Changes
/* 18.2.1945 (Ժամը 11-ն անց 46 րոպե) */
Այդ մարդը բարձրահասակ էր։ Մշտապես բերանում պահում էր անգլիական ուղիղ ծխամորճ, սակավախոս էր, հաճախ ժպտում էր ու զրուցակիցներին հմայում ուշադիր լսելու իր բարյացակամ եղանակով, սուր կատակներով, և եթե իրավացի չէր լինում, իր սխալն իսկույն և բացեիբաց ընդունելով։
Եթե Հիմմլերի, Կանարիսի և Պետենի ծառայություններն իմանային, թե ով էր նա, հավանորեն տասնապատիկ ավելի ջանք կգործադրեին, նրան իրենց ձեռքը գցելու համար։ Այդ մարդը Ալեն Դալլեսն էր, Եվրոպայում Ստրատեգիական ծառայության վարչության[^15] <ref>ԱՄՆ քաղաքական հետախուզությունը պատերազմի տարիներին։</ref> գլխավոր ռեզիդենտը։
Շվեյցարիայում նրա մասին շուտով սկսեցին խոսել, որպես պրեզիդենտ Ռոuզվելտի անձնական ներկայացուցչի
նախքան լայնորեն աշխատանք ծավալելը, Դալլեսն ամենամանրակրկիտ կերպով ուսումնասիրեց իր աշխատակիցների վրա կազմված նյութերը։
— Այստեղ, կապույտ թղթապանակում,— բացատրում էր նրան ՀՖԲ-ի[^16] <ref>Հետաքննության ֆեդերալ բյուրո։</ref> աշխատակիցը,— բոլոր նրանք են, ովքեր բարեկամներ և մոտ ընկերներ ունեն առանցքի երկրներում կամ չեզոք պետություններում։ Այս թղթապանակում Գերմանիայում և Եվրոպայում ծնված անձինք են, ինչպես և նրանք, ում ծնողները գերմանացիներ են։ Այստեղ նրանց ազգանուններն են, ում հետ նամակագրություն ունեն ձեր աշխատակիցները․․․ Իսկ ահա այստեղ...
Դալլեսը երկմտած հարցով ընդհատեց նրան.
Կրտսեր-Դալլեսի կենսագրությունն այնքան էլ ակնառու չէր։ Արվեստների մագիստրոս, նա անցավ դիվանագետի, հետախույզի, քաղաքագետի, փաստաբանի ճանապարհ։ Նա գեներալ Հոֆմանի մտերիմն էր, որը դեռևս 1919 թվականին առաջինն առաջ քաշեց «Հարձակում կարմիր Արևելքի վրա» տեսությունը։ Դալլեսը կառավարություններ էր տապալում Մերձավոր Արևելքում և իշխանության գլուխ կանգնեցնում դիկտատուրաներ Հարավային Ամերիկայոլմ, բայց դա անում էր ոչ թե Միացյալ Նահանգների շահերից ելնելով, նա ծառայում էր նավթի արքաներին՝ Ռոկֆելլերին և Մելլոնին։ Երեսնական թվականներին Ջոն և Ալեն Դալլեսները սերտ կապեր հաստատեցին Տիսսենի գերմանական կոնցեռնների, «Ի. Գ, Ֆարրենինդուստրիի», «Ռոբերտ Բոշ» կոնցեռնի հետ։ Ալեն Դալլեսը դարձավ գերմանական այդ կոնցեռնների ներկայացուցիչն Ամերիկայոլմ։ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից առաջ Դալլեսը դարձավ «Շրեդեր տրեստ կոմպանիի» դիրեկտորը։ Կուրտ ֆոն Շրեդերը ՍՍ-ի գրուպպենֆյուրեր էր, ֆյուրերին անձամբ ներկայացված Հիմմլերի կողմից։ Ալեն Դալլեսը անդունդի եզրին էր, երբ պատերազմ սկսվեց նացիստների դեմ։ Նրան փրկեցին տերերը՝ Ռոկֆելլերները և Մելլոնները։ «Մեզ պետք է մի մարդ, որը Գերմանիան մեզնից ավելի լավ իմանա: Վերջիվերջո, նա Ամերիկայի քաղաքացի է, իսկ նախկին սխալներից ոչ ոք երաշխավորված չի եղել»։ Հենց Դալլեսին էլ հանձնարարվեցին ԱՄՆ շահերը պաշտպանել Եվրոպայում։
== 17.2.1945 (Ժամը 10-ն անց 03 րոպե) ==
Երբ ՍՍ-ի օբերգրուպպենֆյուրեր Վոլֆը ելավ Հիմմլերի առանձնասենյակից, ռայխսֆյուրերը երկար ժամանակ անշարժ նստած մնաց։ Այժմ նրան վախ չէր պաշարել, ո՛չ, համենայն դեպս, նրան այդպես թվաց։ Պարզապես կյանքում առաջին անգամ նա ուխտադրուժ դարձավ։ Նա ճանաչում էր ուխտադրուժներին, նույնիսկ չէր խանգարում նրանց, հետևելով, թե ով հաղթող դուրս կգա 44-ի հուլիսին, բայց հիմա ինքն էր պետական դավաճանության ակտ կատարել, թշնամու հետ բանակցությունների համար մի՛ պատիժ էր նախատեսված՝ մահ։
Կառլ Վոլֆն Իտալիա վերադարձավ, որպեսզի ուղղակի կապի մեջ մտնի Դալլեսի հետ՝ ՍՍ֊ի բարձրագույն աստիճանի սպան դաշնակիցների բարձրագույն աստիճանի հետախույզի հեա։
Հիմմլերն իր սովորական եղանակով հանեց ակնոցը (այսօր անշրջանակ ակնոց էր դրել, իսկ նման ակնոց կրում են դպրոցի ուսուցիչները) և սկսեց դանդաղ շփել ապակիները թավշակաշվի կտորով, նա զգաց, որ իր մեջ ինչ-որ բան փոխվեց։ Անմիջապես չհասկացավ, թե ինչ փոխվեց, բայց հետո ժպտաց։ «Ես սկսեցի շարժվել,— հասկացավ նա,— ամենասարսափելին տանջալի շղթայվածությունն է, նման գիշերային մղձավանջի»։
Նա իր մոտ կանչեց Շելլենբեբգին։ Քաղաքական հետախուզության պետը Հիմմլերի մոտ եկավ մեկ րոպե անց, կարծես ընդունարանում նստած լիներ և ոչ թե իր մոտ՝ երրորդ հարկում։
— Վոլֆը թռչում է Դալլեսի հետ կապ հաստատելու,— ասաց Հիմմլերն ու կոտրատեց մատները։
— Իմաստուն բան է։
— Խելագարությո՜ւն է, Շելլենբերգ, խելագարություն է և ավանտյուրիզմ։
— Դուք նկատի ունեք հնարավոր ձախողո՞ւմը։
— Ես նկատի ունեմ պրոբլեմների մի ամբողջ կոմպլեքս։ Դո՛ւք եք, այս ամենը ձե՛ր արածն է։ Դո՛ւք ինձ հասցրեցիք այս քայլին։
— Եթե Վոլֆը ձախողվի, ապա բոլոր նյութերը մեզ մոտ կգան։
— Սկզբում նրանք կարող են վիեննացու ձեռքն ընկնել․․․
Շելլենբերգը հարցական նայեց Հիմմլերին։ Վերջինս խոժոռված պարզաբանեց.
— Կալտենբրունների։ Եվ ես չգիտեմ, հետո այդ նյութերն ուր կգնան՝ Բորմանի՞, թե՝ իմ մոտ։ Իսկ դուք գիտեք, թե ինչ կանի Բորմանը, հենց որ նմանօրինակ նյութ ստանա։ Եվ դուք կարող եք պատկերացնել, թե ինչպես կվերաբերվի ֆյուրերը, երբ ամեն ինչ տեսնի, դեռ դրան ավելացրած Բորմանի բացատրությունները։
— Այդ հնարավորությունը նույնպես վերլուծել եմ։
Հիմմլերը բարկացած կնճռոտեց դեմքը։ Հիմա նա մի բան էր ցանկանում՝ ետ դարհևել Վոլֆին և իսպառ մոռանալ նրա հետ ունեցած խոսակցությունը։
— Ես վերլուծձլ եմ այդ հնարավորությունը,— կրկնեց Շելլենբերգը։— Նախ, Վոլֆը պարտավոր է Դալլեսի հետ խոսել ոչ իր, ոչ առավել ևս ձեր անունից, այլ ֆելդմարշալ Կեսսելրինգի անունից, ում նա ենթարկվում է Իտալիայում։ Նա հրամանատարի տեղակալ է Իտալիայում, նա ձեր անմիջական ենթակայությունից դուրս է...
Ֆելդմարշալ Կեսսելրինգը ժամանակին Գյորինգի օգնականն էր «Լյուֆտվաֆֆեի» գծով։ Բոլորը նրան Գյորինգի մարդն էին համարում։
— Դա լավ է,— ասաց Հիմմլերը։— Դուք դա նախօրո՞ք էիք մտածել, թե նոր անցավ ձեր մտքով։
— Դա իմ մտքով անցավ, հենց որ իմացա Վոլֆի ուղևորության մասին,— պատասխանեց Շելլենբերգը։— Թույլ կտա՞ք ծխել։
— Այո, խնդրեմ,— պատասխանեց Հիմմլերը։
Շելլենրերգը ծխախոտ վառեց։ Երեսունվեց թվականից նա միայն «Քեմել» էր ծխում և ուրիշ ոչ մի սիգարեթ չէր ընդունում։ Մի անգամ, քառասուներկուսին, այն բանից հետո, երբ Ամերիկան պատերազմի մեջ մտավ, նրան հարցրեցին․ «Ձեզ որտեղի՞ց թշնամական սիգարեթներ», Շելլենբերգը պատասխանեց․ «Իրոք, ամերիկյան սիգարեթներ թե գնես, կասեն՝ դավաճանել ես հայրենիքիդ...»։
— Ես բոլոր հնարավորությունների շուրջ մտածել եմ,— շարունակեց նա,— նույնիսկ ամենատհաճների շուրջ։
— Այսի՞նքն,— զգուշացավ Հիմմլերը։ Նա հանգստացել էր, խելքը գլուխը եկել, խելացի հեռանկար էր երևացել, էլ ի՞նչ տհաճ բան կարող էր լինել, եթե ամեն ինչ այդպես հարմար դասավորվում էր։
— Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե Կեսսելրինգը, և ավելի վատ՝ նրա հովանավոր Գյորինգը տվյալ դեպքում կարողանան, իրենց ալիբին ապացուցել։
— Մենք դա թույլ չենք տա։ Նախօրոք հոգ տարեք այդ մասին։
— Մենք՝ այո, բայց Կալտենբբուններն ու Մյուլլե՞րը։
— Լավ, լավ,— հոգնած ասաց Հիմմլերը,— իսկ ի՞նչ եք առաջարկում դուք։
— Ես առաջարկում եմ մի զարկով երկու նապաստակ խփել։
— Այդպես չի լինում,— պատասխանեց Հիմմլերն առավել հոգնած ու խամրած ձայնով,— չնայած, ես որսորդ չեմ...
— Ֆյուրերն ասում է, որ դաշնակիցները գտնվում են գժտության եզրին, այդպես չէ՞։ Հետևաբար, նրանց այդ գժտեցումը մեր գլխավոր խնդիրներից մեկն է։ Ի՞նչ կանի Ստալինը, եթե իմանա սեպարատ բանակցությունների մասին, որ ՍՍ-ի գեներալ Վոլֆը վարում է արևմտյան դաշնակիցների հետ։ Ես չեմ փորձում դատել, թե նա ինչպե՞ս կվարվի, բայց այն, որ դա նրան գործողությունների կմղի, ոչ մի րոպե չեմ կասկածում, հեաևաբար, Վոլֆի ուղևորությունը, որը մենք կգաղտնագրենք որպես Ստալինի մեծ ապակողմնորոշում, կդառնա հօգուտ ֆյուրերի։ Մեր լեգենդը հետևյալն է՝ բլյոֆ Ստալինի համար։ Ձախողման դեպքում ֆյուրերին այդպես կբացատրենք օպերացիան։
Հիմմլերը վեր ելավ աթոոից, նա բազկաթոռներ չէր սիրում ու միշտ նստում էր գրասենյակային հին աթոռի վրա, մոտեցավ պատուհանին և երկար դիտում էր Բեռլինի ավերակները։ Դպրոցից տուն էին դառնում երեխաները և ուրախ ծիծաղում։ Երկու կին ձեռնասայլակներով տանում էին իրենց երեխաներին։ Հիմմլերը հանկարծ մտածեց․ «Ուրախությամբ կգնայի անտառ ու կգիշերեի խարույկի մոտ։ Վալտերն ի՜նչ խելացի է, աստված իմ․․․»։
— Ես կմտածեմ ձեր ասածների շուրջ,— առանց շրջվելու ասաց Հիմմլերը։ Նա ուզում էր իրեն վերցնել Շելլենբերգի հաղթանակը։ Վերջինս ուրախությամբ ռայխսֆյուրերին կտար այն. նա միշտ Հիմմլերին ու Հեյդրիխին էր տալիս իր հաղթանակները։
— Մանրամասները ձեզ կհետաքրքրե՞ն, թե մանրուքներն ինքս մտածեմ,— հարցրեց Շելլենբերգը։
— Ինքներդ մտածեք,— պատասխանեց Հիմմլերը, բայց երբ Շելլենբերգը մոտեցավ դռանը, նա շրջվեց ու հարցրեց.— թեև այս գործում մանրուքներ չպետք է լինեն։ Ի՞նչ նկատի ունեք։
— Նախ, քողարկման օպերացիան... Այսինքն, պետք է որևիցե օտար, ոչ մեր դեմքը դնել Արևմուտքի հետ բանակցությունների համար... Իսկ հետո այդ մարդու մասին եղած նյութերը կհանձնենք ֆյուրերին։ Հարկ եղած դեպքում... Դա կլինի հետախուզության մեր ծառայության հաղթանակը՝ ձախողեցինք թշնամու ստոր մտադրությունները, իմ կարծիքով, այսպես է հաղորդում Գեբրելսը։ Երկրորդ, Շվեյցարիայում հազարավոր աչքեր են հետևելու Վոլֆին։ Ես ուզում եմ, որպեսզի արևմտյան դաշնակիցների հազարավոր աչքերի հետ նրան հետևեն իմ մարդկանցից մի հինգ֊վեց հոգի։ Վոլֆը չի իմանա մեր մարդկանց մասին։ Նրանք ինֆորմացիա կուղարկեն անմիջապես ինձ։ Ի լրումն ամենի, սա երրորդ ալիբին է։ Ձախողման դեպքում ստիպված կլինենք զոհել Վոլֆին, բայց նրան հետևելու մասին նյութերը տեղ կգտնեն մեր դոսյեներում։
— Ձե՛ր,— ուղղեց նրան Հիմմլերը,— ձեր դոսյեում։
«Ես կրկին վախեցրի նրան,— մտածեց Շելլենբերգը,— այս մանրամասները նրան վախեցնում են։ Նրանից պետք է միայն համաձայնություն վերցնել, իսկ հետո ամեն բան անձամբ անել»։
— Ո՞ւմ եք ուզում այնտեղ ուղարկել։
— Լավ թեկնածուներ ունեմ,— պատասխանեց Շելլենբերգը,— բայց դա արդեն մանրուք է, որն ինքս կարող եմ վճռել, ձեզ չկտրելով առավել կարևոր գործերից։
Առաջին խնդրի լուծման համար Շելլենբերգի թեկնածուների ցուցակում կար ֆոն Շտիրլիցը իր «խնամարկյալ» պաստորի հետ։
== 17.2.1945 (Ժամը 10-ն անց 05 րոպե) ==
Առավոտյան, երբ Էրվինը պետք է պատասխան ընդուներ Կենտրոնից, Շտիրլիցը մեքենայով դանդաղ գնում էր նրա տան կողմը։ Ետևի նստատեղին դրված էր մի հսկայական նվագարկիչ, ըստ լեգենդի, Էրվինը նվագարկիչների փոքրիկ ֆիրմայի տնօրեն էր, դա նրան հնարավորություն էր տալիս հաճախակի երթևեկել երկրով մեկ, սպասարկելով հաճախորդներին։
Փողոցը խցանված էր, առջևում մաքրում էին փողոցը․ փլուզումից հետո, գիշերային ռմբակոծության ժամանակ փլվել էր վեցհարկանի շենքի պատը, և ճանապարհային ջոկատների բանվորները ոստիկանների հետ մեկտեղ արագ ու միահամուռ կազմակերպում էին փոխադրականի անցուդարձը։
Շտիրլիցը ետ նայեց՝ իր «Խորխի» ետևից երեսունից ոչ պակաս մեքենաներ կլինեին շարված։ Բեռնատարի վարորդը՝ մի պատանյակ, բղավեց Շտիրլիցին։
— Եթե հիմա գան, այ թե շիլափլավ կլինի հա՜, թաքնվելու տեղ էլ չկա։
— Չեն գա,— պատասխանեց Շտիրլիցը, երկնքին նայելով։ Ամպերը ցածր էին, դատելով գորշ֊սև եզրերից՝ ձնաբեր։
«Գիշերը տաք էր,— մտածեց Շտիրլից։— Իսկ հիմա ցրտել է, հաստատ ձյուն է գալու»։
Չգիտես ինչու հիշեց երեկվա աստղագետին՝ «... Անհանգիստ արեգակնային տարի է։ Գնդի վրա ամեն ինչ փոխադարձ կապի մեջ է։ Մենք բոլորս փոխադարձաբար կապակցված ենք լուսատուի հետ, լուսատուն գալակտիկայի հետ,— Շտիրլիցը մեկեն քմծիծաղեց.— նման գեստապոյի գործակալական ցանցին...»
Առջևում կանգնած շուցմանը կտրուկ թափ տվեց ձեռքը և բղավեց կոկորդային ձայնով.
— Անցե՛ք։
«Աշխարհի ոչ մի երկրում,— ինքն իրեն հաստատեք Շտիրլիցը,— ոստիկաններն այնպես չեն սիրում հրամայել և ձեռքի մահակով այնպիսի ղեկավարող շարժումներ անել, ինչպես մեզ մոտ»։ Նա, հանկարծ իրեն բռնեց այն բանում, որ գերմանացիների ու Գերմանիայի մասին մտածեց այնպես, ինչպես իր ժողովրդի ու իր երկրի մասին։ «Իսկ այլ կերպ չի կարելի։ Եթե սահմանազատեի ինձ, ապա վաղուց ի վեր անպայման կորած կլինեի։ Հավանորեն պարադոքս է՝ ես սիրում եմ այս ժողովրդին, սիրում եմ այս երկիրը։ Իսկ գուցե, իրոք, հիտլերները գալիս են և գնում»։
Ճանապարհն այլևս բաց էր և Շտիրլիցը լրիվ գազ տվեց։ Նա գիտեր, որ կտրուկ շրջադարձերը շատ վատ «ուտում» են դողերը, նա գիտեր, որ այժմ դողերը դեֆիցիտ են, բայց և այնպես սիրում էր կտրուկ շրջադարձերը, այնպես, որ ռեզինը ճվճվա ու երգի, իսկ մեքենան այդ ժամանակ թեքվում էր, ինչպես նավակը փոթորկի ժամանակ։
Կեպենիկում, Էրվինի և Քեթի տան մոտ եղած շրջադարձի վրա, ոստիկանական երկրորդ շղթան էր կանգնած։
— Ի՞նչ է եղել այնտեղ,— հարցրեց Շտիրլիցը։
— Փողոցն ավերված է,— պատասխանեց ջահել ու գունատ շուցմանը,— նրանք ինչ-որ մի հզոր ական են ձգել։
Շտիրլիցն զգաց, թե ինչպես քրտնեց ճակաաը։
«Ճիշտ է,— հանկարծ հասկացավ նա,— նրանց տունը՝ նույնպես»։
— Թիվ իննը տունը նույնպե՞ս,— հարցրեց նա։
— Այո՛, լրիվ փշրել են։
Շտիրլիցը մեքենան քաշեց մայթի մոտ և նրբանցքով աջ գնաց․ նրա ճանապարհը կտրեց հիվանդի տեսքով միևնույն շտուցմանը։
— Արգելված է։
Շտիրլիցը շրջեց պիջակի դարձածալը՝ ՍԴ֊ի ժետոնը վրան։ Շուցմանը պատվի առավ ու ասաց․
— Սակրավորները վախենում են, թե արդյոք դանդաղ գործող ռումբ չլինի։
— Ուրեմն, միասին հօդս կցնդենք,— պատասխանեց Շտիրլիցը և գնաց թիվ իննը տան ավերակների կողմը։
Նա վիթխարի, անմարդկային հոգնություն էր զգում, բայց գիտեր, որ պարտավոր է քայլել իր սովորական, զսպանակաձև քայլքով և այդպես էլ գնում էր՝ զսպանակաձև, դեմքին էլ իր պարտպդիր, սկեպտիկ քմծիծաղն էր։ Իսկ աչքերի առջև Քեթն էր։ Փորը շատ էր մեծ, կլոր։ «Աղջիկ կլինի,— իրեն մի անգամ ասաց նա։— Երբ փորը ցցվում է վարունգի պես, տղա է լինում, իսկ ես անպայման աղջիկ կծնեմ»։
— Բոլորը զոհվե՞լ են,— հարցրեց Շտիրլիցը ոստիկանին, որն առաջվա պես հետևում էր հրշեջների աշխատանքին։
— Դժվար է ասել։ Ռումբն առավոտվա դեմ է ընկել, սանիտարական մեքենաներ շատ կային...
— Շա՞տ իրեր են մնացել։
— Այնքան էլ չէ... Տեսնում եք, ինչ շիլաշփոթ է...
Լաց լինող երեխայով մի կնոջ Շտիրլիցն օգնեց մայթից տեղափոխել ձեռնասայլակն ու վերադարձավ մեքենայի մոտ։
== 17.2.1945 (Ժամը 10-ն անց 05 րոպե) ==
— Մամոչկա՜,— բղավում էր Քեթը։— Աստվա՜ծ իմ։ Մամա-ա-ա-ա՜։ Օգնեքb՜ք, ով կա՜։
Նա պառկած էր սեղանին։ Նրան ծննդատուն էին բերել կոնտուզիա ստացած, երկու տեղից գլուխը ջարդված էր։ Նա անկապ֊անկապ բառեր էր բղավում՝ աղիողորմ, ռուսերեն, ռյազանյան բառեր։
Ձայնեղ, խռպոտ ձայնով, խոշոր տղային ընդունող բժիշկն ասաց մանկաբարձուհուն.
— Լեհուհի է, բայց ի՜նչ հսկա է ծնել...
— Նա լեհուհի չէ,— ասաց մանկաբարձուհին։
— Իսկ ո՞վ է։ Ռո՞ւս։ Թե՝ չեխ։
— Անձնագրով գերմանուհի է,— պատասխանեց մանկաբարձուհին,— նրա վերարկուի գրպանում անձնագիր կար գերմանուհի Քեթրին Քինի անվամբ։
— Գուցե ուրիշի՞ վերարկու է։
— Գուցե և,— համաձայնեց մանկաբարձուհին։— Տեսեք, ի՜նչ հրաշալի պստիկ է, հինգ կիլոգրամից պակաս չի լինի, ի՜նչ գեղեցիկ է... Դո՞ւք կզանգահարեք գեստապո, թե ավելի ուշ ես զանգահարեմ։
— Դուք զանգահարեք,— պատասխանեց բժիշկը,— միայն թե հետո։
«Վերջ,— հոգնած, ասես հարևանցիորեն մտածում էր Շտիրլիցը,— այժմ արդեն լիովին մենակ եմ։ Հիմա ես պարզապես բացարձակապես միայնակ եմ...»։
Նա երկար նստեց իր առանձնասենյակում փակված ու չէր պատասխանում հեռախոսազանգերին։ Մեքենայաբար հաշվեց, որ ինն զանգ եղավ։ Երկու մարդ իրեն զանգահարում էին երկար, հավանաբար, կարևոր մի գործով, կամ զանգահարում էին ստորադրյալները՝ նրանք միշտ երկար են զանգահարում։ Մնացածները կարճ զանգեր էին՝ այդպես զանգահարում են կամ ղեկավարությունից, կամ ընկերները։
Ապա նա դարակից մի թերթ թուղթ հանեց ու սկսեց գրել.
<blockquote>
'''ՍՍ֊ի Ռայխսֆյուրեր Հենրիխ Հիմմլերին'''
''Հույժ գաղտնի: Անձամբ''
Ռայխսֆյուրե՛ր.
Ազգի շահերն ինձ ստիպում են Ձեզ դիմել այս նամակով։ Հուսալի աղբյուրներից ինձ հայտնի է դարձել, որ Ձեր թիկունքում ՍԴ֊ից ինչ֊որ մարդկանց խումբ կապեր է հաստատում թշնամու հետ, հող որոնելով հակառակորդի հետ գործարքի համար։ Ես չեմ կարող խիստ փաստացիորեն հաստատել այդ տեղեկությունները, բայց խնդրում եմ Ձեզ ընդունել ինձ և լսել իմ առաջարկություններն այդ հարցի առթիվ, որն ինձ չափազանց կարևոր և անհետաձգելի է թվում։ Խնդրում եմ Ձեզ թույլ տալ ինձ, օգտագործելով իմ կապերը Ձեզ առավել մանրամասնորեն տեղեկացնել և առաջարկել այդ մեկնակերպի մշակման իմ պլանը, որը, ցավոք, ինձ շատ ճշմարտանման է թվում։
''Հա՛յլ Հիտլեր։''
ՍՍ֊ի շտանդարտենֆյուրեր ''ֆոն Շտիրլից''»
</blockquote>
Նա գիտեր, թե ում պիտի վկայակոչի խոսակցության դեպքում, երեք օր առաջ օդային հարձակման ժամանակ զոհվել էր Պորտուգալիայից եկած կինոխրոնիկյոր Պուէբլոս Վասսերմանը, որը սերտորեն կապված էր շվեդների հետ։
== Տեղեկություն խորհրդածության համար ==
(''Շելլենբերգ'')
<blockquote>(''ՍՍ֊ի բրիգադենֆյուրեր, ՌՍԽԱ֊ի 6֊րդ բաժանմունքի պետ, 1934 թվականից ՆՍԴԱՊ անդամ Վալտեր Շելլենբերգի կուսակցական բնութագրից․ «Իսկական արիացի է։ Բնավորությունը՝ նորդական, խիզախ, ամուր։ Ընկերների և աշխատանքային ընկրեների հետ բացսիրտ է, մարդամոտ, ընկերասեր։ Անխնա է ռայխի թշնամիների նկատմամբ։ Ընտանիքի գերազանց հայր է։ Կնոջ թեկնածությունը հաստատված է ՍՍ֊ի ռայխսֆյուրերի կողմից։ Իրեն անվանարկող կապեր չի ունեցել։ Հրաշալի մարզիկ է։ Աշխատանքում իրեն դրսևորել է որպես ականավոր կազմակերպիչ․․․»'')</blockquote>
Իր մասաժիստ դոկտոր Քերստենից հետո Հիմմլերը թերևս հավատում էր, ինչպես ինքն իրեն, սոսկ միայն Շելլենբերգին։ Նրան հետևում էր երեսնական թվականների սկզբից, երբ Շելլենբերգը դեռևս սովորում էր։ Նա գիտեր, որ այդ քսաներեքամյա գեղեցիկ տղամարդը ճիզվիտական քոլեջից հետո ավարտել է համալսարանն ու դարձել արվեստագիտության բակալավր։ Նա գիտեր նաև, որ համալսարանում Վալտերի սիրելի պրոֆեսորը ազգությամբ հրեա է եղել։ Նա գիտեր, որ Շելլենբերգը սկզբում կատակի է տվել նացիոնալ֊սոցիալիզմի վեհ գաղափարներն ու ոչ միշտ է գովասանքով արտահայտվել ֆյուրերի մասին։
Երբ Շելլենբեբգին հրավիրեցին աշխատել հետախուզությունում, նա արդեն սկսել էր հիասթափվել գերմանական մտավորականության դիրքորոշումից, որը լոկ ցավով մեկնաբանում էր Հիտլերի ոճրագործությունները և վախվորած ծաղրում ֆյուրերի հիստերիզմը, և ընդունեց Հեյդրիխի առաջարկությունը։
Նրա առաջին մկրտությունը «Կիտտիի սալոնն» էր։ Նեբեի քրեական ոստիկանության պետն իր քարտադարանից ընտրել և այդ աշխարհիկ սալոնն էր ուղարկել Բեռլինի, Մյունխենի և Համբուրգի ամենանրբակիրթ պոռնիկներին։ Հետո, Հեյդրիխի հանձնարարությամբ, Վալտերը գտավ դիվանագետների և բարձրաստիճան զինվորականների գեղեցիկ ու երիտասարդ կանանց, որոնք ձանձրացել էին միայնությունից (նրանց ամուսինները օրեր ու գիշերներ էին անցկացնում խորհրդակցություններում, երթևեկում էին Գերմանիայում, արտասահման թռչում։) Կանայք տխրում էին, նրանք զվարճություններ էին ցանկանում։ Այդ ամենը նրանք գտնում էին Կիտտիի սալոնում, ուր հավաքվում էին դիվանագետներ Ասիայից, Ամերիկայից և Եվրոպայից։
ՍԴ֊ի տեխնիկական գերատեսչության մասնագետներն այդ սրահում պատրաստեցին կրկնակի պատեր ու տեղադեցին ունկնդրության և լուսանկարման սարքավորում։ Հեյդրիխի գաղափարն իրականացնում էր Շելլենբերգը, նա այդ սալոնի տերն էր ու կատարում էր աշխարհիկ միջնորդի դեր։
Հավաքագրումը գնում էր երկու ուղղությամբ. վարկաբեկված դիվանագետները սկսում էին աշխատել Շելլենբերզի հետախուզությունում, իսկ երրորդ ռայխի զինվորական, կուսակցական և պետական գործիչների վարկաբեկված կանայք անցնում էին գեստապոյի շեֆ Մյուլլերի գերատեսչություն, Մյուլլերին մոտ չէին թողնում սալոն՝ աշխատելու. նրա գեղջկական արտաքինը և կոպիտ կատակները կարող էին վախեցնել հաճախորդներին։ Հենց այն ժամանակ էլ նա իրեն կախված զգաց քսանհինգամյա մի երեխայից։
— Նա կարծում է, թե ես կսկսեմ ձեռք գցել իր մանուշակագույն բոզերի ոտքերին,— ասաց Մյուլլերն իր օգնականին,— շատ չէ՞ր լինի։ Մեր գյուղում դրանց նման կնանքանց թրիքի որդ էին ասում։
Եվ երբ ֆրաու Հեյդրիխը ամուսնու բացակայության ժամանակ զանգահարեց Շելլենբերգին, բողոքեց ձանձրույթից ու նրան առաջարկեց քաղաքից դուրս, որևէ լճափ գնալ, Մյուլլերն անմիջապես իմացավ այդ մասին և որոշեց, որ հիմա այդ սիրունիկ տղայի վիզը ոլորելու ճիշտ ժամանակն է։ Նա չէր պատկանում գեստապոյի այն «ծերունիների» թվին, որոնք Շելլենբերգին լուրջ դեմք չէին համարում՝ սիրուն տղա է, գրադարանից վերցնում է լատիներեն ու իսպաներեն գրքեր, հագնվում է ձևապաշտի պես, առանց թաքնվելու սիրավեպեր է ունենում, Պրինցալբրեխտշտրասսեով ոտքով է քայլում, հրաժարվում է մեքենայից, մի՞թե դա լուրջ հետախույզ է։ Շատախոսում է, ծիծաղում, խմում...
Մյուլլերի գեղջկական, ծանրաշարժ, բայց նորին արագ արձագանքող միտքը հուշեց նրան, որ Շելլենբերգն առաջինն է նոր սերնդի մեջ։ Սիրելին իր ետևից իր նմաններին կբերի։
Շելլենբերգը ֆրաու Հեյդրիխին տարավ Պլոյներ լիճը։ Սա միակ կինն էր, ում հարգում էր Վալտերը, կարող էր նրա հետ խոսել Հելադայի վսեմ ողբերգության և Հռոմի կոպիտ զգայականության մասին։ Նրանք թափառում էին լճափին և խոսում, մեկը մյուսին ընդհատելով։ Մյուլլերի գերատեսչությունից երկու մռութ֊տղերք լողանում էին սառը ջրում։ Շելլենբերգը չէր կարող ենթադրել, որ անչափ սառը ջրում լողացող այդ երկու ապուշները կարող են գեստապոյի գործակալներ լինել։ Նա գտնում էր, որ գործակալն իրավունք չունի այդպես բացահայտորեն իր վրա ուշադրություն հրավիրել։ Մյուլլերի գեղջկական խորամանկությունը գերազանցեց Շելլենբերգի հստակ տրամաբանությանը։ Գործակալները պետք է լուսանկարեին «օբյեկտները», եթե զույգը ըստ Մյոլլլերի խոսքերի, որոշեր «պառկել թփերի տակ», քայց «օբյեկտները» թփերի տակ չպառկեցին։ Սուրճ խմելով բացօթյա պատշգամբում, նրանք քաղաք վերադարձան։ Այնուամենայնիվ, Մյուլլերը որոշեց, որ կույր խանդը միշտ ավելի սարսափելի է «տեսանելիից»։ Դրա համար էլ նա Հեյդրիխի սեղանին հաղորդագրություն դրեց այն մասին, որ նրա կինն ու Շելլենբերգը միասին զբոսնել են անտառում և կես օր անցկացրել Պլոյներ լճի ափին։
Կարդալով այդ հաղորդագրությունը, Հեյդրիխը ոչինչ չասաց Մյուլլերին։ Ամբողջ օրն անցավ անտեղյակության մեջ։ Իսկ երեկոյան, նախօրոք զանգահարելով Մյուլլերին, Հեյդրիխը մտավ Շելլենբերգի առանձնասենյակը, խփեց նրա մեքքին։
— Այսօր վատ տրամադրություն ունեմ, գնանք խմելու։
Եվ նրանք երեքով մինչև առավոտյան ժամը չորսը թափառեցին փոքրիկ ու կեղտոտ պանդոկներում, սեղան էին նստում հիստերիկ պոռնիկների և վայլուտայի սպեկուլյանտների հետ, ծիծաղում էին, կատակում, բոլորի հետ ժողովրդական երգեր երգում, իսկ արդեն լուսադեմին, սպիտակ կտրած Հեյդրիխը մոտ նստելով Շելլենբերգին, առաջարկեց բրուդերշաֆտ խմել։ Եվ նրանք խմեցին, ու Հեյդրիխը ափով ծածկելով Շելլենբերգի գավաթը, ասաց.
— Ուրեմն այսպես, ձեր գինու մեջ թույն կար։ Եթե դուք ինձ ամբողջ ճշմարտությունը չասեք, թե ինչպես եք ժամանակ անցկացրել ֆրաու Հեյդրիխի հետ, կմեռնեք։ Եթե ճշմարիտն ասեք, որքան էլ այն սարսափելի լինի ինձ համար, ես ձեզ հակաթույն կտամ։
Շելլենբերգն ամեն ինչ հասկացավ։ Նա կարողանում էր ամեն ինչ իսկույն հասկանալ։ Նա հիշեց քառակուսի դեմքերով երկու բաշիբուզուկներին, որոնք լողանում էին լճում, նա տեսավ Մյուլլերի դեսուդեն ընկած աչքերը, նրա չափազանց ժպտացող բերանն ու ասաց․
— Ուրեմն այսպես, ֆրաու Հեյդրիխը զանգահարեց ինձ։ Նա տխուր էր, և ես նրա հետ գնացի Պլոյներ լիճը։ Ես կարող եմ ձեզ վկաներ ներկայացնել, որոնք գիտեն, թե մենք ինչպես ենք ժամանակ անցկացրել։ Մենք զբոսնում ու խոսում էին Հունաստանի մեծության մասին, որին խորտակեցին մատնիչները, երկիրը ծախելով Հռոմին։ Ի դեպ, Հունաստանին ոչ միայն դա խորտակեց։ Այո՛, ես ֆրաու Հեյդրիխի հետ եմ եղել, ես աստվածացնում եմ այդ կնոջը, տիկնոջը մի մարդու, ում ես իրոք մեծ մարդ եմ համարում։ Հակաթույնն ո՞ւր է,— հարցրեց նա։— Ո՞ւր է։
Հեյդրիխը քմծիծաղեց, գավաթի մեջ մի քիչ մարտինի լցրեց ու մեկնեց Շելլենբերգին։
Դրանից կես տարի հետո Շելլենբերգը մտավ Հեյդրիխի մոտ ու նրանից թույլտվություն խնդրեց։
— Ես ցանկանամ եմ ամուսնանալ,— ասաց նա,— բայց իմ զոքանչը լեհուհի է։
Դա քննության առարկա դարձավ ՍՍ֊ի ռայխսֆյուրեր Հիմմլերի մոտ։ Սա անձամբ նայեց նրա ապագա կնոջ և զոքանչի լուսանկարները։ Ռոզենբերգի գերատեսչությունից մասնագետներ եկան։ Մանրակարկինով ստուգեցին գանգի կառուցվածքը, ճակատի մեծությունը, ականջների ձևը։ Հիմմլեըը Շելլենբերգին թույլատրեց ամուսնանալ։
Երբ ամուսնությունը կայացավ, լավ խմած Հեյդրիխը թևանցուկ արեց Շելլենբերգին, տարավ լուսամուտի մոտ ու ասաց.
— Կարծում եք, ինձ հայտնի չէ՞, որ ձեր կնոջ քույրն ամուսնացել է հրեա բանկատիրոջ հետ։
Շելլենբերգն իր մեջ դատարկություն զգաց ու նրա ձեռքերը սառչեցին։
— Դե լա՜վ,— ասաց Հեյդրիխն ու հանկարծ հոգոց հանեց։
Այն Ժամանակ Շելլենբերգը չհասկացավ, թե ինչու հոգոց հանեց Հեյդրիխը։ Նա այդ հասկացավ շատ ավելի ուշ, իմանալով, որ կայսերական անվտանգության պետի պապը հրեա է եղել ու ջութակ է նվագել վիեննական օպերետայում։
... Արևմուտքի հետ կապերի առաջին փորձերը Շելլենբերգը ձեռնարկեց 1939 թվականին։ Նա մի բարդ խաղ սկսեց անգլիացի երկու հետախույզների՝ Բեստի և Ստեֆենսի հետ։
Կապ ստեղծելով այդ մարդկանց հետ, նա ուզում էր ոչ միայն նրանց առջև հանդես գալ որպես գեներալների հակահիտլերյան խմբավորման ղեկավար, այլ նաև թռչել Լոնդոն, կապերի մեջ մտնել անգլիական հետախուզության, արտաքին գործերի մինիստրության և կառավարության բարձրաստիճան անձանց հետ։ Պաշտոնապես Մեծ Բրիտանիայի դեմ պրովոկացիա սարքելով, նա, այդուհանդերձ կամենում էր Դառլնինգ֊սթրիթի հետ լուրջ կապերի հնարավորությունը շոշափել։
Բայց Շելլենբերգի՝ Լոնդոն թռչելու նախօրյակին նրան զանգահարեց Հիմմլերը։ Խզվող ձայնով Հիմմլերն ասաց, որ հենց նոր ֆյուրերի վրա մահափորձ է կատարվել Մյունխենում։ Ֆյուրերը գտնում է, որ հավանորեն դա անգլիական հետախուզության գործն է, դրա համար էլ անհրաժեշտ անգլիացիներին՝ և՛ Բեստին, և՛ Ստեֆենսին հափշտակել ու Բեռլին բերել։
Շելլենբերգը Հոլանդիայում, Վենլոյում մի վիթխարի ներկայացում սարքեց։ Կյանքը վտանգի ենթարկելով, նա Բեռլին բերեց Բեստին և Ստեֆենսին։ Նրանց հարցաքննում էին ամբողջ գիշերը և դատելով նրանից, որ սղագրողն այնուհետև անգլիացի հետախույզների հարցաքննությունը վերամեքենագրում էր հատուկ գրամեքենայի վրա, որի տառերը երեք անգամ մեծ էին սովորականից, Շելլենբերգը հասկացավ, որ այդ նյութերն անհապաղ գնում են ֆյուրերի մոտ՝ նա մանր շրիֆտ կարդալ չէր կարողանում, նա միայն մեծ, թավ տպված տառեր էր կարողանում կարդալ։
Ֆյուրերը գտնում էր, որ մահափորձը կազմակերպված է իր նախկին ընկեր ու ներկա թշնամի կրտսեր-Շտրասսերի «Սև կապելլայի» կողմից, անգլիացիներ Բեստի ե Ստեֆենսի հետ սերտ համագործակցությամբ։
Բայց այդ օրերին պատահմամբ, շվեյցարական սահմանն անցնել փորձելիս ձերբակալվեց ատաղձագործ Էսլերը։ Տանջահար վիճակում նա խոստովանեց, որ ֆյուրերի վրա մահապատիժը նախապատրաստել է ինքը, մեն֊մենակ։
Հետո, երբ տանջանքներն անտանելի դարձան, Էսլերն ասաց, որ ավելի ուշ, ճիշտ մահափորձփց առաջ, իրեն են միացել ևս երկու հոգի։
Շելլենբեըգը համոզված էր, որ այդ երկուսը Շտրասսերի «Սև կապելլայից» են և անգլիացիների հետ որևիցե կապ այստեղ գոյություն չունի։
Հաջորդ օրը Հիտլերը հանդես եկավ մամուլում, անգլիացիներին մեղադրելով այն բանում, որ նրանք խելագար տեռորիստների աշխատանքն են ղեկավարում։ Նա սկսեց միջամտել հետաքննությանը։ Չնայած դա խանգարում էր Շելլենբերգին, բայց նա ոչինչ անել չէր կարող։
Երեք օր անց, երբ քննությունը նոր-նոր էր ծավալվում, Հիտլերն իր մոտ ճաշի հրավիրեց Հեսսին, Հիմմլերին, Հեյդրիխին, Բորմանին, Քեյթելին և Շելլենբերգին։ Ինքը բացգույն թեյ էր Խմում, իսկ հյուրերին շամպայն ու շոկոլադ հյուրասիրում։
— Հեյդրիխ,— ասաց նա,— դուք պետք է օգտագործեք բժշկության և հիպնոզի բոլոր նորությունները։ Դուք պարտավոր եք Էսլերից իմանալ, թե իր հետ ով է կապ ունեցել։ Ես համոզված եմ, որ ռումբը պատրաստված էր արտասահմանում։
Հետո, չսպասելով հեյդրիխի պատասխանին, հիտլերը շրջվեց Շելլենբերգի կողմն ու հարցրեց.
— Դե, իսկ ձեր կարծի՞քն ինչ է անգլիացիների մասին։ Չէ որ դուք նրանց հետ դեմ հանդիման եք եղել Հոլանդիայում, բանակցությունների ժամանակ։
Շելլենբերգը պատասխանեց.
— Նրանք կբռվեն մինչև վերջ, իմ ֆյուրեր։ Եթե մենք օկուպացնենք Անգլիան, նրանք կտեղափոխվեն Կանադա։ Իսկ Ստալինը կսկսի ծիծաղել, նայելով, թե ինչպես են կռվում եղբայրները՝ անգլոսաքսերը և գերմանացիները։
Սեղանի շուրջ բոլորը քարացան։ Աթոռին մեխված Հիմմլերը սկսեց Շելլենբերգին նշաններ անել, բայց նա չէր տեսնում Հիմմլերին ու իրենն էր շարունակում։
— Իհարկե, տնական վեճից ավելի վատ բան չկա,— մտազբաղ, առանց բարկանալու պատասխանեց Հիտլերը։— Յուրայինների միջև եղած վեճից վատ բան չկա, բայց չէ՞ որ Չերչիլը խանգարում է ինձ։ Մինչ այն ժամանակ, քանի դեռ նրանք ռեալիստներ չեն դառնա Անգլիայում, ես պե՛տք է, ես պարտավոր եմ, ես իրավունք չունե՛մ նրանց հետ չկռվել։
Երբ բոլորը հեռացան ֆյուրերի մոտից, Հեյդրիխն ասաց Շելլենբերգին․
— Ձեր բախտից Հիտլերը լավ տրամադրություն ուներ, այլապես ձեզ կմեղադրեր, որ անգլիասեր եք դարձել Ինթելիչենս-սերվիսի հետ շփումից հետո։ Եվ որքան էլ ցավայի լիներ ինձ համար, ձեզ խուց կնստեցնեի, և որքան էլ ցավալի լիներ ինձ համար, կգնդակահարեի ձեզ, բնականաբար, նրա հրամանով։
... Երեսուն տարեկանում Շելլենբերգը դարձավ երրորդ ռայխի քաղաքական հետախուզության պետը։
Երբ, Հիմմլերի դործակալությունն իր շեֆին հայտնեց, որ Ռիբբենտրոպը հղանում է Ստալինի սպանության պլանը (նա ցանկանում էր անձամբ գնալ Ստալինի մոտ, իբր բանակցությունների համար և սպանել նրան հատուկ ինքնահոսից), ռայխսֆյուրերը թռցրեց այդ միտքը և առաջինը գնաց Հիտլերի մոտ այդ առաջարկով ու Շելլենբերգին հրամայեց երկու գործակալ նախապատրաստել։ Գործակալներից մեկը, ինչպես ինքն էր հաստատում, ճանաչում էր Ստալինի գարաժի մեխանիկի բարեկամներին։
Կարճալիք ռադիոընդունիչով, որը պատրաստված էր «Կազբեկ» պապիրոսի տուփի տեսքով, երկու գործակալները ռազմաճակատի գծի վրայով անցկացվեցին Ռուսաստան։
Ֆոն Շտիրլիցը գիտեր, թե այդ մարդիկ երբ են անցնելու ռազմաճակատի գիծը։ Մոսկվան նախազգուշացված էր, գործակալները ձերբակալվեցին։
Շելլենբերգի աշխատանքում եղած ձախողումները փոխհատուցվում էին հեռատեսորեն մտաձելու և իրադրությունը հստակորեն վերլուծելու նրա կարողությամբ։ Հենց Շելլենբերգն էր, որ դեռևս 1944 թվականի կեսերին ասաց Հիմմլերին, որ առաջիկա տարվա ընթացքում նրա համար ամենավտանգավոր դեմքը ոչ թե Գերման Գյորինգն է լինելու, ոչ թե Գեբրելսը և ընդհանուր առմամբ ոչ էլ Բորմանը։
— Շպեե՛րը,— ասաց նա,— Շպեերը մեր ամենագլխավոր հակառակորդն է լինելու։ Շպեերը դա արդյունաբերության և պաշտպանության մասին ներքին ինֆորմացիա է։ Շպեերը ՍՍ֊ի օբերգրուպպենֆյուրեր է։ Շպեերը դա սպառազինության մինիստրությունն է, դա թիկունք է և ռազմաճակատ, գա ԻԳ կոնցեռնն է առաջին հերթին, հետևաբար՝ Ամերիկայի հետ տրադիցիոն ուղղակի կապ։ Շպեերը կապված է Շվերին ֆոն Կրոզիկի հետ։ Դա նշանակում է ֆինանսներ։ Շվերին ֆոն Կրոզիկը հազվադեպ է թաքցնում իր օպոզիցիան ֆյուրերի պրակտիկայի նկատմամբ։ Ոչ թե գաղափարի, այլ հենց պրպկտիկայի։ Շպեերը լռակյաց հզորություն է։ Արդյունաբերության այն խումբը, որն ստեղծված է այժմ և որը գբաղվում է Գերմանիայի ետպատերազմյան վերածննդի պլաններով, ապագայի ուղեղն է, սիրտն ու ձեռքերը։ Ես գիտեմ, թե ներկայումս ինչով են զբաղված Շպեերի շուրջ համախմբված մեր արդյունաբերողները։ Նրանք զբաղված են երկու պրոբլեմով․ ինչպես առավելագույն շահույթ քամեն ու ինչպես այդ շահույթը փոխադրեն արևմտյան բանկերը։
Լսելով Շելլենբերգի այդ փաստարկները, Հիմմլերն առաջին անգամ մտածեց, որ այն գաղտնիքի բանալին, որ իր մեջ կրում է Շպեերը, ինքը կարող է գտնել, տիրանալով Բորմանի արխիվին, քանի որ եթե արդյունաբերողների կա պերը չեզոքների և Ամերիկայի հետ օգտագործում է ոչ թե ինքը՝ Հիմմլերը, ապա հավանաբար դրանք կարող է օգտագործել Բորմանը։
== 18.2.1945 (Ժամը 11-ն անց 46 րոպե) ==
Պատերազմի վերքին ամիսներին, երբ Հիտլերը հմայության պես կրկնում էր, որ անգլո֊սովետա֊ամերիկյան միության խորտակումը շաբաթների հարց է, երբ նա բոլորին հավատացնում էր, թե Արևմուտքը դեռևս օգնության կդիմի գերմանացիներին՝ վճռական պարտությունից հետո, շատերին դա թվում էր ֆյուրերի բնավորության դրսևորում՝ մինչև վերջ հավատալ իր երևակայության ստեղծածին։ Այնինչ, տվյալ դեպքում Հիտլերը հենվում էր փաստերի վրա. Բորմանի հետախուզությունը դեռևս 1944 թվականի կեսերին Լոնդոնում ձեռք էր բերել հույժ գաղտնի մի փաստաթուղթ։ Այդ փաստաթղթում մասնավորապես կային Ուինստոն Չերչիլլին պատկանող հետևյալ տողերը. «Սարսափելի աղետ կկատարվեր, եթե ռուսական բարբարոսությունը ոչնչացներ եվրոպական հնագույն պետությունների մշակույթն ու անկախությունը»։ Նա դա գրել էր իր գաղտնի հուշագրում, 1942 թվականի հոկտեմբերին, երբ ռուսները ոչ թե Լեհաստանում էին, այլ Ստալինգրադի տակ, ոչ թե Ռումինիայում, այլ Սմոլենսկի մատույցներում, ոչ թե Հարավսլավիայում, այլ Խարկովի մերձակայքում։
Հավանաբար, ամեն տեսակի բանակցությունների փորձերը անհապաղ մահապատժով վերջացնելու մասին հրամաններ չէր արձակի Հիտլերը, եթե իմանար կարծիքների այն կատաղի բախման մասին, որն առկա էր անգլիացիների և ամերիկացիների միջև 1943֊1944 թվականներին, դաշնակից բանակների գլխավոր հարվածի ուղղության կապակցությամբ։ Չերչիլլը պնդում էր, որ զորքերը Բալկաններում իջեցվեն։ Անհրաժեշտությունը պատճառաբանում էր այսպես. «Հարցն այսպես է դրված, պատրա՞ստ ենք արդյոք հաշտվել Բալկանների, հնարավոր է նաև Իտալիայի կոմունիզացմանը։ Հարկ է ստույգ հաշիվ տալ այն առավելությունների տեսակետից, որը ձեռք կբերեն արևմտյան դեմոկրատները, եթե նրանց բանակները օկուպացնեն Բուդապեշտը և Վիեննան, ազատագրեն Պրագան և Վարշավան...»։
Սթափ մտածող ամերիկացիները հասկանում էին, որ հիմնական հարվածը Հիտլերին ոչ թե Ֆրանսիայում, այլ Բալկաններում հասցնելու Չերչիլլի փորձերը չափազանց եսասիրական են։ Նրանք իրենց հաշիվ էին տալիս, որ Չերչիլլի տեսակետի հաղթանակը Մեծ Բրիտանիան հեգեմոն կդարձնի Միջերկրական ծովում, հետևաբար հենց Մեծ Բրիտանիան կդառնա Աֆրիկայի, արաբական Արևելքի, Իսպանիայի, Հարավսլավիայի և Հունաստանի տերը։ Ուժերի հավասարակշռությունն այդպիսով ոչ Միացյալ Նահանգների օգտին կլիներ, և ափհանումը նշանակվեց Ֆրանսիայում։
Զգույշ և համարձակ քաղաքագետ Չերչիլլը որոշակի ծայրահեղ հանգամանքների դեպքում կարող էր շփման մեջ մտնել ֆյուրերի դեմ եղած օպոզիցիայի հետ, միասնական ճակատ ստեղծելու համար, որպեսզի խոչընդոտեր ռուսների առաջխաղացումը դեպի Ատլանտյանի ափերը, որից նա շատ֊շատ էր վախենում։ Սակայն 1944 թվականի ամռանը դավադիրների ոչնչացումից հետո Գերմանիայում նման ուժեր չկային։ Բայց և Չերչիլլը գտնում էր, որ յուրաքանչյուր զգույշ «սիրավեպ» ռայխի այն ղեկավարների հետ, որոնք կփորձեին վերմախտի բանակների կապիտուլյացիան իրականացնել Արևմուտքում, թեև քիչ հավանական էր (Ռոլզվելտի հաստատ դիրքորոշման և ամբողջ աշխարհում ռուսասիրական տրամադրությունների պատճառով), բայց նման «սիրավեպը» նրան հնարավորություն կընձեռեր ավելի դաժան քաղաքականություն անցկացնել Ստալինի նկատմամբ, հատկապես լեհական և հունական հարցերում։
Եվ երբ ռազմական հետախուզությունը Չերչիլլին զեկուցեց այն մասին, որ գերմանացիները շփման եզրեր են փնտրում դաշնակիցների հետ, նա պատասխանեց.
— Բրիտանիային կարող են մեղադրել դանդաղկոտության, հանդգնության, հումորիստական վերլուծականության մեջ... Բայց ոչ ոք չի կարող Բրիտանիային մեղադրել նենգության մեջ, և ես աղոթում եմ աստծուն, որպեսզի երբեք մեզ չկարողանան դրա մեջ մեղադրել։ Թեև,— ավելացրեց նա և նրա աչքերը պողպատյա դարձան ու միայն դրանց խորքերում ծիծաղի կայծեր էին թռչկոտում,— ես միշտ խնդրել եմ ճիշտ սահման անցկացնել ազգերի համագործակցության ամրապնդմանն ուղղված դիվանագիտական խաղի և ուղղակի, անբանական նենգության միջև։ Միայն ասիացիները կարող են դիվանագիտական նուրբ և բարդ խաղը նենգություն համարել․․․
— Բայց նպատակահարմարության դեպքում խաղը կարող է ոչ թե խաղ, այլ առավել լուրջ գործողություն լինել,— հարցրեց հետախուզության պետի օգնականը։
— Ձեր կարծիքով խաղը լո՞ւրջ չէ։ Խաղն ամենալուրջ բանն է, որ կա աշխարհում։ Խաղը և գեղանկարչությունը, մնացյալն ունայն է ու սին,— պատասխանեց Չերչիլլը։ Նա պառկած էր անկողնում, դեռ չէր ելել իր տրադիցիոն ցերեկային քնից, դրա համար էլ բարեհոգի և ուրախ տրամադրության մեջ էր։— Քաղաքականությունն այն ձևով, որ մենք վարժվել ենք ընկալել, մեռել է։ Աշխարհի այս կամ այն շրջանում նրբակիրթ օպերացիաների տեղական քաղաքականությանը փոխարինելու է եկել գլոբալ քաղաքականությունը։ Դա այլևս անհատականության ինքնակամություն չէ, դա այլևս մարդկանց այս կամ այն խմբի անհատապաշտական ուղղվածություն չէ, դա մաթեմատիկայի պես ճշգրիտ գիտություն է և բժշկության մեջ փորձնական ճառագայթման պես վտանգավոր։ Գլոբալ քաղաքականությունը փոքր երկրներին անհամար ողբերգություններ կբերի՝ դա փշրված բանականությունների և կործանված տաղանդների քաղաքականություն է։ Գլոբալ քաղաքականությանը կենթարկվեն գեղանկարիչները և աստղագետները, դռնապաններն ու մաթեմատիկաւները, թագավորներն ու հանճարները։— Չերչիլլն ուղղեց ծածկոցը և ավելացրեց,― մի որևէ շրջանում թագավորի և հանճարի միացումը ամենևին ուղղված չէ թագավորի դեմ, այդ շրջանում ամփոփված հակադրությունը պատահական է և ոչ թե նպատակաուղղված։ Գլոբալ քաղաքականությունը անսպասելի այնպիսի ալյանսներ կենթադրի, ստրատեգիայի մեջ այնպիսի պարադոքսային շրջադարձեր, որ 1941 թվականի հունիսի 22-ի իմ ուղերձը Ստալինին կթվա տրամաբանության և հետևողականության ծայրակետ։ Ի միջի այլոց, իմ ուղերձը տրամաբանական էր, հետևողականության հարցը երկրորդական է, գլխավորը ազգերի համագործակցության շահերն են, մնացած բոլորը կներվի պատմության կողմից․․․
== 18.2.1945 (Ժամը 12-ն անց 09 րոպե) ==
