{{Վերնագիր
| վերնագիր = Մեգիրա (Քաղաքական-էզոթերիկ վիպակ)
| հեղինակ = [[Արծրուն Պեպանյան]]
| թարգմանիչ =
| աղբյուր = [http://bemarvest.weebly.com/133513821400138513811408138713911377.html Էզոթերիկա]
— Իմ անունը տալ ես չեմ կարող,— ասաց տղամարդը,— և չեմ կարող ասել, թե ինչու։
__'''* * *__'''
Մեգիրան հաճախ գաղտնի ետ էր նայում, և ամեն անգամ միայնակ մի ծառ, ճամփեզրի մի քարակույտ կամ ավազե դեղին փոշեամպ նրան տղամարդու կերպարանքով էր երևում։ Ու իրեն հավատացնում էր, թե դա Բարխոն է, որ գալիս է իր ետևից։ Եվ կամ երբ գիշերը պառկում էին քնելու խարույկի շուրջ՝ կրակի երերուն ցոլքերը շրջակա թփերը նմանեցնում էին խավարի միջից իրեն նայող մարդու։ Նա իրեն համոզում էր, թե այդ Բարխոն է իրեն հետևում։
Միևնույն է, լուսաբացին, երբ ճանապարհ էին ընկնում, ետևում մնացած միայնակ ծառերը, քարակույտերն ու փոշու ամպը նա վերստին Բարխոյին էր նմանեցնում, քանի որ այդպես էր ուզում։
__'''* * *__'''
Իգարայից հեռանալու հինգերորդ օրը նրանք հայտնվեցին մի գյուղակում։
— Այո, ճիշտ ես,— ընդունեց տղամարդը փոքր-ինչ խորհելուց հետո։
__'''* * *__'''
— Եթե Ռելիհը գերմարդ էր, ինչու՞ պարտվեց,— հարցրեց Մեգիրան, երբ երկուսով արդեն հեռացել էին քաղաքից։
Րան չպատասխանեց։
__'''* * *__'''
Քարայրը գետնից բարձր էր մարդու երեք հասակի չափ։ Արտասովոր լայն ու մեծ աստիճաններ էին ելնում դեպի մուտքը։