներ, կառապաններ, մուստանգերներ և ընդհանրապես որոշակի զբաղմունք չունեցող մարդիկ, որոնք սովորաբար ամեն մի երկրում թրև են գալիս զինվորական ճամբարների շուրջը։

Լեոնա գետն այստեղ համարյա դեռ մի առվակ է։ Նա հոսում է ամրոցի ու ավանի ետևով։ Առջևում փռված է մի հարթություն, որը ծածկված է զմրուխտ կանալով և հեռվում եզերված է անտառի ավելի մուգ շերտով։ Այստեղ հզոր կաղնիները, ընկուզենիները, կնձենիները իրենց գոյության համար պայքարում են փշփշոտ կակտուսի և բազմաթիվ ու բազմապիսի պարազիտ բույսերի դեմ, որոնք համարյա անհայտ են բուսաբանին։ Դեպի հարավ ու արևելք գետի ափին ցրված են ագարակատերերի տները։ Դրանցից մի քանիսը վերջերս են կառուցված և որևէ ոճի հավակնություն չունեն, ուրիշներն ավելի նուրբ ոճով են կառուցված, և, ըստ երևույթին, արդեն պատկառելի տարիք ունեն։ Այդ տներից մեկն առանձնապես ուշադրություն է գրավում։ Պատկերացրեք ձեզ մի մեծ շենք՝ տափակ կտուրով և ատամնավոր ցանկապատով։ Սպիտակ պատերը խիստ աչքի են ընկնում անտառի կանաչ ֆոնի վրա, որը տունը շրջապատում է երեք կողմից։ Դա Կասա դել Կորվո հասիենդան<ref>Հասիենդա – կալվածք, այսպես են կոչվում նաև կալվածատիրական հողերը Մեքսիկայում, Տեխասում և Հարավային Ամերիկայում։</ref> է։

– Երևում է, խնջույք են սարքելու նոր բնակարան փոխադրվելու առթիվ,– ասաց հետևազորի կապիտանը՝ նկատի ունենալով այն հրավերը, որ ստացել էին կայազորի բոլոր սպաները։ Սկզբում ճաշ, հետո՝ պարեր։ Փառավոր իրադարձություն։ Երևի մենք այնտեղ կհանդիպենք տեղացի բոլոր արիստոկրատներին ու գեղեցկուհիներին։

– Արիստոկրատնե՞ր,– ծիծաղելով արձագանքեց դրագունական գնդի լեյտենանտը։– Չեմ կարծում, թե այստեղ շատ արիստոկրատներ լինեն, իսկ գեղեցկուհիները երևի ավելի քիչ են։

– Դուք սխալվում եք, Հենկոկ։ Լեոնայի ափերին կարելի է գտնել և՛ մեկը, և՛ մյուսը։ Միացյալ նահանգներից այստեղ են փոխադրվել հասարակության մեջ մեծ կշիռ ունեցող մարդիկ։ Պոյնդեքստերի մոտ մենք կհանդիպենք նրանց, ես չեմ կասկածում։ Իսկ ինչ վերաբերում է արիստոկրատիզմին, ապա մի անհանգստացեք․ հենց տանտերն ինքը այնքան շատ է օժտված դրանով, որ լրիվ կբավականացնի բոլոր հյուրերին։ Իսկ ինչ վերաբերում է գեղեցկուհիներին, գրազ եմ գալիս, որ նրա դուստրը Սաբինաս գետի այս կողմը եղած բոլոր օրիորդներից ամենա-լավն է։ Ինտենդանտի ազգականուհին երևի ստիպված է լինելու առաջին գեղեցկուհու տեղը նրան զիջել։

– Է՜հ․․․– արտահայտիչ ձևով ծոր տվեց հրաձիգ գնդի լեյտենանտը․ նրա տոնից կարելի էր հասկանալ, որ այդ խոսքերը նրա սրտին դիպան։– Նշանակում է, օրիորդ Պոյնդեքստերն անասելի լավը պիտի լինի։

– Նա անչափ լավիկն է, եթե միայն չի վատացել այն օրից, ինչ ես վերջին անգամ տեսել եմ նրան Լաֆուրշի պարահանդեսում։ Այնտեղ կային մի քանի երիտասարդ կրեոլներ, որոնք ջանում էին նրա ուշադրությանն արժանանալ, և քիչ էր մնում գործը մենամարտի հասներ։

– Պճնամոլի մե՞կն է երևի,– ասաց հրաձիգը։

– Ամենևին, Կրոսմեն։ Հավատացնում եմ ձեզ ընդհակառակը։ Նա խելացի աղջիկ է և անպարկեշտ վերաբերմունք չի սիրում։ Ժառանգել է իր հոր հպարտությունը։ Դա Պոյնդեքստերների տոհմական հատկությունն է։

– Դա հո իսկ և իսկ իմ ճաշակի աղջիկ է,– կատակով վրա բերեց երիտասարդ դրագունը,– և եթե այնքան գեղեցիկ է, ինչպես դուք ասում եք, կապիտան Սլոումեն, ապա ուրեմն ես երևի կսիրահարվեմ նրան։ Իմ սիրտը, փառք Աստծու, ազատ է, ես այն չեմ, ինչ Կրոսմենը։

– Լսեցեք, Հենկոկ,– պատասխանեց հետևակային սպան, որ մի գործնական մարդ էր,– ես գրազ գալ չեմ սիրում, բայց պատրաստ եմ ուզածդ գումարով գրազ գալու, որ Լուիզա Պոյնդեքստերին տեսնելուց հետո դուք այլևս այդ տոնով չեք խոսի, եթե, իհարկե, անկեղծ լինեք։

– Դուք, խնդրեմ, իմ մասին մի՛ անհանգստացեք, Սլոումեն։ Ես շատ հաճախ եմ եղել գեղեցիկ աչքերի կրակի տակ, ուստի այնքան էլ շատ չեմ վախենում դրանից։

– Բայց ո՛չ այնպիսի չքնաղ աչքերի։

– Գրողը տանի, դուք մարդու կստիպեք սիրահարվել մի աղջկա նույնիսկ առանց նրա երեսը տեսնելու։ Ձեր ասելուց դուրս է գալիս, որ նա հազվագյուտ գեղեցկուհի է։

– Այո՛, չեք սխալվում։ Նա այդպիսին էր, երբ վերջին անգամ տեսա նրան։

– Իսկ վաղո՞ւց է եղել այդ։

– Լաֆուրշի տան պարահանդե՞սը։ Սպասեք հիշեմ․․․ Մեկուկես տարի առաջ։ Մեր՝ Մեքսիկայից վերադառնալուց շատ չանցած։ Այն ժամանակ նա նոր էր սկսել տանից դուրս գալ։ Նրա մասին ասում էին՝ «Երևացել է մի նոր աստղ, որ ծնվել է աշխարհի ու փառքի համար»։

– Մեկուկես տարին բավական երկար ժամանակ է,– նկատեց Կրոսմենը։– Երկար ժամանակ է աղջկա համար, մանավանդ կրեոլուհու, չէ՞ որ նրանց հաճախ մարդու են տալիս տասներկու տարեկանում, փոխանակ տասնվեցի։ Նրա գեղեցկությունն արդեն կարող է կորցրած լինել իր թարմությունը։

– Ամենևին։ Ես կարող էի ստուգելու համար մի րոպեով անցնել նրանց մոտ, բայց կարծում եմ հիմա զբաղված կլինեն տնտեսական գործերով և հյուր ընդունելու ժամանակ չեն ունենա։ Ասենք, մոտ օրերս մայորը եղել է նրանց մոտ և նա այնքան շատ էր խոսում միսս Պոյնդեքստերի գեղեցկության մասին, որ քիչ մնաց իր կնոջ հետ պիտի կռիվ բացվեր։

– Երդվում եմ պատվովս,– գոչեց դրագունը,– դուք այնպես գրգռեցիք ինձ, որ ես կարծես թե արդեն համարյա սիրահարված եմ նրան։

– Նախքան դուք վերջնականապես կսիրահարվեք,– լուրջ տոնով ասաց հետևակային սպան,– ես պետք է ձեզ զգուշացնեմ, որ վարդի շուրջը փչեր կան, այլ խոսքով ասած՝ այդ ընտանիքում կա մի մարդ, որը կարող է ձեզ անախորժություններ պատճառել։

– Եղբա՞յրն է երևի։ Սովորաբար եղբայրների մասին են այդպես ասում։

– Նա եղբայր ունի, բայց խոսքս նրա մասին չէ։ Եղբայրը մի հիանալի, ազնիվ պատանի է, միակը Պոյնդեքստերների մեջ, որի սիրտը չի կրծում գոռոզության որդը։

– Ուրեմն, նրա արիստոկրատ հա՞յրն է։ Չեմ կարծում, թե նա հրաժարվի Հենկոկների հետ նույն հարկի տակ ապրել։

– Ես դրանում համոզված չեմ․․․ Մի՛ մոռացեք, որ Հենկոկները յանկի են, իսկ ագարակատերը՝ ազնվածին և հարավցի։ Բայց իմ խոսրը ծերունի Պոյնդեքստերին չի վերաբերում։

– Ո՞վ է, ուրեմն, այդ առեղծվածային անձնավորությունը։

– Նրա հորաքրոջ որդին՝ Կասսի Կոլհաունը, շատ անհաճո մի անձնավորություն։

– Ես պետք է, որ լսած լինեմ այդ անունը։

– Ես նույնպես,– ասաց կրտսեր լեյտենանտը։

– Նրա անունը լսել է ամեն ոք, ով այսպես թե այնպես խառն է եղել մեքսիկական պատերազմին, այսինքն, ով մասնակցել է Սքոտի արշավանքին։ Կասսի Կոլհաունն իր մասին լավ հիշողություն չի թողել։ Նա Միսսիսիպիի նահանգի ծնունդ է և պատերազմի ժամանակ կապիտան էր միսսիսիպյան կամավորների գնդում։ Միայն թե ավելի շատ նրան տեսնում էին թիկունքում, թղթախաղի սեղանի մոտ նստած, քան թե զորանոցներում։ Նրա հետ կապված են մեկ-երկու գործ, որոնք նրան կռվարարի համբավ են տվել։ Բայց այդ համբավը նա վաստակել է դեռ մեքսիկական պատերազմից էլ առաջ։ Նոր Օռլեանում նա վտանգավոր մարդու համբավ ուներ։

– Է՛հ, ի՛նչ կա որ,– հարցրեց երիտասարդ դրագունը, որի ձայնի մեջ մի որոշ թերահավատություն էր հնչում։– Ո՞ւմ ինչ գործն է, թե միստր Կասսի Կոլհաունը վտանգավոր մարդ է, թե անվնաս։ Ինձ, ճիշտն ասած, այդ ամենևին չի հետաքրքրում։ Չէ՞ որ դուք ասում եք, որ նա ընդամենը այդ աղջկա հորաքրոջ որդին է։

– Այնքան էլ այդպես չէ․․․ Ինձ թվում է, որ նա անտարբեր չէ այդ աղջկա նկատմամբ։

– Եվ փոխադարձ համակրա՞նք է վայելում։

– Այդ արդեն չգիտեմ։ Բայց, ըստ երևույթին, աղջկա հայրը սիրում է Կոլհաունին։ Եվ նույնիսկ ճիշտ է՝ խիստ գաղտնի, ինձ բացատրել են այդ համակրանքի պատճառը։ Դա մի սովորական պատմություն է, դրամական կախում։ Պոյնդեքստերն արդեն այլևս այն հարուստը չէ, ինչ առաջ էր, հակառակ դեպքում մենք երբեք նրան այստեղ չէինք տեսնի։

– Եթե նրա դուստրն այդքան հմայիչ է, ինչպես ասում եք դուք, ապա պետք է կարծել, որ Կասսի Կոլհաունը նույնպես շուտով կերևա այստեղ։

– «Շուտո՜վ»։ Ա՞յդ է միայն հայտնի ձեզ։ Նա արդեն այստեղ է։ Նա եկել է ամբողջ ընտանիքի հետ և հիմա էլ ապրում է նրանց հետ։ Ոմանք ենթադրում են, որ նրանք միասին են գնել ագարակը։ Այս առավոտ ես նրան տեսա հյուրանոցի պանդոկում։ Նա խմում էր, բոլորին կպչում ու պարծենում ինչպես միշտ։

– Նա մոտ երեսուն տարեկա՞ն է, դեմքը թուխ, մազերն ու բեղերը մուգ, կապույտ մահուդե կիսազինվորական բաճկոն է հագնում, գոտին խրած ունի Կոլտ սիստեմի մի ատրճանակ, այդպես չէ՞։

– Այո՛, այո՛։ Եվ մեկ էլ մի կեռ դանակ ունի սերթուկի տակ։ Հենց դա է, որ կա։

– Բավական տհաճ տեսքով մարդ է,– ասաց հրաձիգը,– և եթե այդպիսի պարծենկոտն ու կռվարարն է, ապա իր արտաքինը չի խաբում։

– Գրողի ծո՛ցը գնա նրա արտաքինը,– վրդովմունքով գոչեց դրագունը։– Քեռի Սեմի բանակի սպաներին հազիվ թե վայել է վախենալ արտաքին տեսքից։ Եվ հենց ամենակռվարարից նույնպես։ Եթե նրա մտքովն անցնի դիպչել ինձ, ապա կիմանա, որ ես ավելի արագ կրակել գիտեմ, քան ինքը․․․

Ցանկապատի ներսում, արմավաշուշանի տերևներով ծածկված հյուղերում, որտեղ առաջ պեոններ<ref>Պեոն – օրավարձ դաշտային բանվոր, որ կիսաստրկական կախման մեջ է գտնվում իսպանացի կալվածատիրոջից։</ref> էին ապրում, ավելի նկատելի փոփոխություններ են եղել։

Այնտեղ, որտեղ բարձրահասակ, նիհար վակերոն<ref>Վակերո – (իսպ․) նախրապան։</ref> սև, փայլուն, լայնեզր գլխարկը գլխին, վանդականախշ սերապեն ուսերին գցած, խթանները զնգացնելով հպարտ-հպարտ քայլում էր պրերիայում, այժմ ման է գալիս ամբարտավան վերակացուն՝ կապույտ բաճկոնը կամ թիկնոցը հագին, ամեն անկյունում իր մտրակը շրխկացնելով։ Այնտեղ, որտեղ ացտեկների<ref>Ացտեկներ – Մեքսիկայում բնակվող հնդկացիներ։</ref> կարմրամորթ հետնորդները ոչխարի մորթով իրենց մերկությունը ծածկած, տխուր-տրտում թափառում էին խրճիթների շուրջը, այժմ Եթովպիայի սևամորթ ուստրերն ու դուստրերն են առավոտից մինչև երեկո շատախոսում, երգում ու պարում, ասես հերքելով այն դատողությունը, թե ստրկությունը դժբախտություն է։

Ենթարկվելով օլիգարխիային<ref>Օլիգարխիա (հուն․ սակավաթիվների իշխանություն) – շահագործողների մի փոքրիկ խմբի քաղաքական ու տնտեսական տիրապետություն ու իշխանություն։</ref>,– ո՛չ մեր երկրի հին արիստոկրատիային, որովհետև արիստոկրատիան չէր կարող այդպիսի նենգություն ցուցաբերել, այլ բուրժուական գործարարների օլիգարխիային, որոնք երկրում իշխանության գլուխ են անցել,– ենթարկվելով ժողովրդի իրավունքների դեմ այդ մոլի դավադիրներին՝ Անգլիան դավաճանել է այնքան բարձրադղորդ հռչակած իր սկզբունքին, խախտել է այն վստահությունը, որ բոլոր ազգերը տածում էին նրա նկատմամբ<ref>Անգլիան մի կողմից պայքարում էր ստրկավաճառության դեմ, իսկ մյուս կողմից ստրկատերերից բամբակ գնելով աջակցում էր ստրկության վերացման հակառակորդներին։</ref>։  

– O՜, միսս Լուի,– ասում էր նեգրուհին՝ քնքշորեն սանրելով իր ջահել տիրուհու փարթամ մազերը,– ի՜նչ հիանալի մազեր ունեք դուք։ Ասես իսպանական փափուկ մամուռ լինի, որ կախվում է նոճիներից։ Միայն թե ձեր մազերն ուրիշ գույնի են և փայլում են շաքարահյութի պես։

– Ա՜խ,– շարունակեց Ֆլորինդան ձեռքն առնելով մազերի ծանր հյուսը, որի շագանակի գույնն ավելի էր շեշտվում նրա սև թաթի մեջ,– եթե ես ձեր այս հիանալի մազերն ունենայի իմ այս ոչխարի բրդի փոխարեն, նրանք բոլորն էլ իմ ոտքերը կընկնեին։

– Ինչ՞ մասին ես խոսում,– հարցրեց դեռատի կրեոլուհին, ասես ուշքի գալով իր երազանքներից։– Ինչ ասացի՞ր։ Ոտքերդ կընկնեի՞ն։ Ովքե՞ր։

– Դե, ըհը՛։ Մի՞թե միսսը չի հասկանում, թե ես ինչ եմ ասում։

– Ճշմարիտ՝ չեմ հասկանում։

– Ես նրանց կստիպեի սիրել ինձ։ Ա՛յ թե ինչ։

– Բայց ո՞ւմ։

– Բոլոր սպիտակամորթ ջենտլմեններին։ Երիտասարդ ագարակատերերին, ամրոցի սպաներին, բոլորին, բոլորին։ Ձեր մազերն ունենանայի, միսս Լուի, ես բոլորին կնվաճեի։

– Հա՛-հա՛-հա՛,– ծիծաղեց Լուիզան երևակայելով, թե ինչ տեսք կունենար Ֆլորինդան իր մազերով։– Դու կարծում ես, որ ոչ մի տղամարդ քո հրապուրանքին չէ՞ր դիմանա, եթե իմ մազերը քոնը լինեին։

– Ո՛չ, միսս, ոչ միայն ձեր մազերը, այլև ձեր չքնաղ դեմքը, ձեր մորթը, որ սպիտակ է ալաբաստրի պես, ձեր վայելչատես կազմվածքը և ձեր աչքերը․․․ Օ՜, միսս Լուի, դուք այնքա՜ն գեղեցիկ եք։ Ես լսել եմ, թե ինչ էին ասում սպիտակ ջենտլմենները։ Բայց ես կարիք էլ չունեմ լսելու, թե ինչ են ասում նրանք։ Ես ինքս եմ տեսնում։

– Դու շողոքորթել ես սովորել, Ֆլորինդա։

– Ամենևին, միսս, ի՜նչ եք ասում։ Այստեղ շողոքորթության ոչ մի խոսք չկա, ո՛չ մի խոսք։ Երդվում եմ։ Երդվում եմ առաքյալների անունով։

– Ա՜խ,– շարունակեց նա, ասես ինքն իրեն խոսելով,– եթե Ֆլորինդան ջահել միսսի գեղեցկության գոնե կեսն ունենար, ոչ ոքի վրա չէր նայի ու ոչ ոքի համար չէր հառաչի։

– Հառաչի՞,– կրկնեց Լուիզան նրա խոսքից զարմացած։– Դրանով ի՞նչ ես ուզում ասել։

– Տե՜ր իմ Աստված։ Միսս Լուի, Ֆլորինդան այնքան կույր չէ և այնքան խուլ չէ, ինչպես դուք կարծում եք։ Նա վաղուց է նկատել, որ դուք լուռ նստում եք մի տեղ, ոչ մի խոսք չեք ասում և միայն խոր հառաչում եք։ Առաջ, երբ մենք ապրում էինք Լուիզիանայում, դուք երբեք այդպես չէիք անում։

– Ֆլորինդա, ես վախենում եմ, որ դու խելքդ կորցնում ես, կամ արդեն կորցրել ես Լուիզիանայում։ Երևի այստեղի կլիման վատ է ազդել քեզ վրա։

– Ազնիվ խոսք, միսս Լուի, դուք այդ հարցը ձեզ պետք է տաք։ Չբարկանաք ինձ վրա, որ այսպես պարզ եմ խոսում ձեզ հետ։ Ֆլորինդան ձեր ստրկուհին է և սիրում է ձեզ որպես սևամորթ քույր։ Նա վշտանում է, երբ դուք հառաչում եք։ Դրա համար էլ այսպես է խոսում ձեզ հետ։ Դուք ինձ վրա չե՞ք բարկանում։

– Իհարկե ոչ։ Ինչո՞ւ պետք է բարկանամ քեզ վրա։ Չեմ բարկանում։ Ես հո չասացի, որ բարկանում եմ։ Միայն թե դու սխալվում ես։ Այն, ինչ դու տեսել ու լսել ես, միմիայն քո երևակայությունն է։ Ինչ վերաբերում է հառաչանքներին, ապա ես հառաչելու ժամանակ էլ չունեմ, չէ՞ որ հիմա մոտ հարյուր հյուր պիտի ընդունեմ, և դրանք համարյա բոլորն էլ անծանոթ մարդիկ են։ Նրանց մեջ կլինեն երիտասարդ ագարակատերեր ու սպաներ, որոնց ճանկդ կգցեիր, եթե իմ մազերը քոնը լինեին։ Հա՛-հա՛-հա՛։ Իսկ ես ցանկություն չունեմ հրապուրելու նրանց, ո՛չ մեկին նրանցից։ Այնպես որ դու շուտ սանրիր իմ մազերը։

– O՜, միսս Լուի, ճշմարի՞տ եք ասում,– հարցրեց նեգրուհին անսքող հետաքրքրությամբ։– Դուք ասում եք, որ այդ ջենտլմեններից ոչ մեկը ձեզ դուր չի՞ գալիս։ Բայց չէ՞ որ լինելու են երկու-երեք շատ գեղեցիկները։ Այն երիտասարդ ագարակատերը և այն երկու գեղեցիկ սպաները։ Դուք հո գիտեք, թե ում մասին եմ ասում։ Նրանք բոլորն էլ շատ ուշադիր էին դեպի ձեզ։ Դուք հավատացա՞ծ եք, միսս, որ նրանցից ոչ մեկի համար չեք հառաչում։

– Էլի՞ հառաչելու մասին,– ծիծաղեց Լուիզան։– Բավական է, Ֆլորինդա, մենք ժամանակ ենք կորցնում։ Մի մոռանա, որ այսօր մենք շատ հյուրեր ենք ընդունելու, և ինձ գոնե մի կես ժամ է հարկավոր այդպիսի մեծ ընդունելության պատրաստվելու համար։

– Մի՛ անհանգստացեք, միսս Լուի, մի՛ անհանգստացեք։ Մենք կհասցնենք։ Ձեզ հագցնելը դժվար չէ։ Ինչ շոր էլ հագնեք՝ գեղեցիկ եք։ Եթե նույնիսկ բամբակ հավաքող հասարակ աղջկա շոր հագնեք, էլի առաջին գեղեցկուհին կլինեք։

– Բայց ո՜նց ես դու շողոքորթել սովորել, Ֆլորինդա։ Ես կասկածում եմ, որ դու այդ ամենը իզուր տեղը չես ասում։ Գուցե ուզում ես, որ ես քեզ Պլուտոնի հետ հաշտեցնե՞մ։

– O՜, ոչ, միսս, Պլուտոնն այլևս երբեք իմ մտերիմը չի լինի։ Նա այն-պես վախկոտ դուրս եկավ, երբ փոթորիկը վրա տվեց մեզ այն սև պրերիայում։ Օ՜, միսս Լուի, ի՞նչ պիտի անեինք մենք, եթե մեզ օգնության չհասներ այն աշխետ ձիավոր երիտասարդ ջենտլմենը։  

– Եթե նա չլիներ, սիրելի Ֆլորինդա, երևի մեզանից ոչ մեկն այստեղ չէր լինի։

– Օ՜, միսս, բայց ի՜նչ գեղեցիկ տղա էր նա։ Հիշո՞ւմ եք նրա դեմքը։ Նրա թավ մազերը հենց նույն գույնն ունեին, ինչ որ ձերը, միայն մի քիչ գանգուր էին իմինի պես։ Եվ ի՞նչ են նրա մոտ այն երիտասարդ կալվածատերն ու սպաները։ Թեկուզև մեր խափշիկներն ասում են, թե նա պարզապես մի սպիտակամորթ շրջմոլիկ է։ Ի՞նչ կա որ։ Նա այնքա՜ն գեղեցիկ է․ ամեն մի աղջկա կստիպի հառաչել։ Շա՜տ, շա՜տ գեղեցիկ երիտասարդ է։

– Է՜յ, խափշի՛կ, որտե՞ղ է քո տերը։

– Մասսա Պոյնդեքստե՞րը, սըր։ Ծերունի՞ն, թե՞ երիտասարդը։

– Իմ ինչի՞ն է պետք երիտասարդը։ Ես հարցնում եմ միստր Պոյնդեքստերի մասին։ Որտե՞ղ է նա։

– Այո՛, այո՛, սըր, նրանք երկուսն էլ տանն են, այսինքն՝ երկուսն էլ տանը չեն, ո՛չ ծերունի տերը, ո՛չ երիտասարդ մաստր Հենրին։ Նրանք ցածումն են, գետակի մոտ, այնտեղ նոր ցանկապատ են շինում։ Այո՛, այո՛, երկուսին էլ դուք այնտեղ կգտնեք։

– Ցածո՞ւմ, գետակի մո՞տ։ Հեռո՞ւ է այստեղից, ինչ ես կարծում։

– Օ՜, սըր, նեգրը կարծում է, որ դա մոտ երեք կամ չորս մղոն կլինի, եթե ոչ ավելի հեռու։

– Երեք կամ չորս մղո՞ն։ Դու հո բոլորովին հիմարի մեկն ես։ Միստր Պոյնդեքստերի ագարակն այդքան երկարություն ունի՞ որ։ Իսկ նա, որքան ինձ հայտնի է, այն մարդկանցից չէ, որ ուրիշի հողի վրա ցանկապատ շինի։ Ի՛նձ լսիր․ ավելի լավ է ասա, ե՞րբ եք սպասում նրան։ Հուսով եմ, որ դու այդ պետք է իմանաս։

– Նրանք երկուսն էլ շատ շուտ պիտի վերադառնան, և երիտասարդ պարոնը, և ծերը, և մասսա Կոլհաունը նույնպես։ Օ՜, այսօր մեծ տոնախմ-բություն է լինելու այս տանը․ դուք այդ կարող եք հասկանալ հենց խոհանոցի հոտից։ Ի՜նչ ասես, որ այնտեղ չեն պատրաստում այսօր, է՜լ տապակած, է՜լ խաշած ամբողջ-ամբողջ մարմիններ, տեսակ-տեսակ թռչուններ։ Էնպիսի խնջույք է լինելու, ինչպես Լուիզիանայում։ Փառք ու պատիվ մասսա Պոյնդեքստերին։ Այ ծերունի է հա՜, այո՛, այո՛ օտարական։ Ինչ է, ձեզ խնջույքի չե՞ն կանչել, թե՞ դուք իմ տիրոջ բարեկամը չեք։

– Գրողի ծոցը գնաս, խափշի՛կ, մի՞թե դու ինձ չես ճանաչում։ Իսկ ես, ահա, նայում եմ քո սև սփաթին ու ճանաչում եմ քեզ։

– Տե՜ր իմ Աստված։ Մի՞թե սա մասսա Ստումպն է, որ եղջերու և հնդկահավ էր բերում մեր հին ագարակը։ Հենց այդպես էլ կա։ Ճիշտ որ, մասսա Ստումպ, նեգրը հիշում է ձեզ այնպես լավ, ինչպես այդ երեկ եղած լինի։ Կարծեմ մի քանի օր առաջ էլ դուք եղել եք այստեղ, բայց ես տանը չեմ եղել։ Հիմա ես կառապան եմ, այն ծածկակառքն եմ քշում, որով ման է գալիս ագարակի երիտասարդ տիրուհին, գեղեցկուհի Լուն։ Աստված վկա, մասսա, նրանից լավը գտնել չի լինի։ Մարդիկ ասում են, որ Ֆլորինդան նրա եղունգն էլ չարժե․․․ Դե, ոչինչ, մաստր Ստումպ, ավելի լավ է դուք մի քիչ սպասեցեք, ահա, որտեղ որ է մեր ծերունի տերը տանը կլինի։

– Լավ, եթե այդպես է, կսպասեմ,– պատասխանեց որսորդը դանդաղորեն իջնելով ձիուց։– Լսի՜ր,– շարունակեց նա սանձը նեգրի ձեռքը տալով,– մի վեց գլուխ եգիպտացորեն տուր ձիուս։ Քսան մղոնից ավելի կայծակի արագությամբ եմ քշել անասունին․ քո տիրոջ համար եմ այդպես շտապ եկել։

– O՜, միստր Զեբուլոն Ստումպ, այդ դո՞ւք եք,– լսվեց մի արծաթահնչյուն ձայն, և պատշգամբում երևաց Լուիզա Պոյնդեքստերը։– Ես այդպես էլ կարծում էի, որ դուք կլինեք, թեպետև այսքան շուտ ձեզ տեսնել չէի սպասում։ Կարծեմ ասում էիք, որ հեռավոր ճամփորդության եք գնալու։ Բայց շատ ուրախ եմ, որ ձեզ այստեղ եմ տեսնում։ Հայրիկս ու Հենրին էլ շատ կուրախանան ձեզ տեսնելով․․․ Պլուտոն, իսկույն գնա Քլոյի մոտ և իմացիր՝ ինչով կարող է կերակրել նա միստր Ստումպին․․․ Դուք դեռ ճաշած չեք լինի, չէ՞։ Ամբողջովին փոշու մեջ եք․ երևի հեռվի՞ց եք գալիս․․․ Լսիր, Ֆլորինդա, շուտ վազիր սեղանատուն և որևէ բան բեր խմելու։ Չեմ տարակուսում, որ միստր Ստումպը խիստ ծարավ պիտի լինի այսպիսի մի շոգ օր․․․ Դուք ի՞նչը կգերադասեք, միստր Ստումպ, պորտ-վեյն, շերրի՞, թե՞ կլարետ։ Ա՛խ, հա, հիշեցի, դուք գերադասում եք մոնոն-գահիլյան վիսկի։ Կարծեմ պետք է ունենանք։ Վազի՛ր, Ֆլորինդա, և շուտ բեր․․․ Վերև բարձրացեք, միստր Ստումպ, և նստեցեք խնդրում եմ։ Դուք ցանկանում էիք հայրիկի՞ս տեսնել։ Նա որտեղ որ է կվերադառնա։ Իսկ ես կաշխատեմ զբաղեցնել ձեզ մինչև նրա գալը։

– Ողորմա՜ծ Աստված,– վերջապես խոսեց ծերունին,– միսս Լուիզա, երբ ձեզ Միսսիսիպիում տեսնում էի, կարծում էի, որ դուք ամենագեղեցիկ արարածն եք աշխարհի երեսին։ Բայց հիմա հավատացած եմ, որ ոչ միայն աշխարհի երեսին, այլև երկնքում էլ ձեզնից գեղեցիկը չկա։ Հովսափա՜թ։

– Հովսափա՜թ,– նորից գոչեց որսորդը։– Ես իմ օրում շատ կանայք եմ տեսել, որոնք ինձ գեղեցիկ են թվացել, իմ կինն էլ վատը չէր, երբ առաջին անգամ հանդիպեցի նրան Կենտուկիում, այս ամենն այսպես է։ Բայց, ա՜յ թե ինչ կասեմ, միսս Լուիզա․ եթե նրանց բոլորի գեղեցկությունը վերցնենք ու միացնենք, միևնույն է ձեզ նման հրեշտակի գեղեցկության մի հազա-րերորդ մասն էլ չի ստացվի։

– Ա՛յ, ա՛յ, ա՛յ, միստր Ստումպ, միստր Ստումպ, այդ արդեն ձեզանից չէի սպասում։ Երևում է, Տեխասը ձեզ սովորեցրել է սիրալիր խոսքեր ասել։ Եթե այդպես շարունակելու լինեք, վախենում եմ, որ կկորցնեք ճշմար-տախոս մարդու համբավը։ Հիմա արդեն ես լիովին համոզված եմ, որ ձեզ անհրաժեշտ է մի բան խմել․․․ Դե շուտ, Ֆլորինդա․․․ Դուք, միստր Ստումպ, կարծեմ ասացիք, որ գերադասում եք վիսկի՞ն։

– Եթե ես այդպիսի բան չեմ էլ ասել, համենայնդեպս, այդպես եմ մտածել, իսկ դա համարյա միևնույն բանն է․ Այո,  միսս, ես մեր հայրենական խմիչքը գերադասում եմ օտարերկրյա խմիչքներից և երբեք անտարբեր չեմ անցնի նրա մոտով, եթե միայն աչքիս երևա։ Այդ տեսակետից Տեխասը ինձ չի փոխել։

– Մասսա Ստումպ, ջուր տա՞մ խառնելու համար,– հարցրեց Ֆլո-րինդան, բերելով կիսով չափ վիսկի լցրած բաժակը։

– Ի՜նչ ես ասում, հոգյակս։ Ջուրն ինչի՞ս է պետք։ Այս ամբողջ օրը ես ձանձրացել եմ ջրից։ Առավոտից մի կաթիլ գինի չի մտել բերանս, նույնիսկ հոտն էլ չեմ առել։

– Թանկագին միստր Ստումպ, բայց չէ՞ որ վիսկին այդպես խմել չի կարելի, ձեր կոկորդը կվառի։ Գոնե մի քիչ մեղր կամ շաքար վերցրեք։

– Իսկ ինչո՞ւ փչացնել Աստծու պարգևը, միսս։ Վիսկին առանց այդ համեմունքների էլ հիանալի խմիչք է, մանավանդ երբ արդեն աչքիդ առաջ է։ Հիմա դուք կտեսնեք, ես կարո՞ղ եմ խմել այն առանց ջուր խառնելու թե չէ։ Եկեք փորձենք։

– Ասում էիք՝ կվառի՞ կոկորդս։ Ամենևի՛ն։ Սա միայն փափկացրեց իմ կոկորդը։ Եվ հիմա ես պատրաստ եմ խոսելու ձեր հայրիկի հետ խատուտիկ մուստանգի մասին։

– Ա՜խ, իսկապես, ես բոլորովին մոռացել էի․․․ Այսինքն՝ այդ չէի ուզում ասել․․․ Ես պարզապես մտածում էի, թե ձեզ դեռ հաջողված չի լինի մի բան իմանալ։ Մի՞թե արդեն որևէ նորություն կա այդ գեղեցկուհու մասին։

– Գեղեցկուհի։ Ա՛յ, այդ ճիշտ է ասված։

– Վերջին անգամ մեզ մոտ լինելուց հետո որևէ նոր բան լսե՞լ եք այդ մուստանգի մասին։

– Ոչ միայն լսել, այլև տեսել եմ նրան և նույնիսկ ձեռքով շոշափել։

– Մի՞թե։

– Մուստանգը բռնված է։

– Իսկապե՞ս։ Ի՜նչ հիանալի նորություն։ Որքա՜ն ուրախ կլինեմ տեսնել այդ գեղեցկուհուն, և ի՜նչ հաճելի կլինի նրանով զբոսնել։ Այն օրից, ինչ ես Տեխասումն եմ, դեռ ոչ մի կարգին ձի չեմ ունեցել։ Հայրս խոստացել է այդ մուստանգը գնել ինձ համար, ինչ գին էլ ասելու լինեն։ Բայց ո՞վ է այն բախտավորը, որին հաջողվել է հասնել այդ ձիու ետևից։

– Դուք ուզում եք ասել ո՞վ է բռնել ձին։

– Այո՛, այո՛, ո՞վ է բռնել։

– Դե, իհարկե, մի մուստանգեր։

– Մուստանգե՞ր։

– Այո՛, և այնպիսի մի մուստանգե ր, որի նմանը պրերիայում չկա։ Ո՛չ ձի հեծնելու մեջ, ո՛չ լասսոն մուստանգի պարանոցը նետելու մեջ ոչ ոք նրա հետ մրցել չի կարող։ Եվ դեռ մեքսիկացիներին են գովում։ Բայց ես դեռ չեմ տեսել մի մեքսիկացի, որն այնպես հմտորեն վարեր նժույգը, ինչպես այդ երիտասարդը, իսկ նրա մեջ մեքսիկական ոչ մի կաթիլ արյուն չկա, գլխովս եմ երաշխավորում։

– Իսկ ինչպե՞ս են կոչում նրան։

– Ինչպես են կոչո՞ւմ։ Պետք է ձեզ խոստովանեմ, որ նրա ազգանունը երբեք չեմ լսել, բայց անունը Մորիս է։ Այստեղ նրան բոլորը կոչում են Մորիս մուստանգեր։

– Ա՜, միսս Լուի,– գոչեց նա,– ախր հենց այդպես էր կոչվում այն քաջ երիտասարդը, որը մեզ փրկեց սև պրերիայում։

– Ճիշտ որ,– վրա բերեց որսորդը՝ դեռատի կրեոլուհուն ազատելով պատասխանելու անհրաժեշտությունից։– Հենց այսօր առավոտյան նա ինձ պատմում էր դրա մասին, հենց մեր դուրս գալուց առաջ։ Նա ինքն է, որ կա։ Հենց այդ երիտասարդն է բռնել խատուտիկ մուստանգը։ Հիմա նա ճանապարհին է, ձեզ մոտ է բերում այն ձին և էլի մի դյուժին մուստանգ-ներ, այստեղ կլինի մինչև մութն ընկնելը։ Իսկ ես իմ պառավ ձին առաջ քշեցի, որպեսզի ձեր հայրիկին պատմեմ սրա մասին։ Ես գիտեմ, որ ամ-րոցում ու ագարակներում հենց որ այդ ձիու մասին իմանան, իսկույն վրա կպրծնեն գնելու։ Ես այս ձեզ համար եմ արել, միսս Լուիզա։ Հիշում եմ, թե դուք ինչպես հետաքրքրվեցիք, երբ ես պատմում էի նրա մասին։ Դե՛հ, հի-մա մի անհանգստացեք, ամեն ինչ լավ կլինի․ ծերունի Զեբ Ստումպը երաշխավորում է այդ։

– O՜, որքա՜ն բարի եք դուք, միստր Ստումպ։ Ես շա՜տ, շատ շնորհակալ եմ ձեզանից։ Հիմա դուք ինձ ներեցեք, ես պետք է մի րոպե ձեզ մենակ թողնեմ։ Հայրիկս շուտով կգա։ Այսօր մեզ մոտ հրավերք կա։ Ես պետք է որոշ տնտեսական կարգադրություններ անեմ․․․ Ֆլորինդա, ասա, որ միստր Ստումպին ուտելու բան տան։ Գնա և շուտ կարգադրություն արա․․․ Հա՛, էլի ինչ էի ասելու, միստր Ստումպ,– շարունակեց աղջիկը, մո-տենալով որսորդին և ձայնը ցածրացնելով․– եթե երիտասարդ․․․ այն երիտասարդը եթե կգա, երբ այստեղ, հյուրեր կլինեն,– նա երևի ծանոթ չի լինի նրանց հետ,– հետևեցեք խնդրում եմ, որ նրա մասին հոգ տանեն։ Այստեղ, այս պատշգամբում, գինի կլինի և ուտելիք։ Դուք, իհարկե, հասկանում եք, թե ինչի մասին եմ ասում ես, սիրելի միստր Ստումպ։

– Սատանի բաժին լինեմ, եթե որևէ բան եմ հասկանում, միսս Լուիզա։ Ես ձեզ հասկանում եմ, երբ խոսքը վերաբերում է ուտել-խմելուն, բայց թե ինչ երիտասարդի մասին եք խոսում, գլուխս չի մտնում։

– Դե ինչպե՞ս չեք հասկանում։ Երիտասարդ ջենտլմենը, այն երիտասարդը, որ մուստանգները պիտի բերի։

– Ա՜, Մորիս մուստանգե՞րը։ Ուրեմն նրա՞ մասին եք ասում։ Պետք է ասեմ, որ դուք չեք սխալվում նրան ջենտլմեն կոչելով, թեև հազվադեպ, կարելի է մուստանգերին այդպես կոչել, բայց այդ տղան ըստ ամենայնի ջենտլմեն է։ Եվ ծագումով, և՛ դաստիարակությամբ, և՛ իր վարք ու բարքով, չնայած նա որսորդ է, ինքն էլ՝ իռլանդացի։

– Բայց գիտե՞ք ինչ,– շարունակեց Զեբը, որի մեջ ասես մի ինչ-որ կասկած էր առաջացել,– ես ձեզ բարեկամաբար կասեմ, այդ տղան իրեն վի-րավորված կզգա, եթե երկրորդ ձեռքից հյուրասիրություն ստանա։ Ախր, նա ինչպես ընդունված էր ասել Միսսիսիպիում, «հպարտ է, ինչպես Պոյնդեքստեր»։ Ներեցեք, միսս Լուիզա,– որ ես այսպես եմ խոսում։ Մոռացա, որ խոսում եմ միսս Պոյնդեքստերի հետ, որն այդ ընտանիքի եթե ոչ ամենահպարտ, ապա ամենագեղեցիկ անդամն է։

– Օ՜, միստր Ստումպ, դուք ինձ կարող եք ասել ամեն բան, ինչ ցանկանում եք։ Դուք գիտեք, որ ձեզնից, մեր սիրելի հսկայից, ես չեմ նեղանա։

– Ո՞ւմ լեզուն կարող է դառնալ, որ ձեզ համար վիրավորական բան ասի, միսս Լուիզա։

– Շնորհակալ եմ, շնորհակալ։ Ես գիտեմ ձեր ազնիվ սիրտը, ձեր նվիրվածությունը։ Գուցե թե, միստր Ստումպ․․․– Նա խոսում էր անվճռական,– գուցե թե երբևիցե ձեր բարեկամությունն ինձ պետք կգա։

– Եվ այդ բարեկամությունը ձեզ չի ստիպի երկար սպասել իրեն, Զեբ Ստումպն այս կարող է խոստանալ ձեզ, միսս Պոյնդեքստեր։

– Շնորհակալ եմ, հազար անգամ շնորհակալ եմ․․․ Բայց ի՞նչ էիք ուզում ասել դուք։ Խոսում էիք երկրորդ ձեռքից հյուրասիրվելու մասին։

– Այո, ասացի։

– Ի՞նչ նկատի ունեիք դուք։

– Ուզում էի ասել՝ միտք չունի, որ ձեր տան մեջ Մորիս մուստանգերին ես առաջարկեմ մի բան ուտել ու խմել։ Եթե ձեր հայրն ինքը չառաջարկի նրան, նա առանց մի բանի ձեռք տալու կթողնի կգնա։ Հասկանո՞ւմ եք, միսս Լուիզա, ախր նա այնպիսի մարդ չի, որին կարելի է խոհանոց ուղարկել։

– Դե, լավ, միստր Ստումպ, մի անհանգստացեք,– վերջապես խոսեց նա,– և նրա ձայնից զգացվում էր, որ տատանումները վերջացել են։– Լավ, միստր Ստումպ, դուք մի՛ հյուրասիրեք նրան։ Միայն թե, երբ գա, ինձ իմաց տվեք։ Բայց եթե այդ հենց ճաշկերույթի պահին լինի, նա, իհարկե, կհասկանա, որ ոչ ոք չի կարող իր մոտ դուրս գալ։ Այդ դեպքում, խնդրում եմ, միառժամանակ պահեցեք նրան։ Դուք խոստանո՞ւմ եք այս։

– Դե, իհարկե, քանի որ դուք խնդրում եք ինձ։

– Շնորհակալ եմ։ Միայն թե, երբ նա գա, անպայման ինձ իմաց տվեք։ Ես ինքս կառաջարկեմ մի բան ուտել։

– Վախենում եմ, որ դուք նրա ախորժակը փակեք, միսս։ Նույնիսկ քաղցած գայլը ուտելը կմոռանա, հենց որ ձեզ տեսնի կամ լսի ձեր զրնգուն ձայնը։ Երբ ես այստեղ եկա, այնպես քաղցած էի, որ պատրաստ էի մի ամբողջ հնդկահավ հում-հում կուլ տալու։ Իսկ հիմա ուտելիքն ինձ համար հե՞չ․ կարող եմ մի ամբողջ ամիս բան չուտել։

– Ա՜խ դուք, իմ սիրելի հսկա,– շինծու կշտամբանքով ասաց կրեոլուհին։– Չեմ հավատում, թե ձեր ախորժակն այդպես հեշտությամբ կփակվի․․․ Ահա գալիս են Պլուտոնն ու Ֆլորինդան։ Նրանք ինչ-որ բան են բերում, որը ձեզ համար ավելի լավ ընկեր կլինի, քան ես։ Դե՛, ցտեսությո՛ւն, Զեբ, ցտեսությո՛ւն։

«Սա իմ ճակատագիրն է։ Ես զգում եմ, ես գիտեմ այդ։ Ինձ համար սարսափելի է ընդառաջել այդ ճակատագրին, բայց և ուժ չունեմ նրանից խուսափելու։ Չեմ կարող և չեմ ուզում»,– շշնջաց նա։

Ազոտեան մեքսիկական տան ամենահաճելի մասն է։ Նրա հատակը հասիենդայի տափարակ կտուրն է, առաստաղը՝ երկնքի կապուտակ գմբեթը։ Լավ եղանակին,– իսկ այդ օրհնյալ կլիմայում միշտ էլ լավ եղանակ է լինում,– ազոտեան գերադասում են հյուրասենյակից։

Հետճաշյա ժամերին, երբ մայր մտնող արեգակը վարդագույն լույս է թափում Օրիզաբա, Պոպոքաթեփլ, Թալուկա և Երկվորյակ սարերի ձյունապատ գագաթներին, մեքսիկացի կաբալերոն<ref>Կաբալերո – ասպետ։</ref> իր ասեղնագործած հագուստը հագին՝ կոտրատվում է չքնաղ սինյորիտայի առաջ սիգարի ծուխը փչելով ուղիղ նրա երեսին։ Սևաչյա գեղեցկուհին լուռ լսում է սիրային խոստովանությունը, բայց գուցե և չի լսում, այլ միայն ձևացնում է և տխուր նայում մի հեռավոր հասիենդայի, որտեղ ապրում է նա, ում պատկանում է իր սիրտը։

Եվ ահա այն երեկոյին, երբ սեղանատունը դատարկվեց, բոլոր հյուրերը հավաքվեցին ոչ թե հյուրասենյակ, այլ՝ կտուրին։ Մայր մտնող արեգակն իր շեղ ճառագայթներով լուսավորում էր այնպիսի մի աշխույժ ու փայլուն հասարակություն, որպիսին հազիվ թե երբևիցե հավաքված լիներ Կասա դել Կորվոյի ազոտեայում։ Հյուրերը զբոսնում էին նրա մոզաիկ հատակին, խումբ-խումբ կանգ էին առնում ճաղաշարի մոտ, դիտում հեռուները։ Նույնիսկ հին ժամանակներում, երբ այդ տան նախկին տերն իր մոտ ընդունում էր Կոաուիլի և Տեխասի ամենաազնվածին հիդալգոներին<ref>Հիդալգո – իսպանական ազնվական։</ref>, նույնիսկ այն ժամանակ այստեղ արիության ու գեղեցկության այնպիսի ծաղիկ չէր հավաքվում, ինչպես այդ երեկո։

– Վայրի ձիե՜ր,– հայտարարեց Ինջ ամրոցի հրամանատար մայորը, հեռադիտակը աչքերին դնելով։– Այս կողմն են քշում, բայց ո՞վ է քշողը․ Հա՜, հիմա տեսնում եմ,– ասաց նա նորից հեռադիտակը աչքերին դնելով։– Մորիս մուստանգերն է։ Նա երբեմն ձիեր է բերում մեզ։ Բայց կարծես ուղիղ այս կողմն է գալիս, միստր Պոյնդեքստեր։

– Շատ հնարավոր է, եթե դա այն երիտասարդն է, որի անունը դուք հիմա տվիք,– պատասխանեց Կասա դել Կորվոյի տերը։– Այդ մուստանգերը ինձ խոստացել է մի երկու-երեք տասնյակ ձի բերել և երևի արդեն բե-րում է․․․ Այո՛, այդպես էլ կա,– ասաց նա հեռադիտակով նայելով։

– Ես համոզված եմ, որ հենց նա է,– ասաց ագարակատիրոջ որդին։– Պարզ տեսնում եմ, որ ձիավորը Մորիս Ջերալդն է։

– Այս ի՜նչ հրաշալի ձի է,– լսվեց մի քանի բացականչություն, երբ անսովոր տեսարանից անհանգստացած վայրի մուստանգին մոտեցրին տանը։

– Բայց արժե ցած իջնել՝ մոտիկից նայելու այս մուստանգին,– ասաց մայորի կինը, որ խանդավառ բնավորություն ուներ։– Եկեք ցած իջնենք։ Ի՞նչ կասեք դուք, միսս Պոյնդեքստեր։

– Եթե ցանկանում եք,– լսվեց դեռատի տանտիրուհու պատասխանը մյուսների խուռն ձայների մեջ։

– Իջնենք ցած, շուտ իջնենք։

– Տարակույս չկա,– ասաց Պոյնդեքստերը դերի մուստանգին զննելով,– որ սա հենց այն ձին է, որի մասին ինձ ասել է Զեբ Ստումպը։

– Այո, հենց այն է, որ կա,– պատասխանեց ծերունի որսորդը, մոտե-նալով Մորիսին, որպեսզի օգնի նրան։– Միանգամայն ճշմարիտ է, միստր Պոյնդեքստեր, հենց այն նույն զամբիկն է։ Այս երիտասարդը սրան բռնել է դեռ նախքան ես իր մոտ կգնայի։ Լավ է, որ ես ժամանակին հասա, թե չէ ձին կարող էր ուրիշի ձեռք ընկնել, իսկ դա կվշտացներ միսս Լուիզային։

– Այդ ճշմարիտ է, միստր Ստումպ։ Դուք շատ ուշադիր եք դեպի ինձ։ Ես ուղղակի չգիտեմ, թե երբևիցե կարո՞ղ եմ երախտահատույց լինել ձեր բարության համար,– ասաց Լուիզան։

– «Երախտահատույց լինել»։ Ուզում եք ասել, որ կցանկանայիք որևէ հաճելի բա՞ն անել ինձ համար։ Այդ ձեզ համար դժվար չի լինի միսս։ Ախր ես, ճիշտն ասած, մի առանձին բան էլ չեմ արել․ ձիս քշել եմ պրերիայով ու գնացել սրա մոտ, ուրիշ ոչինչ։ Իսկ տեսնել, թե ինչպես ձեզ նման մի գեղեցկուհի նստել է այս ձին, այն էլ փետրազարդ գլխարկը գլխին և երկարափեշ զգեստը հագին՝ մի՞թե դա քիչ հաճույք կլինի․ այդպիսի վարձատրության համար Զեբ Ստումպը համաձայն կլիներ մինչև Ժայռոտ լեռները վազել ու ետ գալ։