Changes
/* Գլուխ վեցերորդ. Լոթլորիեն */
[[Պատկեր:Caras Galadhon.jpg|300px|thumb|right]]
Մեր գնալու ժամանակն է,— ասաց Արագորնը: Հետ նայելով՝ նա բարձրացրեց Անդրիլը Անդուրիլը և բացականչեց.— Մնաս բարո՜վ, Գենդալֆ... Չէ՞ որ ես ասում էի. «Քեզ մահացու վտանգ է սպառնում»: Դժբախտաբար, ես ճիշտ դուրս եկա, և մեր ճանապարհորդությունն անհուսալի է թվում ինձ... — Դեպի ուղեկիցները շրջվելով, շրջվելով՝ Արագորնն ավելացրեց.— Բայց մենք առանց հույսի էլ կգնանք Մորդոր: Գուցե մեզ հաջողվի վրեժ լուծել: Իսկ ողբալու Ողբալու ժամանակ չունենք, բարեկամներ: . Մեզ դժվարագույն ճանապարհ է սպասում:
— Տեսնու՞մ եք, դա Սևագետքի սանդղաջրվեժն էԴիմրիլի աստիճաններն այնտեղ են,— կիրճը ջրվեժը ցույց տվեց տալով՝ ասաց Արագորնը: — Հենց այստեղից էլ մենք պետք է իջնեինք Սևագետք, եթե բախտը մեզ ժպտար Բոսոր Դարպասի մոտ:
— Իսկ դրա փոխարեն Բարազինբարը ծիծաղեց մեզ վրա: Հրեն հիմա էլ է անիծվածը խնդմնդում,— Ջիմլին բռունցքով սպառնաց լեռանը:
— Հիշու՞մ եք, ես նրան հարցրի ՕստրանւմԷրեգիոնում,— տխուր ասաց Ջիմլին ճամփորդներին. «Մի՞թե ինձ վիճակված է այդ երջանկությունը՝ տեսնել մեր նվիրական լիճը»: Ահա , ես տեսնում եմ Հայելու լիճըՔելեդ-Զարամը, բայց ինձ որբացած ու դժբախտ եմ զգում:
— Սա Դուրինի կոթո՜ղն էկոթո՜ղը,— բացականչեց Ջիմլին: — Միթե՞ ես տեսնելու եմ այդ հրաշքը: Արագորն, կարելի՞ է իջնել լճի ափ:
— Միայն իսկույն վերադարձի՛ր,— երկնքին նայելով, նայելով՝ պատասխանեց Արագորնը: — Արևը մի երեք ժամից մայր կմտնի: Ցերեկը օրքերը քարանձավներից դուրս չեն գալիս, իսկ բայց գիշերը մեզ կհետապնդեն, այնպես որ պետք է հեռանանքմինչև գիշերվա գալը այստեղից շատ հեռու լինենք: Հիմա լիալուսին նորալուսին է, գիշերը մութ կլինի, իսկ օրքերը մթության մեջ արտակարգ վտանգավոր են:
— Գնանք, դու պետք է տեսնես Քելեդ-Զարամը,— կանչեց Ֆրոդոյին թզուկը և վազեց ներքև:
Ֆրոդոն, հոգնածությունն ու անտարբերությունը հոգնածությունը հաղթահարելով, ոտքերը քարշ տալով իջավ Հայելու կաղալով հետևեց նրան: Նա հոգնել էր, կողքը ցավում էր, բայց լճի մուգ ափը. տիրոջ կապույտ ջրերն ասես ձգում էին նրան, և նա չկարողացավ դիմանալ: Տիրոջ հետևից իջավ նաև Սեմը:
Կոթողի մոտ Ջիմլին ոտքը կախ գցեցկանգ առավ, գլուխը խոնարհեց և , երբ հոբիթները մոտեցան, ասաց.
— Տեսնու՞մ եք, այստեղ մորիերեն թզուկների լեզվով գրված է. ''«Դուրինն այստեղից առաջին անգամ նայեց Քելեդ-Զարամի խորքը»:''
Կոթողի վրա կիսաջնջված գաղտնագրեր ռունագրեր կային, սակայն դրանք կարդալ հնարավոր չէր. ավազն ու քամին գաղտնագրերը ջնջել իրենց գործը տեսել էին:
— Եկեք մենք էլ նայենք լճի խորքը,— դեպի ափ շրջվելովքանի դեռ չենք գնացել այստեղից, — առաջարկեց Ջիմլին:
— Բարև և մնաս բարով, նվիրական լիճ,— խոր խոնարհվելով, խոնարհվելով՝ բացականչեց Ջիմլին: Հետո շրջվեց դեպի հոբիթներն ու ավելացրեց.— Աստ հանգչի Այստեղ հանգչում է թագը Դուրինի: Այն սպասում Լիճը պահպանում է այն և սպասում նրա զարթոնքին...— Նա նորից խոնարհվեց ու շտապեց հոբիթների հետևից:
— Ի՞նչ տեսար այնտեղ,— Սեմին հարցրեց Փինը, երբ թզուկն ու հոբիթները նրանք հասան ջոկատին:
Բայց մտքերով տարված Սեմը ոչինչ չպատասխանեց:
— Լեռներում շատ ակունքներ կան,— ասաց Արագորնը,— այնպես որ շուտով Արծաթաջուրն արագընթաց գետակ կդառնա: Հայելու լճից մինչև Արծաթաջրի և Սպիտակբաշի միացման տեղը տասը լիգ կլինի,— պատմում էր Արագորնը,— և : Կհասնենք այնտեղ ու անտառում մենք կգիշերենք: Այս ուղին մեզ համար նշել է կգիշերենք՝ այդպես էր որոշել Գենդալֆը, որ հետո դորս գանք դեպի Մեծ Գետը: Արծաթաջրի ու Սպիտակբաշի միացումից գոյանում է Ոսկե Կախարդուհի հորդառատ գետը, որը թափվում է Անդուին Մեծի մեջ: Մեզ հենց այնտեղ էլ պետք է:
— Դրանք Ախր դրանք միանում են Լոթլորիենի մոտԼոթլորիենում,— ուրախ հուզմունքով ընդմիջեց Լեգոլասը,— էլֆերի ամենասքանչելի բնակավայրի մոտբնակավայրում, որը գտնվում է Ոսկի Անտառում: Լոթլորիենի արծաթագույն ծառերը (որոնց կեղևը մոխրա-արծաթավուն է) ածնանը խիտ Այնտեղ նույնիսկ ծառերն են ուրիշ: Դրանք աշնանը սաղարթից չեն զրկվում, այն . տերևները դառնում է են վառ ոսկեգույն և մնում է ճյուղերի վրա մինչև գարնան գալը: Գարնանը նախորդ տարվա տերևը թափվում է, են՝ անտառի բացատները ոսկով ծածկելով, իսկ ճյուղերին նոր տերևների հետ միասին բացվում են ոսկեդեղին ծաղիկներրը՝ օդը լցնելով մեղրի բուրավետությամբ: Եվ դու քայլում ես ոսկե գորգի վրայով, նայում ես ոսկեզօծ տանիքին ու դիպչում արծաթե սյուներին, քանզի այդ ծառերի կեղևը հարթ է ու ածաթավուն: Այդպես են պատմում հինավուրց առասպելները՝ ինքս ոչ մի անգամ չեմ եղել Լորիենում:Շատ կուզենայի գարնան այնտեղ լինել...
— Այնտեղ ձմռանն էլ վատ չէ,— նկատեց Արագորնը: — Բայց Լորիենը հեռու է: Իսկ հիմա մենք պետք է հեռանանք Մորիայից, դրա համար էլ քայլերն արագացրեք, բարեկամներ:
Արագորնը մեծ-մեծ քայլերով առաջ գնաց, և Սեմն ու Ֆրոդոն սկսեցին հետ մնալ: Նրանք ամբողջ օրը ոչինչ չէին կերել: Յաթաղանի հարվածից Սեմի ջերմությունը բարձրացել էր ու գլուխը պտտվում էր, իսկ շոգ Մորիայից հետո նա քամուց դողացնում էր: Զուր էր երկնքում փայլում արևը: Ֆրոդոն հևոցով ու արագացած էր շնչում, և ամեն մի քայլը դժվարությամբ էր գցում:
Կես ժամ հետո Լեգոլասը հետ նայեց ու , տեսնելով, որ հոբիթները շատ են հետ մնացել, անհանգստացած ձայն տվեց Արագորնին: Նա ևս շրջվեց ու վազեց հետ մնացողների մոտ: Նրան հետևեց Բորոմիրը: Մնացած Պահապաններն իսկույն կանգ առան:
— Ներեցե՛ք, բարեկամներ,— ասաց Արագորնը,— այսօր այնքան շատ բան տեղի ունեցավ, և ես այնպես եմ շտապում ձեզ հեռու տանել Մորիայից, որ ձեր վերքերի մասին բոլորովին մոռացել եմ: Դե դուք էլ պակասը չեք, խոսք չկա՝ չեք հիշեցրել... Իհարկե, մենք պետք է դադար առնեինք և առաջին հերթին ձեր վերքերը նայեինք... Դե, իսկ հիմա մի քիչ համբերեք: Առջևում հանգստի հարմար տեղ կա և այնտեղ արդեն ես կանեմ, ինչ կարող եմձեզանով կզբաղվեմ: Բորոմիր, եկ գրկած տանենք նրանց:
Շուտով ճամփորդները մի վտակ առվակ տեսան, որը մեղմ քչքչոցով թափվում էր Արծաթաջրի մեջ: Իսկ Արծաթաջուրը, վերջին սահանքն անցնելով, լցվում էր լայն գետախորշը, որը ծածկում էին բրգաձև ճյուղաշատ սոճիներն ու մոշի փշոտ, խիտ թփուտները:
Արագորնը ծակող թփուտներից դուրս եկավ մի փոքրիկ բացատ, որը պատված էր կապույտ հապալասով ու ստվերված բրգաձև սոճիներով: Այստեղ կարճատև հանգիստ առան: Արևն սկսում էր թեքվել դեպի արևմուտք, իսկ նրանք միայն մի քանի լիգ էին հեռացել, և օրքերը առանց դժվարության կարող էին հասնել նրանց: Մինչ Պահապանները ցախ էին հավաքում, խարույկ վառում ու ջուր եփում, Արագորնը զննեց հոբիթների վերքերը: Սեմի վերքը թեև խոր չէր, բայց, չգիտես ինչու, մինչև հիմա արյունահոսում էր, և Արագորնը անհանգստությամբ խոնարհվեց Սեմի վրա: Սակայն զննումն ակնհայտորեն ուրախացրեց նրան:
