Changes

— Դա նշանակում է, որ դռան վերևում ամրացված տախտակի վրա ոսկլա ոսկյա տառերով գրված էր՝ «Միստր Սանդերս», իսկ Թուխը ապրում էր այդտեղ։

«Իսկ ինչի՞ համար են մեղուները։ Նրա համար, որ մեղր սարքեն։ Այնպես Այսպես է որ կա՛»։

Նա մագլցում էր, մագքցում մագլցում էր ու մագքցում մագլցում և ճանապարհին քթի տակ երգում էր այս երգը, որ տեղնուտեղը ինքն էր հորինել։ Ահա սա․

               :::Թե արջուկները լինեին մեղու,

               :::Նրանց մտքով երբեք չէր անցնի,

               :::Եվ տունը այսքան բարձր ու հեռու

               :::Նրանք երբեք չէին կառուցի։:

Նա մի քիչ էլ մագլցեց… Էլի մի քիչ… Էլի բոլորովին֊բոլորովին մի քիչ… Այստեղ արդեն ին նա հևաց և մի նոր քառատող ֊ հևհևիկ երգեց․

:::Եվ այդ ժամանակ, եթե, իհարկե,

               Եվ այդ ժամանակ, եթե, իհարկե:::Մեղուները լինեին արջուկ,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Մեղուները լինեին արջուկ, &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Արջուկների շատ պետքն էր, ի՞նչ է, &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Գալ ու մագլցել այսպիսի բարձունք։:<br>

— Եվ այս բոլորը նրա պատճառով, — վերջապես խոստովանեց նա, երբ մի երեք անգամ ևս գլուխկոնծի տվեց, ինչպես պետքն է ծանոթացավ ցածի ճյուղերի հետ և սահուն վայրէջք կատարեց մասրենու փշոտ թփերի մեջ, — այս բոլորը նրա համար, որ ես շա՛տ եմ մեղր սիրում։ Մայրա՜կ…Մայրի՜կ…

Հենց նախորդ օրը երեկոյան Քրիպտոֆեր Քրիստոֆեր Ռոբինը հյուր էր գնացել իր բարեկամի՝ Դնչիկի մոտ, և այնտեղ բոլոր հյուրերին փուչիկներ էին նվիրել։ Քրիստոֆեր Ռոբինին բաժին էր ընկել մի մեծ, շատ մեծ, կանաչ փուչիկ, իսկ Ճագարի Ազգականներից ու Ծանոթներից մեկի համար մի շատ մեծ, պարզապես հսկայական կապույտ փուչիկ էին պատրաստել։ Բայց այդ Ազգականն ու Ծանոթը բուչիկը փուչիկը չվերցրեց, որովհետև դեևս դեռևս այնքան փոքր էր, որ նրան երեկույթի չէին բերել, և Քրիստոֆեր Ռոբինը ստիպված եղավ երկու փուչիկն էլ ինքը վերցնել՝ թե կանաչը, թե կապույտը։

Վինի֊Թուխը նախ և առաջ մատեցավ մոտեցավ մի ծանոթ ջրափոսի և ինչպես պետքն է թավալվեց ցեխաջրում, որպեսզի բոլորովին֊բոլորովին սևանա, նմանվի իսկական ամպիկի։ Հետո սկսեցին փուչիկը լցնել օդով, և երբ փուչիկն այնքան ուռեց , որ թվում էր՝ հիմա֊հիմա կպայթի, Քրիստոֆեր Ռոբինը հանկարծ բաց թողեց թելը։ Եվ հենց որ նա թելը բաց թողեց, Վինի֊Թուխը փուչիկի հետ սլացավ երկինք ու կախվեց օդում, ճիշտ և ճիշտ մեղուների ծառի դիմաց, միայն մի քիչ հեռու։

— Դու նման ես արջի, որը թռջում թռչում է փուչիկից կախված։

― Գուցե նրանք մտածում ենմեն, թե դու ուզում ես գողանա՞լ իրենց մեղրը։

― Դե լավ, ոչինչ, նա երևի քեզ տեսնում է։ Իսկ հիմա բաց արա հովանոցը և գլխիդ պահած այստեղ հետ ու առաջ քայլիր։ Շարունակ նայիր ինձ ու ասա․ «Ա՛յ֊ա՛յ֊ա՛յ, կարծես թե անձև անձրև է գալու», իսկ ես կերգեմ Ամպիկի երգը, որը, երևի, երգում են բոլոր ամպիկները երկնքում… Դե, սկսի՛ր։

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Ես Ամպիկ եմ, Ամպիկ, Ամպիկ,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Ոչ թե փոքրիկ թուխ արջուկ,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Ա՜խ, ինչ լավ է լինել Ամպիկ

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Ու սավառնել երկնքում։

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Ա՜խ, երկնքում կապույտ֊կապո՜ւյտ

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Եվ հարմար է, և խաղաղ,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Դրա համար Ամպիկների

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Երգը թեթև է, ուրախ։

― Չի կարելի ասել, թե բրիպեցիրչվրիպեցիր, ― ասաց Թուխը, ― բայց փուչիկին, իհարկե, չդիպար։

Իսկ փքվելու պատճառ նա ուներ, որովհետև այդ երգ֊քրթմնջիկը ինքն էր հորինել այսօր առավոտյան, երբ, ինչպես միշտ, հայելու առջև լիցքային վարժություններ էր կատարում։ Պետք է ասեմ, որ Վինի֊Թուխը շատ էր ուզում նիհարել, ուստի ջանասիրաբար մարմնամարզությամբ էր զբաղվում։ Նա բարձրանում էր հետևի թաթերի ծայրերին, ամբողջ մարմնով ձըգվում ձգվում էր ու միաժամանակ երգում․

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Տարա֊տարա֊տարա֊րա՛,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Տրամ֊պամ֊պամ֊տիրամ֊պամ֊պա՛։

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Տիրի֊տիրի֊տիրի֊րի՛,

&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;:::Տրամ֊պամ֊պամ֊տիրիրիմ֊պիմ֊պի՛։

― Բարի եղեք, ասացեք ինձ, խնդրւոմ խնդրում եմ, որտե՞ղ է Ճագարը։

― Դու միանգամայն իրավացի էիր, ― ասաց Ճագարը, որքից ոտքից գլուխ ուշադիր զննելով նրան։ ― Իսկապես դու ես։ Ողջո՛ւյն, ուրախ եմ, որ տեսնում եմ քեզ։

Ճագարը բացուխուփ արեց բոլոր կաթսաները, նայեց բոլոր ամանների մեջ և հոգոց հանելով ասաաց․ասաց․

Եվ նա սկսեց նից բնից դուրս սողալ։ Առջևի թաթերով ամբողջ ուժով նա իրեն քաշում էր առաջ, ինչքան ուժ ուներ իրեն առաջ էր հրում հետևի թաթերով… և որոշ ժամանակ անց երեվաց երևաց նրա քիթը։ Հետո երևացին ականջները… ապա՝ առջևի թաթերը… հետո՝ ուսերը… իսկ հետո…

Ճագարը, եթե հիշում եք, մտադիր էր զբոսանքի գնալ։ Բայց տեսնելով, որ շքամուտքը անդառնալի փակվել է, դուրս եկավ հետնամուտքից և, շրջանցելով ույնըբույնը, մոտեցավ Թուխին, ավելի ճիշտ նրա այն կեսին, որ երևում էր։

Քրիստոֆեր Ռոբինը՝ Վինի֊Թուխի և Ճագարի մտերիմ բարեկամը, ապրում էր, ինչպես գիտեք, կանաչ դուռ ունեցող տանկումտնակում, Անտառի մյուս ծայրում։ Բայց նա անմիջապես օգնության եկավ և տեսնելով Վինի֊Թուխի առջևի կեսը, այնպիսի քնքշությամբ ասաց՝ «Ա՛խ, դու իմ հիմա՛ր արջուկ», որ բոլորն էլ թեթևություն զգացին։

― Չի վիճակվի տուն մտնել շքամուտքի՞ց, ― կրկնեց Քրիստոֆեր Ռոբինը։ ― Իսկ ինչո՞ւ։ Կարծում եմ, որ կվիչակվի…կվիճակվի…

Այստեղ Ճագարը մտահոգ քորեց ականջի հետևն ու ասաց, որ եթե Վինի֊Թուխին հետ հրենմ հրեն ապա նա ընդմիշտ կմնա ներսում։ Եվ չնայած ինքը՝ Ճագարը, անսահման ուրախ է, որ Թուխին շարունակ իր կողքին կտեսնի, բայց այնուամենայնիվ, ինչ ուզում ես ասա, ոմանց վեյալ վայել չէ գետնի երեսին ապրել, իսկ ոմանց էլ՝ գետնի տակ, և…

― Միայն մի ելք կա, ― ասաց նա, ― հարկացոր հարկավոր է սպասել, մինչև դու նորից նիհարես։

― Վա՜յ, ե սմի ես մի շաբաթ ոնց ցցվեմ այստեղ։

― Մի տխրի, մենք քեզ համար գրքեր կկարդանք, ― ուրախ բացականչեց Ճագարը։ ― Միայն թե ձյուն չգա… Հա, մի բան էլ ասեմ, ― ավելացրեց նա, ― դու, արեկամսբարեկամս, զբաղեցրել ես համարյա ամբողջ սենյակս… Եթե թույլ տաս, ես քո հետևի թտքերից թաթերից սրբիչներ կկախեմ։ Ինչո՞ւ իզուր տեղը ցցվեն, երբ դրանցից հրաշալի կախիչներ դուրս կգան սրբիչի համար։

― ոնե Գոնե հեշտ մարսողական գրքեր կարդացեք, որոնք կմխիթարեն ու հույս կներշնչեն անելանելի վիճակում գտնվող դժվախտ դժբախտ արջուկիս…

Իսկ այդ կույտի վերևում հայտնվեց ազագտված ազատված Վինի֊Թուխը։

― Ո՞ւր, ― նույնպես շշուկով գոռաց Դնչիկը և սարսափից վեր ցատկեց։ Բայց, որպեսզի ցույց տա, որ վեր է ոռել թռել ոչ թե վախից, այլ հենց այնպես, նա տեղնուտեղը մեկ֊երկու անգամ էլ վեր֊վեր արեց, ասես պարզապես ցանկանում էր ցատկոտել։

― Իմ հիմա՜ր արջուկ, ― ասաց նա,մ ― դու այստեղ ինչո՞վ ես զբաղված։ Սկզբում դու մենակ երկու անգամ պտտվեցիր այս պուրակի շուրջը, հետո քեզ մոտեցավ Դնչիկը, և դուք սկսեցիք երկուսով պտտվել… Հիմա, իմ կարծիքով, դուք պատրաստվում էիք չորրորդ պտույտը կատարել ձեր իսկ սեփական ոտնահետքերով…

Իան մնաց կանգնած, դարձյալ ամենավհատ տեսքով նայելով գետնին, իսկ Թուխը պըտըտվեց պտտվեց նրա շուրջը։

Գարնանային հրաշալի առավոտ էր։ Փոքրիկ թափանցիկ ամպիկները ուրախ խաղում էին կապույտ երկնքում։ Նրանք մերթ լողում էին դեպի արևը, ասես ուզում էին ծածկել նրան, մերթ էլ շտապ֊շտապ հետ էին փախչում, որպեսզի մյուսներն էլ կարողանային խաղալ ու չարաճըճիություններ չարաճճիություններ անել։

Իսկ արևն ուրախ շողում էր, ոչ մի ուշադրություն չդարձնելով նրանց վրա, և սոճին, որ կլոր տարին հագից չէր հանել իր ասեղնավոր զգեստը, հին ու մաշված էր թվում նոր ու կանաչ ժանյակներով զուգված կեչու կողքին։ Վինին քայլում էր սոճիների ու եղևնիների մոտով, քայլում էր գիհեպտուղով ու կռատուկով պատված լանջերով, քայլում էր առվակների ու գետակների զառիթափ ափերով, քայլում էր քարակույտերի ու թփուտների միջով, և ահա, հոգնած ու քաղված, նա վերջապես հասաց հասավ Թավուտ Անտառը, որովհետև հենց այստեղ, Թավուտ անտառում էր ապրում Բուն։

«Եթե կա ինչ֊որ մեկը, որ ինչ֊որ բան գիտե ինչ֊որ բանի մասին, ― ինքն իրեն ասում էր արջուկը, ― ապա դա, անկասկած, ուն բուն է։ Կամ էլ ես Վինի֊Թուխը չեմ, ― ասաց նա։ Բայց ես նա եմ, ― ավելացրեց Թուխը։ ― Նշանակում է՝ ամեն ինչ կարգի՛ն է»։