Changes

Հարավը, ՀյուրսիսըՀյուսիսը, Արևմուտքը և Արևելքը,

Թող կայնքն կյանքն էլ առայժմ, հոսի

Մինչ այդ շչակի ձայնը, ավելի ճիշտ բազմաթիվ շչակների, աղետալիորեն ուժգնանում է։ Լույսը դահլիճում և բեմի վրա հանգչում է։ Շչակների ձայնը խառնվում է արագ սլացող մեքենաների անիվների շրշյունին։ Բեմով աջից ձախ արագ անցնում են կարմրա֊կապուտ կարմրա֊կապույտ թարթող լույսերը, ստեղծելով տպավորություն, որ մեքենաների շարանը հատում է բեմը։ Հանկարծ լույսերը մարում են, չքանում են բոլոր ձայները։ Մի քանի վայրկյան դահլիճում և բեմում խոր մթություն և լռություն է տիրում։ Հետո բռնկվում է լույսը, և միաժամանակ բեմում, բոլոր անցումներում և դռների մոտ հայտնվում են ինքնաձիգով մարդիկ։

Բեմ է դուրս գալիս Քարտուղարը հին և խիստ կոստյումով։ Գործունյա քայլվածքով մոտենում է բեմի եզրին և սևեռուն հայացքով նայում հանդիսատեսին, կարծես ուզում է որոշել, չկա՞ն արդյոք հանդիսատեսների մեջ չարագործներ։ Չփարատելով մինչև վերջ իր կասկածները, կամաց գնում է կուլիսների ետևը։ Բարձրախոսներում լսվում է բուռն ծափահարությունների աղմուկը, և շարքով բեմ են դուրս գալիս․ Նախագահը, Մեղադրողը, Պաշտպանը և Քարտուղարը։ Այդ նրանց դիմանկարներն են կախված բեմի վրա։ Կարծես պատասխանելով զմայլված հանդիսատեսի ծափահարություններին, նրանք քայլելիս նույնպես ծափ են տալիս։ Գրավում Զբաղեցնում են իրենց տեղերը։ Նախագահը՝ կենտրոնում, Մեղադրողը՝ ձախ սեղանիկի մոտ, Պաշտպանը՝ աջի, Քարտուղարը՝ մեջտեղում։ Լուռ դասավորում են թղթերը։ Հանդիսատեսը սպասում է։ Վերջապես առաջին կարգից մի կին չի դիմանում և դիմում է իր կողքին նստած տղամարդուն (նրանք Պոդոպլեկով ամուսիններն են)։

Պոդոպլեկով։ Հանգստացիր, Լարա։ Ի՞նչու Ինչո՞ւ ես նյարդայնանում։ Չէ որ սա ներկայացում է։

Պոդոպլեկով։ Այո, այդպես էլ գրել է, որ եթե, ասում է, առաջին ակտում կախված է, ուրեմն երկրորդում կամ երրորդում անպայման ասում է, կտրաքի։կգմփա։

Պոդոպլեկով։ Ինչպես կարող եմ չհամաձայնվելչհամաձայնել, եթե Չեխովի նման հեղինակությունն է գրում։ Նա այն չէ, որ հիմիկվաններն են, որոնց գրքերում միայն սպանություններ են, սեքս և հայհոյանք։ Երբեմն այնպիսի բաներ կգրեն, որ ես, մեծ մարդս, կարդալիս կարմրում եմ։ Եվ նույնիսկ չեմ հասկանում, թե ուր է նայում մեր պետությունը։ Համաձայն եմ, գրաքննություն չկա և պետք էլ չէ, բայց պետք է լինեն չէ՞ ինչ֊որ սահմանափակումներ։ Իսկ եթե ամեն ինչ թույլատրված է, հայհոյանք, սեքս և այլն, ուրեմն, կարծես թե կարելի է և գողանալ, և բռնաբարել, և սպանել։

Պոդոպլեկով։ Այո։ Հիմա մենք բոլորս էլ կարծես թե հավատացյալ ենք։ Բա ո՞նց։ Առաջ կային աթեիստներ, խաչերը զանգակատներից գցում էին, սրբապատկերները կացնով ջարդում, խոզերին եկեղեցիներ քշում, իսկ հիմա բոլորս այնպիսի՜ հավատացյալ ենք, ուղղափառ, ուղղակի սարսափ։ Խաչեր ենք կրում, մոմերով կանգնում պատկերների տակ։ Իսկ ես, ընդհանրապես, ազնվորեն ասած, ոչ այնքան։ Երբ այս ու այն բանի մասին մտածում եմ, ինչպես այս ամենը ստացվեց, ապա գլխիս մեջ ինքնաբերաբար ինչ֊որ բան է սողոսկում։ Դժար Դժվար է, գիտեք, ինչ֊որ պատկերացնել, որ այդ բոլորը, դե ես նկատի ունեմ ― մարդիկ, կովերը, շները, ու նաև տարբեր ուրիշ կենդանիներ, գորտերը, միջատները՝ իրենք իրենց, հենց այնպես, կարծես թե փոշուց են հայտնվել։ Ես կարծում եմ, որ միգուցե, մի ինչ֊որ կարծես թե, բարձրագույն միտք, այնուամենայնիվ, կարծես թե կա։

Պոդոպլեկով։ Այո, երբեմն այդպիսի բան գլխովս անցնում է։ Ահա, ոչ ուշ քան երեկ, գնացի սուպերմարկետ, հինգհարյուրանոց թուղթ վերցրի, դե, հավաքեցի սայլակի մեջ երեք հարյուր գրամ երշիկ, երկու հարյուր գրամ պանիր, մի փաթեթ կարագ, հնդկաձավար, մտա գրպանս վճարելու համար, իսկ հինգհարյուրանոցը չկա։ Ստուգեցի աջ գրպանս, ձախը, շալվարումտաբատում, պիջակում՝ ոչ մի տեղ չկա։ Դե, մտածում եմ, ուրեմն կամ թռցրել են, կամ էլ կորցրել եմ։ Եվ այնքա՜ն ցավալի էր դա ինձ համար։ Մտածեցի, դե, աստված չկա։ Հանկարծ մի մի կին ասում է․ տղամարդ, այդ դո՞ւք եք կորցրել փողը։ Եվ ինձ է մեկնում հինգհարյուրանոցը։ Չէ, մտածում եմ, այնուամենայնիվ նա կա։ Բայց ներեցեք ինձ, ես երևի խլում եմ ձեր ժամանակը։ Իսկ դուք, հատկապես, ո՞ւմ եք պատրաստվում դատել։

Պոդոպլեկով։ Որովհետև կարծես թե, ինձ դատելու ոչ մի պատճառ չկա։ Ես այսպիսի, այսպես ասած, ամենահասարակ մարդ եմ։ Ինժեներ։ Գնում եմ աշխատանքի, հեռուստացույցով ԿՎՆ«ԿՎՆ», «Փառքի րոպե», Սառցային ժամանակաշրջան» «Սառցե դարաշրջան» նայում, և ոչ մի այդպիսի բան, կարծես թե, չեմ գործել։ (Նստում է տեղը։)

Պոդոպլեկով։ Իսկապես, հանդիսատեսը սպասում է։ Հանդիսատեսը սպասում է ձեզնից սովորական, հետաքրքրաշարժ բեմականացումներ խորը բովանդակությամբ, իսկ դուք ինչ֊որ հիմարությամբ եք զբաղվում։ Հասկանում եք չէ, աբսուրդի թատրոն է։ Մտածել եք՝ հանդիսատեսին բեմ քարշ տալ։ Ես այսպիսի զզվելի բանը նայել չեմ ցանկանում։

Գորելկինը և Յուրչենկոն մեջքի ետևը ոլորած ձեռքերով Պոդոպլեկինին Պոդոպլեկովին հասցնում են բեմ և միանգամից սկսում են խուզարկել։ Քաշքշելով հանում են պիջակը, շուռ տալիս գրպանները, պատռում աստառը։ Շուռ են տալիս շալվարի տաբատի գրպանները, հանում են գոտին, կտրում կոճակները։ Հանում են կոշիկները, նրանցից դուրս քաշում թելերը։

Գորելկին (արձանագրություն կազմելիս թվում է խուզարկության ժամանակ գտած առարկաները)։ Անձնագիր սովորական քաղաքացիական , տրված Լեոնիդ Լեոնիդովիչ Պոդոպլեկինի Պոդոպլեկովի անունով՝ մեկ հատ։ Անձնագիր արտասահմանյան, թուրքական մուտքի արտոնագրով, բուլղարական արտոնագրով՝ մեկ հատ։ Թատերական տոմսեր՝ երկու։ Վարորդական իրավունք՝ մեկ հատ։ Սիգարետներ «Մալբորո», վառիչ, սանր, գրչահատ՝ մի֊մի հատ։

Գորելկին։ Բացի այդ նա ջարդել կոտրել է մատիս եղունգը։ Ահա։ (Ցույց է տալիս մատը։)

Ոստիկանները տանում են Պոդոպլեկինին Պոդոպլեկովին վանդակը, որից հետո Գորելկինը, ձեռքով փակելով վնասված աչքը, հեռանում է, իսկ Յուրչենկոն պատրաստ պահած ինքնաձիգը տեղ է զբաղեցնում վանդակի մոտ։ Պոդոպլեկովը նստում է մեղադրյալների աթոռին, հանգստանում և գործունյա զննում խուզարկության ժամանակ վնասված իր հագուստը։

 ==տեսարան Տեսարան երրորդ==

Նախագահ։ Մեղադրյալ, որպես այս տրիբունալի նախագահ, ես պարտավոր եմ բացատրել ձեզ, որ ազնվորեն ընդունելով ձեր կատարած հանցանգործությունների հանցագործությունների մեղքը և անկեղծորեն զղջալով դուք կարող են թեթևացնել ձեր ճակատագիրը։

Պոդոպլեկով։ Բայց ես չեմ հասկանում, թե ինչո՞ւմ ո՞րն է կայանում իմ մեղքը։

Գորելկին։ Ուրեմն, գործն այսպես էր։ Լինելով այստեղ հերթապահության, ես նախազգուշացված էի․ նկատի ունենալով, որ այստեղ տեղի է ունենալու կարևոր իրավաբանա֊քաղաքական միջոցառում, հնարավոր են սադրանքներ ծայրահեղական էլեմենտների և թշնամաբար տրամադրված բնակչության խմբերի կողմից։ Իսկ մայոր Կորոտիշևը ուղղակի ասաց, որ սադրանքները ոչ միայն հնարավոր են, այլ նույնիսկ անխուսափելի են, նկատի առնելով տվյալ միջոցառման բնույթը։ Եվ ձեզանից մեկի, ասում է, կամ քո, Գորելկին, կամ կամ քո, Յուրչենկո, մռութին կհասցնեն, և դա պետք է օգտագործել մեր օպպոնենտների հետ պայքարում։ Ես, իհարկե, հույս ունեի, որ կխփեն Յուրչենկոյին և ոչ թե ինձ, բայց միևնույն է նախապատրաստվեցի և, գալով այստեղ, կանգնած էի ա՛յ անտեղայնտեղ, և ինձ ասված էր, որ հենց այս մարդուն, որը բարձր խոսում է կնոջ հետ, հենց նրան էլ վերցնելու ենք և, հնարավոր է, որ նա, ուրեմն, ինքն էլ լինի խփողը։ Դե, հետագայում այդպես էլ ստացվեց։ Երբ մենք նրան հրավիրեցինք բեմ, նա սկսեց տարբեր բառեր ասել, կծել և թափահարել բռունցքները, որի պատճառով կոտրվեց եղունգս, կապտուկ առաջացավ, և հնարավոր է , նույնիսկ ուղեղի ցնցում։

Նախագահ։ Առակությունը Առարկությունը հանվում է։ Հարցաքննությունը ավարտված է։ Վկա, դուք կարող եք գնալ։

Գորելիկ։ Գորելկին։ Շնորհակալություն, շնորհակալություն։ (Վեր է թռչում մահճակալից և ուզում է փախչել։)

Պաշտպան։ Ինձ թվում է, վկան այնքան էլ ծանր վիճակում չէր, եթե նա նա կարողանում էր քայլել։

==Տեսարան հինգերորդ։հինգերորդ==

Քարտուղար։ Սիրելիս, այդ ի՞նչ եք ասում։ Մեզ մոտ ամեն տեղ նույն համակարգն է։ Եթե դուք թխում եք բուլկիներ, վերանորոգում կոշիկներ, նստած եք ԳոսդումայումՊետդումայում, ինքներդ եք դատում կամ ձեզ են դատում, դուք միևնույնն է մասնակցում եք մի ընդհանուր գործում։

Լարիսա։ Կարծում եմ, որ նա ինձ կսիրի ինպիսին ինչպիսին էլ որ լինեմ։

Պաշտպան (թափ է տալիս Պոդոպլեկինի Պոդոպլեկովի ձեռքը)։ Հիացած եմ։ Անկեղծ հիացած եմ ձեր արիությամբ։ Դուք այնպես ուղիղ, անկեղծ, սկզբունքայնորեն ժողովրդի առաջ արտահայտեցիք ձեր քննադատական հայացքները։

Պաշտպան։ Շատ ուրախ եմ այդ ամենը լսելու համար։ Երբ մարդն հասկանում է իր արարքների կարծանարար կործանարար բնույթը, դա առաջին քայլն է դեպի փրկություն։ Եթե դուք նաև ուղիղ և սկբունքայնորեն դատապարտեք և բարձրաձայնեք ձեր ոչ վաղ անցյալի վարքագիծը, իմ խնդիրը՝ պաշտպանել ձեզ ձեզ՝ զգալիորեն կհեշտանա։

Պաշտպան։ Հետո ինչ, որ ճաղատ։ Մեզ մոտ ինչքան ճաղատներ կան և ոչինչ, ապրում են, ամուսնանում, կարիերա անում։ Նույնիսկ պետության ղեկավարներն են ճաղատ լինում։ Իսկ ինչ վերաբերում է երկրորդին, երեխաներ դուք արդեն ունեք, իսկ դրանով զբաղվել հենց այնպես հիմար բան է, ձանձրալի, ինչպես ասում են անիմաստ։ Առավել ևս հաշվի առնելով, որ ձեր կինը պատրաստ է սիրել ձեզ ինչպիսին էլ որ լինեք։ Լսեք, Պոդոպլեկով, Լեոնիդ Սեմյոնովիչ, Լյոնյա, ազնվորեն և անզիջում խոստովանիր և դու ինձ կօգնես։ Դու կօգնես ինձ, ես էլ քեզ։ Ես քեզ այնպես կպաշտպանեմ, այնպիսի ճառ կարտասանեմ, որ դուք դու նույնիսկ պատկերացնել չես կարող։

==տեսարան Տեսարան յոթերորդ==

Նախագահ։ Կարծում ես, որ լավ տեսք պետք է ունենալ միայն մի որևիցե տեղ և ինչ֊որ մեկի համա՞ր։ Իսկ ամուսնուդ առաջ կարելի է ինչպես պատահի՞։

Նախագահ։ Իսկ ինչու պետք է ունենամ։ Ուրիշի ամուսնուն բանտ են նստեցնում, իսկ կինը պատրաստ է սպասել մի ողջ կյանքում։ կյանք սպասել։ Ես քեզանից այդպիսի զոհաբերություն չեմ պահանջում և քո սիրո վրա այլևս հույս չեմ դնում, բայց հարգանքի վրա պնդում եմ։ Վերջ ի վերջո, եզի նման աշխատում եմ, զբաղեցնում եմ կարևոր պաշտոն, մեծ աշխատավարձ եմ ստանում ու էլի ինչ֊որ բան կողքից և այդ բոլորը ոչ թե ծախսում եմ Կուրշավելում, այլ տուն եմ բերում։ Եվ իմ սեփական տանը գոնե հարգանքի իրավունք ունեմ։

Լյուդմիլան թակում է դուռը։ Հայտնվում է Ժորիկը այպադը այփադը ձեռքին։

Նախագահ։ Ողջույն։ Նստիր ուտելու։ Ի՞նչ ես անընդհատ քո այպադով այփադով ման գալիս։ Ինչ է պո՞ռնո ես նայում։

Նախագահ։ Դու էլ բան գտար զբաղվելու։ Ինչ֊որ նոր բառեր են հայտնվել, բլոգ, տվիտթվիթ, պոստփոստ, ինստագրամ։ Ավելի լավ է պոռնո նայեիր։

Նախագահ։ Իսկական ժամանակն է պոռնո նայելու։ Ավելի բնական է այդ տարիքում, քան բլոգերում ման գալ։ Գեյ֊պրոպագանդան անչափահասների համար արգելված է, ուրեմն նորմալ և առողջ գետերոսեքսուալիզմը hետերոսեքսուալիզմը պետք է խրախուսվի։ (Ժորիկին։) Ինչո՞ւ ես միանգամից խավիրարին վրա պրծնում։ Սկզբից կոտլետները կեր։

Նախագահ։ Ուրեմն չե՞ս սիրում։ Դու կարմիրն ես սիրում, սիրում ես սևը։ Բայց եթե ուզում ես, որ քո հայրը ազնիվ դատավոր լինի, սովորիր հասարակ սննդին։ Ազնիվ մարդիկ համեստ են սնվում։ Վաղվանից սկուտեր չես քշի, դա ամոթ է։ Ժամացույցդ հանիր։ Ես քեզ համար հարյուր ռուբլով կգնեմ ուրիշը հնեղենի շուկայից։ Ո՞ւր ես գում։գնում։

Նախագահ։ Այպադը Այփադը թող։ Ազնիվ դատավորը քեզ համար այսպիսի բան չէր կարող գնել։

Ժորիկը դնում է սեղանին այպադն այփադն ու այֆոնը և դուրս գալիս բարձր շրխկացնելով դուռը։

Սվետան նստած է կոմպյուտերի համակարգչի առջև։ Ներս է մտնում Լարիսան։

Լարիսա։ Իսկ առայժմ քո «Ֆեյբո՞ւկն» «Ֆեյսբո՞ւքն» ես քրքրում։

Սվետա։ Ոչ, բլոգեր եմ կարդում, կոմմենտներքոմմենտներ, տվիտներ։թվիթներ։

Սվետա։ Տարբեր բաներ։ Գրում են, որ Պոդոպլեկովի գործը փոքրիկ հաղթական պատերազմի դեր է խաղում, այսինքն՝ նպաստում է բնակչության ավելի խոցելի շերտերի ուշադրության շեղմանը տնտեսական դրության վատթարացումից։ Իսկ մի շատ հայտնի բլոգեր գրում է, որ այդ գործը հարուցվել է միայն կոռուպցիոն նպատակով։ Որովհետև գործի վարման, նախնական փորձաքննության, փաստաբանական ծառայությունների, պահակների համար բյուդժետից բյուջեից դուրս գրված փողերը, տարվել են և անհետացել օֆշորում։

Սվետա։ Իհարկե՝ անշուշտ նստեցնել։ Բայց ուրիշ պատճառ էլ կա։ Այստեղ մեկը՝ Ստարիկխոտտաբիչը, նիկը մեկ բառով, գրում է։ Ակնհայտորեն անմեղ մարդու դատավարությունը, ասում է, հանրությանը ուղղված ազդանշան է, որ ոչ մի մարդ, որքան էլ նա օրինապահ լինի չի կարող իրեն պաշտպանված զգալ։ Ո՛չ անմեղության կանխավարկածը, ո՛չ մեղքի բացակայությունը չեն կարող պաշտպանել և ոչ մի բանից։ Մեղադրողը, գրում է նա, հիմարություններ է ասում ոչ այն պատճառով, որ նա իսկապես հիմար է, այլ որովհետև դրանով նա ապացուցում է, որ ահա ես հիմարություններ կասեմ, իմ բոլոր ապացույցները զառանցանքի նման կլինեն, իսկ փաստբանըփաստաբանը, ընդհակառակը, գեղեցիկ և համոզիչ կխոսի, ալիբիդ անխոցելի կլինի, բայց դու միևնույն է կնստես։

Սվետա։ Կան կոմմենտներքոմմենտներ, որ աղբամանի են նման։ Ինչ ուզում են գրում են։

Լարիսան կանգնած է միանձնյա պիկետում պլակատով․պաստառով․

Նախագահ։ Կամ անտարբեր, ինչն ավելի վատ է։ Չէ՞ որ քանի դեռ ձեր ամուսնուն չէին դատել, դուք պիկետների չէիք գնում, որովհետև դա ձեզ չէր վերաբերվում։ վերաբերում։ Իհարկե, տեսնում էիք հեռուստացույցով, ռադիոյով, ինտերնետում էիք կարդում, որ ինչ֊որ մեկին ինչ֊որ տեղ այնպես չեն դատել, ինչ֊որ մեկին ծեծել են ոստիկանությունում, ինչ֊որ մեկի մի ոմն տեղը շամպայնի շիշ կամ բահի փայտ են խոթել, և միգուցե ձեր հոգում ինչ֊որ բան շարժվում էր։ Բայց րոպե անց ամեն ինչ մոռանում էիք։ Որովհետև ունեք ձեր կյանքը, ձեր գործերը։ Պետք էր երեխաներին դպրոց և մանկապարտեզ ուղարկել, ամուսնուն աշխատանքից դիմավորել, տունը հավաքել, շորերը փոխել, համով բան պատրաստել, իսկ եթե մի ինչ֊որ տեղ որևէ մեկը ինչ֊որ մեկին բռնաբարում է, այդ ձեզ չեն բռնաբարում։ Իսկ եթե որևէ մեկը ինչ֊որ մեկին սպանում է, այդ ձեզ չեն սպանում։ Իսկ եթե ինչ֊որ տեղ որևէ մեկը ինչ֊որ մեկին․․․

Նախագահ։ Որովհետև անշնորհակալ արարածներ են։ Ես նրան կերակրում եմ, հագցնում։ Առնում եմ այն ամենը ինչ նա ուզում է։ Սկուտեր, հեծանիվ, լեռնային դահուկներ, կոմպյուտերհամակարգիչ, այպադայփադ, այֆոն, շվեյցարական ժամացույց, իսկ նա ասում է, որ ինձնից ամաչում է։

Հայտնվում է Լարիսան պլակատը պաստառը կրծքին։

Բարդ։ Լավ բառեր են։ Բայց դրանք վերաբերվում վերաբերում են նրանց, ովքեր չեն կարող պոետ լինել, իսկ ես պոետ եմ։

Լարիսա։ Բայց մեղքը մեղքից տարբերվում է։ Ես միայն մի անգամ եմ ամուսնուս դավաճանել։ Այն էլ նրա ղեկավարի հետ։ Նրա աշխատանքային առաջնթացին առաջընթացին օգնելու համար։ Համաձայն եմ, դա մեղք է, բայց մեղք է հանուն բարու։ Իսկ այս դեպքում մարդ թատրոն է գալիս, նրան բռնում են, քարշ տալիս բեմ և առանց պատճառի դատում։ Կարո՞ղ եք դրան հավատալ։

Քահանա։ Այո, ունեմ։ Բայց այդ կապը, հասկանում ես, այնպիսին չէ , ինչպիսին երկի ղեկավարների հետ։ Դա սկայպ սքայփ չի, հեռախոս չի, դա միստիկա է։

Քահանա։ Կպատժի, այնպայման անպայման կպատժի, ինչպես ասում են, ոչինչ չի մոռանա։ Դժոխային տանջանքներով կպատժի։ Բայց նախքան այդ նա քեզ փորձություն է ուղարկում։

Քահանա։ Այդ սրիկաների միջոցով էլ ուղարկում է։ Լավ մարդկանց միջոցով այդպիսի բան չես ուղարկի, իսկ դրանց միջոցով՝ հենց այն է որ կա։ Ամուսնուդ բանտով փորձություն, որ տեսնի, կդիմանա թե ոչ, իսկ քո հավատարմությունը բաժանումով է փորձում։ Եթե նա դիմանա, մարդկանց համար հերոս կդառնա։ Իսկ եթե դու նրան սպասես, հավատարիմ մնաս, ղեկավարի հետ քո կատարած մեղքը կներվի, քեզ սուրբ կդարձնի, դրախտ կընկնես։ Դրախտը, ― ինչպես բացատրեմ, դրախտը՝ հավերժական երանություն է, քեզ հասկանալի լեզվով ասած, ասած՝ օրգազմ։

==Տերսարան Տեսարան տասներկուերորդ==

Լարիսան կանգնած է պիկետում։ Անցնում է Դպետուտատ։Պատգամավորը։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Հա։ (Շարունակում է ճանապարհը։)

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Ինձ բոլորն էլ ճանաչում են։ Ես հանրությանը հայտնի մարդ եմ։ Դումայի անդամ եմ, հեռուստացույցով ելույթ եմ ունենում։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Ի՞նչ է նշանակում՝ ես ձեզ պետք եմ։ Պատկերացնո՞ւմ եք, թե ով եք դուք և ով եմ ես։

Լարիսա։ Իհարկե, պատկերացնում եմ։ Ես հասարակ ռուս կին եմ, ուշադրության անարժան գորշ մուկ, օֆիսային գրասենյակային պլանկտոն, ցանցային կռծող, իսկ դուք խոշոր պետական գործիչ, ժողովրդի ընտրյալ, ինչպես լսել եմ, խոշոր գիտական նվաճումներ ունեք։

Դեպուտատ Պատգամավոր (ավելի փափուկ)։ Այո, գիտությունների թեկնածու եմ, շուտով դոկտոր կդառնամ։ Ինչո՞վ կարող եմ ձեզ օգնել։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Ամուսնո՞ւդ են ձերբակալել։ Եվ ի՞նչ։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Բոլորն էլ այդպես են ասում՝ առանց պատճառի։ Բայց նա, երևի թե ինչ֊որ բան արե՞լ է։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Ի՞նչ է նշանակում ուղղակի թատրոն գնացել։ Ինչո՞ւ է գնացել։ Ո՞ւմ պատվերով։ Պետդեպի՞։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Ի՞նչը ինչ֊ինչ։ Մեզ մոտ առանց Պետդեպի հավանության, ոչ մի բան չի արվում։ Ամերիկան օկուպացրել է ողջ երկիրը։ Կառավարությունում նստած են ամերիկայի դրածոները։ Միայն Մոսկավայում ինը հարյուր հազար լավ նախապատրաստված ամերիկյան զինվորներ կան։ Այսօր նրանք իրենց պահում են սովորական քաղացիների քաղաքացիների նման։ Աշխատում են, մետրոյից օգտվում, կինո, թատրոն, թանգարան գնում, և հնարավոր չէ նրանց տարբերել պարկեշտ քաղաքացիներից։ Բայց վաղը ազդանշան կլինի ՎաշինգտոնիցՎաշինգթոնից, և նրանք, մեկ մարդու պես փողոց դուրս կգան, արդեն ամերիկական ամերիկյան զինվորական հագուստով և զենքով, և մեզ այլ բան չի մնա անել, քան հանձնվել։ Չնայած, մենք բոլորս էլ արդեն հանձնվել ենք։ Բոլոր պրոցեսները մեզ մոտ ուղղորդում են ամերիկացիները։ Նրանք ենք ցուցմունք տալիս, թե ով ինչ դեր խաղա։ Ինչ են ասելու դատավորները, ինչ՝ գործակալները, ինչպես պետք է արձագանքեն հանդիսականները, այսպես և այնպես։ (Ցույց է տալիս դահլիճը։) Սրանք բոլորը ամերիկյան գործակալներ են։ Նրանք նայում ու արձագանքում են Պետդեպի ցուցմունքով։ Երբ պետք է լռում են, երբ պետք է ծիծաղել՝ ծիծաղում են, պետք է՝ ծափահարում են։ Եվ այդ ամենը անում են մեծ գումարներ ստանալով։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Ինչո՞ւ ոչ։ Հիմա գործերս կավարտեմ, կվերջացնեմ դիսսերտացիաս թեկնածուական ատենախոսությունս և դեպուտատական պատգամավորական հարցում կանեմ։ Ամերիկյան Պետդեպ։ (Գնում է։)

Լարիսա։ Նա ասում է, որ դեպուտատ պատգամավոր է։

Հաղորդավար։ Նա իր մասին շատ մեծ կարծիք ունի։ Միթե իսկական դեպուտատըպատգամավորը, կարող է այդպիսի զառանցանքներ դուրս տալ։

Լարիսա։ Ինձ է էլ թվումէ, որ չի կարող։ Բայց դուրս է տալիս։ Իսկ դուք ո՞վ եք։

Հաղորդավար։ Այո֊այո, Պոդոպլելով։ Պոդոպլեկով։ Ինչի՞ համար են նրան դատում։

Հաղորդավար։ Ամեն ինչ։ Ինչպիսի՜ թեմա։ Եկեք իմ «Օրվա խնդիր» տոկ֊շոուին։ Գիտե՞ք ինչպես մենք կանվանենք այդ հաղորդումը։ «Աբսուրդի թատրոն»։ Ես կհրավիրեմ ամենահայտնի րեժիսորներինռեժիսորներին, գրողներին, բլոգերներին, սպորտսմեններինմարզիկներին, Ժիրինովսկուն, գուցե Մարիա Արբատովային։

Հեռուստուստուդիա։ Հեռուստաստուդիա։ Կիսաշրջանաձև դասավորված աթոռներ։ Հաղորդման մասնակիցներ․ ՀաղորդավարըՀաղորդավար, դեպուտատըՊատգամավոր, Հասարակական պալատի անդամ, փաստաբան, դերասանուհի, Գրող֊Ֆեմինիստուհի, Հասարակ Կին, Մարդու իրավունքների պաշտպան։

Հաղորդավար։ Բարի երեկո։ Մեր այսօրվա հաղորդումը կնվիրվի նվիրված է այսպես կոչված Պոդոպլեկինի գործին, որը ոչ միանշանակ վերաբերմունք է առաջացրել և փաստորեն կիսել է մեր հանրությունը։ Բանն այն է, որ Պոդոպլեկովը, ինչպես պնդում են վկաները, զգաստ վիճակում և խելքը գլխին, եկել է թատրոն «Տրիբունալ» ներկայացմանը և դեռ այդ քիչ է, մենակ չի եկել, բայց վտնագին վտնագի է ենթարկել իր կնոջը, Լարիսային։ Բարև ձեզ, Լարիսա։

Հաղորդավարը վազում է բեմում միկրոֆոնովբեմով, միկրոֆոնը հերթով բոլորի քթին քթի տակ մեկնում։

Ուղղակի Կին։ Հիմա նա լաց է լինում։ Իսկ ինչ էիր մտածում, երբ գնում էիր այդ , այսպես ասած , թատրոնը։ Ինչո՞ւ ինքդ կանգ չառար և նրան չկանգնեցրիր։ Չես սիրում դու նրան։ Չե՛ս սիրում։

Դերասանուհի։ Ինչո՞ւ եք միանգամից գոռում, սպասեցեք։ Պետք է գլու գլուխ հանել կատարվածից։ Մենք, ռուս կանայք, ինչպե՞ս ենք սովոր։ Նա ասեղն է, ես թելը։ Ուր էլ որ գնա, մենք հետն ենք։ Եթե տղամարդը կանչում է, կարո՞ղ ենք մենք չլսել։

Ֆեմինիստկա։ Ականջներս հոգնեցին այսպիսի բաներ լսելուց։ Մի ոտքով կանգնած ենք Եվրոպայում, բայց մինչև հիմա չենք կարող պատկերացնել, որ կինը ունի հավասար իրավունքներ տղամարդու հետ։ Եվ նաև նույն պարտականությունները։ Ինձ զարմացնում է ոչ թե այն, որ նա չկանգնեցրեց ամուսնուն, այլ այն, ինչու նրան էլ չկալանավորեցին։ Դա պարզապես դիսկրիմինացիա է, սեռական պատկանելության նշաններով։ Որովհետև մեղադրողներն ու դատավորները սեքսիստ են։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Այդպիսի բան նույնիսկ քսաներորդ դարում չի եղել։

Փաստաբան։ ԵթադրեցնքԵնթադրենք, ստալինիզմի օրերին կարող էին ավելի վատ բաներ լիել։

ԴեպուտատՊատգամավոր, Ինչպես են եք հոգնեցրել ձեր յդ ստապինյան այդ ստալինյան ռեպրեսիաներով։ Ավելի լավ է հիշենք դժվարին իննսունականները, երբ Ելցինը ու Գայդարը քանդեցին հզոր պետությունը և թալանեցին ողջ ժողովրդին։

Հաղորդավար։ Պարոնայք, խնդրում եմ ձեզ վերադառնալ մեր թեմային։ Մեր թեման Ելցինը և Գայդարը չեն, այլ թեման հասարակ ռուս մարդու մասին՝ մասին է, Լեոնիդ Պոդոպլեկովի մասին, նա չի քանդել պետությունը և ժողովրդին չի թալանել ժողովրդին։թալանել։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Նայած որ տեսանկյունից նայենք։ Ինչ է, կարծում եք, Ելցինը ու Գայդարը դա միայնա՞կ արեցին։ Հիշեք, թե ինչ էր ասել այդ մասին Զբիգնեվ Բժեզինսկին։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Նրա մասին էլ ասել է։ Նա ասում էր, որ Ռուսաստանի հետ պայքարելիս, մեզ կօգնեն իրենք ռուսները։ Հատկապես այն ոչ այնքան հաստատունները, որոնք հակում ունեն ալկոհոլիզմինալկոհոլիզմի, գոմոսեկսուալիզմինգոմոսեքսուալիզմի, պեդոֆիլիային։պեդոֆիլիայի հակում ունեն։

Հասարակական պալատի անդամ։ Լսեք, իսկ ինչո՞ւ ենք մենք սևեռվել այդ Պոդոպլեկովի վրա։ Ինչ է, ուրիշ պրեբլեմ չունե՞նք։ Նստեցրել են և նստեցրել։ Դատարանը ամեն ինչ կպարզի։ Մենք պետք է մտածենք, թե ինչ անել Հուսիսային Հյուսիսային Կովկասի հետ։ Կոնստրուկտիվ քաղաքականություն է պետք։ Էֆֆեկտիվ սոցիալական ծրագրեր։ Նոր աշխատատեղեր է պետք ստեղծել։ Օգնել բազմանդամ ընտանիքներին։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Ո՞ւմ են պետք նրանց բազմանդամ ընտանիքները։ Դրանք առանց այն էլ չափից ավելի շատ են, նրանք զբաղված են և միայն բազմանալով։բազմանալով են զբաղված։

Հասարակական պալատի անդամ։ Իսկ դուք ինչ է, ուզում եք ծնելիությունը կառավարել ազգային պատկանելիությա՞մբ։

Դեպտուտատ։ Պատգամավոր։ Լավ։ Չենք կառավարի։ Այդ դեպքում եկեք չարգելենք գեյ֊պրոպագանդան, և ընդհակառակը, խրախուսենք։ Թոզ զբաղվեն ավրամոլությամբ, կենդանամոլությամբ, միայն թե երեխաներ չունենան։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Գուցե ես ֆաշիստ եմ, իսկ դու ապուշ ես։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Անզգամ։ Սրիկա։ Բռնեք ինձ, թե չէ ես նրա մռութին կհասցնեմ։

Հաղորդավար։ Միայն թե անձնավորություններին անձնավորությունների մի անցեք։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Ինչե՞ր է նա դուրս տալիս։ Հերիք է նրանց օգնել։ Նրանց պետք է անջատել Ռուսաստանից։ Չինական պատով շրջափակել, և թող այնտեղ իրար սպանեն, մորթեն, դա իրենց ներքին գործն է։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Ոչ ոք չի մոռանում։ Թեկուզ քաղաքացիներ են, բայց ինչու անպայման պետք է տեղաշարժվեն այնտեղ֊այստեղ։ այնտեղ֊այստեղ գնան։ Պետք է վերադարձնել գրանցումը և թող բոլորը ապրեն այնտեղ, որտեղ ապրում են։ Կովկասզիները՝ Կովկասցիները՝ Կովկասում, ասիացիները՝ Ասիայում, մոսկվիչները՝ Մոսկվայում։

Ուղղակի Կին։ Ճի՛շտ է։ Թե չէ փողոց ես դուրս գալիս, մետրո նստում՝ բոլոր դեմքերը սև են։ Սարսափելի է ապրել։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Ինչ վերաբերում է այդ տիպին, ապա ես այդպիսիներին ուղղակի կկգնդակահարեի։կգնդակահարեի։

Փաստաբան։ Պրովոկացիոն հայտարարություն է։ Ստիպվաշ Ստիպված եմ հիշեցնել, որ մենք ունեքն անեմղության գոյություն ունի անմեղության վարկած, իսկ մահապատիժ չունենք։

Դեպուտատ։ Պատգամավոր։ Մեր պարտիան ուզում է հասնել մահապատժի վերադարձին։ Վերջ ի վերջո մենք դրան կհասնենք և այն ժամանակ բոլորին, բոլորին կգնդակահարենք։

(Կամաց֊կամաց խոսակցությունը վերածվում է ընդհանուր աղմուկի։ Բոլոր Բոլորը խոսում են միառժամանակ։ միաժամանակ։ Ընդհանուր բզզոցից բզոցից երբեմն առանձին բառեր ու ֆրազներ են լսվում։)

Իսկ ես ձեզ սում ասում եմ, որ մենք Եվրոպայից ետ ենք մնացել երկու հարյուր տարով․․․

Ձեր Եվրոպան վազուց վաղուց արդեն խեղդվում է սոդոմի մեղքերի մեջ․․․

Ես գոռում եմ ձեզ վրա, որովհետև դուք եք ինձ վրա գոռում․․․գոռում եք․․․

Հաղորդավար։ Բոլորին շնորհակալություն։ Մեր քննարկումը, գուցե, ավելրոդ ավելորդ զգացմունքային էր, բայց դա բացատրվում է անհանգստությամբ մեր քաղաքացիներից մեկի ճակատագրով։ Դե, իսկ վերջնական որոշումը , իհարկե, կընդունի դատարանը։ Հոգատար եղեք ձեր և յուրաինների ձեր յուրայինների հանդեպ։ ==Երկրորդ գործողություն== ==Տեսարան առաջին==  Լարիսան և Սվետան միասին կանգնած են «Մեշալկինի զոհ» պաստառներով։ Լարիսա։ Եվ ի՞նչ օգուտ մեր այստեղ կանգնելուց։ Սվետա։ Օգուտը այն է, որ ուշադրություն ենք գրավում։ Մարդիկ մոտենում են, հարցեր տալիս, հետևություններ անում, ուրիշներին պատմում, թվիթներ են գրում, փոստեր և ինստագրամներ։ Ես նայել եմ անցյալ շաբաթ ամենահաճախ հիշատակվող մարդկանց ցուցակը, հայրիկը վեցերորդ տեղում է։ Հայտնվում է պաշտպանը։ Պաշտպանը (Լարիսային)։ Կարելի է ձեզ մի վայրկյանով։ (Մի կողմ է տանում Լարիսային։) Լսեք, ես ամենուրեք ձեզ եմ փնտրում, իսկ դուք կանգնած եք այստեղ այդ հիմար պաստառներով։ Ի՞նչ եք ուզում դրանով հասնել։ Լարիսա։ Ուզում եմ լայնածավալ ուշադրություն գրավել ամուսնուս գործին։ Պաշտպան։ Ինչո՞ւ։ Լարիսա։ Մի՞թե անհասկանալի է։ Եթե ես չեմ կարող արդարության հասնել դատարանում, ուրեմն ինձ այլևս ոչինչ չի մնում, քան օգնության համար դիմել ժողովրդին։ Պաշտպան։ Ժողովրդի՞ն։ (Ծիծաղում է։) Լարիսա։ Ինչո՞ւ եք ծիծաղում։ Պաշտպան։ Հենց այնպես։ Մի բանաստեղծություն հիշեցի։ Ծառայիր ժողովրդին, դու ազնվական չես։ Ծառայիր, բայց նկատի առ․ Ժողովուրդը շատ գոհ է մնում, երբ նրան տալիս են թեյավճար։ Լարիսա։ Գռեհիկ բանաստեղծություն է։ Այդ դո՞ւք եք հնարել։ Պաշտպան։ Ոչ, ես չեմ հնարել, պոետ Արգոն անցյալ դարի կեսերին։ Լարիսա։ Հին ժամանակներում։ Երբ մարդիկ դեռ չէին հասկանում, որ ժողովուրդը՝ սուրբ հասկացություն է։ Պաշտպան։ Այն ժամանակ այդպես էլ կարծում էին։ Մինչև որ հասկացան, որ դա հիմարություն է։ Ժողովուրդը երբեք ոչինչ չի որոշել, չի որոշում և չի որոշելու։ Որպեսզի մեզ մոտ որևէ հարց լուծվի, պետք է ոչ թե ժողովրդի հետ հաշվի նստել, այլ գործել անհրաժեշտ մարդկանց միջոցով, սուսուփուս, ոչ մի դեպքում չցուցաբերելով ամբարտավանություն։ Եթե ձեզ ինչ֊որ բանում մեղադրում են, պետք է մեղքն ընդունել, մեղանչել, ներողություն խնդրել, քանի որ ինչպես ասվում է, սուրը չի կտրի մեղավոր գլուխը։ Հասկացեք, մեղադրողն ու դատավորը՝ նրանք էլ մարդ են, բայց նրանց վրա ճնշում է գործադրվում։ Խորհրդակցական սենյակում կա հեռախոս, և միայն նրա մեկ զանգից դատավորը ընկնում է խուճապի մեջ։ Ինքը դատավորը շատ բարի մարդ է։ Բայց նա պարտքի զգացում ունի, հասկանո՞ւմ եք։ Իսկ եթե պարտքը ինչ֊որ բան է պահանջում, նա ոչ մի կերպ չի կարող խուսափել կատարելուց, նա հայրենասեր է։ Լարիսա։ Եթե նա հայրենասեր է, ուրեմն իր զոհին պետք է ոչնչացնի՞։ Պաշտպան։ Բայց հիմա դատավորի համար բարդ իրավիճակ է ստեղծվել։ Հասկանում եք, ձեր ամուսնու միանգամայն շարքային գործը ինչ֊որ կերպ հայտնվել է մամուլում, Ինտերնետում։ Լրագրողներն ու բլոգերներն այն վերցրել և ուռճացրել են։ Իրավապաշտպաններն ձեզանից ավելի վաղ դիմել են մարդու իրավունքների Եվրոպական դատարան։ Տեղեկությունը ուռճացրեց օտար մամուլը, և մամուլի միջոցով հասավ Անգելա Մերկելին։ Լարիսա։ Մինչև Անգելա Մերկե՞լ։ Եվ ինչ արեց նա։ Պաշտպան։ Նա ոչինչ։ Բայց նրան ականջ դրեց պրեզիդենտ Օբաման և խոստացավ բարձրացնել Պոդոպլեկովի հարցը մոտակա գագաթնաժողովին և կալանավորել Ամերիկայում, զենք վաճառող ռուսներից որևէ մեկին։ Լարիսա։ Իսկ ի՞նչ է մտածում այդ մասին Մեշալկինը։ Պաշտպան։ Մեշալկինը։ Իսկ ինչու եք կարծում, որ նա ինչ֊որ բան է մտածում։ Լարիսա։ Բայց չէ՞ որ նա դատավոր է։ Պաշտպան։ Իհարկե։ Եթե նա ինչ֊որ բան մտածեր, հազիվ թե լիներ դատավոր։ Բայց այս իրավիճակում․․․ Նա, իհարկե, շատ զայրացած է, բայց մյուս կողմից, ցանկանում է խուսափել միջազգային սկանդալից և նույնիսկ պատրաստ է ազատել ձեր ամուսնուն։ Լարիսա։ Ուրեմն ինչո՞ւմն է բանը։ Թող ազատի։ Պաշտպան։ Ինչպե՞ս։ Լարիսա։ Շատ հասարակ։ Նա կասի՝ «ազատել», քարտուղարը գրի կառնի «ազատել», իսկ այն մեկը կբացի վանդակը և վերջ։ Պաշտպան։ Ինչքան միամիտն եք։ Ինչպե՞ս կարելի է ազատել մեկին, որը այդ մասին չի խնդրում։ Ոչ, պետք է որ նա ընդունի իր մեղքը, մեղանչի․․․ Ամեն ինչ շատ հասարակ է։ Լարիսա։ Դուք առաջ էլ պնդում էիք, որպեսզի Լյոնյան ընդունի մեղքը և մեղանչի։ Բայց այն ժամանակ դուք խոստանում էիք նրան ուրանի հանքեր։ Պաշտան։ Այդպես է, այդպես։ Բայց այն ժամանակ գործը դեռ չէր հասել Մերկելին ու Օբամային, իսկ այժմ իրավիճակը փոխվել է ձեր օգտին, բաց մի թողեք պահը։ Լարիսա։ Բայց եթե նա ընդունի մեղքը, մեղանչի, իսկ դուք նրան խաբեք։ Պաշտպան։ Ինչպե՞ս կարող եք այդպես մտածել։ Չէ որ ես ուղղափառ մարդ եմ։ Լարիսա։ Ուղղափառ՝ նշանակում է լա՞վ։ Պաշտխան։ Նշանակում է շատ լավ։ Լարիսա։ Իսկ կաթոլիկը։ Պաշտպան։ Կաթոլիկը ավելի վատն է։ Լարիսա։ Իսկ մահմեդակա՞նը, բուդդի՞ստը։ Պաշտպան։ Բոլորից վատը աթեիստներն են։ Ինչպե՞ս եք վերաբերվում իմ առաջարկին։ Լարիսա։ Ես կարող եմ խոսել Լյոնյայի հետ, բայց ոչինչ չեմ կարող խոստանալ։ Չէ որ նա այնքան հպարտ է, ճշմարտացի և անկոտրում։ Ոչ մի փոխզիջում խղճի հետ նրա համար ընդունելի չէ։ Պաշտպան։ Հասկանում եմ, շատ լավ եմ հասկանում, ինքս էլ այդպիսին եմ։ Բայց եթե ունենայի սիրող կին, նա ինձ հետ կարող էր ամեն ինչ անել։ Չէ որ դուք սիրում եք։ Ուրեմն փորձեք։ Կերակրեք նրան մի ինչ֊որ համով բանով, հիշեցրեք անչափահաս դստրիկի, փոքրիկ տղայի մասին, ձեր դժվարին նյութական դրության մասին։ Վերջապես կանացիավարի, ինքներդ գիտեք թե ինչպես, փաղաքշեք նրան։ Լարիսա։ Լավ, ես կզրուցեմ, կփաղաքշեմ, կմեղանչի, նրան ազատ կարձակեն, բայց ով կարող է երաշխավորել որ նրան նորից չեն բռնի, եթե նորից գնանք մի ինչ֊որ ոչ այնտեղ։ Պաշտպան (ցածրացնելով ձայնը)։ Երաշխիք չկա, բայց փախչելու հնարավորություն կլինի։ Հասկանալի՞ է։ Լարիսա։ Հասկանալի է։ Պաշտպան։ Դե ինչ, գնա՞նք։ Լարիսա (հոգոց հանելով)։ Նույնիսկ չգիտեմ։ (Դստերը։) Սվետկա։ Սվետա։ Այո, մայրիկ։ Լարիսա։ Ես որոշ ժամանակով գնում եմ, իսկ դու առայժմ կանգնիր, սպասիր ինձ։ Եթե քեզ վերցնեն ոստիկանները մի դիմադրիր։ Ձեռքերդ բարձրացրու, որպեսզի բոլորը տեսնեն, որ դու չես դիմադրում և ոստիկաններին չես ծեծում։ Թե չէ, գիտես, նրանք այնքա՜ն զգայուն են։ Հենց խփես սաղավարտին, նրա մոտ միանգամից առաջանում է հեմատոմա և ուղեղի ցնցում։ Պաշտպան։ Ինչո՞ւ եք երեխային ներքաշում մեծերի գործերի մեջ։ Լարիսա։ Դաստիարակում եմ քաղաքացի երեխայի մեջ։ (Լարիսան կախում է իր ստվարաթուղթը Սվետայի ստվարաթղթի վրա և գնում։) ==Երկրորդ տեսարան== Սվետան պաստառով։ Նրա մոտով անցնում է Ժորա Մեշալկինը։Կանգնում է, կարդում է պաստառը․ «Մեշալկինի զոհ»։ Ժորիկ։ Այդ ո՞վ է Մեշալկինի զոհը։ Սվետա։ Երևի ես։ Ժորիկ։ Իսկ ի՞նչ վատ բան է արել քեզ Մեշալկինը։ Սվետա։ Նա նստեցրել է հորս։ Մի՞թե դա քիչ է։ Ժորիկ։ Գուցե պատճառ կար։ Սվետա։ Ի՜նչ ես ասում։ Հայրս աշխարհի ամենաազնիվ մարդն է։ Նա երբեք չի գողացել, չի տվել և չի վերցրել կաշառք։ Ժորիկ։ Իսկ իմ հայրը ասում է, որ կաշառք չեն վերցնում միայն նրանք, ում չեն տալիս։ Սվետա։ Իսկ ո՞վ է քո հայրը։ Ժորիկ։ Մեշալկինը։ Սվետա։ Կատակո՞ւմ ես։ Ժորիկ։ Ամենևին։ Սվետա։ Իսկապես նման ես։ Ինձանից ի՞նչ ես ուզում։ Գուցե հույս ունես պաստառս խլե՞լ։ Ժորիկ։ Մի վախեցիր, այդպիսի մտադրություն չունեմ։ Սվետա։ Իսկ ի՞նչ ես ուզում։ Ժորիկ։ Եթե կարելի է կանգնեմ կողքիդ։ Սվետա։ Ինչո՞ւ։ Ժորիկ։ Որովհետև ես էլ եմ Մեշալկինի զոհը։ Սվետա։ Ի՞նչը նկատի ունես։ Նա քեզ ծեծո՞ւմ է։ Ժորիկ։ Ոչ։ Բայց նա խլել է այն ամենն ինչ ունեի։ Այփադը, Այֆոնը, սկուտերը, լեռնային դահուկները, ֆիրմային ժամացույցը։ Զրկել է ինձ մանկությունից։ Սվետս։ Ինչպիսի՜ սրիկա։ Ժորիկ։ Բանը միայն դա չէ։ Բանը նրանում է, որ նա ինձ զրկել է շատ ավելիից քան քեզ։ Սվետա։ Դատարկ բաներ մի ասա։ Նա իմ հորն է նստեցրել։ Իսկ քո հորը, այսինքն ինքն իրեն նա հո չի նստեցրել։ Ժորիկ։ Նա ավելի վատ բան է արել։ Նա զրկել է ինձ և բոլոր Մեշալկիններին իրենց ազգանունով հպարտանալու հնարավորությունից։ Բայց չէ որ աշխարհում կան բազմաթիվ լավ ու շատ լավ Մեշալկիններ։ Որոնք ազնվորեն աշխատում են, գողություն չեն անում, կաշառք չեն վերցնում, Պետական դումայի անդամ չեն։ Եվ ինչ, նրանք բոլորը այժմ պետք է ամաչե՞ն իրենց ազգանունից։ Եվ ես ստիպված կլինեմ ամբողջ կյանքս ապրել այդ ազգանունով։ Սվետա։ Դա բոլորովին էլ պարտադիր չէ։ Երբ մեծանաս, կարող ես ամուսնանալ և վերցնել կնոջդ ազգանունը։ Ժորիկ։ Իսկ ո՞վ կամուսնանա Մեշալկինի հետ։ Դու կամուսնանա՞ս։ Սվետա։ Արի սկզբում մեծանանք, հետո կմտածենք։ Ժորիկ։ Կմտածենք։ Իսկ առայժմ կարելի՞ է ես քեզ հետ կանգնեմ։ Սվետա։ Կարելի է։ (Կախում է Ժորիկի վրա այն պաստառը, որը թողել էր Լարիսան։) Գիտես, երբ մենք մեծանանք ու դու լինես այնքան լավը ինչպես հիմա, մենք կամուսնանաք և դու կվերցնես իմ ազգանունը։ ==Տեսարան երրորդ== Վանդակ։ Դրսի կողմից Յուրչենկոն, ներսում՝ Պոդոպլեկովը։ Հայտնվում են Լարիսան և Պաշտպանը։ Յուրչենկոն բացում է վանդակի դուռը։ Պաշտպան։ Դե, աստված քեզ հետ։ Լարիսան մտնում է վանդակը։ Պոդոպլեկովը կծկված նստած է հեռավոր անկյունում։ Լարիսա։ Բարև, Լյոնյա։ Պոդոպլեկով (ուրախություն չարտահայտելով)։ Բարև, Լարա։ Լարիսա։ Ահա կաղամբով կարկանդակներ եմ թխել քեզ համար։ Եվ թանկագին գարեջուր գնել։ Պոդոպլեկով։ Գարեջո՞ւր։ Ինչպե՞ս քեզ հաջողվեց այն ներս բերել։ Լարիսա։ Նախագահը թույլ տվեց, ասում է, թող զվարճանա։ Պոդոպլեկով։ Այո՞։ Այդ ինչո՞ւ եմ ես այդպիսի հոգատարության արժանացել։ Լարիսա։ Հենց այնպես։ Նա, գիտե՞ս, ասում են, ընդհանուր առմամբ բարի է և կարեկցող․․․ Նա մտածեց և որոշեց քեզ ազատել։ Պոդոպլեկով։ Նա՞։ Ի՞նձ։ Դու ինչ է, ծիծաղո՞ւմ ես։ Լարիսա։ Չեմ ծիծաղում, Լյոն։ Նա ասել է փաստաբանին, որպեսզի նա ինձ ասի, որպեսզի քեզ ասեմ, որ թեկուզ այսօր ազատ կարձակի, միայն․․․ Պոդոպլրկով։ Միայն ի՞նչ։ Լարիսա։ Լյոն, ես գիտեմ, որ դու ազնվաբարո, անհաշտ, սկզբունքային և անկոտրում մարդ ես, բայց Լյոնեչկա, համենայն դեպս դու ունես ընտանիք, երեխաներ, և դա այնպիսի դատարկ բան է, ուղղակի ձևականություն, Լյոնյուշեչկա, ոչ ոք դրան նշանակություն չի տալիս։ Պոդոպլեկով։ Չեմ հասկանում, ինչի՞ մասին ես խոսում։ Ասա մարդկային լեզվով։ Լարիսա։ Մարդկային լեզվով ասած, նրանք ուզում են, որ դու ընդունես մեղքդ և մեղանչես։ Պոդոպլեկով։ Հա՜, դա ես արդեն լսել եմ։ Ես կմեղանչեմ, իսկ նրանք կուղարկեն ինձ ուրանի հանքերը։ Լարիսա։ Ինչ հանքեր, Լյոնյա։ Նրանք քեզ կազատեն։ Պոդոպլեկով (կասկածանքով)։ Եվ ես դո՞ւրս կգամ։ Լարիսա։ Իհարկե, դուրս կգաս, Լյոնյա։ Այն էլ ինչպես դուրս կգաս։ Պոդոպլեկով (բարձրաձայն մտորելով)։ Եվ ես, նշանակում է, պետք է միայն մեղքս ընդունեմ և մեղանչեմ։ (Վճռականորերն։) Ես հենց այս պահին։ Լարիսա։ Լյոնյա, ես գիտեմ, որ դու հպարտ ես, անկոտրում, բայց․․․ Պոդոպլեկով (ծիծաղում է, սկզբում կամաց, հետո ավելի բարձր, հիստերիկ, ծիծղաղի միջից առանձին բառեր արտաբերելով)։ Ի՞նձ։ Ազատությո՞ւն։ Միայն այն բանի համար, որ մեղանչե՞մ։ Լարիսա։ Լյոնյա, ես հասկանում եմ, գինը շատ բարձր է։ Դու ազնիվ, ճշմարտասեր մարդ ես, սովոր ես ապրել առանց ստի։ Պոդոպլեկով։ Ես կսովորեի։ Բայց եթե մեզ մոտ այնպիսի համակարգ է, որ նրանք ստում են, նրանց ստում են և նրանք ուզում են, որ նրանց խաբեն, ուրեմն թող խեղդվեն ստի մեջ։ Լարիսա։ Ես հասկանում եմ, Լյոնյա, մեղանչելը դժվար է։ Ստիպված ես տհաճ վայրկյաններ ապրել։ Բոլորին չէ որ դուր կգա քո մեղանչումը։ Պոդոպլեկով։ Թքած ունեմ նրանց վրա, որոնց դուր չի գա։ Լարիսա։ Հնարավոր է, որ ոմանք քեզ նույնիսկ ձեռք չեն մեկնի։ Պոդոպլեկով։ Թքած ունեմ նրանց ձեռքերի վրա։ Լարիսա։ Գուցե նույնիսկ որևիցե մեկը թքի երեսիդ։ Պոդոպկեկով։ Թող թքի։ Մի՞թե ազատությունը չարժե դրան։ Հը՞։ Բայց ես էլի չեմ հասկանում, ինչո՞ւ հանկարծ նրանք այդքան բարի դարձան։ Չէ՞ որ վերջերս վախեցնում էին ինձ ուրանի հանքերով և գժանոցով։ Լարիսա։ Դու չգիտես, Լյոն, բանից դուրս է գալիս որ մեր հասարակությունը այնքան էլ անտարբեր չէ, ինչպես մեզ թվում էր։ Ես ու Սվետկան կանգնել ենք միանձնյա պիկետներում։ Ես Ստրասբուրգ եմ գրել, իսկ Սվետկան, խելացի աղջիկ է, քեզ է քաշել, Լյոնեչկա, ամեն օր չորս֊հինգ բլոգ էր խցկում Ինտերնետ։ Եվ ի՞նչ ես կարծում։ Դուրս է գալիս, որ մեզ մոտ կա հանրություն, կա ժողովուրդ։ Ժողովուրդ, Լյոնյա, այլ ոչ թե միայն ինչ֊որ մարինադ։ Պոդոպլեկով։ Ո՞վ։ Լարիսա։ Դե նրանք, որոնք ոչ ոքի չեն ներկայացնում, միայնակ հիմարները։ Պոդոպլեկով։ Մարգինալնե՞րը, ինչ է։ Լարիսա։ Այո, նրանք։ Իսկ Ինտերնետը բզզում է, գիտես ընդդիմությունը ուզում է զբոսանք կազմակերպել Ստրաստնոյ բուլվարում սպիտակ ժապավեններով։ Հետո, Լյոնն, օտարերկրացիներն են ի օգուտ քեզ արտահայտվում։ Այդ Անգելա Մերկելը և պրեզիդենտ Օբաման։ Ընդդիմադիր Պոդոպլեկովի կալանավորումը, ասում է Օբաման, ապացուցում է, որ Ռուսաստանում բացակայում են խոսքի ազատությունն ու անկախ դատարանը։ Պոդոպլեկով։ Ի՞նչ։ Անձամբ պրեզիդենտ Օբամա՞ն է իմ մասին ինչ֊որ բան ասել։ Ազգանո՞ւնս տվել։ Լարիսա։ Տվել է Լյոնյա, միայն ոչ ճիշտ։ Պիդիպլոկով, ասում է։ Պատկերացնո՞ւմ ես։ Չես կարողանում ճիշտ արտասանել, ավելի լավ է լռես, իսկ նա մեջ է ընկնում։ Իսկ մի ֆրանսիական թերթ նույնիսկ գրեց, որ պարոն Պոդոպլեկովը, այդ դու ես, որպես խղճի կալանավոր, կարող է դառնալ ընդդիմության դրոշը։ Պոդոպլեկով։ Հետաքրքիր է։ (Հեռացնում է իրենից կերակուրը։) Դու ոչինչ չե՞ս շփոթել։ Ես՝ ընդդիմության դրոշը։ Ի՞նչ ես մտածում։ Ինչո՞ւ և ոչ։ Եթե գրում է ֆրանսիական թերթը, Մերկելն ասում, Օբաման անվանում․․․ Լարիսա։ Այո֊այո։ Ամենուրեք աղմուկ է։ Նրանց ինչի՞ն է այդ պետք։ Պոդոպլեկով։ Ահա։ Ուրեմն, երևի իրականանում է։ Լարիսա։ Լյոն, այդ ի՞նչն է իրականանում։ Պոդոպլեկով։ Մի՞թե ես քեզ չեմ պատմել։ Քսան տարի առաջ մի գնչուհի կանխագուշակել էր։ Քեզ, ասում է, այ մարդ, սպասում է լայն ճանապարհ։ Դու, ասում է, հեռու կգնաս, բարձր կթռչես, մարդիկ սև նախանձով քեզ կնախանձեն։ Լարիսա։ Հիմարություններ է ասել, իսկ դու մինչև հիմա մտքումդ պահում ես։ Ո՞վ պիտի քեզ նախանձի, երբ դու վանդակում ես նստած։ Պոդոպլեկով։ Չնայած վանդակում, բայց տես ինչ հայտնի դարձա։ Ամբողջ աշխարհում։ Ժողովուրդը իմ պատճառով փողոց է դուրս գալիս, Մերկելն է պաշտպանում, Օբաման ազգանունս տալիս․․․ Լարիսա։ Սխալ է տալիս։ Պիդիպլեկով է ասում։ Պոդոպլեկով։ Ինչպես ուզում ես ասի․․․ Եթե ես դրոշ եմ դարցել, ինչո՞ւ ես ինձ քո կարկանդակներով հրապուրում։ Լարիսա։ Ոչ, Լյոն, այդ նրանք են քեզ կարկանդակներով հրապուրում։ Կարկանդակները ես եմ թխել, իսկ հրապուրում են նրանք։ Եթե ինչ֊որ բան ես ուզում ասել, ասա, ես նրանց կփոխանցեմ։ Ես նրանց, Լյոն, միանգամից ասացի, որ դու հպարտ ու անկոտրում ես։ Հպարտանում եմ քեզնով։ Պոդոպլեկով։ Այս ի՞նչ է։ Լարիսա։ Մի հուզվիր, Լյոն, այդ մարինադներն են աղմկում։ Պոդոպլելով։ Իսկ իմ կարծիքով, այդ ժողովուրդն է հուզվում։ ==Տեսարան չորրորդ== Կիթառով բարդը։ Հայտնվում է Լարիսան։ Լարիսա։ Բարև ձեզ։ Բարդ։ Ողջույն։ Լարիսա։ Դե, ի՞նչ է կատարվում։ Բարդ։ Բացարձակապես ոչինչ։ Լարիսա։ Իսկ ես լսել եմ, ժողովուրդը հուզվում է, պահանջում է ազատել Պոդոպլեկինին։ Բարդ։ Կհուզվի, կաղմկի, հետո նրան կհանգստացնեն։ Դրա համար ունենք ՕՄՈՆ, մահակներ, էլեկտրոշոկերներ, ջրցաններ, ավտոզակեր։ Ժողովուրդը հուզվում է, իսկ դատավարությունը շարունակվում է։ Ահա, նայեք, նրանք արդեն գալիս են։ Տրիբունալի մասնակիցները զբաղեցնում են իրենց տեղերը։ Նախագահ (Տրիբունալի անդամներին)։ Կոլլեգաներ, մենք պետք է նկատի ունենանք, որ այս դատավարությունը ձգձգվեց և դարձավ անառողջ աղմուկի պատճառ մեր երկրում և արտասահմանում, որտեղ մեղադրյալը ներկայացված է համարյա թե որպես հերոս, մարդու իրավունքների պաշտպան և խղճի բանտարկյալ։ Այդ պատճառով էլ առաջարկում եմ այնպիսի հարցեր տալ, որպեսզի բացահայտվի մեր մեղադրյալի բարոյական պատկերը։ (Թխկացնում է մուրճով։ Դիմում է դահլիճին։) Շարունակվում է դատաքննությունը Պոդոպլեկով Լեոնիդ Լեոնիդովիչի գործով։ Հարցաքննության համար հրավիրվում է վկա Սոլյոնայան։ Քարտուղար։ Զելյոնայան, ձերդ պատվություն։ Նախագահ։ Զելյոնայան։ Նա այստե՞ղ է։ Զելյոնայա։ Այստեղ եմ։ Նախագահ։ Բարձրացեք վերև։ (Զելյոնայան բարձրանում է։)Ձեր ազգանունը, անունն ու հայրանունը։ Զելյոնայա։ Զելյոնայա Ալբինա Ռոբերտովնա։ Նախագահ։ Դուք ճանաչո՞ւմ եք մեղադրյալին։Զելյոնայա։ Այո, մենք աշխատում ենք նույն ֆիրմայում։ Նախագահ։ Ինչպիսի՞ ծառայողական հարաբերություններում եք գտնվում։ Զելյոնայա։ Մենք կոլլեգաներ ենք։ Նա ինժեներ է, իսկ ես գովազդային բաժնում զբաղվում եմ մեր ապրանքների առաջխաղացմամբ շուկայում և արդեն ինքնուրույն, բայց ղեկավարության հավանությամբ, աշխատում եմ նպաստել աշխատակիցների մշակութային հանգստին։ Կազմակերպում եմ էքսկուրսիաներ ռազմական փառքի տեղերով, այցելություններ թանգարաններ, թատրոններ, աղոթքների, կարճ ասած՝ տարբեր կորպորատիվ միջոցառումներ։ Նախագահ։ Մեղադրյալը նույնպե՞ս մասնակցում էր այդ բոլորին։ Զելյոնայա։ Այո, երբեմն։ Նախագահ։ Իսկ ընդհանրապես, ի՞նչ կարող եք ասել նրա մասին։ Զելյոնայա։ Ոչ մի լավ բան։ Մեղադրող։ Տրամաբանական է։ Ասացեք, վկա, իսկ այս թատրոն դուք նրան ուժո՞վ բերեցիք։ Զելյոնայա։ Ի՜նչ եք ասում։ Ես նրան առաջարկեցի տոմսեր, նա հետաքրքրվեց վերնագրով, հարցուփորձ արեց, թե ինչի մասին է։ Ես ասում եմ, չգիտեմ, բայց լսել եմ, որ այնտեղ կարծես ինչ֊որ մեկին դատում են։ Մեղադրող։ Իսկ նա՞։ Զելյոնայա։ Իսկ նա ասում է․ «Շատ հետաքրքրիր է։ Ես, ասում է, ― սիրում եմ, երբ ինչ֊որ մեկին դատում են»։ Նախագահ։ Երբ ինչ֊որ մեկին, այլ ոչ թե իրեն։ Մեղադրող։ Եթե նա նախօրոք հետաքրքրվել է դատավարությամբ, կարո՞ղ ենք մենք համարել, որ նա այստեղ է եկել կանխամտածված։ Զելյոնայա։ Կարծում եմ, կարող ենք այդպես համարել։Մեղադրող։ Ասացեք, վկա․․․ Մեղադրյալի բարոյական կերպարը մեզ համար ինչ֊որ չափով պարզ է։ Բայց ինձ հետաքրքրում է, նա մենա՞կ էր, թե ուներ մեղսակիցներ։ Զելյոնայա։ Հստակ ասել չեմ կարող։ Բայց նա շատ մտերիմ էր Տերյոխինի հետ, նրանք, ես գիտեմ, միասին շախմատ էին խաղում։ Պաշտպան։ Տերյոխինն էլ է այստե՞ղ։ Զելյոնայա։ Այո, պետք է որ այստեղ լինի։ Կարծում եմ, ինչ֊որ տեղ նստած է։ Իսկապես, ահա նա, տեսնո՞ւմ եք։ Նախագահ (ուշադիր նայելով)։ Նա որ մոխրագույն պիջակո՞վ է, այո՞։ Զելյոնայա։ Այո, զոլավոր։ Նախագահ։ Այո, այո, տեսնում եմ։ Իսկ ինչո՞ւ է այդքան հեռու նստած։ Ավելի լավ տոմսեր չճարե՞ց։ Զելյոնայա։ Ոչ, բոլոր տոմսերն էլ լավն էին, մինչև վեցերորդ կարգը։ Երևի ինչ֊որ մեկի հետ տեղը փոխել է։ Նա արդեն այդպիսի սովորություն ունի, նույնիսկ մեր ժողովների ժամանակ բոլորի ետևն է նստում։ Նախագահ։ Լավ, թող նստի։ (Դեպի դահլիճ։) Դուք, Տերյոխին, պատրաստվեք, դուք նույնպեսյ մեզ պետք կգաք։ (Մեղադրողին։) Էլի հարցեր ունե՞ք վկային։ Մեղադրող։ Ունեմ։ (Զելյոնյային։) Ասացեք, վկա, մեղադրյալը երբևիցե չի՞ արտահայտվել մեր դատական համակարգի անընդունելիության մասին, իր կենդանական ատելությունը արտահայտել դատարանի անդամների հանդեպ։ Զելյոնայա։ Բարձրաձա՞յն։ Ոչ, այդպիսի բան ես նրանից չեմ լսել։ Մեղադրող։ Եթե դուք չեք լսել, մյուսները չեն լսել, գուցե դա միայն վկայում է մեղադրյալի գաղտնապահության մասին, այն մասին, որ նա շատ վարպետորեն թաքցնում է իր իսկական էությունը։ Զելյոնայա։ Այդ մասին ես կարծես չեմ մտածել։ Մեղադրող։ Հենց այն է, որ չեք մտածել։ Պետք էր մտածել։ Եթե դուք և ձեր աշխատակիցները ժամանակին այդ մասին մտածեիք, անհանգստություն արտահայտեիք, հանցագործությունը կարելի էր կանխել։ Զելյոնայա։ Դուք ճիշտ եք։ Մենք պետք է դա հաշվի առնենք, անհրաժեշտ հետևություններ անենք։ Պոդոպլեկով։ Սրիկա։ Նախագահ։ Մեղադրյալ, վերջ տվեք ձեր արտահայտություններին։ Զելյոնայա։ Ոչինչ, ես արդեն վարժվել եմ դրան։ Մեղադրող (հետաքրքրված)։ Ինչ է, նա հաճա՞խ է ձեզ վիրավորել։ Զելյոնայա։ Պատահում էր։ (Հուզվելով։) Ես, իհարկե, չեի ուզում խոսել, բայց քանի որ նա իրեն այդպես է պահում, կասեմ։ Ընդհանրապես պետք է ասել, որ Լեոնիդ Լեոնիդովիչ․․․ Նախագահ։ Ոչ թե Լեոնիդ Լեոնիդովիչ, այլ մեղադրյալ․․․ Զելյոնայա։ Ներեցեք։ Մեղադրյալը կռվարար բնավորություն ունի, ամբարտավան է, բոլորին վերևից է նայում։ Պարծենում է, որ իր IQ֊ն ավելի բարձր է, քան մյուսներինը, իսկ ինքը մինչև հիմա հին «Ժիգուլի» է քշում։ Բոլորն արդեն տեղափոխվել են օտարերկրյա մեքենաներ, իսկ նա դեռ տռտռացնում է իր զրո երեքի վրա։ Իր աշխատակիցների հանդեպ բացարձակապես անտարբեր է։ Մենք այնքա՜ն երկար տարիներ նստել ենք նույն սենյակում դեմ֊դիմաց․․․ Եվ գիտեք, երբեմն սանրվածքդ ես փոխում, կամ գալիս ես նոր հագուստով․․․ Գոնե մի անգամ ասեր․ «Ալլեչկա, ինչ հոյակապ տեսք ունես»։ Նախագահ։ Ոչ թե Ալլեչկա, այլ վկա։ Զելյոնայա։ Գոնե հարցներ․ «Վկա, այդ որտե՞ղ ես այդքան սևացել» Իսկ այդ ի՞նչ պայուսակ է։ Իսկապե՞ս «Լուի Վիտտոն» է։ Դուք չեք հավատա, բայց այդքան տարիների ընթացքում նույնիսկ իրեն նեղություն չտվեց հիշել իմ ծննդյան օրը։ (Հեկեկալով։) Եվ ընդհանրապես, որոշեց ամուսնանալ կողմնակի կնոջ հետ, չնայած նրան, որ ֆիրմայում ունենք մեր կանանց, որոնք ավելի վատը չեն։ Լարիսա (թռչում է բեմ)։ Այդ ո՞վ ոչ ավելի վատը չէ։ Երևի դո՞ւ։ Լյոնյան ինձ միշտ ասել է․․․ Նախագահ (սպառնալից)։ Ով, ով է ասե՞լ։ Լարիսա։ Մեղադրյալը, մեղադրյալը ասում էր, որ վկայի ոտքերը կարճ են, իսկ քիթը երեք մարդու համար է աճել, բայց միայն իրեն է հասել։ Պոդոպլեկով (կշտամբանքով)։ Լա՜րա։ Զելյոնայա (ամբարտավան)։ Չգիտեմ, ում և ինչ է ասել։ Նա ինձ ասում էր, որ քիթս հունական է։ Լարիսա։ Հին հունական։ Մեղադրող։ Ձերդ պատվություն, տեսնո՞ւմ եք, մեկին մի բան է ասել, մյուսին՝ ուրիշ բան։ Պաշտպան։ Ձերդ պատվություն, այդ նկատողությունը գործի հետ կապ չունի։ Նախագահ։ Դուք ազատ եք։ (Զելյոնայան իջնում է դահլիճ։)Հարցաքննության համար հրավիրվում է վկա Տերյոխինը։ Տերյոխինն այստե՞ղ է։ (Լռություն։) Ես հարցնում եմ, որտե՞ղ է Տերյոխինը։ Զելյոնայա (դահլիճից)։ Հենց նոր նա այնտեղ էր նստած։ Քարտուղար։ Քիչ առաջ ես էլ եմ նրան այստեղ տեսել։ Մեղադրող (սարկազմով)։ Նա էլ է տեսել։ Պետք էր ոչ թե տեսնել, այլ կալանավորել։ Չէ՞ որ նախօրորք պարզ էր, որ նա կփախչի։ Պաշտպան։ Ոչ։ Դա դժվար էր կանխագուշակել։ Առավել ևս, որ նրա կողքին մարդիկ կային։ Մեղադրող։ Իսկապես որ, մարդիկ կային։ Պետք է տեսնել, թե այդ ինչ մարդիկ էին։ Գուցե նրանք էլ են ուզում փախչել։ ==Տեսարան հինգերորդ== Աղմուկ կուլիսների ետևում։ Գորելկինը քարշ է տալիս հատակով Տերյոխինին։ Նախագահ։ Այս ի՞նչ է։ Այդ ո՞ւմ եք բերել։ Գորելկին։ Ձերդ պատվություն, տվյալ քաղաքացին փորձում էր փախչել։ Ես նրան տաքսիից դուրս բերեցի։ Նախագահ։ Այդ դո՞ւք եք Գորելկին, արդեն ապաքինվե՞լ եք։ Գորելկին։ Ոչ մի դեպքում, ձերդ պատվություն։ Փաստորեն ես գտնվում եմ մահվան շեմին, բայց երբ տեսնում եմ, որ մարդը փախչում է․․․ Նախագահ (զգացված)։ Տե՛ս դու։ Այսպիսի վիճակում է, բայց երբ խոսքը գնում է պարտքի կատարման մասին․․․ Շնորհակալություն, Գորելկին։ Շնորհակալություն։ Հիմա մեր մասնագետները ձեզ անհրաժեշտ օգնություն ցույց կտան։ Սանիտարները պառկեցնում են Գորելկինին պատգարակի վրա և տանում։ Նախագահ։ Ինչպիսի՜ մարդիկ են։ Որտեղ, ո՞ր երկրում դուք կգտնեք այսպիսի մարդիկ։ Չնայած, պատահում են և ուրիշները։ (Տերյոխինին, հանդիմանելով։) Վկա, այդ ինչո՞ւ եք դիմել փախուստի։ Չե՞ք ամաչում։ Տերյոխին (Վախից դողալով)։ Ամա֊ամա֊ամա։ Նախագահ (նմանակելով նրան)։ Ամա֊ամա֊ամա։ Ձեր ազգանունն, անուն֊հայրանունը։ Տերյոխին։ Տե֊տե֊տե֊տերյոխին։ Նախագահ։ Տետետետերյոխին, թե՞ ուղղակի Տերյոխին։ Տերյոխին։ Ուղղակի Տե֊տե֊տե֊տերյոխին։ Նախագահ։ Անուն֊հայրանո՞ւնը։ Պէ֊պէ֊պետր Սսիչ։ Նախագահ։ Ի՞նչ է նշանակում Սսիչ։ Գուցե Սիլի՞չ։ Տերյոխին (համաձայնվում է)։ Սսիչ։ Նախագահ։ Թե՞ Սերգևեիչ։ Տերյոխին (համաձայնվում է)։ Սսիչ։ Նախագահ (նյարդայնանալով)։ Ես ձեզ չեմ հասկանում։ Անձնագիր ունե՞ք ձեզ մոտ։ Տերյոխին (համաձայնվում է)։ Հի֊ի֊ի․․(Դողացող ձեռքերով շուռ է տալիս գրպանները, որոնցից հատակին են թափվում ինչ֊որ թղթեր, հաբեր, թաշկինակ, լուցկիներ և սիգարեթներ։ Վերջապես գտնում է և մեկնում նախագահին անձնագիրը։) Նախագահ (կարդում է)։ Սիսոեվիչ։ Իսկ դուք ասում եք Սսիչ։ Տերյոխին (պատրաստակամորեն համաձայնվում է)։ Սսիչ։ Նախագահ։ Վկա, հիմա դուք կհարցաքննվեք Լեոնիդ Լեոնիդովիչ Պոդոպլեկովի գործով։ Դատարանը նախազգուշացնում է ձեզ, որ դուք պետք է ասեք ճշմարտությունը։ Հրաժարվելու դեպքում․․․ և այլն դուք պատասխանատվության կենթարկվեք․․․ հասկանալի՞ է։ Տերյոխին։ Հա֊հա֊հաս․․․ Նախագահ։ Ստորագրեք քարտուղարի մոտ, որ ձեզ նախազգուշացրել են։(Տերյոխինը չենթարկվող ձեռքով ստորագրում է։)Ինչո՞ւ եք այդպես դողում։ Մրսո՞ւմ եք։ Տերյոխին։ Ցու֊ցու֊ցու֊ցու֊․․․ Նախագահ։ Թե՞ շոգ է։ Տերյոխին։ Շո֊շո֊շո֊շո․․․ Նախագահ։ Լսեք, դադարեցեք դողալ։ Հավաքեք ձեզ։ (Տերյոխինը ասածը բառացի է հասկանում, և ձեռքերով բռնում է կողքերը։) Հը, հանգստացա՞ք։ Տերյոխին։ Հանգս֊տա֊տա֊տա․․․ Նախագահ։ Եվ հավաքեք ձեր իրերը։ Ի՞նչ եք ողջ բեմով թափթփել։ Իսկ այդ ի՞նչ հաբեր են ձեզ մոտ։(Տերյոխինը բեմի վրա սողալով։) Վա֊վա֊վալի․․․ Նախագահ։ Վալիո՞ւմ է, ինչ է։ Ուրեմն ընդունեք, հանգստացնում է։ (Տերյոխինը բերանն է լցնում մի բուռ հաբեր, վեր է կենում։) Դե, հիմա կարո՞ղ եք խոսել։ Տերյոխին։ Հիմա կարող եմ։ Նախագահ։ Ճի՞շտ է, որ դուք մեղադրյալի հետ ընկերական հարաբերություններ ունեիք։ Տերյոխին։ Ճիշտ է։ (Ուղղում է վրիպումը։) Ճիշտ չէ։ Միայն երբեմն։ Շախմատ, գարեջուր և վերջ։ Մեղադրող (աշխուժանալով)։ Նույնիսկ գարեջո՞ւր էիք խմում։ Տերյոխին։ Շատ հազվադեպ։ Նախագահ։ Խմեք, խնդրեմ։ Միայն մի մոռացեք, որ չարաշահումը վնասում է ձեր առողջությանը։ Մեղադրող։ Սովորաբար մարդիկ, որոնք միասին գարեջուր են խմում զրուցում են, երբեմն նույնիսկ շատ անկեղծ։ Երբեմն էլ, ինչպես ասում են, միմյանց իրենց հոգիներն են բացում։ Հետաքրքիր է իմանալ, ինչի՞ մասին էիք խոսում մեղադրյալի հետ։ Տերյոխին։ Ոչինչ էլ չէինք խոսում։ Մեղադրող։ Ընդհանրապես ոչի՞նչ։ Տերյոխին։ Ոչինչ։ Մեղադրող։ Չեմ կարող հավատալ։ Նույնիսկ խուլհամրերն են միմյանց հետ խոսում։ Ուրեմն ինչի՞ մասին էիք խոսում։ (Տերյոխինը լռում է։)Միգուցե կանանց մասի՞ն։ (Տերյոխինը լռում է։) Քաղաքականությա՞ն մասին։ Մի՞թե նույնիսկ քաղաքականությունից չեք խոսել։ Տերյոխին (վախենում է)։ Քա֊ղա֊քա֊կա֊նու֊թյունից։ Չենք խո֊խո֊խո․․․ Մեղադրող։ Չեմ հավատում։ Մի՞թե նույնիսկ գարեջրի գավաթի շուրջը նա երբեք չի արտահայտել իր կենդանական ատելությունը մեր դատական սիստեմի հանդեպ։ Մի՞թե նույնիսկ կորցնելով թագուհուն, երբեք չի ասել, որ նա այդ բոլոր դատավորներին, մեղադրողներին և փաստաբաններին ինքնաձիգից դ֊դ֊դ֊դ։ Տերյոխին (սարսափած)։ Դ֊դ֊դ։ (Ընկնում է ծնկների վրա, ձեռքերը մեկնած սողում դեպի Մեղադրողը։) Նախագահ։ Վկա, այդ ի՞նչ եք անում։ Տերյոխին (սողում է դեպի Նախագահը, գրկում ձեռքերով նրա ոտքերը)։ Ես այլևս չեմ ան֊ան֊ան․․․Նախագահը դուրս է պրծնում և մի կողմ թռչում։ Տերյոխինը սողում է և բռնում է Պաշտպանի ոտքերը, կրկնելով «Էլ չեմ ան֊ան֊ան․․․»։ Նախագահ։ Վկա, հենց հիմա վերջ տվեք այդ հիստերիկան։ (Քարտուղարին։) Անհապաղ հանգստացրեք նրան։ Գորելկի՛ն։(Ներս է վազում Գորելկինը։) Տարեք նրան։ (Գորելկինը բռնում է Տերյոխինի ոտքերից և քարշ տալիս կուլիսների ետևը։) ==Տեսարան վեցերորդ== Հանդիսատես (դիմում է դահլիճին): Պարոնայք, ես չեմ հասկանում, թե ինչ է այստեղ կատարվում։ Բռնում են սլավոնական արտաքինով մեր ուղղաափառ մարդուն, և առանց պատճառի դատ սարքում։ Բերում են մի ինչ֊որ վախեցած աշխատակցի, նրա զառանցանքը հիմք համարում, որպես մեղադրանքի ապացույց։ Մեր առջև է՝ իսկական անօրինականություն, իսկ մենք նստած ենք, նայում ենք, ծափահարում՝ սա ի՞նչ բան է։ Մի՞թե չեք հասկանում, որ եթե շարունակենք լռել, այն ինչ տեղի ունեցավ Պոդոպլեկովի հետ, կարող է տեղի ունենալ յուրաքանչյուրիս հետ։ Ուրեմն, այդ բանը թույլ չտանք։ Ամեն մեկը բոլորի համար․․․ (Չի հասցնում ավարտել։)Գոռալով «և բոլորը մեկի համար» բեմ են վազում երկու աղջիկ (եթե հնարավոր է երեք, բայց ավելի լավ է չորս, մերկ մինչև գոտկատեղ, («Ֆեմեն» խմբի պարոդիա)։ Նրանց կրծքին և մեջքին գրված է․ «Ազատություն Պոդոպլեկովին»։ Թռչկոտում են բեմի վրա, ծռմռվում, ճղճղում․ «Ազատություն Պոդոպլեկովին, ազատություն Պոդոպլեկովին, ազատություն Պոդոպլեկովին»։ Բոլորը շփոթված են։ Նախագահ։ Սա ի՞նչ բան է։ Դուք ո՞վ եք։ Աղջիկներ։ Ազատություն Պոդոպլեկովին, ազատություն։ (Աղջիկները վազում են Նախագահի մոտ, երկու կողմից գրկում նրան, սեղմում, ներկած շրթունքներով համբուրում։ Նրանցից մեկը՝ բարձրաձայն)․ Սիրելիս, մի եղիր սրիկա, բաց թող Պոդոպլեկովին։ Նախագահ։ Խուլիգաններ, ես ձեզ կնստեցնեմ։ Ամեն մեկիդ երկու կամ երեք տարի կտամ։ Էյ, ո՞վ կա այստեղ։ Գորե՛լկին։ Կուլիսներից մեկի ետևից դուրս է թռչում Գորելկինը։ Գորելկին։ Ես։ Նախագահ։ Յո՛ւրչենկո։ Մի ուրիշ կուլիսի ետևից բեմ է վազում Յուրչենկոն։ Յուրչենկո։ Ե՛ս։ Նախագահ։ Հեռացրեք այստեղից այս պո․․․ Բառը անլսելի դարձնող հնչյուն։ Պի֊պի֊պի։ Գորելկինը, Յուրչենկոն, Մեղադրողը և Պաշտպանը նետվում են աղջիկների վրա։ Փորձում են հեռացնել նրանց Նախագահից։ Նրանք ամուր կառչել են Նախագահից, ամբողջ ուժով դիմադրում են և շարունակում են ճղճղալ․ «Ազատություն Պոդոպլեկովին։ Ազատություն Պոդոպլեկովին»։ Պոդոպլեկովը (վանդակից)։ Ապրե՛ք, աղջիկներ։ (Ծափահարում է։) Բեմ է վազում փարաջայով Քահանան, ձեռքին մեծ խաչ։ Քահանա (բարձրագոչ)։ Սրբապիղծներ։ (Աղջիկները հեռանում են Նախագահից, Գորելկինը, Յուրչենկոն, Մեղադրողը և նախագահը՝ աղջիկներից, և բոլորը անշարժանում են:) Անաստվածներ, չքվեք։ Աղջիկները ընկնում են հատակին և սողում դեպի կուլիսներ, մեկը՝ աջ, մյուսը՝ ձախ։ Քահանան վազում է նրանց միջև, ոտքերով դոփում, անեծքներ թափում։ Քահանա։ Մեղքի մեջ ծնված, մեղքի մեջ ապրող անամոթ սատանաներ, չքվեք, չքվեք, չքվեք։ Աղջիկները սողալով հասնում են կուլիսներին, ոտքի թռչում և գոչում․ ― Ազատություն Պոդոպլեկովին։ (Անհայտանում են։) Մեղադրող։ Ինչպիսի՜ սանձարձակություն։ Քարտուղար։Թող փորձեին միայն այդ նույն բանը անել մզկիթում։ Մեղադրող։ Կամ սինագոգայում․․․ Պաշտպան։ Իսկ եթե վագրերով վանդակում․․․ Նախագահ (փնչացնելով)։ Ո՜ւֆ։ (Մաքրում է անձեռոցիկներով շրթներկը և գցում հատակին։) Չեն թողնում աշխատել, ի՞նչ անես։ Այսպիսին է մեր երկիրը։ Այսպիսին է ժողովուրդը։ Այսպիսին է հարգանքը դատարանի հանդեպ։ Հայտարարում եմ սկսված կողմերի ելույթները։ Խոսքը տրվում է պետական մեղադրողին։ ==Տեսարան յոթերորդ== Մեղադրող։ Հարգելի դատարան։ Հենց նոր մենք ականատես եղանք մի անհարգալից տեսարանի։ Թեթև վարքի տեր աղջիկները դուրս թռան բեմ, սարքեցին վայրենի տեսարան, և մենք մնացինք անպաշտպան այդ այլանդակ կանանց դեմ։ Հինգ տղամարդ չկարողացան ոչինչ անել այդ չարքերի հետ։ Ինչպե՞ս և ե՞րբ դա հնարավոր դարձավ։ Այն օրվանից, երբ իշխանությունը երկրում զավթեցին, այսպես կոչված, դեմոկրատները։ Այդ նրանք իրենց ամերիկյան տերերին հաճոյանալու համար քանդեցին երկիրը, տնտեսությունը, չեղյալ հայտարարեցին մահապատիժը, իսկ ամենակարևորը՝ մի մթնոլորտ ստեղծեցին, որտեղ այնպիսի հասկացողությունները, ինչպիսիք են բարոյականությունը, հայրենասիրությունը, հավատարմությունը իրենց պարտքին, նրանց մոտ առաջացնում է միայն ծիծաղ և ծուռ ժպիտներ։ Այդ, եթե կարելի է ասել մարդկանց թվին է պատկանում մեր մեղադրյալը։ Անտարբեր մեր մեծ անցյալի, դժվար փորձությունների տարիներին մեր ժողովրդի գործած սխրանքների հանդեպ, որոնք ղեկավարում էին Դմիտրի Դոնսկոյը, Մինինը և Պոժարսկին, Սուվորովը, Կուտուզովը, մարշալ Ժուկովը և գեներալիսսիմուս Ստալինը․ նա չէր դիմադրում, երբ քանդվում էր երկիրը, նա չընդվզեց հանցագործ Բելովեժյան դավադրության դեմ և նկատի առնելով նրա այսօրվա վարքագիծը, ուրախությունից շփում էր ձեռքերը, հետևելով ժողովրդի ընտրած պարլամենտի գնդակահարությանը։ Նա երկար և համբերատար էր նախապատրաստում իր հանցավոր մտադրությունները և ահա որոշեց, որ ժամ֊իքսն հասել է։ Հարգելի դատարան, միայն մեր Նախագահի իմաստության և զգոնության պատճառով, ծրագրված չարագուշակ հանցագործությանը հաջողվեց վերջ տալ։ Իսկ այժմ, այս մարդը ձևացնում է իրեն անմեղ գառ, այնպիսի տեսք է ընդունում, կարծես չի հասկանում իր արարքների էությունը և ճարպկորեն օգտվում է դեմագոգիկ միջոցներով։ Ես, իբր թե, այստեղ չեմ թափանցել, այլ եկել եմ, տոմսը ինձ չեն մատուցել՝ ինքս եմ գնել, ես սերժանտ Գորելկինին չեմ սպանել և սպանել չէի պատրաստվում։ Այդ դեպքում որտեղի՞ց հայտնվեց Գորելկինի գեմատոման, որտեղի՞ց կոտրած մատը։ Պաշտպան։ Ոչ թե մատը, այլ եղունգը։ Մեղադրող։ Իսկ ի՞նչ է եղունգը։ Եղունգը, դա մատի մի մասն է, մատը՝ ձեռքի մի մասն է, իսկ ձեռքը՝ ամբողջ մարմնի մասն է։ Տրամաբանակա՞ն է։ Տրամաբանական է։ Տրամաբանական է և այն, որ հանցագործը չկարողացավ մինչև վերջ հասցնել իր չարագուշակ մտահղացումը, կալանավորված է, բացահայտված, մերկացված վկաներ Գորելկինի, Զելյոնայի և Տերյոխինի ցուցմունքներով։ Անձամբ ինքը քննության հետ համագործակցելուց խուսափում էր, ճշմարիտ ուղու վրա չկանգնեց, դրա համար էլ ես խնդրում եմ դատարանին մեղադրյալ Պոդոպլեկովին դատապարտել երկարաժամկետ մեկուսացման խստացված ռեժիմով կալանավայրում։ Նախագահ։ Պաշտպանության համար խոսքը տրվում է փաստաբան Տյուբիկովին։ Պաշտպան։ Հարգելի դատարան։ Իմ պաշտպանյալի մեղքը շատ մեծ է, բայց հաշվի առնելով այն փաստը, որ Պոդոպլեկովը երկու անչափահաս երեխաների խնամակալ է, նախկինում դատական պատասխանատվության չի ենթարկվել և որպես աշխատող դրական է բնութագրվում, խնդրում եմ, որ ազատության սահմանափակումը լինի ոչ շատ երկար և ընդհանուր ռեժիմի կալանավայրում։ Նախագահ։ Մեղադրյալ։ Ձեզ է տրվում վերջին խոսքը։ Պոդոպլեկով։ Հարգելի դատավորներ, նախ ուզում եմ ձեզ շնորհակալություն հայտնել։ Մինչև ձեր հետ հանդիպելը ես շարքային ինժեներ էի, զբաղվում էի սառնարաններով, գարեջուր խմում, երբեմն շախմատ խաղում, և ինձ էլ ոչինչ չէր հետաքրքրում։ Այդ պատճառով կալանավորումը ինձ համար շատ անսպասելի էր։ Անսպասելիությունից ես ինձ կորցրի և միանգամից չհասկացա, որ դուք այդ ամենը անում եք իմ օգտի համար, ցանկանում եք դարձնել ինձ քաղաքացի։ (Մեղադրողն ու պաշտպանը ծափահարում են, Նախագահը բայրացակամ գլխով է անում։) Նախկինում հետաքրքրություններս մանր էին, շրջահայացքս նեղ, իսկ հոգևոր պահանջներ, կարելի է ասել, ընդհանրապես չունեի։ Ի՞նչ էի մտածում։ Կարելի է ասել, ոչինչ էլ չէի մտածում։ Ես, իհարկե լսել էի, որ ինչ֊որ տեղ ինչ֊որ բան է կատարվում, ինչ֊որ մեկին դատում են, բայց ում և ինչի համար, դա ինձ չէր վերաբերում։ Իսկ հիմա դուք ինձ ցույց տվեցիք, որ դա կարող է պատահել յուրաքանչյուր մարդու հետ։ Եվ նրանց՝ ովքեր նստած են դահլիճում, և ձեր հետ՝ Մեղադրող, ձեր՝ Պաշտպան, և նույնիսկ ձերդ պատվություն՝ ձեր։ Նախագահ (նախատինքով)։ Մեղադրյալ, այդ ի՞նչ եք ասում։ Պոդոպլեկով։ Ես հասկացա, որ իրավունք չունեմ անխոս նստել և լուռ ընդունել տեղի ունեցողը։ Ես պետք է ընդվզեմ, պայքարեմ, դիմադրեմ։ Ես պարտավոր եմ, և դուք եք պարտավոր, բոլորս ենք պարտավոր։ Եթե ուզում եք, որ ձեզ ինձ նման բռնեն․․․ Լսվում են բացականչություններ կուլիսների ետևից․ ― Ճիշտ է։ Պոդոպլեկով։ Մենք պետք է միավորվենք։ ― Բրավո, Պոդոպլեկով։ Պոդոպլեկով։ Եթե մենք միավորվենք, եթե միասին լինենք, մենք անհաղթելի կդառնանք։ Քաղաքացի դատավորներ, հիմա ձեզ թվում է, որ դուք եք ինձ դատում։ Դուք դեռ չեք հասկանում, որ իրականում դուք եք դատվում։ Որովհետև ոչ թե դուք, այլ պատմությունն ու մենք ենք այստեղ դատարանը։ (Բացականչում է։) Մենք ենք այստեղ դատարանը։ Ձայներ կուլիսների ետևից։ Մենք ենք այստեղ դատարանը։ Պոդոպլեկով։ Մեկս բոլորի համար։ Նախագահ (Թխկացնում է մուրճով): Ուշադրություն, խնդրում եմ պահպանել կարգը։ Մեղադրյալ, վերջ տվեք ձեր բացականչություններին, թե չէ ես ձեզ դահլիճից կհեռացնեմ։ Պոդոպլեկով։ Դուք կարող եք հեռացնել ինձ դահլիճից, բայց ոչ պատմությունից, որում ինքներդ եք ինձ գրի առել։ Նախագահ։ Գորելկի՛ն։ Գորելկին։ Այստեղ եմ, ձերդ պատվություն։ Նախգահ։ Հեռացրե՛ք։ Գորելկին։ Լսում եմ։ (Հեռացնում է վանդակը բեմի խորքը։) Հանդիսատես։ Ամո՛թ։ Ամո՛թ։ Աղմուկը շարունակվում է։ Նախագահ։ Դատարանը հեռանում է խորհրդակցական սենյակ դատավճիռը կայացնելու համար։ ==Տեսարան ութերորդ== Բեմում հայտնվում է բարդը։ Կիթառն է լարում։ Ներս է վազում Լարիսան։ Լարիսա։ Ի՞նչ է այստեղ կատարվում։ Նորություններ կա՞ն։ Բարդ։ Կան։ Ես ավարտեցի երգս։ Լարիսա։ Շնորհավորում եմ։ Իսկ տրիբունա՞լը։ Բարդ։ Տրիբունալը․․․ Առանձնապես չեմ հետաքրքրվել։ Կարծես թե, դատավորը հեռացել է դատավճիռը գրելու համար։ Լարիսա։ Ի՞նչ եք կարծում, ի՞նչ կգրի։ Բարդ։ Սովորաբար, նա արտագրում է մեղադրողի գրածը։ Բայց այժմ նրա վրա այնպիսի ճնշում է գործադրվում․․․ Լարիսա։ Մի՞թե նա դրան սովոր չէ։ Բարդ։ Նա սովոր է։ Բայց սովոր է ճնշման միայն մեկ կողմից։ Իսկ այժմ մի կողմից վերադասն է, մյուսից՝ այս մարդիկ, որոնց անվանում են մարգինալներ կամ ժողովուրդ, երրորդ կողմն էլ՝ նրա խիղճն է։ Լարիսա։ Խի՞ղճը։ Դուք կարծում եք, նա խիղճ ունի՞։ Բարդ։ Դատելով այս տեքստից, կարծես ունի։ Լարիսա։ Ես երբեք չեմ տեսել խղճով դատավոր։ Բարդ։ Ես էլ։ Բայց երևի, այս պատմության հեղինակը իդեալիստ է, և ենթադրում է, որ մի ինչ֊որ առանձին վերցրած դատավոր կարող է ունենալ այդպիսի վաղուց գոյություն չունեցող հատկություն։ ==Տեսարան իններորդ== Նախագահ (մենակ է։ Կարդում է իր ճառը։ Կարդում է առանց աչքերը հեռացնելու թղթից, անվստահ կամաց ձայնով և շուտասելուկի նման։ Որոշ բառեր կուլ է տալիս, մյուսները ընդհանրապես անհնարին է հասկանալ)։ Ռուսաստանի ֆեդերացիայի անունից տրատատատատա այսինչ տարվա այսինչ թվին հատուկ տրիբունալը մասնակցությամբ խագահ Մեշալկինի, ղադրող Գվոզդիլովի քարտուղար բուբուբու, մեղադրյալ պլեկովի պաշտպան Տյուբիկովի, քննելով պլեկովի գործը տատատա Լեոնիդովիչի, ամուսնացած, երկու երեխա, նախկինում չդատված, եզրակացրեց․ Տրատատատատատա պլեկով Լեոնիդ Լեոնիդովիչը, ամուսնացած, ունի, ներկայացավ րացքում, որտեղ տեղի էր ունենում հատուկ բունալի նիստը, իրեն հանդուգն էր պահում, էքստրեմիստական բնույթի մտքեր արտահայտում, հրապարակավ պրոպագանդում գողությունը, բռնությունն ու սպանությունը, սպառնում՝ հղում կատարելով Չեխովին։ Հարցաքննության կանչվելով, մերժեց գալ արդարադատության կայացման տեղը, չենթարկվեց նախագահի պահանջին, անվանելով այս նիստը դատարկ բան, աբսուրդ, հիմար բեմադրություն, սրիկայություն․․․ զառանցանք, ապուշություն։ Կալանավորման ժամանակ դիմադրություն ցույց տվեց, Գորելկինը ստացավ կյանքի հետ անհամատեղելի։ Վերոհիշյալի հիման վրա դատարանը վճռեց Պոդոպլեկովին․․․ Այս ի՞նչ աղմուկ է։ Քարտուղար (մտնում է բեմ)։ Այդ աղմկում են Պոդոպլեկովի կողմնակիցները։ Նախագահ։ Շա՞տ են։ Քարտուղար։ Շատ չեն։ Հինգ֊տաս֊քսան հազար։ Խղճուկ մարգինալների մի խումբ։ Նախագահ (շարունակում է)․․․ Ճանաչել մեղավոր և պատժել ազատության սահմանափակումով ընդհանուր ռեժիմի գաղու․․․ Հեռախոս (զանգում է դժգոհ)։ Դզին֊դզին֊դզին։ Նախագահ։ Խի՜ստ է։ Հեռախոս (գոհունակությամբ)։ Բլյամ֊բլյամ։ Լուռ, որպես խղճի անձնավորում հայտնվում է Լարիսան։ Նախագահ։ Ընդհանուր ռեժիմի քրեակատարողական հիմնա․․․ Հեռախոս։ Դզին֊դզին֊դզին։ Լարիսան նախատինքով է նայում Նախագահին։ Նախագահ։ Ասա, քեզ ի՞նչ է պետք։ Պայմանական ժամկե՞տ տամ։ Հեռախոսը սպառնալից զրնգում է։ Լարիսան նայում է նախատինքով։ Նախագահը ժամանակ առ ժամանակ ձեռք է տալիս խոսափողին, բայց միանգամից, կարծես այրում է, ետ է քաշում ձեռքը։ Նախագահ (վճռականորեն շրջվում է մեջքով)։ Պոդոպլեկովին, մեղադրվող, նախկինում չդատված (գոռում է)․ անմեղ ճանաչել։ Լարիսան անհետանում է։ Հեռախոսը հիստերիկ զանգում է, դողում և թռչկոտում։ Նախագահ։ Եվ դատապարտել․․․ Հեռախոսը լռում է։ Լուռ հայտնվում են Սվետան ու Ժորիկը։ Նախագահ։ Անմեղ ճանաչել, անմեղ ճանաչել, անմեղ ճանաչել։ Սվետան ու Ժորիկը անհետանում են։ Հեռախոսը կատաղում է, զանգում, զնգում, թռչկոտում։ Նախագահ (գցում է հեռախոսը հատակին, ոտքերով խփում և կրկնում)։ Անմեղ ճանաչել, անմեղ ճանաչել, անմեղ։ Հեռախոսը զանգում է, բեմի ետևում ուժեղանում է աղմուկը։ Լսվում են ջարդված ապակու ձայներ։ Ինչ֊որ բոցեր։ Ներս է վազում Քարտուղարը։ Նախագահ։ Այդ ի՞նչ է կատարվում։ Քարտուղար։ Առանձնապես ոչինչ։ Սովորական ապստամբություն։ Նախագահ։ Անմի՞տ։ Քարտուղար։ Եվ անողոք։ Նախագահ։ Ինչպե՞ս է դա արտահայտվում։ Քարտուղար։ Ինչպես միշտ։ Ապստամբները շուռ են տալիս մեքենաները, ջարդում ցուցափեղկերը, ծեծում եկվորներին, կողոպտում խանութները։ Նախագահ։ Դա լավ է։ Նշանակում է մենք նրանց չենք հետաքրքրում։ Քարտուղար։ Վախենում եմ, որ նրանց հետաքրքրությունները շատ ընդարձակ են, որովհետև նրանք ման են գալիս Պոդոպլեկովի դիմանկարներով։ Նախագահ։ Որտե՞ղ է Մեղադրողը։ Քարտուղար։ Նա ու Պաշտպանը միացել են ապստամբներին և գլխավորել առաջին շարասյունը։ (Քարտուղարը վազում է դեպի ելք։) Նախագահ։ Այդ ո՞ւր։ Քարտուղար։ Հուսով եմ դեռ կհասցնեմ։ Հայտնվում են ոստիկաններ Գորելկինը և Յուրչենկոն։ Նախգահ։ Ի՞նչ եք անում այստեղ։ Դուք ինձ այլևս պետք չեք։ Ձեր դերն ավարտված է։ Գորելկին։ Շատ ներողություն, բայց դուք կալանավորված եք։ Նախագահ։ Ե՞ս։ Կալանավորվա՞ծ։ Ինչի՞ հիման վրա։ Գորելկին։ Կալանավորման որոշման հիման վրա։ Բեմը մթնում է։ ==Տեսարան տասներորդ== Բարդ (դուրս է գալիս բեմ, երգում նվագակցելով կիթառով)։ <poem>Հոսում է գետը, փայլում հատակըՇրշում է խոտը։ Կյանքն անհանգիստ է,Բայց խառնաշփոթը կարճ է։Շուտով գետաբերանն է, իսկ հետոԱնխուսափելիության մեջ թափվելը։Բայց նախքան անհետանալը,Կթափվեմ սիրո ու քնքշանքի մեջ։</poem> (Նկատելով, որ բեմի վրա է, հանկարծակիի է գալիս։) Ներեցեք, այսպիսի սովորություն է կամ գոյության ձև։ Ինչ էլ որ պատահի, ես երգում եմ երգերս։ Տեղի ունեցավ այն, ինչ ոչ ոք չէր կարող կանխատեսել։ Դեռ երեկ իրադրությունը թվում էր այնքան անհուսալի կայուն, որ հնարավոր չէր պատկերացնել, թե ինչ֊որ բան է պատահել, ընդհանրապես կարող է պատահել։ Սակայն, պարոնայք, եթե ձեր սեփական մտահորիզոնը չի հերիքում, գոնե հասկացեք, որ պատմությունը ոչինչ և երբեք չի սովորեցնում և չի էլ փորձում սովորեցնել։ Պատմությունը շատ պատկերավոր ձեզ ցույց է տալիս, որ անդադար հոսում է, և նրա առջև ոչինչ չի կարող անկոտրում մնալ։ Անփոփոխ մոնոլիտները դառնում են փոշի, այն ինչ վերևում էր հայտնվում է ներքևում, հզոր տերերը դառնում են փրկություն փնտրող ու չգտնող՝ անօգնական ու խեղճ արարածներ։ Սակայն։ Մի րոպե։ (Լսվում են մոտեցող ավտոմեքենաների շչակների ձայները։) Օ՜, աստված, նորից այս ու֊ու֊ուն։ Ես հույս ունեի, որ էլ երբեք չեմ լսի այդ սարսափելի ձայները։ Ես պատկանում եմ այն մարդկանց թվին, որոնց դաստիարակված մարդիկ անվանում են օպտիմիստներ, իսկ անդաստիարակները, ներեցեք՝ հիմարներ։ Ամեն անգամ երբ փոխվում են գլխավոր դերակատարները, ես հույս եմ ունենում, որ նրանք նման չեն լինի նախկիններին, բայց նրանք նորից խաղում են նույն բեմադրությունը, աննշան փոփոխված, հարմարեցված համապատասխան հանգամանքներին։ Եվ նորից կրկնվում է ներկայացման սկզբի պատկերը։ Բազմաթիվ մեքենաների շչակների ձայները ավելի ու ավելի բարձր են դառնում։ Լույսը բեմի վրա և դահլիճում հանգչում է։ Շչակների ձայնը խառնվում է մեքենաների անիվների շրշյունի հետ, մեծ արագությամբ սլացող մեքենաների աղմուկին։ Բեմով աջից ձախ անցնում են կապտա֊կարմրավուն թարթող լույսերը, և այնպիսի տպավորություն է ստեղծվում, որ մեքենաների շարանը հատում է բեմը։ Հանկարծ լույսերը հանգչում են, լռություն է տիրում։ Մի քանի վայրկյան դահլիճում ու բեմում կատարյալ լռություն ու մթություն է։ Հետո վառվում է լույսը, բեմի վրա է տրիբունալը նույն կազմով, բայց վանդակում նստած է Նախագահը, իսկ նախագահական բազկաթոռում՝ Պոդոպլեկովը, որը ուշադիր նայում է հանդիսականներին։ Պոդոպլեկով (դադարից հետո)։ Տրիբունալի շարունակությունը կլինի փակ։ Հատուկ թույլտվություն չունեցող հանդիսատեսներին, խնդրում եմ դուրս գալ դահլիճից։ Հանձնարարում եմ Գեներալ Գորելկինին հետևել կարգուկանոնին։ Վերջ