Այնուհետև մենք բաժանվեցինք ու ես տուն դարձա ավելի հանգիստ սրտով, քան մինչև տեսչին այցելելը։
==II==
Հետևյալ օրից գործիս մասին ես կարդացի առավոտյան բոլոր թերթերում։
Հափշտակությունը նկարագրված էր իր բոլոր մանրամասնություններով։ Բացի այդ, լրագիրները բերում էին հենց իրենց՝ խուզարկուների ենթադրությունները փղի անհետացման մասին։ Կազմվել էին արդեն մի քանի տեսություններ այն առթիվ, թե ովքեր են հափշտակիչները, ի՞նչ ձևով է կատարված հափշտակումը, ուր են թաքնված գողերն իրենց ավարի հետ միասին։ Այդպիսի տեսություններ կային ընդամենը տասնմեկ հատ և նրանց մեջ նախատեսված էին բոլոր հնարավորությունները։ Հենց միայն այդ էլ ցույց է տալիս, թե ինչպիսի ինքնատիպ ու անկախ մտածողներ են մեր խուզարկուները։ Տեսություններից ոչ մեկը նման չէր մյուսին և միայն մի բանում բոլորը բացարձակապես համաձայն էին իրար հետ։ Նրանք բոլորը պնդում էին, որ թեև հետին պատն այն շենքի, ուր գտնվում էր փիղը, քանդված է, սակայն փիղը տարել են ոչ թե այդտեղից, այլ որևէ այլ, դեռ չհայտնաբերված անցքից։ Բոլորը համաձայն էին այն բանում, որ պատի քանդվածքը կատարված է դիտմամբ, խուզարկուներին մոլորության մեջ գցելու համար։ Խուզարկության գործին անիրազեկ մարդու մտքովն անգամ, իհարկե, չէր անցնի այդպիսի բան․ բայց խուզարկուներին հեշտ չէ մոլորեցնելը։ Եվ այդպես, ես որպես անիրազեկ խուզարկության գործին, սխալվում էի հատկապես այն բանում, որը համարում էի ամենից պարզ հասկանալի։ Բոլոր տասնմեկ հեղինակներն էլ իրենց տեսությունների մեջ բերում էին ենթադրվող գողերի անունները, և մի տեսության մեջ հիշատակված անուններն ամենևին չէին համապատասխանում մյուս տեսության անուններին։ Կասկածի տակ էին առնում ընդամենը երեսունյոթ հոգի։ Տեսուչ Բլենտի կարծիքը, որպես ամենահեղինակավորը, բոլոր թերթերը բերում էին վերջում, որպես եզրափակումն։ Ահա մի քանի հատվածներ նրանցից․
«Տեսուչը քաջ գիտե հանցագործներից երկուսի անունը։ Դրանք են՝ Դեֆֆին, «Աղյուս» մականունով և Մակ֊Ֆեդդեն «Շեկոն»։ Փիղն անհետանալուց դեռ տասն օր առաջ տեսուչն արդեն գիտեր պատրաստվող հանցափորձի մասին ու հանգիստ միջոցներ էր ձեռք առնում հանցավորներին հետապնդելու համար։ Բայց դժբախտաբար հենց հափշտակման գիշերը հետքերը կորցնում են ու մինչև նորից գտնելը ― թռչնիկը (այսինքն փիղը) թռչում է»։
«Դեֆֆին ու Մակ֊Ֆեդդենը գողերից ամենահանդուգն են։ Տեսուչը ենթադրում է, որ հենց նրանք էին, որ անցյալ տարի ձմեռը մի սառնամանիքային գիշեր խուզարկու բաժանմունքից գողացան վառարանը։ Դեռ այն ժամանակ ինքը՝ տեսուչն ու խուզարկուները սառեցրին իրենց ականջներն ու ոտքերի մատները ու դեռ լույսը չբացված վազեցին հիվանդանոց»․․․
Սկզբի մի քանի տողերը հազիվ էի կարդացել, բայց արդեն ապշել էի այդ արտասովոր մարդու մտքի խորաթափանցությամբ։ Ոչ միայն ներկան էր տեսնում նա ամբողջապես, այլև կարողանում էր նախատեսել ապագան։
Ես շտապեցի Բլենտի մոտ խուզարկու բաժանմունք, և հարցրի, թե էլ ինչո՞ւ չի հրամայել ժամանակին ձերբակալել այդ մարդկանց ու կանխել կորուստն ու նրա հետ կապված ցավերն ու հոգսերը։ Սակայն նրա պատասխանը պարզ էր ու թույլ չէր տալիս ոչ մի առարկություն։
― Մեր գործը հանցագործությունները կանխելը չէ, այլ հանցագործությունների համար պատժելը։ Իսկ քանի որ հանցանքը չի կատարված, մենք չենք կարող պատժել։
Ես սիրտ արի նկատել տեսչին, որ այն գաղտնապահությունը, որով պայմանավորվեցինք մենք թաքցնել մեր գործողությունները, բացված է թերթերի կողմից, որ ոչ միայն մեր արած քայլերը, այլև ապագայի համար մեր կազմած բոլոր ծրագրերն ու ենթադրությունները մերկացված են լայն հասարակության առաջ, որ բոլոր կասկածելի անձնավորությունների անունները հրապարակված են ու նրանք այժմ կարող են ժամանակին թաքնվել կամ փոխել իրենց արտաքին տեսքը։
― Թո՛ղ, ― ասաց տեսուչը։ Երբ ես զգամ, որ հասել է ժամանակը, իմ ձեռքի տակ կան բավարար միջոցներ, որ կարողանամ բռիս մեջ առնել նրանց, ուր էլ թաքնված լինեն։ Իսկ Լրագրնե՞րը։ ― Մենք պետք է հաշվի առնենք նրանց։ Փառքը, հռչակը, մշտապես թերթերում հիշվելը ― դա մեր հացն է․․․ Մենք պետք է շարունակ ցույց տանք հասարակությանը, որ մենք որևէ բան անում ենք, այլապես նա կկարծի, թե մենք ոչինչ չենք անում։ Ավելի լավ է լրագրում տպվի հնարագետ միստր Բլենտի սրամիտ տեսության հաշվետվությունը, քան որևէ չարախինդ ու անարդար ծաղր խուզարկուների հասցեին։
Այո՛, այո՛, ես հասկանում եմ ձեզ։ Սակայն մի երկրորդական կետի վերաբերմամբ, դուք գաղտնապահ մնացիք։ Այդ առթիվ դուք ոչ ոքի հետ մտքերի փոխանակություն չունեցաք։
― Այո՛, մենք միշտ այդպես ենք անում։ Այդ լավ տպավորություն է թողնում։ Ասեմ, որ ես դեռ ինքս էլ չգիտեմ, թե ինչ եմ մտածում այդ կետի մասին։
Ես հանձնեցի տեսչին բավական խոշոր մի գումար առաջիկա ծախսերի համար ու պատրաստվեցի սպասել նորությունների։ Ամեն րոպե կարող էր տեղերից հեռագիր ստացվել։ Պարապ միջոցիս ես մի անգամ էլ կարդացի թերթերը։
Նրանց մեջ ասված էր, որ քսանհինգ հազար պարգևն առաջարկվում է միայն խուզարկուների համար և ոչ բոլոր քաղաքացիների։
― Ես կարծում էի պարգևն առաջարկվում է ամենքին, ով կգտնի փիղը, ― ասացի ես տեսչին։
― Ամենևին, ― առակեց նա։ Միայն խուզարկուն կարող է գտնել փղին։ Եթե նրան գտնի ուրիշը, դա կլինի միայն շնորհիվ այն ցուցումների ու ենթադրությունների, որ նա վերցրած կլինի խուզարկուից։ Նշանակում է վերջին հաշվով դարձյալ խուզարկուին է պատկանում պարգևն ստանալու իրավունքը։ Պարգևը պետք է ոգևորի այն մարդկանց, որոնք իրենց ամբողջ ժամանակն ու ընդունակությունները նվիրում են խուզարկության գործին և ոչ թե ծառայի որպես բարերարություն պատահական մարդկանց։
Այդ ինձ համոզիչ թվաց։ Ես հնազանդվեցի։ Հենց այդ րոպեին սենյակի անկյունում տկտկաց հեռագրական ապարատը և հեռագրիչը տվեց մեզ հետևայլ հեռագիրը․
:::::::::::Ֆլաուեր Ստեյշեն, Նյու֊Յորքի շտատ, 7,30 առ․
«Թելը ճարել եմ։ Գտնված են փղի ոտքի մի շարք խորը հետքեր այստեղի ֆերմայի մոտ։ Այդ հետքերով գնացի դեպի արևելք, բայց ոչինչ չգտա։ Կարծում եմ փիղը գնացած կլինի դեպի արևմուտք։ Շարունակում եմ հետապնդումը։
:::::::::::::::::::Խուզարկու՝ Դարլի»։
― Դարլին մեր լավագույն խուզարկուներից է։ Շուտով նա կուղարկի մեզ լավ լուրեր։
Եկավ երկրորդ հեռագիրը․
::::::::::::::Բարկերս, Նյու֊Ջերսի, 7,40 առ․
«Հենց նոր հասա։ Գիշերս այստեղ կողոպտել են ապակու գործարանը, տարել են ութ հարյուր շիշ։ Մերձավոր ջրելատեղը գտնվում է հինգ մղոնի վրա, գնում եմ այնտեղ, հաշվի առնելով փղի ծարավը։ Շշերը դատարկ են եղել։
::::::::::::::::::::Խուզարկու՝ Բեյկեր»։
― Սա էլ փոքր ապագա չի խոստանում ― ասաց տեսուչը։ ― Հիշում եք, որ ես ասացի, որ փղի ախորժակը կարող է մեզ ծառայել որպես բանալի։
Երրորդ հեռագիրը․
::::::::::::::::::::Տեյլորվիլլ, 9,15 առ․
«Գիշերս այստեղ անհետացել է մի դեզ խոտ։ Երևի փիղն է կերել։ Գտել եմ հետքը, գնում եմ առաջ։
::::::::::::::::::Խուզարկու՝ Խաբբորդ»։
― Ձեր այդ փիղը միանգամից հասնում է մի քանի տեղ, ― ասաց տեսուչը։ ― Ես գիտեի, որ հեշտ գործ չեմ ձեռնարկում։ Բայց և այնպես մենք նրան կբռնենք, դուք հանգիստ եղեք։
:::::::::::::::::Ֆլաուեր Ստեյշեն, Նյու֊Յորք, 9 առ․
«Հետքով երեք մղոն գնացի դեպի արևմուտք։ Հետքերը խորն են ու անհավասար։ Պատմեցի ֆերմերին։ Նա ասում է, թե դա փղի ոտքերի հետքեր չեն։ Հավատացնում է, որ այդ փոսերն ինքն է փորել, անցյալ ձմեռ մատղաշ ծառերը փոխադրելիս, ուրիշ տեղ տնկելու։ Սպասում եմ կարգադրության առաջիկայի համար։
::::::::::::::::::::Խուզարկու՝ Դարլի»։
― Ահա՜, գողերի գործակից, ― ասաց տեսուչը։ Գործն ընդարձակվում է։
Նա թելադրեց խուզարկուին պատասխան՝
«Ձերբակալեցեք ֆերմերին ու հարկադրեցեք գործակիցների անուններն ասել։ Փղի հետքով գնացեք առաջ, թեկուզ մինչև Մեծ օվկիանոսը, եթե անհրաժեշտ համարվի այդ։
::::::::::::::::::::Տեսուչ՝ Բլենտ»։
Ստացվեց դարձյալ մի հեռագիր․
:::::::::::::::::::::Կոնի֊Պոինտ,8,45 առ․
«Գիշերս կոտրել են գազային գրասենյակը։ Գողացված են երեք ամսվա չվճարած հաշիվները։ Գտել եմ հետքը, գնում եմ առաջ։
::::::::::::::::::Խուզարկու՝ Մերֆի»։
― Աստված իմ, ― ասաց տեսուչը։ Մի՞թե նա ուտում է և գազային հաշիվներ․․․
― Եթե ուտում է, ապա սոսկ անփորձությունից է դա, ― բացատրեցի ես։ Չէ որ դրանք շատ քիչ սննդարար են։
Վերջապես ստացվեց մի հեռագիր հուզող տեղեկություններով։
:::::::::::::::Այրնովիլլ, Նյու֊Յորք, 9,30 առ․
«Հենց նոր հասա։ Գյուղը հուզված է։ Առավոտվա ժամը հինգին փիղն անցել է այստեղով։
Ոմանք ասում են, թե նա գնացել է դեպի արևմուտք, մյուսներն ասում են արևելք, երրորդները՝ հյուսիս, չորրորդները՝ հարավ։ Բոլորն այնպես շտապել են փախչել, որ չեն կարողացել լավ նայել։ Ճանապարհին փիղը սպանել է մի ձի։ Ես գտա դիակի մի մասն ու պահեցի հետագայի համար։ Հարվածի բնույթից դատելով, նա սպանել է ձիուն կնճիթով ու նշան է առել ձախ կողմից։ Դիակի դիրքից ես եզրակացրի, որ փիղն ուղևորվել է դեպի հյուսիս Բերկլեյի երկաթուղու ուղղությամբ։ Փիղն ինձնից առաջ է անցել չորսից մի քիչ ավելի ժամով, բայց ես հույս ունեմ հասնել նրան։
::::::::::::::::::::Խուզարկու՝ Խաուես»։
Ես մինչև իսկ ճչացի ուրախությունից։
Տեսուչը հանգիստ էր ու ինքնագոհ քարե կուռքի պես։ Նա զանգահարեց։
― Ալարի՛կ, այստեղ ուղարկիր կապիտան Բերբսին։
Բերսն եկավ։
― Որքա՞ն մարդ ունեք պատրաստ։
― Իննսունցեց, տե՛ր։
― Ուղարկեցեք նրանց հյուսիս։ Թող խումբ֊խումբ տեղավորվեն Բերկլեյի երկաթգծի ուղղությամբ, Այրնովիլլից հյուսիս։
― Լսում եմ, տե՛ր։
― Կարգադրեցեք, որ նրանք դուրս գան ու գործեն բացարձակապես գաղտնի։ Հենց որ ձեր մնացած մարդիկն ազատ կլինեն, պահեցեք նրանց իմ հետագա կարգադրությունների համար։
― Լսում եմ, տե՛ր։
― Կարող եք գնալ։
― Լսում եմ, տե՛ր։
Դրանից անմիջապես հետո ստացվեց դարձյալ մի հեռագիր։
::::::::::Սեյջ Կորներս, Նյու֊Յորք։ 10,30 առ․
«Հենց նոր հասա։ Փիղն անցել է այստեղով 8 ժամ 15 րոպեին։ Քաղաքից փախել են բոլորը, բացի հերթապահ ոստիկանից, որ պահվել է իր պահակատեղում։ Ըստ երևույթին փիղը նշան է բռնել ոչ թե ոստիկանին, այլ լապտերի սյունին, բայց կպել է երկուսին էլ։ Դիակի մի մասը ես վերցրի, որպես բանալի հետագայի համար։
:::::::::::::::::::Խուզարկու՝ Ստամմ»։
― Նշանակում է, փիղը դարձել է դեպի արևմուտք, ― ասաց տեսուչը։ Բայց նա չի կարող փախչել մեր ձեռքից, մեր գործակալները ցրված են ողջ շրջանում։
Դարձյալ մի հեռագիր․
::::::::::::::::::::Գլովեր․11,15 առ․
«Հենց նոր եկա։ Գյուղում գտա միայն ծերերին ու հիվանդներին։ Այստեղից փիղն անցել է երեք քառորդ ժամ առաջ։ Այստեղ տներից մեկում ժուժկալության հակառակորդների ժողով է եղել։ Փիղը կնճիթը ներս է կախել պատուհանից ու մասնակիցների գլխին ջուր թափել։ Ոմանք մեռել են, ոմանք էլ խեղդվել։ Խուզարկու Կրոսն ու Ո՛Շտունեսսին անցել են քաղաքով, բայց դարձել են դեպի հարավ և դրա համար էլ աչքից բաց են թողել փղին։ Ողջ շրջանը երկյուղի մեջ է։ Խաղաղ բնակիչները փախչում են։ Նրանց ամեն ուղղությամբ հետապնդում է փիղն ու կոտորում տասնյակներով։
:::::::::::::::::::Խուզարկու՝ Բրանտ»։
Ես այնպես վշտացա, որ քիչ էր մնում լաց լինեի։ Բայց տեսուչը մխիթարեց ինձ։
― Տեսնո՞ւմ եք, մենք ուղիղ ճանապարհի վրա ենք։ Նա զգում է մեր մոտենալը, դրա համար էլ խույս է տալիս դեպի հարավ։
Բայց ամենազարմանալի տեղեկությունները դեռ առաջն էին։ Այդ տեղեկություններն էլ հեռագիրը բերեց մեզ․
:::::::::::::::::Խոգանպորտ, 12, 19
«Հենց նոր հասա։ Փիղն անցել է քաղաքով կես ժամ առաջ։ Ընդհանուր երկյուղ ու հուզում։ Կատաղել է փողոցներում, հարձակվել երկու ջրկիրների վրա։ Մեկն սպանված է, մյուսն ազատվել է փախուստի դիմելով։ Քաղաքում սուգ է։
::::::::::::::::::::Խուզարկու՝ Օ․ Ֆլաերտի»։
― Այժմ փիղն չորս կողմից շրջապատված է իմ մարդկանցով, ― ասաց տեսուչը։ Այժմ արդեն ոչ մի բան չի կարող փրկել նրան։
Հեռագրերը թափվում էին մեկը մյուսի ետևից։ Խուզարկուները ցրված մի քանի նահանգների տերրիտորիայում, հետապնդում էին փղին։ Փիղն իր ճանապարհին թողնում էր քարուքանդ գործարաններ, հացի շտեմարաններ, ֆաբրիկաներ, գրադարաններ։ Բռնելու հույսը գնալով աճում էր ու դառնում հաստատ համոզմունք։
― Ափսոս, ― ասաց տեսուչը, ― որ չեմ կարող հաղորդակցություն ունենալ նրանց հետ, թե չէ կհրամայեի գնալ դեպի հյուսիս։ Բայց խուզարկուին բռնել չի լինի․ նա վազում է գրասենյակ հենց միայն նրա համար, որ հեռագիր տա և շարունակում է ճանապարհն ավելի հեռուն։ Ի՜նչպես գտնես նրան։
Ստացվեց դարձյալ մի հեռագիր․
:::::::::::::::::Բրիջբորտ, 12,15
«Բարնումը տարեկան չորս հազար է առաջարկում, որպեսզի իրավունք ունենա փղից օգտվելու՝ մինչև խուզարկուների կողմից բռնվելու ժամկետը։ Նա կամենում է կրկեսի աֆիշներ փակցնել փղի վրա։ Պահանջում է անմիջապես պատասխանել։
::::::::::::::::::::Խուզարկու՝ Բոգգս»։
― Ի՞նչ ապուշ միտք է, ― բացականչեցի ես։
―Իհարկե, ― ասաց տեսուչը։ Միստր Բարնումը կարծում է ինքը ինձնից խելոք է, բայց նա ինձ չի ճանաչում։
Եվ նա թելադրեց պատասխանը․
«Չորս հազարի համաձայն չեմ։ Յոթ հազար դոլար և ոչ մի կոպեկ պակաս։
:::::::::::::::::::Տեսուչ Բլենտ»։
― Այդպես։ Պատասխանեի սպասելու երկար կարիք չի լինի։ Միստր Բարնումը տեղը հանգիստ նստել չի կարող, երբ մի բան է միտքն ընկնում։ Հավատացնում եմ ձեզ, որ նա այս րոպեիս հեռագրատանն է։ Դեռ երեք․․․
Համաձայն եմ, ― տվին հեռագիրն, ընդհատելով տեսչին․ ― Պ․ Բարնում։
Ես դեռ մի խոսք չէի կարողացել արտասանել աչքիս առջև կատարվող գործերի մասին, երբ մի նոր հեռագիր ուշադրությունս գրավեց այլ կողմ։
::::::::::::::::::::::Բոլիվիա, 13,50.
«Փիղը եկել է այստեղ հարավից ու անցել քաղաքի միջով 11,50֊ին, ուղևորվելով դեպի մերձակա անտառը։ Ճանապարհին նա ցրել է թաղման թափորն ու հանգուցյալին ուղեկցողների թիվը պակասեցրել երկու հոգով։ Քաղաքացիք փորձել են կրակել նրա վրա, բայց հետո փախել են։ Մենք խուզարկու Բերկի հետ եկանք ճիշտ տաս րոպե հետո։
Հեղեղից առաջացած մի շարք խորը փոսեր սխալմամբ փղի հետքերի տեղ ընդունելով, իզուր շատ ժամանակ կորցրինք։ Վերջապես գտանք իսկական հետքն ու այդ հետքով գնացինք մինչև անտառ։ Անտառի ծայրից ձեռքերի վրա սողալով գնացինք, առանց հետքը կորցնելու, ու այդպես սողացինք մինչև անտառի խորքը։ Բերկը սողում էր առաջից։ Մեր դժբախտությունից, փիղը կանգ էր առել շունչ քաշելու։ Բերկն այնքան ցած էր կախել գլուխը հետքերի վրա, որ չնկատեց այդ ու բոլոր թափով գլուխը խփեց փղի հետևի ոտքին։ Իհարկե, դրանից հետո նա իսկույն վեր թռավ տեղից, բռնեց փղի պոչից ու բղավեց։ «Ես պահանջում եմ պարգ․․․ բայց հսկայական կնճիթի մի շարժումը տեղնուտեղը սպանեց խեղճին։ Ես հետ թռա, փիղն իմ հետևից։ Անհավատալի արագությամբ նա հետևիցս ընկավ մինչև անտառի ծայրը։ Նա ինձ էլ կսպաներ, բայց բարեբախտաբար, անտառ գնալիս ճանապարհին իր ցրած թաղման թափորի մնացորդները նորից գրավեցին նրա ուշադրությունը։ Հետո ես իմացա, որ թափորից մի մարդ անգամ կենդանի չի մնացել։ Բայց դրա փոխարեն, նոր թաղման համար մեռելներ կային միանգամայն բավարար չափով։ Փիղը մինչև այդ անհետացավ։
::::::::::::::::::::Խուզարկու՝ Մելռունի»։
Նյու֊Ջերսի, Պենսիլվանիա, Դելավեր և Վիրջինի ցրված, ժրաջան աշխատող խուզարկուներից մենք ստացանք դարձյալ մի շարք զարմանալի հաղորդագրություններ։ Նրանք բոլորն էլ գնում էին փղի թարմ հետքերով ու բոլորն էլ հավատացած էին, որ շուտով կբռնեն փղին։ Ժամը մոտ երկուսին ստացվեց հետևյալ հեռագիրը․
:::::::::::::::::Բեկստեր֊Սենտեր, 2,15.
«Փիղն այցելեց քաղաք պոչից մինչև կնճիթը ծածկված կրկեսի աֆիշներով։ Նա կիրակնօրյա հավաքույթը ներխուժեց ու խեղանդամ դարձրեց հավաքույթի մասնակիցներից մի քանիսին, որոնք պատրաստվում էին լավագույն կյանք վարելու։ Փղին բռնեցին ու վրան պահակ նշանակեցին։ Մենք խուզարկու Բրաունի հետ անցանք ցանկապատն ու փորձեցինք լուսանկարի ու փղի նկարագրության օգնությամբ որոշել նրա անձնավորությունը։ Բոլոր նշանները համապատասխանում էին, բացի մեկից ― կռնատակի սպիից։ Բրաունը սողաց փղի տակ, սպին որոնելու, բայց հենց այդ միջոցին փիղը վայրկենապես ճղեց նրա գլուխը, հավանորեն ուղեղ էր որոնում, բայց ոչինչ չգտավ այնտեղ։ Բոլորը փախան, փախավ և փիղը, կնճիթի հաջող հարվածներով տապալելով իր մոտ կանգնածներին։ Նրա վրա կրակեցին թնդանոթից ու ծանր վիրավորեցին, բայց հաջողվեց նրան թաքնվել արյան հետք թողնելով։ Հավատացած ենք, որ շուտով կհասնենք փղին։ Ուղևորվեցի դեպի հարավ անտառի թփուտների միջով։
:::::::::::::::::::::Խուզարկու Բրենտ»։
Այս հեռագիրը վերջինն էր։ Գիշերվա դեմ թանձր մառախուղ պատեց։ Ցերեկը քայլի վրա ոչինչ չէր կարելի որոշել։ Նա չցրվեց ողջ գիշերը և գետերի լաստանավերն ու մինչև իսկ հանրակառքերն ստիպված էին դադարեցնել իրենց երթևեկությունը մինչև առավոտ։
==III==
Առավոտյան բոլոր լրագրերը դարձյալ լիքն էին ամենալավ խուզարկուների տեսություններով ու ենթադրություններով։ Փղի քաջագործություններն ու մյուս տեղեկությունները, որ ստացվում էին հեռագրական թղթակիցներից, հրապարակվում էին բոլոր մանրամասնություններով։ Լրագրերի էջերը լիքն էին արշինանոց վերնագրերով, որոնցից յուրաքանչյուրը բռնում էր էջի մեկ երրորդ մասը։
Իմ սիրտը պատռվում էր, երբ կարդում էի դրանք։
:«Սպիտակ փիղն ազատ։ Ճակատագրական երթը շարունակվում է։ Գյուղերը դատարկվում են։ Բնակիչները փախչում են։ Սարսափը փղի առջևից է գնում, մահն ու ավերածությունը հետևից։ Իսկ նրանց հետևից՝ խուզարկուները։ Հացի պահեստներն ավերված են, գործարանները ― կործանված, ցանքսերը ― ոչնչացված, տները ― ամայացած։ Արյունալի սպանությունները, որ կատարում է նա իր ճանապարհին ― աննկարագրելի են։ Մեր ամենալավ խուզարկուների երեսուն ու չորս տեսությունները։ Տեսուչ Բլենտի իրատեսությունը»։
― Ահա և նա, ― ասաց տեսուչ Բլենտը նկատելի կերպով հուզված։ Վերջապես ահա և նա։ Ի՜նչ հրաշալի գովազդ է մեր խուզարկուների համար։ Այսպիսի գովազդի դեռ չի արժանացել և ոչ մի նման կազմակերպություն։ Մեր հռչակը կտարածվի ողջ աշխարհում ու կմնա հավիտյան։ Եվ իմ անունն էլ նրա հետ։
Բայց ես հրճվելու տրամադրություն չունեի։ Ինձ թվում էր, թե ես պատասխանատու եմ բոլոր այն արյունալի հանցանքների համար, որ կատարում էր փիղը։ Իսկ այդ հանցանքների ցանկն օրեցօր ավելանում էր։ Մի տեղ նա միջամտում էր քաղաքային ընտրություններին ու սպանում մի հինգ ընտրողների։ Հետո սպանել է երկու դժբախտների Մակ֊Ֆլենինգենին ու Օ․Դոնագուին, որոնք դեռ մի օր էր, ինչ եկել էին մեր երկիրն ու առաջին անգամն էին օգտվում ընտրություններին մասնակցելու իրավունքով։ Հենց այդ րոպեին նրանց ոչնչացնում է մեր այդ անխիղճ Սիամի Պատուհասը։ Մի այլ քաղաքում նա հարձակվում է քարոզչի վրա, որ պատրաստելիս է եղել իր հերթական քարոզը թատրոնի, պարերի ու այլ զվարճությունների դեմ, ու տրորում ոտների տակ։ Մի ուրիշ տեղ նա սպանում է շանթարգելներ տարածող գործակալին։ Այդպես մեծանում էր ցուցակը, ուռչում արյունից ու հանցանքներից։ Սպանվածներն արդեն վաթսուն հոգի էին, վիրավորները՝ երկու հարյուր քառասուն։
Լրագրական բոլոր հաշվետվությունները նշում էին խուզարկուների քաջությունն ու անձնվիրությունը։ «Երեք հարյուր հազար հասարակ քաղաքացիներ ու չորս խուզարկուներ երես առ երես ընդհարվել են սոսկալի արարածի հետ ու երկուսը զոհվել են պաշտոնատեղում» ― այդպես էին վերջանում բոլոր հաղորդակցությունները։
Ես չափազանց վախենում էի, թե չլինի հանկարծ հեռագրական ապարատն անկյունում նորից սկսի տկտկալը։ Եվ իսկապես շուտով նորից սկսվեցին ստացվել տեղեկություններ, բայց բարեբախտաբար այս անգամ արդեն ուրիշ տեսակի տեղեկություններ, ո՛չ այնպիսիք ինչպես ես էի սպասում։ Պարզվեց, որ փիղը աչքից կորել է։ Մառախուղի ժամանակ հաջողվել է նրան թաքնվել և աչքից հեռու մնալ։ Ամենահեռավոր վայրերից, իրարից շատ ու շատ հեռու ընկած տեղերից հաղորդում էին, որ այսինչ ժամերին մառախուղի մեջ նկատվել է ինչ որ մի ահագին անորոշ զանգված և որ «անշուշտ դա փիղն է» եղել։ Այդպիսի «անորոշ զանգված» նկատել էին Նյու֊Խեվենում, Նյու֊Ջերսիում, Պենսիլվանիայում, Նյու֊Յորք քաղաքում։ Բայց ամեն տեղ փիղն անմիջապես անհետացել է առանց որևէ հետք թողնելու։ Մեր անսահման երկրի բոլոր կողմերը ցրված խուզարկու բաժանմունքի բազմաթիվ ջոկատների յուրաքանչյուր խուզարկուից ժամը մի հաշվետվություն էր ստացվում իրենց հաջողությունների մասին, ամեն մեկն առանձնապես հաղորդում էր, որ թելն արդեն ձեռքին է, հետևում է, հետապնդում, գնում «թարմ հետքերով», և ոչ ոք ոչինչ չէր գտնում։
Անցավ մի օր առանց որևէ հետևանքի։
Անցավ երկրորդը։
Ացավ երրորդը։
Լրագրական հաշվետվությունները դարձան տաղտկալի, միակերպ, նրանք հաղորդում էին փաստեր, որ ոչ մի արժեք չունեին, թելեր, որ ոչ մի բանի չէին հասցնում, տեսություններ, որ այլևս ոչ ոքի չէին հուզում ու զարմացնում։
Տեսչի խորհրդով ես կրկնապատկեցի պարգևի գումարը։ Անցան դարձյալ չորս տաղտկալի, ոչ մի բանով աչքի չընկնող օրեր։ Վերջապես ծանր աշխատանքով ծանրաբեռնված խեղճ խուզարկուները խիստ հարված կրեցին։ Լրագրերի խմբագրությունները հրաժարվեցին այլևս նրանցից տպագրության համար նյութեր ընդունելը։
― Բավական է ինչքան տպեցինք ձեր այդ տեսությունները, ― սառը կերպով պատասխանեցին նրանց։
Երկու շաբաթ անցավ փղի անհետանալուց։ Պարգևի գումարը ես բարձրացրի մինչև յոթանասունհինգ հազարի։ Սա մե՜ծ գումար է, բայց ես պատրաստ էի տալ իմ անձնական բոլոր կարողությունս, որպեսզի չկորցնեմ կառավարության վստահությունը։ Այժմ, երբ ամենքը հուսախաբվեցին խուզարկուներից, լրագրերը նույնպես նրանց դեմ դարձան ու սկսեցին ամենաանողոք կերպով ծաղրել ամեն քայլափոխում։ Թատրոնների դերասանները հագնում էին խուզարկուի շորեր ու բեմի վրա ներկայացնում փղի հետապնդումը։ Երգիծաբանական ամսագրերը ծաղրանկարներ էին տպում՝ խուզարկուն ահագին հեռադիտակով դիտում է հեռուն, իսկ փիղը նրա հետևից գրպանից խնձորներն է հանում։
Միայն մի մարդ կար հանգիստ ու անվրդով ու համառորեն տանում էր ամեն ծաղր ու ծանակ։ Դա տեսուչ Բլենտն էր «կաղնենի սիրտը»։ Նրա պարզ ու պայծառ հայացքը ոչ մի անգամ չշփոթվեց, չտատանվեց։
― Թող ծիծաղեն, ― պնդում էր նա։ ― Լավ կծիծաղի նա, որ վերջը կծիծաղի։
Իմ հիացմունքս այդ մարդու նկատմամբ օր֊օրին ավելանում էր։ Նա դառնում էր պաշտամունք։ Ես օրերով նստում էի նրա առանձնասենյակում։ Ավա՜ղ, խուզարկուների գրասենյակն այդ ծաղր ու ծանակի հետևանքով ավելի ու ավելի անհաճո վայր էր դառնում այնտեղ մնալու համար։
Բայց նա՝ իմ պաշտամունքի առարկան կարողանում էր տանել այդ, ― նշանակում է ես էլ պիտի տանեի, քանի ուժ ունեի։
Փղի հափշտակությունից անցել էր երեք շաբաթ։ Վերջապես մի առավոտ ես պատրաստ էի արդեն խոնարհել դրոշս ու հեռանալ պարտված։ Բայց հենց այդ միջոցին մեծ խուզարկուն առաջարկեց ինձ դարձյալ մի ճարպիկ միջոց։ Նա խորհուրդ տվեց կաշառել հենց իրենց՝ հափշտակիչներին։ Իսկապես այդ մարդու հնարամտությունը չափ ու սահման չուներ։ Նա հավաստիացնում էր, որ բավական է ծախսել հարյուր հազար դոլար և փիղը կվերադառնա մեզ։
― Այդպիսի մի գումար թերևս ես դարձյալ կարողանամ հավաքել, ― ասացի ես, ― բայց ի՞նչ կլինի խեղճ խուզարկուների դրությունը, որ այդքան աշխատեցին պարգևի հույսով։
― Նրանք կստանան կեսը, ― հանգստացրեց ինձ տեսուչը։
Դրանից հետո ես չառարկեցի։ Եվ այդպես, Բլենտն հենց ինձ մոտ գրեց երկու միատեսակ նամակներ հայտնի ավազակների կանանց։
«Հարգելի քաղաքացուհի։ Եթե ձեր ամուսինը ցանկանում է ստանալ մի մեծ գումար, (առանց օրենքի կողմից որևէ պատժի յենթարկվելու), թող անմիջապես նշանակի օրն ու ժամը ինձ հետ բանակցելու։
::::::::::::::::::::Տեսուչ Բլենտ։
Հավատարմարի միջոցով նամակներից մեկն ուղարկեց Դեֆֆի «Աղյուսի» կնոջը, իսկ մյուսը «Շեկոյի» Մակ֊Ֆեգգենի կնոջը։
Ճիշտ մի ժամ հետո նրանցից ստացվեց վիրավորական պատասխան֊նամակներ։
«Հին ապուշ․ Աղյուսը մեռել է երկու տարի առաջ։
::::::::::::::::::::Բրիջետ Մեխոնի»։
«Հիմարների տեսուչ։ Շեկո Մակ֊Ֆեգգենը կախաղան է բարձրացված և արդեն տարի ու կես է, որ երկնքումն է։ Այդ մասին գիտե ամեն մի ավանակ, բացի խուզարկուից։
::::::::::::::::::::Մերի Օ՛Խուլիգան»։
― Այդ առթիվ ես վաղուց կասկածում էի, ― ասաց տեսուչը։ Այս նամակները միայն հաստատում են իմ բնազդի ճշտությունն ու անսխալ լինելը։
Հենց որ տեսչի ձեռնարկած մի քայլը չէր հաջողվում, նա արդեն պատրաստ ուներ մյուսը։ Նա իսկույն մի հայտարարություն գրեց լրագրին։ Ինձ մոտ մնացել է այդ հայտարարության պատճենը։
«Ա֊Կսիբլ, 242Ն․ Ինդ֊Ֆց28լգ․ Օցպու ― ; 2մլ ոգվ․ Մում»։
Նա ասաց, որ եթե ավազակը դեռ կենդանի է, այսպիսի հայտարարությանը նա անմիջապես կարձագանքի ու կգա պայմանական վայրը։ Գոյություն ուներ այդպիսի մշտական վայր, ուր տեղի էին ունենում տեսակցություններ հանցագործների ու խուզարկուների միջև։
Հանդիպումը պիտի տեղի ունենար հետևյալ օրը, գիշերվա ժամը 12֊ին։ Մինչև այն ժամանակ ոչինչ չէր կարելի անել։ Օգտվելով այդ հանգամանքից, ես գրասենյակից գնացի մի փոքր հանգստանալու։
Հետևյալ երեկոյան, ժամը 11֊ին ես եկա տեսչի մոտ ու սեղանի վրա դրի մի կապող փող ― հարյուր հազար դոլար։ Շուտով նա գնաց՝ դարձյալ նույն վստահության անհողդողդ արտահայտությունը աչքերին։ Հետևյալ ժամն ինձ համար անտանելի երկար տևեց։ Վերջապես այդ ժամն էլ մոտեցավ իր վախճանին։ Ես լսեցի ինձ համար վաղուց ըղձալի քայլերի ձայնն ու շնչասպառ վեր թռչելով վազեցի նրան դիմավորելու։ Տեսչի պարզ աչքերը վառվում էին հաղթանակով։
― Ամեն ինչ սարքված է, ― ասաց նա։ Վաղն այդ ծաղրածուներն ուրիշ կերպ կերգեն։ Եկեք իմ հետևից։
Տեսուչը վառեց մոմն ու ինձ տարավ ներքև, մի մեծ կիսանկուղային սենյակ, կամարաձև առաստաղով։ Այստեղ սովորաբար քնում էին բոլոր վաթսուն խուզարկուները։ Այդ ժամին այնտեղ գտնվում էին տասներկու հոգի խուզարկու գործակալներից։ Նրանք ձանձրույթից թուղթ էին խաղում։ Մենք անցանք նրանց մոտով։ Տեսուչը գնաց սենյակի ամենահեռավոր մութ անկյունը։ Ես ետ չէի մնում նրանից։ Հանկարծ ինչ որ մի սոսկալի հեղձուցիչ հոտ դիպավ քթիս։ Ես քիչ էր մնում կորցնեի գիտակցությունս։ Կիսախավարում գծագրեց մի անձև սպիտակ զանգված։ Տեսուչը սայթաքեց ու, ընկնելով ուղղակի նրա վրա, ասաց․
― Կեցցե՛ մեր ազնիվ արհեստը։ Փիղը գտնված է։ Վերցրեք նրան․․․
Ինձ տարան վերև, գրասենյակը և ուշքի բերին կարբոլյան թթվուտով։ Ներքևում նստած բոլոր խուզարկուները վազեցին վեր ու այդտեղ սկսվեց այնպիսի մի խրախճանք, որպիսին ես կյանքումս չէի տեսել։ Կանչեցին բոլոր թերթերի լրաբերներին, մի ամբողջ արկղ շամպայն բաց արին, խմեցին, կենացներ առաջարկեցին, մեկ֊երկու ձեռք սեղմեցին, շնորհավորեցին։ Միանգամայն հասկանալի է, որ տեսուչ Բլենտը խրախճանքի հերոսն էր։ Ես հաճույքով նայում էի նրա վրա ու հասկանում, որ նա արժանացել էր այդ բախտին իր համբերությամբ, խելքով ու քաջությամբ, բայց չէ որ ես զրկվել էի ամեն ինչից։ Ես դարձել էի անտուն մի մուրացիկ, ինձ վստահած թանկագին կենդանին սատկեց, վստահությունը դեպի ինձ ու իմ պաշտոնը խախտվեց։ Իսկ տեսչին հառել էին տասնյակ հիացմունքով լի աչքեր, տասնյակ ձայներ շշնջում էին «Նայեցեք նրան, նայեցե՛ք։ Ահա խուզարկուների թագավորը, ահա իր գործն իմացող մի մարդ։ Տվեք նրա ձեռքը մի թել, մի աննշան թել ― և այդ բավական է նրան։ Նա կգտնի ինչ ուզեք, թեկուզ ծովի հատակում»։
Հիսուն հազար դոլարի բաժանումը բոլորին մեծ հաճույք պատճառեց։ Երբ վերջացավ բաժանումը, տեսուչն իր բաժին փողը գրպանը դնելով, արտասանեց մի փոքրիկ ճառ․
― Տղերք, ուրախացեք այդ փողն ստանալու համար և իմացեք, որ դուք արժանի եք, ― ասաց նա։ Դեռ ավելին, դուք անմահ փառքով ծածկեցիք խուզարկուների ողջ դասը։
Հենց այդ րոպեին ստացվեց մի հեռագիր․
:::::::::::::::Մոնրո, Միչիգան, 10 ժ․ առ։
«Երեք շաբաթվա ընթացքում առաջին անգամ հասա հեռագրատուն։ Ձիով փղի հետքերով ավելի քան հազար մղոն անցա անտառներով։ Օր֊ավուր նրա ոտքերի հետքերը դառնում էին ավելի շատ, ավելի պարզ ու ավելի թարմ։ Հավատացեք եղեք, որ մի շաբաթ չի անցնի և ես նրան կբռնեմ։ Ճիշտ է ասածս, ինչպես մահը։
::::::::::::::::::::Խուզարկու Դարլի»։
Տեսչի հրամանով ներկաները երեք անգամ ուռա կանչեցին Դարլիի՝ «ջոկատի ամենախելոք խուզարկուի» պատվին։ Այնուհետև Բլենտը հրամայեց հեռագրել նրան, որ նա վերադառնա տուն ու ստանա իր պարգևը։
Այդպես վերջացավ փղի հափշտակման զարմանալի պատմությունը։
Հետևյալ առավոտ բոլոր լրագրերը նորից սկսեցին գովաբանել խուզարկուներին։ Կար միայն մի փոքրիկ բացառություն։ Մի գարշելի լրագրական թերթուկ համարձակվել էր տպել՝
«Այո, մեր խուզարկուն մե՜ծ մարդ է։ Գուցե նա բավական դանդաղ է գտնում կորած փղի նման մանր իրերը, գուցե նա ընդունակ է երեք շաբաթ շարունակ գիշերել հոտած դիակի հետ միասին մի հարկի տակ ու չնկատել, կասկած չտանել այդ մասին, սակայն եթե մեկը նրա քիթը կոխի դիակի մեջ, նա այդ դիակը կգտնի, դա անկասկած է»։
Խեղճ Հասան (փիղը) կորավ ինձ համար ընդմիշտ։ Ահա թե ինչպես եղավ այդ։ Մահացու կերպով վիրավորված թնդանոթի հարվածներից, նա մոլորվել էր մառախուղի մեջ ու պատահաբար ընկել խուզարկու բաժանմունքի շենքը։ Այստեղ նա շրջապատված թշնամիներով, հյուծվելով քաղցից ու վերքերից, պառկել էր ամբողջ երեք շաբաթ, մինչև որ մահը հանգիստ էր պարգևել նրան։
Գործարքը երևակայական գողերի հետ ինձ վրա նստեց հարյուր հազար դոլար։ Իմ մյուս ծախքերն այդ գործի վրա հասան մինչև քառասուներկու հազարի։ Ես մնացի առանց միջոցների, ես կորցրի պաշտոնս, ես դարձա անտուն մի թափառական աշխարհում։ Բայց իմ հիացմունքը խուզարկուների տեսուչ Բլենտի, աշխարհիս այդ ամենամեծ խուզարկուի վերաբերմամբ չնսեմացավ, ու չի նսեմանա երբեք։